By: Iam Kenth
Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com
"Ang Patagong
Pagmamahalan pt. 5"
By. Iam Kenth
Mabilis akong bumaba
ng barko, at sinalubong ko ng yakap si Ryan. Mahigpit ang pagkakayakap ko noon
sa kaniya, tila wala akong pakialam sa mga nasa paligid. kahit pa na kasama ko
noon sila Mama at Papa.
Alam naman kasi
nilang matalik ko na kaibigan si Ryan noon pa. Kaya wala lang sa kanila ang mga
yakap ko na iyon kay Ryan, pero para sa akin at sa kaniya at binuno ng mga
yakap naming iyon ang ilang araw at buwan naming hindi pagkikita.
Sa sasakyang aming
sinakyan, nagtitinginan kaming dalawa. nagkakangitian sa isa't isa.
Magkatapat kami sa
sinasakyan naming jeep at pasimple naming pinagdidikit ang aming mga daliri.
sabik na sabik na ako sa kaniyang mga halik at haplos ng mga sandaling iyon.
Pagdating namin sa
bahay. Ay agad akong umakyat sa kwarto ko, nagpalit ng damit at dumungaw sa
bintana. Naghihintay sa akin si Ryan sa baba. Mabilis akng tumakbo papalabas.
"Oy, oy, Makyo
saan ka pupunta?" pagpigil sa akin ni Mama.
"Sa labas lang
po, namiss ko kasi ang lugar na dati kong pinupuntahan, kasama ko naman po si
Ryan." sabi ko.
"Hindi ka ba
muna magpapahinga? o kakain man lang galing tayo sa biyahe." sabi ni Mama.
"Hindi na Ma,
siguro mamaya nalang." tapos tumakbo na ako papalabas.
"O siya siya,
wag kayong magpapagabi huh?" sigaw ni Mama.
ay ngayon nga'y
kaharap ko ng muli si Ryan pagkalipas ng mahabang paghihintay.
"saan tayo
pupunta?" tanong ko.
"sa lambak..
tara!" Inakbayan nya ako. At naglakad kami patungo doon.
Noong makarating kami
doon ay agad akong hinatak ni Ryan papalapit sa kaniya, mahigpit iyon at
mabilis na dumampi ang labi niya sa aking mga labi.
Marahan, mainit,
malalim, may pagkasabik sa bawat linya ng aming halikan. Pinalibot niya ang
knaiyang kamay sa aking likuran at nagawa niyang mahubad ang aking kasuotan.
Nagmamadali kaming
dalawa, sabik na sabik sa bawat haplos ng bawat isa.
Namalayan ko nalang
na kapwa na kami nakahubad, nakapatong siya sa akin at hinahalikan ang aking
katawan.
at may isang bagay
siyang nais mangyari sa amin na handa akong ipagkaloob sa kniya.
pinaghiwalay niya ang
mga hita ko, at nakadama ako ng hapdi, kirot at sakit pero kapalit noon ay
ginhawa. binuhos niyang lahat ng kaniyang pag-aasam sa akin. hanggang sa
marating naming sabay ang kaligayahan.
Magkatabi kaming
dalawa habang nakatingin sa langit.
"Mahal na mahal
kita Ryan." Sabi ko sa kaniya, tinignan niya ako sa aking mga mata.
"ganun din ako
sa iyo." sabi niya na may ngiti sa labi.
"Sanay wala ng
katapusan pa ito..." sabi ko.
AT SA ILANG ARAW na
muling pamamalagi ko sa amin ay wala kaming sinayang na araw at gabi, dahil
alam naming darating ang araw na aalis na akong muli at babalik sa Manila,
marami kaming napag-usapan, mga kwentong hindi namin maisulat sa papel sa
sobrang haba. Pinakilala din niya ako sa dati ay tuta palang daw na si Bokbok.
Naging masaya ang
pagsasamang muli namin ni Ryan.
"Nakikita mo
iyong bituin na nasa tabi ng buwan?" Tinuro ni Ryan iyon, nasa lambak
parin kami at inabot na kami ng dilim
"oo, nakikita
ko." sabi ko.
"sa tuwing
maalala mo ako titingin ka lang sa bituin na iyan, asahan mong gagabi akong
nakatingin diyan, iniisip ko na malapit ka lang sa akin. lagi kitang inaalala,
araw araw, gabi gabi.. oras oras, mahal kita myk, kaya maraming salamat sa
pagsabi mo sa akin na gusto mo ako." Nakangiting sabi ni Ryan sa akin.
Tinandaan ko ang
bituin iyon, dahil iyon ang magiging tukay namin upang masilayan namin ang
isa't isa. Magkakalayo man kami ulit, madadama kong malapit lang siya sa akin
sa tuwing titingin ako sa bituin na iyon.
Yumakap ako sa
kaniya, at hinalikan ko siya sa labi niya.
Pero, kagaya ng
nakaraan taon, kinailangan kong bumalik na ng Manila, sa sandaling pamamalagi
ko sa Probinsya, naging masaya akong muli na nakasama ko si Ryan, iyon na ang
pinkamasayang bakasyon na naranasan ko. ang pakiramdam na mahalin ako ng taong
mahal ko.
Sa huling gabi ko,
sinabi ko sa kaniya na nais ko siyang makatabi sa pagtulog, kaya ganun ang
ginawa niya. dumaan siya sa bintana at magkatabi kaming natulog.
Gumisng ako, at
nakita ko siya na nakadilat padin.
