Shufflin' (25): Book 1

by: Lui

Unti-unting naramdaman ni Symon ang pagbigat ng kanyang katawan pagkamulat niya ng kanyang mga mata nang sumunod na umaga. Tuyo ang kanyang mga labi pati na ang kanyang lalamunan. Mainit ang pakiramdam sa kanyang mata. Bumangon siya at agad siyang dumaing sa sakit dahil sa pananakit ng ulo at biglang pagkahilo.

‘Symon!!! Bumangon ka na! Baka ma-late ka!’, ang sigaw ni Grace na sa wari ni Symon ay kanina pa siya ginigising.

‘Mommy.’, ang mahinang sabi niya pagkabukas niya ng pinto.

‘Dalian mo na, Symon! Naku, may meeting pa ako after kita ihatid. I can’t be late.’, ang sabi ni Grace.

‘I think hindi muna ako papasok. Ang sama ng pakiramdam ko.’, ang sabi ni Symon.

Agad na sinipat ni Grace ang anak. Bumalik sila sa kwarto at pinahiga niya ito sa kama. Inayos niya ang kumot nito at muling hinaplos ang mukha.

‘Ang taas ng lagnat mo. Sandali, kukuhanin ko lang yung thermometer.’, ang sabi ni Grace.

‘Tsaka water, please.’, ang pahabol ni Symon.

Mabilis namang bumalik si Grace at agad na kinuha ang temperature ni Symon gamit ang isang digital thermometer. Agad ring naubos ni Symon ang tubig dahil sa sobrang uhaw.

’39.2° ang temperature mo. Kukuhanan na kita ng cold compress at breakfast tapos uminom ka na agad ng gamot. Wag ka na munang pumasok.’, ang sabi ni Grace bago lumabas ng kwarto ni Symon.

Matapos madala ang mga kailangan ni Symon ay agad na rin itong nagpaalam sa anak dahil kailangan niya nang pumasok sa trabaho. Nang maisara ni Grace ang pinto ay agad na tumawag si Symon kay Gap.

‘Hey.’, ang matamlay niyang bati.

‘Nasa school ka na ba? Malapit na ako.’, ang sabi ni Gap.

‘Hindi ako makakapasok ngayon. Ang taas ng fever ko.’, ang sabi ni Symon.

Narinig niya ang pagbuntong-hininga ni Gap. Biglang lumungkot ang tono ng boses nito nang itanong niya kung nakainom na ba si Symon ng gamot.

‘Tapos na. Hey, wag mong sisihin ang sarili mo sa pagkakasakit ko, okay?’, ang sabi ni Symon.

Ibinaba na ni Symon ang cellphone nang makaramdam siya ng antok. Ibinalik niya sa bedside table ang cellphone bago ipikit ang mga mata.

***

Halos wala namang naging free time sina Gap sa klase dahil maagang dumating ang lahat ng kanilang mga professors. Matapos ang tatlong subjects sa umaga ay lunch break na. Nakasabay niya sa corridor sina Jeric at Coleen na matagal na niyang hindi nakakausap.

‘Nasaan si Sy?’, ang tanong ni Jeric.

‘May sakit.’, ang maikling sagot ni Gap.

‘What?! Bakit? Anong sakit niya?’, ang biglang pag-aalala ni Coleen.

‘Bakit? As if you care.’, ang sabi ni Gap.

Inunahan na ni Gap sa paglalakad ang parehas na nagulat na sina Jeric at Coleen. Walang ideya ang mga ito sa pagsusungit ni Gap sa kanila. Bigla namang sumulpot sa likod nila sina Lexie at Shane.

‘Hey.’, ang bati ni Shane.

‘Hi.’, ang sabi ni Coleen na medyo wala sa sarili.

Nag-usap sandal sina Jeric at Coleen nang makalampas sina Shane at Lexie. Nagtanungan sila kung ano ba ang nagawang mali para umakto si Gap nang ganon sa kanila. Narating nila agad ang isang desisyon.

