Chasing Pavements: Book 3

By: Migs

Blog: miguelsshortbisexualstories.blogspot.com

E-mail: miguisalvador@yahoo.com

[01]

Lakad takbo ko nang tinatahak ang parking lot ng SM Manila. Late nanaman kasi ako sa aking review para sa board exams, napuyat ako hindi sa kakabasa kundi dahil gumimik kami ng mga kaibigan ko kagabi. Sabi kasi sa aming review center...

“Di porke't magbo-board exams na kayo di ibig sabihin nun ay katapusan na ng night life niyo. Pumapatak ang gimik sa Liesure time. Hindi dapat puro aral at basa dapat mag enjoy din.” sabi ng isa naming facilitator sa review.

Pero hindi namin ito sinunod dahil halos gabi gabi kaming nalabas ng mga kaibigan ko.

“Late ka nanaman.” bulong sakin ni JP habang nagsasagot ng questionaire.

“Ikaw? Bakit wala ka atang hang over? Tanong ko dito habang naglalabas ng pencil, tumunghay si JP at nagulat ako sa itsura nito. Mukha itong zombie. Pulang pula ang mata, namumutla at ang laki ng eyebags.

“Natulog ka ba?” tanong ko dito, di na ito sumagot at nagkasya na lang sa paguntog ng ulo niya sa plastic na upuan, napatingin ang mga katabi namin sa ginagawa niya.

0000ooo0000

“Ayan oh.” alok ko kay JP ng kape at tinapay mula sa mcdo. Nginitian ako nito.

“Alam mo, kung hindi lang kami ngayon ni Donna malamang nainlove ulit ako sayo.” nangaalaskang sabi nito sakin, hinablot ko ang ulo nito at inutog sa lamesa niya. Napatingin ulit ang mga tao sa paligid, humahagikgik lang si kumag.

0000ooo0000

“Argghhh!” sigaw ko habang abala sa paghahanap ng parking ticket sa secret compartment ng aking kotse.

Wala pa naman akong budget para bayaran ang fine pag nakawala ng ticket, pansamantala kong iniyuko ang aking ulo habang alalay lang ang apak ko sa gas.

“Ayun!” sigaw ko pero agad napaltan ng kaba ang pagpupunyagi kong yun nang marinig ko ang kiskisan ng bakal sa bakal.

“Pakshet!” sigaw ko.

Agad akong bumaba ng aking sasakyan at tinignan ang laki ng gasgas, susugurin ko na sana ang kabababa lang na driver ng kabilang sasakyan ng magsalita ito.

“Gago ka ba?! Kita mong no entry dito eh!” sigaw nito habang abala narin siya sa pagtingin sa gasgas at habang nakaturo sa sign ng no entry. Napakunot ang noo ko ng makita ko ng maayos ang mukha ng driver ng sasakyan na aking nakabanggaan. Napatawa ako. Kunot noo itong tumingin sa akin at nanlaki ang mga mata ng makilala ako nito.

“Migs!” sigaw nito sabay takbo sakin at niyakap ng mahigpit.

Nanlaki ang mga mata ko sa sobrang gulat.

0000ooo0000

Ironic, ang starbucks kung saan kami nagkakilala ni Alex noon ang siya ring starbucks na pinagka-kapehan namin ngayon ni Marco na siya namang nakilala ko dahil sa kahayupang ginawa sakin noon ni Alex.

Tinapunan ko ng kinakabahang tingin si Marco. Magiliw itong nakangiti sakin habang hinihigop ang kaniyang kape. Ibinalik ko dito ang ngiti. Bigla itong napaigtad at may natapong konting kape sa kaniyang polo.

“Ang init!” sigaw nito sabay paypay sa bibig niya na kala mo batang nakakain ng isang maanghang na pagkain. Natatawa akong kumuwa ng tissue at sinubukang punasan ang natapon na kape sa kaniyang polo. Natigilan na lang ako ng hawakan niya ang aking kamay.

Nang itunghay ko ang aking ulo at tignan siya ay seryoso na ang mukha nito, may mga tanong sa kaniyang mga mata.

“Bakit di mo ako tinext? Binigay ko sayo yung number ko diba?” tanong nito sakin. Napaisip ako saglit, nagtataka sa kakaibang kinikilos nito.

“Na hold up ako.” sagot ko dito.

“Ah ganun ba?” sabi nito sabay nalungkot at bugha ng isang malalim na hininga.

“Pwede pa naman kitang itext ngayon diba?” makahulugan kong tanong dito, tila naman na-gets niya ang aking sinabi kaya't biglang lumiwanag ang mukha nito saka magiliw na ngumiti.

0000ooo0000

“Sino o Ano nanaman yan?” tanong sakin ni kuya Ron habang nakaharap ako sa libro na punong puno ng board exam questions.

“Ha?” tanong ko dito.

“Ano nanaman ang ibig sabihin niyang ngiti mong yan na para kang 12 years old na babae kung kiligin? Ano o Sino?” tanong nito habang iwinawagayway sa harapan ko ang chop stick na may nakasabit pang noodle.

Habang inaalis ko sa aking mukha ang tumalsik na sahog galing sa kinakaing pancit ng pinsan ko ay di ko mapigilang mapaisip, mapaisip kung sino at ano ang iniisip ko nang mahuli ako ni Kuya Ron na nakangiti at kinikiligkilig pa.

“Si Marco. Siya ang iniisip ko.” sabi ko sa sarili ko at napangiti ulit.

“Ay! Nakanampotek! Pakshet na pinakbet! Alam ko yang kilig kilig at ngiti ngiti na ganyan eh!” sabi ni kuya Ron.

“Di ko alam ang pinagsasasabi mo.” sabi ko at iniangat ang libro na aking binabasa kanina at itinapat sa mukha ko para di niya mapansing napapangiti ako.

“Bakla nga ako pero di ako tanga.” sabi sakin ng pinsan ko at nahihinuna kong iwinawagayway nanaman nito ang chopsticks na hawak niya dahil may naramdaman akong piraso ng carrot na lumanding sa buhok ko. hinawi nito ang libro na aking binabasa.

“At wag kang magkunwaring nagbabasa ka! Kailan ka pa natutong magbasa na nakabaliktad ang libro?” sabi nito sabay turo sa libro na aking binabasa.

“At...” habol pa ni kuya Ron dahil sinisimulan ko ng ligpitin ang review materials ko para sa kwarto na ipagpatuloy ang aking pagpapantasya este pagbabasa. Napatigil naman ako sa pahabol niyang yun.

“At di ka naman nagre-review talaga. Diba dapat gigimik ka ngayon?!” tanong nito sakin, napaharap na ako sa kaniya.

“Timbog!” sabi ko sa sarili ko, di ko naman naisip na ngayon lang nga ako marahil nakita ni kuya Ron na nagaral para sa boards.

“Sabihin mo na sakin ang totoo.” sabi ni kuya Ron sabay dive ulit sa chinese food na nakakahon.

0000ooo0000

“So may crush ka sa kaniya? Ano nga ulit ang pangalan?” tanong ulit sakin ni kuya Ron, inilapag na nito ang kaniyang kinakaing chinese food na nakakarton sa coffee table at nakaharap na sakin at nakikinig na kung pano kami nagkakilala ni Marco.

“Importante pa ba yung pangalan?” tanong ko dito. Ayaw ko talagang sabihin kay kuya Ron ang pangalan dahil sa kadahilanang sa tuwing magkwekwento ako dito tungkol sa mga lalaking nakilala ko o maski mga babae ay lagi siyang may patutsada dito. Halos lahat ng nakikilala ko KILALA NIYA!

“Kuya may nakilala ako sa LAX. Jeff Dampon, cute pero...”

“Cute, pero maliit.” pagtatapos ni kuya Ron.

“Kilala ko yun.”

“Kuya siya si...” pinutol ni kuya Ron ang pagpapakilala ko.

“Mitch, a baritsa from Figaro.” sabi ni kuya Ron sabay yakap sa baristang nakilala ko.

“Kuya, gigimik lang kami kasama si Borge...”

“Borge na taga sixth floor? Forget it. Di kita papayagan. Addict yun.” sabi nito sabay kandado ng pinto.

Kaya ang siste minsan pag may nakikilala ako o kaya nagiging kaibigan na lalaki o babae o maski nakakasama lang sa mga gimmiks or pag nakain sa labas di ko na sinasabi sa kaniya, minsan kasi napupurnada pa ang lakad o kaya nauuwi lang sa awayan naming dalawa.

“ANO- ANG- PANGALAN?” tanong ulit nito sakin sabay pandidilat pa ng mata.

“Marc.” nanginginig ko ng sagot dito dahil natatakot talaga ako pag si kuya Ron na ang nagpakawala ng nanlalaking mga mata. Pero pinili kong ibahin ng konti ang pangalan ni Marco.

“Ahh, di ko kilala, dalin mo siya dito minsan.” para naman akong nabunutan ng tinik.

“Basta tandaan mo, madala ka na sa nangyari sainyo ni Alex.” pagpapaalala nito, alam ko namang concerned lang siya pero...

“DO YOU REALLY HAVE TO RUB IT IN?!” naiirita kong tanong dito.

“Besides, di ako inlove kay Marc, I'm just glad na nakakilala ako ng katulad niya, it's not like I'm going to get married with him.” sabi ko kay kuya Ron, siyempre ayaw ko namang isipin ng pinsan kong easy to get ako.

“Ikaw ang bahala.” sabi nito sabay tungga sa bote ng 1.5 L na coke.

Ang totoo niyan wala naman talagang namamagitan saming dalawa ni Marco eh. He's just being friendly. Isang taong nakita akong umiiyak at parang sinaniban ng good samaritan at tinulungan ako. Yun lang naman talaga. Ako lang kasi ang nagbibigay ng malisya.

“Eh ano ngayon kung sinabi niyang text text kami? Madaming akong straight friend na nagsasabi niyon sakin.” sabi ko sa sarili ko.

“Eh ano naman ngayon kung masaya siyang nakita niya ulit ako? Ganun din naman kami ng iba kong kaibigan na matagal ko ng hindi nakita ah?” pangungumbinse ko pa sa sarili ko.

