Wish Kiss (Complete Story)

Glenmore Bacarro

By: gmore

Source: bulonghangin.blogspot.com

[01]

Years Earlier

Nakainom na ang lahat, nagkakasayahan, nagkakantahan.

“Hhaaapppiii Beerrttt-deeyyyy toooo youuuu!!!” halos sabay sabay na kanta ng lahat habang itinataas ang kanikanilang hawak na bote ng beer. Nakakatuwaan na nilang kantahin ito kapag magkakasama silang nagiinuman kahit walang may kaarawan sa kanila.

Nakapalibot sila sa ginawang bonfire, si Ed ang may hawak ng gitara, sa tabi nito ay nakaupo ang kanyang pinsang si Carol na lihim na binabakuran ng isa nilang kabarkadang si Raffy. Sa kabila ay ang kabarkada nilang si Aki at ang dalawa nitong kaibigan na sumabit sa kanilang magbabakarda.

Nakaupo siya sa tapat nila Ed, ang bonfire sa gitna nila, kasama niya si Nel na tulad niya ay umiiwas ding uminom. Nakasandal sa kanya si Abby na katsismisan ni Judy at ang sabit ding kaibigan nitong si Marissa.

Malaki ang barkada nila at lalong lumalaki ito ngayong iba iba na sila ng Unibersidad na pinapasukan dahil na rin sa may mga bago silang nakikilala at isinasama sa lakaran.

Malalim na ang gabi at halos lango na ang lahat. Dahil hindi pa siya gaanong lasing ay inaya niya si Nel na maglakad lakad muna sa dalampasigan, maliwanag naman ang buwan kung kayat hindi siya nag aalala.

Nakakalayo na sila ng bahagya ng makaramdam siya ng lamig, mag aalas dos na ata ng madaling araw kung kayat malamig na ang simoy ng hangin.

“Karl, hintayin moko dito, kuha lang ako ng beer…malamigeh, para pampainit na din.” si Nel, habang humakbang pabalik sa grupo.

Naiwan siya at nakatitig lamang sa malawak na karagatan, ang tila pagsayaw at pagkislap kislap nito, repleksyong nagmumula sa liwanag ng buwan at mga tala sa kalangitan.

Ilang minuto din niyang pinagmamasdan ang karagatan habang yakap yakap ang sarili.

“Nag-iisa ka, pwede ba kitang smahan?” malamig at baritonong tinig ng isang lalaki sa kanyang likuran. Napalingon siya rito at nakaharap niya ang isa sa mga kaibigang sabit ni Aki.

“M-may hinihintay ako eh, k-kasama ko” nauutal niyang sagot.

“Ahaha…” mahinang tawa nito “siya ba ang tinutukoy mo?” nguso nito.

Tinanaw niya si Nel sa di kalayuan na abala sa pakikipagkwentuhan sa lalaking kasama ng lalaking kaharap. Napatiim bagang siya sa panlalaglag ni Nel at akmang aalis siya upang kumprontahin ang kaibigan.

“Don’t get mad at him…” agap ng lalaki, “ako talaga ang namilit sa kanya para ako na maghatid nito say o” iniaabot nito ang isa sa dalawang bote ng beer na hawak.

“A-at bakit mo naman ginawa ‘yon?” pasuplado niyang tanong.

“Let’s just say na… na gusto kitang masolo,” ngumiti ito, “kanina pakita pinagmamasdan… at kanina pa kitang gusting kausapin.”

Napatitig siya sa lalaki at sa liwanag ng buwan ay napagmasdan niya ang kabuuan nito.

Tulad niya ay matipuno din ang pangangatawan nito, naka cargo shorts lamang ito at walang saplot pangitaas. Napalunok siya ng makita ang magandang hubog ng katawan nito. How can he possibly endure the cold? Tila nililok ang prominente nitong mga dibdib na inenhance ga maputi at makinis nitong kutis.

Aaminin niya sa sarili na humanga siya sa lalaking kaharap, hindi niya napapansin ito kanina dahil sa abala siya ngunit ngayon ay nagsisisi siya dahil hindi niya nasilayan ang kagwapuhan nito sa liwanag. May kung anong damdamin ang ginising ng lalaking ito sa kanyang kaibuturan.

Naaaliw na pinagmamasdan ni Eli ang lalaking kaharap. Lihim niyang iniliyad ang dibdib ng mapansing titig na titig ito sa hubad niyang katawan.

Sa liwanag ng buwan na tumatama sa mukha nito ay nakita niya kung gano tila nabato balani ang kaharap, at ang makailang ulit na paglunok at pagbasa nito sa manipis at malambot niyang mga labi.

Sumasayaw ang may kaiklian niyang buhok na bumagay sa bilugan nitong mukha, singkiting mga mata na kanina pa niya pinagmamasdan habang nasa bonfire  pa sila kanina, tinabingan ito ng bahagyang kapal ng mga kilay at ang saktong tangos ng ilong na siyang nagpalambot sa snobbish nitong aura.

“Ehem…shall we?” nangingiting putol ni eli sa nakatulala at nakatangang si Karl.

Tila binuhusan ng malamig na tubig si Karl ng marinig ang lalaki, nanlaki ang kanyang mga mata at salamat na lamang sa dilim at hindi nito nakita ang kanyang pamumula.

“A…e…I changed my mind, b-balik na lang ako s-sa grupo.”

“Ayaw mo akong makasama?” tila batang nagtatampong turan ni Eli.

Natigilan lamang siya at napatingin sa kanina pa nitong iniaabot na inumin. Inabot niya iyon at tumalikod, nagpatiunang naglakad, hindi pabalik sa grupo kundi papalayo.

