One More Chance (01-05)

By: Dalisay

Blog: theimmaculatedalisay.blogspot.com

E-mail: angelpaulhilary28@yahoo.com

[01]

It was a very beautiful winter evening. Tama lang ang ginaw na nararamdaman ni Richard ng mga oras na iyon. Kakaparada lang niya ng sasakyan niya sa tapat ng isa sa pinakasikat na restaurants sa New York. Ang ViceVersa. He made sure he looked good that night kasi may blind date siya. Mula sa labas ay tiningnan niya kung mayroon ng nagma-match ng description nito na ipinadala sa kanya ng kanyang pinsan. His cousin made sure he'll attend the date. She was a monster in Prada. Talagang dinayo pa siya sa opisina wearing her four-inch Manolo.

Pinagpag niya ang kaunting snow na mabining bumabagsak mula sa langit. Inayos niya ang scarf at ang gwantes na suot. Binati siya ng gwardiya papasok at sinalubong siya ng pagbati ng maitre'd sa pinto.

"I have a reservation." usal niya rito.

"And that is for?"

"Mr. Mondragon."

The man checked his list and when it confirmed his reservation he guided him to his table. He scanned the place. Searching for familiar faces. He smiled when he saw no one. He's a doctor at the famous Presbyterian Hospital specializing in neurological surgery and one of the best in the country. Being the best means more time for work than playing and fooling around with girls and boys. Yes, he's into boys too. He liked them hot. Like brewed coffee. Makes you want to shout for joy.

Although his being bisexual was a never a problem to him, to his work or to his loved ones. Still, some mocks him and some almost want to spit to his face. Maybe because he always say what he perceived. He's a very honest guy and that made him the most loved and the most hated doctor in the city.

His attention was suddenly caught by a cute but weird looking guy. The man's chinito features are well defined. But his nose was a contradiction to the asian features. A perfect square jaw matched with thin lips curved in a smile that looked-like intended for him. For him? He can't be his date tonight!

Richard were aghast to see that the asian man was really his date. Natatarantang napatayo siya para salubungin ito.

"Hi! Are you Richard? I'm Bullet." pagpapakilala nito. Nakangiting naglahad ng kamay.

"Ahm.. yes!" medyo pumiyok na sagot niya na ikinatawa ng kaharap.

"You're nervous?"

"Ahmm.. no. What made you think so?"

"You're stammering."

"Maybe it's the weather." kibit-balikat na sabi niya.

"Oh it's really cold outside."

Siya naman ang napatawa.

"Why?" nalilitong tanong nito.

"Let's take a seat first." sagot niyang pinipigil ang tawa.

"Oh..." napakamot pa ito ng ulo ng mapansing nakatayo pa rin sila.

"So what are you laughing for?" naaaliw na sabi nito.

In fairness, Bullet really looked cute. His shoulders were wide at parang ang sarap kapitan. "Nothing."

"Come on. You wouldn't be laughing for nothing." di kumbinsidong sagot nito.

"Okay. I thought you just said a familiar line from a song."

"Which one?"

"Baby it's cold outside."

"Oh, my personal favorite."

"Really?"

"Yeah."

"So you're a sucker for classical songs?"

"You can put it that way."

Naputol ang kanilang pag-uusap ng lumapit ang waiter at tanungin kung oorder na sila. Habang tinitingnan ang menu ay hindi niya napigilang sulyapan ang ka-date niya ngayong gabi. So, this date turned-out to be a promising one. Base sa sandaling pag-uusap nila kanina ay nahulaan na niyang may sense itong kausap. He just hoped that it will not be a boring date. Well, judging from Bullet's profile, mukhang mag-eenjoy naman siya.

"What will you have first?" tanong nitong hindi tumitingin sa kanya.

"I think I'll have Blueberry Filet. How about you?"

"Red wine."

"What's for the main course Sir?" anang waiter kay Bullet.

"I'll have two lamb chops. You?" sagot nito saka tanong sa kanya.

"Same." Napangiti ito sa sagot niya.

"And for dessert?" ang waiter ulit.

"Strawberry-rhubarb Pie" magkapanabay pa nilang sagot.

Natawa ang waiter sa kanila. Napailing lang siya habang si Bullet ay pilit na sinusupil ang ngiti. Nang makaalis ang waiter pagkatapos ulitin ang order nila ay nagkatinginan silang dalawa ni Bullet saka bumulalas ng tawa. Kapag ganoong natatawa siya ay napapasabi siya ng "Putsa!" na siyang paborito niyang expression sa tagalog.

Napatitig ito sa kanya. Nanlalaki ang mata. Umawang pa ang labi. "Why?" naiilang na taong niya.

"Pilipino ka rin pala." sabi nito.

It was his turn to be shocked. Prominente ang Asian features nito pero hindi niya alam na pinoy pala ito. Talk about coincidence. At least hindi nga boring ang gabing ito, albeit, it won't be a problem for him conversing in English.

"Ikaw rin?" parang timang na tanong niya.

"Malamang."

Naiiling na napangiti siya. So the cute guy is a Filipino. That's great. Sa fifteen years niya sa New York ay hindi pa siya nakipag-date sa Pinoy. Ayaw niya sa ideyang yun. Pero mukhang nag-iba na siya ng perspective ng dahil kay Bullet. Bakit? Kasi hot siya? Napangiti siya lalo sa naisip.

"Ang cute mong ngumiti."

Natigilan si Richard sa papuri. Namula yata siya hanggang sa batok. Nahihiya talaga siya kapag pinupuri siya.

"Whoa! Yu're blushing!" malakas na sabi pa ni Bullet to his horror.

"Stop it already." saway niya.

"Ayaw mo ng pinupuri ka?" anito ng mapansing nagtitinginan sa kanila ang ilang customer.

"Oo." maiksi niyang tugon.

Dumating ang waiter para i-serve ang wine nito at ang filet niya. Akala niya ay hihinto na ito sa pagsasalita pero nagtanong pa rin ito sa wika nila.

"So pinsan mo si Chiza?"

Tumango siya. Hindi siya makapag-salita sa harap nito. Parang nauumid ang dila niya na hindi mawari. Ngayon lang siya nawalan ng sasabihin sa harap ng isang tao. Madalas madaldal siya pero hindi niya alam kung bakit pagdating kay Bullet, parang gusto niyang makinig lang ng makinig.

Napansin siguro nito ang pananahimik niya kaya tinanong siya nito. "Hey. Something wrong?"

Nangiti siya. "No."

"Eh bakit parang natahimik ka na diyan?"

"Wala lang. I'm just appreciating the ambiance."

"Sabagay." napakibit-balikat ito. "Ang ganda dito."

"Yeah. And it's cheap too."

"And very conducive to romance." nangingiting sabi ng loko.

Napatitig siya dito. Mukhang game ang isang ito. Sabagay, type din naman niya kaya okay lang sa kanya ang slight flirtations nito. Usually kasi, siya rin ang humahabol. Dito, parang gusto niyang magpahabol. Naiiba na agad ang mga pananaw niya sa buhay sa kabila ng katotohanang sandali pa lang silang nagkakakilala nito.

"You're right. So tell me, paano mo nakilala ang magaling kong pinsan?" he asked.

"Oh, she's my model."

"Model?"

"I'm a photographer. I own a shop downtown. Maybe you've heard of Bullet's Corner."

Napatango siya. Nadadaanan niya iyon pauwi. "I actually live three blocks from there." sabi niya na ikinaluwang ng ngiti nito.

"Really?"

"Yeah."

"That's great."

"And why is that?" curious niyang tanong.

"Maybe I can drop by your house or something kapag wala akong ginagawa."

"Ano namang gagawin mo doon? And besides wala ako sa bahay madalas."

"Bakit naman?"

"I'm a doctor."

"Cool."

"Anong cool doon?" natatawang sambit niya. Bullet chuckled to his obvious contest over the statement.

"You can cure sickness. That's cool."

"Maybe."

"Come on. I'm actually praising you."

Natatawang napatitig na naman siya dito. Ang cute talaga nito.

"Ang gwapo ko no?" sabi nitong ikinagulat niya.

"Hindi ka rin mayabang no?"

"Oo naman. Ang bait-bait ko kaya. Saka di ka naman siguro makakatagal tumitig sa akin kung di ako gwapo."

"Hindi ka gwapo."

"Okay."

"Cute ka kasi."

"Ikaw rin."

"So what do we have here? A mutual admiration society?" sabi niya. Nagkatawanan na naman sila ni Bullet.

Kaso parang kapag nagtatawanan sila, nagiging dead-air yun para sa kanya. Wala siyang masabi na naman. Nilantakan na lang niya ang appetizer niya. Uminom na rin ito sa wine. Ilang saglit pa ay isinerve na rin ang kanilang pagkain. Para namang nagkasundo na silang manahimik na muna at harapin ang pagkain.

Pero hindi niya matiis ang hindi magsalita. Nag-isip siya ng itatanong dito.

