No Boundaries (06-10)

By: emray

E-mail: iam.emildelosreyes@yahoo.com

Source: theimmaculatedalisay.blogspot.com

[06]

Ang Kambal na si Andrew

“Saan ka na naman ba nanggaling ikaw na bata ka?” pambungad na tanong ni Governor Don Joaquin.

“Kila Steph lang po. Dumaan lang po ako sandali.” mahinahong sagot ni Andrew kahit na sa totoo ay medyo asar ito sa ama dahil nais pa niyang makasam si Steph.

“Halika na at aalis na tayo.” Pagkasabi nito ni Governor Don Joaquin ay pahangos na dumating si Aing Martha.

“Ano po ang kailangan n’yo Aling Martha?” tanong ni Andrew

“Anong oras po ba ang balik n’yo? Di po ba at ika-pitong taon ngayon ng kamamatayan ni Doña Rita?” saad ni Aling Martha.

“Oo nga pala, nakalimutan ko. Aling Martha ikaw na lang po ang bahala para sa kamamatayan ni Doña Rita mo.” sambit ni Don Joaquin “baka kasi gabihin kami.”

Habang umaandar ang kotse ay may namumuong galit sa ama dahil maging ang kamatayan ng ina ay nakalimutan nito. “wala ka na ngang silbing ama, wala ka pa ding silbing asawa.” Paghihimagsik ng isipan ng binata.

Kasabay nito ay naibubulong din ng isipan ni Andrew ang nangyari nung nakaraang pitong taon. “Pitong taon na din pala nang patayin si Mama. Ang mga magnanakaw na yun, pati si Mama dinala nila. Hindi na nakuntento sa mga nanakaw, pumatay pa. Kaawa-awa si Mama, wala akong nagawa para iligtras siya sa mga hayop na un.” Habang naiisip ni Andrew ang ganitong mga bagay ay pinipigilan niyang umiyak.

Si Em-Ehm Andrew Mark del Rosario o Andrew ay ang kakambal ni Andrei. Lumaki silang kambal ng magkamukang magkamuka. Hindi mo nasasabi kung sino ang sino sa dalawa. Tanging sa pag-uugali lang nagkakaiba. Kung si Andrei ay tahimik, iyon naman ang ikinagulo ni Andrew. Mabilis kumilos, maliksi at gagawin agad isang bagay na ibig nito. Laging sinasabi kung ano ang laman ng kanyang isip, subalit tikom na pag ang kanyang papa ang kausap. Tulad ni Andrei, mabait at maasahan din si Andrew. Mahilig magkimkim ng sama ng loob ngunit inilalabas din sa mga kaibigan at lalong higit kay Aling Martha. Tulad ni Andrei, madami din ang nahuhumaling sa anyo at bikas ng binata. Lalo’t higit sa ugaling palakaibigan nito. Di tulad ni Andrei na madalas mapagkamalang suplado, iba ang aura ni Andrew mula sa kakambal.

Si Andrew din ang sanhi ng kabiguan ni Andrei sa pag-ibig kay Stephanie. Lingid sa kaalaman ni Andrei ay alam na ni Andrew ang pagbabalak na ligawan nito si Steph. Pinili na lamang ni Andrew ang manahimik dahil natatakot siyang masira ang samahan nilang kambal. Sa paniniwala ni Andrew, hindi na baling makaaway niya ang lahat wag lang ang kakambal. Mahal niya ang kakambal at ito lang ang lagi niyang kasama sa lungkot. Laging dumadamay ito sa kanya sa lahat ng problema.

“Andrew” basag ni Governor Don Joaquin sa katahimikan “kanina ka pa walang imik diyan ah.”

“Wala po papa, may iniisip lang po ako.”

“Ang Mama mo na naman ang iniisip mo, tama ba ako?”

Natahimik si Andrew.

“Iho, wag mo na lang isipin un, nakalipas na yun. Mas mahalaga tanggapin na lang na wala na talaga si Mama mo at maging masaya.”

Sa isip-isip ni Andrew “hindi ako katulad nyo mabilis lumimot at kalimutan ang mahal ko. Hindi ako manhid kagaya nyo na walang pakiramdam at hindi marunong masaktan.” Mula ng mamatay ang kanilang ina ay hindi man lang nila nakitang umiyak ang Papa nila.

Ilang sandali pa at inabot na nila ang kapitolyo kung saan ang kanyang ama ang pangunahing tagapagsalita para pagbubukas ng proyekto ng lalawigan para sa mga batang lansangan. Nais na sanang umuwi ni Andrew para makabisita sa puntod ng ina, subalit may kung ano sa puso n’ya na nagpipigil para umalis. Kahit pinapauna na siya ng ama ay pinili pa rin niyang manatili sa lugar na iyon.

Sa kabilang banda naman, dahil sa paghanga ng Gobernador sa batang si Nicco ay inanyayahan din itong magsalita sa naturang programa. Sa unang sulyap pa lang ni Andrew sa binatang si Nicco, tulad ni Andrei ay agad itong nahumaling na titigan ang maamong mukha ni Nicco. Tila ba isang anghel ang nasa entablado ngayon ang naiisip ni Andrew. May kung anong tinig na pilit siyang sinasaway at pinipigilang titigan ang binata. Subalit, pinilit sumuway ni Andrew. Naisip niyang kung lalagyan ng mahabang buhok ang binatang iyon ay magiging marikit na dilag at hindi mo aakalaing lalaki din pala. Naisip niyang bigla kung sino ang mas maganda si Nicco o si Steph. Dahil sa malalim na pag-iisip ay hindi na niya napansin ang nangyayari sa paligid. Maging ang pangalan ng kanyang iniisip ay hindi na niya nagawang mapakinggan at maintidihian. Natauhan na lamang siya ng sinabi nito na –

“this is the best possible world. Kaya naman, marapat at tungkulin nating mahalin ang mga bagay na nakaligid sa atin. Matuto tayong pahalagahan at bigyang importansya ang kahit gaano kaliit na bagay ang mayroon tayo. Hindi dapat tayo mawalan ng pag-asa, sapagkat sa bawat kabiguan ay laging mayroong naghihintay na kabutihan ang maidudulot nito. Wag isipin na ang kalagayan natin sa ngayon ay isang sumpa o parusa. Wag natin hayaang tayo ay maliitin, anu man ang estado, ang tao ay tao pa din. Kumilos tayo para mabago ang buhay natin, kumilos tayo para makamit ang buhay na para sa atin ay isang pangarap na lamang.”

