9 Mornings (Finale)

by: Zildjian

December 23 ang ika walong simbang gabi. Puno ng pag-asa, pag-papatawad at pasasalamat ang simbang gabi na iyon para sa akin, kay Claude at Alfie. Ramdam ko sa mga oras na iyon ang sobrang gaan ng pakiramdam dahil sa wakas napakawalan ko na rin ang lahat ng anu mang galit na meron ako mula sa aking nakaraan.

Ito siguro ang ibig sabihin sa akin ni mama noon. Kung bakit gusto nyang ibalik ko ang aking loob sa diyos na tanging lumikha para siguro matutunan ng puso ko ang bumitaw sa galit na nabuo dahil sa mga masasamang nangyari noon.

Wala akong ibang hiniling sa buhay kung hindi ang makawala sa galit na meron ako at hindi nga ako binigo nang diyos. Tama nga sila, hanggat naniniwala ka sa may kapal hindi ka nito bibiguin. Oo, anim na taon bago ko tuluyang napakawalan ang lahat siguro dahil para matutunan ko ang lahat nang natutunan ko ngayon. I have learned to let go, to forgive and to stand on my own. Kaya siguro hindi agad binibigay ang mga gusto natin para matutunan natin ang lahat ng iyon. Pero ang ibang tao ay agad sumusuko pag-hindi nila agad nakuha ang gusto nila. Ako man ay muntik na ring sumuko at sa mga panahon na malapit na akong bumigay ay siya namang nakilala ko si Pat na kahit papaano ay nakatulong sa akin sa panahong halos hindi ko na alam ang gagawin ko dahil sa pag-kawala sa akin ng taong lubos kong minahal. Pinagaan nito ang pakiramdam ko, kahit kalahati nang problema ko ay problema niya rin.

“Misis, After nating mag breakfast ay pupuntahan natin ang puntod ng mama at ni Alfie.” Ang wika ni Claude.

“Sige, matagal-tagal ko na ring hindi nadadalaw si mama.” Ang may bahid ng lungkot ko namang tugon sa kanya.

“Ayan, nalulungkot ka na naman. Kung nasaan man si Tita ngayon sure akong masayang masaya siya para sa iyo dahil sa wakas masaya kana ulit. Di ba yon lang naman ang gusto ni Tita?” Ang malambing nitong wika na sinamahan pa nya nang pagyakap sa akin.

Kay sarap nang sa pakiramdam na kasama ko ngayon ang taong mahal ko – ang taong nagbigay sa akin ng ibayong pagmamahal sapat para makalimutan ko ang lahat ng masasamang nangyari sa amin noon. Tinupad ni Claude ang pangako niya sa akin –ang pangakong he will make me forget everything that happened from the past.

“Misis?” Ang sambit nito habang nakayakap parin sa akin.

“Hmmmm?”

“Dinner tayo later with my family ah.” May paglalambing nitong sabi.

Agad akong kumawala sa pagkakayakap ni Claude. Bumakas sa mukha ko ang pag-aalinlangan sa planong dinner mamaya. Ni minsan kasi ay hindi ko pa na meet ang pamilya nya kaya naman nakaramdam ako nang kaba.

“Claude…”

“They wanted to meet you kaya sila umuwi dito. Gusto nilang makilala ang taong tinitibok ng puso ko. Please?” Putol nito sa mga sasabihin ko.

“N-Natatakot ako Claude.” Ang nahihirapan kong pag-amin sa kanya.

“Di ba sabi ko sayo hanggat nandito ako walang ibang makakapanakit sayo? Besides, family ko naman iyon ayaw mo bang makilala ang future manugang mo?” Muli itong yumakap sa akin na sinabayan pa niya nang paghagikhik.

“Future manugang ka dyan.” Ang natatawa ko na ring sabi. Iba talaga ang hatak sa akin ni Claude nagagawa agad nitong pagaanin ang pakiramdam ko nang walang kahirap-hirap.

Tulad ng napag-usapan matapos mag almusal ay dinalaw naming muli ang puntod ng mama ko. Ipinagpaalam ako ni Claude dito at nangakong siya ang mag-aalaga sa akin. Para namang sinagot ni mama ang mga sinabi ni Claude dahil mula sa mainit na sikat ng araw ay biglang kumulimlim at bumuhos ang mumunting patak nang ulan parang luha –hindi luha ng paghihinagpis kung hindi luha nang pasasalamat iyon ang agad na naramdaman ko.

Matapos kaming dumalaw sa puntod ni mama ay agad naming binaybay ni Claude ang daan papunta sa lugar nina Alfie medyo malayu-layo rin iyon. Mga isa’t kahalating oras ang aming linakbay para matunton iyon. Sinubukan naming tawagan ang cellphone ni Pat at nalaman namin na naroon din pala sya sa sementeryo.

Nang marating namin ang eksaktong lugar kong saan nakalibing si Alfie ay nakita nga naming nakapark  sa labas ang kotse ni Pat. Agad kaming bumama ni Claude na parehong may dalang bulaklak. Hindi naman kami nahirapang hanapin ang puntod ni Alfie dahil na rin sa malapit lang ito mula sa entrance nang sementeryo at agad naming napansin ang nakatayong si Pat.

