Munting Lihim (11-15)

By: Mikejuha

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

WARNING: This post contains scenes which are not suitable for readers under 18.

Author’s Note:

PEBA ENTRY

Gusto ko pong i-promote ang aking entry sa PEBA na pinamagatang, “Si Angelo, Ang Kanyang Itay At Ang Facebook”. Heto po ang link. http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/search?q=si+angelo

At dahil kailangan ko lang po ng suporta, ang part 16 ng kuwentong ito (Munting Lihim 16) ay for request na lamang po, para doon sa nagbigay ng kumento. Napansin kong mejo pahirapan sa iba ang munti kong hiniling na kumento kung kaya ay nararapat na ang bibigyan ko na lang ng kopya nito ay ang mga tunay na tagasuporta ng kuwentong ito. Pasensya na po kung ito na naman ang aking gagawin. Akala ko ay madali ang magkisuyo. Kaya walang comment, wala rin pong kopya ng part 16 ng ML. Advanced info lamang poi to.

SALAMAT SA PAGSUPORTA AGAINST SA NAGNAKAW NG AKING AKDA

Salamat din pala sa mga followers ko sa fb na ipinaglaban ako ng patayan sa pagdepensa sa pamamagitan ng pag kumento nila sa kuwento kong inangking ng isang page. Kung hindi dahil sa inyo, hindi sana nabura ang nasabing kuwento. More power po sa inyo. Sa kabila ng mga taong malakas ang loob na mang-angkin ng kuwentong pinaghirapan ng iba, nakakainspire pa rin na may mga taong nand’yan todo suporta para sa ipinaglabang tama.

 MSOB BOOK ANTHLOGY

Ang MSOB Book Anthology po na pinamagatang “Michael’s Shades Of Blue: Love, Hunger and Paranoia” ay malapit na pong i-release. Hopefully bago po matapos ang buwan na ito ay mairelease na siya sa Central Books.

Heto po ang mga writers na kasali sa Book Anthology:

1. Mikejuha

2. Rovi

3. Dalisay

4. Patrice

5. Benedict (Bx)

6. Kenji

7. Lui

8. Dhenxo

9. Jon Dmur (Guest Writer)

10. Akosiaris (Guest Writer)

Illustrators:

1. Mimi

2. Justyn Shawn

3. Marlon

4. Erwin

5. Jake

Maraming salamat din sa mga sponsors. Kung hindi dahil sa kanila ay hindi namin maisakatuparan ang pagsasalibro ng aming akda. Naka-post po ang mga pangalan nila sa isang pahina ng libro.

 BOOK SIGNING EVENT:

Tungkol sa “Michael’s Shades Of Blue: Love, Hunger and Paranoia”, isingit ko na rin po pala dito ang plano naming mga Anthology Writers na magkarooon ng Book Signing sa –

Date:  January 26, 2013

Time: at 4:30 pm – 7:00 pm

Venue: Central Book Supply, Inc., 927 Quezon Avenue Phoenix Building

Tel: (632) 372-3550-52 ext.31

Para po sa mga balak bumili ng nasabing book, magbenta po kami niyan on that book signing event. At sa mga nakabili na rin at gusto ninyong ipa-autograph ang mga nabili na ninyong books, please come.

Isali na rin po ninyo ang IDOL KO SI SIR  na book, pipirma po ako kapag may copy kayo at kung wala pang copy, magbebenta rin po kami sa nasabing event.

“IDOL KO SI SIR” NATIONAL BOOKSTORE OUTLETS

Tungkol naman sa librong “IDOL KO SI SIR” nasa National Bookstores na po ito sa mga sumusunod na outlets:

1	Powerbook-SM Megamall	Mandaluyong
2	NBS-Shangrila Plaza	Mandaluyong
3	Powerbook-Shangrila	QC, Shaw Blvd
4	NBS-SM Megamall	Mandaluyong
5	Best seller Robinsons Galleria	Ortigas
6	Bestseller (Podium)-Ortigas Center	Ortigas
7	NBS-Greenhills Missouri	San Juan
8	NBS-Greenhills Plaza-Greenhills	San Juan
9	NBS-Greenbelt	Makati
10	NBS-MOA	MOA
11	NBS Robinsons Galleria	Ortigas
12	NBS-Superbranch-Cubao	QC, Cubao
13	NBS-Filinvest Alabang	Alabang, Filinvest
14	Powerbook-Alabang	Alabang, Town Cent
15	NBS-SM Sucat	Sucat SM
16	NBS-Shopwise Sucat	Sucat, Shopwise
17	NBS-Glorietta 5- Makati	Makati, Ayala
18	Powerbook-Glorietta	Makati, Ayala
19	NBS-Robinsons Place Pioneer	Mandaluyong
20	NBS-SM City North-North EDSA	EDSA North
21	Bestseller-North EDSA	EDSA North
22	NBS-Fairview	QC, Fairview
23	Powerbook-Trinoma	Trinoma
24	NBS-Cyber One	QC, Eastwood
25	NBS-SM City Marikina	Marikina SM
26	NBS-Market Market, fort Bonifacio	Taguig
27	NBS-Trinoma	QC, EDSA
28	NBS-Katipunan Ave	QC, Katipunan
29	NBS-Quezon Avenue	Quezon Ave
30	Powerbook-Sendra, Fort Bonifacio	Taguig
31	NBS-Cash and Carry Mall	Gil Puyat Ave
32	NBS-Robinsons Place-Ermita	Manila, Ermita
33	NBS-Harrison Plaza- F.B. Harrison	Pasay, HPlaza
34	NBS-SM Manila	Manila
35	NBS-SM San Lazaro-Manila	Manila, Sta. Cruz
36	NBS-Tutuban Mall-Manila	Manila, Tutuban
37	NBS-Taft Ave, Malate	Manila,
38	NBS-Rockwell	Makati, Rockwell
39	NBS-Alabang Town Center	Alabang, Town Cent
40	NBS-Southmall	Alabang, Las Pinas
41	NBS-SM City-Dasmariñas	Dasmarinas SM City
42	NBS-SM Muntinlupa	Muntinlupa SM
43	NBS-Paseo de Sta. Rosa	Laguna, PDSR
44	NBS-Alabang Comml Complex	Alabang, Com Comp
45	NBS-SM Bacoor	Cavite, Bacoor
46	NBS-Bacolod	Bacolod
47	NBS-Robinsons Bacolod	Bacolod, Robinsons
48	NBS-SM Bacolod	Bacolod, SM
49	NBS-SM City-Baguio	Baguio
50	NBS-Bohol	Bohol
51	NBS-Cagayan	Cagayan de Oro
52	NBS-Limketkai Center	Cagayan De Oro
53	NBS-SM City CDO	Cagayan De Oro
54	NBS-Ayala, Cebu	Cebu
55	NBS-SM Cebu	Cebu
56	NBS-ABCC SM City	Cebu, Consolacion
57	NBS-Abreeza Mall	Davao
58	NBS-Davao	Davao
59	NBS-SM Davao	Davao, SM
60	NBS-Robinsons Place	Dumaguete City
61	NBS-SM Iloilo	Iloilo
62	NBS-Robinsons-Iloilo	Iloilo, Robinsons
63	NBS-SM Lipa City	Lipa City, SM
64	NBS-SM City Naga	Naga, SM
65	NBS-Marquee Mall	Pampanga, Angeles
66	NBS-SM Clark	Pampanga, Angeles
67	NBS-SM City	Pampanga, SM
68	NBS-Subic	Pampanga, Subic

Salamat din sa mga taong patuloy na tumatangkilik sa mga kuwento ng MSOB. Kung wala kayo, wala rin kaming mga writers ng MSOB. Dahil sa inyong patuloy na pagbabasa at apgsuporta, kaming mga writers ay patuloy na magbigay-saya sa inyo.

-Mikejuha-

-----------------------------------------

[11]

“N-Nasa ospital ako tol...” ang sagot ni kuya sa kabilang linya.

“Di ba sabi mo ay nasa hotel ka? Bakit nasa ospital? At sino iyong babaeng sumingit sa usapan natin?”

“N-nurse ko siya tol...”

“N-nurse???” Para akong biglang natauhan sa narinig. Kinabahan. “B-bakit? Nasaan ka ba talaga?”

“Nasa ospital.”

“Ha? Saang ospital?”

“Dito sa Military Medical City ng Mindanao.”

“Bakit ano ba ang angyari talaga?”

“Mahabang kuwento tol... saka ko na ikuwento sa iyo ha? Ang mahalaga ay buhay ako, ligtas... at nakakausap mo pa.”

“Kuya naman eh. Ano ba ang nangyari talaga? Bakit ayaw mong sabihin?”

“A-ayaw kong mag-alala ka... ayaw kong mag-alala kayo d’yan ng itay at inay. Dapat nga ay hindi na lang ako tatawag eh. Ngunit hindi kita matiis.”

“Kung ayaw mong sabihin, sige. Pero pupuntahan kita d’yan.”

“Nonono! Huwag!” ang mabilis din niyang sagot.

“Bakit?”

“Syempre naman tol... malayo rito. Pangalawa, alam mo ba kung paano pumunta rito? Malayo at mahirap ang pagpunta rito. Saka ka na lang pumunta dito kapag nagbakasyon ako d’yan, isasama kita rito kagaya ng dati... magbabonding tayo.”

Natahimik naman ako. Tama naman siya. Malayo ang Mindanao, hindi ko alam ang pagpunta roon, ni hindi ko nga alam kung ano ba ang sasakyan patungo roon. At may pangatlo pang mas malaking problema: pamasahe. Wala akong pera.

“Basta, okay lang ako rito at huwag kang mag-alala ha?”

“S-sige po...” ang naisagot ko bagamat sa kaloob-looban ko ay may maraming katanungan ang bumabagabag sa aking isip. “A-ano ang sasabihin ko kina itay?” dugtong ko.

“Sabihin mo lang na okay lang ako rito? At huwag mong sabihing nasa ospital ako ha?”

“S-sige po...”

Iyon ang takbo ng aming pag-uusap. Noong nakauwi na ako ng bahay atsaka ko naman naalala ang tungkol sa singsing na nakita ko sa daliri ng isang babae. “Di bale, itatanong ko na lang iyon sa sunod naming pag-uusap sa telepono.” sa isip ko lang.

Noong nakauwi na ako ng bahay, hindi naman maalis-alis sa isip ko ang kalagayan ni kuya Andrei. Syempre, nag-alala ako. At ang isa pang bagay na bumabagabag sa aking isip ay ang babaeng iyon na sumingit sa aming usapan. “Sino kaya siya?” “Kung totoong nurse lang siya ni kuya Andrei, bakit palagi raw akong ikinikuwento sa kanya ni kuya?” “Ganyan ba talaga ang mga nurse sa mga pasyente?” Ganyan na ba sila ka close?” “Puwede bang ang isang nurse ay kukuwentuhan mo sa mga bagay-bagay na intimate, kagaya nang mahal sa buhay, pamilya, etc?” “At abkit bigla siyang sumingit sa usapan namin ni kuya? Naka speaker phone ba ang cp niya?” “Hindi ba siya nahiya na sumingit sa usapan sa magkuya?” “Bakit din ini-speaker phone iyon ni kuya Andrei?” “Bakit kailangang marinig iyon ng babae?” “At kung hindi man naka speaker phone iyong cp niya, bakit ang dali-dali naman yata niyang nakasingit na parang nasa tabi lang siya ni kuya?” “O hinablot na lang ba niya ang cp ni kuya habang nagsasalita siya?” “Ganyan ba sila ka close talaga?”. Maraming tanong ang aking isip. Iyon siguro iyong sinasabi nilang instinct na kapag nagmahal ka raw, sa tono pa lang ng pananalita ng iyong mahal ay malalaman mo na kung may kahina-hinala; kung may mga bagay itong hindi sinasabi. Maaamoy mo, maramdaman mo, bigla kang kukutuban, mag-isip, di mapakali... Parang iyon siguro ang nangyari sa akin.

Kaya may nabuong plano sa aking isip: pipilitin kong makapunta sa Mindanao at dadalawin ko siya sa Military Medical City, upang mapanatag na ang aking kalooban. At sorpresang dalaw ang gagawin ko. sosorpresahin ko siya.

Ngunit may malaking problema sa plano kong iyon: kung paano ako makapunta roon. Hindi ko alam kung saan ang daan, kung ano ang sasakyan. Malayo kaya ang Mindanao. Kung sa San Pedro City lang sana iyon, sa una niyang assignment, kaya kong pumuntang mag-isa. At ang pinakamalaking problema pa ay pera; pamasahe. Wala ako noon.

Ngunit malakas ang udyok ng aking isip na makapunta ng Mindanao. At kapag ganyang pursigido kang gawin ang isang bagay, maghanap ka talaga ng paraan. Iyon ang ginawa ko.

Isang linggo na lang at magsemestral break na noon. May naisip akong paraan. Si Brix.

“Brix... ngayon lang ako lalapit sa iyo. K-kasi...” hindi ko naituloy kaagad ang sasabihin. Nahiya kasi ako. Bagamat alam kong hindi ako pababayaan ni Brix kung ano man ang aking hihilingin, alam kong mahirap dahil nangparamdam siya sa akin at baka sisingilin niya ako balang araw. Ngunit siya lang ang naisip kong nag-iisang taong makatulong sa akin. Kaya may pag-alinlangan man, itinuloy ko na rin ang paglapit sa kanya.

“Ano yan, tol? Alam mo namang kapag ikaw ang humiling sa akin ng kahit anogn bagay ay hindi maaring hindi kita pagbigyan. Ikaw pa; ikaw ang dahilan kung bakit dito sa unibersida na ito ako nag-aaral at kung bakit nagbago na ako.”

Napangiti naman ako. Totoo naman kasi ang sinabi niya. Nakikita kong may pagbabago na sa kanyang pag-uugali, at kahit na ang gusto ng mga magulang niya na ay sa Amerika siya mag-college kung hindi man sa UP o Ateneo, ipinaglaban pa rin niyang sa unibersidad na iyon mag-enrol, dahil sa akin.

Naalala ko pa noong sinasamahan niya ako sa aking pag-enrol. “Brix... dito na lang talaga ako sa unibersidad na ito.” wika ko kay Brix. Iyon na kasi ang napili ko. Mataas din naman ang standard; state university siya bagamat hindi ganoon ka-sinop ang pagmentina at pag-aalaga rito, at hindi ganoon ka estrikto sa desiplina sa mg estudyante, hindi kagaya sa mga sikat at mamahaling private at state university sa Maynila. At kahit gugustuhin kong mag-aral sa ibang mas sikat na unibersidad, wala akong choice. Sa dalawang scholarship na nakuha ko, iyon ang pinaka okay. Malayo-layo nga lang sa lungsod namin.

“Sure ka na?”

“Sure na...”

“Kung sure ka na, e dito na rin ako mag-aaral.” ang sagot naman niya.

“Weee! Ang sabi mo kaya sa akin na sa Amerika ka o di kaya ay sa Ateneo o di kaya ay sa UP dahil iyan ang gusto ng mga magulang mo, di ba?”

“E, kung igiit nila ang gusto nila, sila na lang ang mag-enrol doon. Basta ako... dito na.”

Natawa naman ako. “Sila talaga ang mag-enrol?”

“E sila ang may gusto eh.”

 “Paano kung hindi sila papayag? At igiit nila ang gusto nila?”

“Kukumbinsihin ko sila.”

“Paano mo sila kukumbinsihin? Syempre, mayaman kayo at karangalan ng pamilya at mga magulang mo na sa magandang unibersidad mag-aaral ang anak nila upang mabigyan ng magandang kinabukasan, magandang pondasyon sa buhay na maipagmamalaki mo rin balang araw. Sa aming mga mahihirap, tama na ang makapagtapos ng college, kahit saang college okay lang.”

“Basta... dito ako.”

“Bakit gusto mo rito?”

“Dahil nandito ka; babantayan kita, tutulungan, aalagaan.”

Napa-“Weeeh!” naman ako. “Bolero! Kahit hindi ganyan ka-sikat itong unibersidad ko? Kahit hindi ganyan kaganda ang maipagmmalaki mong unibersidad na isusulat mo sa iyong bio-data o educational background kapag nagtapos ka dito?”

“Ang unibersidad hindi masyado. Paro ikaw, maipagmamalaki ko. Balang araw kapag successful ka na, sikat tinitingala, masasabi kong ‘ey... ako ang nag-aalaga niyan. Ako ang numero unong fan at supporter niyan! ako ang nagpo-protekta niyan!’”

“Grabe ka naman, OA!” sagot ko. “Bakit, isusulat mo rin ba ang pangalan ko sa bio-data mo?”

“Oo naman. Lalagyan ko iyan ng dagdag na linya na: “Name of inspiration: Alvin Palizo, the one I love.”

Humalakhak ako ng malakas. “Adikkk!”

“Totoo iyan tol! At gusto ko, lahat ng mga gagawin kong desisyon sa buhay ay dahil sa iyo. Gusto kong isang araw na nasa isang bahagi na ako ng buhay ko, lilingon ako at masasabing, ‘kung ano man mayroon ako ngayon, ito ay dahil may isang Alvin na minahal ko...’”

“Waaaahhh! Bolero ka talaga! Kaya marami kang nabibiktimang mga bakla kasi ganyan ka magsalita. Totoo ngang killer ka ng mga bakla at babae!” ang nasambit ko na lang bagamat pakiramdam ko ay humaba na aking puso at nalubog na sa taba ang aking puso. Parang gusot kong mahanap ng CR at doon ipalabas sa urinal ang maraming kilig.

Iyon ang kwentuhan namin noong araw na nagdesisyon ako na mag-enrol sa unibersidad na iyon. At hindi ko na rin sineryoso ang sinabi ni Brix. Ganyan naman talaga siya. Simula noong insidente na sinabi niya sa akin na liligawan niya ako, palagi nang ganoong nagpaparinig, nagpapa-sweet, nagpapakilig. May record naman kasi siyang pagka-pilyo. Bagamat may nakita akong pagbabago sa kanya, hindi agad mabubura ang record niyang iyon. At iyong sinabi niyang doon rin mag-aaral sa unibersidad ko, hindi na ako umasa roon kasi, sino ba ako na maging dahilan niya upang i-decline ang magandang unibersidad.

Ngunit doon ko nalaman na seryoso siya sa kanyang sinabi noong sa araw ring iyon isinama niya ako sa kanilang bahay at habang nasa sala nila ako, nakaupo sa isang sofa sinabi niya sa kanyang mommy na, “Mommy, sa Central University na ako mag-enrol”

Nagulat ako. Syempre, ang buong akala ko ay char lang iyong kanyang sinabi.

Subalit bigla ring na-busted ang plano niyang iyon noong katakot-takot na mura ang natanggap niya galing sa mommy niya, “Punyeta! Sa unibersidad na iyan ka mag-aaral? Bakit ano ba ang mayroon d’yan at iyan ang napili mo? Dahil nakakalakwatsa ka d’yan? Ganoon ba? Dahil sa mga barkada mong lasenggero at adik? Tantanan mo na nga iyang ugali mo, Brix! Kahit saang unibersidad sa Amerika, kahit sa Europe pa... huwag lang sa unibersidad na iyan!”

Pakiramdam ko tuloy ay ako ang napagalitan. Grabeng magsalita ang kanyang mommy. Wala itong pakialam kahit na naroon ako sa kanilang sala at narinig ang kanilang pag-aargumento. Siguro ay hindi ko rin naman siya masisisi. Napaka-bad boy kasi ni Brix. Lahat na yata ng bisyo ay nasa kanya, dagdagan pa sa kanyang pagkapilyo at pambibiktima ng mga babae at bakla, maniac nga siya kung tawagin nila.

Ngunit syempre, may lungkot akong nadarama. Kahit papaano, noong naging close na sa akin si Brix, alam kong iniiwasan na niya ang mga masasamang bisyo at pagka-pilyo. Palagi na nga siyang nag-aattend ng klase, sumasali na sa recitation. At hindi ko na nakitang naninigarilyo pa ito, hindi na sumasama sa mga barkada, hindi na late sa klase. At higit sa lahat, alagang-alaga na ang sarili; sa pananamit, sa kanyang mga gamit, sa kanyang mga responsibilities sa school. Hindi kagaya dati na walang paki kung ano ang hitsura niya. Pero sa pagbabago niya, palagi na siyang pogi tingnan. “Dapat kailangnang pogi tingnan para ma inlove ka na sa akin” ang palagi niyang isasagot kapag binibiro ko siyang “Mukhang isang buong bote ng gell ang naubos mo d’yan sa buhok mo ah!”

Hindi lang siguro naramdaman ng kanyang mga magulang ang pagbabago niya. O baka nga, dahil ito sa sinabi mismo ni Brix na palaging busy ang mga magulag niya sa kanilang negosyo upang mapansin siya. Paano nakatatak na rin siguro sa isip nila na talagang salbahe ang anak nila at hindi ito mababago sa ganoon-ganoon lang kadali. Kumbaga, nakundisyon na ang isip nila na ganyan na talaga siya.

May dala ring lungkot sa puso ko ang narinig na pagtutol ng kanyang mommy na sa parehng unibersidad kami mag-aral. Simula kasi noong naging close na sa akin si Brix, siya lang ang nag-iisa kong kaibigan, kakampi, driver, body guard, tagapagtanggol. Halos bayani nang maituturing. Kasi, lahat ng mga pangangailangan ko ay naibibigay niya. Kahit hindi pa ako nanghingi nagbibigay na siya. Noong nalaman ko nga na gusto ng mga magulang niya na sa Amerika siya mag-aaral, naitanong ko kaagad sa sarili na, “Paano na lang kaya ako kung wala si Brix?”

Inihatid ako ni Brix sa bahay ko na bakat ang lungkot sa kanyang mukha. Gusto ko man siyang pasayahin, wala rin akong magawa. “Ok lang iyan Brix...” ang nasabi ko lang sa kanya.

“Hindi ok iyan tol...” ang sagot din niya. “Gagawa ako ng paraan.”

Iyon lang. Tahimik na ako. At nakarating kami sa bahay ko na wala kaming imikan. Para kaming namatayan ng mahal sa buhay at ako ang nasisi kung bakit namatay ang kung sino man iyon.

Anyaway, nakaset na talaga ang kundisyon ng utak kong hind ko siya makakasama sa college. Noong araw ng pasukan, si Brix ang unang naalala ko. Ang huling text niya kasi sa akin ay paalis na raw siya patungong Amerika. Malungkot pero wala akong magawa.

Nag-bell na para a una kong klase na English 1. Hawak-hawak ko pa ang classcard ko sa aking kamay, dali-dali kong tinumbok ang hagdanan patungo sa second floor kung saan naroon ang silid-aralan ko noong mula sa aking likuran ay may sumigaw, “Pare! Saan ba ang room ng English 1?”

Bigla naman akong kinabahan sa pagtawag na iyon sa akin. Pamilyar kasi sa akin ang boses. At noong nilingon ko ang pinangmulan noon, hindi nga ako nagkamali, Si Brix.

“Waaaaah! Nandito ka rin?” sigaw ko. Mistulang naglulundag ang puso ko sa matinding tuwa. Parang noon ko lang naappreciate ang lahat-lahat sa kanya; ang mga ginawa niya sa akin, at higit sa lahat, ang taglay niyang kapogian. Parang feeling ko ay bigla akong nagkaroon ng crush sa kanya. Dagdagan pa sa kanyang suot na asul na body-fit na t-shirt na may dilaw na stripes at itim na pantalon, plus ang buhok na punong-puno ng gell.

“Bakit, bawal bang dito ako mag-aral?”

Napangti ako. At ang sunod kong nabanggit ay ang biro ko sa kanyang, “Naubos mo na naman ang isang bote ng gell ano?”

Na sinagot niya uli nang, “Syempre, nag-effort talaga ako d’yan para ma in love ka na sa akin...”

Nagtatawanan na lang kami habang naglakad patungo sa hagdanan at sa aming silid aralan. At sa loob-loob ko lang, hinid naman magkamayaw ang puso ko sa sobrang galak.

Pagkatapos ng klase doon na niya ikinuwento ang lahat; kung paano niya napapayag ang kanyang mga magulang na doon siya mag-aral..

“Nasa sala ako, nakatungtong sa isang upuan, nakatayo, at sa leeg ko ay nakalingkis ang lubid na ang dulo ay nakatali sa kisame. Itinaon ko talaga ito sa oras ng paglabas nina mommy at daddy sa kanilang kuwarto, oras na tutungo na sila sa kanilang mga trabaho. Nagulat sila sa nakita. Sinabi kong kapag hindi nila ako papayagang mag enrol dito sa unibersidad na ito, tatadyakan ko ang upuan upang mabitin ang katawan ko at masakal ang leeg ko sa lubid. Noong hindi nila ako pinansin at tuloy-tuloy lang sila sa pag-alis, tinadyakan ko na talaga ang upuan. Noong nakalambitin na ako, doon na sila nataranta. Binuhat ako ng daddy ko habang ang mommy ko naman ay tinawag ang aming mga kasambahay na lalaki. May bakat pa nga ako ng marka sa aking leeg o...” at ipinakita niya ang marka ng lubid sa kanyang leeg. “Akala ko talaga ay mamamatay na ako. Hindi na ako nakahinga eh. Ilang segundo kaya iyon... Ang sakit pala kapag nagpapatiwakal ka! Pero kaya kong gawin iyon... para lang makasama ka.” dugtong niya.

