Torn Between Two Lovers (01-05)

By: Dhenxo

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

[01]

Masasabi kong naging makulay ang buhay-college ko dahil sa kwento kong ito. Bale 3rd year college na ako nun ng tumibok ang gago kong puso. Aba, crushes lang naman ako nung mga time na yun kaso iba siya. Well, di naman ako gwapo, di din naman pangit siguro saktong tao lang. Ordinary looks lang kumbaga. Tsaka taong skul-bahay lang ako nun pwera na lang kung may lakad kami nang barkada. (FYI, Federasyon Linis Tubo o FLT ang pangalan ng grupo namin. Napagkatuwaan lang namin un.)

Naglalakad ako nun with my new friends (kasi iba na sked ng mga barkada ko) sa hallway ng biglang may bumunggo sakin at malamang napaaray ako, "Ouch! Ano ba naman yan!" medyo inis kong sabi. Sino ba naman kasing tanga ang tatakbo sa hallway nang ganung oras at may nagkaklase pa. Tiningnan ako nung lalaki, "sorry po, di ko sinasadya. Nagmamadali lang po kasi ako." sabay karipas ng takbo. At nalaman ko agad ang dahilan. Hinahabol siya nung teacher naming thunderbird (matanda). Galit na galit, papunta sa direksyon namin. Syempre kabado kami baka kami ang pagalitan. Nung huminto siya sa harapan namin bigla niyang sabi, "bullshit you nursing students!"

Aba, nagulat naman kami. Lahatin daw ba kami. Naguguluhan man kami di na namin nagawang itanong pa kasi baka kami pa ang mapagbuntunan ng galit niya. Bigla na lang din siyang umalis.

"Punyetang matanda un, bullshit daw tayo! Inaano ba natin siya.." sabi ng isa kong friend.. nagkibit balikat na lang kami ng kasama ko. at ayun tuloy kami ng lakad. Diretso kami ng canteen para magmerienda. Siyempre, yung paborito ko ang binili ko (gatorade na grapes flavor tsaka eaji chips na may cheese dip). habang nakapila sa may counter, kinukulit ako nang isang friend ko.

"Hoy friend, kailan mo ba papakilala samin yang gf na sinasabi mo baka mamaya niyan magulat na lang kami at hindi gf kundi bf yan huh." tanong nang mahadera kong friend na si Xyza.

"Oo nga naman. Masyado na kaming curious and besides bakit hubby tawag mo sa kanya? Ha?" sabi naman ni Febbie.

"Sabi niya hubby daw itawag ko sa kanya eh. Ano ba ibig sabihin nun?" painosente kong tanong.

"Engot, hubby means husband." Nagulat ako na husband pala ang hubby.

"Palibhasa kasi pulos libro at notes ang inaatupag kaya pati hubby hindi alam." sabay bumirit ng halakhak ang mahaderang Xyza.

"Lakasan mo pa ang tawa hindi ko pa kita ang lalamunan eh." buwelta ko. Tumigil naman siya agad.

"Pero friend huh, kung totoo man yung hinala namin diyan sa gf mo, pasensyahan na lang." pagbabanta ni Febbie.

"Kahit kailan napaka-SUWERTE ko at naging KAIBIGAN ko kayong dalawa. Napaka-SUPPORTIVE niya sa akin." sabay irap sa kanila. Ang mga walanghiya, nagawa pang tumawa. Dehado talaga ako pag ganito na ang topic namin eh.

At ayun, naglalakad kami ulit sa hallway habang kumakain pabalik sa classroom. Nagulat ako ng lumapit sakin ung lalaking nakabunggo sakin kanina.

"Ahm, kuya sorry po kanina." sabi niya. Teka, bakit kuya? Ganun na ba ako katanda?

"Kuya? Teka nga, anong year ka na ba?" tanong ko sa kanya..

"First year pa lang po." sagot niya.

"Ahhh, third year na ko, dapat mo lang akong galangin." sabi ko ng may yabang. Aba, hirap kaya makapasok sa third year nuh. " Hayaan mo na yun. Teka, bat ka nga ba hinahabol ng matandang yun?"

"Kasi po napadaan ako sa may harapan ng klase niya tapos biglang nagring ung phone ko eh nakaloud siya." Ahh, ang engot, nasa school loud ang ring ng phone..

"Ah, kaya pala. Next time i-silent mo na yang cellphone mo huh."

"Opo kuya."

"Sige na, papasok na kami at major namin ung susunod." sabi ko sabay paalam.

Nung papasok na kami ng classroom bigla akong siniko ni Xyza. "Hoy adik, bat di mo inalam pangalan niya." Nagtaka ako sa sinabi nang kaibigan ko at nagpapa-cute pa ito.

"Bakit pa eh nagsorry lang naman yung tao tsaka anu ba siya." sabi ko naman. Kasi that time di pa nila alam na type ko din ang guys.

"Ang cute kaya niya. Yung lips, yung eyes. Hay shit, itsura pa lang ulam na." sabi pa niya.

Biglang sumabat si Febbie nainggit sa discussion namin. "Tama ka dun friend, lalo na siguro pag wala ung mga scars ng pimples sa mukha niya." Hay ewan ko sa kanila. Basta ako di ko type ung tao (sa ngayon).

1 week after nung incident, maaga akong pumasok sa school kasi ayoko mag-stay sa bahay kasi nagbubunganga na naman si mama. Dumaan muna ako ng canteen at bumili ng gatorade at eaji bago ako dumiretso sa room ko. Nagulat ako ng makita ko siya sa harap ng room. Siguro may hinihintay siya dun kaya sinilip ko baka may nagkaklase. Wala namang tao kaya diretso ako sa loob ng room. Nagbabasa ako ng notes ko nun ng naisipan kong tingnan siya mula sa bintana. May tinetext siya. Doon napagmasdan ko siya, cute nga ang mokong. Tama ang friends ko, kissable lips, tsaka ung mata parang drooping parati. Basta cute siya. Maya-maya pa, dumating na ung kaklase ko. Siya pala ung hinihintay niya. Nag-usap sila saglit tapos nagpaalam din agad.

"Kuya, alis na ko. Salamat!" Ngumiti lang ako kahit na hindi ko alam bakit siya nagpaalam and nagpasalamat. Hindi ko na masyado pang binigyang kahulugan yun at nagreview na lang ako dahil may quiz pa kami. Nag-aral na kami ulit hanggang sa natapos na naman ang isang araw.

Nasa bahay na ako at nanunuod ng mirmo de pon nun sa heroes tv ng biglang tumunog cp ko..

hi kuya, musta ka na? unknown number

ayos lang naman po ako. ahm, cnu po cla? reply ko

francis po.

sinong francis?

yung nakabangga po sayo. sori po ulet dun huh.

ah, kaw pala yun. okay lang yun. kanino mo nakuha number ko?

dun ke ate eufie.

ah magkakilala pala kau anu? heheh

heheh. kuya dhenxo, pwede ka bang maging friend?

hahah. sure why not!

tnx kuya dhenxo.

welcome. ui nuod tau mirmo de pon.

ah cge po, maya na lang ako.

pede tapusin ko na muna to saglit.. heheh..

text na lang po ako sa susunod kuya me pinapagawa si mama eh. pamamaalam niya

ah okay, ingat. tnx. Sagot ko.

mwah!

Mwah? Bakit may ganun yung text niya? Naputol pagmomoment ko nun nang mag-start na ulit ung anime na pinapanuod ko.

Simula nung araw na un, palagi na kaming nagtetextan. Ang kulit niyang kausap. Minsan sa school, palagi niya akong sinusundo sa room ko. Ewan ko ba kung anung matatawag mo dun. Imposible naman kasing me manligaw sakin. Heheh. Nakatyempo akong makahugot nang lakas nang loob na tanungin siya kung bakit ganun siya sakin.

"Francis."

"Bakit kuya?"

"Bakit mo ba to ginagawa? I mean, hindi naman ata gawi nang isang lalaki na sunduin sa klase ang isa pang lalaki."

"Ah yun ba kuya, gusto ko lang. Masaya ka kasi kasama and masaya akong kasama ka."

"Niloloko ma ba ako? Eh parang parehas lang naman yung sinabi mo ah."

"Hahaha. Magkaiba kaya yun. Subukan mong intindihin ulit and magegets mo." Inulit ko sa isip ko pero sadyang engot lang. Napatahimik na lang ako.

"Ah kuya, may tanong ako sayo."

"Sige ano yun?" Tanong ko.

"What if ganito, someone you knew, a friend siguro, eh naglakas loob na sabihin sayo yung nararamdaman niya. Anong gagawin mo?" Bago ako sumagot ay tumawa muna ako. Nang tumingin ako sa kanya ay seryoso siya kaya nagpakaseryoso na din ako.

"Ahm, siyempre kung ako tatanungin mo, magugulat ako kasi never in my entire life na may nagsabi sakin nang ganun and di ko maisip na may gagawa nun sakin kaya magugulat ako. Di ko din sigurado kung anong gagawin ko."

"Magbabago ba yung tingin mo sa friend na iyon o hindi?"

"Hindi siguro. Wala talaga akong idea. Bakit mo naman natanong?"

"Kasi kuya, may isa akong kaibigan na gusto kong ligawan kaso takot akong ma-reject." Teka, saan nanggaling yung kirot sa dibdib ko. Bakit ako nakaramdam nang ganun nung sabihin niyang may liligawan siya.

"Hay naku, masanay ka sa rejection. Lahat nang bagay may rejections and lalo na diyan sa balak mo. Basta i-prepare mo na lang sarili mo pati na din ang ... pati na din ang bulsa mo dahil nagugutom na ako." Sabay bunghalit ng nakakagagong tawa.

"Kuya naman eh, seryoso na eh biglang nag-joke. Hay naku!" Sabay kabig sakin palapit. Napatitig ako sa mukha niya at ganun din siya. Nakaramdam ako nang uneasiness kaya humiwalay ako agad.

"Ah, francis, merienda na muna tayo. Nagugutom na ako eh." Sabi ko na nakayuko.

At ayun nga nagmerienda kami. Kumain kami nang kwek kwek sa tapat nang school. Nagkuwentuhan pa kami saglit. Wala na ang araw nang mapagpasyahan naming umuwi na. Inihatid niya muna ako sa bahay bago siya bumalik nang school para kunin kotse niya. Dumaan pa siya ulit sa bahay para siguraduhing asa bahay na ako. Parang ewan pero kinikilig ako sa sweetness na pinapakita niya sa akin.

One time may event ang student body sa school at dahil dun nalaman ko na member pala siya ng council. Sabi ko, siguro dami nagkakagusto dito. Di naman ako nagkamali kasi ang dami niyang fans. Mayroon syang banner sa bleacher. Sabi ko na lang, swerte ng mokong na to. Akala ko hindi niya ako papansinin sa gitna nang mga girls na nagpapapicture sa kanya nung mapadaan ako dun pero parang mga kalat na hinawi niya ang mga ito para puntahan ako. Nag-usap lang kami saglit at bumalik na siya sa council. Habang naglalakad siya palayo, naisip ko kung ano kaya ang feeling na maging bf ang isang kagaya ni Francis.

Ber months na pala, malapit na naman ang pasko at malapit na ang foundation day nun at madaming preparations na ginagawa ang mga officers sa department namin. Isa kasi ako sa mga class mayors (kumbaga eh class president), kaya natural lang na dapat tumulong ako sa mga preparations dun. Isang gabi busy kami nagpe-prepare nang mga gagamitin namin for our presentation sa streetdance nang tawagin ako nang governor nang department namin at may sasabihin daw. lumapit naman ako.

"Dhenxo, kamusta ka na?" sabi ni gov.

"Kaw gov huh para kang aning. Madalas mo naman kaya akong makita bakit tinatanong mo pa?"

