Against All Odds Book 2 (19)

By: Migs

Blog: miguelsshortbisexualstories.blogspot.com

E-mail: miguisalvador@yahoo.com

Hindi napigilan ni Dan ang sarili na tanungin ang sarili. Natatandaan niyang ilang beses ng pahapyaw na sinabi sa kaniya ni Bryan ang maaaring tungkol sa sekswalidad ng kapatid pero ilang beses niya rin itong binalewala at ikinibit balikat. Sunod niyang tinanong sa sarili ay kung ano ang kaniyang dapat maramdaman sa nalamang ito at kung ano ang dapat niyang maging reaksyon.

“What the hell is wrong with you?!” taas kilay na tanong ni Bryan sabay ikinumpas kumpas pa ang kamay,

“Oh---uhmm--- Yes, I think you should buy her a book and not a lingerie.” wala sa sariling sagot ni Dan sabay halo ng kaniyang nilulutong ulam, tila naman nagising sa isang mabisang sumpa si Dan nang marinig niya ang malakas na pagtawa ni Bryan.

“What?” natatawa naring tanong ni Dan nang makita niya ang maluha-luha dahil sa katatawa na damulag sa kaniyang harapan habang hawak hawak ang tiyan na miya mo ang pagtawa na iyon ang nagtutulak na mahirapan siya sa pag-hinga.

“That question was like fifteen topics ago. I wasn't even asking you right now. All I said before you began getting weird and talking about books and lingerie's is that how I'm thankful that you're here to cook for my brother and I.” saad ni Bryan sa pagitan ng kaniyang malalakas na tawa.

“That topic was not fifteen topics ago and even if it was ikaw parin ang dapat sisihin dahil masyado kang mabilis mag palit ng topic!” balik ni Dan kay Bryan na lalo lang napatawa.

“Spaceman!” balik ni Bryan sabay muestra sa kaniyang daliri sa tagiliran ng kaniyang ulo, nagsasabing nababaliw na ang kaniyang kaharap na si Dan.

“Douche bag!” balik naman ni Dan.

Asa ganitong tagpo ang dalawang magkaibigan nang dumating si Ryan.

“Hey guys!” masayang bati nito sa dalawa.

“Hey bro!” balik naman ni Bryan.

Tinignan ni Ryan si Dan, umaasa ng isa ring masayang pagbati mula dito matapos ang kanilang bonding sa perya noong nakaraang araw pero walang pagkawili o maski ngiti ay wala siyang nakita sa mukha nito. Blangko lang ito na tila ba hinigop ng kung ano ang kakayahan nitong makaramdam at maglabas ng kahit anong emosyon o reaksyon.

Hindi maintindihan ni Dan kung bakit siya biglang nakaramdam ng ibayong inis pagka-kitang pagka kita niya kay Ryan. Nadagdagan ang inis na iyon nang makita niya ang tuwa sa mukha nito na tila ba naka-score ito sa isang palaro. Kaya naman nang bumati ito bilang bigay pansin na andun na siya at nakauwi na ay hindi na ito pinansin ni Dan sa takot na may masabi pa siyang masama dito.

“Dinner is ready.” saad ni Dan sabay patay sa kalan at iniwan ang bagong lutong pagkain.

“Where are you going? Aren't you going to eat with us?” sunod sunod na tanong ni Bryan habang kinukuwa ang bagong lutong ulam at umuupo sa hapagkainan upang magsimula ng kumain.

“No. Di pa ako nagugutom eh. Lalabas na lang ako mamya kapag nagutom na ako.” walang emosyong saad nanaman ni Dan na ikinabura na ng tuluyan ng ngiti sa mukha ni Ryan at ikinakunot ng noo nito.

“OK.” bulol na saad ni Bryan dahil sa malaking tipak ng ulam na nakapasok sa bibig nito.

Habang naglalakad si Dan papunta ng kanilang kwarto ni Bryan ay hindi siya tinantanan ng tingin ni Ryan. Nakakunot ang noo nito at pinagiisipang maigi kung meron nanaman ba siyang nagawang mali o nasabing hindi maganda. Hinahalughog pa ni Ryan ang kaniyang isip sa mga maaaring rason kung bakit lumamig ulit ang pakikitungo sa kaniya ni Dan nang makaramdam siya ng pagkalabit sa kaniyang tagiliran.

Dahan dahan niyang sinalubong ang kaparehas na kaparehas na tingin ng kaniyang kapatid. Patuloy parin ito sa pag nguya at kinailangan pa ng ilang segundo bago ito makapasalita dahil sa sobrang puno ang bibig nito.