In Loving Memory

Of

Niel Alfie Navales

September 8, 1988 – May 13, 2005

Nang makita ko ang lapida nito agad na umagos ang masaganang luha sa aking mga mata. Isa-isang bumalik sa akin ang mga masasayang ala-ala namin noon; ang pagkain sa Jollibee, ang matatamis na ngiti nito, ang lagi nitong pag-damay sa akin kapag malungkot ako’t nag-iisa, ang pagpapatawa nito sa akin tuwing hindi maganda ang araw ko. Lahat ng iyon ay bumalik sa aking ala-ala hanggang sa hindi ko mapigilang mapaluhod sa sobrang lungkot at pag-sisisi sa nang yari sa kanya.

“I’m sorry…” Ang wika ko sa likod ng aking pag-iyak. “I’m sorry Alfie sa hindi ko pakikinig sa paliwanag mo, im sorry kung naging matigas ako sayo, im sorry kung dahil sa akin hindi mo na experience ang mahaba-habang buhay… im sorry…” Ang humahagulhol kong wika.

Naramdaman ko nalang ang dalawang kamay na humahagod sa aking likod ng tumingala ako ay nakita ko ang parehong lumuluhang si Claude at Pat. Bakas sa kanilang mga mata ang kaparehong sakit na nararamdaman ko sa mga oras na iyon.

“Tahana na Lance, sigurado akong masaya na ngayon ang kapatid ko dahil nakamit na niya ang kaisa-isang hiling niya – ang patawarin mo siya.” Nakangiti ngunit lumuluhang wika ni Pat.

Makikita mo sa kanya kung gaano nya kamahal ang kanyang kapatid. Alam kong malaki ang kasalanan ko kay Pat dahil inagaw ko sa kanya si Alfie ang kaisa-isa nyang kapatid na minahal niya at inalagaan.

“Im sorry Pat, hindi ko sinasadya kung alam ko lang…”

“Shhh…” Putol nito sa mga sasabihin ko pa. “Hindi mo kasalanan ang lahat Lance, it was Alfie’s choice at hindi kita sinisisi sa nangyari, maski ang mama namin hindi ka sinisisi. Kung meron kamang naging kasalanan, yon ay ang akuin mo lahat ng problema mag-isa at hayaang mawala ang lahat sayo. Yon ang rason kung bakit sobrang na guilty ang kapatid ko.” Wika pa nito.

Para akong batang humihikbi habang nakatingin sa lapida ni Alfie hindi ko pa rin magawang hindi sisihin ang aking sarili kahit paman sinabi na ni Pat na hindi ko kasalanan ang lahat dahil alam ko sa puso ko na ako ang may sala kung bakit wala na si Alfie.

“Alam mo bang kagabi lang niya ako pinatulog nang mahimbing.” Ang biglang wika ni Pat. “Simula nang mawala siya lagi niya akong dinadalaw sa panaginip ko at laging pareho ang sinasabi nya ‘Kuya ihingi mo ako nang tawad sa kanya’ mahal na mahal ka nang kapatid ko Lance, at alam kong hindi niya magugustohan kong sisisihin mo ang sarili mo sa nangyari sa kanya so please wag mong sisihin ang sarili mo para na rin matahimik na ang kapatid ko.”

Tama si Pat, sobrang pasakit na ang naibigay ko kay Alfie at gusto ko na rin syang makapag-pahinga walang mabuting maidudulot kung sisisihin ko ang sarili ko, mababaliwala lang ang sakrispisyong ginawa ng mga taong nag mamahal sa akin.

“Pwedi nyo ba akong iwan muna?” Ang wika ko sa kanilang dalawa. Ngumiti sa akin si Pat at tumango bago lumakad habang si Claude naman ay itinayo muna ako mula sa pagkakaluhod at hinalikan sa labi bago nya sundan si Pat.

“Alfie, sana maabot nang tinig ko ang puso mo kung nasaan kaman. Ibinibigay ko na ang ipinagdamot kong kapatawaran sayo noon. Hindi man kita minahal noon sa paraan na gusto mo, minahal naman kita kahit papaano sa paraan na alam ko. Ikaw ang nag-iisang taong dinamayan ako’t pinasaya kahit panandalian lang, sana makamit mo ang katahimikan na nararapat para sayo. Wag kang mag-alala sa akin, okey na ako, tapos na ang bangungot na ibinigay ng panahon sa atin.” Ang mahaba’t madamdamin kong sabi habang walang tigil paring tumutulo ang aking luha.

Parang may kung anong pwersang nag utos sa akin na tumingin sa punong ilang metro din ang layo sa puntod ni Alfie. Hindi ko alam kung namalikmata lang ako o kung totoo ang nakita ko dahil kita ko ang nakangiting si Alfie na kumakaway sa akin na animoy nag papaalam. Napahawak ako sa aking bibig sa pagkabigla’t napahagulhol. Wala akong naramdamang takot sa mga oras na iyon kung hindi saya, dahil sa huling pagkakataon nakita ko ang nakangiting Alfie at doon, alam ko na sa puso kong makakapag-pahinga na siya.