"Bullet ba talaga ang pangalan mo?"

"No." sabi nito pagkalulon ng isinubong karne. "It was a nickname given by my officemates kasi para raw akong train sa bilis kong kumilos. Ikinumpara nila ako sa bullet train." bahagyang napatawa ito.

"So you're real name is?"

"Sebastian. But you can call me Basty na lang for short."

"Ako you can call me Popoy."

"What?"

"Ang pangit ng palayaw ko no?"

"Hindi. Ang cute nga eh."

"Cute ka diyan. Mommy ko ang nagbigay nun sa akin."

"So Mama's Boy ka?"

"Hindi ah."

"Weh?"

"Gusto mong i-slice kita ng scalpel ko?"

"Huwag naman Doc."

"Joke lang."

Kumportable na siya agad dito. Isang bagay na ipinagtataka niya. It always take him quite some time bago maging at ease sa bagong kakilala. But with Basty, everything seems so easy. Mas gusto niyang tawagin itong Basty. Mas personal ang dating kasi mula sa pangalan nito mismo yun. And the fact that he told him his real nickname means something deeper. Something ka diyan!

"I like it. Popoy." nangingiting sabi nito kapagkuwan.

"Ako rin, I'll call you Basty na lang."

Kumislap ang mata nito sa katuwaan. "Say, we hang-out in a bar after this?"

Gusto niya yun kaya napatango siya. Nang matapos silang kumain ay nagpahinga na muna sila para sa dessert. Parang napakahaba na ng dinner na yun. Ang dami na nilang napagkwentuhan at napagusapan hangang sa tuluyang matapos ang lahat ng inorder nila.

"Dito na lang kaya tayo?" biglang tanong nito.

"Ha? Bakit?"

"Look." itinuro nito ang bintana. Lumakas ng kaunti ang pagbagsak ng niyebe.

"Oh my. It will freeze us to death."

"Yeah. Don't worry. We can drink here. How about some brandy?"

"Sure." at nag-order nga ito ng isang bote ng Johnny Walker.

Nagsalin ito ng para sa kanilang dalawa. Naaliw pa siya ng makipag-toast ito sa kanya.

"How can you do this thing to me?" tanong nito na ikinagulat na naman niya. How come this man always manage to surprise him?

"What do you mean?" nalilitong tanong niya.

"You're evoking feelings from me I've never felt before." diretsong pahayag nito.

"Bolero."

"Ikaw pa bobolahin ko eh matalino ka."

"Thank you."

"So paano mo nga nagagawa iyon?"

"Ewan ko."

Kibit balikat na sabi niya. "Truth is. You're doing the same thing to me." pag-amin niya.

"Really?"

"Yeah."

"Well, I like you Popoy."

"Me too, Basty."

"So tayo na?"

"Ganoon kabilis?" natatawang sabi niya.

"Hindi naman. I mean, let's take one step at a time. Let's get to know each other more. And kung sakaling magki-click tayo, let's take another step. Hindi kita mamadaliin. Promise."

Natawa siya dito. "Well, payag ako diyan."

"Let's drink to that."

"Cheers."

"But are you out?" naalala niyang itanong.

"Yes." walang gatol naman nitong sagot.

"Hindi ko akalaing magkaka-boyfriend ako ngayong gabi."

Tumawa ito. "Ako rin."

"Maybe it helped that we are in one of the most romantic spots here in midtown. Sabayan pa ng napakasarap na upscale Northern Italian cuisine, prepared and presented to perfection. It was such a romantic evening." Popoy said dreamily.

"You sounded like an advertisement of this restaurant Popoy." amused na sabi ni Basty.

He chuckled. "Did I?"

Nakaka-ilang shots na siya ng makaramdam na ng pagkahilo. Napansin iyon marahil ni Basty kaya niyaya na siya nitong umalis. Pagkabayad ng bill ay pumunta na sila sa parking. Mabuti at naka-inom na sila ng hard kaya medyo hindi na siya nilalamig. Kaya pa naman ng coat niya ang temperatura ng paligid.

Laking-gulat niya ng hawakan ni Basty ang kamay niya. He is thrilled with what was happening. Hawak kamay nilang tinungo ang kotse niya. Nag-taxi lang daw ito papunta doon. Pagbukas niya ng pintuan ng kotse ay sinorpresa na naman siya nito ng isang mabilis na pagkabig saka siya ginawaran ng isang halik.

Bahagya pang nanginig ang mga labi niya sa sandaling dumaiti ang mga labi ni Basty sa kanya. Pero sandali lang iyon. Hindi na siya nagpigila and he parted his lips to welcome his sweet intrusion.

Noong una ay nagkasya lamang ito sa mabinign paghalik sa kanya pero kalaunan ay naging mapangahas na ang mga labi nito. Nakikipagpingkian na rin ang dila niya dito ng bonggang-bongga. Nagpaubaya na lang siya at buong-pusong tinugon ang halik nito.

Basty's kisses went ona nd on. Well, Popoy wanted it to go on forever.

Forever? They had just met for Christ's sake!

Pero napatunayan niyang mahirap labanan ang utos ng damdamin. Gusto niya si Basty, bakit niya pipigilan ang sarili niya? Narinig niya ang mahinang pag-ungol nito at ang paghigpit pa ng pagkayap sa kanya. Ang mga kamay niya ay kusang pumulupot sa batok nito. Urging Basty to kiss him forever. Nang mapa-ungol siya ay tila natauhan ito at agad na itinigil ang paghalik sa kanya pero idinikit ang noo sa noo niya. Humihingal pa silang pareho mula sa halik na iyon.

"We better stop. Baka anong magawa natin dito."

Natatawang naka-unawa siya. "You go ahead. Dadaanan na lang kita sa bahay niyo bukas. May pupuntahan pa ako." sabi nito at kinuha ang numero niya.

Bahagya mang disappointed ay natuwa na rin naman si Popoy. At least magkikita ulit sila ni Basty. And he's already looking forward to it. Bago niya tuluyang paandarin ang sasakyan ay binigyan ulit siya nito ng maalab na halik. Halos mapugto ang hininga niya sa ginawa nito.

"See you tomorrow." sambit nito at sumaludo sa kanya.

Itutuloy...

[02]

"Please be a darling Juvy and call me if I'm needed."

"Yes Doc."

"Thanks."

Maagang natapos ang duty ni Popoy ng araw na iyon. Kahit ang daming tao ang i-n-operahan niya kanina ay parang ang lakas pa ng katawan niya. Paano ba naman, tumawag si Basty at sinabi nitong magkikita sila mamaya.

Ilang araw na rin ng magkakilala sila. Nasa dating stage pa lang sila though they've shared a few kisses already. Ayaw niya munang tumalon sa isang relasyon kung hindi siya sigurado kahit pa iba ang isinisigaw ng libido niya.

Napakalakas ng hatak sa kanya ni Basty. Naalala niya ang una nilang pagkikita. Sobra ang sexual tension sa pagitan nila pero hindi nauwi iyon sa kama. Siguro, paraho lang sila nito na tinatantiya pa ang sarili.

Mabilis siyang nakarating sa parking lot ng Presbyterian Hospital na pinagtatrabahuhan niya. Nitong nakaraang buwan lang ay halos hindi sila magkamayaw sa dami ng isinugod na mga tao dulot ng isang trahedya sa New York. Mabuti at nakabawi na ng kaunti ang mga tao bagama't shock pa rin ang iba.

Nagtungo siya sa midtown at bumaba sa restaurant na unang pinagkakilanlan nila ni Basty. The place really looked spectacular. Maybe because he met Basty here. Nasulyapan niyang kumakaway ito mula sa loob. Nagmamadali siyang pumasok.

Paglapit niya ay tumayo ito at sinalubong siya ng marubdob na halik. Oblivious to the amused, disgusted and shocked crowd. That's how carefree Basty is. He doesn't care if you like him or not.

"Whoa! Hello to you too!" kinikilig na sabi niya pagkatapos ng halik.

"Hello yourself." ngumiti ito at kinalabit ang kanyang ilong.

Nang maupo sila ay may lumapit na lalaki sa kanila at inabutan sila ng leaflets. Bahagyang nangunot ang noo niya ng walang sabi-sabing tumalikod ito bago pa man sila makapagpasalamat. Tiningnan niya ang papel at nakitang isa itong religous hand-outs. Naiiling na itinabi niya iyon. Ang pambabalewala niya sa bagay na iyon ay kabaligtaran naman ng kay Basty.

"Hey asshole! What's this for?" tawag nito sa lalaki.

The man stopped and gave them a sympathetic look. "You need Jesus in your life my dear. Both of you." anito kapagkuwan.

"Oh yeah?" sagot ni Basty.

"Basty don't." pigil niya rito.

"Hell no, Popoy!" asik nito. "You listen dude, what I think you need is a good blow job. That is, if you can find one to give you one."

