Resurrection (Complete)

Resurrection

Part 1, Part 2, Part 3, Part 4 at Part 5

[Part 01]

Hindi sapat ang isang taon para tuluyang makalimutan ang isang nag-wakas na pag-ibig, lalo pa kung ang wakas nito ay kamatayan.

May mga saloobin na patuloy na nananahan sa puso. Mga katagang sana ay nasabi sa taong minamahal mo. May mga pangarap na patuloy na nasa isipan mo. At dito ay patuloy na nabubuhay ang pumanaw na.

Isang taon na ang lumipas mula nang panoorin ko kung paanong ibaba sa hukay ang kabaong ni Niel.

Ang pinakamamahal kong si Niel.

Isang taon na mula nang mawalan ng kahulugan para sa akin ang pag-lipas ng mga sandali. Ang pagdaan ng mga araw. Maging ang mga tag-araw na dati kong pinananabikan ay tuluyan na ring nawalan ng kulay.

Wala na si Niel. Tanging sa mga ala-ala ko na lamang siya mabubuhay. Siya, at ang isang natatanging gabi ng Pasko na habang buhay na rin nakakubli sa aking puso. Isang sagradong lihim para sa akin.

Mabilis na lumipas ang isang taon. Ito rin ang huling taon naming ni Shiela sa High School. Nagsasara na ang kabanatang ito n gaming buhay. Tatlong araw matapos ang aming graduation sa High School ay dinalaw ako ni Shiela sa bahay. Si Shiela ang nakababatang kapatid ni Niel, at ang aking matalik na kaibigan. Papapalapit na rin nuon ang tag-araw at ang aming napipintong paghihiwalay. Si Shiela ay natanggap na mag-aral sa UP Baguio, samantalang ako naman ay sa Diliman nakapasa. Pansamantala naming iiwanan ang maliit na baryo na aming kinilalang daigdig mula pa nang aming pagka-bata.

Isang munting daigdig na pinuno namin ng mga laro at halakhakan. Nang mga kwento ng pamumukadkad ng aming mga damdamin. Ng aming mga pag-hanga at pangarap. Isang mundong naging saksi sa aming pagsibol.

Hapon na nuon nang dumating si Shiela na may dala-dalang isang kahon ng sapatos. "Para sa ‘yo ‘yan, friend," ang sabi niya nang nakangiti. Kinuha ko ang kahon at inilapag ko ito sa kama. "Kélan ka pupunta ng Baguio?" ang tanong ko sa kanya.

"Mamayang gabi na," ang sagot niya na may lungkot. "Titira ako sa bahay ng tiyahin ko d'un. Sabi ng mga pinsan ko agahan ko raw ng isang Linggo ang dating ko para naman daw ma-enjoy ko naman ang Baguio City."

Hindi ko alam ang isasagot. Si Shiela na lamang ang natitirang sinulid na nag-uugnay sa amin ni kuya Niel. Sa aming paglalayo ay pakiwari ko'y muli na naman akong namamatayan.

Mula sa bintana kung saan ako nakatayo ay natatanaw ko ang lansangan na naghihiwalay sa aming mga tahanan. Naroon ang munting sari-sari store nina Aling Panyang, ang ina nila Shiela at Niel. Ang munting tindahan na iyun na kung saan ay madalas magbantay si Kuya Niel tuwing Sabado, Linggo at araw ng bakasyon.

Naroon din ang maliit na gate papasok sa kanilang bakuran, kung saan ay madalas ko nuong panoorin si kuya Niel tuwing umaga habang papalabas siya ng bahay na naka-uniporme.

Hindi ko na muling makikita na lumabas sa gate na ‘yun si Niel. Hidni ko na muling makikita pa ang kanyang mga malulungkot na mga mata.

Hindi ko na maririnig pa ang kanyang tinig na napakalamig sa aking pandinig.

Tahimik na ang lansangan. Walang katao-tao. Walang anumang buhay.

"Makakabalik pa kaya tayo dito?" ang tanong ko kay Shiela. Iniakbay ni Shiela ang kanyang kamay sa aking braso at sinabayan ako sa pagmamasid sa tahimik na lansangan.

"Pakiramdam ko ay hindi na," ang sagot ni Shiela. "Maari pa rin tayong bumalik-balik. Dumalaw-dalaw. Pero may mga bagay na hindi na natin pwedeng balikan nang lubusan. Hindi na dito ang ating kapalaran."

"Dito s'ya nakalibing," ang bulong ko habang tumutulo ang aking luha.

At wala na akong nasabi pa. Inakap ako ni Shiela nang mahigpit.

MGA HULING HAKBANG

Sinamahan ko si Shiela sa campo santo. Nais daw niyang magpaalam sa kuya Niel niya bago siya tumuloy sa estasyon ng bus. Sinamahan na rin kami ni Kuya Albert ko dahil gusto rin daw niyang madalaw saglit ang puntod ng kaibigan bago siya umalis papuntang Quezon City para sa kanyang Summer Classes.

Nasa ika-tatlong taon na siya sa kanyang kursong Political Science. Nito lamang bago mag-tapos ang taon ay sinubukang kumuha ni kuya ng pagsusulit sa Collegian, na naipasa naman niya. Simula ngayong summer ay may column na siya na mababasa sa buong campus.

Naalala ko tuloy na minsan ding nangarap si kuya Niel na kumuha ng nasabing pagsusulit para sa Collegian na hindi niya pinalad na maipasa. "Okay lang ‘yun," ang sabi sa kanya ni kuya. "Kapag sikat ka nang broadcaster sa tv, o kapag gumagawa ka na ng mga pelikula, sabihin mo na lang na pinalampas ng Collegian ang pagkakataong maging staff ka."

Matalik at malalim ang pagkakaibigan ni kuya Albert at kuya Niel. Kilala nila ang isa't-isa. Nuon pa man ay pansin na ang pagiging mahina at lampa ni kuya Niel. Dahil magkababata, si kuya ang madalas magtanggol kay Niel bagamat matanda si Niel sa kanya ng dalawang taon.

Inamin sa akin ni kuya Albert na nasa high school sila nuon nang aminin ni Niel sa kanya ang pagiging bisexual. Tinanggap ni kuya ang pagkatao ni Niel at lalong naging malalim ang kanilang pagkaka-ibigan. Nang aminin sa kanya ni Niel ang namagitan sa amin ay hindi ako nakarinig nang ano mang paghuhusga, o ni pagtutol man lang mula kay kuya.

Dangan nga lamang at inunahan kami ng tadhana.

Nilinis namin ang puntod ni Niel. Pinutol ang mga damong nagsisimulang sumukal, saka pininturahan ang kanyang lapida. Nagsindi si Shiela ng kandila at nag-alay ng panalangin. "Aalis na ako, kuya Niel," ang paalam ni Shiela.

Bagamat kasisimula pa lamang ng tag-araw ay malamig ang simoy ng hangin. Hapon na at papalapit na ang paglubog ng araw. Nagsisimula na ring humaba ang aming mga anino sa lupa. Sa pakiwari ko ay naiusal ko na ang lahat ng aking kalungkutan.

Sa-id na ang lahat ng luha ko. Tinalikuran namin ang puntod at naglakad papalayo. Nakaharap kami sa papalubog nang araw. Malungkot ang kalangitan kung saan ay naghahalo ang mga kulay ng pula, orange at lila.

Sa pakiwari ko ay may naririnig akong tinig sa hangin. "Good bye, baby boy," ang sabi ng tinig.