“Gwapo sana” mahinang usal ni Andrew “kaso mali ang sinabi nya. Best possible world ka jan. Di mo ba alam para lang yan sa mga taong walang pakialam sa mundo, sa mga taong manhid.” Tulad ni Andrei negatibo din ang pananaw niya sa mundo, bunga na din ito ng nangyari sa kanilang mama at sa inaasal ng kanilang ama, isabay pa dito ang pressure na dala ng pagiging del Rosario.

Gabi na ng umuwi ang mag-ama. Habang nasa loob ng sasakyan ay namayani ang katahimikan. “ang ganda nung sinabi ni Nicco di ba?” pagbasag ni Don Joaquin sa katahimikan.

“Sino pong Nicco? Un po ba yung nagsalita kanina?” tanong ni Andrew.

“Oo Andrew, siya nga. Nakilala ko yun sa SINHS at talagang napahanga ako, maging si Kuya Andrei mo ay humanga.”

Tahimik na lang si Andrew at hindi na kumontra dahil hindi naman siya mananalo sa ama, sa huli siya pa ang lalabas na mali. Pero sabi ng isip niya, “pareho kasi kayong manhid ni Nicco na yun kaya nagandahan ka, saka pinasasakay ka lang ni Kuya Andrei.” Sa pag-iisip nito ay tila ba nangingiti si Andrew.

[07]

Muling Pagtatagpo ni Nicco at Andrei

Isang lingo na din mula ng magkakilala sila Nicco at Andrei. Hindi nadin malinaw para kay Nicco ang anyo ng binatang si Andrei. Kahit anong pilit ang gawin ni Nicco ay hindi nya mabuo ang larawan nito sa isipan. Tanging natatandaan na lamang niya ang ang kabog ng kanyang dibdib at panginignig ng kanyang kamay at binti nung mga panahong iyon. Maging ang ginawang paghalik nito sa kanya na unang beses niyang nalasap.

“Nicco, gumising ka na at tanghali na” pang-iistorbo ng isang pamilyar na tinig sa nahihimbing na si Nicco “bilisan mong kumilos at may pupuntahan tayo.”

“Kung makagising ka parang wala ng bukas” sagot ni Nicco at pagkagulat ng makita ang taong gumising sa kanya “Chad, ano ang ginagawa mo dito?”

“At kung matulog ka parang wala ng bukas” nakangiting sagot ni Chad “may pupuntahan nga tayo, pinagising ka na sa akin ni Mang Juancho para makalakad na tayo agad.”

Sa paglalakad ng dalawa papuntang bayan ay nagtanong ulit si Nicco “Saan ba talaga tayo pupunta? Ano naman ang gagawin natin dito sa kapitolyo? Niloloko mo lang ata ako eh.”

“Hindi kita niloloko. Panahon na para ipakita mo yung talentong matagal mo nang tinatago.” sagot ni Chad.

“Ano namang talent un?” tila nagtatakang tanong ni Nicco.

“Ang pag-awit. Lagi kitang naririnig na kumakanta sa inyo. Sayang naman ang talent kung hindi ipapakita sa marami. Baka mapanis yan.” nakangiting saad ni Chad.

“Di bali nang mapanis wag lang mapahiya.” pagkasabi nito ay biglang huminto ng may mapansin “sira ka ba, mamaya na pala ung contest eh.”

“Eh ano naman ngayon, kantahin mo ung lagi mong kinakanta sa kwarto mo” sagot ni Chad “ung No Boundaries. Ganda nga ng version mo eh.”

Matapos sabihin ito ay lumapit na si Chad sa nagsusulat ng mga kasali at ipinalista na si Nicco. “Miss, open pa po di ba kayo sa listing na sasali di ba? Pakilagay po Niccollo Emmanuelle Ray de Dios galing ng San Isidro.”

Huli na ng mapansin ni Nicco ang ginawa ng kaibigan kaya’t wala siyang nagawa kundi ang umayon na lang. “Naku Chad, pag ako napahiya mamaya hindi kita mapapatawad. Dahil sa ginawa mo, ikaw dapat ang maghanda ng lahat at ako’y walang alam sa ganyang mga bagay.”

“Ayaw mo nun, ikaw ang magdadala ng pangalan ng San Isidro, wag ka mag-alala, ung nanalo dati ay galing ng San Isidro at judge un ngayon. Sabi nga nya humanap ako ng representative natin eh. Sigurado ipapanalo ka nun.” pagkasabi ay tumawa nalang ito.

“Ayaw kong manalo sa pandaraya. Hindi pa naman ako siguro ganuong kasama na tao, sigurado akong hindi ako magiging maligaya kung alam kong inalis ko sa iba ang karapatang dapat ay sila ang may hawak pero nakuha ko dahil sa daya. Mas gusto ko na lang mapahiya kaysa naman makaapak ng ibang tao at magbigay ng inhustisya. Nakakahiya ang ganuon.” sambit ni Nicco na may kalungkutan.

“Ano ka ba, siyempre di mangyayari un na mananalo ka dahil sa daya. May tiwala ako na kaya mo talagang manalo. Alam mo, madami ang nagsasabing magaling ka talaga. Kung patuloy mong itatago yang talent na yan, dineprieve mo lang ang sarili mo para makuha ung tamang pagkilala sa husay mo sa isang bagay.” pagtutuwid ni Chad “ayos nga un diba, tatawagin ka nilang The Singing Priest of San Isidro.” dagdag pa nito na nakangiti.

Dumating na nga ang oras ng kompetisyon. Kitang – kita ni Nicco ang pagdagsa ng mga taga-San Isidro para suportahan siya. Pangpito siya sa mga kalahok, labis naman ang kaba niya ng marinig ang mga kasaling nag-eensayo sa backstage at ung mga nakatapos na. Nang sumilip siya para tingnan ang nasa labas laking gulat niya ng makita ang isang pamilyar na anyo na kasama ng mga hurado. Lalo siyang kinabahan at nangatog ang kanyang mga tuhod ng masiguradong ito ang pangahas na umangkin sa labi n’ya sa unang pagkakataon.