“Gago ka talaga. E kung namatay ka, e di ako pa pal angayon ang may kasalanan?” sambit ko.

Napangiti sia ng hilaw. “Kaya nga itinaon kong nand’yan sila eh. Syempre, hindi ako hahayaan nila na mamatay.”

“Ewan. basta, delikado pa rin iyong ginawa mo...”

“Basta para sa iyo, kaya kong gagawin ang lahat. Walang silbi kung sa Amerika o sa UP o Ateneo ako mag-aaral kung wala ka sa piling ko. Kasi, sigurado, magiging barumbado na naman ako at hindi ko matatapos ang pag-aaral. Ikaw kasi ang inspirasyon ko eh.”

Napabuntong-hininga na lang ako. Syempre, ang sweet naman ng mga sinabi ni Brix. Pero kasi... ang puso ko ay para kay kuya Andrei. Siya naman talaga ang mahal ko. “A-ano ang sabi ng mga magulang mo?” ang tanong ko.

“Wala... nakipagcompromise na lang sila. At nagpromise naman akong magiging good boy at ipinangakong tatpusin ko ang aking pag-aaral, at kung kaya ko, bibigyan ko sila ng honors. At susundin ko rin ang lahat ng gusto nila... Mistulang happy naman sila sa mga ipinangako ko. Ang dinagdag lang ng daddy ko ay kapag nakatapos na raw ako rito, mag-MA at mag-PhD ako sa Amerika. Ok lang...”

Iyon ang kuwento ni Brix sa akin. At natuwa naman ako.

At tinupad naman ni Brix ang kanyang pangako. Nag-aral siyang mabuti, nagtutulangn kami sa project, sabay kaming na nagla-library at nagreresearch. At dahil classmates kami sa lahat ng mga subjects, halos palagi siyang nasa top 2 ng mga tests. Syempre, ako ang kadalasang top 1.

Happy ako, touched na ako ang ginawa niyang inspirasyon, bagamat may bahagi rin sa aking utak na nakonsyensya. Kasi napatunayan kong sa kabila nang totohanan na talaga ang panliligaw niya sa akin, at pinanindigan niya ito, may mga pagkakataon na hindi ko nasusuklian nang mabuti ang kabaitan niya. Minsan, sinusungitan ko, sinisimangutan at nilalapitan lamang kapag may kailangan.

Paano naman kasi, palaging si kuya Andrei ang sumisingit sa isip ko. Siya lang ang mahal ko at bagamat may pagtingin din naman ako kay Brix, mas matimbang pa rin sa puso ko si kuya Andrei. At umaasa ako na isang araw, kami pa rin ng kuya ko ang magkatuluyan.

Naputol ang aking pagmumuni-muni noong, “O... ano pala iyong sinabi mong maitutulong ko sa iyo?” ang narinig kong sambit ni Brix.

“Ah eh... k-kasi si kuya Andre, iyong kuya kong militar? Di ba nakita mo na siya?”

“Oo.. bakit?”

“Kasi... na-ospital eh. Natamaan ata ng bala sa kanilang sagupaan ng mga rebelde?” ang pag-aalibi ko na lang. Hindi ko naman kasi talaga alam kung natamaan ba siya ng bala, wala namang sinabi

“Ganoon? Ngayon, ano ang gusto mong mangyari?”

“G-gusto ko sanang dalawin siya sa Mindanao sa darating na semestral break eh...” ang pag-aalangan ko pa. Syempre, kahit ganon na kabait si Brix sa akin, nahiya pa rin ako.

“Semestral break? Next week na iyon di ba?”

“Oo...”

“Gusto mong samahan kita?”

“Oo. Di ko kasi alam ang pagpunta roon.” Gusto ko sanang idugtong pa na wala akong pamasahe ngunit naunahan ako ng hiya.

Nag-isip siya. Pansin ko ang pagngiwi ng kanyang mukha. “K-kasi... alam mo, nasa bingit ng kamatayan ang lola ko kong nasa Amerika. Cancer. Bedridden na siya at naghintay na lang sa kanyang huling araw. Gusto ng mommy ko na kaming lahat ay pupunta roon dahil hinahanap na raw kami, parang death wish niya ba? At handa na ang mga papeles namin...”

“Ah...” ang malungkot kong sabi. “S-sige, huwag na lang” dugtong ko pa. Pakiramdam ko ay gumuho ang lahat ng aking mga plano. Ngunit hindi ko na ipinahalata ito.

Noong napansin niyang malungkot ang aking mukha, inakbayan niya ako, “Pero huwag kang mag-alala, may mungkahi ako...” sambit niya.

“A-ano?” ang tanong kong nabuhayan ng pag-asa.

“May pinsan akong schoolmate rin natin, si Noah... siya ang pasamahin ko sa iyo. At alam mo, may mga kamag-anak ang mother’s side niya sa Mindanao. Alam niya ang pasikot-sikot sa mga lugar doon kung kaya ay safe ka sa kanya.”

“T-talaga?”

“Oo... At kung gusto mo, kukuha na tayo ng ticket ng eroplano para sa inyo ngayon?”

Syempre, natuwa ako. Una, matutuloy ang plano ko. Miss na miss ko na kaya ang kuya Andreiko. At pangalawa, eroplano pa talaga ang sasakyan namin. Nakasakay na ako ng helicopter, iyong kay kuya Andrei sa graduation ko. Ngunit ang sa eroplano, panibagong experience ito sa akin. “P-puwede?” ang sambit kong nahiya pa rin.

“Oo naman!”

Tinawagan niya ang kanyang sinabing pinsan, naka-speaker phone pa ito kaya dinig na dinig ko ang pag-uusap nila. At lalo pa akong natuwa noong sumang-ayon ang nasabing pinsan niya. At tuwang-tuwa rin ito. Nagsisigaw ba.

“B-bakla ba ang pinsan mo?” tanong ko. Halata kasi sa boses.

“Oo... bakla iyon. Pero huwag kang mag-alala, hindi ka lapain noon. Mabait iyon. At alam noon na nakareserved ka na sa akin.” ang sagot naman niyang biro.

Tumawa lang ako sabag bitiw ng pabirong suntok sa kanyang pisngi.

Kaya noong breaktime na namin, agad-kaming nagpunta sa ticketing offce at nakabili agad siya ng ticket. “O may may ticekt na kayo ng pinsan ko. One week kayo roon.” sambit niya. At sabay sa pag abot niya sa ticket, iniabot din niya ang kanyang credit card.

“A-ano to???” ang sagot kong nabigla sa di inaasahang pagbigay sa akin noon.

“Credit card. Magagamit mo doon.”

“Ayoko niyan. T-tama na itong ticket namin. Bahala na akong maghanap ng mga gagastusin namin doon.”

“Tange. Syempre, maghohotel kayo roon, kakain, magbibiyahe-biyahe, maggagala kung may oras pa. Kailangan niyo ng pera. At malaki-laki, hindi puwedeng 100 pesos lang.”

“Basta, ayoko. Kung gusto mo cash na lang.” At sinabi ko talaga ang makapangyarihang salita. Cash. Nahiya man, kinapalan ko na lang ang mukha ko.

“May cash din naman dito ah. Pwede kang mag withdraw hanggang 100K”

“Basta... Ayoko niyan. Baka mawala pa iyan. Huwag na lang. Tama na ito...”

“O sige, sa last day ng pasok bago ang semestral break, bibigyan kita ng pera.”

At doon napangiti na ako. Syempre, happy ang lola ninyo.

Sa madaling salita, natuloy ang lakad amin ni Noah. Inihatid pa kami ni Brix gamit ang kanyang kotse sa airport. At kahit sa pagpalabas ng mga bagahe ko, siya pa ang naglagay ng mga ito trolley hanggang sa pagtutulak nito patungo ng gate ng check in area. Parang alila ko lang. Hindi ko lubos maisip na ang isang anak mayaman na sa bawat kilos ay may alalay, sa pagkakataong iyon ay siya ang alalay ko at kargador.

At bago pa kami tuluyang pumasok sa gate, kinuha ko na ang trolly.

Bigla rin niyang hinawakan ang aking braso, “Payakap naman d’yan...” sambit niya. At nagpaalam pa talaga na yumakap sa akin.

Niyakap ko naman siya.

“Mag-ingat kayo roon ha? Ma-miss kita...”

“Ikaw rin mag-ingat ka sa Amerika. Ma-miss din kita” sagot ko.

“Pa-kiss naman d’yan?”

Syempre nagulat ako sa narinig. Nalito ba. “D-dito? Andami kayang tao.” sagot ko. Ngunit noong naisip na wala namang masama sa halik sa pisngi kung kaya napa- “O siya siya...” na lang ako.

At hinalikan ako sa kaliwang pisngi at pagkatapos, sa kanan naman at bumulong ng “I love you...”

Napangiti na lang ako, hindi sinagot ang ibinulong niya. Palagi namang ganoon. Ayaw kong sagutin siya. Si kuya andrei lang kasi ang puwede kong sabihin ng “I love you...”

Akala ko tapos na ang halikan. Kakalas na sana ako sa pagkayakap sa kanya noong bigla at wala ba namang pasabing hinalikan niya ako sa bibig! Iyong smack.

Ah grabe. Pakiramdam ko ay namula ang mukha ko at napalunok ng laway. Hindi ko alam kung bakit ngunit kinurot ko na lang ang tagiliran niya.

Napa-“Aray!” siya ngunit ngumiti pa rin, “Salamat.” bulong uli niya, walang pakialam sa mga taong nakapanood sa ginawa niyang paghalik sa akin sa bibig.

Tiningnan ko si Noah na tinitimpi ang ngiti, halatang kinilig. “O sya... alis na kami. Bye na.”

“Bye...” ang sambit niya uli. “Love you...” pahabol pa niya.

At hayun, nakapasok din kami sa check in area. Ngunit noong napasilip ako sa labas, salamin lang kasi ang harang, naroon pa rin pala si Brix, nakatingin sa akin. Noong nakita niya ako, saka kumaway. Kumaway na lang din ako.

“Alam mo, bagay kayo ni kuya Brix...” ang sambit ni Noah habang nasa pilahan pa kami para magcheck-in.

“Woi... Tsismoso ka ha...”

“Ano ka ba. Alam ko kaya.”

 “Paano mo nalaman?”

“Kitang-kita naman, di ba? At alam kong mahal ka niya. Ay hindi pala mahal; mahal na mahal na mahal. Alam mo bang ang dahilan ng kanyang pagbabago ay ikaw?”

“Hmmm. Hindi naman siguro...” ang pagpa-humble ko pa bagamat ilang beses na rin itong nabanggit sa akin ni Brix.

“Ikaw talaga Alvin, pramis.”

“Mabait naman talaga iyang pinsan mo eh. Minsan lang sinusumpong ng pagka-pilyo.” sagot ko

Natawa si Noah. “Hindi... Ikaw talaga ang dahilan. May ikukuwento ako. Huwag mong sabihin na ako ang nagkuwento ha?”

“O sige...” sagot ko. At hindi talaga maaawat si Noah sa kaka-kwento, hanggang sa nasa pre-departure lounge na kami, nakaupo sa mga nakahilerang upuan at naghintay sa boarding, kuwento pa rin siya nang kuwento. ang utak koa naman ay naka-focus sa eroplano at nagtatanong kung kumusta na si kuya Andrei at ano na ang hitsura niya; mag kasabikan sa aking minamahal na kuya. At dahil first time ko ngang makasakay ng eroplano, isa rin ito sa nakadag-dag excitment.

“Di ba bully iyang si Brix? Na kahit sino sa school ay inaapi, pinapahirapan, pinapahiya, hinaharass, at kapag trip, tinutukso ang mga babae, lalo na ang mga bakla na madaling mauto?

“Oo...”

“At isa ka sa binu-bully niya dati di ba?”

“Hmmmm... oo. May mga pagkakataon na nang-aasar siya, o kaya ay iinsultuhin sa recitation. Iyong uupo na ako sa aking upuan at uunahan niya akong umupo doon at kapag sabihin kong upuan ko iyan, sasagutin niya akong, ‘Bakit ikaw ba ang may-ari ng upuang ito? May panaglang ka bang nakaukit sa upuang ito?’ At hindi na lang ako iimik. Maghanap na lang ako ng bakanteng upuan na usually ay sa pinakadulo na ng klase. At may ilang mga insedente pang panghaharass niya sa akin pero hindi ko na pinatulan.”

“Tama pero alam mo, ang sabi niya sa akin, may mga ginawa pa raw siya sa iyo na hindi mo alam.”

“K-kagaya ng ano?”

“May ilang beses raw na kapag nakita niya ang notebook o di kaya ay libro mo at wala ka, sadyang itatapon niya ito sa basurahan at lihim na pagmasdan ka habang magkandaugaga ka sa paghahanap. At hindi lang notebook. Kahit anu-ano na lang daw. May isang beses pa nga raw, daw project mo naman, pinagpupunit niya at itinapon sa basurahan.”

Nahinto naman ako. Napaisip. Naalala ko pa kasi ang mga pangyayaring iyon. Iyon iyong mga pagkakataong ilalagay ko ang mga gamit ko sa isang sulok habang maglalaro o kaya ay may pupuntahan sandali. At makikita ko na lang ang mga gamit kong nagkalat, at may kulang na. Tapos magtatanong na ako sa mga kaklase ko, kasama si Brix kung nakita ba nila ang aking notebook. Ngunit kadalasan ay sasagutin nila akong wala raw silang nakita. Kaya halughugin ko na ang mga basurahan o paligid. At may isa pang insedenteng may pagsusulit iyon kinabukasan, grabe pinawisan talaga ako sa paghahanap sa nawala kong aklat at notebook na doon ko lang nahanap sa aming compost pit sa likod ng building. At may isa pang insedenteng deadline na iyon ng project namin sa creative arts at may ginawa akong collage. Pinaghirapan ko iyon, hindi ako natulog sa buong gabi matapos ko lang iyoon. Ngunit noong nag CR ako at iniwan ko ito sa labas, hindi ko na nahanap pa ito sa pinaglagyan ko. Hindi ako magkandaugaga sa paghanap nito, tinanong ang mga kaklase. Ngunit wala silang nakita, wala silang alam. Maya-maya, napadaan ako sa basurahan ng hallway at sinilip ko ito. At naroon ang pinaghirapan kong collage, durog-durog na at punit-punit, nagkalasog-lasog. Pakiwari ko ay gusto kong umiyak at maglupasay sa inis. Ngunit pinigilan ko ang sarili. Ang ginawa o ay pinilit kong buuin uli ang project ko. Kinuha ko ito sa basurahan, dinala sa library at doon ko ginawa. At sa tulong ng mga mababait na ka-klase na nagpahiram sa akin ng mga pandikit, gunting, sobrang materials nila, at kung anu-ano pa, nabuo ko muli ito. At dahil halatang nagkadurog-durog na at halata pang pinulot sa basurahan, nilagyan ko na lang ng caption na “Basura na... ngunit napakinabangan pa!” At natuwa naman ako dahil nagustuhan ng aming guro ang aking konsepto. Kaya imbes na umiyak, magmura, hanapin ang may pakana at gumanti, sisihin ang mga tao, mas nakakatulong pala kapag manahimik na lang, huwag mawalan focus at ituloy lang ang kung ano man ang nasirang gawain.

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong hininga. “A-alam ko iyon Noah. At alam ko ring ang pinsan mo ang gumawa noon kasi, wala namang super bully sa klase namin na kayang gawin ang ganoong bagay. Mayaman kasi sila; kaya niyang gawin ang ano mang bagay. Ako, mahirap lang... Pero nakakatulong din ang pambubully niya sa akin. Kahit paano, gaging matatag ako, naipamalas na kaya kong magpakumbaba...”

“Wow! ambait mo pala, Alvin. Ngunit alam mo ba kung ano ang nakapagbago sa kanya? Kung ano ang naging dahilan upang mabago ang ugali niya at natuto siyang humanga sa iyo, at hmmmm, ma in love?”

Napangiti naman ako sa salitang “in love”. “A-ano?” tanong ko.

“Di ba may kotse siyang itim na tinted?”

“O-oo...”

“Isang maulan na araw daw iyon, habang naglalakad ka sa putiking daan papasok na sa gate ng school, nadaanan ka niya. Nagmamadali ka noon kasi malapit na ang simula ng klase. Sinadya raw niyang ipaharurot ang takbo ng kanyang kotse at sinagasaan talaga ang isang maliit na pool ng putiking tubig sa gilid mo lang upang tumalsik sa iyo ang maruming tubig at putik at mabasa ka, marumihan. Naalala mo ba ang insidenteng iyan?”

Nahinto ako sandali. “Oo naalala ko na. Araw iyon ng final test.” sagot ko.

“Tawa raw siya nang tawa noong nakitang ang uniporme mo ay basang-basa sa putik pati na ang mga gamit mo.”

“Paanong iyon ang nakapagbago sa kanya?”

“Kasi kahit basang-basa at marumi na raw ang iyong uniporme at mga gamit, dumeretso ka pa rin sa school. At ang nagpaantig sa kanyang puso ay ang pagpasok mo sa silid ninyo kung saan tiningnan mo raw siya na parang nagtatanong sa isip ng ‘Bakit???’ At ang ang mas nakakakonsyensya pa sa kanya ay wala man lang siyang nakitang galit sa iyong mukha. At dagdagan pa noong sinabihan ka ng guro na umuwi muna upang magbihis at ang isinagot mo siya ng ‘Ma’am, malayo po ang amin at nag-iisa lang po itong uniporme ko... tapusin ko na lang po ang test at pagkatapos, lalabhan ko na lang po ang uniporme ko sa gripo sa canteen at doon na rinpatuyuin. Doon na siya nagsisi sa ginawa niya sa iyo. Lihim raw siyang napaluha dahil sa pagkaawa niya sa iyo. Bumilib siya sa katatagan at tindi ng determinasyon mong makapag-aral na kahit ano pa ang hadlang, itinuloy mo pa rin ang pagpasok. Kung iba pa raw iyon, uuwi na ng bahay dahil sa hiya, magbihis at maghanap ng  alibi upang hindi na lang pumasok. At ang isa pang ikinaawa niya sa iyo ay ang nag-iisa mo raw  na uniporme na dinumihan pa niya. Doon niya raw naitanong sa sarili kung bakit niya nagawa ang pagpapahirap sa iyo na wala namang kasalanang ginawa sa kanya; ni ang pagganti nga sa pambubully niya ay hindi niya ginawa. Iyon...”

Napangiti na lang ako ng hilaw. Parang gusto ko ring umiyak. Kasi, totoong iyon ang pinagdaanang hirap  ko sa high school, sa kamay ni Brix. “Sandali... paano mo pala nalaman ang mga ito?”

“Ako pa... Aksidente ko kasing nakita ang mga larawan mo sa kuwarto ni Brix...”

“H-ha? May larawan ako sa kuwarto niya?’’ ang gulat na gulat kong tanong. Para kasing napaka-unusual na magdikit ka ng litrato ng isang tao sa kwarto mo. Unless, tatay mo, nanay, asawa, mahal, o artista.

“Oo! ganyan ka niya kamahal. At mas malaki pa ang larawan mo sa kuwarto niya kaysa larawan ng mahal na birhen sa kanilang altar! Para na ngang imahe ng aparisyon ito eh. Kulang na lang na palagyan niya ng tirikan ng kandila.”

Natawa naman ako sa sinabi ni Noah. “Nagbibiro ka naman eh.” sambit ko. “Tara na at boarding na!” sambit ko sabay tayo at tumbok na sa gate kung saan kami papasok. Hindi ko na pinatulan ang kuwento niya. Para naman kasing hindi makatotohanan. Atsaka, mas excited ako na makapasok na sa loob ng eroplano at makasakay. Unang experience ko kaya iyon.

Noong nakaupo na kami sa loob, itinuloy ni Noah ang pagkukuwento. “Hindi ako nagbibiro doon sa larawan mo na nasa kuwarto niya ha?”

“Weh!”

“Totoo iyan! At may apat na larawan kang nakak-kuwadro sa kuwarto niya, nakadikit sa wall. Kaya doon na ako nagtanong sa kanya tungkol sa iyo. Syempre, hindi ka naman maglalagay ng larawan nino man sa kuwarto mo pa kung walang kahulugan di ba? Kasi kung walang kahulugan pala iyon, bakit hindi na lang ang larawan ng mga magulang niya? O mga larawan ng artista? Ng mga bold star? Bakit hindi ang larawan ko? Charing! Kaya iyon... kinulit ko. Kaya napilitang sabihin sa akin ang lahat. Noong una ay paayaw-ayaw pa. Ngunit bakla ang lola mo... alam ko kung ano ang naiiba sa naaayon” sabay tawa. “At syempre, alam din naman niyang isa akong bakla, malakas ang pang-amoy at pakiramdam kung kaya, napilitan ang lolo mong isiwalat ang lahat sa lola mo. Alam mo, hinid nagsasalita iyan si Brix ng mga personal na bagay. Kahit anong problema, hindi nagsasalita iyan. Ngunit ang sa iyo, talagang sinabi niya sa akin. Siguro, parang sasabog na rin ang dibdib noong tao kung kaya ay sinabi na niya talaga sa akin. Pero nagpromise naman akong amin-amin lang iyon. At kaya... huwag mong sabihin sa kanyang sinabihan kita ha? Gusto ko kasing kayo ang magkatuluyan eh...”

Natawa uli ako. “Kami talaga?” ang naisagot ko na lang. Paano, sa isip ko, si Kuya Andrei talaga ang tinitibok ng puso ko. Siya ang nagmulat sa aking isipan tungkol sa mga bagay-bagay. Siya ang nagturo sa akin kung paano gagawin iyon. “Oo... hindi ko sasabihin Noah.” dugtong ko na lang.

“Promise yan ha?”

“Oo promise.”

“Kaya noong sinabi sa akin ni kuya Brix na samahan kita, tuwang-tuwa ako. Grabe! Kasi, hindi lang ako makakabisita sa mga kamag-anak ko sa Mindanao, makakausap ko pa ang ultimate love ng kuya Brix ko. At... syempre, maumpisahan ko na ang mission ako.”

“Ano naman ang mission mo?”

“Ang bantayan ka kapag wala ang kuya Brix ko, at ipaglapit ang inyong dalawang puso ni kuya Brix...”

Natawa ako. ”Ikaw talaga, Noah grabeh ang pagka joker mo. Masarap ka palang kasama.”

“Mas masarap ang kuya Brix ko...”

Tawanan uli.

“Woi... May idagdag pala ako sa larawan mo sa kuwarto niya” sambit ni Noah.

“Alam mo bang isang beses na napasilip ang mommy ni kuya Brix sa kuwarto at napansin ang mga larawan mo, tinanong ng mommy niya kung sino iyong nasa larawan. Alam mo ba kung ano ang sagot niya?

“A-ano?”

“Sabi niya, ‘Ang taong iyan ang magpabago sa takbo ng buhay ko’.”

“Waaahh! Ambigat ng dialogue niya! biro ko. “Ano ang sagot ng mommy niya?”

“Kalokohan! Ano ba yan, artista? Banda? Rockstar? Nobel peace prize winner? Scientist? Nakadiskubre ng God particle?” usual na pang-ookray ng mommy niya sa kanya. Paano walang tiwala.

Natawa na lang ako. Syempre, sa totoo lang, touched ako na hindi ko mawari. Paano, kahit saang anggulo ko titingnan, si kuya Andrei pa rin talaga ang mahal ko. Suguro kung sa deal or no deal iyan, kahit 100 million pa ang offer ni banker, no deal pa rin ako. Paano, ang puso ko ay nasa suitcase na hindi pa nabuksan na siguradong naglalaman ng isang giveaway item na ang pangalan ay Captain Andrei.

“Sandali, ano mo pala iyang dalawin natin sa Mindanao?” ang tanong ni Noah.

“K-kuya ko siya.”

“Ay! May kuya ka? Grabeh! Sigurado guwapo siya. Guwapo ka kasi...”

Napangiti na lang ako.

“May asawa na?”

“W-wala pa.”

“Yeeeeyyy! Pwede bang akin na lang siya?”

“Baliw. Baka barilin ka noon!”

“Huwag naman! Bakla na nga ako, babarilin pa niya. Ay... iyong baril na lang niya na hindi umiingay kapag pumutok!”

Tawa na lang ako nang tawa. Masayang kasama si Noah. At kumportable na kaagad ako sa kanya, at siya rin sa akin. May mga tinanong pa siyang bagay tungkol kay kuya Andrei at sinabi ko naman ang lahat. Well, halos lahat...