“Eh ano ngayon kung nakilala niya ako agad nung nagkita kami ulit sa Batangas nung i-patapon ako dun ni Kuya Ron? Ganun din naman ang gagawin ng ibang tao na ikina-pamilyaran mo diba?”

“Huy! Tulaley ka dyan?!” papitikpitik na sabi sakin ni kuya Ron.

“Promise kuya, wala lang to. Friends lang.” paniniguro ko dito nagkibit balikat lang si kuya Ron. Bigla namang tumunog ang cellphone ko at ng makita ang screen na si Marco ang tumatawag ay para akong tangang tumakbo papuntang kwarto.

Habang kausap ko si Marco ay di ko mapigilang matuwa. Bakit eh nangungumusta lang ang tao? Para akong lobo na pinaputok. Bigla akong nanghina sa na-realize.

“Bakit nga ba ako ganito kumilos ngayong kausap ko lang naman si Marco at wala naman kaming pagkakaintindihan pa? Siguro nga gusto ko siya di ko lang maamin sa sarili ko.” sabi ko sa sarili ko.

Nun ko narealize na dapat kong pigilan muna ang aking nararamdaman at alamin muna ang totoong score. Baka kasi sa huli mapahiya ako at eventually masaktan. Ganito rin ang nangyari kay Alex, di ko muna inalam ang totong pakay nito, nagpadala ako sa patweetums nito at sa huli ako rin ang napahiya at ako rin ang nasaktan.

Pero habang kausap ko si Marco ay di ko mapigilan ang nararamdaman ko.

“Oi, bakit parang ako lang ang nagsasalita? Busy ka ba?” tanong nito sakin.

“Ah eh hindi naman. Wala lang talaga akong masabi.” sagot ko dito, napahagikgik naman ito.

“Masyado ka bang nabibighani sa bedroom voice ko?” nangaalaska nitong tanong sakin.

“Sus! Kapal. Boses palaka kamo. Bedroom bedroom voice ka pang nalalaman.” nangaalaska kong sabi dito. Napahagikgik naman ito sa kabilang linya.

“Ah ganun?! Sige bayaran mo yung ginasgas mo sa kotse ko.” sabi nito sakin, napatiim bagang naman ako.

“Hay nako wag mong ibunton sakin ang kabobohan mo sa pagdadrive.” nangaalaska ko ulit na turan dito.

“Ganun?! Di mo nga alam na no entry yung pinasok mo eh!” sigaw nito sa kabilang linya sabay tawa. Nagkatawanan na lang kami.

Ganuon halos gabigabi. Kwentuhang brownout. Kwentuhang walang kwenta pero kwentuhang nakapagpapasaya sakin.

“Bahala na kung ano man ang kahahantungan nito. Besides what else could happen? I managed thru heaven and hell with Alex, Ano pa bang di ko kakayanin?” sabi ko sa sarili ko habang nakikinig sa kwentong bobo ni Marco.

Itutuloy...

[02]

Tambay mode lang kami ni Marco sa may starbucks, isang buwan na lang board exams ko na kaya naman sobra na talaga ang pagpapanic ko na halos ikalunod na ng utak ko sa kakabasa ng mga makakapal na libro at pilit binabalikan ang mga notes na tadtad na ng mga highlights. Medyo ibinaba ko ang libro na hawak ko katapat ng aking mukha at nagulat na nakatingin sakin si Marco. Natatawa ito.

Inabot niya ang aking buhok at inayos ito, at dahil medyo napagod ang mata ko sa kakasuot ng contacts ay naisipan kong magsalamin muna, di ko napansing nakatabingi na pala ito. Inayos niya rin ito saka magiliw na ngumiti.

“Pinapabayaan mo na ang sarili mo.” bulong nito. Natigilan ako, lahat ng ni-review ko nung araw na iyon ay biglang nag evaporate. Napangiti narin ako.

“Anong gusto mong lunch?” tanong nito sakin.

“Ha? Ah eh kahit ano.” sabi ko na lang dito, agad itong tumayo at nagpaalam na kukuwa ng makakain.

“Naku Marco, wag mo akong sanayin sa ganiyan. Baka di ko mapigilan ang sarili ko.” sabi ko sa sarili ko saka nagbuntong hininga.

0000ooo0000

Medyo napatagal ang pagbalik ni Marco, di naman ito unusual lalo na kung sa SM Manila ka nagtutumambay, puno ng tao dun at hindi na bago ang mahabang pila sa bawat kainan na nandun, pero di ko parin mapigilang mapaisip kung nasan na si Marco. Iginawi ko ang tingin sa pinto ng starbucks at nagbuntong hininga nang wala akong makitang Marco doon.

Agad kong sinampal ang sarili ko.

“Di ka makatagal ng di siya nakikita? Seryoso ka ba, Migs?” tanong ko sa sarili ko, inalis ko na ang tingin sa pinto ng starbucks at ibinalik ang tingin sa notebook sa aking harapan na may highlight na iba't ibang kulay ang nakasulat.

Di ko pa man natatapos basahin ang unang paragraph ng pahinang iyon ay muli ko nanamang tinignan ang aking relo pagkatapos ay muli kong ibinalik ang tingin sa pinto ng starbucks.

“Ano ba tong ginagawa ko?! Para akong isang fourteen yearsold na batang babae na nakikipagdate sa kaniyang all time crush. Pathetic.” awat ko ulit sa sarili ko at muli kong itinuon ang aking pansin sa aking ni-rereview.

Pero di paman ako nakakatagal sa iisang pahina ay tumingin ulit ako sa aking relo at pagkatapos ay sa pinto ng starbucks. Agad kong sinampal ang aking sarili.

“Argggghhhh! Di na healthy to! Pagkakaibigan lang ang pakay sayo ni Marco, mabait lang talaga siya pero kaibigan lang ang tingin niya sayo!” sigaw ko ulit sa sarili ko at muling isinubsob ang sarili kong mukha sa makapal na notebook. Pero di parin nagtatagal ay muli akong tumingin sa aking relos at sa pinto ng starbucks.

Biglang bumilis ang pagtibok ng puso ko. Nasa pinto ng starbucks ang lalaking aking iniisip sa loob ng ilang minuto na hindi ko ito nakikita. Para sakin ay isa siya sa pinakaperpektong tao na nasilayan ko.

Ngumiti ito.

Ngayon ang puso ko na kanina ay kala mo panaypanay na tinatambol ay bumabagal na ang tibok.

“Shit! Inlove na ata ako sayo.” sabi ko, sakto namang kalalapit lang ni Marco sa lamesa.

“Please Lord. Sana di niya narinig. Sannnaaaa!!” sabi ko sa sarili ko.

“Kain na tayo.” aya nito sakin at nakahinga na ako ng maluwag, mukhang di niya narinig ang aking naibulalas habang pinapanood ko siyang naglalakad palapit saking puwesto.

Madalas na naming gawin ito sa starbucks, kahit na bawal ito sa kanilang store ay napilit namin ang mga barista at gurads dito na hayaan kaming kumain doon. Tutal nakakailang kape naman kami ni Marco tuwing andun kami eh.

Tuloy tuloy ako sa pagkain ng paotsin na binili ni Marco ng mapansin kong nakatingin ito sakin. Naconscious ako bigla at tumigil sa pagkain.

“Bakit? May dumi ba ako sa mukha?” tanong ko dito sabay pahid ng paligid ng aking bibig gamit ang tissue. Biglang napangiti si Marco.

“Ah, wala naman, natutuwa lang akong panoorin ka kumain, parang ganadong ganado ka kasi, saka an lakas mo palang kumain.” sabi nito na may himig pangaasar.

“Natutuwa? Panoorin? Ano ako attraction sa perya?! Kumain ka na kaya!” sabi ko dito, ngumiti lang ito saka dinampot ang kaniyang biniling pagkain at nagsimula ng kumain.

0000ooo0000

“Sodium and potassium sparing.” bulong ko sa sarili ko habang minememorize ang isang aksyon ng isang partikular na gamot.

Ilang oras na lang ay magsasara na ang mall, kaya't naisipan kong magligpit ligpit na. Nang tignan ko si Marco ay mahimbing itong natutulog sa kaniyang upuan. Di ko alam sa sarili ko pero namamangha ako sa mga taong nakakatulog maski nakaupo. Napangiti ako.

Sinimulan kong titigan ang mukha ni Marco, parang napakapayapa nito tignan. Napakaamo ng mukha. Maya maya pa ay tumunog ang cellphone nito, pareho kaming nagulat.

“Oh? Nagliligpit ka na? Sorry ah, nakatulog ako.” sabi nito habang binabasa ang bagong text.

“Sus wala yun, ako nga itong nahihiya kasi, imbis na sinasamahn kitang naggagala tinotoxic pa kita sa pagsama sayo dito.” sabi ko dito.

“Kaya lang naman ako nagtiyaga dito dahil sabi mo maglalaro tayo ng dota at pakikitaan mo ako ng technique's mo!” sabi nito, napamaang naman ako.

“Oo nga pala.” nasabi ko na lang sa sarili ko.

“Bakit? Ano bang iniisip mong dahilan kung bakit kita pinagtyatyagaang samahan?” tanong nito, halatang natatawa pero pinipigilan niya lang ito.

“W-wala naman. Tara na!” aya ko dito at bara bara kong inayos ang aking mga gamit. Tumayo si Marco na nahagikgik.

0000ooo0000

Nang makarating kami sa condo ni Kuya Ron aya agad kong inilabas ang laptop ko at itinabi sa PC ni kuya Ron. Di ko na inalok si Marco ng maiinom o kaya ng makakain, sinimulan ko na agad ang pagpapakita sa kaniya ng aking technique dahil ayaw ko siyang maabutan dun ni Kuya Ron, dahil alam kong may masasabi nanaman ito at alam kong sesermunan nanaman ako nito tungkol sa nangyari noon kay Alex.

“Nagmamadali ka ba?” tanong naman ni Marco.

“Ah eh, hindi naman.” sagot ko habang inaayos ang set up ng dalawang computer.

“Eh kung i-tour mo kaya muna ako dito sa napakaganda niyong condo?” panunudyo nito sakin.

“Wag na! Laro na agad tayo!” sigaw ko dito, pero agad itong naglakad lakad sa loob ng unit namin. Napairap na lang ako.

