Terrified (11-Finale)

By: Unbroken

Blog: strangersandunbrokenangels.blogspot.com

Facebook: Iheytmahex632@gmail.com

[11]

Usok.

Langit.

Fog?

Bakit maulap?

Hindi ko alam kung tama ito. But this totally feels right. Maputing usok. Kakaibang pakiramdam. It brought me to a certain nostalgia. It made me realize things that happened in the past and it made me feel an extreme euphoria. Hindi ko alam kung tama ito pero alam kong dito ako sasaya.

Nakita ko ang dahan-dahang pagiba ng mukha ni Raf. Batid sa kanyang mukha ang matinding saya sa aming mga ginagawa. Kita ko ang naglalagablab na pagnanasa sa kanyang mga mata. On my part, ibayong kilig at libog ang kumukurot sa aking kabuuan.

Patuloy kami sa paglanghap ng usok na nakakaadik. Iba ang dala nito lalo na sa akin na matagal nagpigil para dito. Patawarin nyo ako, alam kong pinilit nyong itama ang mga kamalian ko in the past at sobrang naaappreciate ko yun. Pero alam kong mas sasaya ako sa mga nangyayari sa buhay ko ngayon. Sobrang saya ko sa ginagawa ko. I never felt this happy. I never felt this contented. This is such a very different thing to me. This is the thing that I entirely want to happen for the rest of my life.

“Jared, mahal kita.”

“Mahal din kita Raf.”

Dumampi ang kanyang mga labi sa akin. Parang isang kamelyong uhaw na uhaw sa tubig, ganoon din ang aking mga labing uhaw na uhaw sa kanyang mga halik.

“Sasama ka ba sa akin?”

“Saan Raf?”

“Sa kung saan man ako pupunta.”

“Saan naman iyon?”

“Basta. Sasama ka ba?”

“Siguro.”

“Bakit siguro? Nagdududa ka pa ba sa akin Jared?”

“Ha? Hi-hindi naman.”

“Eh bakit ayaw mo sumama?”

“Ha? Saan ba kasi tayo pupunta?”

“Basta. Sa lugar na dati pa natin dapat pinuntahan.”

Nalito ako sa mga pahayag ni Raf. Saan kami pupunta? At bakit dapat kasama ako? Di na ba kami babalik? Paano na ang pamilya ko? Paano na si Kath? Paano na ang kapatid kong si Mikey?

Nahalata ata ni Raf ang mga agam-agam na bumabalot sa aking isipan. Tumingin ito sa aking mga mata at nakita ko ang pagbuntong-hininga nito.

“Mukhang nahihirapan ka magdesisyon kung sasama ka ah.”

“Ha? Hi-hindi naman.”

“Kung halfhearted ka sa atin, mabuti pang tapusin na natin kung ano man ito.”

Naalarma ako sa narinig. Iiwan na naman ako ni Raf? Bakit? Pagkatapos ng lahat ng sinakripisyo ko para lang mapasunod sya at maging masaya sya? Bakit parang ganoon kadali nya akong bitawan? Bakit parang kayang-kaya nya akong iwanan?

“Sumagot ka Jared.”

Bakit parang ang dali nyang magdispose ng tao? Bakit parang ang dating eh minamanduhan nya ako sa lahat ng desisyon na dapat ako ang nagpapasya? Bakit parang inuutusan nya ako?

“Aalis na ba ako o hindi. Sumagot ka.”

Rinig ko ang pagtaas ng kanyang boses. Ramdam ko ang awtoridad sa kanyang bawat salita. Muli, naramdaman ko na napapailalim ako sa kanyang mga salita.

“Sa-sama naman ako.”

“Sigurado ka?”

Mas naging matigas ang kanyang pagsasalita. Mas naramdaman ko ang galit. Naramdaman ko nalang ang panginginig ng aking mga tuhod. Lahat ng mga iniisip ko ay parang bulang nawala. Mas nanaig ang takot ko na mawala sya sa akin. Parang batang mawawalan ng kalaro, ako ay dali-daling tumango.

“O-oo. Sasama ako sa'yo.”

A smile flashed through his face.

“Dalhin mo na lahat ng gamit mo.”

“Ha? Bakit?”