‘Lex!!’, ang sigaw ni Coleen.

Tumigil naman ang dalawa sa paglalakad habang humahabol si Coleen sa kanila. Si Jeric naman ay bumaba sa kabilang side ng stairs para habulin si Gap. Naabutan niya ito na papasok na sa cafeteria. Naghanap siya ng isang bakanteng table para doon hintayin si Gap. Makalipas lang ang ilang minuto ay dumaan na ito sa harap niya.

‘Gap!’, ang pagtawag ni Jeric sa kanya.

Tumigil si Gap sa paglalakad at hinarap si Jeric. Inalok ng huli na magsabay na sila. Pumayag si Gap dahil nakita niyang wala na ring bakanteng table. Nang umupo siya ay si Jeric naman ang bumili ng pagkain. Tahimik lang ang dalawa hanggang sa kalagitnaan ng kanilang pagkain.

‘May problema ba, Gap?’, ang tanong ni Jeric.

‘Problema? Ano sa tingin mo?’, ang sabi ni Gap.

‘Come on.’, ang pagpillit ni Jeric.

‘Alam mo kung anong problema? Kayo. You never cared, Jeric! Kayong dalawa ni Coleen. Hinayaan niyong mangyari ang lahat ng ‘to. You should’ve done something!’, ang sabi ni Gap.

‘Lexie wanted space. Wala na tayong magagawa dun.’, ang sabi ni Jeric.

‘I know. Pero bakit pati kayo nawala kay Sy? Nagpupunta pa ba kayo sa PJ’s? Sumasabay pa ba kayo sa amin kumain? In a snap, bigla na lang kayong nag-solo ni Coleen!’, ang giit ni Gap.

‘Gap, si Symon ang gustong lumayo, hindi kami! Masyadong kumplikado ang sitwasyon na ‘to para makigulo pa tayo.’, ang sabi ni Jeric.

‘You should have been kinder to him, Jeric. Mas matagal niyo siyang naging kaibigan ni Coleen. Sana hindi niyo siya basta iniwan ng ganon.’, ang sabi ni Gap.

‘Come on, Gap! Hindi namin iniwan si Sy! Patas naman kami sa kanilang dalawa ni Lexie. Hindi na rin naman kami sumasama sa kanila. Look, I know you’re trying to protect him pero I’m protecting my relationship with Coleen. Nung retreat, naipit na kaming dalawa sa sitwasyon nila. Ayoko nang maulit yun. So kung gusto nilang magsarili, hahayaan ko na lang sila.’, ang sabi ni Jeric.

‘You’re selfish! Wala kang ibang iniisip kung hindi si Coleen.’, ang sabi ni Gap.

‘Bakit? Anong tawag dyan sa ginagawa mo? Hindi ba selfish act din yan? Si Symon lang din naman ang iniisip mo ah. Kung umasta ka ngayon parang hindi mo na rin kaibigan sina Shane at Lexie. Parang hindi mo na rin kami kaibigan. Ano bang meron sa inyo ni Sy?’, ang inis na sabi ni Jeric.

Natahimik naman si Gap nang isampal ni Jeric pabalik sa kanya lahat ng sinabi niya dito. Nanginginig na siya sa inis.

‘I care about Symon.’, ang sabi ni Gap.

‘Yeah. Pero kinalimutan mo na may iba ka pang kaibigan. Look, Gap. Parehas lang tayong may pino-protektahan. Kung ano mang meron sa inyo ni Symon, labas na ako dun pero magkakaibigan pa rin tayo. Sana naman huwag maging ganito.’, ang sabi ni Jeric.

Hindi na natapos ni Gap ang kanyang kinakain at iniwan na niya si Jeric mag-isa. Clouded na masyado ang kanyang judgment kaya kung ano-ano na ang nasabi niya. Madalas niya kasing makita si Symon na palihim na tumitingin sa mga kabarkada noon at nakita niya sa mga mata nito ang sobrang kalungkutan.