Maang na napaantanda ang lalaki at nanlalaki ang matang napatitig kay Basty.

"And don't look at me!" dagdag pa ng kasama niya.

Nahihintakutan na lumabas ang lalaking nagbigay ng leaflets sa kanila na para bang ang lugar na iyon ay isang malaking tipunan ng mga pagkakasala.

"Basty?"

"What?" maasik pa rin na sagot nito.

"I'm not that guy. So don't raise your voice, please."

"I'm sorry."

"Accepted." nangingiti niyang sabi.

"What happened to you? You look a bit... agitated." nag-aalalang dugtong niya.

Sinalat pa niya ang mukha nito at noo. Bahagya ring ibinaba ang ilalim ng mata nito para tingnan kung may kakaiba rito. Natatawa namang hinuli nito ang kamay niya at hinalikan ang likuran ng kanyang palad.

He shivered from the gesture. It was very sweet. Pero dama rin niya ang pagiging aligaga nito. Nagpasya siyang bawiin ang kamay mula rito.

Halatang nagulat ito sa ginawa niya kaya naman ng akmang magtatanong na ito ay inunahan na niya. "What's your problem Basty?"

Nangunot ang noo nito. "What are you talking about?"

"I can sense it. Come on, tell me."

"Nothing. Besides, it doesn't concern you."

Napamaang siya sa sinabi nito. Para siyang sinampal ni Ate Vi ng tatlong beses. Buti na lang at take one lang. Sobra siyang napahiya.

Ngumiti siya ng mapakla. "Sorry kung sa tingin mo ay nang-iinvade ako ng privacy mo. Gusto ko lang makatulong." di niya mapigilang sabi sabay bira ng tayo.

"Hep! Hep! Where are you going?"

"That does not concern you." he retaliated sarcastically.

"I'm sorry. Okay? I'm just a little bit out of sorts."

Sinubukan niyang bawiin ang kamay na pigil-pigil nito pero hindi niya matinag ang lakas nito. Nang titigan naman niya ito ay nakita niya ang pagmamakaawa doon at ang determinasyong huwag siyang umalis. Unti-unting natunaw ang resolve niya.

"Please." his voice cracked.

Nag-aalala na naman siyang napaupo. This time siya naman ang humawak sa kamay nito. "Hush now, what happened? Come on tell me."

Nagyuko ito ng ulo at marahang yumugyog ang balikat. Pinabayaan muna niyang umiyak ito at ibuhos ang anumang nararamdaman bago siya muling nagtanong nang sa tingin niya ay kumalma na ito ng kaunti.

"Basty. I want to know what's bothering you."

Suminghot muna ito bago nagsalita.

"My sister had seizure this morning."

"What?"

"Yes. That's what happened. Hindi niya man lang sinabi sa akin na matagal na pala siyang nagkakaroon ng mga malalang headaches. All along I thought she was okay. Hindi pala. Nagulat na lang daw ang katulong niya ng katukin siya nito at gisingin ay bigla na lang nagkikisay at nalaglag pa nga daw sa kama."

"Oh my God. Did her doctor ordered a CT scan?"

"Yes. But I can't understand what he's saying. Ang naalala ko lang ay meron daw huge mass sa ulo si Ate. I can't recall the term. It sounded like arachnoid or something." parang batang nagsusumbong na sambit pa nito.

"Subarachnoid Hemorrhage. It is caused by the rupture of an intracranial aneurysm."

"English please."

Natawa siyang bahagya. "The symptoms of subarachnoid hemorrhage are characterized by a sudden onset of severe headache that worsens over time, and includes nausea, loss of consciousness, that is with or without seizure, and vomiting."

"And how does this rupture of intra-whatever-it-is occur?"

"You said your sister had major headaches before right?"

Tumango si Basty.

"Things like that, as well as dizziness, tends to go unnoticed by the patient." He held his hand firmly. "I want to help you Basty. Which hospital did you bring your sister."

"Presbyterian."

"Lucky you. I work there."

Bahagya itong napangiti sa sinabi niya. Gumanti ito ng pisil sa kamay niya ng pisilin niya iyon. It was his way of saying na nasa likod lang siya nito para sumuporta. At gagawin niya ang lahat para sa ate nito. Nagagawa niya ngang magligtas ng buhay ng ibang tao, sa lalaking mahal pa kaya niya?

Mahal? Ang bilis naman yata?

Nang lumapit ang waiter para tanungin ang order nila ay nagkaroon siya ng pagkakataon na pag-aralan si Basty. He felt a strong kick to his chest. Nang umiyak ito ay ganun na lang ang pag-alala niya. Parang gusto niyang awayin din kung sino man ang dahilan ng pag-aalburuto nito kanina. Ngunit ng malaman niyang may sakit ang kapatid nito ay para rin siyang nalungkot. It was as if they were one.

Gusto niyang nakikitang masaya ito palagi dahil ang cute ng ngiti nito. Pamatay, ika nga. At ang chinitong mata nito ay tila kumikinang kapag nakatawa. Kaya naman anong lungkot niya ng maaninang ang mga luha doon. Para siyang namatayan ng isang bahagi ng pagkatao niya.

Nalito siyang bahagya sa nararamdaman. Kinastigo niya ang sarili. Hindi ba at ayaw niya pang tumalon agad sa relasyon? Bakit ganun ang emote niya ngayon? Nalulungkot din kapag malungkot si Basty. Natutuwa kapag masaya si Basty. Si Basty. Si Basty. Si Basty na walang malay sa itinatakbo ng isip niya ngayon.

"Popoy."

Si Basty na hindi niya lubusang kilala.

"Popoy."

Si Basty na nagpapakilig lang sa kanya pero ni Apelyido ay hindi niya alam.

"Popoy!"

Nagulantang siya sa pagsigaw na iyon ni Basty.

"Basty?"

"What happened to you? You spaced out." natatawang sabi nito.

"Ah, iyon ba? I'm sorry. I'm just worried for your sister. I'm already thinking of what I can do for her."

Those words seemed to touch Basty's heart that he crossed the distance between their necks and grabbed his nape to give him a heartwarming kiss. It easily ignited a fire in his heart. Instantly, he was rock hard underneath his slacks. But Basty ended the kiss abruptly.

"What is that for?" humihingal niyang tanong dito.

"My advanced payment for your services." nangingiting saad nito.

He arched his brow. "Am I that cheap? You think a kiss will do?" he said grinning.

Umiling ito. "No. But I'm hoping it would mean a lot to you."

He felt a warm hand touched his heart and made it thug like crazy. Kinikilig siya sa sinabi nito.

"You don't have to pay me Basty. But yeah, that kiss meant a lot."

"I know." conceited na sabi nito.

"How dare you." pisil niya sa ilong nito.

Napa-aray ito at ginantihan siya. Nagpisilan sila ng ilong na nauwi na naman sa marubdob na halik. Kapwa pa sila humihingal ng matapos.

"Seriously, Poy, I want to pay you. Though, I doubt if I can afford you. From what I heard, you're one of the best."

"Like I said, you don't have to. Tama ka, you might not afford to pay my full services, that's why I'm offering it free. Besides, I won't exchange your kisses for dollars."

"You're that rich huh?"

"Nope. Let's just say that your kiss is on the top of my list."

"What list?"

"Christmas list. Silly. It's on Saturday already."

"Oo nga pala." Napatapik ito sa noo.

Cute na cute siya talaga sa mokong na ito kaya lang, napigilan ang panggigigil niya ng dumating ang order nila.

"After this, lets go to the Hospital and see you're sister. Okay?"

"You're the boss."

Iyon lang at magana silang kumain. Nang matapos ay dumiretso sila nito sa hospital kung saan naka-confine ang ate nito. Agad niyang ipinutos ang pagsasagawa ng MRI at ipinadala ang kapatid nito sa ICU. Nakita niya ang pag-aalala sa mukha nito kaya kinuha niya ang kamay nito to assure him that his sister is in great hands.

Nagsalo muna sila sa isa pang halik bago naghiwalay para daluhan ang sister nito. Matapos ang ilang sandali ay nagpagawa rin siya ng ilan pang tests kabilang na ang CSF para ma-identify ang aneurysm ng pasyente. Nang makasiguro sa lahat ng preparasyon para sa operasyon ay tinanong niya ang ate nito.

"Myrna, ayon sa mga tests ay mayroon kang kasing-laki ng golf ball na tumor sa utak mo. Now, I want you to know that I am willing to remove that thing only if you allow it. We can not force you if you don't want to. Although its vital that we remove it fast, its still your decision."

Nag-isip ang babae at tumingin sa kanya kapagdaka. "Libre di ba?"

He chuckled. "Of course. You can sign the waiver while I talk to your brother. Baka kasi maglupasay na iyon doon."

Tumawa si Myrna ng pagak sa sinabi niya. Naabutan niyang nakapikit habang nakaupo si Basty. Tumabi siya dito.

"How is she?"

