By: Iam Kenth
Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com
Blog: hipogi.blogspot.com
"Ang Patagong
Pagmamahalan pt. 6"
By Iam Kenth
Ayaw ko na gusto kong
umuwi. Nalilito ako, ayaw ko dahil alam kong masasaktan lang ako lalo, gusto ko
dahil sa kabila ng nalaman ko nais ko paring makita si Ryan.
Nakakainis!
Pero, kailangan kong
tanggapin ang mga nalaman ko kahit na gaano pa iyon kasakit. Sabi ko nga sa
sarili ko, mali-maling iyong pagkakataon na sinabi ko sa kaniyang mahal ko
siya. Dahil lalayo ako sa kaniya.
Iniisip ko, kung
hindi ko rin naman sinabi sa kaniya, malamang maiinis din ako sa sarili ko kung
malalaman kong magiging ama na siya, magkakaroon parin ako ng pagsisisi.
Kung alam ko lang
noon pa na hindi niya ako iiwasan sa oras na sabihin ko sa kaniyang gusto ko
siya, sana noon ko pa sinabi. Sana nabago ang sitwasyon, wala sana ako ngayon
dito sa Maynila, malamang ay mas pipilitin ko ang aking mga magulang na doon
nalang mag-aral kasama siya.
Pero huli na ang
lahat. Siguro nga nakasulat na ang tadhana ko. Binabaybay ko nalang. Hindi ko
alam kung hanggang saan ako makakarating, kung paano matatapos ang tinatahak
kong istorya ng aking buhay.
Nagdesisyon akong
umuwi sa amin.
Pero kagaya ng aking
inaasahan, walang Ryan na sasalubong sa akin sa pantalan. Kagaya ng paninibago
ko noong dumating ako sa Maynila, nakakapanibago na wala siya, wala ang
nasasabik niyang mga pagtingin na muli akong makita.
Nakarating kami noon
sa bahay. Nagpahinga muna ako. Humiga, nakatingin sa kisame. Umaasa akong may
babato sa bintana, pero wala. Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako.
Nagising ako sa katok
ni Mama.
"Myk, andito si
Ryan." Sabi ni Mama.
Bigla akong nagising.
Pero hindi ko talaga alam kong, lalabas ako at makikipagkita ako sa kaniya.
nakaramdam na ako ng pagkahiya sa kaniya.
huminga ako ng
malalim.
"Pakisabi----
baba na po ako." Tumayo ako sa aking kinahihigaan.
"O sige."
Sabi ni Mama.
Bumaba ako, nakita ko
siyang nakaupo noon sa upuan kahoy, nakikipag-usap siya kay Papa noon. May
napansin akong malaking pagbabago sa kaniyang itsura, mas naging matured na
siya. Nagkaroon na sila ng beard and stubbled.
Sobrang mas naging
kaakit akit na siya sa aking paningin.
Hindi ko mapigilan
ang sarili ko, pero nandoon parin ang pananabik na muli ko siyang makita.
Noong nakita niya
ako, ngumiti siya at itinaas ang kaniyang kamay, kagaya ng parati niyang
ginagawa sa tuwing nakikita ako.
Inayos ko ang lukot
ng aking damit, inayos ko ang tayo ko. Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang
aking kamay bago ako lumapit sa kaniya.
"Kamusta
kana?" Tanong niya, alam kong ironiko ng tanong na iyon, dahil alam naman
niyang, hindi ako okay.
Ngumiti padin ako,
"Okay naman." Pinasok ko sa likurang bulsa ko ang aking mga palad.
"Labas
tayo." Sabi niya. Tumango ako.
Nagpaalam muna kami,
at lumabas.
Habang naglalakad ay
hindi ako umiimik. Gusto ko siyang yakapin noon, halikan, lambingin pero hindi
ko na magawa.
"Ano ba kasi ang
nangyari?" hindi ko mapigilan ang sarili kong magtanong. "...masaya
pa tayo diba? pero anong nangyari? sabi mo mahal mo ako, pero bakit... bakit...
paanong nangyaring magiging ama ka na?"
