Anong Pakiramadam ng Walang Maramdaman (02)

by: Lui

rantstoriesetc.wordpress.com

Kinabukasan na ako umuwi. Pasikat na ang araw ng muli akong pumasok sa aking unit. Bumilis ang kabog ng aking dibdib ng magbukas ang pinto ng aking kwarto. Lumabas mula roon si Xavier. Napatigil siya sa paglalakad pero wala siyang sinabi sa akin. Tiningnan lang niya ako at naglakad na palabas ng pinto. Isang malalim na hinga ang aking ginawa. Buti na lang at hindi na siya nagtanong.

Humarap ako sa salamin at tiningnan ang aking repleksyon mula ulo hanggang paa. Hindi naman halatang may pinagdaraanan ako maliban na lang sa mga pagod na mata at maitim na eye bags.

Mabilis akong nag-ayos ng aking sarili para pumasok na rin sa trabaho. Sa loob lang ng isang oras ay nakaupo na ako sa aking desk at humihigop na ako ng isang tasa ng mainit na kape na may dalawang espresso shots. Tahimik ang paligid, malamig. Isa-isang nagdaratingan ang aking mga kasamahan pero hindi ko sila pinansin. Nakapasak sa aking tainga ang headphones para hindi nila ako abalahin.

“Lucas!!” Dalawang malalaking kamay ang pumatong sa aking magkabilang balikat. Biglang lumakas ang kabog ng aking dibdib. Mabilis kong tinanggal ang headphones sa aking tainga. Sinikap kong maging komportable kahit na gusto ko nang tumakbo palayo. Pilit kong ipinihit ang aking ulo sa kanyang kinatatayuan. Tinanggal na niya ang pagkakahawak sa aking balikat at umupo sa gilid ng aking desk habang pinaglalaruan ang aking stress ball.

“Ed, bakit?” Pinagpapawisan ako ng malamig. Sobrang hindi ako komportable sa sobrang lapit ng pagkakaupo niya sa akin. Si Ed ang senior associate ng aming department. Isa siya sa mga kilala rito na pinakamagaling sa kanyang trabaho. Malaki siyang tao. Hanggang balikat  lang yata niya ako. Malalim ang kanyang boses.

“May sakit ka ba? Namumutla ka yata.” ang pansin niya.

“Okay lang ako. Anong atin?” ang tanong ko, pilit na ginagawang pormal ang pakikipag-usap.

“Tungkol sa nangyari kagabi, alam mo naman siguro kung anong mangyayari kapag may nakaalam, diba?” Tumigil ako sa paghinga sa kanyang binanggit. Lumikot ang aking mga mata pero hindi ako makatingin sa kanya. Yumuko ako at pilit na humahanap ng rason para tumakas sa usapang ito.

“Lucas?” ang pagtawag niya sa aking atensyon.

“Yeah. I understand. Huwag na lang natin ulit pag-usapan iyon.” Muli na akong humarap sa aking computer at humigop ng kape. Halos nakalahati ko yata agad ang tasa. Nanginginig ang kamay ko habang nakaamba ang mga ito sa keyboard.

“Thanks.” Muli niya akong tinapik sa balikat. Bayolente na namang kumabog ang puso ko sa gulat dahil sa kanyang ginawa. Nang makita kong malayo na siya ay nakahinga na ako ng maluwag. Inangat ko ang aking telepono at tinawagan ang secretary ng aking boss. Pawisan ang aking mga palad sa sobrang kaba. Hindi na ako makapag-isip ng matino.

“Hi, Ms. Rose. Magpapaalam lang sana ako. Hindi kasi maganda ang pakiramdam ko. Pakisabi naman kay Boss John na uuna na ako.” ang usal ko.

“Lucas, may pinapagawa siya sa akin ngayon, sorry. Transfer kita sa kanya, nagbe-breakfast pa lang naman siya.” ang aligagang sagot niya sa akin.

