In Love with Brando (11-15)

By: joshX

Source: m2m-bromance.blogspot.com

[11]

Kakaibang takot ang naramdaman ko nang mga oras na iyon. Pero naisip ko na hindi ako dapat magpadala sa emosyon dahil kailangan ng tulong ni Kuya Brando. The fastest possible time he will be given first aid, the better. Kaya naman mas mabilis pa yata ako kay Superman nang puntahan ko si Eunso para magpatulong.

Mabilis namang rumesponde si Eunso at nagtatakbo papunta kay Kuya Brando.

 

Ako naman ay nagmamadali ring dumaan sa loob ng generator room at dumiretso sa breaker. Naka-switch off pa rin ito at intact pati ang Tag. Wala ring katao-tao sa loob. Iyon kasi ang natandaan kong sabi sa Safety Orientation, kapag may nakuryente, immediately switch off the source of power. Kung naka-off pa rin naman ang breaker, paano naging live iyon para makuryente si Kuya Brando?

 

Mabilis rin akong lumabas sa generator room para sundan si Eunso. Pagdating ko sa kinaroroonan ni Kuya Brando, nakita ko siyang nakahandusay pa rin sa lupa, bukas mula kwelyo pababa sa dalawang butones ng suot na polo at sinadyang niluwagan ang sinturon.Meron na ring isa pang First Aider na mas nauna kay Eunso na ngayon ay nagbibigay sa kaniya ng CPR. Pinipilit marevive ang kaniyang heartbeat. Si Eunso naman ay nakaalalay sa kasamahan.

 

Takot na takot pa rin ako at animo’y malalagutan na ng hininga. OMG! Huwag mo pong pababayaan si Kuya Brando. Huwag mo po munang siyang kukunin sa akin Mahal na mahal ko po siya.

 

Hindi ko na namalayan ang pagpatak ng masaganang luha sa aking magkabilang pisngi pati na ang paghawak ni Harry sa aking magkabilang balikat mula sa aking likuran. Gusto ko ng sumigaw pero pinigilan ko ang aking sarili. Gusto kong maging matatag at sumampalataya na hihipan ni Lord si Kuya Brando para bumalik ang kaniyang paghinga.

  

Sa huling mouth-to-mouth at chest compressions, dininig ni Lord ang aking dalangin. Nakita ko ang pag-angat ng dibdib ni Kuya Brando saka pagbaba tanda ng humihinga na siya ulit. Tsinek din nung first aider ang pulso ni Kuya Brando ng limang segundo saka tumingin kay Eunso at sinabing may pulso na nga ito pero mahina ang tibok.

 

Naiyak naman ako lalo sa tuwa dahil at least humihinga na siya. Mas okay na iyong humihinga kahit mahina kaysa wala kahit katiting.

 

Maingat na inilipat nina Eunso at kasama niya si Kuya Brando sa stretcher saka isinakay sa dumating na ambulansiya na mabilis na binaybay ang daan patungong ospital.

 

Nagbigay lang ako ng statement doon sa isinagawang accident investigation noong Safety Officer bago kami sumunod sa ospital ni Harry.

 

Pakiramdam ko’y parang mawawala sa sarili sa kaiisip kung ano na kaya ang kalagayan ni Kuya Brando sa mga oras na ito. Okay na ba siya? Ligtas na kaya? Nag-normalize na kaya ang pulse rate niya? Hindi ko tuloy mapigilan ang sunod-sunod na patak ng luha ko habang kami’y nasa dyip.

 

“Hey, tama na ‘yan. Pagdating natin doon siguradong okay na si Sir,” pangongonsola ni Harry habang hawak ang aking kamay na walang pakialaman sa sasabihin ng mga kasakay namin.

 

Gusto ko siyang paniwalaan pero siyempre hindi maiaalis sa akin ang hindi mangamba ng sobra-sobra. Humawak ako ng mahigpit sa kamay niya para doon humugot ng lakas ng loob na paglabanan ang takot sa aking dibdib. “Sana nga okay siya Harry, sana nga.”

Naiyak na naman ako nang maalala ko na naman ang nangyari. “Walang supply iyon, sinukatan pa nga namin…hindi ko alam kung bakit biglang nagkaroon.”

 

“Sino bang huli mong nakita sa loob ng generator room?”

 

Biglang nag-flashback sa akin sina Jimson at Mr. Eewww na parang nagtatalo. OMG! Sila kaya ang nag-switch on ng breaker? Tumingin ako kay Harry at parang nakuha ko ang susunod niyang itatanong.

“Nasa loob ba ng room si Jimson? May kinalaman ba siya dito?”

 

Napailing ako. “Mahirap magbintang Harry, kahit nakita ko pa siyang naroon pero ano ang kasiguruhan natin na siya nga ang may kagagawan? Isa pa binalikan ko iyong breaker, naka-switch off pa rin at naroon pa rin ang Tag na inilagay ko mismo. Wala din siya sa loob nang pumasok ako.”

 

“Paano kung itinaas lang niya saglit saka ibinaba ulit at pagkatapos ay lumabas na siya ng room?”

Actually iyon din ang hinala ko at sa tingin ko’y iyon talaga ang nangyari. “Posible. Kaya niya pati ginawa iyon ay para ako ang makuryente pero sa kasamaang palad si Kuya Brando—“ gumaralgal na ang aking boses.

 

Inis na napailing si Harry sa isiping mahihirapan na naman kaming i-pin down si Jimson sa ginawa niya ngayon. Wala na naman kaming makakalap na malakas na ebidensiya. “Masahol pa talaga sa hayop ang lalaking iyon!”

 

Nanahimik muna ako. Sobrang pagod at stressed na ang nararamdaman ko. Parang sasabog din ang ulo ko sa kaiisip. Saka ko na muna iisipin ang tungkol kay Jimson, mas mahalagang si Kuya Brando ang pagtuunan ko ng atensiyon.

Si Engr. Clyde ang una kong nakita sa labas ng Emegency Room pagdating naming ng ospital. Nakaupo sa bench sa may gilid ng hallway. Tumabi kami ng upo ni Harry, ako ang nasa gitna.

“Kumusta na po si Kuya Brando?” Parang kakapusan ako ng hininga sa isasagot niya.

 

Malungkot ang kaniyang mukha at bakas ang pag-aalala. “Nasa loob pa siya. Hinihintay pa natin ang sasabihin ng Doktor.”

Bumalot ang katahimikan sa paligid na lalong nagpalakas sa tiktik ng orasan sa suot na wrist watch ni Engr. Clyde.

Minabuti ko munang magpunta ng chapel. Sa katahimikan ng kapilya, ramdam ko ang tibok ng puso ko sa kaba at takot. Tumingin ako sa poon saka nagdasal ng taimtim. “Lord ‘wag mo po munang kunin sa akin si Kuya Brando, maawa ka po sa kaniya at maawa ka rin po sa akin. Mahal na mahal ko po siya. Please…please.”

 

Mahigit sampung minuto akong nasa loob bago ako nagbalik ng emergency room. Naabutan ko si Yzah Elizalde na para na namang rarampa sa suot na designers dress na kulay maroon na tinernuhan ng mga dangling earrings at white-beaded necklace na tumakip na sa kaniyang leeg hanggang cleavage kasama ang isa pang lalaki na sa tantiya ko’y nasa late 40s ang edad nakasuot ng tuxedo na dark gray. Hindi maikakailang guwapo ito noong kabataan dahil malakas pa rin ang appeal nito ngayon kahit may mga mangilan-ngilang puting hibla ng buhok.

 

Mukhang kadadating lang nila. Nakatingin ang lalaki kay Harry na ngayon ay pareho na silang nakatayo ni Engr. Clyde. “Ikaw ba ang kasama ni Brando nang maganap ang aksidente?” May sense of authority ang boses nito, iyong tipong pag narinig mo ay hindi mo maiiwasan ang hindi magbigay galang.

Naalala ko na ang mukhang iyon, siya ang nasa larawan sa bahay nina Kuya Brando, ang father niya.

 

Napailing lang si Harry.

 

Napansin naman ako ni Yzah nang makalapit sa kanila. Bumakas ang galit sa mukha na animo’y pusang nakakita ng daga at handa nang salakayin. Itinuro niya ako. “Siya po Chairman. Siya ang sinabi sa akin ng mga tao sa site na kasama ni Brando.”

 

Halos sabay-sabay silang tumingin sa kinaroroonan ko.

 

Humakbang palapit sa akin si Chairman. Pansin ko ang pagtagis ng mga bagang. “Ikaw pala si Rhett Santillan ang younger brother ni Rhon Santillan.”

Kilala niya ako pati na si Kuya Rhon? Siyempre dahil kay Brando, sagot naman ng utak ko. “Opo, ako nga po,” magalang kong tugon.

Nagpatuloy siya. “Nagkita na rin tayo. I told him to stay away from you pero matigas talaga ang ulo niya. Nasaan na ang ipinangako niya? Look what is happening now. History repeating itself.”

 

Medyo naguluhan ako sa statement ng ama ni Kuya Brando. Anong ipinangako ni Kuya Brando? Anong ibig sabihin ng history repeating itself?

 

“Aksidente po ang nangyari, Sir.” Pinigilan ko ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. Ayokong magpakita ng kahinaan kay Chairman.

    

Halos manggalaiti naman sa galit si Yzah. “Aksidente na para sa ‘yo, pero nakay Brando ngayon ha? Ikaw ang may kasalanan sa nangyaring ito.”

 

Napakuyom ng kamao si Harry. “Walang kasalanan si Rhett sa nangyari.”

 

Nanahimik na lang ako para humupa ang tensiyon sa paligid.

 

Sinalo naman ako ni Engr. Clyde. “May mga tao na po tayo sa site na nag-iimbestiga sa nangyari, Chairman. Sigurado pong bukas mayroon na iyong resulta at ipapaalam na lang po sa inyo kaagad.”

 

“We’ll see,” sabi ni Chairman kay Engr. Clyde pagkuwa’y ibinalik ang tingin sa amin ni Harry. “For now, you two get out.”

 

Parehas kaming nagulat ni Harry at kapwa nainis. Pati ba ospital na ito’y pag-aari ni Chairman? Kung paalisin niya kami, parang nagtataboy lang ng mga hayop.

 

Napatingin sa amin si Engr. Clyde. Iyong tipo ng tingin na parang nakikiusap na umalis muna kami. Bigyan muna sila ng space para lumamig muna hanggang maging handa na ang bawat isa sa pagtanggap ng katuwiran.

 

Eksakto naman ang paglabas ng doctor sa emergency room. Lumapit si Yzah sa doctor at alalang-alala na nagtanong, “Kumusta na si Brando, Dok?”

 

“Sa ngayon ay ligtas na sa peligro ang pasyente. Unconsious pa nga lang siya at mahina pa rin ang heart beat. Ililipat muna siya sa ICU. May mga exams at tests ding kailangan i-perform para ma-evaluate ng husto ang kalagayan niya.”

 

“Gawin ninyo ang lahat ng paraan Doktor para gumaling si Brando,” sabi ni Chairman na mas pautos ang tono kaysa nakikiusap.

 

“Makakaasa po kayo,” magalang na tugon ng Doktor saka nagpaalam at umalis.

 

Nakahinga na ako ng maluwag. At least ligtas na si Kuya Brando.

 

Hinatak ni Harry ang isang kamay ko. “Tara na Rhett, bago pa tayo palayasin ulit.”

Tumango ako kay Engr. Clyde at kay Chairman bilang paggalang at pamamaalam na rin. Si Yzah ay hindi ko na pinansin hanggang makalabas kami ni Harry ng ospital.

 

GABI NA NANG itext sa akin ni Eunice ang cell phone number ni Engr. Clyde. Dali-dali akong nag-send ng message para kumustahin ang kalagayan ni Kuya Brando.

 

Mabilis naman ang naging reply. “Wala na siya sa ICU, nasa private room na. Negative naman lahat ng mga tests sa kaniya. Under medication pa rin. Hihintayin lang siyang magkamalay at baka makakalabas na rin.”

 

Gusto ko tuloy maiyak sa tuwa. “Pwede ba kaming dumalaw diyan Engr.?”

 

“Mas makabubuti mua Rhett kung hindi. Mahigpit kasi ang bilin ni Chairman na huwag magpapasok ng ibang tao maliban sa amin. Nilagyan pa ng dalawang guard para magbantay sa labas ng pinto.”

 

Bakit ganoon? Gusto ko pa naman sana na ako ang nasa tabi ni Kuya Brando ngayon at maging sa pagmulat niya gusto kong ako ang una niyang makita. Pero mukhang malabo iyong mangyari.

Labag man sa kalooban ni Harry ay napapayag ko pa rin siyang pumunta kami ng ospital. Nainis naman ako nang sa nurse’s station pa lang ay hindi na sabihin sa amin kung saang silid naroroon si Kuya Brando.

Gusto ko sana’y maghiwalay kami ni Harry para isa-isahin ang lahat ng silid sa buong ospital pero sinabihan niya ako, “Rhett, uwi na tayo. Bigyan muna natin ng privacy ang pamilya ni Sir Brando. Igalang muna natin ang kagustuhan nilang makapagsarili.”

KINAUMAGAHAN, NAPANSIN KO ang pagewang-gewang na truck mga isandaang metro ang layo patungo sa direksyon namin habang naglalakad kami ni Harry papasok sa gate ng construction site. May isang lalaki sa unahan namin mga ilang metro ang layo ang napatigil sa paglalakad na napansin kong kinuha ang kaniyang cell phone para sagutin ang kung sinoman ang tumatawag sa kaniya.

Hindi ko matantiya kung lasing ang driver o may hang-over ang driver ng truck o kaya’y nasiraan ng preno dahil after awhile, hindi na ito gumewang, bagkus ay dumiretso na ito ng pagragasa at ang unang tutumbukin ay ang lalaking nasa unahan namin. Aninag ko pa ang driver habang sumesenyas itong tumabi ang mga madadaanan. Hindi ko na nagawang sabihan si Harry bagkus ay itinulak ko na lang siya papunta sa rampa ng kalsada para makaiwas siya kung sakali mang dumiretso ng bulusok ang truck.

 

Instinctively, tumakbo ako palapit sa lalaki para iligtas siya. Halos dalawang segundo lang na nauna akong sunggaban siya mula sa likuran at magkasabay kaming bumagsak palayo at gumulong sa tabi ng kalsada bago siya hagipin ng truck.

 

Naging mabilis din si Harry na nang mahinuha ang ginawa ko ay nagpakatabi-tabi din sa kalsada hanggang ang truck ay bumangga sa pansamantalang bakod ng site na gawa sa yero.

 

Mabilis akong tumayo sa pagkakadagan sa kaniya. Iniabot ko ang kamay ko para tulungan siyang makabangon. Nalilito pa siya sa bilis ng pangyayari hanggang makita niya ang truck na sinagasa ang bakod. Delayed ang reaksiyon na takot na rumehistro sa mukha ng lalaki nang marealize niya na muntik na siyang mamatay.

 

Nagpunas siya ng dumi sa katawan, ibinalik sa pagkakabulsa ang cell phone saka tumingin sa akin. “Whoah! Muntik na ako doon ah. Kung hindi dahil sa ‘yo malamang nasagasaan na ako.” Napayakap pa siya sa akin sa tuwa.

 

Nagsimula namang dumami ang mga taong nag-uusisa sa nangyari na pumalibot sa truck. Lumabas din ang mga guwardiya sa gate para tingnan ang nangyari.

 

Nang masino ko ang lalaki, parang gusto kong magsisi. Naisip ko tuloy kung tama ba talagang iniligtas ko pa si Mr. Eewww o dapat ay pinabayaan ko na lang.

 

“Salamat Rhett.” Iniabot niya ang kamay sa akin.

 

Wala sana akong balak abutin iyon para makipag-kamay, kung hindi pa niya sinabi ang totoo niyang pangalan na nagpagulat sa akin.

 

“Ako nga pala si Vlad.”

 

What? Tama ba itong naririnig ko? Siya si Vlad, iyong lalaking tumawag ng tulong nang muntik na akong malunod sa pool sa Nasugbu?

 

Gusto kong makatiyak. Paano kung kapangalan lang pala, kakalimutan ko na lang basta na siya ang sidekick ni Jimson, accomplice sa lahat ng kasamang nangyari sa akin? “I-ikaw iyong humingi ng tulong sa pool?”

 

Nahihiya siyang tumango. “Ako iyon Rhett…”

 

Galit naman ang rumehistro sa mukha ni Harry nang makita niya si Mr. Eewww aka Vlad. “Ikaw?” Tumingin siya sa akin. “Useless naman pala ang ginawa mong pagsagip dito e, dapat hinayaan mo na lang masagasaan.” Umakto ito na uupakan si Vlad na mabilis ko namang pinigilan.

“Siya si Vlad?”

 

Natigilan si Harry nang maalala niya kung sino si Vlad. A moment of silence. “Bakit mo tinulungan si Rhett?”

 

Imbes na kay Harry, sa akin tumingin si Vlad. “Hindi kasi nakayanan ng kunsensiya ko na makita kang nalulunod kaya binalikan kita at humingi ako ng tulong. Hindi ako kasing sama na iniisip ninyo. Umalis din lang ako kaagad dahil natakot akong pagbalingan mo.”

 

“May natitira ka pa naman palang kabaitan pero bakit hanggang ngayon, kasa-ksama mo pa rin ang Jimson na iyon?”

 

“Mahirap ipaliwanag.”

  

“Try us,” sabi ko.

 

“Pinsan ko siya. Pamilya niya ang nagpaaral sa akin. Sa kanila ako nakatira at si Jimson ang nagpasok sa akin dito. Ngayon masisisi niyo ba ‘ko?” Tumingin siya kay Harry. “Kaya mo bang tukain ang kamay ng nagpapakain at nag-aalaga sa ‘yo?”

 

Natahimik si Harry na parang biglang nawala sa gitna namin. In a way naintindihan niya ang pakiramdam ni Vlad dahil kagaya rin niya si Vlad, ang pagkakaiba nga lang walang Jimson sa pamilya namin.

 

Nang ibaling niya ang tingin sa akin saka ako nagsalita. “Ibig bang sabihin, dahil doon ay kukunsintihin mo na lang ang mga kalokohan ni Jimson kahit may masasaktan na siyang iba? Nakita ko kayo sa loob ng generator room parang nagtatalo bago nakuryente si Kuya Brando.”

Hindi umimik si Vlad pero ang mukha ay parang sa isang batang nahuli sa aktong gumagawa ng kabulastugan.

 

Naghihintay pa rin ako ng sagot niya. “Alam naming may kinalaman ka sa nangyari. Kaya ba kayo nagtatalo ni Jimson dahil pinipigilan mo siyang gawin ang balak niyang i-switch on ang circuit breaker para makuryente ako?”

 

Umiling siya. “Pasensiya na Rhett, wala akong alam sa sinasabi mo.”

 

Napataas ang boses ni Harry. “Imposible Vlad, may alam ka. Kung hindi man ikaw mismo, accomplice ka.”

 

Nahihirapan ang loob na pinilit niyang magsalita. “Sorry talaga, wala akong alam.” Tumalikod siya sa amin at nang makailang hakbang saka lumingon. “Salamat sa pagliligtas mo sa akin. Maraming-maraming salamat,” sabi niya saka dumiretsong pasok sa gate.

