By: Iam Kenth
Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com
hipogi.blogspot.com
"Ang Patagong
Pagmamahalan pt. 7"
By Iam Kenth
"Bakit kailangan
mangyari sa atin ito?" Tanong ko kay Ryan, kasalukyan kaming nakahiga sa
aking kama. Magkayakap.
"Hindi ko alam.
Pero hindi mo naman ako basta basta isusuko diba?" Pagbalik niya ng tanong
sa akin. Hinihimas niya ang aking buhok gamit ang knaiyang daliri.
"Oo. Kahit na
alam kong mali, patuloy kitang mamahalin Ryan." Sabi ko.
"Walang mali sa
ginagawa natin, ang tanging pagkakamali ay ang nagawa ko." Sabi naman
niya.
"Huwag sisihin
ang sarili mo, basta magsasama tayo. At walang makakaalam nito." Sabi ko.
Humalik siya sa aking noo.
Pero sandali lang
siyang mamamlagi sa aking kwarto dahil kailangan na niyang bumalik sa kaniyang
mapapangasawa. Mula noon nalaman buntis si Herminia ay pinagsama na silang
dalawa, para narin hindi mabahiran ng kung ano mang katanungan ang pagbubuntis
ng anak ng isang Mayor sa aming lugar.
Masakit para sa parte
ko na aalis ang mahal ko at alam ko kong saan siya pupunta.
Minsan tinanong ko
siya kung napapamahal na siya kay Herminia, hindi malabong mangyari iyon dahil
parate na silang nagkikita at nagkakasama. Pero ang parate niyang sinsagot sa
akin ay.
"Ikaw lang ang
mahal ko." Hindi pwedeng dugain o pasinungalingan ang tunay na
nararamdaman, ramdam ko na naman na seryoso siya sa kaniyang sinasabi.
Sa ilang Linggo kong
pamamalagi sa lugar ay walang araw na hindi kami nagkikita ni Ryan, at sa
tuwing sasapit ang gabi. Ay muling siyang magpapaalam sa akin. Iiwanan niya
ako.
Napasakit noon. Nais
kong makasama siya buong magdamag kagaya noong dati, gigising ako na siya ang
katabi ko, pero muling nagbago ang lahat ngdahil sa isang hindi inaasang
pangyayari ni Ryan noong mabuntis niya si Herminia.
Sa araw ng alis ko sa
amin upang bumalik ng Maynila ay kasama namin si Ryan sa paghatid sa amin.
"Huwag mong
kalilimutang sumulat..." Paalala niya sa akin. Tumango ako.
"Mag-iingat ka
dito." Paalala ko sa kaniya.
"Oo naman, ikaw
din doon." Sabi niya, akmang hahalikan niya ako, pero...sa halip ay inakap
nalang niya ako at bumulong....
"Mahal na mahal
kita."
Paulit-ulit man
niyang sabihin ang mga salitang iyon. Hindi ako nagsasawang pakinggan iyon lalo
pa't sa kaniya nanggaling.
"Mahal na mahal
din kita."
Muli sa unang mga
buwan ng pagbalik ko sa Maynila ay muli kaming nagpalitan ng sulat ni Ryan.
Tanging mga masasayang balita lamang ang sinasabi niya sa akin.
At ganoon din siya sa
akin.
Pero, muli ay natigil
ang kaniyang pagpapadala ng sulat, naisip ko na maaring nagkaroon nanaman ng
problema. Kaya naghintay lang ako ng ilang buwan pa, at isang araw naka tanggap
ako ng isang sobre.
Walang nakasulat kung
kanino iyon galing pero naka.address ang nagpadala sa lugar namin sa probinsya.
At sa akin nakapangalan.
Binuksan ko iyon.
Isang litrato iyon ng
bata, isang sanggol. Sa likod ay may nakasulat.
"Herreno
Leyran-Guilaran. Born September 12, 1988."
Naisip kong anak nga
iyon ni Ryan at ni Herminia. Kuhang kuha ng bata ang ilong, mata at labi ni
Ryan. Napaka.gandang lalaki ng batang iyon.
Nakramdam ako ng
lungkot at saya, lungkot dahil sa paglabas ng bata ay ikakasal na si Ryan, at
saya dahil nakita ko ang unang anak ni Ryan. At sa edad niyang 19 ay isa na
siyang Ama.
Walang kasamang
sulat, tanging litrato lang ang pinadala sa akin. Kaya, ginawa ko muli akong
nagsulat. Nangamusta ako sa kaniya, tinanong ko kung bakit hindi na siya
nagpapadala pa ng sulat sa akin, nakwento ko din na nakita ko na litrato ng
anak niya na pinadala niya.
Pero naghintay ako ng
ilang buwan, pero wala parin akong natatanggap na sulat mula sa kaniya.