“Aalis na tayo dito. Magsisimula tayo ulit. Ikaw lang at ako. Tayong dalawa sa ating sariling bahay. Sa ating sariling mundo.”

“Sa-saan tayo pupunta?”

“Naihanda ko na lahat. Wag kang magalala. You're going to have more than what you are having right now.”

“Ta-talaga?”

“Oo.”

Ang talim ng kanyang mga mata. Naramdaman ko ang matinding paninindigan sa kanyang mga salita. Bukod pa doon, nakaramdam ako ng pangamba para sa aking sarili.

For some strange reasons, sumang-ayon ako.

“O-oo sige. Sasama ako. Saan tayo magkikita bukas? At anong oras?”

“Ganitong oras din. Madaling araw. Mga 12:30 am siguro.”

“Si-sige. Saan?”

“Sa may intersection. Kahit saan don. Madali nating matatanaw ang isa't-isa.”

“Intersection? Diba marami ng naholdap at napatay don? Wag don. Ayoko.”

“Hindi yan. Ako ang bahala sayo.”

“Ha? Sige.”

Ginawaran ako ni Raf ng halik sa aking mga labi. Tumayo ito at ngumiti.

“Aasahan kita bukas ng gabi. Pag di ka dumating di mo na ako makikita ulit. Kahit kailan.”

May pagbabanta sa kanyang tono. Nakaramdam muli ako ng pagkaalarma.

“Oo sige.”

Mabilis na lumabas si Raf sa kwarto. Naiwan akong mag-isa sa loob ng aking kwarto. Muli, ako ay niyakap ng lamig. Isang nakakapanindig balahibong sensasyon.

Pinikit ko ang aking mga mata.

Huminga ng malalim.

Nagring ang aking telepono.

“Hello?”

“Kuya?”

“Mikey. Bakit?”

“Di ka daw nagpapasok sa office. Cancelled na din daw ang kasal?”

“Oo.”

“Bakit?”

“Paano mo nalaman lahat?”

“Marami akong mata.”

“Mikey, this is not the best time to fool around.”

“Kuya, ano ulit yung pangalan nung guy na nawala nalang bigla years ago?”

“Bakit? Nagbalik na sya.”

“Gusto ko lang malaman.”

“Raf.”

Tumahimik si Mikey sa kabilang linya.

“Ba-bakit Mikey?”

“Wala lang kuya. Natanong ko lang.”

“Bakit nga?”

“Natagpuan na kasi yung bangkay na hinahandle nung isang barkada kong pulis.”

“Okay.”

“Dati pa daw napatay yung lalaking yun. 5-6 years na din ang nakakalipas. Ngayon lang naresolve yung kaso.”

“Anong kinalaman nyan satin? HA?” may bahid ng sarkasmo ang aking tono.

“Wala naman kuya. Baka lang kasi magkainteres ka.”

“Bakit?”

“Raf kasi yung name nung napatay na lalaki.”

Ako naman ang natahimik.

“Ba-bakit daw napatay yung lalaki?”

“Hmmm.”

“Bakit nga Mikey!”

“Pusher yung Raf na yun. May kausap daw na kukuha ng depektos. Di nagkasundo sa presyo kaya ayun dinukot daw at pinatay.”

Nakaramdam ako ng kakaiba sa mga sinasabi ni Mikey sa akin. Di ko alam pero naramdaman ko nalang ang biglaan paglaki ng aking ulo sa kilabot. Di ko alam kung ano bang nangyayari sa akin. Siguro ay dala lang ito ng aming hinithit kanina. I shouldn't be paying attention. Walang connection ang mga sinasabi ni Mikey. Wala.

“I see.”

“Kuya? Bakit parang nagcacrack ang boses mo?”

“Ha? Hindi ah.”

“Saan pala napatay yung Raf? I mean saan nangyari yung pangdurukot?”

“Saan pa ba kuya? Eh di sa may intersection. Alam mo naman na pugad ng patayan ang lugar na yun.”

Mas lalong bumilis ang kabog ng aking puso.

Naputol ang linya ng telepono.

I T U T U L O Y . . .

