Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan (21-25)

By: Mikejuha

E-mail: getmybox@hotmail.com

FB: getmybox@yahoo.com

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

[21]

Tiningnan ko uli ang numero ng gate kung saan si Kuya Rom pumasok, siniguro kung ito nga ang gate na binanggit. At iyon nga.

Nag-aalangan akong lumapit at tinanong ang guard. “May narinig po akong Jason Iglesias na tinawag, ako po iyon…” ang sabi ko.

“Ah! Ikaw pala. May ipinabigay sa iyo, galing daw sa Kuya mo. Ito o…” sabay abot sa akin sa mga bulaklak, na may dalawang dosenang mapupulang rosas, isang box ng chocolate, at ang isa ay maliit na box na hindi ko alam kung ano ang laman.

Hindi ko naman mapigilan ang mga luhang pumatak uli sa mga mata ko habang tinanggap ko ang mga ito. “Salamat po…” ang pagpapasalamat ko sa guard, ang maliit na box ay isiniksik ko sa bulsa.

Dala-dala ang mga ibinigay ni Kuya Romwel sa akin, para akong isang baliw na karga-karga ang mga rosas sa aking mga bisig at ang isang box ng chocolate sa aking kamay. Humanap ako ng mauupuan at tinitingnan-tingnan ang monitor kung boarding na ba ang flight ni Kuya Rom. Tinitext-text ko din siya at sinabi kong natanggap ko na ang ipinabigay niya sa guard, at nagpasalamat ako.

“Uwi ka na tol… OK? Tinawagan ko si Paul Jake para may makausap ka. Pupunta daw siya sa bahay natin, kasama ang iba pa nating mga kaibigan sa team. Huwag ka nang maghintay pa d’yan sa labas. Ok lang ako dito. Mag enjoy kayo sa bahay, ok?” Ang payo niya sa akin sa text.

“Gusto ko sana antayin ang paglipad mo kuya... Gusto kong habang nandyan ka pa sa loob ng airport, nandito pa rin ako.”

“Huwag na... nasasaktan ako. Uwi ka na, OK? Sige na plis...”

Kaya wala na akong magawa kundi ang sundin ang gusto niya. “Opo Kuya… Uwi na ako. Mag-ingat ka lagi kuya, at tawag ka sa akin palagi ah… miss na miss na kita” ang text ko, halos hindi ko na makita ang mga letra sa keypad dahil sa patuloy na pagdaloy ng mga luha ko.

“OK bunso. Tandaan mo lang palagi na mahal na mahal ka ni Kuya.”

“I love you, Kuya!”

“I Love you too!” At noong maalala ko ang dalawang babaeng tumawag sa kanya, sinabi ko iyon sa kanya sa text.

“Huwag mong pansinin ang mga iyon. Mga epal ang mga iyon.” Iyon lang ang sagot niya.

Kaya hindi ko na lang hinitay pa na makalipad ang eroplanong sasakyan nina Kuya Rom. Noong makapasok na ako sa van at nakita nina mama at papa ang dala-dala kong mga bulaklak, nagtinginan silang dalawa. Alam kong alam nilang hindi kami naghiwalay ni Kuya Rom. At alam ko ring kahit labag sa kalooban nila ang relasyon namin, hinayaan na lang nila kami. Alam naman nila kasi na kahit may relasyon kaming ganoong klase, gumawa pa rin ng paraan si Kuya para mapasaya sila, lalo na si papa. At alam kong alam nila kung gaano kasakit ang paghiwalayin kaming dalawa.

Habang umaandar na ang sasakyan, binuklat ko ang isang note na nakaattach sa mga bulaklak. “Tol… dalawang dosenang rosas ito. I-preserve mo, at sa pagbalik ko, hahanapin ko ito, kasama na ang note na ito.”

Para akong baliw na tumango-tango sa pagkabasa ko sa note niya at hinalikan iyon pati na ang mga rosas. Pagkatapos, bunuksan ko ang maliit na box na isinilid ko sa bulsa. At nagulat ako sa nakita. Isang gold bracelet na may nakattak na “Romwel love Jason” sa ilalim.

Dali-dali kong isinuot ito at tinext kaagad si Kuya na nasa holding room na pala at hinihintay na lang ang boarding ng mga pasaheros. “Kuya, ang ganda ng bracelet! Saan ka kumuha ng pambili nito?”

“Hehe! Syempre, Iglesias na ako, di ba? May allowance ako kay papa!”

“Waaahhhh! Di ko alam! Mas malaki yata ang allowance mo kesa sa akin eh? Bakit di ko kayang bumili ng ganoon?” biro ko naman.

“Oo naman. Panganay yata akong anak. Weeeh!” biro naman niya. “Wag ka na malungkot ha, bunso? Dito lang naman si Kuya, di ka iiwanan. Dahil ano man ang mangyayari, diyan pa rin ako uuwi sa iyo, sa pamilya natin…”

Syempre, unti-unti din akong nahimasmasan sa sinabi niya.

Hanggang sa nagpaalam na siya at lilipad na daw ang eroplano kaya naka-off na ang cp niya. Kami naman ay nakarating na ng bahay. Nalungkot na naman ako noong makapasok na sa kwarto at bumalik-balik ang eksenang nagsama kami doon. Napaiyak na naman ako habang isa-isa kong isiniksik ang mga rosas niya sa aklat upang ma preserve ang mga ito, ayon sa bilin niya.

Maya-maya lang, dumating sina Kuya Paul Jake kasama pa ang tatlo naming mga kaibigan sa team. Nag-jamming kami hanggang magdamag. Nalasing kaming lahat at doon na rin nakatulog sa kwarto ko. Pansamantalang nalimutan ko ang sakit na dulot ng paglayo ni Kuya Rom.

Ngunit kinabukasan noong wala na sina Kuya Paul Jake, naisipan kong puntahan ang bukid at doon magmumuni-muni. Wala pa naman kasing klase kaya isang linggo ang paalam ko sa mga magulang kong magbakasyon doon. Pumayag naman sila.

At syempre, kapag sa bukid, hindi mawawala si Julius. Noong dumating ako, tuwang-tuwa siya noong makitang ako ang lumabas sa sasakyan. “Kuyaaaaa!” Ang sigaw niya sabay takbo at yakap sa akin. “Buti at bumalik ka uli! Na-miss na kita. Lagi akong umasa na sana ay darating ka.”

“Talaga? Sabi ko naman sa iyo, babalik ako e…” ang sagot ko.

Sa isang linggo kong pagtira sa bukid, si Julius palagi ang nakakasama ko. At ang paborito naming ginagawa ay ang umikot sa lupain namin, nakasakay sa isang kabayo at yakap-yakap ko siya. Syempre, hindi nawawala ang paghanga ko din sa angking ganda ng hubog ng katawan ni Julius kaya sa ganoong setup namin, hindi maiwasan na hindi mag-iinit ang katawan ko. Ngunit ibayong pagpigil lang sa sarili ang ginawa ko. Mahal na mahal ko yata si Kuya Rom. Kahit na chickboy ang Kuya kong iyon, hindi pa rin sapat iyon upang magtaksil ako sa pagmamahalan namin. Alam ko kasing kapag bumigay ako, maaaring papatulan ako ni Julius. May nangyari na kaya sa amin. Atsaka, kahit na ano ang ipapagawa ko niyan sigurado ako na gagawin niya dahil sa anak ako ng amo niya. Kaya, minabuti kong huwag gumawa ng hakbang na makakapag-complicate sa sitwasyon. Nagkasya na lang ako sa pagyayakap-yakap sa kanya.

Ang isang gustong-gusto ko rin sa bakasyon kong iyon sa bukid ay ang paliligo sa ilog. May mga magagandang ala-ala din kasi ako sa ilog na iyon. Doon ko kasi itinapon ang singsing ni Kuya Rom kung saan halos magpakamatay na siya sa pagsisisid mahanap lang ang singsing na ipinamana pala ng tatay niya sa kanya at ibinigay sa akin. At sa isang ilog din kung saan kami unang nagsama sa isang athletic meet utang ko ang buhay ko sa kanya noong sinagip niya ako sa tuluyan na sanang pagkalunod.

Ngunit kung sa panahon na iyon ay hindi ako marunong lumangoy, sa bakasyon na iyon, natuto na ako. At si Julius ang nagturo sa akin nito. Bagamat hindi pa naman ganoon ka eksperto ngunit sapat na upang mapalutang ko ang katawan, at kumampay-kampay.

Sa isang linggo kong pagtira sa bukid, lalong tumibay at lumalim ang pagkakaibigan namin ni Julius. At kahit papaano, nakatulong din ito sa unti-unti kong pagtanggap na malayo na si Kuya Rom sa akin. Masasabi kong malaki ang utang at pasaslamat ko kay Julius sa pagtanggap ko sa lahat, at pagturo ko sa sariling ipagpatuloy ang buhay kahit wala sa piling ko si Kuya Rom. Masaya kasing kausap si Julius, at halos pareho sila ni Kuya Rom sa lahat ng bagay. Mas bata nga lang siya kays kay Kuya Rom.

Huling gabi ko na iyon sa bukid noong maisipan naming mag-inuman ni Julius sa kwarto ko. At noong tumalab na ang alak sa mga katrawan namin, napansin kong tila naglalambing na si Julius sa akin. “Kuya, aalis ka na naman bukas, matagal na naman uli tayong magkikita…” ang malungkot niyang sabi sabay tabi at akbay sa akin”

“Palagi naman akong babalik dito Tol, e… at di ba ang sabi ko sa iyo ay punta ka ng siyudad o kay ay magbakasyon at doon ka tutuloy sa bahay namin. Ipapasyal kita doon.”

“Baka magalit si Kuya Rom…” ang nasabi niya.

Natigilan naman ako sa narinig at napatingin na lang sa kanya. “Bakit siya magagalit?”

“Mahal ka niya eh…”

Para akong nabilaukan sa sinabi ni Julius, hindi inaasahang ganoon ang masasabi niya at kung ano ang ibig niyang ipahiwatig sa pagmamahal na sinabi. Alam niya kasing inampon na ng pamilya namin si Kuya Rom ngunit wala akong diretsahang sinabing may romantic na relasyong namagitan sa amin ni Kuya Rom, bagamat nababasa niya marahil ito sa mga pangyayari at kilos namin.

“Mahal mo rin ba siya, Kuya Jason?” tanong uli ni Julius na parang inosenteng batang nagtatanong.

“A… e… magkapatid na kami, di ba? Totoong kuya ko na siya kaya mahal ko talaga siya.”

“Alam mo Kuya, mahal din kita…” ang dugtong niya.

Hindi ko alam kung matawa sa narinig na sinabing iyon ni Julius o matuwa. Hindi ko kasi alam ang ibig niyang sabihing pagmamahal. “Mahal din naman kita eh” ang nasabi ko na lang, inassume na pagmamahal ng isang kapatid ang ibig niyang ipahiwatig.

Niyakap niya ako at sinuklian ko rin ang yakap niya. Nagyakapan kami, hinahaplos-haplos ko ang likod niya, pati na rin ang buhok.

“Tol, matulog na ako ha? May biyahe pa ako bukas” ang sabi ko.

“Tabihan na kita Kuya. Last mo nang gabi at hindi pa tayo nagkatabi sa pagtulog.” Hiling niya.

“Sige. Walang problema” ang sabi ko, sabay higa na sa kama.

Tumayo si Julius at kahit groggy ito sa kalasingan, pilit pa rin niyang hinubad ang kanyang t-shirt at pantalon, ang natira ay ang kanyang itim na brief lang. Lumantad naman sa mga mata ko ang magandang hubog ng kanyang katawan. Bagamat 16 pa lang si Julius ay matipuno na ang katawan nito gawa ng mabibigat na trabahong bukid. Hindi ko maitanggi ang matindi ko ring paghanga sa ganda ng porma niya. Sunog ang balat ngunit makinis, matipuno ang dibdib, may mga umbok-umbok ang abs na tila mga pan de sal, at sa ilalim lang ng kanyang pusod pababa ay makikita ang maninipis na hanay ng mga balahibong-pusang patungo sa ilalim ng kanyang brief… At syempre, nakikiliti ako sa naglalarong imahinasyon sa isip kong saan hahantong ang mga balahibong iyon at ang hugis noong malaking bukol na nasa mismong ilalim at nakatago sa kanyang brief. Hindi ko maiwasang maalala at manabik kay Kuya Rom. Pakiramdam ko ay may kakaibang init na gumapang sa aking katawan.

“Huwag ka na kasing maghubad” ang sabi ko na lang.

“E… hindi ako makatulog kapag di ako nakahubad Kuya e.” Sagot naman ni Julius sabay bagsak ng katawan sa higaan sa tabi ko.

