Anong Pakiramadam ng Walang Maramdaman (07)

by: Lui

rantstoriesetc.wordpress.com

Tatlong araw pa akong namalagi sa hospital bago tuluyang pinirmahan ni Seb ang discharge papers ko. Hindi siya napagod sa kakasabi sa akin na dapat kong isuplong sa mga pulis ang gumawa nito sa akin. Pero ayaw ko. Hindi ko makita ang rason para gawin iyon. Hindi naman mabubura sa akin ang ginawa niya kapag nakulong siya. Ni hindi nga ako sigurado kung makukulong ba siya sa ginawa niya sa akin. Makapangyarihan si Boss John, maraming koneksyon. Sa lipunan natin, alam kong makakawala pa rin siya.

Hindi pumasok sa trabaho si Xavier nang araw na iyon para masamahan ako sa bahay. Kahit anong pilit niya na alalayan ako, hindi ako pumayag. Agad siyang naghanda ng makakain namin pagdating sa apartment. Ako naman ay tumuloy agad sa kwarto para magpahinga. Humiga ako sa kama. Tahimik ang paligid.

“Lucas, kain na tayo.” Nahihinulugan na ako nang tinawag niya ako. Bumaling ako sa kanya at nakita kong nakasilip lang ang kanyang ulo mula sa pinto. Mabagal akong bumangon at nagtungo sa kusina. Siya ang naglagay ng pagkain sa aking plato habang nakaupo siya sa aking tapat.

“Tama na. Thanks.” ang sabi ko sa kanya.

“Lucas…” ang alangan niyang pagtawag sa aking atensyon bago ko isubo ang unang kutsara ng pagkain.

“Yeah?”

“What really happened to you?” May takot sa tono ng kanyang pagtatanong. Nakatingin siya sa aking mga mata. Padabog kong ibinaba ang hawak na kubyertos. Tumayo ako at naglakad papunta sa kwarto. Pero agad siyang nakasunod sa akin at pinigilan ako. Mahigpit niyang hinawakan ang aking braso.

“Lucas, please naman. I deserve to know! Hindi ko alam kung paano ka aalagaan. Ayaw mong lapitan kita, ayaw mong hawakan kita. Anong gagawin ko?”

“Bitawan mo ako.” Agad naman niyang pinalaya ang aking braso. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata at nanginginig ang kanyang labi. Tinapangan ko ang aking mukha at tiningnan siya sa kanyang mga mata.

“Hindi mo ako kailangang alagaan. I’m not your pet.” ang matigas kong sabi.

“Pero, Lucas…”

“No!” Lumapit siya sa akin at napaatras ako. Iniangat niya ang dalawa niyang braso. Nakita ko ang labis na pangangailangan sa kanyang tingin sa akin. Isang hakbang paatras pa ang ginawa ko at napatigil ako dahil tumama na sa pader ang paa ko. Nakulong ako sa dalawang braso ni Xavier. Hindi ako makahinga.

“Let go of me.” Pero lalong humigpit ang yakap niya sa akin. Lalong numipis ang hanging nalalanghap ko. Nagpumiglas ako. Sinuntok ko ang kanyang dibdib ng paulit-ulit. Pero matibay si Xavier. Inihilig niya ang kanyang ulo sa aking balikat. Minura ko siya. Sinabayan ko iyon ng buong pwersang pagtulak sa kanya. Lumuwag ang yakap niya. Tumakbo ako papasok sa kwarto. Ini-lock ko iyon bago sumandal. Hingal na hingal ako.

Narinig ko ang malakas na pagsuntok ni Xavier sa pader. Nagulat ako at lalong kumabog ng mabilis ang aking dibdib. Kasunod nito ay ang malalakas niyang pag-iyak. Hindi ko na kinaya at naiyak na rin ako. Itinakip ko sa aking bibig ang kanang kamay. Nanghina ang aking mga tuhod at marahan akong napaupo sa sahig.

Hindi ko nakikita ang nangyayari sa labas ng kwarto pero naririnig ko ang pagkabasag at malalakas na paghulog ng mga gamit. Hindi ako tumigil sa pag-iyak. Naghahalo na ang takot at awa ko para kay Xavier. Malalakas na katok ang bumulabog sa akin matapos ang ilang minuto ng biglang katahimikan.

