Flickering Light (06-10)

By: (ash) erwanreid

Source: bgoldtm.blogspot.com

[06]

Halos lahat ay nagpapahinga ng mga oras na iyon. Katirikan ng araw. Naroon parin ako sa cottage naka-upo sa lamesa, nagpapatunaw. Pinapanood ang mga alon. Wala sila dahil napag-kasunduan nilang maglakad-lakad. Kani-kanina pa. Pero nang mapatingin ako sa gawi kung saan sila dumako ay napansin kong parating si Arvin.

Nagtataka kung bakit hindi niya kasama ang iba.

"San na sila?" sigaw ko nang medyo malapit na si Arvin.

"Nandoon parin." sigaw rin niya.

"Bakit ka bumalik?" tanong ko nang nasa harap ko na siya.

"Sabi ko mag-babawas ako eh." sabay tawa ito.

"Ah... maganda ba roon?"

"Parang ganun din. Okey lang.  Naka-kita kami ng dikya pero patay na. Nandoon sa pampang, nakabulagta."

"Talaga? Gusto kong makita." Bumaba ako sa pagkaka-upo. "Pupunta ako."

"Teka, sabay na tayo."

"Sumunod ka na lang. Baka matagalan ka pa eh." tinutukoy ay ang pag-babawas niya.

"Biro ko lang iyon sa kanila. Para hindi nila sabihin K.J. ako. Ako pa naman ang nagpresenta."

Nagtaka ako. "Eh bakit ka bumalik?"

"Wala lang nabagot ako eh."

"Ano kaya iyon? Umalis ka doon kasi nababagot ka tapos sasabay ka sakin? Nge."

Tumawa lang ito. Nakatingin siya sa akin. Nakatitig. Hindi ko mawari kung ano iyon. Hindi naman siguro ano. Bigla siyang nag-salita.

"Samahan mo ko."

"Saan?"

"Doon."

"Sige."

Sinundan ko siya. Napansin kong binabagtas namin ang papuntang shower room.

"Anong gagawin mo dito?" tanong ko nang mapatapat kami sa isang wall na may nakalinyang shower.

"Hindi dito. Doon."

Tinutukoy niya ang shower room mismo. May karatula kasi sa may pinto na shower room slash men. Maliban kasi na nasa labas ay meron ding room sa mga gusto ng privacy.

"Maliligo ka na?" tanong ko.

"Hindi."

Sinundan ko siya sa pagtuloy doon. Nang makapasok na kami, napansin ko na may pintuan ang bawat shower. Nagtungo si Arvin sa likuran ko. Nilingon ko siya kung bakit. Pero tinutulak niya ako papasok sa isa sa mga shower na may pinto.

"Bakit ba?" tanong ko nang tuluyan na akong nasa loob.

Siya ang huling pumasok at ang nag-sara ng pinto.

"Oh, ano?"

"Siyempre..." naka-ngiti ito. Alam ko may karugtong iyon pero hindi niya tinuloy.

"Siyempre?"

"Bakit ka ba tanong ng tanong? Alam mo naman yon."

Speechless. Oo, alam ko naman talaga. Pero parang hindi na ako makatingin ng diretso sa kanya sa binitawan niyang salita. Nagmamaang-maangan naman talaga ako. Ayaw ko kasi na sa akin magmula ang mga salitang sa katotohanan ay hindi namin dapat ginagawa.

Para akong nahimas-masan sa huling pumasok sa utak ko. Nagpasya akong lumabas ng pinto. Ngunit hindi pa ako nakakalagpas sa kanya ng pigilan ako. Tumingin ako sa kanya para mag-protesta. Ngunit bigla niya akong hinalikan. Nabigla ako sa ginawa niya. Tatangkain ko sana siyang itulak ngunit ang lakas ng kapit niya sa balikat ko. Nawalan ako ng lakas. Napa-pikit nalang ako.

Nung una asiwa ako sa pagkaka-lapat ng aming mga labi. Marahas ang halik niya noong una. Ramdam ko ang panginginig niya na tulad ko. Pero dahil hindi na ako kumontra, binago niya ito sa masuyong pag-halik. Nanghihina ang tuhod ko na maaari akong mag-collapse anong mang sandali ngunit ang pagkaka-hawak sa akin ni Arvin ang nagbibigay sa akin ng lakas.

Gumaganti na rin ako. Hindi ko alam kung saan niya natutunan ang pag-halik. Ang sarap, tamis ang aking nararamdaman at sensasyong nagbibigay sa akin ng arousal. Mga dila naming tila nag-eespadahan. Na kahit kapwa  nauubusan ng hininga ay patuloy ang maalab na pakikipag-isa ng mga labi.

Wala akong utos sa sarili kong katawan ngunit ang aking kamay ay tinungo ang kanyang likuran. Kumapit ako sa kanya pababa sa kanyang medyo basa pang shorts. Dahil doon, naging mahigpit ang pagkaka-lapat ng aming mga katawan. At damang-dama ko ang mala-bundok sa kaumbukan ang kanyang harapan.

Ang laki na ni Arvin. Pinag-kadiinan ko ang aking katawan sa kanya upang sa gayo'y mas lalo kong madama ang lahat-lahat sa kanya.

Si Arvin ang bumitaw sa pag-halik. Nakatitig siya akin habang yakap namin ang isa't isa. Ngumiti siya sa akin. Nagbaba ako ng tingin dahil may hiya akong naramdaman.

"Bakit?" tanong niya sa akin.

"Wala naman."

"Okey lang naman sayo diba?"

Napa-ngiwi ako. Hindi ko na namamalayan ang sandali sa tagal niya akong hinalikan tapos tatanungin pa ako kung okey lang naman sa akin. Gusto sabihin ng labi kong "di ba obvious?"

"Ano? Bakit hindi ka nasagot?"

"Wala."

"Anong wala?" naka-kunot ang noo nito. Pero nakangiti.

"Aalis na nga ako. Ang dami mo namang tinatanong?" nayayamot ako.

Natawa si Arvin. Hindi malakas pero maaring marinig ng sino mang nasa loob din ng private shower room.

"Baka may makarinig sayo?" sabi ng may pag-aalala.

"Wala kayang tao."

Wala naman talagang tao.

"Eh kung may pumasok?"

"Eh ano? Paki-alam nila kung tumawa ako?"

"Siyempre, magtataka iyon. Iisiping may mga tao dito."

"Natatakot ka?"

"Hinde... Okey nga na makita nila tayo dito eh." para namang nakakatuwa ang ginagawa namin.

Tumawa ito sa tinuran ko.

Muli niya akong hinalikan ngunit mabilis lang. Ini-angat niya ang aking sando para mahubad ko iyon. Binuksan ko ang shower para mag-mukhang may naliligo.Muli niya akong hinalikan sa labi sa leeg habang humahaplos ang aking kamay sa kanyang likuran. Itinaas ko ang kanyang t-shirt na suot upang mahubad niya ito.

Nang kapwa na kami hubad sa pang-itaas mas lalo ko naramdam ang tindi ng init sa kabila ng pag-bagsak ng tubig mula sa itaas. Ibinaba ko ang kanyang gartered-short. At muling sinalat ang kanyang pwetan. Lalong tumitindi ang aking pakiramdam na para bang ako'y lalagnatin.

Muli niyang binawi ang kanyang labi. Dumako ang kamay niya sa shorts ko. Ibinaba niya ito kasabay niya ang panloob ko. Medyo nakaramdam ako ng hiya ng bumulaga ang aking ari na tigas na tigas. Hinawakan niya ito para at sinimulang pagalawin ang kanyang kamay. Napakapit ako sa balikat niya sa tindi ng kakaibang kiliti sa aking kaibuturan. Para bang may kung anong makati sa loob ng aking ari na nagbibigay ligaya sa akin.

