Tol.....I Love You (01-05)

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

[01]

Masasabing matalik na magkaibigan kami ni Lito. Nagsimula ang pagkakaibigan namin sa first year high school, noong lumipat ang pamilya nila sa probinsya at doon na mag-aral sa eskwelahan kung saan din ako nag-aaral. Nag-iisang anak lang si Lito at dahil ayaw ng mga magulang niya na malulung ito sa iba’t-ibang bisyo sa Maynila kaya’t napagdesisyonan nilang sa probinsya na ito mag-aaral, sa isang private sectarian na eskwelahan. Kahit kasi nasa probinsya ang school namin, state-of-the-art din naman ang mga facilities dito at mataas pati ang standard, bilang sister school ng isang sikat at prestehiyosong paaralan dito sa Pilipinas.

Halos pareho kami ng gusto at di gusto ni Lito. Pati sa pananamit, pag-ayos ng buhok, hilig, sport. Pati nga tangkad, kulay ng balat, frame at kinis ng mukha, halos magkahawig din. Sabi nga ng maraming hindi pa nakakakilala sa amin at napagmasdan kami ang itatanong kaagad ay kung kambal ba kami. Tawa lang ang igaganti namin kapag naririnig ang ganoong mga tanong sabay sagot ng, “Kambal sa kalokohan!”

Halos walang oras na hindi kami magkakasama ni Lito sa school. Kahit pagkatapus ng klase, kami pa rin ang magkakatropa, namamasyal, gumigimik, at kapag trip namin, doon ako matutulog sa bahay nila. In fairness, sobrang mabait si Lito; mapagbigay, at kapatid talaga ang turing niya sa akin. Higit sa lahat, may agreement kaming bilang magkaibigan, wala kaming sikretong itatago sa isa’t-isa.

Kagaya ng isang normal na magkakaibigan, wala kaming malisya – I mean, sa pagkakaalam ko. Kahit minsan kapag doon ako makatulog sa kanila, magkatabi kami nyan sa kama. At wala kaming itinatago sa isa’t-isa. Kahit pinakamalaswa at nakakahiyang karanasan at gawain ay malaya naming nasasabi sa isa’t-isa at nagagawa ng walang kiyemi-an, at tinatawanan at ginagawa na lang naming biro. Minsan nga kapag inaatake kaming pareho ng libog sa kapapanood ng bold, sabay kaming magpaparaos niyan – kanya-kanya, syempre, walang body contact kumbaga. Para sa akin, normal lang ang ganoon sa mga lalaki, walang dumi sa utak, walang ibang motibo; as in… wala talaga.

Nasa second year College na kami noon, parehong 18 at pareho din ang kursong kinuha. Pareho na rin kaming may girlfriend at pareho naman kaming masaya… sa tingin ko.

Mga alas 5:30 iyon ng hapon noong maisipan naming umakyat sa paborito naming hangout – sa roof top ng school kung saan naroon din ang malaking tangke ng tubig nag nagbibigay ng supply sa buong building. May 4 na palapag ang school namin at kami lang ang nakakaalam kung paano umakyat doon, maliban na lang sa mga technician ng school na paminsan-minsang pumupunta din doon kapag may kukumpunihing sira. Nakasanayan na naming kung sino ang aakyat, itatali niya ang kanyang handkerchief sa hagdanan upang malaman ng isa na nandoon siya sa itaas. At kung sino man ang susunod ay siyang magtanggal ng handkerchief at dadalhin sa itaas, isoli sa naunang naakyat.

“Alam mo, Tol, ang taong dadalhin ko dito, ay syang mahal ko” ang sabi niya pahiwatig sa hangout naming iyon sa roof top.

“Tange!” Ang pag react ko. “E, nand’yan ang girlfriend mo, bakit di mo siya dalhin dito?”

Binitiwan lang niya ang isang nakakaintrigang ngiti. “Parang hindi ko siya talagang mahal eh. Parang may kulang?” Sabi niya sabay tingin sa akin.

“Tado! Ginagalaw mo ang girlfriend mo tapus di mo pala siya mahal? Ano iyon?”

“M-may iba akong mahal tol eh…” sabi niyang tila nagdadalawang-isip sabihin ang mga katagang lumabas sa bibig.

“Shiiiit! Tangina! May itinatago ka sa akin? Sino? Sino yang babaeng iyan?” Sambit kong may halong excitement sa nalaman ko.

“Huwag muna, mahirap ipaliwanag eh.”

“Ganoon?! Mahirap ipaliwanag?” Ang sarcastic kong sagot. “Sino ba iyan at mahirap ipaliwanag? Madre ba siya? O may asawa? Teka… teacher sa theology?” dugtong ko sabay bitiw ng malutong na tawa.

“Basta, huwag muna ngayon.”

“Ah, di ako papayag sa sagot nay an ah! Dapat sabihin mo na ngayon. Pag hindi mo sasabihin sa akin ngayon, hindi ako bababa ditto sa roof deck.” pabiro kong pananakot sa kanya.

“S-sigurado kang gusto mong malaman?” tanong ulit niya.

“Oo naman! Wala tayong sikreto sa isa’t-isa, diba?”

“O sige, sasabihin ko na…”

“Talaga? Sino?” Ang sagot kong excited na naghintay sa sasabihin niya.

Ngunit imbes na sagutin ako ng seryoso, biro ang isinagot niya, “E, di ikaw?” Sabay tawa ng malakas at takbo palayo.

“Tarantado!” Ang bigla kong sagot sabay sugod sa kanya. Noong ma-corner ko siya, nangpangbuno kami hanggang sa nagpagulong-gulong sa semento. “Tado ka ha? Ako ang love mo? Bakla ka ba tol? Bakla! Bakl!” Ang biro ko.

“Bakla pala ha…” ang sambit nya, ang boses ay may bahid na pagkapikon. At pinuwersa niyang itihaya ako, inupuan ang tyan, at ang siko ay itinukod sa leeg ko. Mas malakas kasi si Lito sa akin, mas malaki ang katawan. “Ano… bakla ako?”

“Urrkkkk! Ayoko na tol! Give up na ako, give up na” Eto naman din a mabiro o…

At pinakawalan niya ako. Tumayo siya, iniabot ang kamay upang alalayan akong tumayo. Naupo kami sa bench sa gilid ng tangke. “Sino ba talaga iyang babaeng mahal mo, tol? Bat ayaw mong sabihin.”

“Hwag muna ngayon, tol… Sasabihin ko rin ito sa iyo, pero huwag muna ngayon.”

“Kakabad-trip ka naman tol. Sige na nga, wala akong magagawa kung ayaw mong sabihin. Pero araw-araw, kukulitin kita dyan, tandaan mo.” Ang pananakot ko pa rin.

“Hindi ko pa kasi nasabi sa kanya na mahal ko siya eh.”

“E, di ligawan mo, problema ba iyan?”

“Yan nga ang mahirap eh… takot akong mabigo” ang malungkot niyang sabi.

“Tangina. Ikaw pa! Ang dami ngang nagka-crush sa iyo d’yan, tapus mabibigo ka?”

“Ah… basta. Kapag nilagawan ko siya at bibiguin niya ako… tatalon ako sa tangke na to. Promise!” turo niya sa tangke ng tubig “At lulunurin ko ang sarili d’yan.”

“Hahaha!” ang tawa ko. “Wag ka ngang magbiro ng ganyan? Gaano ba ka espesyal ng taong iyan at magpakamatay ka talaga?”

“Basta…”

Iyon ang mga katagang sinabi niya na hndi ko naman sineryoso.

Ganyan kami ka-close ni Lito. Akala ko hindi na magbabago ang pagiging close namin.

Isang araw, lumuwas ang mga magulang niya papuntang Maynila at doon mamalagi ng mga apat na araw. Hinikayat nila akong samahan si Lito sa bahay nila at dahil kilala naman sila ng mga magulang ko, pinayagan din akong samahan si Lito sa bahay nila sa apat na aaw na wala ang mga magulang niya.

Unang gabi iyon na kaming dalawa na lang sa bahay nila. Nag-inuman kami. Isang malaking bote ng gin ang tinira namin. Noong lagpas kalahati na ng bote, nagsimula na akong malasing. Ang ipinagtataka ko ay parang wala lang nangyari kay Lito. Ewan kung pinaglalaruan lang niya ako dahil siya naman ang taga-tagay. Pero, wala lang sa akin iyon dahil nag-eenjoy naman ako.

Hindi na naubos pa ang isang bote ng gin noong lagpak na ang katawan ko sa sofa. At kahit ganoon na ako kalasing pansin kong hindi talaga tinablan si Lito ng kalasingan. “Andaya-daya mo, tol! Pinagtripan mo akong lasingin!” ang nasabi ko na lang habang nanatili akong nakahiga sa sofa.

