16

HALA!

from number 59, NUMBER 16 na po TAYO.

MARAMING SALAMAT PO!!!

ingat :)

Bayaran

Bayaran

Graduation day noon ni Nico ng magkaroon ng medyo malaking handaan sa kanilang bahay. Graduate na siya ng kusrong commerce at tuwang-tuwa ang kanyang mga magulang dahil siya ang panganay nilang anak at inaasahan nila na makatutulong na ito sa kanila sa pagpapaaral pa ng lima pa nitong nakababatang kapatid. Nagkataon din na sa araw na iyon ay nadalaw ang bunsong kapatid ng kanyang tatay na naninirahan sa Maynila na nagngangalang Enrico. Kaya naman kahit papaano ay nakumpleto ang kanyang pamilya sa pagdiriwang ng kanyang pagtatapos sa college.

Matagal na rin nilang di nakakapiling ang kanyang Tito Enrico sapagkat mas ginusto nito ang manirahan sa Maynila. College pa lamang siya noong una siyang nanirahan sa Maynila. Hindi man niya natapos ang kanyang kurso ay pinilit pa rin niyang manatili doon. Hindi lamang iyon ang dahilan kung bakit nais niyang manatili sa Maynila, nais din niyang iwasan ang pamilya ng babaeng nabuntis niya ilang taon na ang nakakaraan subalit ayaw niyang panagutan. Marami-rami na rin ang nagawang kalokohan ng kanyang tito sa kanilang lugar. Kaya naman tila ayaw na nitong umuwi pa sa lugar na iyon. Nasa high school pa si Nico ng huling magbakasyon ang tito niya.

Natatandaan pa ni Nico na noong bata pa siya ay ang Tito Enrico niya ang madalas magbantay sa kanya sa tuwing aalis ng bahay ang kanyang mga magulang. Mahigit lamang sa sampung taon ang agwat ng edad ng kanyang tito sa kanya. Dahil sa bunsong kapatid ito ng tatay niya ay doon na sa kanilang bahay nanirahan ito ng mamatay ang mga magulang ng kanyang tatay. Nahiwalay lamang ang kanyang tito sa kanila ng nagpumilit itong mag-aral sa Maynila. Kaya naman daw niyang suportahan ang sarili kaya hindi na ito napigilan ng kanyang tatay. Simula noon ay madalang na itong magbakasyon sa kanila. At sa tuwing magbabakasyon ito ay nakakagawa pa ito na kalokohan tulad ng pagkabuntis ng isang kababaryo nila.

Basta Driver Sweet na Sweet

Basta Driver Sweet Na Sweet

“Nasaan na nga ba si Buboy?” ang tanong ko sa aking secretary. “Male-late ako sa meeting ko. Sa Quezon City pa naman iyon.”

“Sir, hindi po pumasok si Buboy. Nasaksak daw po noong weekend.” ang sagot ng aking secretary.

“Eh papaano yan. Coding yung sarili kong sasakyan. Sino ang magda-drive ng service vehicle?” muli akong nagtanong sa aking secretary.

“Sir, may reliever na pong pinadala yung agency. Tatawagin ko lang po.” ang tugon ng aking secretary.

Hindi nagtagal at lumapit sa akin ang isang lalaki na nasa 5’ 8” ang taas, matipuno ang katawan at mukhang tahimik. ‘Di ko gaanong pinansin ang kanyang pagmumukha dahil nagmamadali akong umalis ng opisina. Sa loob ng aming service vehicle ay medyo napagmasdan ko ang driver na reliever. May itsura pala siya lalo na kung tititigan mo ng matagal. Nakagawian ko na kasing umupo sa passenger seat sa unahan kaya mahahalata talaga ako kung titingin ako sa nagmamaneho. Siguro ay napansin niya akong nakatingin sa kanya kaya nginitian na lamang niya ako.

“Syanga pala, di ko pa alam ang iyong pangalan” ang bungad ko sa driver na iyon.