May isang oras ding nanglakbay ang eroplano. Masaya ako na nakasakay noon sa unang pagkakataon bagamat mas natakot ako sa helicopter ni kuya Andrei. Ewan kung may simbolismo rin iyon. Si kuya Andrei ang nagpasakay sa akin sa helicopter. Mas rugged ang helicopter, mas daring, mas rough-sailing, siguro mas challenging, mas manueverable. At sa kalagayan naman niya, nakakatakot ang trabaho. Samantalang ang eroplano kung saan si Brix naman ang nagpasakay sa akin ay mas organized, mas kumportable, mas secure, at steady lang siya bagamat hindi masyadong maneuverable. Kagaya rin sa kalagayan ni Brix na maginhawa ang buhay, lahat ng luho ay natatamasa, halos perpekto na ang lahat. Ewan ko lang din sa pagmamahal; kung mas masarap ba talaga ang helicopter kaysa sa eroplano. Iyan ang hindi ko pa masabi...

Sumakay pa kami ng isang bus at naglakbay nang may tatlong oras bago namin narating ang Military Medical City. Sumakay uli kami ng isa pang jeep patungo na sa nasabing ospital.

Tila nakakabingi ang kalampag ng aking dibdib noong naglakad na kami patungo sa mismong building ng ospital. Malaki ang ospital na iyon; may limang palapag at malawak ang kanilang lawn. May maganda at malaking fountain pa sa harap mismo ng building.

Pansin kong pang military nga ang ospital; may mga naka-oniporming mga sundalo pa akong nakikitang naglalabas-masok sa building.

Tinanong namin ni Noah kung saan naka-confine si Capt. Andrei Gomez. Itinuro kami sa third floor.

Kung gaano kalakas ang kalampag ng aking dibdib sa sa pagpasok namin sa building ay mas tumindi pa ito noong palapit na kami sa pinto ng kanyang kuwarto. Hindi kaya alam ni kuya Andrei na dadalawin ko siya. Isa itong malaking sorpresa. Sigurado ako, magugulat siya; matutuwa.

Dahil hinid naka-lock ang pinto, deretsong binuksan ito ni Noah.

Ngunit laking gulat ko noong tumambad sa aming mga mata ang eksena sa loob ng kuwartong iyon. Si kuya Andrei ay nakahiga at ang isang babaeng nakaupo sa gilid ng kanyang kama ay nakadapa, natakpan niya ang mukha ni kuya Andrei.

“Naghahalikan sila!” Sigaw ng isip ko.

Akmang aatras na si Noah noong bigla silang nahinto sa kanilang ginagawa at gulantang na lumingon sa amin.

Na lalo ko pang ikinagulat at halos ikawala ko ng malay: ang babaeng nakita ko sa mall na may singsing na katulad nang sa akin ay siya ring kahalikan ni kuya Andrei!

(Itutuloy)

[12]

Mistula akong napako sa aking kinatatayuan sa aking nakita habang silang dalawa naman na nagulat din ay nakatingin sa amin ni Noah. At doon ko nakumpirma. Siya ang maganda at seksing babaeng nakita ko sa mall sa lugar ng pinag-aaralan ko. Nakasuot siya ng puting damit ng nurse, at sa kanyang ayos ay lalo pang tumingkad ang kanyang taglay na ganda.

“T-tol!!!” ang sigaw ni kuya Andrei noong nakita niya akong hindi natinag, nakatayo lang sa sa may pintuan na parang nakakita ng multo. “N-nandito ka pala???”

Sa pagkasabi niya noon, bigla ring tumayo ang babae at naupo sa isang silya sa gilid ng kama niya. “S-siya pala si Alvin?” ang sabi niya. “P-parang nakita ko na siya ah!” Todo-ngiti siya na para bang walang kaalam-alam sa tila gunaw na gunaw ko nang mundo.

Si Noah naman ay panay lang din ang ngiti. tila nagpapa-cute. Pareho sila noong babae, todo ngiti, inosenteng-inosente sa pagdurugo ng aking puso. Parang gusto ko tuloy pag-umpugin ang kanilang mga ulo.

Kung sabagay, ako lang din naman talaga ang nakakaalam ng lahat; kami ni kuya Andrei. At sa nangyaring iyon, parang hindi ko na rin alam kung kakampi ko pa ba siya; kung nararamdaman pa rin ba niya ako; kung ang dulot na sakit sa kanyang ginawa sa akin ay naramadaman din niya. Feeling ko ay nag-iisa lang talaga ako sa mundo. Walan gkakampi, walang mapagsabihan sa sakit na dinadala ng aking puso.

“Halika... namiss ko ang bunso ko.” sambit ni kuya Andrei noong nanatiling nakatayo lang ako sa bungad ng pintuan at tulala pa ring nakatingin sa kanya.

Nakadamit siya ng pangpasyente. Nag-iisang pasyente lang siya sa kuwartong iyon na sa linis at ganda ng higaan, masinop na pagkalinis, maganda ang pagkapintura ng kuwarto, at lamig ng air-con nito ay masasabi kong pang-VIP ito. Parang isang kuwarto lamang ng isang five-star hotel, kagaya noong tinuluyan namin ni kuya Andrei sa San Pedro City.

Babangon na sana siya sa kanyang pagkahiga noong, “Arrggghhhh!” ang sigaw rin niya.

Dali-dali namang lumapit ang babae. “Sabi nang huwag gumalaw eh... Hindi pa lubos na naghilom ang mga sugat ng operasyon mo.” sambit niya. At baling sa amin, “Grabe ang natamong pinsala niya. May tama siya sa dibdib, sa tiyan, sa paa. Himalang nabuhay pa ang kuya Andrei mo, Alvin. Muntik na rin siyang maubusan ng dugo. Kung hindi siya naagapan ay siguradong patay na siya. Ngunit ligtas na siya.” sabay bitiw ng isang ngiti.  “At wala pang isang linggo ay makakalabas na siya rito sa ospital.”

Hindi ko siya sinagot. Hindi ko rin pinansin ang mga sinabi niya. Para sa akin kasi sa sandaling iyon ay hindi iyon ang mahalaga. Para ngang gusto ko na lang na natuluyan si kuya Andrei e; iyong natamaan sa ulo, sabog ang bungo, o kaya’y sa puso upang maranasan din niya kung gaano pala kasakit ang madurog ito sa pagtataksil ng taong mahal. At least, kung iiyak man ako, iyon ay dahil sa ang maalaala ko sa kanya ay ang kanyang mga ginawang kabutihan at magagandang ginawa sa akin; hindi iyong ganoon na buhay nga siya, ngunit iiyak naman ako sa poot sa ginawa niyang panlilinlang. Iyon bang pakiramdam na sinaksak ka sa likod at matindi ang pagkaawa mo sa sarili dahil sa nakita mong ang mahal mo ay may kahalikan at bagay na bagay pa sila. At lalo pa kapag naisip mong ang pagmamahalan nila ay natatanggap ng lipunan, walang puwedeng humadlang sa kanilang relasyon samantalang ako, heto, out of place sa kanila, out of place pa sa lipunan. Ang saklap.

“Tara na Kam... lapitan na natin ang kuya” sambit naman ni Noah. Simula nang dumating kasi kami sa Mindanao, kambal na ang tawag niya sa akin. Kaya “Kam”. Di naman daw kasi magkalayo ang hitsura namin, ang parinig pa niya. At naki-kuya na rin talaga siya kay kuya Andrei. “Ang guwapo niyaaaaaaa!” bulong niya sabay hila na sa akin at nagmadaling lumapit sa kama ni kuya.

Wala na akong nagawa kundi ang sumunod. Gustuhin ko mang mag-walk out, ayokong mahalata ito ni Noah at ng babae. Magkuya naman kasi ang alam nila sa amin. Kahit nasa ganoong hirap ang kalagayan ko dahil sa aking nasaksihan, pilit kong nilabanan ang aking emosyon. Pilit kong pinakalma ang tila isang bulkan na sasabog na kundisyon ng aking kalooban.

Noong nasa gilid na kami ng kama ni kuya Andre, biglang nagpaalam ang babae. “Lalabas muna ako honey... Babalik na lang ako mamaya. Tutal nandito naman ang bunso mo at kaibigan niya...”

Mistulang gumuho ang aking kinatatyuan sa pagkarinig ko sa salitang “honey”. At narinig ko na lang ang ingay ng pagbukas at pagsara ng pinto. Hindi ko kasi siya nilingon. Parang gusto kong isiksik sa isip ko na isa siyang multo. At lalo na, ayaw kong makita niya ang galit at lungkot sa aking mga mata. Ayaw kong ipakitang talunan ako.

Tinitigan ko nang matulis si kuya Andrei. May dalang galit at paninisi ang aking titig.

Nakititig din siya sa akin. may dalang panunuyo ang isinukli niyang titig. Alam niyang galit ako.

Hindi pa rin ako nagsalita. Nakipagtitigan lang ako sa kanya. Mistulang walang katapusan ang namagitang katahimikan sa aming dalawa.

At marahil ay napansin ni Noah na hindi kami nagkikibuan, sumingit na siya. “Kuya... ako si Noah, best friend nitong si Alvin. Ako ang nagguide sa kanya dito. Para kaming kambal tingnan no? mas lamang lang siguro siya ng mga isa o dalawang paligo sa akin.” ang pagbasag na biro ni Noah.

Ngunit hindi ako natawa. Bagkus, sa pagsingit na iyon ni Noah ay sinadya kong tumalikod upang lihim na pahirin ang mga luhang kusa na lang pumatak sa aking mga mata.

“S-salamat Noah. Kung hindi dahil sa iyo, siguradong hindi makakarating iyang utol ko dito. Hiluhin iyan...” at baling sa akin, “T-tol... lika, hug mo si kuya please?”

Noong ibinaling ko ang tingin ko sa kanya, nakita kong inunat niya ang kanyang mga kamay.

Napatingin sa akin si Noah at noong nakitang hindi ako kumilos, hinila niya ang aking kamay patungo kay kuya Andrei.

Lumapit na lang ako, yumuko upang madikit ang katawan ko sa kama niya at mayakap niya ako.

At niyakap nga niya ako, hinalikan ang aking ulo. Ramdam ko ang paglanghap niya ng hangin habang nakadikit ang kanyang ilong sa aking ulo, na mistulang sinamsam ang amoy ng aking buhok at ini-enjoy ang pagdampi ng bawat hibla ng mga ito sa kanyang labi.

Ngunit hindi ko na nagawang ma-appreciate pa iyon. Hindi ko na naramdaman ang sarap ng kanyang pagyakap at paghahalik sa aking buhok.

Maya-maya, habang nanatiling nakayakap ang isa niyang kamay sa aking katawan, ginulo naman ng isa niyang kamay ang aking buhok atsaka hinalik-halikan ang aking mukha. Kung wala lang siguro si Noah sa aming harapan, siguradong hinalikan na niya aking mga labi.

“I miss you tol... Sobra.” ang bulong niya sa akin

Hindi ko siya sinagot. Bagkus, sa isip ko lang, “Plastik!” Kung nagkataong wala lang sana si Noah roon ay binulyawan ko na siya o kaya ay dinaganan ang kanyang sugat.

At imbes na sagutin ko siya, kumalas ako sa kanyang pagkayap. “Noah... alis na tayo.” ang bigla kong sabi, sabay tumbok sa pintuan na hindi man lang lumingon sa kanya at kay Noah. Alam kong pati si Noah ay naguluhan.

Noong nasa pintuan na ako, nilingon ko uli si Noah, bakas sa kanyang mukha ang pagkagulat, nakanganga pa itong nakatingin sa akin na para bang nangtatanogn ang isip ng, “Bakit??? Anong nangyari??? Anong ginawa kong mali?”

Ngunit hindi ko pinansin ang reaksiyon niya. Hindi rin ako nagpaliwanag. Bagkus, “Tara na Noah...” ang matigas kong pagsasalita..

Naguluahan man, sumunod din si Noah sa akin.

“Tol... bakit ambilis naman??” ang narinig kong sambit ni kuya Andrei.

Nilingon siya ni Noah at saka lumingon sa akin. “Bakit ambilis daw sabi ng kuya mo!” ang sambit ni Noah na ramdam kong ayaw pang lumabas ng kuwarto. Nabitin baga.

Ngnunit hindi ko pinansin ang sinabi niya.

“Tol... huwag ka munang umalis pleaseeee...” ang narinig ko uling sigaw ni kuya Andrei bago ako nakalabas ng pinto.

“Huwag ka munang umalis daw o...” ang pag-ulit ni Noah sa sinabi ni kuya Andrei. Nasa bungad pa rin siya ng pintong hindi pa niya isinara, parang ayaw bumitiw sa pagkahawak dito.

“Noahhhhhhh!!!” ang sigaw ko na.

“Ay wala na siyang sinabi...” ang biglang pag takbo rin ni Noah noong napansing galit na ako. Hinabol niya ako. At doon na niya ako pinaulanan ng tanong. “Ano ba ang nagawa ko, bakit ka nagalit sa akin? At hoy... ikaw ha, kung ayaw mong magkatuluyan kami ng kuya Andrei mo, sabihin mo lang. Hindi iyong sinisigaw-sigawan mo ako! At sa harap pa ng aking mahal! Nakakahiya! Hindi man lang ako nakayakap sa kanya, lalayasan na natin siya! Isang buong araw ang biyahe natin papunta rito, tapos pagdating natin dito, wala pang sampong minuto na nakita natin siya, lalayas na tayo? Dahil lang sa ayaw mong maging sister-in-law mo ako? Ganoon? Ano ba ang mayroon ang babaeng iyon na wala ako? Bakit, mayroon naman akong something na wala siya ah! Gusto mo ba talaga ang babaeng iyon para sa kuya mo. At ako, ayaw mo? Hoyyyyyy...” Hindi na naaawat pa si Noah sa kanyang pagmamaktol. At ang dami pa niyang sinasabi, puro patungkol sa kanya na akala mo ay siya talaga ang dahilan kung bakit ako nagalit at nag walk out.

Ngunit hindi ko siya sinagot. Bagkus nagpatuloy lang ako sa aking paglalakad. Kahit naka-sara na ang pinto ng ward ni kuya Andrei, parang naririnig ko pa sa aking isip ang kanyang pagsisigaw. Hindi ko alam kung talagang sa isip ko lang iyon o talagang nagsisigaw siyang mag-isa sa kanyang kuwarto.

Hanggang sa naabot namin ang ground floor at noong nasa labas na kami ng building ay dali-dali kong tinumbok ang lawn atsaka umupo sa sementong bangko sa harap ng malaknig fountain.

Biglang nagring ang aking cp. Tiningnan ko kung sino ito. Pangalan ni kuya Andrei. Imbes na sagutin, pinatay ko ito atsaka binuksan, hinugot ang sim card atsaka itinapon.

“Huwaaahhh! Bakit? Bakit???” sambit ni Noha na sumunod sa akin.

Hindi ko siya sinagot. At marahil ay naramdaman niyang seryoso talaga ako, galit na galit at nasaktan, tumahimik na lamang siyang umupo sa aking tabi at hindi na nagsalita pa.

Wala kaming imikan ni Noah na nakaupo sa harap ng malaking fountain na iyon. Hindi ko rin kasi kayang magbukas ng topic sa kanya gawa nang wala naman siyang kaalam-alam sa kuwento namin ni kuya Andrei. Tuliro ang aking isip sa sandaling iyon. tulirong-tuliro. Sobrang sakit na nag-effort pa talaga akong pumunta sa isang napakalayong lugar, excited na makita siya sa kabila ng hirap kong magbiyahe dahil sa hilo ngunit ininda ko upang masilayan lang siya, madamayan sa kanyang kalagayan. Ngunit ang sasalubong lang pala sa akin ay ang eksenang halikan nila ng kanynag babae. “Iba na siya...” sa isip ko lang. Iba na kasi siya kaysa dating eksena kung saan hinabol ko pa siya sa terminal ng bus at noong nakasakay na, naroon lang din pala siya at isinama na ako sa San Pedro City; isang  bagong lugar para sa akin at naroon siya sa tabi ko, kasama sa saya at sa sarap ng pag-enjoy sa isang experience sa pagtahak ng bagong lugar na sa tanang buhay ko ay noon ko lang napuntahan. Nanumbalik din sa aking alaala ang mga bagay kung saan napaka-sweet pa niya sa akin; simula noong bata pa ako na palagi niya akong iniinis ngunit pagkatapos naman ay pinapatawa, isinasama kung saan-saan, tinuturuan ng kung anu-anong bagay, hanggang humantong ang lahat sa aming “munting lihim”. Sa ginawa niyang iyon ay naukit sa aking isip na ako lang talaga ang nag-iisang taong espesyal sa kanya; isang taong mahal niya, ang pinakasentrong tao sa buhay niya. Binuksan niya ang isip ko sa isang bagay at noong natuto na ako nito at hinahanap-hanap ko na sa kanya, inakalang akin lang siya, saka ko naman nalaman na may iba palang taong mahal siya. “Sabagay... hindi naman niya sinabing kami nga, at wala siyang sinabing boyfriend niya ako o siya sa akin. Hindi niya binanggit sa akin na mahal niya ako bilang isang kasintahan. Ang masakit lang kasi... umaasa ako. Ang tanga-tanga ko!” sa isip ko lang. “At nagpunta pa talaga ako roon, dinalaw siya upang madurog lang ang aking puso; upang masaksihan ng aking dalawang mata ang kanyang pagtataksil!”

Hindi ko na nakayanan ang aking sarili at napahagulgol na lang ako.

Naramdaman ko na lang ang pagyakap sa akin ni Noah. “Kam... hindi ko alam kung bakit ka umiiyak; kung ano ang kuwento mo. Pero hayaan mo akong damayan kita ha? Nandito lang ako, handang makinig.”

Pilit kong huminahon at pinahid ang aking mga luha. “Uuwi na tayo Noah...”

Natahimik siya sandali. “P-puwede ba Kam, dumito muna tayo. One week pa kaya ang schedule ng balik natin base sa binili na ticket ni Brix. Atsaka, i-enjoy na lang muna natin ang Mindanao. Marami pa kayang  luigar dito ang hindi mo pa nakita o na-experience. Igala kita sa mga kamag-anak ko rito Kam! Sige na please...”

“P-parang hindi ko na ma-enjoy iyan, Noah eh.”

Nahinto na naman siya nang sandali. “A-ano ba talaga ang problema? G-galit ka ba sa kuya mo?”

At sa tanong ni Noah na iyon ay hindi ko na naman napigilan ang pagpatak ng mga luha sa aking mga mata. Napayuko na lang ako at pinahid ang mga ito. Hindi ko na siya sinagot.

“K-kam... galit ka ba sa g-girlfriend ng kuya mo?”

Umiling ako.

“G-galit ka sa akin?”

Umiling uli ako.

“B-bakit ka galit sa kuya mo?”

Tiningnan ko si Noah, “Naranasan mo na ba ang umibig, pinaasa... binago ang takbo ng buhay mo at noong nagkasira-sira na ang lahat sa iyo, atsaka mo pa nalamang hindi ka pala niya mahal?”

“A-ano ang kinalaman niyan sa galit mo sa k-kuya mo? Weird naman kung siya ang nagpaasa sa iyo. Ano siya incest?”

“A, e... wala... wala...” Ang bigla ko ring pag-atras. Hindi ko pa rin pala kayang ibunyag sa iba ang aming lihim. Para bang nakaukit na sa aking isip na iyon na lang ang natatanging bagay na ipinangako ko sa kanya; na kahit unti-unti akong pinapatay sa hirap at sakit ng kanyang ginawa, ito pa rin ang pinaghahawakan kong maipagmamalaki na hindi ako bumitiw sa aking pangako; na kahit magdusa ako, magalit sa mundo dahil sa kanya, iingat-ingatan ko pa rin ang aming munting lihim.

Tahimik.

“Pagagalitan ako nito ni kuya Brix kapag nalamang nalungkot ka at umuwi agad. Gusto mo bang pagalitan niya ako?” ang pagbasag niya sa katahimikan.

“Ako na ang mag-explain sa kanya. Alam kong maintindihan niya.”

“Oo. Maintindihan niya. Takot lang niya sa iyo. Pero paano naman ako kam... hindi ko madadalaw ang aking mga kamag-anak. Antagal ko nang hindi sila nadalaw, ngayon n asana ang pagkakataon.” Sambit niyang ang mga mata ay may bahid pagmamakaawa.

Napahinto ako. Nakakaawa nga rin naman si Noah. Laking pasasalamat nga niya na isinama siya ni Brix sa akin dahil sa wakas ay makalibre siya ng pamasahe.

Binitiwan ang malalim na buntong-hininga. “S-sige, tatapusin na lang natin ang isang linggo rito sa Mindanao. P-payag na ako.” ang bigla kong nasabi kay Noah sabay pahid ko sa mga luha ko na para bang bigla rin akong nahimasmasan sa pagkaawa sa kanya. Nasabi ko tuloy sa aking sarili na, “Oo nga pala, hinid lang pala ako ang may problema rito. Hindi tama na pati si Noah ay idamay ko pa sa problema ko.” Sumagi rin sa isip ko na baka isipin ni Noah na pagkatapos akong ilibre ng pamasahe ng pinsan niya at pagkatapos pa niya akong samahan, nalimutan ko na lang siya at ang plano niya na dalawin ang mga kamag-anak. “Nag-emote lang ako. Practise ba...” ang pagbibiro ko na lang.

“Ay! Huwag kang ganyan, hindi ka paiiyakin ng aking pinsan Kam. Pramis! Kaya huwag kang magpraktis.”

Binitiwan ko lang ang pilit na ngiti. Hindi naman niya kasi alam na hindi para sa pinsan niya ang ibig kong sabihin.

“Ayannnn. Ang pogi-pogi kapag nag-smile ah. Huwag ka nang umiyak. Nawawala ang kapogian kapag umiiyak eh... Haissst.. kung hindi ka nga lang nareserve para sa kuya Brix ko, nilapa na kita eh. Ang cute cute mo kaya.”

“Tama na yan... baka maiyak na naman ako sa pambobola mo. May nambola na sa akin ng ganya. At iyan ang dahilan kung bakit ako umiyak ngayon.”

“Ganoon? Ibig sabihin magkakilala talaga kayo ng babaeng nurse kanina kung kaya ka umiyak? Siya ang nambola sa iyo ano? At kung kaya ka nagalit ay kung bakit sa dinami-dami ng guwapo sa mundo, ang kuya mo pa ang kanyang pinatulan. Ganoon ba?” sambit ni Noah. At humataw na talaga siya sa panghaharot sa akin.

“Tumigil ka nga! Hndi mo alam ang mga pinagsasabi mo!”

“Huwag mag-inarte... napansin ko ang singsing ng babae kanina, kahawig nang sa iyo. Akala mo ha...”

At bigla na naman akong napaisip, “Bakit pala hindi ko nakita sa daliri ni kuya Andrei ang singsing?” At muli, pakiramdam ko ay hindi ko na naman naiwasang hindi mag-isip ng masama. “Hindi kaya iyon na iyong isinuot ng babae? Pero bakit niya ipasuot ito sa kanya? At.. hindi maaari. Mas malaki ang daliri ni kuya Andrei...”

“Alam mo...” dugtong ni Noah, “...may solusyon ako d’yan Kam.”

“Ano?”

“Akitin ko ang kuya mo at kapag naging kami na, iyong-iyo na ang babaeng iyon! Wala nang balakid sa inyong pagmamahalan.”

“Tange! Akala ko ba ay naka reserve na ako sa kuya Brix mo!”

“Ay! Oo nga pala ano! Ah, ganito na lang ang gagawin natin, upakan natin ang babaeng iyon upang matuto. Hindi maganda ang may nobyo na, saka naghanap pa ng iba. At magkuya pa ang kanyang tinuhog!”

“Tange! Nag-imbento ka ng kuwento.”

“Kung di ko lang alam... Anyway, akin ang kuya mo.”

“I-try mo lang...”

“Basta ha? Sinabi mo iyan. Matindi ang aking kamandag.”

“Oo ba...”

“O di bumalik na tayo sa kuwarto niya.”

“Ay huwag na!” ang bigla ko ring pagtutol. “Dumeretso na lang tayo sa galaan at sa mga kamag-anak mo kung ayaw mong uuwi na lang talaga ako.” dugtong ko pa sabay tayo at tumbok na sa kalsada.

“Ito naman o! Ayaw mo ata akong maging sister-in-law.” ang pagdadabog ni Noah na sumunod sa akin.

“O saan na tayo?” ang tanong ko noong nasa harap na kami ng kalsada. “Anong sakyan natin, taxi o tricycle?”

Ngunit hindi pa ako nakasagot ay may narinig na akong tawag sa aming likuran. “Alvin! Hintay!”

Sabay kaming napalingon ni Noah sa pinanggalingan ng boses. Ang babae ni kuya Andrei.

Lumapit siya sa kinaroroonan namin at noong nasa tabi na namin siya, nag-excuse naman si Noah, pumunta sa malayo-layo na hindi niya kami marinig at doon tumayo. Siguro sa isip niya, ang babaeng iyon ay talagang karelasyon ko.