Maya-maya ay binitiwan niya ang akin. Hinubad niya ang natitira niyang saplot upang maging malaya ng lahat sa kanya. Excited akong makita iyon sa gitna ng liwanag. At sa sandali lang, binigyan katuparan ang aking hiling.

Ang swerte ng mag-aari ng ari ni Arvin. Kahit sa kabataan niya ay may angkin na siyang maipagmamalaki. Hindi ako nakapag-pigil pa at hinawakan ko iyon. Nangingiti ako. Ang sarap damhin ang kalakihan at katabaan niyon.

Lumuhod na ako. Alam ni Arvin na iba ang magiging pakiramdam niya sa pagpapatuloy ko kaya minabuti niyang sumandal sa wall. Sinimulan ko iyon sa pag-bati. Habang gumagalaw ang aking kamay sinimulan kong dilaan ang mga itlog sa puno ng kanyang ari. Nakita ko siyang napa-tingala. Alam kong naka-darama siya ng kasiyahan. Kumapit siya sa aking ulo. At nagsimula akong kainin siya.

Hindi siya kasya sa aking bibig pero pinipilit ko hanggang sa aking makakaya na kainin ko siya ng buo. Parang lolipop kung himudin ko ang kanyang ari. Mga hindi maintindihang salita ang namumutawi sa kanyang bibig na patunay na sarap na sarap siya sa aking ginagawa.

Bigla akong nadismaya ng i-urong niya ang aking ulo palayo sa kanya. Tumingin ako sa kanya. Iginiya niya akong tumayo.

"Bakit?" tanong ko.

May ibinulong siya sa akin.

"Ha?" nagulat ako sa binulong niya.

"Sige na."

"Ayoko, masakit yun."

"Sige na bilis. Talikod ka.

"Ayoko."

Nakita ko ang mukya niya sa pagka-dismaya. Para naman akong nakaramdam ng guilt pero kinakabahan ako. Nagpasya akong tumalikod. Pinatuwad niya ako. Sa aking pwetan naramdaman ko ang ulo ng kanyang ari. Ang sarap ng feeling pero nang sinimulan niya itong ipasok ay talagang napa-ngiwi ako sa sakit. Hindi ko inaasahang ganoon pala talaga iyon kasakit. Halos hindi niya pa naipapasok pero parang gusto ko nang sumuko.

"Dadahan-dahanin ko." sabi niya.

Muli akong napa-pikit para sa susunod na mangyayari. At muli, naramdaman ko ang mas higit pang sakit. Naririnig ko ang hingal niya nang maipasok niya ito ng buo. Nagulat ako ng hugutin niya ang kayang ari. Para akong... ewan. Napahawak ako sa kanyang ari para mapigilan ang pag-hugot nito ngunit kahit gusto kong gawin hindi ko nagawa nang muli niya itong ibaon sa akin. Masakit pero parang naging handa na ako sa pag-ulos na iyon. Paulit-ulit niyang ginawa nang mabagal hanggang sa paunti-unting ay bumibilis.

Patuloy akong napapangiwi pero sa kabilang banda ay nakakaramdam na ako ng sarap. Nagsimula na siyang magbitiw ng mga halinghing na patunay na malapit na siya sa rurok ng tagumpay. Hinugot niya ang kanyang ari. Ngunit patuloy niya itong sinalsal para mapag-tagumpayang marating ang langit. Hindi iyon naging matagal. Kaagad-agad ay sumirit ang kanyang masaganang dagta.

Hingal nang manumbalik ang tingin niya sa akin na kasalukuyan na akong nakatayo sa kanyang harapan. Hindi ko inaasahang luluhond siya para isubo ang bahagyang katigasan ng aking ari. Ginawa niya iyon at nagbigay sa akin ngmatinding sensayon. Hindi niya tinigilan hanggat hindi niya ako napapaligaya. Sumabog ang aking katas ng buong-buo sa kanyang bibig. Hindi niya nilunok pero hindi ko siya nakitaan ng pandidiri.

Lumabas kami ng shower room ng patay-malisya. Walang tao kaya nakahinga ako ng maluwag. Bawas alalahanin. Diretso kami kung saan naroroon ang aming lugar pahingahan.

[07]

Naabutan namin ni Arvin doon ang tropa na nagkakainan. Saka ko lang nalamang ang snacks ko pala ang tinitira nang makalapit kami roon. Wala akong reklamo, para sa lahat naman iyon at saka sa kanila din naman ako kumakain.

"San kayo galing?" si Josek ang unang bumati.

"Tingin mo?" balik na tanong ni Arvin. Hindi siya galit ngunit may pagka-siryoso.

"Nagtatanong lang naman ih." talagang pinagkadiinan ni Josek ang huling salita na para bang bata.

Natawa ako sa tinuran na iyon ni Josek.Umupo ako sa tabi ni Josek dahil iyon ang bakante. Si Arvin ay sa tabi ni Mike na habang kumakain ay nakapatong ang babasa lamesa.

"Bakit?" tanong ko kay Mike.

Umiling lana ito. Siguro napagod lang.

"Sigurado ka? Baka hindi ka na abutin ng gabi niyan?" biro ko sa kanya.

Napangiti lang siya sa sinabi ko.

"Grabe naman ito." si Josek. "Ikaw nga diyan ang yari mamayang gabi."

Natawa ako sa dipensa ni Josek para kay Mike.

"Teka, nagbanlaw na ba kayo ni Arvin?"

Napatingin ako kay Arvin. Hindi ito kumikibo pero nakatingin sa akin. Nagbawi ako ng tingin at sumagot kay Josek.

"Oo, kukuha na nga ako ng damit ko pamalit eh."

"Bakit hindi ka pa nagdala?"

Parang hindi ako makasagot. Parang ang tanong ay magdadala sa akin sa kapahamakan. Muli akong napatingin kay Arvin.

"Akala ko kasi, na... mag, sasamahan  ko lang si Arvin sa palikuran. Dumiretso na ako sa shower room."

Pagkatapos noon ay tinungo ko ang aking bag. Kumuha ako ng damit pamalit. At nagpaalam na magbibihis lang. Pagtalikod ko, narinig ko pang nagtanong si Josek kay Arvin kung magpapalit na rin ba siya. Pero hindi ko narinig na sumagot si Arvin.

Sa daan ay nagtataka ako sa sarili bakit bigla nalang akong nakaramdam ng biglaang takot. Wala naman sa tono ni Josek ang nanghuhuli o kung ano pa man na maari kong ikabahala. Sa nakikita ko kay Arvin parang wala siyang pakialam. Hindi ba siya natatakot o sadya lang na magaling siyang magtago.

Nagpalit ako ng damit pero nagpatagal ako. Ayokong bumalik ng madali para kasing ako ang pinaguusapan parin nila. "Hindi kaya may alam sila? Hindi naman siguro." Binalikan ko ang mga eksena kung nasaan sila nang may nangyayari sa amin ni Arvin. Wala naman akong nakikitang kakaiba sa ikinikilos nila.

Bumalik na ako sa cottage. Naandoon parin sila pero mga nakasalampak ang mukha sa lamesa maliban kay Joshua na nakandal sa haligi.

"Ang tagal mo naman?" si Joshua.

"Wala lang. Bakit?"

"Halos ubusin na namin ang pagkain mo hindi ka pa nadating."

"Okey lang yon." sabi ko.

"Hindi ka na maliligo mamaya?"

"Malamang." sagot ko. Sinadya kong lagyan sarkasmo ang sagot ko. Maitago ko lang ang gumugulo sa isip ko.

"Sabi ko nga."

Hindi ko naman siya naramdamang nainis sa sagot ko.

----

4pm, mainit pa rin pero nakikita ko na ang karamihan sa gilid ng dagat na naglalakad, nagtatampisaw at ang mangilan-ngilan na naliligo. Sigurado ako pagtuntong ng ala-singko, dagsaan na naman ang tao sa dagat.