“Lucas, babe. Let me in. Please! I’m sorry.” ang pag-iyak ni Xavier.

Mula sa pagkakasandal sa pinto ay gumapang ako papunta sa gilid ng kama at doon nagtago. Inilagay ko sa magkabilang tainga ang aking kamay para hindi marinig ang kanyang pagkatok. Gusto kong tumakbo palayo sa kanya.

Hindi tumigil si Xavier sa pagkatok sa pinto. Pero naging mas mahina ang mga ito. Naririnig ko siyang nagsasalita pero hindi ko naiintindihan ang kanyang sinasabi.  Nanginginig ang aking mga kamay na kinuha ang cellphone sa aking bag na nakapatong sa study table katabi ng laptop.

“Hello, Seb?!” ang hysterical kong sabi nang narinig kong sinagot niya ang aking tawag.

“Lucas, kamusta?” ang kaswal niyang tanong.

“Can you come over? Now? Please! I can’t… Si Xav kasi… Seb, please… Tulungan mo ako.” Hindi ko matapos ang aking mga sinasabi dahil muling lumakas ang pagkatok ni Xavier sa pinto. Malamang narinig niya ang aking boses. Hawak ko ang susi ng door knob kaya hindi niya iyon mabuksan. Tinulak ko ang study table para iharang ito sa pinto.

“Sisirain ko na ‘tong pintuan kapag hindi ka pa lumabas!” ang banta ni Xavier.

“Okay, okay. I’m on my way.” ang sabi ni Seb bago niya ibaba ang pinto.

Kumalma si Xavier matapos ang mabigo sa pagbubukas ng pinto. Mukhang ayaw din niya talaga sirain ang pinto namin. Nakahiga ako sa kama at patuloy lang na kinakalma ang sarili. Sa sobrang katahimikan, rinig ko ang bawat mabigat na hinga ni Xavier. Sa pakiwari ko, tahimik siya umiiyak at nakasandal sa pinto.

Agad akong napatayo nang marinig kong tumunog ang door bell namin. Lumapit ako sa pinto ng aming kwarto at pinakinggan ang marahang paglakad ni Xavier palayo sa kanyang kinauupuan. Narinig ko ang pagbukas niya ng pinto. Marahan kong tinanggal ng bahagya ang mesa na nakaharang sa pinto at inilapat ang aking tainga sa kahoy para pakinggan ang usapan. Si Seb!

“Tinawagan ako ni Lucas. Anong nangyayari? Xav, anong ginawa mo? Bakit puro bubog dito?” ang sunud-sunod niyang tanong.

Sumagot si Xavier pero hindi ko masyado itong mahina para marinig ko. Tanging mga hikbi niya lang ang aking narinig. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng selos ng mga oras na iyon. Natagalan ako sa ilang segundong paghihintay kay Seb na katukin ang pinto.

“Lucas, nandito na ako. You can come out now.” Si Seb ang isa sa mga pinakamatagal kong kaibigan. Magkaibigan ang aming mga ina noon pa. Kaya naman, bata pa lang ako ay siya na ang lagi kong kasa-kasama. Pero ni hindi kami nag-aral sa parehas na eskwelahan hanggang sa umabot kami sa college. Naging magkaklase kami sa iilang general subjects. Doon din namin nakilala si Xavier.

“Come here.” ang sabi ko kay Seb matapos bahagyang buksan ang pinto.

Sinubukan ni Xavier na kausapin ako. Namamaga ang kanyang mga mata sa sobrang pag-iyak. Pero si Seb na mismo ang pumigil sa kanya. Mahinahon niya itong kinausap bago tuluyang pumasok sa kwarto.

“Seb, natatakot ako sa kanya.” ang pag-iyak ko nang makaupo kami sa kama.

“Let him know the truth.” Mas nangibabaw ang pag-utos sa kanyang tono. Tiningnan ko siya. Umiling ako ng paulit-ulit. Nahihiya akong malaman niya. Natatakot ako sa magiging reaksyon niya.

