No Boundaries (21-25)

By: emray

E-mail: iam.emildelosreyes@yahoo.com

Source: theimmaculatedalisay.blogspot.com

[21]

Pagkabigo ni Andrew kay Nicco at Tagumpay kay Stephanie

Isang maliit na salu-salo ang inihanda ng pamilya del Carmen para idagdiwang ang kaarawan ni Stephanie. Kasama sa inanyayahan ng pamilya ang kambal na del Rosario maging si Nicco. Isang magandang umaga iyon na maaliwalas ang paligid, masarap ang simoy ng hangin at higit sa lahat maganda ang panahon. Napagpasyahan ni Andrew na bisitahin ang kanilang lumang bahay sa may dulo ng bayan. Nais niyang balikan ang mga alaalang nasa lugar na iyon. Mga alaalang masasaya at hindi magaganda, higit sa lahat ang mga alaala ng kanyang mama. Matapos kasing maganap ang trahedyang iyon sa pamilya nila ay lumipat sila ng bahay para unti-unting malimutan ang naganap.

Pagdating niya sa lugar na iyon ay nakita niya ang sasakyan ng kanyang kakambal na si Andrei. Nakaramdam siya ng kaba at mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pagpasok niya sa loob ay nakita niya ang kakambal na nakaupo sa hagdan, tatawagin na sana niya ito ng mapansing may isa pang tao na naruon. Pagtingin niya sa kayakap ng kakambal ay si Nicco. Masaya silang nag-uusap at tila ba sarap na sarap sila sa bisig ng bawat isa. Sa pagkakakita ng ganuon ayos ay tila nadurog na muli ang puso ni Andrew, subalit pinilit niyang maging kalmado at inihakbang palayo ang mga paa.

“Nicco, Nicco, Nicco, bakit patuloy akong nasasaktan kahit tanggap ko ng hindi ka sa akin.” mahinang usal niya “Stephanie, patawarin mo ako, hindi ko naman sinasadya na ganito ang maramdaman ko.” dugtong pa niya.

Dumiretso na si Andrew sa tahanan nila Stephanie dahil tanghalian ang salu-salong inhanda ng pamilya. Isang oras na din siyang anduon ng dumating ang kakambal kasama si Nicco. “Magandang tanghali po” bati ng mga ito sa mga magulang ni Stephanie.

“Oh, Andrew, kamusta kanina ka pa ba nadito?” tanong ni Nicco.

Pilit man ang ngiti ay sumagot si Andrew “Oo, mga isang oras na din.”

“Talagang mahal na mahal mo si Stephanie ano, masigasig ka sa panliligaw at nagawa mong makapaghintay.” sabi ni Nicco “ganyan nasusubok kung talagang mahal mo ang isang tao. Hindi ka bibitaw kahit na gaano ka maghintay. Dahil ang puso ng tunay na nagmamahal ay hindi nagsasawa lalo na at kung alam niyang mayroon talaga siyang hinihintay.”

Tila napipi si Andrew sa sinabing iyon ni Nicco dahil sa totoo lang, nahintay man niya ito ay nagawa pa din niyang maguluhan ng dumating sa buhay niya si Nicco.

“Pero kahit alam mong may hinihintay ka, may pagkakataon talaga na masusubok ang tatag ng tao. Maraming darating, magiging mabait sa iyo, lagi kang aalalahanin, darating sa puntong matutukso kang mahulog sa taong iyon. Pero alam ng puso kung saan siya dapat na tumungo at sino ang makakapagbigay ng tunay na ligaya sa kanya bilang tao.” saad ni Nicco.

“Ano naman ang dapat gawin pag ganuon nga ang nagyari?” tanong ni Andrew na tila humihingi ng tulog.

“Bakit ganuon ba nangyari sa iyo?” sabay ang nakakalokong ngiti sa labi ni Nicco.

“Hindi naman, naitanong ko lang.” may himig ng pagtatanggol sa sarili si Andrew.

“Kailangan lang ng panahon. Isipin mo kung sino ba hindi mo kayang mawala sa iyo. O kaya ay iyong hindi mo kayang makitang masaktan.” Sagot ni Nicco. “Kaya ng pusong malaman yan sa pagdating ng tamang panahon.” Dugtong pa nito.

Dahil sa sinabing iyon ni Nicco ay tila natauhan siya. Naisip niya na hinangaan din niya si Nicco dahil sa ibang pananaw nito sa buhay. Nahulog din siya sa tinig nito, sa mga ngiti na tila laging nagsasabing ingat ka kasi mahal kita. Mas lalo niyang naramdaman ang pagkagusto dito dahil sa naging maalalahanin ito sa kanya. Hindi ito nakalimot magtanong kung kumain na ba siya, o kung ayos lang ba siya. Hindi madamot sa pagpapakita ng kabaitan sa kanya. Kailanman ay hindi nagtampo o nakita niyang nagalit sa kanya.

Ngayon ay nasigurado niyang hindi niya kayang saktan si Stephanie, alam niyang mahina ang kalooban nito at madudurog din ang puso niya makitang umiiyak ang dalaga. Alam niyang si Stephanie ang may kakayahang makapagbigay sa kanya ng kaligayahan. Alam niyang kahit ilang beses siyang matukso ay babalik at babalik siya sa dalaga dahil iyon ang gusto ng puso niya at iyon ang kukumpleto sa kanya.

Bumaba na nga mula sa itaas ang dalagang may kaarawan. Sa gitna ng kasiyahan at usapan ng maraming bisita ay tumayo si Stephanie sa gitna.

“Para sa lahat ng nandirito ngayon, nais kong ipahayag sa inyo ang isang magandang balita. Lalo na sa isang taong nagawa akong hintayin.” Panimula nito.

Tila nabalot ng kaba ang buong pagkatao ni Andrew at nahuhulaan na niya ang nais sabihin ng dalaga na magandang balita.

“Sa isang taong initindi ako, sa isang taong hinintay ako ng matagal, sa isang taong iniwan kong umaasa. Masasabi kong nagbunga na ang paghihintay mo. Dahil handa na ako ngayon para harapin ang isang bukas na kasama ka.” sabi pa ng dalaga.

Tumingin si Nicco at Andrei kay Andrew dahil batid din ng dalawa ang magandang balita na iyon ni Steph. Nakaramdam ng hindi mapantayang kaligayahan si Andrew nang masigurado niyang iyon na nga ang balitang matagal na din niyang hinihintay, ang sagot sa tanong niya para sa dalaga.

“Em-Ehm Andrew Mark del Rosario, tinatanggap ko na ang alok mo sa akin bilang maging girlfriend mo.” sabi ng dalaga.

Tumayo si Andrew at sinagot ang dalaga “Ayokong maging girldfriend ka” natahimik ang lahat “dahil gusto kong ikaw ang maging asawa at katuwang ko sa buhay.” Dugtong pa nito.

