Make Me Believe (15)

by: Zildjian

“Hindi ko alam na may ganito palang bar dito.” Ang may pagka-groogy nang wika ko kay Nhad. Dinala ako nito sa isang bar matapos ang eksena sa apartment kanina. “I’m really not that fond of mixed drinks before. Mabilis kasi akong patumbahin ng mga hinayupak na ‘to. But this one is great.” Dagdag wika ko pa rito habang nakaupo kami pareho sa bar counter.

Kahit halata na sa mukha nito ang pag-aalala sa akin ay ngumiti pa rin ito. Marahil ay hinahayaan lang nitong mailabas ko ang sama ng loob ko. Nhad is very observant and sensitive sa mga taong nasa paligid niya, malamang alam na nitong may mali sa mga ikinikilos ko.

“One of the best kasi ang bartender nila rito, at dito na rin ang naging tambayan ko kapag gusto kong mag-unwind at mapag-isa. For some odd reason nakakahanap ako ng katahimikan sa bar na ito.”

Inilibot ko naman ang aking tingin sa naturang bar. The ambiance is good, walang duda ‘yon. May kalakihan iyon at halos lahat ng customers na naroon ay mga yuppies. Mga ka-edad namin na mas pinili ang tahimik at relaxing na bar na iyon.

“You’re right.” Pagsang-ayon ko rito. “One more piñacolada, please.” Baling ko naman sa bartender na abalang pinupunasan ang mga shot glass at iba pang mga parapernalya sa bar na iyon.

“Hindi ko akalain na malakas ka palang uminom Ken.” Wika ni Nhad ngunit hindi naman ako nito pinigilan. “At napapansin ko rin na medyo nag-iba ang mood mo nang makaalis tayo sa apartment niyo. Galit ka ba dahil sa ginawang motel ng bestfriend mo ang apartment niyo?”

Dahil sa sinabi nito ay muli ko tuloy naalala ang nangyari kani-kanina lang sa apartment namin ni Martin. Agad na nawala ang tama ng alak sa katawan ko nang muli kong maramdaman ang kakaibang kirot sa puso ko. Alam kong wala akong karapatang magalit sa pagdadala ni Martin sa mga katrabaho niya roon lalong-lalo na ang ginawang kahalayan nito dahil wala namang namamagitan sa amin. Ang hindi ko lang matanggap ay ang ipinakita nitong ugali sa akin kanina na para bang wala kaming pinagsamahan.

Hindi naman sa nagbibilang ako sa mga naitulong ko sa kanya. Ang sa ‘kin lang ay sana man lang kinunsidera niya ang pagkakaibigan namin lalo pa’t alam niya ang nararamdaman ko sa kanya. Bakit kailangan pang harap-harapan niya akong saktan ng gano’n.

“Wala akong karapatang magalit. Magkahati kami sa upa ng bahay na iyon kaya p’wede niyang gawin ang lahat ng gusto niya.” Kapag kuwan ay sagot ko naman dito at inisang lagok ang kabibigay lang na inumin. “Wala bang mas matapang pa rito? Parang hindi naman ako nalalasing sa inuming ito.” Baling kong muli sa nakamasid na bartender.

Batid kong may gusto pa sanang sabihin si Nhad ngunit pinili na lang nitong manahimik at binalingan ang waiter.

“Bigyan mo nga kami ng mas malakas na inumin. Yung tipong sa isang lagukan lang titirik ang mata namin.” Halatang gusto lang nitong magpatawa at hindi naman ito nabigo dahil ngumiti sa kanya ang bartender.

Nagsimula ngang maghalo nang inumin ang bartender. Iba’t ibang uri ng alak ang ginamit nito, mukhang sineryoso nga niya ang sinabi ni Nhad habang kami naman ay tahimik lang na nakamasid sa kanya. I wanted to forget everything, gusto kong magsaya tulad ng ginagawa ngayon ni Martin sa apartment pero kahit anong pagpapakalunod ko sa alak ay hindi pa rin nawawala ang sakit na dulot ng mga nasaksihan ko kanina.

Gusto kong lumaban dahil pakiramdam ko ay naaapi ako. Pakiramdam ko ay natapakan ang pagkatao ko sa uri ng pakikitungo sa akin ni Martin kanina. Gusto kong bumalik doon at magwala pero naisip ko rin na gagawin ko lang mas kaawa-awa ang sarili ko.