“Sir, ako po si Julius. Minsan na rin po akong na-assign sa office ninyo noong nangailangan kayo ng reliever na driver.” ang tugon ng driver sa akin.

Bakasyon Grande

Bakasyon Grande

Summer na naman. Syempre uso na naman ang magbakasyon sa province lalo na sa may tabing dagat o kung saan man na may magagandang pasyalan at paliguan. Naalaala ko tuloy noong isang summer vacation na naganap sa isang dati kong staff dito sa opisina ko. Kahit nasa 20s pa lang ako ay supervisor na ako sa isang opisina dito sa Makati. Laki akong syudad kaya wala akong maituturing na probinsya. Pati ang mga magulang ko ay dito na rin namulat sa syudad.

Abril noon ng magplano ang ilang staff ko na magbakasyon sa bahay ng kasamahan nila sa opisina, si Jun-jun. Mabilisan ang pagpaplano kaya napa-oo din ako na sasama at lahat ng lakad ko ng weekend na iyon ay ipinagpaliban ko muna. Biyernes ng gabi ang balak naming pagluwas sa probinsya ni Jun-jun. Kaya pagpasok ko sa opisina ay dala ko na ang mga damit ko. Subalit laking gulat ko ng ang apat pang dapat sasama sa amin ay biglang nagsabing di sila makakasama sa kung anu-anong dahilan. Parang napahiya si Jun-jun sa ginawi ng apat ng ka-opisina namin. Kaya naman tinanong niya ako kung okey lang kung kami lang dalawa ang tutuloy sa kanila. Pumayag ako dahil alam ko na naghanda din ang daratnan namin sa bahay nina Jun-jun.

5:01 PM ng lumabas kami ng opisina ni Jun-jun. Kotse ko na lamang ang ginamit namin patungo sa kanilang probinsya. Malapit lang naman ito sa Manila kaya bago mag-alas dyes ng gabi ay narating na namin ang bahay nina Jun-jun. Mukhang malayo ito sa kabihasnan at malayo din ang mga kapitbahay nila. Napapaligiran ito ng malawak na bukirin na ayon kay Jun-jun ay sinasaka ng kuya niya ang ilan doon. Pagtapat ng sasakyan namin sa harap ng bahay nila ay lumabas ang kuya ni Jun-jun. Pinakilala niya itong si Jessie. Ilang saglit pa ay lumabas ang isang batang lalaki na pinakilala namang anak ni Jessie.

Angel's Eyes

Angel's Eyes

“Angelito, ikaw ng bahala dito kay Mr. Robbie. Huwag mong kalilimutan ang mga gamot na dapat niyang inumin. Yung mga hindi pa masyadong magaling na sugat nya, lagi mong linisan at palitan ng dressing.” ang bilin ng doctor kay Angelito habang hinihintay nila ang sasakyang susundo kay Robbie papauwi sa bahay nito. “And don’t forget yung check up nya next week.” ang dugtong pa ng doctor.

“Yes doc. Noted po lahat ng bilin ninyo.” ang tugon naman ni Angelito.

Si Angelito ay isang nurse na tumatanggap ng extra duty bilang private nurse ng mga pasyenteng na sa bahay na lamang nagpapagaling ng kanilang karamdaman. Maayos naman ang sweldo ni Angelito sa hospital na iyon. Pero dahil nga kailangan niya ng mas malaking income para itaguyod ang kanyang pamilya ay okey lang sa kanya ang maging private nurse ng mayayamang pamilya. Nasa mid-20’s pa lamang si Angelito at nasa kalakasan pa ang kanyang katawan upang kayanin ang pagiging private nurse na stay-in pa sa bahay.

Si Robbie naman ay isang binata na nasa mid-20’s tulad din ni Angelito at isang anak mayaman. Naaksidente siya sa pagmamaneho ng kotse pero naging maswerte naman na nakaligtas sa sakuna. Subalit napinsala ang kanyang mga mata at may bali sa kanyang kanang paa at di mabilang na sugat sa iba’t ibang parte ng katawan. Palibhasay anak mayaman kaya nagpasya na lamang magpagaling sa bahay sa pangangalaga ng isang stay-in private nurse. Si Angelito nga ang naatasan ng hospital na maging private nurse ni Robbie. Sa taglay na pangangatawan ni Angelito ay kayang-kaya niyang buhatin o alalayan si Robbie sa bawat pagkilos nito.