 

Naiwan kami ni Harry sa labas hindi alam kung maaawa o magagalit kay Vlad. Pero naisip ko, konting tulak lang kay Vlad, ikakanta niya si Jimson. Kailangan lang mag-isip kung paano iyon mangyayari.

ISANG ORAS NA akong nagtatrabaho nang ipatawag ako ng Safety Officer o SO sa site. Pagdating ko sa Admin Office, nasa loob ng training room iyong SO, nagtaka naman ako kung bakit naroon din si Jimson at katabi niya si Vlad.

 

Wala si Eunice sa kaniyang mesa kaya dumiretso na ako sa loob at umupo sa may tapat nina Jimson at Vlad.

 

“Nandito tayo para pag-usapan ang ilang detalye tungkol sa aksidenteng nangyari kahapon ng umaga na nag resulta sa pagkakuryente kay Sir Brando, anak ng may-ari ng kumpanya,” panimula ng SO. “Kailangan nating makuha ang panig ng bawat isa para mai-klaro ang ibang detalye bago i-finalize ang report.”

 

Tumango lang ako. Si Jimson naman ay daig pa ang demonyo sa pagkakangiti samantalang si Vlad ay hindi makatingin sa akin, malikot ang mga mata at parang sobrang stressed.

 

Isinalaysay ng SO ang pagkakasunod-sunod ng mga pangyayari base na rin sa ibinigay kong salaysay sa kaniya kahapon hanggang sa, “Sabi mo Mr. Santillan, ay ibinaba mo ang breaker at nilagyan mo ng Tag saka ka muling bumalik sa site at ibinigay ang Socket wrench kay Sir Brando bago ang insidente.”

“Ganoon nga po.”

 

“Pumunta ako sa generator room Mr. Santillan pagkatapos nating mag-usap pero wala akong nakitang Tag sa breaker at naka-switch on din ang breaker.”

“Imposible po,” kontra ko. “Nilagyan ko iyon ng Tag pagkatapos kong i-switch off.” Masama ang nararamdaman ko sa daloy ng usapan.

 

Iniabot ni Jimson sa SO ang isang logbook.

 

“Tsinek ko dito sa logbook para sa Tags pero wala ditong nakasulat na magpapatunay na naglagay ka ng Tag alinsunod sa Construction Safety Rules na nai-discuss sa ‘yo bago ka pa man magsimula sa trabaho.”

 

Iyon nga lang ang isang pagkakamali ko. Naglagay ako ng Tag pero iyong numero ng Tag ay nakalimutan kong isulat sa logbook.

 

“Pero nilagyan ko po iyon ng Tag, alam ko nakita nila.” Sina Jimson at Vlad ang tinutukoy ko.

 

“Wala akong nakitang Tag Mr. Santillan. May nakita ba kayo Mr. Landicho?”

 

Tumingin sa akin si Jimson. “Wala po Sir. Kung meron po, sana’y nalaman namin ni Vlad. Sana may nakita kaming nakasabit. Isa pa, nasa canteen po kami nang mangyari ang aksidente.” Ibinaling ang tingin kay Vlad. “Hindi ba Vlad nasa canteen tayo nang mga oras na iyon?”

 

Pinilit kong hagilapin ang mata ni Vlad para makiusap sana sa kaniya na magsabi ng totoo. Huwag niya akong ilaglag pero ano nga ba ang laban ko kay Jimson? Kung iniligtas ko man siya kanina, pwedeng sabihing quits lang kami sa pagkakaligtas din niya sa akin sa pool indirectly.

 

Mailap ang mata ni Vlad, matamang nag-iisip ng isasagot pagkuwa’y tumungo ng ulo at nagsalita. “Yes Sir, nasa canteen po kami.”

Patay na ako nito! Ako na nga ang biktima pero ang nangyari ako pa ang naging suspek. Grabe na ang nangyayaring ito. Sukdulan na ang kasamaan ni Jimson.

 

Nakangisi pa si Jimson. “Baka naman po halusinasyon na lamang ni Mr. Santillan ang sinasabi niya…o baka palusot na lamang dahil ang totoo nakalimutan niyang ibaba ang breaker. Hinayaan niya si Sir Bando na gumawa ng live ang kawad.”

 

Hindi ko na makayanan ang galit ko. Napatayo na ako saka dinuro siya. “Ikaw ang nagtaas ng breaker, alam ko ikaw. Hindi ko magagawa iyan kay Kuya Brando. Hinding-hindi.”

 

“Bakit? Dahil malaki ang pagkakagusto mo sa kaniya? Tapos nang magalit siya sa iyo sa pool sa Nasugbu at nagselos ka sa girlfriend niyang si Miss Yzah at naisip mong hindi siya magiging iyo ay napagplanuhan mo ang kunwari ay aksidente para makaganti sa kaniya?” Daig pa ni Jimson ang abogado sa tuloy-tuloy na pagsasalita.

“Hindi totoo ‘yan!” Lumapit na ako kay Jimson para sapakin siya. Naging mas mabilis nga lang ang pag-awat ng SO pati na ang biglang pagharang ni Vlad sa akin.

 

“Tama na iyan. Nandito tayo para mag-usap ng mahinahon.”

 

Bumalik akong muli sa pagkakaupo. Nawalan ng ng dugo ang mga daliri ko sa pagkakakuyom ng aking mga kamao. Doon ko inilabas ang lahat ng galit sa aking dibdib para kay Jimson. Pinigil ko din ang mapaiyak.

 

Not now na kaharap ko si Jimson. Matutuwa siya at makakaramdam ng sense of fulfilment kung sakali. I won’t give him the satisfaction he desired. Never!

PAGKATAPOS NG breaktime ng alas-tres ng hapon ay bumalik akong muli sa Admin Office, ipinapatawag daw ako ni Eunice. Naabutan ko siyang mag-isa lang sa opisina nakapatong sa mesa ang isang short folder na off-white.

 

Inokupa ko ang kaliwang upan sa tapat ng mesa niya. “Kumusta ka na?” pilit ang ngiting bungad ko sa kaniya.

 

“Okay naman.”

 

“Galit ka pa ba kay Harry?”

  

“Never akong nagalit kay Harry…siguro noong umaga lang pagkatapos ng nangyari. Pero saglit lang iyon, nawala din kaagad nang maalala ko ang mga ginawa namin.”

“So why are you running away?”

 

Umiling siya. “Wala akong tinatakbuhan. Kung hindi ko man siya o ikaw kinakausap these past days, iyon ay dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nahihiya ako Rhett. Marami akong natutunan sa nangyari nang gabing. Una, hanggang salita lang pala talaga ako.” Pilit na binitawan ang isang ngiti saka nagpatuloy. “Magaling lang pala akong mag-provoke pero pag nandiyan na, takot din pala ako. Kung hindi ako lasing noon, baka walang nangyari. Dahil kahit gusto ko, malamang tinakbuhan ko pa rin si Harry. Pinalakas lang kasi ng alak ang loob ko ng todo at tama naman siya, pareho naming ginusto iyon.

 

Pangalawa, mahal na mahal ko si Harry. Sa pagmamahal na iyon, ayoko siyang pilitin na panindigan niya ako dahil lang sa nangyari. Paano na lang kung napilitan lang siya, magiging maligaya ba siya sa piling ko? Siguradong hindi. At kung hindi siya magiging maligaya hindi rin ako. I can’t stand having him with me and unhappy.

  

Pangatlo, malakas pala ang loob kong harapin ang ganitong problema. Naiisip ko dati paano kaya kung mangyari sa akin ang ganito? Ang lagi kong sagot, magpapakamatay na lang ako bago ko aaminin sa parents ko. Pero nang nandito na ako, iba naman ang ginawa ko, hinarap ko ng buong tapang sina Mommy at Daddy. Nasaktan nila ako, nagalit sila pero saglit lang naman iyon dahil kahit anong gawin nila, hindi ko sinabing si Harry ang gumawa sa akin noon. Kung bakit? Ayokong tugisin nila si Harry at saktan. Naiisip ko pa lang na pinipilit nila si Harry at nahihirapan siya sa paged-decide ay feeling ko namamatay na ako. Ako na lang ang saktan nila, ‘wag lang siya.” Pinahid niya ang pumatak na luha sa kaniyang pisngi.

 

Wow! Iyon lang ang masasabi ko. I really underestimated Eunice. She’s more than what you see of her. Hindi ko man alam kung katangahan nga bang maituturing ang kaniyang pinaniniwalaan, pero siya iyon eh, and I admire her for that.

 

Naisip ko, kung marami ang kagaya ni Eunice, marami sa mga gays at bisexuals na magkakapamilya sakaling dumating iyong panahon na maramdaman nilang restless at help less na sila sa kahahanap ng lalaking para sa kanila, i-admit na walang patutunguhan ang lalaki sa lalaking relasyon at susubukan ng gumawa ng sariling pamilya na sa mata ng sosyedad ay iyon lang ang tama.

 

Umiling siya na para i-klaro ang kaniyang pag-iisip. “Tama na nga at napapaiyak lang ako. Maya-maya ikaw naman ang iiyak diyan.”

  

Kinabahan ako sa sinabi niya. Bakit ako iiyak? Anong meron?

 

Huminga siya ng malalim, tumingin sa akin saka malungkot na nagsalita. “Ano bang nangyari Rhett, bakit nagkaganoon ang—“ hindi na niya itinuloy ang sasabihin. Parang naisip niya na wala siya sa lugar ngayon bilang kaibigan ko.

 

Binuksan niya ang folder saka may inilabas na parang letter na triplicate. Para na siya ulit maiiyak nang muling magsalita. “Rhett, napakahirap sa akin na ako pa mismo ang magbigay nito sa ‘yo.” Iniabot niya ang letter.

 

Kinakabahan ako. Parang may clue na ako sa mangyayari. Binasa ko ang ibinigay niya na isa pa lang memo pirmado ng Project Manager. Nasa gitna pa lang ako ng memo, hirap na hirap na akong huminga. Bigla ang panlalamig ng aking mga talampakan, lamig na gumuhit paakyat sa aking katauhan. Kung ano-ano na ang pumapasok sa isip ko. Inia-advance ko na ang sarili ko sa mga posibilidad na haharapin kong mga problema.

 

“Terminated ang OJT contract ko?” garalgal na ang aking tinig.

 

Hindi na rin napigilan ni Eunice ang maluha. “Kinasuhan ka ng gross negligence of duty that results to accident.”

 

“Pero hindi ito totoo!”

 

“Alam ko Rhett, hindi rin ako naniniwala pero iyon ang report ng SO. Nakalimutan mong sumunod sa Tag Out Procedure na isang klarong violation sa construction site rules and regulations.”

 

“Hanggang kalian na lang ako?” Hindi ko talaga mapigilan ang pagkabasag ng aking tinig. Daig ko pa ang basing sisiw na walang mapagsilungan sa gitna ng malakas na ulan at biglang nalugmok sa putikan.

 

“Last day mo na ito.”

 

Pagkatapos pirmahan ang dalawang kopya at kuhanin ang isa ay mabilis ko ng nilisan ang silid. Halo-halo ang nasa isip ko. Napakagulo. Bigla akong naging disoriented.

 

Dumiretso ako ng labas sa gate. Hindi ko na pinansin pa ang pagtawag ng guard na nagtatanong kung bakit undertime ako. Sumakay ako ng dyip nang hindi malinaw kung saan ako pupunta.

 

 

ISANG ORAS NA AKONG nakaupo sa bench ay wala pa ring matinong desisyon akong naiisip.

 

Hindi pala ganoon kaganda ang lugar na ito kapag ganitong hapon pa, bukod sa traffic na makikita sa may Calumpang bridge na nagdudulot ng ingay sa paligid ay marami ding mga dumaraan na nakakadistract para ka makapag-isip. Sa ingay hindi na rin maririnig ang agos ng tubig sa baba. Iba pa sa gabi gaya noong dalhin ako dito ni Kuya Brando at makaidlip ako sa kaniyang mga bisig.

 

Nag-ring ang aking telepono. Iyong coordinator namin sa UB ang tumatawag. Pinindot ko ang answer key.

 

“Hello, Mr. Santillan?” boses nung coordinator namin.

 

Halos mawalan na ako ng boses sa ini-expect kong sasabihin sa akin. “Ako nga po Sir.”

 

“We were informed by SJR’s admin on what happned. We are very much disappointed to hear that you are terminated. This is actually the first time in UB history that such things happen—“

 

Ibinaba ko na ang aking phone. Hindi ko na pinakinggan pa ang mga sumunod na sinabi.

 

Lampas alas-singko nang tumunog muli ang aking telepono. Si Harry ang nag-register sa screen. Naka-sampung missed calls na ito bago ko tuluyang sinagot.

 

“Hello nasaan ka?” May bahid pag-aalala ang tinig nito.

 

“Okay lang ako. Gusto ko lang mapag-isa. Huwag mo muna akong hanapin. Uuwi din ako pag medyo umayos-ayos na ang pakiramdam ko.”

 

“Ano bang nangyari?”

 

Napaluha na naman ako habang nagkukuwento ako sa kaniya. Galit na galit siya nang matapos ako.

 

“Sukdulan na talaga ang kasamaan ng Jimson na ‘yan.”

 

“Harry…?”

 

“Uhmmm?”

 

“Please ‘wag kang gagawa ng hindi maganda na pagsisihan natin pareho sa huli.”

 

“Pero ibang level na ito. Hindi ba katangahan na ito pag pinalampas pa rin natin?”

 

“May panahon para diyan Harry. Gaganti ako sa kaniya na hindi ko kinakailangang dungisan ang aking mga kamay. Hindi ko ito palalampasin Harry, ipinangangako ko, gagantihan ko si Jimson.”

 

“Paano?”

 

“Basta.”

 

“Magku-quit na rin ako. Ayoko nang mag OJT dito.”

 

“Huwag Harry, ako lang ang alam nilang may kasalanan. Ang kasalanan ko’y hindi mo kasalanan.”

 

“Paano ka?”

 

Napakabigat ng tanong ni Harry. Kahit ako’y walang maapuhap na isasagot. Paano nga ako? Terminated ako sa OJT. Ibig sabihin hindi ako makakagraduate. Ibig sabihin wala na akong pag-asa pang maging Cum Laude. Napahiya ko ang school. Hindi ko naabot ang expectation sa akin ni Kuya Rhon, ni Tiya Beng. Ang pinakamasakit, hindi ko maibibigay kay Mommy ang aking diploma at medalya na siya kong ipinangakong regalo sa kaniya.

 

Sa naisip ay umiyak na talaga ako ng umiyak. Iyon pa namang regalong iyon ang ini-expect ko na magpapaligaya kay Mommy. Magpapabago sa cold treatment niya sa akin. For once and for all, matuwa siya sa akin. Matanggap niya ako at ipagmalaki. Maramdaman kong kahit malayo siya, may ina pa rin ako na proud sa akin.

 

Pero wala na. Hindi ko na maibibigay sa kaniya iyon. Ang sakit sakit sa loob. Pinaghirapan ko iyon pero sa isang iglap nawala lahat. Parang nagpakahirap ako sa pagluluto ng sabaw at nang maluto, may kung sino na lang ang biglang dumating saka itinapon lahat sa lupa at wala man lang itinira.

 

“Rhett…nandiyan ka pa ba?”

 

Pinindot ko na ang end call.

 

Pagkalipas ng tatlumpung minuto, si Tiya Beng naman ang tumatawag. Sinagot ko din ang tawag saka ikinwento din lahat sa kaniya. Minsan pa’y binalikan ang mga pangyayaring napakahirap ikwento pero kailangan.

 

May kakaiba sa tinig ni Tiya Beng. “Brando Ramirez? Ang tinutukoy mo ba ay si Brando na kaibigan ng Kuya Rhon mo?”

 

“Opo.”

 

“Hindi ninyo nabanggit iyan sa akin ni Harry na ang Brando palang iyon ang may-ari sa pinago-OJTihan ninyo.” May bahid paghihimutok si Tiya Beng.

 

“Bakit po? May alam ba kayong dapat kong malaman?”

 

Ipinagtaka ko ang sumunod niyang sinabi. “Basta Rhett, kapag bumuti na siya, please stay away from him.”

 

“Hindi niyo pa sinasagot ang tanong ko.”

 

Matagal na pananahimik na parang matamang nag-isip saka muling nagsalita, “Hindi natin alam kung bakit siya nagbalik.Umuwi ka na Rhett, maaawa ka na sa akin. Baka mamatay ako sa kakaisip kung nasaan ka, anak.”

 

‘Anak.’ Pansamantalang nawala ang katanungan sa isip ko sa pagkakarinig ko ng salitang iyon. Napaiyak ako lalo sa salitang iyon. Buti pa si Tiya Beng, itinuring niya akong anak samantalang ang sarili kong ina, taltlong taon pa lang ako nang iwanan niya. Kahit anong gawin ko para mapalapit sa kaniya, wala pa rin. Pati nga sa online chat, palagi lang si Kuya Rhon ang nakakausap ko, kailangan pang pilitin ni Kuya para lang kahit saglit masulyapan ko siya. Para kahit papaano hindi siya tuluyang mabura sa aking alaala. Ganunpaman, magpapakita iyan pero si Tiya Beng naman ang hinahanap. Kuwentuhan ko man ng magagandang nangyayari sa akin at mga achievements ko sa skul, magpapakita lang siya ng kawalang interes pagkuway magpapaalam na.

 

Pero ganoon man si Mommy mahal ko pa rin siya. Naniniwala pa rin ako at umaasa na isang araw magiging maaayos kami. Ipagmamalaki rin niya ako. Pero ngayon hindi na ako sigurado kung maipagmamalaki pa rin niya ako sa mga nangyari.

 

Magtatakipsilim na nang mapagpasyahan kong umuwi. Bukod sa natural na dilim ay nagbabadya pa ang paparating na ulan. Naglalakad ako sa subdibisyon namin nang hindi na nagpapigil ang langit at tuluyan ng bumuhos ang malakas na ulan.

 

Nakatulong naman ang ulan para kahit papaano’y mapawi ang sakit na nararamdaman. Basang-basa ako nang dumating sa bahay. Pagbukas ko ng pinto saka sumalubong sa akin si Tiya Beng halos maiiyak at nakikiisa sa mga nangyari sa akin.

 

Niyakap ko siya ng mahigpit parang sa isang batang nawalan ng ina at nagsusumbong sa ina-inahan. Tumugon naman siya sa yakap ko, hindi na inalintana ang basang-basa kong damit.

 

Hindi ko na tuloy napansin na may isa pang tao sa paligid namin. Disgusto ang tinig at ang mukha ay nanlalait. “Ito ba ang isasalubong mo sa akin? Ang kapalpakan mo? Nasaan na ngayon ang diploma at medalyang ipinagyayabang mo?”

  

“M-mommy…”

 

Itutuloy

[12]

Kinusot ko pa ng dalawang beses ang aking mga mata para siguruhin na hindi bunga ng imahinasyon ko ang presensiya ni Mommy. Pero nandito na nga siya, nagbalik na. Flesh and blood in front of me.