“Naku, sige. Huwag…” Pero nawala na siya sa linya at narinig ko ang waiting tone. Gusto ko ng ibaba ang telepono. Inilayo ko na sa aking tainga ang receiver nang marinig ko ang pagsagot ng aking amo. Nakadalawang “Hello?” na ito at ang huli niyang binanggit ay ang aking pangalan.

“Boss John…” Halos hindi ko na nagawang buuin pa ang aking boses at tanging hangin na lang ang lumabas. Pati ang mga labi ko ngayon ay nanginginig na sa takot. Gusto ko ng tumakbo at huwag nang bumalik ulit dito. Pero hindi pwede.

“Everything alright, Lucas?” ang sabi niya sa kabilang linya.

Buong-buo ang boses ni Boss John. Kung nakakatakot ang kalakihan ng boses ni Ed, nakakapangilabot naman ang kay Boss. Naalala ko noong bago pa lang ako rito, mga dalawang taon na ang nakakalipas, nang may mali akong nagawa at pinagalitan niya ako. Gusto kong lamunin na lang ako ng langit at lupa noon. May tone of authority sa kanyang boses.

Sa murang edad na 35 ay nakapagtayo na ito ng sariling firm. Nag-aral si Boss John sa isa sa mga prestihiyosong unibersidad sa bansa. Pero sa America niya tinapos ang kanyang post-graduate degree. Hindi kalakihan ang firm na kanyang naipundar. Kaunti lang kaming mga empleyado at talaga namang hands-on siya sa pagma-manage nito. Mabait, matipuno at matalino si Boss John. At least, iyan ang tingin ko sa kanya noon. Minsan, nakakatakot siya.

“I don’t feel well, Boss. Gusto ko na po sanang umuwi kung okay lang.” ang nauutal kong sabi sa kanya.

“No problem. Go home and rest. But make sure to transfer your deliverables for today to Ed.” ang pagpayag ni Boss.

“Pwede po bang kay Karla na lang?” ang tanong ko.

“May ad hoc task akong ibinigay kay Karla for today. Give it to Ed then go home. Alright?” Hindi na ako nakahindi. Ako na ang humingi ng pabor sa kanya, ayaw ko nang ipilit ang gusto ko. Baka maudlot pa. Mababaliw na ako dito. Hindi na ako makahinga.

Nang ibaba ko ang phone ay mabilis akong gumawa ng e-mail na ise-send ko kay Ed. Inayos ko na rin ang mga papel na iaabot ko sa kanya. Sa loob lang ng sampung minuto ay bitbit ko na ang bag ko at naglakad na ako papunta sa desk ni Ed. Tumingala muna ako at huminga ng malalim bago ko tinawag ang kanyang atensyon. Sinabi ko sa kanya ang napag-usapan naming ni Boss at ang rason kung bakit ako aalis. Agad naman niyang tinanggap ang dagdag na trabaho niya for the day.

“Tawagan mo lang ako kapag may tanong ka.” ang huling sabi ko sa kanya.

Nang makalabas ako ng gusali ay naglakad muna ako sa parke. Umupo ako sa pinakamalayong bench at tiningnan ang mga building na nakapaligid. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin at kung anong ginawa ko para danasin ang ganito. Kakaunti ang taong dumaraan. Sariwa ang hanging aking nalalanghap dahil napapaligiran ako ng mga puno.

Nang makaramdam ako ng gutom ay umalis na ako at naglakad papunta sa pinakamalapit na kainang aking nakita. Um-order ako ng pasta at pizza. Kumakapal na ang mga tao dahil malapit na ang lunch break. Hindi na naman ako nagiging komportable.

“Miss, pwedeng to-go na lang ‘yung order ko?” Nababaliw na yata talaga ako. Pagkaabot ko ng aking bayad, tumakbo akong palabas ng restaurant nang marinig ko ang malakas na tawa ng isang lalaki. Hindi ko na hinintay pa ang sukli ko. Agad akong pumara ng taxi at nagpahatid sa apartment. Kailangan ko lang mapag-isa. Pero paano si Xavier? Paano niya ako maiintindihan.