Napayakap si Steph kay Andrew at nagsipalakpakan ang lahat ng anduon. Tila isang napakalaking tagumpay nito para kay Andrew. Alam niyang hindi siya nabigo talaga kay Nicco dahil si Nicco ang gumising sa kanya para lalong mahalin at pahalagahan si Steph.

“Bro, binabati kita” sabi ni Andrei.

“Salamat kuya, sa wakas sa akin na si Steph” nakangiting sabi nito.

“Sabi ko sa iyo Kuya Andrew at magiging maganda ang bunga niyan.” Sabi ni Nicco.

“Salamat Nicco, hulog ka ng langit sa akin, salamat sa iyo.” pasasalamat ni Andrew.

“Wala akong alam na dapat ipagpasalamt mo.” sabi ni Nicco.

“Akala mo lang na wala pero mayroon. Basta salamat talaga.” giit ni Andrew.

“Sabi mo eh.” Nakangiting sagot ni Nicco.

Hapon na ng mapagpasyahan umuwi nila Andrei at Nicco. Nagpaabot naman ng gabi si Andrew sa bahay nila Steph para makasama pa ito ng mas matagal. Kinagabihan ay tila nasa tuktok pa din ng mga ulap si Andrew dahil sa nangyari. Masiglang masigla ang binata, at lalong naging makulay ang buhay nito. Nakatulog ng mahimbing si Andrew habang nilalasap ang tagumpay nito.

[22]

Pagmamahalang Wagas ni Nicco at Andrei

Natapos na ang bakasyon, ngayon ay haharapin na ulit ang bagong taon para makapag-aral. Si Stephanie ay kumuha ng advance subjects sa Australia kung kayat ang apat na taon sanang pag-aaral ng Public Administration ay naging tatlo. Sa ngayon ang dalaga ay nakapasok sa munisipyo bilang Head ng Public Relations Office.

Lumakad ang mga araw at gaya ng dati ay madals magkaroon ng tampuhan ang dalawa. Madalas magselos si Nicco, higit pa ngayon na naging Mr. Engineering si Andrei. Madaming nakadikit na mga babae at pinapantasya din ng mga bading. Minsan nga ay inaalala nito ang kasintahan na baka may mag-offer ng indecent proposal kapalit ay grades. Mas lalong naging protective si Nicco kay Andrei, mas hinigitan niya ang paglalambing dito. Lagi din niyang inaalala ang academic standings nito kayat ang laging sitwasyon sa apartment nila ganito.

“Andrei ko, pagkakain mo gumawa ka na ng mga assignments mo.” paglalambing ni Nicco.

“Opo mahal kong Nicco pagbubutihin ko para sa iyo” sagot ni naman ni Andrei.

“Dapat lagi kang nag-aaral at nagrereview ng mga pinag-aralan ninyo.” Pagkasabi ni Nicco nito ay lalapit sa likuran ni Andrei para yakapin.

“Ang sweet naman, kaya madaming langgam dito sa bahay dahil sa inyo, naiinggit tuloy ako, sana andito din si Steph.” sabay tawa pagkasabi ni Andrew ng ganitong mga kataga.

“At ikaw naman Kuya Andrew ko, hindi ko mo’t pagmamay-ari ka na ni Steph eh hindi na kita pakikialaman” nakangiting wika ni Nicco.

“Kaya sa iyo ako, kasi hindi ka nakakalimot” isasagot naman ni Andrew kay Nicco.

“Tigil na iyan, baka magselos pa ako.” Idudugtong pa ni Andrei at sabay na magkakatawanan ang tatlo.

Karaniwan na ang ganitong mga sitwasyon sa tatlo tuwing magkakasama.

Si Nicco naman ay dalawang taon ng napagwawagian ang Tinig Unibersidad, isang singing contest na para sa buong unibersidad nila. Nakilala din ng madami at hindi maikakailang madami ding humahabol dito ng tingin. Lalo na’t malapit ito sa mga tao, kahit hindi niya kakolehiyo ay madami siyang kakilala. Naging daan ito para makapasok siya sa Student Council. Lagi naman siyang sinusuportahan ni Andrei sa lahat ng proyekto nila. Maging si Andrew ay naging active din dahil sa dalawa.

Si Andrew naman ay sumikat dahil tulad ni Andrei ay naging Mr. Accountancy ito. Bantay sarado din it okay Nicco dahil iyon ang pangako niya kay Steph. Dumami man ang umaaligid sa kanya, di niya pinapansin, lagi niyang iniisip, “maglaway kayo sa akin, basta si Stephanie na ang may-ari sa akin.”

Mas lalong naging madalas ang tampuhan ng dalawa pero sa bandang huli ay nagkakaayos din. Habang dumadami ang tampuhan, mas lalo naman silang nagmamahalan. Minsan nang naisipang dumalaw ni Andrei kay Nicco sa kwarto nito ay nakita niya ang minamahal. May nakahigang babae sa balikat nito. Bukod dito, may nakita din siyang nakatitig sa mahal niyang si Nicco na tila ba hinuhubaran na ang mahal niya. Pagkaalis ng ulo ng babae ay saka naman ang lapit ng lalaki, kitang-kita niya kung paano nito dinikit ang ari niya sa likod ng mahal na si Nicco. Pagkatapos nun ay walang pakundangang niyakap nito ang mahal niyang si Nicco. Nakita niyang nagwawala ang mahal niyan si Nicco, ngunit tumatawa. Hindi na sana niya papansinin pa kahit selos na selos na siya para hindi na sila mag-away pa, pero hindi talaga niya kayang magpigil ng damdamin.

“Nicco” tawag niya mula sa likuran.

Agad namang binitiwan ng lalaki si Nicco “Kuya Andrei, ikaw pala” nakangiti nitong wika.

Nang makalayo na ang dalawa ay sinabi ni Nicco “Ang sweet sweet talaga ng Kuya Andrei ko, dinadalaw pa ako.”

“Minsan na nga lang kitang dalawin eh nahuhuli pa kitang nagtataksil” malungkot na wika nito.

“Asus, ang Andrei ko, nagseselos.” Nakangiitng sabi ni Nicco.

“Hindi kaya ako nagseselos” sagot ni Andrei.

“Anong hindi, kita naman sa iyo” nakangiti pa rin si Nicco sabay tingin sa mga mata ni Andrei. Tila alam ni Nicco kung paano paamuhin ang kanyang Kuya Andrei dahil sa ginawa niya ay tila lumambot ang puso ni Andrei at nawala ang pagseselos nito.

“Aminin mo na nagseselos ka. Natutuwa nga po ako kasi nagseselos ka.” saad ni Nicco.

“Oo nagseselos ako, nagseselos ako dahil mahal kita. Nagseselos ako dahil ayaw kong mawala ka sa akin. Ang selos ay isang magandang ekspresyon ng pagiging makasarili dahil ayaw kong may kahati sa iyo na taong minamahal ko.” sagot ni Andrei.