Kung ito ang paraan mo para ipakita sa akin na wala akong aasahan sa ‘yo `pwes sinusumpa kong hinding-hindi ko na ipipilit ang nararamdaman ko sa ‘yo. Ang wika ko sa aking isipan. Ramdam ko ang muling pagsikdo ng galit sa loob ko.

Nang i-serve na sa amin ni Nhad ang bagong inumin na ginawa ng magaling na bartender ay pareho ang naging reaksyon ng mukha namin nang matikman iyon.

“Ang tapang nga!” Ang nangungunot pang sabi ni Nhad. “Hindi ba masusunog ang baga ko sa inumin na ‘to?”

Sa di malamang kadahilanan ay natawa ako ng bahagya sa naging komento nito at pansamantalang nakalimutan ng puso ko ang galit. Kakaiba talaga ang kagiliwan nito na talagang nakakahawa.

“Iyan na ang pinakamatapang na inumin na kaya kong gawin sir.” Ani naman ng bartender. “Wala pang customer na nakakalampas ng limang shots sa inumin na ‘yan na hindi umuuwing gumegewang-gewang kaya kung ako ho sa inyo, dahan-dahan lang sa pag-inom at baka di na kayo makauwi.” Nakangiti pa nitong dagdag.

Doon ko lang napagtuunan ng pansin ang bartender na iyon. Hindi malayo ang edad nito sa edad namin ni Nhad base sa hitsura nito and he’s quite good looking too. Makakapal ang kilay nito na binabagayan ng dalawang pares ng mapupungay na mata.

“Ganun ito katapang?” Ani naman ni Nhad na sinipat-sipat pa ang hawak na inumin. “Hindi naman siguro kami babawian ng buhay nito noh?”

Muling napangiti ang bartender. Halatang enjoy na enjoy ito sa mga patawang kalbo ni Nhad. Sino ba naman ang hindi matutuwa sa isang ito na maski ako na may dinaramdam sa mga oras na iyon ay nagawa nitong pangitiin.

“Hindi naman siguro sir.” Pasakay nito sa biro ni Nhad. “Nagawa pa naman nilang makabalik dito. Ang kaso nga lang iniwasan na nilang matikman ulit ang Darkest Doom ko.”

“Darkest Doom?” Nagtatakang wika ni Nhad.

“Iyan po ang ipinangalan ko sa inuming iyan.” May pagmamalaki nitong sabi. Mukhang proud ito sa nagawang inumin.

“Iyon pala ang pangalan nito? Nakakatakot naman.” Parang ewan namang sagot ni Nhad. “Narinig mo sinabi niya Ken? Hinay-hinay lang sa paginom nitong Darkest Doom ni pareng bartender at baka sa kadiliman tayo nito dalhin.”

Parehong napatingin kami rito ng bartender. Medyo may ibang dating kasi ang mga huling hirit nitong sinabi.

“What?” Takang tanong naman nito sa aming dalawa.

Nagbigay ng alanganing ngiti ang bartender at napailing na para bang nahiya sa kung anumang pumasok na ideya sa utak nito. Muli nitong binalikan ang mga shot glass na pinupunasan niya habang ako naman ay natatawang ibinalik ang atensyon sa aking inumin.

“Baka sa kadimilan…” Ang narinig kong mahinang wika ni Nhad. “Ay! Hindi iyon ang ibig kong sabihin promise!” Wika nito nang marahil ay mapagtanto ang double meaning na sinabi niya.

Pareho kaming napahagikhik ng Bartender sa kalokohan ni Nhad. Nang mapatingin ako sa kanya ay sa akin na ito nakatingin at bakas na naman ang amusement sa mga mata nito.

“Napatawa na ulit kita ng totoo.” Nakangiting wika nito.

“Yeah, ang adik mo kasing makahirit.” Tugon ko naman sa kanya na sinabayan ko rin ng isang ngiti.

“Mas maganda kasi kung nakangiti ka lang. Hindi kasi bagay sa ‘yo ang seryoso masyado.”

“Thanks.” Ang naiwika ko na lang sa kanya sabay lagok ng ipinagmamalaking inumin ng bartender.

Nagsisisi ako kung bakit ko pa naisipang hamunin ang magaling na bartender na iyon na bigyan ako nang matapang na alak. Ramdam ko ang sobrang pagkahilo nang makalimang shot ako ng ginawa nitong inumin.

“Ayos ka lang ba?” Ang tanong ni Nhad sa akin. Nakapatong na ang ulo ko sa bar counter at ginawang unan ang mga braso ko. “Hindi ka naman kasi nakinig sa paalala ni pareng bartender eh.”