"Aning talaga huh. Ang SWEET mo!" Sabi niya sabay irap.

"Aysus, gumaganun na ang gov namin. Ano gusto mo hug?" sabi ko sa kanya.

"Epal ka. Naglalambing na nga lang ako sa kanya eh." Lalaki si gov pero sweet kami sa isa't isa. Nararamdaman namin ang isa't isa pero friends lang turingan namin.

"Sige na nga hug na kita lapit ka dito." Lumapit naman siya at niyakap ko siya. Ang sarap nang feeling ko nun at nayakap ko siya. Kala ko ayaw niya eh. Pagbitaw namin sa pagkakayakap sakto namang nakita ko si Francis at medyo malungkot ang mukha. Nilapitan ko siya at kinausap.

"Oh Francis, bakit ganyan mukha mo? Parang semana santa lang ah." Hindi siya umimik at nilagpasan ako na para bang hangin. Wow hindi ako nag-eexist. Sabi ko sa isip ko.

At ayun kesa mabadtrip tinuloy ko na lang yung ginagawa ko. Minsan lumalapit sakin si gov at nangungulit. Nakikipagkulitan din ako dahil gusto ko maalis yung inis ko. Di pa ko nagdidiner nun. Nagpaparinig ako kung sino kaya magpapakain samin. tumatawa lang si gov. Hinanap nang mga mata ko si Francis pero wala siya. Maya-maya pa, dumating siya at may dalang supot. Nag-aya si gov na magbreak daw muna kami. So ayun, nagsipag-kainan na sila samantalang ako eh gusto ko munang tapusin ginagawa ko kasi malapit na eh.

"Kuya dhenxo, kain ka na muna." nagulat pa ako ng kausapin niya ako.

"Sige kain ako mamaya, lapit na tong matapos eh." sabi ko.

Tatampo pa din ako sa kanya sa pangdededma niya sa akin. Walang sabi sabi ay tinulungan niya akong matapos ung ginagawa ko. Loko talaga si gov at inasar pa kami ni Francis na magdyowa.

"Kapal mo gov huh. Kupal ka, kumain ka nga lang jan." nakita ko biglang nagbago expression niya. Ewan ko, guni-guni ko lang siguro un. Nang matapos na kami sa ginagawa namin sakto namang tapos na silang kumain.

"Hala, di niyo ko tinirhan mga buraot (matakaw)!" sabi ko sabay tawa. Bibili na lang ako sa labas ng pagkain. Palabas na ako ng pinto ng tawagin ako ni Francis at sinabing kakain na daw kami. Ihiniwalay daw niya yung pagkain ko. wow, special! Tiningnan ko yung pagkain. Pancit malabon yung dala niya paborito ko din yun. "Salamat Francis sa pagkain huh." sabi ko. Nginitian niya lang ako. Sabay kaming kumain at hindi ako nakaligtas sa pang-aasar ni gov. Game namang gumanti nang asar si Francis. Matapos namin kumain ay diretso trabaho agad. Nang matapos na lahat, umuwi na kami.

"Ahm, kuya, pwede bang makitulog sa inyo? Sarado na kasi bahay namin ngaun eh." Tumango na lang ako.

Pagdating sa bahay, inayos ko yung higaan ko. Sabi ko dun na siya matulog sa bed ko kasi bisita siya at ako na lang sa lapag. Ayaw niya pumayag kasi nahihiya daw siya. Walang gustong matulog sa kama kaya napagpasyahan naming matulog pareho sa lapag.

Di ako agad nakatulog pero siya himbing na himbing na. Nakaharap siya sakin. Pinagmasdan ko mukha niya. Di lang pla siya cute. Gwapo din siya lalo na pag tinignan mong mabuti. Shit, ayoko. I'm not fallin'. ayoko. Sabi ko sa sarili ko kasi that time nararamdaman kong mahal ko na ata siya.

Nagising ako kinabukasan na nakayakap siya sakin. Di ako makagalaw kasi ayoko siya magising tsaka isa pa ninanamnam ko ung feeling kasi bka eto na ung huli na mayayakap niya ako. Nang magising siya ay nag-ayos agad siya at didiretso na siya ng school. Talagang prepared siya na makisleep over kasi kumpleto toiletries niya. Naligo na siya at kumain. Nauna na siyang pumasok kasi sila ang nag-organize ng event namin na yun.

So walang hanggang parada, cheerdancing at kung anu-ano pa ang nangyari sa first day ng foundation day namin. Wala namang masyadong nangyaring kakaiba sa foundation day kasi yun at yun pa din naman ang mga programs nila.

After ng 3days event na yun back to normal na ang lahat. Ako duty and aral ulit. Naging busy ako kaya di ko na siya natetext tsaka busy din siya sa studies niya. Ginawa kong excuse yun sa sarili ko para burahin ang kung ano mang nararamdaman ko sa kanya tsaka para iwasan na din siya dahil ayokong masaktan. Hindi pa ako handa.

After a month, kala ko successful na kasi di ko na siya hinahanap. Sa tuwing may possibility na magkasalubong kami, agad akong iiba ng daan. Kunwari di ko siya nakita.

Tapos one time, nagtawag ng meeting si gov. meron daw team building workshop na gaganapin somewhere dito samin and kailangan niya lahat ng mayors and yung mga members niya. Inorganize yun ng studnet council nang university. Iniisip ko na di na lang ako sasama. Una kasi tinatamad ako and pangalawa para iwasan si Franci. Namimiss ko na siya sa totoo lang. Gusto ko na siyang itext kaso pinipigilan ko. Ayokong masaktan. Di din naman siya nagtetext sakin eh. sinabi ko kay gov na di ako sasama tinanong niya ako kung bakit kasi gusto niyang sumama ako. (Nasabi ko bang crush ko si gov.? Heheh.. Oo crush ko siya, ang cute kasi niya eh.)

Lumapit sakin si gov the following day and sinabing ayaw tanggapin ng council na me aabsent sa mga representatives.

"Gov naman, hindi talaga ako puwede eh. Please naman, maghahanap ako nang karelyebo ko."

"Hindi ka na makakahanap pa nang proxy mo dahil wala na tayong time. Within 10 minutes kailangan ko nang i-pass tong list dahil kung hindi wala tayong bugdet sa department natin. Nagmamakaawa ako sayo Dhenxo, pumayag ka na please. Tatlong araw lang naman na workshop yun eh, please." Akmang luluhod si gov nang pigilan ko.

"At may balak ka pang lumuhod para lang sumama ako huh. Oo na sasama na. Kainis ka lagi mo na lang akong ginaganito." Sabi ko na may himig pagtatampo.

"Tahan na kulet ko, okay lang yan. Makikita mo mag-eenjoy ka dun." At tuluyan na siyang umalis para mag-pass ng final list namin. Isang malalim na buntung-hiniga ang pinakawalan ko tanda na natalo ako nang pakiusap ni gov. Bahala na.

Kay bilis nang araw at dumating na yung araw ng team building. Nag-antay kami nang service sa school na maghahatid samin dun sa lugar na paggaganapan ng team building. Ala pang 10minuto nang dumating yung service at parang sa isang iglap andun na kami sa area.

Busy kasi ang utak ko kaya di ko namalayan na andun na kami. Bumaba kami nang bus at dumretso sa registration area. Hinanap ko pangalan ko sa list and to my surprise, siya ang leader ng grupo namin. Pagkakataon nga naman napakasuwerte ko talaga. Haist, wala nang atrasan to.

(itutuloy)...

[02]

Ayun na nga pinagsama sama na nila ung mga magkakagrupo. Bale 12 kami sa isang grupo. Buti na lang at may kakilala ako bukod sa kanya. Yung kakilala ko ang palagi kong kasama sa mga lakad. Hahah. Siyempre naman alangan naman na siya ang kasama ko eh team leader namin siya. Kuntodo iwas naman ako sa kanya dahil ayokong bigyan ng pagkakataon na magkakabungguan kami at mag-uusap. It's a big NO NO! Nahalata siguro niya na iniiwasan ko siya kasi napansin ko na nananamlay siya at hindi ganun ka-effective na leader.

Natapos na lahat ng activities na "strangers" pa din kami ni francis sa isa't isa. Hanggang ngayon ay pilit ko pa ding nilalabanan ang katotohanan na baka sa team building na ito ay biglang sumabog ang kasabikang nararamdaman ko sa kanya. Ayaw na ayaw ko yung mangyari dahil lalabas na hinahabol ko siya.

Kinagabihan, pagkatapos ng dinner eh pinaghanda na kami ng mga tulugan namin. Nilabas ko na ang beddings ko nang i-announce na magkakatabi ang mga magkakgrupo. Mapa-babae man o lalaki kailangan tabi tabi dahil assured sila na wala namang mangyayaring kababalaghan. Balak ko pa mandin tumabi kay gov. tsaka siya pa man din nagsabi na tabi kaming matulog. Matagal na naming ginagawa kasi un ni gov kaya sanay na kami na magkatabi pero ika nga nang tadhana NOT NOW. Hayun at naglatag na ko ng higaan ko at pinilit ko na tumabi sa akin yung nag-iisang kakilala ko sa grupo. Siya sa bandang kaliwa ko at di sinasadyang mapatingin ako sa bakanteng space sa right side. Ewan ko ba kung anong pumasok sa isip ko at hinihiling ko na sana magkatabi kami ni francis.

10:00pm na sa relo ko pero wala padin siya. Oo hinahanap ko siya nang makita kong may kasama siyang isang co-leader niya. Naghaharutan pa sila. Bigla akong binalot nang inis kaya't inihiga ko na ang sarili ko at pinilit matulog. Nagtalukbong pa ako nang kumot kahit mainit. Wala akong pakialam. Di ko namalayan na unti-unti na palang umaagos ang luha ko. Pinahid ko ito at tiningnan. Bakit ako umiiyak? Kala ko ba nakalimutan ko na siya? Di nagpalit saglit nang makarinig ako nang mga yabag. Iniisip ko na baka yung organizer yun at naghe-head count lang. Pero mali, naramdaman ko na may naglalatag nang comforter sa tabi ko.

Familiar sa akin tong amoy na ito ah! No, hindi ito puwede. Maluwang naman ang hall bakit sa tabi ko pa. Hindi na ako nakapigil at kunwari ay tinanggal ko ang pagkakakumot ko. Unti-unti kong dinilat yung mga mata ko. Tama ang hinala ko. Si Francis nga yung tumabi sa akin. Humiga na siya pagkaayos niya nang higa.

"Alam kong gising ka pa kuya." bigla niyang salita. Hindi muna ako umimik at patuloy sa pagkukunwari.

"Iniiwasan mo ba ako?" tanong niya nang hindi ko pa din siya kinikibo.

bigla-bigla niya akong niyakap. "Kuya na-miss kita!"

Di na ako nakapagpigil at ... "Ano ba, mainit kaya." sabi ko na may pagkairita. Nag-inarte ako oo. Nagulat siya sa ginawa niya at humingi siya ng sorry.

Akala ko titigil na siya pero hindi. "May nagawa ba ako sayo kuya para iwasan mo ko?" bigla niyang sabi.

"Wala." sagot ko.

"Kung wala bakit hindi mo ako pinapansin kanina?"

"Kung papansinin ba kita may magbabago ba?" sagot ko. Hindi siya umimik.

"Bakit?"

"Anong bakit?"

"Kuya..."

Hinawakan niya ako sa balikat at pilit hinarap sa kanya. Di ko na mapigilan sarili ko at bigla akong naluha. Akala ko tapos na, di pa pala. Kulang pa pala ang isang buwan para itapon ang kung ano mang espesyal na nararamdaman ko sa kanya. Pinunasan niya ng kamay niya ung mukha ko.

