The One Who could not be Taken (01-05)

By: Dalisay

Blog: theimmaculatedalisay.blogspot.com

E-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com

[01]

Nag-angat ng tingin si Kirby Gabriel Fadriquella or Gabriel sa mga nakakakilala sa kanya mula sa mga CD's na tinitingnan niya ng kalabitin siya ng kaibigang si Charles.

"Check this out, pare." sabi nito.

Kahit hindi nito sabihin ay alam niyang lalaki o di kaya ay bisexual ang nasisilayan nito at nais na ipakita rin sa kanya. It was in his friend's tone, a tone only a gay or bisexual like them, on the prowl could produce, an inflection that was heavily laden with testosterone.

Iginala niya ang paningin sa buong tindahan Lumagpas ang tingin niya sa NO PIRACY poster sa entrance door at natuon ang mga mata niya sa isang lalaking nakasuot ng simpleng maroon shirt at faded jeans na medyo hapit sa katawan nito -showing toned muscles in right places.

The man's hair was a shade of chesnut brown but his features were Caucasian enough for his hair to be natural. "Mister Fitted Maroon Shirt and Jeans" looked around, surveyed the whole area, saw them but feigned nonchalance. He headed towards the CD rack just a couple of racks from them.

Gabriel decided against the Gone in the Wind CD and instead picked up Guns of Navarone. He glanced again at Mister  Fitted Maroon Shirt and Jeans, "Wide chest, broad shoulders, toned biceps and triceps, a slight bulky hips, and even with the shirt on, I'm sure that the man had good abs." nangingiting sabi niya.

He lowered his gaze to look for a good bulge and he was satisfied. All in all, this man is a looker. "He's probably in his late twenties. Probably self-employed or a sales executive because what is he doing here at this hour of a weekday? Drives around a secondhand Altis," sunod-sunod pang sabi niya.

"Single? Double? Taken?" tanong ni Charles.

He replaced the CD of The Guns of Navarone and took the My Fair Lady instead. Audrey Hepburn could not be ignored. "On the prowl, that makes him dangerous," sabi niya.

For him, bi's and gays were generally and basically harmless creatures. But when they were on the prowl, their ruthless determination could put Alexander the Great to shame. Alam niya iyon dahil naranasan na niyang maipit sa sangkaterbang naka-engkwentro niyang tulad niya na sa kung anong adya ng pagkakataon ay gustong-gustong mabihag siya at huwag ng pakawalan.

He's handsome alright. And was given a good physique too. But what made him desirable for gays and bi's was his ability to charm any type of this sexuality. May it be discreet, old-fashioned, transgender, transsexual, pa-mhin, or an all out gay/bi looked at him as if he was some kind of a demi-god or Apollo personified.

Minsan nga ay nadisgrasya pa siya ng anyayahan siya ng isang discreet bisexual daw sa bahay nito. Wala raw kasi ang mga magulang nito. Tuwang-tuwa naman siya dahil hindi na siya gagastos para maka-score. lingid sa kaalaman niya ay hindi ang mga magulang nito ang dapat niyang paghandaan, kundi ang naka-schedule na dumating na benefactor nito na isang army major, na siya ring nagbabayad ng bahay na iyon.

Naabutan siya nitong walang saplot habang nasa ibabaw ng kama ng lover nito. Mabuti na lang at mabilis ang reflexes niya. Ang fatigue na pantalon pa lang nito ang nakikita niya ay sumampa na siya at tumalon sa bintana.

Ang mga bala ng Glock .357 nito ang humabol sa kanya. Minalas siyang matamaan sa hita. Mula noon ay naging matalas na siya sa mga palatandaan ng mga bakla at silahis na nanghahanap ng panandaliang ligaya. But some of them were so smart, a guy of his caliber could not possibly guess his real intentions. So, Gabriel learned to be smarter.

So far, so good.

"Michael Douglas shouldn't have all the luck," wika ni Charles. Hawak nito ang CD ng Fatal Attraction.

"He's not lucky. Mamalasin ka rin kapag pinatulan mo iyan," aniyang tinutukoy si Mister Fitted Maroon Shirt and Jeans. The guy kept his feigned disinterest but Gabriel could read his mind. He knew he was saying, "They've noticed me but I should play it cool."

"He's got a good bulge. Ang malas ko naman..." reklamo ni Charles.

"You'll be smothered."

"I can't wait." Charles-eyed Mister Fitted Maroon Shirt and Jeans. "Are you sure his bulge is not fake?"

"I don't know my friend. It's actually not an exact science, pero maaring nakasuot lang siya ng fitted briefs or something tighter to make it bulge like that."

"I'll remember that, pero sayang talaga..."

"Marami pang isda sa dagat." Inakbayan niya ito at iginiya sa cashier. Ibinigay niya ang CD ng My Fair Lady at saka inilabas ang kanyang credit card.

"Uh-oh, here he comes," bulong sa kanya ni Charles.

Hindi na nagulat doon si Gabriel. Nang pumunta sila sa counter para magbayad ay alam niyang susunod si Mister Fitted Maroon Shirt and Jeans. Tumabi siya para bigyan ito ng daan. The guy was definitely in his late twenties. Mukhang pressured ng makahanap ng partner in life. Gabriel also noticed some other details.

"Oh you're into classical music," komento ni Charles nang makita ang ibinaba ng lalaki sa harap ng cashier ang CD na binili nito.

"Yeah," sabi ng lalaki. He gave Charles a lop-sided smile. Too sweet to be without motive.

Gabriel read "Bach and Beethoven" on the cover. But he was thinking his purchase was too pretentious. Hindi na siya nakatiis na hindi magsalita. "My brother gave me something called 'Requiem in D-Minor' by Mozart Andrei Amadeus. Hindi ko pa pinakikinggan. Is he good?" tanong niya.

The guy's face lit up like a lightbulb. "He's my idol. His music were way beyond compare."

Ungas! "Tara na 'tol." Hinila niya si Charles palabas ng tindahan. Hindi na lang niya bibilhin ang napiling CD.

"Bakit? Gusto ko pang makarinig ng tungkol kay Mozart whatever," anito.

"I only made that up. Mozart whatever never existed. I scrambled his real name and voila, I found out he's stupid."

"Ano?" nalaglag ang panga ni Charles. Nasa labas na sila ng tindahan ay saka ito tumawa. "How could he be so stupid?"

"He's probably not that stupid. Like I've said, he's on the prowl. His mission clouded his thinking." Lumapit siya sa kanyang CRV at binuksan ang pinto sa driver's seat.

Sumunod si Charles sa kanya.

Maya-maya ay nakita nilang lumabas na rin si Mister Fitted Maroon Shirt and Jeans. Lumapit ito sa baong-banong Jazz sa kabilang panig ng parking area.

"It's definitely not an Altis. Lalong hindi iyon secondhand." ani Charles.

"Yeah. My mistake. But his bulge is fake."

"Ha?"

"He's wearing a fitted jeans, it should show the whole bulge not just a hint of what's inside." paliwanag niya.

"How come you know so much about these stuff?" tanong ni Charles sa kanya.

"A gift, maybe?" he said shrugging his shoulders. Bagong kakilala pa lang niya ito. Mas bata sa kanya. May sense of humor ito kaya natuwa siya rito. Mukha ring naghahanap ito ng mentor sa pagkilatis ng mga silahis na maaaring makilala nito kaya nag-click sila.

"Gift of tongue?"

They laughed at that.

"Among other things, my friend," he said. Papaanong hindi siya magiging expert sa mga bakla at silahis? Dose anyos pa lang siya may ka-relasyon na siyang bakla. Malaking bulas kasi siya. At baby pa lang ay circumcised na siya.

"Pero sayang talaga si Mister Fitted Maroon Shirt and Jeans," nanghihinayang pang sabi nito. "Okay na sana kahit fake ang bulge niya. Kaso, nasupalpal siya kay Mozart."

"Huwag kang manghihinayang. Marami pang lalaki diyan. Hindi ka mauubusan." ani Gabriel.

"I've got to get laid 'tol," kumuyom ang kamay nito. "Anim na buwan na akong walang syota."

"Love thy self."

"Sa palagay mo, ano pa ba ang ginagawa ko?" Inilahad nito ang kamay nito. "No perfume of Arabia can sweeten these filthy hands."

He laughed again. "It could be worse. Paano kung maputulan ka ng kamay?" Inihinto niya ang sasakyan nang mag-red light. Isang itim na Honda Accord ang huminto sa tabi nila. Bumaba ang bintana sa driver's seat sa tabi ni Charles.

"Okay na 'to 'tol," wika nito na nakatingin sa driver ng Accord na halatang bading pero may pagka-mestizo.

Tiningnan niya ang bading. The gay behind the wheels appeared to be in a gray business suit. His hair was short. The face was flawless. He was smoking a Marlboro cigarette. "He's definitely something," pagsang-ayon niya. He dated a lot of "Mister Business Suits" already.

"I don't know. Gwapo siya kaya lang, parang masungit."

"Oh he can be sweet. I know his kind."

How's his kind in bed?"

"Submissive."

"Ows?" Tumingin ulit ito kay Mister Business Suit. "Mukhang control freak, eh."

"And he's probably the president of his own company or some bank's CEO. He makes rough decisions everyday. People depend on his ability and capability. 'You think he wants to extend that role in the bedroom? No, Sir. He'll want you to play daddy on the bedroom."

"In short, bottom siya?"