“This shall pass.” ang pagbabahagi ko sa kanya ng aking paniniwala.

“You tell him or I will.” ang pagbibigay niya ng ultimatum.

“Tell him and our friendship’s over.” ang gatong ko.

Mukhang napaisip si Seb sa aking sinabi. Matagal siyang hindi nagsalita. Nakayuko lang siya. Nakatingin lang ako sa kanya. Hindi maayos ang kanyang buhok at halata ang pagod sa kanyang mga mata. Pero nanatili pa ring makinis ang kanyang mukha. Tumingin siya sa akin at  nagtama ang aming mga mata. Bilugan ang kanya habang pasingkit naman ang akin. Nangingintab ang kanyang matangos na ilong.

“Our friendship’s over the moment you went out with Xavier, Lucas.” Nakita ko ang paghihirap niya sa pagbigkas ng mga salitang iyon. Napuno ng luha ang kanyang mga mata bago mag-unahan ang mga ito sa pagtulo. Nasaktan ko ang kaibigan ko, hindi ko siya masisisi kung ito ang sabihin niya sa akin. Pero ngayon, lalo ko lang naramdaman ang pagiging mag-isa ko.

“Right. Then, wala kang rason para tulungan ako. You can go.” Kakaibang sakit ang naramdaman ko dahil sa sinabi ni Seb. Hindi ko maipaliwanag. Parang bigla akong nakaramdam ng kakulangan sa loob ko. Gusto ko siyang sigawan at saktan dahil sa kanyang ginawa. Sana ay pumili siya ng mas magandang panahon para aminin ito sa akin, hindi ngayong nangangailangan ako ng isang kaibigan.

“Tell him now or I will.” ang huli niyang sinabi bago lumabas ng pinto.

Hindi ko alam kung bakit kailangan niya pang ipagpilitan ang kanyang gusto kung hindi na naman niya ako tinuturing na kaibigan. Hindi ko siya pinigilan nang lumabas siya ng kwarto. Iniwan niyang nakabukas ang pinto. Matalim ang tingin ko nang lumapit siya kay Xavier. Halos patayo na ako pero hindi nagtagal ang pag-uusap nila. Patakbong lumapit sa akin si Xavier nang makalabas si Seb ng apartment. Iniangat ko ang aking kanang kamay para pigilan siya na makalapit ng husto.

“May sasabihin ka raw sa akin, sabi ni Seb.” ang sabi niya bago lumuhod sa aking harapan.

Hindi ko alam kung paano magsisimula. Parang umurong yata ang dila ko. Nakabukas na ang aking bibig pero walang boses na lumabas. Nagtatalo ang isip ko kung ano ang dapat gawin.

“Xav…” ang paos kong pagsisimula.

“Babe, ano ‘yun? You can tell me anything. Come on.” Halata sa kanyang pinipigilan niya ang sarili sa paglapit sa akin. Alam kong gusto niya pero iniisip niyang ayaw ko at magagalit na naman ako sa kanya.

“I was… Xav, I’m sorry. I was wrong to hurt you like that.” Hindi ko nagawa. Naisip ko ang nagawa kong pagsampal, pagsuntok at pagmura sa kanya. Hindi ako iyon. Oo, hindi ako magaling magpakita ng emosyon noon pa man, pero alam ni Xavier na hindi ko gawaing manakit at magmura.

“Wala iyon. I’m worried sa inaakto mo lately, Lucas. I’m here, okay? I want you to know that I’m here. Hindi na kita pipiliting magsalita. Just tell me about it when you’re ready.” ang sabi niya.

Hindi ako pinayagan ni Xavier na tulungan siya sa paglilinis sa sala. Nanatili lang akong nakahiga sa kama habang iniisip ko ang maikling pag-uusap naming ni Seb. Nasaktan ako sa kanyang sinabi pero alam kong mas nasaktan ko siya dahil naging kami ni Xavier. Gusto kong ipagtanggol ang sarili ko. Pero sigurado akong hindi niya ako papakinggan. Hindi ko inagaw si Xavier sa kanya. Inagaw niya si Xavier sa akin.