***

Habang magkasama sina Gap at Jeric, muli namang nakapag-bonding sina Shane, Lexie at Coleen. Lumabas sila ng MSCA para kumain.

‘So, kamusta ka na?’, ang tanong ni Coleen kay Lexie habang kumakain na sila.

‘Okay naman.’, ang maikling sagot ni Lexie.

‘How are you coping? I mean, it’s been two months already.’, ang sabi ni Coleen.

‘I’m better now. Last month kasi, mahirap talaga para sa akin na makita si Symon. Pero ngayon medyo nakakaya ko na.’, ang sabi ni Lexie.

‘Speaking of Sy, bakit wala siya?’, ang tanong ni Shane.

‘May sakit daw sabi ni Gap.’, ang sagot ni Coleen.

‘Is he okay?’, ang worried na tanong ni Lexie.

‘I don’t know yet. Tatawagan ko na lang siya later.’, ang sabi ni Coleen.

Bumalik na sila sa MSCA para sa kanilang afternoon class. Napag-usapan ng tatlo ang kanilang plano sa susunod nilang paglabas hanggang sa marating nila ang kanilang classroom. Pasimpleng hinawakan ni Lexie ang braso ni Coleen matapos makapasok ni Shane sa loob.

‘Tell me how Symon’s doing.’, ang sabi ni Lexie.

‘Will that be helpful?’, ang nagulat na tanong ni Coleen.

‘I don’t know. But I think I need to know. I want to.’, ang sagot ni Lexie.

‘Lex.’, ang sabi ni Coleen.

‘Please.’, ang pakiusap ni Lexie.

‘Alright.’, ang pagpayag ni Coleen.

Umupo na si Coleen sa tabi ni Jeric. Sina Shane at Lexie ay nakaupo sa kabilang row. Ilang upuan sa harap ang pagitan nila kay Gap. Sobrang kalat na sa room ang barkada. Hindi tulad ng dati na halos hindi na sila mapaghiwalay.

‘So how was it?’, ang tanong ni Coleen.

‘Masama ang loob ni Gap sa ating dalawa dahil sa pananahimik natin sa issue nina Lexie at Sy.’, ang sabi ni Jeric.

Muling idinepensa ni Jeric ang kanilang side kay Coleen para ipaalala dito ang dahilan kung bakit hindi na sila nagsalita pa tungkol sa issue.

‘Kamusta ang lunch with Lexie and Shane?’, ang tanong ni Jeric.

‘Good. Pero mukhang hindi pa rin nakaka-get over si Lex.’, ang sabi ni Coleen bago ikwento ang maikli nilang conversation bago pumasok sa room.

‘So, what do you think should we do?’, ang tanong ni Jeric matapos magkwento ni Coleen.

‘I don’t know. Hindi naman natin kayang i-force na mabuo ulit ang grupo kung ganyan pa sila.’, ang sabi ni Coleen.

‘Yun nga e.’, ang malungkot na sabi ni Jeric.

‘Pero nami-miss ko na sila.’, ang sabi ni Coleen.

‘Ako rin. Buti na lang nandyan ka.’, ang sabi ni Jeric.

***

Nagkita sina James at Bryan sa lobby ng library ng SPU around 4PM. Kakatapos lang ng klase ni Bryan habang si James naman ay isang oras nang naghihintay.

‘Dinner?’, ang yaya ni James.

‘Uhm. I can’t. May gagawin ako e.’, ang pagtanggi ni Bryan.

‘Ano?’, ang tanong ni James.

‘Ah. Eh. Imi-meet ko si Mama.’, ang alibi ni Bryan.

‘Oh.’, ang tanging naging reaksyon ni James.