"Hindi naman lahat. But he'll want you to be in control."

"Is that bad?"

"Of course not. Okay nga iyon, eh." It was always a blast peeling the business suit off those men. "It is only in the bedroom that you get to play daddy. Outside, well, he'll always be ahead of you. You can never catch up with him. Presidente na siya ng Pilipinans, hamak na engineer ka pa rin."

"Then I'll definitely do him. Sa hirap ng panahon ngayon, dapat maging praktikal."

Tumango siya. "Basta handa kang lunukin ang pride mo. Imagine, kapag naghiwalay kayo, wala kang pwedeng dalhin kasi siya ang bumili ng lahat ng gamit n'yo."

"Bigay na iyon eh."

Mali. Malamang sa hindi, may sarili na siyang bahay at lupa. Ikaw, ibibili ka nga niya pero nakapangalan sa kanya iyon. Siyempre nga naman, it's only a matter of time. Magsisiguro siyang hindi siya mukhang kawawa bandang huli. Iyong siya pa ang magpapalayas sa'yo sa bahay na akala mo ay sa'yo."

"Ang lupet."

"Malupit talaga ang mga ganyang klase ng bading. Ang nakakatakot pa, masyado sialng ismarte. Pero siyempre, may kahinaan pa rin sila. Ayaw nila ng ikaw ang unang makikipaghiwalay. Kahit ano man ang katayuan niyang mga iyan sa buhay, ayaw nila ng nauunahan sila. Whoever said that man has ego bigger than Jupiter, was true. Kasali pa rin sila sa ego-tripping na iyon. Tayo pala, I mean."

"Natikman mo na lahat 'tol?"

"Sa palagay ko," aniyang nagkibit-balikat pa.

"Bakit ayaw mo pang makipag-live in or humanap ng partner in life, ika nga?"

"Hindi ko alam. Para kasing ang hirap eh. Imagine, that would be the biggest infidelity of your life, as a gay."

"Bakit naman?"

"Dahilsa rili ko ang pagtataksilan ko. Sarili kong gusto, sarili kong karapatan, blah-blah-blah. Pero hindi naman iyon ang rason talaga kung bakit mag-isa pa rin ako hanggang ngayon. Pakiramdam ko lang, parang ang hirap matali sa isang partner gayong alam kong ang daming pwede kong mahalin. Para sa akin, lovable ang lahat ng bisexual at gays."

For Gabriel, men -regardless of orientation- were the greatest wonder. God surely knew what he was doing when he created them. They were dominant but sometimes meek. And if a man is a father, he would move heaven and earth just to make sure his child or children is doing well and provided equally. Isn't that great?

Naniniwala siyang may itinatagong karisma, kagwapuhan at sex appeal kahit iyong mga hindi nabiyayaan ng gwapong mukha na mga bi or gay. All of them were capable of being handsome because they were. Pare-parehong katangian. Pare-parehong kagwapuhan. Pare-parehong topak. Kaya ganoong ang kanyang pag-iingat dahil may malalim siyang pang-unawa sa mga kalalakihan. Straight man o hindi. Dahil siya mismo ay lalaki rin.

"Hindi mo pa lang siguro nakikita ang true love mo, tol," seryosong wika ni Charles."

"Alam mo, basta nagmahal ka, true love na iyon. Ano'ng itatawag mo doon, fake love? False love? Di hindi love iyon kung false, 'di ba?"

"Okay, let me rephrase," ani Charles. "Hindi mo pa natatagpuan ang lalaking hinahanap mo."

"Tol nahanap ko na ang gusto ko. Bawat lalaki, may kaniya-kaniyang katangian. Paano mo masasabi na ang isa ay nakahihigit sa isa? Unfait iyon. I've been involved with probably all types of men. May mas bata sa akin, may mas matanda, matalino, baduy, sosyal, mayaman, mahirap, naka-braces, naka-dentures... Ano pa? Kumbaga, parang nadiskubre ko na ang misteryo ng kalalakihan at kung pipili ako, gusto ko sa kanialng lahat."

"Bawat palayok daw, may katapat na takip."

"Kahit anong takip pwede."

"Nagka-bf ka na ng pilay?" tumatawang tanong ni Charles.

"Believe it or not, yes." That made him laugh too.

"Tindi mo, hindi ka na naawa!"

"Bakit siya magiging kawawa? Gaya nga ng sabi ko, walang pangit na allaki. Lahat may magagandang katangian na nagustuhan ko kaya minahal ko sialng lahat at hindi sila naargabyado."

"Kalbo?"

"Nagpakalbo, oo."

Umiling-iling ito. "Biyudo? Binatang-ama? Transgender?"

"Yes. Yes. Yes."

Nagmura ito.

"Iyong transgender, matagal na akong gusto nun. Di pa siya nagpapaputol ng ano. Eh, maganda ang pagkaka-opera sa aknya at mukha namang babae talaga kaya sinubukan ko. And it was good while it lasted."

"Ano pang hindi mo natitikman? Aswang? Bampira?"

"Lahat sila parang bampira. May kakayahang ilagay ka sa hipnotismo na susundin mo ang kapritso at kagustuhan nila."

"But somehow, I still think you haven't seen them all, pare." ani Charles.

He shook his head. "kung lahat sila bundok pare, I can say, naakyat ko na sialng lahat."

Tila nag-isip naman ito saka nagsabing, "Somewhere out there is a man who is not yet discovered."

"Don't raise your hopes." sabi na lang ni Gabriel sa kaibigan.

"Parang universe' tol," wika nito na tila wlang balak sumuko. "Ang akala ng mga scientist noon, nadiskubre na nila lahat ng planeta sa kalawakan na hindi pa nadidiskubre.

Bigla siyang napa-isip sa analogy nito. Then he nodded. "Ipagpalagay ng tama ka. Ano naman sa palagay mo ang tipo ng lalaki na hindi ko pa nadidiskubre?"

"Iyong may-asawa na."

Ngumit siya ng makahulugan. "No man is really taken, if you really think about it."

"Ang bangis mo!" Sumigaw pa ito at kapagkuwan ay biglang naitgilan. "That's it!"

"What?"

"What if you're wrong?"

"About what?"

"Iyong sinabi mo. No man is really taken. What if there is a man who could not be take? I'm not talking about priests. At utang na loob, 'tol kapag sinabi mong nagka-syota ka ng pari, tatalon ako rito."

"Dating pari." wika niya.

"Aaah---h!" Napakamot ito sa ulo. "Okay. Here's what I'm saying. Pustahan tayo."

"What?" tumawa siya. "Anong pagpupustahan natin?"

"There's a man who could not be taken. Isang lalaking kaiba sa lahat ng lalaki. He's gay alright. Isang lalaking hindi mo pa nadidiskubre. Isang lalaking hindi mo kayang syotain."

"Oh, c'mon."

"Two hundred thousand, pare."

"Seryoso ka?" Hindi pa ba ito bilib sa mga sinabi niya at kailangan pa niayng patunayan dito ang expertise niya?

"Mukha ba akong joker?"

"Bakit kailang pa nating magpustahan?" Natigilan siya. It was so obvious. "You think there is man I can't have because you know him or someone like him?" he said. Maglalakas-loob ba itong makipagpustahan sa kanya kung wala itong hinahawakang alas?

"Nadale mo 'tol. Matalino ka talaga," nangingiting sabi nito. "Hindi ko lang naisip kaagad, pero matagal ko na siyang kapitbahay. Siya ang bundok na hindi mo pa naakyat, my friend. Ang planetang hindi mo pa nadidiskubre. Siya iyon. Pupusta ako riyan ng two-hundred thousand pesos."

"Call ako!" iglap niyang sagot dito. Hindi lang reputasyon niya ang nakataya kundi ang curiousity niya sa sinasabi nito. Idagdag pa ang paniniwala niya. Everything is on the line.

"His name is Jordan. At kapag ikaw ang natalo, ako ang bibigyan mo ng two-hundred thousand pesos." tila siguradong-siguradong sabi nito.

"Game!" ani Gabriel na punong-puno ng kuryosidad.

Itutuloy...

DISCLAIMER: All the characters in this story have no existence whatsoever outside the imagination of the author, or have no relation to anyone having the same name or names. They are just distantly inspired by any individual known to the author, and all the incidents are merely invention.

[02]

Hindi kailangan ng alarm clock ni Jordan para malamang alas-sais na ng umaga. Automatic na siyang nagigisingnang ganoong oras kesohodang nananaginip pa siya ng love story nila ni Dingdong Dantes. That morning, he dreamt about a poem he was reading. Bagama't natapos niyang basahin ang tula ay hindi na niya maalala kung ano ang nilalaman ng tula at kung para kanino ang tula.

Tumayo siya, hinarap ang paborito niyang full-length mirror na katabi ng kanyang kama at nagwikang, "It's a beautiful day." Sabi niya sa sariling repleksiyon. His hair was a tangled and a wiry mass. May morning glory pa siya sa magkabilang mata ang his cheeks looked pluffy. His breath was awful.

He stood up straight in front of the mirror and started his stretching. Pagkatapos ay bumaba siya sa komedor ng naka-boxer briefs at mahaba ngunit butas-butas na t-shirt pa rin. Kumuha siya ng dalawang itlog sa ref at inilaga ang mga iyon. Habang hinhintay na maluto ang mga iyon ay kinuha niya ang walis at basahan. Bumalik siya sa itaas ng apartment at sinimulang linisin ang dalawang sild doon. After that, ay bumaba siya sa sala at iyon naman ang nilinis. Nang makarating siya uli sa kusina ay pawis na pawis na siya at malapit ng matuyo ang tubig sa itlog na nilaga niya.