“Maglo-load pa naman yan eh.” sagot naman ni Marco. Wala na akong nagawa. Lumapit ako dito at pinaikot siya.

“Ayan ang pinto para sa banyo, katabi niyan kwarto ko, pagkatapos nun kwarto ni kuya Ron, yun naman ang kusina at dining room at ang gitnang to ang sala. Ayan nai-ikot na kita, welcome to our home.” sabi ko dito, napatawa ito.

“Cute! Gusto mo na ba agad akong umuwi? O sadyang natatae ka lang?” tanong nito sabay lakad papunta sa pinto ng aking kwarto.

“Hoy! Anong gagawin mo dyan?!” tawag ko dito pero huli na ako nakapasok na ito ng kwarto ko.

0000ooo0000

“Wow parang di kwarto ng lalaki ah.” sabi nito ng masundan ko na siya, di ko alam kung may pinupunto siya sa sinabi niyang yun pero di ko na lang inintindi.

“Astig! Eto ba yung robin na pag nilublob mo sa malamig na tubig magkakaroon ng maskara?” tanong nito sakin habang hawak hawak si Robin ang pinakapaborito kong action figure simula pagkabata. Tumango lang ako at ngumiti.

“I've always wanted this!” sabi nito sabay pinaikot ikot sa kamay niya ang action figure.

“Teka kukuwa ako ng malamig na tubig.” sabi ko dito, tinignan ko si Marco at busy na ito sa paglalaro ng aking action figure.

“Batang isip.” bulong ko sa sarili ko.

0000ooo0000

Pagbalik ko sa kwarto ay nakaupo na si Marco sa aking kama at nakuwa narin nito ang iba pang action figure na binili ko pamamagitan ng aking allowance, ang iba dito ay nakakahon pa habang nilalaro ni Marco.

“Tagesheng!”

“Arghhhhh!”

“Attack!”

Sunod sunod na sabi ni Marco habang pinagsasalubong ang mga action figures. Napamaang ako.

“May sound effects talaga?” tanong ko dito at napangiti lang ito. Nang makita nito ang baso ng malamig na tubig na hawak ko ay agad itong lumapit sakin.

“Tignan natin kung nagana pa yung maskara.” excited na sabi nito saka inabot mula sakin ang isang baso ng malamig na tubig.

Namangha ito ng gumapang sa mata ng action figure ang isang maskarang kulay itim, sa sobrang pagkamangha ay nawala sa isip niya na may hawak siyang isang baso na may laman na tubig ang resulta... natapon sa kaniyang t-shirt at pantalon ang tubig.

“Very good.” pangaalaska ko dito. Nahiya naman ito, marahil ay naisip na nagagalit ako sa kaniya, dahil pati ang kobrekama ko ay natapunan ng tubig.

“Hala wala akong pamalit.” sabi nito. Tinignan ko ang katawan nito.

“Teka, mukhang magkasing katawn kayo ni kuya Ron. Kuwa ako ng damit sa aparador niya.”

0000ooo0000

Pagbalik ko sa kwarto ay nakahubad na si Marco at ang tanging tumatakip lang sa kaselanan nito ay ang isang boxer na sa palagay ko ay basa rin. Kamot ulo itong nakatingin sakin na miya mo hiyang hiya.

“M-Migs, pati ata underwear kailangan ko.” nahihiyang sabi nito, napailing na lang ako, agad akong bumalik sa kwarto ni kuya Ron at naghanap ng isang boxer short na hindi pa gamit.

0000ooo0000

“Duon ang banyo, ayan ang mga tuyong damit. Magbihis ka na.” sabi ko dito, may pagaalala sa mukha nito.

“Ok lang yan, di yan hahanapin ni kuya Ron, madaming damit yun.” paniniguro ko dito.

“Hindi yun. Ang likot ko kasi eh. Nahihiya ako nagkalat pa ako.” sabi nito. Napatawa naman ako.

“Sa susunod kasi wag masyadong maexcite.” sabi ko dito. Napangiti ito. Agad akong kumuwa ng basahan para tuyuin ang sahig.

“Dito na lang ako magpapalit. Baka may mabasag pa ako sa banyo niyo.” nangaalaskang sabi ni Marco. Di ko na ito pinansin, kinabahan kasi ako na di mawari.

“Wow, mamahalin pa ito ipapaheram mo.” sabi nito samantalang ako ay busy sa kakalampaso ng sahig.

“Pati pantalon! Hala sigurado ka bang di magagalit ang pinsan mo?” sigaw ni Marco.

“Ayan nanaman excited ka nanaman.” sabi ko dito habang di parin makaharap dito.

“Hehe. Sorry naman.” naibulalas nito. Tumayo na ako ng daretso ng maitupi ng maayos ang nabasang kobrekama at pupunta na sana sa labas para isampay at para narin maiwang magisa si Marco para makapagbihis na ito ng maapakan ko ang action figure na pinaglalaruan kanina ni Marco.

Nang idilat ko na ulit ang aking mga mata ay nakahandusay na ako sa sahig, napapalibutan ng basang kobrekama at si Marco ay natakbo palapit sakin, di naman ak nawalan ng malay pero masakit ang ulo ko ng mabagok ito sa sahig.

“Hala! ok ka lang ba?” tanong sakin ni Marco. Tumango lang ako pero di ako makatayo agad.

“M-marco, magbihis ka na...” pero di ko na natapos ang sasabihin ko.

“Migs! Ano to?!” sigaw ni kuya Ron sa may pinto ko.

Itutuloy...

[03]

Naniningkit ang mata ni kuya Ron habang tinititign si Marco, si Marco naman ay nakayuko lang at tila nahihiya dahil siguro sa dalawang dahilan, una dahil suot niya ang mga damit ni kuya Ron at pangalawa dahil nahuli siya nito na boxers lang ang suot habang ako ay nakahiga sa sahig at siya ay nakadungaw sakin na kala mo may malaswang ginagawa.

“Paki explain nga ulit sakin.” sabi ni kuya Ron

“Natapon yung malamig na tubig...”

“Di ko po sinasadyang...”

“...siyempre di ko naman pwedeng...”

“...magkalat saka maglikot...”

“...eh kung pulmunyahin yan...?”

“... pero natapon po yung tubig...”

“...tapos natumba ako, tinitignan niya lang kung ok ako...”

“...promise po di na mauulit...”

“...wag ka ngang green minded!”

“...sorry po talaga.”

“HEP! HEP! HEP! ISAISA LANG ANG PAGSASALITA!” sigaw ni kuya Ron, natameme naman kaming dalawa ni Marco.

“Migs!” sigaw ulit ni kuya Ron.

“Yun nga, natapunan si Marco ng tubig, kaya pumunta ako sa kwarto mo at hiniram ko...”

“Hiniram o ninakaw?” singit ni kuya Ron napatingin naman sakin si Marco. Tinignan ko ng masama si kuya Ron na halatang pinipigilang mapatawa.

“...HINIRAM ko yung mga damit mo, di agad mai-suot ni Marco kasi nahihiya sa mahal ng mga damit mo tapos natumba ako at nilapitan ako ni Marco para malaman kung ok lang ako, tapos biglang dumating ang isang napaka green minded na tao, tapos.” sabi ko kay kuya Ron naniningkit naman itong tumingin sakin.

“Promise. Yun lang.” sabi ko. mukha namang sa sinabi kong iyon ay nakumbinsi na sa wakas si kuya Ron.

“O, Marco ako nga pala si Ron, pinsan niyang boyfriend...”

“Naku hindi ko po siya....”

“KUYA!”

“ISAISA lang ang pagsasalita. Di kaya ng CPU ko ang sabayang pagbigkas.” sabi ni kuya Ron. Napatingin ako kay Marco, tinignan kung nawiwirduhan na ito pero nagkamali ako kasi nangingiti ito. Malamang pinipigilang tumawa.

“Hindi kami mag boyfriend! Magkaibigan lang kami.” sabi ko tinignan ako ng masama ni kuya Ron.

“Ako si Ron, pinsan nitong kumag nato.” sabi ni kuya Ron sabay abot ng kamay ni Marco. Inabot naman ito ni Marco para i-shake.

“Marco po.” pakilala nito sa sarili.

“Oh, ano? Magtititigan na lang ba tayo dito?” sabat ko ng medyo napatagal ng kaunti ang pagkakamayan nila. Agad namang naghiwalay ang dalawa at pumasok na si kuya Ron sa kwarto.

0000ooo0000

Nakahinga ako ng maluwag ng makaalis na si Marco, may dalawang oras pa ito sa condo dahil sa paglalaro namin ng dota, si kuya Ron naman ay di na lumabas ng kwarto niya. Nagpunta na ako sa lugar kung san kami naglaro ni Marco at niligpit ang mga basura doon. Napahikab ako.

“Hala magaalauna na pala ng madaling araw.” sabi ko sa sarili ko saka humikab ulit, tinignan ko ang paligid at nakitang marami pang ligpitin. Sigurado akong magagalit si kuya Ron pag di ko niligpit iyon at kapag naabutan niya pa kinaumagahan. Kaya naman wala kong ganang nagligpit, habang iniisip ang mga nangyari nung gabing yun. Di ko mapigilang mapangiti.

0000ooo0000

Dahandahan kong idinilat ang aking mga mata ng maramdaman kong may dumudutdot ng noo ko, nang magadjust ang aking mata sa liwanag ng paligid ay nakita ko si kuya Ron na dinudutdot ang noo ko.

“Ano ba?! Natutulog ang tao eh!” bulyaw ko dito.

“Bakit di dito natulog si Marco?” tanong nito. Naningkit bigla ang mata ko ng mapansin kong palingalinga ito na miya mo iniintay na sumulpot si Marco sa likod niya.

“Bakit? Type mo no?!” bulyaw ko pabalik dito.

“Di ah! Slight lang!” parang tangang kinikilig na sinabi ng aking pinsan pero agad itong sumeryoso at tinitigan ako sa mata.

“Pero kung magboyfriend na kayo ay di na ako hahadlang pa.” parang tanga ulit na sabi nito, agad kong iniwas ang tingin dito.

“H-Hindi naman kami eh.” sagot ko dito at bumangon na.