Matagal siya sa ganuong ayos ng lapitan siya nila Fr. Rex at ni Chad. “Malapit ka na iho, galingan mo.” sabi ni Fr. Rex.

“Mamumutla ka na oh, wala ka pa sa stage nyan. Isipin mo sa kwarto ka lang kumakanta, ang ang hawak mo suklay at nakatayo ka sa papag. Ganuon lang. Wag mo isiping madaming nanunuod sa’yo.” sabi naman ni Chad na may ngiti.

“Wag kang mag-alala, tutulungan ka ng Diyos para magawa mo ang lahat ng kaya mong ibigay tulad ng ibang kalahok.” sabi ni Fr. Rex.

“Salamat po” pagkawika nito ay naisip niya na –“oo nga pala, laging tumutulong ang Diyos sa lahat ng bagay. Nagbibigay ng suporta para sa lahat. Basta ibigay ko lang ang sarili ko at lahat ng kakayahan ko siya na ang bahala. Fair naman siya sa lahat, un nga lang nasa tao na kung paano gagamitin ang mga binigay sa kanila.”

Sa pag-iisip ng ganito ay bahagyang napanatag ang kalooban ni Nicco.

“Niks, ikaw na, bilisan mo” sabi ni Chad.

Sa kabilang banda naman, habang nakaupo si Andrei kasama ang ibang hurado ay nakaramdam siya ng kaba nang mabasa ang isang pamilyar na pangalan sa listahan ng mga kalahok. Iniisip niya kung ito ba ay si Nicco na nakilala niya o isang kapangalan. Kahit alam niyang ito ay ang kakilala niya, nagbibigay pa din siya ng duda sa knayang hinala. Kahit hindi pa nagsisimula ay nais na niyang makita ang pampitong kalahok at bawat kumakanta ay tila ba gusto niyang sabihing “next” para umabot sa pampitong kalahok. Gusto na rin niyang tumayo sa upuan at pumunta kung saan anduon ang mga kalahok. Lingid sa knayang kaalaman ay may mga matang nakatitig sa kanya na ganuon din ang nararamdaman. Hindi makapagconcentrate si Andrei dahil sa pagnanais na makita ang pampitong kalahok at lalo lumakas ang dagundong sa loob niya at bumilis ang tibok ng puso ng tinawag na ang kanina pa niya hinhintay.

Kahit may kaba at pagkabalisa kay Nicco dahil sa dami ng tao, lalo’t higit dahil sa mukhang dati’y pilit niyang inaalala ay nagawa pa din niya ang makakanta sa harap ng mga tao. Sa una’y kinakabahan ngunit ayaw niyang ipahalata. Inisip niyang nanaginip lamang siya nang sa ganuon ay mawala ang tensyong bumabalot sa kanya. Pinalagay niyang ang lahat ay imahinasyon na lalong nagbigay sa kanya ng lakas para lalong galingan. Iniisip niyang kumakanta siya para kay Andrei na nuon din ay nasa harapan niya.

Hindi alam ni Andrei ang nararamdaman. Napakalaking paghanga ang binigay sa umaawit sa harap niya. Tila ba nais niyang angkining ito ay kumakanta para lang sa kanya. Tila nais niyang paalisin ang lahat para siya lamang ang makadinig sa tinig ni Nicco. Pakiramdam niya ay silang dalawa na lang ang tao sa lugar na iyon. Unti-unti bumalik siya sa dating katauhan ng marinig ang palakpakan ng mga tao. Pagkarinig nito ay tumayo siya kasama ang ibang hurado na kita ang paghanga sa galing ng kalahok.

Nais ni Andrei na matapos na ang patimpalak ng sa ganuon ay malapitan na niya si Nicco. Habang si Nicco ay hindi alam kung uuwi nab a para maiwasan ang binata o hihintaying matapos ng makapag-usap sila. Pero mas nanaig ang pagnanasang sila ay muling magkausap.

Sa may di kalayuan ay nanduon din si Andrew para maghanap ng lead vocal sa bandang tinatatag niya. Hindi niya maintidihan ang sarili dahil sa pakiramdam niya na nais na niyang angkinin at tawaging sa kanya ang pamilyar na mukhang iyon. Tila ba nais niyang pagsisihan ang binulong dati ng isipan niyang ito ay manhid. Nais pa sana niyang manatili subalit inaya na sila ng mga kabarkada niyang umuwi dahil sa tingin nila ay nakita na nila ang bagong magiging miyembro ng banda niula at minabuting bukas na lamang ito kausapin. Ayaw man ng kalooban ni Andrew ay nilisan na nila ang lugar at ang pakiramdam niya ay tila ba iniwanan niya ang taong mahalaga sa kanya.

Di naglaon ay natapos na ang patimpalak at nagbunyi ang buong San Isidro dahil sa tagumpay ng kanilang manok. Sa kanilang pagsasaya sa backstage “Sabi ko na nga ba magaling ka talaga” payakap na pagbati ni Aling Neneng. Kasunod nito ay ang pagbati na din sa kanya ng mga kababaryo, kakilala, kanyang mga nakalaban, mga hurado, maging ang mga hindi nila kakilala na humanga sa likas na talento ni Nicco.

“Iyan si Nicco, hindi lang pang-akademiko, pang kantahan pa” pagbati ni Manong Rene.

Nahihiya man at namumula walang ibang nasabi si Nicco kundi “Salamat po.”

“Sa una’y gwapo sa tingin, matalino kung iyong susubukin, mabait kung kikilalanin, at nagayon bumibirit na din.” Pagkawika nito ni Rome ay tumawa ang lahat.

Sa di kalayuan ay nanduon at naghihintay ng tamang oras si Andrei para malapitan si Nicco. Sa kabilang banda ay hinhintay din ni Nicco na lapitan siya ni Andrei at pilit niyang hinahagilap ng mata kung nasaan ang binata. Kaya’t nang mag-aya ang mga kakabayan niya para umuwi na ay tumanggi ito at sinabing maya-maya na siya uuwi. Ganuon pa man ay sinamahan siya ni Chad hanggang sa makatapos na silang magligpit at kausapin ng iba’t ibang taong nagpapabatid ng paghanga.