Good bye, kuya Niel.

Lalong naging malamig ang gabi para sa akin. Mag-aalas onse na yata ay hindi pa rin ako makatulog. Tahimik akong bumangon at nagsuot ng pantaloon, saka tahimik na lumabas ng bahay.

Tahimik ang buong kalye naming. Ang bahay nila Shiela ay lalong dumilim at wari'y nananaghoy. Dalawa na sila ngayon na nawala sa mga haligi nito. Nabawasan na ang halakhak. Nabawasan na ang buhay.

Ang bintana ni Shiela na karaniwang may ilaw pa sa ganitong oras ay wari'y mga matang nakapikit.

Walang ano mang ingay sa buong paligid. Ni kuliglig.

Lumabas ako nang tarangkahan at marahang nilakad ang kahabaan ng aming kalye. Walang ilaw ang mga poste. Tanging ang liwanag lamang ng buwan ang tumatanglaw sa aking dinadaanan.

Sa pakiwari ko ay malaki ang iniliit n gaming baryon a siyang nagsilbi kong daigdig sa matagal na panahon. Sumisikip na ang mga kalye, at nagbago na rin ang mga mukha ng mga batang dati ay nakikita kong pakalat-kalat sa lansangan tuwing tanghali at hapon.

Ang mga mukhang dati kong nakikilala ay unti-unti nang nagiging mga estranghero. Maging sila may ay nag-sisipag-gayakan nitong mga huling araw. Kung saan man ang kanilang lakbayin ay hindi ko alam.

Hindi na ito ang daigdig ko.

MAPAGLARONG TADHANA

"Will you please hurry up," ang sabi ng atribidong tinig sa gawing likuran ko. Natauhan naman ako at agad lumingon sa paligid ko.

Ewan kung ilang minuto na akong nakatayo sa may estante at nakatunghay sa mga ulam, pero malaki na ang agwat sa pagitan ko at ng huling costumer sa canteen na nuon ay tapos nang magbayad at papunta na sa kanyang upuan.

Sa likod ko naman ay humahaba na ang pila. Agad akong humingi nang tawad sa aking kasunod at muling tiningnan ang mga ulam sa estante.

Dito rin sa canteen na ito madalas kumain si Niel, sabi ni kuya. Isang mala food-court na lugar sa campus na kung saan ay iba-iba ang nagtitinda. Ayon kay kuya eh paborito n'yang kainin ang Salisbury Steak na may corn and carrots at mushroom sauce. Nalibot ko na ang lahat ng mga nagtitinda dito sa loob ng canteen, pero hindi ko mahanap ang sinasabi nilang Salisbury Steak.

"Bibili po ba kayo?" ang tanong ng bugnuting tindera. Letse s'ya. Bakit ba ang susungit ng mga tao rito, eh magbabayad din naman ako?

Binit-bit ko ang aking tray. "Salamat na lang, miss," ang sabi ko. "Sa kabila na lang ako titingin."

Papalayo na ako nang marinig kong bumulong ang lalaki sa likod ko kanina. "This ain't a fucking museum, you piece of goat shit!"

Nakakapanting ng tenga. Ibinaba ko ang tray ko sa pinakamalapit na mesa at hinarap ko ang buhong. "Magtalog ka ngang letse ka!" ang sabi ko nang medyo malakas. "Huwag kang ilusyunado na paingles-ingles."

Biglang tumahimik ang canteen. Lahat nang mga nagkakainan kanina na puro dakdakan ay biglang tumigil at napatingin.

"You spent a lifetime here, staring at these foods," ang sabi sa akin ng lalaki sa mahinahong boses. "You took your sweetest fucking time, holding us all up here in a line for nearly two, solid, fucking minutes, and you have the audacity to raise your voice at me?"

"Hindi ka ba makapaghintay?" ang tanong ko. Ramdam na ramdam ko na nag-iinit na ang tenga ko.

Napanganga ang kolokoy. Gusto ko sanang matawa sa nakikita ko. Mahaba ang buhok niya na lampas balikat, at may highlights na kulay kape. Hindi ko lang matantya kung ano talaga ang hitsura n'ya dahil sa sunglasses na suot niya.

Maayos naman ang suot nang gago. Hindi masyadong maporma. Naka-bughaw na long sleeve na de-kuwelyo na pinatungan niya ng kulay khaki na jacket. Bagay na bagay sa kanya. Sa ngayon ay nakanganga siya – nagulat yata – habang nakatanghod sa akin.

"Classmate, ano ba," ang alo sa akin ni Krissa, isa sa mga bago kong kakilala dito sa college. "Halika na, pagpasensiyahan mo na ‘yan."

"Nakaka-lalaki eh," ang sabi ko, sabay hawi sa kamay ni Krissa.

Biglang napangiti ang kumag. Saglit niyang ibinaba ang tray na hawak niya at itinaas ang sunglasses n'ya. Iniayos niya ito sa ibabaw nang kanyang ulo na parang head band.

Ako naman ang natulala dahil sa ganda ng kanyang mga nangungusap na mga mata. Kulay brown ang mga ito na lalong pinag-alab nang kanyang magaganda at makapal na kilay.

"Ipagpaumanhin mo ang aking kapangahasan," ang sabi niya nang nakangiti na parang nangungutya. "Ikinababalisa lang kasi namin ng aking mga kamag-aral na baka ma-huli kami sa susunod naming aralin. Hindi namin sinasadyang saktan ang iyung damdamin. Kung ikaw ay naririto upang pagmasdan at hangaan ang mga makukulay na pagkain, ay huwag mo na kaming alalahanin. Tamang-tama at nakatayo ka d'yan malapit sa napakagandang mangkok ng kaldereta. Hindi dapat pinalalampas ang ganitong pagkakataon."

Tapos niyon ay inilabas niya ang kanyang cellphone at itinutok ito sa akin. "Kodak, Kodak," ang sabi niya, sabay pindot. Tumunog ito. Tiningnan niya ang screen nito at ngumiti, saka iniharap ito sa akin. "Hayan, nakuhanan na kita nang larawan. Bibigyan kita nang sipi para naman lagi mo itong maalala."

Nag-hahagikhikan ang mga kaklase niya sa kanyang likuran. Si Krissa naman sa tabi ko ay pilit akong hinihila na. "Halika na kasi," ang bulong niya. "Pabayaan mo na ang mga ‘yan. Duon na lang tayo sa Rodicks kumain.

Paglabas na paglabas namin ni Krissa ng canteen ay nagsibunghalitan ng tawa ang mga estudyante sa loob. Kahit si Krissa ay hindi mapigilang mapangiti. "Pinagtatawanan mo ba ako?" ang tanong ko kay Krissa nang pa-angas.

"Hindi naman, friend," ang sabi niya. "Pero nakaka-aliw kasi kanina ‘yung nangyari."

Sa sobrang inis ay sumalampak ako sa sementong nilalakaran namin. "Ayoko na!" ang sabi ko na halos magwala. "Nagmukha akong tanga, at kitang-kita nang buong campus."

"Hindi naman," ang alo ni Krissa. "Wala pa yatang trenta ‘yung mga tao ‘dun kanina."

"Hindi ka nakakatulong," ang sabi ko kay Krissa.

Nasa ganuon kaming ayos nang isang grupo nang mga estudyante ang dumaan. Itinutok nang isang babaeng estudyante ang kanyang cellphone sa akin. "Piktyur, piktyur," ang sabi niya, na sinundan ng kanilang malalakas na tawanan.