“Hayos lang ahko! Hanglakahs pala nitong Dharkesh Doom. Isha pa nga!” Tugon ko naman rito na sinamahan ko pa ng pagtaas ko nang isa kong kamay at ikinampay-kampay iyon.

Hindi ko na ito narinig pang nagsalita hanggang sa maramdaman ko na lang ang pagsuporta nito sa akin para makatayo.

“Hanoba! Mamaya na tayo humuwi. Mashakit pa ulo ko.”

“Umuwi na tayo Ken, lasing ka na.”

Dala marahil nang sobrang kalasingan ko ay hindi ko na nagawang makipagtalo pa rito ni hindi ko na nga magawang maimulat ang mga mata ko sa sobrang pagkahilo.

“Ingat ho kayo sir.” Ang narinig ko pang wika ng bartender bago kami tuluyang nakalabas ng bar na iyon.

Nang marating namin ang sasakyan nito ay agad ako nitong iniupo sa passenger seat. Ine-recline nito ang upuan para siguro maging komportable ako. Kasabay ng pagkabuhay ng makina ng sasakyan ay ang pagbuga nang malamig na hangin mula sa aircon. Nabawasan ang init na hatid ng alak sa katawan ko ngunit hindi ko pa rin magawang makatulog sa sobrang pagkahilo.

“May dala ka bang susi ng apartment niyo Ken?” Wika ni Nhad.

Sa pagkakabanggit nito sa apartment namin ay muling bumalik sa akin ang dahilan ng paglalasing ko sa gabing iyon na kanina ko pa gustong ayaw maalala – ang mga nasaksihan ko sa apartment at ang ipinakitang pakikitungo ni Martin sa akin.

Bakit kailangan mo akong saktan ng ganito Matt? Dala marahil ng tama ng alak ay tuluyan ng umapaw  ang emosyon ko. Naramdaman ko na lang ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Mabuti na lang at nakapaling ang ulo ko paharap sa bintana ng sasakyan.

Ngayon ko lang napagtanto na hindi pala talaga nagagawa ng alak na tuluyan kang makalimot sa sakit na gusto mong iwasan. Dahil kong totoo iyon bakit nararamdaman ko pa ang kirot sa puso ko na ayaw kong maramdaman sa mga oras na iyon?

“Ken?” Tawag ni Nhad sa akin ngunit hindi ko na ito sinagot pa. Nagkunwari na lang akong tulog at hinayaan ito kung ano ang balak niya. Masyado nang okupado ang isip at puso ko para magawa ko pa itong sagutin.

Nagsimulang umandar ang sasakyan at inisip kong sa aming apartment ako dadalhin ni Nhad. Ayaw ko pa sanang umuwi doon dahil hindi pa ako handang harapin ulit si Martin o mas tamang sabihin hindi pa ako handa sa mga p’wede ko ulit abutan sa apartment namin. Hindi ko naman magawang sabihin iyon kay Nhad at baka maghinala pa ito. Ipinikit ko na lang ang aking mata at pilit na isinarado ang aking isip hanggang sa makatulog na rin ako sa wakas.

Nagising ako sa marahang mga tapik at ang pagtawag ni Nhad sa pangalan ko. Hindi ko alam kung ilang oras na akong nakakatulog o kung isang oras na ba iyon. Agad kong naramdaman ang pagkirot ng aking sintido nang maimulat ko ng bahagya ang aking mga mata.

“Aray…” Ang naiwika ko at napahawak sa aking ulo.

“’Wag ka munang gumalaw para hindi ka mahilo.” Ani nito na bakas sa boses ang pag-aalala. Napatutok tuloy ako sa mukha nito. Biglang rumihestro sa utak ko ang imahe ni Martin –ang mga pag-aalala nito sa akin noong magkasakit ako. Ang mga kakaibang tingin nito sa akin tuwing magsasalubong ang aming tingin. Marahan kong ipiniling ang aking ulo para maiwaksi ang lahat ng iyon.

Bakit hindi kita matanggal sa isip ko Matt. Piping sambit ko sa aking isipan.

“I hope you don’t mind na dito na lang kita sa bahay dinala Ken. Hindi kasi ako sigurado kung bukas pa ang apartment niyo baka kasi tulog na rin sa kalasingan ang mga tao doon. Tara sa loob para makapagpahinga ka na.” Muli ako nitong inalalayang makatayo hinayaan ko naman ito dahil na rin hanggang sa mga oras na iyon ay hindi pa rin mawala ang pagkahilo ko.