“Nakaktuwa talaga Kuya ko. Healthy iyon sa isang relationship, kaso dapat mag-ingat, dahil baka hindi mo namamalayan nabibitawan mo na pala ako, hindi ko pa naman kayang humawak ng ako lang mag-isa.” sagot ni Nicco “pero huwag kang mag-alala, mananatili akong nakakapit hanggang sa maibalik mo ang pagkakahawak mo sa akin dahil mahal kita.” Dagdag pa niya.

Tila nasiyahan ang dalawa sa sagot ng bawat isa, kung kayat lalo nilang napatunayan ang pagmamahal nila para sa isa’t-isa ay mananatiling matatag anumang unos ang dumating.

Unang nakakauwi sa bahay lagi si Nicco, pero sa pagkakataong iyon ay nais niyang makabawi sa Kuya Andrei niya kaya pinuntahan niya ito sa kwarto nila para sabay na silang umuwi. Hindi niya maasahan ang kanyang nakita duon. May kaakbay itong babae na mahahalatang maganda at mayaman, mga tipong kalolokohan ng madaming kalalakihan. Hindi niya kaya na makita pa ang Andrei niya sa ganuong sitwasyon. Tila habang tumatagal na makita niya ito sa ganuong sitwasyon ay nadudurog ang puso niya. Ipinagpasya niyang umuwi na lang at huwag ng tanungin si Andrei tungkol sa bagay na iyon.

Pahakbang na siya palayo ng may tumawag sa kanya “Nicco” sabi ng isang tinig. Hindi niya ito nilingon sa pag-aakalang ibang Nicco ang tinatawag.

“Niccollo Emmanuelle Ray” sigaw ulit nito, pamilyar sa knaya ang tinig kayat lalo niyang nasiguradong siya ang tinatawag nito.

“Carl, ikaw pala iyan.” sagot niya. Si Carl ang kasamahan niya sa Student Council, nalimutan niya na Enginering nga pala ang kinukuha nito.

“Saan ka papunta, ano ang ginagawa mo dito sa floor namin?” tanong ng gwapong si Carl.

“Wala lang napadaan lang” sagot niya.

Bigla namang napatayo si Andrei nang marinig ang pangalang Nicco at bigla siyang napatakbo ng marinig ang buong pangalan ng kanyang mahal. Tumalon sa tuwa ang puso niya ng malamang dinalaw din siya ng mahal niya. Hinitay na muna niyang makaalis si Carl bago niya lapitan ang kasitahan.

“Nicco, napadalaw ka ata?” tanong ni Andrei na bakas ang katuwaan.

“Sabay sana tayong umuwi kaso nagbago na ang isip ko kaya hindi na din kita tinawag.” Sagot ni Nicco sa mahinang tinig.

Naramdaman ni Andrei na nagseselos si Nicco kayat hinila niya si ito sa malayo “Nicco ko, kung ano man ung nakita mo kanina wala lang iyon.” Panimula nito “biruan lang namin iyon at normal na sa amin iyon.” Dugtong pa nito.

“Wala naman sa akin iyo. Huwag kang mag-alala nagtitiwala ako sa iyo, binibigay ko sa iyo ang lahat ng tiwala ko” sagot ni Nicco “sige na uwi na ako, bibili na lang ako ng pagkain para hindi na tayo magluto ah” paalam na Nicco.

Pipigilin pa san niya si Nicco, subalit dumating na ang Prof. nila kayat hinayaan nalang niya na makauwi ang mahal at sa bahay na lang aamuin. “Sige mag-iingat ka” nag-aalalang wika nito.

Hindi nagawa ni Andrei na magconcentrate dahil isa lang ang nasa isip niya. Nasaktan niya si Nicco, si Nicco na pinakamamahal niya. Hindi siya makakatagal na may galit sa kanya si Nicco. Tila ang isang oras at kalahati ay napakatagal na para sa kanya. Nang matapos ang klase ay agad umuwi si Andrei. Pagpasok pa lang ng bahay ay nanibago na siya sa nakita. Hindi tulad dati na si Nicco ang unang sumasalubong sa kanya ay wala ito ngayon. Si Andrew lang ang nakita niya na nanunuod ng TV.

“Kamusta na ang araw mo?” tanong ni Andrew.

“Eto maayos naman” sagot niya “si Nicco?” sunod na tanong niya.

“Nasa kwarto masama ang pakiramdam” sagot naman ni Andrew “tingin ko nga may lagnat, kasi pagdating dito kumain sandali tas nakatulog na.” dugtong pa nito.

“Ganuon ba” pagkawika nito ay pinasok niya ang kwarto nito at nakita nga niyang nahihimbing na ito. Nilapitan niya at saka binigyan ng isang halik sa noo.

May tatlong kwarto ang apartment na iyon, may sala, kusina at kainan. May kalakihan din at masasabing sakto na para sa kanilang tatlo.

Naninibago man ay pinilit niyang ngumiti para hindi makahalata ang kakambal. Pagkatapos kumain ay dumiretso ito sa kwarto ng minamahal niya si Nicco. Tinabihan niya ito saka niyakap, hinaplos ang mukha at binigyan ng mumunting mga halik. Tila inaamo-amo niya nang sa ganuon ay mapatawad na siya.

“May tiwala ako sa iyo, tiwala ang bagay na dapat taglay natin para lalong tumibay ang pagmamahalan natin. Kaso huwag sanang abusuhi o samantalahin ang tiwala sapagkat mahirap na itong ibalik sa dati.” wika ni Nicco sa mahinang tinig.

“Sorry na mahal kong Nicco, narealize ko, mali ang ginawa ko. Kahit na sabihing kaibigan ko lang iyon, hindi pa rin tama, dahil alam kong masasaktan ka pagnakita o nalaman mo na ganuong ang pinapakita ko sa kanila.” sagot ni Andrei.

“May pagkakamali din naman ako sa iyo, iyong nakita mo kanina, hindi ko din dapat hinahayaan iyon, dahil alam kong may isang tao na akong masasaktan pag nalaman niya na ginagawa ko iyon.” sagot ni Nicco na may pagsisisi.

“Bati na tayo?” tanong ni Andrei.

“Opo naman, mahalaga nalaman natin kung saan tayo nagkamali para maitama nadin natin ito hanggang maaga.” Sabay harap kay Andrei at bingyan ng isang halik sa labi.

“Mahal na mahal kita Nicco, ikaw lang ang buhay ko, wag mo akong iiwan” pagsusumamo ni Andrei.

Mahal na mahal din po kita Andrei ko, hindi kita magagawang iwan, sana ganuon ka din sa akin” sagot ni Nicco sa mahal niyang si Andrei.

Higit isang oras ding nag-usap ang dalawa ng magkayakap. Lumabas na si Andrei sa kwarto ng mahal niyang si Nicco para makagawa ng mga dapat niyang gawin.

“Ano Kuya? Napaamo mo na ba ang mahal mo?” tanong ni Andrew.

“Oo bro, magaling na ang Nicco ko” sabay ang mahinang tawa.