"Huwag mo silang pansinin," ang sabi ni Krissa na medyo natatawa. "Halika na kasi, at nagugutom na rin ako."

"Ayoko,' ang sabi ko nang nagmamatigas. "Ikaw na lang ang kumain. Wala na akong gana."

Nagkibit balikat lang si Krissa, at saka tumalikod at naglakad pabalik sa canteen. Ako naman ay sumakay ng toki. Kumakalam na ang sikumura ko, sa totoo lang. Bumaba ako sa harap ng Abelardo Hall at dumiretso sa kariton ni Manong Fishball sa gilid ng Abelardo, tapat ng Plaridel. "Manong, squidball naman, tsaka kikiam," ang sabi ko, sabay abot ng beinte.

"Nagtitipid ka yata ngayon?" ang sabi ni Manong.

"Magastos ang pa-xerox," ang sabi ko. Totoo naman, din. Kinuha ko ang order ko at humingi nang sarsa, bago ako pumuwesto sa steps papasok ng Plaridel. Nasa ganuon akong ayos, kumakain ng kikiam, nang isang grupo ng mga estudyante sa Film Class ang duman. Isa sa kanila ang naglabas ng Cell Phone at itinutok sa akin. "say cheese," ang sabi n'ya, sabay pindot sa buton. Tumunog ang unit, na ang ibig sabihin eh nakuhanan na naman ako ng picture. Nagtatawanan sila habang papasok sila ng Plaridel.

Punyeta talaga ang araw na ito.

Inilabas ko ang cell phone ko at tinawagan si Krissa.

"Bakit, friend? Gutom ka na?" ang sabi ng hitad.

"Uuwi na ako," ang sabi ko. "Bad trip na ako."

"Pa'no ‘yung group work natin mamaya?"

"Papasok na lang ako nang maaga bukas," ang sagot ko nang naiinis.

"Ikaw," ang sagot ni Krissa na parang naiinis. "Wala ka na bang klase mamaya?"

"Com theory," ang sagot ko.

"Three units ‘yun, ano ka ba," ang paalala ni Krissa.

"Okay lang," ang sagot ko. "Ngayon pa lang naman ako a-absent kung saka-sakali."

Nagpaalam na ako at pinatay ang cell phone. May dumaang jeep na lalabas at dadaan ng Delta. Tamang-tama, ikako, kaya sumakay na ako.

Medyo maraming sakay, at kasya na lang ay tatlo. Umupo ako at kumampante na, nang masipat ng mata ko ang naka-upo sa harapan ko. Ang gagong inglesero kanina sa canteen. Maging ang buhong ay nagulat nang mamukhaan ako, pero bigla naman siyang ngumiti nang nakakaloko.

Naghahagikhikan naman ang mga katabi niya. Mga apat yata sila. Tatlong babae, at isang lalaki.

Talaga yatang minamalas ako. "Mama para," ang sabi ko. Tumigil naman kaagad ang jeep. Pababa na ako nang hawakan ako ng mayabang na inglesero sa braso.

"You don't have to get off the jeep because of me," ang sabi niya nang nakangiti.

"I'm not. So if you please, let me go," ang sagot ko.

Nagpalakpakan naman ang mga nakakaloko niyang mga kasama.

"Well, look whose speaking English now," ang sabi niya nang nakangiti nang pagkatamis-tamis.

"Bababa ka ba?" ang sabi sa akin ni Mamang driver na medyo naiinis. Hindi na ako sumagot. I brushed wind bag's hand off and stepped out of the jeep, saka ako naglakad nang mabilis patungo sa kabilang direksiyon. Narinig kong umandar ang jeep, kaya medyo nagdahan-dahan na ako nang may naramdaman akong tapik sa balikat ko kaya nilingon ko naman.

"Sorry, na," ang sabi niya.

Tinanaw ko ang papalayong jeep at nakikita ko ang mga kasama niya na nakangiti habang nakatingin sa amin. Tiningnan ko siya ulit. Hindi ako makapaniwalang nandito siya ngayon sa harap ko – ang mayabang na ingleserong gunggong – na bumaba ng jeep at heto't nagso-sorry sa akin.

"Sorry na," ang sabi n'ya ulit. "Maliit lang ang campus, at hindi magandang may kaaway. Nakakasira ng araw," ang sabi niya nang nakangiti.

Pero iba ang kanyang ngiti ngayon. Mas sinsero. Mas maamo. Hindi na nakakaloko.

"This ain't a fucking museum, you piece of goat shit!" ang sabi ko na ipinapaalala sa kanya ang mga kataga niyang binitawan na nagpa-init ng ulo ko kanina.

Tumungo siya at sandaling pumikit. Nang muli niyang iniangat ang kanyang mukha ay wala na ang kanyang ngiti. "I admit, I was way out of line," ang sabi niya nang mahinahon. Kasi nga lang kanina, para kang na-time warp duon habang kami naman ng mga kko ay naghihintay at gutom na gutom na.

Napapikit ako sa sobrang hiya. "Sorry. Gaano ba ako katagal kanina duon na nakatunganga?"

"Almost two minutes," ang sabi niya nang nakangiti na ulit.

Maaliwalas ang kanyang ngiti na lalong pinatitingkad ng kanyang mapupulang labi.

"I'm sorry," ang sabi ko ulit. "Kasalanan ko naman talaga."

Inilabas ng lalaki ang kanyang cell phone at binuksan ang picture ko na kinunan niya kanina sa canteen. Pinindot niya ang delete. "Hayan," ang sabi niya. "Wala nang bakas ang away natin kanina," ang sabi niya na nakangiti. "Ako nga pala si Aris," ang pakilala niya sa sarili, sabay abot ng kamay sa akin.

"Ako naman si baby boy," ang sagot ko na parang hindi nag-iisip.

Napakunot ang nuo ni Aris.

"Ah, hinde," ang sabi ko na parang nahimasmasan. "Ako si Buboy. Pero Robert ang tunay kong pangalan."

Napangiti lang si Aris. "Nice to meet you, baby boy."

[ITUTULOY]

[Part 02]

May dumaang jeep na lalabas at dadaan ng Delta. Tamang-tama, ikako, kaya sumakay na ako.

Medyo maraming sakay, at kasya na lang ay tatlo. Umupo ako at kumampante na, nang masipat ng mata ko ang naka-upo sa harapan ko. Ang gagong inglesero kanina sa canteen. Maging ang buhong ay nagulat nang mamukhaan ako, pero bigla naman siyang ngumiti nang nakakaloko.

Naghahagikhikan naman ang mga katabi niya. Mga apat yata sila. Tatlong babae, at isang lalaki.

Talaga yatang minamalas ako. "Mama para," ang sabi ko. Tumigil naman kaagad ang jeep. Pababa na ako nang hawakan ako ng mayabang na inglesero sa braso.

"You don't have to get off the jeep because of me," ang sabi niya nang nakangiti.

"I'm not. So if you please, let me go," ang sagot ko.

Nagpalakpakan naman ang mga nakakaloko niyang mga kasama.

"Well, look whose speaking English now," ang sabi niya nang nakangiti nang pagkatamis-tamis.

"Bababa ka ba?" ang sabi sa akin ni Mamang driver na medyo naiinis. Hindi na ako sumagot. I brushed wind bag's hand off and stepped out of the jeep, saka ako naglakad nang mabilis patungo sa kabilang direksiyon. Narinig kong umandar ang jeep, kaya medyo nagdahan-dahan na ako nang may naramdaman akong tapik sa balikat ko kaya nilingon ko naman.