“Hehehe!” Tawa lang ang narinig kong sagot niy sa akin.

Maya-maya, tinangka ni Litong hilahin ako sa sofa at buhatin patungong kwarto.

“Tol… wag!” ang biglang sigaw ko. Ako kasi kapag nasa ganoong sobrang kalasingan, pakiramdam ko ay umiikot ang buong paligid. Kaya dapat hindi ako gagalaw kung ano ang pwesto ko sa paghiga kasi kapag gumalaw ako niyan o kaya’y ginalaw, magsusuka’t magsusuka na ako hanggang sa mawalan ng lakas. Pero kahit nasa ganoon akong sitwasyon, conscious pa rin ako. Nauukit pa rin sa isipan ko ang mga pangyayari.

Ngunit pilit pa rin akong kinarga ni Lito at pinahiga sa kama niya. Pagkalatag ng pagkalatag niya sa akin ay agad akong nagsusuka at nasukahan ko pa ang damit at pantalon niya dahil nakaharang siya noong hindi ko mapigilan ang sarili at bumalikwas upang sumuka sa sahig. “Gwarkkk! Gwarkkkkk!” Habol-habol ang paghinga, pilit kong hinubad ang t-shirt upang madaliang ipahid sa bibig, at pagkatapus ay nahiga ulit. Maya-maya lang, sumuka ulit ako, at sumuka ulit hanggang sa pakiramdam ko ay wala na akong isusuka pa at naubos na ang lakas upang makabalikwas pa, habang pakiramdam ko naman na ang buong paligid ay walang humpay sa pag-iikot.

Tawa nang tawa lang si Lito habang pinapahid ang suka kong dumikit sa damit niya at sa sahig.

Ako naman ay nakahiga lang, nakatihaya pilit na huwag gumalaw, ipinikit ang mga mata, pakiramdam ay tila malalagutan na ng hininga sa tindi ng hilo at panlalanta. Napansin ko ring nawala sandali si Lito at noong may narinig akong mga yapak, ibinuka ko ang mga mata ko. Bumalik na siya sa kwarto nakatapis lang ng tuwalya. Naligo pala siya.

Tinanggal niya ang tuwalya, isinabit ito sa silya at sumampa na sa kama, sa tabi ko sa kabilang gilid. “OK ka lang ba?” Tanong niya.

Hindi ko sinagot ang tanong niya. Ipinikit ko ulit ang mga mata, pakiramdam ay wala na akong lakas na gumalaw pa o sumagot sa tanong niya.

Ngunit laking gulat ko noong bigla niyang isinampa ang hubad niyang katawan sa ibabaw ng katawan ko. “Uhhhmmmmp!” ang mahinang tinig na lumabas sa bibig ko dahil sa bigat niya.

“Tol… I love you!” Iyon ang narinig kong sinabi niya sabay lapat ng bibig niya sa bibig ko.

(Itutuloy)

[02]

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

Napadilat ako noong lumapat ang mga labi niya sa labi ko. “Uhhhhmmmmp!” Ang tinig na lumabas sa bibig ko, umaalipin sa utak ang kumalas sa mga yakap at halik niya. Ngunit sa tindi ng hilo at panlalanta ay hindi ko magawa ito. Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginawa habang pilit kong ipinikit ang aking mga mata, pinakiramdaman ang bawat dantay ng kalamnan niya sa balat ko.

Tila puno ng kasabikan ang mga halik ni Lito. Naririnig ko pa ang malalalim at mabibilis niyang paghinga. May ilang minuto din niya akong hinalikan sa bibig. Maya-maya, bumaba ang mga labi niya sa leeg ko at sa dibdib. Pansamantalang nilaru-laro ng mga dila niya ang magkabilang utong dito. Kinagat-kagat ang mga iyon na para bang gigil na gigil. Maya-maya din lang, bumaba ulit ang mga labi niya patungo sa pusod ko, nilalaro ang butas noon ng dila nya hanggang sa bumaba ulit ito, ipinagapang sa pinong mga balahibong patungo sa umbok ng aking pagkalalaki sa ilalim ng aking pantalon.

Dahil naka-jeans pa ako noon, dali-dali niyang hinubad iyon at noong sumampa ulet, naramdaman ko na lang ang ari ko sa ilalim ng bibig niya. “Ahhhhhhhh… Shiiiiiiiitttttttt…” ang mahinang daing ko. Kahit nasa ganoong kalasingan at hilo ako, ramdam ko pa rin ang init ng kanyang mga bibig na bumalot sa ari ko at ang sarap na dulot nito lalo na noong itinaas-baba niya ang ulo niya. At noong binilisan niya ang pag taas-baba ng ulo niya nagdulot naman ito ng ibayong sarap.

Ngunit, gaano man kasarap ang sensasyon na dulot ng ginawa niya sa akin, hindi ko pa rin magawang marating ang ruruk dahil sa sobrang pagod at hilo.

Maya-maya, itinaas ni Lito ang dalawa kong paa at isinandal ang mga ito sa balikat niya. Napaigting ako noong maramdamang bumubundol-bundol sa may butas ng puwet ko ang ari niya. Tinangka kong iharang ang mga kamay ko ngunit sadyang wala na akong lakas upang labanan ang kahayukan ng kaibigan ko.

“Ahhhhhh!” Isang mahinang ungol ang naipalabas ko noong nakapasok ang matigas niyang pagkalalaki sa butas ng likuran ko. Sobrang sakit ang naramdaman ko lalo na noong simulan na niya ang pag-ulos. Ngunit mas nanaig pa rin sa akin ang sobrang hilo at pagod.

Ewan kung ano ang nasa isip ni Lito habang ginagawa niya iyon sa akin. Marahil ay inisip niya na wala akong malay at hindi ko alam ang ginawa niyang iyon. O sadya lang talagang naalipin na siya sa matinding pagnanasa. Ewan ko rn kung napapansin niya ang pagngiwi ng aking mukha. Ilang minuto din ang ginawa niyang pagbayo hanggang sa naging manhid na ang katawan ko. Pakiramdam ko ay lumulutang na lang ako sa kawalan. Iyon na ang huli kong natandaan.

Mag-aalas 10 na ng umaga kinabukasan noong magising ako. Sobrang sakit ng ulo ko, disoriented, at mahapdi ang sikmura. Wala akong damit at noong tiningnan ko ang nasa tabi, nandoon si Lito, himbing na himbig pa rin sa pagtulog at hubot-hubad. Pilit kong binalikan sa isip ang mga pangyayari sa gabing iyon. At pumasok ang eksena kung saan nilapastangan at pinagsamantalahan ng kaibigan ko ang lupaypay kong katawan. Matinding galit ang umalipin sa buong katauhan ko sa sandaling iyon.

Tinangka kong bumangon ngunit naduwal ako at bumagsak sa sahig. “Ahhhhh!” Ang daing ko noong maramdaman ang sakit ng katawan at kirot sa may parteng likuran.

Nagising siya. “T-tol, gising ka na pala?” Tanong niya habang ikinuskos ang isang kamay sa kanyang mga mata, tila wala lang nangyari.

Hindi ko siya sinagot. Hubo’t-hubad. tumayo uli ako at dumeretso sa loob ng bathroom na nasa loob lang ng kanyang kwarto.

Bago ko naisara ang pinto ng paliguan, nagsalita siya. “Magluluto lang ako ng almusal sandali, tol. Maligo ka lang d’yan.” sabay balikwas sa higaan, pinulot ang brief at pantalon na nakakalat sa sahig, isinuot ang mga iyon, at dali-daling tinumbok ang kusina.

Dali-dali ko ring isinara ang pinto ng shower room. Dahil sa naramdamang asiwa sa magkahalong kirot at dulas ng kung anong dumi ang mayroon sa loob ng puwet, tinungo ko ang kubeta at dumumi. Sa pag-iri ko, pumatak ang naghalong dagta, dumi, at dugo. Masakit. Mahapdi. “TANGINAAAAAAAAAAA!!!” ang sigaw ko na lang, tinitimpi sa sarili ang matinding galit sa loob ko.

Mabilis akong nag-shower at pagkatapus ay mabilis ko ring pinulot ang mga nagkalat kong damit sa sahig ng kwarto. Kahit nabalot sa basa pang suka ang t-shirt, isinuot ko pa rin ito at simbilis ng kidlat na lumisan, hindi na hinintay pa ang inihanda niyang almusal.