"hindi ka ba
natulog?" tanong ko.
"ayaw kong
matulog, gusto kong pagmasdan ka lang, dahil matagal kitang di makikita muli
eh. at napakasakit nun para sa akin.." bigla siyang napaluha.
"anu kaba, wag
ka namang ganyan..." Napaluha ako, tapos pinunasan niya ang luha ko.
niyakap niya ako, humalik sa aking noo. Bumangon na ako. Sya naman ay nagbihis
na at humalik sa akin.
"babalik din
ako, ihahatid pa kita sa tampalan." sabi niya, at muling humalik. Dumaan
siya sa bintana at pagkababa ay kumaway pa sa akin.
Nag-ayos na ako n
gamit ko.
Nag-almusal at
naligo.
Ilang sandali pa ay
dumating na muli si Ryan.
nakakalungkot isipin
na maghihiwalay nanaman kami at maghihintay muli ng ilang buwan at tanging mga
sulat nalang muli ang magiging tulay ng aming pag-uusap.
Sa mga sandaling
papunta kami sa daungan ng barko, tahimik lang si Ryan, nakatingin siya sa
akin. Ganun din ako, may parang kirot na nais kong isigaw na, ayaw ko ng
umalis, ayaw ko na siyang iwanan pa. Pero pinigilan ko ang sarili kong maluha.
Nakangiti siya sa
akin habang nagakakatinginan kaming dalawa.
AT muli at kinalingan
naming magpaalam sa isa't isa.
Muli ay tanging
palitan ng sulat ang ginawa namin.
Hindi kami
nagsasawang basahin ang bawat kwento ng bawat isa.
naging mabilis lang
ang pagpalit ng mga araw at buwan. Hindi namain iyon namamalayan, at noong
bumalik ako ay ang nakangiting Ryan muli ang sumalubong sa akin.
Pero, kinailangan ko
muling bumlik ng Manila upang ipagpatuloy ang aking pag-aaral.
Sa kalagitnaan ng
taon, ay biglang nawala sa sirkulasyon si Ryan.
Nakailang padala ako
ng sulat pero wala na akong natanggap na sulat mula sa kaniya, inisip ko na
baka may masamang nagyari sa kaniya.
Dumating ang tito ko
galing sa amin, tinaong ko siya kung kamusta na si Ryan.
"Okay naman ata
siya, pero.. madalang na siyang bumisita sa bahay. Hindi kagaya noong nagdaang
buwan, lagi siyang nakikibalita sa iyo. Pero nakikita ko parin naman siya
doon." sabi niya.
bigla akong nalungkot
noon, inisip ko na baka ayaw na niya sa akin na baka nagsasawa na siya sa
ganitong uri ng sitwasyon, iyong malayokami sa isa't isa.
ang sakit sakit ng
nararamdaman ko!
Pumasok ako sa kwarto
ko at doon ko iniyak ang sakit nanararamdaman ko. Pakiramdam ko, wala ng
dahilan pa para bumalik ako sa amin.
Paglipas ng ilang
araw.
nakatanggap akong
muli ng sulat mula sa kaniya.
"Myk, pasensiya
na kung hindi ako nakasagot sa mga sulat mo kaagad, nagkaroon lang kasi ng
problema dito. Pero, tatandaan mo ito.. mahal na mahal padi kita kahit na anong
mangyari, lagi kang mag-iingat diyan. -ryan."
Ganoon lang iyon
kaikli. Tila merong kakaiba na nangyari.
Hindi ko maiwasan
maiyak sa mga iniisip ko.
Nakakainis din naman
kasi, umamin ako sa maling pagkakataon. Kaya nagsasakripisyo ako ng ganito.
ayakong sabihing nahihirapan
na ako, dahil alam kong darating kami sa punto na magsasama din kaming dalawa.
pero tila patuloy ang
panlalamig niya sa akin. Iyon ang huling sulat na natanggap ko mula sa kaniya,
hindi narin ako sumulat noon.
Isang buwan bago ako
magbalik sa amin ay nakatanggap akong muli ng sulat galing kay Ryan.
Noong binasa ko iyon
ay napaluha ako, hindi ako makilos, hindi kao makahinga, ang sakit sakit! hindi
ko alam kung paano ko iyon tatanggapin. Hindi ko alm kung kaya ko pang mabuhay
pa. Napansin ko nalng na tulala ako sa isang sulok ng aking kwarto habang hawak
ko ang sulat na padala galing sa kaniya..
ito ang nakasulat....
"Myk, bakit di
ka na sumusulat sa akin? hmm.. malapit na pala ang balik mo. Malapit na nga
pala akong maging ama, nakakainis ko? please oh, huwag ka namang umiyak... alam
kong masasaktan ka, ayaw ko naman na dito mo pa malaman sa paguwi mokaya inunahan
na kita.. pero, tandaan mo, naging masaya ako noong nakasama kita, mahal na
mahal padin naman kita eh. handa akong magpaliwanag sa iyo pagbalik mo dito.
basta, huwag mong pababayaan ang sarili mo diyan ah? hihintayin ko pagbabalik
mo dito. at pasensya na ulit. i love you. --ryan"
parang nagunaw ang
mundo ko. Mahal niya ako pero magiging ama na siya? gusto kong unawain pero
hindi ko tlaga maunawaan. Nalilito ako, nasasaktan ako.
hindi ko na alam ang
gagawin ko pa.
hindi ko alam kung
kakayanin kong makaharap pa siya.
No comments:
Post a Comment