“Alvin, nagmamakaawa ang kuya mo na huwag ka munang umalis. Alam mo bang pilit na hinabol niya kayo sa hallway. Mabuti na lang at nakita siya ng duktor, hindi pinayagang makalabas ng kuwarto. Delikado pa ang kalagayan niya. Kung kaya ako na lang ang pinahanap niya sa iyo. Hayun, sumakit na naman ang kanyang operasyon.”

“Ano ka ba ng kuya Andrei ko?” and deretsahan kong tanong sa babae.

“Eh... si kuya Andrei mo na lang ang magsabi sa iyo.” Napayuko siya. Halatang nahiya.

“Ah, ayaw mong magsalita. Bakit itinatago ninyo sa akin ang inyong relasyon?”

“K-kasi... s-sorpresa raw sana ng kuya mo ito s-sa iyo eh.”

“Aw nasorpresa nga naman talaga ako. Grabe at masayang-masaya ako sa sorpresa niya ha. O sige... balikan mo na siya sa kuwarto niya. Bantayan mo at ituloy niyo lang ang naudlot ninyong love-making. Ayoko nang bumalik pa roon. Uuwi na ako. Wala nang mang-iistorbo pa sa inyo.”

“K-kung sasabihin ko ba kung ano ang relasyon namin, babalik ka sa kuwarto niya?”

“Puwede mo namang sabihin kahit hindi ako babalik sa kuwarto niya eh. Bakit mo pa gawin itong kundisyon? Pero huwag na kung pabalikin mo lang pala ako sa taas. Kasi, alam ko naman kung ano ang relasyon ninyo eh.”

“Alam mo, mahal na mahal ka ng kuya Andrei mo. Lahat ay gagawin niya para lang sa iyo.”

“Kalokohan!”

“Bakit ka ba nagagalit sa kanya?”

Mistula naman akong binatukan sa kanyang sinabi. Tama nga naman siya. Ano ba ang karapatan kong magalit kung may nagmahal at minahal na ang kuya Andrei ko. Hindi ko naman siya asawa. Ni hindi ko nga siya tunay na kuya. At kung tutuusin ay hindi kaano-ano. “Bakit ako nagagalit?” ang sagot kong tanong na lang. “Kasi... simula’t-sapul ay walang itinatago na sikreto ang kuya ko sa akin. Bakit ngayon...? Sa iyo???” nahinto ako. Nag-crack na naman kasi ang boses ko dahil sa pangingilid ng aking luha. “Umalis ka na!” dugtong kong sigaw sa kanya.

Nakatalikod na ang babae noong naisipan kong tanggalin sa aking daliri ang singsing. “Sandali!”

Lumingon ang babae at bumalik. “B-bakit Alvin?”

“Heto... ibigay mo sa kanya iyan! Sabihin mong isaksak sa kanyang baga!” Inabot ko ang singsing at pagkatapos ay, “Alis na!”

Parang hindi naman nagulat ang babae noong tiningnan niya ang singsing. Ikinumpara lang niya ito ng sa kanyang nasa daliri niya atsaka tumalikod, at nagmadaling tinumbok na ang entrance ng ospital. Hangggang sa tuluyang naglaho na siya sa aking paningin.

“Woi... may drama kayo ha? Grabeh. Nakita ko iyon. May saulian ng singsing! Tama nga ang hinala ko! Magsyota kayo!”

“Tsismoso ka!”

“Yeheeyyy! Masabi ko nga kay kuya Brix na libre ka na.”

“Woi tange! Huwag mong sabihin iyan kay Brix. Baka mali iyang nasa isip mo. Minsan, huwag tayong maniwala sa mga nakikita ng ating mata. Hindi lahat ng nakikita ay naaayon sa ating iniisip. Magkaiba ang dalawang bagay na iyan. Minsan, nasa likod ng ating mga nakikita nakatago ang tunay na kuwento.”

“Hanu daw???” ang expression ni Noah ang mata ay pinalaki at iniharap pa sa akin. “Paano mo nasabi ang mga iyan? Makata ka ba? Nononononono! Hindi maaaring magkamali ang aking mga mata at ang aking isip. Kitang-kita ang ebidensya.”

“Bahala ka.” ang sagot ko na lang. “O ano na? Baka magbago pa ang isip ko at uuwi na. Ano ang sasakyan natin dali???” ang paglihis ko sa usapan.

“Ayyiiii! thank you talaga Kam!” sambit ni Noah na tuwang-tuwa na pumayag na akong magstay muna kami ng isang linggo sa Mindanao.

Sumakay kami ng jeep tinungo ang isang mamahaling hotel.

“Bakit dito sa hotel na ito tayo? Tinipid ko itong binigay ni Brix na pera baka ma-short tayo.”

“No problem, heto o...” sabay pakita sa akin sa credit card ni Brix.

“Bakit nasa iyo iyan?”

“Binigay sa akin ni Brix. Ayaw mo raw tanggapin kung kaya ay sa akin ibinigay. At huwag daw kitang pabayaan, dapat daw sa isang mamahaling hotel kita i-check in. May tanong ka pa?”

“Nakakahiya Noah eh!”

“Alin ang mas importante, ang hiya mo o ang pagsabon niya sa akin?”

Natahimik na lang ako. Syempre, lubos kong na-appreciate ang kabaitan ni Brix.

Noong nakapag-check in na kami, nagpaalam si Noah na umidlip sandali dahil sa pagod. Habang nakatulog siya, lumabas ako at naupo sa terrace ng aming kuwarto paharap sa resort. Isang hotel-resort pala ang napili ni Noah. Maganda ang ambiance nito. Sa aking puwesto ay kitang-kita ko ang dalawang magkatabing malalaking eskuwadradong swimming pools, at ang pangatlo sa gitna nila ay isang maliit na hugis bilog  na malapit lang sa paanan ng hotel. Pinapaligiran ang mga ito ng puno ng niyog at ang tapakan ay malalaking pinagtagpi-tagping rough tiles na may puti at blue na kulay at sa mga guwang ng mga tiles ay ang mga trimmed bermuda grass. Sa bandang dulo naman ay ang beach na may purong puti at pinong buhangin na may mga shades na yari sa kugon ang atip.

Habang nakaupo ako, pinagmasdan ang ganda ng kalikasan at dumadampi sa aking katawan ang marahang bugso ng hangin na galing sa dagat, hindi ko na naman maiwasang hindi sumingit sa aking isip si kuya Andrei. Pakiramdam ko ang nabigyang buhay muli ang tagpo namin sa San Pedro City kung saan ay ipinadama niya sa akin ang sarap ng buhay, ang beach, ang mga masasarap na karanasang natatamasa ng mga mayayaman. Higit sa lahat, naalala ko ang kanyang pagka-sweet, ang kanyang presensiya, ang aming bonding. Pakiwari ko ay siya pa rin ang aking kasama sa hotel na iyon. Pakiwari ko ay nasa San Pedro City lang ako, naghintay lang na magising siya upang lalabas kami at mag-hapi-hapi sa bar o kaya ay mag-swimming.

Binitiwan ko ang malalim na buntong-hininga. Hindi ko naman kasi maloloko ang aking sarili. Iba ang panahong iyon, iba ang lugar, at iba ang taong kasama ko. Muli, namalayan ko na namang tumulo ang aking mga luha. Naalala ko na naman ang eksenang nakita ko sa loob ng kuwarto ng ospital na iyon. Naalala ko ang mukha ng babae, ang boses niya, ang kanilang paghahalikan...

“Sana si Brix na lang ang minahal ko. Sana... may kakayahan akong linlangin ang aking puso at i-pagsiksikan ko ang pangalan ni Brix. Sana ay may kakayahan akong burahin sa aking alaala ang nakaraan at ang mga masasayang sandali namin ni kuya Andrei...”

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong galing sa stereo ng hotel sa baba ay narinig ko naman ang kanta namin ni kuya Andrei. Mistula bang nananadya talaga ang pagkakataon.

(Special thanks to Alvin Rabago Palisoc sa paggawa niya nitong music vid ng Munting Lihim. Sa kanya rin po naipangalan ang main character nito.)

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'

Making plans and scheming

How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless

This road I'm on is endless

We climb our mountains all alone

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Tila walang humpay ang pagdaloy ng aking mga luha habang tumutugtog ang kanta. Parang mga sibat na tumama sa aking puso ang bawat katagang lumalabas sa kantang iyon. Noon ko muling napagtanto na ang sakit pala ng dulot ng kantang iyon sa akin. Old photograph nga siya, at manatiling luma na ito sa aking alaala, hindi na maaaring buhayin muli, o maibalik ang panahon at lugar kung saan namin kinunan ang shot ng aming nakaraan. At lalong hindi na rin maibabalik ang panahong iyon kung saan tila pag-aari ko ang mundo, pag-aari ko ang panahon, pag-aari ko ang pagmamahal ng isang tao. At marami pang nakasaad sa kantang tugmang-tugma sa nangyari sa akin; ang sinabi sa kanta na “Lately I just find my mind has turned to dreamin”, ang linyang, “But deep down inside I know it’s really hopless, this road I’m on is endless, we climb our mountains all alone”

Ang sakit. Tama nga naman, parang inakyat ko ang bundok ng buhay na nag-iisa, taliwas sa nakaraan kung saan hindi lang niya ako sinasamahan, kundi literal na kinakarga pa niya ako habang inakyat naming ang bundok. Naalala ko, isang beses, nagpunta kami sa pinakatuktok ng bukid sa probinsya namin. Isang pilgrimage site iyon. Doon nagpakita ng milagro ang isang santo kung saan unti-unting tumubo ang imahe niya sa isang bato. At ang bato na iyon ang ginawa nilang imahe ng santo hanggang ngayon na pormang-porma na ang katawan at mukha. Sabi ng mga magulang namin, ipinangako raw nila na kaming dalawa ng kuya Andrei ay dadalaw doon isang araw kapag nasa edad na 15 na si kuya at ako naman ay pito. Noon ginakyat naming iyon, napakatirik pala nito. At bagamat may daanan, ngunit dahil sa haba ng aming lalakarin at sa sobrang tirik pa, wala pa sa kalahati ay napagod na ako. Kinarga niya ako hanggang sa narating namin ang tuktok. Alam ko sobrang hirap niya sa pagkarga sa akin ngunit kinaya niya iyon. Iyon ang isa sa hindi ko malimutang ginawa niya sa akin noon.

Napabuntong hininga na naman ako. “Noon iyon. Ngayon, mag-isa na lang akong aakyat sa sarili kong bundok, sa pagpasan sa sarili kong problema, sa pagharp sa mga dagok sa buhay, sa pagtanggap sa sakit na aking naramdaman.”

“Kam! Nandito ka lang pala? Ang ganda di ba?” sambit ni Noah. Nagising na pala siya.

Lihim ko namang pinahid ang aking mga luha at binitiwan ang isang pilit na ngiti. “O-oo nga! Sobra. Naalala ko tuloy ang una kong pagpasok sa isang hotel resort. Ganito rin, treat sa akin ng kuya ko...”

“Talaga? Sweet naman niya! Sana sa sunod ako na ang i-treat niya!”

Hindi na lang ako kumibo. Masakit pa kasi.

“O... o... malungkot ka na naman!” sambit niya noong napansing malungkot pa rin ang mukha ko. “Tara... labas tayo at maligo.”

Sa loob ng isang linggo na naroon kami ni Noah sa Mindanao ay mistula akong tinorture sa bigat ng aking dinadala at sa sakit ng aking naramdaman. Habang iginagala niya ako sa iba’t-ibang lugar at ipinakilala sa kanyang mga kamag-anak, sa kaloob-looban ko ay hindi ko ito masyadong na-enjoy. Ang hirap.

Eksaktonog isang linggo, nakabalik kami ni Noah sa aming lugar. At dahil may isang linggo pang natira sa break namin, dumeretso na ako sa aming bahay, sa bukid.

Mag-aalas tres na ng hapon noong ako ay nakarating. Tahimik ang aming bahay, walang sumagot sa tawag ko. At dahil nakabukas naman ang pinto, dumeretso na lang akong pumasok sa loob. Baka kasi nangangapitbahay lang ang inay.

Binuksan ko ang pinto ng bahay at dumeretso na rin ako sa aking kuwarto. Ngunit laking gulat ko noong pumasok na ako: nakahiga sa ibabaw ng aking kama si kuya Andrei! Nakahubad ang pang-itaas niyang katawan at kitang-kita ko ang bendahe sa kanyang tiyan at dibdib.

Mistula akong nakakita ng multo sa pagkabigla, napaatras.

“Kahapon pa ako rito. Hindi kita makontak kung kaya ay gumawa ako ng paraan upang magpaalam sa aking duktor at superior. Sinabi kong dito na magpagaling... isang buwan siguro ako rito.”

Hindi na lang ako kumibo. Ramdam ko ang malakas na pagkabog ng aking dibdib. Iyon bang pakiramdam na naapi ka na nga, trinaydor, ginamit, sinira ang buhay at pagkatao, at pagkatapos ng lahat hayun pa, nagpakita pa siya sa iyo na parang kulang pa ang sakit na iyong naramdaman at gusto pa niyang insultuhin ka. Parang gusto ko tuloy siyang bulyawan, pagbabatuhin ng kung anu-anong matitigas na bagay, palayasin, sigawan ng, “Ang kapal ng mukha mo...!”

Ngunit pinigilan ko ang aking sarili. Tumuloy na lang ako sa pagpasok, tinumbok ang aking cabinet, nagdadabog na kumuha ng susuutin.

Ang totoo, hindi ko talaga alam ang aking gagawin sa pagkakita sa kanya. Kumuha ako ng susuutin ngunit hindi ko maisuot-suot ito dahil nagtalo ang isip ko na ipalabas ang galit at hinaing kong tila sasabog sa aking dibdib ngunit parang hindi ko kaya dahil ano ba ang dahilan ko kung magagalit ako sa kanya. Kaya ibinalik ko na lang muli ang mga damit na iyon sa ilalim ng aking kabinet at kinuha uli ang aking knapsak na inilaglag ko sa may pintuan at binuksan ito, inisa-isa at padabog na ipinasok ang laman nito sa lagayan ng mga labahan. At habang ginagawa ko ang pagdadabog, nagparinig naman ako, “Tanginaaaa! Nagsasayang ako ng oras pagpupunta sa buwesit na Mindanao na yan! Akala ko sasaya ako kapag nakita ko ang lugar na iyan! Tangina puro baboy pala ang mga tao! Walang mapipili! Puro plastic! Puro manloloko! Sana hindi ko na lang pinuntahan ang lugar na iyon! Sana dito na lang ako nagkulong sa kuwarto ko o kaya ay maglakwatsa kasama ang mga kaibigan! Sana ay hindi ako nababoy!”

At habang nasa ganoon akong pagparinig, bumangon siya. Narinig ko pa ang pag “Ugh!” niya marahil ay sa sakit ng kanyang operasyon na nagalaw noong nag-attempt siyang tumayo.

“Alam kong sa akin ka nagagalit...” ang kalmanteng sabi niya habang isinandal ang gilid ng katawan niya sa dingding na lawanit ng bahay.

“At bakit ako magagalit sa iyo??? Sino ba ako para magalit? Ano ba kita??? at baling uli sa labahan, “Tanginang labahan na tooooo!!! Putanginaaaaaaaaaa!!!!” at itinapon ko pa ng malakas ang damit ko sa dingding.

Ngunit sa sunond niyang tanong ay para rin akong nasabugan ng isang malakas na bomba, “Tapatin mo nga ako, tol? Mahal mo ba ako? Mahal mo ba ako bilang isang kasintahan?”

Sa pagkabigla ay hindi kaagad ako nakasagot. Para akong nasa suspended animation at hindi makagalaw. Nag-isip sandali. Ngunit dahil sa pride at galit ko sa kanya, ang naisagot ko ay, “Mahal??? Kasintahan? Baliw ka ba? Gago ka ba?!!!” at talagang sinigawan ko na siya. Sa buong buhay ko, noon ko lang siya sinigawan ng ganoon. Dati, kahit nagagalit ako sa kanya, hindi ko siya kayang sigaw-sigawan ng ganoon-ganoon na lang. Dahil mahal ko siya. Dahil alam ko na mahal din niya ako bilang bunso-bunsuan. Dahil mataas ang respeto ko sa kanya.

Ngunit iginiit pa rin niya ang tanong niyang iyon. “Alam kong may naramdaman ka para sa akin tol. Alam kong mahal mo ako; alam kong sa puso mo, ako lang ang nag-iisang taong minahal mo; ako lang ang nag-iisang taong siyang sentro ng iyong buhay. Alam kong ako lang ang tao sa mundo na nakapagbibigay ng ibayong kasiyahan sa iyo at nakakapagdulot ng ganyan katinding galit. Ako lang. At galit ka sa akin.” Napahinto siya sandal. “Sundalo ako tol; matalas ang pakiramdam ko...”

At doon na ako humagulgol. Para bang nasaktan na nga ako, lugmok na, tinapakan pa niya, dinuraan, ininsulto. Alam pala niyang mahal ko siya ngunit ganon ang ginawa niya. Feeling ko ay pinaglaruan lang niya talaga ako. Sobrang awa ko sa aking sarili sa pagkakataong iyon.

At dahil dito, hindi ko na napigilan ang sarili. “Oo! Mahal kita! Mahal na mahal! At pinaglaruan mo ang damdamin ko! Sinira mo ang buhay ko!!! Tangina moooooooooooooooo!!!” ang bulyaw ko. Hindi ko na talaga natimpi pa ang aking sarili. Para itong bulkan na sumabog at ang buong puwersa nito ay ibinuhos ko sa kanya. “Tinuruan mo ako kung paano gawin iyon! Sinabi mo sa akin na sa iyo ko lang gagawin iyon! Ipinangko mong lihim lang natin iyon! Umaasa ako na tayo lang ang gagawa noon! Na sa akin mo lang gagawin iyon! Ngunit noong hinahanap-hanap ko na ito sa iyo, noong may naramdaman na ako sa iyo... ito pala ang katumbas???! Sasaktan mo ako???! Gayan lang ba ang pagtingin mo sa akin???! Parang isang laruan???! Parausan???! Hindi mo ba naramdaman ang naramdaman ko???! Tanginaaaaaaaaa!!!” at napahagulgol na lang ako na parang isang paslit, niyayakap ang aking knapsack at isinubsob dito ang aking mukha.

Natahimik siya.

Tumayo ako tinumbok ko uli ang cabinet at ang malinis kong damit na naunang kinuha ko na ngunit ibinalik. Isinilid ko ang mga ito sa aking knapsack. Nagmadali ako. Gusto kong makaalis na agad sa kuwarto kong iyon.

“K-kung gusto mo, saktan mo ako tol.” at inabot niya ang kanyang knapsack din na nasa ibabaw ng kabinet at hinugot dito ang isang patalim. Inabot niya ito sa akin. “Saktan mo ako tol... kahit anong gawin mo sa akiin, kahit patayin mo pa ako. Nakahanda ako.” ang sabi niya, ang boses ay nagmamakaawa. Parang napaka-ironic, isang magiting at matapang na sundalo at hayun, sa harap ko ay parang isang talunang aso na nakatago ang buntot sa ilalim ng kanyang tiyan at nagpakumbaba.

“Gago ka ba? Gagawin mo pa akong kriminal! Sinira mo na nga ang buhay ko at ngayon, gusto mo pa akong makulong? Ang magandang gawin ko ngayon ay lumayas na lang dito. Dito ka magpagaling at ako naman ay babalik sa boarding house ko. Sabihin mo na lang sa mga magulang ko na lumayas ako dahil sa iyo! Kaya mo bang sabihin sa kanila na sinira mo ang buhay ko? Sabihin mo rin sa kanila iyan!”

Dala-dala ang aking knapsack ay tinumbok ko ang pinto ng aking kwarto. Tatalikod na sana ako noong nagsalita siya, ang boses ay matigas. “Kung aalis ka, puputulin ko ang aking hintuturong daliri...”

Niingon ko siya, “Di gawin mo! Tagal!” sabay talikod at hawak sa pinto.

Ngunit ako rin ang nagulat noong nabuksan ko na ang pinto at lalabas na sana ako, may narining akong tila isang bagay na nalaglag sa sahig. Nilingon ko ang pinagmulan ng ingay. Nakita ako ang isang putol na daliri na naipit pa sa sahig na kawayan.

Tiningnan ko si kuya Andrei. Ang kaliwang kamay niya ay nakalatag sa maliit na study table ko. Hawak-hawak ng kanyang kanang kamay ang kanyang patalim at sa kanyang kaliwang kamay na nakalatag, putol na ang hintuturong daliri nito. Kitang-kita ko ang malakas na pagbulusok ng dugo sa naputol na bahagi ng kanyang sugat. Mistula akong himatayin sa pagkakita ko sa maraming dugong umagos sa mesa at bumagsak sa sahig.

Pakiramdam ko ay simputi ng papel ang aking mukha sa takot.

Tiningnan ko ang kanyang mukha. Walang bakas ito na nasaktan siya bagamat sa kanyang mga mata ay pilit na ipinapakita ang tapang, ang kanyang bagang ay mistulang nagtatagis, “Ngayon ko lang aaminin. Mahal din kita; mahal na mahal... bilang isang kasintahan. Kung kaya mong tingnan ang naputol kong daliring nalaglag at hahayaan mong unti-unting mauubos ang dugo sa aking katawan, wala akong magawa. At kung tatalikod ka pa ngayon at iwan mo ako rito, puputulin ko ang isang ko pang daliri. At kung aalis ka talaga at nasa malayo na, puputulin ko na ang buo kong kamay, upang tuluyan maubos ang aking dugo sa katawan…”

“Arrrggggghhhhhhhhh! Ayoko na! Ayoko naaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!” ang sigaw ko.

“Huwag kang umalis. Patawarin mo ako.” At lumuhod siya. “Nagmamakaawa ako sa iyo tol. Please...” Nilaglag niya ang patalim na nasa kanang kamay niya at may hinugot sa kanyang bulsa.

Ang singsing.

“Kunin mo. Isuot mo na. Patawarin mo na ako...” at inabot niya ito sa akin. “Please...???”

(Itutuloy)

[13]

“T-tanggapin mo na please...” sambit niya uli, kitang-kita ko ang pamumutla na niya.

Noong una, litong-lito ang aking isip kung ano ang gagawin. Syempre, nagalit ako sa kanya ngunit hindi ko rin akalain na magagawa niyang putulin ang kanyagn daliri nang dahil lamang sa ganoon. At noong nakita ko pa ang malakas na pagtagas ng dugo galing sa kanyang sugat, doon na ako nataranta.

“M-mauubusan ako ng dugo tol. Tanggapin mo na please...” ang pag-ulit niya.

At sa matinding takot ko, dali-dali kong kinuha ang singsing na kanyang inabot. At halos kasabay rin sa pagkakuha ko sa singsing, bumagsak siya sa sahig.

Tarantang ipinasok ko ang singsing sa aking bulsa atsaka tumakbo sa binatana, nagsisigaw, ang boses ay tila sa isang taong halos puputok ang baga sa matinding pagsisigaw. “Itay!!! Itaayyyyyyyyyyy! Saklolo! Saklolo pooooooo! Mga kapitbahay! Saklolooooooo!!! Itayyyyyyyyyyy!!!”

Wala pang sampong segundo ay nakita kong tarantang nagtatakbo nang pumasok sa kuwarto ang itay. “Anong nangyari?!” Ang tanong niya noong nakita si Kuya Andrei na nakabulagta sa sahig at dumadaloy ang maraming dugo sa kanyang naputol na daliri.

“E-ewan ko...” ang nanginginig kong sagot. Syempre, hindi ko naman puwedeng sabihin na ako ang dahilan at baka maungkat ang mga nangyari.

“Hala! Pulutin mo iyang natanggal na daliri. Manghingi ka ng ice sa kapitbahay o sa tindahan at ilagay ang daliri sa isang tabo o baso kasama ang ice!” ang sambit ng itay sabay hablot ng kanyang damit, pinunit ito at ang mga pilas ay ginawang tourniquet sa bandang pulso ni Kuya Andrei. “At tumawag ka na rin ng masasakyan natin, dalhin natin ang kuya mo sa ospital!” dugtong niya habang inaayos ang tourniquet.

Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman. Natakot, nanginginig ang kalamanan, nanghihina dahil sa pagkakita ko ng dugo. Ngunit pilit akong tumalima sa iniutos ng itay. Dali-dali kong pinulot ang putol na daliri ni Kuya Andrei at nagmamadaling tumungo sa kusina upang maghanap ng malagyan nito.

Nailagay ko na ang naputol na daliri ni Kuya Andrei sa isang tabo noong siya namang pagpasok ng inay. “Inay... lalagyan daw po ito ng ice!” ang bigla kong pag-abot ng tabo sa kanya at nagtatakbo na akong lumabas ng bahay nang walang pasabi, hindi na hinintay ang isasagot ng nabigla ko ring ina.

“Saan ka pupunta!” ang narinig kong sigaw niya.

“Maghanap po ng masasakyan, dadalhin daw po sa ospital si kuya Andrei!

