Ang Best Friend Kong Lover (13-Finale): Book 1

by: Dylan Kyle

Pagkabukas ko ng pinto, halos mabuwal ako sa pagkakatayo. Laking gulat ko ng Makita ko……. Makita ko si Cris……. Nasa kama…… kasama si Angel….. walang saplot pareho at magkayakap pa…….Halos hindi ko matantya kong anong gagawin ko…. Kung susugurin ko ba sila o tatkbo na lang…. Kahit papaano….. nasaktan pa rin ako….. oo may feelings din ako kay Cris pero hindi ko alam na siya rin pala ang dudurog ulit ng puso ko. Tuluyan na ngang lumaglag ang luha ko sa aking mata. …….. PAgkatapos ng ilang minute kong pagkakatayo….. Bigla na lang akong tumakbo at ibinagsak ang pintuan….. halos padabog ko itong binagsak….. Wala akong pakialam kung magising sila basta ako…. Kailangan kong makalayo….makalayo sa isang impyernong nagbibigay sa akin ng pasakit….

Tumatakbo ako sa may side ng dagat ng maramdaman kong may isang kamay na humablot sa aking braso at bigla na lang akong napatigil dahil doon….. Pag angat ko ng mukha…. Nakita ko si Cris…. Hingal na hingal….. Nakahubad ang pang itaas at nakashort lang….. Siguro nagising sa pagkalampag ng pinto….

“Babe, mali ang nakita mo…… Hindi ko alam ang nangyari…… please magpapaliwanag ako….” Pinipilit niya akong pakinggan siya sa pamamagitan ng pagyakap sa akin. “You don’t need to explain….. Its enough….. at isa pa… patas na tayo…… I have done a mistake and so you are........” medyo itinatago ko ang aking pagluha. “Please give me a chance…. Let’s work it out…….” Sabi niya. “Alam kong ginagaw mo ang lahat para isave yong relationship natin…. Pero please….leave me alone….” Sabi ko. “Please…hear my words…” sabi niya. “Ayun na nga eyh….. nangyari na….. dapat hindi ka na lang nagpahuli dahil ang sakit sakit…. I owe you my life….. Akala ko hindi mo ako sasaktan….. I thought your different……. But I guess not…..” at mabilis akong tumakbo…. Narinig ko pa ang kanyang pagsigaw. “Dyllllllllllllllllaaaaaaaaaaaaaaaaaaannnn.” Mahabang sigaw niya.

Hindi ko alam kung saan ako napunta. Madilim pa nun at hindi ko alam kung anong lugar yon hanggang sa makabunggo ko ang isang lalaki. Taga roon at siya. “Naku po….. Tay sorry po…… Naliligaw po kasi ako…..” sabi ko sa kanya. “Naku totoy…… Pasensya din. San ka ba nakatira ditto?” tugon niya. “Hindi ko po alam ang tawag dun eh… pati umalis po ako sa may cottage namin……” sagot ko. “Bakit ka ba umalis?” tanong niya. Hindi ako sumagot hanggang sa nagsalita siya. “Samahan na lang kita sa inyo… Tara at hanapin natin ang daan papunta sa inyo…”. Halos magaalas singko na ng makarating ako sa cottage naming. Nagpasalamat naman ako kay tatang.

Hindi ako tumuloy sa kwarto namin ni Cris at sa sala na lang ako natulog. Antok na antok na ako. Alam kong tulog pa ang lahat dahil sa kalasingan. Hindi ko na lang namalayan na nakatulog ako dahil sa sobrang pagiisip. Naalimpungatan ko na lang na may humahaplos ng akong ulo. Nung una, hindi ko inintindi ito pero ng Makita ko kung sino ang gumagawa nun. Si Cris. Kalong kalong niya ang ulo ko at nakatitig siya sa akin. Hindi ko alam kung paano siya nakapunta doon ng hindi ko namamalayan. Bigla na lang ako tumayo at lumayo sa kanya. Nandon na rin pala si Michael, Ivan, Angel at Christine. Kitang kita nila ang namumugto kong mga mata.

