Friday, January 11, 2013

Break Shot (06-10)

By: Andrey
Blog: oddsanduncertainties.blogspot.com


[06]
A month had passed since the last the encounter i had with Matthew. I was left picking the pieces of our love story's wreckage. Somehow, the love I felt for him turned to hate. Yung mga sinabi niya ssaking masasakit ay talagang tumagos sa puso ko. Though I admit that, here in my heart, Matthew still has his place. And i doubt if he will leave soon. I'm afraid kapag nakita ko siya next school year, mahulog uli ako sakanya. I can't bear another year with the burden of unrequitted love...




Ngunit marahil ay nahabag din saakin ang kapalaran.



Nandoon ako sa paanan ng puno ng niyog with my back laid against the green grass. The day was beautiful. I came there extra early para maabutan ang unang pagpasok ng sunrays sa mga dahon ng mga puno sa lugar na iyon. The view was definitely heartwarming. The rays passed between the leaves, and moments later, i smelled the sweet, fresh fragrance of little raindrops being evaporated into the skies. I closed my eyes and felt the beauty of nature. And when i opened them, two curious eyes were staring at me. Napabalikwas ako sa pagkakahiga ng makita na may nakatingin saakin. But i can't clearly see his face because he was blocking the sun kaya nagcreate ito ng silhouette effect sa likod niya. Ang ganda sana picturan.



"Andrey? Bakit andito ka? Ang aga pa ah." Said a voice that i think i heard at some part of my memory.



"Manong, pwede po wag ka jan sa may araw? Hindi ko po makita ang mukha mo eh." Ang sabi ko, trying to paint out the edges of his face. Gumalaw din siya at tumabi saaking pagkakaupo. Just then i immediately recognize him. He is Liam, anak ng isa naming tagapangalaga ng mga lupain ni papa. Matanda siya saakin ng dalawang taon, kaya naman kapag pumupunta siya saamin to do an errand for my father, i always call him Kuya. Gwapo si Kuya Liam, matangkad, at tanned ang balat dahil sa araw. Siyempre nakadagdag ito sa appeal niya dahil ang ganda ng hubog katawan niya. Simula bata pa kasi ay nagtatrabaho na siya saamin, kaya nakita ko rin kung paano nagtransform ang isang patpating bata sa isang gwapong hunk. Habang nakaside siya saakin, tiningnan ko siya and studied his face. At dahil nga naka side view, highlighted yung matangos niyang ilong. Hindi naman ganoon ka-akit akit ang mata niya ng tulad kay Matthew (arrrghh,,,i miss looking at his eyes). But he has very appealing lips. Medyo manipis sa itaas at makapal naman sa baba. His lips never looks dry, laging healthy at juicy tingnan. Na-iinsecure nga ako minsan kasi kahit pinagmamalaki ko ang mga labi ko, mas ma-appeal sakanya. Mayroon din siyang dimple na bagay na bagay sakanya kapag ngumingiti.



"Kapag ganyan ka makatingin andrey, iisipin kong pinagnanasaan mo 'ko" Ang sabi niya kasabay ng pilyong ngiti. I looked away and cleared my throat. Pa-taray effect "Pero siyempre impossible yun, diba?" dugtong niya.



Hindi ah. Possible yun. hehe



"Kuya ano ginagawa mo dito? Ngayon lang kita nakita rito ah." Paglalayo ko sa topic.



"Ako dapat ang magtanong niyan, bata ka. Alas siyete pa lng ng umaga eh nakahiga ka dito ng mag-isa." Feeling ko gusto niya na ako batukan habang sinasabi niya iyon. Natakot naman ako na baka isumbong ako kina papa.



"Ah...kuya, wag mo na 'to ipaalam kina papa, please?" pakiusap ko sabay pacute.



Nag-isip muna siya.



"Hmm...depende. Sa dalawang kundisyon."



"Talaga? Ano po yun?"



"Una, sasabihin mo kung bakit ka nandito. Pangalawa, susundin mo lahaaat ng ipaguutos ko sa buong araw na ito. Payag ka?" Tanong niya sabay ngiti saakin.



"ok lang po..." Inosente kong sagot. Mapagkakatiwalaan naman si Kuya Liam. "Basta wag lang yung mga utos na tumalon ako sa bangin o kaya magpalunod sa ilog, ha." biro ko.



"Kapag pasaway ka, uutusan kitang kumain ng pritong palaka." Lumaki naman ang mata ko. Alam niya kasing ang pinaka-kinatatakutan kong hayop sa balat ng lupa ay palaka. Katunayan, doon kami unang nagkakakilala dahil sa palaka. Siguro 7 or 8 years old ako noon at napaka-hilig kong maglakwatsa at gumala sa bukid namin. Sa sobrang kagagala ay naligaw ako. Hindi naman ako natakot kasi naniniwala pa ako noon sa pangako ni papa kahit saan daw ako magpunta ay mahahanap niya ako. At inosente akong naghintay sa lilim ng isang malaking puno na parang naghihintay lang ng bus. Maya-maya napagod ako kakatayo kaya umupo ako. Tapos may naramdaman akong nakakakiliti sa may inuupuan ko. Malamig. Tapos gumagalaw. Dahan dahan akong tumayo, at saka tiningnan ang kung anong naupuan ko. Tiningnan ko ito ng ilang segundo. Tapos biglang "KOKAK" at nagsisigaw ako at nagtatakbo. Sa katatakbo ko may nakabangga akong medyo payat na bata. "Kuya tulongan mo ako kasi naliligaw ako kaylangan ko nang makauwi nagaalala na si mama at si papa hinahabol ako ng matabang maliit na pangit na galit na galit saakin dahil naupuan ko siya pero pramis hindi ko iyon sinasadya napagod lang ako kakatayo kaya umupo ako pero ayaw ko talaga siyang upuan siguro nagalit siya kasi------" Tumigil ako dahil biglang tumawa ang nakasalubong kong lalaki. Tumawa din ako kahit hindi alam kung bakit. "Ang cute mo pala" Kinurot niya ang pisngi ko. "Sino tatay mo" Noong sinabi ko naman ay nataranta siyang kinarga ako sa likod at dali-daling inuwi. Simula noon ay takot na akong pumunta sa gubat ng mag-isa. At sa palaka.



"Tara. Sumunod ka saakin. May pupuntahan tayo." Ang sabi niya sabay tayo.



"Saan po?"



"Basta. Sumunod ka lang. Mag-ingat ka ha. Baka mapano ka. "



Sinundan ko rin siya at pumunta kami sa isang parte ng bukid na hind i ko pa napupuntahan. Masukal doon, at hindi ko alam na kaya palang pasukan ng tao. Noong mga 15 minutes na kaming naglalakad, nakakita ako ng isang clearing. Tapos sa gilid ay may bahay kubo na hindi pa tapos. Hindi masyadong maliwanag doon dahil parang canopy ang lugar. Napapakataas ng mga puno. Na-enganyo naman ako sa ganda ng lugar. Tago kasi at parang kami lang ang nakaka-alam noon. Kahit naman ako, doon sa labas, ay hindi iisipin na sa gitna pala ng masukal na gubat na iyon ay may clearing at may kubo pa sa gitna.



"Kuya, okay ako dito sa trip mong magtago ng bahay kubo sa gitna ng gubat, pero alisin mo na yung tungkol sa palaka ha?" Ang sabi ko nang hindi siya tinitingnan. Nakangiti ako ng parang tanga dahil napaka-ideal ng lugar. Malinis yung clearing at may mga damong pantay. Doon lang yung parteng green at buhay yung dahon kasi halos doon lang sinisikatan ng araw. Parang munting paraiso ang lugar.



"Oo na. Marami akong iuutos saiyo kaya wag ka masyadong magsaya." Ang sabi niya sabay akyat sa bahay kubo.



May parang terace din yung kubo kasi naka-angat ito sa lupa. Tapos may kwarto din. May kinuha doong tools si Kuya Liam at nilapag sa sahig.



"Ang una mong task..." Ang sabi niya "Ay magtanggal ng damo sa palibot ng kubo. Gawin mo yan sa loob ng kalhating oras."



"Nakuu...Kuyang kuya ang dating ah. Pinoy Big Brother ba 'to? Asan yung camera?" Pilosopo kong tanong sabay kunwari kaway sa palibot kung may camera man.



"Seryoso ako...Time starts now."



Nagmadali naman akong kinuha yung asarol at sinubukang gamitin ito. Pano ba? Mabigat pa naman yung asarol. Tumalikod ako kay Liam para hindi niya mahalatang hindi ako marunong at nagsimulang mag-alis ng damo. Naupo lang siya sa may terrace. Limang minuto pa lang ang nakakalipas pero grabe na ang pawis ko. Malamig na pawis. Saglit ko siyang tiningnan at pigil siyang hindi tumatawa. Siyempre i maintained my posture.Tapos sinenyasan niya ako ng "go lang"



Ten minutes na siguro ang nakalipas pero wala pa rin akong nagawa kundi ang ibaon sa lupa ang asarol. Naramdaman ko na lang na lumapit si Kuya Liam at kinuha ang asarol saakin.



"Para kang ewan...Hindi alam mag-asarol...hahaha..." Nang-iinsulto talaga ang boses niya. Sumimangot na lang ako at pinagmasdan siya. Hindi ko naman mapigilang humanga sa postura ni Kuya Liam. Mas lalo kasi siyang gumawapo nung nagsimula na siyang magtrabaho. Tapos yung biceps niya mas lalong tumi-tense kapag nag-eexort siya ng force. Tiningnan niya ako and he smiled quickly, flashing those dimples that sent my pulse racing. I cleared my throat again at tumngin sa itaas, sa paligid.



"Tumingin ka sakin para matuto ka." Ang sabi niya noong mahalatang hindi na ako nakatingin sakanya.



"Wala naman akong planong matuto niyan eh. Kapag nalaman 'to ni papa.."



"Kapag nalaman ni papa mong gumagala ka ng mag-isa..." hindi na nya pinagpatuloy dahil alam ko na rin ang ibig niyang sabihin. Nang matapos siya doon ay umupo kami sa terrace at nagpakiramdaman. I decided to break the silence.



"Kuya Liam, ba't ka tumigil mag-aral?" Tanong ko.



Huminga siya ng malalim bago sumagot.



"Ayaw kong tumigil. Pero kailangan. Alam mo naman sigurong isang dosena kaming magkakapatid. Kaya kahit mataas naman ang binibigay ng papa mo saamin, sapat na iyon para sa mga pangangailangan ng buong pamilya. Tapos dalawang kuya ko ay nag-aaral sa college sa manila kaya sila ang priority. Wala naman akong magagawa kundi maghintay. Ayos rin lang. Masaya naman ako magtrabaho dito sa bukid." Ang sabi niya.



"Alam mo, may isang taong laging nagpapaalala saakin kung gaano kahalaga ang pag-aaral. Nagalit nga siya saakin dahil pinabayaan ko raw ang pag-aaral ko sa walang kwentang dahilan. Kuya Liam, mag-aral ka pa rin ha. Kahit anong mangyari...Ito lang ang tanging susi para maka-ahon ka sa hirap. Unless habang buhay mong gustong maging mambubukid." Ang sabi ko habang nakatingin sa taas. Inaalala ang kwento ng buhay ni Matthew. Huminga ako ng malalim.



"Ang lalim ng pinaghutan noon ha!" Natatawa niyang sabi. "Iyon taong binanggit mo...parang ang laki ng paghanga mo sakanya ah..."



"Huh? Ba't mo naman nasabi?" tanong ko.



"Kumikinang kasi ang mga mata mo habang nagkukwento."



Nagblush naman ako sa narinig.



"Andrey lumingon ka nga" utos niya



"Yoko nga."



"Task number 2 yun. IN 5 seconds, 1, 2, 3"



Agad naman akong humarap sakanya. Tiningnan ko ang mata niya. Tinitigan. Ngumiti siya with his pamatay dimple at kinurot ang pisngi ko.



"Ang cute mo pa diiiiin..." ang sabi niya. Nagblush uli ako.



"Kuya may girlfriend ka na?" Hindi ko iyon pinagisipang tanong. Basta lang lumabas sa bibig ko.



"Break na kami. Selosa kasi eh. Ayoko ng ganun. Walang tiwala."



"Baka insecure lang kasi gwapo tsaka macho yung boyfriend niya. Alam mo na, takot na mawala ka. Ganun ang ibang babae. But i understand you kuya. Para kasi silang octupus na ang lakas ng kapit sa leeg. Hindi ka na makahinga." Naalala ko yung mga past gfs ko. Pero at least sila, hindi nila ako sinaktan ng tulad kay Matthew. They didn't make me feel like i'm nothing, like i'm the loser..



Tiningnan ko si Kuya Liam at medyo nawindang ako ng makitang nakatitig siya sakin. Kaya binalik ko yung sinabi niya sakin.



"Kapag ganyan ka makatingin Kuya Liam, iisipin kong pinagnanasaan mo 'ko" Ang sabi ko sabay pilyong ngiti.



"Ganun ba?" ngumiti rin siya at nilapit ang mukha sa mukha ko. Napa-atras naman ako dahil sa sobrang lapit. Ngunit nilalapit niya talaga kaya't nabagsak ko yung likod ko sa sahig at napahiga. Tumawa naman siya habang ako'y medyo na-shock. Are you teasing me?



"Kuya Liam, pwede ba akong pumunta rito kahit wala ka?" Tanong ko maya maya.



"Bawal. Dapat ay lagi mo akong kasama. Kapag naabutan kita ritong mag-isa, makakatikim saakin." Ang sabi niya sabay tayo. "Uwi na tayo. Tanghali na."



Tumayo na din ako. "Ibig sabihin ba nun kuya madalas tayong magkikita?" Ang sabi kong nakangiti.



"Depende.hehehe."



Madali kaming naging close ni Kuya Liam dahil sa pareho kami ng hobby: ang mamasyal sa bukid. Yun lang at nagi na kaming super close paglipas ng isang linggo. Masaya ako dahil hindi na ako nagkaproblema kina mama't papa dahil nagpapaalam si Kuya Liam sakanila bago kami gumala. Todo tiwala naman sila mama kaya lalo ako humanga kay kuya. Lagi kami pumupunta kung saan saan. Tinulungan ko din siyang tapusin yung bahay kubo niya at sinabi niyang saaming dalawa na iyon. Marami siyang itinuro saakin tulad ng tamang pagtatanim, pagbungkal ng lupa, pag-alis ng damo, pag-akyat sa puno at kung-ano ano pa. Everyday is full of surprises and new adventure. Kapag nagugutom kami lagi siya umaakyat sa puno ng bayabas o kaya sa puno ng niyog. Napaka the best ng niyog bilang thirst quencher. Kaya instantly, yun na ang naging paborito ko. Kay lagi niya na akong kinukunan noon pagkatapos naming gumala. Nakapunta na kami sa mga karatig bukid. Napakaganda ng mga tanawin at talaga namang breathtaking. Sa mga panahon kasing iyon, mais ang tinatanim kaya naman super ganda tingnan.



Napakamaalalahanin ni Kuya Liam at protective. Lagi niya akong tinatanong kung napapagod, kung nauuhaw, kung nagugutom. Sinabi kasi nila papa yung sakit ko kaya doble asikaso tuloy siya. Pero hindi niya ako ini-ispoil. Minsan nga sinubukan kong i-manipulate siya pero pinanindigan niya pa rin yung dalawang taon niyang tanda saakin. Pero sa kabila noon, lalong nabuhay ang inner child ko. Parang nagustuhan ko naman yung role na ako yung inaaruga, ako yung sinusuyo kaysa ako yung dominant. Minsan nga hindi siya nakasipot sa usapan namin at talagang nagtampo ako. Hindi ko siya pinansin ng dalawang araw. Grabe talaga yung effort niyang ginawa halos bigyan niya na alng ako ng chocolate at flowers. Tinuruan niya akong sumakay sa kalabaw ng mag-isa at siya yung may hawak ng tali. Napakasaya ko ng mga oras na iyon. Nawala na rin yung takot kong sumakay sa dambuhalang iyon. Tinulungan niya rin akong maalis ang takot sa mga palaka. Isang araw nanghuli siya noon at lahat inilagay sa loob ng kubo. Pinapasok ba naman ako doon at saka nilock ang pinto. Nandoon na yung nagsisigaw ako, nagtatalon, tapos pinagpapalo yung pinto para makalabas. Pero siguro mga 15 minutes tumigil na ako kasi wala namang ginagawa yung mga palaka kundi tumalon at magkokak doon sa loob. At noong hindi na ako nag-iingay, binuksan niya na yung pinto at niyakap ko siya. Ang tagal ko doon sa takot pero masaya ako dahil alam kong hindi na ako matatakot pa sa mga maliliit na palakang iyon.



Masaya ako dahil nakagagawa na ako ng mga bagay hindi dahil sa sakit na nararamdaman ko sa puso ko kundi dahil sa tulong ni Kuya Liam. Marami akong na-overcome dahil yun ay gusto ko hindi dahil gusto kong pantayan yung sakit na nararamdaman ko. Di kalaunan, unti-unti na rin akong nag-open kay kuya. Yung mga araw na iyon na siguro ang pinakamasasayang araw ko simula ng masaktan ako kay Matthew. Nabalik ko na yung masayahin kong ugali at positive outlook in life. Minsan nga tinatawanan ko na lang kung bakit ganun yung ginawa ko sa sarili ko dahil lang kay Matthew. Speaking of Matt, hindi siya pumapasok sa isip ko kapag nandiyan si Kuya Liam. Iniisip ko lang na moment ko 'to para sa sarili ko at mag-enjoy as much as i can.



Around May siguro iyon, sumama ako sa pamilya ni Kuya Liam na magtanim. Ang buong araw na iyon ay napaka-saya kahit nakakapagod at mainit. Gustong gusto ako ng mga batang kapatid niya at napaka-bait naman saakin ng kanyang mga magulang. Doon ko rin unang na-experience ang kumain sa dahon ng saging. Napakasarap pala at nakaka-gana. Pagkatapos noon ay umuwi ako sa bahay na pagod na pagod. Matapos maglinis ng sarili ay diretso ako higa. Halos lahat ng parte ng katawan ko may masakit. Ang sabi ni papa dahil daw nagkakaroon na rin ako ng muscle sa mga mabibigat na gawain. Ganoon din ang sinabi ni Kuya Liam nang sumunod na araw.



"Kuya masakit ang katawan ko. Lalo na 'tong braso ko." Ang sabi ko noong nasa kubo kami. May inaayos siya sa bubong ng kubo.



"Normal lang iyan. Ito ha, kaya kita lagi pina-patrabaho at pinapatulong ay dahil sabi ng papa mo kulang ka sa exercise na sanhi ng sakit mo. At saka, para magka-muscle ka na din. Para kang Manila boy sa mga braso mo." Ang sabi niya. Natapos siya ng ginagawa at nakitang nakasimangot ako.



"Isipin mo na lang pampadagdag yan ng attraction sa mga chicks. Ganto oh." Tinaas niya naman ang isang braso at pinakita saakina ang muscle nito. Ganoon din sa kabila at ginaya niya yung mga hunk na nagpho-photo shoot. Siyempre tawa naman ako ng tawa at kinikilig din. Grabe talaga ang katawan niya. Napaka-yummy tingnan. Parang naglalaway ako.



"Alam mo Andrey, mas lalo kang cute kapag tumatawa ka. Kaya lagi kita pinapatawa." Umupo siya sa tabi ko. "Nalulungkot ako kapag bigla ka na lang titingin sa malayo at hihinga ng malalim. Kapag yang mata mo ay nawawalan ng buhay at sigla. Lagi ko tinatanong kung ano ang dahilan kung bakit ka nalulungkot. Pero imbis na magtanong, gumagawa na lang ako ng paraan para mapasaya kita." Ang sabi niya.



"Salamat kuya ah. Dahil nga sayo kaya unti-unti ko nang nababalik yung buhay ko. I feel so safe and secured kapag nandiyan ka. Parang lahat kaya kong gawin lahat. Mahulog man ako, alam kong may sasalo saakin. Dahil sayo kaya unti unti ko na nakakalimutan yung dahilan ng lungkot ko."



Nginitian ko siya. He smiled back. Pinakita uli yung mga dimples niya na lagi nagpapakabog ng puso ko.



"Pwede ko ba malaman kung bakit ka malungkot?" Tanong niya. May something doon sa boses niya na parang gustong kong magtiwala. Nag-isip isip ako kung sasabihin ko ba sakanya ang tungkol saamin ni Matthew. Kung mismong sa best friend ko nga hindi ko nasabi, kay Kuya Liam pa kaya?



"Mangako ka muna saakin na hindi ka magagalit. At iintindihin mo lahat ng sasabihin ko. Na lalawakan mo ang pang-unawa mo kuya." Ang sabi ko. "Wala pang ni isang tao sa mundo na pinagsabihan ko tungkol dito. At sayo ko napiling sabihin dahil nagtitiwala ako sayo. Sana kuya wag mo sayangin yung tiwalang ibibigay ko."



"Oo naman. Pangako. Bakit naman ako magagalit sayo. Masaya nga ako na pinakakatiwalaan mo ako." Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ito.



"Try me." He said softly.



Naalala ko ang pagka-bold at pagka-direct to the point ni Matthew kaya ginaya ko iyon.



"Na-inlove ako sa isang lalaki na kaklase ko." Tiningnan ko ang mukha niya pero mukhang hindi naman siya nagulat o natawa. Kaya nagpatuloy ako. Isinalaysay ko lahat, lahat ng mga nangyari. Simula sa mga araw na masasaya, walang worry, hanggang sa nalaman kong may gusto siya sa best friend ko, hanggang sa naging sila, mga araw na pinarusahan ko ang sarili ko....At habang isinasalaysay ko iyon, tumulo naman ang luha ko. Naalala ko lahat ng paghihirap ko. Yung sakit...yung mga times na gusto mo magwala, gusto mo umiyak, pero hindi mo magawa...yung mga oras na katakut-takot na panlulumo at awa sa sarili ang naramdaman ko. Ngunit hindi ko iyon tinapos sa mga oras na halos 'patay' na ako. Tinapos ko ang pagkwento sa pamamagitan ng pagtatapat kay Kuya Liam na siya ang nagbigay ng bagong pag-asa saakin. Na siya ang dahilan kung bakit finally, alam ko na kung ano ang ipinaglalaban ko. At nung matapos na ako, hinila ako ni kuya at niyakap ng mahigpit. At then my floodgates opened. Humagulhol ako sa bisig niya, nilabas lahat ng galit, ng poot, ng lungkot, nag panghihinayang, ng pagkakamali, ng pagsissi, ng sakit. Napakatagal namin sa ganoong posisyon dahil iyak pa rin ako ng iyak. Parang nabunutan ako ng malaking tinik sa aking loob nang makalabas lahat ng nararamdaman ko. Nang humupa na ang iyak ko, he gently touched my face and looked at me. Pinahid niya yung mga natitirang luha ko at saka siya ngumiti.