Mula ng gabing iyon ay lalong naramdaman ng dalawa na mas lalo nilang iniibig at minamahal ang isa’t-isa. Pinatutunayan lang nila na walang limitasyon ang pagmamahalan at hindi dapat husgahan ang ganuong uri ng pagsasama.

Love is not bounded by any chances. It is the two truly in loved people that matters. No matter what, love knows NO BOUNDARIES.

[23]

Masayang Katapusan sa Buong Akala

Isang buwan na lang ang nalalabi at matatapos na ang taunang pampaaralan. Sa kabutihang palad, si Nicco ay makakatapos ng kolehiyo. Naipasa niya ang lahat ng subjects maging ang thesis niya ay tinanggap. Kita ang kagalakan kila Andrei at Andrew ng malaman nila ang tungkol sa magandang balita na ito. Subalit ang kagalakang ito ay panandalian lamang pala at hindi din matatagalan ay mababalot ng lungkot ang tatlo.

“O aking Nicco, san ka pupunta? Sabado ngayon ah.” Nag-aalalang tanong ni Andrewi.

“Andrei ko, may lalakarin lang ako, kukuha ako ng kopya ng birth certificate ko para kung sakaling kailanganin ko di ba?” sagot ni Nicco.

“Samahan kita, hitayin mo lang ako.” sabi ni Andrei.

“Huwag na mahal ko, tapusin mo na lang yang ginagawa mong miniature model” pagpipilit nito.

“Gusto talaga kita samahan” kita ang kalungkutan sa mukha ng binata “pero sabi mo wag na lang, sige pagbubutihan ko na lang itong ginagawa ko” sabay ang ngiti ni Andrei.

“Tama, dapat lang pagbutihin mo, para next year, ikaw naman ang makakgraduate.” saad ni Nicco “O siya , alis na ako” paalam nito.

Habang naglalakad ay nakaramdam ng pagkahilo si Nicco. Naninibago siya sa nararamdaman sapagkat hindi naman siya nagkakaganito. Inisip na lalng niyang dala lang iyon ng matinding init kaya ganuon ang nararamdaman niya. Habang nasa jeep ay tila mas lalo niyang nararamdaman ang pagkahilo. Sa pakiramdam niya ay hinang-hina siya. Hindi naman siya ganito dati, kahti na nga ba sabihing lagi siyang puyat at pagod ay hinid isya nakakaramdam ng panghihina o pagkahilo. Naisip niya na baka namimiss lang niya si Andrei kaya ganuon ang nararamdaman niya.

Ipinasya niyang bumaba muna sa isang fastfood chain, sa loob ay umorder siya ng softdrinks at fries. Nakaramdam siya ng kaunting ginhawa kaya itinuloy niya ang pagbyahe. Magtatanghali na ng makarating siya sa NSO, sakto namang nagcut-off kaya maghihintay pa siya ng matagal bago muling magbukas ang mga opisina. Nakaramdam ng ginhawa si Nicco sa loob at higit pa ng tawagan siya ni Andrei.

“Hello, kamusta na ang mahal ko?” tanong ni Andrei sa kabilang linya.

“Eto, ayos naman ang mahal mo, saying nga naabutan ako ng cut-off.” May panghihinayang sa tinig nito.

“Ganuon ba, siguro namimiss mo na ako ano? Kasi namimiss na kita” simpatikong tanong nito na may halong paglalambing.

“Ang asawa ko talaga, siyempre naman namimiss ko ang asawa ko.” Sagot ni Nicco na may paglalambing din sa tinig.

Bagamat bag okay Andrei na tawagin siyang asawa ni Nicco ay labis siyang natuwa. “Ang asawa ko nglelevel up na” sabay ang tawa sa kabilang linya “puntahan kita diyan”

“Magagalit ako pagpinuntahan mo ako dito. Mas gusto ko matapos mo iyan, at higit pa makita ko dapat iyan pag-uwi ko.” Giit ni Nicco.

“Ayoko sa lahat na magaliang asawa ko kaya susunod na lang ako kahit ayaw ko.” Tila nalungkot niyang sabi.

“Ang asawa ko nag-drama pa” sabi nito “di bali, may sopresa ako sa iyo pag-uwi ko” sagot nito “sige na, gawin mo na iyan?

“Sige po, I love you Nicco ko” sabi ni Andrei buhat sa kabilang linya.

“I love you more Andrei ko” sagot ni Nicco at pinindot na niya ang end call.

Saktong ala-una ng magbukas ulit ang mga opisina. Hindi nagtagal at nakuha na niya ang hinihintay niyang birth certificate. Pagkalabas ng gusali ay tinext na niya si Andrei na pauwi na siya. Labis namang kinasabikan ni Andrei na muling makita ang minamahal niyang si Nicco. Habang naglalakad siya patungong sakayan ay may huminto sa harap niyang isang kotse. Pagkababa ng bintana ay bumati sa kanya ang naksakay duon.

“Kamusta ka na Nicco” sabi nito.

“Kayo pala Dok Matthew. Kamusta na po kayo? Mabuti naman po ako.” Sagot nito.

“Saan ba ang punta mo ngayon?” pagkasabi nito ay unti-unting bumuhos ang ulan “sumakay ka na baka maulanan ka pa.”

“Sige po, salamat po Dok.” Sagot nito “Pauwi na po kasi ako, galing po ako sa NSO kumuha ng Birth Certificate.”

“Ihatid na kita” sabi ng Doktor.

“Huwag na po, may dadaanan pa po kasi ako sa may mall” sabi nito.

Nakapagkwnetuhan ang dalawa habang inihatid ng doktor sa mall si Nicco. Sa loob ng mall ay patuloy pa din ang patak ng malakas na ulan. Pagkahatid ng doktor kay Matthew ay nagpaalam na ito sapagkat bibiyahe pa ito patungo sa seminaryong pareho nilang naging tahanan.

Tila lalong lumalakas ang ulan, pagkatapos mabili ang sorpresa niya kay Andrei ay nagpasya na itong umuwi. Kahit malakas ang ulan ay sumugod pa rin siya dito. “Buti na lang pinadoble ko ang plastic niotng caka pare hindi mabasa ung loob.” Madilim na ang paligid, lalong sumama ang pakiramdam niya. Pakiramdam niya ay babagsak na siya ng may makapitan siyang poste.

Kita ang pag-aalala kila Andrei at Andrew ng mga sandaling iyon. Nakahanda na ang sasakyan ni Andrei para hanapin ang mahal niyang si Nicco. Nasa aktop na siya ng paglabas ng may kumatok sa pinto. Si Nicco, basang basa ng ulan.

“Magandang gabi mahal ko” sabay ang paggawad nito ng halik sa mga labi ni Andrei “Magandang gabi Kuya Andrew” kasunod ang ngiti.

“Saan ka ba nanggaling? Pinag-alala mo ako, hindi kita matawagan?” simula ni Andrei samantalang si Andrew ay kumuha ng tuwalya para ibalot sa katawan ni Nicco “kapag may nangyari sa iyong masama hindi ko mapapatawad ang sarili ko” dugtong pa niya.