“Salamat..” Ang paulit-ulit ko nalang naisambit sa magkahalong tuwa at lungkot sa mga oras na iyon.

Matapos makapag-iwan ng dasal ay nag-paalam na ako sa kanya. Tinungo ko ang sasakyan ni Claude na masaya at magaan ang pakiramdam. Nakita ko sila ni Pat na masayang nag kukwentuhan na para bang isang matalik na magkaibigan.

“Let’s go?” Ang nakangiting salubong sa akin ni Claude, hindi na ako nito hinintay pang makalapit sa kanila.

Tango ang isinagot ko rito na sinamahan ko nang isang napakamatis na ngiti.

“Pare, una na kami nitong misis ko. Happy trip nalang sayo at sana magkita pa tayong muli.” Ang masayang pagpaalam ni Claude kay Pat.

“Aalis ka?” Ang naitanong ko naman.

“Susunod na ako sa pamilya ko sa ibang bansa. Natapos ko na ang misyon ko rito at nakapag-paalam na ako sa kapatid ko.” Nakangiting tugon ni Pat.

“Pero di ba may trabaho ka rito?” Ang pasimpleng pag-pigil ko sa kanya hindi ko kasi magawang deretsahang sabihin na huwag nalang sana siyang umalis.

“Nakapag-file na ako nang resignation ko, bago paman mag Christmas Break. Matagal na akong hinihintay ni mama, ilang taon din kaming hindi nagkita at ngayon excited na akong ibalita sa kanya na naging matagumpay ang misyon ko para kay Alfie. Ingat ka Lance, alam kung hindi ka pababayaan ni Claude.”

Nalungkot ako sa sinabi niya pero alam kong wala akong karapatang pigilan siya dahil tulad ko alam kong miss na miss na niya ang mama nila ni Alfie.

“Magkikita paba tayo?” May himig ng lungkot kong wika.

“Syempre naman sa kasal niyo. Ako ang best man sabi nitong fiancé mo.” Sabay apir nila ni Claude.

Hindi ko alam kung totoo man ang sinabi ni Pat o hindi ang alam ko lang ay aasa ako na isang araw magkikita kaming muli para makapag-simula nang bagong pagkakaibigan.

“Aasahan ko yan.” Ang naiwika ko nalang sabay bigay ng isang mahigpit na yakap sa kanya na ginantihan naman nya nang kaparehong yakap ng sa akin. “Maraming salamat Pat, for everything.”

“Basta ikaw walang kaso.” Tugon nito at nag hiwalay na kami sa pagkakayakap. “Pano, sa susunod nalang nating pagkikita. Merry Christmas sa inyong dalawa and im wishing you the best things in life.” Nakangiting wika nito.

“Sige pre, Merry Christmas din sayo at kita-kits sa kasal namin.” Tugon naman ni Claude. Hindi ko na siya inusisa pa kung totoo ba ang sinabi niya hindi importanti sa akin ang kapiranggot na papel ang mahalaga alam kong mahal niya ako at mahal ko rin siya.

Magkahawak kamay kami habang binabaybay ang daan pauwi. Walang namagitang usapan siguro ay binibigyan ako ni Claude nang panahon para makapag-pahinga pareho pa kasi kaming kulang ng tulog dahil sa lagi naming pagsisimba. Ngayon masasabi kong tuluyan na akong nakapag-let go sa nakaraan at handa na akong muling magsimula nang panibagong buhay na walang hinanakit, walang pagsisis at higit sa lahat masaya kasama si Claude.

“So, you were the person na laging bukang bibig nitong anak namin.” Nakangiting wika nang mommy ni Claude.

Pagkatapos namin sa sementeryo kanina ay umuwi agad si Claude para daw sunduin ang mga magulang nito sa airport. Sinundo ako nito bandang ala-sais at dinala sa napakagandang two storey na bahay sa isang pribadong subdivision. Ngayon ay kaharap ko ang mommy, daddy at kapatid nito sa hapag kainan.

“Claude told us that you work as a teacher in a private college school is that true?” Singit naman ng kanyang daddy.

Masasabi kong sa kanya namana ni Claude ang mga mata nito pati na rin ang kanyang ilong. Gwapo parin ito kahit na may edad na.

“Y-Yes sir.” Ang kinakabahan kong sabi. Kahit naman siguro sinong tao ay kakabahan kapag nakaharap mo ang mga magulang ng kasintahan mo lalo pa’t alam mo sa sarili mong hindi normal para sa ibang tao ang relasyon nyo.

“Masyado naman atang pormal ang sir iho, you can call me Tito Samuel.”

“And Tita Marguerette.” Nakangiting singit naman ng mommy nito. Siguro dito naman ni Louisa namana ang pagiging jolly nito at namana naman ata siguro ni Claude ang pagiging seryoso sa papa nito

“Okey po.” Matipid kong tugon sa mga ito sa sobrang kaba at hiya.

“So, what are your plans?” Ang biglang tanong nang kanyang daddy.