“Matagal na ba kayong magkakabarkada nila Aki?...your group is just…amazing, nakakainggit ang barkadahan niyo.” Tanong ni Eli sa kanina pang tahimik na si Karl habang naglalakd sila sa tabing dagat.

“Since high school…” matipid na sagot niya. Kanina pa siya naguguluhan sa kanyang nararamdaman. Tila ba napakagaan ng loonb niya ditto, at nagiging mas masaya siya sa bawat minutong nagdaraan na kasama niya ito. Mayroon kung anong ligayang hatid sa kanyang puso ang simpleng presensya ng lalaki sa kanyang tabi habang naglalakad.

Nakakalayo na sila sa grupo at tanging ang liwanag na lamang galling sa bonfire ang nakikita nila mula sa kanilang kinatatayuan.

“Maupo muna tayo dun” si Eli.

Sumunod siya ditto, nakahanap sila ng isang driftwood na pwedeng sandalan, naupo siya sa buhangin at kumabog ang dibdib niya ng tabihan siya ng lalaki sa pag upo.

Nilingon niya ito at ngiti lamang ang iginanti niya rito, itinungga niya ang nalalabing laman ng kanyang beer na hawak upang hindi nito mapansin na kinakabahan siya.

“Akala ko driftwood patay na puno pala to” pansin ng lalaki sa sinasandalan nilang kahoy. Napansin nga ni Karl na may mga ugat ang punong iyon na nakatanim pa sa buhanginan.

“Pero mabuti na rin yu para matanaw natin ang langit at walang sagabal na tumatabing na dahon” pagpapatuloy ng lalaki.

Lihim lang na napangiti si Karl sa kaisipang magkasama sila ng lalaking ito sa ilalim ng bilog na buwan. Di man niya maamin ay kinikilig siya sa tila ba napapakanta ang kanyang puso sa saya.

Under the lovers moon…

“Did I properly introduce my self?” baling ni Eli sa tahimik na si Karl, “I’m Eli… Eli Marc Nolo” lahad nito ng kamay.

Inabot niya ang kamay nito, savoring the awkward moment between them.

“Ahmm..pero ‘Balong’ tawag sakin ng mga kaibigan ko…but I hate that alias. I just hope you won’t call me by that name” pagbiro nito.

“Balong…” mahinang anas niyang nangingiti, “Eli Marc ‘Balong” Nolo” ulit niya sa buong pangalan nito.

“Naks! Memorized  agad…kaso sana ‘di mo na dinagdag yung ‘Balong’” himig pagtatampo nito, “Ikaw, you’re Karl, ayt?”

Lihim siyang natuwa ng malamang kilala siya nito.

“Aki told me who you are…and I guess more than what he as allowed to say,” ngumiti ito ng may kahulugan, “he told me, you’re single…and ready to mingle?” dagdag nito at ngumit ng napakatamis.

Napahiya man, he made a mental note to scold Aki pag may pagkakataon.

“Hmmm.. Karl what?”

“Dapat mu pa bang alamain pati surname ko?” sagot patanong niyang nahihiya.

“I just want to know…b-because I might change it with mine” prangka at may himig pagbibirong sagot ni Eli.

Napamaang si Karl sa narinig “because I might change it with mine” tila ba ume-echo ito sa pandinig niya.

Kumabog ang dibdib niya at dumaloy ang kakaibang saya sa kanyang puso. Napalingon siya sa nakangiting si Eli at pilit niyang pinipigilan ang sarili na yakapin at siilin ito ng halik. Hindi siya makapaniwalang sa ilang minuto nilang pagsasama ay matutunan na niya itong mahalin.

“Oy, ano na?”

“Miing…Karl Miing” sagot niya.

“Ming?” amused na pagkaklaro nito.

Tumango siya, “sound as Ming, but it was spelled with a double ‘i’.”

“ahh… Mi-ing, Ming” patango tangong naaaliw na bulong nito. “I guess I’m right in saying that I will change it with mine.” natatawa ito, “How does it sounds with my surname, hah Mingming?” matunog na halakhak nito.

Nanlaki ang mga matang napatingin siya ditto, “Ming? Mingming?” tinawag siya nitong tila sa nagtatawag ng pusa?

Ngunit sa halip na mainis ay nawala ang lahan ng alalahanin ng marinig ang matututnog na halakhak nito.

“Oy akala mo naman ang ke ganda ganda ng apelyido mo! Hmmppp…balong.” Bawing biro niya.

Tila walang narinig si Eli at patuloy ito sa pagtawa. Nahiga ito sa buhanginan na hindi parin napapawi ang nakakalokong ngiti nito.

“Balong…Ming,” pagkuway wika nito, “kinda sweet ayt?”

Napangiti si Karl at ginaya niya ito sa pagkakahiga at huimarap sa kalangitan na tadtad ng mga nagniningningang mga bituin.

Lumipas ang mga sandali at tuluyan na silang nagkalagayan ng loob. Marami silang nalaman sa bawat isa, magkatabing nakahiga, na ang init ng kanilang pagkakadikit ang tanging panlaban nila sa lamig.

Eli humm a melody, naramdaman niya ang paggalaw ng mga daliri nito to the rhythm of his beating…then after a moment he sings a song that is new to his ears.

I am hanging on every word you say

And even if you don’t want to speak tonight

That’s alright, alright with me

‘Cause I want nothing more than to sit…

… and listen to you breathing

Is where I want to be.

Malamyos ang mga tinig ni Eli, at dama ang emosyon sa kanyang pagkanta. He made a mental note to search for the song and to sing it one time…for him.