“Sorry po kung pinag-alala ko kayo. Hindi ko naman inaasahang uulan ng malakas, nabasa phone ko nung sumugod ako sa ulan kaya nasira siguro” sagot ni Nicco.

“Ang mahalaga bumalik ka dito” sabi ni Andrei sabay yakap kay Nicco. Nakiyakap na din si Andrew dahil maging ito ay labis na nag-alala sa kanyang kaibigan.

Inalalayan ng kambal si Nicco para makaupo ng makahigop ng mainit ng tubig. Pinaghanda naman nila noodles si Nicco ng sa ganuon ay mawala ang panlalamig nito. Pinagpunas ng katawan at pinagpalit ng damit.

“Pasensya na kayo, yung cake na binili ko nadeform na ata” sabay turo sa kahong kanina pa niya dala.

“Sabi ngang mas mahalaga ang andito ka na ngayon” sagot ni Andrei na maluha-luha na.

“Tama iyon, kaya let’s celebrate” sabay kuha ng kutsilyo at binuksan ang kahon at hinati ang cake.

Makalipas ang ilang oras ay nagpahinga na ang tatlo. Napagpasyahan nilang tabi-tabi silang matutulog sa kwarto ni Nicco. Alam kasi nilang hindi maganda ang pakiramdam, nito. Nuong una ay tumanggi si Nicco, subalit lubhang mapilit ang kmabal lalo na ang Andrei niya kayat napapayag na din siya. Pagkahigang-pagkahiga ay nakatulog agad si Nicco. Si Andrei ay may dalang maligamgam na tubig para iapahid kay Nicco samantalang si Andrew ay dala ang kanil;ang mga unan at kumot. Niyakap ni Andrei si Nicco, hindi lang basta para bigyan ito ng init kundi para iparamdam dito na mahal na mahal niya si Nicco. Sa ganitong sitwasyon, naisin man ni Andrew na manatili sa kwarto at tabihan ang kanyang dalawang kapatid, pinasya niyang mas mabuti kung magsosolo ang dalawa kaya nagpaalam na siya kay Andrei at lumabas.

“Kuya Andrei, sige iwan ko na kayo ni Niks, basta wag gagawa ng hindi maganda” nakangiting sabi nito.

“Salamat Andrew, oo, wlaa kaming gagawin, may pangako kami di ba?” sagot ni Andrei.

Pagkaalis ni Andrew ay pinilit ni Andrei na makatulog, subalit hindi niya magawa. Kahit nahihimbing si Nicco ay kinausap niya ito.

“Alam mo Nicco, mas lalo kong napatunayang mahal kita. Hindi ako napanatag mula ng hindi ka magparamdam sa akin. Kanina, naisip kong may masamang nangyari na sa iyo, hindi ko alam ang gagawin ko, pakiramdam ko nadudurog ang puso ko., pakiramdam ko mamamatay na ako. Mahal na mahal kita Nicco. Ayaw kong mawala ka sa akin, huwag mo akong iiwan dahil hindi ko kakayanin. Ikaw ang bumuo sa akin, ikaw ang bumubuo sa pagkatao ko, ikaw ang buhay ko Nicco. Mahal na mahal kita.” Sabay ang pagtulo sa luha ni Andrei.

Lingid sa kaalaman ni Andrei ay nagising si Nicco kanina pa at narining nito ang mga sinabi niya. Sa isip ni Nicco ay sinagaot niya si Andrei. Hindi kaya ni Nicco ang pag-alalahain ang kanyang Kuya Andrei kaya naman kahit nahihirapan ay pinilit nitong makauwi. “Mahal na mahal din kita kuya Andrei, Ikaw na ang buhay ko ngayon. Ikaw na ang mundo ko ngayon. Ikaw na ang lahat para sa akin.” Sabi ng isip ni Nicco. Sabay umagos ang mga luha sa mga mat niya at nakatulog siya sa ganuong ayos.

Kinaumagahan ay pinilit ni Nicco na tumayo. Pinilit niyang kumilos para hindi na mag-alala ang kanyang mga kuya lalo na si Andrei. Nararamdaman niya ang kirot sa likod niya.Tila ba nagkadikit-dikit ang mga buto niya at sa pakiramdam niya ay para bang ito ay tinutusok ng karayom.

“Natitiis ko pa naman, mawawala din ito pamaya-maya” – sabi ng isip ni Nicco.

“Sakto pala ako ang unang nagising, maipagluto nga muna sila para bago kami magsimba ay makakain na muna” sabi ni Nicco – hindi na sila umuuwi ng San Isidro sapagkat tambak ang mga gawain nila. Sayang lang sa oras ang apat na oras ng byahe ng pag-uwi sa kanila.

Nang mga sumunod na araw ay nakakaramdam ni Nicco ng pananakit sa likod, batok at leg niya. Pinipilit niyang itago para hindi na mag-alala pa ang mga kuya niya. Dumadalas din ang pagkahilo niya. Binalewala na lang niya ito at hinayaan. Hinid niya alam na maari pala itong maging seryoso. Mas mahalaga sa kanya ngayon ay kapiling niya ang pinakamamahal niyang si Andrei. At magkasama nilang pinapatunayan na Love Knows NO BOUNDARIES. It is the realization of love between two different people. Love speaks no limit, travels no end and feels passionately and selflessly. True love is not judgmental, it is the matter of understanding.

[24]

Paglantad ng Katotohanang Itatago sa Lahat

Isang linggo na lang at malapit nang matapos ang klase. Kita ang pananabik sa tatlo na muling makabalik sa San Isidro, higit sa kanila ay si Andrew na sabik ng masilayan muli si Stephanie. Sa isang linggong yaon ay talong linggo na ding iniinda ni Nicco ang pananakit ng kanyang likod, batok at leeg. Paminsan-minsan nga ay nararamdaman din niya na namamanhid ang mga ito. Inisip na lang niyang dahil iyon marahil sa puyat at pagod. Madami na din ang nakakapansin na madalas niyang ibinibiling ang kanyang ulo. Una sa mga nakapansin nito an gang Andrei niya.

“Nicco ko” panimula ni Andrei “sumasakit pa rin ba ang likod mo?” may pag-aalala sa himig nito.

“Ah, wag mo na lang akong alalahanin” sabi ni Nicco “mawawala din ito pamaya-maya” dugtong niya sabay ang isang ngiti.

“Ganuon ba, sige hahagurin ko na lang ulit mamaya” saad ni Andrei “sabihin mo sa akin pag hindi pa din umaayos.”

“Sige ba Mahal ko.” sagot nito.

“Kay aga nagpapalanggam kayo dito” nakangiting sambit ni Andrew “patingnan mo na kaya sa doktor yan?” dugtong pa nito.

“Huwag na, pahinga lang ang kailangan nito.” Sagot naman ni Nicco.

“Kasi naman masyado kang nagpapakapuyat, ayaw mo namang magpatulong sa amin.” Wika ni Andrei.