[12]

Di ako mapakali sa mga narinig. Para bang napakalaking coincidence ng mga sinabi ni Mikey. Alam kong malaki ang mundo, maraming tao, maraming magkakapangalan, pero I wonder bakit parang iba ang dalang kilabot sa akin ng aking mga nalaman.

Patuloy ang aking pakikipagbuno sa aking walang labang kama. Hindi ko alam. Ramdam ko na mulat na mulat ang aking diwa dahil na rin sa jamming kanina. Di rin maitatanggi ang confusion na aking nararamdaman dahil sa mga nasabi ni Mikey tungkol sa kasong hinahawakan ng kayang barkada. Hindi ko na alam.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag sumama ako kay Raf bukas. I don't know kung tama ba, pero ang alam ko ay gusto kong gawin ang mga bagay na ito, para na rin sa aking sariling kaligayahan. Kaligayahan na alam kong hindi mabibigay sa akin ng iba, kundi si Raf lamang.

Patuloy ako sa pagiisip ng mga bagay-bagay. Pinipilit kong ayusin ang mga bagay na nakakapagpagulo sa aking isipan. Hindi ko alam, alam kong malaking confusion ang dala sa akin ng aking mga nalaman pero alam kong dapat ko pa ring ituloy ang aming mga plano para na rin sa aking kaligayahan, isang kaligayahang pangmatagalan.

Unti-unti, naramdaman ko ang pagbigat ng aking mga mata. Muli, ako ay nilamon ng walang hanggang kadiliman.

Nagising ako ng bandang 6 ng gabi. The usual thing na ginagawa ko pagkagising, agad kong tinignan ang aking cellphone. Nakita ko ang 6 missed calls ni Raf sa akin. Nakaramdam ako ng kakaiba, malamang ay emergency kaya nakailang beses sya ng tawag sa akin. Nabasa ko rin ang ilang mga mensaheng nagmula sa iba-ibang tao.

Isa kay Kath:

“I hope we could still fix some things. Sana naman di natin hayaang mawala ang relasyon natin. Ilang taon din yun. I hope we could fix things. If not, sana lang bigyan mo ako ng isang matinding dahilan Jared. Mahal na mahal pa rin kita.”

Upon reading the message, nakaramdam ako ng guilt na kumurot sa aking puso. Alam ko ang lahat ng pinagdaanan namin. Sa t'wing nagbabalik tanaw ako sa aming mga nakalipas, naiisip ko na hindi makakailang si Kath nga ang isang babaeng dapat mong mapangasawa.

Ako ay napabuntong-hininga.

Nanatili akong nakatitig sa kanyang mensahe. Di ko alam ang aking gagawin. Magrereply ba ako? O buburahin ko nalang? Ramdam ko ang dahan-dahang pagbigat ng aking dibdib. Tumulo ang luha ng pagsisisi. Alam kong nasaktan ko ang babaeng nagparamdam sa akin ng tinatawag na “unconditional love”.

Sino ba dapat? Sino ba talaga? Pag pinili ko ba si Kath magiging masaya ako? O si Raf talaga ang makakapagpasaya sa akin? Hindi ko alam.

Ilang segundo pa, ramdam kong unti-unti ng gumagana ang aking reflexes. Namalayan ko nalang na dina-dial ko nalang pala ang numero ni Kath. Narinig ko ang ring ng kanyang cellphone, mas lumakas ang kabog ng dibdib ko.

Nakakailang ring na pero wala pa ring sumasagot. Hindi ko alam kung ibaba ko na o hindi.

“Hello?”

“Ka-Kath.”

“Jared.”

Ramdam ko ang lungkot sa boses nito.

“Sorry sa lahat.”

“Di na ba talaga kaya? I mean di mo na ba talaga ako mahal?”

I felt despair sa kanyang mga salita. Di ko maiwasang hindi lalong ma-guilty. Alam kong sa loob ng ilang taon ay sa akin nya lang pinaikot ang mundo nya.

“Kath. I really love you. Pero I think this has to end.”

Nakarinig ako ng mabagal na hininga sa kabilang linya. Alam kong iiyak si Kath. Alam ko.

“Bakit Jared? Pwede mo bang sabihin kung bakit? Pwede ko bang malaman? Ilang taon tayo Jared. Ilang taon.”