“Po?” Ewan ko ba pero parang na bobo ako sa sobrang kaba. Habang si Louisa naman ay parang enjoy na enjoy pa sa ginagawang pag-gisa sa akin ng kanyang mga magulang napansin ko kasing ngingit-ngiti ito.

“I mean, your lovers’ right? Yon ang sabi ni Claude sa amin ng mommy niya nang mag decide syang umuwi pabalik dito sa pilipinas. Kaya naman im asking you kung ano ang plano niyo nang anak ko. Alam mong hindi maganda sa profession mo ang kakaibang relasyon niyo nang anak ko.” Walang ka abug-abog na wika nang daddy nito.

“Deh naman.” Ang saway ni Claude sa kanyang ama na sinabayan pa niya nang tingin sa akin na animoy nang hihingi nang paumanhin.

“Wala akong masamang ibig sabihin anak, i just wanted to ask him if he’s willing to sacrifice his work for you. Alam nating mahirap tanggapin ang relasyon nyo. Ako nga na daddy mo nahirapan nung una eh. Hindi ko lang gusto na may kukutya sa inyo nang partner mo anak.” Mahabang paliwanag ng daddy ni Claude sa kanya.

Hindi naman nakasagot agad si Claude parang napaisip ito sa sinabi nang kanyang ama.

“So, deh, what do you have in mind to avoid it?” Ang nakangising sabat naman ni Louisa.

Nanatili lang akong tahimik at nakikinig sa kanilang usapan. Takot akong mag-salita dahil baka magkamali lang ako at mapahiya sa kanila.

“Louisa, wag kang magulo.” Saway ni Claude sa kapatid. “Dad, syempre ayaw kong may masasabing hindi maganda ang mga tao sa misis ko but I just can’t let him resign. Masaya siya sa pagiging professor niya at ayaw kong ipagkait ang kasayahang iyon sa kanya.” Mahabang paliwanag naman ni Claude.

Sumilay ang napakagandang ngiti sa mga magulang ni Claude. Ako man ay napangiti rin dahil sa kanyang sinabi ramdam kong mahal na mahal talaga ako ni Claude. Sapat na ang mga narinig ko para tuluyang isuko ang lahat sa kanya.

“Mukhang malakas ang tama nang kuya ko sayo Laurence.” Nakangising wika ni Louisa.

“Iho, we know what you’ve been through. Gusto lang naming sabihin sayo nang asawa ko na tanggap ka nang pamilyang ito. Kung ikaw ang taong nag papasaya sa anak namin then, we have no right na pigilan kayo.” Nakangiting wika naman ng kanyang mommy na sinabayan naman ng pagtango nang kanyang daddy.

Sa mga narinig, para akong nabunutan ng tinik sa aking dibdib unti-unting naging normal ang aking paghinga at nakuha ko na ring tumugon ng nakangiti.

“Salamat po.”

“And about sa kahilingan ni Claude sa amin ng mommy niya, both of you have our blessings pero, gusto naming ikaw ang mag decide.” Nakangiting wika nang daddy niya.

Kunot noo naman akong napatingin kay Claude. Walang ideya sa mga kahilingan nito sa kanyang mga magulang. Tumayo ito mula sa pagkakaupo at umikot sa mahabang lamesa saka huminto sa kaliwang gilid ko. May pagtataka parin sa aking mga mata na nakatingin sa kanya.

Ikinabigla ko ang sunod na ginawa nito. Lumuhod ito at may ilinalabas sa kanyang bulsa nang makita ko ito ay hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Halo-halong emosyon kasi ang sumakop sa aking buong pagkatao.

“Will you be my other half for the rest of your life?” Ang wika nito nang walang ka abug-abog bakas ang pagsusumamo at saya sa kanyang mga mata.

Ibinaling ko ang aking tingin sa kanyang mga magulang at sa kanyang nag-iisang kapatid. Lahat sila ay nakangiti sa akin na parang hinihintay ang maganda kong sagot. Nang ibaling kong muli kay Claude ang aking tingin ay doon na kumawala ang mga luhang gawa nang sobrang kasiyahan.

“Y-Yes… Yes!” Ang naluluha at nakangiti kong tugon.

“Great! Ikakasal na ang kuya ko!” Ang masayang wika ni Louisa na sinamahan pa nang pagpalakpak na sinabayan naman ng mga magulang ni Claude.

“Thank you misis.” Ang nakangiting wika nito sabay bigay nang marubdub na halik sa akin di alintana na nanunuod sa amin ang mga magulang nya.

Sobrang saya ko sa mga oras na iyon halos wala na akong hihilingin pa sa buhay ko. Isang napakagandang regalo ang ibinigay sa akin ni Claude wala akong mahapuhap na sasabihin kaya yinakap ko nalang siya nang mahigpit para iparamdam sa kanya kung gaano niya ako napaligaya sa mga oras na iyon.

“Pssst!” Untang ni Louisa sa amin na hindi parin naghihiwalay sa pagyayakapan. “Marami pa tayong pag-uusapan pweding sa kwarto nyo na gawin yang labing-labing nyo.” Tatawa-tawang wika ni Louisa na sinabayan naman ng kanilang mga magulang.