"Sorry, na," ang sabi niya.

Tinanaw ko ang papalayong jeep at nakikita ko ang mga kasama niya na nakangiti habang nakatingin sa amin. Tiningnan ko siya ulit. Hindi ako makapaniwalang nandito siya ngayon sa harap ko – ang mayabang na ingleserong gunggong – na bumaba ng jeep at heto't nagso-sorry sa akin.

"Sorry na," ang sabi n'ya ulit. "Maliit lang ang campus, at hindi magandang may kaaway. Nakakasira ng araw," ang sabi niya nang nakangiti.

Pero iba ang kanyang ngiti ngayon. Mas sinsero. Mas maamo. Hindi na nakakaloko.

"This ain't a fucking museum, you piece of goat shit!" ang sabi ko na ipinapaalala sa kanya ang mga kataga niyang binitawan na nagpa-init ng ulo ko kanina.

Tumungo siya at sandaling pumikit. Nang muli niyang iniangat ang kanyang mukha ay wala na ang kanyang ngiti. "I admit, I was way out of line," ang sabi niya nang mahinahon. "Kasi nga lang kanina, para kang na-time warp duon habang kami naman ng mga kaklase ko ay naghihintay at gutom na gutom na."

Napapikit ako sa sobrang hiya. "Sorry. Gaano ba ako katagal kanina duon na nakatunganga?"

"Almost two minutes," ang sabi niya nang nakangiti na ulit.

Maaliwalas ang kanyang ngiti na lalong pinatitingkad ng kanyang mapupulang labi.

"I'm sorry," ang sabi ko ulit. "Kasalanan ko naman talaga."

Inilabas ng lalaki ang kanyang cell phone at binuksan ang picture ko na kinunan niya kanina sa canteen. Pinindot niya ang delete. "Hayan," ang sabi niya. "Wala nang bakas ang away natin kanina," ang sabi niya na nakangiti. "Ako nga pala si Aris," ang pakilala niya sa sarili, sabay abot ng kamay sa akin.

"Ako naman si baby boy," ang sagot ko na parang hindi nag-iisip.

Napakunot ang nuo ni Aris.

"Ah, hinde," ang sabi ko na parang nahimasmasan. "Ako si Buboy. Pero Robert ang tunay kong pangalan."

Napangiti lang si Aris. "Nice to meet you, baby boy."

"The pleasure is mine," ang sagot ko naman.

Ngumiti ulit si Aris na'ng pagka-tamis-tamis. "tack så mycket," ang sagot n'ya.

ANG GAGO KONG PUSO

Dahil alam niyang hindi pa ako kumakain ng mahusay kaya niyaya niya ako sa Mc Donalds sa Philcoa. Libre daw niya, pang-bawi sa pang-aasar na ginawa niya sa akin kanina sa canteen.

Ako pa ba ang tatanggi?

Habang kumakain ako ay nagkwento naman siya ng buhay n'ya. Irregular second year student si Aris, isang mistisong Pilipino na lumaki sa bansang Sweden. Isang bansa na minsan ko nang narinig na binanggit ng isang kandidata sa Miss Universe. Maliban duon ay wala na akong nalalaman pa tungkol sa Sweden.

Nagmukha talaga akong tanga nang banggitin sa akin ni Aris na Sweden ang bansang tahanan ng Nobel Peace Prize.

"Thank you for informing me," ang sabi ko na hiyang-hiya sa ipinakikita kong ka-engotan.

"Ingen orsak!" ang sagot naman niya nang hindi pa rin tumitigil sa kangingiti.

Pilipino daw ang tatay n'ya. Nagtrabaho nuon bilang isang OFW sa Scandinavia. Duon na niya nakilala ang ina ni Aris. "Mataas kasi ang pangarap ni daddy, kaya nag-aral sa culinary school," ang kwento niya. "Education ang tinapos niya, pero building maintenance ang trabaho niya du'n. Naisip n'yang mag-aral magluto para may options pa siyang iba. Sa culinary school na niya na-meet si mommy."

"Eh ‘di ang sasarap ng mga kinakain mo nuon?" ang tanong ko.

Natawa si Aris. Dinukot niyang bigla ang kanyang wallet at hinugot mula roon ang picture ng isang batang pagka-taba-taba. "'Yan ako n'ung nasa grammar school ako.," ang sabi niya nang may pagmamalaki.

Hawig na hawig ng bata sa larawan ang mukha ng Santo Niño. "Bakit kulot ang buhok mo dito?"

"Dati y'un," ang sabi niya. "N'ung mag-junior high ako eh ipina-straight ko ang buhok ko."

Tiningnan ko nang maiigi ang larawan ng batang kulot. "Bagay naman sa ‘yo ang kulot, ah," ang sabi ko.

"Ayoko," ang sabi niya na parang diring-diri. "Parang may bulbol ako sa ulo."

Pinukulan ko ulit siya ng tingin. Napansin naman niya na tinititigan ko siya kaya tumigil siya sa pagkilos at hinayaan niya akong pagmasdan siya.

Ako pa ang unang na-embarrass.

"Bagay naman s'yo ang buhok mo ngayon," ang sabi ko na lang.

"I gather that you like what you see," ang sabi niya.

Nagpatay malisya ako sa insinuation ng tanong niya. "Bagay sa ‘yo," ang ulit ko.

Bahagyang napawi ang ngiti sa kanyang mukha. Patuloy niya akong tinitigan, na para bang pinag-aaralan ako nang mabuti. Maya-maya pa bumuntonghininga siya, saka ngumiti ulit. "Sige na nga."

Nanahimik ako at ipinagpatuloy ko ang pag-kain. Umaandar sa isip ko kung ano ba ang nagawa ko kanina. May nasabi ba ako, o ikinilos kaya para pagdudahan ako ng taong ito? Hindi maalis sa isip ko ang takot na baka hindi pa tapos ang away naming dalawa.

Na malamang sa hindi eh pinapa-pusoy ako ng kumag na ‘to para makakuha siya ng bagong armas na ipangbo-boldyak sa akin.

Kung makapag-tanong siya eh sigurado ko na na pinagdududahan niya akong bakla. Siguro ay iniisip niya na pinagnanasahan ko na s'ya.

Tsikinini n'yang magang-maga! Hinding-hindi ko siya bibigyan ng granadang pwede n'yang pasabugin sa ulo ko.

Narinig ko na nag-click ulit ang cell phone n'ya. Tiningnan ko s'ya. Kinikunan na naman n'ya ako ng picture.

"Bakit?" ang tanong ko.

"Mas maganda ngayon ang kuha mo dito," sabi n'ya. "Kanina sa canteen, nakasibanghot ang mukha mo sa inis," ang dagdag n'ya, sabay bungisngis.

"You took my picture,' ang sabi ko na medyo naiinis ulit, kahit hindi ko pinakikita.

"Ja," ang sagot n'ya.

"Without my permission," ang dagdag ko.

"Ja," ang sagot ulit n'ya na parang walang anuman. "I liked the way you looked while you were biting into that chicken drumstick," ang paliwanag n'ya.

Namutla ako. Kung dahil sa embarrassment or sa inis eh hindi ko na alam. Tumayo siya sa kinauupuan n'ya at lumipat sa tabi ko. Inakbayan ako saka iniumang ang camera ng phone n'ya sa amin. Nag-flash pa s'ya ng "v" sign saka n'ya pinindot ang buton.