Nang mapansin ni Andrei na wala ng nakapaligid kay Nicco kundi si Chad ay nilapitan na niya ito para batiin. “Congratulations! Perfect score ka sa lahat ng judges.”

“Salamat naman po” tanging nasambit ni Nicco na nihihiya.

“Sabi ko sa’yo pare, magaling to eh” pagmamalaki ni Chad.

“Tama ka pare, kita mo syanding ovation at nanalo na walang bad comments” pagsang-ayon ni Andrei “ano pauwi nab a kayo?” dugtong pa ng binata.

“Oo pare, magcocommute na nga lang kami wala kasi akong dalang sasakyan eh” sabi ni Chad.

“Pauwi na din ako, halika na sabay na kayo sa akin.” pag-anyaya ni Andrei.

“Sige ba pare!” si Chad.

Habang nasa sasakyan ay patuloy na nag-uusap ang magkaibigang Chad at Andrei. Sa likod na piniling sumakay ni Nicco dahil nahihiya it okay Andrei samantalang si Chad ang nasa harapan at si Andrei ang nagdidrive. Tawanan, kwentuhan, alaskahan ang pinag-uusapan ng dalawa. Sa isip-isip ni Nicco, ayos lang na hindi niya makausap si Andrei mahalaga nakita nya ulit ito. Habang patuloy sa pag-uusap ang dalawa tila nasaktan ang damdamin ni Nicco nang margining ang kwentuhan ng dalawa patungkol kat Steph at lalo siyang nalungkot nang malamang ito pala ay minamahal ni Andrei. Nais tumulo ng luha ng batang si Nicco pero pinigilan niya ang sarili.

Kahit masakit, pinipilit pa din niyang ngumiti pag nililingon siya ng kahit sino sa dalawa. Napagtanto niya na kahit ano ang gawin niya, hindi maaaring magsama ang parehong lalaki dahil ang lalaki ay para sa babae. Sinaway niya ang sarili sa pag-iyak dahil inisip niyang wala siyang karapatang masaktan dahil sa simula pa lang ay dapat alam na niya ang bawal.

Di nagtagal at nakarating na sila sa bayan. Ilang sandali pa ay binaba na ni Andrei si Nicco sa harap ng bahay nila samantalang si Chad ay sa kabilang kanto pa. Labis ang lungkot ni Nicco na dinaan na lang niya sa tulog. Wala sa bahay nila ang tatay niya, maging ang mga kapatid ay hindi naisipang dumalaw o kaya ay puntahan siya. Isa lang ang nasa isip niya, ang magpahinga at wag nang alalahanin pa ang lahat nang nangyari.

[08]

Si Andrew at Nicco

Kahit lumipas na ang magdamag, hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa isip ni Andrew ang binatang narinig niya sa kapitolyo. Ang bawat ngiti nito, pikit ng mga mata, buka ng bibig, maging ang tinig nito na paulit-ulit niyang naririnig. Habang nagmamaneho ay masusing minamasdan ng binata ang daan ng San Isidro na para bang may hinahanap. Pagkalabas ng San Isidro ay tila bagang pipi ito na hindi man lang nagsasalita at bakas ang lalim ng iniisip.

“Andrew, what’s wrong?” tanong ni Steph na napansin na malalim ang iniisip ng manliligaw.

“Wala lang ito, iniisip ko lang kasi iiwan mo na ako ngayon” sagot ni Andrew na may halong paglalambing “ayan, nandito na tayo sa airport.”

“Sakto, may 15minutes pa pala tayo para magsama” nakangiting sambit ni Steph. Tanging ngiti lang ang ginawad ni Andrew sa mga katagang iyon.

Di nga nagtagal at nakaalis na ang eroplanong kinalululanan ni Steph at nagdesisyon na ding umuwi si Andrew. Sapagkat may dala ding sariling kotse ang mga magulang ni Steph sa paghahatid sa anak kung kaya’t mag-isang nagbyahe ang binata sa pag-uwi. Sa pagpasok nya ulit sa San Isidro ay patuloy pa din niyang hinahanap ang binatang biglang binalingan ng kanyang interest.

Kinaumagahan, araw ng Linggo, napagpasyahan ni Andrew na magsimba sa bayan ng mag-isa. Hindi tulad ng nakagawian na sa bisita sa barrio sila nagsisimba ng kakambal kasama si Aling Martha. Saktong sa pagdating niya ay naghahanda na ang mga sacristan para sa pagsisimula ng misa. Duon ay naulinigan niya ang mga pagbati sa isang tao at ang isang pamilyar na tinig na nagpapasalamat sa mga bumabati. Nais sanang makita ni Andrew ang pinanggagalingan ng tinig na iyon subalit kasabay sa paglapit niya ay ang pagsisimula na ng prusisyon mula sa pinto ng simbahan patungong altar. Napagpasyahan ni Andrew na sa harapan umupo at ipagpamamaya na lang ang gagawing paghahanap sa binatang nagpapagulo sa isipan niya.

Mula sa ibaba ay kitang kita ni Andrew ang mga mukhang nasa itaas ng altar. Sa pag-ikot ng kanyang paningin ay napakong bigla ang kanyang mga mata sa binatang kanina pa niya hinhanap. Biglang bumilis ang tibok ng knayang puso at tila napakaingay sa loob ng kanyang dibdib. Hinidi niya maialis ang mga mata sa anyo na kahapon pa niya hinahanap. Lalong bumilis ang tibok ng kanyang puso ng makitang tumingin din ito sa gawein niya at siguradong siya ang nginitian nito.

Mula sa itaas ay kitang-kita ni Nicco ang mga tao, maging ang lalaking kanina pa sa kanya nakatingin. Sa pag-aakalang ito ay si Andrei, binigyan niya ito ng isang ngiti. Sa pag-aakalang nasa loob ang lalaking nagpapakabog sa kalooban niya ay nagsimulang makaramdam ng pagkabalisa ang batang sacristan. Subalit hindi tulad ng dati, pakiramdam niya na tila ba ibang tao iyon at hindi si Andrei na nakilala niya.