“Hindi pa o hindi talaga?” tanong ulit nito, pilit na itinatago sa boses ang interes na obvious na obvious. Interes para kay Marco.

“Kaibigan ko lang yun. S-saka straight si Marco.” sabi ko, bigla namang lumiwanag ang mukha ni kuya Ron.

“Wala nang straight ngayon.” sabi nito.

“Teka, naalala ko, siya ba yung Marc na sinabi mo sakin noon? Iisa lang ba sila?” tanong ulit nito.

“H-hindi magkaiba s-sila.” sabi ko na lang, di ko alam kung san patutungo ang usapan na iyon.

“Good! Ayaw ko namang inaagawan ka no!” sabi ni kuya Ron sabay halakhak, di ko alam pero bigla akong kinabahan.

“Marco, brace yourself! You'll be mine soon!” sigaw nito sabay talikod sakin.

0000ooo0000

“Nakakatawa pala pinsan mo ano?” sabi ni Marco habang nakaharap ito saking laptop at naglalaro ng SIMS.

“Ah, Oo.” sabi ko na lang habang kunwari ay nagaaral pero ang totoo ay iniisip ko ang sinabi kanina ni kuya Ron.

Totoo, di problema kay kuya Ron kung straight man yan o bi. Mapalalaki o babae ay hindi problema kay kuya Ron, asa kaniya lahat. Gwapo, maganda ang katawan, mabait, matalino at confident, hindi malabong makuwa niya ang kung sino mang gusto niya.

Pero hindi lang yun ang bumabagabag sakin, kasi mukhang interesado din sa kaniya si Marco.

“Andyan ba siya?” tanong ni Marco sakin sabay luminga linga na kala mo iniintay si kuya Ron na bumulaga sa likod o sa magkabila niyang tabi.

“W-wala eh. Asa school.” sabi ko dito. Tumango lang ito. Nagbuntong hininga ito, kumunot bigla ang noo ko. Di ko na napigilan ang sarili ko.

“May itatanong ako sayo Marco ah. Sana wag ka magalit.” sabi ko dito.

“Sige sige.” sabi nito habang nakapako parin sa screen ang kaniyang mga mata.

“Promise? Di ka magagalit?” paniniguro ko.

“Oo nga, kulit.” sumeryoso na ito saka humarap sakin.

“Gusto mo ba si kuya Ron?” tanong ko dito, kumunot naman ang noo nito.

“Oo, mukha naman siyang mabait.” sagot nito.

“Hindi yun ang ibig kong sabihin.” lalong kumunot ang noo nito.

“May gusto ka ba sa kaniya?” biglang lumatay ang kaba sa mukha nito.

“Hindi ah!” sagot nito pero di ako masyadong kumbinsido. Humarap ulit ito sa laptop.

“M-may iba akong gusto.” napawi ng huli niyang sinabi na iyon ang pagaalanagn ko sa nauna niyang sagot. Bigla akong napangiti. Biglang sumayad sa isip ko na baka ako yung gusto niya.

“Assuming.” sabi ko sa sarili ko saka ibinalik sa aking libro ang aking atensyon.

0000ooo0000

Ilang araw pa ang lumipas, madalas ko paring kasama si Marco, ganun parin, kwentuhang brownout, tambay, sweet-sweetan at kung minsan kapag tinopak ay nagpapakabatang isip kami pareho. Madalas parin kaming tumambay, minsan sa dorm niya, minsan naman sa condo ko.

Wala naman din akong nakikitang kakaiba kay kuya Ron at Marco, normal naman kay kuya Ron na magpapansin sa lahat ng kakilala ko, kahit na medyo sumusobra ang papisil pisil at pagakbayakbay nito ay sanay naman na ako don. Parang wala naman iyon kay Marco sa totoo lang. Kaya parang nakampante naman ako na walang mamumuong relasyon sa dalawa.

0000ooo0000

Sa aking review center na napili ay may mga tinatawag na assessment test, sa huli ng napili mong program ay may mga ganito kung saan pagkatapos halos ng lahat ng review ay malalaman mo kung saan ka mahina para bago dumating ang exam ay alam mo kung san ka dapat mag focus. Maganda sana ito pero ang kinapangitan lang nito ay wala ka ng halos oras sa sarili mo at sa social life mo. Tatlong linggo na lang at board exam na at madalas na kaming di nagkikita ni Marco. Nalulungkot ako kapag di ko siya nakikita.

Nang umuwi ako pagkatapos ng assessment test ay laking tuwa ko ng malamang wala naman akong dapat pagtuunan pa masyado ng pansin, lahat naman ng subjects ay naipasa ko halos nakuwa ko ang qouta na 5 mistakes per test. At lalo akong natuwa ng mabungaran si Marco sa aming sala.

Pero di siya nagiisa. Andun din si kuya Ron, nanunood sila ng re-run ng UAAP games. Agila kasi si Marco samantalang si kuya Ron naman ay berdeng robinhood. (Siguro naman nagets niyo?) nakangiti ako nitong sinalubong pero kahit anong gawin ko ay di ko maibalik ang mga ngiting yun.

“Parang may mali.” sabi ko sa sarili ko.

Inaamin ko, wala naman talaga akong nakikitang kakaiba, nagkakatuwaan silang dalawa dahil magkaribal na school sila nanggagaling at iyon ang magkalaban ngayon sa pinapanood nilang baketball game sa TV, pero di ko parin mapigilang magselos. Parang may kung anong kirot.

“Huy! Tulala ka diyan?” tanong ulit sakin ni Marco. Di ko parin nagawang ngumiti.

“P-pagod lang siguro.” sabi ko.

“Baka bumagsak sa assessment test.” sabat ni kuya Ron, agad kong nilapag ang papel na naglalaman ng scores ko sa assessment exam sa lamesa malapit sa pinto.

“M-magpapahinga na muna ako. Sensya na Marco di tayo makakatambay ngayon.” sabi ko dito, tumango lang ito sabay dampot ng inilapag kong papel.

Bago ako makapasok ng kwarto ay naipakita na pala ni Marco ang resulta ng aking exam kay kuya Ron. At agad itong humarap sakin at nagsalita bago ko pa man maisara ang pinto.

“Ang taas ng nakuwa mo, Migs! Congrats! Sure ka na niyan sa boardexam!” sigaw ni kuya Ron, panandalian akong natigilan.

“S-salamat.” wala sa sarili kong naibulalas sabay sara ng pinto.

0000ooo0000

“Migs, may problema ba? Uuwi na si Marco, gusto raw niyang magpaalam sayo, kaso nahihiya na gisingin ka.” gising sakin ni kuya Ron, may apat na oras narin pala akong nagmumukmok.

“S-sige, ihahatid ko na lang siya sa baba.” malamig kong sabi kay kuya Ron.

“Migs, saglit lang. May problema ba?” tanong ulit ni kuya Ron, umiling lang ako at tuluyan ng bumangon.

0000ooo0000

“Congrats nga pala.” sabi ni Marco sakin habang nasa loob kami ng elevator pababa sa lobby. Binigyan ko lang ito ng matipid na ngiti.

“Tahimik ka ata ngayon, may problema ba? May sakit ka ba?” tanong nito sabay lagay ng likod ng palad niya sa aking leeg, wala sa sarili kong hinawi iyon. Di ito nakaligtas sa kaniya, nangunot ang noo nito. Di na ito kumibo hanggang mapatapat kami sa sasakyan niya.

“Migs, may problema ba? Sabihin mo naman sakin.” sabi ni Marco sakin, nangungusap ang mata nito. Di ko napigilan ang sarili ko.

“Ano ba talaga tayo?” tanong ko, natigilan ito at nangunot ang noo.

“I mean, ako kasi g-gusto kita, m-mahal na nga ata kita eh. A-ako ba ano sayo?” tanong ko ulit dito, bahagya siyang nagulat sa sinabi ko at miyamiya ay tumawa.

Nainsulto ako.

Itutuloy...

[04]

Nainsulto ako bigla sa pagtawang iyon ni Marco. So tama pala, nagassume nanaman ako. Tanga ko, pero bakit ganon na lang siya makadikit sakin? Bakit ganun siya magsalita kapag magkausap kami? Bakit siya sweet? Bakit gusto niya lagi akong kasama? Napayuko ako sa harap ni Marco. Tumigil na ito sa pagtawa pero may nakakainsulto parin sa mga ngiti niya.

“Ako lang pala ang nagiisip nun. Laro lang pala to sayo.” bulong ko at tumalikod na.

“Migs!” tawag nito pero di na ako tumigil sa paglalakad at dina ito nilingon pa.

Nakasandal ako sa dingding ng elevator, hinahayaang magusap ang mga grupo ng mga estudyante na kasabay ko doon. Wala akong maramdaman. Manhid na ata ako.

0000ooo0000

“Bakit?” tanong sakin ni kuya Ron nang magpaalam ako dito na kila JP na muna magtitigil.

“Mas malapit ang dorm nila sa SM. Di na ako pwedeng ma-late. Final coaching na.” pangangatwiran ko.

“Kaya ba, di mo narin nilalabas si Marco pag napunta siya dito?” singit nito, di man nito alam ang nangyari nung gabing hinatid ko si Marco sa labas ay tila ba may natutunugan ito.

“Kailangan kong magreview, kuya. Di ako pwedeng bumagsak. Nagpapetikspetiks na nga ako ng ilang buwan nung di ako kumuwa nung June eh.” pangangatwiran ko dito.

“Yan talaga ang dahilan at hindi dahil pinagtataguan mo si Marco?” tanong ulit nito. Tinignan ko ito ng daretso sa mata. Nagulat ito sa aking biglang pagseseryoso.

“Kuya, drop it, ok? Wala akong dahilan para pagtaguan si Marco, di lang talaga pwedeng mawala ang focus ko ngayon kaya wala akong panahon labasin siya.” sabi ko ulit dito, itinaas naman ni kuya Ron ang kamay niya na parang nasuko.

“Ok, ingat ka do..” pero di ko na narinig ang huling sinabi nito, tuluyan na akong lumabas ng pinto.

0000ooo0000

“Migs!” sigaw ni JP ng pagbuksan ako nito ng pinto. Niyakap ako nito na kala mo di ko siya nakikita arawaraw sa review center.