At noong nalalapit na
ang bakasyon ay nakatanggap ako ng litrato ng kaniyang anak muli, 5 buwan na
ang bata. Karga karga ni Ryan ang bata. At sa sobre ay meron pang nakalakip na
isang card.
Isa iyong imbetasyon
ng kasal nilang dalawa.
Nalungkot ako noon,
nakalista ang pangalan ko noon bilang kaniyang bestman sa kaniyang kasal.
Isinakto nila ang kasal nila sa araw ng pagdating ko sa probinsya.
Hindi ko alam kung
makakarating ako, dahil ayaw kong makita si Ryan na haharap sa tapat ng altar
na ibang babae ang katabi, masasaktan ako ng husto.
Nagtataka lang din
ako dahil bakit kinailangan pang isama ako sa kasal niya at maging saksi sa
kanilang pag-iisang dibdin, alam ni Ryan na hindi ko kakayanin ang masasaksihan
ko. Alam niyang masasaktan pero bakit kailangan ako pa ang kailangan niyang
kuning bestman.
Sa mga sandaling iyon
pa nga lang, nasasaktan na ako. Paano pa kung nadoon ako.
Isa pa din sa
pinagtataka ko, ay ang hindi na niya pagpapadala ng sulat, pero nagawa niyang
imbitahan ako sa kasal niya, nagawa niyang padalhan ako ng litrato ng kanilang
anak ni Herminia.
Nais ba niya akong
masaktan? Pero, wala akong naalalang nagawang mali sa kaniya, ang tanging
pagkakamali lang ay ang minahal ko siya na para sa akin ay iyon ang tama.
Pero, bago ako
bumalik sa amin ay sumulat ako na papauwi na ako, naniniwala kasi ako na
nagiging abala lang si Ryan sa kaniyang Pamilya pero, sigurado akong
natatanggap niya ang mga sulat ko. Nababasa niyang lahat iyon.
Naunang bumalik ng
probinsiya sila Mama at Papa. Sumunod lang ako dahil madami pa akong inasikaso
sa paaralan.
At sa aking pagbalik
sa aming lugar, sobrang nanibago ako. Pabago ng bago ang lugar namin.
At mula sa barkong
sinasakyan ko, nakita ko si Ryan. May dala siyang bata. Noong itinaas ko ang
aking kamay, tila may lungkot sa kaniyang mukha. Tila walang pananabik sa
kaniya na makita ako.
Mas nabigla ako noong
may babaeng tumabi sa kaniya, at nagpayakap.
At hinding hindi ako
maaring magkamali, si Herminia iyon.
Bigla akong napaatras
sa kinatatayuan ko, parang ayaw ko ng bumaba pa ng barko, parang gusto ko
nalang na bumalik ako sa Maynila.
Hanggang sa huminto
na ang barko sa pantalan.
Wala na akong ibang
magawa kung di ang ihakbang ang aking mga paa, papalabas ng barko.
Sinalubong ako ng
Pamilya ni Ryan. Tahimik lang siya ng mga sandaling iyon. Sobrang nagmatured na
itsura ni Ryan.
May ngiti sa labi
niya, pero alamkong pilit lang iyon. Parang meron siyang tinatago sa kaniyang
kalooban. At gusto kong malaman kung ano iyon.
"Siya ba ang
baby niyo?" Tanong ko.
"Oo. ikaw
marahil si Michael?" Sagot at tanong ni Herminia. Hindi talaga niya ako
kilala sa personal, kilala ko lang din naman siya sa pangalan at itsura noong
mga bata pa kami.
Nagkamayan kaming
dalawa.
Pero, wala parin kibo
noon si Ryan.
"May bibilhin
lang muna ako doon." Paalam ni Herminia.
Naiwan kami ni Ryan.
"Pwede ko bang
makarga ang anak mo?" tanong ko, binigay sa akin ni Ryan ang bata. Mabigat
ang bata at malusog.
"Pasensiya ka na
Myk..." Mahinang sabi ni Ryan. Sa tono niyang iyon, meron siyang nais
sabihin sa akin, marahil ay ang mga dahilan kung bakit hindi niya ako noong
pinapadalahan ng sulat.
"Pasensiya
saan?" tanong ko, pero bago siya magsalita ay bumalik na kaagad si
Herminia. Ibinalik ko na kay Ryan ang bata dahil naiyak na iyon.
At inihatid na nila
ako sa amin gamit ang kanilang sasakyan, nalaman ko na marunong ng magdrive si
Ryan .
Ramdam ko parin ang
panlalamig sa akin ni Ryan. At sa pagkakataong iyon, mas lalo akong
nalulungkot, nasasaktan. Dahil kung ano man ang sasabihin niya ay ayaw ko ng
marinig pa dahil alam kong mas masasaktan lang ako...
No comments:
Post a Comment