"Hindi ko alam kung pano mo nagawang itago lahat ng iyon diyan sa puso mo. You have been strong, Andrey. To be able to endure all of it. Basta tandaan mo na nandito lang ako. Nahuli man ako ng dating, pero po-protekthan kita." Iyon lang ang sinabi niya at niyakap ko uli siya.



"Thanks for understanding kuya."



Noong kalma na ako, nahiga kami sa sahig ng terrace. Ewan...kakaibang saya ang naramdaman ko. Para akong nabuhay uli dahil nakalabas na lahat ng hinanakit ko. Feeling ko dahon akong tinatangay ng hangin. I feel so relieved at dumating sa buhay ko si Kuya Liam.



"Ibig sabihin ba nun Andrey bisexual ka?" Tanong niya bigla. "At may chance na mahulog ka rin sakin?" Sabay ngiti.



Natawa naman ako.



"Wag ka mag-alala kuya. Hindi ko hahayaan na ma-inlove ako sayo. Impossible namang ma-inlove ka saakin diba?"



"Hayan ka na naman...Alam mo kung ano ang isang naging pagkakamali mo?"



"Ano?"



"Lagi mong inuunahan ang mga bagay bagay. Lagi ka sa hindi. Lagi sa impossible. Hindi porke't sinabi niyang mahal niya yung best friend mo, hindi ka na niya pwedeng mahalin. Eh kaso nilagay mo na sa utak mo ang impossible. At saka alam mo..." Gumulong siya para makalapit saakin at makaharap ang mukha sa sahig. "Yung mga eye to eye contacts niyo, its too much for a coincidence eh. Maysomething dun Andrey. And both of you failed na ipaglaban iyon. Maaring natakot rin siya sa fact na na-aatract din siya sayo kaya hayun, pinilit magka girlfriend." Tumingin siya saakin at nakita niyang nalungkot uli ako sa sinabi niya. Kung ganon, kung ipinaglaban ko pala yung nararamdaman ko...



"Kung ipinaglaban mo ang nararamdaman mo maaring nasaktan ka pa rin. Dahil i can see naman na hindi ka niya handang ipaglaban. Pareho kayo nabigla sa nadiscover niyong pagbabago. Pareho kayo may takot. Kaya, you can't really expect happy ending kung pareho kayo 'getting to know one's self' pa lang. Wag ka na manghinayang sa naging wakas...Tanggapin mo na lang na mahal niya na yung best friend mo. At saka, nangako kang tatalunin mo siya diba? Yun na lang ang bigyang pansin mo."



Tumango ako sa sinabi niya. Kailangan kong matalo si Matthew.



"Pero kuya...mahirap talaga siya kalimutan eh."



Ang sabi ko sabay pikit, drawing Matthew's face in my mind.



"Hayaan mo...tutulungan kita."


[07]
Dahil sa pagtatapat ko kay Kuya Liam patungkol sa aking pagkatao, lalo kaming naging close sa isa't-isa. Hindi man lang siya nagpakita ng kahit anong sign ng pagbabago ng pakikitungo saakin gaya ng aking inaasahan. Sa katunayan, nang ipagtapat ko iyon sakanya'y mas lalong naging maauruga siya saakin. Mas caring na siya, mas protective. Ewan ko rin kung bakit. Siguro seryoso din talaga siya sa sinabi niyang tutulungan niya akong malimot ang una kong kasawian.



Isang araw, habang kumakain kami ng buko sa kubo namin, may kaunting laman ng buko na nakadikit sa may ibaba ng labi ko. Siyempre, nang makita niya ito, walang pasabing nilapit niya ang mukha niya. Kinabahan ako, namula't lahat lahat dahil baka, alam niyo na. Pero, siyempre inalis niya lang yung laman ng buko gamit yung kamay. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa doon. Hindi sa nabitin ako ha, ngunit napapadalas na kasi ang mga ganoong instances. Yung parang inaakit niya ako dahil alam niyang kahit anong oras pwede akong bumigay. Kaya tumigil ako sa pagkain.



"oh. Anong problema tol?" Tanong niya ng makita na hindi na ako kumain. "Hindi ba masarap yung buko mo?"



"Kuya...bakit feeling ko tini-take advantage mo yung fact na alam mong bisexual ako?" Seryosong tanong ko na may tono ng pagka-inis.



"H-hindi ah. Ba't ko naman gagawin yun, kaw talaga."



"Kuya pwede wag mo na uulitin yun?"



"Yung alin?"



"Yung ginawa mo kanina. Ayokong ganun. Baka ma-misunderstand ko eh kung saan pa ako makarating." Ang sabi ko sabay tingin sa malayo. Natatakot na akong mag-isip ng anu-ano o magbigay ng malisya sa mga kilos ng iba dahil sa experience ko kay Matthew. Ayoko nang mag-isip na may gusto saakin ang isang tao dahil lamang nagpapakita ito ng kabaitan saakin.



"Sorry na. Pero hindi ko mapapangako na hindi ko na iyon mauulit . haha." Tumawa siya ng kaunti pero nang makitang hindi ako natutuwa, lumapit na lang siya saakin at hinawakan ang kamay ko.



"Sige nga...sabihin mo nga sakin kung bakit ayaw mo?"



"Dahil nga pakiramdam ko ginagawa mo yun porke't alam mong may chance na...na...bumigay ako. Tsaka, straight ka diba, at hindi naman ako babae para gawan mo ng ganun. Kahit sino ba ganun ginagawa mo? Pag may dumi sa lips kamay mo mismo ang gagamitin mong pang-alis? Tapos lalapit ka muna ng bonggang bongga? Diba dapat sabihin mo na lang na may dumi sila sa mukha?"



"Hmmmm....O baka naman takot ka lang na mahulog sakin?" Ngumiti siya ng isang pilyong ngiti at saka tinitigan ang mata ko. Pinalo ko siya sa braso at sinimangutan. Kinuha ko yung mga pinag kainan ng niyog at lumabas ng kubo para itapon.



"Ewan ko sayo Kuya, puro ka biro. Basta ayoko ng ganun, ha?" Ang sabi ko na lang noong medyo malayo na ako.



Ang totoo'y natatakot talaga akong mahulog kay Kuya Liam. Napakabait niya at halos magkapatid na ang turingan namin. Ayokong masayang ang turingang iyon dahil lamang saaking kapalaluhan.



Nang bumalik ako sa aming bahay kubo, nakahiga si Kuya Liam sa maliit na kwarto at nakapikit ang mga mata. Ang kanyang mga kamay ay hinigaan niya ng kanyang ulo. Hindi ko naman maiwasang i-admire uli ang katawan ni Kuya. Hipit na hipit yung damit niya lalo sa may braso dahil sa laki ng biceps. Nakadagdag din ang tanned complexion niya sa appeal. Hunk na hunk ang dating. Pwede nang pang cover ng Magazine. Ansabe ni Aljur?



Nasa ganoon akong pagmuni-muni ng bigla siyang magsalita.



“Yung Matthew... Is he that great?” Tanong niya habang nanatiling nakapikit ang mata. Hindi ko alam na nahalata niya pala ang pagpasok ko.



“He’s perfect. Well, almost. Lahat na yata ng katangian na dapat mong hangaan sa isang tao ay na sakanya na. Matalino, mabait, masayahin, masipag, magaling sa sports, humble, gwapo, matipuno ang katawan…”



“Mas matipuno ang katawan ko.” Singit niya. Napatawa naman ako.



“Bakit, hindi ka naniniwala?” Dumilat siya at tumayo. Hinubad niya ang kanyang suot na T-shirt, revealing his complete package, 6 pack abs. Napalunok ako. Ang ganda talaga ng katawan ni Kuya. Malapad din ang dibdib niya kaya proportion sa kanyang abs. Umikot siya at pinakita ang kanyang likod. Napaka-mascular nito.



“Oh ano? Convinced ka na? Sabi nga ng mga babae sa barangay natin I’m irressistable. Patay na patay sila saakin.” Ang sabi niya na ngumit ng pilyo. Sinubukan ko siyang i-challenge.



“Hmm..nice body kuya…pero…talagang mas prefer ko yung katawan ni Matthew.” Nagpa-taray effect uli ako at nagkunwaring nawalan ng interes at tumalikod para tahakin ang pinto. He quickly grabbed my wrist and gently pushed me on the wall. I was so shocked that time for two reasons. Nagulat ako dahil sa magugulatin ako, at nagulat ako dahil pinagitan niya ang ulo ko sa dalawang niyang braso. Dagdagan pang nakahubad pa rin siya.



“K-kuya…” 100 things came running in my mind that time. 75 ay malalaswa at 25 ay nagiisip ng paraan para makaiwas sa possibleng mangyari.



“Gusto kong bawiin mo yung sinabi mo…” Medyo dangerous yung boses niya kaya napalunok ako.



“Kuya naman eh. Di ba kasasabi ko pa lang na ayoko ng mga ganito?” Though sa isang banda ng isip ko parang gusto kong sabihin “do what you want”



“Bawiin mo muna. Hahalikan kita pag hindi mo yun binawi.”



Go kuya, go!!!



“O sige…Ikaw na ang may magandang katawan. Ikaw na!” Ang sabi ko.



Ngunit mukhang hindi siya satisfied sa sagot ko kaya mas nilapit niya pa yung mukha niya.



“Joke lang kuya. Ikaw naman talaga ang may magandang katawan eh. Walang wala si Matthew sa katawan mo. Pang artista pa nga ang saiyo eh.”



Yumuko naman siya at tumawa. Inalis niya yung kamay niya at umiling-iling.



“hayyy andrey, ang sarap mo talaga lokohin.” Kinuha niya ang t-shirt niya at isinuot ito habang hindi maalis ang ngiti.



Umiling-iling ako bago fully nakarecover sa mga nangyari. Tsk tsk. One word sana baka naranasan ko nang mahalikan ng juicy lips ni kuya liam. Its amazing how big changes would have taken place with the words we chose to say.



Dali ko namang tinahak ang pinto...Ngunit bago lumabas, nilingon ko muna si Kuya Liam.



"Kaya pala you're known for being irrisistable." Sabi ko. Tumingin rin siya sakin.



"Hay salamat. Now alam mo na ang charm ko?" He quickly smiled, flashing those cute dimples.



"Anung charm? Eh sa lakas mo sino makakaressist sayo?! Bleehh!!" Nilabas ko ang dila at ska tumawa sabay takbo paalis.



"Hoy, teka!"

.................................................



Nasabi ko ba kung anong petsa na? Hindi? Well, June na po at malapit na ang pasukan. Hindi ako sumama kay mama noong enrollment dahil ayaw ko makita sina Ella at Matthew. Bagkus, i spent time na lang with Kuya Liam. That day was a special day dahil nagplano kami maghiking sa Mt. Masaraga. Ang barangay kasi namin ay napapagitnaan ng dalawang malaking bundok; and mt. mayon na isang active volcano at ang mt. masaraga na hindi.



Maaga ako nagising...siguro 3:00 at inayos ko na lahat ng kakailanganin ko. Tubig, pagkain, biskwit, mga snacks, ilang prutas, extrang damit, etc. Ang plano namin ay doon magpalipas ng gabi para makita ang sunrise. Siyempre excited naman ako sa experience. Kakaibang tanawin for sure ang mga naghihintay saamin doon. Pero excited din ako sa maaring mangyari kapag kumagat na ang dilim. ^_^ hihihi. Siyempre, matutulog ako sa tent sa isang bundok, kakaiba yun diba?



Kahapon pa lamang ay nagpa-alam na si Kuya Liam kina mama sa lakad namin sa araw na iyon. Alam na nilang hanggang umaga kami doon kaya everything's settled. At nangako naman si Kuya sa kanila na aalagaan ako.



Alas sinko noon nang sinimulan na namin ang paglalakbay. It was indeed an unforgettable experience. Idagdag pa ang katotohanang kasama ko ang isang taong naging espesyal na din saakin.



Napakaganda talaga ng view lalo na noong medyo nakaka-akyat na kami. Hindi naman namin goal na maabot yung pinakatuktok dahil baka abuting ng limang araw. Basta doon lang sa mataas. Naka-ilang tigil din kami para magpahinga. At iyon na nga, breathtaking talaga ang mga tanawin. Mistulang naging isang bahagi na lamang ng puzzle ang barangay namin, at mula doon sa itaas ay kitang kita namin ang mga karatig na barangay,mga taniman ng palay, yung kulay gold na taniman na mais, at yung mga maliliit na sasakyan na parang laruan lang. Super ganda lalo na't nakita namin iyon noong papalubog na ang araw dahil hapon na. Nakakita kami ng clearing at nagdesisyon na doon na lang mag-camp. At noong madilim na, si-net up yung tent namin. Dalawang maliit na camping tent (yung parang pagong) ang aming dala. At matapos noon ay nag-ipon kami ng mga tuyong sanga ng kahoy para gumawa ng apoy. Soobrang lamig talaga doon sa itaas. Naglagay din kami ng dalawang log para upuan.



7:00 pa lang siguro yun ngunit nakaramdam na kami ng gutom. Kinain na namin yung iba sa daan at enough na rin yung natira para ngayong gabi. Habang kumakain, nagkwentuhan kami ni Kuya. (Actually, maghapon na kaming nagku-kwentuhan ngunit ngayon lang yung...serious talk, ika nga.)



"Pano yan, malapit na kayo magpasukan." Ang sabi niya habang kumakain kami ng baon naming kanin tsaka adobong karne.



"Oo nga eh." Ang tanging nasagot ko. Nalulungkot ako dahil it means 2 things i don't want to happen: 1. minsan na lang kami ni Kuya Liam magkikita, at 2. makikita ko na naman si Matthew.



"Mag-ayos ka na tol ah. Wag ka nang tamarin mag-aral. Remember may goal ka at may pinangako ka sa Matthew na yun."



"Opo!" Sarcastic kong sagot. "Ngayon ngang medyo humupa na ang galit ko, i realized im such a fool para i-challenge si Matthew ng ganoon. It will be such a big responsibility saakin. Pero hindi naman ako umaatras. Medyo conscious lang ako sa katakut-takot na pag-aaral na gagawin ko. Kailangan ko pang talunin siya sa mga contest. Hayyy" Ang sabi ko habang nakatingin sa nagniningas na apoy.



"Ang lesson jan, don't make life-changing decisions during moments of emotional frenzy." Ang sabi niya. Napatingin naman ako sakanya.



"Kuya, it had been bothering me noon pa ha, nahahalata ko ang galing mo mag-English. Kung mag-aaral ka ba ngayong taon anong year ka na?" Tanong ko sabay subo.



"Haha. Hindi mo naitatanong, lagi din ako best in english noon nag-aaral ako." Ang sabi niya. Ngumit uli siya. Kahit sa dilim nakikita ko pa rin yung dimples niya.



"Talaga? Anung year ka na nga?" Inulit ko yung tanong na hindi niya sinagot.



"4th year. Kung mag-eenroll me this year 4th year na ako." Ang sabi niya.



"WHAT!?!!!?!! 4th year ka din!" Nagliwanag naman ang mata ko sa gulat at saya. "Kuya, please go to school na para magkaklase tayo!!!"



"Hmm..that's a little impossible sa ngayon. Pero malay mo." Ang sabi niya naman sabay tingin din sa apoy.



"Ayaw mo yata na makaklase ako eh." Naisip ko kasi what a great thing kung kasama ko sa school si Kuya Liam. Hindi na ako masyado malulungkot at baka tuluyan nang ma-transfer ang nararamdaman ko para kay Matthew sakanya.



"Gusto ko din mag-aral pero, feeling ko ang tanda ko na para jan. Oo, dalawang taon lang ako matanda sa mga karaniwang 4th year, pero, siyempre kahit papano, mawawala din ako."



"Hindi kuya! Promise, mababait ang mga kaklase ko! Tsaka hindi naman kita pababayaan eh. Lagi tayo magkasama." Halos lumuhod na ako na sa pakiusap sakanya.



"Wala ka na ba talagang balak na ibalik yung pagkakaibigan niyo ng best friend mo? Magtatanong iyon kung bakit bigla mo siyang iiwan sa ere." Ang sabi niya. Kahit alam kong nilalayo niya ang original topic, nalungkot ako doon sa sinabi niya. Ayoko din i-ignore si Ella ngunit ano pang magagawa ko kung every minute na kasama ko siya lagi ako nagpapanggap. Kung sabagay, sinimulan ko ang laban sa pagpapanggap. I pretended na kaya kong tanggapin na siya ang mahal ni Matt at magiging happy ako para sakanila. Pero siguro naman i've done enough na. Sila na nga ngayon eh. Tapos ko na din yung role ko. At saka, kung sa every minute na kasama ko siya ay nasasaktan ako, saan na lang ako lulugar? I've been pretentious long enough. I've worn too many masks...at sa dami ng nasuot ko, hindi ko na alam kung sino pa ba doon ang totoong ako. May karapatan naman siguro na mag-demand ako ng break time sa bestfriend ko...



"Hindi na siguro. Kakausapin ko na lang siya at gagawa ng kwento. Basta kuya hindi ko na kaya pang makipag-plastikan pa sakanya. Yung kagustuhan kong maging masaya siya with someone, sincere ako doon. At ngayong nakamit niya na iyon, i don't find any reason para magtagal pa ang pagkakaibigan namin gayong nasasaktan ako ng hindi niya nalalaman."



Tumango lang si Kuya Liam.



"Eh yung Matthew. Maliban sa goal mong talunin siya...Sigurado ka bang kapag kinausap ka niya at pinakiusapang wag na ituloy ang laban mo, hindi ka biglang bibigay? Sigurado ka bang hindi mo na siya mahal?" Ang tanong niya. Natagalan ako sa tanong niya. Yung una, sigurado ako na hindi ko gagawin iyon. Ngunit yung pangalawa, hindi ako sigurado.



"Hindi na kuya. I actually despise him pa nga. Alam ko wala naman siyang ginawang masama directly saakin maliban sa mga pinagsasabi niyang sumugat sa puso at matagal na maghihilom, ngunit sa mga paghihirap ko, i realized holding on to something which is not there is of no worth at all. Para lang akong nagwawalis habang nakabukas yung electric fan. Sayang lang lahat ng gagawin kong effort."



Muling tumango si Kuya. This time, bago siya nagsalita ay tumingin siya saakin.



"Eh ako. Pano ako?"



Napa "huh" naman ako sa sinabi niyang iyon. Ngumiti siya bago nagpatuloy.



"Alam kong magiging super busy ka na kapag nagsimula na ang school days. At dahil doon, alam kong wala ka na ring time para gawin yung mga ginagawa natin. At wala akong angal doon. I want you to succeed in your goal. Pero, i want you to know na...na...it would be hard for me to let you go like this. I mean, you are still very vulnerable. Alam kong natatakot ka na kapag nakita mo si Matthew, the old feelings would come rushing back. The feelings you have for Matthew is so deeply rooted, that's why you were able to endure so much pain." He came nearer, and then crouched in front of me. Kinuha niya ang kamay kong nilagay ko sa bulsa ng jacket at hinawakan iyon. "And what saddens me is the fact na nangako ako na po-protektahan kita. Akala mo siguro nakalimutan ko na ang pangakong iyon, but that promise came from my heart, Andrey. I want to protect you. But how can i protect you if i let you face the rough roads alone?"



Naiintindihan ko ang lahat ng sinabi niya, but they came as fragments in my mind. Parang mga parts lang na kapag binuo, makukuha mo yung meaning. Pero hindi pa rin buo lahat ng part kaya hindi na lang ako nagsalita. Ngunit may nabubuo ng idea sa isip ko.



"What I'm trying to say is...pano ba 'to...Gusto ko lang na..." Ang lakas naman ng tibok ng puso ko. Kinakabahan ako sa sasabihin niya. Tama kaya yung hinala ko? Kaya hindi niya masabi? Kaya inunahan ko na lang siya. Again, copying yung boldness at recklessness ni Matthew para walang ligoy



"Mahal mo ko? Gusto mo kong protektahan kasi mahal mo ko?" Ang sabi ko. Hinintay ko siya tumawa but his expression was a mixture of shock and shyness.



"Tama yung hula ko, kuya?" Tanong ko na may pilyong ngiti. Inisip ko kasi na nagulat siya kasi malayo yung hula ko sa sasabihin niya. Kaya kumaway kaway na lang ako "Ay, hindi kuya, joke lang yun...haha. ba't ko ba naman sinabi iyon. haha...IMPOSSIB----"



So alam niyo na kung bakit hindi ko na natapos yung word na impossible? Oo, tama kayo, he kissed me. In the most sweeeetest way. He gently held my face with both hands and kissed me. Shock talaga to the bones ang lolo niyo. Pero ninamnam ko naman ang moment by closing my eyes. His kiss was so gentle...so sweet...And na-feel ko namang galing sa puso niya yung halik dahil hindi niya ginamit yung dila niya. Siguro mga isang minuto kaming ganoon. And the moment na tumigil siya sa paghalik sakin, he looked intently into my eyes.



"Bata ka pa lang Andrey, i know i care so much about you na. Hindi ko alam kung nahalata mo iyon pero kapag pumunpunta ako sa bahay ninyo ikaw ang hinahanap ko. Pero noong nalaman kong nagka-girlfriend ka na, i immediately stopped myself dahil alam kong impossible. I was having a taste of hell myself dahil habang lumalaki ka, my feelings also grow. And the moment i saw you that one morning when you were asleep alone, i immidiately knew i love you. Pero dahil i want to treasure our friendship, lagi ko pinipigilan ang sarili ko. Hindi mo alam kung ilang beses ko na kinuyom ang nararamdaman ko lalo na kapag tayong dalawa lang sa kubo. Gusto ko na samantalahin ang pagkakataon, pero ayoko din sirain ang tiwala mo saakin. At noong inamin mong bi ka, naglulundag ang puso ko noon kahit nagalit din ako sa taong nanakit saiyo ng ganoon."