Nang matapos ang misa ay nakita ni Andrew ang mga kabarkada niya kung kaya’t nawalan na siya ng oras na puntahan ang sacristan dahil naipit na siya sa kwentuhan. Naisip na lang niya na mayroon pa naman ibang araw lalo na at alam niya kung saan hahanapin ang hinahanap. Masaya na siya at nakita niya ang binata at kahit kailan niya nais ay maaari niya itong puntahan.

Samantala, madami ang pumupunta sa sakristiya hindi lamang para magmano kay Fr. Rex kundi para batiin din ang kampeon ng San Isidro.

“Nicco, alam ko namang pagod ka, bakit ka pa nagserve ngayong araw.” sabi ni Fr. Rex kay Nicco.

“Naku Father para isang oras lang po sa isang linggo ay pinagbabawalan nyo pa akong maglingkod sa Diyos.” pakling sagot ni Nicco.

“Naku iho, hindi naman kita pinagbabawalang magsimba, sana naman ay nagpahinga ka muna at kahit mamaya ka na nagsimba.”

“Father, kung magsisimba po ako, mas maganda na ung magseserve na din ako.” ani ni Nicco “iba po kasi sa pakiramdam ang alam mong nakakapaglingkod ka kahit sa munting paraan. Madami po tayong dapat ipagpasalamat at madaming dahilan para paniwalaan nating siya ay nag-iisang maylikha at manunubos.”

“Sige na nga, ikaw na ang panalo sa ngayon.”

Patakbong umalis si Nicco dahil mahuhuli siya sa usapan nila ni Rome. Nalimutan na rin niya ang binatang inakala niyang si Andrei. Tila ba pilit na pinagtatagpo ng tadhana si Andrew at Nicco. Hindi sinasadyang sa pagmamadali niya ay nabangga niya ang isang lalaki at ito ay natapunan ng iniinom na softdrinks.

“Shit” sabi ng binatang natabig ni Nicco “hindi kasi marunong mag-ingat” sabay lingon ni Andrew.

Tila ba napipi si Nicco dahil hindi niya inaasahang si Andrei pala iyon. Muli ay nanginig ang kanyang katawan at lumakas ang kabog sa dibdib niya. Hindi din malaman ni Andrew ang gagawin o sasabihin ng malamang ito pala ay ang binatang nais niyang makilala at makita.

“Sorry And—“ hindi pa man niya naitutuloy ay agad ng sumabat ang mga kaibigan ni Andrew.

“Stupido, hindi ka kasi nag-iingat” sabi ng isa “bulag ka ba o tanga?” dugtong na nito.

“Gusto mo pare bangasan na natin to” sibad pa ng isa.

Likas ang pagiging mayabang sa barkada ni Andrew, nakapagtatakang kahit mayabang ang mga ito ay tila hindi apektado at naiimpluwensiyahan si Andrew.

“Ah, mga pare, pabayaan nyo na, talagang may mga tanga lang sa mundo.” Hindi maunawaan ni Andrew kung bakit iyon ang nasabi niya, iba ang nasa loob ng kanyang puso. Tila ba gusto niyang hawakan ang mga kamay nito at sabihing ayos lang ang nangyari. Maging ang mga kabarkadang iyon ni Andrew ay nagtaka sa sinabi nito. “tara na umalis na tayo.”

Labis na nasaktan si Nicco dahil hindi niya inakalang ganuon ang sasabihin ng inakala niyang kaibigan. Inalo niya ang sarili na at sinabi – “ Nicco, Nicco, Nicco, madami lang talaga ang mapagpanggap sa mundo. Malas mo lang at nakakilala ka ng isa. Mainam na at habang mas maaga nalaman mo na ang ugali ng Andrei na yun, darating din ang katapat nun na pagpapatino sa kanya.” Isang malalim na buntong-hininga ang inilabas pinakawalan ni Nicco.

Nang gabi ding iyon ay iniisip pa rin ni Nicco ang nangyari, ngunit tulad kanina ay inalo niya ang sarili -- “Nicco, Nicco, Nicco, ang mahalaga totoo ka sa sarili mo at hindi ka nagpapanggap okay.!” Nahihirapan mang makatulog dahil sa pag-iisip sa nangyari ay pinilit pa rin niya, ngunit hindi pa rin talaga niya kaya kaya’t saglit niyang kinausap ang Diyos mula sa kawalan –

“Buti na lang po andiyan ka lagi para kausapin ko, paglabasan ko ng sama ng loob. Hindi man po kita nakikita, sa puso ko alam ko na hindi ka nang-iiwan. Sa tuwing nababalisa ako, napapagaan mo ang loob ko. Paano na lang kung wala ang tulad mo.”

Inilabas ni Nicco ang lahat ng nararamdaman sa pamamagitan ng dasal, at tila ba epektibong gamut, unti-unting nawala ang pag-iisip niya at napakalma agad siya. Hanggang sa hindi niya namalayang nakatulog na pala siya.

Kagaya ni Nicco ay hindi din makatulog si Andrew, tila pinagsisisihan ang ginawa niya kanina, lalo na ang ginawang pag-iwan niya dito kanina.

“Hay, ano na kaya ang iniisip nun tungkol sa akin.” mahinang sambit ni Andrew “sana naman pag nagkita kami ulit hindi na siya galit, magsosorry na lang ako”

Minabuti ni Andrew na magpatugtog na lang gamit ang ipod nang sa gayon ay malimutan niya ang ginawa kanina na labis niyang pinagsisisihan.

Samantala, walang kaalam-alam si Andrei na nagagalit pala sa kanya si Nicco dahil sa pagkakamaling hindi siya ang may gawa kundi dahil sa maling akala ni Nicco. Gayun pa man, hanggang sa panaginip ay naaalala niya si Nicco at ang tinig nito na para bang isang anghel ang umaawit na binagsak ng lupa para sa kanya.

[09]

Kabiguan ni Nicco

“Good morning idol Niks” bati ni Chad sa bagong gising na kaibigan “pinapasabi ni tatay mo aalis lang daw sya sandali. Babalik din naman daw.”

“Sana’y na ko lagi naman kasing ganuon yun. Bakit ba kay aga andito ka” sabi ni Nicco “ahh, dadalin mo ulit ako sa kapahamakan ano.”

“Hindi ah, mangangamusta lang sana.” sagot ni Chad na ngingiti-ngiti “saka may dadalaw sa iyo ngayon.”