"Wag mo namang gawin sakin to. Wag mo naman akong iwasan. Nahihirapan ako." Unti-unti nang namumuo ang mga luha niya.

"Bakit Francis, pinapahirapan ba kita? Iniiwasan? Sa palagay ko hindi, ginagawa ko lang ang dapat." sabi ko. Bigla siyang tumalikod sakin. Lalong tumulo luha ko. Maaaring sa ginawa ko tuluyan na siyang mawala.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Tulog pa halos ang lahat. Kinuha ko yung toothbrush at toothpaste ko para fresh morning. Sa buong umaga na iyon ay wala kaming pansinan at imikan. Kahit nga sa dining area eh para kaming strangers. Nahalata pala ni gov yun kaya lumapit ito sakin at kinausap ako.

"Alam mo ba kung bakit ka naririto ngaun?" pambungad niya.

"Team building diba." sagot ko.

"Oo nga pero alam mo nga kung bakit"

"Ahm, para mag-grow ako bilang isang leader?" pero iling lang ang sagot niya. "Eh ano? Bakit ako andito?"

"Dahil sa kanya." sabay turo kay Francis na busy sa pagkain.

"Huh? Bakit naman siya?"

"Ganito kasi yun. Di ba nag-pass ako nung una nang list para sa mga kasali sa department nait? Nalaman nyang di ka sasama kaya kinuntsaba niya lahat ng members ng council na pag nagpass ako ng list ulit at wala pangalan mo dun eh di nila tatanggapin."

"At bakit niya naman gagawin yun?"

"Bakit di mo siya lapitan at kausapin."

Tumayo ako at lumapit sa kanya. Tinitingnan ko siya habang naglalakad, tumatawa pero halata sa mata niya na umiyak siya. Nilapitan ko siya.

"Pwede ba tayong mag-usap?" tiningnan niya lang ako. Lumayo na ako sa grupo at agad siyang sumunod.

"Ano sa tingin mong ginagawa mo?"

"Ah, eh..."

"Bakit ako andito? Bakit mo kinuntsaba ang lahat para lang makasama ako?"

"Sorry kuya, gusto ko kasing sumama ka."

"Bakit gusto mo kong sumama huh? May importante akong lakad na nasagasaan dahil sa team building na ito alam mo ba yun?" Di ko napigilang hindi tumaas nang kaunti yung boses ko. Di siya umimik.

"Pasalamat ka kay gov, kung di ko lang mahal yung tao eh hindi ako papayag." San nanggaling ang salitang mahal? Nasaktan siya alam ko pero wala akong pakialam kasi nagbago expression nang mukha niya eh. "Bakit mo ba ginagawa sakin to? May atraso ba ko sayo? Ibang klase ka ring mang-trip ah.""

"Hindi ako nangtitrip sayo, di ko gawain un. Ginagawa ko lang tungkulin ko bilang officer at bilang organizer ng team building sa mga students na may potential. At pwede ba, wag mong iisipin na napakaimportante mong tao para gawin ko yung mga bagay na un sayo. For your information, leader ka din ng klase niyo at karapatan mong umattend dito at kung tutuusin eh mas mataas ako sayo. Dapat pa nga nagpapasalamat ka na nandito ka ngayon eh." Sa totoo lang napahiya ako.

"Ah ganun ba, puwes isang malaking SALAMAT at nandito ako ngayon." Sabay walk-out.

Diretso ako sa quarters namin at agad nag-empake. Wala namang dahilan sa una pa lang para mag-stay ako dito eh. Sambakol ang mukha ko at basang-basa na ang pisngi ko dahil sa mga luha ko. Naglagay din ako ng pampainit ng kili-kili tsaka sa katawan para palabasing nilalagnat ako. Nagkunwari akong nanghihina. Lumapit ako at nagpaalam kay gov na uuwi na lang ako kasi ayokong maging pabigat. Nagpaalam din ako sa adviser ng council na di ko na itutuloy ung activity kasi di ko na kaya. Pumayag naman siya. Sinamahan ako ni gov at hinatid gov sa paradahan. "Gov sorry, hindi ko na itutuloy. Sorry din at nadisappoint kita." Naiintindihan niya ako at isang yakap ang binigay niya.

Ilang linggo ang nakaraan at ramdam ko pa din yung nangyaring encounter namin ni Francis. Gusto ko na talaga siyang ibaon sa limot at para tuluyang makaiwas sa kanya, nagpalit ako ng number. Todo effort ako sa pag-iwas sa kanya. Nalaman ko sa kakilala ko na may nililigawan daw siya ngayon at malaki pag-asa niyang sagutin siya.

"So?" may pagka-iritado kong sagot.

"Anong so ka diyan? Don't tell me may crush ka sa kanya and the reason kung bakit ka nagkakaganyan eh dahil..."

"Nagseselos ka!" sabay pang sabi ni Febbie at ni Xyza.

"At ano na namang selos selos ang sinasabi niyong dalawa diyan. Eh kung ibisto ko kaya kayo sa kanya na may BIG CRUSH kayo sa kanya." Pagbabanta ko sa kanila. Tumahimik sila at nag-blush.

Nagconcentrate ako sa pag-aaral ko. Simula nung mangyari un sa team building, nagpromise ako na ayoko na munang magmahal. Nasasaktan pa din ako sa nangyari samin ni Francis lalo pa at nakikita ko siyang kasama gf niya. Ang sweet nila. Sabi ko sa sarili ko, kakalimutan ko na sya.

Sinimulan ko uling gawing busy ang sarili at sinubukang wag na siyang isipin pa. One time nasa duty ako nun nang may nagtext sakin na number lang. hi! kumusta ka na? Di ko muna siya nireplyan kasi nasa duty nga ako and bawal gumamit ng phone. After duty saka pa lang ako nakapagreply. Nagtext din naman siya agad. Tinanong ko na siya kung sino siya pero di niya sinasagot. So, di na ko nagbother pa na makipag usap pa sa kanya. Aminado ako, winish ko na sana si Francis yun kasi sobrang miss ko siya kaya tinawagan ko number niya. Pero sad to say out of coverage siya. Di ko na din siya madalas makita sa school. Parati din siyang wala sa office nila.

In short, nawala syang parang bula. Ako naman tuluyan ko nang ginawang busy ang sarili ko. Sineryoso ko ang duty at ang studies ko. Di ko namalayan valentine's month na. May program ang council nila Francis pero di na ako nag-abala pang tumulong. Wala din naman akong magagawa eh.

Few days bago ang heart's day, nakatanggap ako ng invitation na nagsasabing antayin kita sa may cr mayang 5:30pm. Sa isip-isip ko, may nangtitrip sakin. Dinedma ko ung invitation. Pero di talaga ako makapagconcentrate kasi ung sender ang iniisip ko. Sino ba yung sender? 3:30 pm, breaktime namin at kausap ko ung friend ko.

"Hoy, may nagpadala sakin ng invitation kanina." tanong ko na parang hinuhuli sila kung sila ba ang nagbigay nun.

"Talaga??" sabay pang sabi ng dalawa.

"Oo, may kinalaman ba kayo dito?"

"Wala." sagot nila pareho.

"Anong sabi sa letter?" tanong ni Febbie.

"Sabi nang mysterious sender na magkita daw kami mamayang 5:30pm sa may men's cr."

"Men's cr? At bakit naman dun? Karaming pwedeng puntahan at sa cr pa talaga." si Xyza

"Malamang friend, quickie iyan." Banat ni Febbie. Batok inabot niya sa akin.

"Ouchie naman friendship. Di ka na mabiro."

"Pero honestly, pupunta ka ba?" Si Xyza.

"Hindi ko alam eh."

Pabalik na kami ng room ng may makita akong familiar face sa harap ng room namin. Di ba nakaduty to? Bakit andito sa school tong mokong na to. Sabi ko sa sarili ko. Pero di ko na siya pinansin pa dahil dumating na prof ko. Malapit na matapos class ko and parang nakalimutan ko na ung invitation ng bigla itong magparamdam dahil bigla itong nahulog mula sa bag ko. Shit! 5:30 pm na pupunta ba ako o hindi.

Nanaig ang kagustuhan kong makita kung sino ang sender nung invitation. Papunta nako ng muli kong makita yung familiar face. Akala ko siya ung sender dahil pumunta ito ng cr. Dumiretso ako sa isang cubicle para umihi dahil ihing-ihi na talaga ako. Kinakabahan kasi ako dahil akala ko siya talaga. Tumingin pa siya sakin kaya akala ko siya nga. Pero nadismaya ako dahil nagmamadali siyang lumabas ng cr pero nakangiti siya na may gustong ipahiwatig. Papalabas na ko ng pinto dahil mukhang trip lang iyon ng biglang may nagsalita sa likod ko.

"Aalis ka na? Di mo man lang ba kikilalanin yung sender mo?" sabi niya. Shit, kilala ko yung boses pero imposible, paano niya nalaman ang schedule ko. Pag lingon ko sa kanya, agad niya akong niyakap ng mahigpit.

"Bez, namiss kita!" siya pala yung bestfriend kong si Arnel. mas matangkad ako sa kanya pero mas lean ang katawan niya tsaka lalo siyang gumwapo. Naka-officer attire siya kasi criminology course niya.

"Langya ka! Kala ko kung sino na yung sender, me pa secret admirer ka pang nalalaman." sabay batok sa kanya. Tumawa lang siya.

"Tara, uwi na nga lang tayo." yaya ko.

"Teka, kain muna tayo. Nagugutom na ko eh."

Kumain kami sa may tapat. May carinderia kasi dun tsaka masarap ang luto nila. Saglit lang kami. Palabas na kami ng makita ko ulit si Francis at nag-iisa lang siya. Nag-aabang siguro ng tricycle. Gusto ko siyang lapitan pero nang lalapit na ako bigla siyang tumingin sakin sabay biglang hinablot ni Arnel yung kamay ko ung tipong magkaholding hands at umalis na kami. Di ko na siya nilingon dahil baka makahalata bestfriend ko. Di pa man din niya alam yung tunay na ako or ako lang nagsasabi nun. Pero nagtataka ako kasi ayaw niyang tanggalin kamay niya sa pagkakahawak sa kamay ko. Pilit kong tinatanggal pero sa tuwing ginagawa ko yun eh lalo niyang hinihigpitan.

"Bez, basa na kamay ko baka pwede mo ng bitawan." sabi ko. Ngumiti lang siya pero di pa din tinatanggal kamay niya. Ang daming nakakakita samin pero wala siyang pakialam. Nahihiya na nga ako. Iniyuko ko na lang kamay ko.

"Bez, di ka ba nahihiya. Andami nang nakatingin sa atin oh tsaka panu pag nalaman ng girlfriend mo tong ginagawa mo." medyo nahihiya kong tanong.

"Bakit ako mahihiya eh matagal kong di nakasama ang bestfriend ko tsaka ikinakahiya mo ba ako?" sabay ngiti. "Don't worry Dhenxo wala na kami ng gf ko. Matagal na kaya wala na siyang karapatan na magalit sakin."

"Pero kahit na, ano na lang ang sasabihin niya pag nalaman niya nga to."

"Bakit ba Dhenxo huh, affected ka ba sa ginagawa ko sayo?" tanong niya. Off-guarded ako dun ah.

"Affected pala huh." Sabay taas nang kamay namin. Natawa siya sa ginawa ko. Nagkukulitan pa din kami at may mga taong pumapaswit samin. Feeling nila mag-dyowa talaga kami.

Naputol ang kulitan namin kasi dumating na kami sa bahay. Pinapasok ko muna siya. Kinamusta agad siya nina mama at papa at nakipagkwentuhan. Di naman ako nakikinig dahil may iniisip ako. Di din siya nagtagal pa at umalis na din.