Pero kaming tropa ay nagkakasya parin sa cottage mga nagpapahinga.

Pinagmasdan ko si Arvin. Hindi ko nakikita ang kanyang mukha dahil nakayuko nga ito sa lamesa. Kasabay ng aking pagmamasid ay pagalaala sa nakaraan namin.

Mga bata palang kami, magkakilala na kami ni Arvin. Inaanak ni papa si Arvin. Sa simbahan kami laging nagkikita. Lalo na nang mag preparatory siya sa school ng simbahan at kinder naman ako. Hindi ko na matandaan ang buong detalye noong mga ganong edad palang kami pero masasabi kong noon palang ay magkalaro na kami. Siguro nasa elementary na kami, mga grade 3 and 2, ang napakarami naming kakulitan ni Arvin. Katulad ng pagtapak sa mga plant-box kahit maluwag ang daan. Pag-akyat sa puno ng duhat o sa bubong ng simbahan na dati ay maliit palang kaya kayang akyatin kahit bata, makasungkit lang santol at mangga. Hilahin pababa ang mga sanga ng guyabano at pitasin ang mga bulaklak ng orchids. Diyan kami madalas mapagilan ng asawa ng pastor namin. Lagi kaming pina-memorize ng mga talata sa Bible na ang haba-haba. Hindi pwedeng umuwi hanggat hindi tapos.

Hindi lang iyon, madalas nauuna pa kaming kumain ng sopas, lugaw o champorado sa kitchen kahit hindi pa tapos ang sundays school. Ang mama kasi ni Arvin ang cook pa noon. Nagawa rin namin ang pagiging mapanira ng gamit. Mga visual aides ng mga guro ng academy ng church kung saan kami nag-aaral. Mang-bully ng kapwa estudyante. Kaya lagi kaming nasa guidance noong mga araw na iyon. Kaya si Arvin ang partners in crime ko noon.

Bestfriend kami ni Arvin kahit hindi na sabihin pa. Kaya lang ng mag-hayskul siya ay lumipat siya sa public. Hindi ko na masyadong nasusundan ang mga gusto niyang gawin na dati rati ay ako ang laging kasama. Pero kahit ganoon pag araw ng linggo ay lagi parin kaming magkasama.

Nang taong iyon ay bumuo ang simbahan ng choir group na kami ang kasali. Juniors choir iyon na nasa edad 15 pababa. Duon namin naging close sila Mike at Joshua kahit laking simbahan din sila. Dumating din ang time na nakilala ko si Josek dahil sa isang evangelism sa barangay nila at nadala ko siya sa simbahan. Hanggang sa ngayon kami na ang magkakasama.

Natatawa ako sa mga naalala ko. Hanggang sa muling sumagi sa aking isipan ang nangyayari  naman sa amin ni Arvin. Hindi ko matandaan kung paano, kailan umusbong ang ganoong gawain sa amin ni Arvin. Dati pa ba na may pagtingin sa akin si Arvin? Imposible. Wala akong nakikitang ganoon kay Arvin dati. Sadya lang sigurong kati ng katawan. Pero paano niya naisip na gugustuhin ko rin ang ganoon o bakit ako ang napili niya? Parang may sagot ako ngunit hindi ako sigurado. Muli na namang naliligalig ang aking isipan.

Natigil ako sa pag-alaala sa nakaraan ng iniangat ni Josek ang kanyang ulo sa pagkakayuko sa lamesa.

"Nakatulog ka?" tanong ko.

"Oo, ang sakit sa ulo matulog nang nagpapatuyo." reklamo ni Josek.

"Hindi kaya." biro ko sa kanya.

"Hindi ka umidlip"

"Hindi. Ayoko. Nakatulog na naman ako kanina."

"Ah... tulog uli ako."

"Sige lang."

Muli nga nitong pinatong sa lamesa ang kanyang ulo para muling umidlip. Napangiti nalang ako.

-----

Naiwan ako sa cottage mga bandang ala-singko y medya. Tulad ng inaasahan, halos ang lahat ay nasa dalampasigan na naman. Naiwan akong nagmamasid. Lalo sa grupo ni Arvin na nagtatampisaw, naghahabulan at nagkakatuwaan. Napapangiti ako sa mga nangyayari sa kanila. Maya-maya ay nagbago sila ng laro. Nagluksong-baka sila at si Joshua ang unang taya. Nakita kong yumuko si Joshua patuwad bilang taya at lulukso doon sina Arvin. Nang nagluksuhan ang lahat natuwa ako dahil walang nataya. Walang sumabit sa katawan ni Joshua. Ngunit sa paulit-ulit na paglukso natural na tumataas din ang dapat luksuhin ng mga hindi taya.

Unang lumukso si Arvin. Hindi ko inaasahang matataya siya sa puntong iyon. Natawa ako sa naging sa pagkakasubsod ni Joshua at Arvin sa tubig. Tawanan ang lahat ganun din ang mga iba pang nanonood sa kanila.

Hinihintay kong yumuko na rin si Arvin bilang bagong taya sa laro. Ngunit hindi siya yumuyuko kundi patuloy na tumatawa. Pinipilit siya ni Joshua na gawin iyon ngunit nagpapahila siya. Nakakunot ang noo ni Joshua na halatang nadidismaya dahil hindi pa makaganti. Pero patuloy si Arvin. Ayaw niyang maging taya.

Kahit malayo sila. Alam kong nagkakantyawan ang lahat kay Arvin at sinasabihan ng madaya. Natatawa naman ang ilan sa pagsadya ni Arvin na inisin si Joshua. Ang nangyari pa, nagpahabol si Arvin kay Joshua.

Tumakbo si Arvin palayo sa dagat sa direksyon kung saan naroon ako. Pero sa ginawa niyang iyon iba ang tumakbo sa aking isipan. Imbes na ang katuwaan na nagpapahabol si Arvin kay Joshua ay ang katangian nito ang umiikot sa aking utak.

Hindi naman ako dati mapagmatyag sa pisikal na katangian ni Arvin pero habang tumatakbo siya papalapit sa akin ay ang katawan nito ang napapansin ko. Para sa akin, kay kisig ni Arvin habang tumatakbo palapit sa sakin. Kahit naka-tshirt ito ay para bang hubad na nag-aanyaya.

Saglit na napatigil ako nang sa tabi ko dumiretso si Arvin.

"Kuya Ren oh, si Joshua ayaw patalo." kumapit pa sa akin si Arvin.

"Sandali basa ka. Wag mo akong kapitan." inilayo ko ang katawan ko sa kanya.

Parang hindi nito narinig ang sinabi ko,

"Ang daya mo, balik ka ron. Taya ka eh." si Joshua.

"Ha? Ayoko na. Napagod na ako." nang-aasar pa si Arvin  habang nagsasalita.

"Ano? Ang daya naman talaga oh." hinihila niya si Arvin.

"Kuya Ren oh, ang kulit."

Muli nanamang kakapit sa akin si Arvin.

"Ano ba. Basa ka nga eh." saway ko.

Ngumiti lang ito. Parang inaasar din ako. Maya-maya ay binitiwan na ni Joshua si Arvin. Tumalikod na ito pabalik sa dagat.

"Joshua." tawag ni Arvin, "Galit ka?" para bang nang-aasar pa si Arvin kay Josek.

Lumingon si Josek ngunit nang marinig ang mga huling salita ay muli itong naglakad palayo sa amin.

"Nagalit ata yon." sabi ko kay Arvin.

"Hayaan mo siya."

"Para kang sira."

"Talaga?" nakatingin ito sa akin. Bahagyang nakangiti.

Nagulat sa ako sa reaksyon niyang iyon. Parang may ibang ibig sabihin sa kanya.

"Bakit?" tanong ko. "Bakit ganyan ang reaksyon mo?"

Tumawa lang ito at bumalik sa dagat kung saan naroon sila Joshua.