“Let go.” sabi ko dito, agad naman itong humiwalay sakin at kumamot sa ulo at humagikgik.

“Akala ko kasi kailangan mo ng yakap eh.” sabi ni JP sakin, wala pa itong alam tungkol sa nangyari samin ni Marco. Tumalikod na ito sakin. Di ko napigilan ang sarili ko at niyakap ito habang nakatalikod siya.

“Whoah! Bakit? May problema ba?” tanong nito at lalo kong hinigpitan ang yakap dito.

0000ooo0000

“Asan yung tarantadong yun?!” sigaw ni JP sabay suntok sa kaniyang palad nang ikwento ko sa kaniya ang tungkol kay Marco.

“Di ko alam, kaya nga ako nandito para makalayo na don eh.” sagot ko dito, tumango naman si JP.

“Tama yung ginawa mo. Sige ituro mo siya sakin one time ng makatikim ng one, two, three punch ko, di tama yang paaasahin ka tapos biglang ganun?! Foul yun!” sab nito sabay suntok ng tatlong beses sa hangin.

“Wag na. Madudumihan lang ang kamay mo.” sabi ko sabay buntong hininga.

“May magagawa pa ba akong iba?” tanong nito sakin, may pagaalala sa mga mata nito. Tumango lang ako.

“Ano?” tanong niya. Di na ako sumagot at niyakap na lang siya ng mahigpit.

“Hoy di ako rebound ah!” sigaw nito, pareho naman kaming napahagikgik. Dahandahan itong kumalas sa aming yakapan at tinignan ako ng daretso sa aking mga mata.

“Pero I don't mind being one.” seryosong sabi nito. Kumunot naman ang noo ko.

“Ha?” tanong ko ulit.

“Ok lang sakin na maging rebound para sayo.” sagot nito, di na ako nakasagot, dahan dahan na nitong inilapit ang mukha niya sa aking mukha at naglapat na ang aming mga labi. Agad akong humiwalay dito at sinupalpal ang bibig niya. Napatawa ito.

“Hayup ka! Isusumbong kita kay Donna!” sigaw ko dito at kunwaring pinahiran ang aking mga labi at kunwaring nandidiri sa nangyaring halikan.

“Sumbungero!” bulyaw ni JP sabay hagikgik.

“Paggamit ng CR ah? Magtu-toothbrush lang ako.” sabi ko dito, humagikgik ulit si JP.

Pero bago pa man ako makapasok ng banyo ay narinig ko itong nagbuntong hininga.

“Seryoso ako, Migs.” bulong nito, nagkunwari na lang ako na hindi ito narinig at pumasok na ng banyo.

0000ooo0000

“San ako matutulog?” tanong ko dito ng makitang di pwedeng higaan ang kama sa itaas ng kaniyang double deck dahil may mga nakalagay na gamit doon ng kaniyang dating ka dormmate.

“Ah eh, kung gusto mo dun na lang ako sa sofa.” alok nito. Napatawa ako.

“Wag na, di ka kasya dun, tangkad mong yan saka sunog pa yung dulo nun.” sabi ko. Pareho kaming natawa. Naaalala ang nangyari noon kung bakit nasunog ang sofa na iyon.

“Eh pano? Tabi tayo?” tanong nito habang pinipigilang ngumiti.

Malapit na akong makatulog at pinipilit ng wag isipin si Marco ng maramdaman ko ang pagyakap sakin ni JP, di na ako kumibo, hinayaan ko na lang ito.

0000ooo0000

Kinabukasan na ang boardexams at ang aking 21st birthday at pareho kaming kinakabahan ni JP, halos di na ako nakatulog nung gabing yun at alam kong ganun din si JP pero nang maramdaman ko ang nakagawian na nitong pagyakap sakin simula nung dun ako sa dorm niya nagstay ay parang nakaramdam ako ng security parang kahit anong problema basta andyan si JP at nakayakap sakin ok lang ako. Pareho na kaming nakatulog ni JP ilang minuto pagkatapos niyang yumakap sakin.

“Kumag! Tama na ang pananantsing, kailangan ko pang umuwi at kailangan kong bumalik sa condo gawa wala kong gagamiting uniform para bukas. Dapat puti diba?” sabi ko dito pero lalong humigpit ang yakap nito sakin.

“Five minutes.” tawad nito.

“Tado!” sabi ko. Humagikgik lang si mokong pero di nabawasan ang higpit ng yakap niya. Sinimulan ko ng kumalas dito.

“Tsk! Sabi ng mamya na.” sabi nito saka ibinaon ang kaniyang mukha sa aking likod.

“JP, ayos ka nga, usap tayo.” sabi ko dito, pinakawalan naman ako nito mula sa mahigpit na yakap. Humarap ako dito.

“Alam mong mali ito diba?” tanong ko dito. Tumango lang siya at marahang ipinikit ang mga mata. Niyakap ko ito, nagyakapan kami habang pareho paring nakahiga.

“Di natin kayang saktan si Donna diba?” tanong ko ulit dito. Tumango ulit siya. Ipinikit ko narin ang aking mga mata at sandaling inilapat ang aking labi sa kaniyang labi.

“Kaya bangon na tayo at tama na ang embrace.” sabi ko dito, humagikgik naman si mokong. Babangon na sana ako ng pigilan ulit ako ni JP.

“Last five minutes.”

0000ooo0000

Alam kong wala si kuya Ron sa condo dahil pumasok ito pero pagpasok ko doon ay nagulat ako ng maabutan kong bukas ang TV at ang mga electricfan, iginala ko ang tingin ko. Sinilip ang kusina at ang banyo at sinunod ko ang kwarto niya. Pero naka lock ito.

“Kuya Ron.” tawag ko sabay katok. Nagulat ako ng buksan ni Marco ang pinto, pu-pungay pungay pa ito at nagulat ng mabungaran ako. Pinakalma ko ang sarili ko.

“K-Kuya Ron, kukuwa lang ako ng puting uniform ko ah.” tawag ko kay kuya Ron na alam kong nasa loob ng kwarto.

Kung pano ko nagawang maging ganon ka kalmado, di ko alam. Nang tignan ko ulit si Marco ay napansin kong nakayuko na ito. Tandang tanda ko nung daretsahan ko siyang tinanong kung may gusto siya kay kuya Ron at daretsahan niya rin itong sinagot. Naglakad na ako papunta sa aking kwarto as isinara iyon, inayos ko ang aking mga gagamitin para sa exam.

Nanlulumo kong ginawa iyon.

Paglabas ko ng kwarto ay naabutan kong naguusap si Marco at kuya Ron sa dining table, may mga pagkain sa lamesa pero di sila nakain. Nang mapansin nilang lumabas ako ay bigla silang tumigil sa paguusap, yung tipong alam mong ikaw ang pinaguusapan at nung mapansin nilang andyan ka sa malapit ay bigla silang titigil, ganung ganun ang senaryo nun sa condo.

“Migs, kumain ka na ba?” tanong sakin ni kuya Ron, nakayuko lang si Marco.

“Ok lang ako, kuya.” sabi ko dito at pinilit ang sarili na ngumiti, ewan ko kung nakumbinsi siya doon dahil sigurado akong di maganda ang pagkakangiti kong iyon.

“Sige, iwan ko na muna kayo, kuya, Marco.” tawag ko sa dalawa.

“Goodluck! Saka Advance happy birthday!” sigaw ni kuya Ron sakin.

“S-salamat.” bulong ko saka tuluyan ng lumabas ng condo. Nanlulumo parin ako.

0000ooo0000

“S-sure ka bang magandang ideya to Migs? Pag ako bumagsak...” sabi sakin ni JP habang nagtitimpla ako ng Rhum coke.

“Di yan. Pag bumagsak ka papakasalan kita.” sabi ko dito sabay tawa.

“Sige, ok pa naman akong mag boards sa June 2009 eh.” sabi ni JP sabay tawa din.

“Bakit ka ba nagaya uminom?” tanong ulit nito sakin sabay lapit. Yumakap lang ako dito, naramdaman ko nanaman itong nagbuntong hininga.

0000ooo0000

Lulugo lugo kami ni JP na sumakay ng LRT papunta sa aming mga testing centers, dahil Salvador ang aking apelyido ay sa Tondo Manila ako nakadestino samantalang si JP ay malapit sa may blumentritt lang banda kaya't pareho kami ni JP ng bababaan.

“JP, ok ka lang?” tanong ko dito, putlang putla si JP.

“Tumango lang ako at ramdam ko ang kaba nito. Pareho kami ng nararamdaman.”

0000ooo0000

Natapos na ang unang araw ng nakakastress na pagbabasa at pagsasagot sa exam at papunta na ako sa blumentritt station ng LRT kung san namin napagusapan magkita ni JP. Nang makita ko ito ay parang nakita ko ang sarili ko sa mukha nito. Matamlay itong ngumiti sakin. Habang nakaputi at nakikipagsiksikan kami ni JP sa LRT ay pareho kaming walang imik at parehong nakatulala.

Naisipan naming magsimba pareho ni JP sa Adamson, wala pang masyadong tao sa loob ng simbahan. Tahimik at nakatulala lang kaming nagiintay ni JP ng bigla itong humarap sakin, napaharap narin ako dito. Nanlulumo ito alam kong ganun din ang nakalatay sa mukha ko.

“Happy Birthday.” matamlay na bati nito sakin at inilabas sa kaniyang baunan ang isang cupcake na may kulay blue na icing. Nangilid ang luha ko at napayakap dito.

“Salamat.” at napaiyak na ako sa balikat nito, alam kong naeeskandalo na ang mga madreng andun pero wala kong pakielam. Gusto kong yakapin si JP.

Nang makarating kami ni JP sa kaniyang dorm ay tahimik parin kami, di sigurado na makakapasa kami sa exam at di sigurado sa aming kinabukasan at sa oras ng tulugan ay magkayakap kaming natulog. Walang pakielam kung may ibang taong masasaktan sa aming ginagawang pagyayakapan na iyon.

Ang mahalaga, napapagaan namin ang pakiramdam ng isa't isa.

“I have a feeling that this birthday will be unforgettable para sayo.” sabi ni JP habang iniyuyukyok ang sariling mukha sa aking leeg tumango lang ako.