 

Mas maganda si Mommy sa personal kumpara sa imaheng madalang kong nakikita sa webcam. Ngayon ko napatunayan na sa kaniya namin namana ni Kuya Rhon ang aming buhok na unat, maitim at makintab. Pati ibang features ng mukha ay malaki talaga ang resemblance namin sa kaniya. Sa edad na forty nine, hindi maitatanggi ang taglay pa ring kagandahan kahit nakasuot lang ng pambahay na halatang malaki ang size sa kaniya.

 

Sa kabila ng pag-iyak ko sa nangyaring kamalasan sa maghapon, hindi ko napigilan na paglukob ng ibayong kasiyahan sa aking puso sa pagkakita sa kaniya. Kumawala ako kay Tiya Beng at yumakap ng mahigpit kay Mommy.

 

“Mommy, nandito ka na. Nagbalik ka na po.”

Naramdaman ko ang kapanatagan ng loob. Iba pala kapag yakap mo ang iyong tunay na ina, parang feeling mo secured na secured ka, na walang makakapanakit sa iyo. Muling dumaloy ang luha sa aking mga pisngi, pero sa pagkakataong ito ay luha ng kaligayahan.

May napansin lang akong kakaiba kay Mommy nang yakapin ko siya. Hindi siya gumanti ng yakap. Nanatiling nasa magkabilang gilid ang kaniyang mga kamay na sinadyang hayaan lang akong yakapin siya.

“Basa na ang damit ko.”

“Ay sorry po. Sobrang masaya lang po ako sa sorpresang pagdating niyo kaya hindi ko napigiling yakapin kayo.”

Iritado ang ekspresyon ng mukha nang tumingin siya sa akin, pagkuwa’y napalitan ng pagkainis nang may maalalang hindi ko mawari kung ano at nagsalita. “Nandito na ako kaninang magkausap kayo ni Beng. Disappointed ako sa ‘yo. Sabi ko na nga ba, hindi mo matutupad ang ipinangako mo sa akin.”

Napawi ang kaligayahang naramdaman ko kani-kanina lang at muli gusto ko na namang umiyak. Ang ini-expect ko kasi pagkatapos ng mahabang paghihintay sa pagdating niya ay yayakapin ako ng mahigpit, aaluin at sasabihin niyang, ‘Bunso, tahan na. Maaayos din natin iyang problema mo. May awa ang Diyos, tutulungan niya tayo.’ Pero dagdag pressure pa siya sa akin.

Huminga ako ng malalim saka nagsalita. “Sa kabila naman po ng nangyari, hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa. Maaayos ko pa ang problemang ito.” May alas pa naman akong natitira: si Kuya Brando. Sana magising na siya para kagaya ng dati, ise-save niya ako sa kinsadlakang ito. Siya ang makakapagpatunay na totoo lahat ng sinabi ko. Siya din ang makakapagsabi na hindi live ang kawad dahil sinukatan pa naming dalawa bago siya gumawa. Sana magising na siya ngayon. Sana…

“Maniniwala lang ako kapag naayos mo na.”

Papatunayan ko po sa inyo na maayos ko pa ito, pero hindi ko na naisatinig.

“Problema na nga sa Korea, pagdating ko dito, problema pa rin.” Tumingin siya kay Tiya Beng. “May jet lag pa ako, kailangan ko ng magpahinga.” Saka siya tumalikod at tuluyang pumasok sa silid nila ni Tiya Beng.

Hindi ko na napigilan ang muling umiyak “Tiya, bakit ganoon si Mommy? Three years old lang ako nang iwanan niya tapos ngayon lang kami nagkita ulit, pero parang balewala lang ako sa kaniya?”

“Problemado lang siya kaya ganoon. Isinumbong kasi siya nung isa nilang kasamahan kaya na-deport siya instantly. Hindi na nga niya nagawang makauwi pa sa bahay nila ni Rhon, kasi idineretso na siya ng airpot ng mga pulis. Wala nga siyang kadala-dalang gamit at pera. Nagpahatid lang siya dito from the airport at ako pa ang nagbayad sa taxi niya. Iyong suot niya, damit ko iyon. Stressed lang iyon Rhett at pagod sa biyahe. Hayaan muna natin siyang magpahinga. Magbihis ka muna nang hindi ka magkasakit.”

ITINULOY KO NA SA pagligo ang pagkabasa ko ng ulan. Pagkabihis ay bumaba na ulit ako at nagtungo sa kusina. Nakapaghain na si Tiya Beng at naroon na rin si Harry. Kumain kaming tatlo na halos walang imikan. Hanggang matapos kami ay hindi lumabas si Mommy na nasa silid pa rin at nakatulog na pala ayon kay Tiya Beng.

Dalawang oras na akong nakahiga sa aking kama ay hindi pa rin ako makatulog. Hindi mawala-wala sa isip ko ang mga pangyayari. Kung ano ang gagawin ko at kung paano ko malulusutan ang problema. Naisipan kong bumaba sa aking silid at tinungo ang cactus sa harapan ng bahay na naiilawan ng malamlam na liwanag ng buwan.

Humarap ako sa cactus, hinawakan ang isang sanga nito saka mariing pumikit. “Kuya Brando, kung sa pamamagitan ng cactus na ito ay marinig mo ako, sana magising ka na. Sana gumaling ka na. Ikaw lang ang natitirang pag-asa ko. Tulungan mo ako. Sana maayos pa bago mahuli ang lahat.”

Matagal ako sa ganoong ayos hanggang sa makarinig ako ng mga kaluskos sa aking likuran. Pagbaling ko ay papalapit si Harry, ang semi-kalbong buhok ay naging prominente sa liwanang ng buwan, na kagaya ko’y naka-boxer shorts lang at sandong puti.

Tumabi siya sa akin. “Bakit gising ka pa?”

“Hindi ako makatulog. Nag-iisip ako ng solusyon sa problema ko. Nagpatong-patong na. Nadagdagan pa—si Mommy. Pero fight pa rin ako, patuloy akong lalaban.”

“Si Sir Brando, siya lang ang makakapagpatunay na wala kang kasalanan.”

Tumingin ako sa kaniya. “Naisip ko na rin iyan. Siya na lang talaga ang makakatulong sa akin. Ipinagdadasal ko nga na sana, gumaling na siya.”

“Sige, tutulungan na rin kita sa pagdadasal. Mabigat man sa dibdib ko ang hilingin kay Lord na gumaling ang lalaking karibal ko sa ‘yo, gagawin ko pa rin iyon alang-alang sa ‘yo. Bukas makikibalita ako sa kumpanya tungkol sa kalagayan niya.”

Niyakap ko si Harry. Yakap-kapatid. Yakap ng pasasalamat.

“Si Mommy hindi ko alam kung anong gagawin ko para maging maayos kami.”

“Kapag naayos mo ang problema mo sa kumpanya, chain reaction na rin iyon. Maibibigay mo na sa kaniya ang ipinangako mo. Maayos ang lahat.”

“Sana nga Harry. Sana nga.”

“At the meantime, bakit hindi mo kaya siya ipagluto bukas ng Korean food. Sabi nila ‘The best way to a man’s heart is his stomach’ baka aplikable na rin iyon sa babae. Sa tingin ko, mahihirapan pa siyang makapag-adjust sa pagkain natin sa umpisa kaya makabubuti kung maipagluluto mo siya.”

“Hindi ako marunong magluto ng Korean food.”

“Anong ginagawa ng internet?”

That’s a great idea. Napatango na lang ako na may kislap ang mga mata.

HINDI KO PA RIN NAPIGILAN ang lungkot nang makita ko si Harry kinaumagahan paalis papuntang site. Dinismis ko na lang ang negative feeling na naramdaman ko. Kinuha ko ang aking telepono saka nagtext kay Engr. Clyde. Mabilis naman siyang nag-reply at nalungkot na naman ako nang sabihin niyang unconscious pa rin hanggang ngayon si Kuya Brando.

Nakapagpaalam na ako kay Tiya Beng na nasa kusina nang maalala ko si Mommy. Magpapaalam pa rin pala ako sa kaniya. Pagdating ko sa silid, tulog pa rin si Mommy kaya minabuti kong huwag na siyang gisingin. Ipagbibilin ko na lang kay Tiya Beng.

Palabas na ako nang mamataan ang isang picture frame na nakapatong sa sidetable. Nilapitan ko iyon saka maingat na kinuha. Picture pala iyon ni Daddy na huli kong nakita ay narito pa si Kuya Rhon at nang makaalis siya ay ipinalagay yata iyon ni Mommy sa loob ng cabinet para hindi raw masira. Malamang muling inilabas ni Mommy kagabi.

Mahal na mahal talaga ni Mommy si Daddy, naiusal ko. Hinanap pa niya talaga ang picture nito bago matulog.

Guwapo si Daddy sa picture niyang iyon. Pero wala man lang kaming namana sa features niya. Medyo maputi kasi siya, pareho naman kaming moreno ni Kuya Rhon katulad ni Mommy na morena naman. Pero habang nakatitig ako sa larawang iyon, unti-unti kong nakikita na may similarities din pala iyong features ni Daddy kay Kuya Rhon, may hawig din. Pero ako kahit tagalan ko pa ang pagsipat sa larawan, talagang kay Mommy lang ako nakakuha. Mga features na nakuha ko na nakuha rin ni Kuya Rhon kaya magkahawig pa rin kami kung titingnan.

Nagulat naman ako nang biglang gumalaw si Mommy mula sa pagkakatihaya ay tumagilid pero nanatiling tulog pa rin. Maingat na ibinalik ko ang larawan sa sidetable saka ako lumabas ng silid.

“WOW, ANG SARAP NAMAN nito,” sabi ni Tiya Beng pagkatapos matikman ang iniluto kong Korean food: Ohjing-oe bulgogi (Grilled spicy squid) at Jjinmandu (Steamed dumpling). Bumili din ako ng isang maliit na garapon ng Kimchi.

Natuwa naman ako sa reaksiyon niya. Mukhang nakatsamba ako sa niluto. At least hindi nasayang ang pagre-research ko pa sa internet ng lulutuin at pagbili ng mga sangkap sa SM. Nagkaroon pa nga ng maliit na sugat ang aking kaliwang hintuturo nang mahiwa ng kutsilyo habang ginagayat ang mga sangkap. “Talaga? Sa tingin niyo magugustuhan ni Mommy?” excited kong tanong.

“Oo naman. Ako nga gusto ko eh. Siguradong approve sa kaniya ito. Tiyak matutuwa iyon.”

Kahit approved kay Tiya Beng, hindi pa rin nawawala ang aking kaba at lalo pa itong lumakas nang dumating na si Mommy galing sa pamimili ng kaniyang mga gamit sa mall.

Nakahain na ang hapunan nang dumulog sa hapag si Mommy. Hindi ako mapakali sa pagkakaupo sa kaba at excitement sa magiging comment niya.

Ngumiti siya kay Tiya Beng at umupo na hindi man lang ako tinapunan ng tingin. Mukha namang lumiwanag ang mukha niya sa nakitang pagkain.

Napangiti na rin ako ng lihim. Mariing nakamasid sa magiging ekpresyon ng kaniyang mukha.

Kumuha siya ng isang dumpling gamit ang chopsticks, isinawsaw saglit sa sauce saka tinikman.

Hindi pa siya nakakapagsalita nang tanungin siya ni Tiya Beng. “Masarap ba? Niluto iyan ni Rhett para sa ‘yo,” proud na proud pang sabi.

Hindi ko alam kung nagustuhan ba niya talaga o hindi, basta nang marinig niya ang pangalan ko, mula sa nasisiyahang mukha, nagbago ito na animo’y hindi maganda sa panlasa ang pagkain.

Inilagay ang chopsticks sa tabi ng plato, saka tumingin kay Tiya Beng. “Ayoko nito. Naaalala ko lang ang Korea. Naiinis lang ako lalo.”

Pumasok si Mommy sa kaniyang kuwarto at pagbalik ay may dalang canned meat. “Ito na lang ang uulamin ko.”

“Excuse me po,” paalam ko. Hindi ko na makayanan ang kakaibang lungkot na bumalot sa aking puso. Hindi man lang na-appreciate ni Mommy ang pagsisikap kong maipagluto siya. Kahit konting papuri lang sana ay sapat na iyon para sa akin. Tumayo ako at umakyat sa aking silid.

Inilock ko ang pinto, isinubsob sa kama ang aking mukha saka kontroladong umiyak para hindi marinig nina Tiya Beng at Mommy sa baba. Ang sama-sama pala sa pakiramdam ng ganito. Nag-exert na ako ng effort, pati pagluluto ko’y nag-level up na pero wala lang sa kaniya. Hindi tuwiran pero ipinamukha sa akin ni Mommy na mas gusto pa niya ang de-lata kaysa pinaghirapan kong iluto.

Tama nga ang kasabihan, ‘when it rains it pours’ nag-kasunod-sunod ang nga kamalasang dumating sa akin. Mga pangyayaring sinusubukan ang aking katatagan gaya na lang nitong pagtrato sa akin ni Mommy. Pero susuko na ba ako? Siyempre hindi. Never!

Napatigil saglit ang pag-iyak ko nang tumunog ang aking cell phone. May incoming message ako. Galing kay Engr. Clyde, “Rhett, nagising na si Sir Brando. He’s fine now. Pwede na raw siyang ilabas bukas ng hapon.”

Ang sama ng loob ko kay Mommy ay biglang napawi. Napalitan ito ng kaligayahan. OMG! Salamat po sa pagdinig mo sa dasal ko!

Tama din iyong kasabihan, ‘There’s sunshine after the rain!’

ALAS-DIYES NG UMAGA kinabukasan papasok na ako ng ospital. Buo na ang loob ko kagabi pa lang na puntahan si Kuya Brando. Kung hindi man sabihin sa akin sa Information kung nasaan ang kuwarto ni Kuya Brando, handa na akong isa-isahin ang bawat silid sa buong ospital. Siguro naman ay bago magtanghali ay makikita ko na iyon. Sabi naman ni Engr. Clyde ay sa hapon pa ilalabas si Kuya Brando.

Dumiretso muna ako sa Information. Naisip kong walang masama kung magtanong akong muli, malay natin madulas sila at sabihin iyong numero ng silid.

“Brando Ramirez?” tanong ng babae saka tumingin sa listahan sa kaniyang harapan. Nag-angat muli ng mukha saka nagsalita. “Nakalabas na kanina pang alas-otso.”

Bigla akong nanghinayang sa nalaman ko. Kung mas maaga lang sana ako’y baka naabutan ko pa. Laglag ang balikat at malungkot ang mukha nang lumabas ako ng ospital.

Dinayal ko ang numero ni Engr. Clyde. Recorded voice niya ang narinig ko, “Hi, this is Clyde. Sorry I can’t answer your call. Please leave a message after the tone so I can get back to you later. Thank you.”

Naisipan kong magtext kay Harry, “Nandiyan ba si Engr. Clyde?”

Replay niya, “Sabi dito, absent daw siya. Bakit?”

“Dito ako sa ospital, nakalabas na si Kuya Brando.”

“Baka si Engr. Clyde ang naglabas sa kaniya.”

Hindi ko na nireplayan si Harry. Naisip kong tumuloy na sa bahay nina Kuya Brando sa Nueva Villa.

Wala pang treinta minutos, nasa may tapat na ako ng gate.

“Si Engr. Clyde po?” bungad ko sa guwardiyang nagbukas ng maliit na gate.

Kagaya dati ay may tinawagan ulit ang guwardiya sa intercom bago ako pinapasok. Parang ni-replay ko lang muli ang nangyari unang punta ko dito mula pagpasok sa gate patungong terrace, paghanga sa garden na ni-landscaped gamit ang iba’t-ibang uri ng cactus, pagtataka sa swimming pool na wala pa ring tubig hanggang ngayon at sa pagpasok sa sala para makitang muli ang family portrait.

Ang kaibahan lang ngayon, mas matagal ako sa sala kaya nagkaroon pa ng mas mahabang oras para makita ang isa pang letrato sa picture frame kasukat ng bond paper na nakapatong sa itaas ng entertainment cabinet.

Picture iyon ni Kuya Brando, half body shot, mas bata lang ng kaunti ang hitsura niya sa picture kumpara ngayon. Katabi niya ang isang lalaki na sa tingin ko ay mga sixteen o seventeen years old lang. Guwapo at malakas ang appeal.

Sino kaya siya? Isa kaya siya sa mga binansagang ‘flavour of the month’?

Hindi ko namalayan nasa likuran ko na pala ang katulong na mukhang wala pa sigurong bente anyos, “Sir, pakihintay lang daw po,” sabi nito. Alam ko na ang tinutukoy niya ay si Engr. Clyde.

Ngumiti ako sa kaniya. “Alam mo ba kung sino siya?” Itinuro ko ang teenager na kasama ni Kuya Brando.

Nag-alinlangan pa itong sumagot sa akin na parang nananantiya kung okay lang na sagutin niya. “Anak po ako ng katiwala dito, sabi po ng inay siya daw po si James –“

Napatigil ang katulong nang makita na paparating na si Chairman. “S-sige po, maiwan ko na kayo.” Halos madapa sa mabilis na paglabas ng sala.

Sa tingin pa lang ni Chairman ay gusto ko ng bumuka ang nakabaldosang sahig at kainin na akong tuluyan. Iba talaga ang aura niya, parang nakakakaba. “Ang lakas naman ng loob mong tumuntong sa pamamahay ko.”

Kahit kabado, pinilit ko pa ring tumingin sa kaniya. “Gusto ko lang pong makita si Kuya Brando. Siya lang po kasi ang makakatulong sa –“

“Wala dito si Brando. Kung nandito man siya, hindi mo rin naman siya makikita.”

“Maawa na po kayo Chairman. Kailangan ko po siyang makita, kailangan ko po siyang makausap. Siya lang po ang makakapagsabi na wala akong kasalanan sa nangyari.”

Pansin ko ang pamumula ng mukha ni Chairman. “Sinasabi mo pa sa akin ngayon, gagamitin mong witness si Brando para pahindian ang pagkakamaling ginawa mo sa kaniya?”

“Wala naman po talaga akong kasalanan. Hindi po ako dapat na-terminate.”

Umiling si Chairman. “Pasalamat ka pa nga Mr. Santillan, iyon lang ang nangyari sa iyo. Pasalamat ka at mahina ang ebidensiya para patunayan ang theory na inilahad ni Mr. Landicho na planado mo ang nangyari para makaganti ka kay Brando. Kung hindi baka sa kulungan ang bagsak mo ngayon for attempted murder.”

Sumungaw ang galit sa loob ko. “Inosente po ako. Si Mr. Landicho po, siya ang may pakana ng lahat ng ito. Siya po ang may kasalanan.”

“Leave!”

Gusto ko nang lumuhod para payagan lang niya akong makita si Kuya Brando pero sa galit na bakas sa mukha niya, kahit siguro pagluhod ay hindi sapat para ipagkaloob niya ang aking hiling.

Nang hindi pa rin ako matinag sa kinatatayuan ko, “I said leave!” Halos pandilatan na ako ni Chairman.

NAGLALAKAD AKO palabas ng subdivision ay hindi mawala sa isip ko ang mga tanong na lalong nadagdagan. Ang lalaking kasama ni Kuya Brando sa picture ay si James. Sino naman si James? Kung wala doon si Kuya Brando nasaan kaya siya? Saan siya dinala ni Chairman? Wala pa ring tubig ang swimming pool. Sino ang isa pang batang lalaki sa family portrait?