Maswerte naman at nakahanap ako ng libreng sasakyan; isang jeep ito ng kapitbahay na ang driver ay may kinuha lang sa bahay nila. Inalalayan ng itay si kuya Andrei upang maisakay sa jeep at noong nakasakay na kami, pinaharurot na ito ng driver.

Pinagitnaan namin ng itay si kuya Andrei na pinaupo sa passengers’ seat. At dahil nanghihina siya, niyakap siya ng itay upang hindi malaglag sa kanyang inuupuan. Ako naman ang humahawak sa kanyang kamy na naputulan ngdaliri, itinaas ko ito upang ang dugo ay hindi lalabas sa sugat habang ang inay at hawak-hawak niya ang tabo na naglalaman ng ice at putol na daliri ni Kuya Andrei. May kasama rin naman kaming tatlo pang kapitbahay na tumulong. Nakaupo sila sa kabilang upuan sa passengers’ seat kaharap namin. Walang imik kaming lahat habang mabilis na pumaharurot ang jeep. HIndi ko alam kung ano ang mga nasa isip nila ngunit ako, naghihina dahil sa sobrang takot at nerbiyos.

Iyon na ang huli kong natandaan. Nag-collapse na rin pala ako. Hindi ko na nakayanan pa ang takot sa pagkakita sa daliri ni Kuya Andrei na nakalagay sa tabo, hawak-hawak ng inay, at sa kalagayan ni kuya Andrei na na hinang-hina, may dugong pang dumadaloy sa kanyang kamay na aking hinawakan.

Noong nanumbalik ang aking malay, nasa ospital na ako, nakahiga sa isang kama.

“Kumusta ka na?” ang narinig kong boses.

Nilingon ko ang pinanggalingan noon. Si kuya Andrei. Magkatabi lang pala ang aming kama sa ospital na iyon.

Saglit ko lang siyang tiningnan. Ibinaling ko ang mga mata sa nakalambiting plastic bags sa lagayang movable na tubo sa gilid ng kama niya. Magkatabing nakalaylay ang dextrose at ang isang plastic bag na may lamang pulang liquid. Alam ko, dugo iyon. At alam ko rin na ang mga liquid na iyon ay nakakunekta sa katawan niya sa pamamagitan ng injection na nakatusok sa ugat sa kanyang kamay.

Bigla na naman akong kinilabutan noong nakita ko ang dugo. Takot kasi ako sa dugo; takot pa sa injection. Kapag nakakakita nga lang ako ng duktor na may hawak-hawak na injection, pakiwari ko ay maduduwal na ako. Kaya noong bata pa ako at dadayo ang mga taga health center sa aming eskuwelahan upang tuturukan ang mga estudyante ng anti-rabbis, anti-tetanus, anti-polio o kung anu-ano pang mga anti, ako ang palaging nangunguna sa pagtakbo palabas ng klase.

Agad kong ibinaling ang aking paningin sa kanyang mukha. Noong tiningnan ko siya, pansin ko ang kanyang pamumutla at panghihina. Binitiwan niya ang isang ngiti. “O-ok ka na?” ang tanong niya muli.

Binitiwan ko ang isa ring ngiti para sa kanya. Ngunit noong biglang pumasok sa aking isip ang eksena ng pakikipaghalikan niya sa kanyang babae, agad ko ring binura ang ngiting iyon sa aking mukha. Nilingon ko ang mga nakaupong tao sa kabilang gilid ng kuwarto. Naroon ang aking inay, ang aking itay at ang tatlong mga lalaking kapitbahay na tumulong sa pagkarga kay kuya Andrei na siya na rin daw tumulong sa pagkarga sa akin sa loob ng ospital. “A-anong nangyari nay?” ang tanong ko.

“Bigla kang nawalan ng malay sa loob ng jeep.”

“Ganoon po ba?”

“Oo. Nanginginig ka, namumutla, at iyon na, bumagsak ka na. Mabuti na lang at naagapan ka ng tatlo nating kapitbahay” turo niya sa tatlong lalaking katabi nila.”

“Natakot kasi ako sa dugo inay... at iyong daliri na natanggal.” ang sagot ko.

“Hayyyy naku Alvin. Hindi ka talaga puwedeng maging duktor o nurse.” sambit ng inay.

Na siya ko namang lalo ko pang ikinaiinis. Narinig ko na naman kasi ang salitang nurse, na siyang kahalikan ni kuya Andrei. “Ayoko naman talagang maging nurse eh! Pangit kaya ang trabahong iyan! Lahat din ng nurse ay pangit eh!”

Na siya namang pagpasok ng nurse at narinig ang aking sinabi, “Hindi naman lahat. Hetong kaharap mo, maganda na, mabait pa.” sabay tawa at hawak sa aking braso para sa blood pressure.

Tawanan.

“Ikaw lang yata ang maganda at mabait miss. Iyang iba d’yan puro na pangit.” sabay irap kay kuya Andre na ngumiti ng hilaw.

Pagkatapos sa akin ay kay kuya Andrei naman nagtungo ang nurse. Kinunan niya si kuya ng ng blood pressure, body rempreature at mga detalye sa kalagayan niya.

“Mag-ingat ka d’yan miss. Killer iyan ng mga nurse.” Sambit ko sa nurse. At talagang inaalaska ko siya.

Napatingin naman sa akin si kuya Andrei samantalang humagalpak sa tawa ang mga magulang ko at ang tatlong kapitbahay.

“Ay talaga? Ganyan din ang type kong lalaki, iyong may killer instinct.”

“Huwag ka... kaya iyan naputulan ng daliri eh. Masyadong malikot.”

Tawanan pa rin sila samantalang si kuya Andrei ay nagtimpi lang. Alam niyang galit ako, at may laman ang biro kong iyon.

Noon gnakalabas na ang nurse ay ikinuwento naman ng inay at itay ang mga nangyari habang nawalan ako ng malay-tao. Nalaman ko na muntik nang maubusan ng dugo si kuya Andrei gawa ng hindi pa siya lubusang gumaling sa mga sugat niya na natamo sa engkuwentro ng mga rebelde, dagdagan pa sa dugo na nawala na naman sa pagkaputol ng kanyang daliri. Napag-alamamn ko rin na tinesting ang dugo ni inay, pati ako habang wala pang malay, pati ang aming tatlong kapitbahay kung puwede silang mag-donate ng dugo para kay kuya Andrei. Ngunit ang dugo lang ni itay ang nag-match kung kaya ay si itay ang donor ng dugo para sa kanya.

Napag-alaman ko rin na naidugtong na ang daliring naputol ni kuya Andrei. Inoperahan daw siya kaagad sa pagdating pa lamang namin sa ospital habang buhay pa ang mga tissues sa kanyang sugat at sa naputol na daliri.

Nilingon ko si kuya Andrei, pilit na inangat niya at ipinakita sa akin ang naidugtong nang daliri sa kanyang kamay at nginitian pa ako.

Ngunit hindi ko pinansin ang ngiti niya. Doon ko pa rin ibinaling ang aking mga mata sa kinaroroonan ng itay at inay. “Ok na yata ako nay eh...” sambit ko sabay balikwas sa higaan at tumayo.

“Ah... oo nga. Ang sabi ng duktor kanina na kapag nagkamalay ka na ay puwede ka nang mag-check out dito kung gusto mo.” wika ng inay.

Tuluyan na akong tumayo.

“O, Andrei... gising na si bunso at nakakapagsalita ka na rin. Siguro naman ay mabigyan mo na kami ng linaw kung bakit naputol iyang daliri mo!” at baling sa akin, “Alvin, ano ba talaga ang nangyari?” tanogn ng itay.

Mistula akong binatukan sa narinig natanong ni itay. Napatingin ako kay kuya Andrei. Syempre, alangan namang sabihin ko na dahil nagalit ako na may kahalikan siyang babae kung kaya pinutol niya ang daliri niya noong hindi ko siya pinatawad.

“Eh... ano po nay...” ang pagsingit ni kuya Andrei. “Nagbibiruan lang kami ni bunso tungkol sa patalim na dala ko. E, nadulas ako at nadiin ang patalim sa aking daliri. Kaya iyon na.”

Hindi na ako umimik. Tiningnan ko na lang ang itay at inay kung ano ang kanilang magiging reaksyon. Ngunit sa loob-loob ko lang, hindi ko napigilan ang magmaktol, “Magaling talagang magsinungaling!”

“Kapitan ng sundalo? Nadulas? Naputol ang sariling daliri?” ang sarkastikong tanong ng itay. Ganoon naman kasi sila kapag nagbibiruan ni kuya Andrei. Parang magbarkada lang.

“E, ganoon po talaga ang aksidente tay. Hindi natin malalaman.”

“Kaya ka pala nabaril ng kalaban. Tatanga-tanga ka!”

Tawanan. Napatawa na rin ng hilaw si kuya Andrei. Parang gusto ko pa ngang isingit ang biro ko sa kanya noon na boy scout lang siya; na hindi siya qualified maging sundalo, lalo na sa ranggong kapitan. Ngunit dahil sa inis ko pa rin sa kanya kung kaya ay tahimik na lang ako.

“O sya... dahil maayos na itong si Alvin, babalik na muna kami sa bukid Andrei. May naiwan kaming mga nakatiwangwang na trabaho.”

“Oo Anderei. Alas tres pa naman ng hapon, babalikan namin ng itay ninyo ang palayan. Nabitin ang aming pag-aani, baka may magnakaw sa mga naani na naming palay. Iligpit muna namin iyon atsaka babalik ang itay  mo o di kaya ako ha? Kung hindi mamaya, bukas.”

“S-sige po nay... tay.” ang sagot ni kuya Andrei. “Salamat po sa pagdala ninyo sa akin.”

“Walang ano man. Mag-ingat ka na sa susunod.”

“Opo inay...”

“At ikaw Alvin, alagaan mo ang kuya mo. Bantayan mo ha?”

“Opo nay!”

Noong kami na lang ang naiwan, “H-alika tol... hug mo si kuya.”

“Hug mong sarili mo!” ang pabalang kong sagot.

“Akala ko ba ay napatawad mo na ako?”

“Napilitan lang ako no! May nalalaman ka pang paputol-putol ng daliri...”

“Ano pa ba ang gusto mong gawin ko? Gusto mo tanggalin ko uli itong naidugtong nang daliri? Sige ka...”

“Arrrrrrggghhh!” ang sigaw ko na. “Bakit ka ba ganyan? Gusto mong kapag namatay ka ako naman ang mapagbintangan?”

“Bakit ba hindi mo ako maintindihan?”

“Paano kita maintindihan? Wala kang sinasabi! Lahat ng mga nakakasakit na bagay ay ginawa mo nang patago! Hindi ba maskit iyon? Hindi ba?!!! Sabi mo mahal mo ako ngunit ganoon ang ginawa mo? Fu** you!”

“Halika... lapit ka sa kuya. Mag-usap tayo”

“Ewan ko sa iyo!”

“Sige na please...”

“Bakit ba! Puwede ka namang magsalita kahit nakahiga ka d’yan ah! Hindi naman ako bingi!”

“O sige, ako na lang ang lalapit sa iyo..” sabay tangkang pagbalikwas sa kama. At syempre, kinakailangan pa rin niyang nakahiga dahil patuloy pa rin ng pagpasok ng intravenous na liquid at dugo sa kanyang katawan. Kung kaya napasigaw siya ng, “Arrggghh!”

Kaya wala na akong nagawa kundi ang lumapit. Ngunit binulyawan ko siya. “Bakit ka ba ganyan!!!” sabay hablot ko sa buhok niya sa sobrang pagkainis at gigil na gigil na inumpog ko ito sa unan niya. Kung hindi lang ako galit sa tagpong iyon, siguro ay natawa na ako sa aking inasta. Imagine, sinambunutan ko pa talaga ang pasyenteng hindi pa nakarecover sa opersyon, at nanghihina pa. At feeling ang sarap talaga niyang sakalain, lalo na hindi pa siya nakakagalaw ng maayos. Pakiwari ko ay puwede kong gawin sa kanya ang lahat.

Hindi naman siya nagalit. Napangiwi ang mukha na tila ba nagpapacute lang, umaarteng nasaktan. “Papatayin mo na yata ako eh.

“Talaga! Kung hindi lang alam ng inay at itay na ako ang nagbabantay sa iyo rito, tatabunan ko na ng unan iyang pagmumukha mo para hindi ka na makahinga.

Natawa siya.

“Hindi ako nagbibiro.”

“Ok... sorry.”

“O nandito na ako sa tabi mo, happy ka na? Magsalita ka na! Tagal!”

Nahinto siya., tinitigan ako at seryosong seryoso na ang mukha. Hindi ko alam kung ano ang laman ng kanyang isip.

Wala akong pakialam.

Maya-maya, nagsaltia siya, “Mahal kita tol... pasensya na, hindi ko sinabi sa iyo.”

At doon na lumabas ang emosyong aking tinitimpi na mistulang isang bulkang sasabog. “Mahal mo ako tapos nakikipaghalikan ka sa isang nurse? Sino ba siya? Bakit may singsing siya na katulad nang sa akin? Ang sabi mo, ako lang at ikaw ang may singsing na ganoon, bakit mayroon siya??? Sinungaling ka!”

“Naintindihan kita tol. Alam ko, nasaktan kita. Kung kaya ginawa na ang lahat upang mapatawad mo ako, upang malaman mo na naghirap din ang aking kalooban.”

“Naghirap ang kalooban. Ganyan ba ang naghirap ang kalooban? Nakikipaglandian? Pinaglaruan mo ako! Sinira mo ang buhay ko! Pinaglaruan mo ang pagkatao ko! Simula noong ginawa mo sa akin iyon, hinahanap-hanap na kita! Ikaw lang ang nagturo sa akin ng mga bagay na iyon. Ikaw ang nagturo sa akin kung paano kita mahalin. Ikaw ang nagturo sa akin na umasa. Tinimpi ko ang lahat. Tinatago-tago ko sa iyo at sa lahat ng mga tao! Iningatan ko ang lihim na pinaggagawa mo sa akin. Ngunit iba ang isinukli mo!” At doon na ako humagulgol.

“Makinig ka kasi sa paliwanag ko tol, please...” sambit niya habang pilit na inabot ng isa niyang kamay ang aking pisngi.

“Ano pa bang paliwanag ang dapat kong marinig?! Kitang-kita ko ang lahat! May iba kang mahal!”

“Kaya nga makinig ka eh... please?”

Tahimik.

Nagsalita siya. “Una... may aaminin ako. Noong bata pa tayo at pinagawa ko sa iyo ang bagay na iyon? Sa iyo ko unang naranasan iyon. Sa iyo ko rin unang naranasan ang halik. Totoo yan. Kaya kahit kailan, kahit ano ang mangyari, mananatili ka sa aking isip. At walang ni ano mang bagay na maaring makabura nito. Unang natikman ko ang mga bagay na iyan... sa iyo. Kaya kung ikaw, hinahanap-hanap mo ako, ganoon din ako tol; hinahanap-hanap ko rin ang mga nangyaring iyon sa atin...” nahinto siya nang sandali. “A-alam ko... mali. Mali ang lahat na iyon na pinapagawa ko sa iyo simula noong bata ka pa. P-patawarin mo ako sa napakalaking pagkakasala ko. Noong panahon na iyon, hindi ko pa naramdaman ang epekto noon sa iyo at sa akin dahil para sa akin, isang bahagi lamang ito ng aking kabataan, ng ating kabataan, ng ating kamusmusan. Ngunit noong nagkita tayong muli, naramdaman ko na. Alam kong naghahanap ka rin, alam kong m-minahal mo na ako. At doon na ako nagsimulang makaramdam ng guilt. Naawa ako sa iyo, lalo na noong hinabol mo ako sa bus at kahit tama lang ang pamasahe mo ay sinundan mo ako, hindi mo na naisip kung makakabalik ka pa ba, kung makakakain ka pa sa kapiranggot na perang natira. Kahit nga ang pagkamahiluhin mo ay nilabanan mo, mahabol mo lang ako. At doon ako tinablan ng awa sa iyo. At simula sa naramdaman kong awa sa iyo, sumibol din ang kakaibang damdamin. Palagi nang sumisingit sa isip ko ang larawan ng mukha mo, lalo na iyong huling eksena ng paglayo natin sa terminal kung saan ay umiiyak ka. At doon ko naramdamang... mahal na rin kita, hindi bilang bunsu-bunsuan, kundi bilang isang kasintahan... Totoo iyan. walang halong biro. Ngunit narealize kong mali pa rin. At ang puno’t-dulo ng lahat ay ginawa kong kamalian sa iyo. Kaya sa puntong iyan ay patawarin mo ako... At tungkol sa nakita mo sa ospital na may kahalikan ako, humihingi rin ako ng patawad. Inaamin ko, mali rin ang ginawa kongiyon. Kung kaya, humuhingi ako ng patawad. At sana ay maintindhian mo. Di ba, wala naman talagang perpektong tao sa mundo? Lahat ay nagkakamali; lahat ay nagkakasala. Unfair naman kung sasabihin mong kung ikaw ang nasa kalagayan ko ay hindi mo magagawa ang isang pagkakamali; Hindi mo kasi naranasan ang maging ako; ang maging nasa katayuan ko, ang dumanas sa hirap na pinagdaanan ko. Kagaya mo, hindi rin kita maaaring sisihin sa mga desisiyon mo sa buhay; dahil ikaw lamang ang nakaranas sa mga pinagdaanan mo; ikaw lamang ang nakakaalam sa tindi ng sakit na naidulot nito sa buhay mo. Ang tanging magagawa ko lamang para sa iyo ay ang intindihin ka, unawain, susuportahan. Kaya sana ay unawain mo rin ako, intindihin. Nagkasala man ako, heto, humihingi ako ng patawad.”

Hindi pa rin ako umimik. Tahimik lang akong nakinig sa kanyang mga sinasabi.

“Noong nagsimula kong maramdaman ang kakaibang damdaming ito sa iyo, matindi ang tama nito sa aking isip. Naguluhan ako sa aking sarili. Kasi, Lalaki ako, ngunit iba ang naramdaman ko. Alam kong mali dahil imbes na ako ang magturo sa iyo sa tamang landas, hindi ko rin nakayanang labanan ang tawag ng aking damdamin. Patuloy kitang ginalaw, at tinuruan pa ng kung anu-ano. Labag ito sa aking konsyensya. Ngunit mas malakas ang hatak ng pagmamahal ko sa iyo. Ito ay sa kabila ng aking pangarap na magkaroon ng pamilya, asawa, anak na siya ko ring pangarap para sa iyo. Hindi ko talaga alam ang aking gagawin tol. Ngunit hinayaan ko lang ang aking sariling pagbigyan ka at ang aking damdamin para sa iyo, iniisip na daratng din ang araw na magsawa ka sa akin, at kaya ko nang labanan ang sariling naramdaman.”

Tahimik.

“Dumating si Ella. Isa siyang sundalong nurse. Alam ko, may pagtingin siya sa akin ngunit hindi ko siya pinagtuunan ng pansin. Isang araw habang nagpapatrol kami sa isang bundok nitong nakaraang tatlong buwan lang, inambush ang aming grupo. Napatay ang lahat ng kasamahan namin, maliban sa aming dalawa. Upang hindi kami mahanap ng mga rebeldeng humabol sa amin, nagtago kami sa isang kuweba. Doon kami nagtagal, may isang linggo. Dahil may kuta pala ang mga rebelde sa paligid at hindi namin alam ang daan pabalik sa aming kampo. Sa ilang araw naming pananatili sa loob ng kuwebang iyon, m-may...” hindi niya naipagpatuloy pa ang kanyang sasabihin. Tiningnan niya ako at nakita ko ang pagdaloy ng luha sa kanyang mga mata.

“A-ano???” ang tanong ko. May kakaibang naramdaman kasi ako sa paghinto niyang iyon. May kaba, may pag-aatubili. May takot na baka hindi ko magustuhan ang sunod niyang sasabihin. Ngunit gusto ko ring makumpirma na sana ay mali ang nasa sip ko.

“...may nangyari sa amin.”

At doon na ako napahagulgol muli. Hindi ko na nakontrol pa ang aking sarili. Parang gusto kong sumigaw, gustong magwala, gusto kong saktan ang aking sarili.

“Noong nakaraang dalawang linggo, na ambush uli kami. Ewan. Siguro malas lang talaga ako. At sa pagkakataong iyon, natamaan ako sa katawan. Si Ella ang sumagip sa buhay ko. Siya ang nakabaril sa rebeldeng tumira sa akin. Kung hindi niya napuruhan ang bumaril sa akin, malamang na patay na ako ngayon. Noong natamaan na ako, si Ella pa rin ang nagdala sa akin sa kaligtasan. Nagtago muli kami sa isang lungga. Nilagyan niya ng bendahe ang aking mga sugat upang kahit papano ay hindi ako maubusan ng dugo. Ngunit dumaloy nang dumaloy pa rin ito. Kung kaya ay napilitan siyang kargahin ako habang kami ay tumatakas. Imagine, babae siya, at kinarga niya ako para lamang mailigatas ang buhay ko. Hindi niya ako iniwan. Ang sabi niya ay either sabay kaming mamamatay o sabay kaming makaligatas na buhay... Hanggang sa nakita kami ng kapwa namin sundalo at iyon na... nadala na ako sa ospital kung saan mo ako dinalaw.”

Hindi ko lubos maisalarawan ang tunay kong naramdaman sa pagkakataong iyon. Naawa sa sarili, may matinding selos, hindi alam kung kanino ako magagalit. Patuloy pa rin ako sa pag-iyak.

“Wala kaming commitments tol. Hindi ko siya pinangakuhan ng kung ano bagamat binigyan ko siya ng singsing. Ang sabi ko sa kanya, na isang tao lang ang may nagmamay-ari ng singsing na kagaya niyan maliban sa akin, ang utol ko. Ang utol ko ang pinakasentro ng buhay ko, ang first love ko, ang inspirasyon ko, ang dahilan kung bakit masaya ako sa buhay... at kung bakit ko bibigyan ng singsing na katulad noon si Ella ay dahil gusto kong kahit hindi man kami magkatuluyan, may alaala siya sa akin, na magpaalala rin sa kanya sa iyo. Tinanong niya ako kung bakit; kung ano ba raw ang mayroon sa ating dalawa. Sinagot ko rin siya na wala. Ganyan ko lang kamahal ang utol ko. At lahat ng malalaking desisyon ko sa buhay ay dapat sumang-ayon siya, dahil kung hindi, hindi ko gagawin ang isang bagay. At sabi niyang ang swerte mo raw. At noong umalis ka sa ospital at hinabol ka niya, umiiyak siya noong nakabalik na sa kuwarto ko. Hindi niya sinabing galit ka pero alam ko, naramdaman ko, na nasaktan siya. Gusto niya kasing maging malapit ang kalooban mo sa kanya, na kaibiganin ka, na mas makilala pa niya. Mabait si Ella tol...” Naphinto muli siya. “Nitong nakaraang linggo, sinabi niya sa akin na... b-buntis sya, magtatatlong buwan. Nagbunga ang nangyari sa amin sa kuweba.”

Mistulang tuluyan nang gumuho ang aking mundo sa aking narinig. At lalo pa akong umiyak, humagulgol.

“P-patawarin mo ang kuya tol...”

Hindi ko siya sinagot. Umiyak na lang ako nang umiyak.

“Mahal kita...”

Hindi pa rin ako umimik. Ibinuhos ko ang lahat ng aking saloobin sa aking pag-iya. Natahimik na lang siya. Marahil ay binigyan na lang niya ako ng pagkakataong maipalabas ang lahat ng aking sama ng loob.

Maya-maya, tila nahimasmasan din ako. Tumayo, naghanap ng tissue at pinahid ang naghalong luha at sipon sa aking ilong, mga mata at pisngi. Naisip ko na wala naman akong magawa talaga kundi ang tanggapin ang lahat. Nangyari na iyon at ano pa ba ang puwede kong gawin. “Ganyan naman siguro talaga kapag nasa ganitong klaseng kalagayan. Mahirap ang umibig sa isang lalaki.” Sa isip ko lang.

Bumalik ako sa kinauupuan ko, sa gilid niya at lakas-loob na binitiwan ang masakit na tanong na, “K-kailan mo balak na pakasalan siya?”

Na kalmante rin niyang sinagot ng, “Wala... wala akong ipinangako.”

“Mahal mo ba siya?”

Hindi siya sumagot. Parang lalo pa akong nasaktan kasi, may kakaibang kutob ako na mahal niya ang babae. At ang nasambit ko na lang ay, “Pakasalan mo siya. Kung desisyon ko lang ang hinihintay mo... gusto kong pakasalan mo siya. Hindi kita hahadlangan.” at hindi ko na naman napigilan ang pagpatak ng aking mga luha. Sobrang sakit kaya ng mga binitiwan kong mga salita. Bagamat parang normal ko lang itong nasabi, parang mga sibat ang mga kataga nito na tumama sa aking puso.