“Babe, please pakinggan mo muna ako…” pagmamakaawa ni Cris. “Bakit pa?.....para saan pa……. ha?......... aanhin ko pa………maliwanag na hindi mo na talaga kaya……. Alam kong nagkamali ako non ng hindi ko sinabing nagkaroon kami ng relasyon ni……..” natigilan na lang ako. Hindi ko masabi. “Oo alam ko…… inintindi kita Dylan……… kaya sana intindihin mo rin ako…….” Tugon ni Cris. Magsasalita pa sana ako ng biglang sumingit si Michael na para bang hurado na handing magpakulong sa sobrang taas ng boses. “Ano ba kayong dalawa…… Mamaya na ninyo yan intindihin….. may mas importante pa tayong dapat intindihin…….. Nawawala si Johan.” Nagulat ako sa sinabi niya. “Ano?” tanging nasambit ko. Pinaliwanag nila ang nagyayari.

Sinubukan nila na tawagan ang cell phone ni Johan pero ayaw nitong sagutin ang cell phone nito. Kaya napagpasyahan naming na mag extend ng pagstay sa resort na yon. Buong maghapon naming hinanap si Johan. Pero talaga sigurong mapaglaro ang tadhana pero kahit anong gawin nating hanap ay wala pa rin. “Baka naman kaya hindi natin mahanap kasi ayaw magpakita” biglang sabi ni Ivan. “Hwag naman sana.” Sabi ni Angel. Magdidilim na ng mapagpasyahan namin na bumalik na sa Cottage.

Lahat dismayado dahil hindi naming nakita si Johan. Pagpasok naming ng cottage, nakita naming si Johan. Ayon at nakatayo sa may kusina at nagluluto ng pagkain namin. Lahat sila sumalubong at tinatanong kung saan siya nagpunta. “Tado ka talaga, kung saan saan ka pumupunta. Ano ba nangyari?” tanong ni Michael. “Wow…… at talagang nag-alala kayo sa akin. Aba,kanina pa nga ako ditto eh…. Nagtataka ako kung bakit walang tao…..” sagot ni Johan. “Naku, kanda hanap na nga kami saiyo eh… Ay siya siya…….tara an at kumain…. Ano luto naba” tanong ni Ivan. Nasa ganon silang paguusap ng umakyat ako sa itaas. Naligo muna ako dahil hindi pa ako nakakaligo mula nung tanghali.

Nakaharap ako sa salamin ng biglang pumasok si Cris. Nagtagpo agad an gaming mga mata at ako na ang kusang bumawi nito. Lumapit siya sa akin habang tumayo naman ako. Hinawakan niya ako at tinitigan sa mata na para bang nagsasabi na pakinggan mo ako. Ako na ang unang nagsalita. “Ok….. para matapos na…. sige pagbibigyan na kita……. Makikinig ako sa explanations mo……. Sino ba ako para hindi making….. total pinakinggan mo rin naman ako diba…….”. “First of all……. Gusto kong humingi ng tawad sayo….. I know I made a mistake from you….. and im sorry for that….. Hindi ko alam ang nangyari….. Basta ang alam ko…….. nagiinuman kami tapos lasing na lasing na ako……. Tapos hinatid ako ni Angel sa kwarto…. Tapos ayun na…… pagkagising ko….. ayon na…. wala na akong damit…….” Nangangatal na sabi sa akin ni Cris. “Tell me the truth………. In…. in love ka ba kay…… kay Angel?” hindi siya makasagot…….. medyo natagalan siya…. “Silence means yes…” ang tangi kong nasabi. “Babe, mahal kita at ikaw lang…… please maniwala ka…..” sabi niya sa akin. “Babe, please…. Huwag mo ng pahirapan pa ang sarili mo………Alam ko ginawa mo ang lahat para I save tong relationship natin pero talaga sigurong hindi tayo pwede….. at least ngayon…… pwedeng pwede na kayo ni Angel.”