Para pa rin akong lumulutang sa di maipaliwanag na tindi ng kalbaryo habang naglalakad pauwi, hindi alintanang sa pagmamadali, naiwanan ko pala ang sapatos ko at nakapaa lang na naglakad sa mainit na semento ng kalsada. Naglalaro sa utak ko ang mga eksena ng karahasang ginawa ng kaibigan ko sa akin. Naamoy ko pa rin ang sariling suka sa isinuot na t-shirt. Nararamdaman ko pa rin ang hilo, ang sakit ng ulo, at higit sa lahat, ang hapdi ng sugat na dulot ng pwersahang pagpasok ng ari ng kaibigan ko sa aking likuran. Malinaw na malinaw pa sa isipan ko ang paghawak niya sa mga paa kong nakataas at nakasandal sa mga balikat niya habang siya ay tila walang humapy na umuulos. Nakikinita ko pa sa isipan ang nagdideliryo niyang mukha na tila abot-langit ang nadaramang sarap habang ako naman ay halos mamamatay na sa magkahalong hilo, panlalanta, sakit, at sama ng loob sa ginawa niyang kahayokan sa akin. Paulit-ulit na naglalaro sa isipan ko ang eksenang iyon. At naramdaman ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga pisngi ko. “Isang araw… mas matindi ang igaganti ko sa iyo! Hindi ako papayag na hindi ako makaganti sa ginawa mong pambababoy sa akin” Ang nabitiwan kong pangako sa sarili.

Noong makarating na ako ng bahay tulala pa rin ako, hindi alam kung ano ang gagawin. Buong maghapon akong nakakulong sa kwarto at noong dumating ang gabi, buong magdamag naman na hindi makatulog.

Nagkaroon ako ng matinding guilt sa sarili, at galit sa ginawang iyon ni Lito sa akin.

Kinabukasan sa eskwela, hindi ko na siya pinansin. Sinadya kong umupo sa may likuran ng klase. Noong maglabasan na kami, tinawag niya ako. “Tol!”

Ngunit hindi ko siya nilingon. Nagmamadali akong umalis patungo sa likod ng campus kung saan nandoon ang mga malalaking puno at mga upuan. Noong maupo na ako, hindi ko akalaing sumunod pala siya sa akin at naupo sa tabi ko. Hinayaan ko na lang siya.

“Tol… m-may nagawa ako sa iyo” ang sabi niya, ang boses ay may halong lungkot.

Binitiwan ko lang ang matalim na titig sa kanya.

“P-patawarin mo ako, Tol…”

“Ganun na lang? Hindi ko akalain bakla ka pala. Tangina mo, binaboy mo ako.” Ang kalmante kong sabi.

Tila nabigla naman ako noong bigla na lang siyang humagulgol. “Patawarin mo ako Tol. Alam ko kung gaano kalaki ang pagkakasala ko sa iyo. Di ko lang napigilan ang sarili ko, maniwala ka.”

“Sabihin mo nga sa akin, narinig ko ang sinabi mong ‘I love you…’ totoo ba iyon? Tumingin ka sa akin? Tangina!”

Patuloy pa rin siya sa pag-iyak. “T-too iyon, Tol… matagal ko ng itinatago ang lahat. Hirap na hirap na nga ako Tol eh.” Ang pag-aalangang pag-amin niya.

Pakiwari ko ay may pumutok na bomba sa kinauupuan ko.

“Put*** ***!” Ang sigaw ko, di alintana ang ilang mga estudyante na naupo sa di kalayuan, ang iba ay nagbabasa ng kanilang mga notes, ang iba ay nagku-kwentuhan at biglang napalingon sa kinaroroonan naming.

Binabaan ko ang tono ng pagsasalita ko. Hinablot ng isang kamay ko ang buhok niya at idinikit ang kanang kamao sa mukha, handang asintahin siya. “Mahal mo ako? Tarantado ka?”

“S-sige Tol, bugbugin mo ako, hindi ako lalaban. Naunawaan kita. Ngunit sana tandaan mo rin na hindi ko kasalanan kung bakit ganito ang naramdaman ko. Kung kayak o nga lang sanang i-control ito, e di ko sana nagawa ang bagay na iyon. Sige… suntukin mo ang mukha ko!”

Ngunit hindi ko na itinuloy pa ang pagsuntok sa kanya. Pinigilan ko ang sarili gawa nang nasa loob kami ng campus at kung nagkataon, siguradong suspended ako sa gagawin ko. “Ang galing mo namang umarte, Tol. Nakuha mo na ang gusto mo, heto, ikaw pa ang ma-drama. Ganun na lang ba iyon?” ang nasabi ko na lang.

“Sabihin mo sa akin, Tol kung ano ang gagawin ko upang mapatawad mo. Kahit magpaalipin pa ako sa iyo, gagawin ko, mapatawad mo lang ako.” Patuloy pa rin siya sa pagpahid ng luha niya.

At sa pagkarinig sa sinabi niyang iyon, may pumasok biglang kademonyohan sa utak ko. “OK… Simula ngayon, alipin na kita…”

“S-sige, Tol… Basta mapatawad mo lang ako, gagawin ko ang lahat.” Ang mabilis din niyang sagot, tila nasiyahan sa narinig

At dahil sa nangingibabaw pa rn sa akin ang matinding galit at pagnanasa na makaganti, naisip kong matulog ulet sa bahay nila at doon ko gagawin ang maitim kong balak. “Hindi pa ba dumating ang mga magulang mo?”

“Hindi pa, Tol. Matagal-tagalan pa daw…”

“Good. Mamayang gabi, doon ako matulog.”

“Sige Tol.” Ang masaya niyang sagot.

Mga alas otso noong dumating ako sa bahay ni Lito. Pagkapasok na pagkapasok ko kaagad ay nakahain na ang pagkain sa mesa. “Kain na tayo, Tol! Hinitay talaga kita.” Ang sabi niya, kitang-kita ko sa mga mata niya ang saya noong makita ako.

“Ikaw na lang ang kumain. Tapos na ako. At dalian mo lang. May ipagagawa ako sa iyo. Nandito lang ako sa kwarto mo” Ang sabi ko.

Pansin kong gumuho bigla ang saya sa mukha niya. “S-sige…”

Pagkatapus niyang kumain, pasok kaagad siya sa kwarto.

Lingid sa kaalaman ni Lito, may itinago akong paddle, iyong ginagamit na pamalo sa mga initiations ng fraternity. Nagdala din ako ng blindfold at pantali.

“Magblind-fold” ka ang utos ko kaagad sa kanya.

Alam ko, kinabahan siya sa ipinagawa ko kahit na ang paddle ay itinago ko pa rin sa ilalim ng kama niya.

“Hubarin mo ang lahat ng damit mo at sumampa ka sa gitna ng kama, naka-dapa.”

Hinubad nga niya ang lahat ng damit niya at sumampa na ng kama. Agad ko namang itinali ang dalawang kamay niya sa baranda ng ulohan ng kama. “A-ano ang gagawin mo sa akin, Tol…” ang may halong pag-alala niyang tanong noong matapos ko na siyang italai.

“Huwag kang mag-alala. Di ko kayang pumatay ng tao.” Ang matigas kong sabi.

Hindi na siya kumibo. Agad kong hinugot ang paddle sa ilalim ng kama at habang hawak-hawak ko sa kamay ko iyon, pinagmasdan ko ang kabuuan ni Lito na may piriong ang mata at nakatali ang mga kamay, nakadapa sa gitna ng kama, at hubo’t-hubad. “Shittt! Ang ganda pala ng umbok ng puwet nito, ang kinis pati!” Sa isip ko lang. “Tol… ang sarap palang pagtripan nitong puwet mo!” Ang sambit ko sabay tawa ng malakas.

Sa totoo lang din, tila may kakaibang kiliti ding sumundot sa katawan ko noong makita ang kabuuan ng katawan niya. Maganda ang katawan ni Lito. Palibhasa maalaga, health-conscious, palaging nagja-jogging at nagbubuhat sa mini-gym niya, workout. At ang isa sa naka-excite sa akin any ang pagiging helpless niya sa sitwasyon na iyon - nakatali, blindfolded, kinakabahan, at sunod-sunuran sa kung ano man ang ipapagawa ko.

“K-kung gusto mo Tol… gawin mo. O-ok lang sa akin” Ang pag-aalangang sabi niya, marahil ay iniisip na ang ginawa niya sa akin ay siya ko ring gagawin sa kanya.

“Hahaha! Ayos ah. Gusto mo ring maranasan ang sakit na naranasan ko no? Huwag kang mag-alala Tol, darating tayo d’yan. Pero mas exciting ang gagawin ko sa iyo. At… magpainit muna tayo.”