“Ayoko. Kung magpakasal man ako sa kanya, iyon ay dahil sinabi mo nang maluwag sa iyong kalooban. Hindi ganyan na umiiyak ka. Huwag kang mag-alala, hindi ako magpapakasal sa kanya.”

“Sinabi mo ba iyan dahil naawa ka sa akin? O sinabi mo iyan dahil iyan talaga ang gusto mo?”

“Iyan ang gusto ko. Hindi ako magpapakasal sa kanya.”

Tahimik. Pinagmasdan niya ang aking reaksyon. Kahit papaano, may naramdaman kasi akong tuwa sa kanyang sinabi.

Maya-maya, “Halika... hug na sa kuya. Na-miss kita. Sobra.”

At doon... dahan-dahan ko siyang niyakap. At pagkatapos, tinukod ko ang dalawang kamay ko sa kama sa magkabilang gilid niya at idinampi ko ang aking mga labi sa mga labi niya. Naghalikan kami habang patuloy na umaagos ang mga luha sa aking mga mata. Alam ko, may kaagaw na ako sa pagmamahal niya.

Sa buong linggo kong pag-uwi sa probinsya, wala akong ginawa kundi ang alagaan si kuya Andrei. Bagamat may kinimkim pa rin akong sama ng loob sa kanya, pilit ko siyang inintindi. Tama naman kasi ang sinabi niya. Hindi ko siya masisisi sa mga pangyayari sa kanyang buhay dahil kailan man, hindi ko naranasang maging siya, hindi ko naranasan ang hirap na pinagdaanan niya, nila ni Ella. At ang nararapat kong gawin na lang ay ang intindihin siya.

Pagkatapos ng isang linggo, bumalik na naman ako sa syudad kung saan ako nag-aaral. At dahil may tatlong linggo pang natira si kuya Andrei sa kanyang bakasyon, sumama siya sa akin sa siyudad. Hindi niya ako pinauwi ng boarding house. Nagrent kami ng isang villa.

Sa unang dalawang linggo ng aming pagsama sa isang villa ay para talaga kaming mag-asawa. Inaalagaan ko siya, ako ang nagluluto para sa aming pagkain, ako ang naglalaba sa aming mga damit. Sobrang saya ko sa aming estado. Para bang “Wow! Ganito ba talaga ang mag-asawa? Sa hirap at ginhawa ay nagsasama?”

At naramdaman ko, masayang-masaya rin si kuya.

Syempre, hindi nawawala sa eksena si Noah na palaging dumadalaw sa amin kasama si Brix na hindi nahihiyang magparamdam kahit nandyan si kuya, at walang kupas pa rin ang panunuyo. Pero nag-lie low muna ako sa kanya kasi, syempre, nand’yan ang kuya kong mahal.

Si Noah naman ay todo pa-charming kay kuya pero natatawa na lang ako. Hindi naman kasi niya alam na taken na si kuya: sa isang nurse, at pansamantala, sa akin.

“Talaga bang nanligaw ang mokong na iyon sa iyo? Panay ang porma eh. Hindi na nahiya na nand’yan ako sa harap nagpi-flirt sa iyo!” sambit ni kuya patungkol kay Brix.

“Ah, si Brix, pinsan ni Noah. Anak mayaman iyon kuya...”

“Kahit pa anak siya ng presidente, wala akong pakialam. Babarilin ko siya kapag may ginawang hindi maganda sa iyo.”

“OA mo! Iyon iyong nagbigay sa amin ng pamasahe upang marating naming ni Noah ang Mindanao no!”

“Kahit sino pa siya, ayaw kong magpaligaw ka sa kanya, o ni kanino mang lalaki.”

“Bakit ikaw...?” hindi ko na lang itinuloy ang aking sasabihin. Ayaw ko kasing mabahiran ng pag-aargumento ang iilang araw na magkasama kami.

Ganyan kami kasaya ni kuya Andrei sa unang dalawang linggo ng aming pagsasama sa villa. At ang kanyang kalagayan ay mabilis ding bumuti. Pati ang kanyang daliring naputol na naidugtong na ay naigagalaw na rin na halos normal na.

Ngunit noong patapos na ang huling lingo niya, doon ko na naramdaman na minsan ay para siyang tulala, malungkot at tila napakalalim ng iniisip. Tinanong ko siya kung ano ang kanyang problema ngunit wala naman daw.

At doon na sumagi sa aking isip na marahil ang dahilan ng kanyang kalungkutan ay si Ella. Alam ko, mahal niya ito at inisip siguro niyang hadlang lamang ako sa pangarap niya; sa pagpapakasal niya sa kanya, lalo na buntis siya at kung hindi sa akin ay matutupad na ang kanyang sinasabing pangarap na magkaroon ng pamilya.

Sobrang lungkot ko. Hindi ko maiwasan ang hindi mag-isip, minsan ay nakatulala rin ako sa school. Minsan ay mapaiyak na lang. “Palapit na ang muling pag-alis niya ngunit heto na naman. Masasaktan na naman ako. Ganito na lang ba palagi? Ganito na lang ba ang buhay ko? Palaging nilalayuan, palaging natatakot kung babalik pa siya, palaging nangangamba kung may iba ba siya?” sa isip ko lang.

At nabuo sa aking isip ang isang desisyon.

Madaling araw sa takdang araw ng pag-alis niya, gumawa ako ng sulat habang natutulog pa siya.

“Dear kuya Andrei. Una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa mga magagandang alaalang ibinigay mo sa akin. Alam mo, kahit may galit ako sa iyo dahil sa mga ginawa at itinuturo mo sa akin noong bata pa ako, aaminin ko, wala akong pinagsisihan. Kahit bigyan pa ako ng pagkakatong ibalik ang nakaraan, gusto ko pa ring ikaw ang maging kuya ko at papayag pa rin akong gawin mo pa rin sa akin ang ginawa mo. Di ba sabi mo, wala naman talagang perpektong tao sa mundo. Naniwala ako. Ang lahat ng mga nangyari sa ating nakaraan ay bahagi na ng ating ngayon, ng aking pagiging ako. Marahil kung iba ang kuya ko o iba ang pagtrato ng kuya ko sa akin sa nakaraan, alam ko, may mga mali pa rin doon dahil hindi nga perpekto ang tao. Maaaring isa siyang kuya na nambubugbog sa akin, isang kuya na walang pakialam sa akin, isang kuya na hindi ko maramdaman. At dahil ikaw ang naging kuya ko, sobrang proud ako. Napakaswerte ko na naging kuya kita. Inaaalagaan mo ako, minahal, hindi mo ako pinabayaan. Ang mga bagay na iyan ang tumatak sa aking isip. Kahit sa aking pagtanda, iyang mga magagandang bagay na iyan any palagi kong maaalala sa iyo.

Ngayon, malaki na ako. Sabi mo noong unang pag-alis mo patungo ng Maynila, na ang pag-alis mong iyon ay dahil kailangan mong matuto, hanapin ang mga bagay na makapagbibigay sa iyo ng magandang opotunidad, kaalaman, at pagkakataon sa buhay. At ang dahilan kung bakit hindi pa ako puwedeng umalis sa atin ay dahil katulad pa lang ako sa isang inakay na dapat ay nasa isang pugad lamang, inaalagaan, pinapakain ng mga magulang na ibon kasi… hindi ko pa kayang lumipad at kulang pa ang aking kaalaman sa paglipad sa malalayong lugar. Ngunit kapag lumaki na ako, wala na rin akong choice kundi ang lumisan sa aking pugad, lumipad, lumaya...”

Pareho na tayong malaki, kuya. Mas malawak na ang aking kaalaman. Kaya ko nang tumayong mag-isa, at humarap sa mga hamon sa buhay. Hindi na ako isang inakay na katulad ng sinabi mo. Marunong na akong gumamit sa aking mga pakpak upang maabot ang lugar na gustong kong marating. At... gusto ko na ring lumaya. At ikaw rin, dapat ay makalaya na. Kaya gusto kong pakasalan mo si Ella. Huwag kang mag-alala, maluwag sa aking kalooban ang sinabi kong ito. Aaminin kong masakit, sobrang sakit dahil mahal kita; ikaw ang pinakaunang taong nagpatibok ng aking puso. Ngunit ayaw ko ring maging hadlang sa iyong pangarap at kaligayahan. Ganyan naman talaga kapag tunay mong mahal ang isang tao, nakahandang magpraya... Katulad mo, nagparaya ka sa akin. Lahat ng sakripisyo ay ginawa mo, maipakita lang sa akin kung gaano mo ako kamahal. At ito ang dahilan kung bakit sumagi sa isip ko ang desisyong ito; ayaw ko nang magdusa ka nang dahil lamang sa akin. Sapat na sa akin ang maramdamang mahal mo rin ako, Masaya na ako na nalaman galing sa bibig mo mismo na mahal mo ako. At tama ka... isang araw kapag may pamilya ka na at mga anak, baka magkaroon na rin ako ng sarili kong pamilya at mga anak. Sana ay darating ang araw na iyon. Ngunit pipilitin ko kuya, para sa iyo; para sa sinabi mong pangarap para sa akin.

Kalakip pala rito kuya ang singsing na ibinigay mo sa akin. Isoli ko na sa iyo. Huwag mong isipin na masama ang loob ko sa pagsauli ko niyan. Ang gusto ko lamang ay walang kahati sa puso ang magiging kabiyak mo. Kayong dalawa na lang ang may ganyang klaseng singsing sa mundo. Ang tanging ala-ala ko na lamang sa iyo ay ang ating mga lumang litrato. Iyon iyong una mong pag-alis na pitong taong gulang pa lamang ako at ikaw ay 15. Ang paborito ko ay iyong nakakandong ako sa iyo habang niyayakap mo. At least, sa litratong iyon, masasabi kong aking-akin ka lang. Ngayon ko lang napagtanto kung bakit “Old Photographs” ang kantang gusto mong theme song natin; dahil ang litrato, sa paglipas ng panahon ay hindi nagbabago, hindi sumusunod sa agos ng panahon, nanatiling salamin ng nakaraan. Doon, akin ka lang. Doon, malaya kitang mahalin... At huwag kang mag-alala, manatiling iingatan ko an gating munting lihim...

Kapag may plano na kayo kuya, i text mo lang sa akin ang petsa ng inyong kasal. Gusto kong ako ang magiging best man mo. Promise, pipilitin kong huwag umiyak...

Ang iyong mahal na bunso, -Alvin-

PS. Sa paborito nating fm station, nagpadala ako ng request ng theme song natin. Marahil ay nasa bus ka na at nagbibiyahe kapag ipinatugtog iyon. Alas 11 ng umaga kasi ang alis mo di ba?”

Noong natapos na ako sa aking sulat, pinagpag ko ang papel at pinahid. Napatakan kasi ito ng aking mga luha. Pagkatapos, tinupi ko na ito at lihim na isinilid sa bulsa ng kanyang knapsack

Alas 10 ng umaga, nasa terminal na kami. Sa pagkakataong iyon, pilit kong nilakasan ang aking loob at nilabanan ang sarili na huwag umiyak, na huwag magpakitang nalungkot ako. Tila doble ang sakit na aking naramdaman. Masakit na nga ang paglisan niya, mas masakit pa yata ang pagkukunwari.

“Bye bunso...” ang sambit ni kuya Andrei noong papasok na siya sa umaandar nang bus.

“Bye kuya, mag-ingat ka palagi ah!”

“Oo. At ikaw rin. I love you!” sabay smack sa aking bibig, hindi alintana ang mga taong nakapaligid.

“I love you too, kuya”

At noong papasok na siya sa loob, “Kuya! May note ako sa knapsack mo!” sigaw ko. Ibinaba niya ang kanyang knapsack atsaka kinapa ang bulsa nito, at tuluyan nang pumasok.

Eksaktong alas 11 noon gumalis na ang bus. Imbes na dumeretso ako sa boarding house, doon ako pumunta sa plaza. Naupo ako sa bangko sa lilim ng malaking puno ng talisay, nakaharap sa dagat.

Binuksan ko ang fm sa aking cp, at eksaktong, “Let’s hear a message from a certain Alvin Palizo and here it goes, “To my kuya Andrei, salamat sa pagdating ng isang kuya Andrei sa buhay ko. Saan ka man ipadpad ng panahon, hindi ko malilimutan ang mga masasayang alaalang ibinigay mo. Patuloy kitang mamahalin kuya. Ikaw ang lang ang nag-iisang kuya ko, ang nag-iisang mahal ko. I wish you luck, kuya. I wish you love. I wiss you happiness... your Bunso, -Alvin-

“Wow sweet naman ng magkuya!" sambit ng DJ ng FM station. "And here’s your song Alvin for your kuya Andrei –"

Hinugot ko ang aking wallet at binuklat, tinitigan ang paborito kong litrato kung saan nakakandong ako kay kuya Andrei habang yakap-yakap niya ako. Pareho kaming nakangiti, larawan ng isang pagkakataon sa aking buhay kung saan tila pag-aari ko ang mundo.

At habang tumugtog ang kanta, patuloy ko itong tinititigan, pilit na binalikan sa isip ang nakaraan.

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'

Making plans and scheming

How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless

This road I'm on is endless

We climb our mountains all alone

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

(Itutuloy)

[14]

Habang nasa ganoon akong pag-iiyak, biglang nag-msessage alert ang aking cp. Hinugot ko ito mula sa akin bulsa at tiningnan kung galing kanino.

“Kay kuya Andrei!” Sa isip ko.

“Hindi ko nagustuhan ang sulat mo...” ang sabi niya sa text.

Inilatag ko muli ang cp sa gilid ng aking inuupuan na parang wala lang akong nabasa. Expected ko na kasi ang text na iyon.

Wala pang 10 segundo ay may message alert uli.

Dinampot ko na naman ang cp at binasa ang text niya.

“Hindi puwede sa akin ang desisyon mong iyan. Hindi ako papayag. Dapat ay mag-usap tayo nang mabuti. Hindi kagaya niyang gumagawa ka ng desisyon na hindi mo ikinunsulta sa akin.”

Hindi ko pa rin ito sinagot. Inilatag ko na naman ang cp ko sa gilid ng aking aking inuupuang semento.

Nakaraming text din siya. Siguro ay may dalawampo, o mahigit pa. Ngunit hindi ko na binasa ang mga ito. Alam ko naman na puro pagsasalungat ang kanyang text sa aking desisyon. At buo na ang aking pasya. Ayoko na. Habang maaga pa ay mas mabuting supilin ko na ang nararamdaman kong iyon sa kanya.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakaupo sa seawall na iyon. Tiningnan ko ang aking relo at natantiya kong humigit-kumulang sa may 30 minutos din akong nakaupo roon.

Maya-maya, nagring na ang aking cp. Tiningnan ko ang nakadisplay na pangalan. “Kuya Andrei”

Ngunit kagaya nang mga huling texts niya, hindi ko rin ito pinansin. Hindi ko ito sinagot; hinayaan lang ang aking cp na nakalatag sa sementong upuan at na mag-ring.

Siguro ay may sampong segundo o mahigit pa itong patuloy na nag-ring nangmula sa aking likuran ay may nagsalita, “Bakit hindi mo sinagot ang cp mo?”

Pamiyar sa akin ang boses na iyon. Bigla akong napalingon.

At hindi nga ako nagkamali. Si kuya Andrei. “Bakit hindi mo sinagot ang cp mo?” ang tanong niya muli.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking naramdaman sa pagkakita sa kanya. May tuwang nadarama ngunit may lungkot at galit din. Para bang, “Ano to? Nananadya ba siya?” sa isip ko lang. At hindi pa rin ako natinag sa aking pagkakaupo. Ni hindi ako tumayo at hindi ako nagpakita ng tuwa na naroon siya.

Tahimik na naupo siya sa tabi ko.

“Bakit ka bumalik?” ang malabnaw kong tanong na hindi man lang siya tiningnan, nanatili akong nakayuko.

“Bakit? Ayaw mo na  ba talaga akong makita? Hindi na ako tumuloy pagkatapos kong basahin ang sulat mo. Pinahinto ko ang bus at bumalik na lang dito. Sa palagay ko ay kailangan nating mag-usap.”

“Ayoko na. Suko na ako.” At naramdaman ko na naman ang pagdaloy ng aking mga luha sa aking pisngi. Pinahid ko ito.

“Akala ko ba ay maluwag sa iyong kalooban ang pagtanggap sa ginawa mong desisyon? Bakit ka umiiyak?”

“Hindi lahat nang bagay na natatangap ay nakakapagdulot ng saya.”

“Bakit mo pa gagawin ang desisyong iyan kung hindi ito nakakapagdulot ng saya sa iyo?”

“Hindi lahat na nakakapagdulot ng saya ay tama.”

“Tol.. walang batayan ang pagmamahal. Hindi ito kagaya sa pagbili ng isang bagay na dapat ay may kaakibat na specifications. Kapag tumibok ang puso mo... at nagmamahalan kayo, iyon na. Kung TV ang bibilhin mo at ang gusto mo ay ang may sukat na 32 inches at ang ibinigay sa iyo ay may 21 inches lamang, iyan ay mali dahil hindi tugma sa ibinigay mong specification. Ngunit hindi TV ang pag-ibig tol; hindi isang bagay. Isa itong damdamin na hindi kayang sukatin. Hindi mo rin ito maaaring aplayan ng rules. Hindi mo pwedeng sabihin na dapat ang nagmamahalan lamang ay mga bata, o mga matatanda, o may mga hitsura, o babae sa lalaki lamang. Hindi rin ito isang syensiya na maaari mong lagyan ng formula. Hindi rin ito isang art na dapat ay perpekto at naaayon sa iyong panlasa; ang pag-ibig ay hindi. May mga pagkakataong naiinis ka rito, may panahong kinamumuhian mo ito, isusumpa. Ang pag-ibig ay nakakabuo ng pagkatao, nakakapgdulot ng matinding kaligayahan sa buhay, nakakapagbigay ng inspirasyon. Ngunit nakakawasak din ito ng mga pangarap; ng pagkitil ng buhay, ng...” huminto siya sandali at inakbay sa akin ang kanyang kamay na may naputol na daliring nakabendahe pa“...pagputol ng kanilang daliri.”

Gusto kong tumawa sa kanyang metapora... inapply pa kasi talaga ang sariling pagputol niya ng daliri sa kanyang pag-explain tungkol sa pag-ibig. Ngunit pinigilan ko ang aking sarili huwag tumawa.

“Ang pag-ibig ay isang alegoriya; isang talinghaga. Ito ay kusang umaatake sa puso ng bawat tao nang walang babala o dahilan. Walang syensiya na umembento nito, wala pang duktor  o imbentor ang naka-tuklas ng gamot para sa taong dinapuan nito. Hindi ito isang virus o bacteria. Hindi ito nakukuha sa pakikipagtlik o sa pakikipaghalikan sa mga taong mayroon nito. Hindi rin ito naililipat sa pamamagitan ng pagsalin ng dugo sa katawan ng tao. Kumbaga sa promo ng mga airlines, ito ay non-transferable, non-reroutable, non-endorsable, non-refundable, non-rebookable, non-upgradable...”

“Oo... ngunit hindi porket umibig ka, ay nasa iyo na ang lahat na karapatan. Hindi absolute ang karapatan mo sa pag-ibig. Kapag umibig ka, ang kaakibat nito ay ang responsibility mo para sa taong mahal. Ang kapakanan niya; ang kaligayahan niya. Kung ang taong iibigin mo ay nakatali na sa iba, iibigin mo pa rin ba siya? Kung ang pag-ibig mo ay nakakahadlang sa kanyang mga pangarap, igigiit mo pa rin ba ang sarili mo sa kanya? Kung ang pag-ibig mo ay nagiging pabigat lang sa kanya, ipagsiksikan mo pa rin ba ang sarili mo sa kanya? At ang taong mahal ko, di ba dapat ay may responsibilidad din siya sa akin? Di ba dapat din niyang itanong sa sarili kung ano ang aking nararamdaman? Kung ano ang nasa isip ko? Kung ano ang magiging buhay at kinabukasan ko sa kanya? Atsaka... tungkol diyan sa flight booking na sinsabi mo, may kaakibat na kundisyon din iyan. Kina-cancel iyan kapag nag no-show ka within 4 hours prior to departure. At nag no-show ka na. Cancelled na ang flight booking mo sa akin.” sabay tanggal ng kamay niyang nakaakbay sa aking balikat. Para talaga kaming nagpasiklaban sa aming galing sa pag-aargumento. Parang battle of the brains lang.

“Ang tindi naman! Hindi nga nagkamali ang school mo na gawin kang Valedictorian! Mas matindi pa kaysa psy-war ng militar ang mga binitiwan mong salita! Grabe, parang isang paslit lang na nambatok ng isang kapitan ng sundalo!” ang sarcastic niyang sagot.

“Hindi na ako paslit. Alam ko na ang ginagawa ko.”

“Oo nga pala... hindi ka na nga paslit. First year college na, valedictorian noong high school, academic scholar, at nangunguna ang pangalan sa honor’s list ng departamento ng engineering. Pero underage ka pa rin. Ilang taon ka lang ba? 16? Kailangan mo pa ng guardian. At ako iyan!”

“Guardian? Paanong guardian kita? Nasa malayo ka? Tapos, ibang tao pa ang ginaguardianan mo.”

“Ang ibig kong sabihin, tuloy pa rin ang relasyon natin.”

“Ayoko na kuya, ok? Huwag mo na akong guluhin pa please...”

“Hindi kita ginugulo tol. Gusto ko lang na maliwanagan ang isip mo.”

“Ano bang maliwanagan ang isip ko? Nagulo na nga eh! At lalo mo pang ginulo!”

“Mahal kita...”

Tiningnan ko siya. “Mahal mo ako? Hindi mo iniisip na may taong mas nangangailangan sa iyo? Paano ang damdamin niya? Paano ang mga taong masasaktan?”

“Tol, noramal sa buhay ang masaktan... At normal din na pagkatapos ng sakit, saya at tuwa naman ang papalit. Cycle lang iyan sa buhay. Sa buhay, hindi puwedeng puro lang saya ang malalasap mo. In the same way na hindi rin puwede na puro na lang sakit ang maranasan mo.”

“Bale-wala lang sa iyo ang damdamin nila? Kahit ikaw ang dahilan kung bakit sila masasaktan?”

“Hindi lahat ng taong nasasaktan nang dahil sa mga desisyon ko... ay obligasyon ko. May mga taong nasasaktan dahil sa kanilang sariling maling mga hakbang; dahil bahagi rin sila mismo sa dahilan. Kung si Ella ang tinutukoy mo, hindi ko siya responsibilidad. Bahagi siya sa kung ano man ang kinasasadlakan niya ngayon. Dati na niya akong minahal. Noong dumating ang isang oportunidad sa amin, nag-take advantage siya sa aking kalagayan. Wala akong magawa. Lalaki ako, nakalimot ako...”

“Oo... ngunit mas mabigat ang dahilan kung bakit mas kailangan ka niya; may anak kayo...”

“Tama. At hindi ko tatalikuran ang responsibiity ko sa anak ko. At kung papipiliin mo ako kung si Ella o ikaw... ikaw ang pipiliin ko. Mas malaki ang responsibility ko sa iyo. Ako ang dahilan ng lahat ng kinasasadlakan mo. Wala kang kamuwang-muwaang noong tinuruan kita sa mga bagay na iyon. Hindi mo alam ang magiging epekto nito sa iyo. Ngunit si Ella... alam niya ang maaaring magiging consequence ng lahat. At siya mismo ang nag-offer ng sarili niya sa akin. At ang sabi niya, kahit daw walang commitments, walang string attached, papayag siya. Ngunit ikaw... ako ang nag-iisang dahilan kung bakit nasira ang buhay mo. Ako ang dapat managot sa naging resulta ng mga ginawa ko sa iyo.”

“Iyan lang ba ang dahilan kung kaya ako ang pipiliin mo?”

“Dahil mahal kita... mahal na mahal.”

Natahimik na lang ako. hindi na ako nakasagot pa. Para tuloy gusto ko nang bumigay. Parang talo pa rin ako sa kanyang ibinigay na mga katuwiran. Ngunit naisip ko rin ang kalagayan ni Ella. At alam ko, may naramdaman din si kuya Andrei para sa kanya. At alam ko ring nagmamahalan sila. Kaya ang naisagot ko ay, “Pakasalan mo si Ella.”

Na siya naman niyang pag-alma. “Ang hirap mo namang kausapin tol eh! Puwede namang tayo pa rin eh. Kung gusto mong nand’yan si Ella, sige hindi ko siya pababayaan. Pero huwag nating putulin ang relasyon natin!”

“Bakit ano ba ang akala mo sa pag-ibig? Puwedeng tatlohan? Ganoon ba? Paano naman ako... paano ang naramdaman ko? Hindi mo ba nakikitang nahihirapan ang kalooban ko?”

“Kaya nga ikaw ang pipiliiin ko eh.”

“Hindi maaari! May pananagutan ka. May mga pangarap ka sa buhay na si Ella lamang ang puwedeng makabuo, makapagpatupad. Sa kanya ka nararapat.”

Hindi siya nakakibo.