“Pero, hindi ko siya mahal……..pano tayo?” ang pahabol na sagot ni Cris. “Wala ng tayo…. And at this moment……. Wala na tayo…….. Hwag na natin pahirapan ang sarili natin…… let give our selves the freedom.” Niyakap ko siya. “Salamat sa pagmamahal….. hindi kita malilimutan……… ikaw ang nagbigay sa akin ng panibagong pag asa….” “Ayan ba talaga gusto mo?” tanong niya. “Kailanagan eh…..” sagot ko sa kanya. “Alam kong dahil din it okay Johan….. Pag nasaktan ka ulit ha…… Talagang babawiin kita sa kanya…. O kahit kanino….. Ganon kita kamahal….” Tuluyan ng tumulo ang luha ko sa sinabi niya at siniil na niya ako ng halik….. isang huling halik….. halik na pagpapatawad.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

dylankylesdiary.blogspot.com

by: Dylan Kyle

Lumabas kami sa kwarto ng Masaya. Hindi na alintana ang mga nangyari. Tanggap na niya na hanggang doon na lang at talagang mahal na mahal ko si Johan. Umuwi kami na magkatabi pa rin. Sinusulit ang bawat sandal na magsisilbing huling pagsasama. Hiniling niya na magbreak kami pag katapos ng outing namin.

Siguro alam na rin ng barkada kung ano ang nangyari sa amin ni Cris. Tanggap na namin na hanggang doon na lang. Pero hindi pa rin nawawala ang connection naming sa isa’t isa, kasi magbestfriend na kami ngayon. February na at celebration ng pre-valentine party namin. Lahat ng year busy. Busy sa pagtatayo ng mga booth. Since 3 section kaming mga 4th year, nahati kami sa 3 booth. Ang marriage, dating at wedding booth. Sa first year, tattoo booth at message booth, sa 2nd year tsibugan booth, entertainment booth at dance booth at sa 3rd year jail booth at singing booth.

Kahit na break na kami ni Cris, sweet pa rin siya. Bago ako pumasok ng araw na yon, nakatanggap ako ng chocolate galling sa kanya. Dumaan muna siya sa bahay naming at sabay kaming pumunta ng School. Pagdating naming ng room nagaayos na sila.m Sa aming section naasign yung dating booth. Excited lahat dahil sa tinagal tagal naming sa school na yon, ngayon lang kami naasign sa Dating booth. Last year kasi jail booth kami.

Mga 9 am nagsimula ang celebration namin. Sa umaga program then proceed na sa opening ng booth. Kahit kami nakasign sa dating booth, free pa rin kaming makipag date. Masaya naman ang nagging booth naming. Daming pumunta. Sobrang swwet nila. Nakatitig na nga ako halos lahat sa kanila eh. “Ui Dylan nakatulala ka na jan….” pabasag ng pagkakatitig ko ni Cris. “Loko…… nakatingin lang ako sa kanila….. Kaw ba hindi makikipagdate?” tanong ko sa kanya. “Kahit gustuhin ko hindi pwede……. Pati tatanggi yon.” Sagot niya. “Bakit naman?” tanong ko. “Kasi alam kong hindi ka papayag kung makipagdate ako sa yo at tiyak na pagtitinginan tayo” tugon niya. “Akal ko ba may usapan na tayo ha….” Sabi k okay Cris. “Eto naman, hindi mabiro…… pinapataw lang kita.

Nasa ganon kaming kalagayan ng may pumasok sa llob ng dating booth namin. “Good Morning mam siii……..r” bigla akong natigilan. Natulala ako sa nakita kong kung sinong pumasok. Si Johan. Lalo akong naguluhan ng Makita ko rin kung sino ang kasama niya. Si Shane, yung Ex Girlfriend ko. Ano tong nakikita ko, mag dadate sila? Bakit? Bakit pa ditto? Siyempre dating booth to eh. Pero bakit kailangan ako pa ang u7nang makabati sa kanilang dalawa. Bumawi ako ng salitang pwedeng maapuhap. “Welcome, please come this way…..” ang tanging nasabi ko na lang sa kanya at bumalik na ako sa pinaka extra area namin.

Ewan ko ba, pero parang ang sakit. Magkasama ngayon ang pareho mong nakaraan. Una si Shane, maganda siya, matalino at mabait. Tuwang tuwa ako ng sinagot niya ako. Sa lahat ng nagging gf ko, siya ang pinakamatagal at sasabihin ko ring siya lang ang sineryoso ko. Nagbreak kami dahil nawalan ako ng oras sa kanya dahil sa lagging may practice kami ng basketball. Alam naman ni Johan kung gaano ko siya kamahal. Talagang ginawa ko ang lahat para lang magkabalikan kami pero hindi na nangyari yon. Ikalawa naman si Johan. Hanggang nagayon may nararamdaman pa rin ako sa kanya.