…

“Are you ready to talk about it?” Nakakabingi ang katahimikang kanyang binasag habang nasa hapag-kainan kami at kumakain ng hapunan. Ipinagluto ko siya ng paborito niyang caldereta bilang paghingi ng tawad sa ginawa kong pagtulak sa kanya kagabi. Alam kong alam niyang iyon ang paraan ko ng pakikipag-ayos sa kanya dahil iyon lang naman ang ginagawa ko tuwing nag-aaway kami na ako ang may kasalanan.

Sa tatlong taon naming pagsasama ni Xavier, hindi ako naging expressive sa nararamdaman ko. Maliban na lang sa ilang mga pagkakataong lasing ako o di kaya ay sobrang saya o lungkot. Pero sa araw-araw na pagsasama namin, hindi ako magaling magpakita ng emosyon sa kanya. Kaya sa mga maliliit na bagay tulad ng pagluluto ng kanyang paborito ko ito nailalabas. Maswerte ako at naiinitindihan niya ako at hindi niya ako pinilit na magbago para sa relasyon namin.

“No.” ang maikli kong sagot.

“May ginawa ba akong mali? Nag-sorry na ako sa’yo dahil sa pag-inom ko kagabi. Lucas, anong problema? Sa trabaho ba? Nahihirapan ka na ba? Please naman…” Masyado akong naingayan sa pagsasalita niya. Pakiramdam ko ay masyado niya akong pine-pressure na magsalita. Alam niyang ayoko ng pinipilit ako. Ibinagsak ko ang hawak kong kutsara’t tinidor na ikinagulat niya.

“Xav! Please! Huwag ka muna magsalita!!!” ang sigaw ko.

“Sorry.” ang bulong niya bago bumalik sa pagkain.

Hinayaan ko na siyang magligpit ng aming pinagkainan. Pumunta na ako sa kwarto. Ayaw ko sa ginagawa ko pero ayaw ko naman siyang idamay sa problema ko. Masyado na siyang maraming iniisip para pati ako ay dumagdag pa roon. Naging abala ako sa trabaho sa mga sumunod na oras. Nararamdaman ko ang mga titig niya sa akin habang nasa study table ako at siya ay nasa kama. Gusto ko siyang yakapin. Pero pinangungunahan ako ng takot.

Nang makaramdam ako ng antok ay pinatay ko na ang laptop at nagtungo sa banyo para maghilamos at magsipilyo. Paglabas ko ay naabutan ko si Xavier na inaayos na ang kamang aming tutulugan. Pero ayaw kong matulog ng may katabi. Lalo pa’t si Xavier. Hindi ako mapapanatag.

“Sa sala na lang ako matutulog.” ang sabi ko.

Isang malalim na buntong-hininga ang kanyang pinakawalan bago hablutin ang isang unan at kumot. Ipinatong niya ito sa katabing upuan at tinapos ang pag-aayos sa kama para sa isa. Kinuha niya mula sa upuan ang unan at kumot at naglakad palabas ng kwarto habang yakap ang mga ito.

“Ako na lang sa sala.” Tumigil pa siya sa aking harapan na para bang naghihintay na pigilan ko siya. Pero hindi ko ginawa. Hinayaan ko siyang sa sala matulog. Isinara ko ang pinto bago patayin ang ilaw sa buong kwarto. Sa pangalawang pagkakataon, nakatulog ako dahil sa pag-iyak.

…

Marami na ang nakakapansin sa pagiging masyadong tahimik ko noong mga nakaraang araw. Maging si Karla na itinuturing kong pinakamalapit sa akin sa office ay napansin ito. Magkatabi kami sa katatapos lang na meeting kung saan pinag-usapan ang mga bagong trabahong kailangan naming matapos bago matapos ang linggo. Ibig sabihin noon ay kailangan kong matapos sa tatlong presentations ko bukas bilang Huwebes na ngayon.