“Alam ko namang busy kayo, saka pagkatapos nito, tapos na ang stress. Mahabang pahinga naman ang kasunod kaya ayos lang din.” Sagot ni Nicco na may himig ng kasiguraduhan.

“Naku, basta dapat maayos na iyan, dapat gumaling ka nab ago dumating ang graduation mo.” Sabi ni Andrew.

“Huwag kayong nag-alala ayos lang talaga ako.” pagdepensa nito sa sariling kalagayan “maligo na kayo para makapasok na tayo.

Maagang pumapasok ang mga ito. Pagdating sa silid-aralan ay nagsimula na namang maramdaman ni Nicco ang pamamanhid ng kanyang batok at likod. Sumabay pa dito ang sakit ng knayang ulo. Dumukdok na lang si Nicco sa lamesa niya. Hindi niya namalayang nakaidlip pala siya, napansin na lang niya iyon ng tabigin siya ng katabi niyang si Tiffany at sinabing nasa harap na ang prof nila. Nakaramdam ng kaunting ginhawa si Nicco matapos ang isang matinding kirot mula sa kanyang likod. Natapos ang klase na wala sa konsentrasyon si Nicco. Patuloy niyang iniinda ang panankit ng kanyang likuran.

Katulad ng dati, siya ang unang nakauwi sa bahay. Nagluto saka hinintay ang pagdating ng kambal, gaya ng mga nauunang araw, darating si Andrew pagkatapos ay si Andrei. Laging sabay-sabay sila kung kumain. Kaya naman pagkadating ni Andrei ay agad itong pinagpalit ng damit ni Nicco habang hinahanda nila ni Andrew ang pagkain. Saktong labas ni Andrei sa kwarto ay nakahanda na ang mga pagkain sa mesa.

“Sarap talagang magluto ng asawa ko.” papuri ni Andrei.

“Nagjojoke ka na naman Kuya Andrei’ kontra ni Andrew.

Sa ganoong paraan ay nagsisimula na ang kulitan nilang tatlo.

“Masakit pa ba ang likod mo?” tanong ni Andrei kay Nicco.

“Hindi naman masyado” matipid na sagot ni Nicco.

“Sige hahagurin ko iyan bago ka matulog” may paglalambing na wika ni Andrei.

“Ako Kuya Andrei? Pahagod din ng likuran ko.” singit ni Andrew.

“Ano ka sinuswerte? Si Nicco ko lang ang pagsisilbihan ko” sabay ang tawa ng tatlo.

Nang gabi ngang iyon ay hinagod ni Andrei ang likuran ni Nicco. Kahit naman kaunti ay nawala ang pananakit nito. Naging mahimbing ang tulog ni Nicco. Tinabihan na din siya ni Andrei at nakatulog sila ng magkayakap. Kinaumagahan, naunang nagising si Nicco at naghanda ng pagkain. Pareho ang naging takbo ng araw nila.

Nang sumunod na araw ay nakaramdam ng sakit ng buong katawan si Nicco. Tatlong araw na lang ang nalalabi sa araw bago magbakasyon. Pinilit niyang bumangon ng araw na iyon. Nakapasok pa din naman siya subalit ng maghahapon na ay hindi na talga niya kinaya kung kayat hindi na niya tinapos pa ang klase.

Pagkauwi ni Andrew ay agad niyang napansin na nakahiga sa sahig si Nicco. Hindi pa nakkapagpalit ng uniporme, hindi tulad ng dati. Binuhat niya ito patuyngo sa higaan nito. Hinintay niya si Andrei na makauwi, tinext din niya ang kapatid para bumili na lang ng pagkain sa labas.

Pagkauwi ni Andrei ay una niyang hinanap si Nicco.

“Nasa kwarto, mataas ang lagnat” sagot ni Andrew.

Agad namang pinuntahan ni Andrei si Nicco. Hinalikan sa noo at sinabihan ng “I love you.”

Nawala ang lagnat ni Nicco kinaumagahan ngunit bumalik din ng hapon. Kahit hindi niya gaanong kaya ay pinilit niyang umarte na para bang wala siyang dinadaing na karamdaman. Kahit pansin ng kambal ang ginagawang iyon ni Nicco ay hindi na lang nila pinapansin, ayaw din naman kasi nilang bigyan pa ng alalahanin siu Nicco. Kinabukasan ay ganuon din ang nangyari. Sa pagkakataong ito ay may tumulong dugo mula sa bibig ni Nicco. Napansin ito ng mga kaklase niya. Pinipilit siyang pumunta ng clinic subalit tinanggihan niya iyon.

Hindi na niya tinapos pa ang klase, ayos lang naman iyon sapagkat wala na silang ginagawa pa at alam ng mga prof niya ang nangyari sa kanya. Kinuha niya ang calling card ni Dok Matthew na binigay sa kanya ng huli silang magkita. Araw ng biyernes iyon at huling araw ng klase. Tamang araw din iyon dahil nasa ospital sa maynila ang doktor na pakay niya. Tinawagan niya ang mga kuya-kuyahan niya at nagpanggap na may pupuntahan lang dahil may tinatapos silang final presentation mula sa batch nila. Pinayagan naman siya ng mga ito sa kundisyong uuwi bago mag-alas-diyes ng gabi.

Sa kabutihang palad ay anduon ang duktor na hanap niya.

“Nicco, napasugod ka atang bigla” tanong ng duktor kay Nicco. “buti na lang at wala na akong mga pasyente ngayon.”

“Kasi po Dok” may pagaalinlangan pa din sa kanya kung tama ba ang gagawin niya.

“Ituloy mo lang Nicco” pagpipilit ni Dok Matthew.

Kinuwento na nga niya ang lahat sa kaibigang doktor. Kahit tapos na ang shift ng doktor ay sumailalim si Nicco sa mga pagsusuring medical. X-ray, blood test, blood count, urine test, at madami pang iba. Batid kasi ng duktor kung anong maaring karamdaman ni Nicco. Ninais makasigurado ng doktor na tama ang magiging pagsusuri niya sa batang si Nicco.

“Nicco, bumalik ka na lang bukas ng umaga” sabi Doktor “bago ako pumunta ng seminaryo ay dapat makasigurado muna ako sa kalagayan mo.” dagdag pa nito.

“Sige po Dok, salamat po ng madami” sagot ni Nicco.

Pagkauwi ay tila nanghihina padin si Nicco. Kimanusta sioya ng kambal at bakas sa mukha nila, lalo na si Andrei na labis ang pag-aalala para sa kanya. Matapos makakain ay uminom si Nicco ng gamot na binigay sa knaya ng doktor. Naibisan ang sakit na nararamdaman niya. Matapos nito ay balik ang sigla niyang nakipagbiruan sa mga kuya-kuyahan niya. Nakapagkulitan at nakipag-asaran tulad ng dati. Nagtataka man ang dalawa ay masaya pa rin sila dahil bumalik ang dating sigla ni Nicco.