Hindi siya umimik, nakahalata sa sarcastic kong panalita.

“Ano? Gusto mo nang matikman ang gagawin ko sa iyo?”

“B-bahala ka, Tol!”

“OK… Relax ka lang ha? Simulan ko naaaaaa.”

Inangat ko ang paddle at kumuha ng lakas, bumuwelo.

At... “Heto na Tollllll!!!” Ang buong pakawala ko sa paghambalos ng paddle sa umbok ng puwet niya.

“SPLAKKKK!!!“

“ARRRRRRRRGGGGGGHHHHHHHH!” At umaalingawngaw ang nakakabinging sigaw na iyon sa buong kuwarto.

(Itutuloy)

[03]

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

“Tolllll!! Ansakitttt!!” Sigaw ni Lito.

“Masakit pala ha?! Mas masakit pa d’yan ang naramdaman ko, tangina mo! Binaboy mo ako, walnghiya kaaa! Heto pa! Ummmm!”

“Tollll! Sakittttt! Tama na Tollll!” Sigaw uli ni Lito.

“Sige, magmakaawa ka, tarantado! Heto paaaa! Umm!”

Naka-ilang palo din ako sap wet ni Lito hanggang sa pulang-pula na ito at umiiyak na sya. “Tol… patawarin mo na ako, please…”

“Hindi! At hindi kita patatawarin.” Ibinaba ko na ang paddle, at tinungo ang VCD player at nagpalabas ng bold. Tapus, hinubad ko ang t-shirt, ang pantalon at pagkatapus, ang brief.

Finorward ko ang palabas upang dumeretso sa mga nag-uungulang mga nagtatalik na pornstars. Nilakasan ko ang sound upang marinig ni Lito. Sinalsal ko naman ang sarili kong ari upang tumigas. Noong tumigas na ito, sumampa na ako sa taas ni Lito at ikinakanyod-kanyod ang ari sa umbok ng pwet niya, ang isang kamay ay isinambunot sa buhok niya. “Gusto mo ito, ano?! Anooo!!!!” Sigaw ko.

Hindi kumibo ni Lito. Kitang-kita ko ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya. Noong libog na libog na ako, sa naririnig na mga ungol mula sa VCD, itinutok ko na ang matigas kong ari ko sa bukana ng puwet ni Lito at biglang umulos. Hindi ko na nilagyan ng pampadulas ito, gusto ko talagang maranasan niya ang sakit. “Arrggggghhhh!” Ang sigaw niya noong pumasok na ang pagkalalaki ko sa loob ng lkuran niya.

“Masakit ba? Masakit ba?! Sigaw ko uli habang patuloy na umuulos, hindi na ininda kung masasaktan man siya.

“Tooool, ansakitttt!”

“Hindi pa iya, tangina mo! Heto pa!” At kinagat ko ng malakas ang kaliwang balikat niya habang walang humpay ang pag-ulos ko.

“ARRRRGGGGGHHHH!”

Hindi ko binitawan ang pagkagat ng balikat niya. Noong tinanggal ko ang bibig ko doon, nakita kong may umagos na dugo sa nakagat kong parte. Ngunit galit pa rin ang nanaig sa akin. “Heto pa tollll!” Kabilang balikat naman ang kinagat ko habang patuloy pa rin ang pagkanyod ko.

“ARRGGGGGHHHHHH!”

Ganoon din ang nangyari. Dumugo din ang parte na iyon. Nakadaming kagat din ako sa likod niya noong sa wakas ay naramdaman kong lalabasan na ako. Dali-dali kong hingot ang sarili at itinuon ang pagkalalaki sa mukha ni Lito.

“Ahhhh! Ahhhh! Ahhhhh!” ang ungol ko habang pumulandit naman ang katas ko sa ulo at sa mukha niya.

Tila nakilaro naman si Lito. Marahil ay dahil sa takot na kung ano pa ang maisipan kong gawin sa kanya. Kahit kitang-kita ko pa ang mga luhang dumaloy sa mukha niya, pilit na inangat niya ang mukha upang harapin ang pumulandit kong dagta.

“Tangina mo tol! Kaya pala tinira mo ko sa pwet, ansarap pala, lalo na d’yan sa pwet mo. Ilang lalaki na ba ang nakatira sa iyo? Ha?!” Sigaw ko, habang ipinahid sa mukha niya ang natitirang likido sa dulo ng ari ko at isinasampal-sampal pa ito.

Hindi kumibo si Lito. Noong humupa na ang sarap, hinablot ko naman ang buhok niya at sinampal ng malakas ang magkabilang pisngi. “Bakla!” ang sigaw ko sabay talikod, pinulot ang nagkalat na mga damit sa sahig at dali-dali ding lumisan, iniwanan siya sa ganoong ayos.

Kinabukasan, parang wala lang nangyari. Pareho kaming pumasok sa klase. Masakit ang katawan ko pero alam ko, mas masakit ang katawan ni niya, puno ng latay sa bugbog at sugat sa kagat. At di lang iyan, sigurado ako, masakit at mahapdi pati ang likuran niya. Napansin kong paika-ika siya at tila hirap sa pag-upo dahil sa mga palo ko ng paddle doon. “Kulang pa yan!” bulong ko sa sarili.

Pero sa kabila ng ginawa ko sa kanya, hindi pa rin naibsan ang tindi ng galit ko sa kaibigan ko. Pakiramdam ko ay kumukulo ang dugo ko at bumabalik-balik sa isipan ang ginawang karahasan at pambababoy niya sa akin. Lalo na kapag nakikita ko siyang tumatawa, nakaukit pa rin sa isip ko ang saya sa mukha niya nong ginawa niya sa akin iyon. Kaya iniiwasan ko siya. Ngunit dahil sa magkakalase pa rin kami, hindi rin maiwasang maglapit pa rin ang aming landas.

Pareho kaming myembro ng isang social club ng campus at isang araw ay may “deepening” activity kami na gaganapin sa isang beach resort sa isla na di kalayuan sa lugar namin. Tatawirin lang ito nang may dalawang oras. Sleepover, kumbaga at ang purpose ay upang mas magiging close daw ang mga miyembro sa isa’t-isa. “Tangina! Paano ako maging close d’yan…” bulong ko sa sarili noong maisip ang kaibigang kasali din sa club.

Ayaw ko na sanang dumalo dahil alam ko nandoon si Lito. Ngunit ewan ko din ba, malakas ang udyok sa akin na sumali. Syempre, isang beach resort ang venue na kung saan ay hindi ko pa napuntahan. At sleepover pa! At ang isa pa, hindi ko pa rin na-experience ang sinasabi nilang “deepening” activity na iyan.

Magtatakip-silim na noong makarating kami sa isla. Napakaganda ng isla. Pansin ko kaagad ang kagandahan niyon noong dumaong ang bangkang sinakyan namin sa mismong beach. Maputi ang buhangin, mapayapa ang dagat, preskong-presko ang hangin. Malapad din ang dalampasigan kung saan purong puting buhangin ang matatapakan ng iyong mga paa. Mga 30 metro galing sa dagat ay nandoon na ang ilang cottages na gawa ng kawayan at nipa. At ang isang plus factor pa sa lugar ay halos kami lang ang tao sa paligid gawa ng ito pala ay isang sanctuary na pinoprotektahan ng mga taga DENR at walang pwedeng pumunta doon kungdi mga piling beach-goers lang na may mga environmental at educational-related na hangarin.

Pagkakita ko sa mga tanawin pakiramdam ko nawala din lahat ang stress at ang bigat na dinadala ng kalooban.

May mga 30 kaming myembrong sumama. At expected, nandoon din si Lito. Pero, para lang hindi kami magkakilala. Ibang mga myembro ang sinamahan ko. Pagkatapus naming mag settle down sa tatlong cottage na tig-sasampu ang naka-occupy, nag-dinner kami, sabay-sabay at doon na sa mismong beach at pagkatapus magpahinga ng sandali, naglaro. Dahil tatlo kaming grupo, iyon na rin ang grouping namin na mag-compete sa iba’t-ibang impromptu na mga palaro. May tug-of-war, may obstacle relay, may impromptu cheering at talent contest, at ang culmination ay ang search for Mr. Prince Charming and Miss Princess of the night na ang mga judges ay kami-kami din lang.

Sobrang saya at enjoy ang lahat. Pero syempre, nandoon pa rin ang pagsisimangot ko at pang-iisnub kay Lito kapag pareho kaming kasali sa laro.