“Ayaw mo bang kumain?” tanong ulit nito sakin.

“Ganito lang tayo, please.” sabi ko, sa unang pagkakataon nung araw na iyon ay narinig ko ulit na humagikgik si JP.

Di ko alam pero pakiramdam ko magiging ok lang ang lahat, hangga't nandito ako kayakap si JP.

Itutuloy...

[Finale]

Masaya akong lumabas ng classroom sa pangalawa at huling araw ng aking exam. Masaya hindi dahil sigurado na akong makakapasa na ako sa boardexam. Masaya dahil sa wakas wala na akong exam na iintindihin. Ang ilan sa aking mga kasabay kumuwa ng exam ay nagiinuman na pagkalabas pa lang ng gate ng eskwelahan, mga alak ay dala ng kanilang mga support sytem.

Nakangiti akong sumakay ng jeep, gustong gusto ko ng humiga at matulog buong araw.

“Anong matulog? Daan kaya tayo sa St. Jude.” sabi sakin ni JP ng magkita kami nito, tumango na lang ako dahil magandang ideya iyon.

Masaya kaming umalis ng St. Jude pareho ni JP, nagpaalam ako dito na bibisitahin ko muna si kuya Ron sa condo, dahil para sakin ay di maganda ang pakikipagusap ko dito nung huli kaming magusap. Agad namang pumayag si JP.

“Ok lang sakin, at least masosolo ko ang kama ko ngayong gabi. Lalao na ngayong gabi.” sabi nito pareho kaming natawa.

0000ooo0000

Binilhan ko ng isang meal sa mcdo si kuya Ron, masabi lang na blinow-out ko siya sa birthday ko. Para sakin ay wala akong pakielam kung andun man si Marco o wala. Para nga akong tanga at naisipan ko pang maghihinakit kay kuya Ron, kung tutuusin tinanong naman niya ako tungkol sa amin ni Marco at sinabi ko naman sa kaniyang wala, kaya natural lang na sunggaban niya si Marco dahil alam niyang wala siyang masasagasaan.

Ibang usapan naman pagdating kay Marco, tinanong ko siya tungkol kay kuya Ron at tumanggi siya dito at alam niya ang mararamdaman ko dahil di rin naman lingid sa kaniya na may gusto ako sa kaniya pero alam ko rin na wala naman akong karapatan sa kaniya.

“Ako lang naman kasi itong tangang nag assume.” sabi ko sa sarili ko habang kinapakapa ko na ang mga bulsa ko para sa susi ng unit.

Pero di na pala kailangan ng susi. Pabalang na bumukas ang pinto at bumulaga sakin si Marco, madilim ang mukha nito at halatang di maganda ang araw, di ko na ito nagawa pang batiin, agad akong nagbigay ng daan para dito. Walang paalam itong lumisan ng condo.

“Anong nangyari dun?” tanong ko kay kuya Ron na nakita kong nanonood ng TV, nakatiklop ang mga kamay nito sa kaniyang dibdib at nakanguso at magkadikit ang kilay. Tila di rin maganda ang araw na ito para sa kaniya.

Lumapit ako dito, tumabi at nagsimula ng manood ng kaniyang pinapanood. Unti unti kong inilalabas ng plastic ang mga binili kong meal sa mcdo. At inabot ito kay kuya Ron, kinuwa naman niya ito at kinain pero wala paring nagbabago sa hilatsa ng mukha nito. Wala sa isip kong isinandal ang sarili ko sa kaniyang balikat.

0000ooo0000

“Migs... Migs... Huy! Nangangalay nako saka gusto kong umihi.” gising sakin ni kuya Ron, nakatulog pala ako habang nakasandal dito.

“So-sorry kuya.” sabi ko at agad akong umayos ng upo at itinuon ulit ang aking pansin sa pinapanood, agad na tumayo si kuya Ron at nagpuntang CR, di na nito sinara ang pinto.

“Di ka pa ba magpapalit?” pertina nito sa puti kong uniporme.

“Di pa kuya, napagusapan kasi namin kanina na magiinuman kami mamya pampatanggal stress saka celebration nadin dahil tapos na yung boards.” sabi ko dito.

“Ah ganun ba. Parang gusto kong sumama.” sabi nito nagtaka naman ako.

“Naku kuya baka ma-culture shock ka, di kasi tulad ng mga friends mo ang friends ko. mga commoners lang kami.” sabi ko dito, lumanding naman ang palad nito sa batok ko at pareho na kami napatawa.

Mayamaya pa ay dinampot na ulit nito ang karton ng fries at tumabi sakin.

“Pwede bang ako naman ang sumandal sa balikat mo ngayon?” napatingin naman ako sa sinabi niyang yun, alam kong may dinadamdam siya. Hinila ko na ang ulo nito pasandal saking balikat.

0000ooo0000

“KAMPAIII!” sigaw ni kuya Ron sa aking mga kabarkada, agad namang nagsisunuran ang aking mga kabarkada.

“Anong problema niyan?” turo ni JP kay kuya Ron, pati ito ay napansin na may kakaiba kay kuya Ron.

“Di ko rin alam eh, paguwi ko ganyan na siya.” sabi ko, tumango lang si JP, mayamaya ay napansin kong may katext si kuya Ron at muling nagdidikit ang kilay nito, tanda na umiinit nanaman ang ulo nito.

Nagkakatawanan kami sa iba't ibang bloopers about sa boardexam ng biglang tumayo si kuya Ron, wala sa sarili akong napatayo din. Nagaalala, di na kasi ito umimik pagkatapos magtext kanina.

“Bakit, kuya Ron?” tanong ko dito.

“Wala, gusto ko ng umuwi.” sabi nito saka nagbigay ng matamlay na ngiti.

“Sama na ako.” sabi ko sabay kuwa ng aking wallet para bigyan ng pangambag sa bill ang mga kaibigan ko.

“Ano ka ba, magenjoy ka lang. You belong here, ako nga itong OP dito eh.” sabi niya sabay lingon sa paligid, nun ko lang din napansin na puno ng nakaputing tao ang bar na iyon, mga taong kagaya ko ay katatapos lang sa nakakangarag na boardexam.

“Ihahatid kita.” sabi ko dito pero di na niya ito narinig, tuloy tuloy na itong lumabas at nagpunta sa parking lot, mayamaya pa ay bumulaga na samin si Marco, agad akong napaatras, mukhang di naman ako nito napansin.

“Sabi ko tigilan mo na ako diba?!” sabi ni kuya Ron dito, nakita kong nalungkot si Marco.

“Bakit mo ba nasasabi yan?”

“Unang una, anlaki ng agwat ng edad natin. Panagalawa si Migs naman talaga ang para sayo eh, pareho nating alam yan, Marco!” sabi ni kuya Ron sabay sakay ng kotse at paandar nito. Naiwang nakatulala si Marco.

“Migs! Una na kami ni Loiusa ha?” tanong ng isa kong kaibigan sa aking likod, agad namang napatingin sakin si Marco. Tumango lang ako sa aking mga kaibigan na nagpaalam.

Babalik na sana ako sa loob ng bar ng bigla akong tawagin ni Marco.

“Migs, wait.” napatigil naman ako sa paglalakad.

“Please.” at sa sinabi niyang yun ay napaharap na ulit ako dito at lumapit sa kaniya.

0000ooo0000

“Whew! 'We'll call you nanaman.” sabi ko sa sarili ko nang makalabas na ako sa isang matayog na building sa Makati, pangilang araw ko ng naghahanap ng trabaho at bigo parin ako. Sadyang mahirap na ang opportunity para saming mga nursing graduates.

Nasa ganito akong pagmumunimuni habang naglalakad sa kahabaan ng Ayala avenue ng maramdaman kong magvibrate ang telepono ko. Si Marco, natawag.

“San ka?” tanong nito sa kabilang linya.

“Sa Makati.” sabi ko at sa unang pagkakataon sa buong araw na iyon ay napangiti ako.

“Wag kang aalis dyan, susunduin kita.” sabi nito at simula nun di na nabura ang ngiti sa aking mukha.

0000ooo0000

“Anong naisipan mo an nanundo ka bigla?” tanong ko dito habang nakain sa loob ng sasakyan niya.

“Wala naman, gusto lang kitang makita.” sabi nito sakin, natigilan ako.

“Namimiss na kasi kita.” habol pa nito, humarap na ito sakin at pinunasan ang dulo ng aking bibig.

0000ooo0000

Ilang linggo pa ang lumipas simula nung nagkatapusan si kuya Ron at Marco. Lalo namang lumapit ang loob namin ni Marco sa isa't isa. Oo, alam ko ang ibig sabihin ng rebound, di rin ako tanga at paminsanminsan itong sumasagi sa isip ko, pero ewan ko ba...

“Mas gugustuhin ko ng maging tanga.” wala sa sarili kong nasabi.

0000ooo0000

Lumipas pa ang ilang buwan away at bati ang nangyari sa relasyon namin ni Marco. Halata mo rin na may kulang pero pilit akong nagbubulagbulagan at pilit na itinatak sa isip ko na perpekto ang aming relasyon na mahal namin ang isa't isa.

Dumating ang araw na kailangan ko ng umuwi sa Cavite, hindi dahil gusto ko, kundi dahil ito ang gusto ng aking mga magulang, limang taon din akong di nauwi doon. Di naman ito malaking issue kay Marco, minsan naman daw ay pupuntahan niya ako sa Cavite.

0000ooo0000

“Di naman kita inoobliga magbigay ng share dito sa condo eh. Tawagan mo si tito at sabihin mo na ok lang sakin, walang problema ang pagstay mo dito.” sabi sakin ng aking pinsang si Ron nang magpaalam ako sa kaniya.

“Wala kuya eh. Pinapauwi na talaga ako.” sabay yakap ko sa aking pinsan.

“Salamat kuya ah?” bulong ko habang pinipigilang ang sariling wag mapaiyak.

“Pano na kayo ni Marco?” nagulat ako kasi ito ang unang pagkakataon na nagtanong si kuya Ron tungkol sa relasyon namin ni Marco.

“We'll make it work, kuya.” matipid ko na lang na sagot.