“Sino? Mga kapatid kong di nakakaalala?” sabay tawa ng mahina pagkasabi.

Alam ni Richard Raymond Cruz o Chad ang tungkol sa kwento ng pamilya ni Nicco at sa lihim na sama ng loob sa mga ito. Si Chad na ang maituturing na best friend ni Nicco. Kaso lubhang malihim si Nicco kaya ¼ lang ang alam ni Chad sa mga kwentong ito.

“Dalawang linggo na mula ng graduation natin ni wala isa sa kanila ang nagpakita” sabi ni Nicco na tila ba may halong pagsusumbong.

“Baka naman busy? Intindihin mo na lang”

“Busy? Hindi din siguro. Lagi ko nga silang iniintindi. Pinipilit ko silang intindihin. Pero hanggang kailan? Pinipilit ko silang intindihin, pero ako? Kailan ba nila ako sinubukang intindihin. Ayaw nga nila ako pakinggan, intindihin pa kaya?” pasasaad ni Nicco na tila labis ang pagdaramdam.

“Nicco” tanging nasambit ni Chad, alam niyang mas kailangan ng kaibigan ang tagapakinig kaysa sa isang kausap.

“Minsan nga kahit hindi ko alam kung ano ang dapat kong intindihin, iniintidi ko pa din. Sasabihin pa nilang ako ang hindi nakakaunawa. Paano ko sila mauunawaan kung ayaw nilang sabihin o magsalita ng tapat at tunay nilang nararamdaman. Hindi ako manghuhula para malaman ang tunay nilang nararamdaman. Wala akong kakayahang basahin ang puso at isipan nila. Tao lang ako, hindi ako Diyos para magawa ko iyon. Saka ako? Kailan ba nila tinanong ang nararamdaman ko? Lagi bang sila na lang ng sila? Bawal ba akong magsalita, bawal ba akong alalahanin? Hindi sila nakikinig pag ako na ang nagsasalita.” kita na ang kalungkutan kay Nicco habang inuusal anbg mga katagang iyon.

Nabalot ng katahimikan ang buong bahay hanggang sa unti-unting pumatak ang mga luha ni Nicco dala ng kimkim na sama ng loob sa kanyang pamilya. Muli siyang nagsalita. “Pinipilit ko naman eh, kaso kahit ako, hindi ako perpekto, hindi ko maiwasang magdamdam sa kanila, hindi ko maiwasang sisihin sila dahil sa mga bagay na ginawa nila. Hilig nilang suungin ang mga bagay bagay at magdesisyon ng madalian. Hindi na nila iniisip ang maaring kalabasan. Hindi na sila kumokonsulta sa ibang tao. Akala ba nila sila lang ang nasasaktan sa sinasapit nila? Pati ako, nasasaktan din ako para sa kanila” panandalian ay namayani ulit ang katahimikan “Lagi na lang ako ang mali, pinipilit kong makisama kahit alam kong hindi nila kaya ang makisama. Hanggang kailan na ako lang ng ako? Dapat makaramdam din sila ng hiya para matutunan nila ang pakikisama.”

“Nicco, pakatatag ka. Alam ko, kaya mo yan.” pag-alo ni Chad.

“Alam mo tol, madaming bagay sa mundo ang hindi natin kayang maintindihan. Pinipilit kong magpakabuti pero ang mga taong nakapaligid na din sa atin ang nag-aaya sa atin sa masama. Kahit hindi nila alam pero ganuon ang nagaganap. Tipong kahit pamilya mo nalilimutan mo ng pamilya mo dahil sa sobrang pagsasakripisyong ginagawa mo.” At isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ni Nicco. “hindi naman bawal magsakripisyo, basta ba alam mo deserving ka sa hirap na iyon at deserving ang taong iyon sa pagsasakripisyo na ginagawa mo.”

“Nicco, di ba at ikaw na din ang nagsabi na paghugutan natin ng lakas ating nakaraan lalo na ung mga hindi magandang nangyayari?”

“Oo tol, un na nga ung ginagawa ko. Kita mo, hanggang ngayon hindi ako sumusuko. Pero iba pa din ung may mapagsasabihan ka ng lahat ng nararamdaman mo. Iba na yung mayroong ibang nakakaalam sa kabiguan mo.”

“Salamat tol sa tiwala, paano na yan pag nasa seminaryo ka na? Sino ang pagsasabihan mo niyan?” tila nagpapatawang tanong ni Chad kay Nicco.

“Ah yun ba? Sino ba may sabing iyon nga ang pangarap ko? Siguro, dahil sa mula pagkabata iyon na ang pinapangarap sa akin natutunan ko ng gawing parte ng buhay ko na iyon ang pangarapin. Sa totoo lang kahit hindi mo pangarap, madali mo ng matututunang gawin nadin iyon na pangarap mo. Kaso ikaw na mismo ang babago sa pagkatao mo. Iba ng pagkatao ang dadalin mo. Masyadong kumplikado at mahirap para sa isang taong maging katuparan sa pangarap ng iba” sambit ni Nicco.

“Kita mo, dahil sa pangarap nilang magpari ako pati puso ko inilalayo ko sa kaligayahan. Iniiwasan ko ang taong talagang mahal ko.” Panandaliang natahimik ang kapaligiran “si Sandra, pinilit kong baliwalain kahit sinasabi ng puso ko tas ngayon si Andr—“ biglang napahinto si Nicco sa sasabihing iyon.

“Sino tol? Si Andrei ba ang tinutukoy mo?” tanong ni Chad.

“Ah wala un tol, nahihibang lang ako” pagbawi ni Nicco.

Kahit nararamdaman ni Chad ang katotohanan ay pinilit na lang niyang binalewala. “Pare, nasaan na ang Niccong matibay na kakilala ko? Ang Niccong magaling magpayo? Ang Niccong pantas? Wag kang bibigay Niks.” Pag-iiba ni Chad sa usapan.

“Salamat tol at pinapakinggan mo na naman ako.” ramdam ni chad ang pasasalamat ni Nicco “buti at nandito ka” namayani ulit ang katahimikan “sa totoo lang hindi ako bumibitiw sa prinsipyo ko sa buhay. Alam ko sa bandang huli, may magandang magaganap. Ako pa optimistic ata si ako. Puno ng magagandang pangarap.” nakangiting saad ni Nicco.