Ang Tindahan ni Mang Peter

Ang Tindahan Ni Mang Peter

“Pabili nga po.” sabay katok ko sa harap ng munting sari-sari store.

“Sandali lang” ang narinig kong boses na tila nagmula sa likod ng tindahan. Di nagtagal at pumasok sa loob ng tindahan ang isang mama na sa tingin ko ay nasa 50 years old na. “Ano yun iho?” ang tanong ng mamang pumasok sa tindahan.

“Pagbilhan nga po ng dalawang litrong coke. Yung malamig na malamig po” ang tugon ko naman.

Inabot niya sa aking ang dalawng litrong coke at inabot ko naman ang aking bayad. Nang iabot niya sa aking ang aking sukli ay muli siyang nagtanong. “Kayo ba ang bagong lipat diyan sa bahay na iyan? Mukhang maganda ang inyong bahay pero hindi pa yata tapos.”

“Opo, kami nga po ang may-ari ng bahay na iyan. Binili ko sa ka-opisina ko kasi sa Australia na daw sila ng kanyang buong pamilya maninirahan. Di pa nga tapos pero kailangan na naming tirahan. Sayang din ang upa namin sa apartment.” ang aking naging tugon.

“Kaunti na lang naman ang kailangan at matatapos na rin iyan. Pwedeng pwede na namang tirahan” ang nasabi ng mama sa akin.

Bawal na Pag-ibig: Astig Kong Mahal 08

By: Prince Sky

Roxas City

E-mail: edterchellesoriano@gmail.com

Facebook: edterchellesoriano@yahoo.com

Nasakalagitnaan na ako ng pagsisilip ng may biglang tumapik sa likod ko.

“Ano ang ginagawa mo diyan?” sambit ng pamilya na boses sa likuran ko.

(Ay putik!) sa isip ko lang

Mabuti na lang at nasilayan ko siya sa side mirror. Si Philip pala.

“Ah. Eh. Kasi may hinahanap ako eh, baka nahulog lang dito.”

“Talaga? Ano naman iyon?”

Hindi ko alam ang isasagot pero ang unang sumagi sa isip ko ay ang ID ko.

“Yong ID ko kasi baka nahulog dito eh!”

“Sigurado ka ba?”

“OO naman! Diba ako ang nagdrive ng sasakyan? Eh siguro paglabas ko ng kotse ay nahulog dito?”

“Talaga lang ha. Eh kasi diba hindi ka naman dito lumabas ng kotse. Remember?”

(Lagot! OO nga pala! Putik! May utak talaga ang gagong ito) sa isip ko lang

“Ah… Oy! Saan ka ba nagpunta at nasaan si Prince? Kanina pa kita tinatawagan. Hindi ka sumasagot!” paiba ko ng mood

“Eh diba nagmeeting tayo? May activity kasi kami mga freshmen. Signature Hunting kasi kaya hinagilap pa namin ni Prince ang mga taong nakasulat sa note na ibinigay sa amin eh! Hey bakit iniiba moa ng tanong ko?”

“Wala!”

Ang Patagong Pagmamahalan FINALE

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt.19"

---Ikalawang Yugto---

---Ang Pamamaalam---

By. Iam Kenth

Bigla kong naitanong sa aking sarili. Huli na ba talaga ang lahat para sa aming dalawa?

Mula sa araw na iyon, ayaw ko ng makarinig pa ng kung anong balita pa. Ayaw kong madinig mula sa kanila o kung kanino man na wala na si Ryan. Na wala na ang taong mahal ko.

Umuwi ako sa amin at hindi ko mapigilan ang patuloy na pagdaloy ng luha ko sa aking mga mata. Hindi pa akong handang mawala si Ryan.