Laking pasasalamat ko nang hindi ako nito iniuwi sa apartment namin kahit pa man medyo nakakahiya rin na sa bahay pa talaga ako nito mismo dinala. Kinapalan ko na lang ang mukha ko sa mga oras na iyon, importante pansamantalang makakalayo ako kay Martin.

Dire-diretso kami sa k’warto na nasa ikalawang palapag ng bahay. Maingat ako nitong inaalalayan para makatayo at makapaglakad ng tuwid.

“Pasensiya ka na Nhad.” Ang wika ko nang marating namin ang k’warto nito at maiupo ako nito sa kanyang kama.

“Wala iyon.” Nakangiti naman nitong tugon. “Gusto mo bang maligo muna para mabawasan ang pagkahilo mo? May sarili akong banyo dito sa kwarto ko, pahihiramin na lang kita ng pamalit.”

Ikinunsidera ko naman ang alok nito para mabawasan ang tama ng alak sa akin. Inabutan ako nito ng tuwalya at pumasok na ako sa banyo. Sa sobrang okupado na ang isip ko sa mga nangyari sa araw na iyon dahilan para hindi na ako makapag-isip ng kung anu-ano pa. Isa lang ang alam ko, kailangan ko ng masasandalan ngayon at si Nhad ang taong iyon dahil bukod sa hindi nito inuungkat ang mga napapansin nitong pagbabago sa akin ay magaan ang loob ko rito.

Lahat naman siguro ng tao ay naghahanap ng masasandalan lalo na sa mga oras na wala na silang mahanap na kakampi. Itinuon ko ang buong atensyon ko kay Martin na bestfriend ko at siya lang ang nag-iisang taong lagi kong nasasandalan sa tuwing magkakaproblema ako. Pero ngayon, wala ng Martin, wala na ang bestfriend ko at mag-isa na lang ako.

Habang nakatapat sa dutsa ay hinayaan kong kumawala ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Sa unang pagkakataon sa araw na iyon ay hinayaan kong tuluyang umagos ang emosyon sa buo kung katawan.

 Kung tutuusin ay matagal ko nang pinaghandaan ang ganitong pangyayari sa amin noong iniisip ko pa lang na ipagtapat sa kanya ang nararamdaman ko. Pero sadya nga ‘atang kahit na anong klaseng paghahanda ang gawin natin ay iba pa rin ang dating kapag nasa sitwasyon ka na. Ayos na sana eh, tanggap ko ng hindi niya ako magagawang mahalin. Pero hindi, pinakitaan niya ako ng pag-asa no’ng mga panahon na handa na akong kalimutan ang lahat, at ako naman si tanga ay pinaniwalaan ang lahat ng ipinakita niyang pagpapahalaga sa akin at inisip na lahat ng iyon ay totoo.

“Hindi ko dapat sinasaktan ang isang taong dinamayan ako sa lahat ng bagay. Malaki ang utang na loob ko sa ‘yo Ken. Hindi ko maatim na saktan ka.”

Those were the words of Martin. Ang pangako niyang hindi niya nagawang tuparin.

“Akala ko ba hindi mo ako kayang saktan? Bakit nagawa mo sa akin ito?” Pabulong kong sabi na lalo lang nagpabigat ng pakiramdam ko. “Hindi na dapat kita minahal at hindi na dapat ako umasang mamahalin mo rin ako. How can I be that fool and made believe that everything was real? Ngayon, pati pagkakaibigan natin ay nasira dahil sa lintik na damdamin kong ito.”

“Ken?” Ang narinig kong pagtawag sa akin ni Nhad mula sa labas ng pintuan ng banyo. “Ken, ayos ka lang ba diyan?”

Agad kong pinatay ang shower at iniabot ang nakasabit na tuwalya malapit sa may pintuan.

“Tapos na ako.” Wika ko nang pagbuksan ko ang pintuan. Halatang nabigla ito pero agad din namang nakabawi at muli ko na namang nakita ang amusement sa mga mata nito.

“Heto na ang pamalit mo. Hindi ka na ba nahihilo?” Wika nitong tutok na tutok sa akin. Sa di malamang dahilan hindi ako naasiwa sa ginawa nitong pagtitig sa akin. Sa uri ng tingin nito sa akin para itong nakatingin sa pinakamagandang tanawin sa tanang buhay niya.

“Konti na lang. Salamat.” Wika ko na sinamahan ko pa ng isang ngiti.