Alam niya kung saan talaga ito pupunta. Gusto ni James na huwag nang ituloy ni Bryan ang gagawin sa pamamagitan ng pagda-divert nito sa kanyang atensyon pero mukhang hindi siya nagtagumpay. Ilang beses niya pang pinilit ito na samahan na lang siya sa gabing iyon.

‘Hindi ka rin makulit no! Sinabi nang magkikita nga kami ni Mama e.’, ang inis na baling ni Bryan kay James.

‘Okay. Sige, punta ka na. Baka ma-late ka pa.’, ang mahinahong sabi ni James.

Ni hindi na nagsalita ulit si Bryan. Agad itong tumalikod at naglakad palayo kay James. Napailing na lang si James sa ginawa ni Bryan. Hindi siya makapaniwala na ganon katindi ang ugali nito.

Lumipas ang labinlimang minuto, lumabas na si James ng library at napagdesisyunang pumunta sa SM Megamall kung saan pupunta si Bryan.

***

Nang matapos ang klase nila ay agad na bumyahe si Gap papunta kina Symon. Nadatnan niya doon ang kakarating lang din na si Grace. Malugod siya nitong pinapasok sa kanilang bahay.

‘How’s school?’, ang tanong ni Grace.

‘Okay naman po. Kamusta po si Sy?’, ang sagot ni Gap.

‘Tumawag sa akin kanina bago ako umuwi. Hindi pa rin daw bumaba ang lagnat niya. Anong gusto mo? I’m making tuna sandwich for Sy.’, ang sabi ni Grace.

Sumunod si Gap sa kusina at tinulungan si Grace sa pagpe-prepare ng pagkain para kay Symon. Nahiya naman si Gap kaya kung ano na lang ang inihanda nito ang kanyang isinagot sa tanong ni Grace. Dinoble na lang ni Grace ang mga sandwich na ginawa.

‘Would you mind bringing this with me upstairs?’, ang tanong ni Grace.

‘No, Tita.’, ang nakangiting sabi ni Gap bago kuhanin ang tray at sumunod kay Grace paakyat.

Ngayon pa lang nakaakyat si Gap sa bahay nina Symon. Nakita niya ang ilang mga pictures ni Symon noong bata pa ito at hindi niya maiwasang mangiti dahil sa ka-cute-an ng mga ito.

‘Sy.’, ang pagkatok ni Grace.

Bukas na ang pinto kaya agad rin itong pumasok. Na-amaze naman si Gap sa isang table na puro picture frames ang nakapatong sa tabi ng pinto ng kwarto ni Symon kaya hindi agad ito nakasunod sa loob ng kwarto ni Symon.

‘May kasama nga pala ako.’, ang sabi ni Grace.

Doon lang pumasok si Gap sa loob habang bitbit ang tray ng sandwich at water. Nakangiti agad si Gap at nakita nito ang biglang pag-gaan ng mukha ni Symon nang makita siya.

‘Gap!’, ang masayang sabi ni Symon.

‘Hey.’, ang sabi ni Gap habang nilalagay ang tray sa harapan ni Symon.

‘O maiwan ko muna kayong dalawa. Symon, yung gamot mo ah.’, ang sabi ni Grace.

‘Opo. Thank you, mom.’, ang sabi ni Symon.

Ngumiti si Gap kay Grace bago nito isara ang pinto. Si Symon ay kinain na ang sandwich na ginawa ni Grace para sa kanya. Umupo si Gap sa may paanan ng kama ni Symon.

‘Ang dami naman nito.’, ang sabi ni Symon habang puno ang bibig.

‘Akin kasi yung iba.’, ang natatawang sabi ni Gap bago kumuha ng isa sa plato.

Nang maubos ni Gap ang kinakaing sandwich ay kinuha niya ang gamot ni Symon na nakalagay rin sa tray at binuksan ito para sa kanya.

‘Thanks.’, ang sabi ni Symon nang iabot ni Gap sa kanya ang gamot.

