Desert Diary Story 16: Birthday ni Pareng Ryan

Desert Diary Story 16 – Birthday ni Pareng Ryan

Ni Desert Delicacy [desertdelicacy@yahoo.com]

Blog: desert-diaries.blogspot.com

“Hi! Puwede bang magpa print ng colored”. Nagulat na lang ako habang nakipag kuwentuhan ako sa aking kaibigan sa telepono ng biglang kumatok sa pintuan ng office ko si Ryan, ang cute sa Engineering. Hay, ganito naman silang mga taga Engineering, hindi namamansin kung walang kailangan. Pero kung may kailangan, super galang ang mga putah! At sobra sa pa cute. Kung sabagay, pogi talaga itong si Ryan na ito. At ang cute niyang talaga. Pero dahil PINOY, distansya pa rin ako kasi problema lang yan.

Ngumiti ako, ngiting Close-up sabay paalam sa aking kausap sa phone. “Sure.”

“Pinadala ko na sa email mo, paki bukas na lang”. At ngumiti ito ng napakatamis na ngiti.

Hindi na ako nag aksaya pa ng panahon at binuksan ko na lang kaagad ang aking Outlook. True enough, andoon na nga yong email niya at may dalawang attachments.

“Mga credentials mo ba ito?” tanong ko pagkatapos kong buksan ang attachments.

“Oo. Kailangan daw eh”.

“Bakit? Susunod ka na ba sa mga nakaalis na patungong US?” Marami kasi kaming m ga detailers na naka alis na patungong States at siguro ay susunod na rin itong si Pareng Ryan na ito.

“Sana”.

“Kaya mo yon, sa galing mong yan”.

Hindi naman nagtagal ang pag print ko kasi high speed naman ang aking colored printer sa opisina kaya natapos din kaagad.

Kwentong Coffee Shop #7: The Salesman

Kwentong Coffee Shop #7: The Salesman

After several encounters ko with guys dahil sa pag-inom ko ng kape sa coffee shop na paborito ko ay muling natagalan ang pagbisita ko doon. Nadestino kasi ako sa Davao ng ilang buwan matapos ang hiwalayan namin ni Diego. Subalit ng minsan maglakad-lakad ako sa mall ay hindi ko napigilan ang aking mga paa na lumakad patungo sa paborito kong coffee shop. Wala na ang interest kong makakilala pa ng bagong guy. Nais ko lamang matikman ang nabalitaan kong bagong klaseng kape doon. Tulad ng dati marami ng tao dahil uwian na ng mga nag-oopisina. Matapos mabayaran ang na-order kong kape ay naupo muna ako habang hinihintay kong tawagin ang aking pangalan.

“Sir Carl, your order is ready.” ang malakas na binanggit ng staff sa may counter.

Agad akong tumayo at kinuha ang aking order. Muli akong naupo pero hindi na sa una kong inupuan. Nakahanap kasi ako ng isang mesa sa isang sulok ng coffee shop na iyon para wala gaanong makakapansin sa akin. Ilang minuto pa lamang akong nakakahigop ng aking kape ng biglang may tumawag sa aking pangalan.

“Sir Carl, ikaw ba yan?” ang tanong sa aking ng isang gwapo at matipunong lalaki na naka-polo barong na puti.

“Yes.” ang unang katagang nabanggit ko.

Medyo natagalan ng ilan pang segundo bago ko naalala kung sino ang lalaking tumawag at lumapit sa akin.

Kwentong Coffee Shop #6: The Boy Next Door

Kwentong Coffee Shop #6: The Boy Next Door

After ng encounter ko kay Victor, the Photographer ay naging regular na naman ang punta ko sa favorite kong coffee shop. Paminsan-minsan ay nakikita ko doon yung ilan sa nakakwentuhan ko na. Pero hanggang sa ‘hi-hello’ na lamang ang batian. Marahil ay ganoon talaga ang tulad ko. Kapag natikman na ay medyo hindi na ka-excited na matikman mo uli. Unless meron kang kakaibang naramdaman sa taong naka-sex mo. Yun bang tinatawag na love. I wish na makakaramdam din ako ng ganoon muli at ganoon din naman dapat ang maramdaman niya para sa akin.