“M-Mabuti naman. Sige magbihis ka na bago ka pa lamigin.” Akmang tatalikod na ito sa akin pero agad ding napatigil ng marahil ay may maalala itong sasabihin. “Ken, would you mind if I kiss you?” At walang anu-ano nitong kinabig ang batok ko at nagsalubong ang aming mga labi. Sa sobrang pagkabigla ay hindi ko na nagawang pumalag. Mabilis lang ang ginawang paghalik nito sa akin at nang maghiwalay ang aming mga labi ay pareho ang ekspresyon ng mukha namin – pagkagulat.

“S-Sorry.” At dali-dali itong lumabas ng kanyang kwarto at naiwan akong tulala pa rin sa mga nangyari.

What was that for? Ang naitanong ko sa aking sarili.

Nakapagbihis na ako’t lahat-lahat ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari sa amin ni Nhad. Nabigla ako sa ginawa nito pero kahit anong gawin ko wala akong makapang galit sa ginawa nito o marahil ay hindi na kayang i-accommodate pa ng puso ko ang kahit na ano mang galit sa mga oras na iyon.

I was silently sitting on the edge side of his bed nang muli itong pumasok sa kanyang k’warto. Halatang nakapaghimalos at presko na ang dating nito. Nang mapatingin ako sa kanya ay mabilis itong nagbawi ng tingin na para bang nahihiya ito.

“Nhad ––” “I’m sorry Ken.” Ang magkasabay naming wika.

Muling namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Hindi ko alam kung ano ang mga tumatakbo sa isipan nito basta ako, ang laman ng utak ko sa mga oras na iyon ay ang ginawang paghalik nito sa akin.

“I’m sorry Ken kung nabigla kita kanina but I’m not sorry na hinalikan kita.” Kapag kuwan ay wika nito.

Sinalubong ako nito ng tingin. Wala nga akong makitang pagsisisi sa mga mata nito sa ginawa niya pero halata pa rin ang discomfort sa mukha nito.

“Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Gusto kita Ken and I tend to court you, kung papayagan mo lang ako… No, kahit hindi mo ako payagan liligawan pa rin kita.”

Mukhang nakahiligan na talaga nitong manggulat at heto na naman ang pangalawang round ng kanyang mga shocking behavior.

“Alam kong wala ako sa tamang timing ngayon na sabihin ang lahat ng ito, but who cares about right timing? Una pa lang kitang makita doon sa videoke bar ay gusto na kita. Nasa likod mo lang ako noon at matiyaga kang tinitingnan, and when I got the chance to introduce myself to you ginawa ko agad. Hindi ako naniniwala noon sa love at first sight pero nang makita kita nagbago iyon. I like you Ken and I want to keep you and make you happy.”

Gusto ng sumabog ng utak ko sa mga narinig sa kanya. Literal akong napanganga sa mga ipinagtapat nito sa akin. Ang bilis, ito pa nga lang ang pinakamatagal na nagkasama kami, ni hindi pa nga kami umaabot ng 24 hours gano’n na agad ang mga nasabi niya.

“N-Nhad….” Wala akong maisip na salitang sasabihin sa kanya.

“Please don’t say no.” Wika nito na halata sa boses ang pagsusumamo.

“M-Masyado naman ‘atang mabilis Nhad, ni hindi pa nga natin kilala ang isa’t isa.” I was searching for the right words to say para tanggihan ito.

“Hindi ko naman sinasabi ang lahat ng ito sa ‘yo ngayon para sagutin mo ako agad. Sinabi ko lang ang totoong intensyon ko sa ‘yo, that you may be aware of my feelings. Handa akong maghintay at suyuin ka, ‘wag mo lang akong tanggihan ngayon. Pinapangako kong gagawin ko ang lahat para mahalin mo ako.”

Somehow nakita ko ang sarili ko sa kanya. Gano’n din ang ginawa ko noon at alam kong hindi madali ang magtapat ng tunay na nararamdaman.  Ibinigay ko rin ang lahat ng pagmamahal ko para lang mahalin ako ng taong pinili ng puso ko at alam ko kung gaano kasakit ang matanggihan at pagkaitan ng pagkakataong maipadama ito.

“I-I can’t promise you anything Nhad. Hindi pa ‘ata ako handa sa ganito.”

Agad na nagliwanag ang mga mata nito, as if nakakuha siya ng isang positibong sagot.

“You don’t have to promise anything.” Wika nito na ngayon ay nagniningning na ang mga mata. “Because I will do everything to make things possible for us.”

Itutuloy. . . . . . . . . . .

zildjianstories.blogspot.com