Lihim niyang pinagalitan ang sarili, God! Am I inlove with this guy? nunit napangiti siya at kinilig.

“A shooting star!” pabalikwas na bumangon si Eli. “come on Ming, lets make a wish” lingon nito kay Karl. Pinagtiklop niya ang mga palad, yumuko at pumikit at pagkuway umusal ng kanyang hiling.

Naaaliw siyang pinagmamasdan si Eli, para itong isang bata na taimtim na nagdarasal. Masarap sa pandinig ang pagbigkas nito ng bago niyang palayaw, hindi pa man ay may kung ano ng saya ang hatid nito sa kanyang puso.

“Nag wish kana ba?” maya’t maya ay baling sa kanya nito, “You don’t believe in wishing stars, are you?” seryosong turan nito.

“I do, I mean…nag-wish na ako.” tipid niyang sagot na titig na titig ditto.

“What’s your wish?” seryosong tanong nito na sinalubong ang kanyang mga titig.

“I…I w-wished…” hindi alam ni Karl kung ano ang nagtulak sa kanya upang ilapit nito ang mukha at gawaran si Eli ng isang mahinhing halik sa gilid ng labi nito, “…to kiss you” pagtatapos niya at agad na inilayo ang mukha.

Napatitig lamang si Eli sa kanya at pagkuway ngumiti ito ng napakatamis. Binawi kaagad ni Karl ang pagkakatitig at yumuko ng bahagya dahil sa pagkapahiya.

“I can’t see it but I know you’re blushing…” tudyo ni Eli, “and you know what? Ang lakas ko talaga kay Pareng Lord… ang bilis! My wish had been granted, agad agad.” Tumawa ito ng mahina at sinapo ng kanyang kanang kamay ang baba ni Karl at itinaas upang salubungin ng kanyang nanghahalinang mga titig.

“Y-You m-mean…?” pautal at kinakabahang turan niya, “I thought pulos pagbibiro lang ang mga pahaging mo kanina.”

Pagak na tumawa si Eli at mabilis na ninakawan siya ng halik sa ilong, “I wished for that kiss you know, and no, I’m serious, napansin na kita pagdating palang naming nila Aki, and I must say…you stole my heart the moment I laid my eyes on you.”

Speechless…tanging lunok lamang ang naging kasagutan niya. Hindi siya makapaniwala sa mga narinig. Tila mga musikang nanghehele sa kanya sa sobrang kaligayahan.

Maingat na binawi ni Eli ang kamay at tumingalang muli, “I wish there’s more… because I want to wish the same wish again and again.” Ibinalik niya ang tingin kay Karl at muli ay ngumiti ito ng may pagmamahal.

Natawa si Karl sa narinig at buong puso niyang ginawaran muli ng halik si Eli.

Saksi ang buwan at mga bituin, ang mga alon ng dagat at himig ng mga panggabing ibon ang kanilang tanging musika, kaalinsabay ng pintig ng kanilang mga puso. Mga labing nasumpungan ang bawat isa, mga yakap na nagbubuklod sa mga katawang nilukob ng pag-ibig. Pag-ibig na tanging mga pusong nagmamahal lamang ang nakakaintindi, pag-ibig na hindi pa man lubusang tanggap ng lipunan ay kanyang handing ipaglaban, hahamakin man ang lahat. Pag-ibig na karapatan ng sinumang kayang magmahal.

[02]

Naging masaya ang mga araw at buwan na nagdaan, lagi nang kasakasama si Eli sa lakaran ng barkada. Lumipas din ang halos tatlong lingo bago nila naipagtapat ang kanilang relasyon, na tinanggap naman ng lahat, lalo na ng kanyang pinsan na si Carol.

At sa pagdating ni Eli sa buhay ni Karl ay tila bang nabuhay siyang muli, bagong siya na puno ng pag-asa at pagmamahal. Bagong Karl… si Ming.

“Ming, need to see you there… I’ll b der b4 4pm, love you always –Balong”

Text message ni Eli ng araw na iyon. Nangingiting naglalakad siya sa dalampasigan patungo sa kanilang tagpuan. Nakagawian na nilang maglakad lakad sa dalampasigan kapag papalubog ang araw at tumambay sa lugar kung saan sila unang nagtagpo at kung saan nabuo ang kanilang pagmamahalan.

Alas kwatro na at nakaupo siya sa pugad nila, sinipat niya ang telepono at may nakitang isang mensahe, napangiti siya ng makitang si Eli iyon.

“If you get there before I do,

Don’t give up on me.

I’ll meet you when my chores are through

I don’t know how long I’ll be.

But I’m not gonna let you down

Darling wait and see

‘coz between now and end

‘till I see you again

I’ll be loving you. Love, Me :>))”

Bahagya siyang natawa sa istilo ng mensahe nito, Kanta ba to? Tanong niya sa sarili.

Naalala niya ang minsang pagkanta nito ng gabing iyon, kinikilig na ibinulsa niya ang telepono at tumayo siya at tinungo ang dalampasigan.

“I love you too, Balong…between now and end, forever…always” bulong niya sa hangin habang pinagmamasdan ang papalubog na araw.

Pumulot siya ng isang patpat na naianod sa kanyang paanan na dinala ng alon, gamit ito ay nagsulat siya sa buhangin.

Karl Ming

Eli Marc ‘Balong’ Nolo

Nakangiti siya habang pinagmamasdan ang sinulat, dinagdagan niya ito ng ‘forever’ at napalatak siya, “Cheezy!!!” pambabatok niya sa sarili.

Bumagsak ang isang malaking alon at dumausdos ang tubig alat sa kanyang mga paa hanggang sa mga pangalang sinulat niya.