“So, kelan ang kasal kuya?” Agad nitong tanong nang maghiwalay kami ni Claude.

“Soon as na ayos ko ang passport ng future misis ko.” Nakangising wika ni Claude.

“Aba, hindi ka nag-mamadali sa lagay na yan noh?” Pangaasar nito sa kapatid. “So, paano ang trabaho ni Laurence?” Dagdag pa nitong wika na sinamahan ng pagtaas ng kilay. Kita kong sumeryoso naman ang mga magulang nila sa narinig na tanong.

Mukhang hindi nga naman naisip ni Claude iyon dahil napakamot ito sa kanyang ulo.

“Mag re-resign ako.” Nakangiti kong wika sa kanila.

Muli, gumuhit ang ngiti sa kanilang mga labi sa narinig.

“No wonder my son really loves you. Hindi siya nag kamali nang minahal.” Wika nang kanyang mommy na ikinangiti ko naman ng husto.

Marami pa kaming napagusapan sa gabing iyon. Unti-unting napalagay ang loob ko sa mga magulang ni Claude at nasasabayan ko na sila sa usapan. Naging maganda ang buong gabi ko sa pamilya nang future mister ko. Napilit din ako ni Claude na doon na matulog sa kanila para daw ma praktis ko na ang pagiging asawa ko sa kanya. Talagang maloko ang mister ko at talagang maharot.

December 24. Syempre dahil ito na ang huling simbang gabi hindi pweding hindi kami mag-simba ni Claude. Siya pa ang gumising sa akin sa pamamagitan ng kanyang mga halik. Tulad ng ginagawa namin nuong natutulog sya sa bahay; sabay kaming naligo’t nag-bihis.

Nakakatuwa talaga ang mister ko. Ang akala ko ay dederetso na kami sa simbahan ngunit hindi iyon ang nangyari. Binaybay nito ang daan papunta sa bahay ko syempre alam ko na ang ibig sabihin noon kaya napangiti nalang ako.

“Mag lakad lang tayong magkahawak kamay misis para mas ma feel natin ang pasko.” Ang nakangiti nitong wika sa akin nang makababa kami sa kotse nya.

Alam nyang gustong-gusto ko ang maglakad papunta sa simbahan. Ewan ko ba pero mas gusto ko yon dahil sa tuwing nakikita ko ang mga Christmas lights ay kakaibang saya ang ibinibigay nito sa akin noon pa man. At ngayon mas lalong naging masaya dahil kasama ko ang taong mahal ko.

Nakakatuwang tingnan ang mga bata, mag-kakapamilya, mag-kakaibigan at mag-partner na kasabayan naming naglalakad ni Claude. Syempre ilan sa kanila ay napapatingin sa mag kahawak kamay namin ni Claude at masayang nagtatawanan. Pinag-uusapan namin ang mga plano namin sa buhay pag-ikinasal na kami. Syempre hindi nawawala ang ka-pilyohan ng mister ko dahilan para ikatawa ko ito nang malakas. Parang nawalan ako nang pakialam sa mga taong pweding makakita sa amin ganito siguro talaga pag-nagmamahal ang tao lahat kaya mong kalimutan.

Tulad ng ginawa ni Claude sa nakaraang simbang gabi bago ito makipag-peace be with you sa akin ay binigyan muna ako nang mabilis na halik sa aking labi ngunit hindi tulad ng una ma ikinakahiya ko iyon ngayon, proud pa ako dahil magiging asawa ko na ang lalaking minsang pinangarap ko noon, ang lalaking mayabang, maangas at walang ibang ginawa noon kung hindi asarin ako dahil iyon ang paraan nya para makuha ang atensyon ko.

Nang matapos mangumunyon at kailangan na naming mag dasal nang taimtim. Doon ko sinabi ang hiling ko sa pagkumpleto sa simbang gabing iyon. Isang tradisyon na hanggang ngayon ay pinapaniwalaan parin na kapag nakompleto mo ang simbang gabi ay pwedi kang humiling at iyon ay matutupad.

“Lord, alam kong mahirap itong hihilingin ko sa inyo pero, sana pag-bigyan mo ako. Alam ko rin pong isang malaking kasalanan ang kitlin ang sariling buhay at hindi mo pahihintulutan ang gumawa noon na maka-akyat sa langit pero sana pahintulutan mo si Alfie na makasama ka. Ito lang po ang magagawa ko para sa isang kaibigan na naging importante sa buhay ko. Huwag niyo po sanang hayaang mapunta sa empyerno ang kanyang kaluluwa. Nagmamakaawa po ako sa inyo sana pag-bigyan nyo ako.”

Iyon ang hiling ko para sa pagtatapos ng simbang gabing iyon. Hindi para sa akin kung hindi para kay Alfie, dahil alam ko na sa langit ang dapat pag-lagyan nya. Alam kong hindi ako bibiguin ng panginoon sa aking naging kahilingan alam ng puso kong tatanggapin nya si Alfie sa tabi nya dahil doon sya nararapat.

Natapos ang ika siyam na sibang gabi at na kompleto ko ito, namin ni Claude. Habang naglalakad papauwi ay panay ang kalikot ni Claude sa kanyang cellphone.