CHAT NAMIN NI SHIELA

"'musta na?"

"'kaw ang kamusta na. malamig baguio, dib a?"

"k lang din. Naka-adjust knb?

???

"sa environment ng diliman. Paistar lahat ng nand'yan, dib a?

care ko sa kanila? Wag lang nila akong kantiin at talagang lalatayan ko sila.

kmusta naman d boys?

what boys? After two months eh kumekendeng na yata lahat nang may dangling modifiers sa klase namin.

lol!

may boyfriend ka na ba?

la p nga. At wa me balak.

???

daming koreano dito. Lintek at ako pa yata ang natipuhan. Talsik laway na, amoy kimchi pa. ligawan mo na kasi ako friend, para Masaya.

hibang!

kalimutan mo na si kuya. Necrophilia is so unhealthy.

baliw!

sige na friend. I will be your personal whore. Let's do it morning, noon, ‘till nite.

ROFL!!!

tapos you'll be my personal man whore.

laswa naman n'un.

I'll suck you dry.

he he he

you'll be the cream in my coffee…

letse! He he he

we'll do it on my bed, on the floor, sa bus, sa park, sa mcdo

tapos lalagyan ko ng kandado ang belt mo para ako lang ang nakakahawak nang titi mo…

and when people ask about the lock, sasabihin mo that you are my slave, and that I own you

I will lick you, bite you, suck you, eat you, chew you, swallow you, drink you, fuck you, digest you

still there?

katakot ka.

he he he

matagal ka na bang nagnanasa sa akin?

kapal mo!!! Kapal talaga!

katakot ka kaya. Malay ko ba>?

he he he

lick me, bite me, swallow me?

kaya hindi ka dapat natutulog nang mahimbing, dahil baka bigla na lang kitang sagpangin.

takot ako!

seriously. I'd like to try it with you.

bakla, tumigil ka.

hindi nga.

shit, ano ba?

I'm serious. ;)

bakit naman?

kasi kakilala kita. Alam ko na you will not willingly harm me.

at marunong kang magtago ng sikreto.

and I've always wondered what it would be like to touch you (waggles eyebrows) 

still there?

ang sama ng biro mo.

not joking.

maghanap ka na lang ng gwapo sa mga kaklase mo, tapos samahan ko kayo.

tapos manunuod ka?

yes naman

tapos sasalakayin mo siya kapaglibog na libog na s'ya?

depends…

tinitigasan ka na?

ano ba????

shut your pc down and pcik up the phone.

wala ako sa bahay, nasa net café ako, ano ba?

saying

kets ba?

tatawagan sana kita. phonesex tau 

shet naman, nilalagnat ka ba?

  

k ka lang ba?

I'm crying…

Sandali akong natigilan. Hindi madalas umiyak si Shiela. Kinuha ko agad ang cellphone ko at tinawagan s'ya.

"Hello?" ang sagot n'ya na medyo mahina ang boses.

"Why friend?" ang tanong ko.

"Nami-miss ko si kuya," ang sabi niya na humihikbi.

That was all that she needed to say. Nang mga sandali'ng ‘yun ay gusto ko sanang tawirin ang malawak na lupain na naghihiwalay sa amin. My friend is hurting, and I really want to comfort her. To comfort my sister-in-law-in-principle.

"May pamasahe ka ba pababa ng Baguio? Ang tanong ko kay Shiela.

"Loko ka, may exam pa ako sa first class ko sa Lunes," ang sagot n'ya.

"Kita tayo sa Cabanatuan," ang sabi ko. "It's our half way. Tutal, week end naman."

"Friend, I'm so sad," she wailed.

"Kawawa naman ang friend ko," ang sabi ko na parang kinakausap ang isang bata. "Don't worry, brother-in-law is here…"

Ikinatawa n'yang bigla ang sinabi ko.

"I'll tuck you into bed later, and sing you a lullabye so you can sleep," ang dagdag ko nang pabulong.

"Will you kiss me," ang tanong n'ya na parang batang naglalambing.

"Of course I will," ang sagot ko nang mahina. "I'll even kiss your eyes, and wipe your tears away with my lips."

"Where will we sleep naman sa Cabanatuan, wala naman tayong kilala d'un," ang sagot n'ya na nagbe-beybi talk.

"We'll sleep in a motel," ang sagot ko.

"Will you make love to me?" ang tanong ni Shiela. Letse, ano ba ang nangyayari sa babaing ito?

"Yes," ang sagot ko na lang. "Tenderly."

Sandaling tumahimik si Shiela, pero naririnig ko ang impit niyang mga hikbi.

"What's wrong, baby?' ang tanong ko na alalang-alala na.

"I hate it here," ang sabi ni Shiela na halos umiyak na nang tuluyan. "I want to go back to Laguna. I want things the way they were."

I know it's some sort of birth pains that Shiela must endure, and survive if she's going to make it at all in Baguio. She misses her family badly, at masakit talaga ang mawalay, lalo pa at dalawa na lamang silang mag-ina. We talked well into the night. Naubusan ako nang load at one point, kaya kinailangan ko pa uling bumili ng load sa 7-11. We talked about our days in high school. Pinag-usapan din naming ‘yung lalaki na binugbog n'ya nu'ng senior year naming matapos ipagkalat ng kumag na crush na crush siya ni Shiela. Pinag-usapan naming ang iba't-ibang mga bagay, pati na ang perennial debate na kung sino sa GMA7 at ABS-CBN ang tunay na mas sikat. It was an aimless, senseless talk about familiar things. Mga bagay na pinagdaanan na naming na pwedeng alalahanin.

Dahil ‘yun na lamang ang pwede naming gawin. Ang alalahanin ang mga bagay-bagay. Hindi na naming pwedeng balikan pa ang mga ito at ulitin, at tingnan kung mababago pa ang kalalabasan.

"Nami-miss mo rin ba si kuya Niel?" ang tanong ni Shiela sa akin.

Masakit para sa akin ang madinig ang pangalan n'ya. Parang punyal ito na humihiwa sa dibdib ko. "Araw-araw eh naalala ko s'ya," ang sagot ko.

Ni hindi ko maikwento kay Shiela na araw araw kong nililibot ang campus. Sa library ay palagi kong iniisip kong naupo rin ba si Niel sa silya na inuupuan ko. Kung nahawakan rin ba n'ya ang mga librong binabasa ko.

Hindi ko maikwento kay Shiela na paulit-ulit kong hinahanap ang Salisbury Steak na kinakain ni Niel nuon, hanggang sa sabihin sa akin ni Kuya Albert na matagal nang hindi nag-renew ng kontrata sa canteen ‘yung may ari ng food services na binibilhan nila ni Niel.

Minsan ay nakakita ako ng library card sa likod ng isang libro na kung saan ay nakasulat ang pangalan ni Niel bilang isa sa mga humiram. Matagal kong tinitigan ang card na ‘yun, bago ko pinagpasyahang kunin ito.

Isa itong konkretong bakas na naiwan ng tao na hindi ko malimot-limutan.

Pero ang pinakamasakit na hindi ko masabi kay Shiela ay ang katotohanan na hindi ko na maalala ang mukha ni Niel. Para na itong malabong larawan sa aking isipan.

"Do you still love him?" ang tanong ni Shiela.

Biglang nag-flash sa isip ko ang mukha ni Aris. Nakangiti ito na parang tuwang-tuwa sa mundo niyang ginagalawan.