Pareho kaming nakatihaya. Patay ang ilaw at bagamat noong una ay may guwang sa pagitan namin, maya-maya lang ay tumagilid siya paharap sa akin, umusog palapit at idinantay ang isa niyang paa sa tiyan ko, ang isang kamay sa ibabaw ng aking dibdib habang ang mukha naman ay halos madikit na sa leeg ko. Ewan kung tulog na siya ngunit ang sigurado ako ay lasing siya at ang ginawa niyang iyon ay dala lang ng kalasingan.

Nagsimula namang kumabog ang aking dibdib. Syempre, hinahanap-hanap na rin ng katawan ko ang init na naranasan sa piling ni Kuya Rom. Naalala ko siya palagi. Hinahanap-hanap ko ang mga yakap at halik niya, ang pagpapaligaya niya sa akin. At ang pananabik ko sa kanya na iyon ay ang siyang naglagay na rin sa akin sa isang bulnerableng kalagayan na sa oras na iyon, sa tabi si Julius.

Tuluyan nang nag-init ang aking katawan at ramdam ko rin ang pagpupumiglas ng aking pagkalalaki. Hindi ko rin alam kung napansin iyon ni Julius ngunit ang sunod kong namalayan ay ang kamay niyang nakapatong sa aking dibdib na marahang inihimas-himas sa aking kanang suso at paminsan-minsang pinisil-pisil ang utong nito.

“Shiiiittttt!” Sigaw ng utak ko. Mistulang lumiliyab na ang aking pakiramdam noong ang sunod na naramdaman ko ay ang paa niyang nakapatong sa aking tiyan. Sinadyang ibinaba niya iyon sa mismong umbok ng aking pumipintig-pintig na pagkalalaki!

Pilit ko mang nilabanan ang sarili ngunit tila wala akong lakas upang hadlangan ang bugso ng init ng aking katawan. At dala ng udyok ng aking utak, tumagilid na rin ako paharap kay Julius.

Mabilis ang sumunod na mga pangyayari. At naalimpungatan ko na lang ang paglapat ng aming mga labi. Naghalikan kami. Sinisipsip-sipsip, at nilalaro-laro ng aming mga dila ang kapwa bibig at ang kaloob-looban nito. Matagal, mapusok, sinasamsam ang bawat pagdadampi ng aming mapupusok na mga labi...

Hanggang sa tuluyan na naming hinubad ang saplot sa aming mga katawan at ang namayani sa buong kwarto ay ang aming mga pigil na ungol at halinghing.

Alas otso ng umaga noong akoy magising. Pareho pa rin kaming hubo’t-hubad, si Julius ay nakayakap pa sa akin. “Gising ka na pala Kuya?” Ang sabi niya noong magising sa bahagya kong paggalaw sabay naman balikwas, kinuskos ang mga kamay sa kanyang mata. “Mag-igib ako ng maipaligo mo Kuya”. At pinulot ang mga nagkalat niyang damit sa sahig, at isa-isang isinuot ang mga ito na tila isan gnormal na paggising lang ang lahat.

“Sa ilog na tayo maligo Tol… Masarap doon.” ang sagot ko, hindi na rin ipinahalatang medyo naiilang ako sa nangyari sa amin sa gabing nagdaan.

“A… sige Kuya! Sabay na tayong maligo” ang sagot naman niya na halatang nasiyahan sa sinabi ko. Ang totoo, masarap naman talaga maligo sa ilog. Una, bago pa lang akong natutong lumangoy kaya excited na lalangoy na naman ako. Pangalawa, gusto ko ang tanawain; ang mga kahoy, mga malalaking bato, ang ragasa ng tubig, ang kabuuan ng paligid. At ang pangatlo at pinakaimportante sa lahat, naaalala ko si Kuya Romwel at ang singsing…

At naligo nga kami ni Julius sa ilog. Kagaya ng dati pa rin, parang wala lang nangyaring sexual sa aming dalawa. At hindi rin namin ito pinag-uusapan. Hindi ko alam kung na-experience na rin ni Julius ang ganoon sa iba kaya paang wala lang sa kanya ang lahat, o talagang hinaaan na lang niyang itago ito.

Harutan, tawanan, habulan sa buhanginang parte ng ilog. Naghalo ang naramdaman ko. Masaya na kasama si siya, ngunit may lungkot namang hatid dahil sa naalaala ko sa mga kilos niya at sa lugar na ring iyon iyon ang pinakamamahal kong si Kuya Rom ko.

Alas 10 ng umaga at handa na ang aking pag-alis. Nasa sasakyan na ang driver at hinitay na lang ang aking pag-akyat sa sasakyan. Nandoon din ang mga magulang ni Julius na sina Mang Nardo at Aling Isabel sa harap mismo ng bahay, inihatid ako sa sasakyan.

Binuksan ko na ang pintuan ng sasakyan sa tabi ng driver’s seat at akmang papasok na sana noong hinawakan ni Julius ang aking kamay. Nabigla, humarap ako sa kanya. “Kuya… ma-miss na naman kita” ang sabi niya sabay yakap sa akin.

Niyakap ko rin siya, sinukian ang mahigpit niyang pagkayakap. “Ma miss din kita tol. Magpunta ka kasi sa siyudad, bisitahin mo ako doon, ha?” sagot ko. Tinapik-tapik ko ang likod niya at kumalas na sa pagkakayakap at dumeretsong umakyat sa sakayan.

Noong nasa loob na ako, tiningnan ko uli siya. Bakat sa mukha niya ang matinding kalungkutan. Ewan ko ba ngunit tila malalim ang naramdaman niyang sakit sa pag-alis kong iyon. Pakiramdam ko, kahalintulad ang naramdaman niyang sakit sa naramdaman ko sa airport sa araw ng paglisan ni Kuya Rom. Hindi ko naman maiwasan ang hindi maawa kay Julius. At muli, bumabalik-balik naman sa isipan ang eksena kung saan huli kong nasilayan si Kuya Rom sa airport. Naranasan ko ang sakit na iyon! Napaluha na naman ako. Kumaway na lang ako kay Julius at kumaway din siya habang umarangkada ang sasakyan. Malakas ang kutob ko, umiyak din si Julius sa pag-alis kong iyon.

Pitong buwan ang nakaraan simula noong makaalis si Kuya Rom. Bagamat unti-unti ko nang natutunan ang sariling gawing normal ang lahat, may parte pa rin ng pagkatao ko na mistulang kulang. Oo, palaging nagtitext sa akin si Kuya Rom at minsan ay tumatawag, ngunit ramdam kong tumitindi sa araw-araw ang paghangad kong makita at makapiling na siya. Panay din ang pakiusap ko sa aking mga magulang na pauwiin na lang si Kuya Rom at sa kanya na ipamahala ang ibang negosyo ni papa. Ngunit ayaw daw nilang makialam sa desisyon ni Kuya Rom. Syempre, alam nilang may vested interest ang aking pakiusap kaya walang halaga sa kanila ang pakiusap ko.

Napag-alaman ko namang ok ang kalagayan ni Kuya Rom sa Canada. Sa isang kumpanya nila ni Shane siya nagtatrabaho bilang isang clerk at kahit papaano, nag-aadjust naman daw si Kuya Rom, at hindi masyadong nahirapan. Sinasabi din niya ito sa akin sa text o kapag nag-uusap kami sa telepono. Kaya hindi ako masyadong nag-worry. Ang kunswelo lang para sa akin ay nand’yan pa rin siya at wala naman akong nakikitang pagbabago sa naramdaman niya para sa akin.

Ngunit isang araw, dumating ang isang malaking balita. Pumunta ng bahay si Kris, ang kasintahan ni Kuya Romwel at buntis ito!

Noong makita kong nasa sala na siya at kausap na ng mga magulang ko, dali-dali kaagad akong naki-usyoso. Naupo ako katabi ng mama ko at nakisali sa pinag-uusapan. Nainis man sa nakita, hindi ko ipinahalata ito.

“Alam na ba ni Romwel na buntis ka?” tanong ni mama sa kanya.

“O-opo. Nagtitext naman po siya sa akin.”

“Ah... at ano naman ang plano ninyo ni Romwel?” ang tanong naman ni Papa.

“Magpapakasal daw po kami.”

Mistula namang nabasag ang eardrum ko sa narinig na salitang “pakasal”. Bigla akong napatayo at - “Sinungaling ka!” ang bulyaw ko.

(Itutuloy)

[22]

Nagulat sila mama at papa sa pagsigaw ko, at pati na rin si Kris, kitang kita ko ang pagkagulat niya.

“Shut up Jason!” sigaw ni papa sa akin. “Konting respeto naman sa bisita natin!”

“Hindi naman iyan ang sinabi ni Kuya Romwel sa akin eh!” ang pangangatuwiran ko. “Nagtitext po sa akinsi Kuya at wala siyang sinabing ganoon!”

Ngunit hindi pinakinggan ni papa ang pangangatuwiran kong iyon. “Go to your room Jason! Now!” utos niya.

Sa inis, padabog akong umakyat sa kwarto ko at noong nasa loob na, agad kong tinawagan si Kuya Romwel. “Kuya, nandito si Kris, magpapakasal ka daw sa kanya?” and diretsahang tanong ko, mataas ang boses gawa ng aking pagka-inis.

“Hindi Tol… wala akong sinabing ganyan sa kanya. Maki-sakay ka nalang sa drama ni Kris, OK? Huwag kang mag-alala, di ako magpakasal sa kanya.”

“Promise Kuya ah…!” ang paniniguro ko.

“Promise iyan Tol. Walang kasalang magaganap.”

Tila lumambot naman ang aking puso sa narinig. At naging panatag ang loob ko sa pahayag niyang iyon. Kaya hinayaan ko na lang silang mag-usap kahit na ano pa ang pag-uusapan nila. Tutal, kahit ilang beses pa silang magplano at kahit gaano pa kaganda ang plano nila kung ang tao mismo na ikakasal daw ay ayaw naman pala, wala ding mangyari. “Sige… magplano kayo ng magplano dyan!” ang sabi ko na lang sa sarili.

Pagkatapos nilang mag-usap at nakaalis na si Kris, pumasok si mama sa kuwarto ko. Tinanong ko siya kung ano ang pinag-usapan nila.

“Hayun, sabi daw ni Romwel sa kanya na pakasalan siya. Pero hindi kami kumbinsido ng papa mo dahil wala namang desisyon si Romwel tungkol doon.”

Nagulat naman ako sa sinabi ni mama. “Paano nyo nalaman ma?”

“E… lagi namang nag-uusap si Romwel at papa mo.”

“G-ganoon ba ma? E… anong sabi ninyo doon sa babaeng iyon?”

“Wala. Sinabi lang namin na kung magpakasal nga sila ni Romwel, wala kamnig tutol. Basta... silang dalawa ni Romwel ang magdesisyon at magplano. Iyon lang.”

“Ay… bakit ninyo naman sinabing wala kayong tutol. E, baka maniwala ang babaeng iyon at hindi na lulubayan si Kuya Romwel”

“Ok lang iyon. Kung gugustuhin ba ni Romwel, e... Wala tayong magawa kasi nand’yan na iyan. Buntis na ang babae at dapat lang naman na paninidigan ito ni Romwel.”

May halong inis naman akong nadama sa sinabing iyon ni mama. “Ayoko ma... Sana tumutol ka. Nainis ako sa babaeng iyon. Sobrang epal. Atsaka, kung matino siyang babae, hindi siya nagpapabuntis no! Alam ko, siya itong habol nang habol kay Kuya Rom. At marahil ay plano din niyang magpabuntis upang masolo niya si Kuya Romwel. Kasama sa plano niya iyan!” sabi ko.

“Wala tayong magagawa. Nand’yan na iyan. Atsaka, baka kung ano naman ang gagawin niya sa bata kapag may masabi kaming hindi maganda…”

“Hmppptttt! If I know, gusto ni papa ang nangyari kasi magkakaroon na siya ng apo. Ganyan naman palagi iyang si papa eh.” ang pagmamaktol ko.

Napangiti na lang si mama. “Hayaan mo na. Nand’yan na iyan eh.” Ang sagot na lang niya.

Akala ko, iyon lang ang problema ko kay Kuya Rom, isang babae. Ngunit pagkatapos ng isang linggo, may bisita uli kami. At sa pagakakataong iyon, dalawang babae na.

Nasa sala uli sila at kausap na naman ng mga magulang ko. Kagaya nang dati, naki-usyoso na uli ako. At laking gulat ko noong mamukhaan silang dalawa. Sila din iyong dalawang babaeng estudyanteng sumisigaw sa pangalan kay Kuya Romwel sa airport. Ang masaklap, buntis din silang dalawa!