Nagsisi ako dahil wala ako sa tabi niya noong mga sandaling alam kong tinatawag niya ang pangalan ko.

Sinalubong ako ng aking mga magulang at agad nila akong niyakap.

"Bakit po kung sino pa ang taong mahal natin sila pa itong nawawala, ano po ba ang nagawa kong mali at ginaganito ako ng tadhana, naging mabuting anak naman po ako, naging mabuting tao. pero bakit kailangan mangyari sa akin ito? ang sakit sakit po." Patuloy ang aking pag-iyak.

"May dahilan ang Diyos anak, maging matatag ka." Sabi sa akin ni Papa.

Ang Patagong Pagmamahalan 18

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 18"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Nasabi sa akin ni Herminia na hindi lang daw nila pinapaalam sa mga anak nila ang tunay na dahilan kung bakit hindi pa naooperahan si Ryan.

Nasabi ng doctor na, 45/55 ang tiyansa na mabuhay si Ryan after ng operasyon. At sinasabi lang nilang wala pa iyong doctor na mag-aasikasu kagaya ng sinabi sa akin ni Hernan. Nasabi sa akin ni Herminia na, tinaningan nalang ng doctor si Ryan.

At umasa nalang nagagaling si Ryan pero iyon at sadyang napakaimposible. Mas minaigi nila Herminia na ilaan nalang ang natitirang mga araw pa ni Ryan sa mundo dahil walang kasiguraduhan sa operasyon, kaya pumayag siya sa sinabi kong iuwi nalang si Ryan para makasama ko pa siya dahil iyon din naman ang hiling ni Ryan...

...bago man lang daw siya mawala...

Nabalitaan kong, wala ng bisa pa ang kasal ni Ryan at Herminia.

Tatlong araw akong naghintay bago dumating si Ryan.

Nakaupo siya noon sa wheelchair na tulak tulak ng kaniyang anak na binatilyo na.

Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko, naiiyak, natutuwa, naaawa, nalulungkot. Pero kung ano man iyon, masaya ako dahil nakita ko siyang muli kahit pa nasa ganoong uri siya ng kalagayan.

Agad akong lumapit ay tumungkod sa harapan niya. Pilit niyang iaabot ang pisngi ako, hinawakan ko ang kamay niya ay inilagay ko iyon malapit sa labi ko. Hinalikan ko siya sa palad.

Nakita kong may tumulong luha sa mga mata ni Ryan. alam kong nanghihinaya siya, pero tila nagkaroon siya ng kaunting sigla noong muli niya akong nakita.

"I miss you." Sabi ko.

"I----I---miss---you--too." Nahihirapan na din siyang makapagsalita pa.

Tumayo ako.

Ang Patagong Pagmamahalan 17

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 17"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Lumipas ang ilang araw at nakatanggap ako ng tawag mula kay Hernan.

Sinabi niya sa aking mas lalong lumalala ang kalagayan ni Ryan. Nakikitang niyang nahihirapan na ang Papa niya pero patuloy parin itong lumalaban.

Nasabi din niya sa aking lagi akong hinahanap ni Ryan.

Natanong ko kung kamusta na ang operasyon, nasabi niya sa akin na hindi pa masimulan pero hindi niya alam ang dahilan, ang alam lang niya ay wala pa daw ang doctor na mag-aasikasu sa operasyon. Naiinis na din daw sila dahil habag tumatagal ay mas lalong nanghihina na daw si Ryan. Iyon lang ang alam nila.

"Pinapasabi po pala ni Papa na mahal na mahal ka daw niya." sabi ni Hernan.

"Pakisabi sa Papa mo, mahal na mahal ko din siya..." Sabi ko.

Iyon ang huling balita ko kay Ryan. Mula sa araw na iyon ay wala na akong nakuhang balita pa.

Habang lumilipas ang araw ay parang nanghihina na ako, hindi na ako pumapasok ng trabaho noon. Hindi na ako nakakain ng tama, lagi ako puyat, lagi akong balisa.