“Dylan ok ka lang?” nabigla ako ng biglang may nagsalita sa aking likuan. Si Cris. Pagkakita k okay Cris, tuluyan ng lumaglag ang luha ko sa mata. Dahil kami lang ang nasa area na yon, niyakap niya ako. Alam niyang nasaktana ako. “Kei lang yan, nandito pa ako….. kasi naman, bakit ba hindi na lang ako siya….” Ang nasambit niya. Dama ko ang pagmamahal na ibinibigay sa akin ni Cris. Hindi muna ako lumabas ng area na yon. Natatandaan ko pa rin ang sinabi sa akin ni Cris na, “Bakit ba kasi hindi na lang ako siya…”. Nagapapasalamt ako sa pagmamahal na ibinibigay sa akin ni Cris. Napagdesisyonan kong lumabas na upang harapin siya. Hindi ko pinahalatang umiyak ako at taas noong nagserve ng kanilang order.

Dahil may shifting kami, naasign naman ako sa music corner. Live band kasi ang mga kinakanta doon. At ako ang napiling kumanta. Dahil na rin sa sama ng loob pumayag na Ako at ang pinili kong kanta ay yung talagang tatamaan si Johan. Ang kinanata ko ay yung Come Back to me ni David Cook. Same song ng magkita kami ni Johan sa tabing dagat. Nagsimula na ang aming show para sa kanila. Hanggang sa natapos ang aking pagkanta. Ang sumunod naman ay Everyday by High School Musical. Kaduet ko ngayon si Dianne.

Once in a lifetime

means there`s no second chance

so I believe that you and me

should grab it while we can

Make it last forever

and never give it back

It`s our turn, and I`m loving` where we`re at

Because this moment`s really all we have

Everyday

of our lives,

wanna find you there, wanna hold on tight

Gonna run

While we`re young

and keep the faith

Everyday

From right now,

gonna use our voices and scream out loud

Take my hand

together we

will celebrate,

celebrate.

Oh, ev`ryday.

Natapos ang pagkanta namin pero ang sama pa rin ng loob ko. Kaya mula ng araw na iyon, medyo nainis ako kay Johan, kasi balik to the start na naman kami. Dedma, parang hindi niya ako kakilala.Hindi man lamang ako pinapansin na para bang hindi ako nag eexist. At ang masakit, ang lantarang pagpapakitan ng pag disgusto sa akin.

Hanggang sa dumating ang prom namin……

Itutuloy. . . . . . . . . . .

dylankylesdiary.blogspot.com

by: Dylan Kyle

Excited na ako sa prom namin dahil eto na ang last prom na dadatnan at mararanasan naming sa high School life namin. Exactly 6:15 nagstart na kami. Halos lahat talagang pinaghandaan. Hinahagilap ko ng tingin si Cris at ayon, mas atat pa sa akin. Kumakaway pa siya habang lumalapit sa akin. “Wow naman, ang gwapo ng bhest ko.” Ang sabi ni Cris. “Naku bola….. ano nakain mo?.... may kailanagan ka ba at nagkakaganyan ka…..heheheheh” pabiro kong sagot sa kanya. “bakit kailangan bang may kailangan yung isang tao para lang purihin…heheheheheh….pero totoo nga……. Bagay na bagay talaga say o ang damit mo. …. Bagay sa kasal natin…heheheh” pagbibiro niya. “Loko ka talaga….” Pasakay kong sagot. Kahit biro yun alam kong may laman yon.

Bigla na lang tumugtog ang party theme song naming na Hot n cold….. halos lahat napapsayaw sa kanta. Nagsimula na nga ang entrance ng bawat promers.heheheheh……Dahil sa medyo katangkaran ako…… ayon at nasa likod ako…… Kapartner ko yong malapit na kaheight ko at barkada kong si Christine. Nang nasa lamesa na ako, natulala ako sa naglalakad na lalaki. Si Johan nap ala. Wooooh….. ang gwapo niya ngayon…… hahahaahah……. Bagay na bagay sa kanya yong suot niya. Medyo nawala ang paghanga ko ng Makita ko na yong kapartner niya. Si Shane. Ang laki ng ipinagbago niya.