Naguluhan ako sa inasta na iyon ni Arvin. Sa pagkakatingin niya sa akin kanina ay nakaramdam ako ng kabog sa aking dibdib. Kahit wala na siya sa aking harapan ay mukha nito ang nasa aking isipan.

"Gwapo pala si Arvin." parang nagulat ako sa naisip kong iyon. "Kailan pa ako naging attracted sa lalaki. Hindi, napansin ko lang. Pero bakit ngayon ko lang iyon naisip, eh ang tagal na naming magkakilala?"

Para akong sira sa pagtatanong sa aking sarili. Pero totoong ngayon ko lang talaga napansin. Bigla akong kinilig nang maalalang lumapit siya sa akin kanina na para bang naglalambing at humihingi ng saklolo laban kay Joshua. At muling ibinalik sa aking isipan ang pagkakatitig niya sa akin bago siya umalis.

Gusto ko siyang magbalik sa aking tabi at muling makita siya ng malapitan. Gusto kong makita muli ang kanyang mga mata na tumititig sa akin. Ngunit hindi ko na iyon magagawa dahil muli na silang naglalaro ng luksong baka. Hindi naman pwedeng ipagsigawan kong lumapit siya dito at tumabi sa akin o lumapit sa kanya at ibulong o hilahin pabalik sa tabi ko.

[08]

Nagkasya na lamang ako sa pagmamasid sa kanya. Nakakalungkot dahil nakikita ko siyang tumatawa ngunit hindi para sa akin. Nakikipaglaro siya ngunit hindi ako ang kasama niya. May oras na naghihilahan sila, ang gusto ko ako ang hinahawakan niya. Sa sobrang tuwa nila sa kanilang nilalaro, napapahiga sila sa dalampasigan para maibsan ang sakit ng tiyan sa katatawa, gusto ko ako ang katabi niya.

"Ano ba ang pinag-iisip ko?" muli ko nanamang kinakausap ang aking sarili. "Nagseselos ba ako? Ano ba ang nararamdaman kong ito? Natural lang naman sa kanila ang maglaro pero... bakit ang gusto ko ako lang ang dapat na kausap  ni Arvin."

Para akong naluluha sa puntong iyon. Gusto ko siyang pagmasdan hanggang sa nakikita ko siya pero nakakaramdam din naman ako ng sakit sa aking puso. Hindi ko alam kung tama o mali basta ang alam ko, yun ang nararamdaman ko.

Umalis ako sa cottage. Nagtungo ako sa isang open function hall ng beach resort para makinig sa mga umaawit sa videoke. Mga Adults ang karaniwang naka-istambay sa lugar na iyon. May ilan ding hindi ko kilala na gustong umawit. Pero nang dumating ako, kilala ko ang umaawit.

Umupo ako sa isang sulok, nakikinig sa umaawit. Doon ako magpapalipas ng oras para makalimot sa hindi ko maintindihang sakit. Ipinatong ko ang aking siko sa lamesa para itungkod sa aking ulo. Hindi ko namamalayang kahit ang aking atensyon ay nasa kumakanta, ang isip ko  parin ay na kay Arvin. Ang sinasabi ng aking isipan ay kung kailan kami muling magkakatabi ni Arvin.

Bigla akong napabalikwas nang muli ko na naman palang iniisip si Arvin. Napatingin ako sa karamihan kung may nakapansin sa akin dahil parang ang ginawang kong pag-galaw ay masagwa para sa mga makaka-kita. Wala naman, ang atensyon nila ay nasa umaawit parin.

"Nagsosolo ka?" tanong sa akin ng kakilalang matandang lalaki na lumapit.

Hindi ko siya namalayang tumabi sa akin. Kaya bahagya akong nagulat. Ngumiti lang ako sa kanya.

"Kakanta ka ba?" muli niyang tanong.

"Hindi po." sagot ko na may pag-galang.

"Pwede mo ba akong tulungan, pakihanap mo naman yung gusto kong kantahin. Nahihirapan kasi akong hanapin yung kanta."

"Sige po."

Kinuha ko ang song book sa kabilang lamesa. Wala namang gumagamit kaya nakuha ko agad.

"Tay, ano po bang kanta?"

"Ah... My Way." bigla itong tumawa.

Natawa ako sa tinuran niyang iyon. Sa isip-isip ko, gusto na yata nitong mamatay. Alam ko kasi ang nasa isip niya kung bakit niya iyon sinabi.

"Ah sige po. Teka lang." sinunod ko ang sinabi na may halong pagbibiro. "Gusto ninyong mabaril ah" sabi ko kapagdaka.

"Hindi. Hindi iyon, binibiro lang kita." muli itong tumawa.

"Ano po bang kanta, tay."

"Paki-hanap mo nga yung "How can I fall."

Napatitig ako sa kanya dahil hindi ko alam yung kantang iyon. Naisip ko nalang na isang kantang noong kapanahunan pa niya. Isang makalumang awitin.

Hinanap ko iyon at madali ko rin namang nakita. Ipinakita ko sa kanya at binigyan niya ako ng 5 peso coin para ihulog sa videoke. Mga ilang kanta nalang ang nakalinya bago ang kay tatay. Hinintay ko si tatay na makakanta. Nang si tatay na ang sunod, muling rumihistro sa aking isipan kung anong awitin ba iyong pinili ni tatay. "Alam ko ba iyon?"

Nang marinig ko ang intrumental ng awitin, nasabi ko agad na pamilyar ang tunog ng kanta. Hanggang sa simulan na ni tatay awitin ang kanta.

Give me time to care, the moments here for us to share

Still my heart is not always there

What more can I say to you

Wala pa sa chorus nasabi ko nang alam ko pala ang kanta ni tatay. Nakaramdam ako ng tuwa kaya sumabay ako sa awitin kahit hindi ko masyadong alam ang tono.

Could I lie to you, I'm just too weak to face the truth

Now I know I should make a move

What more can I say

How can I fall, how can I fall

When you just won't give me reasons

When you just won't give me reasons at all

When all faith is gone, I fight myself to carry on

Yet I know of the harm I do, what more can I say to you

Now I hold this line, I know the choice to leave is mine

I can't help what I feel inside

What more can I say

How can I fall, how can I fall

When you just won't give me reasons

When you just won't give me reasons at all

I'll follow through, I'll see I do

When the time is more right for you

I'll make that move, and when I do

Will I doubt again, the way I do

How can I fall, how can I fall

When you just won't give me reasons at all

How can I fall, how can I fall

When you just won't give me reasons

When you just won't give me reasons

How can I fall, how can I fall

When you just won't give me reasons

When you just won't give me reasons

Just won't give me reasons

Just won't give me reasons at all

How can I fall, I fall, I fall

How can I fall for you

How can I fall, how can I fall

When you just won't give me reasons

When you just won't give me reasons

Ang galing niya umawit. Bagay sa kanyang boses ang kanta. Ngumiti siya sa akin nang matapos niya ang kanta. Nagpasalamat siya at umalis.

"Tay, aalis ka na?" habol ko sa kanya.

Tumango lang siya at sumenyas na magpapahinga na siya. Saka ko lang napansing madilim na pala sa paligid. Saka ko rin naisip na hindi ko namalayang nawala kahit papaano sa isip ko si Arvin. Ngunit sa sandaling ding yon, tinanaw ko kung mahahagilap ba ng aking mata si Arvin? Hindi ko siya makita. Natatanaw ko ang cottage namin pero wala kahit sino ang naka-istambay doon. "Naandoon parin ba sila sa dagat?"

Tinungo ko ang aming cottage para doon ko tanawin kung nasaan na sila Arvin. Nang makarating na ako. Nakita kong magulo ang gamit nila na halatang naghalungkat sila. "Nagbabanlaw na siguro sila ng katawan. Pero ang tibay nila ah."