May nagtext na naman sakin na number lang pero iba ang dating. Alam ko na kung sino yung nagtext. Si arnel yun. nakikipagkita ulit sa may cr after ng class ko. So ayun nga, dumiretso na ako ng cr after my 4:30pm class. Naabutan ko siyang medyo seryoso. Kinabahan ako sa ayos niyang yun. Natanong ko tuloy sarili ko kung may nagawa ba akong kasalanan?

"I have to tell you something." bungad niya agad. Lalo akong kinabahan. "Promise mo na hindi magbabago pagtingin mo sakin after kong masabi to." tumango na lang ako kahit medyo naguguluhan ako.

"Bez, naka..."

(itutuloy...)

[03]

"Bez, nakabuntis ako." kala ko kung ano na. whew!

"So? Eh di panagutan mo!"

"Ayaw ko sa kanya dahil di ko naman siya mahal. Napikot lang ako nang minsang magkainuman kami. Sa ngayon ginugulo niya ako dahil nalaman niyang wala na kami ng gf ko."

"Teka, parang nararamdaman ko na may MALAKING FAVOR ka na hihingin sakin. Spill it out!"

"Bez i will owe you this one."

"Ano nga? Sabihin mo na." at nagsisimula na akong maging uncomfy. (parang napkin lang, lol)

"Bez, can we pretend as lovers just to get rid of her?"

"Ano???? Gusto mong palabasin na tayo just to escape your situation? And why me? Madami kang kakilalang girl friends dyan ah."

"Please wala na akong ibang maisip. Nasabi ko sa kanya na i can't be with her kasi I'm dating somebody else. And besides ... " nakita ko siyang nag-grin. aba, may iniisip ang gago.

"Besides ano? Umayos ka huh kung hindi humanap ka na nang mukha sa arinola na ihaharap sakin!"

"Besides, alam ko na mahal mo ako and hindi mo ako mahihindian!" wapak! Tagos gang buto un ah.

"Ah mahal pala huh. Oo nga naman MAHAL kasi kita!" may pagka-sarcastic kong sagot.

"Yes pumayag na siya!!" pag ganyan na siya kasaya hindi na yan tatanggap nang kahit anong 'no' answer.

"Gago ka, you owe me a lot this time and magbabayad ka nang mahal, sobrang mahal."

"Thank you bez. You're really a great person" at bigla niya akong hinalikan sa lips. Pucha, first kiss ko yun. Sinuntok ko siyang bigla pero tumawa lang siya. Di ko gusto yung idea na kami na dahil sa ganung sitwasyon.

"Since pumayag ka na sa setup natin, can you be my date this heart's day?"

"Ayoko, may kadate na ako. And masyado mo naman atang dinidibdib yung sitwasyon nating dalawa? Don't tell me ... "

"Assumero ang bestfriend kong minamahal!"

"Assumero pala huh, sige maghanap ka nang ibang ihaharap mo dyan sa punyeta mong problema." Sabay talikod and walk out.

"Woy bez joke ko lang yun hindi ka na mabiro." niyakap niya ako sa likod at siyempre pa hindi ako makakilos. Pilit akong kumawala pero hindi ko kayang makaalis sa mga bisig niya at sa isang iglap magkaharap na kami. Magkatapat ang mga mukha at muli niya akong ginawaran nang halik, isang marahan na halik.

Dumating na yung heart's day. Kanya-kanyang attire ang mga students. Since simpleng program lang naman ang ginaganap pag college, naka-jeans and shirt lang ako pero langya nung dumating si arnel sa bahay eh nagmukha akong alalay. Nakaporma ang mama. Bumalik ako ng kwarto at nagpalit and i make sure na nakaget up din ako. Simple pa din ang dating. Tees pa din at jeans kaya nga lang nagsuot ako ng necklace na may miniature ng isang kalansay (bagay di ba, heart's day + skeleton necklace = happy celebration... wahahah). Paglabas ko, nakatingin siya sakin at nakangiti. Paglapit ko bigla niya akong niyakap at hinalikan sa lips. "Ang gwapo naman ng bestfriend ko." Nasapak ko ulit siya nakakarami na siya nang halik ah. Mapagsamantala at paano kung may nakakita samin sa ginawa niyang yun eh di naiskandalo ako. At ang gago hindi man lang nag-sorry.

Nasa loob na kami ng gym ng magsidatingan ung mga officers ng council. Noon ka lang ulit nakita si Francis. Naka-coat and tie siya just like the other male officers. Required kasi silang ganun ang isuot. He looks so gorgeous that time promise. Napansin ng bestfriend ko pala yun dahil maya-maya kinalabit niya ako.

"Bez, siya ba ipinalit mo sakin?" sabay nguso kay Francis.

"Sino?" pagmamaang-maangan ko.

"Wag mo na akong lokohin, alam naman nating pareho na hindi ka magaling magsinungaling pagdating sa akin."

"Bez naman, ganun na ba ako sa tingin mo? Nakakainis ka na."

"Eh kasi naman the way you look at him parang na-struck ka eh."

"Anong gusto mong palabasin ngayon?"

"Wala naman."

"Teka nga, nagseselos ka ano? Sabi ko na nga ba bez eh gusto mo ko maging dyowa eh. Hahah!"

"Ewan ko sayo. Pag di ka tumigil hahalikan kita dyan." pero hindi ako tumigil kasi alam ko naman na hindi niya kayang gawin un eh. So, hinawakan niya ang kamay ko at ininterlock sa kamay niya.

Maya-maya nakaramdam ako na gusto kong mag-wee wee. Pumunta ako sa cr juminggle. Palabas na ako nang cubicle nang biglang pumasok si Francis. Nagulat siya dahil di niya inaakala na magkikita kami sa ganung lugar. Dali-dali akong naghilamos at nagpunas. Aalis na sana ako ng bigla siyang nagsalita.

"Kuya nagmamadali ka?"

"Ako? Ahm, di naman masyado. Bakit?" Pinipilit kong i-compose ang poise ko that time kasi nawawala na. Baka hindi ko mapigilan at makaupak ako nang officer.

"Ganun po ba. Ahm, sorry pala sa nangyari satin nun hindi ko po sinasadya." Pagpapakumbaba niya. Naisip ko ung incident sa team building.

"Ah wala yun, naiintindihan kita. Tsaka alam kong sumobra na ako that time kaya sorry din." mahinahon kong sabi.

"At alam kong ako ang dahilan kung bakit ka umalis that time. Kuya, sobra akong nalungkot nang nagpaalam ka kay ma'am nun. Gusto ko nang sumama sayo pauwi pero di ko alam kung paano ako lalapit sayo. Nahihiya ako sa inasal ko." yumuko siya nang ulo.

"Wala kang dapat ihingi nang pasensya. Kalimutan na lang natin yun - gaya nang paglimot ko sayo - tapos na un eh."

"Salamat kuya. Nga pala, tinetext kita before and humihingi ako ng sorry sau to find it out na nagpalit ka pala ng number."

"Na-block kasi sim ko eh." pagsisinungaling ko.

"Ganun po ba eh pwede ko ba ulit makuha number mo? Friends pa din naman tayo di ba?"

"Oo naman." sabay shake hands and binigay ko na number ko. nagkukwentuhan pa kami ng biglang dumating si arnel.

"Hon, lika na. Mag-uumpisa na yung program. Oh, you're the emcee di ba?" entrada nang bwisit kong bestfriend.

"Opo."

"I'm Arnel, Dhenxo's fiancee and you are?" huwaaatt?? Nagulantang ako at mag-fiancee na pala kami. Tiningnan ko siya pero seryoso mukha niya.

"Francis po. Kaibigan ni kuya." nakita ko na pinilit niyang ngumiti mula sa pagkabigla.

"So, hon tara na you're taking so long. Naiinip na ako eh." Sabay hawak sa kamay ko.

Pinandilatan ko siya ng mata and obvious na nag-blush ako dahil sa sinabi niyang yun.

"Ah Francis una na kami sayo huh. Happy heart's day!" sabi ko na pinipilit ulit i-compose ang sarili.

"Happy heart's day din po sa inyo." at tumalikod na kami.

-----

"And did you know what the hell have you done sa cr kanina?" galit ako dahil sa ginawa niya.

"What? Eh di ba tayo na. So what's the point na nagkakaganyan ka?"

"What's my point? Damn it. This is just a setup and di mo dapat ako tinawag na ganun sa harap ng ibang tao. Ano na lang ang..."

"Ano na lang ang sasabihin ng iba? Yun ba ang inaalala mo? Tsaka bat ka ba nagkakaganyan? Ah i know inlove ka sa lalaking un right? I should have known." nanggagalaiti niyang sagot. Di na lang ako umimik.

"Ano ba kasi gusto mong gawin ko? This is our moment, our date tapos makikita ko na lang na may kausap kang iba and sa cr pa?" this is getting really interesting.

"Eh ano naman sayo kung ganun nga. Bakit mo ba kasi ako pinapakelaman. Hindi na lang sana ako pumayag sa setup na ito kung alam ko lang. This was a total mess!!!"

"Total mess pala huh. Kung makapag-salita ka kala mo ikaw lang nasasaktan!"

"What and how in the world naman na nasasaktan ka?"

"Kahit kailan napakamanhid mo! Dakila kang manhid!" noon lang ako sinigawan ni Arnel nang ganun.

"Ako manhid? Umayos ka! Hindi ako manhid dahil wala akong ideya kung ano ang nararamdaman mo dahil kahit kailan hindi ka nagsabi nang kung ano man ang nandyan" sabay duro sa dibdib niya "at kung inaakala mong manhid ako puwes may manhid bang nasasaktan nang ganito? Tingnan mo ako! Punyeta!" di ko na napigilang tumulo ang mga luha ko.

"Sorry na bez hindi ko sinasadya! Oo inaamin ko na, hindi lang bestfriend ang turing ko sayo dahil mahal kita simula nung high school pa. Hindi ko masabi sayo ang totoo dahil ayokong magalit ka sa akin at lumayo. Noong una akala ko dahil sa magbestfriend lang tayo kaya ako ganito pero nung grumaduate tayo and hindi na kita madalas makasama, nalungkot ako nang sobra. Gusto kitang puntahan pero naguguluhan ako. At ngayong nagkita tayo ulit at pumayag ka sa set-up natin, tuwang tuwa ako dahil maipadadama ko na sayo yung pagmamahal na dapat noon ko pa binigay. Bez wag ka na umiyak oh, nasasaktan na ako. Please!" sabay pahid sa mga luha ko.

"Gago ka pala bez eh, pinaiyak mo pa ako aamin ka rin palang hinayupak ka." nakangiti na ako.

Nagulat siya, "aba, at umaarte ka lang pala huh." nakangiti din siya.

"Pang-FAMAS na ba ako?" pero infairness biglang nag-shift yung emotion ko.

"Oo na lang. Pero bez huh wag kang lalayo tsaka pagkatapos nang set-up natin sisimulan ko na."

"Ewan ko sayo. Bahala ka sa buhay mo."

"And may the best man win dyan sa puso mo." nagbibiro niyang sabi pero alam kong totoo. At naputol ang kagaguhan namin nang may nagtext sa kanya. "This is it!"

Hawak-hawak niya ang kamay ko habang papunta nang parking space na kung saan dun naghihintay yung babae. malayo pa lang kita ko na kung sino yung sinasabi niya. Maputi yung nabuntis niya at mukhang may kaya. Habang papalapit nang papalapit, lalong humihigpit yung pagkakahawak niya sa kamay ko. PLAK!

"At isang lalaki pala ang ipinalit mo sakin! Nakakadiri ka!"

"Pwede ba Mayumi, wala kang karapatang magdamdam sakin dahil kahit kailan hindi ko ginustong maging gf ka dahil ex ka nang barkada ko. And I am in no position para kataluhin siya. Siguro nga kadiri ang relasyon naming dalawa sa mga mata mo pero one thing is for sure, mahal ko siya and mahal niya ako. Yung ang meron samin na wala sa sinasabi mong 'atin'."