Medyo late na noong lumabas ako sa office at maisipan kong dumaan muna sa paborito kong coffee shop. Dami ng mga tao sa loob at sa labas nito. When I got my order ay naghanap na ako ng mauupuan. In the corner of the coffee shop, I saw a table for two occupied by just one person. He’s wearing long sleeves barong at talaga naman mukhang kagalang-galang na executive from a reputable company.

“Sir, are you alone?” ang bungad ko sa kanya.

“Yes. It’s okey. Share tayo ng table.” Hindi ko pa siya natatnong kung pwede ako maki-share eh nakuha na niya ang ibig kong sabihin sa tanong ko.

“Thanks.” Ang tanging tugon ko naman.

Kwento ni Mona

KWENTO NI MONA

Isang email ang aking natanggap mula sa nakabisita sa aking blog. Mona daw ang pangalan niya. Maganda daw siya at mahaba din ang buhok. Nagtaka ako kung bakit may isang babae ang bumibisita sa aking blog. Kaya naman sinagot ko ang email niya at inusisa ang kanyang totoong identity.

“Pa-girl lang ako syempre. Pero maganda ako at sexy. Kaya lang sad ako sa mga kwneto mo. Wala bang kwento sa tulad kong pa-girl?” ang maikli niyang email sa akin.

“Salamat sa pagbibisita mo sa blog ko. Kung gusto mong magkaroon ng kwento tungkol sa tulad mo ay i-share mo sa akin ang kwento mo at ako na mismo ang mag-aayos nito para maging isang magandang kwento.” ang email ko naman sa kanya.

Ilang araw ang lumipas ay nakatanggap muli ako ng email mula kay Mona. Inilahad nya sa kanyang email ang ilan sa kapanapanabik na bahagi ng kanyang buhay.

Simula ng magkaisip si Mona ay asal at kilos babae na siya. Pawang mga larong pambabae ang kanyang nilalaro. Syempre pawang mga babae din ang kanyang mga kalaro. Manika na ang natatandaan niyang una niyang naging laruan. Okey lang iyon sa kanyang ina at ama. Bunso na si Mona sa tatlong magkakapatid na pawang mga babae. Isang construction worker ang kanyang ama at naglalako ng iba-ibang pang-meryenda ang kanyang nanay sa harapan ng inuupahan nilang bahay. Ramoncito pala ang buong pangalang lalaki ni Mona.

Kwento ni Jomari

Kwento ni Jomari

“Hi!” ang maikling mensahe na aking natanggap ng buksan ko ang aking YM.

On line pa ang sender kaya naman sinagot ko siya. Iyon ang naging simula ng pagiging magkakilala namin ni Jomari sa internet. Isa siya sa mga nakabasa na ng aking mga kwento sa ibang website bago ko pa sinimulan ang aking blog. Natutuwa naman ako sa pag-appreciate niya sa aking mga nilikhang kwento. Sa mga sumunod na pagpapalitan namin ng mga mensahe sa pamamagitan ng YM ay naikwento niya ang ilan sa hindi niya makakalimutang karanasan sa kapwa niya lalaki.

Dose anyos siya noon ng una siyang makaramdam ng kakaibang paghanga sa kapwa niya lalaki lalo na sa mga gwapo at may magagandang pangangatawan. Hindi niya akalain na ang paghangang iyon ay mauuwi sa paggawa niya ng kapilyuhan sa mga natitipuhan niyang lalaki.

“Ate, sya ba ang bago mong manliligaw? Buti naman at nakabulag ng isang gwapo.” ang biro ni Jomari sa pinsan niyang babae na nagngangalang Rose nang minsan umuwi ito na kasama ang kanyang manliligaw.

Kasa-kasalo

Kasa-kasalo

Maayos na ang position ko sa aming company. “Sir Dexter” na nga ang tawag sa akin ng halos lahat ng tao sa palapag ng office building namin na kung saan naroroon ang aking munting opisina. Dugo’t pawis din naman ang pinuhunan ko upang marating ko ang kinalalagyan ko sa aming company. Pero kahit ganoon pa man, di ko nakakalimutan ang mga maliliit na empleyado sa amin lalo na ang aking mga staff. Alam ko na doon ako nagsimula kaya pinahahalagahan ko ang lahat ng contribution nila sa company. In short, malapit ako sa mga rank and file employees ng company at lalong lalo na sa mga tao ko, mula sa aking assistant hanggang sa mga janitor.