“Mga Kuya ko” panimula niya “hindi muna ako makakasama sa inyo pabalik ng San Isidro” malungkot nitong sinabi.

“Bakit naman?” halos sabay na tanong ng kambal.

“Hindi pa kasi kami nakakatapos gawin ung final presentation namin” pagdadahilan niya “baka siguro pagkatapos na lang ng graduation ako makauwi.” dugtong pa nito. Sa isip ni nicco –“Mainam din ang magsinungaling minsan para maprotektahan mo sila sa pag-aalala.”

“Sige si Andrew na lang ang uuwi bukas.” sabi ni Andrei.

“Hindi kuya Andrei ko, sumama ka na pag-uwi” pamimilit nito.

Naging mahaba ang diskusyon ng dalawa sa bagay na ito, sa huli ay nagwagi si Nicco at napapayag niyang umuwi si Andrei. Dinaan niya sa lambing ang mahal niyang kasintahan kayat sa bandang huli ay bumigay ito sa nais niya. Ayaw man ni Andrei na iwan ang mahal na katipan ay ginawa pa din niya kalakip ang pangakong mag-iingat ito. Kaya naman kinabukasan ng magpaalam ang dalawa ay dali-daling naghanda si Nicco para pumunta ng ospital.

“Dok, magandang umaga po.” bati ni Nicco.

“Magandang umaga din. Umepekto ba ang gamot?” tanong ng duktor.

“Opo, guminhawa po ang pakiramdam ko kagabi.” Masayang bati nito “Ano na po ang resulta ng mga test na ginawa natin kahapon?” tanong ni Nicco bagamat kinakabahn ay pinilit niyang kalmahin ang sarili.

Nagusap ng masinsinan si Nicco at si Dok Matthew. Sinabing lahat ni Dok Matthew ang tungkol sa kalagayan niya. Unti-unti ay umagos ang mga luha sa maga mata ni Nicco ng malaman ang katotohan. Ipinagpatuloy lang ni Nicco ang pagluha. Ilang minuto din siyang tahimik na umiiyak ng magsalita itong muli “Dok, wala po sana kayong pagsasabihan nito kahit na sino.” pakiusap ni Nicco.

“Sige iho, pero tandaan mo, kahit gaano pa man natin itago ang katotohanan, ang katotohanan mismo ang maglalantad sa sarili nila. Ang mas masakit nito ang taong inaalala nating huwag masaktan ay doble ang sakit na mararamdaman dahil sa desisyon nating itago sa kanila ang katotohanan. Maaring sisihin nila ang sarili nila dahil sa mahabang panahong pinagkait natin sa kanila ang totoo ay hindi sila nakagawa ng paraan para makatulong o makakilos.” tila paalala ni Dok Matthew.

Sumagot si Nicco kahit nahihirapan “Mas mainam na itago na muna natin ang katotohanan lalo na at hindi pa handa ang mga tao. Sa ganiotng mga pagkakataon, mas maganda na kung unti-unti silang sanayin patungio sa paghahanda sa kanila ukol sa tinatagong katotohanan. Pag alam nating handa na ang lahat at hinog na ang bunga base sa nakikita natin, saka natin ihayag ang mga bag yna dapat nilang malaman.” mahinahong sagot ni Nicco.

“Sige iho, iyan ang kagustuhan mo. Sa ngayon ay reresetahan kita ng gamot para maibsan ang mga pananakit na nararamdaman mo.” sagot nito.

“Salamat pod ok” tanging nasabi ni Nicco.

“Higit sa lahat kung kailangan mo ng kaibigan para makausap, andito lang ako.” Pahabol ng doktor.

Walang nagawa si Nicco kundi ang ngitian ang doktor. Pagkatapos nga ng usapang iyon ay pinatatag niya ang kalooban dahil alam niyang siyang mag-isa lang ang haharap sa problemang ito. Alam niyang masasaktan ang Kuya Andrei niya pagnalaman ito. Gabi na ng makauwi si Nicco. Lumibot pa siya sa baywalk para makapag-isip ng maayos. Pagkauwi ay muli niyang inisip ang mga bagay na gagawin. Hindi niya mapigilang umiyak sa isiping iiwan na niya ang mahal niyang Andrei, magkakalayo na sila ng mahal niyang Andrei.

Nang gabi ding iyon ay kinausap ni Nicco ang Diyos, alam niyang ang Diyos lang kanyang pwedeng kapitan sa mga oras na iyon. Alam niyang isang malaking tulong ang kayang ibigay ng dakilang manlilikhang ito. Alam niyang sa bawat pagdadaanan pa niya ay kaya nitong tulungan siya para malusutan ang bawat pagsubok.

Sa isip-isip niya, ito na ba ang sinasabing love is bounded by chances? Pero nanatili siya na naniniwala na love knows NO BOUNDARIES, as long as the feeling stays inside your heart, it will travel the endless roads, it will continue to conquer great journeys and will give selfless emotions. Keep the love burning inside your heart so that you can proudly say, I love unbounded. I am proud that I break the barriers and love NO BOUNDARIES.

[25]

Tampuhang Nicco at Andrei

Nakalipas ang isang linggo at dumating na ang araw ng pagtatapos ni Nicco. Maaga ng ipinaalam ng ama ni Nicco na hindi siya makakasama nitong umakyat sa entablado. Dahil dito si Governor Don Joaquin ang kasama niyang aakyat at tatayong ama niya. Tanghali ng dumating ang mga ito sa Maynila. Kasama ng mag-aamang del Rosario sina Aling Martha, Fr. Rex, Chad, Rome at Stephanie.

Malungkot man si Nicco ay hindi nadin niya ito pinansin. Nalalabi na lang ang araw niya sa mundo bakit pa niya sasayangin sa kalungkutan. Higit sa lahat, may isang desiyon siyang gagwin kung saan ibibigay niya ang lahat ng emosyon niya at kalungkutan para dito. Si Nicco, hindi man nakapagtapos ng Cum Laude ay nakatanggap naman ng natatanging pagkilala mula sa unibersidad. Hatinggabi na ng makatapos ang programa, pinagpasyahan nilang kinabukasan nalang umuwi. Kaya naman si Nicco at Andrei ang magkasama sa kwarto. Si Don Joaquin, Rome, Chad at Andrew sa isang kwarto at si Aling Martha at Stephanie sa isa pa.

Nang gabing iyon ay natulog na magkayakap si Nicco at Andrei, nakahiga si Nicco sa mga bisig nito habang yapos naman niya ang buong katawan ng binatang iniirog at minamahal niya. Nais niyang kahit man lang sa huling pagkakataon ay maramdaman niya ang katawan nito, ang init na mula sa kanyang mahal at higit sa lahat ang pakiramdam na protektado siya nito, alaga sa anumang oras at ang pakiramdam na mahal na mahal din siya nito. Tumulo na lang ang mga luha niya ng maalalang maaring ito na ang huling pagkakataon na magagawa niyang yakapin ang mahal niyang si Andrei. Maaring bukas o sa susunod na araw ay hindi na niya magagawang maamoy ang halimuyak nito, marinig ang tibok ng puso nito na tila isang musika para sa kanya, maramdaman ang yakap ng binata o makita ang mukha. Nakatulog siya sa ganitong isipin.