Pinunas niya ang luha sa mata ko na kahit ako ay hindi alam na lumuluha na pala. Ganoon din ang ginawa ko sakanya dahil umiiyak din siya. Tapos maya-maya medyo tumawa ako.



"Si Kuya naman eh. I love you lang ang sasabihin, pinahaba pa." Niyakap niya ako at niyakap ko rin siya. Kay sarap ng pakiramdam na may isang taong nagmamahal pala saiyo. Nasasaktan kapag nasasaktan ka, masaya kapag masaya ka.



Ngunit...



"Ako Andrey, mahal mo rin ba ako?" Hindi ako agad nakasagot sa sinabi niya. Ang totoo'y hindi ko pa alam. Pina-process ba ng mind ko ang mga sinabi niya. And part of me, hindi pa rin makapaniwala. Iniisip ko pa nga na prank ito. But his tears proved his genuity.



Hindi ko pa talaga alam noon ang nararamdaman ko. Mahal ko pa rin si Matthew. Siya, at siya pa rin ang tinitibok nito. Ngunit may lugar din doon si Kuya Liam bilang taong tumulong saakin during the times na kailangan ko ng kaibigan. Alam ko rin na, kung hindi ko lang sana pinigilan ang sarili ko, kundi hindi lang sana ako natatakot na maulit ang nangyari saamin ni Matthew, baka tuluyan na akong nahulog sakanya. Pero ewan ko rin. Ayan na si Aljur sa harapan ko oh, nagtatapat na...nagpapaka-corny na pero parang hesitant akong sunggaban siya. Physically oo, deal na deal ako dun. Pero yung long term, yung emotional attachment, hindi ko pa masyado feel.



Ayoko din naman masaktan si Kuya Liam kung sasabihin ko ang totoo sakanya. Pero ayoko din naman siyang masaktan kapag nagsinungaling ako't umasa siya.



"Andrey?" tanong niya saakin noong matagal na hindi ako sumasagot.



"Kuya...ikaw mismo nagsabi saakin na deeply rooted ang pagmamahal ko kay Matthew. At mahirap talagang basta siya kalimutan. Mahal din kita kuya...pero, ang puso ko...hindi pa rin tuluyang naghihilom sa sakit na dinanas kay Matthew. Kuya sorry pero, hindi pa kita masasagot ngayon." Ang tanging nasagot ko na lamang. Hindi naman natinag si Kuya Liam. Parang iyon na din ang ini-expect niyang sagot ko.



"Naiintindihan kita Andrey. Pero wag mo isara ang puso mo para saakin. Papaibigin kita Andrey. Liligawan kita. Sisiguraduhin kong mamahalin mo ako." Ang sabi niya sabay ngiti. Kinilig naman ako doon, choss!



Kaya niyakap ko na lamang siya. Napakasaya ko ng mga oras na iyon dahil nalaman kong pwede pala akong mahalin ng tulad ni Kuya Liam.



"Tara. Matulog na tayo." Ang sabi ko. Napatingin siya sakin sabay pilyong ngiti. "Oy...pareho tayong may tent ah..haahah." Nagtawanan kami.



"Tabi tayo Andrey!" Sigaw niya bago pumasok ng sariling tent. Natatawa akong parang kinikilig. Sa paraang sinabi niya kasi iyon parang nagpipigil siya kaya pumasok agad sa tent.



Sooobrang lamig. Dalawang kumot na gamit ko, nakajacket pa pero nilalamig pa rin. Napa-isip tuloy ako. Napakawarm siguro ng katawan ni Kuya Liam. Parang part of me, gustong pumunta sa tent niya at magpakalaya, pero my heart don't want to.....yet...Alam kong hindi magtatagal mahuhulog din ito kay Kuya Liam. Hinipan ko ang kamay ko at kinusot-kusot. Suddenly, bumukas ang zipper ng tent at nagmamadaling pumasok si Kuya Liam. Napabalikwas naman ako.



"Wag kang magreklamo kasi isang kumot lang pinadala sakin ni mama mo...Andaya." Tuloy tuloy naman siya sa pagtabi saakin at saka nilapag din yung kumot niyang dala. "woooh...better."



Noong maka-adjust na ang isipan ko, nahiga na rin ako. Sobrang lapit namin sa isa't-sa . At ang idea na kaming dalawa lang sa loob ng tent, at na sa taas pa kami ng bundok na walang katao-katao, ay naghatid sa katawan ko ng kakaibang kiliti. Pero lumalaban ang puso ko, nagagalit sa gusto ng isip ko na....i. Nilingon ko si Kuya ngunit nakapikit na siya. Tumalikod na lang ako at pumikit na rin. Mabuti naman dinala na ni kuya yung kumot niya dito at nandon siya...mas warm na kasi. Maya-maya, umikot siya saakin at niyakap akong nakatalikod. Pinulupot niya din yung paa niya sa paa ko.



Napa"mmfff" naman ako ngunit sa lakas niya ay wala naman akong nagawa. Parang may nagsasabi sa loob ko"sige kuya, rape na lang para ikaw lang ang maguilty"



Pero wala na siyang ginawang iba kundi ang yakapin ako. Ang gulo ng nararamdaman ko noon. May parte saakin na gustong may mangyari pero my heart is not feeling like that. Ang sabi ng puso ko ay maging loyal ako kay matthew dahil siya ang laman nito. Pakiramdam ko nga kahit im simply sleeping in the same tent with Kuya Liam, grabe umandar ang konsensya ko. Parang yung feeling na nakokonsensya ka dahil alam mong you're cheating. Pero wouldn't that be unfair? Samantalang si Matthew napakabilis na nagkaroon ng Ella ng hindi nakokonsensya, ako, tatabi lang sa taong nagmamahal saakin, grabe ang nararamdamang guilt.



Maya-maya inangat niya ang ulo niya at nilapit sa tenga ko.



"If i kiss you right now, magagalit ka ba?" He said na parang nang-aakit pa ang tono. Nararamdaman ko ding dinadampi-dampi niya yung lips niya sa tenga at pisngi ko. Natagalan ako sa pagsagot, hindi dahil sa ini-enjoy ko yung padampi-dampi niyang halik, kundi dahil nakikita ko ang mukha ni Matthew. Andito na naman yung feeling na isang word lang ang isagot ko, napakalaking pagbabago na ang magaganap.



Hindi ko na nagawang sumagot at tumango na lang ako. Nang makita niya iyon ay hinalikan niya na lang ako sa braso at niyakap uli ako. We cuddled at each other like lonely kittens. Hindi ko alam kung ano ang umaandar sa utak niya. Pero ako, the fact that my heart wants to stay loyal to Matthew is killing me.



And I hate myself for that.


[08]
I woke up with a fresh start. It took me a minute to completely analyze and recollect the events that happened last night. Nung naalala ko yung halik ni Kuya Liam, ngumiti ako na parang tanga. Parang gusto ko magpagulong-gulong sa higaan. Then I realized na wala pala si Kuya Liam sa tabi ko.



Medyo natakot naman ako dahil naaninag ko sa tent na medyo madilim pa. I checked my watch and it reads six o'clock in the morning. Lumabas ako ng tent at sinalubong ang malamig at preskong simoy ng hangin. The fire we made last night had already turned into cold ashes that were swiftly blown away. Tumingin ako sa paligid ngunit wala siya doon. Nakadagdag iyon sa kaba ng aking dibdib. Agad akong nagmumog gamit ang dala naming tubig at nagsimulang hanapin si Kuya. Ngunit nang medyo nakalalayo na ako, nagbago ang isip ko at bumalik sa tent. Baka kasi bumalik si kuya ng wala ako at saka baka ako pa ang mawala. Noong 15 minutes na akong naghihintay ngunit wala pa siya, nilibot ko ang clearing at naghanap ng signs kung saan siya pumunta. Sa may likod ng tent may mga nakahawing damo na parang naapakan. Sigurado akong doon dumaan si Kuya.



Hindi naman ako nagkamali. Nandoon nga siya sa unahan ng daang iyon at nakatingin sa malayo. Nilapitan ko siya, and something else surprised me. The place where Kuya Liam is standing at is the edge of of a downway cliff. The view was magnificent! wala nang mga kabahayan at tanging mga punong nagtata-asan na lamang ang nakita ko at mga bundok. But what astonished me most ay nung makita kong dumudungaw na si amang araw. Biglang tumalikod si Kuya at nagulat nung makita akong nakatayo.



"Kanina ka pa diyan?" Tanong niya na blanko ang expression ng mukha.



Tumango lang ako at mas lalong lumapit upang ma-enjoy ang view.



"Gigisingin na sana kita dahil lilitaw na ang araw. Kanina ka pa gising?"



Tango lang ako. I focused on the rising sun.



"Kuya i-enjoy na muna natin ang scene oh. Minsan lang 'to."



Siguro'y naintindihan niya naman ako kaya tumabi na lang siya saakin habang pareho kami nakatayo. Sabay naming pinagmasdan ang paglitaw ng araw. Grabe, walang word na makaka-describe sa ganda ng moment na iyon. We saw how the the sun evenly scattered its rays among the towering trees. Napakaganda dahil parang lumalapit saamin ang liwanag ng araw, paunti-unti, dinadaanan ang mga matataas na puno. At dahil nga malapit saakin si Kuya Liam, walang pasabing hinawakan ko ang kanyang kamay habang pinagmamasdan namin ang sunrise. Napalingon siya saakin pero ngumiti lang ako habang nakapako ang tingin sa araw. Until finally, we felt the warmth of the early morning on our faces. Napangiti ako sa kakaibang saya at kapayapaang naramdaman ko ng mga oras na iyon. Noong tuluyan nang nagpakita ang araw, humarap siya saakin at nagsalita.



"Kaninang nagising ako, I made a decision."



I looked intently into his eyes at naghintay ng karugtong sa kanyang sasabihin.



"I made up my mind na...Mag-aral ulit." Ang sabi niya sabay ngiting nakakalokaaa.



My face lit up with joy dahil dun. Nagtatalon ako at niyakap siya ng sobrang higpit.



"Salamat Kuya! yehey...mag-aaral na si kuya. woohoo kaklase ko si kuya!!!"



Tinugon niya naman ang yakap ko.



"Pero hindi yun dahil lang sayo. Dahil yun gusto ko mag-aral. Yes, mag-aaral ako dahil gusto ko gampanan yung ipinangako ko sayo pero, keep in mind that i did this for my dream too." Ngumiti uli siya.



Nasiyahan naman ako sa sinabi niyang iyon. At least i wouldn't carry the burden na i-accompany siya sa lahat ng oras dahil alam kong gianawa niya iyon sa sariling kagustuhan. At hindi dahil gusto niya lang ako makasama o ma-protektahan.



"Pero aminin, diba dahil din sakin kaya ka mag-aaral ulit? Dahil makakasama mo 'ko?" Ang sabi ko sabay pilyong ngiti.



"Oo na. Sabihin na nating 50% ay dahil sayo. Natatakot akong ma-inlove ka uli doon sa Matthew na yun."



Yumuko ako nang marinig ang pangalan ni Matthew. Somehow, my heart still jumps just by hearing his name. Ngunit inangat ni Kuya Liam ang ulo ko by tilting my chin.



"And anyway, liligawan kita kaya advantage na yung lagi tayo magkasama sa school." Ang sabi niya sabay ngiti uli with his cute dimples.



Siyempre nagulat ulit ang lola niyo. Ang aga pa ang dami niya nang surprise saakin. Medyo na-excite naman ako dahil hindi ko naman alam ang feeling ng nililigawan. Lagi kasi ako ang nanliligaw, alam niyo na.



"Di nga? Seryoso?" Tanong kong medyo pakipot pa kahit sa loob loob ko masaya ako.



"Seryoso talaga. I will win your heart Andrey. I will make you forget Matthew sa paraang alam ko. I hope you accept it. Teka, no, i don't hope, i know...i know you will accept it."



Nag-blush naman ako sa sinabi niyang iyon. Dahil wala naman akong maisip na isagot sa kanyang direct proposal, niyakap ko na lang uli siya.



Pagkatapos noon ay umuwi na kami. Masakit na masakit yung paa ko kalalakad kaya pagdating ko sa bahay, matapos magkwento ng kaunti kina papa, ay natulog agad ako. Ang mga sumunod na araw ay almost picture perfect uli. Puno ng saya, tawa, harutan, kilig moments, at siyempre, bonding sa bahay kubo. Lalo ako humahanga sa angking bait at sweetness ni kuya. Minsan natatawa ako kasi nagpapaka-corny talaga siya. Yun yung mga araw na hindi na sumasagi sa isip ko si Matthew. And the day would end na lang na i would find myself thinking of Kuya Liam and his loving smile. At hindi rin nagtagal, i knew i was in love.



As the days draw near para sa pasukan, hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba at excitement. Excited na akong matalo ang taong minahal ko. Excited na ako sa processs habang ginagawa ko yun. Dagdagan pa ng kasama ko si Kuya Liam sa aking laban. Mayroon na akong plano kung papaano ko maisasakatuparan ang lahat ng gusto ko. Even if it means na may maapakan ako.



Isang linggo noon ay bumili na ako ng gamit kasama sina mama at papa, nagrequest ako kay papa na bilhan na rin namin ng gamit si Kuya Liam. At pumayag din naman siya. Gusto din naman kasi nila si kuya dahil mapagkakatiwalaan ang pamilya nito at mabait. Ikinwento ko din nung pauwi na kami ang dahilan ng pagtigil niya sa pag-aaral at nangako si papa na kung papayag ang tatay ni kuya, siya na lang din ang magpapa-aral dito.



Noong magkita kami ni Kuya Liam kinabukasan, dala ko na ang gamit niya pati ang bag. Nagpa-gwapo muna ako. Naglagay ng gel, pabango, at nagsuot ng puting t-shirt at yung short na maraming bulsa. Bagay na bagay sa katamtaman kong katawan ang puting t-shirt na iyon. Wala naman akong excess fat sa tiyan at pwede ko na ding ipagmalaki ang aking biceps. Noong tumingin ako sa salamin, i can't believe how my looks changed this past months sa tulong ni Kuya Liam. Hindi naman kasing mascular ng katawan niya, pero something to be pround of na din. Mas lalong na-emphasize ang chest part ko dahil wala pa naman akong abs. Perfect shape naman ang bewang ko, walang kahit anong taba. Ganun kasi sa side ng family ni papa, kaya kahit matulog ako ng matulog sa loob ng isang buwan, mananatiling maliit ang baywang ko at flat ang tiyan. Blessed sa natural na ganda ng katawan kumbaga. Kung naalagaan ko lang sana ito noon pa, baka may kamukha na akong artista. (yabaaaanngggg....)



Kaya naman nung magkita kami, he can't take his eyes off me. haha. Naiilang pa nga dahil lagi ko nahuhuli nakatingin.



"Ba't nagdala ka ng bag? May picnic ba tayo?" Tanong niya noong mapansin ang suot-suot kong bag. Naupo kami sa terrace.



"Picnic? Sige bukas kuya picnic tayo! hehe." Ang sabi ko. Hinubad ko naman ang dalang bag at saka walang pasabing inabot sakanya. Siyempre, blangko ang mukha niya at nagtatanong.



"Buksan mo kuya." Nginitian ko siya. Tumango naman siya at binuksan ang zipper ng bag. Nang makita ang laman nito, agad niyang nakuha ang ibig sabihin noon.



"Oo kuya, para sayo yan. Binili ka na namin kahapon. At alam mo ba, noong ikwento ko kay papa kung bakit ka hindi na nakapag-aral, nangako siyang siya na ang magpapa-aral saiyo. Malamang nandoon na iyon sa bahay ninyo at kinakausap ang tatay mo ngayon." Ang sabi ko. Noong lumingon ako kay kuya, nakita ko ang mga nangigilid na luha sa kanyang mata.



"Salamat tol...Tatanawin kong malaking utang na loob ito. Namo-mroblema na nga ako kung saan ako kukuha ng pambili ng gamit. Ayaw kasi pumayag ni papa na mag-aral ako dahil hindi na daw nila kaya ang gastos. Kaya salamat talaga..." Ang sabi niya. Pasimple niyang pinunas ang mga luha sa mata niya. Masaya ako dahil sa ganitong paraan, kahit papaano'y nagawa kong maibalik yung tulong na ibinigay niya saakin nung mga times na down na down ako. Lumapit ako sakanya at pinahid ang luha niya. Sinadya ko talagang ilapit ang mukha at sundan ng tingin ang kamay ko habang pinupunas ang luha niya. Hindi naman siya nakapagsalita sa ginawa kong iyon. Pero noong hindi na siguro siya makatiis, ninakawan niya ako ng halik sa labi sabay ngiting nakakaloko. Hindi naman ako nagulat o nag-blush dahil yun naman talaga ang gusto ko. Alisin pa ang fact na matagal ko na ring pinagnanasaan si Kuya.



Nagtitigan kami. At may nakitia akong iba sa mga tingin niya. Parang grabeng pagnanasa na halos matakot na ako sa pwede niyang gawin. (willing ako, willing. hehe)



"Kanina pa ako tinitigasan sayo." Bigla niyang sabi sabay hila ng ulo ko at hinalikan ang bibig ko. This time, pinasok na niya ang kanyang dila. God, he was such a good kisser. May natural talent, dagdagan pa ng juicy niyang lips. Mapusok ang mga halik niya, ngunit kahit papano'y lumalaban naman ako. Saglit siyang tumigil upang alisin ang sariling t-shirt. Medyo nagulat naman ako sa bilis ng nangyari. Maya-maya pa'y tinulungan niya ako hubarin ang damit ko. Ang bilis ng kamay niya at kung saan saan nakakarating. Mabilis niya akong inihiga sa sahig ng terrace at muli kaming naghalikan na puno ng pananabik. Binaba niya ang halik sa leeg ko at ginapang ito doon. I slightly tilted my head to give him freedom.



"K-kuyaa.." Pigil kong sabi dahil sa sarap na nararamdaman. Ngunit parang uhaw na bata siyang bingi at ibinaba naman ang halik sa dibdib ko. Sinipsip niya ang kanang utong ko at kinagat-kagat. Napa-ungol ako dahil doon. Lalo niya namang ginalingan at nagpa-lipat lipat nang marinig ang aking ungol tanda ng nasasarapan. Patuloy niyang ibinaba ang halik hanggang sa binaba niya ang shorts ko at saka muling bumalik sa bibig ko.

Pinagulong ko siya at siya naman ang halikan ko. Copying what he did kanina, binaba ko ang halik sa leeg, sa dibdib, at ini-sa isa ko ang abs niya. "Uhhhmmm!" lang ang narinig ko sakanya. Saglit akong tumigil noong inalis ko ang shorts ni Kuya. Ano bang gagawin? And i realize hindi naman ako marunong mag-bj.

Doon ko din na-realize na nasa labas pa pala kami ng kubo. Kahit 5% lang ang chance na may makakita saamin, i still think its wrong na doon kami maglaplapan.



"Kuya...pasok tayo sa kubo." I suggested. Ngunit hinablot niya ang buhok ko at tinapat iyon sa kanyang pagkalalaki. Nakita kong tuluyan na siyang naalipin ng libog. Umayos siya ng pagkakaupo at ibinababa ang sariling brief at saka pilit na ipinasok ang bibig ko sa malaki at tigas na tigas na niyang pagkalalaki. Halos mabilaukan ako sa laki nito. Tantiya kong 7 inches iyon. At dahil nga pinilit niyang ipinasok sa bibig ko, hindi ko naiwasang makaramdam ng pamimilit. Alam niyo yun? kahit papano'y sana'y naging gentle siya dahil unang pagkakataon kong isusubo ang ari ng kapwa lalaki. At sa laki noon, hindi ko maiwasan isiping parang im being harassed. Dagdagan pa ng sinasabunatan niya pa ako. And most importantly, hindi ba mahal niya ako? Ganoon ba dapat tratuhin ang taong mahal mo? And then an image of Matthew flashed inside my head.



Kaya nagpumiglas ako at saka lumayo sakanya. Doon naman siya natauhan. Shock na shock din siya sa ginawa. Parang galing siya sa langit tapos biglang bagsak sa lupa. Agad kong pinulot ang damit at shorts ko at nagbihis.



"Andrey? S-sorry..." Narinig ko din ang guilt sa boses niya. Umiling ako pero hindi ako makatingin sakanya.At saka ako umalis.



"Andrey! Hintayin mo ko! Let me explain!" Frantic ang boses niya. And i can sense din naman na hindi niya gusto yung ginawa niya. Siyempre, dahil wala siyang kahit anong saplot, hindi niya ako agad nahabol at dali dali akong lumabas ng gubat. Ngunit noong nandoon na ako sa labas, narinig kong tinatawag niya ang pangalan ko at tumatakbo. Ewan ko rin kung bakit ako tumakbo. Hindi naman ako galit sakanya, maybe he just lost control over himself dahil sa libog. But what bothers me is, kung mahal niya ako, kailangan niya ba akong pagmukhaing parang binababoy...Hindi ko tuloy ma-imagine kung ano pa ang nangyari kung hindi ako umalis. Bka pinilit niya pang ipasok yung alaga niya sa virgin kong butas. Kaya hayun, nagtatakbo ako with him following behind, pero noong nandoon na ako sa may nakabend na puno, naabutan niya ako at biglang dinaganan. Napahiga siyempre kami, at nagpumiglas naman ako na parang baliw.



"Hey andrey, stop, i won't do anything. I'm sorry!" Ang sabi niya na parang may inaalong bata. Ang totoo'y ayoko ipakita sakanya na umiiyak ako. Ang arte ko no? Nandoon na yung pagkain sa harap ko, kinakain ko na nga, nag-inarte pa.



At hayun, nung makita niya ang mga luha ko, tumigil siya at umalis sa ibabaw ko. He was crying too. Hindi na ako tumayo at umupo na lang sa damo.



"Im sorry...Hindi ko lang talaga napigilan ang sarili ko. Please forgive me...." Ang sabi niya ng paulit-ulit. Tumigil na ako sa pag-iyak dahil wala naman talagang dapat iyakan. Nasarapan naman ako sa nangyari maliban lang dun sa huling part.



"O-okay lang kuya. I understand. Sana hindi na lang maulit iyon." Ang sabi ko. Napatingin siya sakin. Ngumiti naman ako at napa-iling. "hehe. I mean, sana hindi na maulit yung pinipilit mo ko." Natawa ako dahil baka natakot siyang wala nang mangyari saamin.