Pareho kaming contestant Lito sa search for Prince Charming of the night. Sa pag-introduce ko pa lang sa sarili, binanatan ko kaagad siya, “Ako ang piliin ninyo dahil sigurado ako sa aking seksuwalidad!” sabay tingin ng patama sa kanya. Tawanan at palakpakan ang lahat. At noong ibinaba na ang hatol, ako ang nanalo at si Lito ay pangalawa lamang. Noong nilapitan niya ako at kakamayan sana, bigla ko naman siyang tinalikuran.

Pagkatapus ng palaro, binigyan kami ng 30 minutes na break upang makapagpahinga o kaya’y kumain. Susunod na daw ang deepening.

Alas dose na ng gabi noong pinalabas kami sa mga cottages namin. Pina-upo kaming lahat ng paikot upang pumorma ng isang bilog. Ilang araw na lang bago mag full moon noon kaya may sinag pa rin ang buwan na siyang nagsilbing liwanag sa paligid. Sinadya daw na sa ganoong oras at set-up na medyo madilim-dilim ang activity. Syempre, nagtatanong ang aking isipan. “Ano kayang mayroon?”

Nagsalita ang aming moderator. “Mga buddies…” ang pag-greet ng moderator namin sa tawagan namin sa kapwa myembro. “Ang tawag natin sa activity na ito ay ‘Deepening’ the main objective of which is to enable us to know deeper the person we call ‘buddy’. I won’t expound on the subject. But let me just begin the activity by saying that what we say or do here, let it stay here. Let us open our minds and our hearts and Let the white sands and the wind in this island bear witness to everything we do or say. Let this activity help each one of us to know each other better, to learn lessons, appreciate the values and meaning of life, to find our true selves and become better persons. Lahat tayo any may kanya-kanyang kwento at drama sa buhay. Mayroon tayong little secrets, big secrets, skeletons in the closets, struggles, pains, whatever. Minsan, tayo lang ang nakaakalam sa mga ito. Minsan din, naitatanong natin sa sarili kung normal pa ba ang mga nangyayari sa atin o, we deserve to have all these… Pero, patuloy pa rin tayong bumabangon, lumalaban. Because that is life – full of challenges, full of struggles, full of pains at dahil sa kabila ng lahat. patuloy ding umiikot ang mundo, ang mundo natin. Kaya let our story unfold so that it may serve as an inspiration to our fellow buddies; to give your buddies the chance to accept and embrace you for what you are, in spite of what you’ve gone through. This is your chance now. Lahat tayo ay magsasalita and I encourage you to speak from the heart. Whatever emotions come out, let it flow freely - walang takot, walang pangamba, walang pagdadalawang-isip. Let there be trust among us. Let there be compassion. Let there be acceptance and understanding. Set yourself free…”

Ramdam ko naman ang pagkabog ng dibdib ko sa sinabi na iyon ng moderator.

“Sa mga laro natin kanina, napakasaya natin. Pero may halo din itong downside lalo na kapag natalo tayo. Sa totoong buhay ba masasabi nating ganoon din? Ano ang pinaka-lowest part ng buhay mo? Ang pinakapuntong nasabi mo sa sarili na sana di na lang ako ipinanganak pa sa mundong ito? O kaya’y nag-isip ka na magpakamatay na lang? Nalampasan mo ba ito? O hanggang ngayon ay tuloy pa rin ang laban? At ano ang mga aral na natutunan mo, kung mayroon man? Kailan mo naman naranasan ang sobrang saya? Mas marami bang masasayang parte ang buhay mo kaysa malungkot at mahirap…? Iyan ang mga tanong na dapat mong sagutin sa sharing nating ito. Pero bago iyan, bibigyan ko kayo ng ilang minuto upang i-examine ang mga sarili ninyo at masagot ang mga katanungang iyan.”

Noong gumitara na at kumanta ang aming singer na kasama, lahat kami ay natahimik, ang karamian ay nagsimulang mag-iyakan.

Hindi ko naman lubos maintindihan ang naramdaman sa pagkakataong iyon. Hinayaan ko na lang dumaloy ang kung ano mang emosyon ang lalabas habang pinakinggan ko nang maigi at hinimay ang kahulugan ng bawat salita ng kanta. “Lead me Lord, lead me by the hand and make me face the rising sun. Comfort me through all the pain that life may bring. There's no other hope that I can lean upon. Lead me Lord, lead me all my life. Walk by me, walk by me across the lonely road of every day. Take my arms and let your hand show me the way…”

(Itutuloy)

[04]

Mistulang tutulo na rin ang mga luha ko habang kinakanta ng kasama naming singer ang kantang “Lead Me Lord”. Ang bawat kataga noon ay tila mga sibat na tumatama sa bawat puso naming mga participants. Ewan ko kung ano ang mga nasa isip ng mga kapwa kong “buddies“ pero sa kanta pa lang ay tila nanumbalik ang katinuan ng pag-iisip ko, pakiwari ko ay may gumagapang na lungkot sa buong katawan, may hinahanap na kung ano sa kaibuturan ng aking pagkatao. “Bakit nga pala narito ako sa mundong ito na ni minsan hindi ko naman pinili o ginusto ang ipanganak dito? Sino ba ang nagdesisyon nito para sa akin? At bakit? Bakit sa parte pa ng mundong ito, at sino ang pumili para sa akin ng mga magulang ko, ng ganitong klaseng buhay ko…? Ano purpose ko dito sa mundo?

“Shiiiiiittttt! Bakit ba ako napasali pa dito!” Sigaw ko sa sarili, di makapaniwalang masadlak ako sa ganoong klaseng activity. Naramdaman ko na maraming tuwalyang mapipiga sa dami ng luhang expected kong aagos sa activity na iyon. Ako kasi, ayaw ng iyakan o sobrang drama. Gusto ko masaya, katatawanan, kantyawan, bangkaan ng kung anu-anong kabulastugang experiences.

Nagsalita ang aming moderator. “Gawin muna nating semi-circle ang arrangement ng pag-upo natin…”

Tumayo kami at nag-adjust sa pag-upo sa mabuhanging beach upang ma-porma ang semi-circle, karamihan ay naka-upong naka cross-leg. Noong makapwesto na ang lahat, pumwesto naman sa bakanteng space paharap sa amin ang moderator at naupo sa sentro nito. “Itong lugar na inuupuan ko paharap sa inyo ay tatawagin nating ‘hot seat’. Kung sino ang magsasalita o magsi-share ay lilipat dito at dito uupo. Ang sequence naman ng pagsi-share ay through lottery. Kung sino iyong nagsasalita ay pagkatapus niya, siya ang bubunot ng pangalan ng susunod na mag-share. Dito bubunutin ang pangalan.” At inangat niya ang garapun kung saan nakalagay ang mga pangalan namin. “Wala bang tanong?”

Walang sumagot.

“At… oo nga pala, libre kayong magbigay ng katanungan, kumento o payo. Ngunit bawal ang criticism o ang makikipag-argumento. OK, ako ang bubunot sa pangalan ng unang magsasalita” At dinukot na ng moderator ang pangalan ng unang magsasalita.

Nong binasa na ang pangalan, pangalan ng isang babaeng kasama namin. Siya iyong baguhan sa school na galing ng Maynila at bagamat nakikita namin sa panlabas niyang anyo na isa siyang magandang babae, sexy, magandang magdamit, pang beauty queen o model material, masayahing kaibigan, palabiro at sweet sa lahat ng mga myembro, hindi pa namin talaga siya masyadong kilala. Tumayo siya at pumwesto na sa lugar kung saan unang nakaupo ang moderator habang ang moderator naman ay umupo sa inuupuan noong babaeng magsi-share.

Noong maupo na ang babaeng “buddy” naming iyon, sobrang tahimik ang lahat animoy nagpipigil ang bawat isa sa kung ano mang emosyon ang pweding umapaw. Sabi ko naman sa sarili, “Ah, ano naman kayang i-share nito, e, kung titingnan mo sa panlabas na anyo, ay tila wala na itong mahihiling pa sa buhay.”

“Magandang gabi –“

“Magandang umaga!” ang pagbutt-in naman ng moderator namin, pansin ang alertness niya at kasanayan sa pag-handle ng ganoong klaseng activity.

“Ay… umaga na pala. Good morning!” sambit niya, napangiti sa pagkakamali, at natawa naman ang lahat, bagay na nagpapagaan sa mabigat na emosyon sa tagpong iyon.

“Ok…” ang pagsimula uli ng buddy naming nasa hotseat na tila ay humugot ng lakas ng loob na magsalita. “Ang pinaka-low na parte ng buhay ko na hanggang ngayon ay nandyan pa rin ang bakas ay iyong…” napahinto siya ng sandali, pilit na pinigilan ang pag-crack ng boses

Pigil-hininga naman kaming mga nakikinig.