0000ooo0000

Sinusuot ko na ang amerikana na aking dapat suutin sa kasal ni Edward, ilang linggo na ang nakalipas pero wala ni isang text o tawag na nanggaling kay Marco, nagsimula na akong mangamba, inaamin ko, ang unang isang buwan matapos ang pagbabalik ko sa Cavite ay di naging maganda ang communication namin, pero pinilit ko siyang i-text, pinilit ko siyang tawagan kung makakaya ko kahit na distracted ako sa nangyayari sa bahay at sa aking paligid.

“Sabi mo pupuntahan mo ako dito sa Cavite?” text ko kay Marco habang inaayos ang aking sarili sa tapat ng salamin. Nagulat ako ng sa puntong iyon na nagtext ako ay nagreply ito.

“I'm sorry, medyo busy. Promise sa oath taking mo andun ako. Sige, I have to get back to work.”

Di ko na ito nireplyan. Ngayon ko siya kailangan at ng basahin ko ulit ang text niya ay wala manlang akong nakitang “I Miss You” o kaya “I Love You” unti unti ko ulit nararamdaman ang kakulangan ang pagkakaroon ng limit sa aming relasyon naramdaman ko ulit na may mali.

Napagpasyahan kong wag munang isipin iyon at tumulak na papunta sa kasal.

0000ooo0000

Natapos na ang program, nakapag oath taking na kami, nagsisimula ng magpicture, picture ang mga bagong proklamang RN's ng bansa pero wala pa akong nakikitang Marco Tan. Muli ko pang iginala ang aking tingin. Nakita ko si Marco Antonio Sto. Tomas isa sa mga Board of Nursing, gusto kong magpapicture dito dahil gusto kong ipamukha sa kaniya na napaiyak niya ako pagkatapos ng board exam.

Nang matapos na akong magpapicture kay BON Sto Tomas ay parang bumagal ang oras, nakita ko si Marco, nakatayo sa dulo ng hall na iyon. Gwapong gwapo sa suot na coat and tie.

“Di ka ba magpapapicture sakin?” tanong nito, agad ko namang inihanda ang camera para kuwanan kaming dalawa.

0000ooo0000

“Akala ko di ka na pupunta. Nakakatampo ka nga eh, tagal mong di nagparamdam.” sabi ko dito habang naglalakad kami papunta sa aking kotse. Di ito sumagot, sa totoo lang di ko natandaan na nagsalita pa ito pagkatapos niya akong ayain magpapicture.

Dun ko ulit narealize na ginagapang nanaman ako ng kakulangan, tinutudyo nanaman ang utak ko na may mali sa mga nangyayari. May nagsasabi nanaman sakin na idilat ko ang mga mata ko at wag na akong magpakatanga.

Isinandal lang ako nito sa aking kotse pagkatapos ay masuyo akong hinalikan.

“Text ka ah, babalik ulit ako ng Manila after ilang weeks, hahanap ako ng Ospital.” sabi ko dito habang nasakay sa aking kotse, di ulit ito sumagot, binigyan lang ako nito ng isang malungkot na ngiti.

“May mali, idilat mo ang mga mata mo.” sabi sakin ng sarili kong konsensya.

Pero nagmatigas ako. Pilit parin akong nagbulagbulagan.

Apat na buwan kaming di nagkita ni Marco, di nagusap sa phone at di narin siya nagtext. Parang nawala o binura siya sa mundo, walang linaw kung may relasyon pa ba kami o wala na.

Naiwan akong nakalutang. Naguguluhan. Nasasaktan.

0000ooo0000

Akala ko patay na si Marco, wala na akong naririnig maski sa mga kaibigan namin tungkol sa kaniya. Hanggang sa nakakita ako sa isang beach sa Batangas na dalawang lalaking masuyong naghahalikan sa may dalampasigan. Biglang uminit ang aking mukha, biglang kumulo ang aking dugo.

Wala sa sarili akong sumugod papunta sa kinatatayuan ng dalawang lalaki.

“Migs tama na!” awat ni JP at ng iba ko pang kabarkada sakin. Tumayo ang lalaking pinaulanan ko ng sapak sa tulong ng kasama nitong lalaki na kanina lang ay kahalikan niya.

“Ikaw! Kung sino ka man umalis ka na dito!” sigaw ni JP. Agad namang naglakad palayo ang lalaki, puno ng buhangin ang damit nito.

“Ok ka na ba? Bakit bigla bigla ka na lang nananapak?! Sino ba iyon?!” tanong ni JP sakin. Wala sa isip akong napahawak sa aking kwintas na may dalawang singsing na nagsisilbing pendant nito.

“Si Marco... Marco Tan.” matipid kong sagot, at bago ko pa mapigilan si JP ay hinabol na nito si Marco. Wala na ni isa sa mga kaibigan ko ang napigilan pa si JP.

Naabutan ko itong pinagsusuntok si Marco at ng mapahiga na ito sa buhanginan ay tinadyakan niya ito.

“Putangina ka! Ginago mo si Migs!” sigaw nito habang payakap ko itong pinipigilan.

“Maniwala ka Migs, di ko sinasadya.” pahayag ni Marco ng makabawi ito sa malalakas na suntok ni JP.

“Tanginamo! Bigla kang nawala! Di ka nagparamdam sa kaniya! Iniwan mo siya sa ere!” sigaw ulit ni JP. Pero hindi siya pinansin ni Marco, naluha na akong nakayakap sa likod ni JP, pinipigilan parin ito dahil sa takot na baka mapatay nito si Marco.

“N-nawala ang cellphone ko, ninakaw. Di ko alam kung pano ka ko-kontakin...” nagpantig ang tenga ko sa kasinungalingan na sinasabi ni Marco.

“Yun ang reason mo Marco? Na nawala ang cellphone mo?! Putangina! Isang taon mo ba bago ka makabili ulit ng cellphone?! Madadamot ba ang tao sa paligid mo at di ka pwedeng makitext?! Nakalimutan mo na ba ang papunta sa P. Campa para makita ulit ako at sabihing di mo ako matext dahil nawala cellphone?! Geez! Give me a break, di ako bata na pwede mong daanin dyan sa mga lame excuses mo.” sagot ko dito, saktong namang nagdatingan ang iba pa naming mga kabarkada, pilit kaming tinatanong ni JP kung anong nangyayari.

“Donna, dalin niyo na si JP sa cottage, ako ng bahala dito.” sabi ko sa girlfriend ni JP.

Tinignan ko ng masama si Marco at ang kasama nito.

“Migs, please.” bulong ni Marco pagkatalikod ng mga kabarkada ko.

“Tama na.” sabi ko dito sabay tingin sa kasama niya na halatang naguguluhan at gulat na gulat. Patalikod na sana ako sa kinauupuan ni Marco ng mapahwak ako sa aking kwintas at makapa ang dalawang singsing na ginawa kong pendant. Humarap ulit ako kay Marco at hinila ang kwintas, nalagot ito. Kinuwa ko ang isang singsing at inabot ito kay Marco.

“Here, I was planning to give you this.” sabi ko dito, halata namang gustong isaoli sakin ni Marco ang singsing.

“No, keep it. Wala na akong pagbibigyan niyan, and I'll keep mine.” sabi ko dito at sinuot ko ang kaparehang singsing na ibinigay ko kay Marco sa aking palasingsingan.

“...And this one, this ring will forever remind me of all the pain, all the sacrifices, all the things and people I've lost and the greatest mistake that love at its best has to offer.” sabi ko dito habang ipinapakita ko sa kaniya ang aking singsing. Tumalikod na ako at nagsisimula ng maglakad palayo ng magsalita ulit ito.

“I'm sorry.” napatigil ako saglit sa sinabi niyang yun at ng marinig kong humukibi ito ay agad na akong naglakad palayo.

After 2 years

“Hello, di ako makakapagduty ngayon, walang magbabantay kay Rick.” paalam ko sa aking kasamahan na nasa kabilang linya, may dalawang taon narin ako sa aking trabaho bilag ER nurse at sa tingin ko ay may karapatan na akong mambraso ng schedule.

“Ok, ok thanks!” nakahinga ako ng maluwag ng pumayag ang aking karelyebo.

Bigla akong napatingin sa front door ng tumunog ang doorbell namin, ako na lang ang nasa bahay ngayon dahil sa may mga pasok ang mga tao dun, ang mga magulang ko naman ay nag out of town kaya't no choice ako kundi sagutin ang pinto.

Tumambad sa aking ang gwapong gwapong si Pat, naka amerikana ito at talaga namang tindig artista ang itsura, agad itong ngumiti sakin at nagpaalam sa kaniyang kausap sa telepono na kakausapin lang daw ako nito saglit. Agad ako nitong niyakap, nakakahiya man dahil naka sando at boxers lang ako at amoy gatas pa.

“I'm glad you're here, wala si kumare mo, umuwi ng Q.C. And I really have to go to the office. Can you take care of little Mike for me.” sabi nito, napanganga na lang ako sa gulat. Inalis ni Pat sa pagkakasukbit sa kaniyang likod ang pinaglalagyan ng anak nito na si Mike.

“Di ko na nga alam kung pano aalagaan tong inaanak mo eh!” pertina ko sa aking karga kargang si Rick.

“Please, please, please.” pagmamakaawa nito, at wala na akong nagawa kundi ang pumayag. Agad naman ako nitong hinalikan sa pisngi.

“The best ka talaga, Migs! Tama ang desisyon kong ipangalan sayo ang baby ko!” sigaw ni Pat sakin pagkatapos ay hinalikan ang karga karga kong si Rick at ang kaniyang anak na si Mike.

“Nambola pa nga ang kumag! Bilisan mo! Umalis ka na at baka magbago pa ang isip ko.” agad ulit itong humarap sakin at inilapat ang kaniyang labi sa aking labi. Natigilan ako.

“The best ka talaga, Migs!” sabi nito sabay labas ng bahay.

“Nachansingan pa nga ako.” sabi ko sa sarili ko sabay iling.

0000ooo0000

“Oh kain na ang mga bebe!” sabi ko sa dalwang magkatabing bata, hawak hawak ko ang dalawang bote ng gatas. Nakatingin lang ang dalawa sakin, tila ba napapangitan sa aking itsura.