"Do you still love him?" ang tanong ulit ni Shiela.

Bumuntong hininga na lamang ako nang malalim, at hindi sumagot.

[Part 03]

Narinig ko ulit ang tunog ng camera ng cellphone.

Iniangat ko ang mga mata ko mula sa pagkaing nilalantakan ko. Tama nga ang hinala ko. Si Aris.

May dalawang linggo rin mula n’ung huli kaming nagka-usap.

“Tagal mo’ng nag-hibernate,” ang bati n’ya nang nakangiti. Napansin ko na nakapako ang tingin niya sa upuan na nasa gawing kanan ko. Ang upuan kung saan ko inilapag ang aking bag. Tiningnan din niya ang nakabalot na ensaymada na nakapatong sa table.

Ngumiti ulit siya.

“Kumain ka na ba?” ang tanong ko.

“Ja. Katatapos ko lang. Gusto sana kitang kasabay, pero dalawang linggo ka namang naglaho,” ang sabi niya, sabay upo sa silya na nasa harapan ko.

“Marami lang akong ginagawa,” ang palusot ko.

Ang tutuo n’un eh hindi ko gustong magpakita sa kanya. Unang-una ay naguguluhan ako sa sarili ko. Mula nang magkakilala kami ay binuhusan niya ako nang kakaibang atensiyon na talagang nakakataba ng puso. Natutuwa ako kapag kinukuhanan niya ako ng larawan. Natutuwa ako kapag pinapanood niya akong mag-basa.

Kung anu-anong interpretasyon ang naglalaro sa isipan ko patungkol sa inuugali n’ya. Ayaw kong isipin na may gusto sa akin ang mokong na ito dahil baka lang ako mag-mukhang tanga kapag nagkataong mali ang akala ko.

“May kapatid ka ba, o solo kang anak?” ang tanong ko.

Kumunot ang nuo niya, bagamat nakangiti pa rin. “Bakit mo naitanong?”

“Playful ka kasi,” ang sabi ko. “Siguradong bunso ka.”

Natawa siyang bigla. “May baby brother ako,” ang sagot niya. Binuksan niya ang kanyang bag, kinuha ang kanyang wallet at hinugot mula duon ang isang larawan ng batang naka-higa sa hospital bed at may nakakabit na dextrose. Nasa larawan din si Aris, naka-hospital gown at nakatabi sa bata. “Si Justin.”

“Kamusta na siya?” ang tanong ko habang nakatingin sa larawan.

“Patay na s’ya,” ang sagot ni Aris. “Five years ago pa ‘yan. He died of leukemia.”

Tiningnan ko ulit nang mas maigi ang larawan. Nakangiti man si Aris dito ay bakas naman ang kanyang kalungkutan. Isinauli ko agad ang larawan kay Aris.

“Ikaw?” ang tanong naman ni Aris.

“Dalawa lang kami ni kuya,” ang sagot ko. “Hindi ba nakilala mo na s’ya sa office ng Colegian?”

Umiling si Aris. “What I meant was, who are you mourning for?”

Ako naman ang kumunot ang nuo.

“I hope you don’t mind,” ang sabi n’ya. “I just notice a few things. Like that chair to your left, and the bread. They’re always there. Kahit n’ung nasa Jollibee tayo. You always have a bread on the table, na hindi mo naman kinakain. You always keep the left chair occupied with your bag, na parang may katabi ka.”

Hindi ako makasagot. Hindi ko rin malunok-lunok ang pagkain sa bibig ko na kanina ko pa nginunguya.

“Kung ayaw mong sabihin, okay lang,” ang sabi ni Aris na nakangiti ulit.

Hindi ko na nagawang tapusin ang kinakain ko. Nagpasintabi ako kay Aris at dinampot ko ang tinapay at mga gamit ko at tahimik akong umalis.

Sinundan ako ni Aris hanggang sa labas ng canteen. “Did I offend you?” ang tanong niya, bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha.

“Hindi,” ang sagot ko.

“Kung ganyang nagingilid ang luha mo, then it must be something big,” ang sabi niya.

Hindi ko napigilan na dumaloy ang luha ko.

Inakbayan ako ni Aris at marahang inilakad papalayo sa mga tao. Naglakad kami papunta sa may sunken garden, kung saan ay pinaupo n’ya ako sa ilalim ng isang puno. Hindi naman ako umaatungal sa pag-iyak. Dangan nga lamang at hindi ko magawang magsalita ng diretso.

Bumili si Aris ng dirty ice cream mula sa nagdadaang mamang sorbetero, at ibinigay n’ya sa akin ang isa. Iyak man ako ng iyak ay kinain ko pa rin ang ice cream para kako makakalma ako. Tumunog ang cell phone ni Aris. Saglit niya tiningnan kung sino ang nag-text, saka pinatay ang unit.

“Bakit hindi mo sagutin?” ang tanong ko nang nagiginig ang tinig.

“Because you need my complete attention now,” ang sagot n’ya.

“Okay lang ako,” ang sagot ko, sabay ngiti.

Tumawa si Aris. “Okay ba ‘yan na para kang tinatakasan ng bait.”

Gusto ko sanang sabihin na okay lang ako. Ayaw kong aminin sa kanya ang pangungulila ko. Ang hirap na dinadanas ko sa pakikisama sa mga kaklase ko. Ang pilit kong pagpapakatatag para sa aming dalawa ni Shiela, na lalong mas pinahirap nang pagkakalayo namin sa isa’t-isa.

“Alam mo ba na ikaw ang itinuturing ko na kaibigan dito?” ang sabi ni Aris, out of no where. “N’ung una kasi tayong nagka-bangga sa canteen, you showed your true self. Kung ibang tao ‘yun, dadaanin na lang sa pananahimik at pagpapakita ng manners, saka ako gagawan ng usapan kapag hindi na ako nakaharap. Kaya ko naisip na makipag-bati agad sa ‘yo. I’d rather have one friend who is true, in whatever circumstances we may find ourselves in, kesa naman sa isang lupon nga kayong barkada na hindi naman ninyo alam ang tutuong ugali ng isa’t-isa.”

“Hindi ba may mga kabarkada ka naman?” ang tanong ko.

Ngumiti ulit si Aris. “Mga incidentals lang kami sa isa’t-isa. We’re classmates, so we naturally stick together. Iba ‘yung tipo nang kaibigan na pinagtagpo kayo nang tadhana. Like childhood friends whom you first met in the community playground, or on the streets. Friends whom you met by chance. Friends who don’t pretend. And they don’t need to.”

Kaibigan lang ang turing n’ya sa akin. Tama. Dapat ko nang tigilan ang mga kalokohan sa isip ko.

Tinitigan ako ni Aris ng diretso. “I really want to be close to you. Pero nararamdaman ko na may nakatayo sa pagitan natin.”

Kinabahan ako. “You want to be close to me?”

Ngumiti lang ulit si Aris. “I’m from Sweden. I don’t play games. I don’t believe I wasn’t acting vaguely sa mga ipinapakita ko sa ‘yo. I like you, and I’m not ashamed to show it. Hindi mo lang siguro napapansin.” Tiningan ni Aris ang nakabalot na ensaymada na nakapatong sa mga gamit ko. “Hindi mo lang siguro napapansin, dahil sa kanya.”

[Part 04]

Tinitigan ako ni Aris ng diretso. "I really want to be close to you. Pero nararamdaman ko na may nakatayo sa pagitan natin."

Kinabahan ako. "You want to be close to me?"