Dinikdik nya ang “Ilang taon” sa aking tainga. Alam ko, pero hindi ko alam kung bakit nagawa ko pang magloko.

“Kath, I'm giving you the greatest respect. Sinasabi ko sayo na nakikipaghiwalay ako ng maayos. Mahal kita pero di ko na gustong magpakasal pa tayo.”

Rinig ko na ang marahang paghikbi nya sa kabilang linya.

Bumigat ang dibdib ko. Pinipigil kong umiyak.

“Kath, para din sating dalawa ito.”

“Hindi eh, sa nakikita ko para sayo lang to Jared. Selfish ka! Selfish! Paano ako? Pinaikot ko ang sarili ko sayo. Hindi ako nagloko Jared. Tapos sasabihin mo sakin ngayon na ayaw mo na magpakasal sa akin?” umiiyak nitong sabi

“Maniwala ka sakin, para na rin sa ikabubuti natin to.”

“Sabihin mo sakin ang dahilan.”

Tahimik.

Humugot ako ng isang malalim na hininga. Hindi ko alam kung ito ba ang tamang oras o panahon para malaman nya ang lahat. Pero parang pagkakataon na rin ito.

“Jared, tell me.”

“Kath. I'm in love with someone else.”

“Jesus Christ.”

Tila bombang sumabog, ramdam ko ang pagmumura ng kanyang sugatang puso.

“Ka-kanino?”

“Someone you don't know Kath.”

“Let me know her.”

Ramdam ko ang sakit, desperasyon at galit sa kanyang tono. Parang kape, 3-in-1.

“Him.”

“Ha?”

“Yes. Him.”

“I can't believe it.”

Patuloy ng humagulgol si Kath sa kabilang linya. Tinapos ko na ang tawag.

Muli, binagsak ko ang aking katawan sa kama.

Isang mensahe ay nagmula kay Mikey:

“Kuya, I miss you. Ingat ha? Alam mo na ang panahon ngayon. Sorry nga pala kung napaalala ko pa sa'yo yung Raf na yon ha? Curious lang naman ako ng husto. Magkita tayo mamaya. Let's have some coffee.”

Mikey never failed to make me smile every time. Ang pagiging malambing nya ang isa sa mga bagay na nagreremind sa akin na mayroon akong pamilya. Agad akong sumagot sa kanyang mensahe.

“Mikey, I might not see you for a while. May mga aayusin lang. Mag-iingat lagi. Let's keep communication constant.”

Lumipas ang ilan pang minuto, wala syang reply.

I scanned messages again at nakita kong may isang mensahe si Raf:

“I'll be selling this phone so wag ka ng magrereply. Aasahan kita mamaya sa napagusapan nating lugar. Same time, 12:30 ng madaling araw. Sa crossing. Humanap ka ng lugar na di tayo agad makikita. Aasahan kita Jared. Mahal na mahal kita.”

Nataranta ako pagkabasa ko ng mensahe. Bakit kailangan nyang ibenta ang phone nya? Anong meron? At bakit parang ang weird ng dating ng kanyang mensahe sa akin? Alam kong normal na mensahe lang naman. Pero? Weird.

7pm. Di ako mapakali. Palakad-lakad ako. Di ako mapalagay kakaisip.

Naisip ko lang, mula ng bumalik si Raf, hindi sya nagpaliwanag kung saan ba sya nagpunta. Tinanong ko kung ano ba talaga, pero wala syang paliwanag na binigay. Hindi ko alam kung bakit parang hinayaan kong di masagot lahat ng tanong ko. May karapatan naman akong magtanong, pero parang ang lakas ng boses nya, masyado nya akong nauunder. Ganoon ako katanga pagdating sa kanya. Para syang demonyong nagdidikta sa uto-utong tulad ko.

Maraming mga katanungan sa isip ko. Pero I never dared ask him any. Ang alam ko lang ay masaya akong nagbalik sya at naituloy namin ang mga dapat ituloy. Alam kong mali, pero hindi ko alam kung susunod ako. Ganoon ba ang pagmamahal?

9pm. Nagdadalawang-isip ako sa plano. Ano ba ang dapat kong gawin? Tutuloy ba ako o hindi? Half-hearted.