Inialis na ni Gap ang tray at inilagay ito sa bedside table ng kama ni Symon. Umayos ng pagkakahiga si Symon.

‘Kakatawag lang ni Coleen.’, ang sabi ni Symon habang busy pa rin si Gap sa pag-aayos ng kanilang pinagkainan.

‘O, bakit daw?’, ang tanong ni Gap.

‘Nangangamusta lang. Tsaka sinabi niya na sinungitan mo daw siya kanina.’, ang sagot ni Symon.

Parang wala namang narinig si Gap sa sinabi ni Symon at nagpatuloy lang ito sa ginagawa. Umurong ng kaunti si Symon palapit sa gitna ng kanyang kama bago tawagin si Gap.

‘Gap. Umupo ka nga dito.’, ang utos ni Symon.

Tumingin si Gap sa kanya at nakita nito ang seryosong ekspresyon ng kanya mukha kaya agad din siyang sumunod.

‘May problema ba, Gap?’, ang tanong ni Symon nang tumabi na sa kanya ito.

Ikinwento ni Gap ang naging pag-uusap nila ni Jeric sa cafeteria. Tahimik namang nakinig si Symon sa mga sinasabi nito.

‘Gap, may point naman si Jeric e. Tsaka wala na tayong magagawa kung nagkawatak-watak na tayo.’, ang sabi ni Symon.

‘Pero nakikita kita na nalulungkot kapag nakikita mo sila.’, ang sabi ni Gap.

‘Syempre. Pero masaya ako para kina Jeric at Coleen dahil strong ang relationship nila. Ganon din kina Lexie at Shane. Look, kahit hindi na tayo nakukumpleto, wala namang natalo diba. Nandyan ka naman para sa akin.’, ang sabi ni Symon.

Umakbay si Gap kay Symon pero agad ring lumayo ang huli dahil natakot siyang baka mahawahan niya si Gap.

‘Okay lang. Ako naman ang reason kung bakit ka nagkasakit, in the first place.’, ang sabi ni Gap bago muling umakbay kay Symon.

‘Stop it. Tulog tayo.’, ang sabi ni Symon.

Ihinilig niya ang ulo sa dibdib ni Gap. Pero pagpikit ng kanyang mga mata ay si Darrel ang pumasok sa isip niya. Lalo niyang hinigpitan ang yakap kay Gap.

***

Nagpaikot-ikot si James sa Megamall at hinanap si Bryan. Hindi naging specific ang text na nabasa niya sa kung saan sila magkikita. Mag-iisang oras na siyang naglalakad nang mawalan siya ng pag-asa na makikita pa ito dahil sa laki na rin ng mall at sa dami ng tao.

‘Makauwi na nga lang.’, ang naisip ni James.

Naglakad na si James palabas ng mall. Abala siya paghahanap ng kanyang wallet habang naglalakad kaya naman nabangga siya sa isang matangkad na lalaki.

‘Sorry.’, ang sabi niya dito.

‘Tingnan mo kasi kung saan ka naglalakad.’, ang sabi nito sa kanya.

‘What’s wrong?’, ang tanong ng isa pang lalaki na kasama ng kanyang nabangga.

‘Oh. Hey! Are you Bryan’s mom? I didn’t know na you look so... masculine.’, ang sabi ni James nang lumapit si Bryan sa lalaking kanyang nabangga.

‘What are you...’, ang nagulat na reaksyon ng lalaki pero hindi na niya ito natapos dahil biglang umalis si James.

‘I’m sorry. I’ll just text you.’, ang nagmamadaling paalam ni Bryan sa kasama para habulin si James.

Mabilis na nakalabas si James ng mall pero nakahabol agad si Bryan sa kanya. Hinablot nito ang kanyang kamay para pigilan siya sa paglalakad.

‘What now???!’, ang galit na baling ni James.