Naghugas siya ng kamay bago niya pinatay ang stove at hinango ang mga itlog mula sa kaserola. Binabad niya muna ang mga iyon sa tubig bago binalatan isa-isa at binudburan ng asin. At para makatipid, ibinuhos niya ang natirang tubig na pinagpakuluan ng mga itlog sa isang tasa para pagtimplahan ng kape. Mahigit nang sampung minuto ang pagkulo niyon kaya siguradong wala ng germs ang naka-survive doon.

He ate his breakfast and finished his coffee. Pagkatapos ay nilinis ang kusina na sa sobrang linis ng matapos siya ay pwede ng magperform ng brain surgery sa kintab niyon. Nang matapos ang kusina ay pumasok siya sa banyo at naligo. Isinabay na rin niya ang paglilinis ng banyo at hindi lumabas doon hangga't hindi kumikintab ang mga tiles.

Nagtapi lang siya ng tuwalya ng bumalik siya sa kwarto. Namili siya ng isusuot and decided to wear a pair of denim shorts and a white shirt. Nagsuklay ng buhok. Nag-spray ng bahagyang cologne and wore his Rolex to complete his get-up.

Nang bumaba siya ulit ng sala ay saka lang niya binuksan ang mga bintana doon. Then, he went out to see his ever-loyal dog Eneru. He was jumping and wagging. Askal si Eneru or asong-kalye na muntik na niyang masagasaan dati. The dog was one-month old then, sobrang liit at payat. Sa awa niya rito ay dinala niya ito sa bahay at inalagaan ng husto and the dog had long since proven he was worth much, much more than those with breed. For him, Eneru was priceless.

His dog was smart and very protective of him. Brown ang kulay niyon at may white patches sa gilid ng mukha at sa paa. Napagkamalan nga iyong Labrador dahil sa laki. Ang sabi nga sa kasabihan, "A leopard can't change its spot or something like that." Kahit askal iyon ay kuntento siya roon. Natutuwa siya dahil kung minsan ay parang mas loyal pa ito sa mga may breed na aso.

"How was your sleep?" tanong niya habang hinahaplos ang ulo ng aso. Eneru barked with a pleading expression. Binuksan niya ang gate. Kumaripas iyon ng takbo sa isang bakanteng lote saka tumugon sa tawag ng kalikasan.

Sunod niyang pinuntahan ay ang mga pinulot rin niyang stray plants na itinanim niya sa isang paso. Mga ordinaryong halaman lang ang mga iyon na tumubo sa kung saan kung tutuusin, pero, sa di malamang dahilan ay natawag ang pansin niya at iyon na nga, alagang-alaga niya ang mga ito ngayon. He made sure they got enough sunlight and water. Simpleng Santan, Gumamela, Fortune plants at kung anu-ano pang hindi na niya alam ang pangalan ang mga iyon. Hindi kasi niya matiis na makakita ng halamang kulang sa dilig kaya pinag-uuwi niya ang mga iyon at inalagaan ng husto.

Tinatanggalan niya ng mga tuyong dahon ang mga alagang halaman nang magbalik si Eneru, diretso sa kinaroroonan ng gripo. Napangiti siya. "Sandali lang..." aniya. Tinapos niya ang pagdidilig saka kinuha ang pampaligo ni Eneru.

Masunurin naman itong nagpaligo sa kanya dahil alam nitong kakain na ito pagkatapos. His breakfast was a bowl of dog food and dog milk. Habang kumakain si Eneru ay binalikan niya ang kanyang mga halaman at isa-isang kinausap ang mga iyon habang dinidiligan, to the chagrin and disbelief of his neighbors.

"Walang trabaho pero may pera," narinig niyang sabi ng isang dumaan na kapitbahay sa kasama nito.

Napatingin siya sa mga ito. Kung hindi siya nagkakamali ay nasa Saudi ang asawa ng payat na lalaking iyon. Pinakinggan niya ang pag-uusap ng mga ito.

"Baka naman may shares of stocks sa mga kumpanya." sabi naman ng may kaitimang lalaki na kasama nito.

"May stock kamo? Eh ni hindi nga mamahalin ang sasakyang gamit o? Kami nga Innova ang gamit, siya simpleng Corona lang ang gamit tapos saabihin mong share ng stocks sa mga kumpanya. Tanga ka ba? Upa pa lang ng bahay na yan mahal na no!"

"Saan nga kaya nanggagaling ang pera niya?"

"Ewan. Napakamisteryoso ng baklang iyan.  Wala naman akong napapansin na kamag-anak o jowang pumupunta sa bahay niya."

"Putsa pare, di naman ibig sabihin nun na ermitanyo na siya. Malay mo, mahilig lang talaga siyang mapag-isa."

"Sabagay. Mukha ngang baliw na iyang isang yan. Kausapin ba ang mga halaman?"

Naagaw ang atensiyon niya mula sa pakikinig sa mga ito ng may dumating nasasakyan at huminto sa tapat ng bakod niya. Sasakyan iyon ni Mrs. Aquino. Kasama nito ang biyenang babae.

"Tingnan mo 'Ma. May bulaklak ang Fortune plants ni Jordan." sabi ni Mrs. Aquino.

"Aba'y oo nga. Humingi tayo. Hindi basta-basta namumulaklak ang mga iyan."

"Alagaan ba naman ng husto ni Jordan eh."

"Maswerte ang mapapangasawa niya."

"Ang kaso Mama, gay iyang si Jordan. Sure ako, di mag-aasawa ng babae yan."

Napangiti si Jordan sa narinig. Tama ang matandang babae.

"Diyos ko. Anong problema, e di ipakasal mo sila ni Charles mo. Hindi ba at alanganin din ang anak mong iyon. Kaka-legal lang ng kasal sa New York. Tamang-tama, may bahay kayo roon." natatawang sabi ng biyenan ni Mrs. Aquino.

Kilala niya ang tinutukoy ng mga ito na Charles. Cute at magalang ang lalaki at halatang alanganin din ang sexual preference but he didn't mind. Hindi naman siya interesado dito. Simpleng katanguan at kabatian lang niya ang anak ni Mrs. Aquino.

"Naku Mama, baka may karelasyon na ang isang ito. Hindi lang ipinapahalata. Mukhang mayaman siguro kasi na-afford na dito sila tumira sa Corinthians. Well, sabi ni Bebang yun na katulong nating tomboy."

Napa-iling na lang siya sa mga naririnig. He neither had a share on any company or any kind of lover. Pagkatapos niyang diligan ang mga halaman ay naglaba siya. Wala siyang washing machine dahil ayaw niyang labhan ang mga damit a ganoong paraan. Kahit paano niyang isipin, hindi niya magawang paniwalaan na malilinis ang mga dahit na pinaiikot lang at hindi ikinukusot.

Nang matapos ay pumasok siya sa sala nang tumunog ang telepono. Sinagot niya ang tawag.

"Hello." aniya.

"Hi, Jordie! Argie's having some people over tonight. Join ka ha?" tanong sa kanya ni Roger. He was a close-enough acquaintance, but not too close to called a friend.

"Pass ako. Marami akong gagawin eh." dahilan niya.

"Lagi ka namang ganyan eh. Sige na, join-sung ka na. Daanan ka namin ni Jeffrey."

"Kailangan ko pang mag-research. At saka...," Nag-isip siya ng idadahilan. "Tumawag yung Tito ko, dadaanan daw ako rito mamaya. Hindi ako pwedeng umalis. Some other time na lang ha."

"Bahala ka na nga. Darating pa naman ang mga boys na friend ng jowa ni Jeffrey. Sayang yun teh. Lamang-loob din yun." malanding sabi nito saka binuntutan ng malakas na tawa.

"Saka na lang talaga. Baka kulang pa sa inyo ni Jeffrey ang mga iyon loka."

Wala itong magawa kundi magpaalam.

Ibinaba na niya ang aparato. Naintindihan niyang lahat ng kakilala niyang bading na katulad niya ay naghahanap ng boyfriend or papa na kalaunan ay sineseryoso ng mga ito. Natural lang iyon. Parte ng pagiging bakla iyon. Ang ikinakainis lang niya ay iyong pati siya na hindi kumportable na mayroong iniisip na jowa or lalaki ay hindi kayang unawain ng mga ito. Hindi siya interesado na makipag-date o makihalubilo sa mga lalaki o bisexual or kahit na sino pang herodes iyan. Bakit napakahirap sa iba na paniwalaan iyon?

Gusto rin niyang magka-boyfriend, oo. Pero dapat ay siya ang hanapin ng lalaki o ng kung sinomang magugustuhan niya. Not the other way around. Simply put, he does not want to roam around like a princess kissing a lot of frogs to find his prince charming.  His prince would not come as a frog. Period.

He fixed a sandwich for his lunch. Pagkakain nila ni Eneru ay umakyat siya sa kabilang silid sa itaas ng bahay. Naroon ang workplace niya. Naupo siya sa harap ng computer at nagsimulang tingnan ang mga hindi niya natapos na nobela.