Tumigil sa tabi ko ang isang dark green na kotse, half open ang windshield sa driver’s side. “Sakay na,” anyaya ni Engr. Clyde.

Nakangiti akong sumakay sa passenger seat saka bumaling sa kaniya.

Pinaandar ni Engr. Clyde ang kotse saka nagsimulang tahakin ang direksiyon palabas ng subdivision. “Naunahan ako sa paglabas ni Chairman, nang makita kita’y palabas ka na ng gate.”

“Gusto ko kasing makita si Kuya Brando, Engr. Siya lang ang makakatulong sa akin.”

Sa daan nakapako ang atensiyon niya, “Wala siya sa bahay Rhett. Kasama ako kaninang ilabas siya pero after noon iba na ang pinasama ni Chairman sa kaniya. Hindi ko rin alam kung saan siya dinala para magpagaling. Ipinayo kasi ng Doktor na magpahinga siya pinakakaunti ang isang buwan.”

“Baka naman po may nasabi sa inyo si Chairman? Sabihin niyo naman sa akin, parang awa niyo na.”

Umiling siya.

“Baka naman may rest house sila? Baka doon po dinala?”

Tumingin saglit sa akin si Engr. Clyde. “Alam ko may rest house sila, pero hindi lang isa iyon, marami silang rest house. Isa pa Rhett, kung alam ko din lang ngayon kung nasaan si Sir Brando, baka hindi ko rin sasabihin sa ‘yo. Sana maintindihan mo. Nasa mga Ramirez ang loyalty ko.”

Nanahimik na lang ako. Pakiramdam ko’y binawian na ako ng pag-asa na maayos ko pa ang lahat. Kung isang buwan mawawala si Kuya Brando, sobrang late na iyon para habulin ko pa ang OJT, kung sakali mang mabago niya ang desisyon at kung papanig pa sa akin ang lahat ng mga susunod na mangyayari.

SA KATATAGAN NG LOOB na gusto kong ipakita na hindi ako basta-basta susuko, naisipan kong magluto naman ng Fish Pochero kinagabihan na ayon kay Tiya Beng ay paborito ni Mommy.

Kahit alam ko na ang kahihinatnan, kinabahan pa rin ako nang makaupo na si Mommy sa hapag. Ipinagdasal ko pa rin na sana’y lumambot naman ang puso niya sa akin, kahit minsan lang. Kahit ngayon lang sana matuto siyang ma-appreciate ang gestures ko.

Kay Mommy lahat ang tingin namin nina Harry at Tiya Beng. Para naman itong nakaramdam nang magtanong, “Sino ang nagluto nito?” Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa aming tatlo, naghihintay ng sagot bago tikman ang ulam na nakahain.

Napag-usapan namin ni Tiya Beng na siya ang aako na nagluto, pero ilang segundo na’y hindi pa rin siya umiimik at nang tumingin ako sa kaniya’y sinenyasan na niya akong magsalita. “Ako po Mommy, gaya po kahapon, pinaghirapan ko iyang ihanda para sa inyo.” Hindi napigilan ang paggaralgal ng aking tinig sa mga pahuling salita.

Kagaya kahapon, tumayo siya sa kinauupuan saka kumuha na naman sa kaniyang silid ng canned meat. “Ayoko na ng ganitong ulam, ito na lang de-lata ang kainin ko.”

Aalis sana ako sa mesa pero pinigilan ako ni Tiya Beng. Kumain lang ako ng mabilis saka nagpaalam na aakyat na ng silid.

Napaupo ako sa gilid ng aking kama, matamang nag-iisip. Pagkatapos ng mahigit tatlumpung minuto ay bumaba ako at nagtungo sa silid ni Tiya Beng. Naabutan ko si Mommy na nagbabasa ng pocketbook.

Determinado ang tinig ko nang magsalita. “Kailangan ko po kayong makausap.”

Sa pagkakasandal sa headboard ng kama ay ibinaba niya ang binabasang libro at nag-angat ng tingin. “Anong kailangan mo?”

Anak ba talaga niya ako? Bakit wala man lang akong maramdaman kahit konting pagmamahal sa tono ng tanong niya?

Pakiramdam ko’y nagsisikip ang dibdib ko. “Ano ho bang problema ninyo sa akin? Bakit napakalamig ng trato ninyo?”

Muling itinaas ang libro na tumakip na sa kaniyang mukha saka nagsalita. “Ayoko ng drama. Gusto ko muna ng tahimik, gusto ko munang mapag-isa.”

Umupo ako sa may gilid ng kama. Pambabastos mang maituturing pero kinuha ko kay Mommy ang hawak na libro at ipinatong sa may sidetable. “Sagutin ninyo naman ako, gusto kong malaman kung ano ang problema ninyo sa akin.”

Nanatili siyang tahimik pero ramdam ko ang pagbabago ng mood niya. Parang sa isang bulkan na matagal na natulog at bigla na lamang sasabog anomang oras.

“Hindi ko alam Mommy kung ano ang kasalanan ko sa inyo. Sa totoo lang dapat ako pa nga ang magalit sa inyo sa pag-iwan ninyo sa akin noong three years old pa lang ako. Dapat magalit ako dahil mula pagkabata wala akong ina at umiiyak habang nakikita ko ang ibang bata na masaya sila at may ina silang umaaruga sa kanila. Dapat magalit ako dahil wala akong ina nang ma-bully ako at duguan ang ilong na iniligtas ng ibang tao. Dapat magalit ako dahil pinabayaan ninyo ako. Dapat magalit ako dahil sa sama ng loob na idinulot ninyo sa akin. At dapat magalit ako dahil kahit anong gawingkon paran to reach out, balewala lang sa inyo. Pero hindi ko magawa iyon, dahil sa kabila noon, mahal ko pa rin kayo.” Sa huling salita tumulo na ang luha sa aking pisngi.

“Iniwan kita dahil iyon ang naisip kong makabubuti sa’yo,” sabi ni Mommy pigil ang sariling ilabas ang nararamdaman.

“Hindi ko kayo maintindihan. Walang inang ginustong iwanan ang anak.”

“Nasasaktan ka ngayon at nagdaramdam. Ilang araw pa lang tayong magkasama, parang bibigay ka na. Kung hindi kita iniwan, kakayanin mo kaya ang ganito palagi sa loob ng labing-anim na taon?”

“Bakit Mommy, ganito ba ang trato mo sa akin kung sakali? Ano ba ang kasalanan ko sa ‘yo? Bakit ba galit kayo sa akin?”

Nang hindi na mapigilan ni Mommy ang kaniyang saloobin, tuluyan na siyang sumabog. “Nagagalit ako sa taong nagpa-deport sa akin. Nagagalit ako dahil nandito ako ngayon kahit wala na talaga akong balak pa na umuwi. Nagagalit ako dahil mukhang malabo akong makaalis kaagad pabalik ng Korea. Nagagalit ako dahil doon ay kailangan kong tiisin na makita ka palagi. Nagagalit ako sa tuwing makikita kita dahil naaalala ko ang nangyari.” Napahagulgol na si Mommy. Itinakip sa mukha ang kaniyang mga palad.

“A-ano pong nangyari?”

Inalis niya ang mga palad sa mukha saka humarap sa akin. “Sa tuwing makikita kita, naaalala ko ang Daddy mo. Mahal na mahal ko ang Daddy mo pero nawala siya sa akin. Ikaw ang dahilan kung bakit siya namatay!”

Para naman isang bombang sumabog ang rebelasyon ni Mommy. Hindi ako makapaniwala sa sinasabi niya na ako ang dahilan ng pagkamatay ni Daddy. Wala naman akong matandaan na ginawa ko. Kahit nga mga nangyari noong three years old ako, wala akong matandaan.

Umiyak na ng umiyak si Mommy. Nawala ng tuluyan ang composure. Kaya minabuti kong iwanan muna siya sa kaniyang silid para makabawi. Alam kong hindi biro ang hinugot niyang lakas para balikan ang nakaraan at isiwalat sa akin.

Paglabas ko ng silid, nasa may pintuan pala si Tiya Beng na halatang narinig niya lahat ng pinag-usapan namin ni Mommy. Umiiyak akong yumakap sa kaniya. Iginiya naman niya ako patungong sala saka umupo kaming magkaharap.

Alam kong siya ang magtutuloy sa mga ibinulgar ni Mommy. Litong-lito ang aking isip at pagod na pagod ang aking kaluluwa na hinintay siyang ikumpisal ang kaniyang nalalaman.

“Makinig ka Rhett sa sasabihin ko…”

Itutuloy

[13]

“ANG SASABIHIN KO SA IYO ay batay lang din sa nalalaman ng mga kapitbahay noong mga panahong iyon. Two months old ka pa lang Rhett nang mangyari ito. Ang Daddy mo ay nasa trabaho – wala noon ang Kuya Rhon mo at nasa camping ng Boy Scout sa eskwelahan. Kayo lang ng Mommy mo ang naiwan. May isang lalaki na nagpunta dito. Ayokong paniwalaan dahil alam kong mahal na mahal ng Mommy mo ang Daddy mo, pero ayon sa usap-usapan, ang lalaki daw na iyon ay kalaguyo ng Mommy mo. Umuwi ang Daddy mo at nahuli niya ang dalawa na magkayakap. Nagalit ang Daddy mo, umalis siya ng bahay. Nagpakalasing siya saka nagmaneho at nabangga ang kotse niya sa isang poste ng Meralco. Dead on the spot siya.”

“Sino ang lalaking iyon Tiya? Kilala mo ba siya? May nakakakilala ba sa kaniya?”

Umiling si Tiya Beng bilang tugon.

“Kung totoo iyon Tiya, bakit sa akin ibubunton ni Mommy ang nangyari samantalang siya naman pala itong nangaliwa?” Nakaramdam ako ng galit kay Mommy at pagkahabag naman para kay Daddy. Pakiramdam ko’y panaginip lang ang nangyayaring ito. Lahat ng sinabi ni Mommy maging itong pagsisiwalat ni Tiya Beng sa akin.

“Isa din iyon sa naging palaisipan sa akin nang mga panahong iyon Rhett. Bakit ikaw ang sinisisi? Hindi ko na kasi naitanong iyon sa Mommy mo dahil pagkatapos ilibing ng Daddy mo, overly depressed siya. Pinagamot pa nga namin siya sa Psychiatrist at nang gumaling na, hindi na ako nagtanong pa tungkol sa bagay na iyon sa takot na bumalik ulit siya sa dati.” Naluha din si Tiya Beng sa pagbabalik-tanaw niya sa nakaraan.

“Hindi po ba unfair sa ‘kin iyon Tiya? Ano po ba ang magagawa ng two-month old na baby kagaya ko para pagbalingan niya ng sisi sa pagkamatay ni Daddy?”

Malungkot ang mukhang umiling siya. “Alam kong unfair iyon Rhett kung hanggang doon mo lang siya titingnan. Alam kong may mas malalim pang dahilan at napatunayan kong tama ako dahil nang nandito na ako sa inyo habang ipinapagamot ang Mommy mo ay may natuklasan ako tungkol sa Daddy mo: Naaksidente pala siya sa pinapasukan niya nang tamaan ang kaniyang kaliwang hita na malapit sa kanyang ari ng isang makina doon. Dahil sa aksidenteng iyon, hindi na siya maaaring magkaanak pa.”

Napaisip akong bigla. “I-ibig pong sabihin, hindi ako tunay na anak ni Daddy?”

OMG! Let this be only a dream. Please.

Atubili si Tiya Beng sa sasabihin. Matagal na nag-isip saka huminga ng malalim bago nagsalita, ang tinig ay sa maiiyak na. “Tiningnan ko ang petsa kung kailan siya naaksidente saka ko ikinumpara sa petsa ng kapanganakan mo. Mahirap man tanggapin Rhett, lumalabas na baog na ang Daddy mo nang ipagbuntis ka ng Mommy mo.”

I’m only dreaming! This can’t be real. It can’t be. Pumikit ako ng mariin saka kinurot ng pino ang sarili. Nagbilang ng tatlo saka nagmulat. Saka ko napagtanto, totoo pala ang mga nangyayari dahil wala naman ako sa kama ko, naroon pa rin ako sa sofa kaharap pa rin si Tiya Beng. Hindi ko mai-explain ang nararamdaman ko ng mga sandaling iyon. Parang gusto kong magtatakbo at magsisigaw para kahit man lang sa ganoong paraan ay mapawi ang sakit na nasa puso ko.

Nanghihina akong napasandal sa upuan, hindi ko na alam ang iisipin ko. “Ibig sabihin posibleng ang lalaking iyon ang ama ko? Sino siya? Nasaan siya?”

“Ang Mommy mo lang ang makapagsasabi kung sino siya.”

Nag-ipon ako ng lakas para tumayo. “Kung gayon kailangan kong kausapin si Mommy. She owe me an explanation. Karapatan kong malaman ang katotohanan.”

Napaluha na ng tuluyan si Tiya Beng. “Rhett, pwede bang ‘wag muna ngayon? Kita mo naman nang iwan mo siya kani-kanina, iyak na lang ng iyak. Ako na ang nakikiusap sa ‘yo. Ayoko lang kasing mag-breakdown siya ulit at bumalik sa pagka-depressed. Katulad mo, mabigat din ang pinagdadaanan ng Mommy mo kahit ngayon.”

Nakakaawa nga din ang hitsura ni Mommy kaninang iwanan ko. Dahil doon ay napaiyak na lang ako. I feel so hopeless and restless. Lahat ng tanong ko ay lubhang mahirap ihanap ng kasagutan. “Sige po Tiya Beng, magiging gentle po ako sa pakikipag-usap kay Mommy next time. Promise.”

Nagpahid siya ng luhang dumaloy sa pisngi. “Salamat anak at naintindihan mo.”

Ilang saglit na namayani ang katahimikan. Ako na ang unang nagsalita nang maalala kong itanong, “Bakit naman po hiningi ninyo sa akin na layuan ko si Kuya Brando?”

Matagal na nag-isip si Tiya Beng na wari’y binabalikan sa alaala ang kung anoman ang isasagot niya sa akin. “Gaya ng nasabi ko na Rhett, hindi natin alam kung bakit siya nagbalik. Malay mo gusto niyang paghigantihan si Rhon at dahil nasa Korea ang kuya mo, maniningil na lang siya sa pamamagitan mo.”

Napapikit ako sa biglang pagpitik ng aking sentido. Parang lahat ng mga nalalaman ko’y pilit nilalabanan ng isip ko. “Naghihiganti? Bakit po?”

“Nang mga panahong hindi ko na nakikita si Brando sa bahay, tinanong ko si Rhon, sabi niya sa akin magkagalit daw sila ni Brando.”

Nalilito pa rin akong nagtanong, “Bakit daw po sila nagkagalit?”

“Hindi lingid sa kaalaman ko ang naging relasyon nilang dalawa. Alam kong higit pa iyon sa magkaibigan o magkapatid. Naintindihan ko sila kung paanong naiintindihan ko kayo ni Harry. Pero sabi nga, sa isang relasyon mas malimit na mas higit ang pagmamahal ng isa kaysa sa isa pang kapartner. Sa kaso nina Rhon at Brando, alam kong mas mahal ni Brando si Rhon.”

May naramdaman akong kirot sa aking dibdib dulot ng huling sinabi ni Tiya Beng. ‘Mas mahal ni Brando si Rhon.’

“At sa lahat ng relasyon gaano man katatag ay palagi na lang susubukan ng kapalaran. Nasa nagmamahalan na lang kung paano ma-overcome iyon at pag-usapan anomang maging problema para hindi masira ng tuluyan ang pagsasama at mai-save ang relationship lalo na if it’s worth saving. Ang pagsubok na iyon ay dumating nang makilala ng Kuya mo ang isang lalaki sa katauhan ni Phen. Sa ilang beses na pagkikita nila ni Phen, naramdaman ni Rhon na mahal niya ito na humantong sa pakikipagkalas niya kay Brando.”

So si Phen pala ang third party. Siya pala ang dahilan ng hiwalayan.

“Hiwalayan na masyadong naapektuhan si Brando. Pero hindi lahat ay sinabi sa akin ni Rhon. Alam kong may iba pang detalye na siya lang at si Brando ang nakakaalam. Kaya naman sa tingin ko iyong pakikipaghiwalay niya ang sinasabi ni Rhon na malaking atraso niya na ikinasira ng buhay ni Brando.”

“Ikinasira?” Mukha namang maayos ang estado ni Kuya Brando ngayon? Engineer pa rin naman at ayos naman ang position niya sa kumpanya nila.

Tumango si Tiya Beng saka nagptuloy, “Iyon ang sabi ni Rhon, halos ikasira na daw ng buhay ni Brando ang naging atraso niya. Palagay ko ay iyon ang dahilan, unless may iba pa na inilihim sa akin ni Rhon at sila lang ni Brando ang nakakaalam.”

May iba pa nga kaya? Pwede rin namang makasira talaga kay Kuya Brando iyon depende na rin sa magiging pagtanggap niya. Pero sa tingin ko nga’y maayos naman ang buhay niya ngayon.

Bigla tuloy bumalik sa alaala ko ang pagluhod pa noon ni Kuya Brando bigyan lang ng isa pang chance ni Kuya Rhon ang relasyon nila. Pero buo na ang desisyon ni Kuya Rhon na tapusin na ang lahat sa kanila. Hinabol ko pa nga noon si Kuya Brando hanggang sa labas ng kalsada sa gitna ng malakas na ulan.

“Na-meet niyo po ba si Phen? Mas deserving ba siya kaysa kay Kuya Brando?”

“Hindi siya dinala dito ni Rhon, sa pangalan ko lang siya kilala.”

Kaya pala hindi ko rin siya kilala dahil hindi siya nagpunta dito sa bahay. Tama dahil ng mga panahong iyon, halos palaging gabi na kung umuwi si Kuya Rhon o kaya’y nagi-sleep over ito sa mga kaklase. Malamang si Phen iyon at hindi talagang kaklase ang pinupuntahan niya.

Umiling si Tiya Beng na ipinagtaka ko. Tumingin ulit sa akin saka muling nagsalita. “Pero mapagbiro talaga ang tadhana. Minsan may mga nararamdaman kang akala mo ay iyon na ang totoo pero hindi naman pala. Karamihan din sa mga bagay o tao sa paligid natin, nare-realize lang natin na mahalaga kapag wala na sa atin. Iyon ang naranasan ng Kuya Rhon mo. Nang sila na ni Phen, saka niya na-realize na huwad lang pala ang nararamdaman niya para kay Phen at ang totoo ay si Brando pala ang talagang mahal niya.”

Naalala ko ulit iyong mga panahong wala na sila ni Kuya Brando ay naging masayahin si Kuya Rhon pero hindi naman nagtagal. Malamang doon na niya narealize na mahal pa rin niya si Kuya Brando. Kaya nahuli ko siya noon na umiiyak habang nakaupo sa sala hawak ang larawan ni Kuya Brando at naga-I love you pa.