Nabura ang pangalan ni Eli, napalis ang ngiti sa kanyang mga labi ng may kung anong kaba siyang naramdaman.

Naghintay siya ngunit walang Eli na dumating.

[03]

“Bakit hindi ka dumating?” bungad kaagad ni Karl ng pagbuksan siya ni Eli ng pinto.

“Why are you here?” sa halip ay balik tanong ni Eli.

Natigilan siya sa narinig, “Balong, m-may problema ba tayo?” tanong niya ng mapagmasdang tila wala sa sarili ang katipan at lango ito sa alak. Mapula at mugto rin ang mga mata nito.

“I think you’d better go” pagpapalayas ni Eli.

“No! not unless you’re going to tell me what’s wrong?”

“W-walang problema Karl, I just need to be alone.”

“S-since when you started calling me with my real name?” nanggigilalas na tanong ni Karl, may kung anong kirot sa kanyang puso ng marinig niya ito.

“I think we better stop this Karl, we cant go on anymore." hirap na hirap na sagot ni Eli, sa kanyang mga mata ay ang pagbalong ng mga luha.

“I-I don’t believe you,” tila pinipiga ang pusong pagtatatwa niya sa mga anrinig, nahulog na ang mga luhang kanina pa niya pinipigilan.

“Tell me you didn’t mean it, you’re lying ayt, Balong?”

“No Karl, hindi na dapat natin ipagpatuloy ‘to" hilam sa luhang bulong nito.

“H-hindi…’ isang hakbang at niyapos niya si Eli at siniil ng halik, madiin, marahas.

Hinugot ni Eli ang buong lakas bago pa man gapiin ng sariling damdamin, itinulak niya si Karl at napapikit na umatras.

Nagitla si Karl sa lakas ng pagkakatulak ni Eli.

“B-balong…?” puno iyon ng hinanakit. Nanlulumong tumalikod siya at tinungo ang pinto papalabas, nilisan niya ang humahagulgol na si Eli.

[04]

“Don’t worry Ming, he’ll be here” ang kanyang pinsan, “Aki told me na pupunta siya.”

Hindi siya umimik, nanatili siyang nakaupo sa buhanginan at nakatanaw sa papalubog ng araw. Ilang minuto din siyang sinamahan ni Carol, walang imikan at nagpapakiramdaman lamang.

Mag iisang buwan na mula ng maghiwalay sila ni Eli. Isang buwan na hindi niya ito nakikita o nakakausap man lang, naputol ang komunikasyon nila mula ng gabing iyon.

“Carol! Tawag ka ni Raffy” si Nel habang papalapit sa kanila.

Tumayo ang pinsan at marahan siyang tinapik sa balikat, naupo si Nel sa tabi niya at iniabot dito ang isang bote ng beer.

“Ang ganda ng sunset ano?” turan nito pagkalipas ng ilang sandali, “It always promised a better tomorrow…” pagpapatuloy nito. “That’s why I love sunsets better than sunrises, hindi lang dahil mas maganda siya, but because it always makes me feel the hope it projects. It promised, in a most beautiful way that when its gone, after the dark, it’ll come back.” Tila may kung anong inaalala si Nel habang binibigkas iyon.

Napalingon siya sa kaibigan, hindi niya naisip ang mga bagay na iyon. Lagi lang niyang ninanamnam ang kagandahan ng papalubog na araw and he looks forward for it to be engulfed by the sea, coz when it did, stars will shine.

Stars…

Napatigil siya sa pag iisip, “Balong…” bulong niya.

Napatingin lang sa kanya ang hindi na niya pinapansing kaibigan, naramdaman na lamang niya ang mahinang pagtapik at pagpisil nito sa balikat niya.

“Magiging okay din ang lahat” anito at tumayo.

Ilang saglit lang pagkaalis ni Nel ay naramdaman niyang may nakatayo sa tabi niya.

“You’re playing our song,” Si Eli, pansin nito sa pinapatugtog niyang kanta sa kanyang cellphone.

Napatingala siya dito, dagli siyang nagulat ng mapagmasdan ang lalaking minamahal. Humpak ang mga pisngi nito at malaki ang inilaglag ng kanyang katawan.

“Ming, care to walk with me?”

Tila nawala lahat ng galit niya ditto, tumayo siya at inabot ang nakalahad nitong mga kamay. Magkahawak kamay na naglakad sila sa dalampasigan patungo sa paborito nilang lugar.

His fingers filled the spaces between his, the warmth radiating from his palm is enough comfort for his wounded heart.

“I’m sorry about what happened…”

“I’ts okay, alam ko naman na hindi mo sinasadya ‘yon” nagulat siya sa sarili dahil sa bilis nitong magpatawad, marahil ay dahil alam niya sa kanyang puso na mahal siya nito.

Tahimik silang muli hanggang marating nila ang kanilang pugad, naupo silang magkatabi at ginagap muli ni Eli ang kanyang mga kamay at hinagkan ang likod ng palad nito.

“Ang ganda ng sunset ano?” si Eli.

Napangiti siya sa narinig dahil pangalawang beses na niyang narinig ang tanong na iyon.

“The most beautiful goodbye… but it promises a better tomorrow” ulit niya sa mga salita ni Nel bilang kasagutan ditto.

Natahimik si Eli at pinagmasdan lamang ang malapit ng lamunin ng dagat na araw.

“Are you afraid of goodbyes, Ming?” seryosong tanong nito, hindi niya parin inaalis ang tingin sa papalubog na araw.

Napatingin siya ditto, His beauty was outlined by the glow of the sun. Napalunok siya at nakaramdam ng kaba, tuluyan na bang makikipaghiwalay sa kanya si Eli?

