Ang Patagong Pagmamahalan 10

By: Iam Kenth

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

hipogi.blogspot.com

"Ang Patagong Pagmamahalan pt. 10"

By Iam Kenth

Lagi lang akong nasa kwarto, wala rin naman kasi akong ibang pupuntahan. Paulit-ulit kong binabasa ang mga sulat sa akin ni Ryan na nagpapangiti sa akin. Mga bagay na pinapaalala niya sa akin sa sulat noong magkasama pa kaming dalawa.

Nakakalungkot isipin na parang bula na nawala nalang ang lahat ng iyon ng bigla.

Humiga ako sa kama habang nakakalat pa sa paligid ko ang lahat ng naipon kong sulat na galing sa kaniya. At isang litrato na magkasama kaming dalawa ang aking hawak hawak at pinagmamasdan ko iyon.

Para akong baliw na ngingiti at maya-maya ay malulungkot, maluluha.

Mula sa mga sandaling iyon sinabi ko sa sarili hinding hindi na ako magmamahal pa ng iba, tama na siguro na si Ryan lang. Kahit na alam kong malabong magkasama pa kaming dalawa.

Nauna ako sa Maynila. Sila Mama at Papa ay nasa probinsiya pa. Kaya wala akong kasama pa sa bahay na tinutuluyan namin sa Maynila.

Matutulog ako ng nagiisa, kakain ng nag-iisa. Halos natatapos lang ang buong araw ko sa loob ng bahay, lalabas lang ako sa tuwing may bibilhin ako. Kagaya ng makakain o ng kung ano-ano pa.

Habang nakahiga ako sa kwarto biglang may kumatok sa pintuan.

Sino naman kaya iyon? Wala kasi akong ideya talaga, ay mga kakilala ako sa Manila, pero sa ganitong bakasyon, wala akong kaibigan na pupuntahan ako sa bahay.

Hindi rin naman iyon sila Mama dahil pagkakaalam ko kasi, sa kalagitnaan pa sila ng taon papaMaynila ni Papa.

Bumangon ako sa kama ko at lumabas ng kwarto ko, patuloy ang pagkatok.

"sandali lang nandiyan na..." Sabi ko.

Pagbukas ko ng pinto, nabigla ako noong malaman ko kung sino ang kumakatok.

"Ryan??? Paanong??? anong ginagawa mo dito??" Pagkabigla ko.

Bigla siyang pumasok at agad akong niyakap. Mahigpit iyon, Sinarado niya ang pinto at sinimulan niya akong halikan sa aking mga labi.

Hindi ko muna inalintana ang kahit na anong katanungan sa aking isipan, kung bakit siya nandito? kung paano siya nakarating dito? at kung anong ginagawa niya dito sa maynila noong mga sandaling iyon.

Dinama ko ang bawat linya ng kaniyang mga halik. Napasandal ako sa pader.

Mainit ang mga palitan namin ng halik at napansin ko nalang na kapwa na kami nakahubad sa kama ng aking kwarto.

Nakayakap ako sa kaniya habang nakaibabaw siya sa akin. Ayaw kong ipikit ang aking mga mata, baka kasi kung sakaling ipikit ko ang mata ako at muling dumilat, baka magising na ako kung itoy isa mang panaginip.

Nakahawak ako sa matitigas niyang braso, nakatitig siya sa akin at mayat mayay hinahalikan sa labi.

Noong matapos kami ay humiga na siya sa tabi ko.

Hindi iyon isang panaginip.

Hinaplos niya ang aking pisngi at nagsimulang magsalita.

"Hindi ako maaring magtagal Myk, nagbasakali lang ako na dito parin kayo nakatira, ito kasi ang ginagamit mong address sa mga sulat mo, nagtatanong tanong lang ako hanggang sa matagpuan ko ang bahay na to." Sabi niya.

Hindi parin ako makapaniwala na kasama ko si Ryan, nahahawakan ko siya, nayayakap ko siya, nahahalikan ko siya, sabik na sabik na ako sa kaniya.

"Pero anong ginagawa mo dito sa Maynila?" tanong ko. Hinawakan niya ang palad ko at hinalikan iyon.

"Aalis na kami sa susunod na Linggo at sa ibang bansa na kami maninirahan ni Herminia at ng bata. Mananatili muna kami ng ilang araw dito sa Maynila bago kami tuluyang umalis. Kaya, gagawa ako ng paraan para makasama muna kita hanggat nandito pa kami." Sabi niya.

Masaya ako na malungkot dahil, sa ilang araw na palihim ko siyang makikita, pagkatapos noon ay habambuhay ko na siyang hindi na makikita, pero hindi ko alam, pero hinanda ko na ang sarili ko sa bagay na iyon.

"Aalis na pala talaga kayo..." Malungkot kong pagkakasabi.

"Huwag ka naman malungko oh? Kahit naman ako nalulungkot na.. pero, pagwala na talaga ako dito sa bansa, huwag mong isasarado ang puso mo sa iba. Subukan mong magmahal ng iba para hindi ka malungkot..." sabi niya. Iniisip parin niya ang nararamdaman ko.