Hindi ko na alam ang gagawin ko kaya ang ginawa ko muna ay nagfile ako ng leave sa pinapasukan ko. Napansin din naman nila na kakaiba na ang kinikilos ko at napansin nilang nanghihina na ako.

Bumalik ako noon sa amin.

Kagaya sa Manila ay tulala parin ako.

"Anak kumain ka naman." Sabi ni Mama.

Ang Patagong Pagmamahalan 16

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 16"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Naghihintay nalang akong bumalik si Ryan noon.

Lagi parin kaming nagtatawagan.

Inaasikasu na daw niya ang mga taong aasikasu ng Kampaniyang iiwanan niya.

Nasabi niya sa akin na nagmamatigas parin daw si Herminia at ayaw pirmahan ang papel na magwawalang bisa ng kasal nila.

Nag-aaway daw sila pero sabi niya sa akin na huwag akong mag-alala dahil ginagawa lang niya kung ano ang nararapat.

Sa kalagitnaan ng taon ng aking paghihintay ay biglang naputol muli ang komunikasyon namin ni Ryan.

Wala akong natatanggap na balita mula sa kaniya.

Sumulat ako sa kaniya, pero wala akong natatanggap na sulat sa kaniya.

Bigla akong nag-alala sa kaniya.

Ang Patagong Pagmamahalan 15

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 15"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Sinubukan kong muling makipag-usap sa embassy na America, ngunit naging mahigpit sila. Hindi na akong napabalik pang muli sa kanilang bansa.

Kaya gabi-gabi ay pinagsisisihan ko ang sobrang inilagi  ko doon kasama si Ryan.

Pagkausap ko siya sa phone, magsasabi siya ng "Goodmorning Myk." at ang isasagot ko naman ay "Goodnight Ryan."

Parati ko sa kaniyang sinasabi na sobra ko na siyang namimiss. Ilang gabi na akong nasasabik sa kaniyang mga yakap, halik at haplos.

Nakatanggap ako ng balita na bumalik sa Pilipinas ang buong pamilya ni Ryan dahil sa yumao na ang aming dating Mayor na ama ni Herminia ng dahil sa sakit.

Sa aking pagdadalamhati. Muli ay may kumatok sa aking pintuan.

Agad akong lumabas ng kwarto at binuksan ang pinto.

Isang mahigpit na yakap mula kay Ryan ang sumalubong sa akin noong binuksan ko ang pinto.

Mainit na halik. At isang mabilisang pagtatalik.

Ang Patagong Pagmamahalan 14

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 14"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Sinalubong ako ni Ryan sa Airport. Nalaman kong meron siyang sariling sasakyan.

"kelan ka pa natutunong magdrive? hindi ko nasabi sa akin." Nakangiting sabi ko.

"Matagal na, mula noong napatira kami dito. Nag-aral akong magmaneho ng sasakyan, tapos nakakuha ako ng lisensya." Nakangiting sambit niya. Tumingin siya sa akin.

Inabot niya ang kamay ko. At hinalikan iyon.

"Masaya ako at nakarating ka dito..." Sabi niya habang hawaka niya ang aking kamay.

"Mas masaya ako na nakita kitang ulit." sagot ko.

"Pasensiya na kung hindi ako napunta ng Pilipinas noong mga nagdaan taon, nagkaroon kasi ng problema sa Company, kailangan kong magstay dito at asikasuhin iyon." Sabi niya.

"Okay lang. Importante nandito na ako ngayon." Sabi ko, tumingin ako sa dinadaan namin. Ibang iba iyon sa Pilipinas.

Mas matataas na Gusali, kaliwa't kanan ang mga taong nakasuot ng damit pang-opisina. Wala akong nakikitang mga Pilipino sa daan. Kung meron man, hindi ko sigurado kung Pilipino sila, malamang may mga lahi.

"2 Linggo nga lang pala ako dito, pero siguro naman sobra ko ng masusulit ang dalawang Linggo na iyon dahil kasama kita." Nakatingin parin ako sa dinadaanan namin.