"Mga bakla kayo! Mamatay na sana kayong lahat!"

"Ah excuse me," entrada ko, "medyo nakakasakit ka na kasi eh. Bakit hindi mo na lang kasi tanggapin yung totoo na walang pagtingin sayo tong taong to. Tsaka marami pa namang lalaki na pwedeng magmahal sayo eh."

"At sino nagsabi sayong pwede kang sumagot ha bakla?" sabay sampal sa pisngi ko. Uupakan ko na sana nang pigilan ako ni Arnel.

"Mayumi umalis ka na, wag mo na sanang hintayin pa na hilain kita palabas. Ayokong makasakit ng buntis. Sa una pa lang alam na nating dalawa na hindi kita mahal kaya wag mo nang ipagpilitan ang gusto mo." umiiyak na siya nang sobra. Hindi ko napigilan ang sarili kong damayan siya.

"Oo nga naman Mayumi, lalo ka lang masasaktan kapag ipinilit mo ang sarili mo sa isang taong walang espesyal na nararamdaman sayo. You can be happy for now pero hanggang kailan? Matitiis mo ba na habang lumalaki yang baby sa tyan mo eh may nararamdaman kang lungkot sa puso mo?" tiningnan niya ako.

"Eh kasi... Eh kasi..." at ikinuwento niya lahat.

Nagkaayos naman ang dalawa bago siya tuluyang umalis. Hindi pala si Arnel ang totoong ama kungdi iyong barkada niya na hindi niya mahal at siya ang napili niya kasi malapit siya dito. Hindi ko masisi si Arnel kasi likas talaga itong lapitin.

Simula nung heart's day madalas na kaming mapagkitang magkasama ni Arnel. Nariyan iyong susunduin niya ako sa room, ihahatid, dadalhan nang gatorade, babantayan pag p.e. classes at kung anu-ano pa. Tinototoo kaya niya yung sinabi niya o palabas niya lang. Pero kung anuman iyon, masaya ako at nag-eenjoy sa munting palabas. Pero sa kabila nang lahat, namimiss ko si Francis. Hindi pa siya nagtetext simula nung encounter namin sa cr. Mukhang TO ata sa nalaman niya.

Isang araw, patapos na ang klase ko nun nang mapadaan ako sa council. Hinahanap siya nang mga mata ko pero wala akong mahagilap ng biglang may nagtakip sa mga mata ko.

"Hulaan mo kung sino ako." natawa ako sa gawi niya dahil di naman siya nagbago nang boses.

"Francis ambaho kaya nang kamay mo tanggalin mo nga." sabay tawa.

"Napasyal ka kuya?"

"Di ka kasi nagtetext eh. Kaya dumaan na ako dito."

"Eh kuya kasi baka may magalit pag nagtext ako sayo eh."

"At sino naman yung magagalit? At bakit daw siya magagalit?"

"Yung fiance mo kuya."

"Ah, eh ano naman sa kanya kung magkatext tayo tsaka hindi ko fiance yun. May issue ang mokong kaya ginawa akong fiance."

"Ah ganun ba kuya, sige tetext na kita." nakita kong sumilay ang ibang ngiti sa kanya.

"Aasahan ko yan huh."

"Kuya pasok muna tayo sa office, meryenda tayo." at pumasok kami sa loob.

---

"Ahm kuya sino nga si kuya Arnel sayo?"

"Bestfriends kami nung high school kaya super close kami."

"Eh bakit ang sweet niyo?"

"Aba, bakit mo tinatanong? Kaw huh, magsabi ka nang totoo."

"Eh kasi kuya..."

"Sinabi ko na nga ba at type mo si Arnel eh."

"Naku hindi po kuya."

"Oh eh bat mo tinatanong yung mga yun?" Nagseryoso siya.

"Wala naman kuya."

"Wala daw, ewan ko sa inyo. Bakit ganyan kayo, open-minded naman akong tao and mapagkakatiwalaan bakit hindi niyo masabi sa akin?"

"Nakakahiya kasi kuya eh."

"Ano ang nakakahiya?"

Ang tagal niyang sumagot. "I like you kuya!" whoooo, gulantang na naman ang mundo ko.

"You're kidding right?" sabay bitaw nang ngiti. Pero yumuko siya.

"Sana nga I'm kidding pero hindi kuya eh." sumeryoso na ako.

"Hindi ko alam sasabihin ko sayo Francis. It's so sudden and you caught me unguarded."

"Alam ko kuya, nagulat nga din ako sa nangyayari sa akin. Kuya, wag kang magbabago huh. Gusto ko ganun pa din tayo. Hayaan mong ipakilala ko sayo ang sarili ko at hayaan mo din akong kilalanin ka pang mabuti."

"Ah eh sige kaw bahala." at nagkuwentuhan pa kami. Kumbaga getting to know each other stage (baduy!).

Hindi ko mapigilan ang sariling magtaka. Sa tuwing kasama ko ang isa sa kanila hindi ko maiwasang hindi makaramdam nang inferiority complex. Paano ba naman kasi hindi ako naniniwala na si Arnel and Francis na parehong good looking eh nag-confess nang kanilang iniingatang feelings sa isang kagaya ko. No one would ever believe na pwede pala ang ganito. (eh kasi naman baguhan ako sa ganito nung college). Tsaka sino ba namang tao ang hindi maninibago pag ang crush at ang bestfriend mo super sweet sayo and they're doing their best just to please you. Nakakapanibago.

(itutuloy...)

[04]

Kasalukuyan akong nag-stroll sa department store nun sa bayan nang makita ko si Arnel. Mukhang nag-iisa lang siya. Lumakad ako papalapit sa kanya pero wala akong balak na magpakita muna.

Sinusundan ko siya san man siya magpunta. Stalker kumbaga. Mukhang masaya siya at ano kaya ang dahilan. Maya-maya pa may lumapit sa kanyang babae. Namangha naman ako sa kanila. Ang sweet nilang tingnan. Nakaangkla ang braso nung haliparot sa braso ni Arnel at eto namang isa nag-eenjoy.

Bigla bigla ang pag-akyat nang dugo sa mukha ko at tila ba bulkan na handa nang sumabog. Lalabas na sana ako para harapin sila nang sa kung saan eh biglang sumulpot si Francis.

"Kuya, andito ka din pala. Sinong kasama mo?" Nagulat pa ako sa presensya niya.

"Ah.. Eh.. Ako lang. Ikaw sino kasama mo dito?"

"Sila mama. Bibili kasi sila nang regalo para kay papa."

"Ah ganun ba? Asan na sila ngayon?" Tanong ko.

"Andun sa may clothes for men section. Gusto mong gumawi muna dun?"

Di na ako nakasagot pa kasi agad na niyang hinila kamay ko papunta dun sa direksyon na sinabi niya. Sa kabila nang papausbong na saya sa dibdib ko ay hindi padin nakaligtas sa akin ang namasdang kasiyahan sa mukha ni Arnel kasama yung babae na yun.

Hawak-hawak ang kamay ko nang ipakilala niya ako sa mama at ate niya.

"Ma, ate si Kuya Dhenxo kaibigan ko po." Tumingin muna saglit samin yung mama niya at nangiti sabay sabi nang 'nice meeting you'.

Sasagot sana ako nang mapansin kong nakatingin yung ate niya sa mga kamay naming dalawa na magkadikit pa din. Napahiya ako kaya naman pilit kong inaalis yung pagkakasugpong nang mga kamay namin pero hindi ko magawa dahil lalo niyang hinigpitan pagkakahawak niya.

Tiningnan ko siya at tumingin din siya sakin sabay ngiti.

"Hey ate, natutunaw na kami sa titig mo tumigil ka na." Pagsaway niya pero nakangiti.

"Ah bunso sensya naman. Masyado na kasing madaming langgam sa pagitan niyong dalawa kaya naman sinusubukan ko silang takutin sa pamamagitan nang tingin." Sabay tawa nang ate niya. Nakitawa din ako.

"Oo nga naman anak, bakit di mo muna pagpahingain yang mga kamay niyo. Baka hindi na matanggal iyan dahil sa natuyong pawis niyo." Seryoso padin itsura niya pero halatang nagjo-joke.

"Ayaw ko nga ma, baka pag binitawan ko kamay niya bigla siyang mawala. Hirap kayang hagilapin nito. Palos eh."

"Oo nga naman Francis, medyo namamawis na din kamay ko. Nakakahiya na." Nasabi ko na lang.

"Sige bibitawan ko pero sa isang kundisyon." Sagot niya.

"Anong kundisyon naman yan bunso?" Di na napigilang makisawsaw ulit nang ate niya sa usapan namin.

"Samin ka matutulog mamayang gabi." Nagulantang ako sa kundisyon niya.

"Pero..."

"Ma, di ba pwede naman matulog si kuya sa bahay and para makilala na din siya na papa?"

"Oo nga naman hijo. Have time with us mamaya and bukas ka na nang hapon umuwi para maenjoy mo celebration nang birthday ni daddy." Speechless ako.

"Oh teka, ibalik natin yang kamay mo sa kamay ko." Sabi ko bigla nang tanggalin ni Francis yung pagkakahawak niya sa kamay ko. Natawa silang lahat lalo na si ate.

Sumama na ako sa kanila para mamili nang ireregalo sa papa niya. Masayang kakwentuhan si ate. Si tita naman kakatapos lang nang botox treatment niya 3days ago kaya hindi pa masyadong makangiti. Nag-eenjoy ako sa pagsama sa kanila nang bigla kong maalala na may bibilhin din pala ako dun.

Nagpaalam muna ako saglit para bilhin yung pinapabili nang kapatid ko na school supplies. Bago pa ako pinayagan ni Francis eh naghabilin pa siya na wag na wag akong titingin sa iba. Natawa ako sa reaction ni ate lalo na nung batukan niya ito.

Namimili na ako nang magandang notebooks nun nang biglang nagsalita si Arnel sa tabi ko. Akala ko okay na ako pero biglang nanumbalik yung sakit na pansamantalang naiwaksi kanina.

"Bakit magkasama kayo?" Bungad niya.

"Nagkataon lang." Tipid kong tugon.

"Nagkataon? Mukhang hindi ito nagkataon lang Dhen."

"Ayaw mong maniwala di wag. Di naman kita pinipilit." Hindi ko man lang siya nilingon man lang dahil busy ako sa pagpili.

"Kayo na ba?" Napahinto ako bigla.

"Kami na nga ba? Sa tingin ko hindi." Sagot ko. Napikon ata siya sa tinuran ko.

"Bakit ka ba nagkakaganyan? Sinasaktan mo ako alam mo ba iyon?"

Tumingin ako sa kanya sa wakas. "Sinasaktan ba kita? Mukhang di naman halata ah. Tsaka mukha ka pa ngang masaya oh."

"Masaya? Paano ako naging masaya kung harap-harapan mo akong binabalewala."

"BESTFRIEND, hindi kita dinededma. Nagkataon lang din na ngayon may kasama na ako at may kasama ka. Tsaka hindi ko naman alam na andito ka din pala."

"Paanong mapapansin mo ako eh busy ka diyan sa Francis na yan ni hindi mo nga magawang tumingin sa paligid mo kung may kakilala ka ba o wala."

"Teka nga, walang patutunguhan itong pag-uusap natin. Puntahan na lang kita sa bahay niyo sa makalawa."

"Ngayon na natin to pag-usapan dahil hindi ako sigurado kung pupunta ka nga sa bahay. It is now or never!" Sabi niya na may pagbabanta.

Sasagot na sana ako nang sumulpot sa kung saan ang babae niya. Muli na naman akong nakaramdam nang inis at selos. Since magaling naman akong magtago nang nararamdaman, nagkunawri akong busy ulit sa pagtingin nang mga notebooks.