"Hindi ko alam, hindi ko alam kung magagawa ko iyon Ryan. Ikaw lang ang mahal ko, kahit tumanda na ako, ikaw parin ang mamahalin ko..." Hinalikan ko siya sa kaniyang labi.

"Ikaw lang din ang mamahalin ko Myk... ikaw lang." Mahina niyang pagkakasabi.

Pagkalipas ng ilang sandali ay bumangon na siya at nagbihis. Pinagmamasdan ko lang siya, nakahiga pa ako. Noong matapos siyang magbihis ay lumapit siya sa akin at humalik.

Bumangon na rin ako. at hinatid ko siya sa pintuan. pero bago siya lumabas ay yumakap siya sa akin ng mahigpit.

"Babalik ako dito bukas... okay?" bulong niya sa akin.

"Maghihintay ako sa iyo..." sabi ko.

Paglabas niya ay muli akong nalungkot. Bumalik ako sa kwarto ko, sumilip sa bintana at pinagmasdan ko siyang papalayo. Tumingi pa siya sa akin. At itinaas niya ang kamay niya upang magpaalam.

Noong hindi ko na siya natanaw ay humiga ako sa kama ko, dinama ko ang pinagkahigaan niya noong kasama ko pa siya kanina.

Kagaya ng kaniyang pinangako, muli siyang bumalik kinabukasan. At muli naming pinagsaluhan ang kasabikan namin sa isa't isa.

"Hindi ba maghihinala si Herminia na ako ang pinupuntahan mo?" Tanong ko sa kaniya.

"Hindi naman, hindi niya alam na nandito kana sa Maynila. Ang akala niya nasa probinsiya ka pa, tska ang alam niya, nilalakad ko ang passport ko. Sinasabi ko sa kaniya na kailangan kong araw arawin balikan upang makasigurado ako na makukuha ko. Pero dahilan ko lang iyon para makita kita, sa probinsiya palang inayos ko na ang mga papeles ko at pasaporte ko. Gumawa nalang ako ng kung ano-ano pang dahilan." Sabi niya na may ngiti sa labi.

"mahal mo talaga ako no?" Nakangiting tanong ko.

"Oo. sobrang mahal na mahal." Humalik siya sa labi ko.

Marami pa kaming napagkwentuhan, kinukwento niya rin sa akin ang anak niya. Masaya siya habang nasasaksihan niyang lumalaki ang bata. nagdala din siya ng litrato ng kaniyang anak.

Naikwento din niya sa akin na nabigyan ng posisyon sa Cityhall sa amin ang kaniyang mga magulang dahil nga sa Mayor ang ama ng kaniyang asawa.

Ilang araw din niya akong pinuntahan sa bahay.

At sa huling araw ng pagsasama namin, ayaw ko na siyang pabalikin pa.

Pinagmamsdan ko sya. Tinatatak ko sa aking isipan ang kaniyang itsura, at sa tuwing maluluha ako, pupunasan niya iyon.

Hindi kami naguusap, pinagmamasdan lang namin ang isa't isa.

"Kailangan ko ng umalis... maaga pa kami bukas." Sabi niya. Biglang tumulo ang aking luha muli.

"Magiging okay ka din.. ipangako mo sa akin na makakamit mo ang mga pangarap mo sa buhay. Mga pangarap natin noon na sinsabi mo sa akin noong mga bata pa tayo." sabi niya.

Hindi na ako makapagsalita pa.

Ayaw ko kasi siyang mawala.Ayaw ko siyang paalisin pero... wala akong magawa.

"Naalala mo iyong sinabi ko sa iyong bituin na malapit sa buwan? pagmasdan mo lang palagi iyon, asahan mong sa tuwing gabi, titingin ako doon, araw man dito, at gabi doon...lagi kong ipapaalala sa bituin na iyon na sabihin sa iyong mahal na mahal kita." Sabi niya. At napansin kong gumuhit na rin ang mga luha sa kaniyang mga mata.

"Mag-iingat ka doon, mahal na mahal kita Ryan." Sabi ko.

"Oo, ikaw din dito....mahal na mahal kita." Humalik siya sa palad ko, sa noo ko, at sa labi ko.

Bumangon na siya at nagbihis.

Hinatid ko siya sa labas...

Hanggang sa sakayan.

Bago siya sumakay ng Bus ay niyakap muna niya ako ng mahigpit.

Matagal na yakap iyon.

Pagkatapos ng yakap na iyon ay agad na siyang sumakay ng bus at hindi na humarap pa sa akin.

Noong papalayo ang bus at pinigilan kong hindi umiyak dahil nasa lugar ako ng napakaraming tao.

Pinagmasdan kong papalayo ang bus kasabay noon ay ang hapdi at kirot na tanggapin ang katutuhanang malabo ng magkita pa kaming dalawa...

Walang kasing sakit, walang kasing kirot....

Napakasakit palang magbiro ng tadhana...

Hindi ko na kaya pang mabuhay pa...

Paalam, Ryan.

Mahal na mahal kita...

----KATAPUSAN NG UNANG YUGTO----

Iam Kenth

http://hipogi.blogspot.com