Ngumiti lang ulit si Aris. "I’m from Sweden. I don’t play games. I don’t believe I was acting vaguely sa mga ipinapakita ko sa ‘yo. I like you, and I’m not ashamed to show it. Hindi mo lang siguro napapansin." Tiningan ni Aris ang nakabalot na ensaymada na nakapatong sa mga gamit ko. "Hindi mo lang siguro napapansin, dahil sa kanya."

Tumutulo na ang ice cream sa daliri ko pero hindi ko magawang kumilos.

Hindi ko magawang umayos.

Naramdaman ko nang dampian ako ni Aris ng halik sa nuo. Napapikit ako.

Naramdaman ko ang mainit niyang labi sa labi ko. Naramdaman ko nang malaglag ang natitirang ice cream sa pantalon ko, pero sheet talaga, wala akong paki-alam.

Kalahating minuto na yata nang matapos akong halikan ni Aris, pero hindi ko pa rin magawang dumilat.

Naramdaman ko ang kanyang kamay na may hawak na panyo, habang pinupunasan niya ang ice cream sa pantalon ko. "Hoy, ano ka ba?" ang tanong niya na medyo mahina.

Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ng mga sandaling iyon. Sa isip ko ay sandali kong nakita si kuya Niel nuong araw nang Pasko. Malinaw na malinaw ang kanyang hitsura – ang kanyang may kahabaang buhok, ang kanyang makapal na kilay, ang kanyang matamis na ngiti, at ang mapapapanglaw na mga mata na parang puno ng lungkot. Nasa harapan ko siya, nakangiti, kumakaway saka siya tumalikod at dahan-dahang naglakad papalayo.

"Pre, ano ‘yan? Na-stroke?" ang tanong ng kung sinong miron mula sa kung saan.

"Hindi," ang alanganing sagot ni Aris. Ni Aris ko.

"Baka taga-College of Fine Arts ‘yan," sabi naman ng isang mirong babae, mula rin kung saan. "Madalas silang ganyan, nagpe-performance art."

"Baka taga UP-Tropa!" sagot pa nang isa.

Gusto ko sanang sabihin na "Letse! Magsitahimik nga kayo at nag-mo-moment ako!" pero kahiyaan na ang nagaganap.

Ang totoo, hindi ko magawang dumilat para tingnan si Aris. Si Aris ko.

"Hindi," ang sagot naman ni Aris sa mga miron. "Kasama ko ‘to. Ganito lang talaga ‘to. Eccentric."

Naririnig kong isa-isang umalis ang mga miron.

"Are you nuts?" ang paangas na bulong ni Aris. "Keep this up and I’m leaving you here!"

Bigla akong napadilat. Naka upo sa harap ko si Aris. Nakatingin sa akin at salubong ang kilay. Pinunasan niya ang tumutulong ice cream sa mga daliri ko. Matapos nito ay tinulungan niya akong tumayo saka niya ako inilakad. Papalayo.

"Man, you’re really something," ang bulong niya na may pagka sarcastic. "For a while there I thought you were going boinkers on me. What happened?"

"Ikaw, eh," ang naisagot ko lang na nanghihina.

"Me?" ang tanong ni Aris na parang nagulat. Ngumiti siya ng kanyang lop-sided grin. "I did that to you?"

Hindi ko na nagawang sumagot pa. Hinalikan ko siya sa labi. Kahit pa malapit kami sa Apacible Street kung saan ay dumadaan ang maraming estudyante papunta ng Gonzales Hall.

Kahit pa nararamdaman kong maraming tumitigil at tumitingin sa amin.

Kahit pa may dumaang jeep na toki, at narinig kong nagpalakpakan ang ilang mga bading na sakay nito.

Wala akong paki-alam.

PAGKABUHAYNuon ko lang nalaman kay Aris na sa Visayas Avenue lang pala siya nakatira. Ako naman ay malapit din lang sa may Delta. Maaga kaming umalis nang campus at hindi na umatend ng iba pa naming mga klase.

Bagamat na sa taxi kami eh hindi namin magawang mag-usap. Ewan ko s’ya pero hindi ko rin mapigilan ang ngiti sa mga labi ko. Paminsan-minsan ay tinatapunan ko siya ng tingin. Ngingitian niya ako, pero hindi pa rin namin magawang mag-usap.

Nanginginig ang buong kalamnan ko, at ramdam na ramdam ko ang panlalamig ng buong katawan ko habang umaandar ang taxi.

"Nag-aaway ba kayo?" ang tanong ng mahaderong mamang drayber.

Pareho na lang naming idinaan sa iling.

Pagdating sa harap ng bahay nila sa baranggay Vasra eh pinatigil ni Aris ang taxi. "Shet, nandyan ‘yung kotse ni Mama," ang sabi niya na parang nagpa-panic.

"Mama, sa may Delta na lang tayo," ang sabi ko sa drayber.

Umandar naman ulit ang taxi ni mamang gangster. Pagdating sa Road 1 eh lumiko ang taxi papuntang Mindanao, saka naman tinahak nito ang daan papuntang West Avenue

Tahimik pa rin kami.

Paminsanminsan eh sinisipat-sipat kami ni mamang drayber ng tingin sa kanyang rearview mirror. May naglalarong ngiti sa kanyang labi.

"Mag-boyprend kayo, no?" ang tanong ng damuho.

Parang may kung anong malaswa sa pandinig nang sabihin niya iyon.

‘Sige nga, kiss nga kayo," ang dagdag pa ni manong gangster na parang tuwang-tuwa.

"Can you just focus on your driving," ang naiinis na sagot ni Aris.

[Part 05]

by: Kulit

Paminsanminsan eh sinisipat-sipat kami ni mamang drayber ng tingin sa kanyang rearview mirror. May naglalarong ngiti sa kanyang labi.

“Mag-boyprend kayo, no?” ang tanong ng damuho.

Parang may kung anong malaswa sa pandinig nang sabihin niya iyon.

‘Sige nga, kiss nga kayo,” ang dagdag pa ni manong gangster na parang tuwang-tuwa.

“Can you just focus on your driving,” ang naiinis na sagot ni Aris.

Di nagtagal at tumigil ang taxi sa harap ng two-storey apartment na inuupahan namin ni kuya. Binayaran namin ni Aris ang drayber, saka kami nagmamadaling bumaba.

Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay nanlalamig ang buo kong katawan, at nararamdaman ko na nanginginig ang aking mga kalamnan. Para ring lumalangoy sa malamig na tubig ang utak ko. Saliwa ang lahat-lahat.

Hinawakan ako ni Aris sa kamay at nginitian. Alam kong nakatanghod sa amin si Aling Belen, ang may ari ng tindahan sa tapat n gaming tinitirhan. Pero wala akong paki-alam.

Pumasok kami ni Aris ng gate. Hindi ako magkandatuto sa pagsuot ng susi sa pintuan. Basang-basa na ang likuran ko ng napakalamig na pawis. Sa tabi ko ay kalmado lamang na nakatayo si Aris. Naghihintay.

Sa wakas ay nabuksan ko rin ang pinto. Agad kaming pumasok ni Aris sa loob at isinara ito. Tahimik ang loob ng bahay.

“Gusto mong uminom ng malamig?” ang tanong k okay Aris. Pero halik ang isinagot niya sa akin.

Isang masidhi, malalim, at napakatamis na halik na pumupukaw sa aking uhaw. Humahaplos sa aking pagod na puso. Pumapawi sa aking lumbay.