Hindi muna siya
nagsalita, huminto kami sa tulay. Sumandal siya doon. Humawak ako sa kapitan ng
tulay, nakatingin ako sa rumaragasang tubig.
"Naimbitahan ako
sa isang kasiyahan Myk, natatandaan mo si Herminia? Iyong sinasabi ko sa iyong
crush ko noon kahit?" sabi niya, tumango ako. Kilalang kilala si Herminia,
bukod kasi sa napakaganda niya, anak siya ng Mayor sa lugar namin.
"...nagkasiyahan,
inuman, hanggang sa malasing si Herminia."
"Ganun lang at
may-nangyari sa inyo? Iyon ba ang sinasabi mong problema sa sulat mo?"
Tanong ko, tumango siya. Napaiyak ako. Parang tinusok niya ng karayom ang puso
ko.
"Nagpigil ako
Myk, sinubukan ko... pero---"
"Pero ano?"
napatingin ako sa kaniya.
"..natutukso
parin ako sa babae, sasabihin ko din naman sana sa iyo, pero... nagbunga ang
ginawa naming iyon eh. Pasensya na." Yumuko siya at ramdam ko ang
pagkaguilty niya.
Pinunasan ko ang luha
ko ng kamay ko.
"Noong nalaman
iyon ng mga magulang ni Herminia, pinagkasundo din kami kaagad para ikasal,
dahil kung hindi ko siya pakakasalan, makukulong daw ako sa salang panggagahasa.
Kaya, sa susunod na taon, kapag labas ng bata. Ikakasal na kami."
tuloy tuloy ang
pagtulo ng luha ako. hinawakan niya ang kamay ko.
"Mahal na mahal
padin kita Myk." sabi niya.
Inalis ko ang kamay
niya sa kamay ko. Dahil sobra na akong nasasaktan eh.
"Mahal din kita,
pero.... iba na ang sitwasyon ngayon, magkakaroon ka na ng pamilya, at aalis
din naman ako ulit. Siguro dapat na natin tong tapusin." sabi ko.
"Huwag, ayaw ko!
alam ko kasalanan ko, pero huwag naman, masasaktan ako kapag nawala ka sa
akin."
"ako? hindi mo
ba iniisip ang nararamdaman ko ngayon? mas dobleng sakit ang nararamdaman ko
kesa sa nararamdaman mo ngayon. Ang akala ko magiging okay tayo! pero hindi
eh... hindi tayo para sa isa't isa. Tadhana na ang nagpapahiwalay sa
atin."
"Pwes,
kakalabanin ko ang tadhana, ayaw kong maglihim sa iyo, dahil alam kong
mauunawaan mo ako."
"Hindi pwedeng
dalawa kami sa puso mo."
"Ikaw lang ang
nasa puso ko, magiging ama ako ng anak namin, magiging asawa niya ako, pero
ikaw parin ang mahal ko. Ibibigay ko sa kanya ang atensyon ko sa magiging
pamilya namin pero hindi ang pagmamahal ko. Dahil para ako sa iyo." sabi
niya, hinawakan niyang muli ang palad ko.
"Nalilito ako,
hindi ko alam ang gagawin ko." sabi ko.
"Huwag kang
malito, magiging okay din tayo."
"Hindi na tayo
magiging okay, paano kong malaman nila ang tungkol sa atin? Mayor ang
makakalaban natin."
"Walang
makaka-alam ng tungkol sa atin, itatago natin sa kanila ang pagmamahalan natin.
Sige na naman oh, huwag mo naman akong isuko. Mahal mo pa ako diba?"
"Oo. hindi naman
ganun kadaling mawala iyon." Umiyak na ako ng husto. Pinunasan niya ang
luha ko ng kaniyang daliri.
"Ganun din ako
sa iyo. Mahal kita, at lagi kitang minamahal at hinding hindi iyon magbabago,
kahit na anong mangyari."
Hinawakan niya ang
mukha ko, nilapit niya ang labi niya sa labi ko.
At muli... naglapat
ang aming mga labi.
Mahal na mahal ko si
Ryan. At bahala na kung anong mangyayari.
No comments:
Post a Comment