Sa Bi Out Loud Publishing siya nagta-trabaho at nasa kasagsagan siya ng kanyang surprise hit series na The Flirt Series bilang writer. Tungkol iyon sa buhay ng mga estudyanteng bading, bisexual, tomboy at iba pang may kakaibang sexual orientation na mag-aaral ng San Bartolome University. Isa iyong kathang-isip na lugar para sa kanya at ang pinakasikat niyang character sa series ay si Monty. Isa itong bading na Sophomore student na na-inlove sa Captain Ball ng Football Team.

Napakarami ang naka-relate sa sentiments at adventures ng buhay pag-ibig ni Monty kaya naman naging surprise hit iyon at inabangan ang iba pang characters. In short, Monty made him popular, but only to his colleagues and followers. Mas sikat pa sa kanya ang ilan sa mga characters niyang puro nabibilang sa Pride Community for all of his stories were gay-themed.

He used a pen name and a very few people knew that "Jordan Polison" was "Dalisay Diaz", the writer. Now, biglang naging household name ang pen name niya and he was quite satisfied with it. Hindi siya nag-aalala sa anonymity niya, lalo sa mga kapitbahay niya. He wasn't the type who would go around explaining his work.

Mostly, kapag may nagtatanong sa kanya ay sinasagot naman niya. But sad to say, mas gusto ng mga itong mag-jump into conclusion kaysa ang magtanong. Mas masarap sigurong pagtsismisan siya. Kung makaka-entertain naman siya sa ganoong paraan ng mga taong walang-magawa, then so be it.

He loved his privacy and anonymity. Pabor sa kanya iyon. He got to observe people as they really were. Once people learned about what he did for a living, the tendency was to put on a mask. Some clammed up, afraid to be written about. Some were the opposite, they would talk endlessly about their lives they deemed colorful enough to be written about.

The soul of his craft did not come from his ability to write. By-products lang ang mga iyon ng totoong talent niya -ang pagmamasid at ang pagkakaroon ng mas malalim na perception sa mga minamasdan niya. Right now, he was doing a scene for the last chapter of the third installment of Flirt series. May kinalaman ang mga bida ng librong iyon sa naunang libro. He typed the dialogues as if he was one of the characters. Nagulat pa siya ng malamang basa ang pisngi niya pagkatapos itipa ang huling bahagi. He was always like that. Napa-iling na lang siya.

Biglang nag-vibrate ang cellphone niya ng matapos siyang magsulat. Si Menchie iyon. Leader ng church organization nila at iniimbitahan siyang dumalo. He declined.

He was too occupied to socialize but that doesn't mean na wala siyang panahon para makipag-ututang dila o makipag-bungguang braso sa iba. Ginagawa lang niya iyon paminsan-minsan. People were his primary source of inspiration and ideas kaya di pwedeng di siya lumabas.

'Once in a while' and key phrase dahil may iniiwasan siyang mangyari -ang may magkagusto sa kanya. He's good looking and he was aware of that. Pero may naitadhana na para sa kanya at darating isang araw ang taong iyon. Kung tatanungin siya kung bakit ay masasabihan lang siyang baliw. Hindi niya alam kung paano o kung kailan darating ang taong iyon pero sigurado siyang darating ito. Kaya bakit pa siya makikipag-mingle sa iba, di ba? Inirereserba na niya ang sarili para sa taong iyon.

The third invitation came ng bandang hapon na. It was Doc Roblen. Ang beterinaryo ni Eneru. Kasing-edad lang niya ito at noon pa siya inaakit na sumali sa isang business club.

"Attend ka sa meeting mamayang eight. Sa Something's Fishy. Sa Libis." anang butihing beterinaryo.

"I'll try. Kapag sinipag ako."

"Siguraduhin mo na. Loka, lumabas ka sa naman sa lunga mo paminsan-minsan at ng hindi ka inaamag diyan. Paano ka madidiligan niyan?" birong-totoo nito. Alam niya kung gaano katalas ang dila nito.

"Wala akong balak magpadilig."

"Too bad. Basta um-attend ka. Please?"

"Pag sinipag nga ako, okay?"

"Eight PM iyon."

"Bahala na."

Nagpalitan pa sila ng ilang salita bago niya ibinaba ang linya. He went to his room tsaka nahiga sa kama. Nanood ng TV at ng makaramdam ng gutom ay nagpasyang magluto ng hapunan. Nagulat pa siya ng makitang alas-sais na ng gabi. Nawala na sa isp niya ang imbitasiyon ni Doc Roblen at naalala lang iyon ng makakain na sila ni Eneru.

Kaagand siyang nag-text dito,"SORRY I CAN'T ATTEND. SOMETHING CAME UP. SOME OTHER TIME MAYBE. :-)"

Nag-text back naman agad ito.

"PWEDE KA PANG HUMABOL. SOMEONE WANTS TO MEET YOU."

"SOME OTHER TIME." giit niya.

Hindi na ito sumagot na ipinagpasalamat niya. Niligpit lang niya ang pinagkainan isinara ang mga dapat isara saka umakyat ng kanyang silid para makapagbasa siya ng walang istorbo. Nangako na lang siyang pagbibigyan ang doktor ni Eneru sa susunod dahil baka hindi na ito mag-anyaya ulit. Kailan ba siya huling nakipag-socialize? Nag-isip siya. A month ago? He nodded as he flipped the page of The Martyr The Stupid and The Flirt.

Itutuloy...

DISCLAIMER: All the characters in this story have no existence whatsoever outside the imagination of the author, or have no relation to anyone having the same name or names. They are just distantly inspired by any individual known to the author, and all the incidents are merely invention.

[03]

Nasa loob ng Something's Fishy  sa Quezon City si Gabriel. Kasama niya roon si Charles at ang kababata nitong si Doc Roblen. Hinihintay nilang magsidating ang iba pang miyembro ng business club na si Doc Roblen ang founder. Ayon dito, inactive na member si Charles at hindi pa nakakabayad ng monthly dues nito.

Noon lang niya nakilala si Doc Roblen dahil hindi naman talaga siya taga-Quezon City. Napangiti siya. Naroon kasi siya para magpanggap na interesado sa pagsapi upang maging miyembro ng mga ito.

"Tsk! Malas talaga. Ayaw ni Jordan eh." Ipinabasa ni Doc Roblen ang text dito ng lalaking hindi naman monghe at wala namang commitment pero ayaw maligawan.

"Akala ko ba kasundo mo yun?" tanong ni Charles sa beterinaryo.

"Akala ko nga rin eh."

Nanahimik siya. A lot people didn't know that a lot could be said about them from their text messages and he was already profiling the man in question based on that. The man's message was precise and direst to the point. Tama ang mga punctuations na ginamit nito. He was a perfectionist and didn't mince words. He was easy to talk with, which was good as far as he was concerned. Ang ibig sabihin lang niyon, may tiwala ito s sarili at hindi natatakot magsabi ng "no."

May mga tao kasing sa text message pa lang ay alam na niyang pakipot. Merong pa-cute. Merong pa-mysterious effect at merong wala lang, non-sense kausap. But not this Jordan. Ayaw talaga nitong dumalo sa meeting na iyon. Period. Kahit pa si Channing Tatum ang humila rito ay hindi ito mapipilit.

"O, hayan na si Lance. Siya na lang ang ireto mo rito sa kaibigan mo." wika ni Doc Roblen kay Charles.

Napatingin si Gabriel sa "Lance" na tinutukoy nito. The man was of average height and medium built. Kung magpapabaya ito ay lolobo itong tiyak at lalong magmumukha itong maliit. But right now, he looked nice enough. Medyo spiky ang buhok na nito na tila sa mga koreanovela leading men, minus the bangs. Maputi ang ngipin bagama't may isang sungki sa kaliwang bahagi pero hindi naman masagwang tingnan. Paglapit nito sa betirinaryo ay ipinakilala agad sila rito. Ipinaliwanag rin ng butihing doktor ang intensiyon niyang sumali.

"Why not?" wika ni Lance sa kanya. "Sali ka na at ng magkaroon naman ng gwapo sa mga miyembero rito."

"Ano namang tingin mo sa amin, aber?" angal ng ibang nakarinig sa sinabi nito.

Nakakalokong tawa naman ang isinagot ng bagong dating sa kanila. "I'm Lance Cruz, pare. Nakakasawa na kasi ang pagmumukha ng mga pamintang iyan eh. You're a perfect addition to the group," ani Lance.

Umupo ito sa tapat ni Charles. "Saan ka nagtatrabaho Gabriel?" tanong nito sa kanya saka ito naglabas ng mga notebook at kung anu-anong mga papeles.

"Siya ang secretary ng club." pasimpleng bulong ni Charles. Ito na rin ang sumagot sa tanong ni Lance. "Self-employed itong si Gabriel. Kahit anong pwedeng i-francise pinapatos nito."

"Really?" ani Lance pero panay naman ang buklat ng mga papel. "Darating ba si Patrick? Hindi siya nagre-reply eh." Asked Lance no one in particular . Para bang sinasabing, sumagot ang gustong sumagot. "Anong franchise mo?"

Gusto ni Gabriel ang lalaking ito dahil kahit sinabihan siyang gwapo ay hindi ito nagpi-flirt sa kanya o napapa-cute. Bagama't gusto niya at flattering sa pakiramdam ang maging object of admiration, turn-off din iyon sa kanya paminsan-minsan. Okay ito para sa kanya pero hindi nangangahulugan na papatulan niya ito or interesado siya rito. He just liked Lance and maybe it wasn't a bad idea to join the club after all.