Ilang segundo pa ay narinig kong nagriring ang aking cellphone. Nakita kong landline ang tumatawag.

I instantly grabbed it.

“Hello?”

“Jared? Nasaan ka?”

I tried to identify kung sino.

“Jared?”

Si Raf.

“Raf? Nasa bahay. Bakit?”

“Pumunta ka na ngayon?”

“Ha? Akala ko ba 12:30 pa?”

“I said now.”

“Ha? Bakit ganoon? Akala ko ba 12:30? Di pa ako nakakapagayos.”

“Wala akong pakialam. Ang sabi ko ngayon. Kaya whether you like it or not. Pupunta ka dito.”

“Raf naman!”

Bigla nyang pinutol ang aming usapan.

Napatingin ako sa aking cellphone.

Isang malalim na buntong hininga.

I T U T U L O Y. . .

[Finale]

Napatitig nalang ako sa kawalan.

Halfhearted na ako kung sasama ako kay Raf o hindi. Hindi ko alam kung bakti bigla nalang syang tumawag at madali akong pinapupunta doon sa may intersection. Ni hindi ko pa naayos ng husto ang aking mga gamit. Natataranta na ako sa mga maaari pang mangyari.

Isang malalim na hininga. Yun ang kailangan ko for the moment.

Unconsciously, naramdaman ko nalang na kumikilos mag-isa ang aking katawan. Dali-dali kong inimpake ang ilan sa aking mga damit. Sapat na ito para sa akin. Kinuha ko ang aking mga cards at ilan sa aking mga ID's, just in case na kailanganin ko ito.

Naayos ko ang aking mga gamit. Masyadong mabilis.

“Aasahan kita bukas ng gabi. Pag di ka dumating di mo na ako makikita ulit. Kahit kailan.”

Patuloy na nag-eecho sa aking utak ang sinabi na yan ni Raf sa akin. Ito siguro ang dahilan kung bakit, kahit alam kong mali at ako ay parang ako ay magpapakatanga lang. Having Raf with me forever will truly be happiness, pero I think that equates na dapat kong talikuran lahat ng tao sa kwento ko, habangbuhay.

Hindi ko alam. Kaligayahan ba ang pipiliin ko o magstick ako sa mga bagay na nakasanayan ko kahit alam kong di nila ako mapapasaya?

Iniwan ko ang aking bag sa kama at nagpasyang pumunta sa banyo para maligo.

Habang tumatama ang malamig na tubig mula sa shower ay naiisip ko ang mga bagay-bagay na dati pa bumabagabag sa akin.

Ako pa ba ito?

Bakit parang ibang-iba na ako ngayon?

Ganoon ba ako talaga katanga pagdating sa pagibig?

Handa ko ba talagang iwanan ang mundo ko para kay Raf?

Ano ang dapat kong i-expect sa gagawin naming pagtakas sa mundo?

Nasaan ba si Raf?

Bakit kailangan pa nya akong papiliin ngayon?

Sasaya ba talaga ako sa isang diktador na gaya nya?

Ano ba talaga ang gusto kong gawin?

Tumulo ang aking luha.

Natapos akong maligo na punong-puno ng pagtataka ang aking utak. Alam kong dapat masagot ang lahat ng mga ito pero di ko alam kung paano. Siguro nga, dapat akong pumunta sa meeting place natin para hanapin lahat ng kasagutan. Pag nasagot nya lahat, dun ako sasama sa kanya. Hindi ko alam ang dapat kong gawin.

Kaya ko to.

Nagbihis ako at kumuha lamang ng isang simpleng white T-shirt at maong pa pantalon.

I put my favorite scent on. Mabilis akong bumaba ng bahay at lumabas. Hindi ko na dinala ang aking mga inempakeng mga gamit. Hindi ako sasama pag hindi ko nagustuhan ang kanyang mga paliwanag. Sasama ako pag naging okay ang aming paguusap. Marahil ay tama ito. Kahit kaunti ay may katinuan pa palang natitira sa utak ko.

Lumabas ako ng gate ng bahay. Nag-aabang ako ng taxi nang biglang bumuhos ang napakalakas na ulan. Parang wala akong nararamdaman, ininda ko ang mabigat na patak ng ulan sa aking balat. Ilang segundo pa, may dumating ng taxi at ako ay mabilis na nakasakay.