“Are you going to eat that?” tanong ni Bryan na ikinairap lang ni Ryan.

“No.” naiiritang saad ni Ryan sabay tayo mula sa hapagkainan at mainit ang ulo na sumalampak sa sofa at nanood na lang ng T.V.

Saglit na pinagmasdan ni Bryan ang kaniyang kakambal at ang kasasara lamang na pinto ng kwarto nila ni Dan. Iniisip na meron nanamang nangyayaring sigalot sa pagitan ng dalawa niyang kasama sa bahay pero hindi na niya iyon binigyan pa ng pansin dahil gutom na gutom na siya.

“May toyo nanaman siguro pareho.” sabi ni Bryan sa sarili sabay kagat ulit sa kaniyang ulam.

0000oo0000

Nakadilat na patihayang nakahiga si Dan sa kaniyang kama. Iniisip ang kaniyang inasal, naisip narin niya kung bakit siya biglang nainis nang dumating si Ryan. Nagseselos siya. Ayaw man niya itong aminin sa sarili pero hindi siya maaaring magkamali. Hindi niya rin inakalang unti unti na pala siyang nagkakagusto kay Ryan nang hindi niya nalalaman, napagtanto na lang niya ito nang maisip niya kung gaano niya kadalas tignan si Ryan kahit pa tahimik ito at pilit silang hindi pinapansin ni Bryan sa isang tabi, kung pano siya naaapektuhan ng walang saysay na pagsinghal nito at mga pasaring nito sa kaniya. Sumagi din sa isip ni Dan na baka kaya hindi niya ito napansin ay dahil pilit itong iniignora ng kaniyang isip dahil sa nangyari at sa ginawa ng huling tao na kaniyang nagustuhan.

“Pero unfair kay Ryan yung inasal ko.” bulong ni Dan sa sarili habang inuusig siya ng kaniyang konsensya.

Alam niyang walang alam si Ryan sa kaniyang unti-unting pagkagusto dito at wala itong kasalanan kung may iba itong gusto at karelasyon. Walang kasalanan si Ryan kung nagseselos siya dahil wala naman silang relasyong dalawa, walang kasalanan si Ryan dahil hindi naman sila pareho ng nararamdaman ni Dan sa isa't isa.

“Ako lang naman talaga itong nagpapakatanga nanaman.” sabi muli ni Dan sa sarili.

Tila naman umayon ang kaniyang tiyan sa kaniyang sinabing iyon dahil kumalam ito dahil sa gutom. Muli ipinaalala nanaman sa kaniya ng kaniyang isip ang kaniyang katangahan at di magandang inasal.

“Tignan mo yan ginutom mo pa ang sarili mo dahil sa kaartehan na yan.” sabi ulit ni Dan sa kaniyang sarili at nang hindi na niya natiis pa ang gutom ay akto na siyang tatayo mula sa kama nang biglang bumukas ang pinto ng kanilang kwarto.

Dahil nababalot ng kadiliman ang buong kwarto ay hindi nakilala agad ni Dan kung sino ang nasa may pinto.

“Bryan?” pabulong na tawag dito ni Dan, matagal bago sumagot ang lalaking kapapasok lang ng kwarto, tila ba nagaalangan.

“No, it's Ryan.” sagot naman ng huli sabay abot sa switch ng ilaw at binuksan ito. Tila naman nanlamig ang buong katawan ni Dan. Hindi niya alam kung paano hihingi ng tawad kay Ryan.

““Look, I'm sorry.”” sabay na saad ng dalawa na naglagay ng nahihiyang ngiti sa mga labi ng mga ito.

“Ryan,---” “Dan,---” sabay ulit na sabi ng dalawa na nakapagpahagikgik na sa dalawa.

“You go, first.” naunang saad ni Dan. Hindi na nag-atubili pa si Ryan at agad na niyang sinabi ang kaniyang gustong sabihin na ilang beses niya pang inensayo sa harap ng salamin sa loob ng kanilang banyo.

“Dan, I'm sorry. Kung ano man yung nasabi ko o yung nagawa kong masama para maging cold ka ulit, I'm sorry. Remember that shawarma incident? I don't want that to happen again. I don't want you thinking that I'm a total jerk--- I'm sorry.” sunod sunod at mabilis na saad ni Ryan habang nakakunot ang noo nito at nakatingin ng mariin kay Dan. Hindi naman mapigilan ni Dan ang mamutla at manlamig ang buong katawan.