“Nagtangka siyang hanapin si Brando pero hindi raw niya matagpuan. Hanggang noong bago siya umalis papuntang Korea, hinahanap pa rin niya si Brando. Hindi raw gagaan ang buhay niya hangga’t hindi siya napapatawad ni Brando sa nagawa niya. Alam ko totoo ang kaniyang sinabi dahil hanggang ngayon pagkatapos ng sampung taon, hindi pa rin siya naka-move on. Mahal na mahal pa rin ni Rhon si Brando.”

Idiniin ko ang aking mga daliri sa aking noo saka iginalaw ng paikot na parang nagmamasahe. Palala ng palala ang nararamdaman kong pananakit dulot ng pagpintig ng mga iilang ugat sa aking ulo. Tahimik na si Tiya Beng pero parang alunignig na paulit-ulit ko pa ring naririnig: ‘Mahal na mahal pa rin ni Rhon si Brando.’

Tingnan mo nga naman, ang tagal na nasa isipan ko ang mga tanong na si Tiya Beng pala ang makakasagot. Sabagay sa loob naman din ng mahigit sampung taon, hindi ko rin naman naitanong kay Tiya Beng ang tungkol kina Kuya Rhon at Kuya Brando. Ipinagpalagay ko kasi na clueless din siya sa nangyari kagaya ko.

“Kaya Rhett, baka ikaw ang singilin niya.”

Posibleng naniningil nga si Kuya Brando. Pero pwede namang hindi. Pwede namang nagbago na siya at wala na sa kaniya ang mga nangyari. Posibleng mahal niya ako gaya ng mga sinabi sa akin ni Eunso. Ramdam ko iyon sa mga halik niya sa akin.

“Pakiusap Rhett, kahit hindi na para sa amin, para na lang sa kaligtasan mo, layuan mo si Brando.”

Buong ulo ko na ngayon ang napintig ang mga ugat. Pinilit ko pa ring magsalita. “Si Kuya Brando lang ang makakatulong sa akin sa problemang ito. Siya lang.”

Hindi na ako nakapagpaalam kay Tiya Beng nang umakyat ako ng silid at inihiga sa kama ang pagod na katawan. Hindi ko na makayanan ang pananakit ng ulo ko na animo’y nag-overload na ito sa sobrang dami na mga data na biglang pumasok hanggang mag-automatic shutdown na ito.

PARANG HINDI NA AKO nage-exists kay Mommy nang mga sumunod na araw kaya hindi ko tuloy malaman kung kailan siya maaari ng kausapin. Hindi ko rin makontak si Engr. Clyde kaya nawalan na ako ng balita kay Kuya Brando. Nabanggit din sa akin ni Harry na wala si Engr. Clyde sa kumpanya, hindi rin pumapasok mula pa noong makuryente si Kuya Brando.

Ang mga araw ay naipon at naging mga lingo. Habang tumatagal, nawawalan na ako ng pag-asang ma-revert pa ang desisyon ng SJR – ang makabalik ako sa OJT at makahabol sa oras para maka-graduate pa rin.

Ang tatag ng loob ko ay parang kandilang unti-unting nauubos. Lungkot na lungkot ako sa tuwing makikita ko si Harry na papasok sa umaga at uuwi sa hapon galing sa kumpanya. Buti na nga lang patuloy pa rin akong pinalalakas ni Harry, patuloy na binibigyan ng pag-asa na pasasaan ba’t maayos din daw ang lahat.

Kay Harry ako humugot ng lakas para hindi ako mabitag ng depression. Ayoko din kasing mag-alala si Tiya Beng sa akin sa makikita niya kung sakali. Para malibang kahit papaano, tinulungan ko na lang si Tiya Beng sa pag-aayos ng kaniyang mga paninda.

Isang hapon, wala pang isang oras na dumating si Harry ay hindi inaasahang dumating si Eunice. Hindi ko pa nga siya agad nakilala dahil sa laki ng ibinagsak ng katawan niya at namumutla.

Inalalayan ko siya sa pagpasok maging sa pag-upo sa sofa. Bigla ang pag-aalala ko sa kaniya. “Anong nangyari sa ‘yo Eunice? May problema ka ba?”

Malungkot ang kaniyang mukha. “Pasensiya ka na Rhett, alam kong ikaw lang ang pwede kong hingan ng payo ngayon—“

Hindi na naituloy pa ni Eunice ang sasabihin nang biglang dumuwal siya na kumalat sa sahig. Nagmadali akong kumuha ng tubig sa tabo saka iniabot sa kaniya at maliit na palanggana na inilatag ko naman sa sahig. Inihahaplos ko pa ang aking palad sa kaniyang likuran habang salitan ang pagduwal at pagmumog niya.

Nang maigahan na siya ng isusuka, nagpunas siya ng mukha sa dalang panyo pagkuwa’y may dinukot sa bulsa at iniabot sa akin.

Pregnancy kit iyon na may malinaw na dalawang guhit. “Buntis ka?” halos mamilog ang mata ko. Nagulat ako sa umpisa pero mabilis din iyong napalitan ng tuwa nang tumango siya bilang tugon sa akin. “Magiging tatay na si Harry. Yes!”

Ang kanina’y malungkot na mukha ay bahagyang nagliwanag. “Sana Rhett, ganyan din ang reaksiyon ni Harry, pag natuwa siya, ako na siguro ang happiest woman alive.”

Hinawakan ko siya sa isang siko. Excited pa rin akong malaman ni Harry na buntis siya. “Tara, nasa taas si Harry, akyatin natin.”

Tuloy-tuloy kami ni Eunice na pumasok sa silid ni Harry na naabutan naming nakahiga sa kama, nakatihaya na ang mga mata ay nakatitig sa kisame.

Hindi maitago sa ekpresyon ng mukha ko ang kaligayahan. “May kailangan kayong pag-usapan ni Eunice, Daddy Harry.” Binigyang diin ko pa ang salitang daddy na ipinagtaka niya.

Kinindatan ko naman si Eunice bilang approval sign saka maingat na inilapat ang pinto pagkalabas ko ng silid.

MAG-ISA LANG AKONG naiwan sa bahay isang araw ng Biyernes. Maliban sa todo pag-aalaga sa aking Cactus, naging usual routine ko na rin ang maglinis ng bahay pagkatapos kumain ng agahan.

At dahil ako lang mag-isa, wala pang alas-nuwebe tapos na akong maglinis. Para akong tanga na naupo sa gilid ng sofa habang natutuwang pinagmamasdan ang aking nilinis. Ang sarap kaya ng ganoong feeling unlike kung may kasama kang iba sa bahay na hindi ka pa tapos mag-imis ay may bagong kalat na naman. Nasa ganoon akong sitwasyon nang may narinig akong kumakatok sa pinto.

Nagpunas ako ng pawis bago binuksan ang pinto.

“Delivery po,” nakangiting bungad ng delivery man. Cute ang mokong. Hehehe.

Hindi ko alam pero parang bigla akong pinahiran ng excitement sa buong katawan nang maaninag ko ang laman ng plastic bag pagkaabot sa akin ni Kuyang cute pagkatapos kong pirmahan ang resibo.

OMG! Sana galing kay Kuya Brando. Iyon ang naiusal ko kahit sa isang bahagi ng utak ko nagsusumiksik pa rin ang pangamba na baka tama si Tiya Beng na nagbalik si Kuya Brando para maghiganti sa pamamagitan ko.

Nagmamadali akong pumasok sa loob ng bahay, dumiretso sa kusina at sa may mesa ko inilabas sa plastic bag ang French fries at pineapple juice. Nang kunin ko ang pinakamahabang fries sa pulang lalagyan para kainin ay may sumamang papel na nakarolyo ng maigi.

Pagka-unroll binasa ko ang nakasulat:

“You are expected to come on site this coming Monday. We have to clear things out. – Engr. Clyde”

Nakaramdam man ako ng bahagyang lungkot dahil hindi galing kay Kuya Brando, iba pa rin ang dating sa akin ng note. ‘Clear things out’ ibig sabihin posibleng naniniwala na sila sa akin? Posible ding maayos na ang gusot na kinasangkutan ko? Ngayon pa lang ay excited na akong dumating ang araw ng lunes.

NAKAGAWIAN KO NA mula nang hindi na ako pumapasok sa OJT ang pumunta sa riverside ng Calumpang sa umaga basta may pagkakataon ako. Kaya kanina pagkatapos na itabi ko ang note galing kay Engr. Clyde ay tumuloy na ako dito baon ko ang fries at juice.

Gaya ng dati may kaingayan ang paligid dahil sa mga sasakyang nagdaraan. Idagdag pa ang mga taong dumadaan din na papasok sa kani-kaniyang mga trabaho at mga batang naghahabulan at naglalaro sa papainit na pang-umagang araw.

Umupo ako sa bench na inupuan namin noon ni Kuya Brando na ngayon ay bahagyang nalililiman ng mga puno sa may likuran. Kahit man lang sa ganoong paraan ay may koneksiyon pa rin ako sa kaniya.

Naubos ko na ang fries at nangalahati na ang juice nang may maramdaman akong tumabi sa akin sa may kaliwa. Hindi ko agad napansin dahil sa abala ako sa pagtingin sa mga batang naglalaro sa may bandang kanan ko. Kahit hindi ko pa siya nakikita ay natiyak ko nang siya iyon nang halos balutin ng amoy ng peras at banilya ang aming paligid.

“K-kuya Brando…” hindi ako makapaniwala na katabi ko siya. Lalo siyang gumwapo sa suot na uniporme na pang-site kahit pansin ang bahagyang pamamayat.

Maluwang ang kaniyang pagkakangiti at ang mga matang kulay brown ay nangingislap. “Rhett…”

Kasabay ng bigla kong pagyakap sa kaniya ay ang pagkatunaw ng anomang alinlangan sa aking puso’t isipan. Sa kasalukuyan ay ibinasura ko muna kung totoo man o hindi ang palagay ni Tiya Beng na nandito siya para maghiganti. Ang natira lamang ay ang katotohanang mahal ko siya at wala ng iba pa.

Kung gaano kahigpit ang yakap ko’y halos doble naman ng ginawa niya na halos mahirapan na akong huminga. Wala na kaming pakialam pa sa mga tao sa paligid – mga nagdaraan at nakamasid sa amin na halata ang pagkadisgusto at panlalait sa mukha. Sa mga bisig niya naramdaman ko ang kapanatagan ng loob at saya na nag-uumapaw sa aking puso. Saka ko pilit pinigilan ang pamumuo ng mga luha sa aking mga mata. Matagal kami sa ganoong puwesto bago kami kumawala sa isa’t-isa pagkatapos niya akong gawaran ng isang masuyong halik sa labi.

“Kuya Brando okay ka na,” tuwang-tuwang sabi ko.

Tumango siya. “Oo, nalampasan ko na rin ang nangyari.”

“Wala akong kasalanan sa nangya—“

“Alam ko. Naikwento na sa akin ni Clyde lahat ng nangyari pati na ang tungkol sa ‘yo.”

“Si Jimson, siya ang may pakana ng lahat. Ako ang target talaga niyang makuryenta.”

“Hayaan mo. Hahanap tayo ng ebidensiya para panagutan niya ang nangyari.”

Iba ang dating sa akin ng sinabi niya: parang isang pader na hindi magiba si Jimson. “Dapat masisante na siya,” hindi maitago ang galit sa aking tinig.

“Alam nating hindi ganoon kadali iyon, but we’ll find a way. Hindi niya matatakasan ang ginawa niya kahit na inaanak pa siya ni Chairman,” paniniguro ni Kuya Brando.

Kaya pala, biglang naisip ko. Kaya pala nasabi niya kay Chairman ang theory niya na planado ko ang aksidenre at bigyan ng motibo na ginawa ko iyon dahil sa galit at selos ko kay Kuya Brando. Hay! Kelan ba magwawakas ang kasamaan ni Jimson?

Hinawakan ko ang isang kamay ni Kuya Brando. “Pasensiya ka na, hindi kita naalagaan pagkatapos ng aksidente. Gustong-gusto ko man hindi ko pa rin nagawa. Itinago ka kasi ni Chairman sa akin.”

“Nag-usap kayo ni Chairman?”

“Oo, kuya. Noong nasa ER ka pa.” Gusto ko sanang idugtong na may nasabi si Chairman tungkol sa sinabihan siyang ‘to stay away from me’, at may ‘ipinangako’ siya at meron pang ‘history repeating itself’ pero nawalan ako ng lakas ng loob banggitin iyon.

Medyo nagbago ang timpla ng mukha niya na parang may biglang naisip. Napatingin sa umaagos na tubig sa baba ng breakwater saka muling nagsalita, “Sa resthouse na namin sa Tagaytay ako nagkamalay. Ikaw ang unang hinanap ko pero wala ka. Iyong katiwala lang namin ang naroon at si Clyde na hindi na rin pumasok sa site at siyang umalalay sa akin habang nagpapagaling.”

“Nag-try akong kontakin ang mga telepono ninyo ni Engr. Clyde.”

“Walang signal sa resthouse. Iyon ang parte ng Tagaytay na on-going ang improvement at kasalukuyang tinatayuan ng cell site. Sa rest house naman, may problema ang landline.”

“Kaya pala,”nakakaunawang pahayag ko. “Pero ayos lang iyon Kuya, ang mahalaga you’re back. Okay na okay ka na.”

Napatingin siya sa carton ng fries at plastic cup. “Dito mo na pala kinain?”

Bakit parang alam niya ang tungkol sa fries at juice? “Ah, ito ba? Padala ito ni Engr. Clyde.”

Tumawa siya ng bahagya. “Ako ang nagpadala niyan. Nauna lang kasing pumasok si Clyde sa site kaya napag-utusan kong magpa-deliver sa ‘yo. Sinabihan ko ding lagyan ng note. Nalaman ko kanina na hindi pala niya inilagay sa note iyong hintayin mo ako sa inyo at pupuntahan kita. Hindi tuloy kita inabutan sa inyo.”

Ramdam ko ang paghaba ng buhok ko ng tatlong sentimetro. “Paano mo nalamang nandito ako Kuya?”

“Hindi pwedeng kasama mo si Mr. Escobio dahil nasa site siya. Tinawagan ko siya, sabi nga niya’y mag-isa ka lang daw naiwan sa bahay kanina. Kaya naitanong ko sa sarili, saan kaya pwedeng pumunta si Rhett Santillan? Malamang pupunta siya sa isang lugar na mapapanatag siya, isang lugar na importante sa kaniya, isang lugar na kahit umakyat pa siya sa nakakandadong gate, okay lang basta mapuntahan lang niya.”

Natawa na rin ako sa huling binanggit niya. Hindi pa rin pala nalilimutan ni Kuya Brando ang ginawa kong pag-akyat sa gate nang unang gabing sumama ako sa kaniya. Pag-ibig nga naman, di bale ng umakyat sa gate at lumundag masunod ka lamang. Hehehe.

Nagbalik ang kasiglahan sa mukha niya. Inakbayan niya ako at hinila palapit sa kaniya. “Muntik na ako…”

Napasandig ang pisngi ko sa collar bone niya. “Oo, kuya. Muntik ka nang kunin sa akin ni Lord.”

Hinigpitan niya ang yakap. “Muntik na akong mawalan ng pagkakataong masabi sa iyo ito.”

Ang alin? Mabilis namang tanong ng aking isip.

Nag-angat ako ng mukha. “Iyon bang sinasabi ni Eunso sa akin?”

“Anong sinasabi sa ‘yo ni Eunso?” giit niya.

Pinakawalan ko ang isang nanunuksong ngiti. “Sabi kasi ni Eunso, you’re starting to fall for me.”

Napapantastikuhan siyang tumingin sa akin. “Nag-uusap kayo ni Mr. Lee ng tungkol sa akin?”

“Hindi naman Kuya, nabanggit lang niya noong nasa beach pagkatapos niya akong i-rescue.”

Napangisi siya. “Gusto mong malaman ang sagot?”

Pakiramdam ko’y excited pa talaga ako sa lahat ng excited. Para tuloy akong asong nakatingala habang iwinawagayway ang buntot na naghihintay hagisan ng buto ng kaniyang amo. “Oo, Kuya.” Bilis umamin kana. Magsalita ka na.

Binitawan niya ako, tumawa at nagsimulang tumakbo. “Habulin mo muna ako, pag nahuli mo ako saka ko sasabihin!”

Kaasar! Tama nga ang sinabi sa amin ng dati naming teacher ni Harry sa Psycho. Kahit hindi na bata ang isang tao, may mga instances pa rin na lalabas ang pagkabata at pagiging playful. Sige na nga bata na rin muna ako. Sakyan ko na lang siya sa pagiging bata niya kahit ngayon lang bawal ang kill joy.

Tumakbo na rin ako para habulin siya. “Kuya Brando!”

Masarap nga palang bumalik sa pagkabata kahit paminsan-minsan lang. Sa pagitan ng pagtakbo ay lumilingon si Kuya Brando na patuloy sa pagtawa para siguruhing malayo ang distansiya ko sa kaniya. Kapag binilisan ko ang takbo ay lalo niyang bibilisan at pag nagbagal ako’y ganoon din ang ginagawa niya.

Ilang benches na ang nalampasan namin sa kahabaan na iyon ng riverside nang kunwari ay hapong-hapo na ako. “Kuya Brando naman, bagalan mo ang takbo para mahabol kita!”

Natatawang binagalan nga niya ang pacing ng takbo hanggang sa makaagapay na ako sa kaniya.

“Mahina ka pala sa takbuhan,” pahayag niya.

Bigla namang niyakap ko siya mula sa likuran na nagpahinto sa amin. “Nahuli na kita Kuya. Kailangan mo nang sagutin ang tanong ko.”

“Ang daya mo Utoy,”sabi niya pero hindi naman nagtangkang kumawala sa pagkakayakap ko sa kaniya.

“Paulit ng sinabi mo Kuya.”

“Ang daya mo!”

“Hindi iyon…”

“Alin ba?” nakukulitan niyang tanong.

Gusto ko ng matawa. “Iyong huling salita.”

“Utoy?”

Tumango ako. Tuwang-tuwa. Tinawag na niya ulit akong Utoy. Gusto kong maluha. Sa tagal kong inasam ang ganito. Mas maligaya pala ako sa aktuwal kumpara doon sa naiisip ko lang.

“Iyon ang tawag mo sa akin noon, naaalala mo pa pala.”

“Oo naman Utoy,” masayang tugon niya. “Hindi ko naman iyon nakalimutan. Ako lang naman yata ang nakalimutan mo.”

“Hindi totoo iyan,” biglang napalakas ang aking tinig. “I swear, never kang nawala sa isip ko Kuya Brando.”

Akala ko nama’y nagbago ang isip niya at gustong kumawala kaya hinigpitan ko lalo ang yakap nang pumihit siya paharap sa akin. Dahil doon pareho kaming napatimbuwang sa lupa.

Nagpagpag kami ng dumi sa damit saka umupong magkatabi sa malapit na bench. Parehong humihingal at nagsisimulang mamuo ang pawis sa katawan.

“Ano Kuya, aminin mo na,” nakangiting hamon ko sa kaniya.

Nagkukunwari pa siyang hindi alam ang tinutukoy ko. “Ang alin Utoy?”