Si Charles uli ang sumagot sa queries nito. "Susme, lahat yata meron ito eh. Sisig Hooray, Fruitas, Dunkin Doughnut, 7 Eleven, Ogie Doggie, Zagu, Photo Me at kung anu-ano pa."

"Ang bangis mo 'tol," sabi ni Lance sa kanya. "Ang yaman mo na siguro. Mag-member ka na. Kahit wag ka na um-attend ng mga meetings wag ka lang makakalimot magbayad ng monthly dues," sabi nito sabay tingin kay Charles. "Di tulad nitong isang kulugo na ito. Hoy Charles Aquino, magbayad ka na. May utang ka pa sa Jacket ng club."

"Wala pa akong anda." sabi ni Charles.

"Hindi ka na nagkaroon ng salapi, sa totoo lang."

"Eh sa wala eh."

Natigil lang ang asaran ng mga ito ng makumpleto ang mga miyembero. Nang mag-preside si Doc Roblen ay lalo silang nanahik. Sa loob ng ilang oras ay nagtalo, nag-asaran, at nagbiruan tungkol sa mga plano at proyekto ng club. Pagkatapos ay nagyaya si Doc Roblen ng badminton na sinang-ayunan ng kalahati ng mga miyembro maliban sa kanila ni Charles.

"So, paano? Kailan ko makikilala iyang si Jordan?" tanong niya rito ng nasa sasakyan na sila. Alas-diyes pa lang ng gabi. "Is there a deadline to this bet? Anong ibabayad mo sa akin kapag ako ang nanalo?"

"Iyong Audemars Piguet ng lolo ko. Vintage na iyon loko saka two hundred thousand pesos," sagot nito. "At saka sino naman ang nagsabi sa'yo na mananalo ka? Ngayon pa nga lang talo ka na eh. Hindi siya interesadong makilala ka 'tol."

"It doesn't mean anything Charels, pare. Hanggang kailan ba ang pustahan natin?"

"Three months from the first meeting."

"Call. Di ba kapitbahay mo siya? Daanan natin," kumpiyansang sabi niya.

"Sige." at sinabi nito ang direksiyon patungo sa bahay ni Jordan.  Hindi pa kasi siya nakakapunta sa bahay nito kaya hindi niya alam ang daan.

Minutes later ay papasok na sila sa Corinthian Gardens. The street were clean. Pinakaliwa siya ni Charles sa ikalimang kanto. Mula roon ay pangatlong bahay daw ang kay Jordan. Itinuro nito ang tinitirhan ng lalaki.

"Iyon ang sa kanya." wika pa nito.

"Pinagmasdan niya ang bahay. It looked tidy and inviting and it was well-lit at night. There was a lift back Corona at the garage.

"Ano? Baba na," yaya niya kay Charles.

"S-sige." sagot nit kahit tila ninenerbiyos.

Nauna na siyang pumunta sa gate at nag-doorbell. May kumahol na aso sa loob.

"Si Eneru yan," sabi ni Charles. "Mabangis ang isang yan 'tol."

"Mukha nga," pagsang-ayon niya. Nagwawala na ang aso sa likod ng gate. Tila nagpipilit na makawala para malapa lang sila. "Easy... Easy boy..." pinindot niya ulit ang doorbell. "Baka naman wala siya rito?"

"Andiyan lang yun 'tol. Nasa loob ang sasakyan niya eh."

"Eh bakit hindi bumababa?"

Napakibit-balikat lang ito. Napudpod na lang lahat ang kamay niya kakapindot ng doorbell eh walang Jordan na bumaba para tingnan kung sino ang tao sa labas. Ni sumilip sa bintanang katapat ng gate ay hindi nito ginawa. Maging si Eneru na tila minalat na kakatahol ay napagod na.

"Baka tulog na? Balik na lang tayo bukas." ani Charles.

Napakibit-balikat siya. Sa tagal ng pagdo-doorbell niya, imposibleng hindi ito magising. Nadagdagan tuloy ang mga naisip niyang attributes nito. Insensitive. Paano kung nangangailangan ng tulong ang kumakatok? Hindi pa rin nito pagbubuksan?" Apathetic, he added.

Bumalik na sila sa sasakyan.

"Pwede mo bang ilarawan sa akin ng husto kung anong klaseng nilalang ang nakatira diyan? Parang di tao eh. Or di marunong makipag-kapwa tao." naiirita niyang tanong kay Charles.

Wala pang trumato ng ganito sa kanya. Not with Kirby Gabriel Fadriquella! Tahimik na pagbubusa niya.

"Okay. Three years na siyang nakatira diyan sa pagkaka-alam ko pero hanggang ngayon ay malaking misteryo pa rin siya para mga tao rito. Nalaman ko lang na kapitbahay ko siya noong um-attend siya ng homeowner's meeting. Nang malaman niyang kapitbahay ko siya eh nagprisinta pa siyang ihatid ako. Umuulan kasi noon. Mabait, friendly pero hatang aloof. Hindi nga siya kilala ng gma kapitbahay eh. At kung wala siya roon, malamang hindi ko malalaman na siya si Dalisay Diaz."

"Dalisay Diaz!" bulalas niya. "He's Dalisay Diaz? Hindi nga 'tol? Bakit hindi mo agad sinabi?"

"Gusto kitang isorpresa eh," natatawang sabi nito. "Nagulat nga rin ako saka sina Mommy at Lola no'ng ikwento ko. Ang ipinagkakalat kasi ng iba rito ay baka may dyowa siyang mayaman or something like that. Hindi kasi nila alam ang trabaho ni Dalisay.Parang wala rin siyang trabaho kasi hindi naman siya naglala-labas man lang. Besides, hindi naman lahat ng straight nagbabasa ng mga libro sa Bi Out Loud Publishing, pare."

Hindi nakaimik si Gabriel. Kilala niya si Dalisay Diaz. Idol niya ang mga akda nito. His wordsmith is incredible and incomparable. Kaya nitong makipagsabayan sa mga idolo rin nitong sila Michael Juha at Jubal Leon Saltshaker. Kinakabahan na tuloy siyang hindi mawari. Kung nalaman lang niya agad na si Dalisay Diaz at ang Jordan na sinasabi nito ay iisa, nunca siyang pumayag sa pustahang iyon. "Tol ang labo mo." aniya.

"Bakit?"

"Hindi mo sinabi agad, eh. He's Dalisay Diaz! He's a genius!" Isa siya sa mga sumubaybay sa una nitong akda na Kung Kaya Mo ng Sabihing Mahal Mo Ako na isang suspense-romance. Iniisip niya dati na isa itong plain call center agent lang or an executive na nagtatanggal ng stress sa pamamagitan ng pagsusulat. Parang si Michael Juha lang who was famous for his wit and bromance stories.

"Hindi ka na pwedeng umatras, 'tol."

"Why not? Wala naman tayong pinirmahang kontrata, no?"

"We agreed. Verbally."

"Not Dalisay Diaz," pagpipilit niya.

"Bakit? Anong pagkakaiba niya sa mga bisexual or gay na nakarelasyon mo na? Ikaw na rin mismo nagsabi na pare-pareho lang sila. Pagkakataon mo ng patunayan na tama ka 'tol. Para sa akin kasi, mali ka. At si Dalisay ang proof ko. O ano? Tatanggapin mo na lang na tama ako?"

"Okay, okay," resigned na sabi niya. "Pero akong bahala na dumiskarte." He sighed. Na-i-starstruck lang siguro siya sa kaalamang si Dalisay Diaz ang makakaharap niya. Kung iisiping mabuti. ano nga ba ang ipinagkaiba nito sa mga nakasalamuha na niyang miyembro ng third sex? Para sa kanya ay wala. Nagkataon lang na mas talented ito sa iba.

"As you wish." ngising aso na sabi ni Charles.

Inihatid na niya ito sa bahay saka siya tumuloy sa bahay niya sa Alabang. Agad niyang hinanap ang paperback niyang si Dalisay ang sumulat.

"Don't be afraid to love Gboi. Don't." he said as he touched the contour of his face. "For whatever we try to do. Love will always be the most fragile thing in this world. And we are not its best caretakers. Kahit gaano pa natin protektahan ang sarili natin mula rito or ito mula sa atin. We just meddle through it and do the best we can. Hoping that this fragile thing would survive, against all odds." his words felt like a warm blanket that covered his cold heart.

Napa-iling na lang si Gabriel ng mabasa ang isa sa pinakapaborito niyang linya mula sa mga isinulat ni Dalisay. Marami ang nakakarelate sa mga isinulat nito dahil sa trademark nitong fairytale love stories pero kapupulutan ng mga aral. Nakapaloob doon ang family values, self-respect at integrity. At naisip niya, there lies the real talent of Dalisay Diaz or Miss D sa karamihan. He knew people and how their mind work.

"Hay! Takte!" aniya, "Alisin na natin ang apathetic at insensitive sa kanya. Mali ako." Maybe he's eccentric. Kumuha siya ng beer sa ref. Hindi niya kailangan ang pera ni Charles, Nakipagpustahan lang siya rito dahil may gusto siayng patunayan. Pero ngayong nalaman niya na kung sino ang tunay na kakaharapin niya ay parang kinakabahan siya. He admired Dalisay Diaz and that is why his interest was aroused.

Pwede niyang sabihin na kilala niya na ito through his works but what about Jordan Polison mismo? The writer behind the pen name. That, he needed to find out. Ahat was he really like? Paanong naging kaiba ito sa lahat? Bakit sobra ang tiwala rito ni Charles. Bakit ito misteryoso?