Inusig lalo siya ng kaniyang konsensya. Hindi niya ginusto na magisip ng kung ano-ano si Ryan dahil lang sa kaniyang hindi nararapat na pag-iinarte. Isang pagiinarte na wala naman siyang karapatan upang gawin. Hindi niya kaya na aminin ang pagkakamali na ito kay Ryan kaya naman ay mabilis na lang siyang umisip ng palusot.

“Wala lang talaga ako sa mood---”

“Wala sa mood eh kanina nadatnan ko kayong nagtatawanan ni Bryan?” malungkot na putol ni Ryan sa sasabihin sana pa ni Dan dahil hindi nito kinagat ang naunang palusot nito. Natigilan saglit si Dan at tumingin ng daretso sa mga mata ni Ryan.

“Kung andun ka lang bago kami magtawanan sasabihin mo na wala talaga ako sa sarili ko. You see, nagkukuwento si Bryan at sobrang layo nung sagot ko sa sinasabi niya, plus the fact na wala naman talaga siyang tinatanong at sumagot ako ng wala sa hulog. Yun yung reason kaya mo kami naabutang nagtatawanan pero wala talaga ako sa mood.” mahabang palusot ulit ni Dan nang makabawi na tila naman kinagat ni Ryan.

“Yan talaga ang reason? Promise?” seryosong parang batang tanong ni Ryan.

“Promise.” mabilis na sagot ni Dan sabay display ng isang pekeng ngiti.

“Ano nga yung sasabihin mo kanina?” pagiiba ni Ryan sa kanilang paguusap na dalawa.

“Uhmmm-- I'm sorry if I acted off earlier and--- a-and that If you're going to tell me something, just say it, because I'm hungry and I was about to get up and eat.” mabilis na palusot muli ni Dan na mukhang kinagat naman ni Ryan kahit pa iniwas niya ang tingin sa huli at hindi na muling maisalubong iyon sa mga tingin nito.

“Oh.” tila nadismayang saad ni Ryan dahil nararamdaman niyang may importanteng bagay pang hindi sinasabi si Dan sa kaniya.

“Yup.” balik ni Dan sabay tayo mula sa kaniyang kama at naglakad palabas ng kwarto, papunta sa kusina.

Naabutan ni Dan na nakahiga si Bryan sa sofa nang daanan niya ang sala, nakanganga at humihilik habang pinapalabas sa TV ang Victoria Secret fashion show re-runs. Umiling na lang si Dan at tumuloy na sa kusina habang si Ryan naman ay nakasunod lang sa kaniya na parang batang dumidikit sa kaniyang nanay upang hindi mawala sa loob ng malaking mall.

“Uhmmm--- where's the food?” tanong ni Dan sabay halughog sa lamesa na puno ng walang laman na kaldero.

“Bryan ate it all.” humahagikgik na saad ni Ryan sabay kalam din ng tiyan, tineternuhan ang kumakalam na tiyan ni Dan.

“Di ka rin kumain?” tanong ni Dan sabay tingin sa tiyan ni Ryan na katutunog lang na tila ba ang pagtingin niyang iyon sa tiyan ng huli ay makikita niya ang walang lamang sikmura nito.

“Nawalan kasi ako ng gana matapos mo akong hindi pansinin. Di na kasi tumigil yung isip ko sa kakaisip kung ano nanaman ang nasabi o nagawa kong mali.” wala sa sariling sagot ni Ryan sabay namula ang mga pisngi dahil sa hiya sa pagkakadulas ng dila niyang iyon.

Tila inusig nanaman ng sariling konsesya si Dan. Wala sa sarili niyang sinalubong ang tingin ni Ryan at wala siyang ibang nakita doon kundi ang sinseridad.

“I'm sorry. Hindi ko sinasadya na pag-isipin ka ng ganun. Wala lang talaga ako sa sarili. Wala sa hulog. Pagpasensyahan mo na. Pasensya na.” paulit ulit na paghingi ni Dan ng pasensya kay Ryan na hindi napigilan ang mapangiti.

“Pano naman ako hindi magkaka-crush sayo kung ngiti ka ng ngiti ng ganyan!” saad ni Dan sa sarili habang pinagmamasdan ang mga pantay pantay na ngipin ni Ryan, mapupula nitong labi at maamo nitong mukha.

“So you said you're hungry and I'm hungry as hell too and since my brother ate all the food you prepared for dinner--- what do you say we go eat outside and leave the jerk alone with his mouth hanging open like that?” taas babang kilay na tanong ni Ryan kay Dan na nagdulot kay Dan na tigilan ang pagtitig sa mukha ni Ryan.