“Oo, alam ko, wasted much, diba? Haist! Kung nakita niyo lang ako noon.” sabi ko sa mga ito sabay buntong hininga, parang naintindihan naman ako ng anak ni Pat at ngumiti ito habang may nakasalampak na dodo sa kaniyang bibig.

“Nako! Mana sa ama, palangiti! Ikaw naman!” baling ko kay Rick.

“Mana ka sakin? Su-supladosuplado?! Nako problema yan.” sabi ko at napatawa naman ako sa mga pinagsasasabi ko.

“Epekto ng walang tulog.” sabi ko sa sarili ko sabay buntong hininga.

Mayamaya pa narinig ko na lang na may nagdo-doorbell ulit. Napairap na lang ako.

“Sino naman kaya to?” tanong ko sa sarili ko.

“Kayo! Wag kayong malikot or something! Pirmi lang kayo dyan. Wag niyong maisip isipang gumulong ah! Tatamaan kayo sakin!” banta ko sa dalawang bata na masaganang nadodo sa kanilang mga chupon.

“Migs!” sigaw ni Edward ng buksan ko ang pinto sabay yakap sakin.

“Bakit? Basta basta ka nalang napunta ng walang pasabi?” tanong ko dito habang pilit inaayos ang sarili. Tulad ni Pat ay bihis na bihis din ito at tulad ni Pat ay may daladala itong anak. Dalawa. Kambal.

“Kailangan kong umalis, wala si kumander eh.”

“Fullhouse na ako.” walang gana kong sabi sabay turo kay Rick at Mike na masuyo paring nadodo. Bigla namang humaba ang nguso ni Edward.

“Pag sa anak ni Patrick ambilis bilis mo, bakit inaanak mo rin naman itong dalawang ito ah.” sabi nito sabay tulak papasok ng dalawang straller na naglalaman ng kambal. Napairap ako.

“Di ko na nga maalagaan ang inaanak mong si Rick eh, dadagdagan mo pa ng tatlo.” walang gana ko ulit na sabi dito.

“Sige sa mga halimaw na biyenan ko na lang ulit ipapaalaga ang mga inaanak mo.” sabi nito. Natawa naman ako sa sinabi nito.

“Sige, igulong mo na yang kambal papasok.” sabi ko dito, agad naman nagliwanag ang mukha nito. Binigyan ko ng padodo ang kambal at humarap na kay Edward.

“Malaman ko lang na gagala ka lang pala, wala ka ng kambal na babalikan.” banta ko dito, binigyan lang ako nito ng kinakabahang ngiti.

“Oh, kayong dalawang kumag, wag kayong pasaway sa Ninong niyo ah. Baka ihagis kayo niyan palabas ng village.” parang tangang sabi ni Edward sa mga anak niya.

Hinalikan nito ang kambal sa noo pati narin si Ric at naglakad na palabas, hinatid ko ito.

“Salamat.” sabi sakin ni Edward at nagpaalam na, naglakad na ito papunta sa kaniyang sasakyan.

“Oi kayong apat kayo magsitulog na kayo ah.” sabi ko sa mga bata, dahil ang kambal ang pinakamatanda sa kanilang lahat kaya't medyo di ko na pinuproblema na gumulong ang mga ito palabas ng straller nila, si Ric naman ay nakatulog na samantalang si Mike ay naglalaro lang ng kaniyang pacifier.

“Ok lang naman na matulog ako saglit diba?” tanong ko sa mga ito. Syempre walang sumagot.

“Sana pagtanda niyong apat mas maging matitino kayo saming tatlo ni Pat at Edward. Problema na kami noon sa village na ito kaya wag na kayong lalaking pasaway baka sabihin ng mga kapitbahay may pinagmanahan kayo. Saka utang na loob, wag kayong magsusulutan ng syota o kaya naman wag kayong mainlab sa isa't isa, ha?” parang tanga kong litanya nangingiti naman si Mike habang kinakagat ang kaniyang pacifier at ang kambal ay nakatingin lang sa kanilang bimpo bahagyang naghihilahan. Napadako ang tingin ko kay Rick, nakakunot ang noo nito habang mahimbing na natutulog.

“Pipikit lang ako saglit. Saglit lang promise.”

Miyamiya pa ay nakarinig ako ng malakas na pagiyak nang imulat ko ang aking mga mata ay sabaysabay na nagiiyakan ang apat na bata, napairap naman ako, kaya't kahit nahihilo pa ay tumayo ako para kargahin ang pinakamaliit, si Rick.

“Shhh tahan na.” sabi ko saka ito sinampay sa aking balikat at hinagod ang likod.

“Kasi naman matutulog ng busog ayan, kabag ang inabot.” sabi ko dito, nakakabingi parin ang iyakan lalo na't matining ang boses ng kambal. Agad kong tinungo ang aking telepono at tinawagan ang isang taong alam kong makakatulong sakin.

0000ooo0000

“Oh kailan ka pa nagtayo ng nursery?” tanong sakin ni JP ng pagbuksan ko ito ng pinto, humahagikgik ito ng papasukin ko.

“Oi JP! Wala akong panahong makipagbiruan, eto kargahin mo tong inaanak mo.” sabi ko dito sabay abot sa kaniya si Rick.

“Awww! Ang pinaka-cute kong inaanak, manang mana sakin na ninong na ubod din ng cute.” pagbe-baby talk na pakikipagusap ni JP kay Rick, agad namang tumigil sa pagiyak si Rick, nagulat ako. Napakagaan talaga ng loob ng mga bata kay JP. Tama ang desisyon nitong mag medicine at gawing specialty ang pediatrics.

“Buti pinayagan ka ng girlfriend mo.” sabi ko dito habang pinapaltan ng diaper si Mike. Tumigil narin ito sa pagiyak.

“Sus. Di ko na girlfriend yung gorilla na yun! Pinalayas ko na!” sabi nito habang idinidikit ang ilong niya sa ilong ni Rick.

“Ha? May 3 years narin kayo ni Donna ah?”

“Four years. Eh di na namin mahal ang isa't isa eh.” sabi nito, bakas na itinatago lang nito ang tunay niyang nararamdaman. Di na ako nagsalita.

“Yan ba yung anak ng dalawa mong bestfriend?” tanong nito, halatang gustong maiba ang pinaguusapan. Tumango lang ako, ibinaba ko na si Mike sa may duyan at sinimulang patulugin ito.

0000ooo0000

“JP...” tawag ko kay JP ng sa wakas ay napatulog ko narin ang kambal, pero nagulat ako ng maabutang tulog narin si JP at sa dibdib nito ay ang nakadapang si Rick. Napangiti ako.

“Galing din siguro si JP sa trabaho at wala pang tulog tulad ko.” sabi ko sa sarili ko, dahan dahan kong inangat si Rick sa dibdib nito at ililipat na sana sa crib ng nagising si JP, nginitian ko lang ito.

“Akala ko nahuhulog na yung bata.” sabi nito, ngumiti lang ulit ako. Nang maihiga ko na si Rick sa crib ay naabutan ko si JP na natutulog ulit sa sofa, agad ko itong nilapitan at tumabi sa kaniyang pagkakaupo at ginawang unan ang kaniyang balikat.

“Oi yung mga alaga mo.” saway sakin ni JP.

“Wala pa akong tulog.” sabi ko dito.

“Sige five minutes lang.” bulong nito sabay akbay sakin at pilit akong isiniksik sa katawan niya.

“Pwede ka ng magasawa.” sabi ko dito.

“huh? Bakit mo naman nasabi?” tanong nito sabay hagikgik.

“Ok ka kasi sa mga bata eh.” sabi ko dito, naramdaman ko nanaman itong humagikgik.

“Di naman kasi pwede yung gusto kong pakasalan eh.” sabi nito, napatahimik naman ako at napaisip sa sinabi niya.

“Bakit naman?” tanong ko dito.

“Full time nurse kasi yun tas full time Daddy/ Mommy rin.” sabi niya.

“Ahhh, may ipinalit ka na pala agad kay Donna eh.” sabi ko dito, humagikgik ulit ang loko.

“Bago ko pa makilala si Donna andyan na siya.” sabi nito agad ko namang hinampas ang dibdib nito.

“Gago ka! Niloloko mo pala si Donna!”

“Hindi ah, minahal ko yung gorilla na yun.”

“Eh sino naman yung sinasabi mong isa mo pang mahal?” tanong ko ulit dito.

“Hina mo talaga sa mga ganito no? Ikaw ang sinasabi ko, Tanga!” sabi nito, napanganga lang ako sa sinabi nito.

Agad ko itong nginitian, ganun din naman si JP sakin. Muli kong inunan ang aking ulo sa kaniyang matipunong dibdib at pilit pang isiniksik ang sarili at pilit na tinutupad ang pangakong saglit na pag idlip.

Wala pang trenta minutos at nagsiiyakan na ulit ang mga bata.

0000ooo0000

Ito ang buhay ko, masalimuot, masaya at puno ng aral, hindi man si Edward ang para sakin ay marami naman akong natutunan sa maraming pagkakamali na sumampal sakin noon, sinampal man ako ng mga pagkakamali ko noon ay pinakapal naman nito ang mukha ko sa mga susunod na sampal pa na mararanasan ko sa buhay, di man si Alex, ay tinuruan naman ako nito na magpakatotoo at piliin ang mga totoong pagkakatiwalaan, di man si Marco pero tinuruan ako nitong di dahil mahal at gusto mo ang isang tao ay ganun din ang nararamdaman nito para sayo.

Maraming paraan at pagkakataon para umibig at ibigin at hindi lahat ng relasyon puro pagibig ang isasalubong sayo, minsan may pasakit pero hindi lang doon dapat sa pagibig at pasakit nakatuon ang pansin mo kundi pati sa mga aral na kaakibat nito.

Ako si Miguel Salvador at ang tatlong libro na masugid ninyong sinubaybayan ay ang tatlo lamang sa ilang kabanata sa buhay ko.

P.S. Para po sa mga nagtataka sa mga huling sinabi ko kay Marco nang ibigay ko dito ang singsing, Opo, orihinal ko pong linya ang nabasa niyong sinabi ni Ramon Saavedra sa Love at its Best Book1 Chapter 8. Ngayon alam niyo na kung bakit ko pinapahaba ang exposure ni Ram. ^_^

-wakas-