"She's signing the waiver. O-operahan ko na siya."

"May tiwala ako sa'yo Poy."

"Thanks. I won't fail you."

"Pampalakas."

Ikinawit nito ang braso sa kanyang batok para sa sinasabi nitong pampalakas. Isa palang halik. Sa lahat naman ng pampalakas iyon ang pinakagusto niya. Pero siyempre, tao lang siya kaya ng putulin niya ang halik ay anong pigil nito ng tawa sa sinabi niya.

"I think I need an energy drink."

Mabilis itong nakabili ng kailangan niya kaya naman buong lakas na siyang sumalang sa O.R. para sa operasyon ng Ate Myrna nito. Kumpiyansa siya sa gagawin. Lalo pa at inspirasyon niyang si Basty ang umaasa ng tulong niya. After ng humigit-kumulang sampung oras ay natapos niya ng matagumpay ang operasyon.

Nang stable na si Myrna ay nakangiti siyang lumabas. Hindi pa siya nagsasalita ay parang nakakita na ng kaluwalhatian si Basty na sinalubong siya ng halik. Nakakarami na ito ha. Then it dawned him. Sa inaantok niyang estado ay naunawaan niyang mahal niya ito. Mahal na niya si Basty.

After the kiss ay bahagya siyang nagkalakas. Ipinaliwanag niya ang mga maaaring maging kalagayan ng pasyente sa mga susunod na araw. Pero ang maghapong pagtatrabaho at ang mahabang operasyon ay naningil na. Nakatulog siya habang kausap si Basty sa upuan.

Naiiyak na naliligayahan naman siyang niyakap nito at hinayaang makatulog sa mga bigig nito. Hindi na niya namalayang nasambit niya ang mga katagang kanina lang niya naipangalan sa damdamin niya para dito. Napasinghap si Basty sa narinig at nangingiting hinaplos ang kanyang ulo.

Author's note:

Thanks sa Tita ko for the medical terms. The next chapter is 10 years after. Sana po ay naibigan ninyo ang kabanatang ito. :)

[03]

Napangiti si Popoy nang titgan niya ang madramang presentation ng dinner table, pati na ang buong sala hanggang dining area ng kanyang maliit na pad sa Ortigas.

Perfect!... ngiting-ngiting naisaisip niya habang habang tinitingnan ang superromantic na setting ng dinner with candlelight na inihanda niya para sa selebrasyon nila ni Basty ng kanilang 10th year anniversary.

He can't help but sigh kapag naaalala niya ang naging una nilang pagkikita. Parang kailan lang iyon. Mas lalong naging malalim ang pagsasama nila ng mapagaling niya ang ate nito mula sa brain tumor na sakit nito.

It was quite a journey. Hindi niya akalaing ang isang blind date na sinimulan ng pinsan niya ay nagtagal ng sampung taon. And he still rocked my world. Napapangiti niya uling sabi sa isip.

Nag-ring ang cellphone niya. Si Basty iyon.

"Hello Irog." bungad niya rito.

"Ang corny mo Doc."

Natawa siya. "FYI, mahal mo ang korning ito."

"Oo naman. Mahal na mahal."

Umapaw ang kaligayahan sa puso niya. Ngayon niya nasigurado na hindi pa nagmamaliw ang pag-ibig nito sa kanya. Sa kabila ng pagiging busy nilang pareho ng umuwi sila ng Pilipinas 5 years ago. Naging in-house photographer ito ng isang sikat na fashion magazine sa bansa. Habang siya ay pinag-agawan ng mga kilalang ospital. Isang taon lang nila na-enjoy ang isa't-isa at sa nakalipas na apat na taon ay naging sobrang busy nilang talaga.

Looking back, parang medyo tinabangan na siya kung hindi lang dahil sa constant reminder ng kanyang instant bestfriend na si Half. Isang restaurateur. Sayang daw ang pinagsamahan nila. Mukha pa namang mahal na mahal siya ni Basty ayon dito.

"Hey. Still there?" untag nito.

"Huh? Ah oo naman. Mahal na mahal din kita Basty."

"Wow. Narito na ako sa Magallanes. Get ready for me."

"Is that a threat?" nanunuksong sabi niya.

"Are you threatened?" balik nito.

"Bring it!"

Umalingawngaw ang tawa nilang pareho. Pinutol na nito ang tawag dahil nag-go na raw ang traffic light. Napatitig siya sa dining area. Napabugha siya ng hangin.

Iyon na talaga iyon. Kapag hindi na-ignite niyon ang kanilang feelings sa isa't-isa ay wala na talaga. As in, hopeless. Sana hindi masayang ang pag-uwi niya ng maaga.

Pinilit niyang alisin iyon sa kanyang sistema pero ayaw niyong mawala. Kaya tinawagan na lang niya ang delivery service ng suki niyang "Half's Kitchen", isang fine-dining restaurant. Special favor iyon ng may-ari na si Louie Lester or Half. Kinantiyawan siya nito na dito na magpaluto at ng may sigurado silang kakainin. Umorder siya ng three-course dinner pati dessert.

Darating iyon thirty minutes bago dumating si Basty. Ilalagay na lang niya sa oven para hindi lumamig.

Tumingin siya sa orasan. Alam niyang matatagalan si Basty gawa ng traffic. Meron pa siyang oras para maghanda.

Binuksan niya ang CD player at nagpatugtog ng malamyos na musika. Dumiretso siya sa kwarto nila ni Basty at naghubad, saka dumiretso sa banyo. Nagababd siya sa ilalim ng dusta. Ilang matatamis na sandali rin ng kanilang pagsasama ang pinagsaluhan nila doon.

Nang matapos siya, nagtuyo ng katawan, at isinuot ang kanyang red sexy dress. Nagsuot din siya ng damit na bagay sa okasyon.

Napatulala ang regular delivery boy niya na si Rodgie pagkakita sa kanya nang pagbuksan niya ito ng pinto.

"Baka pasukan ng lamok iyang bibig mo." natatawang sabi niya rito.

"Ang gwapo mo talaga Doc. Sayang talaga at may boyfriend ka na."

"Sabihin mo sa boss mo para mainggit na naman nang husto." aniyang si Half ang tinutukoy.

"Makakarating ho."

Nagkatawanan silang dalawa. Very vocal kasi ito na crush siya nito.

Feeling good about his aura, naghintay siya kay Basty. ngunit lumagpas na sa takdang oras ay wala pa rin ito. Tumayo siya, idinayal ang numero nito pero unattended na. Kumuha na lang siya ng wine at nagsalang ng panibagong CD. Pagkaraan ng kalahating oras ay tinawagan niya uli ito.

As usual, sarado pa rin ang linya nito.

Bumuntong-hininga siya at napa-iling na lang. Binuksan na lang niya ang laptop, saka nagbasa ng internal memos na hindi niya napasadahan kanina sa office. Siya na ang Director ng The Medical City. Doon na lang niya gugugulin ang oras niya habang wala pa ito. Malamang na bumalik ito sa set. Galing kasi ito sa photoshoot para sa darating na quarter release ng FAB Philippines.

Napakunot-noo siya pagkakita sa mahabang schedule niya para sa buwang iyon. Kasisimula pa lang ng taon pero kailangan na niyang magtungo sa iba't-ibang panig ng mundo tulad ng South Korea, Thailand, USA at France para dumalo sa mga convention na siya mismo ang speaker. Being the best in his field requires a lot of his time.

Nakatutok pa rin siya sa screen ng kanyang laptop nang marinig niyang bumukas ang pinto ng kanyang unit. Pumasok si Basty--nakasuot ng polo--in fairness dito--maong at comfy shoes, malayo sa pinagkasunduan nilang magiging formal dinner date nila ng kanilang tenth year anniversary.

"Kumakain ka na? Hindi mo ako hinintay?" Nakataas ang kilay nito nang makita ang pinggang nasa tabi niya na napapangalahati niya ang lamang pagkain, pati na ang dessert na isinabay na niya sa pagkain ng meals.

"Excuse me, Basty. Sa pagkaka-alam ko ay nasa Magallanes ka na. Saka anong oras na ba?"

Sabay silang napatingin sa wall clock. Pati siya ay nasorpresa ng makitang alas-nueve na. Alas-siyete ang usapan nila.

Pinagtaasan niya din ito ng isang kilay. "Wala pa ba akong karapatang kumain?"

"Sorry Popoy." Hinging-paumanhin nito. "Nagkaroon ng problema sa talent na kinukunan. Humanap pa ako ng payphone sa Galleria dahil lowbat ako."

Naintindihan niya kaagad ang paghingi nito ng sorry pero hindi nakaligtas sa kanyang pandinig ang ipinantawag sa kanya. Nasaan na ang "irog", "mahal" o "sweetheart" na mga endearment nito sa kanya noon?

"Sobrang tanga n'ong babaeng talent. kung alam ko lang na ganoon ka-arte at primadonna iyon eh hindi ko na pinag-aksayahang makiusap sa manager niya."