Hindi mapigilan ni Dan ang mapangiti lalo pa't nakyu-cute-an siya sa ginagawang paglalaro ni Ryan sa kaniyang kilay.

“Let's leave the douche bag and eat outside.” sagot ni Dan sa pagitan ng kaniyang mga hagikgik.

“Great!” masayang saad naman ni Ryan na muling nagtulak kay Dan na titigan ang mukha nito.

0000oo0000

Manghang mangha si Dan sa kakaibang katakawan na ipinapakita ngayon ni Ryan. Ngayon niya lang ito nakitang kumain ng ganun karami, noong asa perya kasi sila ay naka isang hotdog lang ito sa kabila ng mabilis nitong pagkain. Akala niya ay si Bryan lang ang bukod tanging ganun kumain, ngayon alam ni Dan na nagkakamali siya at isa ang katakawan sa maraming bagay na pagkakapareho ng kambal.

“What?” bulol na tanong ni Ryan sa hindi makapaniwalang pagtitig na iyon ni Dan dahil sa puno ng pagkain na bibig nito.

“Do you really have to eat all those---at the same time?” natatawang tanong ni Dan.

“I'm hungry and I'm a growing boy. Of course I have to eat it all--- at the same time.” sagot naman ni Ryan na kala mo hindi siya makapaniwala na naglakas loob pa si Dan na itanong iyon sa kaniya.

“Well then. Eat away. Eat away.” umiiling na saad ni Dan at kumagat na din sa kaniyang kinakaing cheeseburger, hindi makapaniwalang hindi parin tumataba ang kambal sa dami ng kinakain ng mga ito.

0000oo0000

Pinapanood ni Jase ang ngayong tila ba bagong tao na si Dan. Masaya siya at nagtuloy-tuloy na ang pag-buti nito. Masipag at matalinong bata si Dan kaya naman gagawin niya ang lahat makatulong lang dito, kaya naman nung may isang waiter na nag-resign sa kaniyang restaurant na iyon na iniwan sa kaniya ng kaniyang namayapang kapatid ay hindi na siya nagdalawang isip na ibigay ang bakanteng posisyon na ito kay Dan.

Hindi man ito kataasang pusisyon ay mas maganda naman ang bayad nito kesa sa taga hugas ng pinggan, idagdag pa ang benepisyo ng pagiging regular na trabahador. Naisip ni Jase na makakatulong ito kay Dan.

“Dan, come her for a sec.” tawag pansin ni Jase kay Dan na tila ba naguguluhan kung bakit tinawag ng kaniyang boss ang kaniyang pansin gayong papauwi na siya at naibigay na nito ang kaniyang bayad para sa gabi na iyon.

“You know that mang Pancho left the restaurant, right?” tanong ni Jase kay Dan na wala ng iba pang nagawa kundi ang tumango. “And now that the restaurant is one man short would you consider taking mang Pancho's place?” tuloy tuloy na saad ni Jase na siyang nakapagpalaki ng mga mata ni Dan.

Hindi man kalakihan ang sweldo ng pagiging isang waiter ay hindi na ito masama pa para kay Dan gayong makakadagdag ang sweswelduhin niya dito para sa kaniyang pag-aaral at araw-araw na pang-gastos.

“I—I--- Y-yes! Yes! Of course I'll take the job!” nauutal dahil sa sobrang excitement na sagot ni Dan na siyang ikinangiti ng todo ni Jase.

“Good. Now I want you to come with me.” sabi ulit ni Jase na ikinakunot nanaman ng noo ni Dan.

Iginawi siya nito sa loob ng restaurant kung saan kumakain ang mga customer, magkakalahating oras ng sarado ang restaurant kaya't alam niyang wala ng tao doon pero nakakarinig parin siya ng paggalaw mula dito na siyang lalo niyang ikinataka.

“CONGRATULATIONS!” sigaw ng bawat staff sa restaurant na iyon. Hindi mapigilan ni Dan ang mapangiti at makaramdam ng sobrang tuwa.

“Hey. Good luck on your new job.” saad ng isang lalaki na nakilala niya lang bilang ang lalaking ka-relasyon ng kaniyang boss kaya naman nabigla siya ng yakapin pa siya nito. Madalas niyang nakikita itong nakatingin sa kaniya, may halong awa at pagkilala ang tingin na iyon pero hindi sila nito madalas mag-usap.