Mga 8pm na noon ng biglang may kumatok sa pinto ng aking opisina. Busy ako sa tinatapos kong report sa board kaya di ko na tinignan ko sino siya dahil abala ako sa aking computer at nakatalikod naman ako sa pintuan. Sinabihan ko na lang siya na pumasok. “Magandang gabi po Sir Dexter” ang bungad ng lalaking pumasok sa aking opisina. “Si Edwin po sir at kukunin ko lamang po ang basura sa trash can ninyo” ang dugtong pa niya. “Sige, pasok ka na lang Edwin at kunin mo doon sa sulok ang aking basura” ang sagot ko sa kanya habang abala pa rin ako sa aking ginagawa.

Matapos niyang makuha ang laman ng trash can ko ay nagpaalam na siya. Subalit bago pa siya makalabas ng aking silid ay naitanong ko kung hanggang anong oras siya. “Hanggang 9pm lang po ako, sir” ang sagot ni Edwin. “Sige, pagkatapon mo ng mga basura ay balikan mo ako at magpapabili ako ng pagkain dyan sa baba ng building natin” ang pahabol ko sa kanya.

Makalipas ng 30 minuto ay nagbalik si Edwin. Inabutan ko siya ng pera at sinabihan ko na doblehin ang order niyang pagkain. Makaraan ng 20 minuto ay muling nagbalik si Edwin daladala ang pagkaing pinabili ko. “Pakilapag mo dyan sa maliit na mesa at pagsaluhan natin yang binili mo” ang sabi ko kay Edwin. “Huwag na po sir” ang biglang nasabi ni Edwin. “Hindi ako makakakain ng nag-iisa kaya sabayan mo ako. Kaya nga doble ang order ko para meron para sa iyo” ang pagpilit ko kay Edwin.

Just Like Sonny

Just Like Sonny

Ako ay ipinanganak, nagkaisip at lumaki sa isang probinsya sa Norte. Doon na nag-aral at nakapagtrabaho. Masyado akong tahimik na tao pero marami pa rin akong naging friends. Nagkaroon ako ng maraming friends dahil ang galing ko daw mag-advice kung may mga problema sila. Para akong counselor ng mga friends ko. Nagka-girlfriend din ako dahil sa galing kong magpayo. Maganda siya at matalino pa. Masaya ako sa aming relationship hanggang sa isang pangyayari sa aking buhay.

Dahil sa isa ring kaibigan ay nakilala ko si Sonny. Sa unang pagkakita ko sa kanya ay masyado siyang problematic. Bad boy image siya kung tignan. Sa simula, di gaanong nakikipag-usap sa akin si Sonny. Pag-umiinom kami kasama ang mga common friends namin, para bang asiwa siyang makipag-usap sa akin. Minsan nga ay biniro siya ng mga kaibigan namin na kung ano man ang problem niya sa buhay ay ako lang daw ang makakapagpayo sa kanya ng maganda at makakapagpaluwag ng kanyang kalooban. Binalewala ni Sonny ang sinabi ng aming mga kaibigan sa kanya at wala lang siyang reaction.

Isang gabi ay tinawagan niya ako sa bahay at niyaya akong uminon sa labas. Akala ko ay marami kami, pero ng sunduin niya ako sa bahay ay nag-iisa lang siya. May mabigat pala siyang problem at nang gabing iyon ay inihinga niya ang problemang bumabagabag sa kanya. Mayaman ang pamilya niya pero naghahanap pa rin siya ng panahon at pagmamahal mula sa kanyang mga magulang at mga kapatid. Bunso siya sa tatlong magkakapatid at pawang may sari-sariling pamilya na ang kanyang mga kapatid na nakatira na sa US. Madalas ang kanyang mga magulang sa US kaya siya lang ang palaging naiiwan sa bahay kasama ang mga katulong. At kung nasa bansa naman sila ay palagi sa mga social gathering. Di na nila inaalam kung kumusta na siya o kung ano ang mga pangangailangan niya.