“Kay aga namang textmate yan.” Nakangisi kong wika sa kanya.

Ngisi lang ang itinugon nito sa akin sabay akbay. Medyo nakaradam ako nang konteng pagtataka sa behavior niya pero pinili ko nalang manahimik.

Matapos naming makapag breakfast sa bahay ay agad kaming pumasok sa kwarto para makapagpahinga.

“Misis, di muna ako mangungulit ng round 5 ngayon kasi kailangan mong mag-pahinga, mag-gro-grocery tayo mamayang mga 3pm.” Malambing nitong wika.

“Dapat lang masakit pa yung anu ko buti sana kong normal size yang junjun mo.” Pabiro kong sabi habang nakaunan sa kanyang matipunong dibdib. “Teka, bakit kailangan pa nating mag grocery? Para ba sa inyo? Di ba gusto ni.. errrr di ako sanay ni.. m-mommy na sa inyo tayo mag noche buena?”

Humagikhik ito sa pag-aalangan ko sa pag-sambit ng ‘mommy’ ginusto kasi nang mga magulang niya na mommy at daddy na rin ang itawag ko sa kanila since na future husband na raw ako nang anak nila.

“Sige pag-tawanan mo ako di kita papakasalan.” Tampu-tampuhan kong wika.

“Manakot ba? Nag ‘yes’ kana noh, wala nang bawian yon. Cute mo kasi pag-nag i-stummer ka eh.” Sabay kurot nito sa aking pisngi sa sobrang pang-gigil. “Basta, mag-gro-grocery tayo mamaya kaya tulog kana misis ko para may energy ka later.” Wika nito sabay halik sa akin.

Siguro dahil na rin sa laging kulang ng tulog isama mo pa ang pagud kapag katabi ko ang walang kapagod-pagud at sobrang hilig na mister ko nakatulog na ako agad na may ngiti sa mga labi.

“Akala ko ba mag grocery tayo?” Ang tanong ko kay Claude.

Nasa mall kami at hila-hila ako ni Claude sa kung saan-saan. Para kaming tanga na aykat baba mula 1st flor hanggang sa 3rd flor ng mall. Di ko maintindihan kung ano ang trip nitong lokong to.

“Hindi ko kasi mahanap ang hinahanap ko eh.” Ang parang balisang tugon naman nito.

Isa pang napapansin ko sa kanya kanina pa ay panay ang text nito hindi ko naman sya tinanong dahil ayaw kong magmukhang paranoid.

“Ano ba kasi ang hinahanap mo?” May bahid ng pagtataka kong sabi sa kanya.

Imbes na sagutin ako nito ay muli nitong binunot ang nag-iingay nyang cellphone tsaka mabilis na lumayo sa akin. Napataas naman ang isang kilay ko kung sino iyon at bakit kailangan pa nyang lumayo.

Nang makabalik ito sa akin ay nakangisi na ito. Pero mahahalata sa mga mata nya na may tinatago sya sa akin.

“Sino yung tumawag?” Seryoso kong wika sa kanya.

“Ka text ko nakikipag-eye ball.” Nakangising wika nito sa akin.

Agad naman akong napikon sa hindi nito pag-seryoso sa akin kaya bigla ko nalang syang tinalikuran balak ko sanang mag walkout pero maagap si gago.

“Hep! San ka pupunta? Ito naman, selos ka agad.” Nakangisi parin nitong wika talagang walang balak na seryosohin ako. “Fans ko lang yon kinukumusta kong single pa ako sabi ko taken na ako at ikakasal na.” Dagdag pa nito na para bang sinasadya ang asarin ako.

“Mag-hanap ka nang kausap mo!”  Pikon kung sabi sabay kalas ko sa kanyang pagkakahawak.

Rinig ko pang tatawa-tawa si gago na nakasunod sa akin.

“Ang sarap pala nang feeling pag-nag se-selos ang mahal mo. Aye! Kinikilig ako!” Banat nito na ikinatawa ko. Para talagang bata si Claude maski ang mga tao sa mall na nakarinig sa kanya ay natawa rin.

Hindi ko nalang napansin na nakalapit na ito sa akin at mabilis ako nitong nanakawan ng halik sa pisngi. Rinig ko pang napasinghap ang ibang taong nakakita at ang ilan namang kababaihan ay napa “Ay!” sa ginawang kalokohan ni Claude.

“Uwi na tayo misis masyado na tayong sikat dito.” Pilyong wika nito na sinamahan pa nang pagkaway-kaway sa mga taong nasa amin ang tingin. “Ready na ang present ko sayo. Tara?”

Agad namang sumilay sa akin ang napakagandang ngiti kaya pala niya ako kung saan-saan hinihila ni Claude ay dahil may present ito sa akin. Hindi ko alam kong ano yon basta’t ang alam ko lang ay kung anu man yon paniguradong ikasasaya ko.

Dumating kami sa bahay pasado ala-sais na kaya madalim na ang loob ng bahay. Agad kong kinuha ang susi sa aking bulsa ngunit di pa man iyon na ipapasok sa susian ay bumakas na ito. Napatalon naman ako sa sobrang gulat na ikinatawa pa ni Claude nahampas ko tuloy ito nang may kalakasan sa kanyang dibdib dahilan para mapa ubo ito.