"Siguro iyon na ang magiging pinakamahabang dalawang Linggo ko dito sa New York simula ng mapadpad ako dito, simula noong mapatira kami dito."

"Dibale kung hindi ka makakarating ulit sa Pilipinas, ako nalang ang bibisita ulit sa iyo dito. Nakangitin sabi ko sa kaniya.

Ang Patagong Pagmamahalan 13

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 13"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Sumunod na taon. Muling bumalik si Ryan kagaya ng kaniyang pinangako.

At sa tuwing magkikita kami, parang kahapon lang ang pagitan noong huli kaming nagkahiwalay.

Wala kaming sinasayang na oras sa tuwing magkasama kaming dalawa.

Kagaya noong ipinangako ko sa kaniya noon. Ililibot ko siya sa KaMaynilaan, sa mga lugar na napuntahan ko na.

Dalawang Linggo siyang mamalagi sa Manila noon. Unang Linggo ay magkasama kaming dalawa. At ang sumunod na Linggo ay umuwi siya sa probinsiya upang bisitahin ang lugar namin. Pinilit niya akong sumama sa kaniya ngunit para makaiwas sa mga mata ni Herminia sa aming lugar ay minarapat ko nalang na magpaiwan.

Eroplano naman ang kaniyang sinakyan kaya madali siyang nakarating doon.

Kinaumagahan, ay bumalik din kaagad siya sa Manila. Sa bahay.

"Oh bakit nandito kana kaagad?" Tanong ko pagkabukas ko ng pinto sa kaniya, madaling araw pa iyon.

"Hindi ko kayang hindi ka makita gayung nandito lang ako sa bansa natin, kaya minabuti kong bumalik na kaagad dito. Para makasama ka, ilang araw lang tayong nagsasama sa loob ng isang taon. At ayaw kong aksayahin iyon ng hindi ka kasama." Sabi niya. Humawak sya sa beywang ko. Dumkit sa akin at humalik sa aking labi.

Tapos bigla siyang parang nahilo.

"Oh okay kalang?" tanong ko sa kaniya.

Ang Patagong Pagmamahalan 12

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 12"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

Hindi ako lubos makapaniwala na dumating si Ryan pagkalipas ng 5 taon naming hindi pagkikita, pero kinailangan niyang muling bumalik sa bansa kung saan sila nakatira na ngayon.

Sa kalagitnaan ng taon, mayroon akong natanggap na sulat mula sa kaniya.

"Dear Myk,

How are you? Sana ay okay ka lang diyan. Ako ito? babad sa trabaho at laging pagod, pero sa tuwing naalala kita, nawawala ang pagod ko. Ilang buwan nalang naman at babalik na ako ulit diyan. Magkikita na tayong muli.

Namimiss na kita ng sobra, pasensya na ngayon lang ako nakasulat sa iyo, Dapat noon ko pa ginawa ito.

Sa ngayon nandito ako sa opisina habang sinusulat ko itong liham ko para sa iyo, madaling araw na dito, pero malamang diyan sa mga oras na ito tirik na ang araw, o kung hindi naman, malakas ang ulan.

Namimiss ko din naman na ang bansa natin, kagaya ng pagkasobrang pananabik ko na muli kang makita, mayakap at mahalikan.

Ang Patagong Pagmamahalan 11

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 11"

---Ikalawang Yugto---

By. Iam Kenth

**author's note: Ito ay karugtong ng A.P.P. kaya't upang lubos na maunawaan ang kwento, basahin po muna ang "Ang Patagong Pagmamahalan ( pt.1-10 )" Salamat po.

Masakit kapag inagaw ng iba ang taong mahal mo...

Masakit din ang iwanan ka ng taong mahal mo...

At mas masakit ang tanggapin ang katotohanan na kahit na alam ninyong mahal ninyo ang isa't isa, ang mismong tandhana na mismo ang gumagawa ng paraan para paghiwalayin kayo...