"O-okay..pero pakinggan mo muna ako...I really lost my control. Sinabi ko na saiyo diba, na noon pa lang may pagtingin na ako saiyo. Matagal na talaga kitang pinagnanasaan andrey. Hindi na ako mahihiyang sabihin iyon. And all this time nagagawa ko naman magpigil pero..."



Hindi ko na siya pinatapos. "Its my fault kuya. I was the one who initiated the move diba? Ako nauna. I can't blame you na nawala yung control mo dahil dun. Its fine naman eh. I enjoyed din." Ang sabi ko.



"Andrey, I love you. I don't ever want to do that to you. I'm really sorry. Its just that, the feeling i harbored for you for a very long time escaped during that moment. I promise, i will never do that again." Ang sabi niya, crying himself out. I can see in his eyes that he was really sincere.



"Anong i will never do that again ka diyan kuya!" Pamaktol kong sabi. Gumapang ako papunta sakanya at hinalikan siya. "I want to do it again right now nga eh." Ang sabi ko sabay pilyong ngiti. Niyakap niya naman ako ng pagkahigpit higpit. At umiiyak pa din siya. Madali ko naman siyang napatawad dahil nakikita ko ang pagsisisi niya. And i was teasing him kaya may fault din ako.



"Ano? Balik tayo sa kubo?" tanong kong may ngiti sa labi.




TORRID SCENE. AVAILABLE UPON REQUEST.



Joke lang!. haha. wala pang torrid nuh.



Umiling naman siya at dinikit ang palad sa pisngi ko.



"I promise from now on i will never hurt you in any way. At magpipigil ako sa sarili ko. Ikaw kasi eh. You're such a tease." Ang sabi niya sabay palo sa puwet ko.



Natawa naman ako doon at niyakap ko siya.



"Teka. Tayo na ba?" Bigla niyang natanong.



"Hmmm." Nagpanggap akong nag-iisip. "Oo." Ang sabi ko. He smiled at saka inangat ako sa lupa. Hindi man lang ininda kung mabigat ako.



"Talaga?! Kelan pa?" Tanong niya. Idinikit ko ang noo ko sa noo niya at saka ngumit. "Since the day na sinabi mong mahal mo ako. I love you too kuya!" Ang sabi ko. Kitang kita ko naman ang kisyahan sa mukha niya. He kissed me once more, and then we went home together.



Everything seemed perfect.



And then, the day came. First day of classes in my last year here in my Alma Mater. As expected, mixed ang feelings ko. Napakaraming emosyon ang aking nararamdaman. Ngunit motivated naman akong pumasok dahil saaking goal. It was such a happy feeling na may driving force ka para pumasok. Sinadya ko talagang pumunta sa school on time at hindi maaga. Naalala ko kasi na kapag pumapasok ako ng maaga, lagi ko naabutan si Matthew at konting tao pa lang ang nasa room. At saka gusto ko talaga grand ang entrace ko at may impact ang first impression.



I breathe deeply before going inside.



Kung dating Andrey ang pumasok sa room, nakayuko iyon at dali daling hahanap ng upuan sa likod. Hindi titingin sa mga tao, iiwas sa mga mata, at hahanapin agad si Ella para may kausap. But not anymore. When I made a step on the door, inikot ko agad ang paningin ko, tiningan lahat ng nakatingin saakin, and smiled at them. My heart made a quick 'thump-dump' when i spotted Matthew and Ella on the far corner of the room. Nakatingin din silang dalawa saakin. Of course, i didn't smiled at them.



Uupo na sana ako when something caught my attention - a group of girls flirtatiously laughing at parang may kung anong pinagkakaguluhan. Pero hindi iyon kung ano, but kung sino. I broke into a wide grin when i realized who it was - si Kuya Liam. Halatang kilig na kilig ang mga nakapalibot dito at nagsisitulakan pang parang nag-uunahan na makausap ang hunk na kaharap nila. Si Leah, ang binansagan naming lukarit dahil may pagkaloka loka iyon ay biglang nagrequest. "Liam can you pull your polo up a bit?" Ang sabi niya na nang-aakit pa ang boses. Tawanan naman ang ibang babae doon. Aware akong saakin pa rin nakatingin sina Matthew habang ngumingiti akong parang tanga sa pinag-gagawa ng mga kaklase ko sa kuya ko.



Inosente namang tumango si Kuya Liam at itinaas naman ang shirt niya. Nagtiliian ang mga babae kahit yung mga pasimpleng nanonood sa room.



Sabi ni Leah: "Oh is that abs? Can i touch it?" Sabi niya na may pur0ng kalandian ang tono ng boses. Doon na ako umiksena at lumapit sa kanila.



"Hi girls..." Bati ko, smiling and putting up alot of confidence. Napatingin naman sila saakin.



"Hi Andrey!" bati ni Leah. "oooohh...There's something new about you. hmm...why is it that...you look more..palaban huh? and yummy, maybe?" Ang sabi niya. Napangiti naman ako sa sinabi ni Leah at mas lalong na-boost ang confidence. That's one thing we like about leah. Kahit lukaret yan ay nakakita siya ng mga bagay that a normal eye could easily miss.



"Pero cute pa din, diba?" Ang sabi ko. Nagtawanan sila.



Maging si Kuya Liam ay napangiti. Lumapit siya saakin at inakbayan ako. This time, sure akong halos lahat ng tao sa room ay tumingin saamin.



"Magkakilala kayo?" Tanong ng isa ko pang classmate doon.



"Ah oo. We live in the same barangay." Ang sagot ko.



"So Liam, since matanda ka sa karaniwan saamin, can we call you kuya?" Tanong ulit ng isa pa.



"Ay hindi pwede eh." Ang sabi ni Kuya sabay tingin saakin. Napa-kunot noo ang mga nakarinig. "Only Andrey is allowed na tawagin akong Kuya. Besides, ayoko din naman lumabas na katanda-tanda sainyo. Let's treat each other like we're the same age. Okay ba yun?" Ngumiti siya, ibinandera ang kanyang dimples, at napa "hayyyy" naman ang mga babae. Nag-blush naman ako sa sinabi niyang ako lang ang pwedeng tumawag sakanya ng kuya kaya tinapik-tapik ko ang pisngi ko.



"SUURREEE!!!!" Sabay sabay nilang sagot. Ilan pang minuto ay tumunog na ang bell.



Noong pumasok na ang teacher namin, tumayo kaming lahat at binati siya ng good morning. Inayos niya ang seat plan namin. Ako ay nasa ikalawang row samantalang si Kuya Liam ay nasa ikaapat. Si Matthew ay nasa ikalawang row din. May siyam na column ng upuan ang room na iyon, at ang siyam na iyon ay dinivide sa tatlo. Sa pagitang talong column na iyon ay mga patwhay para daanan. Kada Column naman ay may limang row. Nasa gintang column si Matthew habang ako'y nasa ikatlo. Kaya, may isang tao na naghihiwalay saamin pati na rin ang pathway. Kaya malayo din. Si Kuya Liam naman ay nasa ikaapat na row pero sa ikatatlong column din. Si Ella ay nasa unahang column at ikatlong row. Medyo hindi ko gusto yung seat plan dahil may chance na makasama ko sa group activities si Matthew dahil pareho kami ng row. Pero malaki din ang chance na makasama ko si Liam dahil pareho kami ng column.



Nang magring uli ang bell para sa break, hinanap ko agad si Kuya Liam. Pero bago ko pa malingon ang ulo ko, narinig ko na agad ang boses ni Ella.



"Bhest?" ang sabi niya. "Hindi ko alam kung pwede pa kitang tawaging bhest..." Ang sabi niya sabay upo sa kaliwang tabi ko.



"Ella...kumusta?" Tanong ko, acting fair. Hindi naman tama na ipagtabuyan ko siya. Anyway, this scene is already planned.



"Ayos lang. Eto, masaya sa love life. Lagi pumupunta si Matthew nung bakasyon sa bahay eh. Pero, im sad dahil hindi ko kasama ang bhest ko." Ang sabi niya. So lagi pala sila magkasama nung bakasyon? :(



"Good. Mabuting masaya ka na Ella. But please cut the part that i'm still your bhest. Not anymore. And I'm sorry." Ang sabi ko. Hindi ako umalis ng upuan gaya ng gagawin sana ng dating Andrey. Im not the type to back out anymore.



"P-pero bakit? Andrey you're so unreasonable! At least give me a damn reason." Ang sabi niya, her tears flowed to her cheeks. Tinusok naman ang puso ko ng makita ang luha sa mata niya. I told myself a hundred times na wag bibigay sa mga luha ni Ella pero nahihirapan ako. I almost thought na bumigay, but then, kung magiging friends uli kami, papaano si Kuya Liam? Ayokong ma-etsapwera ang boyfriend ko. And, kung hindi siya aware na nasasaktan ako sakanila ni Matthew, she would continue hurting me without even knowing it. And kung malaman niyang minahal ko ang boyfriend niya, hindi kaya magbago ang isip niya? Its even possible na hiwalayan niya si Matthew dahil sakin. I don't ever want that. Wala namang patutunguhan ang friendship namin. Kahit saan ako lumiko, may maapakan. May nasasaktan.



"I have no specific reason, Ella. Ayoko na talaga. I can't stand being with you anymore. I'm sorry." Ang sabi ko na lang.



"p-pero Andrey, hindi ko main------" she stopped dahil may humawak ng kamay niya at pinatayo siya. Si Matthew.



"Hi Matt." Magiliw kong sabi. This was already planned.



Napa'huh' naman siya. May sasabihin pero tumigil.



"Don't worry. Hindi ko naman inaaway si Ella. She's just here pala isara ang mga bagay bagay. hehe. Diba Ella?" I said, maintaing a friendly smile. Tumango naman si Ella habang nakayuko. Speechless si Matthew. Akala niya siguro'y mag-blush ako o matatameme o mauutal dahil sa presence niya. Like the old Andrey would do.



"Sige, i'm going to the library eh. Sometimes punta tayong tatlo sa canteen ah, i'll treat you with snacks." I said, acting so friendly-bitchy. I smiled one last time, tumayo at naglakad patungo sa pinto. Leaving the two with questions marks on their heads. I'm really sad na kailangan maipit si Ella dito.



Nakita ko naman si Kuya Liam na hatak hatak ng dalawa kong kaklaseng babae na pareho nakalingkis sa mga braso niya at tina-tsansingan ang muscle niya. Natawa naman ako. Nang makita ako ni kuya, nagpaalam siya sa dawang babae at lumapit sakin.



"Big Time ka kuya ah. Sikat na agad first day pa lang sa school." Ang sabi ko jokingly. Sumabay siya saakin sa paglalakad. Hindi naman talaga ako pupunta sa library, pupunta ako sa mga teacher namin na hindi nagbigay ng coverage at hihingi ako ng topics na idi-disscuss nila. Para mauna na ako sa iba. lalo na kay matthew.



"Hindi ka man lang ba nagseselos?" Tanong niya.



"Kuya! May makarinig nga sayo jan." Ang sabi kong pabulong sakanya



"Eh ano naman. Wala akong pakealam sakanila. You 're all i care for sa lugar na ito." Ang sabi nya.



"Can you be a little more discreet? Kinakabahan ako sayo kuya. Please, if you care for me."



"O sya sya. Basta hindi ako mahihiyang ipakita sakanila kung gano kita kamahal."



Napatigil ako sa paglalakad.



"Teka teka. Kailangan ata natin ng rules ah. Rule #1, bawal ang kiss! sa cheek man o sa lips, #2, bawal holding hands, #3, bawal mag-I love you, #4, bawal sabihin kahit kanino ang relasyon natin, #5, don't disturb durig class hours."



Napangiwi naman siya sa narinig.



"Ang daya! Porke't mahal kita ginaganyan mo 'ko. Mahirap na makahanap ng tulad ko sa panahon ngayon no! hmmp."



Oo nga naman. Masyado ko na siguro iaabuso ang kabaitan ni Kuya Liam. Kaya nga ayaw ko magkaroon ng ganoong klaseng emotional attachment sakanya. Papaano kung iwan niya ako...grabeng loss yun.



"Para satin din yun Kuya. Tara na nga."



Nagulat saakin yung ibang teacher dahil first time daw na may manghingi sakanilang estudyante ng coverage. Kaya hayun, nakadagdag pa sa impression ko.



Noon nag-bell na, pumasok sa room namin ang A.P teacher. After ng ilang chitchat at inroduction niya, biglang naagaw ang pansin niya sa isang tao sa likod.



"Mr. Liam? Is that you?" Tanong niya. Nagtinginan kaming lahat kay Kuya Liam.



Tumayo naman si Kuya Liam at nilabas ang pamatay niyang dimples.



"Yes sir."



"Do you know Liam before sir?" Tanong ni Leah.



"Of course. He is one of the finest student here when he was 3rd year. He was one of the most excellent student in the school. Nanghinayang nga kami ng tumigal siya. I'm glad you're back, Liam. Mukhang heated ang competition ngayong school year ah." Ang sabi ng teacher at sabay ngumiti. Nagulat ako sa sinabing iyon ng teacher namin. Napaisip. Finest? Excellent? Kung ganon, kelangan ko rin talunin si Kuya Liam bago ang first na si Matthew? Bakit wala man lang nabanggit si kuya na ganun pala siya katalino...



Lumingon ako sa likod para tingnan siya. Nakatingin din siya sakin at nag-gesture na mageexplain siya mamaya. Ngumiti lang ako. Ang totoo'y hindi naman kailangan na mag-explain siya. I will do my best to prove my worth. Baka kasi isipin niyang magpaka-baba ng rank para makuha ko ang goal ko.



Noong uwian nga ng hapon, nanghiram ako ng mga libro sa library dahil tambak ang assignment namin. Siyempre, first day. Madami ang nakuha kong libro, siguro'y mga lima at isang napaka-kapal na history book. Hindi naman ako masyado nabibigatan dahil nga sanay na ako sa mabibigat.



Maya-maya may sumulpot sa harapan ko at nag-offer ng help. Sino? Alam niyo na....ang matulungin, mabait, masipag, matalino na si Matthew. Nginitian ko siya.



"Okay lang. Hindi naman mabigat eh. Kayang kaya ko." Naiinis ako dahil pinagmumukha na niya naman akong mahina kahit halos hindi na nga ako nageefort para dalhin yung mga libro.



"No, i insist. Common courtesy na siguro ang tumulong diba?" Ang sabi niya, sabay ngiti na parang pinapa-alala niya saakin yung old, hated times.



Nainis ako kaya, ibinigay ko lahat ng libro sakanya.



"Ayan! Lubos-lubusin mo na ha? hehehe. Sige, lagay mo na lang sa armchair ng upuan ko ha. Mauna na ko." Ang sabi ko sabay ngiting nakakainsulto. Blanko naman yung expression niya at nagulat sa ginawa ko. Nakatatlong hakbang na ako nang bumalik ako sakanya at pinatong ang kamay ko sa mga nakapataong na libro. Nabigatan siya dahil bumaba ng kaunti yung kamay niya. Ngumiti uli ako.



"Matt, yang common courtesy mo, alam mo bang American culture yan? Oo, tama ang tumulong. Pero sa mga simpleng bagay tulad ng pagdala ng libro, really, wag ka na mag-offer ng help. Baka mamis-understand ng mga taong inosente, naive at bobo, Isipin nilang may iba kang motibo. Just let them on their own. ha?"



Pinalo palo ko ang libro at napa "aw" naman siya sa bigat.



"Bye! Sa armchair ko ah." Nagbye ako habang nakatalikod. Pakialamero kasi. Sa isip ko.



Ngingiti-ngiti ako sa ginawa ko kay Matthew habang papasok sa room. Ngunit naka-abang si Kuya Liam sa pinto.



"Ehem. Ang sama ng ngiti mo ah. May ginawa ka no?" Tanong niya sakin. Hindi naman ako makatingin sa mata niya.



"W-wala ah. may mga umi-epal lang tapos pinagbigyan ko sila. Yun lang. Tara kuya, pasok na tayo." Papasok na sana ako ng hinila niya ako papunta sa likod ng room kung saan naroon ang fish pond wall. Kung saan naroon ang pinakamasasaya at pinakamasasakit na ala-ala ko kay Matthew.



"Andrey, i need to explain yung sinabi ni mam kanina. Wag ka mag-alala, i will not come your way. We are on this journey together. I will always maintain a step backward para sayo." Ang sabi niya.



"Kuya, you don't need to. Trust me." Lumapit ako sakanya, mocking his face. "Matatalo din kita. hehehe." Ang sabi ko.



"Talaga? Kaya mo ko?" Tanong niya.



"Sus. Don't underestimate me kuya. You don't know what i'm capable of." Inayos-ayos ko ang kwelyo ng polo niya. "And besides, we're on the same side diba?"



Ngumiti din siya na parang natatawa. Inalis ang mga kamay ko at hinawakan ito.



"Wew, Andrey. Alam mo, sanay ako kapag cute ka't lahat lahat, pero Andrey, acting so evil....hindi bagay. Just stay being cute! Alisin mo na yang parang kontrabida effect. Just take Matthew's words as a challenge. You don't have to be the villain here. Ikaw ang bida. Ang bida, kahit ina-api api, nagiging bida dahil nagagawa nilang magpakabait at magtimpi kahit sa kahuli-hulihang sandali." kinurot niya ang pisngi ko saka umalis. Sumunod ako sa likod niya at napa-isip. Tama nga naman si Kuya. Kaya ko naman siguro magtagumpay nang walang ina-apakan.



"Pero kuya, may mga bida din kayang kontrabida! Tulad ng my kontrabida girl," Ang sabi ko nung nasa pinto na kami.



"Ang kuuuulitt!"



Nagtawanan kami at nagharutan ng mapansin naming may nakatingin saamin. Si Matthew. Nakatayo siya sa tabi ng upuan ko at parang kararating palang dala ang lahat ng librong binigay ko sakanya.Ang gwapo talaga ni Matthew. Sa isip ko.



"Ah, Andrey, ito na yung mga libro." sabi niya.



"Sige. Iwan mo na lang diyan. Salamat ah." sagot ko naman. Tiningnan ko si Kuya Liam ngunit nakatingin din siya kay Matthew. Inakbayan niya ako at lumapit kami.



"Liam, pre." Ang sabi ni kuya na lalaking-lalaki ang dating. Inabot niya din ang kamay niya dito. Nginitian siya ni Matthew at nagkamay sila. Napasinghal ako.



"Matthew, tol."



"Matthew? haha. Hindi ako nagkamali. Hmm...so ikaw pala ang laging kinukwento nitong si Andrey?" Kuya Liam said teasingly. Napatingin ako sakanya. I can't believe he said that!



"h-huh? talaga? Anong kwento?" ang sabi naman ni Matthew na nakatingin saakin. Tinugon ko ang tingin niya and our eyes met. Much to my dismay, the magic was still there. I still felt the lightning pass between us. Siguro mga dalawang minuto kaming nagtinginan dahil ayoko ako ang maunang tumingin sa malayo.



"ehem." Ang sabi ni kuya liam. "grabeng atmosphere sa room na 'to ah."



Sabay kami tumingin sa malayo ni Matthew.



"Ah, sige. Hahanapin ko lang si Ella. Nice meeting you tol." Ang sabi niya kay Liam. Tumingin siya saakin.



"Its really nice seeing you again Andrey." He said in a low, serious voice. Unfortunately, nug-blush ako.



Nang maka-alis na si Matthew, inalis ni Kuya Liam ang pagkaka-akbay niya saakin. Naramdaman kong galit siya. Walang pasabing kinuha niya ang bag at lahat ng libro. "Tara. Uwian na." Mahina niyang sabi. I then knew i hurt him.



Nung maka-uwi na ako, malungkot ako sa dalawang bagay. Una, dahil nasaktan ko si Kuya Liam. Siguro masakit para sakanya na makitang nandoon pa din ang trademark namin ni Matthew na "eyes to eyes." At nagblush pa ako sa harap ng boyfriend ko dahil sa ibang lalaki. Hayy...Pangalawa, I'm sad when I realized i still love Matthew. The spark was still there. I still feel like im in another dimension when i look into his eyes.



Nang magmano ako kina mama at papa, malunkot din sila. Ano kayang meron. Napansin ko din na mapula ang mata ni mama.



"Anak, pupunta tayo ng Maynila. Namatay ang tita Josie mo." Ang sabi ni Papa. Si tita josie ay kapatid ni mama.



"P-po?" K-kelan?" Tanong ko. Hindi maari!



"Bukas na." Marahang sagot ni Papa.



"Hindi po ako makakasama pa." Matapang kong sagot. Nagsimula pa lang ang klase! Kung may absent agad ako, madami ako ma-mimiss na lessons at maapektuhan ang grade ko. Hindi ko maisasakatuparan ang goal ko.



"Naisipan ko nang isasagot mo iyan anak. Pero wala kang kasama dito sa bahay. Kaya mo bang mag-isa? Unless may kasama ka dito. How about your tita Rose?"



Hindi ko kaya mag-isa. Ilang minuto ako nag-isip. Ayoko din namang kami lang ni Tita Rose dito.



"Papa, may kilala akong mapagkakatiwalaan na pwede kong makasama dito sa bahay."Ang sabi ko bigla.



"Sino anak?"



"Si Kuya Liam po. Pareho naman kami nag-aaral. Matutulungan niya ako sa maraming bagay. Tapos---"



"That's settled then. Kayong dalawa na lang ni Liam dito sa bahay, okay?. Mga two weeks kaming wala ng mama mo."



Kahit medyo nagdadalamhati sa namatay, excited ako sa mga maaring mangyari kapag kaming dalawa na lang ni Kuya Liam sa bahay.



"Sige anak, pupunta muna ako sa bahay nina Liam. I'll talk to his father."



Ngumiti ako.


[09]
Pagbalik ni papa ng gabi ding iyon, kasama na niya si Liam. Naririnig ko ang boses nila ngunit hindi ako lumabas ng kwarto dahil busy akong gumawa ng assignment. Naririnig ko ang mga habilin ni papa tulad ng mga dapat gawin sa bahay, yung mga kailangan ko, yung gamot ko, at marami pang iba. Habang ginagawa ko iyon, hindi ko namang mapigilang ngumiti-ngiti dahil sa excitement kapag kami na lang ng boyfriend ko sa aming bahay. Dalawang subject na lang ang aking gagawan ng assignment nang bumukas ang pinto at pumasok si kuya.