“Dalawa kayong binuntis ni Romwel? Magkasabay? At magkaklase at magkaibigan pa kayo kamo?” tanong ni papa halatang hindi makapaniwala sa nalaman.

“Opo. Kasi po, itong kaibigan ko ay ahas!” lingon naman niya sa kasama, tiningnan ng matulis halatang nanggigigil “Hindi ko po alam na pagkatapos palang magpaligaya ni Romwel sa kandungan ko, ito namang haliparot kong kaibigan ay pasikretong tinutukso na dumaan sa kwarto niya si Romwel at doon naman sila magpakasasa! Talipandas! Alam naman niyang boyfriend ko iyong tao eh!” lingon uli niya sa kasama, ang hitsura ay mistulang lalamunin na ng buo ang kaibigan sa galit habang ang kaibigan naman ay hindi makatingin-tingin ng diretso sa kanya.

Napansin ko naman ang pigil na pagtawa ni papa na tila proud na proud kay Kuya Rom, nakikinita kong ang bulong sa sarili ay, “Hayop talaga sa babae itong panganay ko!”

“Hay naku, bulong ko naman sa sarili. Kayong mga babae kayo, pareho kayong mga talipandas! Palibhsa, may mga matris kayo, inaabuso ninyo ito!”

Sa tingin ko ay napilitan lang ang magkaibigan na sabay na pupunta sa amin sa kabila ng nangyaring ahasan dahil sa hindi na nila makayanan ang bigat na pinapasan. At dahil pareho ang kanilang problema, nagdesisyon na lang na sabay nilang tanggapin ang kinahinatnan ng kanilang katangahan at kagagahan at magsanib-pwersa sa paghanap ng solusyon na maikalulutas dito.

“Ano pala ang mga panagalan ninyo?” tanong ni mama.

“Ako po si Edna” ang sagot noong nagpakilalang girlfriend ni Kuya Rom.

“Ako po si Nadine” sagot naman noong kasama.

“Ambabata pa ninyo! Ilang taon na ba kayo? Tanong uli ni Mama.

“Ako po ay 17” ang sagot naman noong Edna.

“Ako po ay 16” ang sagot naman noong Nadine.

Napatakip na lang si mama sa kanyang bibig. “A-alam na ba ng mga magulang ninyo ang nangyaring ito sa inyo ngayon?

“Hindi po. Nasa abroad pong pareho ang mga magulang ko, nagtatrabaho doon upang maitaguyod ang pag-aaral naming magkapatid. Nakatatandang kapatid ko lang po ang nandito at hindi pa po niya alam ang nangyaring ito sa akin gawa nang hindi na ako umuuwi simula noong napapansin na itong tyan ko.” Sagot ni Edna.

“Ako naman po, patay na ang mama, at ang papa ko naman po ay may iba nang pamilya. Tita ko na lang po ang nag-alaga sa akin. Wala po siyang asawa kaya itinuturing niya akong sariling anak. At hindi niya rin po alam ang nangyari sa akin dahil hindi na rin po ako umuuwi” sagot naman ni Nadine. “Sigurado ako, nag-aalala na siya ngayon.” Dugtong niya.

“Ganoon ba? So, ano ang plano ninyo ngayon?” ang tanong naman ni papa.

“Hindi po namin alam. Kaya po nagpunta kami dito nagbakasakaling matulungan po ninyo kami. Buo na po ang desisyon naming ipalaglag ang bata sa sinapupunan namin at manghingi sana kami ng tulong sa inyo para pambayad sa abortion… Mga estudyante pa lang po kami. At ngayon nga, dahil hindi na kami umuuwi sa amin, wala na po kaming allowance. Hindi namin alam kung ano ang gagawin” ang sabi ni Edna.

Napa-antada naman si mama. “Dyos na mahabagin!” ang nasambit sabay lingon kay papa, ang mga mata ay tila nakikiusap na tulungan silang dalawang huwag nang ituloy ang balak. “Bakit ninyo naisipan iyan?” Dugtong niya.

“Alam po kasi naming hindi kami pananagutan ni Romwel. Sa huli niyang text sa akin, nabanggit niya na may iba raw siyang mahal at huwag na daw akong umasa. Hindi na po siya nagrereply sa texts namin. Ayaw po naming masira ang aming buhay at ang aming kinabukasan. Kaya nakakahiya man, napadesisyonan naming dalawa na pumunta na lang po dito sa inyo upang humingi ng tulong.” dugtong niya sabay hagulgol.

Noong tiningnan ko si Nadine, nakita kong nagpapahid na rin ito ng luha.

Natulala kami nina mama at papa, hindi makapagsalita. Syempre, seryosong bagay ang magpaabort at nakakaawa din naman talaga ang kalagayan nila, bagamat may sayang dulot din sa puso ko ang narinig dahil syempre, sino pa ba ang tinutukoy ni Kuya Romwel na ibang mahal niya kungdi ako lang naman.

“Sigurado pong itatakwil ako ng mga magulang ko kapag nalaman nilang buntis ako. At kapag nakita ng kapatid kong lalaki ang kalagayan ko, baka po mapatay pa ako.” Dugtong ni Edna.

“Ako rin po, ayaw ko pang magkaanak. Ayaw ko pong darating sa puntong ihinto ng tita ko ang pagtustos niya sa pag-aaral ko. Naawa po ako sa tita ko. Mahirap lang po ang kalagayan namin at naninilbihan lang po siya bilang isang kasambahay, maitaguyod lang ang pag-aaral ko. Ako lang po ang inaasahan niyang mag-ahon sa kanya sa kahirapan.” Ang pahayag naman ni Nadine.

Nagtinginan uli ang mga magulang ko. Miustulang ang mga mata nila ay nag-uusap, naaawa sa kalagayan ng dalawang babae.

“Kung ang problema pala ninyo ay upang itago ang inyong pagbubuntis, pwes, huwag ninyong ipalaglag ang bata. Hintayin ninyong manganak kayo, at kami na ang bahalang kumupkop sa kanila. At kung gusto ninyong magtago muna habang hindi pa kayo nanganak, e di, dito muna kayo sa bahay. Welcome kayo dito. Dahil anak namin si Romwel, ituring na rin ninyong bahay ito. Higit pa d’yan, kami na ang magtustus ng mga pag-aaral ninyo pagkatapus ninyong manganak. Huwag ninyong kitilin ang buhay ng isang inosente. Malaking kasalanan ang kumitil ng buhay. Ang solusyon sa isang pagkakamali ay hindi ang paggawa ng isa pang pagkakamali.” Ang sambit ni papa.

“At isa pa, kung anak nga ni Romwel ang mga iyan, e, di apo namin sila. Kaya, wala kayong ikabahala na kami ang kukupkop sa mga bata. Kung ano man ang mga pagkukulang ni Romwel sa inyo, hayaan ninyong kami ang pupuno dito, sa pamamagitan ng pag-ampon sa mga bata at sa pagbigay sa kanila ng magandang buhay…”

“T-talaga po?” ang sambit ni Edna.

“Oo. Kaya huwag ninyong ipalaglag ang bata. Tutulungan namin kayo sa ano mang paraan na gusto ninyo.” Sagot naman ni papa.

Si iyon. Nagkasundo din silang huwag ipaabort ang mga ipinagbuntis nila kapalit sa tulong na ibibigay ng mga magulang ko, pagtira nila sa bahay hanggang sa sila ay manganak, allowances, at karapatang bumisita sa bahay at sa mga anak nila kung gugustuhin nila. At may malaking halagang matatanggap din sila na siyang magagamit nila sa kanilang pag-aaral o pagbabagong-buhay.

So, masaya ang lahat sa naging resulta ng kanilang pag-uusap. Napa-bilib tuloy ako sa angking galing ng papa ko sa pakikipag-negotiate. At syempre, ang angkin din na kabaitan ng mga magulang ko. Nasabi ko rin tuloy sa sarili na napakaswerte kong sila ang naging mga magulang ko.

Tinawagan ko kaagad si Kuya at ibinalita ang tungkol sa kasunduan ng mga magulang namin at sa dalawang babae. Natuwa naman siya, at tawa ng tawa.

“Kuya ha, hindi ka na nakonsyensya. Grabe ka rin ano? Naka-tatlo ka na ah! Baka bukas o makalawa, may iba pang pupunta dito at mga buntis din. Ilan ba talaga silang lahat?”

“Hindi ko na binilang tol…” ang maikling sagot niya.

“Weeeh. Seryoso nga Kuya! Kakainis ka!”

“Natandaan mo noong may isang buwan din tayong pinagbawalang magkita, magsama o maski magtext man lang? At ang sabi pa ni papa ay gusto niyang magka-apo kaya ayaw niya sa relasyon natin? Pwes, nagwala ako. Pinagbigyan ko siya. Apo lang naman pala ang gusto niya eh…”

“Ganoon? Para kang naglalaro lang?”

“Hindi naman sa naglalaro. Med’yo nainis, napikon, na-challenge, na-praning, nalasing, nagalit sa sarili... halo-halo na tol.”

“Ganoon talaga? At bakit ka naman nagalit sa sarili?” ang tanong ko, medyo naintriga sa salitang narinig na nagalit siya sa sarili.

“Nagalit, kasi... di ko kayang kontrolin ang sarili e. Lalaki ako, tapos, ikaw ang mahal ko. Gusto kong tumikim ng babae ngunit bagamat ayaw kong kong masaktan ka, gusto naman ng papa natin na magkaapo. Gusto kong magkaroon ng pamilya at anak ngunit hindi naman tayo pwedeng magpakasal at kung magpakasal man, hindi tayo pwedeng magkaroon ng anak. Gusto kong makapiling ka ngunit maraming bawal... Wala, sobrang tuliro ko lang sa mga panahon na iyon.”

Mistula namang may sumundot sa aking puso sa narinig at biglang nalungkot. Ang akala ko kasi, ako lang ang nahirapan sa kalagayan namin, pati rin pala siya. Parang gusto ko na tuloy sabihin sa kanya na kung sakalaing darating man ang panahon na mahanap na niya ang isang babae at gusto niyang pakasalan ito ay ibigay ko sa kanya ang kalayaan. “Hayaan mo na Kuya. Ang importante, mahal mo ako at mahal din kita.” Ang nasambit ko na lang.

“Mahal din kita tol.” Ang sagot niya. “O, siya, ano naman ang reaksyon nila mama at lalo na si papa ngayong may tatlo na siyang hihintaying apo?” pag-divert niya sa usapan, marahil ayaw niyang mapunta na naman kami sa iyakan.

“Ah! Anlaki kaya ng ngiti! Masayang-masaya at buong maghapon ay walang ginawa kungdi ang magplano sa pagbili at pag-ayos sa mga gamt ng bata, sa kwarto ng mga bata, sa mga yayang kukunin... At ipapa-ultrasound na kaagaad sila bukas. Di na raw niya mahintay pa na ilabas ang mga baby bago nya malaman kung lalaki ba ang mga ito o babae. At kapag daw lalaki, may bonus daw iyong nanay.”

“Waaaahhhhh! Wala ba raw bunos para sa nag-iisang ama ng mga bata?” patawa niya.

“Hmpppt! Ganyan ka. Palibhasa, mas love ka ni papa kaysa sa akin!”

“Eto naman o, nagselos kaagad. Hayaan mo na. Mas love ka naman ni mama at lalong mas love kita!”

“Hehe!” ang naisagot ko na lang.

“Grabe pala talaga ang pagnanais ni papa na magkaroon na ng apo no? Kahit sa anong paraan?” pag-divert niya sa usapan.

“Oo, adik na adik, parang nanalo ng jackpot sa lotto.”

Tawanan.

“Uwi ka na Kuya. Pwede ka na yatang umuwi e. Sa tingin ko di na magagalit si papa sa atin…”

“Hindi pa pwede. Ayokong ma-complicate ang sitwasyon. Kapag umuwi ako, baka magkagulo ang tatlo... lalo na nandiyan nakatira sa atin ang dalawa.” Napahinto siya “E... tatlo pa nga lang ba sila?” sabay tawa ng malakas.

“Kuya ha...? Magsabi ka ng totoo. Ilan ba talaga sila? Naiinis na ako!” Ang pag-ulit ko sa naunang tanong.

“Di ko nga alam tol e. Siguro hindi lang sampu iyong naka-sex kong mga babae sa halos isang buwan na pagpalaboy-laboy ko sa mga bar. Karamihan sa kanila ay mga tagahanga kong estudyante din na nagkataong nagbabar. Naglalalasing kasi ako noon sa sama ng loob dahil hindi nga kita makausap man lang. At sa challenge ko sa sarili na buntisin ang mga babae para kay papa, kaya iyon. May ilang dayong babae din pala akong nadale, tol. Hindi ako sure kung taga saan. Hindi ko na tinanong. Basta nakapagparaos na ako, tapos.”