“Friend, ano bang problema? LQ kayo ni Papa X?” ang tanong ni Karla sa akin habang nagsasalita si Ed sa meeting.

“Hindi. Huwag kang maingay, baka mapagalitan ka na naman ni Boss. Madagdagan lalo ‘yang work mo.” ang pag-iwas ko sa topic.

“Lucas, nasaan na tayo sa Emerging Markets presentation?” Muli na naman akong kinabahan nang ilipat sa akin ang atensyon ng meeting. Binuksan ko ang folder na aking dala pero hindi ko makita ang papel na kailangan ko kaya naman lalong nahalata ang pagiging balisa ko.

“Sorry. Here. It’s 70% done. I only lack European details which…”

“My meeting’s moved to tomorrow. Make sure that the report is in my office before you leave tonight.” ang pagputol ni Boss John sa aking sinasabi.

“Consider it done, Boss.” ang walang emosyon kong sagot.

Hindi ako gumawa ng ibang trabaho maliban sa report na kailangan kong matapos ngayon. Ayokong mag-overtime. Ayokong gabihin. Hindi na ako sumama sa lunch-out ng mga kasamahan ko. Nagpa-deliver na lang ako ng makakain para hindi na ako maabala pa sa paglalakad. Pero mukhang hindi nagkasya ang nalalabing anim na oras para tapusin ang kailangan ni Boss John. Marami akong revision dahil hindi tumutugma ang formula ko sa mga computations.

“Friend, dinner?” ang yaya ni Karla.

“Can’t, sorry. Parang nag-start from scratch ako. Nangangalahati pa lang ako.” ang malungkot kong sagot.

“O sige. O paano, mauuna na ako sa’yo. May presentation ako bukas sa board.” ang sabi ni Karla.

“Sige, galingan mo bukas ah.” Dahil sa pagbabago ng schedule ni Boss, si Karla na ang magpe-present sa board bukas tungkol sa mga natapos naming projects. Tumayo ako sa aking desk at nakitang tatlo na lang kaming nasa floor – ako, si Ed at ang isa pa naming kasamahan. Malamang nasa office pa si Boss dahil bukas pa ang ilaw niya. Muli na naman akong kinabahan kaya binilisan ko na ang pagtapos sa aking report.

Isang oras… Dalawang oras… Hanggang sa umabot na sa tatlong oras ang overtime ko. Past 9PM na sa aking relo, nagpu-proofread na lang ako. Ilang minuto na lang at ipi-print ko na ito at makakauwi na ako. Tahimik sa buong floor. Nagpaalam na ang isa naming kasamahan na uuwi na. Ako na lang at si Ed ang nasa floor. Kinuha ko ang aking cellphone.

“Come on, Xav. Answer the phone.” ang bulong ko sa aking sarili.

Nakatatlong tawag ako sa kanya pero hindi niya sinasagot. Sa wakas ay natapos ko na ang proofreading. Agad akong nag-print ng tatlong kopya nito. Muli kong tiningnan ang aking relo. Alas-diyes na. Patakbo akong nagtungo sa printer section upang kuhanin ang mga kopya ng report.

“Calm down, Lucas. Calm down. Makakauwi ka na.” ang pakikipag-usap ko sa aking sarili.

Iilang ilaw na lang ang bukas sa floor. Nakayuko kong tinahak ang daan pabalik sa aking desk. Pagliko ko sa kanan ay muntik ko nang mabangga si Ed. Napamura ako sa gulat. Natawa naman siya sa reaksyon ko. Pero akala ko ay sasabog ang dibdib ko sa sobrang takot.

“O, Lucas! Akala ko umuwi ka na. Wala ka kasi sa desk mo.” ang sabi niya habang hawak ang braso ko.

“Nag-print lang ako. Kailangan ‘to ni Boss John. Pero pauwi na rin ako.” ang kinakabahan kong sagot.

“Ah. Gusto mo bang sumabay na sa akin?” ang yaya niya.