Inayos ko nang bahagya ang mga gamit nila. Inurong ko ang iba para maka-patong ako sa lamesa. Hihintayin ko sila hanggang sa maka-balik. Ngunit mga isang oras na yata wala parin sila. Napatingin ako sa nagluluto ng hapunan para sa lahat at para bang silay matatapos na at maya-maya'y maghahain na pero wala pa sila.

Ewan ko kung bakit ako kinutuban. Hindi maganda ang nasa isip ko sa mga sandaling iyon. "hindi naman siguro nila gagawin yon." Inalis ko sa aking isipan ang bagay na iyon dahil para bang nahihirapan akong huminga sa naisip ko.

"Bakit ba ganito nalang lagi ang nararamdaman ko? Eh ano naman." Lumingon ako sa direksyon kung saan maaring dumaan sila Arvin galing sa pagbabanlaw pero kahit anino wala parin sila. Nag-desisyon akong puntahan ang shower room para masigurado kung naroon nga sila at para masagot ang tumatakbo sa isipan ko.

Tinatahak ko pa lang ang daan ay dalangin ko nang makasalubong ko sila. Parang hindi ko kayang humarap sa kanila at sa masagwang eksena ko sila makikita. "Ano ba talaga itong naiisip ko." Parang gusto kong murahin ang sarili ko sa pag-iisip ng hindi tama.

Nakarating na ako sa shower room ngunit wala pa rin akong nakakasalubong na Arvin. Kahit Josek man lang o si Mike at Joshua. Pasimple pa akong pumasok sa loob ng shower room ngunit walang Arvin ang naroon. Nagtaka ako nang wala akong masilayan kahit isa. Para akong may pasan-pasan na malaking bato sa aking likuran nang lumabas sa doon. Pero bigla ko rin namang naisip na wala naman pala akong ikabahala. Hindi totoo ang mga iniisip ko. Pero nasaan na sila?

Dumiretso ako sa cottage at doon uli ako maghihintay. Nagtatawag na ang asawa ng pastor para kumain na ng hapunan na pagsasaluhan ng lahat. Hindi ako lumapit. Ang gusto ko ay maghintay sa kanila. Humiga ako patagilid sa lamesa. Sa pagkakahiga ko, akala ko may tumulong patak ng tubig galing sa bubong ng cottage. Napahipo ang aking kamay sa aking pisngi nang mangyari yon. Nalaman kong galing pala iyon sa aking mata.

"Para saan? Tama, nalulungkot ako. Inaamin ko bang... hindi ako ganun. Hindi ako na-iinlove sa kapwa ko lalaki. Dahil lang doon, tapos maiinlove na' ko sa kanya?" ang tinutukoy ko ay ang nangyari sa amin ni Arvin. "Nasaan ba kasi sila? Bakit hindi nila ako sinama kung saan sila nagpunta?" para akong nakakaramdam ng inis para sa lahat. Saka ko na lang namalayang nagtuloy-tuloy ang agos ng luha mula sa aking mga mata.

Hindi ko alam, nahuhulog na pala ang loob ko kay Arvin. Itinatanggi ko ang namuong damdamin ko para sa kanya. Hindi ko na namalayang nakatulog pala ako.

---------------------

"Hoy, gising"

Napabalikwas ako nang gisingin ako ni Josek.

"San kayo galing? Ang tagal nyo ah?" tanong ko agad kay Josek.

"Hulaan mo?"

Nainis ako kay Josek. Hindi na ako nagtanong pa. Hinanap ng aking mga mata si Arvin. Nakita ko siya sa lugar kung saan maaring kumuha ng pagkaing niluto kanina.

"Kumain ka na?" si Mike.

Napatingin ako sa kanya. "Hindi pa." sagot ko.

"Sabay na tayo."

"Sige."

Sumunod ako kay Mike. Nagmamadali ako dahil gusto kong maabutan si Arvin. Gusto ko siyang makatabi kahit man lang sa pag-sandok ng pagkain. Pero kumukuha palang ako ng plato nilisan na niya ang kawa ng ulam. Nagkasalubong kami. Napahiya ako sa sarili ko nang tinanguan ko siya para sa pagbati pero walang response. Alam kong nakita niya ko. Imposibleng hindi, pero bakit hindi niya ako pinansin?

Parang nadurog ang puso ko nang mga sandaling iyon. Ang tagal niyang nasa isipan ko. Ang tagal siyang hinahanap ng mga mata ko pero kahit anong klaseng pagbati, wala man lang. Naiinis ako sa kanya. Sumasandok ako ng kanin. Hindi naman matigas ang pagka-luto pero parang hirap akong ilubong ang sandok.

------------

Magkakatabi parin kaming kumain. Kahit papaano nabawasan ang dinadala ko. Walang ingay ang lahat habang kumakain. Himala sa grupo na kumain ng walang pinag-uusapan. Akala ko matatapos din iyon ng walang magsasalita.

"Ang sarap ngayon ng giniling na baboy ah." si Mike, katabi ko.

Late na nag-response si Josek. "Oo nga eh."

"Kaya siguro walang kumikibo." si Mike uli.

"Bakit kaya lagi nalang ganito ang ulam pag may outing." si Joshua.

Akala ko nag-iisip ang lahat kung anong sagot sa tanong ni Joshua pero muli na namang naghari ang katahimikan.

" Ang sarap talaga ng ulam." si Mike.

"Kaya yata lagi niluluto yang giniling na baboy dahil sayo Mike." si Josek na nagpapatawa.

"Ganon?"

"Hindi kaya." singit ko sa usapan.

"Ano nanaman yan Kuya Ren?" nilangkapan ni JOsek ang tono ng pagka-dismaya sa pagtutol ko.

"Kaya yan lagi ang niluluto para walang gulo sa hatian." sagot ko ng mabilis.

"Ows?" si Josek.

"Oo nga, ayaw pang maniwala. Kasi kunyari adobo ang niluto, sigurado mamimili ang mga unang sasandok ng ulam. Ano matitira? Patatas o kaya carrots? Kung sinusuwerte yung nahuli, baka mapunta pa sa kanya yung puro taba o kaya buto-buto sa manok. See?"

Sumang-ayon si Mike sa sinabi ko. Nagulat ako sa reaksyon ni Arvin.

"Utot mo kuya Ren, ang dami mong alam." sabay tayo nito dala-dala ang pinag-kainan.

Hindi ko maintindihan ang inasal niya. Bakit, may nasabi ba akong mali? Napahiya talaga ako sa tinuran niya kanina. Napansin din siguro ng iba ang pagyuko ko at patuloy na nagsubo tanda ng pagka-pahiya.

[09]

"Akin na yang plato mo Mike. Isasabay ko nang hugasan." alok ni Joshua kay Mike pagkatayo.

"Sige lang, hihintay ko nalang si Ren."

Hindi pa kasi ako tapos kumain. Nahihirapan kasi akong lumunok ng mga sandaling iyon. Nagtatanong ang isip ko kung bakit biglang nag-iba ng mood sa akin si Arvin.

"Hindi na nga niya ako pinansin kanina tapos ganon pa siya kung magsalita sa akin. Hindi naman siya ganon dati. Oo, nagbibiro siya at minsan nambabara din pero hindi sa ganoong paraan. Hindi ko siya maintindihan."

"Hoy, bilisan mo diyan." si Mike. "Ano bang iniisip mo?"

"Ha? W-wla." pagsisinungaling ko.

"Wag mo isipin yun, mahal ka nun." natatawa si Mike sa akin.

Nakaramdam ako ng pagkapahiya sa sinabi  ni Mike. Parang alam niya kung sino ang iniisip ko. Ganun na ba ako ka-transparent sa nararamdaman at na-iisip ko?

"Kung ano-ano ang sinasabi mo. San mo nakuha yan?"

"Ang tahimik mo kasi."

"Wala lang nga."

"Eh bakit ka nga tahimik?"

"Wala."