“Waaahhh!!!” ang sigaw ko. “Baka may aids ka na!”

“Malinis ito, tol. Nagpamedical na ako dito. Ipinamedical ako ni Shane.”

“Bakit ayaw mong umuwi?”

“Kasi, kapag umuwi ako, baka igigiit nila na magpakasal ako sa isa sa kanila. Magugulo na naman ang setup. Gusto mo ba iyon?”

“Syempre, hindi ah…” ang sagot ko. Syempre, may punto din si Kuya. Baka imbes na tanggap na ng dalawang babae na hindi sila pakakaslan ni Kuya Rom, baka biglang bumaliktad ang mga utak nila.

“Kaya dito muna ako. Ipaubaya ko na lang muna sa iyo ang pag-alaga hanggang sa manganak ang dalawang baboy natin d’yan” sabi niya, sabay tawa, pagpahiwatig sa dalawang babaeng nabuntis niya na titira sa amin.

Iyon ang takbo ng usapan namin ni Kuya. Ewan ko, hindi ko rin maintindihan ang sarili. Alam kong mali ang mga ginagawa niya ngunit tila hindi ko naramdaman na mali ito. Lahat ng ginagawa niya ay sumasang-aayon ako. Marahil ay wala lang akong choice o baka ito ang sinasabi nilang “Love is blind..?” o iyong sinasabing “Kapag nagmahal ka daw ngunit hindi ka nabubuwang, ay hindi ka pa raw nagmahal ng tunay.”

Siguro nga nagmahal na ako ng tunay. Buang na buang na ako kay kay Kuya Rom eh. Hindi ko na alam ang kaibahan ng tama sa mali. Imagine, iyong mga babae na iyon, nasasaktan din sila. At kagaya ko, ang kasalanan lang nila ay nagmahal din sila - sa taong mahal ko rin. Kung ganoong hindi naman pala sila kayang pakasalan ni Kuya Rom e di sana, hindi na lang niya pinatulan ang mga ito kahit na sasabihing tuliro ang takbo ng utak niya sa panahong iyon. Hindi iyon excuse, bagamat may kasalanan din ang mga babae kung bakit sila pumayag na makikipag sex at mabuntisan. Pero sa isang banda, paano rin naman kung sa nangyari ay may pakasalan sa kanila si Kuya Rom? E di ako naman ang masasaktan at magdusa?

Hay naku... Ganyan ba talaga ang pag-ibig? Kailangang may magsakripisyo? Kailangang may masasagasaan? Kailangang may masasaktan?

Kinabukasan, nagpunta kami kaagad sa pinakamalapit na ospital upang mapa-check up ang dalawang babaeng nabuntis ni Kuya Rom at upang mapa-ultrasound na rin. Sinabi ko rin ito kay Kuya Rom na excited na ring malaman kung lalaki ba o babae ang mga baby niya. Siyempre, gusto rin daw niya sana ay lalaki. At nagpustahan pa kami. Ang hula ko ay kung hindi isang babae at isang lalaki, dalawang babae samantalang ang kay Kuya naman ay dalawang lalaki. Syempre, gusto ni papa ang mga lalaki rin kaya ito na rin ang hula niya.

Dumating ang resulta ng ultrasound at laking pagkamangha naming lahat. Walang tumama sa hula naming dalawa ni Kuya...

(Itutuloy)

[23]

Kambal na parehong lalaki at isang babae ang resulta ng ultrasound. Kaya tatlo kaagad ang anak ni Kuya Rom. Sa kay Edna, ang nagpakilalang girlfriend ni Kuya Rom ang babae, at kay Nadine naman ang kambal.

“Walang hiya talaga ang babaeng ito! Inagaw na nga sa akin si Romwel, at ngayon, pati ba naman sa pagbubuntis agaw-eksena ka pa rin? Epal!” ang sambit ni Edna. Alam kasi niyang ang inaasam-asam na apo ni papa ay lalaki talaga at may bonus pang sinasabi sa kung sino man sa kanila ang makapagbigay nito sa kanya.

“Ate ha… hindi ko na kaya ang pang-aapi mo. Dati, gusto mong ipalaglag ang baby mo ngunit ngayon, gusto mo na ng kambal. E, hindi ko naman ginusto ang mabuntis at magkaroon ng kambal eh. Kung pwede nga lang sanang ilipat itong mga bata sa tiyan ko d’yan sa tiyan mo, papayag ako. Gusto kong manahimik, makauwi na sa Tita ko. Nag-alala na siya sa akin ngayon. Iyan ang mahalaga sa akin! Hindi ang bonus o ano pa man!” ang may pagka-irita namang sagot ni Nadine.

“Hmpt! if I know…” ang pigil na sambit na lang ni Edna ramdam ang pagkapahiya.

Iyan ang banatan ng dalawa. Natatawa na lang kami ni mama.

At dahil sa nalamang resulta, hindi magkamayaw sa tuwa si papa dahil may instant na dalawang apong lalaki na kaagad siya. Si mama naman ay natuwa na rin dahil sa wakas ay maranasan na rin daw niya ang mag-alaga ng babaeng apo.

Ngunit ako? Hindi ko lubos maintindihan ang naramdaman. May saya din itong dulot dahil magkakaroon na ako ng mga pamangkin at tatlo pa kaagad. Isa pa, sumiksik din sa isip na dahil sa inaasahang mga apo, maaari ding mangyaring lalambot na ang puso ni papa at pabayaan na lang niya ang relasyon namin ni Kuya Romwel.

Ngunit ang pagkakaraoon ng mga anak ni Kuya Rom ay may dala ding kirot sa puso ko dahil sa syempre, kung sa akin lang nanggaling sana ang mga bata ay mas kumpleto na sana ang buhay ko. Imagine, magkaanak ako kay Kuya Romwel. “Sarap mangarap talaga!” ang nasabi ko na lang sa sarili.

So, iyon ang arrangement namin. Sa bahay namin nakatira pansamantala sina Edna at Nadine. At maayos naman ang pakikitungo ng dalawa sa amin bagamat may patagong iringan at inggitan pa rin sila sa isa’t-isa. Sabagay, hindi naman ganoon kalala. Kasi, kahit babae ang magiging anak ni Edna, ipinangako din naman ni papa sa kanya na bibigyan pa rin ito ng pabuya sa maayos na pag-aalaga niya sa sarili habang nagbubtis. Sa totoo lang, buhay reyna din sila sa bahay. May sariling mga nurse at ang yaya para sa mga bata ay nagsimula na ring manilbihan at sa kanila nakatutuk.

Lumipas ang dalawang buwan at nanaganak din ang dalawang babae. Unang nanganak si Nadine at makaraan ang isang linggo, si Edna naman. Parehong malulusog ang mga bata nila. Maganda ang babae, matangos ang ilong, mahahaba ang pilik-mata, kuhang-kuha ang mga ito kay Kua Rom. Ngunit ang pinakapaborito ko sa lahat ay ang kamabal na kahiwig na kahawigni Kuya Rom. Ang ku-kyut ng mga ito, at mistulang kino-clone kay Kuya Romwel.

Tinawagan ko kaagad si Kuya Romwel na tuwang-tuwa naman. “Ok pala ang pagkagawa ko tol?” ang pabiro niyang sabi.

“Oo! At magaling ka. Magaling ka naman sa lahat ng bagay eh.”

“O… e kung magaling, bakit parang sarcastic ang tono ng salta mo?”

“Wala… naiinggit lang ako sa kanila. Naanakan mo sila smantalang ako…” ang pagparinig ko, hindi na itinuloy pa ang sasaihin.

“Huwag ka nang malungkot. Ito naman o… Syempre, kung pwede nga lang sana. E… di naka-ilang anak na sana tayo, di ba?” Sabi niya sabay tawa ng malakas. “Atsaka, oo, nabigyan nga nila ako ng anak pero hindi ko naman sila mahal. Ganoon din. At least ikaw, iyong-iyo ang puso ko”

Nahimasmasan naman ako sa sinabing iyon ni Kuya Rom. Feeling kinilig ba. “I love you,. Kuya!” ang naisagot ko na lang.

“I love you too, bunso!”

Napag-alaman din naming nanganak na rin si Kris. Noong biisita namin siya sa ospital, nalaman naming babae din ang anak niya. Maganda din ito, malusog. Syempre, magandang babae si Kris, at pangmodelo di lang ang katawan kungdi pati na ang hugis ng mukha. At ang mga features na nakuha ng bata ay sa kanya lahat. Tila wala man lang ni kaunting nakuhang hawig kay Kuya. Nag-usap sila ng mga magulang ko ngunit hindi na lang nila ipinaalam na may iba pang nabuntis si Kuya.

Tinwagan ko din si Kuya at inierport sa kanya ang lahat. “Kuya, hindi tumalab ang bagsik ng iyong kamandag sa girlfriend mong epal. Lahat ng feature ng mukha ay sa kanya, sinolo niyang lahat.” Ang panggagatong ko.

“E, di mabuti... OK lang iyon.” Ang sagot naman ni Kuya na tila wala lang sa kanya.

“At, kuya… nag-iilusyon pa rin pala siyang magpaksal ka daw sa kanya sa pag-uwi mo dito?”

Ngunit tawa lang ang isinukli ni Kuya.

Nakalipas ang ilang araw, aalis na sina Edna at Nadine sa bahay namin upang uuwi na sa kani-kanilang mga tahanan. Lahat ay plantsado na para sa kanilang pagbabagong-buhay. Naipasok na sa mga bank accounts nila ang mga “tulong” na ipinangako sa kanila ni papa at masayng-masaya naman sila sa arrangement na kapag maisipan nilang bisitahin ang mga bata, bukas ang bahay namin para sa kanila sa amo mang oras. Syempre, kahit Iglesias ang mga batang iniluwal nila, sila pa rin ang nanay na hahanap-hanapin ng kanilang mga anak balang araw.

Malaki ang pasasalamat nila sa mga magulang ko dahil kung hindi sa kanila ay siguradong natuloy ang plano nilang pagpapaabort. At kung nangyari iyon, siguradong habambuhay nilang pagsisisihan ito at hindi sila patatahimikin ng kanilang mga konsyensya. At hindi lang iyan, malaki din ang pasasalamat nila sa kabutihang ipinamalas ng mga magulang ko at sa tulong na ipinagkaloob sa kanila, sapat upang makapagsimula silang muli at maipagpatuloy ang ano mang plano nila sa buhay.

Kinarga-karga na nila ang kanilang mga anak at hinahalik-halikan upang makapagpaalam na noong biglang may nag doorbell. Noong buksan ng pinto ang katulong, namangha kaming lahat sa nakitang pumasok na bisita. Si Kris at karga-karga din niya ang kanyang anak.

“Waaaahhhh!” Sigaw ng utak ko. “Eksenang bukingan na!”

Kitang-kita ko sa mukha ni Kris ang pagkamangha sa nasaksihang dalawang babaeng may karga-karga ding mga bata.. Dahan dahan itong pumasok na tila hinuhulaan sa kanyang isip kung sino ang mga babaeng iyon at kaninong anak ang mga bata. Syempre, obvious naman na hindi kay papa iyon at lalong hindi sa akin.

Napansin ni papa ito at agad siyang sumingit. “Ah… Kris, this is Edna, at ang baby girl niyang si Baby Sarah Mae Iglesias” turo kay Edna at ng kanyang baby, “At ito naman si Nadine at ang dalawang kambal niyang mga baby boys na sina Baby Romwel, Iglesias Jr. at Baby Romwel Iglesias III!” ang pag-introduce ni papa kay Nadine at sa mga baby, hindi itinago ang matinding kagalakan sa pagkakaroon ng dalawang apong lalaki.

Napatakip naman si Kris sa kanyang bibig. “Tatlo kaming sabay na inanakan ni Romwel?”

“Ganoon na nga!” Ang pagsingit naman ni Edna na ang tono ay palaban, ipinamukha kay Kris na may karapatan siya kay Kuya Rom. “Ngunit ako ang original na girlfriend niya.”

Nagreact naman kaagad si Kris. “Hoy! Hoy! Hoy! Ako ang girlfriend ni Romwel simula noon pa at matagal na kaming magkasintahan!” sabay lingon sa akin, “Di ba Jason?”

Ngunit dahil sa inis ko pa rin kay Kris noong una ko pa lang itong nakita sa isang athletic meet at mga sumunod na date nila ni Kuya na hindi niya ako pinapansin at initsa-pwera pa ako ni Kuya kapag nand’yan siya, ang isinagot ko na lang sa kanya ay, “Malay ko sa inyo!”