"Bakit?"

"Inabot kami ng siyam-siyam. Kesyo ayaw niya raw ng mga damit na ipinasusuot sa kanya sa shoot. Iniwan ko na si Raymond doon dahil siya ang ka-tandem kong photographer. Pero hindi umubra kahit sikat na litratista na ang kasama niya doon... Can you imagine my headache dahil doon?"

"Sana tinawagan mo ako."

"Alam mo namang nakakalimutan ko ang lahat kapag trabaho na ang pinagusapan."

Hindi na siya kumibo. Alam na niya iyon--ten years na. Nasa America pa lang sila.

"Sorry."

"Okay lang. Hindi naman ako nainip dahil nagtatrabaho din ako."

"Busy ka?"

"As usual."

"Mag-a-abroad ka na naman?"

"Apat na beses this month. Doctor's Convention lahat. Alam mo naman ang naglalabasang bagong discoveries about neurosurgeries and the likes. Pupunta akong SoKor, then sa Thailand. Tapos, uuwi ako dito pero after one week eh lilipad ulit for US then sa France para sa nag-imbita sa akin para maging speaker. Tapos..."

"I get it. I get it." Tumango ito. Halatang hindi na interesado sa sinasabi niya.

Nakahinga siya ng maluwag dahil hindi na niya kailangang i-elaborate ng husto at detalyadong ikwento dito ang lahat. Effort din iyon para sa kanya ngayon.

"Akala ko ba pagkatapos nitong photoshoot for a cause namin ni Raymond Isaac eh magtu-tour tayo?"

"Hay naku Basty. By the time na tapos na yan, kung pagbabasehan ang kaartehan ng primadonnang talent na yan, baka husto ng lumipad ka ng Africa para sa panibagong pictorial ninyo ng mga indigents doon."

"Ayaw mo bang sumama sa akin?"

"Sorry, not this time of the year. Alam mo naman yun di ba?"

Kumunot ang noo nito at hindi na umimik.

Sa tagal na nilang magkasama, alam na nila ang likaw ng trabaho ng bawat isa. Wala naman silang reklamo dahil pareho silang hectic ang schedule.

"Kain na ako, okay lang?"

"Suit yourself."

Napilitan siyang isara ang laptop para sundan ito sa kusina.

"Masarap ang lobster." sabi niya dito.

Kinuha nito ang isang ulo ng sugpo at sinipsip iyon. Napatanga siya sa ginawa nito. "Parang nagutom rin ako."

"nagutom ka ulit?"

"Yes, I'm hungry... hungry for you."

Ngumiti siya at sinigurong safe muna ang mga pagkaing hawak nito bago yumakap rito at hinalikan ito sa mga labi.

Thrilling noong una ang kanilang ginagawa. Ikinawit niya ang braso sa batok nito habang abalang-abala siya sa pagkiskis ng kanyang katawan dito. Itinaas niya ang polong suot nito, saka pinilit na na niyang panggigilan ang macho at super perfect katawan nito.

Alam niya na maraming nagiilusyon dito, pero bakit habang tumatagal ang sinimulan niyang foreplay dito ay unti-unting nararamdaman niya ang pagkawala ng antisipasyon sa ginagawa nila. Inihiga siya nito sa sofa and they went on the drill like they always did when they made love.

In fairness, kahit malasado ang naramdaman niyang init at mukhang awtomatiko lang ang ginagawa nito, talgang shaken pa rin siya nang matapos sila. Saka ito nag-collapse sa ibabaw niya.

Humihingal pa ito halos ng itulak niya palayo. "Alis ka diyan. Ang bigat mo."

Hindi naman ito nagalit. Agad itong kumalas at umupo sa lapag. "Gusto mo ikuha kita ng maisusuot?" Sabi nito sa kanya.

"Sige thanks."

Pagbalik nito ay nakasuot na ito ng boxer shorts at iniabot sa kanya ang isang pares ng damit at salawal. Nagtungo siya sa banyo at ng bumalik siya sa sofa ay inabutan siya nito ng isang kahita.

"Happy tenth year anniversary Popoy."

"Happy anniv din Basty. Naku, baka pareho pa tayo ng regalo." Kinuha niya rin ang kahita na pinaglalagyan ng kanyang regalo para dito.

Sabay nilang binuksan iyon.

"Ganda nito Popoy. Isuot mo nga sa akin please." Inabot nito sa kanya ang regalo niya ritong pares ng white gold pentacle earrings dahil gusto nito na mayroon itong suot na hikaw na galing sa kanya. Para daw bumagay sa semi-kalbo nitong buhok.

"Yan." aniya ng maisuot ang hikaw.

"Thanks din dito Irog." Kaswal na isinuot niya ang simpleng gold ring na may maliliit na diamond at turquoise gems dahil iyon ang kanyang birthstone.

"Binili ko iyan noong nakaraang taon. Been saving that for this occasion."

"Ganoon ka kasigurado na aabot tayo ng ten years?"

"Ten, eleven, twelve... bring it on!"

Naghalikan sila-- o mas tamang sabihing smack lang-- saka mutual na humiwalay sa isa't-isa.

"Hugasan mo na ang lahat ng plato diyan para malinis." aniya rito.

"Anong gagawin mo?"

"Pupunta ako ng hospital. May naging problema sa isa kong pasyente. Emergency ito. kanina pa pala tumatawag sa akin pero nakasilent kasi ako. kababasa ko lang ng text."

"Ah ganoon ba?"

Nagbihis ulit si Popoy at nagtungo na sa Medical City. Good thing na malapit ang tinitirahan niya dito. Hindi na niya napansin ang malungkot na hitsura ni Basty ng makalabas siya ng pad niya.

Itutuloy...

[04]

"Ano? Sa ganoon lang natapos ang celebration ng anniversary ninyo?"

"Yes." sagot ni Basty kay Charity, ang bading na assistant niya ng magsimula siya sa FAB Magazine. Ito rin ang madalas magpaalala sa kanya na mayroon siyang boyfriend for ten years.

"At sa tingin mo maniniwala ako ng ganoon na lang?" nakataas ang kilay na sabi pa nito.

"Ganoon na nga ang nangyari. Pagkatapos naming mag-do, ayun, umeskapo na agad ang lolo mo sa pasyente niya. Anong laban ko doon?" naghihimutok na sambit niya.

"Haller! Bossing, akala ko ba parehas kayong hindi magpapakapagod sa trabaho kahapon? Kaya nga mabilis mong tinapos ang trabaho sa set niyo ni Raymond di ba?"

"Oo nga. Akala ko rin eh. Pero anong magagawa ko kung on-call siya palagi kasi doktor siya."

"Ay? So lagi ka na lang mag-a-adjust? Kahit doktor siya, dapat may limit ang pagtatrabaho niya. After all, siya ang director ng buong hospital. May Gawd!"

"Well, buhay naman ang sinasagip niya. Hindi na masama yun. It's for a good cause."

"Good cause my ass. Wala na akong sinabi."

"Nakakalimot ka yata Charity." pagre-reprimand niya ng kaunti dito.

"Sorry naman Boss. Pero concerned lang ako sa'yo. Siyempre, nasa iyo ang loyalty ko. Hindi lang kasi healthy na laging ganyan ang eksena nyo sa isa't-isa. Halos di na kayo nakabuo ng isang buwan kasi wala kayong panahon sa mga sarili niyo."

Natahimik siyang bigla. Oo nga naman, since ng maging busy sila ni Popoy sa kanya-kanyang propesyon ay dumalang naman ang pagkikita nilang dalawa. Noong una, hindi malaking bagay sa kanya iyon, but now that Charity mentioned it, para ngang isang malaking palaisipan kung paanong nakatagal sila ni Popoy na hindi halos nagkakasama ng madalas.

"Tell me Boss, wala naman bang kinakalantari ang jowa mo?" pagpapatuloy ng malanding bading na hinawi pa ang bangs na bahagyang tumatakip sa medyo malamang mukha.

"Hindi ako lolokohin ni Popoy." mayabang niyang sabi.

"Okay. I'll revise the question. Wala bang kumakalantari sa jowa mo ngayon?"

Napatingin siyang bigla dito. "What do you mean?"

"Alam kong alam mo ang ibig kong sabihin."

"Na may nagtatangkang makipaglapit kay Popoy sa work niya? Ganoon ba?"

"Koyek."

"Ano ka ba? Ten years na kami ni Popoy. Kung gusto niyang patulan ang mga iyon, noon pa sana niya ginawa."

"Well, love fades. At alam kong nagsasawa ka na rin sa routine ninyong dalawa. Kumbaga sa pagkain, napaka-bland ng lasa ng niluto mong adobo kumpara sa niluto mo ten years ago. Gets?"

"So?"

"I suggest na magbago naman kayo ng eksena sa buhay ninyo. Tandaan, all work and no play makes Basty a dull boy."