"Ang lakas mo akong ipagtanggol kanina. Tapos ang lakas pa ng boses mo. Parang gusto mo yatang iparinig dun sa nagluto kung bakit yun ang niluto niyang ulam tapos bigla kang tatahimik." nakakunot ang noo habang nagsasalita. "Ang labo mo Ren." bigla itong tumawa.

"Ano? Hindi kaya." natawa rin ako.

"Alam ko na. Isusumbong kita na nilalait mo yung giniling na baboy."

"Wala naman ak-"

Hindi pa nga ako tapos magsalita nang bigla itong aalis para magsumbong.

"Hoy!" hinawakan ko agad ang kanyang braso. "Sige subukan mo." natatawa akong naiinis at nahihiya.

"Ayaw mo kasing sabihin bakit ka tumahimik eh."

"Wala nga ang kulit mo."

"Dahil kay Arvin? Sa sinabi niya?"

Nagulat ako sa tanong na iyon ni Mike.

"A-ano? Bakit naman?" nagmamaang-maangan ako.

"Napahiya ka sa pambabara niya kasi."

"Nambabara? Eh, ginagawa naman niya yun dati ah. Oh, bakit ako mapapahiya?"

"Kunyari pa. Akin na nga yan."

Kinuha niya ang pinag-kainan ko, tumayo at umalis. Napipi ako nang saglit dahil buking pala ako nung una pa lang.

"Ano na ba ang alam nila? Naghihinala na ba sila sa akin... sa amin ni Arvin?"

Nang maitanong ko iyon sa aking sarili napatingin ako kung saan naroroon si Mike. Nakatalikod ito habang naghihitay na makasunod sa pag-gamit ng gripo. Nagsisiyasat ako sa kanya na para bang makakakuha ako ng ebidensya. Nagulat ako nang bigla siyang lumingon sa akin. Hindi ako nakapag-bawi ng tingin. Nahuli niya akong nakatitig sa kanya. Nguniti siya sa akin.

Bahagya akong napahiya kaya't agad akong nagbawi ng tingin. Inintindi ko nalang ang kalat sa lamesa.

-------------

Tinignan ko ang oras sa aking cellphone. Magna-nine na ng gabi. Ako ang mag-isa sa cottage. Ayokong sumama sa gala mode ng grupo dahil ayokong makasabay si Arvin. Nakakaramdam kasi ako na posibleng may masabi uli ako at muling mapahiya lang ako kay Arvin. Ang hirap sa akin na kung sino pa ang hinahanap ko, siya pa ang may sala kung bakit ako nasasaktan.

Wala naman akong makita sa paligid kundi mga taong naglalakad-lakad at mga naka-istambay, tunog ng mga alon sa dagat at langit na walang laman. Nakakasawa silang tignan, kaya minabuti kong humiga at ang bubong na pawid ang tignan.

Ang tagal kong nakatitig sa bubong ng cottage at nag-isip.

"Excuse me." si Arvin.

Hindi ako kumibo pero nag-bigay daan ako sa kung ano ang gagawin niya. Kinuha niya ang mga blanket sa mga bag. Pasimple lang akong tumitingin sa ginagawa niya. Ayoko kasing makita niya akong nakatingin sa kanya.

Dinala niya ang mga kumot sa isang malaking cottage. Malapit lang iyon papuntang function hall. Maya-maya ay bumalik siya sa cottage kung saan ako naroon.

"Matutulog ka na ba?" tanong sa akin ni Arvin.

Nag-alangan akong sumagot. "O-o."

"Nilatag ko na yung mga kumot doon sa kabila baka kasi maunahan pa tayo."

Hindi ako tumingin sa kanya. Muli akong humiga sa lamesa.

"Malaki yung lamesa doon. Kasya tayong lima."

"So?" sagot ng isip ko. Nananadya na akong hindi siya pansinin.

Hindi pa ako nakuntento. Umikot ako ng pagkakahiga patalikod sa kanya kung saan siya nakatayo. Bahala siya kung ano ang isipin niya. Basta ang alam ko, ayaw ko siyang pansinin bilang ganti.

Kahit nakatalikod ako, alam ko na umalis siya. Nakaramdam ako nang pag-iinit ng mga mata sa ginawang pag-alis ni Arvin. Pero doon ba talaga ako naluluha o dahil sa ginawa kong hindi pag-pansin sa kanya?

Ang hirap ng ganitong damdamin. Kahit ayokong man sabihin pero malaki na talaga ang pagkakakilala ko kay Arvin. Ang saki-sakit. Mahal ko na talaga siya.

Nakita kong pabalik si Arvin. Dali-dali at pasimple kong pinunasan ang luha ko sa aking pisngi.

"Doon ka na matulog. Tara." yaya sa akin ni Arvin pagka-lapit.

Hindi ako kumibo. Baka may mahalata si Arvin kung magbibitiw ako ng mga salita.

"Sumunod ka ha." huling sinabi ni Arvin at tumuloy kung saan ako niyayaya.

Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ba ako susunod dahil galit ako sa kanya? Hindi ko nga siya pinapansin di ba? Bakit pa ako susunod?

Susunod ba ako? Kasi di ba gusto ko siyang makita, maka-usap at makatabi? Kanina ko pa yun gustong mangyari.

Bigla akong natuwa sa naisip kong iyon. Kahit papaano ay nakagaan sa'kin ng loob. Kaya lang nahihiya akong sumunod dahil sa ginawa ko.  Bahala na.

-------

Nakita ko siyang naka-upo patalikod. Saka ko nalang nalamang ginagamit pala niya ang kanyang cellphone. Naramdaman niyang pumatong ako sa lamesa kaya napalingon siya. Pero hindi siya kumibo ng makita ako.

Humiga ako patalikod sa kanya. Hindi ako mapalagay parang nakakaramdam ako ng pagkaasiwa. Naramdaman kong humiga na rin siya.

"Galit ka raw sa'kin?" tanong sa akin ni Arvin na ikinagulat ko.

"S-sinong may sabi." hindi parin ako humaharap sa kanya.

"Si Mike."

"Naniwala ka naman."

"Alam ko rin naman kasi yun."

Hindi ko inaasahang sasabihin niya iyon.

"Kaya pala, nananadya hmpt!..." sa isip ko.

"Bakit ka nagagalit?"

"Akala ko ba alam mo? Nagtatanong ka pa." may tono ang pagkakasabi ko.

"E di galit ka nga?"

Naguguluhan ako.

"Hindi ako galit. Bakit naman ako magagalit?" bigla ko ring naisip na bakit nga ba ako magagalit kay Arvin?

"Sorry." mahina pero ramdam ko ang sincerity.

Nakaramdam ako ng katuwaan sa puso ko.

"Bakit ka nagso-sorry?"

"Galit ka nga kasi."

"Hindi nga ako galit. Bakit nga ako magagalit sa'yo?" patuloy akong nagsisinungaling.

"Eh bakit nakatalikod ka parin kung hindi ka galit?"

Natawa ako. Nakaramdam din ako ng pag-iinit ng aking pisngi.

"Humarap ka nga kung hindi ka galit?" hamon sakin ni Arvin.

"Oh" humarap ako sa kanya.

Ramdam ko ang pamumula ng aking mga pisngi. Nahiya ako bigla lalo pa at nakatingin siya sa mga mata ko. Hindi ako makatingin ng diretso.

"Galit ka nga." hindi nakumbinsi si Arvin.

"Ang kulit nito." para akong bata. Naisip ko ang inasal ko kaya natawa ako.

"Natawa ka?"

"Wala, bakit? Masama ba tumawa?"

"Mahirap kasi yung natawa tapos galit." tumagilid na rin siya paharap sa'kin.

"Hindi ako nababaliw." alam ko ang ibig niyang sabihin. "Hindi ako galit."

"Eh bakit ang lungkot mo kanina?"

"Malungkot ka diyan?" inismiran ko pa siya nang pabiro.