“Ate… umalis na tayo dito at ayaw ko ng gulo. Dapat happy na tayo sa naging kinahitnan sa atin. Kung pakasalan siya ni Romwel, hayaan mo na siya, ibigay mo na sa kanya si Romwel ng buong-buo.”

“Ikaw…” lingon naman ni Edna kay Nadine, “…palibahasa nakisawsaw ka lang sa boyfriend ng may boyfriend, kaya ganyan na lang kadali ang paggive-up mo kay Romwel. Hindi ako papayag na makasal si Romwel sa babaeng ito no!” ang mataray na sabi ni Edna.

Nasa ganoon kainit ang diskusyon ng tatlong babae noong pumagitna na si papa. “Mga hija, pabayaan na lang nating si Romwel ang gumawa ng desisyon, ano? Hintayin natin ang pagbalik niya. Kapag nakabalik na si Romwel, ipaubaya natin sa kanya ang lahat.” Ang sabi ni papa.

Sa pagkarinig sa sinabi, may kaunting kaba naman akong naramdaman. Syempre, baka igigiit na naman ni papa na magpakasal si Kuya Rom sa isa sa kanila. Hindi ko kayang makitang maikasal si Kuya Rom sa isang babae at pbayaan na lang ako. Hindi ko kakayanin pa kapag hindi ko siya makapiling.

“Pasensya na po. Ngunit hindi ako papayag na hindi ako pakasalan ni Romwel! Kapag hindi ako pinakasalan ni Romwel, magkikita na lang kami sa korte! Papanagutin ko siya sa ginawa niya sa akin!” and sigaw ni Kris sabay walkout karga-karga ang kanyang anak. Palibhasa si Kris ay may kaya din sa buhay kaya hindi ito takot na habulin si Kuya Rom.

“Maghabol ka sa tambol mayor! Itsura nito!” sigaw din ni Edna sa papalayong si Kris. “Buti na lang nag-walkout dahil kung hindi, papatulan ko talaga ang babaeng iyon. Anong akala niya sa sarili niya, siya lang ang may angking ganda? Hmpt!” Dugtong pa niya.

Hindi na magawang makaimik pa ni papa.

“Taray pala talaga ng babaeng iyon!” ang sigaw ko na lang sa sarili.

At maya-maya lang, tuluyan nang nagpaalam sina Edna at Nadine. Ma-drama din ang eksenang iyon dahil kahit sa maiksing panahon, nakapiling din nila ang mga anak nila at naranasan ang maging “ina” kahit panandalian lamang. Iyon siguro ang pinakamatinding sakit na naranasan nila dahil sa gustuhin man nilang dalhin ang mga bata, hindi naman nila kaya iton buhayin at masisira pa ang reputasyon nila at maaaring hindi din matanggap ng pamilya nila.

Sabagay, wala naman talagang mawawala sa kanila sa pagpaubaya nila sa mga bata sa amin dahil hindi naman namin itatago ang mga bata at walang hahadlang sa kanila kung bibisitahin nila ang mga itokahit ano mang oras.

Kaya muli, solo na naman naming pamilya ang bahay, bagamat may tatlong nadagdag na rito. “Hayyyyy! Pwede na akong pumanaw” ang sambit ni papa. “Nand’yan si Romwel na mapagkakatiwalaan natin, may mga apo na tayo, panatag na ang kalooban ko. Wala na akong mahihiling pa.”

Hindi na ako kumibo sa sinabing iyon ni papa. Kung hindi ko lang mahal at hindi kami nagmamahalan ni Kuya Rom ay talagang magseselos ako sa sinabing iyon ni papa. Kasi palagi na lang si Kuya Rom ang bukambibig ni papa, sa kanya ang lahat ng paghanga, tiwala… lahat Romwel. Hinatyin natin si Romwel, sabihin natin ito kay Romwel, hayaan na lang nating si Romwel ang magdesisyon niyan, si Romwel na ang gumawa niyan, nasaan ba si Romwel? bakit hindi nyo sinabi ito kay Romwel? Nagawa kaya ni romwel ang ipinapagawa ko? Para bang wala lang, hindi ako nag-iexist.

Pero sa isang banda, totoo naman din kasi. Kung ako ay panatag ang loob at feeling secure kapag nand’yan si Kuya Rom, ganoon din si papa, kaming lahat. Mapagkatiwalaan kasi si Kuya, masipag, at magaling dumeskarte. Kaya simula noong inampon siya ng pamilya namin, parang siya na itong sinasabi nilang “rock” at bayani ng pamilya namin. At syempre pa, hindi matatawaran ang ibinigay niyang kasayahan sa mga magulang ko sa pagbibigay niya ng mga apo sa kanila.

Kaya balik na naman kami sa dating setup sa bahay, maliban sa ano pa nga ba, naging mas masaya at inspired ang aking mga magulang sa pagkakaroon ng tatlong apo na siyang nagbigay-buhay sa tahanan namin. Minsan pa nga, dinadala nila ang mga ito sa opisina, ipinagmamalaki talaga sa mga empleyado ang mga apo nila, lalo na ang kambal.

At kung gaano kasaya ang mga magulang ko sa pagkakaroon ng mga supling sa bahay, ganoon din ako. At lalo na sa kambal. Feeling ko kasi, ako ang nanay nila – bunga ng pagmamahalan namin ni Kuya Romwel. Nangarap ba. Tuwang-tuwa ako sa kanila, sumasaya ang araw ko sa kanila. Nakikita ko kasi si Kuya Romwel sa mga bata; sa mga ngiti nila, sa mga tawa, sa mga hitsura nila.

Ang buong akala ko, tuloy na ang kaligayahan kong iyon. Ngunit isang araw na inaasahan na namin ang pagdating na ni Kuya Romwel, may dala naman itong masamang balita sa akin.

Noong una, excited na excited ako na darating na siya. Subalit, sa last minute bago ang flight niya, may natanggap akong text. Hindi daw siya natuloy sa pagsakay sa eroplano. Walang sinabing dahilan, walang explanations. Ayaw magsalita kung bakit.

Tinawagan ko siya at inalam ang dahilan. Ngunit ang sagot niya lang ay, “Tol… si Shane na ang magpaliwanag pagdating niya d’yan. Nakasakay na siya sa eroplano, antayin mo na lang, ok?”

May naramdaman naman akong pagkainis noong marinig ang sagot niyang iyon. “Bakit ba kailangang si Shane pa ang magsabi? Sabihin mo na sa akin Kuya… Di ako mapakali nito!” ang pangungulit ko sa kanya.

“Kay Shane na lang Tol, ok?” ang tugon niya. “O sya… may urgent pa akong aasikasuhin dito kaya bye na muna ha? I love you! Mwah! Mwah!” Dugtong niya.

At iyon na ang huling salitang narinig ko sa kanya.

Wala na kaong magawa pa. Hindi ko na naman maiwasang hindi kabahan sa inasta ni Kuya. Syempre, hindi ko maintindihan kung bakit ayaw niyang sabihin ang tunay na dahilan nang hindi niya pagtuloy na umuwi at kung bakit kailangang si Shane pa ang magbunyag nito sa akin. “Bakit ba? Napakahirap bang sabihin kung bakit? Hindi naman siguro ako ganyan ka bobo upang hindi maintindihan ang kung ano man ang sasabihin niya.” pagmamaktol ko.

Dumating nga si Shane. Dumeretso siya sa bahay galing ng airport. Tinanong ko kaagad siya kung bakit hidi nakasama si Kuya Rom sa kanya.

“A… e… N-nanganak kasi ang kapatid kong babae, Jason…” ang sagot ni Shane.

“Ano? Nanganak?” ang tanong ko, ang boses ay tumaas sa pagkalito, hindi maintindihan ang ibig sabihin. “At ano naman ang kinalaman ni Kuya Rom sa pagpanganak ng kapatid mong babae?”

Tahimik. Hindi nakasagot si Shane, hindi makatingin sa akin ng deresto at mistulang nag-aalangan sa kanyang isasagot.

“Ano Shane?! Sagutin mo ang tanong kooooooooo!!!” bulyaw ko sa hindi kaagad pagtugon ni Shane sa aking tanong.

(Itutuloy)

[24]

“Si Romwel ang ama ng bata at... siya rin ang asawa ng kapatid ko.”

Mistulang umikot ang paningin ko at gumuho ang buong mundo sa narinig. At dahil sa hindi makayanang balita, dali-dali akong tumakbo patungo ng kuwarto ko, sabay sigaw ng, “Mga traydor! Mga traydor kayo! Pinaglalaruan lang ninyo ako! Arrgggghhhhhhhh!!!”

“Jason, makinig ka sa paliwanag ko!” sigaw ni Shane.

“Ayoko nang makinig sa iyo! Mga sinungaling kayooooo!!!!” bulyaw ko.

Hindi ko na alam kung ano ang nangyari kay Shane pagkatapos noon. Marahil ay doon na siya nagpaliwanag kina mama at papa dahil ang alam ko, wala ring kaalam-alam ang mga magulang ko sa nangyari kay Kuya Rom. At wala na akong pakialam. Ang alam ko lang ay matinding galit kay Kuya Rom ang aking naramdaman. Walang humpay ang pag-iiyak ko. Walang pagsidlan ang sobrang pagkahabag sa sarili. Pakiramdam ko, lahat ng tao sa mundo ay pawang mga traydor, mga sinungaling, at walang pakialam sa naramdaman ko.

Sobrang bigat ng damdamin ang naramdaman ko sa pagkakataong iyon. Pakiwari ko ay tinadtad ang puso ko. “Ano ba ang kasalanan ko at kailangan kong magdusa ng ganito? Ano ba ang ginawa kong masama sa kanila? Hindi naman siguro ako nagkulang sa pagmamahal ko kay Kuya Rom ngunit bakit nagawa niyang pagtaksilan ako?” ang mga tanong na naglalaro sa isip ko. At sa sandaling iyon, nabuo ang isang desisyon: “Ayoko na kay kuya Rom! Isarado ko na ang puso ko sa kanya. Ayoko nang marinig pa ang tungkol sa kanya!”

Buong araw din akong nagkulong ng kwarto at bagamat kinakatok-katok ni mama ang kwarto ko upang kausapin, hindi ko siya binuksan. “Jason, anak, kakausapin kita...”

“Ma... kung tungkol kay Kuya Romwel lang ang pag-uusapan, ayoko nang makinig pa. Ayoko na ma, suko na ako! Hirap na hirap na ang kalooban ko! Maawa naman kayo sa akin, pleaseee!”

“Kaya nga anak, hayaan mong magpaliwanag kami ni Shane. Pakinggan mo kami upang maliwanagan ang isip mo... Babalik na ng Canada si Shane bukas. Ikaw lang ang pakay niya sa pagpunta dito.” Ang mahinahong salita ni mama.

“Wala akong pakialam ma. Hayaan ninyo akong mapag-isa...”

“Anak, makabubuting makinig ka sa paliwanag ni Shane.”

Ngunit hindi pa rin ako natinag. Bagkus, ang nasambit ko na lang ay, “Ma, umalis na kayo kung ayaw ninyong may gagawin akong masama sa sarili ko! Tatalon ako sa bintana ma kapag iginiit ninyong makipag-usap kayo sa akin!”

Kaya sa takot na totohanin ko ang sinabi, narinig ko na lang ang mabilisang mga yapak nina mama at Shane palayo sa aking kwarto.

Wala akong ginawa sa buong araw na iyon kundi ang umiyak, ang maglasing, mahabag sa sarili, mag-isip, habang sumisingit naman ang mga masasayang ala-ala namin ni Kuya Rom. Tinanggal ko sa aking daliri ang singing na bigay niya at inilagay ko iyon sa isang drawer. Pakiramdam ko ay hindi ko kayang masilayan ang mga alaala niya sa akin. Nagri-ring ang cp ko ngunit hindi ko sinasagot ang mga tawag niya. Ang ginawa ko, tinanggal ko ang sim card at itinapon ito. “Arggghhhhhhh! Arrgggghhhh!” Sigaw ko sa sarili.

Ngunit sabuonbg araw na pagmumukmok ko, napagod din ako. Pakiramdam ko ay naubos ang mga luha ko at ang naitanong ko na lang sa sarili ay, “Bakit ko ba sisirain ang buhay ko nang dahil lang sa kanya? Bakit ko sasayangin ang mga luha ko nang dahil lang sa isang taong walang kwenta, na hindi karapat-dapat sa pagmamahal ko? Kung kaya niyang maglaro ng apoy, e di, maglaro na rin ako!”

At ang biglang pumasok sa isip ko ay si Julius.

Kinabukasan, inihanda ko na kaagad ang mga dadalhin at nagpaalam kay mama na doon muna titra ng mga ilang araw sa bukid. Pinayagan naman niya ako bagama’t may pag-aalangan sa kanyang mga mata.