Inubos niya ang beer at saka nagpalit ng damit. Mayroon siyang tatlong buwan para alamin ang lahat ng katanungan sa isip niya. Pagpaplanuhan niya ang pakikipaglapit dito. Hindi na siya interesado sa mapapanalunan. To be with the author himself is quite a prize already. Hindi na siya makapaghintay sa excitement.

Itutuloy...

DISCLAIMER: All the characters in this story have no existence whatsoever outside the imagination of the author, or have no relation to anyone having the same name or names. They are just distantly inspired by any individual known to the author, and all the incidents are merely invention.

[04]

Napansin na naman ni Jordan ang itim na CRV na huminto malapit sa bahay niya. Iyon ang ikatlong araw na nakita niya ang sasakyan na pagala-gala sa vicinity ng subdivision nila. Una ay noong nagdidilig siya. Akala pa nga niya ay kakilala niya ang may-ari pero hindi naman ito bumaba. Ikalawa ay noong magpupunta siya sa office para magsubmit ng manuscript at ngayon nga ang ikatlo.

Napakibit-balikat siya. Siguro ay nag-i-scout ito ng mga bakanteng bahay. Pero may isang mahinang tinig ang nagsasabi sa kanyang tinititigan siya ng taong nakasakay sa loob ng CRV. Hindi niya lang makita ng husto ang mukha nito dahil tinted ang salamin. Ayaw man niya ay nakaramdam siya ng pagaalala. Baka masamang tao ito. Naglipana pa naman ang mga sira-ulo ngayon sa bansa.

Pumasok siya sa bahay at inasikaso ang isinalang na roasted beef sa oven. Habang ginagawa iyon ay hindi pa rin maalis sa isip niya ang nakaparadang sasakyan. Mukhang siya ang pakay ng kung sinoman ang nasa loob niyon. Hindi kaya isa iyong masamang tao na balak siyang biktimahin dahil alam na siya lang mag-isa sa loob ng bahay? Nangilabot siyang muli sa isiping iyon.

Napapraning lang siguro siya dahil noong isang gabi lang ay may doorbell ng doorbell sa gate niya. Wala siyang kamag-anak, kakilala, o kaibigan na basta na lang pupunta ng walang abiso kaya hindi niya pinagbuksan ang kung sino mang herodes na nang-istorbo sa kanya. Ang mali niya lang ay hindi niya sinilip kung sino iyon. Nairita na kasi siya sa walang tigil na tahol ni Eneru.

His friends and relatives knew that he hated to be disturbed. Kung may magpupunta man sa mga ito sa bahay niya ay nagte-text muna ang mga ito para makapaghanda siya. Or depende sa topak niya kung papayagan niya ang gma itong istorbohin siya.

The roasted beef looked delicious and the smell was mouthwatering. Eneru was jumping in excitement.

"Mamaya na. Gagawa pa ako ng sauce," sabi niya rito. Pinagsama niya sa saucepan ang marinade pati na ang pinaglagaan ng baka saka ito isinalang sa mahinang apoy. Nang kumulo iyon ay binuhusan niya ng red wine saka hinalo hanggang sa lumapot. Langhap na langhap na niya ang masarap na amoy niyon kaya naman pati si Eneru ay tila nababaliw na sa pagkatakam at paikot-ikot na sa buong kusina.

Biglang tumunog ang doorbell. Mabilis na tinakbo ni Eneru ang pinto at kinalampag iyon. Tila doon ibinubuhos ang frustrations sa hindi pa matikmang pagkain.

Lumapit siya sa pinto at binuksan ang screen door. Nakita niyang nakatyo sa labas ng gate ang isang lalaking hindi niya kilala. He was wearing a jeans and a fitted gray shirt. Nakaparada rinsa tapat ng gate niya ang CRV na ilang araw na niyang napapansin. So tama siya, ang pakay ng nagmamaneho noon ay walang iba kundi siya.

Marahan ang ginawa niyang paglapit sa gate habang pinagmamasdan ng husto ang lalaki. mababa lang ang gate niya na may isang metro at kalahati ang taas kaya kitang-kita niya ito. He studied the stranger even more. His shirt didn't conceal any manly form. Ang buhok nitong medyo paitaas ay iyong uso ngayon. He looked neat and clean. Ang hugis ng mukha nito ay tila pakuwadrado. Giving him an edgy look because of the sharp jawline. His chin was slightly protruded. May kakapalan ang kilay na parang kay Ashton Kutcher and a nose to go with it. Ang bibig nito ay parang kay James Yap. It wasn't those features themselves but the way they were put together that gave the impression this man was good looking.

The man looked at him and he was welcomed by a pair of raven black eyes. Bigla siyang kinilig sa paraan ng pagtitig nito. At ayaw man niya ay biglang naging uneasy ang pakiramdam niya. He decided to play cool with it.

"A-anong kailangan nila?" tanong niya sa lalaki.

The stranger smiled, showing him a perfect set of white teeth. "Miss D? Dalisay Diaz?"

Nagulat siya. Kilala ko ba ito?

"Pwede ka bang makausap? Writer ako."

Writer? Lumapit na siya ng husto sa gate kasama si Eneru na ayaw pa ring kumalma.

"Sorry sa istorbo," sabi ulit nito. "Pero pwede ka bang ma-interview?"

"Para saan?" skeptikal niya ulit na tanong. He pictured him as a race car driver, a police officer or a surfer but not as a writer. His hands were so big he would have a hard time hitting those keyboards.

"Contributor ako sa OhLaLaMag." he handed him his IDs.

Napa-angat ang kilay niya. So, pink rin pala ang hasang ng isang ito. In fairness, hindi ito halata. Hindi naman siguro ito magsusulat sa OhLaLaMag kung straight ito, hindi ba?

"OhLaLa?" nagtatakang bulalas niya. Base sa pangalan nito ay Kirby Gabriel Fadriquella ang nakalagay. Paanong naging interesado sa kanya ang naturang babasahin? Hindi naman siya nagmomodelo. Itatanong na sana niya kung bakit ng magsalita ulit ito.

"Totoong school ang San Bartolome University hindi ba? Pinalitan mo lang ang pangalan?"

"Well," Hindi totoong school ang San Bartolome dahil ginawa lang niya iyon sa kanyang Flirt Series. Pero tama ito na may pinag-gayahan siya ng lugar. It was the same college he attended when he was still studying. Mukhang nagkaroon ng fascination ang mga tao sa eskwelahang gawa-gawa lang malikot niyang pag-iisip.

"It's gay pride next month so I decided to feature a place where LGBT community rocks. I want to interview you as Jordan of San Bartolome University Theater Group and of course, as Dalisay Diaz, the creator of the Flirt Series."

"H-hindi ako nagpapa..."

"Oh please, pumayag ka na. I have a deadline and a lot of our readers are mentioning that you unveil where the real San Bartolome University is. Marami kaming natatanggap na sulat at e-mails tungkol sa pambihirang lugar na iyon."

"Eh, h-hindi..."

"Hindi ka ba natutuwa na gustong malaman ng mga tao kung saan ba talaga ang lugar na iyon. May feeling kasi sila na ang San Bartolome University ay isang lugar na totoo. Pinalitan mo lang ng pangalan. And I'm guessing its UP. Iyon din ang guess ng karamihan."

"I didn't know that," hindi niya alam na may ganoon na palang espekulasyon ang mga tao tungkol sa San Bartolome University. And boy, ni hindi pa nga niya nalilibot ang buong UP Campus dahil hanggang sa may Alumni Center lang siya ng minsang makapunta siya roon.

"Please, Miss D?"

Napabuntong-hininga siya sa pagpipilit nito. Ewan niya kung dala ng ka-cute-an nito o naawa lang siya rito kaya pinagbigyan na niya. "Sige na nga."

Binuksan niya ang gate, kaso, nakalimutan niyang naroon si Eneru na agad sinalakay ang pobreng writer. Huli na para maawat niya ito. His dog aimed for the man's crotch pero maagap din itong naisalag ang isang braso na siyang tinamaan ng pangil ni Eneru. Napasigaw na alng sa sakit ang lalaki.

"Oh shit! Eneru!" natatarantang awat niya sa alaga. Ngayon lang ito nakapangagat kaya hindi niya alam ang gagawin. "Eneru, let go!" Hindi niya mahila ang alaga dahil baka lalong lumaki ang sugat ng lalaki. Buti na lang at nilubayan na agad ng kanyang aso ang kawawang bisita niya. "I'm sorry... don't worry, may bakuna naman siya eh." aniya pagkatapos hilahin ang leash ni Eneru saka iyon itinali ng mahigpit sa isang sulok.

Iiling-iling lang ito habang tinatalian ng panyo ang nasaktang braso. "Halika, pumasok muna tayo sa loob at linisin natin ang sugat mo."

Sumunod naman sa kanya kaagad si Kirby. "Sigurado ka ba na may turok siya?"

"Oo. Pwede mong makita ang vaccination papers niya kung gusto mo."

"Hindi na. Naniniwala na ako."

Napailing siya ng tingnan niya ang sugat nito. "Dito mo na sa kusina hugasan yang sugat mo. Baka kasi ma-infect. Iyong dish washing soap na ang gamitin mo para mas mamatay ang germs. Kukuha lang ako ng bulak at betadine. Pasensiya na talaga."

"That smells great," anito habang naghuhugas ng sugat.