“…naanakan ako. Aaminin ko sa inyo, na kaya ako lumipat ng school ay dahil gusto kong iwasan ang mga masasakit na alaala sa parte ng buhay ko na iyon. Noong malaman ng boyfriend na buntis ako, gusto niyang ipalaglag ang bata. Hindi ko sinunod ang gusto niya. At noong malaman niyang hindi ko siya sinunod, iniwanan niya ako. Ang masaklap, nadiskubre kong may asawa pala siya at sumugod sa eskwelahan ko ang asawa niya. Nag-iskandalo ang babae at tuloy, nalaman ng buong campus na naging kasintahan ko ang isang may pamilyang tao, at na buntis ako. Sa hiya, hindi ko na tinapus pa ang semester. Galit na galit sa akin ang papa ko at pinalayas ako sa bahay. Lumayas ako. Iyon ang panahon na pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko. Hindi ko na naramdaman pang may pag-asa at pakiwari ko ay lahat ng tao ay galit sa akin, pinagtatawanan ako, pinagkaisahan. Sa totoo lang, ilang beses ko ring pinag-isipan ang magpkamatay. Mabuti na lang at kahit papaano, nandoon ang mama ko at patuloy na sumusuporta. Naramdaman ko ang pagmamahal niya at pagdepensa niya sa mga paninira sa akin. Kinausap niya ang tita na doon muna ako pansamantalang titira sa kanila – hanggang sa panganganak ko… Pinilit kong itago sa mga kaibigan ko ang mapait na kalagayan at masakit karanasan sa takot na di nila ako maintindihan o matanggap. Kaya lumipat ako ng paaralan dito sa probinsya. Ngunit ang hirap pala kapag may itinatago ka… sobrang bigat ng kalooban.” Huminto siya ng sandali, pinahid ang mga luha sa kanyang mga mata at noong tila nahimasmasan, binitiwan ang isang pilit na ngiti. “Ngunit hindi ko pinagsisihan ang pagsuway sa boyfriend ko na ipalaglag ang bata. Isang taon na ang baby ko ngayon. Malusog na batang lalaki, bibo, makulit... Siya ang inspirasyon ko ngayon at bubuhayin ko siya kahit ano man ang mangyari…”

Iyon ang kwento ng unang kasama namin sa nag-share. Napa “Shit!” naman ako sa sarili sa pakiramdam na tila may sumundot-sundot na kung ano sa puso. May sumunod na mga tanong sa kanya kagaya ng natanggap na ba niya ang kalagayan, ano ang naramdaman niya ngayon para sa ama na hindi nakapagbigay ng suporta, ano ang dulot at impact ng karanasan niya na iyon sa pananaw niya sa buhay, kung wala ba siyang pinagsisihan o gusting ituwid sa sarili kung mayroon man, at ano ang naramdaman niya ngayong nabunyag niya sa amin ang sikreto niya.

Ang huling tanong na iyon at ang sagot niya noong sinabi niyang “gumaan ang pakiramdam niya” sa pag-unload niya sa amin ng kanyang saloobin ang nagpaisip sa akin ng malalim dahil naranasan ko ang sinabi niya na sobrang hirap kapag may itinatagong sikreto.

Noong wala nang nagtanong, group hug.

Ang sunod na pangalang nabunot ay sa isang lalaki. At sa hotseat isiniwalat niya ang mga hinanakit sa mga magulang noong naghiwalay ang mga ito. Syempre, umiiyak dahil sa mga emotional at financial na kahirapang naranasan. “Noong una, sobrang sakit at hirap tanggapin na ang papa ko ay nasa ibang bahay, sa ibang pamilya at kaming apat magkakapatid ay nagkahiwa-hiwalay din. Yun bang pagbabago ng nakasanayan, iyong pamilyang buo, iyong pagmamahalan na nasira, iyong saya na biglang naglaho. Syempre, iyong pagmamahal ng magulang, iyong psychological na hirap, at dagdag pa dyan iyong finances, hindi na kami regular na binibigyan ng suporta. Minsan walang pera, walang baon, nangungutang para lang maka-attend sa test, iyong mangungutang ang mama ko uli at hindi pauutangin dahil may utang pang hindi nabayaran… Hirap! Kahit anu na lang ang naiisip ng mama ko. At dahil sa ako ang panganay, di ko na rin alam ang gagawin upang makahanap ng paraan para makatulong. Hindi ko alam kung hanggang saan ang paghihirap naming. Pero, para sa akin, habang buhay, lalaban ako. Pipilitin ko pa ring makatapus ng pag-aaral upang makatulong at maipakita sa papa ko na mabubuhay kami kahit wala siya…”

Iyan ang kwento ng pangalawang buddy. At pagkatapus, tanungan naman, advice, at ang group hug noong wala nang nagtanong.

Sa kabuuan, nagustuhan ko ang takbo ng activity dahil kitang-kita ko sa mga nagsi-share ang sincerity nila at kawalang-takot na ihayag ang mga saloobin. Pansin ko rin ang dulot na saya sa mga mukha nila ang pag-open up, pag-unload ng mga saloobin at ang relief na maramdamang may mga taong nakakaintindi, nakikiramay, nakikiiyak. At doon ko rin na-realize na iba’t-ibang tao, iba’t-ibang drama sa buhay. Minsan, akala mo ay walang problema o matinding karanasan, iyon pala ay masasabi mong kung hindi kasing-tindi, mas matindi pa ang mga pagsubok na naranasan.

Ngunit may dulot din itong kaba sa akin, syempre, dahil sa nangyari sa akin, sa amin ni Lito. “Ah… bahala na!” sigaw ng utak ko.

Ang sunod na tinawag ay si Lito. Sa pagbigkas pa lang sa pangalan niya, pakiramdam ko ay may biglang kumalampag sa dibdib ko at nagpalakas sa kabog nito. Sinundan ng mga mata ko ang pagtayo niya, paglalakad patungo sa hotseat, hanggang sa pag-upo niya. Naka-cross leg siya at seryosong nakatingin sa harap. Tinitigan ko siya, nagbakasakaling titingin din siya sa kinauupuan ko at makuha niya ang ibig kong ipahiwating – na huwag buksan ang issue tungkol sa amin. Ngunit hindi siya tumingin sa akin.

“Mixed emotions ang naramdaman ko sa activity natin na ito…” ang pambungad niyang salita. “Marahil ay sa panalabas kong anyo, masasabi ninyong wala akong problema dahil heto, may kaya ang mga magulang ko, ako naman ay kahit papaano, nasa top 5 palagi ang pangalan sa honor’s list, at kung sa postura ang pag-uusapan, nakakalamang naman siguro ako sa marami.” Ang pag-describe niya sa sarili.

Napatango naman ang lahat dahil sa totoo lang din, gwapo si Lito, matangkad, matalino, neat at proportioned ang katawan, magandang magdala ng damit, at maraming tagahanga. Kung tutuusin, nga di hamak na maihahanay siya sa mga batang sikat na mga artista at modelo sa kasalukuyan.

“Walang dudang mahal na mahal ako ng mga magulang ko. Simula noong bata pa lamang, ramdam ko na ang lubos na pagmamahal nila sa akin. Akala ko normal talaga ang lahat sa amin. Ngunit noong magha-high school na ako…” hindi naipagpatuloy ni Lito ang sasabihin noong mag-crack ang boses niya at humagulgol na lang na parang bata, halos nahirapan sa paghinga.

Nilapitan siya ng moderator. Nagsunuran na rin ang iba pa naming mga kasamahan. Nag group hug. “OK ka lang ba? Ituloy pa natin? O kailangan mong magbreak muna, tatawag tayo ng iba?”

Pinahid ni Lito ang mga luha sa pisngi, ininum ang tubig na ibinigay ng moderator. “Ok lang buds, ituloy ko…” sagot niya.

At nagsibalikan kami sa mga pwesto namin.