Noong makarating ako sa bukid, masaya akong sinalubong ni Julius. Hindi ako nagpakita na may malaking problema akong dinadala.

“Kuyaaaaaaaaaa!!!!!” ang sigaw ni Julius sa pagkakita na pagkakita kaagad niya sa akin. “Na-miss kita kuya!”

“Namiss din kita, Tol! Kumusta?”

“OK naman kuya. Ikaw?”

“Ayos lang, Tol. Maraming nangyari sa buhay ko pero ok lang naman”

At iyon... dating gawi. Ligo sa ilog, ikot sa mga lupain angkas-angkas sa iisang kabayo habang yakap-yakap ko siya. At sa unang gabi kong pagtulog, hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. “Tol, tabi tayo sa pagtulog ha? Tatlong araw ako dito at dito ka rin matulog sa kuwarto ko.” Ang sambit ko.

Kitang-kita ko naman ang saya sa mga mata ni Julius. “Mas mabuti kuya, upang lagi tayong nagku-kwentuhan!” ang inosenteng sagot nio Julius, hindi alintana na may maitim akong balak sa pag-anyaya kong iyon sa kanya.

Bago kami natulog ay nag-inuman muna. Kuwentuhan. At noong med’yo nalasing na ay diniretso ko na siya sa tanong na, “Julius, magsabi ka nga sa akin ng totoo... mahal mo ba ako?”

Kitang-kita ko sa mga mata ni Julius ang pagkamangha sa hindi inaasahang diretsahang tanong ko. “E... kuya?” ang naisagot lang niya, hiondi makatingin sa akin ng diretso, nataranta kung aamin ba o hindi.

Inulit ko ang tanong at sa pagkakataong iyon, hinawakan ko ang kanyang mga kamay, ang mga mapupungay na mga mata sanhi ng kalasingan ay nakatitig sa mukha niya, “Mahal mo ba ako Tol?”

At tuluyan nang umamin ni Julius. “Oo Kuya, mahal kita... S-simula noong may nangyari sa atin habang nanaginip ka, hindi na kita malilimutan. Hindi ko na maiwaglit pa sa isipan ang nangyari sa atin kuya.”

Binitiwan ko ang isang nakakalokong ngiti. “Kung ganoon, gawin nating muli ang ginawa natin Tol.” ang nasambit ko sabay tayo at hubad sa t-shirt at pagkatapus, ay ang pantalon at brief. Lumantad sa paningin niya ang hubad kong katawan habang nanaunukso naman ang aking mga mata, “Paligayahin mo ako, Tol...”

Mistulang natulala si Julius sa di inaasahang nasaksihan. Dali-dali din siyang tumayo at tinanggal isa-isa ang mga saplot sa kanyang katawan hanggang pareho na kaming nakatayo, hubo’t-hubad na nakaharap sa isa’t-isa.

Sa nakitang magandang hubog ng katawan ni Julius, hindi ko naman mapigilan ang pagsingit ni Kuya Rom sa utak ko. Matipuno ang katawan, may mga ala pan-de-sal sa tiyan, matangkad, may malalaking mga biceps. Halos kasing hunk ni Kuya Rom. May sakit mang dulot ang pagpasok ni Kuya Rom sa utak ko, pilit kong iwinaglit ito.

Nakipagtitigan ako kay Julius ng ilang sandali hanggang sa kusang hinawakan ko na ang kanyang mga kamay at inilatag ang mga iyon sa aking beywang. Hinawakan ko ang ulo niya. Idiniin iyon upang mgalapat ang aming mga labi. Naghalikan kami. Matagal, mapusok, puno ng pag-aalab.

Sa gitna ng gabi, tanging mga ungol lang namin ang maririnig sa kabuuan ng kuwartong iyon habang ang iba’t-ibang klaseng panggabing hayop ay walang humpay sa paggawa ng kani-kanilang mga sariling rituwal. At sa buong magdamag, paulit-ulit naming tinamasa ni Julius ang sarap ng aming makamundong pagnanasa.

Kinabukasan, tila wala lang nangyari. Naghaharutan pa rin kami kagaya ng dati, naligo sa ilog na animoy ordinaryong magkaibigan lang ang turingan, nangabayo, nagkwentuhan... Sabagay, wala din naman kaming inamin o kina-klaro sa isa’t-isa na kami na nga o may relasyon na kami. Para sa akin, ang nangyari sa amin ay isang pagpapalabas lang ng libog, normal para sa mga lalaking katulad naming mapusok, bagamat maaaring may ibang kahulugan iyon para kay Julius. Ngunit kung may naramdaman man siyang kakaiba, hindi ko na ito binigyang pansin pa.

Sa pangalawang gabi, ganoon pa rin ang nangyari. Nagtabi uli kami sa pagtulog at muli, hinayaan naming alipinin ng aming mga sabik na damdamin ang aming mga katawan. At kagaya ng naunang araw, mistulang wala lang nangyari. Hindi namin isiningit ito sa aming mga kuwnetuhan, walang aminan naganap.

Pangatlo at huling gabi ko na sa bukid iyon. Kagaya ng dati, ginawa uli namin ang pagpapasasa sa makamundong kaligayahan. Dahil sa ito’y huling gabi ko na, pinilit kong hanapin sa kaibuturan ng aking puso ang pagmamahal para kay Kuya Rom na puwede kong ibaling para kay Julius. Gusto ko sanang si Julius na lang ang mahalin ko, ang taong siya kong bigyan ng lahat kong atensyon, pag-alaga, at pagtiwala. Ngunit gaano mang pilit ko, wala akong makitang ni katiting na naramdaman na puwede kong ibaling sa kanya. Si Kuya Rom pa rin ang laman ng aking puso. Siya pa rin ang nag-iisang bumabagabag sa aking isip. Siya pa rin ang umaalipin sa aking damdamin.

Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay na naramdaman. Gusto kong kalimutan na lang siya, palitan, burahin sa isipan ngunit siya pa rin ang umaalipin sa akin. Nand’yan na sana si Julius na syang puwedeng humilom sa sugat ng puso dulot ng pagtaksil ni Kuya Rom sa akin ngunit hindi pala kayang gamutin ito ng basta-basta na lang. Bagkus, lalo pa yatang tumindi ang naramdaman kong sakit. Totoo pala ang sinabi nilang hindi puwedeng turuan ang puso kung sino ang puwede mong mahalin, o puwedeng ipalit sa taong minahal.

Hindi ko alam kung magalit o maawa sa sarili, o kung kanino magalit at kung sino ang pagbuntunan ng sisi.

Kinabukasan, araw ng aking paglisan upang bumalik na ng siyudad. Binuksan ko na noon ang pinto ng kuwarto namin ni Julius upang lumabas. Ngunit isang tanong ang binitiwan niya na mistulang isang napakalakas na bombang sumabog sa aking tenga. “Kuya... mahal mo rin ba ako?”

Sa pagkarinig ko, napahinto akong bigla, nilingon siya. Nakaupo lang siya sa gilid ng kama, kitang-kita sa mga mata ang matinding lungkot, ang mukha ay may bahid na kung anong takot o insecurity, marahil ay nagtatanong kung babalikan ko pa ba siya at kung babalikan man, kailan.

Sa pagkakita ko sa kanya sa ganoong ayos, ibayong awa ang naramdaman ko. Ngunit hindi ko tinugon ang tanong niyang iyon. Bumalik ako sa loob, hinarap siya, hinawakan ang dalawa niyang kamay, pinapatayo. Noong pareho na kaming nakatayo, hinalikan ko siya sa bibig sabay alis naman at hindi na lumingon pa.

Hindi ko alam kung naramdaman niya ang ibig kong ipahiwatig. Naramdaman kong umiiyak siya habang binaybay ko ang pasilyo hanggang sa palabas ng bahay at makapasok na ako ng sasakyan. Alam ko nasaktan siya. Ngunit mas nanaig ang tindi ng sakit na naramdaman ko sa ginawa sa akin ni Kuya Rom.

Mag aalas 9 na ng gabi noong makarating ako ng bahay. Diretso kaagad sa kuwarto at ibinagsak ang hapong katawan sa kama.

Alas 10, alas 11 ang lumipas ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Bumalikwas ako sa kama at dahil wala na ang sim card ng cp ko, tinungo ko ang landline na telepono at tinawagan si Kuya Paul Jake. “Kuya, puntahan mo ako dito sa bahay, pwede?” ang sabi ko noong sinagot ni Kuya Paul Jake ang telepono.

“Bakit anong mayroon?” Tanong niya.

“Wala lang... na miss kita.” Ang pangangatwiran ko.

11:30 ng gabi noong makarating si Kuya Paul Jake. Agad ko namang nihanda ang mainum at nag-inuman kami. Sinabi ko sa kanya ang lahat tungkol kay Kuya Rom at pati siya ay hiundi makapaniwalang nagawa ni Kuya Rom ang magpakasal sa iba nang ganoon-ganoon na lang.

“Paano ikaw?” tanong niya.

“E... ano ba ang dapat kong gawin, kuya? Sasayangin ko ba ang buhay ko nang dahil lang sa isang taong walang pakialam sa naramdaman ko?” ang sarcastic ko namang sagot. “Syempre, may karapatan naman akong mag-enjoy kahit papaano, di ba?”

Napangiti naman si Kuya Paul Jake. Nababasa ko sa isip niyang hindi siya naniwalang tagos sa puso ko ang aking sinabi. “Yan... dapat ganyan ang attitude. Dapat ay magpakatatag, huwag masiraan ng focus.” Ang naisagot na lang niya, sinakyan ang aking sinabi.

Iyon lang ang kuwentuhan namin. Nararamdaman kong alam ni Kuya Paul Jake kung gaano katindi ang sakit na kinikimkim ko kaya hinayaan na lang niyang respetuhin ang pagiging tahimik ko. Inum lang kami ng inum, tila nagpakiramdaman. At sinadya ko talagang bilisan ang pag-inum upang mapabilis ang pagkalasingnamin. Sa desperado kong kalagayang iyon, gusto ko na ring magwala at matikman si Kuya Paul Jake. “Bilisan natin ang pag-inum kuya!” sabi ko.

At naki-sakay lang din siya sa akin. Binilisan ang pagtungga.

Lampas alas dose noong malasing na ako, pati na rin si Kuya Paul Jake. Ang natandaan ko ay nagsasayaw-sayaw ako at hinubad ko ang pang-itaas kong damit. Tawa lang nang tawa si Kuya Paul Jake. Noong magsawa ako sa kasasayaw, pinatugtog ko ang isang mellow music at hinila si Kuya Paul Jake sa pagkaupo upang tumayo. Noong makatayo na kaming pareho, niyayakap-yakap ko na siya na parang babae’t lalaki kaming nagsasayaw. Balewala lang iyon kay Kuya Paul Jake. Sumasayaw-sayaw din siya ay niyayakap-yakap na rin niya ako.

“Hubarin mo na rin ang t-shirt mo Kuya!” sabi ko.

Binitiwan niya ang pagkayakap sa akin at at hinubad ang t-shirt, itinapon ito sa sahig at yumakap na naman sa akin, sabay sayaw.

Sa eksena naming iyon ni Kuya Paul Jake, ramdam ko ang paggapang ng init ng aking katawan. Ansarap yakapin ni Kuya Paul Jake. Maganda ang katawan, malalaki ang chest, walang taba sa tyan, may malalaking mga braso... Sumiksik na naman sa isip ko si Kuya Rom.

Sa ginawa naming iyon, ramdam kong nag-init na rin si Kuya Paul Jake. Dahil sa tangkad niyang 5’10” halos nasa dibdib niya lang ang ulo ko. At marahil ay sa naramdamang libog at plano na ring matikman siya, sinadya kong dila-dilaan at kagat-kagatin ang kanang utong niya.

Napaigtad siya ngunit hindi ko binitiwan ang pagdidila at pagkagat-kagat sa utong niya. Hanggang sa naramdaman ko na lang na umunat siya na parang nasarapan sa ginawa ko, ang harapan niya ay lalo pang bumukol na idiniin-diin pa sa harapan ko. At noong sinilip ko ang kanyang mukha, nakita kong nakapikit ang kanyang mga mata at kinagat-kagat niya ang ibabang labi niya.

Kaya lalo ko pang ginalingan ang pag dila at pagkagat sa utong niya. Hanggang sa narinig ko na lang ang pigil niyang pag-ungol. “Ahhhhhh! Ahhhhhh! Ahhhhh!”

Palipat-lipat sa dalawang utong niya ang ginawa kong pagdila at pag kagat-kagat. Hanggang sa pilit na inabot ng bibig ko ang kanyang leeg. Hanggang sa yumuko siya ng kaunti upang maglapat ang aming mga labi.