"Masyado kaming busy. Parang di mo naman alam ang schedule ko. Pabago-bago."

"Then find time to relax. Susme, wala naman kayong anak na binubuhay di ba? Parehas namang well-off ang family ninyo? Anong silbi ng salitang "vacation" or "leave" kung di ninyo aabusuhin? Naman!"

"Are you imposing na iwan ko ang mga trabaho ko para lang makasigurong okay pa ang relasyon namin ni Popoy at maisalba pa namin ang ten years na pagsasama?"

"Haller! Siyempre hindi sa unang tanong at oo sa ikalawa. Kaya kong gawan ng paraan na mabakante ang mga photoshoot mo. May mga hindi naman ganoon ka-urgent kang projects. Madadaan na iyon sa charm ko. Pero ang tanong, do you really want to do this?"

"Haller ka rin! Ten years na kami ni Popoy, of course, gusto kong isalba ito kung sakali mang may problema kami. Pero duda ako na may problema kami. Wala naman siguro. Stress lang ito. Masyado kasi kaming nagpapayaman." pilit niyang pagdedepensa sa relasyon nila ni Popoy sa kanyang assistant.

But, somehow, Charity's words hit home. Bigla siyang kinabahan sa maaaring kahinatnan ng relasyon nila ni Popoy kapag nagpatuloy ang nararamdaman niyang pananabang. Marahil ganoon talaga kapag sobrang tagal na ng relasyon, sinusubok sa una, sinusubok din sa katagalan. Baka lang masyado na silang nagiging secured ni Popoy sa isa't-isa, kaya hindi na nila napapansina ng maliliit na bagay. Lalo pa at hindi sila madalas magkita.

"So, aayusin ko na ba ang calendar mo next month?" pukaw sa kanya ni Charity.

"S-sige. Ikaw na ang bahala."

"Sure Boss."

"And Charity." pahabol niya rito.

"Yes?"

"Get back to work. Ang aga-aga dinadaldal mo ako. Mamaya ka na mag-FB."

Umingos ito na ikinatawa niya. "Hmp! Teka Boss, pwedeng magtanong pa? Last na ito."

"Hay naku! Sige, sure."

"Kapag nasa America ba kayo eh hindi ba nagyayayang magpakasal si Popoy?"

Nabigla siya sa tanong na iyon.

"Huh?"

"I'll take that as a no. Hindi ka ba nag-aalala na baka out of convenience na lang kayo ni Popoy at hindi mo na siya mahal?"

Na-shocked siya sa narinig. Paanong nasasabi iyon ni Charity?

Aminin mo, may point siya. Anang isang bahagi ng isip niya.

Na-realize niyang bigla, parang tama ang lahat ng sinasabi nito sa kanya all these times. "Ten years na kami..."

"Eh ano naman kung ten years na kayo? Kung twelve years na sila ng scalpel niya at four years na sila ng bago niyang boyfriend... or girlfriend? Anong laban mo doon, aber?"

"H-hindi nga ako lolokohin ni Popoy." nanghihina niyang sagot.

"Boss, sa dami ng mga sexy at machong nurse or doctor din na gustong mapadikit sa gwapo mong boyfriend? Hello? Parang sa kaso lang nila Pancho at Gboi iyan. Out din naman kayo ni Popoy di ba?" Umiling-iling pa ito na para bang ang tanga-tanga niya.

"H-hindi mangyayari iyan. Basta! Okay ako sa sitwasyon namin ni Popoy. Walang dapat magbago. Please get back to work."

Tinitigan siya nito saka umismid sabay flip ng hair pakaliwa bago maarteng naglakad pabalik sa cubicle nito ng kumekembot. Nakapaloob na sa ginawa nito ang lahat ng mga salitang hindi na nito naisatinig. Naiwan siyang malalim ang iniisip.

Maagang umalis ng trabaho si Basty at kinansel ang lahat ng appointments niya para sa araw na iyon. Nag-aalala man siya ay gusto niyang makasiguro na mali ang lahat ng sinabi ni Charity. Magugulo niya talaga ang bangs ng hitad na iyon kapag nagkataon. Ang laking problema ng mga pinagsasabi ng slight na chubby na iyon.

I-dinayal niya ang numero ni Popoy pagkababa ng sasakyan. Bago umalis ng office ay sinigurado niyang nakapagpa-reserve ang assistant niya ng pwesto para sa kanila ng boyfriend at mga kaibigan sa paborito nilang tambayan.

"Hello. 'Poy. Nandito na ako sa Brazil Brazil. Punta ka na dito." aniya ng sumagot ang kasintahan.

"Oo. Wait lang kaunti mahal ko. Papunta na ako diyan."

"Okay. Ingat ka. I love you."

"I love you too." Popoy said hastily.

Pagpasok niya sa loob ng restaurant ay naroroon na ang mga inimbitahan nilang mga kaibigan. Lima lang lahat iyon. Dalawang babae, mag-jowang bisexual din at isang straight na lalaki.

"Pare! Nasaan na si Popoy?"

"Papunta na." sagot niya sa naunang bumati sa kanya na si Mark. Nakaakap dito ang ever-supportive na jowa nitong si Jayson. Isang Literary Professor si Jayson habang si Mark ay kapwa niya photographer. Humahabol ng taon sa kanila ang mga ito. Six years na ring going smooth ang relationship.

"Ang tagal naman ng esposo mo. Baka nag-sight seeing pa." Humahagikgik na sabi ng babaeng bakla na si Sonia habang seryoso namang nagbabasa ng libro ang prim and proper na best friend nitong si Coney. Para lang itong tuod. No talk, No shit ang bansag nila dito. Kesohodang mapanis sa isang sulok kaysa magsalita. Kabaligtaran ni Sonia na parang may rechargeable battery sa ngala-ngala.

"Hindi naman. Alam niyang naririto na tayo." pagtatanggol niya sa nobyo kahit pa gusto niyang sungalngalin ang hitad dahil sa panggagatong pa nito ng alalahanin niya.

"Busy talaga ang mga doctor Sonia, huwag ka ngang mang-inis diyan. Mukha na ngang aligaga itong isa eh." si Melvin. Ang kuya ni Charity. Buti hindi nahawa sa makulay na mundo ng kapatid nitong iprinoklamang eternal butterfly ang sarili.

"Salamat 'tol." naki-high five siya rito.

Ito ang circle of friends nila ni Popoy. Kaunti lang pero masaya. Parating na rin siguro si Half na siya namang ultimate bestfriend ng kanyang nobyo.

Maya-maya pa ay dumating na si Popoy na naka-coat pa. Kahit kailan, lagi siyang naa-amaze sa kakayahan ng mga doktor na panatilihin ang kalinisan ng mga uniporme nito sa kabila ng maghapong pagta-trabaho.

Ginawaran nito ng smack ang kanyang labi bago nakipagkulitan sa mga kaibigan nila. Gusto sana niyang mag-linger ng kaunti sa halik na iyon pero hindi siya binigyan ng pagkakataon ni Popoy. Not that he wanted to show their friends how to do French kissing pero maano ba yung medyo magtagal di ba? Mga kaibigan naman nila iyon. Kiber na sa iba.

"Bakit ang tagal mo? Ang lapit mo lang ah?" sa halip ay nasabi niya.

"Mahal naman, late lang ako ng five minutes. Ikaw nga eh, two hours kang late kagabi." anitong tumatawa pa. Hindi naman ito tunog nanunumbat pero iyon ang dating sa kanya.

"Umorder na ba kayo?" tanong ni Popoy sa kanila.

"Oo." sagot ni Jayson.

"Anong i-n-order niyo?" si Popoy pa rin.

"Bakit? Bibilangin mo ba ang calorie content ng bawat order namin?" Basty answered rether sarcastically.

Napalingon sa kanya ang lahat kahit ang dedma sa banga na si Coney. Nahimigan malamang ng mga ito ang bahagyang asido na inilangkap niya sa kanyang sinabi.

"What?" patay-malisya niyang tanong.

"Wala lang. Okay ka lang ba mahal ko?" si Popoy sa kanyang nag-aalalang anyo.

Natigilan siya ng makita ang mata nito. Iyon ang uanng nakakuha ng atensiyon niya rito ten years ago. Iyon pa rin ang nag-iisang bagay na nagpapatunaw ng mga tampo niya kapag tinititigan niya ito. May calming effect sa kanya ang mga mata ni Popoy.

"O-okay lang. Medyo pa-pagod sa o-office." Natatarantang sagot niya.

Napakunot ang noo ni Popoy.

"Akala ko ba wala kang photoshoot today kasi guto mong huwag mapagod para sa event na ito?" tanong nito.

"Ah--teka? Wala ba akong karapatang mapagod sa loob ng opisina ko kahit wala akong photoshoot ngayon?" biglang outburst niya.

"Hey man! Relax. Nagtatanong lang si Popoy." awat ni Mark.