"Hon, alin dito ang mas maganda?" Tama ba ang nadinig ko, hon? Hindi ko siya nilingon.

"Ui, Dhenxo ikaw pala iyan. Kamusta ka na?" Sabi niya.

"Ah okay lang naman ako." Ngayon ko lang naalala kung sino siya. Siya si Jessa, ang girlfriend niya nung high school. Hindi ko alam na nagkabalikan pala sila.

"Ah Jessa, Arnel una na ako sa inyo sa counter huh. May pupuntahan pa kasi ako eh." Paalam ko sa kanila.

Tama ang desisyon ko dahil hindi ko alam baka biglang bumagsak luha ko dahil sa sama nang loob. Dumiretso nga ako sa counter at nagbayad nang mga binili ko. Parang ang tagal nung cashier na i-punch yung mga items ko. Ganun ba talaga ang nararamdaman ko sa ngayon? Nasaktan nga ba talaga ako? After kong makuha yung mga binili ko, nag-decide na akong umuwi. Wala sa sariling naglakad ako palabas nang store.

"Oops, where do you think your going mister?" Si Francis.

"Ah, eh. Sa labas lang. Papahangin." Palusot ko.

"Wag ka na. Hindi ka din naman makakatakas sakin eh. Anong akala mo makakaalis ka dito nang basta basta. Kanina pa kita binabantayan." At tumawa pa ang gago.

"Papahangin lang talaga ako tsaka medyo ginutom ako kaya tambay lang sana ako dyan sa may siomai stall." Bigla niyang hinawakan ulit yung kamay ko.

"O siya tara, magmerienda muna tayo. Gutom na din ako eh."

"Oh eh bakit nakahawak na naman yang kamay mo na yan aber? Nawiwili ka na ah."

"Hindi naman sa ganoon. Masaya kasi ako kapag hawak hawak ko kamay mo. Feeling ko akin ka na."

"Feeler ka sobra." Di ko maiwasang mapadako ang tingin sa kinatatayuan nila Arnel. Nagkatitigan kami pero ako na ang bumawi.

Sa labas, bumili kami nang siomai at maiinum. Nakatambay kami sa may stall habang kumakain at naghihintay kila tita. Hindi din naman sila masyadong nagtagal pa dahil agad na silang iniluwa nang dept. store. Inaya na kami na sumakay na sa kotse para umuwi. Tatanggi sana ako dahil hindi pa ako nakapagpaalam pero mukhang natunugan ako sa balak ko.

"Ah ma, si ate na lang po muna mag-drive sa inyo pauwi. Dadaan pa kasi kami sa bahay nito." Paalam niya.

"Ipagpaalam mo na din siya dear brother sa parents niya para tuloy ang ligaya natin mamayang gabi." Sabad ni ate.

"Sure ate, akong bahala kay ma- este kil tito and tita." Bago umalis yung car, kumindat muna si ate kay Francis. Hindi ko alam kung anong dahilan pero mukhang masaya si Francis dun.

"So, papara na ako nang trike natin huh."

"Bakit kailangan mo pang ipaalam kung pwede ka namang basta pumara na lang di ba?" Sabad ko naman. Ngiti lang tugon niya sa akin.

Nakapara naman agad siya. Papasakay na ako noon nang tawagin ako ni Arnel. Napahinto naman ako sa labas at hinintay siya. Hingal kabayo pa ito nang makalapit.

"Bakit?" Tanong ko.

"Sasabay ako."

"Bakit?" Tanong ko ulit.

"Dadalaw ako kila tita." Tiningnan ko muna si Francis. Nakatingin siya sa ibang direksiyon na waring ayaw niyang isama ko si Arnel.

"Ah okay." Tanging tugon ko sabay pasok na sa loob. Sumunod sakin si Francis at huli si Arnel.

Ang hirap nang puwesto ko sa sasakyan. Imagine, katabi ko sa Francis samantalang sa may harapan ko (patagilid) pumwesto si Arnel. Naiipit ako sa kanila. Ang lalaki naming mga tao nagsiksikan sa maliit na sasakyan. Kaya naman nang natapat sa harap nang bahay yung tricycle at bumaba na silang dalawa, saka pa lamang ako nakahinga nang maluwag.

Dali-daling pumasok ang bestfriend ko at agad nambulahaw sa mga tao doo. Samantalang si Francis naman ay waring isang Maria Clara este ginoo pala na hindi makabasag pinggan sa tindi nang kanyang pag-iingat sa kilos. Kung gaano siya ka-open sa family niya eh siya namang tiklop niya sa bahay. Hindi niya kaugali si Arnel na bagamat matagal nang kilala nang pamilya eh sadyang mapagbiro lalo na kila mama at papa.

"Tita mano po. Tito mano po."

"Kaawaan ka nang Diyos anak." Naki-mano na rin si Francis.

"Bakit ang tahimik mo hijo?" Tanong ni papa.

"Ah, eh.."

"Naku tito, malamang sa totoo nahihiya po sa inyo yan." Si Arnel sabay tawa.

"Hoy ikaw, wag mo nga masyado inaalaska yung tao. Bago siya dito kaya naman ganyan siya umasta." Sabay irap ko sa kanya.

"Nga pala, ma, pa, si Francis po. Ka-department ko po pero lower year. Francis parents ko." Pagpapakilala ko sa kanila.

"Nice meeting you po..." Napansin nila na nag-aalangan pa din ito sa kanila.

"Tito and tita na lang para hindi masyadong old." Sabay tawa ni mama.

"Nice meeting you po tito and tita." Sabay flash nang isang nakakainspire na ngiti.

Nagsisimula nang maging at ease si Francis nun sa bahay. Nagagawa na nitong makisakay sa mga biro ni papa sa kanya. Para silang mag-ama kung tutuusin dahil sa pareho ang mga hilig nila lalo na sa palabas. Maya-maya pa dumating na yung kapatid kong babae galing school.

"Kuya, sino yang bisita mo? Ang cute niya. Kunin ko nga number niya." Sabi nito sa akin.

"Tumigil ka! Gusto mo isumbong kita kila papa at sabihin kong ambata bata mo pa lumalandi ka na?" Pananakot ko sa kanya.

"Tse! Sungit!" Sabay takbo at nagmano kila mama at papa.

Hinahanap ko si Arnel dahil bigla siyang nawala. Nakita ko siya sa may terasa at mag-isang nakatingin sa kawalan. Dahan-dahan akong lumapit at balak kong gulatin kaso ako ang nagulat nang makita siyang sobrang lungkot.

"Psst, bakit andito ka? Hindi ka makikihalubilo samin sa loob? Nagkakasiyahan sila dun oh."

"Naku hindi na. Mas gusto ko dito sa labas. Tahimik, lahat nakikiayon sa nararamdaman ko."

"Ang drama mo ikaw huh. Baka gutom ka lang kaya ka ganyan."

"Hindi naman sa ganun. Busog pa ako, kakameryenda lang namin ni Je-- kakameryenda ko lang."

"Ah ganun ba. Di puwede yan teka papakuha ako nang pagkain." Tinawag ko yung kapatid ko at nagpakuha nang kahit na anong meryenda. Maya-maya dumating ito.

"Merienda tayo ulit habang nagmomoment." Isang pagkakamali na nasabi ko ito.

"Dhen, hindi pa ba ako sapat sa iyo?" Nasamid ako sa sinabi niya. "May kulang ba sa akin? Hindi ba pwedeng ako na lang?" Sunod-sunod niyang tanong.

"Len (tawag ko sa kanya), naguguluhan pa ako sa ngayon. Hindi ko alam kung sino sa inyo ang gusto kong maging kasama. Tsaka..." Natahimik ako saglit. "ayokong makasakit nang tao lalo pa at isa siyang babae." Pero hindi niya pinansin yung huli kong sinabi.

"Pero malaki ba ang pag-asa ko sayo o kulang pa?"

"Hindi ko alam."

"Pero mas nauna ako kesa sa kanya."

"Oo alam ko yun. Pero ayoko munang mamili. Nag-eenjoy ako sa company niyong dalawa. Hindi mo naman kailangang makipagkumpitensiya sa kanya eh. Bestfriend kita kaya andito ka na sa puso ko."

"Iba ang gusto kong maging estado natin eh. Hindi ba talaga tayo pwedeng maging more than bestfriends?"

"Alam mo..." Matama siyang nakikinig. "gutom lang yan kaya kumain ka na baka maunahan ka nang mga langaw diyan sa pagkain mo." Sabay tawa. Kumuha naman siya at kumain.

"Ang drama mo ngayon Len huh. Ikaw ba talaga yan?" Pang-aasar ko sa kanya.

"Sige lang, hindi kita kokontrahin ngayon."

"Wag na kasi emo. Pumapangit ka niyan eh." Tumingin siya sa akin at dali-daling binigyan ako nang smack. Isang hampas ang itinugon ko. Paano pag may nakakita sa ginawa niya.

Pagpasok namin sa loob, nagulat pa kami ni Arnel nang makita ang isang backpack sa may upuan. Nagtatakang tumingin ako sa kanila. Ayoko sa lahat yung pinapakialaman yung bag ko lalo na nang walang pasabi.

"Ma, bakit nakalabas yung bag ko?"

"May overnight daw kayong mga officers nang department niyo at kailangan niyo daw magpakita lahat doon. Inihanda ko na ang mga gamit mo para ready ka nang lumarga anytime."

"Pero ma naman. Baka ginulo niyo cabinet ko!" Sagot ko.

"Wag ka na ngang mag-inarte diyan kuya. Magpasalamat ka dapat dahil nabawasan trabaho mo." Sabad nang kapatid ko. Pinandilatan ko lang siya.

"Totoo ba yun?" Bulong sakin ni Arnel. Napatingin muna ako kay Francis bago ako tumango sa kanya. "Kung ganun naman pala, aalis na ako. Tito, tita uwi na po ako. Gumagabi na din po." Sabay walk out nang mokong.

Hahabulin ko sana pero pinigilan ako ni Francis.

---

Habang asa daan papunta sa bahay nila, hindi ko pa din maiwasang maalala yung itsura ni Arnel bago siya umalis. Malungkot siya. Siguro dahil naramdaman niyang nagsinungaling ako sa kanya. Nagi-guilty ako pero wala na akong magagawa pa. Kahit gustuhin ko man siyang itext, may puwersang pumipigil sa akin.

Lumilipad pa ang utak ko nang kalabitin ako ni Francis at sabihing nasa tapat na kami nang bahay nila. Bigla naman akong kinilabutan. Hindi ko alam kung bakit. Inaya na ako ni Francis na pumasok sa loob.

Pagdating sa may sala, napahinto ako sa ganda nang interior nang bahay nila. Simple but elegant ang dating. Nakakaengganyong tumira sa bahay nila. Agad naman niya akong niyaya para magpahinga sa kuwarto niya. Pinauna niya ako dahil kukuha muna siya nang meryenda namin. Naglakad ako papuntang pintuan nang room niya at nang matapat ay bigla na naman akong kinabahan.

Pinihit ko yung door knob at itinulak yung door, nagulat ako sa nasaksihan ko. Para akong tinuklaw nang ahas at hindi makagalaw.

(itutuloy...)

[05]

Nagulat ako sa nasilayan ko pagbukas ng pintuan. May babaeng nakatalikod at nasa aktong naghuhubad. Bigla akong pinagpawisan ng malamig kaya’t dali-dali ko din itong isinara. Bumalik na lang ako sa may sala dala-dala ang backpack ko.

“Kuya bakit di ka pa pumasok dun sa kuwarto para maibaba mo na yang bag mo.” Pambungad ni Francis ng makita niya akong nakaupo sa sofa.