Pero kung mahal talaga ninyo ang isa't isa... Hindi kailan man magiging balakid ang layo ng distansya... At kahit na anong uri pa ng balakid ang dumating... hinding hindi noon babaguhin ang nararamdaman ninyo para sa isa't isa... kahit pa patago ang pagmamahalan ninyong dalawa.

When A Gay Man Loves 12

Source: darkkenstories.blogspot.com

------------------------------

Bryan

------------------------------

          "Ano na ba ang standing ng dalawang mokong na yan sa laro mo?" tanong ni Ate nang minsan na saby-sabay kaming kumain ng lunch sa isang fastfood.

            "Oo nga, sino na ba leading? Team Edward o Team Matthew?" dagdag pa ni Kuya

            "Tie na kaya sila... 2-2. May hinihintay nalang ako na isa pang sign. Kapag natupad yun, game over." paliwanag ko.

            "Lord, kung sino ang una kong makita sa kanilang dalawa bukas ang may one point..." yan yung isa sa sign na hiningi ko after nung gala namin.

            Answered prayer. Paglabas ko palang ng bahay namin, last Friday morning, nandun na noon si Edward. Sinusundo ako. One point.

            “Kung sino man po Lord ang unang magtext sakin ng good night, one point ulit…”

            That was a Sunday night. Grabe. Nakaka-good vibes ang GGV that time. Sa sobrang pagod kakatawa, I decided to sleep. Naalala ko yung prayer ko. I’m still waiting for a message.

            11:30…

            11:45…

            11:58…

            12am…

            Beep. Beep.

Open Relationship 05

By: Joemar Ancheta

Blog: joemarancheta.blogspot.com

Facebook: www.facebook.com/joemar.ancheta

Dumating ang isang taon na pagmamahalan namin ni Ronald. Minsan nagkakatampuhan kami ngunit hindi puwedeng makatulugan namin ang mga isyu na hindi muna namin napag-uusapan ng maayos ang hindi namin napagkakaintindihan.

“Paano ‘yan. Nasa bahay si Mama mamayang gabi kaya paniguradong hindi tayo puwede sa bahay. Alam mo naman din ang kuwarto naming ni Mama, konting ingay lang dinig na sa kabila. Paano kung may marinig niyang may ginagawa tayo e ‘di patay tayong dalawa niyan.” Gabi noon pagkatapos n gaming anniversary dinner. Hindi namin alam kung saan kami matutulog.

“Mag-hotel na lang kaya tayo?” idea ko.

“Ikaw kung kaya mong makita tayo ng ibang mga tao na papasok sa kuwarto at dalawa tayong lalaki. Sa akin ayos lang. Ano, check in na lang tayo?”

“Huwag na. Di ko pa kayang kumuha ng kuwarto habang nakatingin sa atin ang mga nasa front desk ng hotel. Paano ba ‘to. Gusto ko makasama ka buong magdamag e.”

“Sa inyo na lang kasi tayo, may sarili ka namang kuwarto ah.” Panunuyo ni Ronald. Nakikiusap ang kaniyang tingin.

Huminga ako ng malalim. Sana hindi darating si tatay mamayang gabi. “Sige. Sa amin na nga lang. Wala naman tayong ibang option.”

A Dilemma of Love 13

By: Menalipo Ultramar

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: condenadoka123@yahoo.com

“Pagka-ikot mo, lalayo ka sa akin, pero magkahawak pa rin ang kamay natin...”

Madiin naming hinawakan ang kamay ng bawat isa.

“Ihawak mo sa kanan kong balikat ‘yang kaliwa mong kamay!”

Gusto ko na siyang tuluyang yakapin, hagkan ang buo niyang katawan ng may pagmamahal at pagnanasa.

“Ikot papunta sa akin...”

At sa huli, nagdikit ang aming mga katawan, nagdikit ang aming mga kaluluwang nais makapiling ang isa’t...

KABLAG!!!!

“ARAY!!!”

“Fonse...” Tinawag ako ni mama, pagtawag na may pigil na panggagalaiti.

FUCK!!!! Kanina pa ako wala sa sarili!!!

“Kanina ka pa tinatanong ng tatay mo kung anong nangyari sa practice mo kanina?”