Kainis! Ayaw pa kasing umamin! Pero natuwa pa rin ako at narinig ko na naman ang magic word ‘Utoy.’ Daig pa noon ang isang magandang musika sa aking pandinig.

Nanahimik ako saglit hanggang maramdaman ko na lamang ang paghawak niya sa magkabila kong balikat at pinihit paharap sa kaniya. Tinitigan niya akong diretso sa mga mata. “I’m not starting to fall for you…iyon ang totoo Utoy.”

Feeling ko nama’y nagbabadya ng bumagsak ang mga ulap sa langit. “A-akala ko—“

Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi saka masuyong kinamkam ang aking mga labi. Bakit ganoon, sabi niya, he’s not starting to fall for me pero iba naman ang nararamdaman ko sa halik niya sa akin? Sandaling na wipe-out lahat ng bagay sa paligid namin sa sarap ng pakiramdam ng pag-iisa ng aming mga labi. Gaya ng dati, pareho kaming naghahabol ng hininga nang lubayan niya ang aking bibig.

Maliwanag ang mukha niya nang magsalita, “Maging komplikado man ang ngayon at ang bukas dahil sa kahapon, wala na akong pakialam pa. Ang mahalaga alam kong may isang ugat dito sa puso ko na walang tigil na tumitibok para sa ‘yo.”

Napamaang ako sa sinabi niya. Ramdam ang paggapang ng kasiyahan sa aking puso.

“I’m not starting to fall for you because I’m done with it. I’m already in love with you.”

Naiiyak na ako tuwa sa pag-amin niya. “Mahal na mahal din kita Kuya Brando. Hindi lang ngayon dahil kahapon pa’y minahal na kita at alam kong mamahalin pa rin kita hanggang bukas.”

Minsan pa’y niyakap niya ako ng mahigpit. Ramdam na ramdam ko ang katapatan sa kaniyang mga sinabi. Nang tugunin ko ang yakap niya, alam kong kailangan ko nang ihanda ang sarili ko na masaktan kung sakali mang tama si Tiya Beng sa kaniyang palagay. Kailangan ko nang sumugal para kahit na matalo, maranasan ko pa rin ang magmahal at ang mahalin ni Kuya Brando.

Itutuloy

[14]

Sinulit namin ni Kuya Brando ang buong maghapon, kumain kami sa isang sikat na restaurant na pwedeng magpaluto ng vegetarian food. Sa kainan na iyon malayang nakakapag-request si Kuya Brando, halimbawa ay huwag lagyan ng karne ang gulay na nasa menu, huwag gumamit ng mga meat flavored seasoning at animal oil at lard sa pagluluto. Masaya kaming kumain habang nagkukwentuhan ng mga sweet nothings. Sa hapon ay nag-stroll kami sa SM, nanood ng sine, naglaro saglit sa may arcade saka nagpunta sa plaza sa bayan na katapat ng police station. Umupo kami sa bench doon habang kumakain ng fries at juice na pinatake-out namin. So far, ito na yata ang pinakamasayang parte ng buhay ko. Ang sarap talaga ng feeling ng in love, nakaaadik. Alive na alive ang pakiramdam. Tama nga ang sabi nila: Love is life. And if you miss love, you miss life.

Kaya naman medyo nalungkot ako nang ihatid na ako ni Kuya Brando sa amin. Kasi nama’y ayaw ko na talagang matapos ang maghapon, ayaw ko na ring magkahiwalay pa kami. Kaya bago ako pumasok ng tuluyan sa gate, niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit. Niyakap naman niya ako, ramdam ko ang init sa kaniyang katawan at amoy ng peras at banilya.

Niluwagan ko ang aking pagkakayakap at tumingin sa mukha niya. “I love you,” sabi ko na punom-puno ng emosyon ang tinig.

Ginawaran niya ako ng masuyong halik sa mga labi saka nagbitaw ng nasisiyahang ngiti. “I love you too, Utoy.” Ramdam ko ang sinseridad sa kaniyang sinabi. “O, paano…marami pa namang pagkakataon…”

Ayaw ko pa rin sana siyang pakawalan pero tama siya, marami pa namang oras para sa amin. “Sige Kuya, text-text na lang tayo.”

Tumango siya ng marahan, pumasok sa kaniyang kotseng puti saka kumaway. Hatid-tanaw ko pa ang kotse niya habang paliit ito ng paliit hanggang mawala ng tuluyan sa aking paningin.

Pagpasok ko ng bahay ay sumalubong sa akin si Tiya Beng na bakas sa mukha ang pag-aalala. Humalik ako sa kaniyang pisngi bilang paggalang. Sa unang pagkakataon, nag-dalawang-isip akong ibahagi sa kaniya ang tuwa sa aking puso sa nangyari sa amin ni Kuya Brando. Alam ko naman kasing hindi siya papabor sa akin.

“Si Brando iyon,” nag-aalangan niyang sabi.

Tumango ako. “Mahal ako ni Kuya Brando, Tiya.”

“Nag-aalala ako sa iyo, anak. Ang sa akin lang naman, sana pag-isipan mong mabuti, sabi ko nga, baka ikaw ang singilin niya sa atraso ni Rhon.”

May maliit na parte na lang ng utak ko ang nag-iisip ng ganoong possibility. Mas malaki pa rin nito kasama ng puso ko ang nagsasabing mahal ako ni Kuya Brando at iyon ay hindi ko dapat pagdudahan.

“Aakyat na po ako para makapagpalit ng damit.” Iniwan ko si Tiya Beng na nasa mukha pa rin ang kawalan ng pag-asang mapabago pa niya ang pinaniniwalaan ko.

“WALA PA SI SIR BRANDO, maupo ka muna Rhett.”

Maluwang ang pagkakangiti ni Engr. Clyde nang pumasok ako sa opisina nila ni Kuya Brando. May ginagawa itong weekly report. Inokupa ko ang upuan sa may kaliwa ng mesa niya. Napakagaan ng pakiramdam ko sa muling pagbabalik sa site nang Lunes na iyon ng umaga. Hindi ko man kasabay pumasok si Harry ay masaya na rin ako dahil siya na ngayon ang sumusundo kay Eunice at sabay na sila sa pagpasok.

“Nauna kasi ako sa kaniya,” sabi ni Engr. Clyde na ang tinutukoy ay si Kuya Brando, ang atensiyon ay sa ginagawa pa rin. “Kailangan kasi itong progress repot na ito ngayon.”

Hinintay ko munang matapos ni Engr. Clyde ang ginagawa bago ako muling nagsalita. “Salamat po sa Notice at sa pagkain.”

Napatawa siya. “Hindi sa akin galing iyon. Iniutos lang ni Sir Brando.”

Alam ko na naman iyon pero nagpasalamat pa rin ako. “Nakaka-miss talaga dito. Ang saya ko at nandito na ulit ako.”

“Oo nga, kaya ayusin mo na ngayon, second chance mo na.”

“Kumusta naman ho kayo?”

“Mabuti naman.”

“Misis po ninyo kumusta?”

Tingin ko’y nabahiran ng lungkot si Engr. Clyde. Nag-alala naman akong bigla. “Pasensiya na ho, may nasabi yata akong hindi ninyo nagustuhan.”

Naiiling itong ngumiti. “Hindi, okay lang. Iyong nasabi ko sa iyo dati, hindi kami kasal pero matagal na din kaming nagsasama. Nitong huli, dumating na iyong papeles niya papuntang Canada. Nag-usap kami na mauuna na siya doon at susunod ako sakaling handa na akong magpakasal sa kaniya.”

Natahimik ako. Nangangapa ng sasabihin. Napakapersonal kasi ang nabuksan kong topic.

“Napagod na siguro siya sa kahihintay sa akin. Wala naman akong magawa, all I can offer to her is live with me.”

“May iba po ba?” Nagulat ako sa itinanong ko.

Nanahimik siya ng ilang saglit. “Mas okay na rin ang nangyari. Pareho naman naming alam na kailanman hindi siya magiging replica ng babaeng mahal ko kahit gaano man siya kawangis. I also realized, when you love someone, you love the whole person, just as he or she is, and not as you would like them to be.”

Sabagay kung mamahalin mo lang ang isang tao dahil ang nakikita mo sa kaniya ay ang iyong past and lost love, siguradong wala ring patutunguhan iyon.

OMG! Paano kung mahal pala ako ni Kuya Brando dahil si Kuya Rhon ang nakikita niya sa akin? Erase. Erase. Erase. Mahal ako ni Kuya Brando, walang duda.

Pagkaraan ng ilang segundong katahimikan, iniba ko ang usapan. “May gusto po sana akong itanong sa inyo tungkol kay Kuya Brando kung pwede.”

Iniisod niyang bahagya ang itim na keyboard sa kaniyang harapan saka tumingin sa akin na parang sinabing okay lang.

“Paano ho ba kayo nagkakilala ni Kuya Brando?” Kinabahan ako ng bahagya, marahil ay sa pag-asam na sagutin niya ang tanong.

Ilang patlang bago siya sumagot, “Sasagutin ko ang tanong mo dahil hindi na rin kita itinuring na iba sa akin. Sa totoo lang, magaan ang pakiramdam ko sa iyo at parang anak na rin ang turing ko sa iyo. Heto ang sagot: Bata pa lang kilala ko na si Sir Brando. Naging close nga lang siya sa akin nang tumira siya sa bahay ko sa Maynila, more than ten years ago na ngayon.”

Pakiramdam ko’y may ilaw na biglang sumindi sa aking isip. Kung ganoon, kaya ba siya nawala after ng break up dahil doon siya tumira kay Engr. Clyde? Posible.

“Naawa nga ako sa kaniya noon dahil walang-wala siya nang puntahan niya ako. Walang pera, pagkain, matutuluyan at ang dalang damit ay iyong suot lang niya nang dumating. Isinangla nga lang iyong relo niya kaya siya nakarating ng Maynila. Nagpapasalamat naman ako at sa akin siya nagpunta, at least hindi siya napariwara.”

“Lumayas ho ba siya sa kanila?”

“Hindi ko alam kung lumayas ba siya talaga, dahil ang alam ko sa boarding house naman siya nakatira at hindi sa malaking bahay. Siguro mas tamang sabihin na inilayo niya ang kaniyang sarili kay Chairman.”

OMG! Nagsisimula na naman ang mga revelations. This time si Kuya Brando naman.

“Bakit po?”

“Alam mo kasi, si Brando ay pamangkin ng asawa ni Chairman na inampon na lang nila nang mamatay sa car accident ang mga magulang nito.”

Napakunot-noo ako sa sinabi niya. Bigla ang lungkot na bumalot sa puso ko. Si Kuya Brando ampon? “Pero sabi niyo po dati, nag-iisang anak si Kuya Brando ni Chairman.”

Tumango siya. “Oo. Dahil inampon naman siya nina Chairman kaya ko nasabing anak. Isa pa, maganda naman ang trato kay Sir Brando ni Chairman. Nabago nga lang iyon nang mamatay ang asawa nito dahil sa breast kanser. Siguro dahil hindi naman talaga anak at wala na ang asawa na kahit papaano’y isang malaking factor ay medyo naging malayo na ang loob ni Chairman kay Brando. Hindi naman siya minaltrato pero hindi lang talaga sila ganoon ka-close. Kaya si Brando, kahit na hindi naman pinapaalis ni Chairman sa malaking bahay, ay nag-decide tumira sa boarding house. Magkaganoon man, patuloy pa rin ang suporta ni Chairman sa kaniya.”

Iyon pala ang dahilan kung bakit imbes sa malaking bahay na mas malapit sa UB ay nasa boarding house nakatira si Kuya Brando. “Pero di ba wala naman na siya sa malaking bahay, bakit kailangan pa niyang lumuwas ng Maynila?”tanong ko pa rin kahit ang nasa isip ko ay dahil iyon sa break up nila ni Kuya Rhon.

“Sabi niya sa akin noon, sobrang hiya na daw niya kay Chairman kaya siya lumuwas. Humanap siya ng trabaho dahil nang mga panahong iyon, hindi na rin siya kumukuha ng suporta kay Chairman. Nakahanap naman siya ng part-time job kaya itinuloy niya ang kurso na isang taon na lang ang kulang habang nagtatrabaho. Ayaw naman niyang tulungan ko siya sa lahat ng pangangailangan dahil baka sa akin naman daw siya mahiya.”

May punto si Kuya Brando pero, “Paano siya nakapagtrabaho sa kumpanya?”

“Nalaman ni Chairman na sa amin nakatira si Brando. Kahit ramdam kong there’s something going on between them, sinuportahan pa rin ni Chairman si Brando sa pamamagitan ko. Kontrolado nga lang dahil ang alam ni Sir Brando ay pera ko ang itinutulong ko sa kaniya. Mabait naman si Chairman at dahil sa sobrang pagmamahal niya sa kaniyang kabiyak, hindi pa rin niya magawang pabayaan si Brando na inihabilin sa kaniya bago ito pumanaw.

Nalaman din naman ni Brando ang tungkol sa pagtulong ni Chairman pero tapos na siya noon sa pag-aaral at nakapasa na ng board exam, naunawaan naman niya at nang alukin siya na magtrabaho sa kumpanya, tinanggap naman ni Brando sa kondisyon na hindi siya idedestino dito sa Batangas City.”

I see…kaya pala bigla na lang sumulpot ito. Kung iyon ay kundisyon niya, mas liliwanang ang panig na hindi siya nagbalik para maghiganti kay Kuya Rhon. “Bakit ayaw niya dito?”

Napangisi si Engr . Clyde. “Siguro ayaw na niyang maalala iyong mga nagdaan sa buhay niya.”

O iniiwasan din niyang magkrus ang landas nila ni Kuya Rhon dahil magiging masakit iyon sa kaniya. Bakit? Dahil hanggang ngayon si Kuya Rhon pa rin ang mahal niya?

“Pero nandito na siya ngayon,” giit ko.

“No choice na rin siya, isa pa naisip naman niyang hindi niya kailanman maiiwasan ang lugar na ito kaya, hinarap na lang niya anomang takot ang nasa loob niya.”

May naisip pa akong itanong, “Bakit kilala po ni Chairman si Kuya Rhon pati ako? Mukhang galit siya sa amin kaya itinago niya si Kuya Brando sa akin.”

“Ang totoo hindi ko alam. Baka naman dati pang kilala ni Chairman ang Kuya mo. Iyong galit siya sa ‘yo, natural na reaksiyon lang iyon dahil sa ikaw ang sinabi ni Miss Elizalde na may kasalanan sa pagkakuryente ni Sir Brando. Iyong itinago, hindi naman talaga ganoon ang nangyari.”

Medyo nagulat naman ako. “Pero sabi ninyo, pinalagyan pa ng dalawang guard ang kuwarto ni Kuya Brando noong nasa ospital…tapos hindi rin sabihin sa amin sa Information…tapos noong makalabas naman ng ospital, sa rest house naman sa Tagaytay dinala..”

Nagpapaumanhing mukha ang bumakas kay Engr. Clyde. “Patawarin mo ako Rhett kasi iyon ang sinabi ko sa iyo. Ayaw ko lang kasing magkita kayong muli ni Chairman, kasi siyempre galit iyon kaya pinakiusapan ko na rin iyong sa Information na huwag ibibigay kahit kanino ang numero ng silid. Tungkol sa rest house, si Chairman ang may suhestiyon noon na sa tingin ko nama’y akma lang na paligid para mabilis ang recuperation ni Sir Brando.”

“Tinanong ko kayo sa loob ng kotse—“

“Sasabihin ko naman talaga sa iyo na nasa rest house sa Tagaytay si Sir Brando, actually balak ko pa ngang dalhin ka doon, kaya lang nagpunta ka sa bahay at nagkita at nag-usap kayo ni Chairman. Nagatubili tuloy ako at natakot na baka malaman ni Chairman na dinala kita doon at magalit siya.”

Hay, nako! Pwede naman kayang palihim.

Para namang nabasa niya ang aking isip. “Sigurado namang makakarating kay Chairman kapag nagpunta ka dahil loyal ang katiwala doon na tumanda na sa pagsisilbi sa mga Ramirez. Pero inalagaan ko naman si Sir Brando para sa ‘yo. At nang maayos na siya, ikinuwento ko lahat ng nangyari pati na iyong ginawang termination sa OJT contract mo. Nagalit siya at nainis.”

Magtatanong pa sana ako kay Engr. Clyde nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Kuya Brando, kasunod nito si Eunso at sa likod sina Jimson at Vlad.

Pumasok kaming lahat sa loob ng opisina ni Kuya Brando. Magkatabi kami nina Eunso at Engr. Clyde, nakapagitna ako sa upuan sa harap ng mesa ni Kuya Brando. Nakaharap naman kami kina Jimson at Vlad na magkatabi rin.

Bakas ang kinikimkim na galit sa mukha ni Jimson samantalang si Vlad ay kabado na parang sa isang bibitayin.

“Gusto kong ipaalam sa inyong lahat na binabawi ng kumpanya ang termination ng OJT contract ni Rhett at simula ngayong araw na ito ay papasok na siyang muli.” Masayang pahayag ni Kuya Brando. Kumindat pa sa akin nang saglit kong tapunan ng tingin.

“Congrats!” masayang bati naman ni Eunso na pumihit paharap sa akin saka ako kinamayan.

Si Vlad ay halatang lumiwanag ang mukha sa narinig na parang nabawasan ng kung ilang pounds ang dinadala. Hindi na naman naging sorpresa iyon kay Engr. Clyde dahil matagal na niyang alam.

Si Jimson ang talagang affected. Ang kanina’y kinikimkim na galit ay humayag nang mamula ang mukha lalo na sa mga sumunod na sinabi ni Kuya Brando.

“Also effective today, Jimson and Vlad will be assigned in the Electrical Stock Room. They will be replaced by Eunso and Rhett in the generator room.”

Mukhang lahat naman ay natuwa sa re-shuffle na nangyari maliban kay Jimson na hindi na nakayanang itago ang galit at parang sa isang torong nakakita ng telang pula ay biglang tumayo ito sa upuan.

Tumingin siya kay Kuya Brando at halos pasigaw na sabi, “You cannot do this to me!”

Tingin ko nama’y nagpanting ang tenga ni Kuya Brando sa narinig. “I just did.”

“Makakarating ito kay Ninong,” pagbabanta niya.

Napabungisngis naman si Kuya Brando. “Huwag ka ng magpakapagod Mr. Landicho, alam na niya ang tungkol dito.”

Nang maramdaman yata ni Jimson na wala siyang laban ay biglang nagbaling ng tingin sa akin, ang mga mata ay nanlilisik. “Ikaw!” dinuro pa niya ako at hindi naman ako nagpatinag dahil expected ko na ang outburst ng kaniyang emosyon. Lumakad pa ito palapit ng pintuan saka tumigil. Tumingin ako kay Vlad, malamang hinihintay siya ni Jimson na sumunod. Tumingin siya sa direksiyon ni Jimson pagkuwa’y umiling at ngumiti sa akin. Nakita naman iyon ni Jimson paglingon nito na lalo niyang ikinagalit. Bago tuluyang lumabas ay muling nagsalita. “Araw mo ngayon Rhett Santillan, hintayin mo at katakutan ang pagdating ng araw ko.”