“Manong, intersection lang po tayo.”

“Sir, gabi na po. Delikado na sa intersection.”

“Manong okay lang. Urgent lang po.”

“Sigurado ho kayo Sir?”

“Oo Kuya.”

“Sige po.”

Wala pang 20 minutes ay narating ko na rin ang intersection. Maingat akong bumaba ng taxi at alertong luminga-linga sa paligid. Wala akong nakikitang tao. Kahit papaano, nakaramdam ako ng ginhawa. Pinipilit kong maging kalmado kahit alam kong pugad ng patayan ang lugar na ito.

I stood near the flickering post light. Walang anino ni Raf.

I didn't know what to feel. Nagmamadali syang pumunta ako pero wala sya. Ano ba naman yun? Maybe he's just tripping. He's up for a ride. At hindi ko alam kung ano yun.

May 5 minuto na ang nakakaraan, wala pa rin sya. Tinignan ko ang paligid at may mangilan-ngilan na dumadaan. So far, wala pa nama akong suspicious na nakikita. Mukha naman silang normal at parang di naman gagawa ng masama. Pero kahit na, natatakot pa rin ako.

Nasaan na ba si Raf?

Nanatili akong nakatayo sa patay-sinding ilaw ng poste. Creepy kung tutuusin dahil sinasabayan pa ng malamig na hangin. Pero hindi ko ininda, dapat makausap ko si Raf ngayon.

Lumipas ang 15 minuto, wala pa rin si Raf.

Naiinip na ako.

Lumakad ako papalapit sa kalsada. Biglang may huminto na kotse sa akin.

Binaba nito ang bintana, isang matandang Chinese ang aking nakita.

Ngumiti ito sa akin at nagwika.

“Magkano?”

“Ha”

“Magkano?”

Hindi ko maintindihan ang sinasabi nya.

“Ano po?”

“Magkano ang isang gabi?”

Napatulala ako sa kanyang sinabi at natauhan.

I smiled and just gently refused.

“Di po ako ganun. May inaantay lang ako.”

Ngumiti lang sya at nagdrive ng papalayo.

Naiwan akong muli mag-isa.

Lumipas ang 30 minuto. Wala pa rin si Raf. Hindi ko alam kung aalis na ba ako o hindi.

“Jared!”

I tried to recognize the voice. It's Raf's. Hinahanap ko agad kung saan nanggaling ang boses na iyon at nakita ko si Raf na nakatayo malapit sa poste na kinatatayuan ko kanina.

Naaninag ko si Raf mula sa aking kinatatayuan. Nagulat ako, bakit parang ang payat nya at parang nagmukha syang matanda? Bakit parang iba na yung balat nya? Bakit parang ang tuyot? Bakit parang may mali. Hindi ko alam kung ano, pero parang may mali sa kanya. He looks weird.

“Jared!”

Marahan akong lumapit sa kanyang kinatatayuan. Inaninag ko kung sya ba talaga si Raf.

“Jared!”

“Raf? Ikaw ba yan?”

Kita ko ang excitement sa mata ni Raf. Hindi ko alam pero ang saya nya nang makita nya ako. Kahit na nagaalangan, dahan-dahan akong lumapit sa kanya. The moment I saw his face, gusto ko ng tumakbo. Hindi sya ang Raf na kilala ko, ibang-iba ang kanyang mukha.

Nakaramdam ako ng kakaiba. Well oo, may resemblance sya pero alam kong hindi sya yon. Same set of eyes at moreno, pero bakit ang laki ng itinanda nya? Hindi to pwede, siguro dala lang ito ng tinira ko kanina. Hindi to maari.

Naramdaman ko nalang ang pagdampi ng kamay ni Raf sa aking mukha. Kung tutuusin ay dapat masaya ako dahil sa aming pagkikita, pero hindi ko maipaliwanag kung bakit iba ang pakiramdam ko. Dama ko ang mainit nyang palad na gumagalugad sa aking mukha, ramdam ko ang init ng kanyang katawan, pero di ko alam, may mali.