‘Let me explain.’, ang sabi ni Bryan.

‘No. I knew, Bry! Nabasa ko ang text niyo. Grabe ka! Ganyan ka ba kakati?!’, ang sabi ni James.

‘He’s just a friend!’, ang depensa ni Bryan.

‘Oh, yeah? Friend na may ‘place’! Alam mo akala ko magbabago ka. I thought I’ll be enough for you. Pero mukhang nagkamali yata ako. Balikan mo na ‘yung ‘friend’ mo at pumunta na kayo sa ‘place’ niya! Enjoy!!’, ang sabi ni James.

Tumakbo na siya palayo dito at hindi na humabol sa kanya si Bryan. Masamang-masama ang loob niya na hindi na niya napigilan pang umiyak nang makasakay siya ng bus pauwi.

***

Hindi naman nakatulog si Gap at malalim lang na nag-iisip habang nakayakap sa kanya si Symon. Ilang buwan na rin silang ganito. Hindi naman siya napapagod o nagrereklamo. Gusto lang niyang malaman kung may patutunguhan ba ang lahat ng ito. Masyado na siyang invested kay Symon kahit na walang kasiguraduhan ang kahihinatnan ng relasyon nila. Napagdesisyunan niya na paggising nito ay tatanungin niya ito. Hindi naman niya ito ipe-pressure. Gusto lang niyang malaman kung nasaan na ba sila.

Hinaplos niya ang buhok ni Symon habang himbing pa rin ito sa pagtulog. Gumalaw naman ito at inilapit lalo ang katawan sa kanya.

‘Hmm. Kuya Darrel.’, ang bulong niya.

Natigilan naman si Gap sa ginagawa at kinailangan niya ng ilang minuto para i-process ang sinabi ni Symon. Naramdaman na lang niya na biglang lumabo ang kanyang paningin at nagtuluy-tuloy ang pagtulo ng mga luha sa kanyang mga mata. Hindi niya mapigilan ang pag-iyak dahil siguro hindi naman niya ito nagawa sa loob ng mahabang panahon. Siya ang naging malakas para kay Symon. Siya ang naging sandalan nito. Pero masakit para sa kanya na marinig na si Darrel pa rin hanggang ngayon despite lahat ng effort niya na malimutan ito.

‘Wag mo nang isipin si Kuya Darrel, Sy. Nandito naman ako e. Sa akin, hindi ka masasaktan. Ako na lang. Wag na siya. Sakin ka na lang.’, ang bulong ni Gap habang patuloy pa rin ang pag-iyak.

Hinalikan niya sa pisngi si Symon bago mag-ayos ng sarili at lumabas ng kwarto. Sinigurado niya munang hindi halata ang pag-iyak niya bago lumabas.

‘See you, Sy.’, ang paalam niya dito bago muling humalik sa pisngi nito.

Nagmulat ng mga mata si Symon nang marinig ang pagsasara ng pinto. Narinig niya ang lahat ng sinabi ni Gap at nagsimula na ring tumulo ang kanyang mga luha.

***

‘Sorry, Matt. But I don’t think I can help you.’, ang sabi ni Darrel nang gabing iyon na nasa PJ’s sila.

‘It’s okay. Gusto ko lang talagang magkaayos na kami ni Symon.’, ang sabi ni Matt.

Napatingin naman si Darrel sa entrance ng coffee shop nang bigla itong nagbukas. Isang lalaki ang pumasok mula dito.

‘I think I know someone who could help you.’, ang sabi ni Darrel.

‘Sino?’, ang tanong ni Matt.

‘JR!!’, ang pagtawag ni Darrel sa atensyon ni Gap.

Napabaling si Gap sa pinagmulan ng boses. Nakita niya ang pinakahuling taong gusto niyang makita ngayon, si Darrel na kasama ang barista na nakita niyang kausap dati ni Symon.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

rantstoriesetc.blogspot.com