“B-because…I, I a-am…” pagpapatuloy ni Eli sa garalgal na boses.

Lumingon siya kay Karl at nakita ng huli ang paghihirap ng kalooban nito.

Teary eyed, he held his gaze and with the softest yet cracked voice he said, “Ming I have AIDS.”

[05]

Diretcho ang pagkakasabi niya rito, tila isang bomba sa pandinig ni Karl, namutla siya at ayaw tanggapin ng kanyang isipan ang mga narinig. Sa huling liwanag na nagmumula sa araw na tumuyan ng nagtago sa kabilang dako ng karagatan, ay nakita niya kung papaanong naghihirap ang kalooban ni Eli.

“B-Balong…’wag kang magbibiro,” pautal n’yang wika, umaasa siyang dinadaya lamang siya ng pandinig.

Napapikit si Eli, “Sana nga biro lang ang lahat,” pinunasan nito ang mga luhang pilit niyang pinipigilan sa pagpatak.

Sapat na ang mga narinig at nakita niya upang tuluyanng bumigay ang damdamin ni Karl. Niyakap niya si Eli, buong higpit na tila ba sa yakap na iyon ay magigising sila sa isang napakasamang panaginip.

Yumugyog ang mga balikat at impit ang naging pagtangis ni Eli, dama ni Karl ang takot para sa kanya…para sa kanila.

Matagal silang magkayakap at tanging mga hikbi lamang ang naririnig. Madilim na ang paligid at sa kalangitan ay saksi ang buwan at mga bituin sa isang nagugupong pangarap na minsan din ay binuo sa ilalim ng mga ito.

Nang mahimasmasan ay nahiga ang dalawa sa buhanginan. Parang kalian lang, at the same spot they were very happy gazing up to heaven, weaving their dreams…their future together. Eli lying on his arms whiles his’ wrapped around his body, dama nang bawat isa ang pintig ng kanilang mga puso.

Napapikit si Karl sa alaalang iyon, ginawaran niya ng halik ang ulo ni Eli na nakaunan sa kanyang braso.

“That was when you decided to break up with me, ayt?” tanong ni Karl, nakagaan sa kanilang mga pakiramdam ang ilang minutong pagbuhos ng emosyon.

Naramdaman niya ang pagtango ni Eli bilang kasagutan.

“Why did you do that? Akala ko ba walang lihiman, and alam mo na kahit anong mangyari hindi kita iiwan” tila wala sa sariling litanya niya.

“I want you to have a check up as soon as possible” sa halip ay sagot ni Eli.

“Yeah…I know and I’m ready sa kahit anong resulta” hindi alam ni Karl kung saan nanggagaling ang lakas ng kanyang loob na sa kabila ng kaisipang maaaring nahawa siya ay handa siyang suuingin ang hinaharap, hanggat kasama niya si Eli…ang kanyang si Balong.

“I know you didn’t have it, I can feel it… and hindi pa man, I thank God” seryoso si Eli sa pagkakasabi nito.

Hindi siya sumagot sa halip ay pinisil niya ang balikat nito at hinagkan ang buhok.

“A shooting star!” sigaw ni Eli, at tulad ng dati, tila nawala ang lahat ng dinadamdam nito at naupo upang humiling.

Bumangon din siya at inusal ang kanyang hiling, nilingon niya si Eli na taimtim parin sa pag-usal sa kanyang hiling. Napangiti siya, tulad parin ng dati ang kanyang lalaking pinakamamahal, tila isang bata na habang inuusal ang kanyang hiling.

“Shooting stars always make you happy, Balong,” a statement not a question, lumingon ito sa kanya at tila ba nanumbalik ang kislap sa mga mata nito.

Lumunok siya upang tanggalin ang namumuong bikig sa kanyang lalamunan, na kung hindi niya gagawin iyon ay alam niyang hahagulgol siyanmg muli. Kailangan niyang maging malakas para kay Eli, para sa kanila.

Si Eli na siyang lakas niya, si Eli na mapagbiro at makulit, si Eli na animo’y bata, si Eli na mahal niya higit kaninuman, si Eli…si Balong na mawawal-

Napatigil siya, hindi niya lubos maisip na mawawala sa kanya si Eli. Why it have to be you, Balong? Tanong niya sa sarili.

“What’s your wish?” the question is nostalgic.

Tinitigan niya si Eli at buong pagmamahal na hinagkan sa labi. Alam niyang hindi nakakahawa ang halik, ngunit kung magkaganoon ma’y wala siyang pakialam, sinusunod lamang niya ang dikta ng puso at isipan.

“I wish you’ll get well. Sana gumaling ka para magsasama pa tayo ng matagal…” bulong niya ng putulin niya ang halik, “And I wish panaginip lang ang lahat ng ito, na bukas paggising natin… w-wala ka ng sakit.” Garalgal na ang kanyang boses sa huling mga salitang tinuran.

Eli smiled bitterly, “Oh…that’s not counted! It should be for yourself, h-hindi para sa ‘kin. That’s the idea of wishing, ayt Ming?” pilit pinapagaan nito ang nararamdaman ni Karl.

Tumikhim siya upang tanggalin ang bikig sa kanyang lalamunan at ngumiti kay Eli, a smile that did not reach his eyes, “Balong, I’ve got mine granted already. I kissed you.”

“Ahaha…Okay. Hmmm you’ll better watch out for more shooting stars, because starting tonight I won’t give my kisses for free anymore” pagbibiro nito ngunit may himig katotohanan.

“Ikaw ano hiniling mo?”

Napalis ang ngiti sa mga labi ni Eli at sumeryoso ito.