Imbis na makaramdam ng kilig ay nakaramdam ako ng takot. Ngayon, nakikita ko na ang mukha ni Raf. Si Raf nga sya, oo. Lubog na lubog lang ang kanyang mata at parang luluwa na ito sa laki. Kita ko rin ang labis na pamumula nito maging ang maliliit nitong ugat. Kita ko rin ang mga kunot sa kanyang noo. Hindi ko alam.

Totoo ba ang nakikita ko? O lumilipad na naman ako? Ano ang nangyayari sa akin?

“Jared? Bakit wala kang dalang gamit?”

The question caught me off-guard.

“Ha?”

“Bakit wala kang gamit na dala? Akala ko ba aalis na tayo? Bakit wala kang dalang bag at gamit?”

Rumehistro ang galit sa mukha ni Raf. Hindi ko alam ang gagawin ko.

“E-eh kasi Raf, ano eh.”

“Anong-ano? Di ka sasama sakin Jared? Ha?”

“Raf gusto ko lang linawin lahat. Ang dami kong mga tanong at alam kong ikaw lang ang makakasagot nito.”

Nanahimik si Raf. Halatang may iniisip.

“Anong gusto mong malaman Jared?” nasabi nito, nagpipigil ng galit

“5 o 6 na taon kang nawala. Saan ka nagpunta?” nanginginig kong tanong

Tumitig ito sa akin at tiim-bagang nagwika.

“Wala ka bang tiwala sa akin Jared?”

“Raf, meron! Pero gusto kong malaman kung ano ba talagang nangyari sayo? Bakit bigla kang nawala! Bakit iniwan mo ako noon!”

Hinawakan nito ang aking braso, mahigpit. Ramdam ko ang sakit, hindi ito basta lang hawak, pinipiga nya ang wrist ko.

“Anong sabi ko sayo Jared?”

Tahimik.

“Anong sabi ko sayo Jared!” pasigaw nitong sabi

“Wag mo akong sigawan!”

Mabilis akong kinaladkad ni Raf pababa sa gilid ng gutter. Hindi ako makapalag dahil hamak na mas malakas sya sa akin. Hawak pa rin nya ako sa aking braso. Mas bumigat ang kanyang pagpiga dito, di ko maiwasang di mapangiwi.

“Anong sabi ko sa'yo Jared? Diba ang sabi ko sayo, wag na wag kang magtatanong!”

“Gusto ko lang malaman Raf. Ang laking puzzle sa utak ko kung ano ba talagang nangyari!”

“Wala ka bang tiwala?”

“Me-meron naman. Bakit ba ayaw mong sabihin!” napasigaw na rin ako

Natahimik kaming dalawa. Naramdaman namin ang unti-unting pagihip ng malamig na hangin sa madilim na sulok ng intersection na aming kinalalagyan. Dahan-dahan nyang niluwagan ang pagkakapiga nya sa aking braso. Mabilis akong kumalas at lumakad papalayo.

“Saan ka pupunta Jared?”

“Uuwi na ako sa amin!”

Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng galit. Bakit ba parang lagi nalang akong sunod ng sunod? Bakit parang konting kibot nya ay mangingig na ako sa takot? Bakit para akong aso na tango nalang ng tango?

“Hindi ka sasama sa akin?” galit na sabi ni Raf

Hindi ko sya iniintindi. Patuloy ako sa paglakad papalayo sa dilim.

“Ano Jared? Hindi ka na ba sasama sa akin ha?” pasinghal na sabi nito

“Putang ina ka pala eh!”

“Hoy Jared! Akala ko ba aalis na tayo! Bakit ngayon aalis ka? Ano ba!”

Hinayaan ko syang maglitanya. Puro sigaw, pulos mura ang naririnig ko sa kanya. Sya ba talaga ang lalaking minahal at inantay ko ng pagkatagal-tagal?

Tumayo ako sa ilalim ng ilaw. Nagantay ng taxi. Nakita kong nakabuntot sa akin si Raf.

“Ayoko na Raf.”

“Jared!”

“Ang sabi ko ayoko na.”

“Bakit? Putang ina!”

Tinignan ko syang muli. Ang pula ng mata nya. Halatang hayok na hayok na naman sa droga.