Ang ganda ng plow ng program at halos lahat nakatutok sa program. Masasarap din ang mga pagkain na sinerve sa akin. Nasa kabilang lamesa lang si Cris samantalang sa kabila naman si Johan. Ewan ko ba pero para bang lagi na lang akong napag gigitnaan. Last program naming sa gabing yun eh yung prom night. Yung magsasayaw ang kahit sino.

Love songs ang pinatugtog, at ang gandang pagmasdan ang mga nagsasayaw. Halos lath ng studyante ay nag lipatan na ng upuan. Pati na rin si Cris, at katabi ko na siya ngayon. Ayun at nangungulit na isasayaw daw ako. Sabi ko naman loko talaga siya. Haixt. Pero habang pinagmamasdan ko ang mga nagsasayaw, hindi nakaligtas sa aking paningin ang dalawang tao na nagsasayaw sa karamihan. Si Johan at Shane.

Halos mabiyak ang puso ko ng Makita ko ang dalawa na halos hindi na mapag hiwalay sa sobrang higpit ng pagkakayakap sa bawat isa. Para akong dinudurog ng mga sandaling iyon. Para bang sinasabi na ang tanga mo at umasa ka pa na mamahalin ka ulit nyan.

Bigla na lang tumulo ang luah ko sa aking mga mata,. Nakita ni Cris yon at tinanong ako kung bakit pero hindi ako sumagot. Nag walk out ako. Pumunta ako dun sa may tambayan namin. Doon ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob ko. Pero nagulat ako ng may nag alok sa akin ng panyo. Si Cris? Hindi. Nagulat ako ng Makita ko si Johan. Pero isang tanong ang pumasok sa aking isip. Si johan ba ito? Eh bakit iba ang suot niya. Habnag kinukusot ko ang aking mata, hindi ko namalayan na umalis na ang taong nagbigay sa akin ng panyo. Tinatawag ko siya pero hindi siya tumitingin. Siguro sa sobrang inis k okay Johan, nakita ko tuloy ang mukha niya sa iabang tao.

“Dylan…..” narinig kong tawag sa akin ni Cris. Sinundan pala niya ako. “Bhest…” sigaw ko sa kanya sabay yakap. “Bhest, please iuwi mo na ako. Ayoko na ditto…….. gusto ko ng umalis…….” Pahagulgol kong sabi kay Cris. At inihatid nga niya ako sa bahay namin. Doon ko muna siya pinatuloy upang may makasama naman ako.

“Bhest…. Ok ka naba?” tanong ni Cris. Hindi ako nakasagot. At nagsalita ulit siya. “Ok lang… naiintindihan ko ang kalagayan mo…….. yaan mo hindi kita iiwan….” Panatag ako pag kasama ko si Cris.

“Ang tanga tanga ko……. Umaasa pa rin akong mamahalin ako ni Johan……. Dapat tinanggap ko na dati pa……”

“Okay lang yan…. Bawat tao nagkakamali……. At talagang minsan nasasaktan…. Kayanin mo yan….ikaw pa……”

Dahil sa sinabi niya kampante na ako. Nakatulugan ko na lang ang aking problema. Nagising ako ng marinig ka ang pagtahol ng aso. Katabi ko pa rin si Cris at himbing na himbing na ntutulog habang nakayakap sa akin. Bakit nga ba nag pupumilit pa akong sumiksik Kay Johan? Ano na ang mapapala ko diba? Mas mabuting pagtuunan ko na lang ng pansin ang pagtatapos ko ng Highschool.

Mula ng prom naming sinimulan ko ng iwasan si Johan. Sa bawat pagkikita naming para lang hindi siya nageexist. Sa mga projects na magkasama kami, walang pansinan. Kung dati, heto ako at gumagawa ng paraan para makasama siya pero ngayon iba na……

Hanggang sa dumating ang Graduation. Talagang pinagsikapan kong mag aral ng mabuti una dahil upang matuwa ang aking mga magulang. Ikalawa upang makalimutan si Johan at ikatlo, upang mahamon ko ang aking sarili na higitan pa si Johan. Nagbunga naman ang aking paghihirap dahil Valedectorian ako samantalang Salutatorian lang si Johan. Sobrang magkalapit lang ang points naming sa extra at co curricular kaso natalo ko pa rin siya. Hindi ko alam kong galit ba sa akin si Johan o hindi, basta sa akin, natupad ko lahat ng gusto ko. Pero may lungkot pa rin, kasi nawalan na ako ng tunay na best friend. Pero kahit papano napupunan pa rin yun yun ni Cris. Kami na ngayon ni cris ang masasabing sanggang dikit. Kahit iilang buwan lang ng maging magbestfriend kami, nagging malapit naman kaming dalawa sa isa’t isa. Si Ivan naman, ayun at nangungulit pa rin sa akin kung pwedeng maging kami pero sabi ko ayaw ko kasi hindi pa ako handa ulit. Hanggang ngayon meron pa ring natitirang sakit sa puso ko. Pero unti unti na rin itong nawawala dahil na rin siguro sa pagiging abala ko.