Mayroon akong study table sa kwarto at isang laptop. Nagsusulat ako noong tumayo siya sa tabi ko, ang isang kamay ay nakapatong sa mesa at ang isa ay nakawak sa likod ng plastic chair ko.



"Tsk. Tsk. Ganun mo talaga ako gustong makasama noh?" Ang sabi niya sabay ngiti.



"Bakit kuya, ayaw mo? Sige iba na lang..." Biro ko naman.



"Haha. Hindi ako papayag nuh." Pumunta siya sa likod ko at niyakap ako habang nakaupo hanggang sa magdikit ang mga pisngi namin.



"Salamat Andrey....at ako ang pinili mong makasama dito." Ang sabi niya. Madali niya ring inalis ang pagkakayakap dahil tinawag siya ni papa.



Natapos na ako sa isa pang subject at isa na lang natitira. Ngunit nagka-problema ako dahil wala ito sa mga textbook na hiniram ko. Nagisip ako at ini-scan ang aking stock knowledge ngunit wala talaga akong maalala tungkol sa topic. Marahil ay nileksyon na iyon saamin ngunit hindi ako nakinig ng mga oras na iyon.



Muling bumukas ang pinto at iniluwa nito si Kuya Liam.



"Dito na daw ako matutulog ngayong gabi." Ang sabi at marahang ni- lock ang pinto.



"talaga kuya?" ang sabi ko at sabay ngiti. Bigla akong dinaanan ng kaba at excitement sa idea na katabi ko siya matutulog.



"Sabi ko nga kay papa mo sa sofa na lang ako matutulog. Pero dito na lang daw dahil malaki naman ang kama mo." Umupo siya sa gilid ng kama ko habang sinabi iyon.



"Bakit? Ayaw mo kong makatabi?" Tanong ko.



"Ayoko lang na may mangyari pang hindi kanais-nais." Tumayo uli siya at nilibot ang kwarto ko. "Ang ganda naman ng kwarto mo. At saka napaka-rami mong libro." Ang sabi niya. Hinwakan niya ang isang larawan ko noong bata ako at saka ngumiti. "Ganitong ganito ka noong una kitang makita. hehe. Parang mas cute ka dito."



"Ang sama naman. Hindi na ba 'ko cute ngayon?" Humarap ako sakanya at sumimangot.



"Haha. Hindi na eh. Ewan ko nga kung bakit mahal pa rin kita."



Na-touch naman ako sa sinabi niyang iyon. Naniniwala kasi ako na ang immature love, i love you because of...pero ang mature love, i love you despite of...



"Pero hindi ko matatangap na hindi na ako cute." Ang pahabol ko na lang. "Kuya tulungan mo nga ako sa assignment natin sa A.P"



Lumapit naman siya saakin at tiningnan ang notebook ko.



"Teka lang, tapos ka na ba ng assignment mo?" Tanong ko.



"Tapos na."



"Wehh. Mamatay ka man?"



"Oo."



"Mamatay man ako?"



"Hindi. Gumagawa na kasi ako biglang dumating ang papa mo. Siyempre sa excitement ko nang marinig na dito muna ako sayo habang wala sila, nakalimutan ko na yung gamit ko." Ang sabi niya sabay ngiti saakin.



Nag-blush naman ako nang marinig iyon. Kilig to the bones talaga. hehe.



Pero nang magblush ako lumapit siya saakin at lumuhod, seryoso ang mukha.



"Andrey, pwede bang saakin mo lang ipakita iyan?" Ang sabi niya, nagmamakaawa ang mukha.



Naguluhan naman ako...



"A-alin?"



"Iyang ganyang expression sa mukha mo. Ayokong nagbu-blush ka sa ibang tao, lalo na kay Matthew. Gusto ko sakin lang. Ewan ko sa sarili ko Andrey. Hindi naman ako dating ganito. Karaniwan handa naman ako laging i-share ang mayroon ako. Hindi rin ako obsessive. Pero nang dumating ka sa buhay ko, ikaw lang ang tangi kong ayaw i-share sa iba. Gusto ko sakin ka lang. Maipapangako mo ba iyon Andrey?" Tanong niya. Parang dinudurog ang puso ko habang tinitingnan ang nangungusap niyang mata, ang maamo niyang mukha.



"Oo kuya. Sayo lang ako. Ang buo kong pagkatao." Ang sabi ko. Hinalikan ko siya nang matagal.



Nang matapos, pareho kami naghabol ng hininga. Ngumiti naman siya at biglang nabuhayan.



"So ano nga yung assignment sa A.P?" He asked cheerfully.



"Etong history ng Greece. Magbigay daw ng overview at Ano nga yung mga unang kabihasnan doon?"



Ang totoo'y wala naman talagang overview na sinabi. Ibigay lang yung mga unang kabihasnan. Pero gusto ko malaman kung gaano katalino si Kuya...If he would be a threat or an ally.



"Hmm....May malaking epekto ang heograpiya ng Greece sa naging kasaysayan nito. Bulubundukin ang lupain ng Gresya, at dahil doo'y malalayo ang bawat kabihasnang nabuo doon sa isa't isa. Dahil doon, ang bawat pangkat ay tinawag na polis, katumbas sa panahon natin ngayon ay city. Ang mga unang kabihasnan na naalala ko ay ang Athens at Sparta. Ang Athens ang capital at largest city ng Greece. Ito rin ang sentro ng kalakalan ng peninsulang iyon. Ang Sparta naman ay kilala bilang mga matatapang na mandirigma. Ang lahat ng kalalakihan doon ay sinasanay bilang mandirigma samantalang mga muchacha ang mga kababaihan. Personally, i was intrigued by Sparta's history. I think Sparta's way of living is very interesting." Tuloy-tuloy niyang sabi. Nga nga ako nang matapos siya.



"Kuya, stock knowledge ang lahat ng iyon?" Ang tanong ko. "Wow ang galing....Ang galing ng kuya ko!" Ang sabi ko na puno ng paghanga.



"Hehe. Hindi naman. Kulang na kulang nga ang sinabi kong iyon. Teka, hindi ka ba nakikinig sa A.P teacher nung 3rd year ka pa? Di ba World history ang dini-disscuss doon?" Kunot-noo niyang tanong.



"Ah...eh...hindi eh..." Nahihiya kong sabi. Hiya talaga! "Which reminds me kuya. Mukhang may photocopy ako ng topic na iyan last year...tingnan ko nga sa dating bag ko."



Tumayo ako at binuksan ang isang pa-squre na drawer sa baba ng bookshelf. Doon ko kasi nilagay ang lahat ng gamit ko noong 3rd year. I was scanning my things nang may biglang nahulog...Ang tanging bagay na nagiging salamin ng aking nakaraan...The only thing that had been my companion during the darkest times of my life. At ang tanging bagay na nakakaalam ng lahat ng aking paghihirap kay Matthew. Agad ko itong pinulot at inalis ang mga alikabok sa ibabaw. My heart skipped a few beats nang makita ito. Nawala ako sa sarili at parang natulala habang sinasariwa ang lahat ng naging paghihirap ko.



"Ano iyan tol?" Tanong ni Kuya. Lumapit siya sakin at nang makita ang expression ng mukha ko, tinapik niya ang balikat ko.



"Okay ka lang? Parang nakakita ka ng....wait, hindi multo...parang nakita mo yung principal ah?" biro niya. Kuya Liam's voice snapped my senses back to the present. Naalala ko na naman kasi si Matthew. Yung mga kilig moments namin, yung mga times na siguradong sigurado ako na may pagtingin siya sakin...pero wala. Ngayong nalulungkot na naman ako dahil kay Matthew, si Kuya Liam na naman nagbitbit saakin sa katotohanan. Sa katotohanang tapos na ang lahat.



"Ah...Kuya...D-diary ko...Noong 3rd year..." ang sabi ko.



"Talaga? May I read it?" Tanong niya. Nagdadalawang isip ako kung ibibigay ko ba sakanya o ano. At noong hindi ako sumagot, tumayo si kuya at umupo na lang sa kama ko.



"Sige wag na lang. Wala naman siguro akong karapatang malaman yung past mo." Nagtatampo niyang sabi.



"Hindi naman sa ganun kuya pero...halos puro lang kasi patungkol kay Matthew ang mga nakasulat dito." Ang sagot ko naman at mabilis na binuklat ang mga pahina ng diary.



"The more na gusto kong mabasa kung patungkol iyan kay Matthew. Gusto ko din malaman kung ano bang dahilan kung bakit minahal mo siya ng ganun." Ang sabi ni Kuya



Nag-isip isip muna ako bago tumayo. Tumabi ako kay Kuya at saka binigay sakanya ang Diary.



"Binibigay ko na sayo ang nakaraan ko Kuya. Ikaw na ang bahala dito. Pagkatapos ay kinuha ko ang sobrang notebook sa aking bag. "At simula ngayon kuya, magsusulat na ako ng diary na patungkol saatin.'



Nginitian niya ako at niyakap.



Natapos ko na ang assignment samantalang nagbabasa pa si Kuya ng diary ko. Hindi ko alam kung tama ba na ipabasa ko sa boyfriend ko kung gaano ko minahal ang taong pinagseselosan niya. Nahiga na ako ngunit nagbabasa siya, focus na focus sa diary.



"Good night Kuya." Ang sabi ko. Tumango siya ng hindi man lang ako tiningnan at nagpatuloy sa pagbabasa.



Nagising ako kinabukasan ng wala na naman si kuya sa tabi ko. Ang sabi ni papa'y umuwi na raw para magbihis at kunin ang gamit. Iniwan saakin ni papa ang susi ng bahay saka sila nagpaalam para pumunta sa bayan at doon sumakay ng bus. Dahil doo'y muntik pa akong ma-late sa pagpasok sa school.



Nang pumasok ako sa room, dalawang tao ang nakatingin saakin; si kuya liam at si Matthew. Hindi ko alam kung anong meron but when i scanned their faces, i saw something written in them. Napa-kunot noo ako bago umupo.



At nagsimula na ang tunay na laban. Bawat discussion ay napaka-active ko, grabeng recitation ang ginawa. Minsan nga napapatingin saakin ang mga kaklase ko at parang nagugulat. Siyempre nakikipagsabayan saakin si Matthew at ang iba pang ka-compete ko. Si Kuya Liam naman nagsasalita lang kapag siya'y tinatawag. Nang matapos ang araw, nagkaroon na ng final groupings sa bawat subject.Sa dalawang subject si Matthew ang ka-grupo ko, tatlo kay Kuya Liam, at ang iba'y shuffled kaya wala sakanilang daliwa ang kasama ko.



Noong A.P naman, tumingin saakin si Kuya Liam ng ma-realize na wala naman sa assignment yung overview saka umiling-iling na parang naisahan ko siya. At noong sabi nga ng teacher namin na ibigay ang naalala namin tungkol sa Greece, ako ang unang nagtaas ng kamay. Sinabi ko lahat ng sinabi ni Kuya Liam at napahanga naman ang teacher at mga kaklase ko. Bago ako umupo ay tumingin ako kay Kuya Liam,pero mukhang okay lang naman sakanya.



So far I made a huge impact in the second day of classes. Kahit ang mga teacher ay na-impress din. May narinig naman akong nagsabing 'ngayon lang yan, kasi simula pa lang ng klase.' Pero nginitian ko lang sila. I'll prove them wrong.



Pagdating namin ni Kuya Liam sa bahay, umuwi siya sakanila para kunin ang mga damit niya at mga personal na gamit. Hindi naman karamihan iyon kaya nagkasya pa rin sa wardrobe ko. Parang normal na araw lamang iyon tulad ng mga days namin sa kubo. Pero siyempre, nandoon pa din yung excitement kapag naghari na ang gabi. Ngunit, para sa wala naman ang excitement ko dahil lagi si kuyang natutulog ng nakataliko saakin. Hindi ko nga maintindihan. Hindi naman siya galit saakin dahil napakasaya namin kapag umaga. Kapag gabi lang nagkakaproblema. Maybe he didn't find me appealing after our last sexual escapade.



Kuya Liam was a great help sa aking pag-aaral. Sa bahay kapag gabi, sabay kaming gumagawa ng homework at nagrereview. Minsan dumarating sa point na nayayamot ako at tinatamad mag-aral ngunit lagi siya nandiyan para i-motivate ako. Kapag may mga topic na wala akong idea, he also gives his best para i-discuss saakin iyon. Nagtutulungan kami dahil tulad kay Matthew, english din ang kahinaan ni kuya na strenght ko naman. Napaka-laking tulong saakin ni Kuya Liam lalo na sa Math. Binabatukan niya nga ako minsan dahil kahit simpleng mga equations na dinis-cuss noong mga nakaraang taon ay hindi ko magawang i-solve. But he patiently helps me na matutunan lahat ng dapat kong matutunan. Sa gawaing bahay naman, nagtutulungan din kami. Nag-gegeneral cleaning kami kapag sabado at saka naglilibot sa bukid. Pagdating sa bahay, nanonood si kuya ng pelikula sa mababang volume samantalang ako'y nagbabasa sa mesa. Wala talagang nangyayari kapag gabi. Lagi siya talikod matulog at hindi ako kinakausap kahit mag-good night man lang. Lalo tuloy lumalakas ang hinuha kong i was not good enough dahil sa last naming encounter. Kaya yung excitement ko unti-unting nawawala each night, hanggang nawala na talaga. Impossible na sigurong may mangyari pa samin.



Isang gabi, nagising ako ng ala-una dahil naiihi ako. Ngunit wala si kuya sa tabi ko. Natakot naman ako dahil baka kung saan siya pumunta. Ngunit paglabas ko sa kwarto, naroon pala siya sa sofa natutulog. Nilapitan ko siya at tiningnan. Hindi ko namalayan na tumutulo na pala ang luha ko. Nakaramdam ako ng awa sa sarili dahil para akong may leprosy na ayaw tabihan. Kaya kinausap ko siya kahit tulog siya.



"What a turn off must i have been para iwasan mo ako ng ganito. Do you hate sleeping with me that much para magtiyaga dito sa maliit at malamig na sofa kesa sa malawak kong kwarto? Gabi-gabi mo ba ito ginagawa? Pero naiintindihan naman kita kuya. Hindi kita masisisi kung...i'm not good enough talaga." Ang sabi ko. Pinahid ko ang luha sabay tayo. Ngunit hinawakan niya ang kamay ko at hinila ako, making me sit again. Minulat niya ang mata niya.



"Anong pinagsasabi mo?" May inis niyang tanong.



"Wala. Hindi naman talaga kita masisi kong im a big turn-off. Kung ayaw mo talaga akong makatabi kuya pwede naman natin buksan yung kwarto nila mama at doon ako matulog. Tapos doon ka sa kwarto ko." Ang sabi ko, iniiwisang tingnan siya.



"Tumigil ka nga. Sino bang nagsabi sayong natu-turn off ako sayo?" Ang sabi niya na naiinis pa din.



"Eh bakit dito ka natutulog sa labas? Diba ayaw mo kong makatabi?"



"Wag ka ngang mag-isip ng ganyan. Ayoko lang matulog sa kwarto mo dahil mainit."



"Hindi ako naniniwala. Nilalamig nga ako."



Hindi na siya nagsalita at tiningnan lang ako. Naghintay akong may sabihin pa siya ngunit wala na kaya tumayo uli ako pero hinila niya ako ulit.



"Ang totoo...natatakot akong kung ano naman ang gawin ko sayo kapag katabi kita. Ayokong maulit yung nangyari. Baka mawala na naman ako sa control." Ang sabi niya. Nakabibighani ang mukha ni kuya kahit sa dilim.



"I trust you kuya. You would never do anything to hurt me." Iyon lang at ako uli ang nag-initiate na halikan siya. Noong una'y ni-resist niya ako at hinawakan ang braso ko para itulak ng kaunti. Pero hindi rin siya nakapag-pigil at hinalikan din ako ulit.



That night, kuya liam made love to me for the first time. Siya lang ang kumilos, at nagpa-alipin ako sa kapangyarihan niya. He was giving me sweet caress everywhere on my body, at sinubo niya rin ang pagkalalaki ko. Pinigilan ko nga siya pero he insisted dahil gusto niya daw makabawi sa ginawa niya saakin sa kubo. He really lost himself especially noong nasa loob ko na siya, noong una'y he was gentle dahil para akong mamatay sa sakit. Parang pinupunit yung laman ko sa loob. Pero noong hindi na rin siguro siya makapag-pigil, mabilis na naglabas-pasok siya sa butas ko. At noong mahupa na ang pagod niya, pinaliguan niya ako ng halik. At paulit-ulit na nag-sorry at nagtanong kung okay lang ako. Siyempre grabeng sakit yung naramdaman ng likod ko pero okay lang yun. Simula noon ay doon na nga lagi natutulog si kuya sa kwarto ko. We make love almost every night, at noong mga sumunod na araw ay nag-eenjoy na rin ako at nasasanay sa malaki niyang alaga.



Naging kumpleto na din ang relasyon namin ni kuya dahil sa pagniniig namin. Ngunit dalawa pa rin ang laman ng puso ko.



Si Matthew naman, simula noong araw na umalis sina mama, he was giving me meaningful stares and longing look. Parang may gusto siyang sabihin pero hindi niya magawa. Speaking of mama and papa, they decided to stay in Manila for a month dahil nagpapakita na din ng signs ang tatay ni mama na magpaalam sa mundo. Pinilit nila akong pumunta doon ngunit hindi talaga ako pumayag.



Sa room naman, i was definitely giving my best. Balik tayo sa unang group activity na kasama si Matthew. May isang topic noon at nagbrainstorming muna lahat ng groupmates ko. At noong magbigay na ng idea si Matt, i boldly rejected it. Nagulat talaga siya. Marahil ay naalala niya noong group activity last year na nagpaubaya ako. And yun, idea ko ang ginamit at ako din ang nagreport. Kami ang 1st at second ang grupo ni kuya liam. Grabe naman ang saya ko kapag ka-grupo ko si kuya. He always give way para sa ideas ko at nagdadagdag na lang siya. Ako lagi ang nagrereport sa mga group activity, at lagi naman kaming nangunguna. May isang activity noon na magiging kalahati ng project namin sa MAPEH. Binigyan kami ng topic patungkol sa history of arts in egypt, at kami na ang bahala mag-report. Kada isang araw ay dalawang grupo ang nagrereport. Grupo nina Matthew ang naunang nagreport and Matthew did a very good job. Kumpleto sila sa visual aid gamit ang manila paper at mga drawings na gawa ng ka-grupo niya. Kami na ang mag-rereport kinabukasan at nagisip ako ng bagay na mas magbibigay ng impact sa klase at masasapawan ko ang grupo ni Matthew. And i decided na gumawa ng powerpoint presentation in my laptop. Ako uli ang nagreport at pagkatapos, a received a BIG round of applause. Ngunit napansin ko na ilan sa ka-grupo namin ay hindi pumalakpak. Parang naiinis sila sakin o ano. Ewan. Kapag may exam ay todo review ako kasama si kuya liam, ngunit may mga times na hindi ko talaga alam ang sagot kaya nag-checheat ako. Bumubuklat ng notebook o kaya gumagaya sa katabi. I don't care kung nahahalata sa likod ang ginagawa ko basta ako ang highest.



Isang araw sa bahay, Kuya and I had a serious talk. It was our last day together saaming bahay dahil uuwi na sila mama.



"Andrey, usap tayo."



"Bakit kuya?"



"I appreciate your efforts andrey. I can see naman na you really are doing your best para matalo si Matthew. Pero don't you think so na parang you're crossing the line?" Tanong niya.



"B-bkit naman. I'm just doing my very best...At best as in perfection. That's what best mean naman talaga ah. Doing the best of what you can, grabbing opportunities, using them para sa success." Ang sabi ko.



"But Andrey, you already look so...desperate. You're too inclined sa pagnanais mong matalo si Matthew. Pero yung mga ginagawa mo andrey...hindi na tama eh. For example sa mga group activities, you never give chance to others. Laging sayo lahat pati reporting. Ang iba mong ka-grupo nagtatampo na. And sooner, makakahalata na din pati mga kaklase natin. Don't you think na you're diong too much? Di ba sinabi ko na saiyo na ikaw ang bida? you're not the villian andrey. Ikaw yung inapi, yung nasaktan. But by your actions, you're losing the title of being the protagonist. You are looking so desperate. Hindi mo naman kailangan na maging katulad ni MariMar na matapos bumangon sa lusak eh gagawa na ng masama para makapaghiganti. May kasabihan nga diba, kapag binato ka ng bato, gantihan mo ng tinapay." Ang sabi niya habang nakahawak sa kamay ko. Naintindihan ko naman lahat ng sinabi ni Kuya. Ang again, tama naman siya.



"P-pero kuya. natatakot akong matalo ni Matthew. Hindi ko naman siya balak gantihan, i just want to prove na i can do better than what he thinks." Ang sabi ko.



"Ulitin mo nga saakin yung mga masasakit na salitang sinabi niya saiyo." Ang sabi niya.



"You're a low life Andrey. Mapagmataas. Makasarili. Bobo. Oportunista. Walang utang na loob. Sinisiguro ko sayo, wala kang maabot sa mga ugali mong yan." Pag-uulit ko ng mga salitang tumatak saaking isipan.



"O sige. Alin doon ang na-prove mo na sakanya? Di ba yung bobo lang? Napatunayan mo nang hindi ka bobo. At hindi naman talaga. Actually you can defeat him by just using your own intelligence. Sige, tingnan mo yung iba. Low Life, mapagmataas, makasarili, oportinista at ano pa yun? walang utang na loob? Sige nga ask yourself, napatunayan mo na ba sakanyang mali iyon?"



Napayuko naman akosa narinig. Tama si kuya, isa pa lang napaptunayan ko kay Matthew, na hindi ako bobo. At sa katunayan, i lost myself in the process. Yung mga maling paratang niya saakin na mapagmataas, makasarili, oportunista at walang utang na loob, lahat iyon ay nagkatotoo habang ginusto kong matalo siya. And for a bigger question, pagkatpos ko siyang matalo, ano nga ba ang naghihintay?



Niyakap ko na lang si Kuya Liam.