Kahit papaano’y nagdulot ng bahagyang takot ang bantang iyon ni Jimson. Alam ko namang hindi siya nagbibiro dahil ilang beses na niya iyong napatunayan sa akin. Pero sisiguraduhin kong sa susunod niyang atake, hindi na ako iiwas, hindi ko siya uurungan.

Natuwa talaga ako sa inasal ni Vlad. Tama ako, hindi talaga masama si Vlad. At least ngayon pinanindigan na niya ang kabutihan. Sa tuwa ko’y niyakap ko siya saglit, alam kong simula ngayon isa ng kaibigan si Vlad.

“Lumabas si Jimson ng gate,” sabi ni Kuya Brando matapos kausapin sa intercom ang gate guard. “Well, let’s get back to work. At the meantime, Eunso will have to look both generator room with Rhett and Stock Room with Vlad.”

Tuwang-tuwa ang lahat lalo na ako sa mga pangyayari. Naunang lumabas sila Engr. Clyde, Eunso at Vlad. Nang ako na lamang ang naiwan, “Kuya Brando, ask ko lang, alam na ba talaga ni Chairman ang tungkol dito?”

Lumapit siya sa akin at hinalikan ako sa mga labi. “Hindi pa. Sinabi ko lang iyon kay Jimson para inisin siya. Iyon lang kasi ang pwede nating gawin habang hindi pa tayo nakakahanap ng ebidensiya para patunayan na siya ang may kagagawan ng nangyari sa akin. Pero mukhang hindi na natin kailangan pang patunayan dahil sa pag-walk out niya ngayon, pwede na iyong grounds para kasuhan siya ng gross insubordination which is punishable by termination of employment. Ako na ang bahala kay Chairman.”

“Baka magalit sa iyo si Chairman.”

Umiling siya. “Don’t worry I can manage. Ang galit ni Chairman wala sa akin iyon, ang mahalaga naayos na natin ang problema mo.”

“Okay,” natutuwang sabi ko. Ako naman ang humalik sa kaniya saka niyakap ng mahigpit. Hindi ko napigilang maiyak sa tuwa dahil at last nakabalik na ako sa site at naayos na ang problema. Kasama na rin ng pag-iyak ang mga nalaman ko kay Engr. Clyde tungkol sa pagkatao niya at sa mga pinagdaanan niyang hirap sa buhay.

Pasimple akong nagpahid ng luha para hindi niya makita bago ako tuluyang lumabas ng opisina.

SABAY NA SANA KAMING mag-lunch ni Kuya Brando nang magkaroon ito ng meeting sa main office. Papunta ako ng canteen nang mag-ring ang aking telepono. Pinindot ko ang answer key nang makita kong number ng OJT Coordinator ang nagregister sa screen.

“Mr. Santillan, we have received a notice from SJR a while ago. We are very happy to know about the recall of SJR regarding the termination of your contract. With this you’ll just have to make up the lost hours of your OJT so everything will get back to normal.”

Hindi maipaliwanag na kasiyahan ang pumuno sa aking puso. Parang hindi pa rin ako makapanilwala na nangyayari ang lahat ng ito. Ito na yata ang tinatawag na Good Karma. Hindi ko na namalayan na nasa loob na pala ako ng canteen. Pagkatapos makakuha ng pagkain ay nilibot ko ng tingin ang paligid. Halos puno ang mga mesa ng empleyado kaya naisipan ko na lang maki-share. Eksakto namang may bakante pang upuan sa mesang inookupa nina Eunice at Harry.

“Pwedeng maki-chair?”

Halos sabay nag-angat ng tingin ang dalawa. “Sure,” nakangiting sabi ni Eunice.

Napansin ko ang pagdudulot ni Eunice ng pagkain at tubig kay Harry. Naalala ko tuloy dati si Harry ang gumagawa noon sa akin. Ngayon iyong ginagawa ni Harry sa akin ay siya namang ginagawa ni Eunice sa kaniya.

“Nasaan si Sir Brando?” tanong naman ni Harry. Paano’y nabanggit ko kanina sa kaniya bago mag-alas-dose na sabay kaming kakain ni Kuya Brando. Naikwento ko na rin ang nangyari sa loob ng opisina at pag-walk out ni Jimson.

“May meeting kaya sasabay na lang ako sa inyo.”

Sa gitna ng kainan nagtanong ako kay Harry. “Sa bahay ka pa rin ba uuwi mamaya?”

Umiling siya.

Si Eunice ang sumagot, “Hindi na. Ngayon na ang simula ng napagkasunduan nila nina Mama at Papa na sa amin na siya matutulog. Akin na siya ngayon,” sinundan pa niya ng tawa.

“Kelan naman ang kasal?” kay Harry ako tumingin. Hindi ko pa kasi alam ang detalye ng napagkasunduan nila.

“Hindi pa ngayon,”tugon niya. “Pagkatapos pa ng graduation natin at board exam.”

Sumang-ayon naman si Eunice. “Oo, kasi baka mahirapan siya kapag ngayon na. Iyon din kasi ang kondisyon ko bago ko dinala si Harry sa bahay.”

“Ah, okay,” sabi ko saka nagpatuloy ulit kami sa pagkain.

Tapos na kaming kumain nang magpaalam si Eunice na pupuntang CR. Naiwan kaming dalawa ni Harry.

“Masaya ka ba?”

Ngumiti siya na ipinagtaka ko. Ewan ko pero ang ini-expect ko kasi ay malulungkot siya sa tanong ko pero mukhang iba.

“Very…masaya ako dahil napakabuti ni Eunice. Masaya ako dahil mahal na mahal niya ako. Masaya ako dahil sa unang pagkakataon, ako naman ang pinagsilbihan, ako naman ang binigyan ng atensiyon, ako naman ang nakaramdam ng pagmamahal at importansiya. Hindi ko na rin kailangang mamalimos ng pag-ibig dahil ibinibigay ito kusang loob. Sorry Rhett I have to say these things hindi dahil gusto kitang sumbatan. Sinasabi ko ito dahil ito ang nararamdaman ko ngayon. And I’m really blessed to have Eunice in my life.”

Naramdaman ko ang sinseridad sa kaniyang sinabi. Nakuha ko rin ang nararamdaman niya.

Karamihan nga naman sa mga relasyong M2M mabibilang mo ang successful talaga. Kadalasan puro sama ng loob ang dulot. Nandiyan iyong gawin mo nang lahat sa isang partner para maipadama mo kung gaano mo siya kamahal, na halos magpakababa ka na, halos ibigay mo na lahat ng meron ka, minsan nga para sa pamilya mo na ay ibibigay mo pa sa kaniya, magbulag-bulagan ka na rin sa lantarang pangangaliwa niya sa ‘yo. Tapos iiwan at iiwan ka pa rin niya. Maghahanap pa rin siya ng iba at iiwanan kang devastated, disoriented at durog ang pag-asa. Hanggang mapagod ka, hanggang maisip mong sumuko dahil kahit respeto sa sarili mo’y wala ng natira. Kaya may mga ibang gays at bisexual na sa gitna noo’y nakapag-isip na sumubok for a change at dahil doon ay bumaliktad ang mundo at sila naman ang nakaranas mahalin ngayon. Isang umaga nagising na lang sa realisayong nagmamahal na rin sila, mahal na rin nila ang taong hindi man pinangarap pero siya pa ngayong dahilan kung bakit nakakaramdam ng kakaibang saya at fulfilment sa buhay.

“TAPOS NA ANG MEETING PERO madami namang pinatatapos na mga report sa akin si Chairman, pasensiya ka na, hindi kita maihahatid. Love You.”

Text iyon ni Kuya Brando nang malapit ng uwian. Nasa main office pa rin siya. Hindi naman ako ganoon kababaw para magngitngit, okay lang sa akin iyon at naiintindihan ko tsaka may ‘love you’ naman sa huli.

Naisip ko sanang magsimula na ngayong mag-extend ng working hours para makabawi ng oras kaya lang may bibilhin nga pala ako sa SM kaya bukas na lang ako magsisimula. Hahanap ako ng gift para kay Kuya Brando bilang pasasalamat sa lahat ng ginawa niya at higit sa lahat sa ipinararamdam niyang pagmamahal sa akin.

Kalahati lang ng swing entrance door ang bukas at isang guard lang ang naka-station kaya nagkaroon ng pila sa mga pumapasok sa mall. Hindi naman ako nagmamadali kaya willing naman akong maghintay para makapasok.

Sa palinga-linga ko sa mga katabing kainan ng entrance door, napako ang tingin ko sa isang mesa na may nakaupong babae at lalaki. Nakaramdam ako ng kakaibang kaba sa aking dibdib nang makilala ko sila kahit medyo malayo ako sa kinaroroonan nila.

Gusto ko sanang sumingit na sa pila para makapasok kaagad at makompronta ko si Mommy kung bakit naroon siya at bakit kasama niya si Chairman pero nakahiyaan ko na.

Si Mommy at si Chairman, magkakilala sila? OMG! Si Chairman pa lang ang kauna-unahang lalaking nakita kong kasama ni Mommy. Ayokong isipin pero nagsusumiksik pa rin sa akin ang posibilidad na baka si Chairman ang lalaking bumisita sa amin ni Mommy noon at pinagselosan ni Daddy. Kung siya iyon ibig sabihin siya ang totoong Daddy ko? Sabihin man nating ampon si Kuya Brando kaya hindi naman kami magiging magkapatid kung sakali man pero iba pa rin ang kabang dulot sa akin nito.

Napapikit ako, ramdam ang panghihina ng mga tuhod. Lalapitan ko ba sila? Paano kung nago-overreact lang pala ako? Kakayanin ko ba ang pagkapahiya?

Sa daming tanong ang bumaha sa aking isip ay hindi ko tuloy napansin na in-overtake na pala ako ng ibang nakapila. Pagpasok ko tuloy sa loob ng mall at puntahan ang kainan ay hindi ko na sila inabutan.

Napaisip tuloy ako kung totoo ba ang nakita ko o isang halusinasyon lamang.

Akala ko ay iyong pagkakita ko kina Mommy at Chairman na magkasama ang tanging magpapagulat sa akin pero meron pa palang mas kagulatgulat akong madadatnan sa bahay pagkauwi ko matapos ang halos dalawang oras na paghahanap ng gift para kay Kuya Brando.

Pagpihit ko ng pinto ng bahay ay naka-lock ito. Akmang kakatok na ako nang marinig kong may nag-uusap sa loob. Ang unang narinig ko kahit hindi ka mawaan ang sinasabi ay boses ni Tiya Beng, tapos ay nagsalita din si Mommy, maya-maya ang narinig ko naman ay tinig ni Kuya Rhon.

Nandito na si Kuya Rhon. Bumalik na siya!

Excited naman akong bigla sa pagdating ni Kuya Rhon. Kaya imbes na kumatok ay dahan-dahan akong nagpunta sa may bintana. Balak ko ay bubulagain ko sila mula sa bintana na hindi ko na nagawa nang maagaw ang atensiyon ko ng kanilang pinag-uusapan.

Nakabihis na ng pambahay si Kuya Rhon maging si Tiya Beng. Si Mommy naman ay suot pa rin ang damit na nakita kong suot niya kaninang kasama si Chairman sa mall. Naka balandra pa rin sa sala ang mga maleta at nakakartong bagahe ni Kuya Rhon.

Nagsalita si Kuya Rhon na noo’y nakatayo. “Sinabi na rin naman ninyo ang katotohanan kay Rhett tungkol sa nangyari sa amin ni Brando bakit hindi ninyo pa nilubos-lubusan?”

“Hindi ko nga alam kung hanggang kelan ko kakayanin ito eh,” sabi naman ni Mommy na nakaupo sa sofa.

Mukha namang si Tiya Beng ang nasa hot seat. Wala itong imik na nakaupo sa kabilang dulo naman ng sofa.

“The truth will set us free. Kaya dapat ang sinabi ninyo kay Rhett ay iyong totoo tungkol sa kaniya at sa kaniyang ama,” sabi ni Kuya Rhon.

Itutuloy

[15]

Sa kabila ng excitement ko na makita si Kuya Rhon sa kaniyang pagdating, hindi ko maiwasan ang galit na nanulay sa aking dibdib. Pakiramdam ko’y parang isang kapapasok lang sa loob ng sinehan sa gitna ng palabas na hindi nasaksihan o nadinig ang mga unang eksena. Ang masakit pa ay ako ang pinag-uusapan. Isang paksa na dapat pala’y matagal ko ng alam pero bakit kailangan ilihim sa akin. Ano kaya ang tungkol doon?

Nagpasya akong bumalik na sa may pintuan kaya hindi ko na tuloy napansin na nakita pala ako ni Mommy na nakasilip sa bintana.

Kabadong-kabado ako nang kumatok ng tuloy-tuloy sa pintuan. Kabado dahil sa napipintong katotohanan na dapat ko nang malaman. Ang pagkatok ko ay nilakasan ko pa lalo nang wala pa ring nagbubukas sa pinto after a while bagkus ay puro mga nagmamadaling mga galaw ang dinig ko sa loob.

“Buksan ninyo ang pinto!”

Nanahimik sa loob at ilang saglit pa’y may narinig na akong mga yabag palapit saka ang marahang pagpihit ng door knob at tuluyang pagbukas ng pinto.

Inihanda ko na ang sarili ko sa komprontasyong mangyayari kaya nagulat talaga ako nang makita ang mumukat-mukat na si Kuya Rhon na parang bagong gising ang suot ay iyong nakita ko sa kaniya sa bintana. Nasa loob pa rin ang mga bagahe pero wala sina Mommy at Tiya Beng na nakaupo sa sofa kanina.

Mula sa isang inaantok na reaksiyon ay biglang nagliwanag ang mukha at parang nawalang bigla ang antok ni Kuya Rhon pagkakita sa akin. “Rhett!” Natutuwang sabi niya saka niyakap ako ng mahigpit.

Hindi naman ako aagad nakabawi sa kabiglaanan dahil sa bumungad sa akin. Ano ito? Am I just imagining things?

Bumitaw siya sa akin. “Tara sa loob.” Inakbayan niya ako papasok saka inilapat muli ang pinto.

Nakaupo na kami sa sofa ay hindi pa rin ako makaimik. Napansin niya iyonkaya nagtanong, “O, nandito na ako, hindi ka ba masayang makita ako? Akala ko pa naman nami-miss mo ako.”

Pinilit kong ngumiti. Tumingin sa mga mata niya sa pagbabakasakaling may maaninaw akong katotohanan tungkol sa nakita ko kanina.

Lalong gumwapo si Kuya Rhon. Bumagay sa kaniya ang itim na mahabang buhok na hanggang balikat na kahit mahaba ay malinis pa rin siyang tingnan at mukhang lalaking-lalaki. Well-developed na ang mga muscles niya sa chest pababa. Unlike Kuya Brando na mukhang hindi tumanda, si Kuya Rhon ay nag-matured ang hitsura pero okay pa rin dahil mas bata naman siyang tingnan sa edad niyang bente nueve. Tingin ko’y medyo pumuti ang kaniyang morenong balat. Maganda rin ang impact ng goatee niya sa kaniyang overall looks. Para tuloy siyang isang bida sa isang Mexican telenovela.

“Masaya naman ako Kuya tsaka namiss naman talaga kita,” sabi ko na lang nang wala akong makitang hint na ang nakita ko ay isang pagkukubli lamang. “Nasaan pala sina Mommy at Tiya Beng?”

Nakita ko ang pag-aalangan sa mukha ni Kuya Rhon. “Ah…si Tiya Beng nasa kaniyang silid. Nagpapahinga na, medyo napagod yata sa maghapon pati na sa kaniyang pag-asikaso kanina sa sorpresa kong pagdating four hours ago.. Si ano naman…si Mommy naman…wala pa. Hindi pa siya dumadating mula kanina daw umalis siya sabi ni Tiya Beng.”

Iba ang feeling ko sa pagsagot ni Kuya Rhon. Naisip ko tuloy na may itinatago talaga siya. “Nakita ko kayong tatlo kanina na nag-uusap bago pa man ako kumatok sa pinto.”

Nangunot ang noo niya. “P-paano mangyayari ‘yon e, wala pa nga si Mommy saka nasa silid niya si Tiya Beng. Ako naman nahiga muna ako sa silid mo habang hinihintay ka. Nakaidlip nga lang ako at naalimpungatan sa pagkatok mo sa pinto.”

Tumayo ako sa pagkakaupo saka dumiretso sa silid nina Mommy. Si Tiya Beng nga lang ang nasa loob, nakahiga sa kaniyang kama at humaharok ng mahina. Hindi ako kumbinsido pero kung iyon talaga ang ipipilit ni Kuya Rhon at iaakto ni Tiya Beng, wala naman talaga akong magagawa kundi tanggapin iyon.

Nawala tuloy ako sa kundisyon kaya kahit anong gawing pagpapatawa ni Kuya Rhon, balewala lang sa akin. Pati na nang iabot niya sa akin ang kaniyang pasalubong na isang Apple iPAD, kinuha ko na lang iyon ng basta. Hindi na niya ako pinilit na maging masaya marahil ay nababasa niya ang aking nararamdaman. Marami pa kaming napagkwentuhan tungkol sa kaniya at tungkol sa amin nina Tiya Beng at Mommy pati na rin iyong mga nangyari kay Harry. Natuwa naman siya sa kinahinatnan ni Harry. Ikinuwento din niya ang tungkol sa kaniyang naging buhay sa Korea pero napansin kong wala siyang binanggit tungkol sa kaniyang love affair na mukhang wala talaga. Napaisip tuloy ako na tama ang sinabi ni Tiya Beng na hanggang ngayon ay hindi pa rin siya naka-move on kay Kuya Brando.

Magkasabay kaming kumain at nang makatapos ay umakyat na kami sa aking silid na dating kaniya. Binuksan ko ang bintana at hinayaang pumasok ang malamig na panggabing hangin. Pagharap ko’y nakaupo na siya sa gilid ng kama saka parang alumpihit na nagtanong sa akin.

“Bakit Kuya, anong meron?” Kinabahan din ako sa naisip kong pwede niyang itanong.

Mukhang tama ako ng hinala nang magsalita si Kuya Rhon pagkatapos lunukin ang bikig na bumara sa lalamunan. “Nasabi na sa akin kanina ni Tiya Beng ang tungkol sa inyo ni—Brando.”

Ewan ko pero parang bumalik ang inis ko kanina. “Hindi ko maiaalis sa iyo kung hindi ka agree sa relasyon namin ngayon.”

“Don’t get me wrong Rhett. Hindi sa ayaw ko sa relasyon ninyo ni Brando dahil sa kadahilanang mahal ko pa rin siya o gusto kong balikan siya o gusto kong maging akin siyang muli. Nag-aalala lang ako sa iyo Rhett. Gaya rin ng pag-aalala sa iyo ni Tiya Beng. Alam ko namang alam mo na at nasabi na sa iyo ni Tiya Beng ang tungkol sa nangyari sa amin ni Brando noon. Ang hiling ko lang naman, try to consider the possibility na posibleng naghihiganti lang siya sa akin and you are part of his master plan.”

Ayokong marinig ang mga sinasabi niya kaya naglagay ako ng invisible earplug sa dalawa kong tainga. Mahal ako ni Kuya Brando, iyon ang pilit kong isinisiksik sa aking isip at puso.