"Shutah kang beki ka. Kanina ka pa aligaga." si Sonia sa kanyang pagkainis.

Napabuntong-hininga siya. Nagsasabay-sabay ang lahat ng alalahanin sa utak niya. Hindi niya alam ang dapat unahin. Pesteng Charity kasi ito. Paninisi niya sa assistant.

"Sorry guys. Wala lang ako sa mood." hinging-paumanhin niya sa mga ito.

"Huwag kang magsorry sa amin. Kay Popoy ka mag-sorry kasi siya ang sininghalan mo." sabad ni Coney na ibinaba ang librong binabasa sa lamesa.

"Ay nandiyan ka pala teh?" tukso ni Sonia rito.

"Get a life Sonia." asik nito sa best friend.

"Kung iyang buhay rin lang na napaka-boring, huwag na lang." ganti ng babaeng bakla.

"Whatever."

"Tse!"

"It's okay guys." awat ni Popoy sa mga babae. Mataman siya nitong tinitigan at nginitian kapagkuwan. Masuyo nitong hinawakan ang kamay niya.

"I'm sorry 'Poy." sabi niya rito.

"It's okay. Sanay ako sa outburst mo." humahagikgik pa na sabi nito sabay siil sa kanya ng isang mariing halik.

"Yuck!" sabi sa kabilang mesa.

"Ay? Nahiya naman ako sa hitsura nitong wagas at kung maka-yuck eh ganoon na lang." kontra ni Sonia sa sinumang epal sa paligid.

Dumating ang order nila kaya bahagyang humupa ang tensiyon sa paligid nila. Nagsisimula na siyang kumalma ng makita niyang nakatitig si Popoy sa i-n-order niyang grilled beef. Medyo mayroon iyong parteng malaki ang taba na gustong-gusto niya. Nagtatanong ang matang tumingin din siya dito.

"W-wala." saad ni Popoy.

Nang kumakain na ay mas inilapit ni Popoy ang silya nito sa kanya. Bagay na kinasanayan na nitong gawin. Nagsimula siyang mairita ulit kasi nahihirpan siyang kumain ng hindi nasisikipan pero pinigil niya ang sarili dahil na rin sa pagkapahiya kanina.

Hihiwain na niya ang taba ng baka ng pigilan siya ni Popoy sa isang kamay. Naiinis na nagbaling siya rito ng tingin.

"Basty, taba yan."

"Alam ko 'Poy." Nauubusan ng pasensiyang sabi niya.

Hindi niya alam kung saan nanggaling ang inis niya at kung saan iyon nagsimula pero ang mga dating ginagawa ni Popoy ay sadyang nakakapag-painis talaga sa kanya ngayon ng husto. Dati naman ay gustong-gusto niya ang mga iyon. Kaso parang nananawa na siya. At gusto niyang kumain ng taba!

"I need space 'Poy?" nabibiglang sambit niya.

"Ha? Ganoon ba? O iyan!" Muntik na siyang matuwa kung hindi lang nito namis-interpret ang sinabi niya. Sa halip kasi ay inusog lang nito ang bangko palayo sa kanya ng kaunti. Naiiling na hiniwa na lang niya ulit ang taba.

"Basty, mataas ang cholesterol niyan." awat ulit sa ni Popoy sa ginagawa niya.

Sa gilid ng mata niya ay nakita niyang nakamasid ang mga kaibigan nila na may pagtataka sa mukha. Pero dinedma niya iyon. Naiinis talaga siya ngayon. Binawi niya ang brasong pinipigalan nito.

"Ano ba 'Poy? Sinabi ko ng alam ko di ba?"

"Oo nga. pero di ka naman kumakain na niyan di ba?"

Napatayo siya. "Kumakain ako. Dati. kaso ipinagbawal mo. Ano ba 'Poy? Taba lang iyan. Gusto kong kumain ng taba. Hindi ako mamamatay diyan." Singhal niya dito.

"Okay, okay! Huwag ka ng magalit. Fine! Kung gusto mong kainin iyan, go ahead. Huwag ka ng sumigaw at nakakahiya sa mga tao." pagpapacify pa nito sa kanya. Hindi man lang siya pinatulan. Masyado na itong nasanay sa temper niya.

Napilitan siyang umupo at muling bumalik sa pagkain.

"Okay ka lang teh?" asked Sonia to which he replied a nod.

"Anong eksena mo?" si Mark.

"Wala." sagot niya. "Sorry 'Poy. Pagod lang siguro talaga ako. Don't mind me. Pasensiya na ulit."

"Okay lang iyon mahal ko. Go ahead. May taba pa dito kay Sonia. Gusto mo pa?"

"No thank you."

Naging tamilmil na siya sa lamesa kaya naman nagpaalam siyang pupunta sa mens room. Pagdating doon ay hindi niya namalayang sinundan siya ni Popoy. Napagdesisyunan niya tuloy bigla na sabihin na ang tunay na nasasaloob niya.

"'Poy, I want out."

"What?"

"I said, I want out."

"You're kidding right?"

"Nakita mo ba akong tumatawa?"

"No Basty. Kaka-celebrate lang natin kagabi ng tenth year anniversary natin. Anong drama ito?"

Hindi siya makatingin ng maayos dito. Bigla kasing parang napakahirap ng hagilapin ng mga salita ngayon samantalang kanina ay parang dam iyon na tuloy-tuloy sa agos.

"Halika ka na Basty. Umuwi na tayo. Baka sa sobrang pagod talaga yan kaya kung anu-ano ang pinagsasasabi mo." Hinila siya nito sa kamay.

Bumitiw siya.

"No Popoy. Ayoko na. Nagsasawa na ako. Maybe we need a little space."

"Space? Anong kalokohan iyan Basty? Saan ka nagsasawa?"

"Sa lahat. Sa routine natin. Sa mga bagay na nakapaligid sa atin. Sa... iyo." Hindi niya intensiyong maipabulalas.

Napamaang si Popoy sa narinig. Waring naestatwa.

"Look 'Poy, I'm just asking for a little time off. Cool-off muna tayo."

"M-may iba ka na ba?"

"Huh? Wala. Ano ba?" nahihirapan niyang sagot.

"Paano kang nagsawa?" namamasa na ang mata ni Popoy.

Hindi iyon masagot ni Basty. Paano nga ba?

"I-i don't know 'Poy. A-all I k-know is that..."

"Don't say a word Basty." Pinahid nito ang butil ng luhang sumungaw sa dulo ng mata. Namumula na ang mga iyon tanda ng pagpipigil na maiyak.

"P-payag ka na?"

"Hell no Basty."

"Pero 'Poy..."

"Hindi Basty. Ayoko. Hangga't wala kang matibay na dahilan para sabihin sa akin kung bakit ayaw mo na at kung bakit ka nagsasawa sa atin, sa meron tayo, sa mga nakapaligid sa atin, sa... a-akin... hindi kita papayagang lumayo."

"Pero 'Poy, hindi ko na gusto ito. Hindi mo ba nararamdaman? We are not growing together anymore! What if we could be happier pero nagtiyatiyaga lang tayo?" Basty said out of desparation. Mas gusto niya sanang maging maayos ang paghihiwalay nila. Kaso naging ganito ka-emotional si Popoy.

"Paano mong nasasabi iyan Basty. Mahal kita!"

"Sometimes people have to break up, 'Poy, so they can grow up. It takes grown-ups for relationships to work."

"Ten years Basty. Ten years at itatapon mo lang lahat?"

"Wala akong itatapon 'Poy. Cool-off lang naman ang hinihiling ko."

"Damn it Basty, ganoon din iyon! Doon din ang tungo nun!" sabi nito sabay yugyog sa kanya.

"Kailangan ko ito Popoy! Kailangan mo rin!"

"Pero ikaw ang kailangan ko." Niyakap siya nito. Umaagos ang luhang kanina ay pinipigilan ng husto. Ganoon din siya.

"I-I'm s-sory P-popoy..." anas niya rito saka bumitiw at tuloy-tuloy na lumabas patungo sa kinaroroonan ng kotse.

Itutuloy...

[05]

Nang mapatingin si Popoy sa salamin ay hindi niya maunawaan kung ano ang kanyang madarama sa nakitang repleksiyon niya. He was in his sweats, his hair was all over the place, and he was eating chocolates. Ang mukha niya ay naglalangis na dahil ilang araw na siyang hindi naliligo. Amoy-chocolates na siya dahil halos isang linggo na siyang iyon lang ang kinakain. Salamat at wala siyang body odor.

He felt disgusted. He was disgusting. He felt sick in the stomach just by looking at the mirror. Tumakbo siya sa banyo at doon nagduduwal. Salamat at wala siyang kasama doon. Sa pagkaalala noon ay naalala niyang bigla ang galit niya kay Basty. Umalis na ito sa bahay na iyon. And so he was left alone. Brokenhearted.

He needed time to heal because the love of his life for ten years had left him. Napahagulgol siya ng maalala si Basty.