“Ah, eh naka-lock kasi kaya hindi ko nabuksan. Nahiya naman akong kumatok baka kasi kung ano pa ang isipin nung tao sa loob.” Tugon ko.

“Naku kuya ikaw talaga. Tara samahan kita.” Sabay hila sa kamay ko.

Parang may kakaiba sa hawak niyang iyon. May parang kuryenteng dumaloy sa pagkakasugpong na iyon ng mga kamay namin. Napatitig ako sa mukha niya at nasilayan ko ang isang ngiti mula sa kanya. Dumoble tuloy ang pagpapawis ko nang malamig dahil doon. Sumunod na lang ako sa kanya.

Kumatok agad siya nang makarating kami sa harap ng pintuan. Sa una’y walang sumagot pero nang muli siyang kumatok ay tumunog na ang door knob.

“Ano ba Fran---“ Parang nahiya naman yung tao sa loob dahil sa ayos nitong nakatapis at sinara ang pintuan. “Bakit di mo man lang sinabi na kasama mo siya?”

“Ano ka ba ate nakita mo naman di ba na may dala siyang bag so ibig sabihin ilalagay niya muna yun sa kuwarto para hindi maging sagabal sa party? Nakakaasiwa kayang makisama sa party na may dalang bag.”

“Tse! Di mo man lang ako sinabihan.”

“Asus, dalian mo na dyan nang makapag-umpisa na kami.”

Maya-maya pa ay muling bumukas ang pinto at iniluwal nito si ate Maya. Ang ganda niya sa ayos na iyon.

“Hoy yang laway mo natulo na. Jusko itong batang ito. Ngayon ka lang ba nakakita nang dyosa na gaya ko?” Sabay tawa niya.

“Dyosa pala huh!” At tumawa na din kami.

“O siya, enjoy bro! The night is all yours!” Wika pa nito na may kalakip na mahinang tawa.

May bahid malisya ang dating sa akin nung tawa na iyon ni ate Maya. Pero hindi ko na lang masyadong binigyan ng pansin.

Iginiya na ako ni Francis papasok sa loob.

“Lagay mo muna sa may bed yung gamit mo kuya.” Utos niya sa akin at agad ko namang ginawa. “Ah kuya, salamat ulit huh.”

“Puro ka naman salamat eh. Baka mamaya niyan maumay na ako!” At natawa siya sa sinabi ko.

Narinig ko ang mga mahinang yabag palapit sa akin. Para naman akong dalaga na kinabahan. Nakakahiya na reaction pero excited ako. Naramdaman ko na lang ang presensiya niya sa likuran ko.

“Kuya salamat ulit.” At niyakap na niya ako nang tuluyan.

Ine-expect ko ang ganitong eksena pero iba talaga ang pakiramdam pag nangyari na ito nang totohanan. Di ko maiwasang hindi hawakan ang mga kamay niyang nakabalot sa akin na waring gumaganti nang yakap sa kanya.

Nagmo-moment kami nang makarinig kami nang isang tili galling sa aming likuran. Napaharap kaming nakayakap pa din siya sa likod ko at tiningnan kung sino iyon sumigaw.

“Little brother, di ka man lang ba nakapagpigil. Di pa nag-uumpisa ang party samantalang kayo nag-uumpisa na.” Sabay turo sa mga katawan naming nakayakap.

Dali-dali kaming naghiwalay.

“Ate Maya, mali yang iniisip mo. A-ano yun…” Pag-umpisa ko.

“Tsk, tsk, tsk. You don’t have to explain Dhenxo. Ayos lang sa akin yun and besides approve ka sa akin. Gusto kita for him.”

“Ate naman. Huwag ganun! We’re friends.” Depensa ni Francis. Kahit papaano ay nasaktan ako sa sinabi niyang iyon. Nag-expect kasi ako eh.

“Oo nga ate Maya, magkaibigan lang kami.” May bahid lungkot kong sabi kahit na nagawa kong ngumiti. Tumalikod na ako para muling ayusin ang mga gamit mo.

“Ang sama mo Francis. Bakit mo nagawang sabihin yan. “ At lumapit sa akin si ate para ako’y aluin.

“Di mo na kailangang gawin to ate. Okay lang ako. Walang kaso sa akin yung sinabi niya tsaka yun naman iyong totoo eh.”

“Yun ang totoo? Eh sa pagkakaalam ko, nagtapat siya sa iyo na may gusto siya sa’yo ah. Ano yun joke niya lang?”

“Ate tumigil ka na! Hayaan mo na kami dito. Ako nang bahala please lang.” Si Francis.

Tumayo na nga ito at tuluyan nang lumabas. Pero bago tuluyang makaalis ay may ibinulong ito kay Francis.

“Ah, kuya…”

“Wala iyon Francis. Naiintindihan kita. Wala kang dapat ipag-alala sa akin okay lang ako.”

“Sorry dun sa nasabi ko kanina. Hindi ko naman sinasadyang sabihin iyon kay ate eh. Nabigla lang ako.” Hinayaan ko lang siyang magsalita. “Ano bang gusto mong gawin ko kuya para makabawi ako sa’yo. Gagawin ko ang lahat.”

“Wala kang magagawa dahil wala ka namang ginawang masama sa akin.”

“Kuya sorry na talaga.” At muli niya akong niyakap. Naramdaman kong namasa ang damit ko at sigurado ako na mga luha iyon. Tinanggal ko ang pagkakayakap niya at humarap sa kanya.

Pinunasan ko ang mga luha niya at inalo. “Tahan na, ang guwapo mo pa mandin tapos masisira lang iyan dahil sa pag-iyak mo? Haharap kang ganyan sa daddy mo?”

“Hindi ko naman sinasadya kuya eh. Patawad.”

“Cheer up Francis. Malapit ng mag-umpisa iyon party nang daddy mo.” Hinawakan ko ang mga pisngi niya. “Please smile.” Request ko sa kanya. Ginawa naman niya.

“Aaaaaaaaayyyyyyyy!!!” Sabay kaming napalingon sa may pintuan. Tama kami, si ate Maya ulit.

“Mga letse kayo! Nalingat lang ako saglit ganyan na agad eksena niyo?” May pangiti-ngiti pa nitong sabi.

This time hawak niya ang kamay kong binagtas ang daan papunta sa venue.

Grabe ang daming tao sa may garden nila. Parang bigla akong nahiya sa suot ko. Nakaporma silang lahat samantalang ako ay isang simpleng casual attire lang. ako na ang kusang bumitaw sa pagkakahawak niya dahil mahirap ng ma-issue kami sa mismong kaarawan nang daddy niya.

Nagpaiwan muna ako saglit sa isang tabi dahil nagpaalam si Francis na pupuntahan muna ang mga pinsan at mga kaibigan niya. Pinagmamasdan ko lang siya mula sa malayo.

“Hindi ka ba makiki-jam sa kanila hijo?”

“Ah ma’am kaw pala yan.”

“Tita na lang okay?” Tumango na lang ako.

“Hindi na po tita ayos lang naman po ako ditto eh tsaka nahihiya po ako.”

“Are you sure? Halika samahan mo ako.” Sumunod naman ako sa kanya.

Tumungo kami sa isang kubo sa may bandang dulo nang garden. Medyo natatabingan iyon ng mga halaman kaya hindi ko agad napansin. Pumasok si tita at binuksan ang ilaw.

“Tita, ang ganda naman dito sa loob. Parang hindi mo aakalain na isang kubo pala ‘to.” Napapantastikuhan kong kumento.

“Buti naman at nagustuhan mo. Paboritong lugar ‘to ni Francis.” Saad niya.

“Talaga po? Eh ano naman pong ginagawa niya dito?” Tanong ko.

“Kung ano-ano lang na magustuhan niya. Pero alam mo ba? Sa pagkakaalala ko, ang huli niyang punta dito ay noong naghiwalay sila ni Sienna.” Tumingin siya sa akin saglit. “Ex-girlfriend niya.”

“Ah, so kumbaga eh comfort zone niya ito tita?”

“Oo. Funny thing about this place eh nagagawa nang ambience dito na ma-lift up ang mood ng kahit na sino. Like today, masaya ako that finally nagagawa na naman ni Francis ang mga bagay-bagay na pilit niyang iniwasan. Lagi siyang nakangiti at lagi siyang nakaupo diyan.” Sabay turo sa isang couch sa likuran ko.

“Palagi nga siyang may tinitingnan na kung ano sa cellphone niya eh tapos biglang ngingiti.” Si ate Maya.

“Hala, hindi kaya nababaliw na si Francis o kaya’y nahanginan ng masamang hangin?” Pagbibiro ko. Natawa naman sila.

“Sa palagay ko nga’y may kinababaliwan na naman iyong batang iyon. Ganyan na ganyan ang mga gawain niya pag may isang tao siyang pinag-uukulan ng panahon.”

“Ganon po ba? Ang swerte naman nung taong iyon.” Kumento ko.

“Maiwan ko muna kayo ni Maya dito huh hijo. Asikasuhin ko lang mga bisita sa labas.”

“Sige po tita.”

“Tama ka dun Dhenxo. Napakasuwerte nung taong iyon dahil pag na-inlove ang kapatid ko ay all-out siya na tipong hindi na siya nagtitira pa nang para sa sarili niya.”

“Parang ako lang din pala siya.”

“Really? Kuwento ka nga tungkol sa lovelife mo pagbalik ko.” Lumabas si ate para kumuha nang makakain naming dalawa para may pagkaabalahan kami habang nagkukwentuhan.

Bumalik siya na may dalang isang tray ng mga pagkain.

“Hindi mo man lang ako tinawag ate para hindi ka na sana nahirapan na magbuhat niyan.”

“Naku, okay lang ako noh and I believe mahaba-habang kuwentuhan ito.”

At inumpisahan ko na ang kuwento ko. Para kaming nasa isang talkshow na may question and answer. Maya’t maya ang interruptions ni ate dahil talagang interested siya.

“So nagkaroon ka nap ala ng boyfriend?”

“Mobile bf ate. Kasi di naman kami personal na magkakilala. Kumbaga sa text lang tapos ayon sweet sa isa’t isa then eventually napagkasunduang gawing formal na ang status naming dalawa.”

“Ah sabagay uso na yang ganyan ngayon noh. Anyway, may picture ka ba niya? Pakita nga!”

Inilabas ko naman ang cp ko at pinakita sa kanya yung picture niya. Natulala siya.

“Eto ba si Brian?” Tanong niya.

“Oo ate siya iyan.”

“Paano ka naman nakakasiggurong siya nga iyan?” Tanong niya ulit.

“Nagkausap na kami sa webcam minsan ate at napatunyan kong siya nga iyan.”

“Ah ganon ba? Naku, ang swerte mo naman at nakahanap ka nang poging bf.”

“Ay inggit ba iyan ate Maya?” Pang-aasar ko sa kanya. Close na kasi kami.

“Hayaan mo na Brian. Oh teka, bakit naman kayo naghiwalay?”

“Biglang hindi na siya nagtetext or tumatawag tsaka lagging out of coverage yung number niya. Siguro nakahanap ng mas bagay sa kanya. Nung tiningnan ko nga account na sa Friendster eh dun ko nalaman na may boyfriend na pala siyang iba.”

“Ay may ganun? Ni hindi ka man lang inabisuhan na ayaw na niya sa ‘yo para di ka na umasa?” Iling lang sagot ko.

“Ayos pala yang Brian na yan huh. Ni hindi man lang inisip na may taong nag-aalala sa kanya.”

“Hayaan mo na yun ‘te kaya nga may word na past eh.” At tumawa ako.

“Speaking of past, sino naman ang present mo?”

“Present? Honestly po wala.”

“Bakit wala? Naku, dapat hindi ka pumapayag na wala kang karelasyon noh.” Natawa na naman ako sa sinabi ni ate.