Naghalikan kami. First time kong maranasan ang halik ni Kuya Paul Jake. At ang sarap niyang humalik. Kuhang-kuha niya ang aking kiliti. Nag-espadahan ang aming mga dila. Matagal kami sa ganoong eksena. Ninamnam ang bawat paglapat ng aming mga balat.

Noong hindi na makayanan ni Kuya Paul Jake ang sarili, kinarga niya ako at pinaupo sa gilid ng kama. Humarap siya sa akin at idiniin sa aking bibig ang kanyang bakat na bakat na harapan. Dali-dali kong tinanggal ang sinturon niya at binuksan ang zipper. Pagkatapus, ibinaba ko ang pantalon kasama na ang brief. At bumulaga sa mga mata ko ang tigas na tigas at naghuhumindig niyang pagkalalaki...

(Itutuloy)

[25]

Mistula akong nagising mula sa malalim na pagkahimbing. May sumundot na kung anong guilt o hiya sa utak ko. Parang may konsyensiyang kumurot dito at nagtanong, “Ganito ka na ba ka desperado upang kahit sinong lalaki ay gusto mong matikman?”

Biglang akong nanlumo. Litong-lito at ramdam ang paggapang sa buong katauhan ko ang pagkahabag sa sarili. Ibinagsak ko ang katawan sa kama, nakatihaya, at walang imik na idinantay ang isang braso sa aking noo, ramdam ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. “Bakit ba???” tanong ng isisp ko. Arrggghhhh! Di ko talaga malaman kung anong tamang gawin.

Nagtaka si Kuya Pual Jake sa biglang pagtigil ko. Marahil ay nabitin din siya sa naunsyaming sarap, inaasahang itutuloy ko ang pagsubo sa kanyang naghuhumindig na pagkalalaki. “A-anong nangyari?”” Tanong niyang pansin sa mukha ang pagkalito. Ibinagsak din niya ang katawan niya sa kama sa tabai ko, tumagilid at hinaplos ang aking buhok, ang pantalon at brief niya any nakababa pa rin, bumubundol-bundol sa tagilirian ko ang tigas na tigas pa rin niyang pagkalalaki.

Bagamat may kiliting dulot ang paglapat ng kanyang ari sa aking balat, ang nangingibabaw sa aking isipan ay ang bumalot na matinding kalituhan at awa sa sarili. “W-wala Kuya. Naisip ko lang ang mga nangyari sa akin, sa ginawa ni Kuya Romwel. Nalilito ako kuya, di ko alam ang gagawin…” ang sagot ko.

Hindi umimik kaagad ni Kuya Paul Jake. Bagkus niyakap niya ako nang mahigpit, hinahalik-halikan ang aking buhok. “Ano ba ang puwede kong gawin para maibsan ang kalungkutan mo?” Ang tanong niya. Marahil ay nalito na rin siya kung paano ako tulungan, o I comfort sa aking naramdaman.

Hindi ko sinagot ang tanong niyang iyon. Bagkus, “Ansakit ng ginawa sa akin ni Kuya Romwel! Hindi ko kaya, Kuya Paul…!” ang nasambit ko.

“Baka may importante lang siyang dahilan kaya kung bakit niya nagawa iyon…”

Tumaas ang aking boses sa narinig na salitang “may dahilan” si Kuya Rom, tinutulan ang sinabi niya. “Hindi Kuya! Kung mahal niya ako, dapat ay hindi niya gagawin iyon sa akin!” Ang sambit ko. Hindi ko na napigilan pa ang paghagulgol.

Tumagilid akong paharap sa kanya at yumakap nang mahigpit. “Hindi ko kaya ang sakit Kuya!!!” ang sambit ko habang nag-iiyak, ang boses ay mistulang sa isang batang nakakaawa.

Hindi nakaimik si Kuya Paul Jake sa narinig na sagot ko. Nanatili siyang nakayakap sa akin, hindi na magawang kumibo pa. Alam ko, naramdaman ni Kuya Paul Jake ang matinding sakit na dinaranas ko sa sandaling iyon.

Hinayaan lang niya akong nakayakap sa kanya habang siya naman ay panay ang himas sa buhok ko at hinahalikhalikan ito, may dalang panunuyo ang kanyang mga yakap at haplos.

Ewan ko rin ba ngunit sa pagdadampi ng pagkalalaki ni Kuya Paul Jake sa tiyan ko, naramdaman kong unti-unting tumigas ito uli. Ramdam ko ang pag-init muli ng katawan niya sa ginawa kong pagyakap ng mahigpit. At naalimpungatan ko na lang ang dumadamping mga labi niya na gumapang galing sa ulo ko, sa noo, sa mga mata, sa ilong… na humantong sa mga labi ko.

Basa man ang mga mata at pisngi ko sa luha ay hindi niya ito alintana. Mainit ang paghahalik niya rito at sa paglapat ng aming mga labi, nalasap ko ang lasa ng makahalong laway naming dalawa at luha ko.

Mapusok ang aming mga halik. Maya-maya, gumapang muli ang mga labi niya sa leeg ko, sa dibdib hanggang sa bumaba ito. Sa dibdib, sa tyan, sa pusod. Ibayong sarap ang naramdaman ko at pakiwari ko ay pansamantalang natalo nito ang sakit na dinadala ng puso ko. Sa pagkakataong iyon, hindi ko na napigilan pa ang sarili kundi ang magparaya sa kamunduhan kapiling si Kuya Paul Jake.

(Torrid scene. For request of this hot part, please email me at: getmybox@hotmail.com)

Sa unang pagkakataon, may nangyari sa amin ni Kuya Paul Jake… Hindi ko lang alam kung nagustuhan ni niya ang nangyari sa amin o ginawa lang niya iyon gawa ng awa niya sa akin upang matulungan akong maibsan ang bigat na aking dinadala o kaya ay makalimot ako sa mga masakit na nangyari sa amin ni Kuya Rom. Ngunit kung ano man ang dahilan niya, nagustuhan ko ang nangyaring iyon sa amin. At sa gabing iyon, naulit pa ng ilang beses ang pangyayring iyon sa aming dalawa.

Sa sumonod na ilang mga araw, si Kuya Paul Jake na ang palagi kong kasama sa school. At sa pag-uwi ko sa bahay. Si Kuya Paul Jake din ay paminsan-minsan kong nakakasama sa pagtulog sa kwarto ko. At sa bawat gabi na nagtatabi kami, hindi maaaring walang mangyayari sa aming dalawa.

Sa bagong set-up ko, pakiramdam ko ay nahanap ko rin ang tao na siyang magturo sa akin upang tuluyang mabura sa isipan ko si Kuya Romwel.

Sa parte namin ni kuya Rom, kinalimutan ko na ang pagti-text sa kanya. Kapag tumawag ito sa land line dahil itinapon ko na nga ang luma kong SIM, hindi ko sinasagot ito. Pinilit ko ang sariling maging manhid sa mga pakiusap niyang pakinggan siya. Wala na akong pakialam pa sa kanya, sa mga nangyari sa kanya.

Sa parte naman ng mga magulang ko, nagbago rin ang pakikitungo ko sa kanila.. Hindi na ako sumasabay sa pagkain at umiiwas ako kapag nakikita ko sila. At kapag kinakausap ako ng mama ko, umaalis ako, lalo na kapag narinig ko ang pangalan ni Kuya Romwel. Pakiramdam ko kasi, kay Kuya Romwel sila kumakampi. At isa ito sa nagpalala sa sakit na naramdaman ko. Ako ang tunay nilang anak ngunit pakiramdam ko ay may kulang sa pagmamahal nila sa akin.

Alam ko, nababahala rin sila sa kalagayan ko ngunit wala na rin akong pakialam. Nakaukit kasi sa isip ko na tuwang-tuwa ang papa ko sa mga ginagawa ni Kuya Romwel at ang mama ko naman ay hindi kayang salungatin ang gusto ng papa ko. Kaya wala ding silbi. Pakiramdam ko pinagkaisahan nila ako ng lahat ng tao sa bahay na iyon.

Kaya, sa piling ni Kuya Paul Jake ko naramdaman muli ang pag-asa. Pakiramdam ko, siya lang ang bukod tanging nag-iisang tao sa mundo na nakakaintindi sa akin. Siya ang kakampi ko, ang pumuprotekta sa akin. Sa kanya ako humuhugot ng lakas, sa kanya muli kong natutunan ang ngumiti, ang tumawa, ang tumayo muli at lumaban.

Game na game naman si Kuya Paul Jake. Sobrang maunawain kasi niya. Hindi lang kasi halos nasa kanya na ang lahat ng katangiang pisikal ni Kuya Rom, sobrang bait at sobrang talino pa niya. At ang kanyang mga payo ay nagbibigay din sa akin ng lakas at inspirasyon upang labanan ang mga pagsubok. Kaya sa mga nangyari sa amin ni Kuya Pual Jake, naramdaman kong may umusbong na puwang sa puso ko para sa kanya. Hinahanap-hanap ko na siya, ang payo niya, ang panunuyo niya… Hindi ko alam kung ang nararamdamn kong iyon ay bunga lamang ng paghahanap sa nakasanayan ko kay Kuya Rom o sadya bang unti-unti nang naibaling ang pagmamahal ko sa kanya.

Ang buong akala ko ay tuloy-tuloy na ang takbo ng aming magandang samahan ni Kuya Paul Jake at tuloy-tuloy na ring maghilom ang sugat ng aking puso.

Ngunit isang araw pagkatapus ng school habang inaasahan kong samahan na naman niya ako sa bahay at doon kami matulog, “Tol, pasensya ka na ha, di ako makakasama sa iyon ngayong gabi. Dumating ang girlfriend kong nag-aaral sa US…” ang sabi niya sa akin noong dumating siyang nagmamadali sa student center kung saan ako naghintay sa kanya.

Pakiramdam ko ay may bombang sumabog sa aking harapan at gumuho ang kinatatyuan ko, hindi lubos maisalarawan ang biglang gumapang na lungkot. “E… h-hindi ka ba sasama sa bahay?” ang naitanong ko na lang.

“P-pasensya na tol. Naghintay kasi siya sa akin eh. Nasa labas ng gate siya ngayon. Tara sama na tayo at ipakilala kita sa kanya.”

“E… sige Kuya, huwag na. Mauna ka na lang. May kukunin pa pala ako sa library.” ang alibi ko. Parang hindi ko kasi kayang masilayan si Kuya Paul Jake na may kasamang babae at habang aalis silang magkasama, ako naman ay iiwanan nilang nag-iisa. Sa maring eksenang iyon nina Kuya Paul Jake at girlfriend niya, bumabalik-balik na naman sa isip ko ang ginawa sa akin ni Kuya Rom.

Wala na akong magawa pa kundi ang tumayo at tinumbok kunyari sa library, hindi ko na hinintay pang tumulo ang mga luha ko sa harap niya mismo. “Tol, huwag ka namang magtampo o… sasamahan kita muli kapag bumalik na ang girlfriend ko sa US ha? Sa ngayon, siya muna ang bibigyan ko ng oras dahil ang plano ay isang buwan lang siya dito at babalik uli eh. Pero text text pa rin tayo ha?” ang pahabbol niya.

“O-opo Kuya” ang sagot kong patuloy pa rin sa paglalakad, hindi man lang lumingon sa kanya upang huwag mahalata ang pag-iyak ko.

Dahil sa tindi ng sama ng loob, mistulang wala ako sa sariling pumunta ng library. Kumuha ng isang libro at pumuwesto sa isang study table na malayo-layo sa mga tao, nagkukunyaring magbasa ngunit ang totoo, itinakip ko lang sa mukha ang aklat upang hindi mahalata ang pag-iiyak ko.

Maya-maya, lumabas na ako ng campus, hindi pa rin alam kung saan patungo, ni hindi alintana ang luhang mistulang walang patid sa pagdaloy sa aking mga pisngi. Para akong nawala sa sarili at hindi malaman ang sunod na gagawin. Naalimpungatan ko na lang ang sariling pumara ng isang taxi. “Sa may seawall po!”

Malapit sa seawall ay mga inuman at videokehan. Pumasok ako sa isang bar at umurder ng 6 bote ng beer. Agad kong tinungga iyon, binilisan ang pag-inum hanggang sa naubos ko kaagad ang anim na beer.