"Sure. Mamayang kaunti. Maupo ka na lang kapag natapos ka na." aniya saka nagtungo sa kwarto para kumuha ng first aid kit. Pagbaba niya niya ay nakapuo na ito at pinapatuyo ang sugat ng malinis na tissue. Ini-abot niya rito ang bulak at Betadine sa pagkagilalas nito.

"Here." aniya ng iabot niya ang panglinis ng sugat. "Hihiwain ko lang ang beef."

Napamaang ito sa kanya.

"Why? Hindi mo ba alam kung paano i-apply yan?" Pero alam niya kung bakit ito nagkaganon. Ini-expect siguro nito na siya ang maglilinis ng sugat nito. Bakit? Close ba sila? Kinuha niya ang kutsilyo at siniwa ang beef. "Saan mo ba ako gustong interviewhin? Dito na lang?"

"Okay na rito." anito pero nasa roasted beef ang atensiyon.

"Wala kang dalang tape recorder or notebook? Paano mo ako i-interviewhin?"

"Meron. Nasa sasakyan. Nakalimutan ko. Kukunin ko lang."

Napa-iling na lang siya. Tipikal na sa mga writer ang maging makakalimutin. Alam na alam niya iyon. Parang bahagi na ng buhay nila ang maging makakalimutin. Ineksamin niyang mabuti ang mga ID na dala nito. Wala itong dalang ID ng OhLaLaMag pero aware naman siya na hindi lahat ng writers ay may ID ng kumpanyang pinagsusulatan nito. Pwede naman akong tumawag sa office nila kung sakali, sa loob-loob niya. Mukha namang authentic na writer ito gawa nga ng pagiging makakalimutin nito. Kapag occupied na kasi ang writer sa trabaho ay nakakalimutan na nila ang ibang bagay.

"Sorry," ani Kirby ng makabalik ito. "Hindi ko kasi alam kung appayag kang magpa-interview kaya hindi ko nadala agad ang mga ito. From what I gathered from your publisher, minsan ka lang daw niyang makita." Naupo ulit ito at tinikman ang roasted beef niya. "This is actually good."

Napangiti si Jordan. Alam niyang masarap ang pagkakaluto niya pero may mga tao kasing maramot magbigay ng papuri. And it was nice to know that this man gave the credit where it was due.

"So, anong eskwelahan sa totoong buhay ang SBU? Wait, bago mo ako sagutin ay magpapakilala muna ako ulit." He extended his hand. "I'm Kirby Gabriel Fadriquella, "Gabi" na lang for short.

"Jordan" aniyang tinanggap ang handshake nito.

Ngumiti ito saka kinuha ang ball pen.

"Nag-theatro ka ba talaga?"

"Hindi, nasa choir ako noon."

"Really?" namimilog ang matang tanong nito. "So maganda ang boses mo?"

"Hindi naman." nahihiyang tugon niya. Mukhang tinamaan siya ng instant crush sa lalaking ito.

"Okay. Let's pretend i'm talking to Jordan of SBU. Anong feeling ng ikaw ang pinakasikat sa campus niyo pero wala ka namang boyfriend?"

Natawa siya. "Paano mo naman nasabing wala akong boyfriend?"

"Iyong mga kaibigan mo sa series na sila Monty at Earl eh may mga partner na. Pati si Freia mukhang kay Russel mapupunta, tapos wala naman akong nababalitaang boyfriend mo sa SBU."

He liked this man. He was perceptive. "I guess you're right," nangingiting sabi niya. "Besides, hindi ko naman kailangan ng boyfriend. Malay mo, may maisip na ilagay si Dalisay bilang boyfriend ko."

"Hindi ka ba na-a-out of place? Imagine sila lang ang may mga partners. And your schoolmates are sarcastic, by the way."

"Mababait naman sila. They are the usual people with the usual hang-ups. Besides, I thrive on sarcasms also."

Nagpatuloy pa sila sa interview hanggang sa umabot sila ng halos dawalang oras. Nalibang siya ng husto. "Pasensiya ka na. Gusto ko sanang magtagal pa kaso hindi ako masaydong nakapaghanda. Sa susunod na lang kung pwede? May kasama talaga akong photographer pero dahil nga hindi ko alam kung papayag ka ay hindi muna ako nagdala." nakangiting sabi nito pagkatapos.

"Sana tumawag ka muna." aniyang ngayon lang naisip ang bagay na iyon.

"Eh sabi kasi ng publisher mo nung tumawag ako ay mailap ka. Baka kasi makapagisip ka pa ng dahilan para tumanggi kung tumawag muna ako. Kaya pinuntahan na lang kita"

"Kay ini-stalk mo ako for three days."

"Yeah. Sorry talaga. I was given the wrong impression kasi. Saka bago ako amgsulat, pinag-aaralan ko muna ng maigi ang subject ko. Alam mo na." Gabi smiled coyly.

Napatango na lang siya. Of course, he understand.

"Babalik ako bukas to take pictures myself. Para casula lang ang dating." sabi pa nito habang papalabas.

"Sure. Goodluck sa article."

"So, paano. Same time ulit bukas? And by the way, the beef was excellent. Saan ka natutong magluto."

Natawa siya. "Sa mommy ko. May restaurant kami sa probinsiya."

"Ah, kung ganoon ang swerte ng father mo."

Napakibit-balikat lang siya. Inihatid na niya ito sa labas ng gate.

"Can I ask you something personal?"

"Sure. Fire away."

"May boyfriend ka na ba?"

Umiling siya. "Alam kong itatanong mo kung bakit pero sorry, hindi ko masasagot."

Gabriel's Ashton Kutcher brow arched.

"No comment." wika niya.

"Bukas na lang ulit. Same time. Is that fine with you Miss D?" nakangiting tanong nito.

"Okay." sagot niya saka ito tinalikuran ng ma-i-lock ang gate.

Kinuha niya si Eneru sa pinagtalian saka iginiya papasok ng bahay. Narinig pa niya ang busina ng saakyan ni Gabi na tila nagpapaalam.

Pagkapasok ay kinuha niya ang kainan ni Eneru at nilagyan iyon ng kinatatakaman nitong beef. Hinanap niya ang directory pagkatapos at hinagilap ang numero ng OhLaLaMag. Nang makita niya ang numero ng publication ay napangiti siya.

And then, he dialed the number.

Itutuloy...

DISCLAIMER: All the characters in this story have no existence whatsoever outside the imagination of the author, or have no relation to anyone having the same name or names. They are just distantly inspired by any individual known to the author, and all the incidents are merely invention.

[05]

Mistulang writer ang pakiramdam ni Gabriel habang ine-encode niya ang notes ng interview niya kay Dalisay. Naisip pa niya na sa pamamagitan ng mga impormasyong iyon ay maaari na siyang gumawa ng article tungkol sa buhay nito sa kahit na saang publication basta makapagsulat lang siya ng maayos at tama ang grammar niya. Subalit malabong mangyari iyon sapagkat henyo siya sa mga numero pero hindi sa panitikan.

Napapantastikuhan siya sa ginagawa. Habang itinitipa kasi niya ang mga pag-uusap nila ni Jordan, a.k.a.Dalisay ay naaalala niya ito. Sa totoo lang, tinubuan siya ng genuine crush sa manunulat. Una niya itong nakita ay noong nagdidilig ito ng halaman. Naakit kaagad siya rito. Shorts na maong at puting t-shirt ang suot nito. He looked immaculately clean and fresh. Mukhang pinangangatawanan ang pagiging dalisay. His physique was quite good. He's quite sexy in his own way. Physically, he wasn't disappointing in the eyes although he found it amusing with the way Jordan talked to his plants. He even looked dumb while talking. Inisip niya tuloy na hindi pala ito ganoon ka-interesante.

The next day ay nataranta siya sa nakitang transformation nito.  Nagkakandado ito ng gate ng makita niya. Jordan was wearing jeans and a fuchsia pink polo-shirt. Nakasampay sa balikat nito ang isang leather jacket at nakasuot ito ng isang comfy sneakers. Gone was the dumb look. It was replaced by an intense personality. Mukha itong twenty-ish kahapon, now he looked thirty. Like some powerful attorney ready for interrogation. But of course, bawal ang jeans sa loob ng courtroom. If that wasn't mind-biggling enough, there was this phony interview he had with him. It totally blew his mind.

"Hey bro!" sabi sa kanya ni Charlie. Hindi na siya nagulat na naroroon ito at basta na lang pumasok sa kanyang kwarto. Sanay na siya dito.

He didn't mind though. Constant sight na ito sa bahay niya na tila kabahagi na ng mga furnishings.

"Mukhang blooming si Berta ah?" ani nitong tinutukoy ang kanyang kasambahay. Pamana pa sa kanya iyon ng kanyang ina nang magdesisyon siyang mag-solo sa pamumuhay ilang taon na ang nakararaan.

"May ka-textmate kasi. Bumale pa nga ng pambili ng bagong cellphone."

"Ano 'yan tol?" pag-iiba nito ng usapan. Kumuha ito ng sariling silya at naupo sa tabi niya.

"See it for yourself," mayabang niyang sabi saka in-anggulo ang laptop para makita ni Charlie ang nakasulat doon.

"Hanep! Nagkausap na kayo ni Dalisay, pare?" nanlalaki ang matang bulalas nito.

"Yeah. And I will be there again, later." Ikinuwento niya ang mga pangyayari.