Nagpatuloy siya. “… Iyon nga, noong maghigh-school na ako, aksidente kong nabuksan ang drawer sa kwarto ng mga magulang ko at doon nakita ko ang isang dokumento – adoption papers. Doon ko nadiskubre na ampon lang pala ako…” Huminto muli si Lito ng sandali at pinahid ang mga luha sa mukha, halatang pinigilan ang sarili na huwag humikbi. “Kinulit ko ang mga magulang ko tungkol dito at umamin sila. Ipinaampon daw ako ako ng tunay kong mga magulang. Noong malaman ko iyon, naglayas ako ng isang lingo dahil hindi ko matanggap-tanggap na ang mga taong nagpalaki at umaruga sa akin simula noong bata pa ako ay hindi ko pala tunay na mga magulang. Ansakit… sobra. Iyon bang feeling na parang pinaglalaruan ka lang ng mga tao at tadhana, na ipinasa-pasa lang na parang tuta. Sobrang galit ang naramdaman ko sa kanila, sa mundo. Wala namang nagbago sa pakikitungo at pagmamahal ng mga itinuring ko ngayong tunay kong mga magulang. Ngunit ang sakit na nadarama kong ipinamigay lang ako… grabe. Hanggang ngayon, puno pa rin ng galit ang puso ko para sa kanila… kaya noong kausapin ako ng mga magulang ko na lilipat kami dito at dito na rin ako mag-aaral, pumayag na rin ako. Ayokong baka isang araw ay makilala ko pa ang tunay kong mga magulang doon sa malaking syudad…”

Tahimik.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang tunay na naramdaman sa pagkarinig sa kwento niya. Noon ko lang nalaman na ampon lang pala siya. Dahit dito, ang galit na nadarama ko sa pambababoy na ginawa niya sa akin ay parang unti-unting humupa at parang may kung anong awa ang gumapang sa buo kong katauhan. Biglang sumiksik sa isipan ang eksena kung saan nag-iiyak siyang amining mahal niya ako, ang pag pakumbaba, pagtiis, at pagtanggap niya sa ginawa kong pananakit sa kanya. Noon ko lang na-realize na sobra-sobra pala ang paghihirap niya at nadaragdagan ko pa pala iyon.

Kampante na ang isip ko na iyon lang ang iki-kwento ni Lito sa grupo. Akala ko ay wala na akong alalahanin pa sa mga isiniwalat niya ngunit noong may magsitanungan na, nagsalita na naman ulit siya, “May isa pa akong sasabihin…”

Biglang natahimik uli ang lahat.

“Nitong bago lang, may isang bagay din akong nadiskubre sa sarili ko…” Huminto si Lito sa pagsasalita, yumuko na parang humugot ng lakas at bwelo.

Kinabahan naman ako at muling kumabog ng malakas ang dibdib. “Tangina! Wag mong buksan!!!” sigaw ng tuliro kong isip.

“Ewan ko ba ngunit may nararamdaman ako para sa isang kaibigan…”

Napayuko na lang ako, itinakip ang dalawang kamay sa mukha, inihanda ang sarili sa sasabihin niya. “Arrgggghhh!” sigaw ng utak ko.

(Itutuloy)

[05]

“ARRRGGH!” sigaw kong bigla upang maputol ang pagsasalita ni Lito at mabaling ang atensiyon ng grupo sa akin. Hinawakan ko naman ang isa kong paa, nagkunyaring may masakit sa parte na iyon at pasikretong kinurot ito ng malakas. “Kinagat ako! Shiit! Ahhhhh!”

Nagulat at nagkagulo ang mga kasama namin. Ngunit nanatili si Lito na nakaupo sa hotseat, nahalata ang pag-arte kong iyon. Pasikreto ko naman siyang dinilatan, pahiwatig na ayaw kong ituloy pa niya ang sasabihin.

“Ano ba’ng kumagat sa iyo? Tanong ng moderator sa akin, halatang kinabahan sa nangyari.

“Ewan ko ba, buds…”

“Tingnan ko nga…” Sinuri niyang maigi ang paa kong inireklamo. “Parang wala namang kagat, namumula nga lang na parang nakurot.”

Ramdam ko naman ang pagkahiya sa sinabing iyon ng moderator. “K-kaya nga eh...”

“Sobrang sakit ba buds?” tanong ulit niya, tiningnan ang mukha ko.

“Hindi na… hindi na buds. Medyo OK na sya.” Ang pagdadahilan ko na lang upang hindi na sila magwo-worry at baka mahalata na ang pag-arte ko.

“Ah, sige. Obserbahan na lang muna natin at kapag in a few minutes ay masakit pa rin siya o lalong titindi ang sakit o kaya may iba kang naramdaman sa katawan, tatawag na tayo ng first aid.”

“S-sige buds. Iyan na lang ang gagawin natin.” Sagot ko. Napalagay naman ang sarili ko sa narinig.

Binitawan ng moderator ang tatlong mabilis na sunod-sunod na palakpak, pahiwatig ng attention. “OK mga buddies, tuloy natin ang activity!” sigaw niya sa grupo na sumunod din kaagad sa utos niya at kanya-kanyang nagsibalikan sa kinauupuan. Ibinaling niya ang tingin kay Lito na nanatili pa ring nakaupo sa hotseat. “Ituloy mo na buds!”

“S-saan na pala akong parte?” Tanong ni Lito sa kanila.

“Doon buds sa may parang nadiskubre ka sa sarili ba iyon…?” sigaw ng isang buddy.

“Ah…” Napahinto si Lito ng sandali. Palihim na tumingin sa akin. “M-may nagawa akong kasalanan sa isang tao...”

Bumalik na naman ang lakas ng kabog ng dibdib ko sa narinig at ramdam kong may nagbabadyang matinding galit na namang dadaloy sa aking kalamnan. “Tangina! Ayaw talaga paawat! Lagot ka sa akin kapag itinuloy mo pa iyan!” sigaw ng utak ko.

Nagpatuloy si Lito. “Noong magkita kami ng taong ito, inimbita ko siya sa bahay at doon, nag-inuman kami. Noong malasing siya, may nagawa akong pang-aabuso sa kanya… Hanggang ngayon, hindi ko maiwaglit ang pagkakasalang iyon, lalo na kapag nakikita ko ang taong ito at ipinapakita niya sa akin ang galit niya sa ginawa ko.”

Natahimik ang lahat. Ramdam kong maraming naglalarong katanungan sa kanilang mga isipan ngunit hindi lang nila kayang diretsahang maitanong ang mga ito, marahil ay sa hiya o takot na baka mapahiya si Lito.

Ngunit may isang buddy ring hindi nakatiis, “E… B-babae ba tong tao na to, buds?”

“Lalaki, buds…” and deretsahang sagot ni Lito.

Tumango-tango naman ang buddy na nagtanong, tila kinumpirma ang naglalarong hinala sa kanyang utak.

“Underage?” Tanong naman ng isang buddy.

“Hindi.”

“Ah… hindi naman pala eh. OK lang iyan buds. Walang mawawala sa lalaking nasa edad na.” patawa naman ng isa.

Tawanan ang lahat. Yumuko na lang ako, ang isip ay sumisigaw ng, “Anong walang mawawala? Labag sa kagustuhan, binaboy, tas walang mawawala?” Ngunit sinasarili ko na lang ito sa takot na baka mag-isip silang ako ang lalaking tinutukoy.

Maya-maya, may nagtanong pa uli, tila nahihiya ang tono. “B-bakla ka buds?”

Hindi kaagad nakasagot ni Lito. Mistulang may bumara sa kanyang lalamunan at pansin ko ring umiyak na naman siya. “Hindi ko alam buds… eh. Kaya nga akoy nalilito at nagagalit sa sarili, mahirap tanggapin, at lalo na, may nasaktan akong tao…” ang sagot niya habang pinapahid ng isang kamay ang mga luhang dumaloy sa pisngi niya.

Patuloy mang kinabahan, wala na akong nagawa pa kungdi ang ipaubaya ang lahat kay Lito. “Bahala na… pero lalo kang makatikim sa akin, tangina mo!” sigaw ng utak ko.

“Kilala ba namin ang taong sinasabi mo?”

Hindi nakasagot agad si Lito. Halatang nag-isip. Maya-maya, ibinaling niya ang paningin sa akin.

Yumuko ako. “Tangina mooooo! Wag mo akong iturooo!” Sigaw ko sa sarili.

“Hindi na importante iyon mga buds, kung kilala ninyo siya o hindi.” Ang sagot niya.

“OK… nirerespeto namin ang sagot mo. Pero heto, sensya ka na sa tanong na to pero alam mo buds… napansin namin kanina sa search for prince charming habang naka swimming trunks lang kayo na may bakas ng mga kagat ka sa likod. Paano ka ba nakagat? At bakit?”

Mistulang naputukan naman ako ng bomba. “Tarantado kasi… tangina. Naghuhubad-hubad pa, di man lang naisip na hindi pa nawala ang bakat ng kagat! Sige, sabihin mo at makakatikim ka na naman sa akin…” bulong ko.

“Ah… e… pwede ba buds sa akin na lang iyon?” ang sagot niya.

Natahimik na lang ang lahat. Batid nila na tila hindi pa handa si Lito na ilahad ang lahat ng kuwento niya. Alam ko, lalong dumarami ang mga katanungan sa kanilang isipan tungkol kay Lito.