Lasing na ako noong lumabas ng bar. Naupo ako sa mismong seawall, nakaharap sa dagat. Dahil sa alas 10 na iyon ng gabi, halos ako na lang ang tao. Tuliro pa rin ang isip ko. Habang dumadampi ang malamig na simong ng hanging-dagat, bumabagabag pa rin s isip ko ang mga katanungan. “Bakit ako nagkaganito?” “Bakit ginawa akong ganito? “Bakit dumating pa sa buhay ko si Kuya Rom kung hahanton lang naman ang lahat sa ganito?” “Bakit nagawa sa akin ni Kuya Rom ang magtaksil sa akin?” “Bakit ba pati si Kuya Paul Jake?” “Bakit walang nagmamahal sa akin?” “Bakit walang silbi ang buhay ko?” “Bakit hindi ko maramdaman ang saya?” “Bakit ako pa ang nagkakaganito?”

Pakiramdam ko ay may nag-udyok sa akin na lumundag sa dagat at magpakalunod na lang. At umiyak na lang ako nang umiyak, ipinalabas ang matinding sama ng saloobin. Doon, nabuo sa isip ko ang isang desisyon.

Dumating ako ng bahay na mag-aalas dose na. Sinabihan ako ng katulong na hinahanap daw ako ng mga magulang ko, nagwo-worry sila kung saan ako nagpunta. “Sumikip nga po ang dibdib ng papa mo, Sir Jason, sa sobrang kaba na hindi ka mahagilap. Natakot kami na baka inatake na naman siya sa puso. Nasa kwarto po nila siya, pinainum lang ng gamot, ayaw kasing magpadala sa ospital.”

Ewan, pero parang wala lang sa akin ang narinig. Maraming beses na kasing ganyan ang papa ko, sumisikip ang dibdib pero ok pa rin naman. Ang nangingibabaw kasi sa utak ko ay ang sariling suliranin at tampo na rin sa kanya sa pagbabawal niya sa amin ni Kuya Rom, sa kagustuhang niyang magkaroon ng apo na siyang dahilan sa lahat ng pagkakaletse-letse ni Kuya Rom kung kaya inanakan niya ang kung sinu-sinong babae at noong huli ay nag-asawa pa. Masasabi kong may galit din akong kinimkim sa papa ko.

“Sabihin mo sa kanila na dumating na ako at na huwag mag-alala dahil malaki na ang anak nila at alam ang kanyang ginagawa… Atsaka, wala din naman akong silbi sa bahay na ito, bakit pa ba nila ako hinahanap?” Bulyaw sa katulong na mistulang isang inosenteng tupa na biglang yumuko pagkatapos kong magsalita sabay talikod, takot na nagmamadaling umalis.

Tinumbok ko ang hagdanan patungo sa kwarto ko sa second floor. Pagkapasok na pagkapasok ko, kaagad kong inihagis ang dala-dalang mga aklat at notebooks sa sahig at tinungo ang cabinet kung saan naroon ang mga damit at mga personal kong gamit. Kumuha ako ng iilan, isiniksik ang mga iyon sa isang bag. Ipinasok ko rin doon ang wallet at ang credit cards ko.

Kung gaano kabilis akong nagpack-up, ganoon din kabilis akong bumaba at lumakad ng patiyad palabas ng bahay upang huwag mahalata. Nong makalabas na, nagmamadali din akong naglakad palayo pa ng bahay atsaka pumara ng taxi. “Sa kabilang bayan po tayo manong, sa King’s Hotel” ang sabi ko sa taxi driver.

May isang oras din bago kami nakarating sa hotel na iyon. Nag check-in ako at noong nasa loob na ng kuwarto, hindi pa rin ako mapakali. “Nag-iisa nga lang ako sa mundo...” ang nasambit ko sa sarili. “Wala silang pakialam sa akin. Lahat sila, puro abala sa mga pansarili at personal nilang mga kapakanan. Hindi ko na alam kung kanino pa ako lalapit, o kung sino ang karamay ko.”

Muli, hindi ko napigilan ang pagpatak ng aking mga luha.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal nagmuni-muni at umiyak ngunit nagising na lang ako dahil sa sikat ng araw na galing sa bintana ng hotel kung saan nakahawi ang kurtina. Disoriented, hindi halos alam kung saan ako naroon, bumalikwas ako at binalikan sa isip ang mga pangyayari. Dali-dali akong naligo at bumaba, kumain.

Wala pa rin akong naisip na sunod na gagawin. Sa pagkakataong iyon, ang nasa isip ko ay ang kagustuhang mapalayo lang sa mga bagay na nakapagpaalala sa akin kay Kuya Rom. Wala akong pakialam sa mundo, o sa eskuwela, sa mga kaibigan, o sa mga kapamilya... wala rin akong plano kung gaano katagal akong maglayas, o kung saan pupunta. Basta ang nasa isip ko ay ang lumayas at pupunta sa malalayong lugar.

“Bahala na.... Tutal, wala namang nagmahal sa akin, walang silbi ang buhay ko, ok lang kahit mamatay pa ako, kahit ngayon na!” Sabi ko sa sarili.

Pagkatapos ng dalawang araw, lumipat naman ako ng lugar. At lumipat uli. Palipat-lipat ng probinsiya, kahit ano na lang ang sinasakyan – ferry boat, fast craft, bus, jeep, taxi, at eroplano. Basta, ang gusto ko ay makalimot, makapunta sa lugar na malayo sa kabihasnan.

Pangatlong linggo ko na sa paglalayas noon. Hindi pa rin talaga sumagi sa isip ko ang umuwi. Masakit pa kasi ang kalooban ko. Puro na lang ako sisi sa sarili, sa mga magulang ko, kay Kuya Rom, sa mga tao… Pakiramdam ko ay pasan ko ang lahat ng problema sa mundo.

Mag-aalas sais iyon ng gabi. Nakaupo ako sa isang bench sa plaza sa ilalim ng isang malaking puno, pinagmasdan ang paglubog ng araw. Napakaganda ng tanawin. Iyon ang isa sa mga paborito kong senaryo. Nakakapagrelax kasi ito at kapag nakakakita ako ng ganoon kagandang tanawin sa kalikasan nalilimutan ko ang mga problema.

Habang kinakain ko ang dalang isang pirasong tinapay, isang batang lalaki na sa tantiya ko ay nasa edad 10 ang umupo sa aking tabi. At bagamat pansin kong nahihiya, yumuyukyok-yukyok, tinitingnan-tingnan niya ako habang kinakain ko ang tinapay. Napatingin din ako sa kanya. Gusgusin, maruming-marumi sa suot niyang butas-butas na t-shirt at shorts. Nakapaa lang ito at sa unang tingin pa lang ay masasabi mong walang nag-aaruga sa kanya. At marahil din ay wala nang pamilya. Street child kumbaga at halos batang grasa na kung maituturing.

“K-kuya, pahingi po ng pagkain...” ang wika ng bata, ang mga mata ay nagmamakaawa. Marahil ay hindi na siya makatiis, inisip rin siguro na baka maubos ko ang tinapay na kinakain kaya nahihiya man, ay nagsalita rin ito.

Para namang tinablan din ang damdamin ko sa akita sa kany kaya, “Gusto mo?” sabay abot sa kanya sa halos kalahati na lang na natirang tinapay.

Tinanggap naman ng bata ang tinapay. Kitang-kita ko ang tuwa sa kanyang mga mata. “Salamat po kuya!” sambit niya sabay tayo at takbong palayo.

Ewan ko kung bakit biglang sumagi sa isip ko na tawagin siya. Para kasing magaan ang loob ko sa batang iyon, marahil ay hindi kagaya ng ibang katulad niya na salbahe, nakikinita kong siya ay mabait, mahiyain, at inosente. “Oist! Bata!” Sigaw ko.

Napahinto ang bata sabay lingon sa akin. “Po? Babawiin niyo po ang tinapay?”

Napangiti naman ako sa seryosong mukha niya na parang takot na babawiin ko talaga ang ibinigay na tinapay. Ngunit doon ako bumilib sa ipinakitang kahandaang ibalik iyon sa kabila ng kanyang matinding pangangailangan. Kung ibang bata kasi iyon, tatakbo na at hindi na siguro lilingon pa. At napag-isip isip ko na mabait na bata talaga siya. “Hindi a... Sa iyo na iyan. May itatanong lang ako. Halika, upo ka dito!”

Lumapit naman ang bata, naupo na walang kibo at kinain ang tinapay. Parang walang iba pang bagay na mas importante sa kanya sa oras na iyon kungdi ang kumain. Gutom na gutom.

“Anong pangalan mo?”

“Noel po”

“Saan ang bahay mo, Noel?”

“Wala po akong bahay e. Minsan sa tabi ng kalsada ako natutulog, minsan sa ilalim ng tulay, kahit saan po...” inosenteng sagot niya habang patuloy pa rin sa pagkain.

“Bakit, wala ka bang mga magulang?”

“Wala na po... namatay po ang nanay ko noong pitong taong gulang pa lang po ako at hindi ko po kilala ang tatay ko. Sabi ng nanay ko patay na po siya.”

Tila may sumundot naman sa puso ko sa narinig na sagot niya.

“Paano ka nabubuhay? Kumakain?”

“Nanghihingi po. Minsan pag may tira-tira sa mga basurahan, kinakain ko po.”

“Mahirap ba ang kalagayan mo?”

“Ok lang naman po.” Ang inosente niyang sagot.

At ewan ko ba kung bakit lumabas sa bibig ko ang tanong na iyon. At mistulang isang malakas na sapak ang tumama sa ulo ko sa sagot niya sa tanong kong iyon na gumising sa utak ko. Heto ang isang batang hindi naranasan ang pagmamahal ng mga magulang, kumakain lang kapag may nagbigay o nahanap na tira-tirang pagkain sa basurahan ngunit “OK” pa rin para sa kanya ang hirap ng buhay na dinanas niya.

Napaisip ako ng malalim. Tinitigan siya. Isang napaka-inosenteng bata, walang kamuwang-muwang sa mundo. Ni walang ibang naranasan sa buhay kundi hirap at pasakit. Ngunit tanggap niya ang lahat ng ito nang walang pag-atubili, walang pagdadalwang isip, walang pagrereklamo.

At doon ko narealize na napaka selfish ko. Kumpleto ako sa mga magulang ngunit hindi ko naapreciate ang kabaitan at pagmamahal nila sa akin. Lahat ng luho ay natatamasa ko ngunit nagrereblde pa rin ako sa buhay.

Biglang sumagi sa isip ko ang papa, ang kagustuhan niyang magkaroon ng mga anak na lalaki. At hindi ko man masabi-sabi ito, biglang naramdaman ko kay Noel na pinangarap ko rin pala ang makaranas ng pagkakaroon ng isang bunsong kapatid.

At ang sunod na naitanong ko kay Noel ay, “Gusto mo bang magkaroon uli ng mama at papa?”

Bigla siyang natigil sa pagkain. Tinitigan niya ako, hindi maikubli sa mga mata niya ang pagkalito sabay bitiw naman ng napaka-inosenteng tanong. “Po??? P-puwede po???”

“Bakit hindi.” Sagot ko naman. “At simula ngayon, ako na ang magiging kuya mong totoo.”

At napansin ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga pisngi ni Noel habang binitiwanniya ang isang napakagandang ngiti.

Sa buong buhay ko, noon ko lang naramdaman ang ganoong klaseng saya. Sobrang sarap ng pakiramdam na may natulungan at napasaya akong isang tao. Doon ko narealize na kahit papaano, may silbi pa rin pala ako sa mundo; na may halaga pa rin pala ang buhay ko.

Doon ko rin na-realize na may mga tao din palang mas matindi pa ang hirap na dinanas kaysa naranasan kong problema, at na may mga taong sa kabila ng tindi ng hirap na dinanas, ay kaya pa rin nilang sabihing “Ok” lang ang buhay nila.

At nabuo ang isang desisyon. Uuwi na ako, dadalhin si Noel sa bahay at sasabihin ko kay papa na ampunin na rin namin ito.

Sa gabing iyon, doon na natulog sa hotel ko si Noel. Pinaliguan ko siya, binilhan ng mga bagong damit at sapatos. Di magkamayaw ang bata sa sobrang tuwa sa sa di inaasahang mabilis na pangyaysari sa buhay niya.

Kinabukasan ng gabi, narating namin ni Noel ang bahay namin. Sobrang excited akong makita ang mga magulang ko lalo na ang papa dahil siguradong matutuwa siya kapag nakita niya ang dala kong kasama.

Noong huminto ang sinasakyan naming taxi sa harap ng gate, laking pagtataka ko noong mapansing napakaliwanag ng bahay namin at maraming tao sa loob nito.

Dali-dali kaming pumasok. Noong nasa loob na kami ng bahay, pansin ko ang pagbaling ng ulo ng mga tao sa akin, ang kanilang mga tingin ay puno ng katanungan.

Noong ibinaling ko ang mga mata ko sa dulo ng sala, ang bumulaga sa mga mata ko ay kabaong...

(Itutuloy)