“Pipiliin mo ako? Tapos babalik ka rin sa iyong trabaho? Tapos ano? Iiwan mo ako at magsasama kayo at tuloy ang ligaya ninyo habang ako, nag-iisip kung ano na ang ginagawa ninyo, kung nagsiping ba kayo... Ganoon ba iyon? Kung magsama naman tayong tatlo, maghaharutan kayo, magyayakapan samantalang tiisin ko ang nakikita ko sa inyo? Tapos sa pagtulog, naroon ako sa isang kuwarto samantalang kayo ay nagtabi sa isang kama sa loob ng isang kuwarto? O kung tayong tatlo naman ang magsiping sa isang kama, habang nagyayarian kayo, manood ako sa inyo at hintayin na matapos para ako naman ang yayariin mo? Ganoon ba iyon?”

“Ano ba ang gusto mo? Gusto mo bang huminto na lang ako sa aking trabaho?”

Para akong natameme sa tanong niyang iyon. Ang pagsusundalo kasi ang buhay niya. Kung sasagutin ko siya ng “Oo”, para na ring kinitil ko ang kanyang kaligayahan, ang kanyang buhay, ang kanyang pangarap. Parang lalabas na napaka-selfish ko. “Hindi ko sinabi iyan!” ang sagot ko na lang.

“Ano ba talaga ang gusto mo? Naguguluhan ako sa iyo eh.”

“Bakit ka ba naguguluhan? Simple lang ang gusto ko. Bumalik ka sa trabaho mo, at pakasalan mo si Ella!” ang pagdadabog ko.

“Ikaw nga ang gusto ko eh!”

“Ayaw ko!”

“Ok... hihinto ako sa aking pagsusundalo at dito ako maghanap ng trabaho upang palagi tayong magsama.”

“Kapag ginawa mo iyan, hihinto ako sa aking pag-aaral!” ang pananakot ko.

Napahinto siya nang sandali. “Ang hirap mo talagang kausapin tol. Tama nga... hindi ka na isang paslit. Hindi na ikaw iyong nakilala kong bata na sa kaunting panunuyo ko lang ay kaya ko nang pangitiin muli, patawahin. Iba ka na. May sarili ka nang disposisyon, may sariling paninindigan...”

“Lahat sa mundo ay nagbabago...”

“Napansin ko nga.”

Tahimik.

Maya-maya, binasag rin niya ito. “Sige... K-kung iyan ang gusto mo; pakakasalan ko si Ella. Ngunit ayokong magdesisyon sa ngayon. Gusto kong sabihin mo iyan sa akin na maluwag sa iyong kalooban; na masaya mong sasabihin ito sa harap ko, nakangiti. Bibigyan kita ng isang linggo pa. Mag-extend ako ng isang linggo dito. At sa isang linggong iyan ay pipilitin kong magbago pa ang isip mo. At kung hindi man magbago ang isip mo, sabihin mo sa akin na pakasalan ko si Ella na walang ni kaunting lungkot akong makikita sa iyong mga mata. Deal?”

Binitiwan ko ang isang buntong hininga. Fair naman ang sinabi niya. Isang linggong pag-isipan ko. “O-ok... Deal.” ang sagot ko lang.

“Good!”

Iyon lang. At dahil gusto niyang magsama pa rin kami sa iisang kuwarto sa isang linggong pananatili niya, sabay kaming umuwi sa dating nirentahan niyang villa, walang imikan. Parang ang kasama ko ay isang estrangherong noon ko pa lang nakita.

Habang kumakain kami nag hapunan, ganooon pa rin, tahimik kaming dalawa. Hindi ko siya kinibo. Hindi rin siya nagsalita.

“Mamaya, pupunta tayo sa comedy bar. Naalala mo noong nasa San Pedro City tayo? Pupunta tayo doon ha?” ang pagbasag niya sa katahimikan.

“Pagod ako. Ikaw na lang...” ang malabnaw kong sagot.

“Gusto kong sumama ka. Samahan mo ako. Hindi ako tumatanggap ng sagot na hindi.”

Hindi na ako kumibo. Wala naman talaga akong magagawa. Kahit papaano, dapat ay may respeto pa rin ako sa kanya. At naisip ko rin na siguro nga ay hindi ako dapat maging magsungit sa kanya. Sumagi sa isip ko na tama rin naman siya; kung maluwag sa aking kalooban ang tanggapin ang lahat, hindi ako dapat magkimkin ng galit, o sama sa loob.

Nag-bar kami. Kahit nagpupumilit ang aking kalooban na labanan ang sarili upang panindigan ang aking binitiwang desisyon, hindi ko maiwasang manggigil o kiligin pa rin sa kanya. Lalo na kapag ganyagn aakbayan ako at ididiin-diin ang mukha niya sa aking batok o buhok na mistulang nangigigil din sa akin. Ang hirap kalabanin ang udyok ng puso.

Noong nakauwi na kami ng bahay at matulog na, tumabi pa rin ako sa kanya sa higaan. Nag-iisa lang kasi ang aming kama sa kuwarto, matrimonial bed.

Ngunit hindi na iyong kagaya ng dati na tatagilid akong haharap sa kanya at yayakapin siya, idantay ang aking paa sa kanyang harapan. Sa pagkakataong iyon, nakatagilid akong nakatalikod sa kanya, sadyang iniusog ang katawan kahit nasa gilid na ako ng higaan huwag lang magdikit ang aming mga balat.

“Harap ka nga sa kuya...” ang malambing na sambit niya, ang kanyang braso ay inilingkis sa aking katawan sabay hila sa akin upang humarap sa kanya at mapalapit.

“Ano ba???” pagtutol ko.

“Anong ano ba? Magsyota tayo, bakit ano ba?”

“Hindi na pwede...”

“Shit! Pati ba naman iyan ipagkait mo na rin sa akin?”

Hindi ako kumibo. Ngunit pinilit pa rin niya akong hilahin. At dahil malakas siya, wala akong nagawa kundi ang tumihaya, ang aking mga kamay ay nasa aking gilid lang habang nanatiling nakalingkis ang kanyang bisig sa aking katawan.

At noong idinantay niya ang kanyang paa sa aking harapan, iwinaksi ko tio, “Arrgggghhh!” sambit ko. dumampi kasi sa aking gilid ang kanyang tigas na tigas nang pagkalalaki. Nakahubad kasi siya. Kapag ganyang natutulog kami, hindi siya nagsusuot ng kung anu-ano sa katawan.

“Sige na tol please... Nalilibugan si kuya.”

“Di magjakol ka! Problema ba iyan?” bulalas ko.

“Ayoko nga... Pahalik na lang.” sabay dampi ng labi niya sa mga labi ko. Atat na atat na talaga siya.

Hinayaan ko lang siyang humalik sa akin habang ako naman ay parang isang tuod na kahoy, hindi sinuklian ang kanyang yakap at halik. Parang ang kahalikan lang niya ay isang poste ng meralco na nakahiga.

Habang nasa ganoon siyang paghahalik at pagyayakap sa akin, hinawakan naman niya ang isa kong kamay at iginiya iyon sa kanyang pagkalalaki.

Hinablot ko ang aking kamay, pahiwatig na ayaw ko. Ngunit nagmamakaawa uli siya, “tol, please... libog na libog na si kuya. Please... Hawakan mo lang solved na ako.”

Kaya noong hinawakan muli niya ang aking kamay at iginiya sa kanyang pagkalalaki, hinawakan ko na lang ito. Nakapa kong basa na ang dulo nito, tanda na nag pre-cum na siya sa sobrang pagka-atat. At habang nanatili akong nakahawak dito, siya naman ang kumakanyod, umuungol, habang paminsan-minsang hinahalikan at sinisipsip ang labi ko. “Ang sarap tol... ahhhh!”

Ngunit hindi rin siya nakatiis, binulungan niya ako ng, “P-pasukin kita tol, ha?”

“Ayaw ko nga kuya eh! Pagod ako!”

“Ako na ang bahala... Please???”

At muli, wala na naman akong nagawa. Tumagilid na lang akong patalikod sa kanya. At naramdaman ko na lang na hinila niya ang aking short pababa, at pagkatapos ay ang aking brief.

Naramdaman kong hinaplos niya ang bukana ng aking likuran. Naglagay siya ng pampadulas. At maya-maya, bumubundol-bundol na ang kanyang tigas na tigas na pagkalalaki. At noong nakapasok na, nagsimula na siyang umungol kasabay ng kanyang pag-indayog.

Pilit kong nilabanan ang aking sariling huwag bumigay sa tawag ng laman. Alam niya, nagustuhan ko ang lahat. At noong nakapa niya ang tumitigas ko na ring pagkalalaki, nilaro niya ito sa kanyang kamay habang ang kanyang bibig ay walang humpay sa paglalaro sa aking mga labi, leeg, dibdib at ang kanyang gitnang-katawan ay patuloy sa pag-indayog.

At dahil masarap naman talagang magpaligaya si kuya Andrei, kasabay sa pagpakawala niya sa kanyang katas sa kaloob-looban ko ay pumulandit din ang katas na naggaling sa aking ari.

“Ahhhhhh!” ang sabay naming pag-ungol.

Noong natapos na siya, hinalikan niya uli ako sa bibig. Niyakap. “Mahal kita tol... mahal na mahal. Tandaan mo palagi iyan.”

Iyon ang natandaan ko sa gabing iyon. At nakatulog na ako.

Kinabukasn, araw ng pasukan, may naisip akong plano.

“Noah! Si Kuya Andrei ay nag-extend ng isang linggo pa! Nandito pa siyaaaa!” ang kunyari ay excited kong sabi kay Noah.

“Talaga Kam??? Talagaaaaaa??? Hindi niya ako matiis!!!” ang masayang biro ni Noah.

“Oo. Na-miss ka niya!” ang biro ko rin.

“Ay ganoon? Yeheeyyyy! Na miss ako ng aking prince charming!!!”

“Sabay tayong pumunta sa villa mamaya, isama natin si Brix! Sa labas tayo kakain!” ang pag imbita ko bagamat wala kaming usapan ni kuya Andrei na mag-imbita ako ng kaibigan sa gabing iyon.

Noong uwian na ng klase, alas 6 ng gabi, sabay-sabay kami ni Noah at Brix na tumungo sa aming villa.

“Kuya! Kuya! May bisita ka!!!” ang sigaw ko habang papasok na kami sa villa. Feeling masaya lang. Syempre, may bisita.

Noong nakapasok na kami sa sala, pinaupo ko silang dalawa ni Noah sa sofa at dumeretso ako sa kuwarto namin. Wala si kuya Andrei sa kuwarto kaya dumeretso ako sa kusina. May narinig kasi akong kaluskos doon.

“Kuya! May bisi—“

Hindi ko na magawang ituloy pa ang aking sasabihin. Namangha ako sa aking nakita. Si kuya na naka-apron pa at abala sa paghahanda. Sa ibabaw ng mesa ay nakalatag ang mga pagkaing masasarap, pati na ang mga paborito ko, kare-kare, fried chicken, adobo at dinuguan. At sa gitna ng mesa ay may isang candle holder na may kandilang hindi pa sinindihan.

Nang ibinaling ko pa ang paningin ko sa dingding, may streamer na nakadkit dito at ang nakasulat ay, “Special dinner sa pinakamamahal kong utol. I love you very, very much bunso!”

Mistula akong napako sa aking kinatatayuan, nakatungangang nakatingin sa kanya.

“Surprise!” ang sigaw niya, ang mukha ay mistualng walang mapagsidlan sa sobrang tuwa.

Napangiti ako. Ngunit nang sumingit sa aking isip na dapat ay turuan ko na ang aking sariling ilayo sa kanya, binura ko ang ngiting iyon sa aking mukha, sabay sabing, “M-may bisita ka, nasa sala.”

“H-ha? Sino?” ang gulat niyang sagot.

“Si Noah at Brix.”

Noong nabanggit ko ang mga pangalan nila, biglang napawi ang ngiti sa kanyang mga labi.

“At doon na tayo kakain sa labas...” dugtong ko pa.

“Bunso naman eh... di man lang ako sinabihan. Paano na yang mga niluto ko? Candle-light dinner pa naman sana sa ating dalawa lang...”

“E, di initin na lang yang mga ulam para bukas. Pwede pa naman iyan, di ba?” sabay talikod at tinumbok na ang sala na hindi ko man lang hinintay ang sagot niya. Alam ko namang wala siyang choice kundi ang sumunod.

“Magbihis na si kuya at susunod na. Magbihis na rin ako ha?” ang sabi ko kina Brix at Noah.

Noong nasa loob na ako ng kuwarto, naroon na pala si kuya. Parang bigla siyang nawalan ng gana, nanlumo baga. Nakahiga sa kama. “K-kayo na lang kaya ang lumabas?” sambit niya.

“Kami lang? Sige, kami na lang ni Brix. Si Noah dito na lang, kasama ka.”

Huh! Bakit kayo ni Brix? At bakit si Noah ang maiiwan dito sa akin?”

“Si Noah, bumisita iyan dahil sa iyo. Dahil naputol iyang kamay mo at gusto niyang makita ka, mangumusta. Si Brix ay sumama lang sa kanya. E, di magpasama na lang ako kay Brix na doon na kami kakain sa labas. At kayo ni Noah, d’yan sa inihanda mong candle-light dinner. Palitan mo na lang ng pangalan niya ang nasa streamer.”

“O sige, sige. Sa labas na tayong lahat kakain...” ang napilitan niyang sagot sabay balikwas na sa higaan.

“Kuya Andrei! kumusta ka na? Naputol daw ang daliri mo? Ano ba yan? May tama ka na nga sa katawan at heto, naputol pa ang daliri mo? Patingin naman! gusto kong makita.” ang sambit kaagad ni Noah nang nakalabas na si kuya Andrei, at hinawakan kaagad ang kamay ni kuya na na naputulan ng daliri.

“Oo... naputol. Aksidente lang.” Sagot naman niya sabay tingin sa akin.

“Gosh!” at inusisa naman ni Noah ang daliring ikinabit na may bendahe pa rin. “Mag-ingat ka palagi kuya. Iilan na nga lang kayong mga guwapo sa mundo at heto, mababawasan pa? Unfair naman iyan. Lalo na ikaw...” sabay lingon sa akin ni Noah at bumulong ng, “Hindi ko pa natikman...” at binitiwan ang isang tawang nakakaloka.

Tumawa na rin ako. Napalingon si Brix sa amin ngunit alam kong may ideya si Brix kung ano ang ibinulong ni Noah sa akin.

Ngunit si kuya Andrei ang nagtanong sa akin, “Ano raw?”

“Cute ka raw sabi ni Noah!” ang sagot ko naman.

“Ikaw talaga Noah... ang lakas mong mambola.”

“Kuya ha? Hindi po ako basketbolista para mambola. Tunay po ang aking naramdman para sa iyo, este mga sinasabi pala. Cute ka talaga, pramis!”

Tumawa si kuya Andrei ng malakas. “Ang saya palang kasama nitong si Noah!” ang sambit na lang niya.

“Gusto mo kuya, oras-oras tayong magsama?” sagot uli ni Noah.

Na lalo namang paglakas ng tawa ni kuya. “Oo ba... Kaya mo bang humarap sa mga rebeldeng Muslim at NPA sa Mindanao?”

“Ay...” napahinto nang sandali si Noha, nag-isip. “Mga guwapo ba sila kuya?”

“Bakit kung mga guwapo? Ok lang ba sa iyo kahit barilin ka nila?”

“Ay magpabaril talaga ako sa kanila kuya! Sasabihin ko, ‘Peace na tayong lahat! Huwag na kayong magbarilan. Walang idudulot na mabuti sa Pilipinas ang giyera! Lahat kayo magsihubaran! Ako na lang ang barilin ninyo! Come on guys!’ sabay tuwad.”

At walang humpay ang aming tawanan dahil kay Noah. Kung ano-anong joke na lang ang lumalabas sa kanyang bibig, at halos lahat ay patama kay kuya Andrei. Kaya, silang dalawa ang magkatabi at kami naman ni Brix na panay rin ang akbay sa akin at pa-sweet ang magpartner.

Hanggang sa pagkain kami ni Noah ang nagtabi at ang mga kaharap namin at sina Brix naman at kuya Andrei. Ang kaharap ko ay syempre, si Brix samantalang si kuya Andrei ang kaharap niya ay si Noah. Parang double date lang ang nangyari. Iyon nga lang magkaiba ang partner namin.

Alam ko, hindi nag-eenjoy si kuya Andrei sa aming setup bagamat tawa nang tawa siya sa kakengkuyan ni Noah.

Pero lalo pa siyang nagulat noong habang kumakain kami ay bigla ba naman akong sinubuan ni Brix. Ako man ay nagulat. Tiningnan ko si kuya Andrei na parang natulala rin sa nakitang ang kutsara ni Brix ay nasa harap ng aking bibig, naghintay na maisubo ko. Ganoon din si Noah, napatingin.

At syempre, para hindi mapahiya si Brix, binuka ko ang aking bibig sabay rin sa pagsubo ng pagkaing nasa kutsara niya. At pagkatapos niya akong subuan, pinunasan pa talaga niya ang aking bibig.

Alam ko, nasasaktan ang damdamin ni kuya Andrei. Ngunit to the rescue naman si Noah. Kahit hindi niya alam ang tensyong namagitan sa amin ni kuya Andrei, sumingit siya, “Akala niyo kayo lang ang marunong? Huwag kang mag-alala kuya Andrei, susubuan na rin kita.”

At doon na-distract ni Noah ang atensyon ni kuya. Tinanggap na rin ni kuya Ang isinubo sa kanya ni Noah. At pagkatapos siyang subuan ni Noah, pinunasan na rin ni Noah ang bibig ni kuya Andrei na nagpaubaya lang. “Oh, gosh!!! Di ko na kaya to!!!” ang sambit ni Noah na kinilig.

At lalo pa siyang kinilig noong siya naman ang sinubuan ni kuya Andrei at pinunasan din ang bibig pagkatapos ng pagsubo sa kanya.

Nakikinita kong kinilig nang todo si Noah sa ginawa ni kuya Andrei na lumingon pa sa akin at nag beautiful eyes na para bang sa isip lang niya ay may sinabing, “O... ang ganda ko de vuh?”

Ngunit si kuya Andrei, alam kong nagpupuyos sa selos. Lalo na noong sinubuan niya si Noah na lihim pa siyang tumingin sa akin. Alam ko ang tingin na iyon. Nababasa ko sa isip niyang ininggit at pinagselos niya ako.

Pero hindi ako kumagat. Alam ko namang scripted lang iyong sa kanya.

“Gusto mo ng inggitan sige...” sa isip ko lang sabay dampot sa kutsara ko at sinubuan ko na rin si Brix. At syempre, todo ngiti naman ang mokong na Brix lalo na noong pinunasan ko rin ang kanyang bibig.

Iyon ang eksena namin. Pa-inggitan, pa-selosan, pa-inisan. Pero alam kong talo pa rin si kuya Andrei. Kasi ako, desidido nang layuan siya.

Hanggang sa napansin kong naka-tatlong balik siya sa cr at sa pangatlong balik niya, nakita ko ang namumula at bahagyang dumudugo niyang kamay, sa likod ng palad. Marahil ay sinuntok niya ang sementong dingding ng kubeta.

Noong bayaran na, humugot ng pera si kuya Andrei upang ibigay sa waiter. Ngunit nang nakita ito ni Brix, tumayo siya at, “Ako na po ang magbayad Sir Andrei... taya ko po ito para sa inyo ni Alvin.” “Sir” kasi ang tawag ni Brix kay kuya Andrei simula noong pinakitaan niya ito ng baril at nalamang isang kapitan ng sundalo ang alam niyang kuya ko.

“No-no-no-no! ako ang magbayad. Lakad namin ni Alvin ito at ako ang taya.”

“Ako na po sir, please... Taya ko na po. pagbigyan niyo na po ako.”

“Hindi. Ako ang dapat magbayad...” ang paggiit ni kuya Andrei. At nakikipagtaasan pa talaga siya ng pride.

Kaya doon na ako sumingit. “Siya na ang magbayad kuya... Nag-promise siya sa akin na i-treat niya tayo. Next time ikaw naman.”

At wala na siyang nagawa kundi ang magpaubaya.

Iyan ang isa sa mga nagustuhan kong ugali kay kuya Andrei. Ayaw niyang may mapahiya, ayaw niyang may masaktan. Kung iba pa iyon, sa nakita niyang ginawa ni Brix na pagpapasweet sa akin, baka nag-walk out na, nang-insulto, o ba kaya ay gumawa ng eksena, o nagwala... Pero siya, hindi. Halos sumabog man ang kanyang kalooban sa sama ng loob, tiniis niya ang lahat at nakikisakay sa agos ng kasiyahan ng mga kasama, inilihim ang tinitimping sama ng loob. Isa iyan sa mga hinahangaan ko sa kanya. Isa talaga siyang na sundalo. Matindi ang disiplina sa sarili.

Ang sunod naming pinuntahan ay ang park. Doon, umupo ako sa bangkong sementong nakaharap sa see-saw, swing, at slide. Tumabi sa akin si Brix. Habang inakbayan niya ako, inilingkis ko naman ang aking braso sa kanyang beywang. Sa aming ayos, para kaming isang tunay na magkasintahan talaga.

Syempre, matutulis ang mga tingin sa akin ni kuya Andrei. Ngunit binale-wala ko iyon. At lalo ko pang ipinakita sa kanya ang pagsukli ko sa mga pagalalandi sa akin ni Brix na ang kulang na lang ay ang maghalikan kami sa publiko.

Pero matatag pa rin si kuya Andrei. Ang ginawa niya ay binato si Noah ng buhangin at naghabulan sila sa plaza. Hanggang sa humantong sila sa seesaw at pagkatapos, sa swing naman at kandong-kandong na niya si Noah. Naging sweet na rin sila sa tingin ko. Kitang-kita ko ang matinding saya at kilig ni Noah.

Ngunit alam lang ko, sa loob-loob ni kuya Andrei halos sasabog na ang selos niya kay Brix. Alam kong tiniis lang niya ang sarili upang huwag maging kill-joy sa lakad naming iyon.

Pagkatapos naming mamasyal, hinatid kami nina Noah at Brix sa villa. Kotse kasi ni Brix ang gamit niya sa aming pamamasyal. Saglit na pumasok sina Brix at Noah sa looban ng villa, sa may loan at noong natapos ang beso-beso ng mga good night-good night namin at nakaalis na ang kotse nila, doon na ako kinumpronta ni kuya. “Brix ha... nanligaw ba talga sa iyo ang mukhang puganteng iyon?”

“Kuya... hindi pugante si Brix. Maaring noon ay bad boy iyan at may dalawang taon ding nahinto sa pag-aaral dahil sa pagka-spoiled at mga bisyo ngunit nagbago na po siya. At ito ay dahil sa akin...”

“Ah... may mahabang kuwento. At bakit ngayon ko lang nalaman ito?” ang sarcastic niyang tanong.

“Kasi po... nasa malayo ka. At mahirap naman siguro para sa akin kung ang mga detalye ng aking ginagawa oras-oras ay kailangan kong isulat at i-email sa iyo. Paano pa ako makapag-aral niyan?”

“Hindi ako papayag na siya ang magiging kasintahan mo.” Ang deretsahang sagot niya.

At marahil ay sa inis ko sa narinig, ang naisagot ko ay, “Kuya... huli na ang lahat dahil boyfriend ko na iyong tao.”

“Alam kong scripted lang ang lahat sa inyo. At alam ko ring gusto mo lang akong pagselosin. Kaya itigil mo na iyang pang-iinis sa akin dahil hindi ako kumbinsido sa drama ninyo.”

At doon parang tumaas ang aking pride. “Gusto mo ba talaga makakita ng prueba upang maniwala ka na tunay nga kaming magkasintahan ni Brix?”

“Kahit anong pruweba pa ang ipakita mo, bistado na kita. Scripted ang lahat. Hindi kapani-paniwala.”

At doon ako lalong na-challenge. “Ok... ipakita ko sa iyo kung talagang scripted. Ikaw ang bahalang humusga.” sabay hugot sa aking cp at dinayal ang number ni Birx. At noong may sumagot na sa kabilang linya, “Nasaan ka na?” ang sambit ko. Sinet ko talaga sa speaker phone ang cp ko para marinig niya.

“On the way na pauwi... bakit?” sagot ni Brix

“Puwede bang bumalik ka? May gustong makita si kuya Andrei...”

“Ah... O-ok. Ok...”

Wala pang 20 minutos ay nakabalik na ang kotse ni Brix. naroon din si Noah at sabay silang lumabas ng kotse. Kitang-kita nmin sila sa terrace ng villa.

“A-ano po iyon, Sir Andrei?” ang tanong agad ni Brix noong nasa terrace na rin sila.

Ngunit hindi pa man nakasagot si kuya Andrei, sinalubong ko na si Brix at walang pasabing niyakap at hinalikan siya sa bibig.