“Huwag mo nang alamin…it won’t come true anyway” nababanaag ang lungkot sa boses nito.

“Matutupad ‘yon, diba malakas ka kay Pareng Lord?” mga salitang parang kalian lang ay siyang binibigkas nila.

“I doubt…” ngumiti ito, and his hand filled his’.

[06]

Hindi naging madali ang mga nagdaang araw at buwan sa buhay nina Karl at Eli. A roller coaster of emotions, napag-alaman nilang negative si Karl at mula noon ay mas naging maingat si Eli. Maging ang halik ay ipinagkakait na nito kay Karl.

"I can’t afford to share this curse with you, Ming” paliwanag nito. Hirap man sa kalooban ay naiiintindihan ni Karl iyon, at alam niyang hindi lamang sa halik naipapakita o naipaparamdam ang tunay na pagmamahal.

“Can you promise me one thing Ming” isang araw ay turan ni Eli, habang nakaratay sa hospital. Humina na ang katawan nito at madali ng kapitan sakit at impeksiyon.

“Do I have a choice?” nangingiting sagot niya, habang hinahaplos nito ang likod ng palad niya habang hawak hawak.

Humugot ito ng malalim na paghinga, “When I die, I want you to find someone new.”

Napatigil si Karl sa ginagawa, “I don’t want to lock you up on our memories… I don’t want you to live alone.”

Tahimik lamang si Karl dahil alam niyang kahit isang salita niya lang ay bibigay na siya.

“Ming,” mahinang wika ni Eli, “You’ll find someone, ayt?” ngumiti ito, malalim at wala na ang dating kislap ng mga mata nito.

“H-how can you say that? Sino b-ba ang nagsasabi sayo na iiwan mo ako?” an obvious lie, dahil alam niyang maging siya ay hindi niya pinaniniwalaan ang mga sinabi.

“Ahaha…gaya nga ng sabi mo, Ming, you don’t have a choice.” Pagak na pagtawa nito “Just promise  me…and youll know when you’ve got my blessings” matalinghagang pagpapatuloy nito.

“Will you stop it, Balong?!” nanlalaki ang mga matang napatitig siya kay Eli, “Ayoko nang makinig sa mga sasabihin mo.”

Sumilay lamang ang ngiti sa mga labi ni Eli, and he started humming their song, at times he heard him singing some lines.

‘Cause I am hanging on every word you say

And even if you don’t want to speak tonight

That’s alright, alright with me…

Pinagmamasdan ni Karl si Eli, nangingilid ang mga luhang dinala niya ang kamay nito sa kanyang pisngi at dinama ang init nito, ginawaran niya ng mahinhing halik.

‘Cause I want nothing more than to sit

Outside your door and listen to you breathing…

He humm. Is where I want to be…

After a while he whispered again, “There’s more,” he paused, “Ming, promise me that you won’t be here with me when I breathe my last. I don’t want you to see me die, I-I am afraid of goodbyes.”

“How could you say such things?!” gitlang sagot ni Karl, hindi siya makapaniwala sa kahilingan nito.

“And remember the first time we met?” ngumiti ito ng malamlam at animoy bumalik sa nakaraan, “I want you to remember me that way. Sitting beside you…inlove, happy…healthy. I want you to remember our kiss, the first time I reached through your soul. R-remember me that way, Ming. Remember the moment we were living in a dream…in a wishful night…in love.”

“S-Stop it, Balong!” nanginginig ang mga boses na pagtutol ni Karl.

“Just promise me…” mahinang pagsasawalang bahala  nito sag galit niya. Pumikit siyang muli and again he humm their song hanggang sa gapiin na siya ng antok.

[07]

Hindi naging madali para kay Karl ang lahat, sa bawat araw na lumilipas ay para bang unti unti ding namamatay ang kanyang puso. Napabayaan na niya maraming bagay, maging ang sarili ay hindi na niya naaasikaso.

Tanging ang mga kaibigan at pamilya niya at ni Eli ang siyang nagbibigay ng lakas ng loob sa kanya upang hindi siya bumitiw.

Ilang linggo din siyang walang pahinga, pinauwi siya nila Carol at Raffy upang makabawi ng tulog at lakas. Umayaw man ay si Eli na mismo ang humiling na magpahinga naman siya.

Pangatlong araw na niyang hindi dumadalaw sa hospital, sinadya din nila Carol na hindi siya tinetext sa mga nangyayari, ngunit alam naman niyang ipapaalam sa kanya kung mayroon mang mangyayari na dapat niyang malaman.

Dalawang gabi ngunit tila napakatagal na ng wala si Eli sa tabi niya, dalawang gabing hindi rin nagagapi ng pagtulog ang mga sakit at agam agam niya sa kalagayan ng lalaking pinakamamahal.

Nakaupo siya sa veranda ng kanilang bahay at nakatanglaw sa mga bituin, ilang bote na rin ng beer ang nauubos niya ngunit sadyang hindi siya dinadalaw ng antok. Hindi rin niya mapigilan ang pagbalong ng mga luha sa tuwing inaaalala ang mga nakaraan nila ni Eli, the stars are the living witnesses of their love, the love that is on the edge of falling… tila sasabog ang puso sa damdaming kanina pa gustong lumabas.

“W-Why?” mahina at puno ng pait ang boses niya, “Ang d-dadaya niyo!” pagkuway pasigaw niyang turan habang nakatinagla sa langit at hilam ng luha ang mga mata.

“Di-diba…d-dapat tinutupad niyo ang mga kahilingan? B-bakit ganon, Why?..bakit niyo pa siya binigay sa akin kung kukunin niyo lang din naman!? Madaya k-kayo…” napahagulgol siyang sinapo ang mukha habang nakaluhod.