“Wala naman diba masama sa pangangarap. Sa katunayan, isa yan sa magpapatibay sa atin bilang tao. Mapapanatili nyan na matibay tayo at patuloy na lumalaban. Pero bawal mangarap ang nawalan na ng pag-asa. Kaakibat lagi ng pangangarap ang pag-asang makakamit ito. Wala ng silbi ang pangangarap kung sa simula ay sinusuko na natin ang sarili natin sa pagkatalo. Sinasayang lang natin ang oras natin sa pangangarap na wala namang pag-asa sa ating mga puso.” tila ba nabubuhayan ulit ng pag-asang sinambit ni Nicco.

“Tama ka tol, yan ang Niccong kilala ko, lumalaban.” nakangiting wika ni Chad.

“Kahit puro kabiguan ang danasin ko, alam ko dito sa puso ko, nararamdaman ko, may bahagi pa ding nagpapasaya sa akin. Kahit gaano kapait ang kapalaran ko alam ko may puwang pa rin sa matamis na tagumpay.” Kailangan ko lang hanapin sa puso ko kung saan ang mumunting puwang na iyon para sa kaligayahan. Dahil lang sa maling pagkilos ng tao ang kalungkutan ng bawat isa kaya naman tao din mismo ang makakapagbigay ng kaligayahan sa sarili nila.” kahit ramdam ang kalungkutan ay pinipilit ngumiti ni Nicco para ipakitang matatag siya. “sadyang madami bagay lang sa mundo ang hindi natin makukuha kailanman.”

“Tama ka tol” sambit ni Chad “tama lang talagang tawagin kitang idol Niks.”

Lingid sa kaalaman ng dalawa ay mayroong isang tao na labis din nasasaktan habang nakikinig sa pagkukwento ni Nicco. Kanina pa nakakubli sa gilid ng pinto si Andrei at hindi na tinagkang pumasok ng marinig ang tinig ni Nicco na para bang nahihirapan. Pinipigilan niya ang sarili para lumapit dahil alam niyang titigil sa pagkukwento ang binatang kanyang kinahuhumalingan. Interesado siyang malaman kung ano ba ang pinagdadaanan nito kaya’t nanatili siya sa may gilid at nakikinig. Nakaramdam siya ng higit na lungkot na marinig ang pangalang Sandra na minamahal na labis ni Nicco, subalit labis at kakaibang tuwa ang naramdaman niyang sabihin ni Nicco ang pangalan niya, bagamat hindi natuloy ay sigurado siyang pangalan niya iyon. Di nagtagal, hindi na makatiis pa si Andrei kayat nagpakita na ito sa dalawa.

“Magandang araw sa inyo” pagbati ni Andrei sa dalawa na labis na ikinagulat ni Nicco “mukang seryoso ata ang pinag-uusapan ninyo.”

“Kanina ka pa ba diyan?” tanong ni Chad

“Anong ginagawa mo dito?” mariing tinig ni Nicco “Magsosorry ka ba sa ginawa mo sa akin kahapon?.”

Naguguluhang lumapit si Andrei kay Nicco “Ano yun Nicco? Anung ginawa ko sa’yo?”

“Matapos mo akong ipahiya kahapon nagpapanggap ka na namang mabait ka sa akin?” saad ni Nicco.

“Wala akong alam sa sinasabi mo? Pwede wag mo akong pagbinatangan sa hindi ko naman gingawa sa iyo.” pakiusap ni Andrei sa mahinahong tinig.

“Teka sandali, ano ba ang nangyayari dito?” pag-awat ni Chad sa dalawa “Nicco ano yang sinasabi mo?”

“Kahapon pagkatapos ng misa, hindi ko naman sinasadya na nabunggo kita pinagsungitan nyo na ako ng barkada mo” paliwanag ni Nicco “tinawag nyo pa nga akong stupido, bulag at sinabihan mo akong tanga.” dugtong pa niya.

“Hindi ako iyon at hinding hindi ko gagawin iyon. Muka man akong suplado pero hindi ko ugaling mamahiya ng tao lalo na sa isang kaibigan na gaya mo.” sagot ni Andrei “baka iyon ung kakambal kong si Andrew.”

“Wala na, nagawa mo na, aminin mo na lang kasi.” pagpipilit ni Nicco “may Andrew ka pang nalalaman diyan.”

“Sandali lang” hinawakan ni Chad si Andrei palabas “pare ako na muna ang bahala dito. Kagagaling lang sa pagemote ni Nicco. Pangako, pagbalik mo ayos na ang lahat.”

“Sige pare, salamat. Sana maayos mo.” Sabi ni Andrei “I trust you pare.”

Pagkaalis ni Andrei ay natahimik na muli ang bahay “Alam mo Niks, sana pinagpaliwanag mo muna si Andrei” isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Chad “may kakambal naman talaga siya”

“Wag ka ng magpaliwanag, alam ko mali iyong ginawa ko. Pinangunahan ako ng emosyon ko, pero mahalaga narealize ko na mali ako. Pwede ko pang itama ang pagkakamali ko. Hayaan mo sa susunod na magkita kami kakausapin ko siya. Sana nga lang hindi siya galit sa akin.” nakangiting wika ni Nicco.

[10]

Si Sandra ang Unang Pag-ibig ni Nicco

“Sandra, halika lumapit ka dito.” tawag ng lalaki kay Sandra na nuon ay walong taon pa lamang.

Unti-unting lumapit si Sandra sa lalaki. “Daddy ikaw ba yan?”

“Oo anak ako nga” sagot ng lalaki.

Pamaya-maya pa ay sumigaw ang batang si Sandra “Daddy wag po” umiiyak ang kawawang bata.

“Hayop ka, ano ang ginagawa mo sa anak ko” sabi ng isang tinig sabay hampas sa likod ni Roberto ng isang silyang gawa na narra.

Nagising si Sandra sa yugyog ng kanyang ina. “Nananaginip ka ata iha?” tanong ni Aling Florencia “naalala mo na naman ba ang tito Robert mo?”

“Ah, opo” matipid na sagot ni Sandra.