"Totoo naman eh." sabay kiliti sa tagiliran ko.

Natawa ako sa ginawa niya. "Ewan."

"Puro ka nalang tanggi. Pero... sorry talaga kanina. Wala lang, gusto ko lang inisin ka."

Hindi naman ako nanghihingi ng paliwanag pero ginawa niya. Hindi na ako sumagot kahit pa nalaman kong sinasadya niya ang mga nangyari. Tumihaya ako sa pagkakahiga. Nakaramdam kasi ako ng pagka-ilang sa mga sinabi niya.

"San pala kayo galing kanina?" tanong ko sa kanya para maiba ang usapan.

"Kanina?" nag-isip muna siya bago siya sumagot. "Ah, doon sa private pool sa likod ng shower room."

"Kaya pala hindi ko kayo makita kanina."

"Hinahanap mo ba kami kanina."

"Ganun na nga."

"Bago kasi kami nagbanlaw, nag-swimming muna kami dun." natutuwa siya sa paglalahad. "Ang saya nga eh. Kasi, kami lang ang nagsu-swimming doon. Noong una akala namin papagalitan kami nung lalaki na nagbabantay. Yun pala hindi. Kaya yun sinulit namin."

"Bakit di nyo sakin sinabi?" may halong pagtatampo ang pagkakasabi ko.

"Hindi ka namin kasi napansin. Naalala nga kita kanina."

Napangiti ako sa sinabi niyang iyon. Nagpatuloy siya sa pagku-kwento.

"Kaya lang walang gustong sunduin ka." natawa ito.

Hindi naman ako nakaramdam ng kahit ano sa pahayag niya. Muli siyang nagpatuloy.

"Tapos naalala ko nagbanlaw ka na pala kaya baka ayaw mo na ring maligo. Kaya yun, hindi ka na talaga namin pinuntahan para yayain."

Dun pala sila galing sa isip-isip ko.

"Teka, ikaw saan ka kanina. Wala ka rin naman sa cottage kanina ah." tanong niya sakin nang maalala niya.

"A-ako? Hmmm..." magsisinungaling sana ako. HIndi ko alam kung ko gagawin pero nagbago ang isip ko. "Doon sa function hall, nakikinig sa mga kumakanta."

"Kumanta ka?"

"Hindi. Nakikinig nga eh."

"Sige, kakantahan kita."

"Nge. Bakit naman."

"Pampalubag loob."

"Bakit may ginawa ka bang mali?" natatawa ako.

"Di ba nga, galit ka sa akin."

"Hindi nga. Sino ba may sabi?"

"Napakasinunagaling nito. Uulit na naman tayo nyan eh."

Pareho kaming nagkatawanan.

"Ano ba kakantahin mo?"

"Hmmm... Ikaw Nga."

"Wow, Mulawin ah.."

"Ayaw mo?"

"Hindi ah. Natuwa nga ako eh." ipinakita ko pang nakangiti ako.

"Sige, umpisahan ko na."

"Wooo...." yun ang cheer ko sa kanya bago siya umawit haha.

"Ikaw nga, ang siyang hanap-hanap sa aking... sa aking buhay. Handang iwanan ang lahat upang makapiling ka sinta. Upang makapiling ka sinta."

"Tapos na agad?" nabitin ako. Natatawa ako kasi pinutol ang kanta.

"Hindi ko kasi matandaan eh" sabay tawa. "Ano nga ang umpisa nun?"

"Hindi ko alam eh."

"Wala tuloy kwenta."

Muli akong natawa. "Hindi ah. Kahit papaano convincing pa rin." sabay tawa.

Hindi ko na namalayang masaya na akong muli. Tawa na ako ng tawa. Nakalimutan ko na ang kanina lang na sakit na nadarama. Hindi ko na rin namalayang nakatulog na pala kami.

Nang may ngiti...

[10]

Nagising ako habang natutulog pa ang iba. Natuwa ako nang mapansin kong nakayakap sa akin si Arvin. Nakadantay pa nga ang kanyang hita sa akin. Wala akong pakialam kung sinadya o hindi sinasadya ang pagkakayakap sa akin ni Arvin. Ang mahalaga masaya ako sa ganoong ayos namin. Tulog na tulog pa siya. Nangingiti ako habang pinagmamasdan ang bibig niyang bahagyang nakabukas.  Ang sarap isiping, katabi ko sa pagtulog ang natutunan ko nang mahalin.

Gusto kong malaman kung anong oras na. Ang cellphone ko ay nasa bag ko sa kabilang cottage. Naalala kong dala nga pala ni Arvin ang Cellphone niya. Nakita ko iyon sa may tagiliran niya. Kinuha ko iyon at pinindot. May mga mensahe sa cellphone niya. Hindi ko pa alam kung kanino. Ang gusto kong malaman ay ang oras.

Magse-seven na pala ng umaga. Napatingin ako sa paligid. Ilan-ilan palang ang mga naglalakad at ang iba ay mga nakahiga parin sa mga cottage.

Muli kong tinignan ang cellphone ni Arvin. Parang gusto kong basahin at kung sino ang nagpadala niyon. Kaya lang baka magalit si Arvin. Nakita kong nag-inat si Joshua. Akala ko magigising na siya pero hindi pala. Muli kong ibinalik ang cellphone ni Arvin sa tabi niya. Hindi ko na tinignan.

Hindi na ako nakatulog. Pero hindi ako gumalaw sa pagkakahiga ko. Hinintay ko silang magising bago ako kumilos. Naunang gumising si Mike.

"Good morning." bati niya agad sa'kin.

"Good morning din." ganti ko sa kanya.

Tumitig muna siya sa amin ni Arvin bago siya tuluyang tumayo. Napatingin din ako sa ayos namin ni Arvin. Napa-isip tuloy ako sa pagtitig sa amin ni Mike. May masagwa ba sa ayos namin? Malamang. Nakayakap kaya sa akin si Arvin.

Inalis ko ang kamay ni Arvin sa pagkakayakap sa akin. Nagising siya. Napatingin sa akin. Ngumiti lang ako sa kanya.

"Anong oras na." iinat-inat niyang tanong.

"Alas-siyete na."

Bumangon siya.

"Tingin mo anong oras tayo uuwi mamaya?" tanong ko sa kanya.

"Bago mag-tanghali siguro."

"Okey." sumang-ayon ako kahit hindi sigurado sa sagot.

Sumunod na gumising si Joshua tapos si Josek. Naka-sandal na ako sa poste ng cottage sa mga sandaling iyon. Si Mike ay pabalik na galing sa paghihilamos ngunit dumiretso papunta sa kabilang cottage. Sinundan ko siya ng tingin.

"Babangon na ba kayo?" tanong ni Arvin kala Joshua at Josek. "Liligpitin ko na 'tong mga kumot."

Hindi nag-salita ang dalawa pero hinila nila ang kumot palayo sa kanila. Natawa ako.

"Ang bilis sumunod sa tatay ah." biro ko kay Joshua at Josek.

Ngumiti lang sila sakin.

-----------

9 am kami umalis nang beach resort. Sa sasakyan, magkatabi kami ni Arvin. Ganoon parin ang ayos nagkapalit lang ang pwesto ni Arvin at Josek. Masaya ako dahil doon. Lalo pa't nahilig din sa aking balikat si Arvin. Ang sarap ng feeling. Kulang nalang at maghawakan kami ng kamay.

Wala pang isang oras nang dumating kami sa simbahan. Doon na kami maghihiwa-hiwalay.

"Kuya Ren, diretso ka na bang umuwi?" tanong sa akin ni Arvin.

"Oo." sagot ko ng matipid.

"Sige, ingat nalang ha. Hihintayin ko pa kasi sina Mama at Papa."

"Ok. Sige, kayo rin."

Siya ang unang tumalikod. Tinawag ko si Josek para sabay na kaming pumunta sa kanto para maka-sakay ng sasakyan pauwi.