“H-Hihi-..ling a-ako…at p-pangako, huling kahilingan na lamang. I-ibalato niyo na siya sa akin, parang awa niyo na, k-kunin niyo na ang lahat…lahat lahat…w-wag lang siya, ‘wag lang si B-Balong.”

Basa sa pawis at luha habang nakikiusap siya sa mga tala.

The stars just reflected their glow on his tears, na tila ba nakikidalamhati ang mga ito sa kanyang paghihirap.

Ipinikit niya ang mga mata, inusal ang dasal at ang hiling na kahit sa konting pag-asa na maaring ipagkaloob sa kanya ng mga bituin ay kanyang panghahawalan.

[08]

Ayaw tumigil sa pag ring ang kanyang telepono, masakit pa ang ulong iminulat niya ang mga mata, alas tres palang ng madaling araw. Si Carol, ang tumatawag.

“H-Hello Carol,” wala sa sarili ngunit kinakabahang sagot niya.

Sapat na ang mga narinig upang mapabalkikwas siya ng bangon, at ilang sandali lamang ay tinatakbo na niya ang pasilyo ng hospital.

Sinalubong siya ni Carol.

“Karl, I think you shouldn’t go inside his room, hindi mo magugustuhan ang makikita mo… he’s dying, Karl…and I think he can’t make it anymore. Pangatlong beses na niyang nag-arrest since yesterday, we didn’t call you because he didn’t want to” mahabang pagpapaliwanag nito, sa likod niya ay sina Aki at Raffy na inaalo ang umiiyak na sina Judy at ina ni Eli.

“What happened?” si Nel humahangos paparating.

Tila wala na siyang narinig ng bumukas ang pintuan ng ICU at iniluwa nito ang duktor.

“Mrs. Nolo, he’s stable for now…”  narinig niyang wika nito, “Misis pwede ko ho ba kayo makausap ng sarilinan?”

Tila pinipiga ang puso ni Karl habang hindi siya natitinag sa kinatatayuan, sapat na ang mga nakitang paghagulgol ng ina ni Eli at ang narinig mula sa duktor upang maintindihana niyang panahon na para pakawalan si Eli.

“DNR” tatlong letrang tila pumipigil sa pagtibok ng kanyang puso.

Gusto niyang sumigaw at sisihin ang Diyos sa nangyayari ngunit walang boses na lumalabas sa may bikig niyang lalamunan. Hindi parin kayang tanggapin ng kanyang puso ang katotohanan.

Inihakbang niya ang mga paa papalayo, sari saring emosyon ang nagaalinsabay na kanyang nadarama. Walang luha sa kanyang mga mata, tanging mapait na ngiti lamang ng ‘di pagtanggap ang namumutawi sa kanyang mga labi.

Ilang oras din ang nakalipas bago siya naglakas ng loob na bumalik sa loob ng hospital. Mabibigat ang mga hakbang na nilalakbay niya ang pasilyo na wari ba sa bawat hakbang niya papalapit sa ICU sy unti unti ring nawawala ang kanyang lakas.

Sa labas ng ICU ay ang mga kamag-anak ni Eli at kanyang mga kaibigan na inaalo ang isa’t isa.

Sinalubong siya ni Carol, “Nel’s inside…a-after him, it’s your turn” lihim siyang nainggit dito kung saan siya humuhugot ng lakas ng loob.

Gustong dayain ni Karl ang mga narinig, hindi niya sukat akalain na sa ganitong uri ng pamamaalam ang kanyang kahaharapin.

Tila robot na pinihit niya ang doorknob, hungkang ang kanyang pakiramdam, hindi pa man ay ramdam na niya ang puwang sa kanyang puso.

Nilingon siya ni Nel, pinahid nito ang mga luha at ngumiti sa nakatayong tila tuod na si Karl.

Tumango siya bilang sagot sa malungkot na ngiti nito, nilapitan siya nito at dagling niyakap.

“Ming, it’s time to let go…alam kong, i-ikaw na lang ang hinihintay niya.”

Lumunok siya sa kawalan ng masasabi at umiikot niyang mundo ay narinig niyang muli ang mga salita ni Eli, “Ming, promise me that you won’t be here when I breath my last…I am afraid of goodbyes.”

Naputol ang kanyang pagbabalik tanaw ng marinig niya ang sunud sunod na pagtunog ng respirator. Ramdam ng bawat tibok ng kanilang mga puso ang bawat isa, na tila ba iyon na ang huli. Rumehistro ang pag-aalala sa mukha ni Nel at tinakbo pabalik ang kama ni Eli.

Namumutlang nanigas ang mga pang napako si Karl sa kinatatyuan, sa utak niya ang pabalik balik na salita ni Eli at ng duktor, “DNR”

Nagkakagulo sa loob ng kwarto, pumasok ang kanyang mga kaibigan at pamilya ni Eli. Tila isang panaginip na malabo ang pagkakarehistro ng lahat sa kanyang utak, nakatayo siya sa dilim at tanging ang mga tibok ng puso lamang ang kanyang naririnig na papalayo ng papalyo sa kanya.

“Ming! Ming…!” yugyog ni Nel sa kanya. Natauhang bumalik sa realidad si Karl, inilinga niya ang tingin sa kama kung nasaan si Eli, wala na ng tunog at dagling nakabawi ito, dahil muli naging regular ang paghinga.

“Ming! The hell with what he said!” sigaw ni Nel, maliban kay Carol ay ito ang nakakaalam sa kahilingan ni Eli na dapat ay wala siya sa araw ng kamatayan nito. “..the hell with what he said! H-He needs you, he’s waiting for you!” hilam ng luhang bulyaw nito sa tila nananaginip na si karl. “you know what he really want? What he wished that night? Damn, karl! He wished that you’ll never leave him until his dying day!” desperadang pagtatapat nito.