Nang gabi ng graduation naming, ako ang mag speech. Lahat pinasalamatan ko. Marami ang natuwa sa akin dahil sa wakas, ang kalokohan ko, nagging seryoso. “Sa lahat ng mga nagging kaibigan ko, salamat sa inyo. Without your help, wala ako ditto. Kayo ang nagbigay sa akin inspirasyon. Para sa aking mga magulang, ito na ngayon ang aking handog para sa inyo. I offer my achievements to both of you. Without you by my sifde, siguro wala na ako ditto. For my dabarkads, salamat sa pagsama ninyo sa akin, sa mga kalokohan na ishinare niyo…heheheh” lahat sila nagtawanan. “Pero ang higit sa lahat….. ang pagpapakita sa akin na hindi ako iba sa inyo. Tinanggap niyo ang mga pagkakamali ko. For my Best friend….. Cris…….. Salamat sa pag-alalay sa akin. I owe you a lot…… iakw ang nandyan nung nasa kalungkutan ako at ikaw ang tanging dumamay ng walang humpay……. Ipinakita mo kung gaano ako kahalaga sa iyo………. You appreciate what I am and you give me a chance to show kung ano talaga ang kaya ko…….. You even correct my wrong at higit sa lahat………. Minahal mo ako ng higit sa kaibigan…… Minahal mo ako na para bang nakakababatang kapatid……. Thank you …….” Tumigil ako saglit upang kumuha ng tiyempo.

“Para naman sa dati kong kaibigan……” biglang napatigil ang lahat. “Humihingi ako ng sorry sa mga nagawa kong pagkukulang at nagging kasalanan ko…… Hindi ko alam kung paano maibabalik ang dati nating pagsasama…… pero kung alam mo lang kung gaaano ko kagustong ibalik ang dati nating pagsasama……. Na mimiss ko na ang pagtawa natin ng magkasama….. mga kalokohan na magkadamay………lalong lalo na ang pagdamay natin sa isa’t isa……… alam mo na kung sino ka……… Lagi mong tatandaan…… hindi ko makakalimutan ang pinagsamahan natin……” at isang masigabong palakpakan. Sobrang saya ko ng mga panahon na iyon. Naiparating ko na rin ang gusto kong masabi.

Nang lumingon ako pabalik sa upuan ko, nakita ko si Johan, nakayuko. Halos magkalapit kami dahil magkatabi ang Vale at Salu. Hindi siya umiimik. Buti na lang at naunang magspeech si Johan kaysa sa akin kung hindi siguro magkakamali pa ito dahil hindi niya alam ang gagawin.

Hanggang matapos ang program, hindi pa rin siya naimik. Pauwi na ako sa amin ng makatanggap ako ng text…… Mula kay Johan.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

dylankylesdiary.blogspot.com

by: Dylan Kyle

Nagulat ako ng makatanggap ako ng isang text mula kay Johan. Nag iisip ako kung ano ang maaaring maging laman ng text na iyon. At kung bakit ba siya nagtext. Binuksan ko ito. “Dylan, gusto ko lang humingi ng sorry sa lahat. Kung alam mo lang kung gaano ko kagusto na lapitan, hawakan at yakapin kita. Matagal ko nang gustong gawin yon pero pinpigilan ko lang. Ayoko ng masaktan ka. Congrats, ingat lagi. Love You.”

Nagulat ako sa mga nangyayari. Nagtext siya sa akin ng ganun. Ang buong akala ko galit siya sa akin pero hindi pala. At higit sa lahat, mahal pa rin pala niya ako. Nireplayan ko siya pero hindi na siya nagtext ulit. Hindi ako makatulog ng gabing iyon. Iniisip ko pa rin ang tinext niya. Siguro kailangan namin magkaliwanagan.