“Ah....ah? Ahhhhh, ‘yung practice ko kanina, oh, ah. Ah, perfect. Naituro naman sa akin ‘yung sayaw...” ang aligaga pero masaya kong sagot. Dinampot ko ang kutsilyo’t tinidor na kanina ko pa binitawan at saka hiniwa ang steak. Haaayyy, kung pwede ko lang talagang sabihin kung gaano kaganda ang mga nangyari kanina.

“Perfect. What an adjective? Parang description ng kasal...” ang sabi ni Papa sabay subo ng steak.

Unti-unting nawala ang ngiti ko. Habang si Fonse naman ay nangingiting hinihiwa ang steak niya.

 “Bakit sabi ni manang kanina, tumatakbo daw na umalis ‘yung nagturo sa’yo? Ni hindi man lang daw nagpaalam...” sabay subo ng caesar salad.

Bwisit.

Bawal na Pag-ibig: The Knights and His Shining Armor 06

By: Prince Sky

Roxas City

E-mail: edterchellesoriano@gmail.com

Facebook: edterchellesoriano@yahoo.com

Hinatid ko si Jayson sa kinaroroonan ng pinaghanda kong picnic ng biglang tumulo ang kanyang luha.

“Jay, bakit ko umiiyak? Hindi mo ba nagustuhan? Malungkot kong tanong kay Jayson.

“Dens, napaluha ako kasi first time koi tong naranasan sa buong buhay ko. Hindi pa ako nakaranas ng ganitong pangyayari. Ang saya-saya ko Dens. Ito na ang pinaka-masayang nangyari sa aking buhay” mahabang paliwanag ni Jayson habang pinupunas ang mga tumulong luha.

Niyakap ko si Jayson at hinalikan sa pisngi.

“salamat naman at naappreciate mo ang ginawa ko. Gusto ko lang naman kasi ipadama sa iyo kong gaano ka kaimportante sa akin eh” mahaba ko ring paliwanag sa kanya

Umupo na rin kami at pagkatapos ay kumuha ako ng isang plato at nilagyan ng spag at garlic bread.

“Jay, puwede bang ako na ang magsusubo sa iyo” mahina kong pag-alok

Hindi naman umimik si Jayson kaya patuloy na ako sa aking ninanais.

Ang saya-saya ko. Parang gusto ko na palaging ganon nalang kami. Gusto ko n asana magkasama kami palagi. At kung puwede lang na magkasama kami habang-buhay ay mas gugustuhin ko pa.

Bawal na Pag-ibig: Notes on the Wall 06

By: Prince Sky

Roxas City

E-mail: edterchellesoriano@gmail.com

Facebook: edterchellesoriano@yahoo.com

Ibabalik ko na sana ang libro sa dating kinalalagyan niya ng makita ko ang isang filer na nasa likod ng mga libro. Isinira ko muna ang pintuan ng kwarto ni kuya at dahan-dahan kong binuksan ang filer ni kuya. Napaisip tuloy ak,  bakit kaya dito pa nilagay ni kuya ang kanyang filer sa lugar na di makikita ng ibang tao. Siguro may sekreto si kuya. Pagkabukas ko ng filer ay tumalikod ako sa bookshelf at inilatag ko ito sa kama niya. Hindi kapani-paniwala ang aking mga nakitang documents sa filer ni kuya. At ang mas kagimbal-gimbal na mga nakita ko doon ay ang mga sulat na siguro ay umabot na ng ilang taon.

Puro love letter ang mga iyon. Inisa-isa kong basahin ang mga ito ng biglang gumuho ang iba pang mga libro at tinamaan naman ako sa ulo ng…..

(Present Day)

Nurse: Doc, we will transfer the patient to the ICU. Teeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeet

Nurse: Code 00 to ICU. Code 00 to ICU

Doctor: What happened?

Nurse: Doc, the patient is bradypneic. Heartrate down to 40 beats per minute.

Doctor: Prepare for intubation.

Nurse: Yes doc.