Biglang nag-ring yung phone niya at nagpaalam na kakausapin lang. Tumango naman ako. Maya-maya pa ay nagpaalam siya na susunduin sa labas bf niya at nahihiya daw pumasok. Pinaiwan niya muna ako sa kubo dahil babalik din naman daw siya agad.

Since mag-isa lang ako, nilibot ko nang tingin ang kubo. May personal ref sa may corner, may tv at dvd player, may couch at lamesita. Kumpleto na para sa isang taong mahilig mapag-isa. May mga pictures din sa babaw ng tv. Family picture yung mga nakalagay pero may isang picture dun na siya lang. Napaka-gwapo niya talaga. Ang ganda nang pagkakangiti niya, napaka-natural walang halong pilit.

Naputol lang ang paglilibot ko nang tingin ng may pumasok sa loob ng kubo.

“France, you’re mockingly handsome!” Sabi nung lalaki.

“Thanks Jie ikaw din napaka-guwapo mo ngayon.”

“I love you dude!” Sabi nito sa kanya at bakas dito ang sinseridad sa sinabi.

“Loving you more dude!”

Walang ano-ano ay niyakap niya yung lalaki. Napaka-sweet nilang tingnan. Parang ‘sila’, nakakainggit. Di ko napansin na nakatingin na pala yung lalaki sa akin. Kumalas siya sa pagkakayap niya kay Francis at iniharap ito sa gawi ko.

Natilihan naman ako. Hindi ko alam ang gagawin ko at sasabihin. Paano ba ito?

Maging siya ay natahimik ng malamang andun din ako. Parang nagkaroon bigla nang isang wall sa pagitan naming dalawa na nag-create ng moment of silence.

“Ah, eh. Sorry! Hindi ko sinasadyang makita yun.” Yumuko ako at akmang aalis na nang pigilan niya ako.

“Don’t go please, I can explain everything.” Agad niyang sabi. Napailing lang ako.

“Uulitin ko, wala kang dapat ipaliwanag sa akin because you don’t owe me one.’ Sabay flash ng isang pilit na ngiti.

Di na niya ako napigilan pa nang tuluyan na akong lumakad palayo sa kubo. Naka-two points agad siya sa akin. Ayaw kong lumuha dahil gaya nga nang ayaw kong mangyari, ayaw kong mag-create ng scene. Bumalik ako sa lugar kung saan ako nagpaiwan kanina.

Nakatanaw lang ako sa lahat ng ginagawa nang mga bisita. Busy silang nagkukwentuhan at kumakain. Nakita ako ni ate Maya at inaya niya akog sumabay na sa kanila nang bf niyang kumain.

Kumuha kami nang pagkain sa buffet table at agad na nagtungo sa may kusina at doon pumwesto. Busy din naman ang lahat ng tao doon gawa nang kailangan nilang asikauhin ang mga bisita.

Sa buong oras namin sa kusina ay ramdam nila ate Maya ang pananahimik ko. Hindi nila ako nagawang tanungin pa dahil nirerespeto nila ang pananahimik ko. Maya-maya pa ay tumayo na sila at inaya akong sumama muna sa kanila.

Tumungo kami sa kuwarto ni ate at doon balak na patayin ang oras. Para kaming mga bata na naglalaro nang spin the bottle. Masaya naman ang nangyayari.

Pinaikot ni ate ang bote at huminto sa akin.

“Truth or dare?” Tanong niya.

Nag-isip akong maigi. Nahihirapan akong magdecide. Sige bahala na.

“Truth!” Sagot ko.

“Okay, ako na ang magtatanong sa iyo.” Sabi ng bf ni ate. “Buena manong tanong. May gusto ka ba kay Francis?”

Lagot sabi ko na nga ba eh! Tumingin ako kay ate. Nakangiti ito. Isang buntong-hininga muna ang ginawa ko bago sumagot.

“Oo.” Sabi ko na nakayuko.

Kinilig si ate daihl sa narinig. “Aaaaayyyyyy, sabi ko na eh. Ang galing talaga nang radar ko.” Sabay apir sa bf. “Gusto mo siya, gusto ka din niya bakit hind maging kayo?”

“Ahm sa tingin ko …” At inangat ko na ang mukha ko. “spin na yung bote. One question and answer lang to di ba?” Napakamot sa ulo si ate.

Wala siyang nagawa kundi paikutin na muli ang bote. Pag kinantot ka nga naman ng malas (pahiram Rovi huh), ako na naman ang tinuro nang bote.

“See? Pati yung bote nakikiayon. Kung sinagot mo na lang kanina eh di naligtas ka pa sana.” Sabay tawa.

“May choice pa ba ako kahit na dehado ako? Hindi pwedeng maging kami dahil hindi pa ako handa at sa tingin ko hindi pa din siya handa sa isang panibagong relasyon.” Na ang pasimpleng tinutukoy ko ay iyong Jie na kasama niya kanina.

Napatango na lang sila pero mukhang hindi kumbinsido. Ipinagpatuloy na naming tatlo ang laro hanggang sa mapagod na din kami. Napagpasyahan namin na ipagpatuloy na lang ang kuwentuhan. Gaya nang nangyari kanina, lumabas si ate Maya at pagbalik ay may dala na naman itong tray na puno nang pagkain ang pagkakaiba nga lamang ay may kasama nang alak. Lagot! Hindi ako umiinom nun. Bahala na.

Sa gitna nang tawanan naming tatlo ay may narinig kaming katok. Tumayo si ate at binuksan ang pinto. Iniluwa nito si Francis. Natahimik kami sa loob at tila nakikiramdam. Lalo pang nadagdagan ang naghaharing tension sa akin ng kasama niyang pumasok si Jie. Nakangit pa ito.

“Hi guys!” Bati niya sa amin.

“We’re good. Come and join us.” Aya ng bf ni ate.

At naghanap na din sila nang mapupwestuhan. Tumabi siya nang upo sa akin. Ngumiti ako sa kanya nang magkatinginan kami and that’s it. May tension sa pagitan namin pero pinipilit kong iwaksi.

Naging tahimik ako pero sinusubukan ko pa ding pakalmahin ang sarili ko. Ayoko din naman na masira ang gabi ko dahil doon.

“Ah ate Maya, saan ang cr? Naiihi na kasi ako eh.” Pabulong kong sabi sa kanya. Tinuro naman niya sa akin. Tumayo ako at nagpaalam. “Excuse me guys, bladder break lang.”

Agad kong ni-lock ang pintuan pagkapasok ko. Humarap ako sa salamin at matamag tiningnan ang sariling repleksiyon.

Okay pa naman ako. Siguro kakayanin ko pa ang ilang minutong kaharap silang dalawa. Naghilamos na ako at lumabas.

“Okay ka lang ba?”

“Susmaryosep!” Natawa siya sa reaction ko.

“Okay ka lang ba?” Ulit niyang tanong.

“Uh-uhm. No worries. Nag-eenjoy naman ako kung yun ang inaalala mo.”

“Hindi iyon. Ahm, yung kanina …”

“Naku, sabi ko nga wala iyon. Walang kaso iyon sakin.” Naging seryoso siya kaya minabuti kong lagpasan siya.

Hinila niya kamay ko.

“Huwag mo naman sana akong ginaganito kuya, nasasaktan ako.”

Huminga muna ako nang malalim bago ko siya hinarap.

“Ako pala ang nakakasakit dito di ko man lang alam. Sorry Francis huh kung nasasaktan kita.” Walang emosyon kong sabi.

“Kuya naman. Bakit ka ba kasi nagkakaganyan?” Mangiyak-ngiyak na niyang tanong.

“Hala, okay lang naman ako ah. Wala naman akong problema.”

“Isss. Bestfriend ko si Jie kahit tanungin mo pa kay ate.”

Defensive? Ano bang alam nito sa nararamdaman ko?

“Bakit ka nag-eexplain sa akin?”

“Dahil nararamdaman kong iyon ang dahilan ng pagiging cold mo sa akin. Akala mo siguro hindi ko nararamdaman iyon.”

“Whoa Francis! Naririnig mo ba mga sinasabi mo? Ang labas ngayon ay guilty ka sa isang bagay na ikaw lang ang nakakaalam.”

“Stop it kuya Dhenxo! Stop acting na hindi mo alam ang sinasabi ko!” Medyo napalakas na niyang sabi.

“Admitting na alam ko nga ang sinasabi mo, would it make any sense?”

“Oo dahil mahal kita!” Walang kagatol-gatol na sabi niya.

Natameme ako sa sinabi niya. Agad ko din naman binawi ang sarili ko.

“Mahal? Well, salamat kung gayon.” At tumalikod na ulit.

“Kailan ka kaya magkakaroon ng lakas ng loob para sabihing mahal mo din ako kuya.” Huminto ako saglit dahil sa narinig pero agad ko ding itinuloy ang paglalakad.

“Sinasayang mo lang ang oras mo sa kagaya ko. Hindi mo ba nakikitang hindi tayo bagay?”

“Makasarili ka kuya. Makasarili ka!” SIgaw niya sa akin.

Marahil narinig nila ate ang sigaw niyang iyon dahil lumabas silang tatlo para tingnan kung anong nangyayari sa pagitan naming dalawa.

Lahat sila ay may tinging nagtatanong nang ‘anong nangyari’ pero wala silang nakuhang sagot mula sa akin. Dumiretso na ako sa kuwarto niya at agad na inayos pabalik ang mga gamit sa bag.

“Dhenxo, anong nangyari?” Si ate Maya.

“SInabi ko lang yung totoo ate.”

“Anong totoo?”

“Na hindi kami bagay, na nagsasayang lang siya nang oras niya sa akin.”

Hinarap niya ako at binigyan ng isang sampal. Nagitla ako sa ginawa niya pero I deserve it.

“Akala ko ba gusto mo ang kapatid ko pero bakit mo nagawang sabihin iyon?”

“Hindi mo ba napapansin ate kung sino ang mas nagmamahal sa kapatid mo?”

“Anong ibig mong sabihin? Hindi ko maintindihan.”

“Lumingon ka lang sa paligid mo ate at malalaman mo din sinasabi ko.”

“Si Jie ba iyong tinutukoy mo?” Tahimik lang ako. “My God Dhenxo, maag-bestfriend yung dalawa at walang kaso doon.”

“Sana nga ate tama ka.” Natapos ko na ding ayusin ang mga gamit ko. “Ate salamat sa lahat huh. Naging masaya ako sa party ni tito and sorry kung nasira ko ang moment niyo. Patawad.” Isinukbit ko na ang bag ko at tuluyan ng nagpaalam. “Sige ate, uwi na ako. Nagkaroon kasi nang emergency sa bahay. Pakisabi na lang kay tito happy birthday and kay tita salamat din.” Sabay ngiti.

Tuluyan na akong lumabas. Walang tao sa may sala papuntang front door kaya malaya akong nakalabas.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“Buti naman naisipan mo akong tawagan.”

“Salamat Arnel. Pwede bang iuwi mo na ako? Kakapagod pala ang party nila.” Sabay tawa.

“Ganon ba? O siya sige, sakay na dali.” Sabay abot ng helmet sa akin.

“Ah Dhen, pwedeng magtanong?”

Banayad lang ang takbo nang motor kaya nadinig ko iyon. “Ano iyon?”

“May gusto ka ba kay Francis?”

“Bakit mo naman natanong iyan?”

“Sagutin mo na lang kasi ako.”

“Hindi ko alam.” Pagsisinungaling ko.

“Hindi ka talaga marunong magsinungaling.”

“Ah, eh, Len, pwede ba akong makitulog sa inyo?”

“Iyon lang ba? Oo naman pwedeng pwede.”

At tuluyan na naming tinahak ang daan papunta sa bahay nila.

(itutuloy...)