“Ikaw naman kasi eh. Nagulat na nga ang tao  pinagtawanan mo pa. Bakit kaya kusang bumukas ang pinto? Di ba ikaw ang nag lock nito kanina bago tayo umalis?” Ang may pagtataka kong sabi na hinahagado ang kanyang nasaktang dibdib.

“Bayolente ka talaga.” Tampu-tampuhan naman nitong wika na sinamahan pa nang pag-pout. “Pasok kana nasa loob na ang regalo ko.” Halos naman humagalpak ako sa tawa sa hitchura nito. Mukha syang batang nag tatampo.

“Tingnan mo to, ayaw na pinag-tatawanan sya pero ako pinag-tatawanan.” Wika pa nito.

Para hindi na humaba pa ang usapan ay ginawaran ko na agad sya nang halik dahil alam kong yon lang naman ang katapat ng tampo nyang yon eh at hindi nga ako nagkamali dahil gumanti ang gago at hindi lang basta halik dahil naramdaman ko ang pag-galaw ng mga kamay nito papunta sa aking pwetan at marahang pinisil-pisil.

“HOY! Mahiya kayo sa mga tao desperas ng pasko kahalayan ang ginagawa nyo!” Ang sigaw ng isang tao sa loob.

Nakaramdam agad ako nang ibayong saya nang marinig ang pamilyar na boses na iyon. Napatingin ako kay Claude na sa akin rin pala nakatingin at muli ako nitong ginawaran ng halik.

“Ngayon kompleto na ang regalo ko sayo. I hope I made you happy.” Sabi nito nang mahiwalay ang aming labi.

At lumabas na nga sa madilim na loob ng bahay na iyon ang nakangiting sina Ralf at Mike. Sa sobrang tuwa ko ay napayakap ako kay Claude hindi ko inaasahan na magagawa nitong kompletuhin ang pasko ko. Ang akala ko ay tapos na ang mga surpresa nito sa akin ngunit hindi pala.

“PINSAN!!!” Ang masayang bati sa akin ni Ralf sabay yakap sa akin.

Nang malaman ko na si Alfie ang lalaki na nasa video ay hindi ko na binigyan ng pagkakataong makalapit ang mga tao sa akin. Natakot ako nab aka gawin nila ulit sa akin ang inakala kong pag-tridor sa akin ni Alfie noon. Kasama sina Ralf at Mike sa mga taong itinakwil ko hanggang sa mag graduate sila at parehong pinalad na makahanap ng trabaho sa manila. Ang hindi ko lang alam ay sila parin pala hanggang ngayon.

“Pinsan…” Ang mangiyakngiyak kong bati sa kanya.

Agad itong kumawala sa aking pagkakayakap.

“Wag ka ngang madrama! Di bagay sayo, kanina lang kung makipag-laplapan ka talo mo pa ako at sa labas pa talaga kayo nang bahay naglalap-lapan.” Sabay hagikhik nito na sinamabayan naman nina Mike at Claude.

“Akala ko kasi hindi na tayo magkikitang muli. Akala ko kasi galit ka sa akin.” Ang parang bata kong sabi dahil sobrang na miss ko talaga ang pinsan ko.

“Hindi na nga sana kaso nag-iba na raw ang ihip ng hangin sabi ni Claude kaya ito kami ngayon ni Mike para mas kompletuhin ang pasko.” Nakangising sabi nito.

“Na miss ka namin ni Ralf, Laurence. Masaya kami nang malaman ang balita mula kay Claude na ayos kana ulit at handa na kaming kausapin. Hindi naman kami galit, ang totoo hinihintay lang namin na mag-hilum ang sugat mo. Hindi kami magagalit sa best friend ko at pinsan ng hubby ko.” Ang tukoy nito sa amin ni Claude.

Masaya, sobrang saya ko habang nagkukwentohan kami nina Mike, Ralf at Claude parang nabalik kami sa mga panahon noong college palang kami na masayang nag-kukwentuhan at nag-aasaran. Hindi ko talaga akalain na makikita ko pa silang muli dahil wala talaga akong contact sa kanilang dalawa. Ito na ata ang pinaka masayang relago na ibinigay sa akin ni Claude. Ngayon ramdam kong may pamilya, kaibigan at kasintahan ako.

Sabay-sabay kaming nag-simba nina Mike at Ralf sa huling misa para salubungin ang pasko. Doon kami nag Noche Buena sa bahay ng future husband ko kasama sina Ralf at Mike. Tuwang-tuwa naman si mommy nang makitang muli si Mike, ang nag-iisang bestfriend ng kanyang anak. Naging masaya rin ang Noche Buena namin. At sa loob ng anim na paskong dumaan ngayon lang ulit ako nakatanggap ng regalo, hindi lang basta isang regalo kung hindi sandamukal na regalo mula kay mommy at daddy na future inlaws ko, kay Louisa,  kay Ralf at Mike at higit sa lahat mula sa aking pinakamamahal.