Kinaumagahan ay maagang umalis ang lahat para bumalik ng San Isidro. Patuloy pa ding pinag-iisipan ni Nicco kung itutuloy ba niya ang balak, subalit naiisip niyang ito ang pinakamainam sa lahat. Kaya naman, kinagabihan matapos ang salu-salong inihanda para sa kanya ay inaya niya ang Kuya Andrei niya sa isang lugar na tahimik at malayo sa lath. Isang lugar na walang makakaisp na puntahan ninoman. Kinakabahan si Andrei, ngunit higit ang kabang nararamdaman ni Nicco.

“Kuya Andrei” panimula niya “alam mo namang mahal na mahal kita.” Sabi niya.

“Oo naman, alam at nararamdaman ko.” Sagot ni Andrei, bagamat naguguluhan ay pinilit pa din niyang intindihin at pakiramdaman ang nais sabihin ng minamahal niyang si Nicco.

“Kahit anung mangyari tandaan mo mahal na mahal kita” matapos nun ay tumakbo palayo si Nicco. Pakiramdam niya ay hindi pa niya kayang pakawalan si Andrei. Ayaw pa niyang mawala yito sa piling niya. Pero iyon lang ang paraan para ihanda ito sa katotohanan. Ito lang ang paraan para hindi ito masaktan pag huli na ang lahat.

Hahabulin sana niya si Nicco subalit may kung anong pumigil sa kanya para huwag itong sundan. Higit pa ay kinabahan ito sa sinabi ng katipan na tila nagpapahiwatig na mawawala ito sa kanya.

Hindi nakatulog ng maayos si Nicco ng gabing iyon, subalit pinilit niyang magising ng maaga, may dapt siyang ikunsulta kay Fr. Rex at sa Gobernador na nagsilbing ama niya.

“Good Morning po Father” sabay mano sa pari.

“Ano ba ang sadya mo iho at napakaaga mo dito?” tanong ng pari.

“Nais ko po sanang bumalik ng seminaryo” panimula niya “duon ko po nais gugulin ang nalalabi kong mga oras”dagdag pa niya.

“Maganda iyan iho, tunay ngang tinatawag ka ng Diyos para maging tagapaghatid niya ng balita.” Saad ng pari “tutulungan kitang makabalik.”

“Salamat po Father” tila nabunutan siya ng tinik nang aprubahan ng pari ang desisyon niya.

Sunod niyang pinuntahan ay si Governor Don Joaquin. Sinamantala niyang tulog pa ang kambal ng masiguradong ang gobernador lang ang makakaalam ng balak niya. Tulad din ng pari ay natuwa ang gobernador sa pasya niya at nangako ng suporta. Hindi niya alam ay hindi din nakatulog si Andrei dahil pinag-iisipan nito ang sinabi ni Nicco. Buhat sa likuran ay nagsalita ito.

“Iyon pala ang nais mong sabihin sa akin kagabi” malungkot na sabi nito.

“Kuya Andrei” tila nabibilaukan niyang nasabi.

“Ang aga mo atang nagising? Sige mag-usap na muna kayo ni Nicco at maghahanda na ako para makaalis.” Pagkasabi nito ay tumayo na ang gobernador at nagpaalam na aakyat na muna ito.

Katahimikan ang namagitan sa dalawa, nang hindi makaya ni Andrei ang sarili ay lumabas ito. Sinundan naman siya ni Nicco. Higit pang binilisan ni Andrei ang paglakad “Kuya Andrei!” sigaw ni Nicco. Tila may sariling buhay ang kanyang mga paa, nilingon niya si Nicco at kita niya ang mga luha sa mata nito. Nadurog ang puso niya sa nakitang umiiyak ang kanyang mahal.

“Pag-usapan na muna natin ito” pakiusap ni Nicco.

“Sumunod ka sa akin” aya ni Andrei.

Malungkot man si Nicco ay nabuhay ang pag-asang mauunawaan siya ng Kuya Andrei niya. Pagdating sa may parting iyon ng hardin ng mga del Rosario ay agad na angsalita si Andrei.

“Ano ba Nicco, pinaglalaruan mo ba ako?” galit na tanong nito.

“Kuya Andr—“ hindi na niya natapos ang sasabihin.

“Ang sakit Nicco, minahal kita, minamahal kita, mahal na mahal kita at hada akong mahalin ka habang-buhay bakit mo nagawa sa akin to.” Puno ng kalungkutang sinabi ng Andrei.

“Mahal na mahal kita ng higt sa buhay ko, pero ito lang ang alam kong paraan para sa bandang huli hindi ka masaktan.” Paliwanag ni Nicco.

“Kung mahal mo ako, hindsi mo gagawin ito sa akin.” Napaluhang sabi ni Andrei “kung ayaw mo akong masaktan, bakit ngayon ginagawa mo sa akin to?”

“Gusto ko mging normal ang takbo ng buhay mo. Gusto ko matanggap ng lipunan ang pagkatao mo.gusto ko mabuhay ka ng wlaang nilalabag sa pamntayan ng mga tao. Yun lang ang gusto ko, makuha mo ang mga bagay na hindi mo makukuha pag kasama mo ako.” mahinahong paliwanag ni Nicco.

“Makasarili ka, bakit iyong gusto mo ang iniisip mo? Hindi iyon ang gusto ko. Ikaw ang gusto ko. Wala akong pakialam sa mga bagay na makukuha ko pag hindi ka kasama, mas gusto ko ng mga bagay na makukuha ko kapag kasama kita. Mahal na mahal kita Nicco” giit ni Andrei.

“Pero Kuya Andrei, intindihin mo sana ako.” Sambit ni Nicco na may pakiusap.

“Lagi kitang iniintidi, sana ak oang intindihin mo ngayon.” Pagkasabi nuon ay umalis na si Andrei at naiwan si Nicco. Napaupo si Nicco at walang ibang alam gawin sa mag oras na iyon kundi umiyak.

Hindi batid ng dalawa na may mga matang nakatingin sa kanila buhat sa itaas. Nakikitang lahat ni Andrew ang naganap sa pagitan nila., Ganuon na lang ang awa niya sa kakambal at ganuon din kay Nicco. Hindi niya alam kung sino ang papanigan pero alam niya, maayos ang gusot sa pagitan ng dalawa.

Love knows NO BOUNDARIES, hanggat kaya mong magtiis para sa taong mahal mo. Hanggang alam mong isakripisyo ang sarili mong kaligayahan para makita siyang masaya sa hinaharap. Ang pagsasakripisyo para sa mahal mo ay isang patunay na love knows NO BOUNDARIES. As long as love is selfless, it can soar high, as long as it is pure, it can go a far distance.