Tila nailipad ang kanyang isipan sa gabing iyon.

“What’s your wish?”

“I wish you’ll get well…para matagal pa tayong magsasama”

“Ikaw ano hiniling mo?”

“Wag mo nang alamin… it won’t come true anyway”

Tila isang sampal sa kanya ang lahat.

“Ming promise me that you won’t be here when…” a lie, he lied.

[09]

Tahimik at payapa ang paghinga ni Eli, hawak niya ang kamay nito. Ilang minuto siyang nakatitig rito at pilit tinitikis ang mga luhang namumuo sa kanyang mga mata.

His fingers filled the spaces between his’, the warmth radiating from him gives life to his marble cold hands, so stiff, lifeless.

Lumunok siya ng ilang ulit at sa garalgal na boses ay sinambit niya ang mga salitang minsang sinabi nito sa kanya.

“B-balong…If you get there before I do,

Don’t give up on me…

I’ll meet you there when my chores are through,

I-I just don’t know how long I’ll be.

A tear fell, I won’t gonna let you down,

Balong wait and see,

Coz between now and end

U-untill I-I see you again

I’ll be loving you…

“It’s time to go, Balong…m-magpahinga ka na.”

He shut his eyes tight, the pain is just so real.

I want nothing more than to sit

Outside Heaven’s door and listen to you breathing

Is where I want to be

“Until I see you again…” bulong niya at yumuko siya upang gawaran ito ng halik na ipinagkait na niya rito ng matagal na panahon.

A sweet passionate kiss, “I Love You…” he whispered. His tears fell on his cheeks as he painlessly breathed his last.

[Finale]

Present Day

July 23, 2011

“Ming na’andyan kaba?” si Carol papalapit sa nakahigang si Karl. Dali dali niyang pinahid ang mga luhang bumasa sa kanyang pisngi. Tumikhim siya upang sagutin si Carol at upang tanggalin ang namuong bikig sa kanyang lalamunan.

He smiled bitterly, kakatwang isipin na ang nakaraan ng halos walong taon ay kayang pagkasyahin sa ilang minuto lamang ng pagbabalik tanaw.

Walong taon na kayang ibalik ng simpleng haplos ng hangin sa dalampasigang itinakwil na niya. Eight years yet the pain is as fresh as it has been. Eight years and his heart still beats the love it once have, and it grew stronger with every day that passed. Eight years since that final kiss, eight years since he ceased on believing in wishing stars. Eight years…he never looked up in the sky at night, not until tonight.

“Ming halika na…” si Carol, nag aalinlangan ang kanyang boses, “a-are you okay? S-sabi ko naman kasi sayo sa ibang beach nalang tayo.”

“I’m okay cuz,” sambit niya pagkatapos niyang bumuntunghininga. Wherever I am, even

on different beach, I’m still down in the same sky...where the stars are, turan niya sa sarili.

Tumayo siya at pinagpag ang mga buhangin sa katawan.

“Nel’s here, humabol siya and he’s with two friends” Tahimik lamang siyang sinasabayan si Carol sa paglalakad pabalik.

I am hanging on every word you say

And even if you don’t want to speak tonight…

Habang papalapit sila sa bonfire, he thought he is hearing their song. Natanaw niya si Nel at ang dalawang lalaking kasama nito, isa sa mga lalaking iyon ang pumukaw sa kanyang pansin.

Let me feel one more time

What it feels like to feel

And break these calluses off me

A familiar voice, tumigil ang lalaki sa pagkanta habang sinasabayan ng gitara ni Ed, ng Makita nitong papalapit sila Karl. Ngumiti ito, tumayo at pinagpag ang buhangin sa kanyang cargo shorts at lumapit sa paparating na si Karl.

Pamilyar ang mga ngiti, may kung anong ibang pakiramdam siyang nadarama habang papalapit ang lalaki.

“Hi, I heard so much about you…” baritonong tinig nito na nagpalukso sa kanyang puso, boses na nakatatak na sa kanyang puso’t isipan.

“I’m Mr. Baleno Callion Go…” lahad nito ng kanyang kamay, at muli ang mga ngiting iyon.

“Dapat talaga kumpleto?” tukso ni Nel, ang tinutukoy nito ay ang pagpapakilala nito ng pangalan.

May mga narinig siyang hiyawan at panunukso sa paligid sabay ng nakabibinging pag strum ni Ed ng gitara.

Nakatitig lamang siya sa lalaki, alanganing ngumiti siya at inabot ang nakalahad na kamay nito. Sa halip na makipagkamay ang lalaki ay dinala nito ang kamay niya at ginawaran ng isang masuyong halik ang likod ng palad nito.

The warmth radiated from the kiss crawls inside him in an instant. The familiarity of it made his heart skip a beat. The southern breeze touches his cheeks and a familiar scent reached his nostrils. He felt the spaces between his fingers filled with the warmth it used to feel, and a silent utter from the waves that said “I am here”

He looked up again at the guy, “Ang lakas ko talaga kay pareng Lord, my wish had been granted…I saw you smiled.” turan nito, ngunit sa kanyang pandinig ay tila ba bumalik ang mga salitang kinalimutan na niya.

“…just promise me, and you’ll know when you’ve got my blessing.”

Binawi niya ang kamay at ipinikit niya ang mga mata, he shut it tight, the breeze blew again but this time on it’s final kiss and he heard him saying his goodbye.

He opened his eyes and a shooting star fell overhead.

-end-