“Claude, maraming maraming salamat sa lahat lahat. Hindi ko na iisa-isahin dahil sobrang dami baka abutin tayo new year.” Ang malambing kong wika sa kanya na hinaluan ng pag-bibiro.

Katatapos lang nang inuman at kamustahan at ngayon ay nasa loob na kami nang kwarto ni mister ko. Si Ralf at Mike ay sa guestroom naman.

“Di ba sabi ko sayo hanggat nandito ako ibibigay ko lahat ng pwedi kong maibigay sayo dahil mahal kita.” Ganting lambing naman nito na sinabayan pa nang paghalik-halik sa aking ulo.

Halos akala ko wala na akong pag-asa sa buhay hindi, muntik na akong sumuko noon sa buhay kung hindi lang ibinagay sa akin ulit ng diyos si Claude. Siya ang naging sandalan at lakas ko para harapin ang mga problema ko sa buhay. Natuto akong magpatawad, natuto akong harapin ang lahat, at higit sa lahat natuto akong magtiwalang muli.

Ang 9 mornings ay isang tradisyon na kinagawian nating lahat. Nag sisimba tayo at sinusubukang kumpletohin ito hindi lang dahil sa paniniwala na pagnakumpleto natin ito ay isa sa mga kahilingan natin ang matutupad kung hindi nag-sisimba tayo dahil naniniwala tayo na may bagong pag-asa. Ang pagsilang ng ating tagapagligtas ay sumisimbolo nang bagong pag-asa, pagpapatawad, pagmamahalan at higit sa lahat ang pagbibigayan.

Sa akin nangyari ang lahat nang iyon dahil lang sa isang tao. Si Claude ang aking pag-asa, tinuruan ako nitong magpatawad, at ang ibigay ang bagay na hindi ko maibigay noon.  At nakakatuwang isipin na nangyari ang lahat nang ito sa loob lamang ng siyam na gabi nang novena o ang tinatawag nating 9 Mornings kung saan itinuturo ito sa atin sa bawat misa.

“Misis?” Ang pagtawag nito nang aking pansin. Napansin siguro nito ang pananahimik ko.

“Bakit?” Kunyaring inaantok kong tugon.

“Matutulog kana?” May himig nang tampo nitong sabi.

Lalo ko namang inigihan ang pag-dra-drama-dramahan ko.

“hmmmm.. oo eh.” Wika ko na lihim na ngingiti-ngiti.

“Sayang naman… May regalo pa sana ako sayo. Tsk!”

Sa narinig ay biglang nawala ang pag-papanggap ko at agad na naexcite. Bumalikwas ako sa pagkakahiga sa dibdib nya at napaupo sa kama.

“Ano yon?” Bakas ang excitement sa boses ko.

Sumilay ang ngising nakakagago sa mukha nito.

“Huli ka!” Ang biglang wika nito at dinaganan pa ako para hindi maka-palag. “Sabi ko na nga ba’t linuloko mo lang ako eh. Kala mo ah.” At ang sumunod na nangyari ay malakas na tawanan sa loob ng apat na sulok ng kwarto ni Claude. Halos mapasigaw ako sa sobrang pangigiliti sa akin ni Claude.

“Mahal na mahal kita misis. Salamat sa pangalawang pagkakataon at promise ko sayo hinding hindi ko sasayangin ang lahat ng ito.” Madamdamin nitong wika.

“Ikaw lang ang nag-iisang kaliyahan ng meron ako. I love you.” Dagdag pa nitong wika.

“Mahal din kita Claude, dahil sayo muli kong naranasan ang kasiyahang hindi ko lubos akalain na mararamdaman ko pa. Ikaw ang pinaka mahal at pinaka magandang regalo sa akin ng diyos.” At muling nag hinang ang aming mga labi.

Sa buhay kailangan nating dumaan sa hirap para maging matatag. Huwag nating itali ang mga sarili natin sa isang pagkakamali sa nakaraan, bagkus ay gumawa tayo nang paraan na maitama ito. Ako, halos mawalan na ako noon ng pag-asa na umabot sa punto na pati ang diyos ay sinisi ko sa mga nangyari sa buhay ko, mali pala ako. Hindi dapat ang diyos ang sinisisi ko sa mga kamalian ko kung hindi ako mismo, dahil ako rin naman ang pumali na maging ganun ako.

Sino ang mag-aakalang sa loob ng siyam na araw ng sabing gabi ay matatanggap ko ang isang relago na kahit kailan ay hindi ko inaasahang darating pang muli sa akin, ang taong nagturo sa akin na may pag-asa pa. Totoo nga ang sabi nila good things come unexpectedly sa tamang oras, tamang panahaon at higit sa lahat sa tamang tao. Hindi ko na yata makakalimutan ang 9 Mornings sa tanang buhay ko dahil sa siyam na gabing iyon nakilala ko ang tunay na Claude – ang taong binuo ang nabasag na pagkatao ko – ang taong ibinalik at ibinigay sa akin ng panginoon para salubungin siya sa araw ng kanyang kapanganakan.

-----Wakas-----

zildjianstories.blogspot.com