Hapon na ng pumunta ako sa bahay nila Johan. Naabutan ko pa ang nanay ni Johan. “Gandang hapon po Tita Rose. Andyan po ba si Johan?” tanong ko. “Naku, ikaw bata ka. Bakit ngayon ka lang ulit pumunta ditto. Ang tagal na nung pumunta ka ditto ah. Naku…… Nga pala… Hindi ba sinabi sa yo ni Johan?....” sagot nito. “Ang alin po?” tanong ku ulit. “Naku yung batang yon oo….. Kaaalis lang ni Han kasama niya tatay niya.” “Ah ganun po ba? Anong oras po balik niya?” “Naku, baka don nay un magbakasyon kasama ang tatay niya.”. “Ah ganun po ba? Sige po alis nap o ako.” Sabi k okay Tita Rose.

Nakalutang ang aking isipan habang naglalakad pauwi. Tinawagan ko siya sa Cell phone niya pero out of coverage area. Hanggang makarating ako sa bahay naming. Sinalubong agad ako ni Nanay.

“Anak, naku matutuwa ka sa sasabihin ko……… Nakapasa ka sa pinag examan mo para sa college sa Maynila….”

“Talaga nay?”

“OO…. Naku tuwang tuwa din ang tatay mo….”

Yun na nga. Nakapasa ako sa Pinag examan kong school sa Maynila. Pero hindi pa rin ako okay kasi hindi ko pa rin alam kung nasaan si Johan.

Nagbakasyon kaming magkakabarkada sa Resort na pinuntahan naming dati. Ang hindi lang kasama ay si Angel at Johan. Pero kami kami pa rin. Naging Masaya naman ang pananatili namin sa resort na iyon. Si Michael at Ivan, magaaral ng College sa magkaparehong school sa Bulacan. Si Aya naman sa Batangas. Si Christine sa Manila din. At si Cris, uuwi sa Rizal para don na mag-aral. Sinulit na naming ang natitirang panahon na magkakasama kaming magkakabarkada. Kahit hindi kami kumpleto ayos lang. Naging masay naman kami kahit papaano.

“O best, nag enjoy ka ba?” tanong ni Cris sa akin. “Oo naman, ako pa.”sagot ko sa kanya. “Haixt salamat at nag enjoy ka…. Nga pala may ibibigay ako sa iyo…” inilabas niya ang isang kahon. Binuksan niya ito at lumabas ang isang kwintas. “Woooh…. Bigatin ka nap ala best, nakakabili ka na ng kwintas.” Biro ko sa kanya. “Loko ka talga….. Ingatan mo yan ha…. Pag iyan winala mo….. nako magbabayad ka sa akin….hehehhehe…. Mag ingat ka sa Maynila ha….. hwag kang makakalimot mag text man lang o kaya ay tumawag.” Mahabang

Sabi niya sa akin. “oo promise yan…” yun na at nagsimula na kaming mag inuman. Mamimiss ko itong mokong na ito. Kahit na may pinagdaanan kaming mga pagsubok, nagging okay naman kami.

Ilang araw na lang at luluwas na ako ng Manila. Mag rerent ako ng Dorm. Habang papalapit ang araw na iyon, amlalim pa rin ang iniisip ko. Nasaan na kaya si Johan. Wala man lang akong balita sa kanya. Naalala ko rin yung taong nagbigay sa akin ng panyo. Sino kaya yon at bakit ganun na lang ang nangyari sa akin ng Makita ko siya. Kamukha niya si Johan. Ewan ko. Naguguluhan ako…..

Sa mga panahon na malapit na akong lumuwas, talagang sinulit naming magkakabarkada ang pagbobonding. Kain ditto kain dyan…. Gimik ditto gimik dyan.

Dumating na ang araw ng pag luwas ko ng Maynila. Pagdating ko doon magsisismula ulit ako sa umpisa. Kakalimutan ko na ang dapat kalimutan. I will move on. I gotta go my own way. Pag iigighin ko para maaga akong matapos. Taas noo akong haharap sa panibagong bukas. Past is past and never been back. At kailangan harapin ang bukas hindi ang kahapon.

-----Wakas-----

(Itutuloy sa Book 2)

dylankylesdiary.blogspot.com