Nagsalita ang moderator. “Alam mo, buds, hindi porke’t nangyari sa iyo ang bagay na iyan ngayon ay masasabi mo na isa kang bakla. Marahil ay kung lilipas ang ilang taon at ganoon pa rin ang naramdaman mo sa kapwa lalaki, marahil iyan na nga. Ngunit ang pinaka-importanteng masasabi ko sa iyo, ay kahit ano ka pa man, tanggap kita at palagi kitang susuportahan.” Nilingon niya ang kapwa participants, “Kayo ba mga buddies, tatanggapin at susupurtahan pa rin ba ninyo si Lito kung sakaling bakla nga siya?”

“Syempre, buddy natin iyan?” sigaw naman ng mga buddies.

“So why don’t we show him our support!”

At sabay-sabay naman silang tumayo at nag-group hug. Naki-group hug na rin ako kahit na ang laman ng isip ko ay galit at pagbabanta, “Sige… ngayon may group hug ka sa grupo. Pero humanda ka at may mas malaking paddle at kagat ka uli sa akin! Tangina, ginagalit mo talaga ako!”

Noong ako naman ang nasa hotseat, ang binuksang issue ko lang ay ang problema sa pamilya, sa konting hindi namin pagkakaunawaan ng tatay ko na normal lang naman sa mag-ama, at mga malilit na issues lang kumpara sa karamihan sa kanila. Kaso, may nagtanong. “Buds, bakit pala parang hindi kayo nagkikibuan ni Buddy Lito? Mag-best friend kayo, diba?”

Napangiti naman ako ng pilit. Ini-expect ko na kasi na baka may magtanong. Alam ko kasing may mga nakapansin na hindi kami pagkikibuan ni Lito, na siguirado ako, nakadagdag-intriga sa kanila lalo na sa ginawang pagbunyag ng aking kaibigan. “Ah… normal lang yan sa magkakaibigan buds…” Sagot ko na lang.

“Hindi nyo ba pwedeng i-share kung ano man ang di ninyo pagkakaunawaan at upang ma-reconcile kayo dito mismo?”

Biglang kumabog na naman ng malakas ang dibdib ko. “Ah…” Tiningnan ko si Lito na nakaupo na kasama sa ibang mga participants.

Noong makita niyang tiningnan ko siya, yumuko ito, tila ang mensahe ay, “Bahala ka kung sasabihin mo o hindi”.

“Pwede bang sa amin na lang iyon?” ang sagot ko na lang.

“Ah, ok. Nirerespeto namin ang desisyon ninyo. Pero Kasi sayang iyong ipinakitang closeness ninyo eh. Inggit nga kami sa samahan ninyo. Para kayong kambal na hindi naghihiwalay sa sobrang pagka-malapit sa isa’t-isa, tapus bigla na lang ganyan. Pero pwede bang kung ano man iyang mga disagreements ninyo ay magpatawaran at mag-reconcile kayo dito mismo? Kasi di ba ang objective natin sa deepening na ito ay ang mag-improve tayo, matutu ng mga leksyon sa buhay...”

Sumang-ayon naman ang marami. At may sumigaw na. “Hug! Hug! Hug!” hanggang sa lahat na ng buddies ay sumigaw ng “Hug! Hug! Hug!”

Hindi tumayo si Lito, marahil ay sa takot pa rin na hindi ko tatanggapin kung siya ang unang lalapit sa akin. Kaya upang matapos na ang lahat at dahil ako naman ang nasa hotseat, ako na ang tumayo at lumapit sa kanya. Tumayo siya at nag-hug kami. “Tol, patawad…” ang bulong niya.

Ngunit binulungan ko sya ng, “Tangina mo. Lalo mo akong ginagalit! Plastikan lang ito ha? Hindi pa ako tapus sa iyo!” habang kunyari nakangiti ang mukha ko upang hindi mahalata ng mga kasamahan.

Habang nagpalakpan ang mga buddies, ramdam ko naman ang pagkadismaya niya. Bumalik ako sa hotseat at binigyan na ako ng group hug ng grupo.

Mag-aalas singko na noong matapus ang deepening. Bumalik na ako sa cottage kung saan ako naka-assign upang magpahinga. Nakahiga na ako noong tinapik ako ng isang buddy at gusto daw akong kausapin ni Lito. Ayaw ko sana ngunit dahil kailangang ipakita kong close na kunyari ulit kami kaya, “O Tol! Anong atin?” bati ko kunyari sa kanya at nakangiti pa habang tumayo ako palapit sa kanya.

“Heto gusto kitang makausap” sagot niya.

“O, e di sige… doon tayo sa may likod nitong cottage” Turo ko sa parteng may malalaking kahoy at medyo malayo-layo na sa mga kasama namin.

Pagkadating namin sa lugar at noong mapansing hindi na kami maririnig at makikita ng mga kasama, agad kong binanatan ng mura si Lito. “Tangina mo! Bat ka ba nagdrama! At muntik mo pa akong ibuking? Wala ka nang ginawa kundi sirain ang buhay ko, tarantado ka!” sabay din bitiw ng malakas na batok sa kanya.

Napahaplos siya sa parting binatukan ko ngunit hindi ito gumanti. Bagkus, buong pagkumbaba pa itong nagsalita. “Tol, manghingi lang naman ako ng tawad eh.” Ang sagot niya.

“Gago! Paano kita mapapatawad niyan, e hindi pa nga ako naka-recover sa mga pinaggagawa mo sa akin, heto na naman, gusto mo na naman akong pahamak!”

“G-guilty ako, tol. Di ako makatulog, di ako mapakali. Binubulabog ako palagi ng kusyensya ko. Heto nga, di ko maintindihan ang sarili sa nadiskubre ko sa sarili at sa naramdaman ko para sa iyo, tapus ngayon heto, nasaktan kita at sinira ko ang pagkakaibigan natin. Ang hirap tol. Di ko alam kung ano ang gagawin, kung kanino manghingi ng payo. Pakiramdam ko nag-iisa lang ako sa mundo, walang kakampi, walang nakakaintindi, walang mapagsabihan ng nararamdaman ko. Para akong mababaliw...”

“Bullshit! Sarili mo lang ang inintindi mo! Bakit ako, hindi mo ba sinira ang buhay ko? Hindi mo ba sinira ang sarili kong pagtingin sa sarili? F*** You!” sigaw ko.

“Kaya nga nanghingi ako ng tawad tol eh…” at lumuhod siya sa harap ko.

“Pwes, di kita mapapatawad! Kapag may nakakakita sa iyo d’yn, ano na naman ang isipin nila? Hindi mo ba naiisip yan? Ha? Ha? Matalino kang tao pero heto, hindi ka nag-iisip! Tumayo ka d’yan, tangina! At hindi pa ako tapos sa iyo, tandaan mo. Mas matindi pa ang sunod na gagawin ko sa iyo!”

“T-tatanggapin ko, tol kung ito ang paraan para mapatawad mo ako. Kahit ano… Kahit magpapaalipin pa ako sa iyo…”

“Gusto mong madali ang pagpatawad ko sa iyo? Ganito ang gawin mo: magpakamatay ka, mapatawad kita kaagad!” sabay walkout.

Magtatanghali na iyon noong lumisan na kami sa isla. Dalawang pumpboat ang inarkila namin at ewan ko kung sinadya ni Lito na doon din sumakay sa pumpboat ko. Noong nasa kalagitnaan na kami ng dagat, nagbiruan kami tungkol sa mga girlfriends at boyfriend namin.

“Kapag sabihin ng mahal mong tatalon ka d’yan para patunayan ang pagmamahal mo sa kanya” sabay turo sa dagat “…tatalon ka?” tanong ng isang buddy naming lalaki.

“Oo naman…” sagot ng isang buddy naming lalaki, “…walang pagdadalawang-isip.”

“E, kung gusto mo namang may taong tumalon d’yan, sino naman iyon?” ang biro naman ng isang buddy.

Ako ang sumagot sa biro niyang iyon. “A, iyong may utang sa akin, na hanggang ngayon ay sinisingil ko pa rin!” sabay tawa.

Tawanan din ang grupo. Wala naman para sa akin ang biro na iyon. Ngunit maya-maya, may narinig na lang kaming sigaw, “Mga Buds! Nalaglag si Buddy Lito sa dagat!” habng turo-turo niya ang parte kung saannaiwanan na si Lito.

“Ipahinto ang pumpboat! Ipahinto ang pumpboat!” Sigaw ko, bigla akong nataranta. “Hindi marunong lumangoy iyon!!!”

(Itutuloy)