“If you need anything. And I mean anything, don't hesitate to come to us, OK?” bulong nito bago pakawalan si Dan na wala na lang nagawa kundi ang suklian ng isang nagpapasalamat na ngiti ang huli.

0000oo0000

Hindi parin siya makapaniwala sa biglaang pagbabago ni Ryan. Siguro nga at wala na itong nararamdaman para sa kaniya at kasalanan naman niya iyon kung bakit, aminado naman siyang ipinagtulakan niya rin palayo si Ryan dahil hindi niya alam kung pano magmahal pero ngayong lumayo na ito at mukhang nakakita na ng bagong mamahalin ay saka niya napagtantong mali ang kaniyang ginawa. Kaya naman ngayon ay sinundan niya si Ryan, desedidong alamin kung ano ang nagtulak dito upang iwan siya.

Sinundan niya si Ryan hanggang sa likurang bahagi ng isang restaurant kung saan madalas bumili ito ng paboritong shawarma. Hindi rin nakaligtas sa kaniya kung pano ito mapangiti sa kabila ng tila ba kabadong itsura. Nginitian ito ng gwardya at kinausap saglit.

“Err—uhmm---I'm here for Dan.” nahihiyang bungad ni Ryan sa gwardya na ikinataka ng huli.

“Oh bakit hindi ka ata madaldal ngayon, Bry.” bati pabalik ng gwardya na ikinangiti lang ni Ryan.

“Hindi po ako si Bryan kuya. Kapatid ko po siya, ako po si Ryan.”

“Weh?!” di makapaniwalang saad ng gwardya na nakapatawa kay Ryan.

0000oo0000

“Thank you.” sinserong saad ni Dan kay Jase at sa boyfriend nito sabay yakap kay Jase.

Ang pagyayakapan na ito nila Jase at Dan ay hindi nakaligtas kay Ryan na nakatayo ilang metro sa likurang pinto ng restaurant.

“Hindi ba talaga ikaw si Bryan?” makulit na tanong ulit ng gwardya na ikinangiti lang ni Ryan sa kabila ng isang kakaibang pakiramdam na kaniya ngayong nararamdaman matapos niyang makita ang pagyayakapan na iyon ni Dan at ng isa pang lalaki.

“Oh, Ryan, wala ulit si Bry? Nagtatae nanaman ba?” nakangiting salubong ni Dan kay Ryan nang makita niya itong nakatayo katabi ng guard.

“No. I actually volunteered to fetch you from work tonight---” daretsong simula ni Ryan na ikinamula ng pisngi ni Dan dahil sa kilig. “--- so tell me, do you usually hug your co-workers before going home?” may isang tono na hindi maintindihan si Dan sa sinabing iyon ni Ryan pero binalewala na lang niya ito at idinaan sa biro ang lahat.

“Don't worry there's nothing going on between us and we're not having sex---” simula ni Dan at nang makita niya ang pagbugha ng hangin ni Ryan na tila ba nabunutan ito ng tinik sa kaniyang sinabi ay napangisi siya at itinuloy na ang kaniyang sasabihin. “--yet.” pagtatapos ni Dan na ikinalamig ulit ng buong katawan ni Ryan.

“What?!” singhal ni Ryan na ikina ngisi ni Dan lalo.

“I said we're not having sex yet.”

0000oo0000

Sa hindi kalayuan, ang lalaking sumunod kay Ryan ay mataman parin siyang pinapanood. Hindi makapaniwala sa kaniyang nakikita. Alam niya ang mga tingin na iyon ni Ryan, tingin iyon ng purong pagpapahalaga sa isang tao, alam niya ito dahil minsan siyang sumailalim sa mga tingin na iyon kaya naman sigurado siyang ito ang lalaking dahilan ng biglaan nitong pagbabago.

Nang mapagtantong tama ang kaniyang hinala ay aalis na sana siya at titigil na sa panonood, iisip na sana siya ng plano upang mabawi si Ryan pero nang aktong hahakbang na siya paalis ay saka naman humarap ang lalaking tinatawag niyang tao na nakapagpabago kay Ryan.

Nanlalamig ang buo niyang katawan, bumilis ang tibok ng kaniyang puso, pinagpawisan siya ng malamig at biglang nanghina ang kaniyang mga tuhod. Di makapaniwala na ang lalaking ipapalit sa kaniya ni Ryan ay isang taong kaniyang kilala. Isang tao na akala niya ay hindi na niya makikita pa.

“Dan?” kapos hininga niyang saad.

Itutuloy...