"Sorry kuya. And thanks for reminding me. I almost turned myself into a monster dahil sa ambisyon kong matalo siya. I'm really sorry." Ang sabi kong tumutulo ang luha at isniksik pa ang ulo sa dibdib niya upang itago ang aking paghikbi.



That night, we made love again. It was really passionate, at hindi kami nagmamadali na parang gusto lang magparaos. We felt each other's heart beating. At habang nasa ibabaw ko siya at nasa loob ko ang kanyang pagkalalaki, kinuha niya ang kamay ko at inilapit iyon sa puso niya.



"Naririnig mo Andrey? My heart shouts your name..." Ang sabi niya as he gently push himself towards me. Napa'ahh' naman ako at napapikit. Noong bumibilis na siya at hindi ko na ma-explain ang sarap na nararamdaman, kumuha ako ng unan sa tabi ko at tinakip iyon sa mukha ko. Tumigil siya sa pag-usad at medyo tumawa. Inalis niya ang unan sa mukha ko.



"Why are you covering your face?" Tanong niyang natatawa.



"I don't want you to see me blushing while we're doing this." Ang sabi ko.



"haha...you blush every night andrey...Kapag sinusubo ko ang ari mo, kapag pinapasok ko ang pwet mo, kapag pinapaliguan kita ng halik...you always blush..." Ang sabi niya, and then push himself again. Napa "uhhh" ulit ako.



"And that voice...that damn sexy voice...they make me crazy...makes me want to tear your innocence more deeply."



"Stop talking kuya....its so embarassing..." Ang sabi ko sabay pikit.



"Ang sarap mo talaga Andreyyyy..." Ang sabi niya pa sabay kanyod ulit.



"Kuya!" i protested. i can't help blushing.



Pakatapos ay binilisan na niya ang pag-indayog at ilang minuto pa, sabay naming narating ang rurok ng makamundong kaligayahan. He breathlessly fell on top of me. At noong humupa na ang pagod, he kissed me and softly whispered.



"Andrey...you have to promise ako lang ang makakakita sayo ng ganito." He said in a serious and threathening voice.



"A-anong ibig mong sabihin kuya?" Hindi naman kasi siguro habang buhay ay magkasama kami.



"I want to be the only one to see you like this. I want to be the only one to see you blushing, to hear your voice, to see your cute face while we're making love. I want to be the only person that will ever touch you. You're only mine Andrey..." Ang sabi niya. He licked my ears that sent tingling sesations on my body.



"You have to promise Andrey...or i will never forgive you." He said.



"I promise kuya. Im yours and yours only."



And we both fell into a deep sleep.



The next day nga ay dumating na sina mama at papa. Soon, periodical exam na namin. At sooner pa, announcing na ng result ng top 10 para sa first grading. Labis ang kaba ko noong ina-nouce na ni mam ang top 10.



"Class, may huge stir saating top 10. May malaking pagbabago ah. But i believe they all deserve their places. Magsisimula ako sa tenth place."



Pang ten. Pang nine. Pang eight....hanggang pang five...



'Fourth, is Liam.' Ang sabi ni mam. Palakpan lalo na sa mga babae.



'Third, is Veronica.' Kinabahan ako. May isang top 5 last year na nawala sa listahan dahil kay Kuya Liam. Ngunit may dalawa pang top 5 last year na hindi pa natatawag, si Matthew at si Carl. Kung ganon, hindi ako kasama sa ranklist?



Nagkaroon din ng ingay sa klase ng i-announce si Veronica. May narinig akong nagsabi 'Ay wala pa si Andrey? Pero di pa natatawag si Carl diba? Sure nang si Matthew ang first...Naku akala ko kasama si Andrey sa top 5. Grabe pa naman ang pagpursige niya.' Narinig din iyon ni Kuya Liam at nilingon ko siya, nang ma-realize iyon, naalarma din ang mukha niya.



Gusto kong maiyak. Pang 11 ako? Hindi ako kasama sa top 5? Hindi ko natalo si Matthew?



'Second is.....Matthew." May 'owwww' na ingay na naglabasan sa bibig ng mga estudyante. Imbes na palakpak ay gulat at panghihinayang ang nangibabaw. Namula ang tenga ko. Hindi ko natalo si Matthew.



Tiningnan ko ang mga katabi ni Carl at kinakamayan na sila nito na parang kinu-congratulate. May mga tumatapik na din sa balikat niya. Nilingon ko si Kuya Liam at halos umiyak na ako. Gusto kong umalis.



'First......" Tumayo ako at nagbalak lumabas. Ayokong marinig. Ayokong malaman na natalo ako. I don't want to realize i failed. Ayokong marinig na si carl ang first. Or it will all seem too real.



Nagtinginan ang mga kaklase ko saakin nang tumayo ako, pati si mam ay natigil sa pag-announce and looked at me under her glasses.



"...yes...andrey, its you...Our first honor for the first grading period, is Andrey."



Napuno ang classroom ng palakpakan, hiyawan, at nagkagulo. May mga babaeng lumapit saakin at niyakap ako, si leah, si ella marahil ay nadala ng excitement at nagtatakbo upang yakapin ako. Niyakap ko din si Ella ng mahigpit at umiyak sa balikat niya.



'hoy class! This is just the first grading...may tatlong grading pa kung makacelebrate kayo parang graduation na ah. Anyway, congrats andrey."



"Thank you mam." Ang sabi ko. Yakap pa rin si Ella na umiiyak din, tiningan ko si Kuya Liam at proud na proud din siya sakin. Pagkatapos ay tiningnan ko si Matthew, nakatingin siya sakin. Maya-maya ay ngumiti siyang nakakaakakakakloko at pumalakpak din. Parang mas proud pa siya kay Kuya Liam....At nginitian ko din siya.



Hindi lang iyon ang natanggap kong karangalan. Dahil simula ng lumabas ang result na iyon, sunod sunod na tagumpay pa ang dumating saakin. Pinatawag ako ni Ms. Hanna, English teacher namin at sinabing kasali ako sa Campus Journalism contest na gagawin sa bayan. Ang event ko ay Feature Writing. Nanalo ako sa Division na pang 2nd at naka-qualify sa Regional level, kung saan nagdala ako ng karangalan sa City namin by being 5th in the regional level.



Naging sikat na din ako sa school. Ang mga freshmen ay tinatawag akong kuya, at nirerespeto ng mga lower years. Naging president din ako sa maraming clubs at sumali ako sa mga school base contest kung saan lagi ako nagiging first. Di naglaon, ako din ang in-assign ni Ms. Hanna bilang Editor in Chief ng Official school paper ng aming school.



At dahil doon, alam ko na ang aking pangarap. I want to be a journalist.



Kung tutuusin, i have achieved bigger things than Matthew. Natalo ko na siya. Hindi lamang sa academics, kundi maging sa curricular. I was more than happy na naisakatuparan ko ang goal ko. Tuloy tuloy na nga ang nakamit kong tagumpay kahit napaka-aga pa ng taon. Proud na proud saakin sina mama at papa. At siyempre, si Kuya Liam. Ay ngayong naabot ko na ang gusto ko, iaalay ko na ang buo kong pagmamahal kay kuya Liam.



Linggo noon ng hapon, nagkita kami ni Kuya Liam sa aming kubo. Doon muli naming pinagsaluhan ang init ng pagmamahal at pagkatapos ay naglibot kami sa gubat na matagal na naming hindi nagagawa.



Kinabukasan, nagsusulat ako ng biglang may tinatanong ang katabi ko. Dahil nga busy ako sa kasusulat, hindi ko siya nilingon at hinayaang mag tanong.



"Andrey, ano nga yung dahilan ng pagbagsak ng kabihasnang --" Tumigil siya at biglang "Huh?!, UYYYYYY.....Si Andrey may Kiss mark!!!" Bigla niyang hinawi yung kwelyo ko and revealed a red spot na parang sinipsip ng isang labi. Tinginan naman ang mga kaklase ko bago ako naka-react at tawanan. "Uyyyyyy" napuno ang room ng ganoong mga sabi lalo na ng mga babae.



"Andrey tol, hinay hinay lang ha, baka masayang ang future mo, may mabuntis ka agad." Ang sabi ng isa kong kaklase sa likod. Nagblush naman ako ng bonggang bongga sa hiya. Nilingon ko si kuya Liam at grabe yung ngiti niya, parang naka-score at proud na proud pa sa iniwang marka sa leeg ko. Nakakaloko talaga kaya napangiti na din ako. Noong titingin na uli ako sa board, nagtinginan kami ni Matthew. Nagtatanong ang mata niya, pero agad kong inalis ang tingin dahil baka makita ni Kuya Liam.



Isang araw habang may pinagagawa si Ms. Hanna na article saakin na ilalagay niya sa sports page ng school paper, tinanong ko siya kung bakit ako ang napili niyang maging Editor in Chief.



"Unang una, dahil ikaw lang ang pangalawang estudyante na nanalo sa regional level. Sayang nga lang dahil Top 3 lang ang isinama sa national level. At saka, what you have is a real talent andrey. Lalo na kapag love ang pinaguusapan, napaka emotional at crunchy ng sinusulat mong article." She complimented.



Nagpasalamat ako ng marami at siyempre, nasiyahan sa narinig. Lalo na't galing pa ito sa isang guro. Salamat kay Matthew na naging inspirasyon ko para tumayo, para magsulat...ng mag-isa sa naka-bend na puno. Ngunit salamat din kay Kuya Liam na nag-motivate at tumulong saaking bumangon at itama ang landas.



"Pero mam...bakit nga pala sinali mo ako noong division level pa lang? Pano mo ko napili?" Tanong ko uli.



"Nagandahan kasi ako sa mga written output mo. Galing sa puso, malaman, at meaningful. But I wouldn't really would have taken it into consideration kung hindi ka nirecommend ni Matthew. He went inside my classroom one time and told me you have great talent in writing. hmmm....Now that i think of it, you should thank Matthew, Andrey. You see, kung hindi ka niya ni-recommend, hindi ko maiisipang isali ang late broomer na ikaw. Tingnan mo EIC ka pa ng school paper natin. hehe." Ang sabi ni mam.



Napa-isip naman ako.Si Matthew? Siya ang nag-recommend? Bakit naman? At saka, pano niya nalaman na marunong ako magsulat?



Noong tapos na ako gumawa ng article, lumabas agad ako at pumunta sa room. Nang makita ko si Matthew, agad ko siyang nilapitan at tinanong kung pwede ko siya makausap. Nagulat naman siya but he didn't say no. Pumunta kami sa may sea wall at doon naupo.



"Salamat ah..." Ang sabi ko. Pareho kami nakatingin sa fish pond.



"S-saan?" Tanong niya.



"Ikaw pala ang nagrecommend kay Ms. Hanna na isali ako sa campus journalism. Kung hindi dahil sayo hindi sana ako ang Editor in Chief." Ang sabi ko. Magpapasalamat din sana ako sa mga masasakit na salitang sinabi niya na dahilan ng mga tagumpay ko.



"Deserving ka naman sa mga natanggap mo. Talented ka sa pagsulat at matalino." Ang sabi niya. I can sense something coming from his voice.



"P-pano mo nalaman na marunong ako mag-sulat? Hindi mo naman binabasa yung mga output ko ah." I asked finally. Iyon lang ang gusto kong malaman at pagkatapos ay aalis na ako. Baka makita pa kami ni Kuya Liam.



Hindi siya agad sumagot. Maya-maya'y pinaikot niya ang bag at binuksan ito.



"Dahil dito..." Kinuha niya ang isang notebook na pamiyar na pamilyar saakin. Ang Diary ko.



Nanlaki naman ang mata ko.



"Paano nakarating saiyo yan?!" Frantic kong tanong. As if naman may mababago sa fact na nababasa niya na ang lahat ng nakasulat doon.



"Binigay yan saakin ni Liam. Ipinagtapat niyang kayong dalawa na. At ayaw niya nang paasahin kita sa wala. Kaya ibinigay niya saakin ito. At nang malaman ko ang naging paghihirap mo dahil sakin, i definitely chose to back off at hayaan na kayong dalawa. Kahit mabigat sa loob ko ang gawin iyon." Pagtatapat niya.



"A-anong ibig mong sabihin?" Tanong ko. Naiintindihan ko lahat ng sinabi niya maliban sa huling pangungusap.



"Siguro'y panahon na para ipagtapat ko saiyo ang lahat." Ang sabi niya. Kinabahan ako. Gusto kong umalis. Natatakot ako na kapag narinig pa ang mga ipagtatapat niya ay kung ano pa ang maramdaman at maisip ko. Ayokong magatapat siya ngayong huli na ang lahat. Ayokong magtapat siya ngayong mahal ko na si Kuya Liam.



"Andrey mahal kita." Ang simula niya, using his old style na walang ligoy."Unang----"



"Hindi! Ayoko!....ayoko makinig.." Ang sabi ko. Tumayo ako at bumaba sa sea wall. Agad niya akong sinundan at hinila ang kamay ko to stop me from going.



"Andrey please listen...I harbored this feeling for a very long time already...And now that i found the courage para ipagtapat ito, wag mo naman sana akong ipagtabuyan." He said, crying. My guard dropped down when i saw his tears.



Bakit ngayon pang okay na ang lahat?



"Pero una sa lahat, i would like to apologize sa mga masasakit na sinabi ko noon saiyo." Ang sabi niya. "But i want you to know my purpose for saying that. I said that because i know you will do your best to prove im wrong. Naalala mo noong nasa clinic tayo? Noong hindi mo magawang tumayo dahil nanghihina ka? Nang magawa mong tumayo dahil sa pagnanais mong umalis ako ng mga oras na iyon, doon ko naisip na magagawa mo lahat kahit gaano kahirap as long as may pinaninindigan ka't may pinaniniwalaan. You would stand up for what you believe. You would stand up to prove your mettle. At ginawa ko iyon upang...gampanan ang pangako ko saiyo na tutulungan kitang hanapin ang pangarap mo. At hindi nga ako nagkamali. Ginamit mo ang mga masasakit kong salita para talunin ako. Nagtagumpay ka, nagkaroon ng pangarap, at nakamit ito. Iyon lang ang gusto kong gawin mo Andrey. That's why i was very proud of you when you ranked first. Because i knew you did it. I was never wrong when i believed you will. At sorry kung kailangan kitang saktan para doon."



Napakaraming emosyon ang nararamdaman ko noong oras na iyon. Nagkaroon na din ng liwanag saakin ang maraming bagay. Ngunit isang bagay na lang ang gusto ko panindigan ngayon....ang pagmamahal kay Kuya Liam.



"Salamat, Matt. Salamat dahil, kung hindi dahil sayo ay hindi ko marahil nahanap ang pangarap ko. Hindi ko siguro naabot ang kasalukuyang lugar ko. Siguro'y nangagapa pa din ako sa dilim, o kaya'y nakatingin sa ulap, naghihintay lang kung ano ang ibigay ng tadhana. Salamat dahil you made me live my life in a significant way. And most of all, salamat dahil kung hindi mo ako sinaktan, hindi ko sana nahanap ang pag-asa sa kalinga ni Kuya Liam. Hindi ko sana nahanap ang taong nagmahal saakin ng tunay, ang taong nagbigay saakin ng bagong pag-asa, ng bagong buhay. Hindi ko sana nakilala ang taong handang ipaglaban ang nararamdaman para sakin. Pero bakit kailangan mo pang sabihing mahal mo ako? Maari mo namang sabihin saakin ang dahilan mo ng hindi mo na sinasabi na mahal mo ako, diba?!....Bakit kailangan mo pa iyong sabihin? I don't want to confuse my feelings anymore..." Umiiyak na din ako...Matthew held me closer and hugged me. Hindi ko na tinugon ang yakap niya at hinayang bumagsak lang ang kamay ko sa tagiliran niya.



"Because i still love you Andrey. At handa na akong ipaglaban ka. Ella and I broke up weeks ago. When i realized i love you more than anything...At ang diary mo lang ang tanging nagpapasaya saakin. Ang tanging nagsasabi saaking hindi pala ako nag-iisa ng mga oras na confused ako sa nararamdaman ko." Ang sabi niya. Hindi talaga ako makapaniwala sa mga lumalabas sa bibig niya. Nanaginip ba ako? Totoo bang sinasabi ni matthew na mahal niya ako?



"Its too late Matt...maybe its too late..." Ang sabi ko na lang.



"Just give me one last chance. I know you're happy with Liam. Ayoko nang sirain ang kasiyahan mong iyan. But please, give me one chance to love you with all i am and with all i can."



"P-pano?"



"Nasabi mo diyan sa Diary mo na, kung hindi ko sana sinabi ang masasakit na salitang iyon, pangarap mo sanang magkaroon ng isang picture perfect day kasama ako. Let's make that dream a reality Andrey. I want to love you and i want to feel your love...even just for a day." He said. I can't really decide. Marahil ay kung papayag si Kuya Liam. Which i totally doubt.



"Wag mo munang isipin si Liam, Andrey...Ikaw...Anong gusto mo? Anong sinisigaw ng puso mo?" He said, reading my mind. Kumalas ako sa pagkakayap sakanya.



"You have helped me achieve my dreams too many times, Matt. That's enough for me." Ang sabi ko, sabay talikod upang umalis.



"Then take it as thanking me for helping you achieve your dreams...Please...Andrey...I'm begging you. Bukas, sa bayan, magkita tayo sa harap ng Shell. Huling beses na ito Andrey. Hindi na kita guguluhin pa pagkatapos nito."



Humarap ako sakanya, and the moment our eyes met, i was totally lost...I found myself crying...and old feelings came rushing back...That's why i'm afraid na makita ka Matthew...Because my feeling for him is very fragile...Kahit anong oras pwedeng kumawala hangga't nakikita ko siya. Papayag na sana ako ng..



"Andrey?!" Si Kuya Liam. He came over me. Pinunas ko naman ang luha ko. "B-Bakit umiiyak ka? What's going on?" Ang sabi niya. Tiningnan niya si Matthew ng matulin.



"Pag-isipan mo Andrey..." Matthew said.



"Anong pag-isipan?! Tumigil ka Matthew! Wag kang magpaplanong saktan uli si Andrey. Sinabihan na kita ah!" Kuya Liam threathened.



"Hindi ko siya sinasaktan...I'm just asking him to follow his heart where he is happy! Tanungin natin si Andrey...Ngayon mismo...Kung papapiliin ka namin, kanino ka sasama papuntang room?" Tanong ni Matthew na demanding ang boses. But i can't choose right now...Magulo pa ang isipan ko...



"Hindi na iyan kailangan itanong! Tara na Andrey!" Bulyaw naman Kuya Liam. He grabbed my hand at hinila ako but i resisted. Tiningnan niya ako, nangungusap ang mata.



"Sasama ka sakanya?" Galit na tanong ni Kuya Liam. May tono din na nagsasabing unfair ang desisyon ko. "Sa taong yan?! You gotta be kidding me. This is bullshit." Sa pangalawang pagkakataon ay hinila niya ako at nagpaubaya naman ako't sumama sakanya.



Nang pauwi na kami, ang sabi niya'y may pupuntahan kaming bukid sa karatig barangay kinabukasan. May magandang lugar daw siyang ipapakita saakin. Galit pa din ang tono niya. I knew i hurt him again. Why do i keep hurting kuya liam...



"Sumama ka saakin bukas. Doon natin ayusin 'tong walang kwentang problemang 'to." Matigas niyang sabi.



Which then reminded me. Tommorow would also be my wish of a perfect day and a perfect date with Matthew.



I'm torn between two crossroads. How should i choose?


[10]
Nang gabing iyon ay hindi ako makatulog. Nandiyan na yung iikot sa higaan, titihaya, uupo, tatayo, maglilibot sa kwarto. Napakarami kong isina-alang alang bago nagdesisiyon. Napakahirap dahil alam kong kahit anong piliin ko sa dalawang iyon, isa sa kanila ay masasaktan. And halfway through, masasaktan din ako.



Eto na yun eh. Yung araw na pinakahihintay ko...yung araw na akala kong impossible. This was what my heart has been hoping for na mangyari sa matagal na panahon...ang makasama si Matthew, ang maranasang mahalin niya, ang masabing mahal ko siya. Nasa harap ko na ang pangarap na iyon...Should i grab it? Or should i let the chance pass?



Alas dos na ng umaga nang ako'y nakagawa ng desisyon. Finally, i decided na puntahan muna si Matthew...hanggang alas tres ng hapon at saka pumunta kay Kuya Liam. Gagawa na lang ako ng istorya kung bakit ako na-late.



Sa pagkikita rin namin ni Matthew, tatapusin ko na ang lahat saamin. At the end of the perfect day, i will break HALF of my own heart by letting Matthew go. But that doesn''t matter much...I know i will be happy with Kuya Liam. And i know i love kuya Liam. Pwede ba yun? Pwede bang magmahal ng dalawang tao sa isang oras? Sa isang puso?



Guess so.



Maaga pa lang ay inayos ko na ang sarili ko. Nagpa-gwapo...I wore a shirt i never wore before and a faded jeans. Naglagay din ng gel at hindi masyadong strong na pabango. Nang magpaalam ako kina papa, hindi na sila nakatanggi dahil bonggang bongga na ang porma ko. Kaya binigyan na lang nila ako ng pera. Ang bait nila noh? :P



Nang makarating ako sa tapat ng Shell, nandoon na din si Matthew, naghihintay. He smiled when i came nearer.



"Ang gwapo mo naman Andrey. Baka mapagkamalan akong bodyguard nito." Ang sabi niya noong makalapit na ako.



Ngumiti ako at tumingin sa ibaba.



"Ikaw din naman ah. Parang kang si Elmo."" Bawi ko.



"Elmo Magalona? Waaa...hindi naman...ang gwapo naman nun."



"Ay...hindi eh...Elmo lang...yung muppet sa Sesame Street." Ang sabi ko sabay tawa. Ginulo niya ang buhok ko (oww, my poor wasted gel)



"Ang kullittt!!!...Tara na nga." He said. Hindi na ako nagtanong kung saan kami pupunta. Sumakay kami ng tricycle at nagulat naman ako ng sinabi niya sa driver na ibaba kami sa sakayan papuntang Legazpi.



"Hala...ang layo nun ah! Dalawang oras ang biyahe papunta dun..." sambit ko.



"Eh di mabuti. Relaks ka lang. I will take care of everything. At saka, gusto ko talagang pumunta tayo sa lugar na walang nakakakilala saatin." He said. He gave me a reassuring smile. I understand his purpose naman. Nakakatakot nga naman na magdate kami sa bayan namin na maraming makakakitang familliar faces.