"Nagpanggap kang contributor sa OhLaLaMag?" di makapaniwalang saad nito. "Paano kung nabuking ka? E di panalo na ako?"

"Hindi naman niya ako nabuking eh, so tuloy pa rin ang pustahan. Saka no choice ako pare. Magpapanggap lang sana akong nasiraan ng sasakyan pero hindi niya binuksan agad ang pinto ng magdoorbell ako. Natanaw ko lang siya sa screen door. Mukhang pinag-aaralan lang ako at malamang na pinagdududahan. Kung tatanungin ko naman kung may mga bakante pang bahay sa paligid ay siguradong dededmahin lang ako nun pagkatapos umiling. Kung sasabihin ko naman ang totoo, mas lalong di ako papansinin nun. Kaya nagpanggap na lang ako. And he bought it."

"Whew! So anong nangyari pagkatapos?" di pa rin makapaniwalang gilalas nito.

"Well," kibit-balikat na sabi niya. "Bukod sa pagkakakagat sa akin ng sira-ulong aso niya ay masasabi kong isang napaka-interesanteng tao si Dalisay." And that was an understatement. When Dalisay invited him in without even verifying his credentials, displayed carelessness on his part. He also showed the same childishness he saw the first time. Paano kung masamang loob pala siya?

"Tapos ay sinabihan niya akong hugasan ang sugat ko sa braso, and he was really serious about it, na para bang ikamamatay ko kung di ko gagawin agad iyon.Para siyang nanay na sobrang nag-aalala sa nasugatang anak. Then, inabot niya sa akina ng Betadine at bulak. Buong akala ko pa naman siya ang gagamut si sugat ko, hindi pala, kaya naman napatanga na lang ako sa ginawa niya."

"Feeling close ka tol?"

"Oo," amin niya. "Ang punto ko kasi ay sobra ang pag-aalala niya tungkol sa sugat ko kaya hindi mo ako masisisi na isiping, alam mo na, he's flirting. Tapos iniabot niya lang sa akin ang mga panlinis ng sugat at tiningnan ako na para akong tanga. Nakakahiya kaya iyon."

"Nakakain ka naman ng roasted beef eh, sabi dito." itinuro nito ang monitor.

"Oo nga pala. Iyan ang pinakamasarap na roasted beef na natikman ko. Sobrang sarap. Dalisay served it to me like I was some royalty. I was like... Ah!!! This man is definitely a good cook. But then, maybe that was bad."

"Why?" nagtatakang tanong nito.

"If he cook that good, it's bound to be addictive and any form of dependency is a big NO for me, my friend. Masama iyon sa kalusugan at sa mismong tao."

Napaismid ito sa sinabi niya. "Sa sobrang dami ng alam mo 'tol, kumplikado na ang tingin mo sa mga bagay-bagay."

"He is complicated," pagtatnggol niya sa sarili. "Habang nag-uusap kami ay natutunan kong matalino siya. Palabiro. Complicated and unpredictable. That's how he is. And just when I thought I had him all figured out ay mag-iiba siya ng personalidad. Like he knew what I was doing and that he was just playing along. Like he knew I'm not really a writer and next thing I know, he's as serious as the Queen."

Natawa si Charles sa assessment niya kay Dalisay. "Told 'ya!"

Tumayo ito at kinalikot ang mga koleksiyon niya ng mga DVD. "Anong susunod mong plano?"

"I'm going to have him, kaya babalik ako mamaya." Pinatay na niya ang laptop.

"Really?" napapihit na sabi nito sa kanya.

Tumango lang siya at hinubad ang t-shirt. "Isn't he something?" aniya rito sabay ngiti. "That is why you have to get your two hundred thousand pesos ready dude. Determinado akong maging kami." Kukulitin niya si Dalisay at kung kinakailangan ay liligawan niya ito. It's not just the money that's at stake, but also his reputationa nd principle. He's gotta have him. Not because of the bet, but because he wanted to. He wanted to know what was this adorable writer like as a boyfriend. Jealous? Mousy? Demanding? Sweet? Compliant? Loving? Thoughtful? Or patient?

"Ang ganda ni Megan Fox dito. Pahiram 'tol." ani Charlie na mukhang gustong ibahin ang usapan.

"Sure. Basta isauli mo lang agad." Hinubad na niya ang pantalon saka siya pumasok sa banyo. Nasa ilalim na siya ng shower ng hubarin niya ang briefs.

"Pare, sinong mas gusto mo? Si Elvis o si Antonio Banderas?" sigaw ni Charlie sa labas ng banyo.

"Gwapo man silang pareho pare, puro mga matatanda na ang mga iyan. And Elvis is dead, pal!" malakas niyang sabi. "Kay Dalisay na lang ako."

Natawa na lang ito. "Good luck, amigo."

"Kung susuwertehin ka nga naman. May two hundred thousand ka na, may syota ka pang sikat." aniya.

"Ulol. Huwag kang pakakasiguro. Hindi mo pa siya kilala. Walang nakakakilala sa tunay na Dalisay, sa pagkaka-alam ko."

"Well my friend, kung sinasabi mo iyan ngayon, ibig sabihin, hindi mo pa rin talaga ako kilala," kinuskos niya ng sabon ang matipunong dibdib. Walang bumabasted kay Kirby Gabriel Fadriquella. Kahit mga ex niya, kapag natitigan niya ay biglang nakikipagbalikan sa kanya. But he learned his lesson, ang mga ex ay may tendency na maniwalang destiny ang pagkikita nilang muli. Or that fate brought them together after all these years. Hindi na siya nakikipagbalikan sa mga nakarelasyon na niya.

Kung sino man ang nagsabi ng kasabihang "If you love someone, let him go, if he comes back, you're meant to be." ay nais niyang batukan. Mahirap nang kumalas sa mga taong naging "past" mo na at muli ay naging "present."

ILANG ORAS ang lumipas at nasa harap na ulit ng gate ni Dalisay si Gabriel. Grabe kung makakahol sa kanya si Eneru. Kung wala lang ang bakod ay malamang na dinaluhong na naman siya nito.

"Stupid dog." he growled back at the dog.

Lalo namang nagalit ang aso. Maya-maya ay lumabas na si Jordan/Dalisay at tinungo ang alagang aso. Nakaka-refresh ang suot nitong sando at mahabang puting pang-ibaba. Nakaka-beach ang aura nito. Naka-flip flops ito at may suot na bandana. Marahil ay pupunta nga sa beach.

"Hello Miss D." sigaw niya na kinukumpetensiya ng kahol ni Eneru.

Lumapit sa gate si Dalisay. Ang bango nito. He smelled of mist and lime. Na-excite siya sa kaalamang makakausap niya ulit ito. Nang akmang bubuksan na nito ang gate ay pinigilan niya ito. "Hindi mo ba siya tatalian?" tanong niya.

"Marunong kasi siyang bumasa ng tao." sabi nito.

""What?"

"Pwede kang pumasok kung papayagan ka ni Eneru."

"Ano?" sabi niya sabay sulyap sa aso. Bagay sa pulisya ang isang ito. Nakalitaw ang mga pangil at galit na galit.

Binuksan ni Dalisay ang gate.

"No please..." aniya sabay karipas ng takbo pabalik sa kanyang sasakyan. Mabuti at naisara na niya ang kotse ng abutan siya nito. But still, natitiyak niyang puro gasgas ang kotse niya dahil sa pagkalmot na ginagawa nito. "Isay..." angal niya.

Dahan-dahan itong lumapit sa sasakyan niya. His arms akimbo. "Sino ka?"

Shit! Mukhang busted na ang cover ko. Hindi makaimik si Gabriel. Nakatingin siya kay Eneru na pilit sumasampa sa bintana.

"What were you doing posing as a writer? What do you want from me?" tanong sa kanya ni Dalisay.

"Dalisay..."

"That's Jordan for you. Mga ka-close ko lang ang tumatawag sa akin ng ganyan. Now, sagutin mo ako."

"Ah... Wala akong intensiyong masama. Maniwala ka," sabi niya. Paano kaya siya nabuking nito? Pero siya na rin ang sumagot sa sariling tanong. Maraming paraan para malaman na impostor siya.

"I don't want to see you again," he said without looking back. Sinlamig ng yelo ang boses nito. Susunod sana siya rito ng makitang nakabantay lang si Eneru sa labas ng sasakyan niya. Umalis lang ito ng makitang papasok na ang amo.

"Wait!" Bumaba siya ng kotse. "Magpapaliwanag ako. Dalisay, este, Jordan. Magpapaliwanag ako please? Gusto lang kitang makilala. Pakinggan mo naman ako. Please naman o. I'm really sorry. Gusto kong makabawi sa'yo. I swear. Please." Pero nasa loob na it ng gate ay hindi pa rin siya tinitingnan. Hanggang sa makapasok ito ay hindi siya nilingon.

Nanlulumo ang katawan na nagbalik siya sa kotse. Napailing siya ng makitang gasgas na gasgas ang bahaging kinalmot ni Eneru. Mukhang nagkamali siya ng tantiya kay Jordan. Mukhang tama nga si Charlie.

There's more to this guy than meets the eye.

What are you gonna do, Gabriel? pang-aasar ng isang bahagi ng isip niya.

Itutuloy... 

DISCLAIMER: All the characters in this story have no existence whatsoever outside the imagination of the author, or have no relation to anyone having the same name or names. They are just distantly inspired by any individual known to the author, and all the incidents are merely invention.