“Bakit Jared? Ahhh, sabagay di mo naman ako minahal eh.”

“Minahal mo lang ako kasi sex lang naman ang habol mo sakin Jared eh.”

“Ayan, ngayong nakatikim ka na naman ng iba, ayan iiwan mo na ako.”

“Eh putangina ka pala eh? Ano ako parausan mo lang Jared? Alam kong hindi mo naman ako minahal o mahal. Sex toy lang ang tingin mo sakin.”

Nairita ako sa mga narinig ko.

“Raf? Naririnig mo ba yung sinasabi mo?”

Tumingin si Raf sa akin,blanko.

“Paliwanag. Yun lang ang hinihingi ko.”

“Hindi naman siguro masamang humingi ng kahit konting paliwanag Raf? Ilang taon mo din akong iniwan sa ere. Tapos babalik ka at imamando mo ang buhay ko?”

“Raf? Mahirap bang magpaliwanag kung anong nangyari at bakit mo ako iniwan?”

“Mahirap ba yon?” pasigaw kong sabi

“Eh sa ayokong magpaliwanag eh!”

“Fine! Tapusin na natin to!” galit kong sagot

“Tapusin na natin? May reserba ka nga pala. Yung syotang mong pumapatol sa bakla!”

“Hayop ka Raf!”

“Mahal kita, pero kung hindi mo maibigay yung simpleng paliwanag na hinihingi ko, mabuti pang magsimula nalang ako ng bagong buhay kasama ang fiancee ko.” dagdag ko pa

Napapikit ako at nagpakawala ng isang malalim na buntong-hininga.

Dinilat ko ang aking mga mata. Wala si Raf sa paligid. Mas lumakas ang iyak ng hangin. Mas ramdam ko ang nakakakilabot na hagod nito. Luminga-linga ako sa paligid, wala si Raf. Hindi ito maari.

Ramdam ko ang kakaibang takot. Sino yung kausap ko kanina? Sino yung kaaway ko kanina? Nasaan si Raf? Nasaan si Raf? Bakit? Bakit bigla syang nawala? Nasaan na ako? Bakit nagkakaganito?

Biglang bumuhos ang malakas na ulan. Kita ko rin ang pagguhit ng kidlat sa langit. Nabasa ako. Nanatili akong nakatayo sa ilalim ng poste. Nasaan si Raf? Nasaan si Raf? Bakit nawala si Raf?

“Jaaareeeeddd.”

“Jaaaarrreeeddd..”

Andyan na naman sila. Kukunin na nila ako. Bakit? Wala akong ginagawang masama.

“Jarrreedddd.”

“Jaaaarrreeeeeedddd...”

“Jaaaaarrreeeeeeddddd”

Mas lumakas ang ulan at mas naging frequent ang pagkidlat. Hindi ito maganda.

Patuloy pa rin ang pagtawag nila sa pangalan ko.

“Jaaarrrreeeed”

“Jaaaaaarrreeeeeddd...”

“Sumaaammaaaa kaaa naaa saa aaaaakkiiinnnn.”

Hindi. Hindi ako sasama. Hindi ako sasama!

Mabilis akong tumakbo. Mabilis akong tumakbo. Lumayo ako at gumitna sa kalsada. Hindi nila ako mahahabol. Hindi ako mahahabol ni Raf. Hindi nya ako makukuha. Magkikita kami ni Kath at magpapakasal kami. Hindi nila ako maisasama sa impiyerno! Hindi nila ako maisasama sa impyerno.

Hindi.

Ayan na. May kasalubong akong isang liwanag. Ayan na. Magtatama na kami at magiging ligtas na ako. Maililigtas na ako ng liwanag. Takbo. Takbo. Takbo.

Liwanag! Malapit na akong makarating sa iyo. Malapit na!

Tumama ang aking katawan sa isang matigas na bagay na pinagmumulan ng liwanag. Ramdam ko ang pagtilapon ng aking katawan. Matindi ang pagbagsak ng aking katawan sa malamig at basang kalsada. Muli, ako ay kinain ng kadiliman. Muli, ako ay kinain ng kadiliman. Muli, ako ay kinain ng kadiliman.

W A K A S