Hindi ko mapigilan ang umiyak habang hinahalikan ko si Aris. Nararamdaman kong umaalpas mula sa aking pagkatao ang lahat ng mga naghalo-halong emosyon na hindi ko nabigyang pagkakataong dumaloy nang malaya sa aking katauhan. Sa bawat luhang dumadaloy, pakiramdam ko ay ako’ng nahuhugasan. Nalilinis.

Hindi naman nagtatanong si Aris kung bakit ako lumuluha. Bagkus ay pinunasan niya ng kanyang mga halik ang mga luhang malayang dumadaloy sa aking pisngi.

Umakyat kami sa ikalawang palapag ng apartment at pumasok sa kuwarto ni kuya kung saan may airconditioner. Binuksan ko ang aircon. Naupo kami sa kama ni kuya at masuyong ipinagpatuloy ang aming pagniniig. Nanginginig ang aking mga kamay habang unti-unti kong binubuksan ang mga butones ng damit ni Aris.

Nanuot sa aking sentido ang napakatamis na halimuyak ng Cool Water na siyang cologne ni Aris. Pinuno nito ang bawat sulok ng aking kamalayan, at wari’y marahan akong idinuyan.

Buhay na buhay ang aking pakiramdam, at wari’y nagbabaga ang bawat dampi ng mga halik ni Aris sa aking balat: Nakakasunog. Nakakapag-ningas.

Ginantihan ko ang bawat mapupusok niyang halik. Pilit kong hinihigop ang kanyang hininga. Pakiramdam ko’y nagsasanib ang aming mga kaluluwa.

Sandali kaming tumigil at sabay naming ipinagpatuloy na buksan ang saplot ng isa’t-isa. Nanginginig ang aking mga kamay, na sandaling hinawakan naman ni Aris. Ipinatong niya ang aking mga palad sa kanyang mga hita, at masuyo niyang itinuloy ang pag-bubukas ng aking pang-itaas.

Tila may sariling isip naman ang aking mga kamay na marahang gumapang papunta sa kanyang sinturon. Binuhol ng mga daliri ko ang kanyang leather belt, at nanginginig man ay nagawa pa rin nitong buksan ang zipper ng kanyang pantalon.

Pakiramdam ko’y nagliliyab ang naninigas na niyang laman. Aninag na aninag ko ito sa kanyang manipis, at kulay itim na nylon underwear. Masuyo kong hinaplos ang nangangalit niyang pagkalalaki. Makailang ulit itong pumintig-pintig, na sinundan ng isang malalim na buntong-hininga ni Aris.

Muli niya akong nilunod sa kanyang matamis na halik. Naramdaman ko na bumukal mula sa kaibuturan ng aking tigang na puso ang kakaibang buhay. Iminulat ko ang aking mga mata.

Maliwanag ang buong paligid, at buhay na buhay ang bawat kulay.

Mabangong-mabango ang samyo ng buong paligid.

Ramdam na ramdam ko ang kakaibang init ng katawan ni Aris dahil sa lamig na dulot ng aircon.

Napakalapit na ng kanyang katawan sa akin. Sa wari ko ay wari kami’ pinag-iisa ng kakaibang kapangyarihan na nuon ko lamang nakikilala.

Nanunuot sa aking ilong ang matamis na halimuyak ng katawan ni Aris.

Ng Kanyang hininga.

Hindi ko napigilan ang aking sarili ng kagatin ko siya sa kanyang leeg.

Idiniin naman ni Aris ang kanyang pisngi sa akin, habang marahan niyang ipinatong ang kanyang palad sa aking batok upang idiin pa ang aking pagkaka-kagat sa kanyang leeg. May nalasahan akong bahagyang alat.

Hindi ko maipaliwanag, pero tumulo ang aking luha. Itinigil ko ang pagkakakagat ko sa leeg ni Aris, at nagulat ako nang may nakita akong bahagyang dugo.

May bahid din ng dugo ang aking labi. Hindi naman ito pinansin ni Aris at muli niya akong sini-il ng halik.

Pinagapang ko ang aking labi sa kanyang matitipunong dibdib. Ramdam na ramdam ko ang init sa aking labi. Naririnig ko ang tibok ng kanyang puso.

Nararamdaman ko ang buhay na dumadaloy sa kanyang katawan.

Sa kaibuturan ng aking pagkatao ay may umusbong na kakaibang pagnanasa: nais kong angkinin ang buhay ni Aris. Nais kong maging bahagi siya ng aking buong pagkatao.

Nais kong maging si Aris!

Hindi ko napigilan ang aking sarili at muling dumiin ang aking mga ngipin sa kanyang kanang utong.

Marahil sa sakit ay bahagya akong sinabunutan ni Aris. Idinilat ko ang aking mga mata upang silipin ang kanyang mukha.

May luhang tumutulo sa kanyang pisngi.

Iniangat ko ang aking mukha at hinalikan ang luha sa kanyang pisngi.

Maging ito ay napakatamis.

Pinupog ko nang halik ang kanyang mukha. Ang kanyang mga mata.

Ihiniga ko si Aris sa kama. Kinuha ko ang aking panyo mula sa aking pantalon at piniringan ko ang kanyang mga mata.

Hindi naman siya tumanggi.

Hinlikan ko siya sa kanang tenga at binulungan: “akin ka.”

Saka ko tuluyang hinarap ang kanyang galit-na-galit na pagka-lalaki.

Hindi ko man lubusang alam ang aking ginagawa, hindi ko rin naman kayang pigilan ang aking sarili.

Maharot kong pinaglaro ang aking dila sa ulo nito. Paminsan-minsan ko ring isinusubo ang ulo. At dahil sa hindi ko talaga alam ang aking ginagawa ay salit-salitan ko itong isinusubo ang ulo, dinidilaan at sinasalsal.

Sinubukan kong isubo ang kalahati ng kabuuan nito. Dahil sa nahihirapan ako ng kaunti ay iniyakap ko ang aking bisig sa hita ni Aris upang maidiin ko siya papalapit sa akin.

Langhap-na-langhap ko ang kanyang buhay.

Ilang saglit pa ay naramdaman ko ang pag-sirit ng mainit niyang katas sa aking bibig. Lasang-lasa ko ang pinaghalong alat at tamis.

Inalis ni Aris ang piring na panyo sa kanyang mata at agad na hinila ang aking mukha papalapit sa kanya. Siniil niya ako ng halik.

Pilit na pinaglaro ang kanyang dila sa aking bibig.

Tumulo naman sa pagitan ng aming naghihinang na mga labi ang kanyang katas.

Ihiniga ako ni Aris at patuloy na hinalikan. Ipinatong niya ang kanyang katawan sa akin. Hinawakan niya sa kanyang palad ang aming mga titi, saka sabay na sinalsal.

Napapikit ako sa kakaibang sensasyon na nararanasan ko. Para kaming hinihinang upang maging iisang nilalang. Isang kakaibang obra na likha ng isang magaling na alagad ng sining.

Nang sumirit ang aking katas ay umikot ang aking paningin. Bigla akong naghabol ng hininga.

Naririnig ko ang pintig ng aking puso. Ang kabog sa aking dibdib.

Pagod na pagod na nahiga si Aris sa aking tabi. Niyakap ko siya, at ako naman ay kanyang pinagbigyan.

Pagkatapos ng napakahabang panahon, nakaramdam ako ng kakaibang kapayapaan.

Nakasumpong ako muli ng panibagong buhay.

Source: bioutloud.net