Nakasakay na ako nang tignan ko ang cellphone ko. May mensahe mgunit nang pindutin ko saktong namatay. Lowbat. Hindi ko na pinag-aksayahang buhayin pang muli. Sa bahay ko nalang babasahin. Hindi ko nga pala na-charge bago ako umalis ng bahay.

--------

Sa bahay, kasalukuyan palang nagluluto ng ulam si mama.

"Kamusta?" bati niya sa akin nang makita ako.

"Masaya naman din po."

"Huwag ka nang magtagal sa taas, kakain na."

"Sige po."

Umakyat na ako sa taas. Cellphone ko agad ang inasikaso ko. Pagkatapos kong isaksak para i-charge, bumaba agad ako gaya ng bilin ni mama.

Naabutan kong naghahanda ng placemat si mama kaya tinulungan ko na. Feeling mabait ako sa pagtulong ko. Bumabawi.

"Siya nga pala. Tumawag uli ang tita mo. Nasabi ko na, na pupunta ka doon pag tapos ng pasok mo."

"Sige po."

"Tawagin mo na Papa mo sa labas."

"Hindi pumasok si Papa?" tanong ko agad. Nagtataka ako.

"Nag-inuman kagabi, hirap gisingin. Naku, wala akong ganang mamilit ng ayaw."

Natawa ako sa sinabi ni mama.

"Sige po tatawagin ko na."

Hindi naman galit si mama alam ko. Masaya ako at nagkaroon ako ng mga magulang na madaling magkaintindihan kapag nagkakaroon ng tampuhan.

Tatlo lang kaming kumakain sa hapag-kainan. Ang dalawa kong kapatid ay sa school na kumakain dahil nagbabaon. Masarap talagang kumain kapag kasama mo ang pamilya mo. (Ayts wala pala yung dalawa.)

------

Pagkatapos naming kumain, pinaghugas ako ni mama ng mga plato. Habang naghuhugas ako naalala kong may mensahe nga pala akong dapat basahin. Kaya nagmadali ako sa paghuhugas.

Napa-yes pa nga ako nang makatapos ako. At mabilis na umakyat sa taas.

"Hindi pa full-charged ang battery ng cellphone ko pero kinalikot ko na agad mabasa ko lamang ang mensahe. Baka kasi kay Arvin galing. Kung ganoon laking tuwa ko.

Excited akong mabasa. At tama nga ako na kay Arvin nga galing ang mensahe.

"Ingat." ang laman ng mensahe.

Nag-isip muna ako bago mag-reply. Nag-desisyon akong sagutin ang txt niya. Kaya lang nang magtipa na ako ng mga letra bigla ko ring binura. Parang hindi maganda yung sasabihin ko kaya iibahin ko nalang.

Muli akong nagtipa pero hindi parin ako kumbinsido sa ire-reply ko. Hanggang sa matanong ko ang sarili kong dapat pa ba akong mag-reply? Eh, ingat lang naman ang txt. Walang tanong na dapat kong sagutin.

Para akong nanlulumo nang mabuo sa aking isipang hindi ko kailangang mag-reply. Namimis ko na agad siya kaya lang parang napaka-awkward tignan. Masyado yata akong nagfi-feeling na ka-relasyon. Wala pa naman.

Ganyan ang nasa isip ko nang mapahiga ako sa kama nang dismayado. Tanging ang isipin ko na lamang siya ang magagawa ko at alalahanin ang mga sandaling napagsaluhan namin. Wala akong lakas nang loob na mag-txt sa kanya para makapag-bukas ng mapag-uusapan namin. Puro buntong hininga na lang ang naririnig ko sa apat na sulok ng kwarto ko. Nang may bigla akong naalala.

"Friday nga pala ngayon. Mamayang hapon may practice ng choir. So." nagagalak ako sa tuwa sa naalala ko. "Magkikita kami mamaya. Ayos." napasigaw talaga ako sa huli kong salita. Sabay tawa.

------

Excited akong makarating sa simbahan nang hapon na iyon. Halos napapa-padyak ang paa ko kapag tumitigil ang jeep para magsakay at magbaba ng pasahero. Hindi lang pala dun kapag nata-traffic. Ipinapakita ko talaga sa driver na naka-simangot ako. Kasi naman, mag-aabang pa ng pasahero. Buti nalang tamang-tama na may nag-aabang na mga pasahero kaya't hindi na naghintay pa ang jeep.

"Ayon." nasabi ko nang mahina nang tumigil na ang jeep nang pumara ako.

Lakad-patakbo ako nang tunguhin ko ang simbahan. Muli, napatigil ako sa may gate bago pumasok. Sumilip pero wala namang bumulaga katulad ng una. Tuloy-tuloy ako sa loob ng simbahan.

"Wala pa po ba ang iba?" tanong ko sa choir directress namin sa loob ng simbahan.

"Oo nga Ren eh, mga pagod siguro."

"Kaunti lang naman ang sumama na young people sa outing. Halos yung ibang sumama hindi naman kasali sa choir." parang ako pa ang nadidismaya sa hindi pa makapag-simula.

Ako ang unang tinuruan. Para hindi masayang ang sandali. Alam ko naman ang tono ko dahil isang buwan na namin pina-practice at sa Linggo na namin kakantahin. Maya-maya lang ay isa-isa na rin nagdadatingan ang mga miyembro.

Kada may pumapasok, kanda-haba ang tingin ko kung sino. Baka kasi si Arvin na. Pero late na nakarating si Arvin. Naka-pwesto na kami sa harapan nang dumating siya. Nasa bass ang pwesto ni Arvin. Ako sa tenor. Nasa kabilang linya sila paharap sa amin. Sa gitna naman ang alto at suprano. Naka-pusisyon kaming pa-curve.

Nagkaka-tinginan kami ni Arvin pero ang atensyon namin ay nasa inaawit. Saka ko lang napansing tinitignan din ako ni Mike at Josek na katabi ni Arvin at nagngi-ngitian silang dalawa. Tinitignan ko si Arvin pero wala naman itong reaksyon. Nawala ako sa tono kaya't hindi na ako nakasabay. Nagtataka talaga ako.

"Ren, hindi ka kumakanta." sabi ng choir directress nang matapos ang awitin.

"Nawala po kasi ako sa tono." alibi ko. Totoo naman kaya lang, hindi ko sinabi kung ano ang dahilan. "Give me another chance." pagbibiro ko.

Nagkatawanan sila. Lalo na sina Mike, Josek at ang katabi kong si Joshua.

"Cher, give another chance daw oh." si Joshua habang tumatawa.

Natawa na rin ako.

"Sige, break muna. Saglit lang ha?"

Dumiretso muna ako sa c.r. sa likuran para umihi. Nang bumalik na ako, nakasalubong ko ang anak na lalaki ng pastor.

"Ren, tumataba ka ngayon ah?"

"Ngek." tanging nasabi ko.

"Parang hiyang ka siguro sa..." hindi na niya itinuloy ang sasabihin.

"Saan naman." gustong malaman ang kasunod ng sasabihin niya.

Pero tumawa nalang ito at dumiretso sa paglakad palayo sa akin. Hindi ko na hinabol pa. Parang nagbibiro lang. Dumiretso naman ako sa loob ng simbahan at naghintay. Hinanap ko si Arvin at nakita ko itong kausap sina Mike, Joshua, Josek at ang choir directress namin. Parang seryoso yata sila kung mag-usap.

Maya-maya lang ay ipinag-patuloy na ang practice.

"Oh, bukas na ang last practice natin at sa Sunday na natin 'to kakantahin. Arvin, mag-pray ka na." ito ang mga huling sinabi ng choir directress nang matapos ang pratice.

Pagkatapos ni Arvin mag-pray, hindi ko inaasahang tatawagin ako ng aming choir directress.

"Ren, wag ka munang umuwi. May itatanong lang ako sa'yo."