"How could you do this to me?" hinaing niya sa kawalan. Hinayaan niya lang ang sarili niya sa ganoong posisyon. Nakasalampak sa sahig ng banyo. In total mess, crying his heart out and almost dying. Kung may makakakita sa kanya na kakilala sa ganoong posisyon ay tiyak na manghihilakbot at maaawa. The director of The Medical City, bawling his eyes and heart out.

Tiyak na maraming matatawa at matutuwa sa sitwasyon niya dahil sa dami ng taong galit sa kanya sa hospital. Not that he was doing anything terrible, it was just he was the most hated person in the office. Strict kasi siya pagdating sa hospital policies. Lahat ng para sa pasyenteng di maka-afford ay ipinaglalaban niya. Kahit sa board members ng hospital.

Kinuha siya ng The Medical City as assistant director noon dahil sa credentials niya. Hindi pa siya nakakabalik ng Pilipinas ay ilang beses na siyang inalok ng posisyon. Nag-atubili siya noong una dahil maganda ang trabaho niya sa Presbyterian Hospital sa New York City pero nagkataong may alok din kay Basty sa isang kilalang magazine sa Pilipinas kaya hindi na siya nag-isip ng anupamang dahilan. Kung nasaan si Basty, naroroon din siya. Theirs is a love story made in heaven. Unbreakable. Or so he thought.

Now, he was all alone. Nanawa na raw ito sa kanya. Ni walang explanation. Hindi na raw ito masaya. "Basty, how the hell can you do this to me? How?" Humahagulgol pa rin siya. Parang dinudurog ang kanyang puso.

Sa miserableng pagkakataong iyon ay naunawaan niya ang siang bagay: hindi niya kayang patuloy na magpatalo kay Basty sa alaala nito at sa kawalang-puso nito. Ano siya, isang basahan na pagkatapos nitong gamitin ay basta na lamang iiwanan na ang tanging paliwanag, "You don't make me happy anymore"?

Shit! He went out of his way to make him happy! Kahit ang mga napaka-imposibleng ugali ng mga kaibigan nito ay pinakisamahan niya ng husto. Salamat na lang at kalaunan ay nagustuhan rin niya ang mga ito. Akala niya ay normal lang ang pananawang naramdaman niya rito noon na nasolusyunan naman niya -sa palagay niya- sa pamamagitan ng pagbawi rito noong nakaraang anniversary nila, pero ano? Nawala ng lahat ng iyon.

Kahit anong pag-iingat pala ang gawin niya sa kanilang relasyon ay magsasawa rin si Basty.

You should have seen that coming. Ilang ulit mo na bang tinitimbang ang taong ng pagsasama ninyo? Hindi lang ikaw ang may kakayahang magsawa. You never listened to your instinct. Matalino ka pa naman. You were probably right all along...

Hindi niya iyon matanggap. Binigyang boses ni Basty ang pag-aalinlangang naramdaman niya noon patungkol sa kanilang relasyon. Lumalabas lang tuloy na parehas lang silang nagpapakiramdaman ni Basty kung sino ang unang makikipag-break. Hindi lang tuloy puso niya ang nagasgasan ng husto kung hindi pati ang ego niya.

Just when he thought na simpleng tantrums lang ang nararamdaman nito ng kumain sila sa Brazil Brazil, ay iyon na pala ang simula ng kalbaryo niya. Pinilit niyang makipagbalikan dito. He could not afford to let go their ten year old relationship that easily. Naalala pa niya nung sinundan niya ito sa mismong condo na tinitirahan nila na siyang kinalulugmukan niya ngayon...

"I need a better explanation Basty. Hindi pwedeng kailangan mo lang ng space. Let's talk about this. Maaayos natin ito. " nagmamakaawang sigaw niya sa pinto ng kanilang kwarto.

"Basty!" sigaw niya ng hindi ito sumagot.

Sisigaw pa sana siyang muli ng bigla iyong bumukas at iluwa si Basty na may dala ng malaking maleta.

"So, you really are leaving?" mas na kumpirmasyon kaysa deklarasyon ang sinabi niya. Alam niyang hilam na siya sa luha pero parang dam pa rin na binuksan ang water gates para pakawalan ang tubig ang kanyang mga mata.

Bumuntong-hininga ito. "Yes."

"Why?" naguguluhang tanong niya.

"Poy, walang patutunguhan ang pag-uusap na ito. Kapag hindi ka na emotional ay saka natin ito pag-usapan." ani Basty sa nahihirapang anyo na tila isang matandang pilit nagpapaliwanag sa isang bata.

"Emotional? I-try mo kayang iwan kita ng walang dahilan? Hindi ka kaya magngangangawa?"

Saglit itong natigilan. He was sure he saw that glint of hesitation in Basty's eyes. Pero mukhang imahinasyon niya lang iyon. Dahil pagkurap nito ay diretso siya nitong tinitigan.

"I have something to say to you." anito.

"Cut the bullshit Basty. We've been talking for the last thirty minutes, spill it."

"Okay. You remember the time when we were in Sausalito?"

"Our first and only vacation that I had to cut short because I needed to attend an emergency. A dying child for Christ's sake!"

"Yes, that. You remember we talked and talked -"

"How we both wanted to get married to that beautiful beach? It's so ramantic, the sun setting majestically over the sea... And then you said maybe we can go to Nile because you wanted it to be special and Cleopatra was special to you, my ass." Popoy laced his voice with sarcasm enough for Basty to realize he was not reminiscent at the moment.

Tumikhim ito. His face blank. "And we talked, remember that? We made a vow that day."

Natilihan siya. Of course he remembered.

"That we'd never lie to each other." mahina niyang sabi. Tatagal sana ang bakasyong ng tatlong linggo pero napilitan silang umuwi dahil tumawag ang hospital sa kanya. Siya lang kasi ang Neurosurgeon nang mga panahong iyon. May abiso naman siya na kahit nasa bakasyon siya ay pwede siyang tawagan basta importante.

"Yes. And I don't ever want to lie to you Popoy." said Basty.

"You'd better not lie to me Basty. May iba ka na ba?"

"Wala. It's just that..."

"It's just that what?" agaw niya rito.

"This year has been very hard for us Popoy. We seldom see each other and I feel a big disconnection here. And I can no longer do this. I mean, you don't make me happy anymore."

Tila siya pinagsakluban ng langit at lupa at may malaking bomba na ibinagsak sa kanya ang mga salitang iyon ni Basty. Ang sakit. Ang sakit-sakit. Hindi na niya ito pinapasaya kaya iiwan na siya nito? Ano iyon? Wala man lang ba itong gagawing effort para maibalik nila ang dati? Ganoon na alng and paalaman na sila? It's not fair. So not fair.

"Damn you bastard." aniya sa naninikip na dibdib.

"I guess I deserve that." tila nagbibigay lang na sabi nito.

"How can you be so cool about this? You're so selfish Basty? Just because you were no longer happy you're going to leave me? How cruel of you?

"Let's end this now Popoy. Let me go."

"Fine by me."

"Bye."

Iyon lang at umalis na si Basty ng tuluyan sa condo nila. Tila siya tinutusok ng isang milyong aspili sa puso. Hindi niya makayanang sundan ito. Pero dahil na rin sa mga sinabi nito ay pinahalagahan niya ang pride niya. If he want out, then fine by him.

"Damn you Basty!" and now he was sulking and grieving for the love lost.

Maya-maya ay tumayo siya at pinagmasdan na naman ang sarili at ang buong paligid. It was a messy bathroom. Ang mga labada ay nakatambak lang. Wala siyang paki-alam kahit kailangan ng ipa-dry clean ang iba sa mga iyon.

Masasabi niyang nawala siya sa sarili sa loob ng ialng araw dahil isa siya sa pinaka-organisadong tao sa buong mundo. He was obsessed with how things worked. He was obsessed with organization and control. Pero ngayon ay hindi siya ganoon.

Bumalik siya sa kanilang silid ni Basty. It was very messy pero nakuha pa rin niyang alalahanin ang lahat alaala na meron sila doon. He must get out of this place. Kung hindi ay mababaliw siya.

Nang mapansin niya ang kalat ay napangiwi siya. Siya ba ang nagkalat doon? Paano niya nagawang magkalat ng ganoon? He started picking up everything until he decided to have a general cleaning.

Pagkatapos nun ay nag-dial siya sa telepono. Tinawagan niya si Half. Nang sumagot ito ay inunahan niya na ito sa tangkang pangungumusta.

"I need to dispose this unit. Tell me if you have a buyer. Bye."

Iyon lang at ibinaba na niya ang phone saka nagmamadaling dinala ang mga kailangan niya. Uniform at ang medical bag lang niya pati na laptop, wallet at cellphones na wala ng sim. Iiwan niya ang lahat doon. At magsisimula siya ng panibagong buhay niya.

To hell with Bastya nd his so-called happiness!

Fuck you Basty!

Itutuloy....