"K-kung ganon ako na bahala sa pamasahe." I suggested na naghatid naman ng kunot-noo sa kanyang nakaka-akit na mukha.



"Wala kang gagastusin sa araw na 'to. Ako na bahala sa lahat."



"P-pero...Magsasayang ka ng maraming pera kung ganon. Ako na lang sa pagkain."



Tiningnan niya ako at tinitigan ang aking mata.



"Pinagipunan ko na 'to. Since the day na nabasa ko na gusto mo ng perfect day, pinagplanuhan ko na 'to. Sometimes nga i spend the night planning and thinking what we should do kapag dumating na ang araw na 'to. Kaya, don't worry about anything and just enjoy every single moment. Kay?" He said. Nagblush naman ako dahil naririnig ng ibang tao sa tricycle yung sinasabi ni Matthew. Nagtitinginan nga sila eh. Pero somehow, kinikilig ako sa fact na wala siyang masyadong pakealam sa iisipin ng iba.



Ayokong nagbu-blush ka sa ibang tao, lalo na kay Matthew. Naalala kong sabi ni Kuya Liam noong nandoon kami sa kwarto. Umiling-iling ako dahil parang narinig ko talaga.



At noong bumaba na kami galing sa tricycle, doon kami sumakay sa unahan ng jeep. Kaming dalawa lang doon at ang driver. Ilang minuto pa'y umandar na ito. The moment na naramdaman kong umusad na ang sasakyan, i promised myself i will not think of Kuya Liam muna sa araw na ito. I will cherish every moment, and would do my best para sulit at talagang unforgettable ang araw na ito.



Nagulat naman ako noong hinawakan ni Matthew ang kamay ko. Napatingin ako sa driver pero deadma lang ito sa ginawa ni Matthew. Siya naman ang nilingon ko pero nakangisi lang ito habang nakatingin sa labas. Parang ang saya saya sa ginawa. Siyempre, alam niyo na, kilig moments...



Habang ganoon lang ang posisyon namin, binalikan ko naman lahat ng nangyari noong 3rd year kami. Yung mga sandaling masasaya, mga nakakakilig, yung mga pasulyap-sulyap, mga good morning at marami pang iba na naging dahilan para mahalin ko si Matthew. And looking back during those times, i would have never thought that this day would come. Napakasaya sa pakiramdam. Feeling ko everything is going my way... Labis labis pa nga ang bumalik saakin. I almost have it all....supportive family, loving boyfriend, higher grades, highest ranking, and now, my long lost dream is beyond my grasp. What more can i wish for? Minsan nga naitatanong ko kung deserve ko ba lahat ng biyayang ibinibigay saakin.



Halos isang oras na din kaming nakasakay nang alisin ni Matthew ang kamay niya. Inakbayan niya kasi ako gamit ang kanang kamay samantalang ang kaliwang kamay ay inihawak uli sa kamay ko. Tiningnan ko uli yung driver pero wala lang siya uli. Tiningnan ko uli si Matthew pero nakangisi lang siya ulit. Yung posisyon naming iyon made me feel like a child again. Parang gustong gusto uli ng inner child ko yung nangyayari. Mga ilang minuto pa ay nakaramdam ako ng antok dahil nga sa kaiisip ko kagabi. Noong napansin niyang natutulog na ako, naramdaman kong hinawi niya ng kaunti yung ulo ko para makasandal ako sa balikat niya.



Ang totoo'y hindi naman talaga ako makatulog gawa ng excitement, kilig, at kung anu-ano pang echoss na naglalaro sa ulo ko.



Siguro'y mga dalawang oras nga noong makarating na kami finally sa pupuntahan namin. Mas maunlad talaga iyon kaysa sa bayan namin mismo. Una kaming pumasok sa Metro Gaisano Mall. Naglibot kami kahit wala namang particular place na pupuntahan. Kung maisipang pumasok sa isang store, papasok, titingin tingin kunwari pero hindi naman bibili. Nang may makita kaming ice cream bumili kami, yung pinakamahal, at saka kumain habang naglalakad. May nakita rin kaming parang sample ng iPad tapos kinalikot namin yun, tiningnan yung mga features etc..



Pagkatapos noon ay pumunta kami sa gitna kung saan may malaking pa oblong na kita mo yung mga nasa baba (I can't describe...nyahaha).



"Grabe na talaga ang technology ngayon ano?" ang sabi niya, referring to the iPad.



"oo nga eh. Ang bilis talaga."



"Kaya minsan nakakainis siguro bumili ng latest technology dahil sooner or later may bago na naman agad, at parang wala na lang yung current device mo. Kaya yang iPad na yan, wait five years or more, made-depreciate din ang value niyan. Magiging affordable din. Saka na lang ako bibili. haha." Ang sabi niya.



"Tama ka. Sana hindi ganun ang puso ano? Sana kapag nagmahal ito hindi agad ma-deppreciate ang value sa madaling panahon." Ang sabi ko naman. I don't know kung im referring to him or kuya liam.



"Depende. Okay lang kung outdated na ang technology mo, as long as naalala mo pa kung gano mo siya kamahal noong una mo siyang binili. As long as you remember yung feeling ng fullfillment nung nasa kamay mo na siya, at yung excitement nung unpackaging na. Siyempre, yung paghihirap mo din para lang mabili siya, at saka yung mga times na lagi mo na siya kasama. Those factors, kahit na lumipas ang maraming taon, your technology would still has the same value kahit marami nang nagsidatingang bago. Mahalin mo lang at alagaan ang technology na nasayo, dahil at some point, at some time, minsan siyang nanguna at naghari sa puso mo. That way, hindi made-deppreciate ang value niya." He said, full of meaning ang lahat ng binanggit. Pero nakuha ko naman ang ibig sabihin niya.



"Marami kayang tao na hindi pinapahalagahan ang technology nila...palit lang ng palit kapag may bago. Sabay lang sa uso." Ang sabi ko, litterally tiningnan kahit naiinitindihan ko yung meaning niya.



"Isa ka dun. haha. Madali mong nakalimutan yung unang technology...Pinalitan mo agad. Hindi mo man lang inalam kung ano naramdaman nung iniwan mo." May tampo ang tono niya. Napataas tuloy yung isa kong kilay.



"Huh! Eh kasi, yung unang technology ko, hindi ma-explain. Nagmu-mulfunction at naghahanap ng ibang owner. Kaya kahit gano ko pa kamahal yun, nagawa kong palitan dahil...sabihin na nating the technology is not serving me right. haha." Bawi ko naman. Ngumiti din siya at ginulo ang buhok ko.



"Kung mag-pa repair ba yung unang technology mo, tatanggapin mo uli?" Seryoso niyang tanong. Kinabahan naman ako. Its exactly the same with asking for a second chance.



"Mahal ko na din yung bagong technology eh..." I just replied with a low voice.



Mga limang minuto kaming natahimik. But we both don't want to ruin the day with this kaya pareho kami nagkakaayaan kumain. Tumawa na lang kami pareho.



Kumain nga kami sa isang restaurant na may dim ambience. Masarap ang pagkain dun at talagang napaka-romantic tingnan ng lugar. Minsan nagkakatinginan kaming sabay ni Mtthew at sabay napapayuko para ipagpatuloy ang pagkain. Pagkatapos noon ay siya talaga ang nagbayad ng inorder namin. Paglabas namin ng resaurant ay hinablot niya ang kamay ko at hinawakan iyon. Siyempre i resisted, dahil maraming tao sa mall, pero hindi naman siya nagpatalo and simply smiled sweetly. Kunsabagay, wala namang nakakakilala saamin dito. "Ang lambot naman ng kamay mo Andrey. Nakaka-adik hawak hawakan. Palibhasa walang ginagawa. hehehe." Ang sabi niya.



"Hindi ah. I've been doing lots of hard work nitong mga nakaraan. Si Kuya Liam kasi kung ano ano pinapagawa sakin sa bukid." Ang sabi ko naman. Mentioning his name made him squeeze my hand. Parang sign na ayaw niyang marinig ang pangalang iyon sa araw na ito.



Nagtitinginan naman saamin ang mga tao kapag nakikita kaming magka-holding hands while walking. Ang iba'y ngumingiti, ang iba'y sumisimangot, ang iba'y wala namang pakealam. I was deeply touched na wala talagang pakealam si Matthew sa mga iisipin ng tao. Basta masaya kami sa ginagawa namin, yun lang ang mahalaga sakanya.



"M-matt...hindi ka ba n-naiilang o ano...k-kasi nagtitinginan ang mga tao eh." Ang sabi ko.



"huh...hinding hindi. Ang saya ko nga eh. I feel so proud pa nga ikaw ang kasama ko. At saka, wala namang nakakakilala saatin dito eh." Paliwanag niya na lang, looking straight sa daan.



Ang sunod naming pinuntahan ay ang World of Fun. Isang parang palaruan sa mall. Nagbasketball kami sa parang mini basketball doon na wala namang court. Kailangan mo lang magpa-shoot ng bola as much as possible within the given time. He showed off naman ang kanyang galing sa pag-shoot. Ako lang tagahulog ng coin habang naglalaro siya dun. Siyempre kilig naman ako kasi kinikindatan niya ako tapos tinitingnan habang nagpapashoot. Nagsilapitan naman ang ilang nanonood doon para tingnan si Kuya Matthew. Nagpalakpakan at humiyaw din. Noong isa na lang ang bola, ang sabi niya "Para sa mahal kong si Andrey" at shi-noot ang bola. Palakpakan uli yung nanood at siyempre, abot tenga naman ang ngiti ko kahit walang nakaka-alam sa nanonood na ako si Andrey. Akala ko ligtas na ang pangalan ko, pero nung lumapit na sakin si Matthew, ang sabi niya "tara na andrey" sabay akbay. Nakita ko namang sinundan kami ng tingin ng nagsinuod. Hindi siguro expect na ako yung tinukoy ni Matthew.



Naglaro pa kami ng whack-ka-doodle na may asong sumusulpot tapos pupukpukin yun. Mabilis din naman ang coordination ko pero mas magaling si Matthew.



"Isipin mo lang na yung principal yan." Ang sabi niyang nakangiti. Napatawa naman ako at nagpatuloy sa paglalaro. Sunod naming nilaro ay yung nanunungkit ng angry birds na stuffed toys. He made a deal muna bago siya naglaro.



"Kapag may nakuha akong isang angry bird dito, may isa akong wish na dapat mong tuparin." Ang sabi niya. Tumango lang ako at ngumiti. Alam ko kasing napakaaaaahirap makakuha ng ganun. Parang 1 vs. 100 ang chance.



At tama nga ako. Napakaraming limang piso na ang nasayang niya. 50+ na siguro. Nanghihinayang naman ako dahil pinaghirapan niya iyon. Magaamit niya pa sa mas may kabuluhang bagay.



"Halika na Matt. Nagsasayang ka lang diyan ng pera." Ang sabi ko, hinawakan ko na ang braso niya para sumama na sakin pero hindi naman siya gumagalaw. Bumili uli siya ng gaming coin, mga sampu pa at saka naglaro ulit. Muli, na-touch na naman ako sa ginawa niyang iyon. Handa talaga siya gawin lahat para makuha yung angry bird at yung wish niya. Pinagpapawisan na siya at siguro'y kalhating oras na kaming nakatayo doon. Idinikit ko na nga noo ko sa glass window kahihintay.



"A-andrey...bili ka muna ng kahit anong makakain doon...alam ko nabo-bored ka na." Ang sabi niya. Tumigil siya nang bahagya at kumuha ng 500 sa wallet at ibinigay sakin.



"Kahit ano?" Tanong ko.



"Kahit ano." He said at naghulog ulit ng coin para makuha yung angry bird.



Umalis naman ako at naghanap ng kahit ano. Nilibang ko na din ang sarili habang nagwindow shopping. Naisip kong bumili ng regalo para kay Kuya Liam. At napadaan naman ako sa isang jewelry shop. Naisip kong bilhan si kuya ng necklace. Yung babagay sakanya lalo na siguro kapag walang t-shirt. Napili ko yung parang chain and design na nagkakahalaga ng 700 something.



Lumabas ako ng shop at bumili ng shake galing sa Quickly. Cofee blend. Paborito ko kasi yun hehe. Sinabayan ko na din ng dalawang pizza roll para may makain.



Pagbalik ko sa nilalaruan ni Matthew, naghihintay siya dun...Nakasmile...at...hawak ang stuffed toy na kanina niya pa sinusungkit.



"Pano yan, nagawa ko." Ang sabi niya, nagmamalaki ang boses at proud na proud. Nakangiti ko namang inabot sakanya ang shake at ang pizza.



"Oo na. Pwede ka mag wish basta yung kaya ko lang." Ang sabi ko. Binigay niya naman sakin yung angry bird. Yung kulay yellow.



"Ba't naman etong yellow ang pinaghirapan mong kunin?" Tanong ko sabay sipsip sa shake.



"Kasi it reminds me of your 'annoyed' face. haha. Kamukha mo pag naiinis." Ang sabi niya na nakangiti pa na wari'y inaalala ang expression ko.



"Hindi ah! Hindi naman ako ganyan mainis..." Ang sabi ko, naiinis na din.



"Hahaha...Ganyan nga..Yang mukhang yan...Hayyy Andrey." Ang sabi niya habang tumatawa. Inayos ko naman ang mukha at mi-naintain ang posture para mawala ang 'angry bird' impression niya sa mukha ko.



Bumalik kami sa WOF at pumasok siya sa isang videoke room. Sumunod naman ako.



"Kakanta tayo?" Tanong ko. I looked at the time. Lagpas alas tres na. Malamang ay kanina pa naghihintay si Kuya Liam. Tapos yung oras pa ng pagsakay sa jeep na dalawang oras. Naku, hinding hindi na ako aabot.



"Oo naman. Try mong manood ng movie sa videoke...hehe." Binigay niya saakin ang microphone at listahan ng kanta. Naisip ko kumanta ng gusto kong sabihin sakanya kaya kinanta ko yung White Horse by Taylor Swift.



Say you're sorry

That face of an angel

Comes out just when you need it to

As I paced back and forth all this time

Cause I honestly believed in you



Holding on And days drag on

Stupid boy, I should have known, I should have known



[Chorus]

I'm not a princess, this ain't a fairy tale

I'm not the one to sweep off her feet,

Lead her up the stairwell

This ain't Hollywood, this is a small town,

I was a dreamer before you went and let me down

Now it's too late for you And your white horse, to come around



Baby I was naive, Got lost in your eyes

And never really had a chance

My mistake I didn't know to be in love

You had to fight to be the upper hand

I had so many dreams About you and me

Happy endings Now I know



[Chorus]

I'm not a princess, this ain't a fairy tale

I'm not the one to sweep off her feet,

Lead her up the stairwell

This ain't Hollywood, this is a small town,

I was a dreamer before you went and let me down

Now it's too late for you And your white horse, to come around



And there you are on your knees

Begging for forgiveness, begging for me

Just like I always wanted but I'm so sorry



Cause I'm not your princess, this ain't a fairy tale

I'm gonna find someone someday who might actually treat me well

This is a big world, that was a small town

There in my rearview mirror disappears now

Now it's too late for you and your white horse

Now it's too late for you and your white horse, to catch me now



Oh, whoa, whoa, whoa Try and catch me now Oh, it's too late To catch me now



Hindi naman siya pumalakpak ng matapos akong kumanta. Marahil ay nakuha niya ang message na nais kong iparating. Na huli na ang lahat. Binigay ko naman sakanya ang song book at mike. Napili niya namang kanta ay So Sorry by Brian McKnight tagalog version. Habang kinakanta niya iyon tawa naman ako ng tawa despite na nakuha ko rin yung ibig niyang sabihin. Ginagaya niya kasi yung pronounciation ni Brian ng tagalog. Pati yung "Im so so-ho-rey" kaya tawa ako ng tawa.



Mga gabing nag-iisa sa'yong pag-tulog

Gising ka nga at di dalawin ng antok

Mga tanong sa isip mong walang sagot

Nasasaktan ang puso mo't nalulungkot



Chorus:

Im so sorry, kung ano man ang nagawa

im so sorry, hindi naman ito sinasadya

Im so sorry, pangarap di nagkatugma

Kung nasaktan man nga kita yo'y di sinasadya

Kung nasaktan man nga kita yo'y di sinasadya



Maraming bagay na sayo'y nilihim at tinago

palagi na lang na di mag-kasundo

at sa bawat maling nagawa ko sa yo ngayo'y nag-sisi (HEEEEY)

Masakit ngang nitong nangyayari



Repeat Chorus



Nang-ikaw ang masaktan, ika'y minamahal

Ipagpatawad mo sana, puso mo'y nasaktan

Sa puso ko'y di ka mawawala kailan pa man

Sana ay ipagpatawad na lang.



Naka-ilang round din kami nang palitan ng mga makahulugang kanta ng magyaya na ako pauwi. Pero sabi niya hindi pa daw tapos ang perfect day namin.



"Kaya nga perfect day diba? Day...hindi half day...Kaya, 24 hours kang kasama ako." Ang sabi niya noong nasa labas na kami ng mall.



"Ha!? H-hindi pwede Matt...hindi ako nakapagpaalam kina mama..." ang sabi ko, worry written on my face. At saka kay Kuya Liam.



"Andrey please..." Iyon lang at ang nagmamaka-awa niyang mata ay bumigay na ako. "Doon tayo saamin. Marami pa tayong dapat pag-usapan..."



Habang pauwi na kami, tinanong ko siya kung kumusta na ang mama at mga kapatid niya. Akala ko nga ipapakilala niya ako rito kaya kami pupunta sakanila. Pero it turned out na may isang bahay bakasyunan pala sa barangay nila na pinapabantay at pinapa-alagaan sakanya. Doon daw siy nagkakaroon ng extra income bilang tagapangalaga sa bahay na iyon. Siyempre kinabahan naman ako nung malamang kaming dalawa lang pala doon.



"A-anong gagawin natin dun?" Tanong ko. Hindi ko na din kasi maiiwasang mag-isip ng may malisya.



"Mag-uusap?." Sagot niya lang habang nasa daan kami. Mas lalong tumindi ang hinala ko. Tumigil nga kami sa isang tindahan at bumili siya ng lulutuing corned beef, bigas, at saka isang malaking RC cola.



"Tara pasok na tayo. Feel at home ha." Ang sabi niya habang binubuksan ang gate ng bahay na binabantayan niya.



"Matt baka mahuli tayo dito. Uwi na lang kaya ako." Ang sabi ko. Kumagat na kasi ang dilim nang makarating na kami doon. Ang bahay na kanyang sinasabi ay malayo sa kalsada. Katunayan, halos sa liblib na lugar na ito nakatirik. Gabi man, nakikita kong maganda ang bahay at mayroon itong malaking garden na may angel fountain sa gitna. Yung palibot ng bahay ay puro naman mga berdeng damo. Marahil ay nature lover ang may-ari noon. The nature-like ambience of the place reminded me of the days with Kuya Liam. Buong araw ko siyang hindi nakita. I miss him na...



Hindi nga kami pumasok sa malaking bahay kundi sa maliit na kwartong katabi ng garahe. May dalawang upuan at isang mesa sa labas at doon niya ako pinaupo. Binuksan niya ang kwarto at may kinuha doon. Nang makita ko naman ang properly and neatly prepared na kama, unan, at kumot, may biglang umikot sa tiyan ko.



'You're only mine Andrey' naririnig ko sa isip na sinabi ni Kuya Liam. You have to promise Andrey...or i will never forgive you.



I can't let anything na may mangyari saamin ni Matthew sa gabing ito. Pumunta siya sa kusina ng malaking bahay at narinig kong naghugas. Sinundan ko siya doon at nag-offer na ako na ang magsasaing.



"Seryoso ka Matt na 24 hours mo akong kasama?" I asked habang sinasawsawan ang bigas.



"hehe. Hindi naman. Siguro'y mga 9 ihahatid kita papunta sa paradahan ng mga nag door-to-door." Ang sabi niya. Inilagay niya ang kawale sa kalan.



"Matt, promise you won't touch me." Bigla kong sabi maya maya.



"I can't..." Nakangisi niyang sabi sabay lagay ng mantika sa kawale.



"I'm serious Matt...And i trust you won't..." I made sure that my face were begging. Isinaing ko na rin ang kanin sa kalan.



"Hmmm...unless you would allow it." Ang sabi niya pa. "Naku, nasa ref pa pala yung sibuyas. Andrey pahawak nga muna." Inabot niya ang kutsara na ginagamit sa pagprito. Pinahinaan ko ang apoy habang hinintay si Matthew. Maya maya hinalungkat ko ang tray na may mga ingredients at sa ilalim ay nakakuha naman ako ng sibuyas. Agad ko iyong hiniwa at saka inilagay sa kalan. Dumating si Matthew na may dalang sibuyas pero niluluto ko na ang corned beef.



"Mayroon pala diyan. Akala ko wala na." Ang sabi niya. "Marunong ka pala magluto."



"Sus. Eto nga lang ang alam ko. Paborito ko kaya 'to kaya nagpaturo ako kay mama magluto para kung gusto kong kumain, ako na ang magluluto."



"Alam ko. Kaya nga yan ang napili kong ulam natin." Ang sabi niya naman habang nakapa-maywang habang tinitingnan ako magluto.



"huh? Panong alam mo?"



"Sa slum note ni Kayla. Diba sumagot ka dun? Pabalik balik ko yung tiningnan at halos makabisado ko na lahat ng paborito mo." Ang sabi niya while smiling shyly.



"Weeeee...Ganun ka na ka-obsess sakin? Pati slum note ko ini-istalk mo?' Biro ko naman. Tumawa naman siya at saka pumunta sa likod ko. He slid his arms around my neck at saka niyakap ako habang nakatalikod.



"Yeah...I guess i love you so much..." He silently whispered on my ear. Ewan, guni guni ko lang siguro na parang nararamdaman ko ang lips niyang dumidikit sa tenga ko. Hindi ko naman nagawang itaboy siya sa ganoong posisyon because his tone was rather sad. Parang nalulungkot siyang huling beses na kaming ganto. Maging ako ay nalulungkot din. Ngunit kakayanin ko para kay Kuya Liam.



Matapos naming kumain, naghugas siya ng pinggan samantalang nandoon ako sa labas, naglalakad-lakad sa garden. I stared at the stars as it continuously blinked at me. And i was suddenly mesmirized by the moment.