“Anak, huwag mo na lang isipin iyon. Matagal ng lumipas iyon. Wala kang dapat ipag-alala. Matagal ng namatay ang tito Robert mo. Hindi ka na nya magagawan pa ng masama.”

“Opo inay, alam ko po iyon, kaya lang patuloy pa din akong dinadalaw ng bangungot na iyon” saad ni Sandra “pero alam nyo inay lalong akong napatibay nang pangyayaring iyon.” Dagdag pa ng dalaga.

“Aba, mainam kung magkagayon” pagsang-ayon ni Aling Florencia “hala, sige mag-ayos ka na at lumabas ka na para kumain ng agahan.”

“Sige po inay” magalang na sagot ni Sandra.

Si Sandra Bea Marie Navarro ay anak ng nasirang si Josefino Navarro at ni Senyorita Florencia Navarro – Peralta na napangasawa naman ni Roberto Peralta matapos mamatay ang asawa nitong si Josefino. Ang kanyang ina na si Florencia ay isang haciendera sa San Isidro, subalit itinakwil ng pamilya gawa ng pag-ibig nito sa kanyang ama na si Josefino na isang magsasaka. Sa tulong na din ng butihing mga kamag-anak nila Florencia ay nagawang makaahon sa buhay subalit si Josefino ay namatay matapos mabaril ng hindi sinasadya. Makalipas ang isang taon ay nakapag-asawa na muli si Florencia at ito ay si Roberto Peralta. Pinagtangkaan si Sandra na pagsamantalahan ng kanyang ama-amahan subalit hindi ito natuloy dahil nadin sa kanyang ina. Sa isang malakas na hampas sa likod na iginawad dito ay nawalan ito ng malay kung kayat madaling nadakip ng mga pulis. Namatay ang kanyang ama-amahan sa bilangguan sa sakit sa atay na hindi na nagawang malunasan pa.

Lumaking mahinhin at mabait na bata si Sandra. Mayumi, marikit at nakaka-akit. Mahaba ang alon-alon na buhok, makinis ang kutis na may pagkamorena, maamo ang mga mata, maganda ang hugis ng mga labi at matangos ang ilong. Nakakadagdag sa kagandahan nito ang nakapang-aakit na mga ngiti na lalong nagpapatingkad sa kanyang kagandahan.

Matapos kumain ng agahan ay nagpaalam na si Sandra “Inay, aalis na po ako. Pupunta na kami ni Luisa sa kapitolyo. Mahirap nang mahuli ako sa oras. Siguradong madami na ang nakapila para mag-apply ng scholarship.”

“Mag-iingat ka iha” nag-aalalang habilin ng ina.

“Opo inay” magalang na sagot ni Sandra.

Sa may sakayan papuntang kapitolyo kung saan ang tagpuan nila ni Luisa ay kanina pa naghihintay ang kaibigan. “At sa wakas dumating din ang senyorita” paunang pagbati ni Luisa kay Sandra.

“Pasensya ka na at natagalan ako, 5minutes pa lang naman akong late ah.” Paliwanag ni Sandra na hihingal hingal.

“Ang late, late pa din. Kahit gaano katagal yan basta late ka, late ka na nun.” giit ni Luisa na nakataas pa ang mga kilay.

“Aba at Niccong Nicco na ang dating natin ah.” tila may pang-uuyam sa tinig nito na sinabayan ng mahinang tawa.

“Tara na at sumakay na tayo. Baka lalo tayong madulo sa pila” pagkawika nito ay sumakay na sila sa jip at agad na nagbayad.

“Biruin mo, college na pala tayo. Hindi ko akalaing ang bilis ng araw diba” may halong pagkamanghang wika ni Luisa.

“Naku sabi nga ni Niccong aalog-alog, kapag nasisiyahan ka sa ginagawa mo kahit gaano pa man yan katagal aakalain mong mabilis at kapag naman wala kang interest at hindi ka nasisiyahan kahit gaano kadali o kabilis iisipin mo nang sobra sa tagal ang isang minuto.” tila may pag-papaalalang nabigkas ni Sandra.

“Speaking of Nicco, sasayangin nya lahi nya. Aba, magpapari ba naman. Mawawalan ng isang gwapong pinapantasya ang San Isidro” pagkasabi nito ay mahinang tumawa si Luisa.

“Aba at pinapantasya mo pala ang lalaking iyon.” wika ni Sandra na may himig ng selos.

“Bakit hindi? He is the man of every women’s dream. Umamin ka nga sa akin, crush mo si Nicco no?” saad ni Luisa “wag ng magdeny, halata ng lahat.”

Biglang namula si Sandra sa sinabi ng kaibigan, “Oo, kaso wala naman sa akin ang interest n’ya.” sagot ni Sandra “saka mas mainam na iyong maging pari sya diba madami siyang maiimpluwensiyahan at matutulungan.”

“Sabagay may punto ka” pagsang-ayon ni Luisa.

Pamaya-maya pa ay nakarating na sila sa kapitolyo. “Ayan kasi sabi ko na nga ba at, mahaba ang pila” tila may himig ng paninisi si Luisa.

“Sorry na kasi” pagpapaumanhin ni Sandra sa kaibigan “tara halika dun at may nakapaskil ata sa may bulletin board” aya ni Sandra nang mapansin ang bulletin board ng opisina para sa scholarship.

“Oh ano ba ang nakasulat dyan?” tanong ni Luisa.

“Ang nakalagay dito Selected Provincial Scholars. Tara hanapin natin pangalan natin dito” masayang ipinahayag ni Sandra “Navarro…. Ayun, Luisa nakita ko pangalan ko dito”

“Talaga sige nga hanapin ko din ung sa akin” sabi ni Luisa “Makalinaw…” ilang sandali pa at “Sandra wala talaga pangalan ko dito eh. Pero si Nicco andito.”

“Asa ka namang mawala iyon diyan” sabay tawa “halika na at pumila na tayo para sa’yo” anyaya ni Sandra.

“Mabuti pa nga” nakasimangot na sagot ni Luisa.

Inabot na ng gabi sa pag-uwi ang dalawa na kapwa pagod na pagod, kaya’t pagkakain ng hapunan ni Sandra ay agad ding nakatulog ang dalaga matapos ikwento ang magandang nangyari sa lakad niya.