“Umuwi ka ba Kuya para dito?”

Napatango siya. “Isa na iyon. Gusto kong bigyan ka ng babala. Gusto kong imulat ka sa realidad. Hindi ka mahal ni Brando…ginagamit ka lang niya sa paghihiganti sa akin.”

Ayoko ng pakinggan si Kuya Rhon kahit sa isang sulok ng isip ko naroon ang maliit na bahagi na nagsasabing possible ngang ganoon. Isipin pa na pagkatapos ng mga nangyari sa kanila lumayo si Kuya Brando. Somehow naging independent at nahirapan sa naging estado sa buhay. Iyon na nga yata ang sinasabing muntik ng ikasira niya at buti na lang may isang Engr. Clyde na tumulong sa kaniya sa saddest and lowest part of his life.

Napabuntong-hininga ako. Akala ko pa nama’y magiging advantage ko ang pagdating ni Kuya Rhon pero hindi pala. Nakakapanlumong isipin na mag-isa na naman ako. Wala na si Harry at masaya na siya kay Eunice. Si Tiya Beng at Kuya Rhon, against sa relasyon ko kay Kuya Brando. Si Mommy, lalong wala akong simpatiyang maaasahan sa kaniya.

Sabagay, parte na ng umibig ang masaktan. Nagdesisyon na rin naman ako na anoman ang mangyari, totoo man o hindi ang sinasabi nila, handa na akong harapin ang lahat. Sa pagsugal kong ito, isasama ko na ang buong puso at buhay ko. Kung totoo man na iyon ang plano ni Kuya Brando, tatanggapin ko na lang kahit man lang sa ganoong paraan ay maging masaya siya at maibsan ang galit na matagal ng nanirahan sa kaniyang kalooban.

Handa na ako. Kahit puso ko pa ang singilin ni Kuya Brando.

Nag-uumpisa ng mangilid ang luha sa aking mga mata. Bago pa iyon tuluyang pumatak at makita ni Kuya Rhon ay nagpaalam na ako sa kaniya. “Dito ka na sa dati mong silid matulog Kuya, doon na lang ako sa kuwarto ni Harry.” Lumabas ako ng silid na hindi man lang siya hinintay na makapagsalita pa saka marahang isinara ang pinto ng silid.

Tumuloy ako sa dati kong silid at humiga sa kama. Narinig ko ang paglabas ni Kuya Rhon sa kaniyang silid at muling pagbaba sa sala. Kung ano-ano naman ang pumapasok sa isipan ko, mga naglalabang dahilan at kaniya-kaniyang punto sa totoong rason ni Kuya Brando.

Nang marinig ko ang pagbukas ng pinto ng sala saka ang boses ni Mommy at Kuya Rhon, dali-dali akong lumabas ng silid saka dumungaw mula sa may hagdan. Nakita ko nga si Mommy at masayang kausap ni Kuya Rhon. Suot pa rin nito ang damit kaninang makita ko siya sa SM na kasama si Chairman at kaninang magka-usap silang tatlo nina Kuya Rhon at Tiya Beng.

Saan kaya siya galing? Umalis pa talaga siya para ipakitang walang pag-uusap na naabutan ko sa pagitan nilang tatlo kanina? Hay naku, nakakainis.

Bigla naman ang inggit na lumukob sa puso ko. Ibang-iba talaga ang mood ni Mommy kapag si Kuya Rhon ang kaharap, masayang-masaya at parang walang problema. Kabaligtaran talaga pag ako ang kaharap gaya ngayon nang mapansin niya ako sa dulo ng hagdan ay bigla na lang itong tumayo saka tumingin sa akin at nagsalita. “Bukas na lang tayo ulit magkwentuhan Rhon, gusto ko ng magpahinga.” Medyo nilakasan pa niya sapat para marinig ko saka lumakad patungong silid nila ni Tiya Beng. Alam kong hindi halusinasyon lang ang narinig kong usapan nila kanina. Alam kong malalaman ko rin iyan sometime later.

Umiiwas ba si Mommy sa mga tanong ko? Ano kaya iyong sinasabi niyang hindi niya alam kung hanggang kelan niya kakayanin?

Nagpasya na akong magbalik ng silid bago pa man ako makita ni Kuya Rhon. Ilang minuto lang ang nakalipas, narinig ko na rin siyang pumasok sa kaniyang silid. Maya-maya lang, tulog na ang lahat maliban sa akin.

Saka ko naalalang kunin ang aking cell phone. Twenty three missed calls ang naka-register galing kay Kuya Brando. Para akong hinubaran ng lahat ng negative feelings. Na-overwhelm akong bigla kaya tinext ko siya. “Kuya bakit ka natawag.”

Mabilis din ang reply niya. “Wala lang…miss na kita eh. Call kita?”

Gusto kong kiligin. Akala ko’y hindi niya kayang mag-text ng ganito. “Si Kuya parang bata. Text na lang baka magising iyong mga kasama ko.”

“Okay. Bakit ayaw mo ba Utoy?”

“Hindi po…Gustong-gusto ko nga.” Gusto ko na ngang pumalakpak.

“Anong ginagawa mo?”

“Heto tutulog na.” Naisip ko sanang sabihin sa kaniya ang pagdating ni Kuya Rhon pero nag-atubili ako. Sa isang banda, natatakot ako sa magiging reaksiyon niya.

“Maya-maya.”

“Bakit?”

“Dumungaw ka muna sa bintana.”

“Saang bintana?”

“Diyan sa silid mo.”

Biglang napuno ng excitement ang aking puso. Gusto ko na tuloy bumaba nang pagdungaw ko sa bintana, nasa may tapat ng gate ang kotseng puti ni Kuya Brando, patay-sindi ang headlights nito. “Ba’t ka nandito?

“Namiss na nga kita. Gusto ko sanang bumawi sa hindi ko paghatid sa iyo kanina pauwi.”

“Okay lang iyon. Naiintindihan ko naman basta trabaho.”

“Bababa ka?”

Hindi na ako nag-reply. Kinuha ko lang ang jacket kong puti dahil malamig na talaga ang simoy ng hangin sa baba. Pababa na ako ng hagdan nang masalubong ko si Kuya Rhon na nakapajama at may dalang isang basong tubig.

“Saan ka pupunta?

Napatigil ako sa pagkakahuli niya sa akin. Dahil ayaw ko namang malaman niya na nasa labas si Kuya Brando, nagdahilan na lang ako na iinom din sa kusina. Kaya imbes na lumabas ay dumiretso ako sa ref at napilitang uminom.

Mukha namang nakakaramdam siya na lalabas ako ng bahay dahil pagbalik ko sa sala naroon pa rin siya sa baitang ng hagdan kung saan ko iniwan at mukhang naghihintay sa akin.

Shit! Dismayadong naiusal ko. Wala na akong nagawa kundi umakyat ulit ng hagdan, lampasan si Kuya Rhon at walang lingon-likod na pumasok na ulit ng silid. Feeling ko ay si Juliet na pinipigilan makausap at makasama ang aking Romeo na si Kuya Brando.

Kinuha ko ulit ang cell phone, may text na si Kuya Brando. “Nasaan ka na?”

Nireplayan ko. “Nandito pa sa room. Kuya sorry hindi ako makakalabas…”

“Okay lang.” Sinundan ng malungkot na smiley.

“Bukas na lang,” text ko sa kaniya.

“Sige Utoy, sunduin na lang kita bukas ng umaga.”

Naisip ko naman na baka makita siya ni Tiya Beng o ni Kuya Rhon. Siyempre kahit papaano, ayaw ko din namang ipakita sa kanila ng lantaran. Alam ko na ngang hindi sila pabor, ipapamukha ko pa sa kanila. Saka na lang siguro kapag nagbago na ang stand nila tungkol kay Kuya Brando. “Huwag na po Kuya.”

“Bakit?!”

“Basta. Sa SJR na lang tayo magkita bukas.” Bukas ko na rin ibibigay sa kaniya ang gift kong binili sa SM kanina.

“Sige, kung iyan ang gusto mo.”

“Goodnight Kuya Brando…iloveyou!”

“Nytnyt Utoy…loveyou2!”

KINABUKASAN NAGING busy ako sa mga trabaho sa generator room. Nakakapanibago pero at least kasama ko si Eunso na siyang nag-guide sa akin sa lahat ng dapat gawin.

Nag-tender pala ng irrevocable resignation si Jimson kahapon din, sabi ni Vlad na dapat ay kasama niya nang makita ko siya sa Stock Room. Hindi ko alam kung ikatutuwa ko ang pagre-resign ni Jimson pero okay na rin ang ganoon sa ikatatahimik ng lahat.

Kakaibang aura ni Vlad ng araw na iyon. Masaya at friendly ang dating na para bang biglang nilubayan ng multong matagal ng panahong kinatakutan.

“Kumusta na?”

Ngumiti siya ng maluwang. “Heto, okay na. Umalis na ako kagabi kina Jimson.”

“Pasensiya na, dahil sa akin nadamay ka.”

Umiling siya. “Wala iyon. Mas okay nga ako ngayon na tama at patas ang ginagawa ko. I am my own man.”

Nabawasan naman ang guilty feeling ko sa sinabi niya. “Saan ka ngayon?”

“Nag-offer si Eunso na sa kanila muna ako tumuloy kagabi habang hindi pa ako nakakahanap ng matitirhan.”

“Talaga?”

“Oo.”

Pagkabigay ng winidro kong machine part sa Stock Room ay nagpaalam na ako kay Vlad. Bago ako makalabas ng silid ay nagsalita siyang muli na ikinalingon ko.

“Rhett, mag-iingat ka. Hindi basta-basta patatalo si Jimson.”

“Bakit ba kasi siya galit na galit sa amin ni Harry?”

“Minsan nga hindi ko rin siya maintindihan. Palagi na lang sa ibang tao niya isinisisi ang mga nangyayari sa kaniya na kung tutuusin ay resulta rin naman ng kabalbalan niya. Hindi lang naman ikaw ang pinagbuntunan niya ng galit. May iba pa. Ang pagkakaiba lang, sa ‘yo lang siya laging palpak. Kaya sa tuwing may gagawin siya at hindi tagumpay, lalo lang siyang nacha-challenge. At alam kong ang nangyari kahapon ay ikinaapoy niya sa galit. Kaya alam kong sa ngayon, naghahanda na si Jimson sa susunod na gagawin niya laban sa iyo.”

Nagbalik tuloy sa akin lahat ng mga ginawa niya: Ang pangbu-bully niya kay Harry nong bata pa kami, ang panununtok niya sa akin na nagpadugo sa ilong ko at pagkawala ng malay, ang paghamapas niya sa likod ko’t muntik ng pagkalunod sa swimming pool sa Nasugbu at ang pagkakuryente ni Kuya Brando na dapat sana ay ako.

“Gawin niya ang gusto niya. Hindi ko na siya uurungan this time.” Buo ang loob na sabi ko kay Vlad na mukhang ikinatuwa niya.

KAHIT PAPAANO, naging maayos naman ang lahat sa unang kalahati ng ikalawang araw ko sa bagong work assignment. Magkatext naman kami ni Kuya Brando at nagpa-deliver pa nga siya ng lunch na sabay naming kinain sa kaniyang opisina. Konting kulitan at tuksuhan sa pagitan namin hanggang mag-ring ulit ang bell, hudyat na ala-una na ng hapon. Back to work na lahat ng empleyado.

Mabilis lang din lumipas ang apat na oras. Alas-singko na ng hapon nang kunin ko sa locker room ang binili kong gift kay Kuya Brando. Kinakabahan ako sa sobrang excitement sa magiging reaction niya at naiusal na sana magustuhan niya ang regalo ko. Kahit simple lang sana ma-appreciate niya. Nahirapan talaga akong maghanap ng pwedeng mairegalo dahil mukha kasing meron na siya lahat ng naiisip ko.

Pakanta-kanta pa ako habang nasa daan patungong opisina niya. Nasalubong ko pa si Engr. Clyde galing sa opisina at papunta na sa kotse niyang nasa parking area.

“Si Kuya Brando po?”

Mukhang hindi niya ako ini-expect na makita that time. Sa ekspresyon niya parang gusto niyang bumalik at unahan akong makarating sa opisina.

“Bakit po?”

“Ah..E..wala naman. Nandiyan si Sir Brando sa loob. Hintayin mo na lang lumabas.”

Hindi na niya ako hinintay pang magsalita ulit. Tumalikod na ito at tumuloy sa kaniyang kotse.

Nagtataka man sa inasal ni Engr. Clyde, napailing na lang ako saka nagpatuloy sa pagkanta hanggang makarating sa pinto ng opisina.

Sabi ni Engr. Clyde hintayin ko na lang daw siyang lumabas pero ilang minuto na ako sa labas ng pintuan ay wala pa rin siya. Isa pa, gusto ko rin naman siyang sorpresahin kaya minabuti kong pumasok na. Hindi na ako kumatok para sana talagang sorpresa ang pagpunta ko sabay abot ng gift. Pero kabaligtaran ang nangyari dahil ako ang nasorpresa pagbukas ko ng pinto.

Medyo patagilid ang pagkakatalikod sa akin ni Kuya Brando kaya hindi niya ako napansin maging ang pagbukas ng pinto. Nakayakap naman sa kaniya si Kuya Rhon habang magkalapat ang kanilang mga labi. Tingin ko’y mga ex-lovers na binigyan ng second chances ang bawat isa.

Napako ako sa aking kinatatayuan. Hindi ko na napansin ang masaganang luhang kusang dumaloy sa magkabila kong pisngi. Pakiramdam ko’y dinukot ang puso ko at inilagay sa gilingan at nagka-durog-durog. Akala ko’y kaya ko ang ganoong scenario na makitang magkasama sina Kuya Brando at Kuya Rhon pero hindi pala dahil napakasakit. Ubod ng sakit. Para akong malalagutan ng hininga at mabubuwal sa sama ng loob.

Naisip kong lusubin sila at ipaalam na huli ko sila sa aktong pagtataksil sa akin pero nanghihina ako. Isa pa sinasabi rin ng utak ko na sila naman talagang dalawa ang original lovers at saling pusa lang ako.

Pinilit kong makagalaw at nang makaipon ng lakas ay lumabas ako ng pintuan. Hindi ko na rin napansin ang pagkakatingin sa akin ni Kuya Rhon.

Sa unang basurahan na nakita ko palabas ng gate itinapon ang gift ko para kay Kuya Brando. Sa tingin ko’y hindi na niya kailangan ang isang gold plated na Parker Pen na may naka-engrave na: Rhett Love Brando.

HINDI PA RIN MATIGIL ANG pag-iyak ko hanggang kinagabihan. Wala akong ganang kumain at mabigat na mabigat ang aking katawan kaya pagdating ko’y nagkulong na lang ako sa aking silid. Isa pa, ayaw ko ding makita ni Tiya Beng o ni Mommy na umiiyak ako.

Kahit may isang bahagi ng isip ko ang nagsasabi na kausapin ko muna si Kuya Brando tungkol sa nakita ko bago ako mag jump-into-conclusion ay mas malaki naman ang bahagi na nagsasabing sapat na ang nakita ko at hindi na kailangan pang patunayan na pinagtaksilan niya ako. Isa pa kung hindi siya guilty bakit hanggang ngayon wala pa ring tawag o text akong natatanggap galing sa kaniya? Bakit siya nananahimik? Is Silence Means Yes?

Malalim na ang gabi nang marinig ko ang mahihinang katok at pagtawag ni Kuya Rhon. Hindi ko pinansin hanggang sa lumakas ang pagkatok niya at pagtawag sa akin. Napilitan tuloy akong buksan ang pinto pagkatapos pahirin ang luha sa aking mga pisngi na dagli ding napalitan ng namuong luha sa mga mata ko.

Dumiretso ako sa aking kama saka muling humiga ng patagilid at patalikod kay Kuya Rhon sa pagkakaupo sa gilid ng kama.

“Alam kong nakita mo kami ni Brando kanina,” sabi niya na bahagyang ikinagulat ko.

Hindi ako nagsalita dahil hindi ko pa kaya dahil siguradong magka-crack na agad ang boses ko pag pinilit ko.

Nagpatuloy si Kuya Rhon. “Nakita kita nang bumukas ang pinto habang magkahalikan kami sa kaniyang opisina.”

Para tuloy isang sineng ni-replay ulit sa isip ko ang nasaksihan ko kanina. Pero ngayon mas malaki ang impact sa akin dahil si Kuya Rhon pa mismo ang nagpaalala sa akin. Tuluyan na akong napahikbi sa sama ng loob.

“Sorry Rhett, ayaw kong saktan ka and I know it’s hard but I really have to tell you this. Maganda na sa akin mo na malaman kesa naman sa ibang tao pa.” sabi niya saka saglit na nanahimik. Narinig ko ang paghugot niya ng malalim na buntonghininga bago muling nagpatuloy. “Finally after more than ten years, nag-usap kami ni Brando. We have settled our misunderstandings and both of us agreed to give ourselves another chance to love. Kami na ulit Rhett.”

Lalong nanikip ang dibdib ko sa rebelasyon ni Kuya Rhon. Daig ko pa ang nasabugan ng bomba. Sa pagitan ng pag-iyak, nagawa ko pa ring makiusap sa kaniya, “I need to be alone, Kuya. Please iwanan mo muna ako.”

Naramdaman ko ang bigat ng mga yabag ni Kuya Rhon habang palabas siya ng silid. Nang muling lumapat ang pinto, hindi ko na napigilan ang sarili kong umiyak ng malakas para maibsan ang sakit sa puso ko.

Akala ko sa magiging paghihiganti ni Kuya Brando ako masasaktan na siya kong pinaghandaan. Ang siste, iba ang nangyari. Nagkabalikan sila ni Kuya Rhon at lalong mas masakit sa akin.

Pero ganoon ba talaga kabilis iyon? Na sa isang iglap magkasundo na sila at sa susunod ay sila na ulit? Totoo ba ang sinabi ni Kuya Rhon?

Nagpunas ako ng luha at sipon na rin bago ko inabot ang aking cell phone sa sidetable. Idinayal ko ang number ni Kuya Brando. Gusto ko siyang makausap. Tama lang na pakinggan ko ang isang maliit na bahagi ng isip ko na pakinggan muna ang side niya.

Nag-ring naman ang cell phone niya. Walang sumasagot. Pangalawa, pangatlo, pang-apat , pang-lima ay wala pa ring sumasagot.

Kuya Brando, bakit hindi mo sinasagot? Please sagutin mo naman. Kailangan natin mag-usap.

Hanggang sa hindi ko na mabilang ang dial attempts na ginawa ko ay wala pa ring Kuya Brando na sumasagot sa kabilang linya.

Totoo ba ang sinasabi ni Kuya Rhon kaya ayaw niyang sagutin ang call? Guilty ba siya at nahihiyang kausapin ako? Wala ba siyang lakas ng loob na sabihin sa akin ng diretso na wala na kami dahil sila na ulit ni Kuya Rhon na talaga namang mahal niya at hindi nawala sa puso’t isip niya all these years?

Siguro nga’y totoo ang lahat ng ito dahil sa muling pag-dial ko ng numero ni Kuya Brando, tuluyan na niyang ini-off ang kaniyang telepono.

Itutuloy