"Akala ko umuwi ka na." Ang sabi niya bigla, drawing near. Nilingon ko siya at saka ngumiti.



"Ang ganda naman ng view ng langit dito. At saka yung mga stars, feeling ko sakin sila lahat nakatingin. " Umupo ako sa damo ng garden habang patuloy pa ding pinagmasdan ang langit.



"I can be your star if you like." Ang sabi niya. He sat in the grass like me, but later on, he layed his back on the grass. Ginaya ko siya at mas lalo kong naenjoy ang moment.



"Andrey, let's ask each other questions that we both wanted to ask..." Ang sabi niya habang nakapako din ang tingin sa mga bituin. I looked at him and smiled again. I liked the idea so much. I want to ask him the questions that chained me for so long.



"Ang dami kong gustong itanong eh."



"Magsimula ka sa simula. hehehe." He smiled so sweetly that it almost melt my heart. And tulad nga ng sinabi niya, nagsimula ako sa simula.



"K-kelan mo ko unang napansin? I mean, hindi naman tayo close nung una diba? Since when did you start noticing me?" unang tanong ko. I want to know kasi kung mutual nga yung first eye to eye contact namin.



"Hmm...Noong nagrereport ako sa gym. The flow of my report was carefully planned, I projected for a perfect report, then i came accross your eyes. You were looking straight at me...at halos matunaw ako sa tingin mong iyon that i almost lost my focus....no, i lost my focus nga eh." He said, smiling.



"Really? That was nothing pa nung time na yun. I was just - sort of - scanning you and was simply thinking about you. Pero nung nahuli mo ko, naramdaman ko dun na may something. Which reminds me, bakit pala nung umupo ka eh hilaw ang ngiti mo? Parang napipilitan ka lang na ngumiti."



"Because i was so confused of how i felt while...looking at you. Kaya nga sinubukan kitang kausapin kinaumagahan. Bakit naman napaka-uncomfortable mo nang mga oras na magka-usap tayo?"



"I don't know...Maybe because i was starting to feel that you are gonna make a big difference in my life. You know, before, i was such a spoiled prince in my own little castle...I don't let others easily come in my life. I want it to stay just as i wish it to be. But then you came...you...changed everything." I said.



"And i hurt you alot, didn't i?" Ang sabi niya, knowing the jerk he has been.



"Oo talaga. Especially nung inamin mo ki Ella na crush mo siya since 2nd year. Totoo ba yun?"



"Oo. She has been the apple of my eye nung second year. Until 3rd year, siyempre. I never intended na ligawan siya, and i don't know if you will believe this but, niligawan ko siya sa takot na...tuluyan na akong mahulog sayo. Heck, i was definitely so scared, so afraid of the alien feeling i feel each time our eyes meet...I was afraid to turn to a person i know i am not...or i thought i was not. Dahil kahit anong gawin effort, hindi ko matakasan ang fact na mahal ko si Andrey. Na kapwa ko lalaki. i don't know if i'm making myself clear but---"



"Of course i understand. I felt exactly the same thing. I tried hiding from the fact na KAPWA lalaki nga ang iniibig ko. But i didn't anyway. The more lang na sinusubukan kong labanan, mas lalo lang akong nahuhulog saiyo. Anyway, did you truly love my best friend?"



"Would you be angry if i said no? Not exactly no...i care for her so much..she's such a sweet lady. Pero, my heart belonged to someone else. And, isa pang dahilan kung bakit ko siya niligawan, is to see if nagseselos ka. But you never showed any sign na nagseselos ka. Minsan nga while i flirt with her almost sa harap mo, you don't know how i wish in the back of my mind na magshow ka man lang ng sign na nagseselos ka. But you never did."



"Hayy...Hindi mo lang alam kung gano ako nagseselos. Hindi mo alam kung ilang gabi akong nagsanay sa harap ng salamin para makabuo ng mga maskarang isusuot kapag i would spend another time with my my bestfriend talking about how romantic you are kapag nanliligaw. Sometimes nga i wish it was me. haha. but i also sincerely loved my bestfriend, i don't want to hurt her. Ayokong iwan siya sa time na napakasaya niya. How did the two of you broke up pala?"



"i confessed to her" he simply said. Napabalikwas ako sa pagkakahiga.



"WHAT!?" ang sabi ko.



"I confessed. Wala ba sa vocabulary ng best in english ng klase ang word na confess?" He joked. Dedma sa reaksyon ko.



"I mean, what did you say?" bumalik ako sa pagkakahiga sa damuhan. I really adore his boldness and recklesness....natatawa tuloy ako habang iniisip kung pano siya umamin kay Ella. Siguradong nag direct to the point agad siya. Ano kaya sinabi niya, I loved your best friend? In love ako sa best friend mo? I like Andrey?



Nakangiti akong parang tanga ng mga oras na yun.



"Ang sabi ko Sorry, but i love someone else. Then she ask who, then i said your name. Hindi naman siya nagulat ng masyado. She said she always knew that there's someone i love...only that hindi niya expect na ikaw."



"Was she hurt when you told her that?"



"Siyempre hindi na maalis yung masasaktan siya. But she understood. Siya mismo ang nagsabi na its useless to force herself saakin kung may laman na pala ang puso ko."



"Kelan mo ba tinanggap sa sarili mo na mahal mo ako?" Tanong ko na lang nung nagkaroon ng moment of silence.



"Hmmm...sa clinic ulit. Nung galit na galit ka sakin at pinapaalis mo ako but i keep forcing to help. The moment na galit na galit ka, but when our eyes met again, biglang naging maamo yung mukha mo. You lowered your guard down. You let me enter your life. Since that day on, i can't keep you out of my mind na. And i accepted the fact that i love you. But still, i ran away from it. Nakipagtigasan ako sa tinitibok ng puso ko."



"Eh bakit nung bakasyon lagi ka daw nagpupunta sa bahay nina Ella?"



"Doing my boyfriend duty? At saka gusto ko din mapalapit sa magulang ni Ella. Now that i think of it, i did sincerely loved your best friend too." He paused a while and stared at the sky, his eyes shining. "Kung hindi ko siya minahal hindi sana ako gumawa ng mga ganoong mga effort. Kahit nga mga monthsary namin ay napaka-romantic. I'm doing my very best para mapasaya ko siya."



Marami pa kaming napag-usapan pero nakalimutan ko na yung iba. We both didn't allow the night to end na may natitira pang tanong sa isip namin. I felt extra lightweight dahil i never thought the day would come na malalaman ni Matthew lahat ng saloobin ko. And i felt extra special too, i felt so lucky to be loved like that. At least alam ko na na habang im having the worst times of my life sa pag-question sa sexuality ko, hindi pala ako nag-iisa. Still, pareho namin inamin na nanghihinayang kami sa fact na pareho kami nagmamahalan but we both let pass what's already in our grasp. Pareho kami reflect ng reflect sa nararamdaman, pareho balisa. Kumbaga we're both beginners, kaya hindi talaga expected na hahantong ito sa happy ending kung pareho kami takot umamin, takot sa nararamdaman.



"Kumusta naman si Liam bilang boyfriend?" Ang sabi niya noong tapos na naming pag-usapan ang 'samin'.



"As a boyfriend? hmmm...He's the sweetest thing. He's the best. Wala na akong mahihiling pa. He has been my source of strenght for a very long time now. He's the reason why i managed to be happy despite the constant bumps here and there. Kaya nga nanghihinayang man ako na hindi natin naipaglaban yung nararamdaman natin, i don't regret na nasaktan ako ng sobra. Dahil during the darkest hours of my life ko nakilala si Kuya Liam. Kung babalik man ang oras na masasaktan uli ako sa piling mo, i'm willing na masaktan hundred times pa...dahil i know, at the end of the dark tunnel, someone who is unlike no other is waiting for me...waiting to love me." I said...every little word i say comes from my heart. And unknowingly, umiiyak na pala ako habang inaalala ang lahat ng times that Kuya Liam stood by me.



"You really love him, do you?" Matthew asked, in a soft husky voice.



"I love him so much i think i can't live without him na...I'm afraid na nga, paano kaya kapag graduate na tayo at hindi ko na makita si Kuya Liam...paano ko kaya magagawang mag-survive." I simply replied.



"Hey...Stop breaking my heart." Pabiro niyang sabi.



"I still have a wish to avail, right?" He said. Tumabi siya sakin sa pagkakahiga sa damo. He looked straightly into my eyes, melting me inside, and then asked.. "I wanna kiss you so bad...Kiss won't hurt right?"



Hindi naman siguro...I haven't forgot what i promised kay Kuya Liam, pero like what he said, a kiss won't hurt. Pero i haven't brushed my teeth yet! Corned beef pa na man ulam namin.



"M-may extra toothbrush ka?' I said awkwardly sabay balikwas.



"That means i can kiss you" He smiled soooo sweetly. "Oo, may mga toothbrush dun sa drawer sa labas ng bathroom na hindi pa nagagamit."



Tumayo naman ako at saka pumunta sa cr. After i brushed my teeth, tiningnan ko ang sarili sa salamin at parang tangang kinausap ang sarili.



"Andrey, self-control ha...You don't want to break your promise to Kuya Liam..." Nagtagal pa ako doon ng ilang minuto at itinatak sa utak na HANGGANG KISS lang ang mangyayari.



Bumalik ako sa garden at nandoon pa din si Matthew, nakahiga at nakatingin sa langit. I layed my back on the grass again, ang isang paa'y naka-angat at naghintay sa susunod na mangyayari. That awkward moment when you both know what to do but don't know how to start it.



"From now on, kapag titingin ako sa langit, i would always remember this perfect day." I said to break the defeaning silence.



"Yeah...and I would be your star Andrey...I will always love and guide you...from afar." He said in a sad voice. He then rose and change his position at umupo na lang. He slowly bent his head and kissed me.



So what happened was something like kissing under the moon. Romantic, passionate, and....romatic nga. yun na yun.

And he was one heck of a kisser, tell you. :P



When our kiss broke after 2 minutes, we we're both catching our breath. Noong maka-adjust na ako sa nangyari, umupo din ako gaya ng position niya.



"That was...great" I said, without even thinking.



"I have one more question" Pahabol niya nung magpapa-alam na sana ako para ihatid niya umuwi.



"May nangyari na ba sainyo ni Liam?" He asked. Nag-blush naman ako at inilayo ang tingin.



"I-i know this is too personal...and its also something na wala akong karapatan na itanong pero---"



"Oo...He was my first..." I said, nahihiya ang boses. Tiningnan ko siya, ang his face was terrible. Parang doomsday ang naging mukha niya sa narinig. Kaya touching his face, i came near and kissed him one more time. Matagal uli iyon, and we didn't stop until pareho na kami hindi makahinga.



"And one last question....last na talaga." Ang sabi niya ulit. "Have you ever fantasized about me?"



Nanlaki naman ang mata ko at saka nagblush...tumingin sa malayo, at saka ngumiti.



"Uyyy....oo ba?" Tanong niya, sinunod niya ang mukha ko at kinulit, pina-amin. "Weee....Did you? Did you?"



Kiniliti niya ako sa tagiliran na yun naman ang weakness ko.



"hoy! wag...ang lakas ng kiliti ko diyan!" i said when he poked me once.



"talaga?' excited niyang tanong. he poked me again at napa-igtad naman ako...



"Matthew, tigil!!!" I demanded. Pero mukhang hindi siya tinablahan at mas lalo pa ako kiniliti. It was unbearable kaya napahiga ako habang tawa ng tawa. Hindi niya naman ako tinigilan at naghanap pa ng ibang may kiliti ako. Pumalag naman ako with all my strenght at makaka-alis na sana ako ng umupo siya sa tiyan ko at patuloy akong kiniliti. Dahil dun hindi ko nagalaw ang lower body ko, at nagpupummiglas naman ang kamay ko't ulo habang tawa ng tawa sa ginagawa niya. Pati siya'y di magkamayaw sa kakatawa at dahil sa kakagalaw ko ng kamay, ni-lock niya naman ito gamit ang sariling kamay. Siyempre, ako namang si inosente, nakapikit pa ring tawa ng tawa at pinipilit na igalaw ang kamay until ako na lang ang tumatawa. I opened my eyes, and saw a new side of Matthew. Iba ang tingin niya, parang nagmamaka-awa, and his face was so serious and enchanting. Unti-unti na akong bumigay nung ilapit niya ang bibig niya sa labi ko, at saka muli niya akong hinalikan. Sa noo, on the tip of my nose, sa pisngi, at sa labi. He then lowered his kiss down to my neck, and i willingly tilted my head upwards to give him freedom. Then he stopped.



Natauhan naman ako at umalis siya sa ibabaw ko. He sat uli sa tabi ko habang pareho kami nag-adjust sa muntik na sanang mangyari.



"Did you just surrendered yourself to me?" He said. i think I did... :( But then ang lakas naman ng tibok ng puso ko, paulit ulit kong naririnig ang binitiwang pangako kay Kuya Liam.



Tumayo ako at nagsimula nang maglakad palabas when Matthew came over and then looked in my eyes.



"Andrey...i know we both want this..." He said and gave me another kiss which i didn't dare to resist. Para akong zombie na nasa ilalim ng kapangyarihan ni Matthew. He lead me to his room at umupo ako sa gilid ng kama niya. Then i heard na ni-lock niya ang pinto.



I won't forgive you. I heard Kuya Liam say.



Lumuhod si Matthew sa harapan ko at hinawakan ang mukha ko.



"Andrey, don't be guillty. Don't stop yourself. This is the last...our first and last...pagbigyan mo ako please. And i won't accept your no, hindi kita papayagang makalabas ng kwartong 'to."



Ayos lang siguro. Kuya Liam won't know...



And after this, I would say goodbye to Matthew anyway.



At nangyari na nga ang hindi dapat nangyari. Noong pareho na kami nakahubad ay bingi na ako sa boses ni Kuya Liam na sumisigaw sa isipan ko. Nang gabing iyon ay pareho kami nagpaubaya sa makamundong kaligayahan.



Nagising ako ng alas dose na ng gabi. Sariwang sariwa pa saakin ang kanina lamang ay pinagsaluhan namin. Una kong naramdaman ay kasiyahan, dahil hindi ko alam na aabot sa ganito, ngunit makalipas ang ilang sandali ay narinig ko uli ang boses ni kuya liam. I won't forgive you. And then a feeling of guilt swept through my whole body. Gusto ko nang umuwi...i want to see kuya liam so bad...i want to say i love him over and over again....and just forget the fact na bumigay ako sa tukso.



Ginising ko si Matthew habang pareho pa din kaming nakahubad.



"M-matt...i want to go home." I said. He rose attentively naman at saka umupo tulad ng posisyon ko.



"S-sigurado ka? You can just stay here till morning. Ihahatid kita sainyo. Ako nang bahala kina mama mo...I'll willingly accept their scolding." Ang sabi niya while kissing my shoulders. He came nearer and using his tounge, he gently licked my neck pataas sa aking tenga. I closed my eyes and felt the sensation it gave.



"I'm ready for round 4...." he said with a very sexy voice...oo, hindi yan typographical error, nakatatlong round na kami. He kissed me again at maski ako ay ready na sana sa round 4 nang bigla kong marinig ang boses ni Kuya Liam.



I won't forgive you.



It sounded too real na i almost thought he was outside. Napabalikwas ako sa higaan at saka tumayo. Pinulot ang mga damit at isa isang isinuot ito.



"I really want to go home Matt. May sasakyan pa kaya?" I said. Tumayo din siya at saka nagbihis din.



"Tayung-tayo na sana si Junior ko..." Ang sabi niya habang isinusuot ang pantalon. "Oo meron pa. Door-to-door. Mahal ang bayad pero ako na bahala dun."



Nang pareho na kami nakapagbihis, inihatid niya ako at inalalayan hanggang sa malapit na kami sa kalsada. Pero i stopped noong malapit na kami.



"Matt, let's forget what happened this night." I blurted out. Napatingin naman siya sakin, question and sadness written in his face. "Let's end this now. Pinagbigyan lang kita, no, nagustuhan ko din ang nangyari kagabi, pero, huli na iyon. Let's never remember it again."



"No Andrey...i can tell you i will forget it pero my heart won't. I WILL always cherish everything that happened yesterday. After a long time na ginusto kong ilabas ang nararamdaman ko't nagawa ko rin, you're asking me to forget it...its too cruel." He said.



"Matthew, i beg you, forget this day. Forget me. Para sakin. Masaya na ako kay Kuya Liam. I made a huge decision na pagbigyan ka, sana pagbigyan mo naman ang hiling ko...Kalimutan mo na ako." I felt tears roll down my face. He came closer and held my face with both hands.



"See? Even you're eyes are resisting what you're saying...Andrey don't do this." He begged, i can see tears flowing in his eyes too.



"No Matt. I made this decision before i decided to meet you yesterday. I promise i will love Kuya Liam with all my heart after the perfect day...and i never planned na umabot tayo sa gabi. Pero nangyari na, at hindi kita sinisisi dahil may kasalanan din ako. Did you know i was supposed to meet kuya liam yesterday afternoon? Pero binigay ko na ang hapon saiyo, pati na nga ang gabi...I made a huge deal, matt. hindi mo lang alam...Kaya please, forget me." I said at inalis ang kamay niya sa mukha ko.



"Let's treat each other like strangers from this day onwards. Let's never talk, or even share a smile with each other. Let's banish those memories we made yesterday. And if until the end, nagawa mong panindigan ang mga sinabi kong ito, i would always treat our memories special. And you would always be special for me. But for now, Kuya Liam is my all...So forget me." I said and turned back.



"Pero kung dumating ang araw na saktan ka ni Liam, don't expect me to just watch and look. And remember that i love you Andrey... I always will." Ang sabi niya. Hindi ko na siya tiningnan at lumapit sa driver ng single na motor. At saka nagpahatid saamin.



While on the way, my tears kept flowing. I felt too many things. The fact na hindi na kami magpapansinan ni Matthew bukas makes me sad...but somehow, i feel happy and relieved na i managed to let go. And so i promised myself I will love kuya liam with all my heart.



Nang bumaba ako sa motor, inabot ko ang bayad at saka nagmadaling pumunta sa bahay. I carefully opened the gate and tried to sneak in when i saw a shadow near the door. My eyes widen when i realized who it was.



Si Kuya Liam.



"K-kuya...a-anong ginagawa mo dito sa ganitong oras?" tanong ko. In a second, bumalik ang tanong na iyon saakin. He harsly grabbed my wrist at pwersahan akong hinila papunta sa may waiting shed na medyo malayo sa bahay namin.



"San ka galing!" Bulyaw niya agad.



"Sinong kasama mo?! Si Matthew ba!? Ha!!" He shouted at me. Inalis ko ang kamay niya subalit ang lakas ng pagkakakapit niya dito. "Alam kong nag-usap kayo ni matthew sa likod ng room na magkikita."



"kuya masakit na..." Ang sabi ko habang pinipilit na alisin ang kamay ni kuya.



"ANSWER ME!" he shouted. "Maghapon kang wala, umaga pa lang pumunta na ko dito, naghintay ako, Andrey, naghintay ako! pero hindi iyon ang issue. Sinong kasama mo!?" He said



"Sumagot ka!" he pushed me on the wall sanhi nang malakas na pagkakatama ko sa pader. I felt dizzy. Ngunit kahit mahimatay pa ata ako ay parang pipilitin pa rin akong sumagot ni kuya.



"K-kuya, n-natatakot ako sayo..." I said, at saka umiyak.



"Wag kang umiyak, pu**** i**.!" Sinuntok niya ang pader sa ng napaka-lakas that i'm sure nasugatan siya. I scanned his face at nakita ko ang tumutulong luha sa matigas niyang mukha.



"O-oo kuya...Si Matthew nga..." It was almost a whisper. At nang marinig iyon, tumalikod si Kuya sakin at saka sinuntok ang pader habang pinipilit ang sariling wag sumigaw. "ARRRGGGHh....!!!" Ang sabi niya habang buong lakas at paulit-ulit na sinunsuntok ang pader. "Bakit Andrey, BAKIT!" dali akong lumapit sakanya at saka niyakap siya habang nakatalikod, but he violently pushed me away na sanhi ng pagkakatalsik ko sa pader. Lumapit uli siya sakin at pinagitan ang dalawang kamay sa ulo ko habang patuloy naman ako sa pag-iyak. I can see anger burning in his eyes, and i suddenly wished this was all a dream.



"May nangyari ba sainyo?! Sumagot ka!!!Ganitong oras ng gabi ka umuwi, sabihin mong walang nangyari sainyo!" He shouted, still hitting the wall. Iyon bang, alam niya na ang sagot but he still want to hear it from my mouth.



Sa takot, tumango na lang ako habang umiyak. At nang makumpirma niya iyon, yumuko na lang siya at humagulhol.



"bakit Andrey?, bakit?.....binigay ko naman sayo ang lahat!...why can't you keep a single promise? ano pa bang kulang? San pa ba ako nagkulang?" Ang sabi niya habang patuloy pa rin ang pagiyak.



Niyakap ko naman siya at umiyak na sinabi "Kuya, sorry...its my fault...pero please listen to me first.." I begged.



Inalis niya ang kamay ko and looked at me sharply.



"Remember what i said? I will never forgive you Andrey. Nagawa mo sakin to dahil akala mo ba hindi kita kayang iwan? I always knew na hindi ko kayang burahin ang pagmamahal mo kay Matthew. I always knew that there is a part of you na para lang sa Matthew na yon. I almost thought you can love me like you loved him. Pero now I know na hopeless na iyon. Kung nagawa mo sakin 'to ng isang beses, mauulit at mauulit pa 'to. " Ang sabi niya na may panangis. Every word he said were like needles na tumutusok sa puso ko. I want to explain, i want to tell him na siya ang pinili ko, but every word i will say seems nothing sa galit niya. "Try living without me muna Andrey. Kung akala mo you have everything, well then aalis na ako sa buhay mo. Nang maranasan mo man lang ang feeling ng mawalan."



"Kuya!!! Kuya makinig ka sakin....Kuya mahal kita!!!! Hindi ko kayang mawala kaaa.....Kuyaaaa!!!...." Ang sabi ko ngunit dire-diretso lang siya sa pagtahak ng daan palayo saakin.



Umiyak ako ng umiyak.



Pero hindi na bumalik si Kuya.
Posted by at
Labels:

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)