Ramdam ko ang pagkagulat ni Brix na hindi magawang yumakap sa akin dahil sa matinding pagkabigla. Ngunit talagang siniil ko siya ng halik at tinagalan pa ito hanggang sa naramdamn ko ang mga kamay niya na yumakap na rin sa akin at gumanti na rin sa paglalaro ng bibig at dila ko sa mga labi niya. Naghalikan kami na walang pakialam ang mga natulalang sina Noah at si kuya Andrei.

Noong kumalas na ako, deretsahang sinabi ko ka kuya, “Kuya Andrei... ipakilala ko sa iyo ang boyfriend ko, si Brix.”

Ramdam ko ang pagkagulat ni Brix sa kanyang narinig. Napatingin siya sa akin at napangiti ng hilaw.

Ngunit sinuklian ko na lang ang ngiti ni Brix sabay hawak sa kanyang kamay.

Kitang-kita ko naman sa mga mata ni kuya Andrei ang hindi maipaliwanag na expression Tila may galit, may lungkot. Mistula siyang na-shock, hindi agad nakapagsalita, hindi makagalaw-galaw.

“Kuya... boyfriend ko, si Brix.” Ang pag-ulit ko.

At doon, parang sinabuyan siya ng malamig na tubig at iniabot ang kamay niya kay Brix sabay sabing, “C-congratulations. A-alagaan mo na lang ang utol ko. Ayokong makikitang nasaktan siya, umiiyak.” ang sambit niya.

Pansin ko naman ang paglaki ng mga mata ni Noah, ang dalawang kamay ay itinakip sa kanyang pisngi at nakabuka ang bibig na parang sumigaw ang isip ng “OMG! OMG!!!” hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari.

“I-iyan lang ang gusto kong malaman Brix... maaari na kayong umalis.” Ang halatang malungkot na boses ni kuya Andrei.

“S-salamat po Sir. Opo, promise po... aalagaan ko ang utol ninyo. Makakaasa po kayo sa akin. Ang sagot ng nataranta pa ring si Brix. At baling sa akin, “Good night love!” sabay dampi ng kanyang bibig sa mga labi ko.” At love pa talaga ang itinawag niya sa akin.

Iyon lang. At sabay sa pagtalikod nina Brix at Noah ay tumalikod na rin si kuya Andrei ng walang pasabi, timumbok ang kuwarto namin. Nararamdaman ko, mistulang pinunit sa matinding sakit ang kanyang puso. Parang gusto ko tuloy umiyak sa aking ginawa.

Noong sinundan ko siya sa loob ng kuwarto, nakahiga na siya sa kama. Ni hindi man lang siya naghubad ng damit na kagaya niyang nakagawian. Ni ang sapatos niya ay nakasuot pa rin sa kanyang mga paa. Nakatihaya siya, ang kanyang braso ay ipinatong sa kanyang mga mata.

Nilapitan ko siya, “T-tanggalin natin ang sapatos mo kuya...” ang nasambit ko.

Ngunit hindi siya kumibo. Tinanggal ko pa rin ang mga ito, kasama na ang medyas.

Hindi pa rin siya gumalaw. Parang wala lang nangyari.

Humiga na lang ako sa tabi niya. Hindi ko na rin tinanggal ang aking damit. Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman sa napakabilis na mga pangyayari. Pakiramdam ko ay piniga piniga rin ang puso ko sa nakitang reaksyon ni kuya Andrei sa aking ginawa.

Nanatiling walang kibo at hindi gumalaw si kuya Andrei. Tumagilid akong paharap sa kanya. Pinagmasdan ang kanyang anyo. At dahil nakabukas ang lampshade sa magkabilang gilid ng aming higaan, doon ko napansin ang mga luhang dumaloy sa pisngi ni kuya Andrei. Umiiyak siya!

Sa pagkakita kong umiyak siya, naramdaman ko na lang na pumatak na rin ang aking mga luha. Sobrang naawa ako sa kanya. Ang isang napakatapang na sundalo ay umiyak nang dahil lamang sa akin. Gusto ko siyang yakapin. Gusto kong sabihin sa kanya na tama siya, scripted lang ang lahat dahil siya pa rin ang mahal ko.

Ngunit pinilit kong patigasin ang aking puso. Isiniksik ko sa isip na kapag ginawa ko iyon, na yakapin siya at suyuin, ako rin ang magdusa sa bandang huli, lalo na kapag bumalik na siya sa kanyang trabaho at magsama sila ni Ella. At syempre, kapag nagkaroon pa sila ng anak. Lalo lang akong magdusa. “Wala akong choice...” ang bulong ng isip ko

Tumagilid na lang din akong patalikod sa kanya. Kagaya niya, lihim din akong umiiyak at humihikbi.

Iyon ang huling natandaan ko sa gabing iyon.

Kinabukasan sa paggising ko, nakahanda na ang lahat sa mesa. Tinakpan ang mga ito at nang buksan k, naroon ang lahat ng mga paborito kong ulam na inihanda niya sa naudlot naming candle dinner sana. Halatang bagong init lang ang mga pagkain.

Ngunit nawala na ang kandila. Nawala na rin ang streamer sa dingding.

“Kuya! Kuya!” ang sigaw ko.

Ngunit walang kuya Andrei na sumagot. Lalabas na sana ako upang hanapin siya sa terrace noong napansin ko ang isang sulat na nakatupi sa ilalim ng plato.

Dinampot ko ito at binasa.

“Dear Tol... maaring sa pagkabasa mo nito ay nasa bus na ako. Lihim akong umalis dahil ayokong gisingin ka at ma-istorbo ang tulog mo. Hinanda ko na ang almusal mo. Kumain na rin ako. Ang ulam iyan kagabi na hinanda ko sa ating exclusive na candle-light dinner sana na naunsyami dahil may iba ka palang plano sa gabing iyon. Di bale... ok lang sa akin. Lagi namang ganyan. Simula pa noong bata ka pa, lagi namang ako ang nagpaparaya, di ba? Paano, sobrang spoiled mo. Sobrang mahal ka ni kuya.

Pasensya ka na rin na hindi ko na tinapos ang isang linggong pananatili. Alam ko, hindi na ito kailangan. Ang dahilan ko lang naman ng pananatili ng isang lingo ay upang kumbinsihin ka na magbago ang iyong desisyon. Ngunit talo ako. Sa giyera at sa mga tama ko sa bala ay hindi ako napaiyak, sa iyo lang. Ang una kong pag-iyak ay nang nagkalayo tayo noong paslit ka pa lamang. Ang pangalawa kong pag-iyak ay kagabi... noong nakita kang kahalikan mo si Brix...

Aaminin ko, labis akong nasaktan. At hindi ko akalain na aalis akong masakit ang kalooban. Mas masakit pala kapag ang sibat ng pag-ibig ang tumama sa puso kaysa bala ng mga kaaway. Ngunit ano ba ang magagawa ko? Palagi mong sinasabi sa akin na malaki ka na, na may sarili ka nang pag-iisip at paninidigan, na kaya mo nang tumayong mag-isa sa buhay. Kung dati ay inihalintulad lamang kita sa isang inakay, ngayon, isa ka nang ganap na ibon... at napakatalinong ibon pa. Malayang nakakalipad, siguradong sigurado sa mga lugar na kanyang tatahakin sa buhay. Alam mo, noong bata ka pa, nangarap din ako na sana ay lumaki ka na, katulad ko upang libre na tayo, isasama kita kung saan ako tutungo. Ewan kung natandaan mo pa ang isang beses na tinanong kita kung ano ang gusto mong maging kapag lumaki ka na. At ang sagot mo ay ‘Wala, basta lagi ko lang nakakasama ang kuya ko’. Doon ako sobrang naantig. Kasi alam ko, sa mga panahong iyon, mahal mo na ako, iniidolo mo ako. Kaya nasabi ko sa sarili ko na kapag lumaki ka na, palagi kitang gabayan, palagi kitang pupuntahan at dalawin kahit saan ka man naroon, palagi kitang isasama. Ngunit ngayong malaki ka na. Aaminin kong may tuwa akong naramdaman dahil ang batang makulit na palagi kong niloloko ay isa nang ganap na binata at napakatalino pa. Ngunit masakit din pala ang dulot na pagbabago. Kasi... sa paglaki mo, kagaya ng isang ibon na lumayo sa kanyang pugad at pinanggalingan, lumayo ka na rin sa akin. Ang akala kong pangarap na sinabi mo na lagi kang nasa piling ko ay nagbago, pinalitan ng pangarap ng kalayaan. Hindi kita masisisi... ikaw rin ang nagsabi na sa mundo, ang lahat ay nagbabago. Ngunit hindi para sa akin. Ang pagbabago ko lang ay sa aking anyo, sa aking pag-iisip. Ngunit hindi ang ang puso ko. Kung gaano kita kamahal noong bata ka pa, kung gaano ako kasabik na mayakap ka at mahagkan, lalo pa itong tumindi sa paglipas ng panahon. Palagi kitang hinahanap-hanap. Nasa gitna man ako ng giyera, kapag sumingit sa akin ang mga alaala natin, ang mga harutan at kulitan noong bata pa tayo, nawawala ang takot ko. Lalo lumalakas ang loob ko, lalong tumapang dahil iniisip ko na kapag buhay ako, makikita na naman kita. Ikaw ang inspirasyon ko. Sa tindi ng hirap at pagkadelikado ng trabaho ko, ang mukha mo ang laging sumisingit sa isip ko.

Ngayon... malaki ka na. Masaya akong nakitang nakakatayo ka na sa sarili mong mga paa bagamat may dulot rin itong sakit na malamang nagbago na ang pagmamahal mo sa akin. Ngunit sa sinabi ko na, ano ba ang magaagwa ko? May sarili ka nang pag-iisip, may sarili ka nang paninidigan. May iba ka nang mahal...

Good luck na lang sa iyong relasyon kay Brix. Hindi man isang lalaki ang pangarap kong magiging katuwang mo sa buhay dahil gusto kong ako lang dapat ang lalaki sa buhay mo, wala akong magagawa kung iyan ang desisyon mo. Sana lang ay kung mahal ka nga niya, malampasan niya ang pagmamahal kong ibinigay sa iyo. Sana ay hindi ka niya paiyakin... hindi ka niya lolokohin. Ayokong nasasaktan ka. Ayokong umiiyak ka dahil kapag nangyari iyan, masasaktan din ako.

Uulitin ko, mahal na mahal ka ni kuya...

Oo nga pala, tinawagan ko na si Ella. Sinabi ko sa kanyang babalik na ako at handa ko na siyang pakasalan, dahil iyan ang gusto mo. Tuwang-tuwa siya at gusto niyang ipaabot sa iyo ang kanyang buong-pusong pasasalamat. Ano man ang magiging plano naming petsa ng kasal, ititext ko na lang sa iyo. Ang nagmamahal mong kuya, -Kuya Andrei-

Hindi ko na nagawang itupi pa ang sulat niya. Kusa itong nalaglag sa sahig galing sa aking kamay na hindi ko namalayan. At kasabay ng pagbagsak ng sulat na iyon sa sahig ay ang pagsilaglagan din ng aking mga luha. Halos hindi ako makahinga sa sobrang sakit na aking naramdaman.

Isinubsob ko ang aking ulo sa mesa at pinakawalan at humagulgol sa matinding sama ng loob.

Walang humpay ang pagdaloy ng aking mga luha...

(Itutuloy)

[15]

Umiyak ako nang umiyak sa paghihiwalay naming iyon ni Kuya Andrei. Ibinuhos ko ang lahat ng aking hinanakit at sama ng loob sa pag-iyak. Syempre, wala naman akong ibang pwede pang magagawa. At hindi na puwedeng magbago pa ang isip ko. Hindi ko siya puwedeng habulin at sabihing “Kuya... nagbago na ang isip ko. Ayokong masaktan tayong pareho...” Parang lalabas na napaka-selfish ko kapag ginawa ko iyon. Hindi ko maaaring kalimutan ang ibang taong mas may karapatan sa kanya, ang munting anghel na nasa sinapupunan ni Ella. At alam ko, kahit sinabi niyang mas pipiliin niya ako kaysa kay Ella, si Ella lamang ang taong makapagpapatupad sa palagi niyang sinasabi sa akin dati na pangarap sa buhay – ang magkaroon ng anak, ng asawa, ng isang buo at masayang pamilya. Hindi ko kayang ibigay sa kanya iyon...

Ang sakit. Sobra. Para bang ako at ang mga taong katulad ko ay wala na talagang karapatang lumigaya pa sa buhay at mangarap na isang araw ay makatagpo rin ng isang lalaking magmahal, bubuo sa buhay ko at tutupad sa aking mga pangarap.

Natatanong ko tuloy sa sarili kung tama ba ang mga sinasabi nilang “Everyone is created equal” at “All is fair in love”. Parang hindi naman. Bakit ang ibang tao ay masaya samantalang ang iba ay hindi? Bakit may pinipiling relasyon ang lipunan; natatanggap ang pagkatao nila, malayang natatamasa at naipadama ang kanilang pag-iibigan, hindi kailangang magtago, hindi hinuhusgahan ng lipunan samantalang ang mga katulad ko na kadalasan ay niloloko na nga ng mga lalaki, hinuhusgahan pa ng lipunan?

Nasa ganoon akong pag-iiyak, pagtatanong, at paghahanap ng kung sino ang dapat kong sisihin sa buhay noong tumunog ang message alert ng aking cp.

Hinugot ko ito mula sa aking bulsa at tiningnan kung saan nanggaling ang mensahe.

Galing kay kuya Andrei. “Paalam tol... tandaan mo palagi, mahal na mahal ka ni kuya at hindi magbabago ang pagmamahal kong iyan. Huwag kang mag-alala, palagi pa rin kitang iti-text at tatawagan. Pagdating na pagdating ko sa Mindanao, tatawagan kita, kami ni Ella ay tatawag sa iyo. Love you! Oo nga pala, binayaran ko ang villa ng buong linggo. Akala ko kasi ay buong linggo tayong magsama eh. Anyway, ok lang kasi iyan naman ang desisyon mo. Payag akong dalhin mo si Brix d’yan. Mahal mo naman siya di ba? May pera rin akong iniwan para sa iyo, nasa drawer ng mesang nasa gilid lang ng kama.”

Hindi ko na sinagot pa ang text niya. Dahan-dahan kong binaliktad ang aking cp atsaka binuksan. Noong nabuksan na, hinugot ko ang SIM card at walang pagdadalawang-isip na sinira ito, binali, pinutol. “Sa pagpakawala ko kay kuya Andrei, sabay na rin kitang pakawalan.” ang bulong ko noong itinapon ko na sa basurahan ang nagkahati-hating sim card.

May dalawang oras siguro akong nagmukmok at umiyak habang nakahiga sa ibabaw ng kama namin ni kuya Andrei. Noong napagod, tumayo ako, inayos ang sarili at naupo sa harap ng salamin. Tinitigan ko ang aking sariling refleksyon sa salamin at parang isang sira-ulong kinausap ito. “Huwag ka nang umiyak Alvin. Magpakatatag ka, tanggapin mo ang katotohanang sa mundong ito, tanging ang mga matatag lamang ang nananalo. Huwag kang magpatalo sa emosyoon. Huwag kang magpatalo sa udyok ng iyong damdamin. Kalimutan mo siya. Wala siyang kuwentang tao dahil kung talagang mahal ka niya, hindi sana siya magpaalipin sa kahit ano mang tuksong ihahagis sa kanya ng pagkakataon. Hindi siya kawalan. Tuloy pa rin ang pag-ikot ng mundo sa pagkawala niya. May sarili kang buhay, at hindi ito nakasalalay sa buhay niya. Higit sa lahat, hindi nakasalalay ang kaligayahan mo sa kaligayahan niya. Tumayo kang muli, magsimula, pulutin ang mga basag na bahagi ng iyong pangarap, baguhin ang takbo ng iyong buhay. Malawak ang mundo, maraming oportunidad ng kaligayahan; maraming bagay ang maaaring makapagbigay sigla; maraming tao sa banda pa roon ang maaaring makapagpatupad sa iyong mga minimithing pangarap.”

Pilit kong binitiwan ang isang ngiti.

“Yan... yan ang dapat na gawin mo. Ngumiti ka, i-enjoy mo ang buhay.”

Hinaplos ko ang refleksyon ko sa salamin, sa parteng pisngi. “Ang ganda ng ngiti eh. Ang ganda ng mga ngipin at labi. Ang sabi nga nila ay guwapo ka raw at matalino, di ba? Sasayangin mo pa ba ang lahat nang iyan nang dahil lamang sa isang taong hindi ka naman pinapahalagahan? Paano naman iyong ibang mga taong nagmamahal sa iyo? Ikaw ang kawawa kapag patuloy mo pa siyang mamahalin kasi... may isang taong nagmamahal sa kanya at makapagdulot ng katuparan sa kanyang mga pangarap. At sigurado, mahal din niya ang taong iyon at ikaw... hindi ka na-belong sa mundo nila. Masikip ito para sa inyong tatlo. Sayang lang ang pagmamahal mo. Ibaling mo na lang ang atensyon mo sa iba...”

Para talaga akong sira sa aking pagbibigay payo sa aking sarili.

At noong tila nahimasmasan na, tinungo ko na ang banyo, naligo, atsaka nagbihis. Nagpa-pogi. Sinuot ko talaga ang bagong t-shirt, at paboritong maong at sapatos. Alam ko, namaga ang aking mga mata sa kaiiyak. Nagsuot ako ng shades upang matakpan ito, pilit na pinalakas ang loob at iwinaglit sa isip ang masakit na mga pangyayari.

Nagtungo ako sa mall at ang una kong ginawa ay ang bumili ng panibagong sim card. “Bagong sim card, bagong panimula... bagong buhay. This is it!” ang bulong ko sa sarili.

Wala akong ginawa kundi ang mag-ikot sa mall na nag-isa. Gusto ko kasing namnamin ang sarap na mapag-isa, libre ang sariling mag-isip ng kung anu-ano, libreng magawa ang mga bagay gusto, libreng pumunta sa gustong lugar na walang humaharang o magyaya sa kung saan-saan.

Noong nagutom, pumasok ako sa isang restaurant. May iniwang pera naman si kuya Andrei kung kaya ay walang problema. Pumuwesto ako sa isang gilid na malapit sa pasilyo kung saan lantad na lantad ang mga taong dumadaan. At habang kumakain, pinagmasdan ko ang iba’t-ibang klase ng mukha ng mga tao. Parang kinikilatis ko sa aking isip na hayan, sa pananamit ng taong iyan ay trying hard siyang mapansin. Hayan, ang taong iyan ay siguro frustrated sa pag-ibig kasi ang lungkot ng mukha o namamaga ang eye bag, katulad ko. Hayan... ang taong iyan ay baka inaway ng kanyang lover dahil parang ang sungit-sungit. Hayan, siguro mayaman ang taong iyan dahil mamahalin ang cp at sapatos. Ang taong iyon naman, baka mahirap lang dahil parang luma na ang damit at parang malnourished. At hayan... parang adik lang ang porma kasi parang tulala, namumutla, punag-pula ang mga mata...

Napaisip tuloy ako sa ginawa kong pag-oobserba sa mga tao. Iyon bang, ano kaya kung i-experience ko rin ang iba’t-ibang lifestyles ng tao, sa kanilang pananamit, sa kanilang pagdadala sa sarili, sa kanilang ugali, sa kanilang karanasan...

Napabuntong-hininga na lang ako. Sa tindi ng aking naramdaman ay kung anu-ano na lang ang pumapasok sa aking isip. Parang ang gulo ng mundo na hindi ko mawari. Isang tao lang ang nawala sa akin ngunit parang ang buong pagkatao ko at buong sanlibutan ay nabulabog. Nand’yan iyong nagtatanong ako tungkol sa buhay-buhay, nandiyan iyong ikinukumpara ko ang sarili sa ibang tao, nand’yan iyong kini-question ko kung totoo ba talagang may Diyos at kung mayroon man kung talaga bang patas ang pagtreat niya sa bawa’t isa na kanyang mga nilalang. Ang dami kong tanong.

At syempre, dahil hindi ganoon kadali ang makalimot, sa bawat taong dumadaan, nakikita ko si kuya Andrei sa kanila. Kapag matangkad, kapag may balbas, kapag may ganoong kulay ng t-shirt, kapag may maganda ang katawan, kapag may kagaya niya ang buhok, kapag may kagaya niya ang paglalakad o porma ng buhok, o naaamoy na pabango, kapag may bagay akong nakikitang dala ng tao na mayroon si kuya Andrei, kapag may nakita akong kahit anong brand na kagaya sa brand na isinusuot niya... Kahit sa bawat tingin ko sa aking relo o sa cp, o sa aking damit na bigay ni kuya Andrei, siya ang palaging sumisingit sa isip ko. Kahit ang mismong mall na iyon, ang mga masasayang ala-ala namin ang pilit na bumabalik-balik sa aking alaala.

At pilit kong nilabanan ang lahat. “Libre naman ang umiyak. At lahat ng tao ay umiiyak.” sa sarili ko lang. “Sa pag-iyak, nakakapag-unload ako, nalilinis ang aking mga mata, at ngagamit ko ang bahaging iyon ng aking katawan na ginawa para sa ganyang mga kadahilanan.”

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong bigla akong nagulantang sa isang tapik sa aking balikat. At “Hey!” ang narinig kong sambit.

Kinabahan ako kung sino iyon. Boses ni kuya Andrei kasi ang aking narinig. Syempre, bagamat ayaw ng isip kong makita siyang muli, di ko maitatwa na naglulundag ang puso ko sa tuwa.

Ngunit noong nilingon ko kung sino iyon, iba ang bumulaga sa aking paningin. Si Brix. Naka-unipormeng pambasketball na short at naka puting t-shirt lang. “Nag-iisa yata ang mahal ko.” sambit niya sabay halik sa aking pisngi, halatang masayang masaya sa pagkakita sa akin.

Gusto ko sanang umilag sa paghalik niyang iyon. Ngunit naalala ko rin ang pagpapakilala ko sa kanya kay kuya Andrei na syota ko siya.

Ewan ko rin ba, pati ba naman ang boses ni Brix ay naging boses kuya Andrei na rin sa aking pandinig. At para akong nadis-appoint na si Brix ang nakita ko. Ang ini-expect kasi ng utak ko ay si kuya Andrei talaga. Hindi ko na naman maiwasang hindi malungkot. Hindi ko na lang sinagot si Brix.

“Tinawagan kita kanina kaso hindi kita makontak eh. Magpaalam sana akong maglaro ng basketball. Naglaro na lang ako...”

Pilit na ngiti lang ang iginanti ko sa kanya sabay baling sa paningin ko sa mga taong dumadaan. Syempre, hindi niya talaga ako makontak gawa ng pagsira ko sa aking sim card.

“A-ano ba ang nangyari sa iyo love? Parang ang lungkot mo?” tanong niya. At pinanindigan na talagang “love” na ang itawag sa akin.

Yumuko na lang ako at itinuloy ang pagkain, pansin ang kawalang ganang makipag-usap. “W-wala naman... K-kain tayo?” sagot kong paglihis sa usapan at pag-anyaya sa kanya sa aking inorder na pagkain.

“Kakain talaga ako. Kaya nga ako narito eh. Nagutom ako. Swerte naman ng pagdaan ko rito! Dito lang pala kita matatagpuan. Mag-order na lang ako love. Kulang pa sa akin iyang sa iyo” sabay tawa.

“Sige na... mag order ka na.” Sagot ko.

Tinungo niya ang counter at nag-order. Noong bumalik na, nakangiting dala-dala niya ang tray ng mga inorder na pagkain at nakasunod pa ang isang service crew na may dala ring isang tray ng pagkain. Marami siyang inorder!

Ngunit parang wala lang akong nakita. Hindi ako kumibo. Nagtanong man ang isip kong bakit napakarami noon at kung kaya ba niyang mauubos ang lahat ng iyon ngunit tila wala akong interes sa mga bagay na walang kinalaman kay kuya Andrei. Yumuko ako, iginuguri-guri ang kutsara sa aking plato na tila ang isip ay lumilipad sa malayo.

Inilatag ni Brix ang dalang tray at hinila pa ang isang maliit na mesa upang magkasya ang mga inorder na pagkain.

“Ang dami kong inorder na pagkain no? Dahil gutom na gutom ako at ang iba niyan ay para sa iyo.”

“Salamat...” ang maiksi kong tugon.

Kumain siya. Halatang gutom na gutom at pinagmasdan ko na lang ang kanyang pagkain, paminsan-minsang tinitigan siya, tinanong sa aking isip kung kaya ko ba talagang mahalin siya at ipalit sa puso ko para kay kuya Andrei.

“Bakit?” and sambit niya noong napansing nakatitig ako sa kanya.

“W-wala. Bakit? Bawala bang tumitig sa boyfriend?”

Binitiwan niya ang isang nakakabighaning ngiti. Alam ko, kinilig siya sa sinabi ko. Hinaplos niya ang pisngi ko sabay sabing, “Ano ba ang gusto ng mahal ko?”

Napangiti na rin ako. “W-wala... mamayang gabi, gusto ko, sa villa ka na matulog.”

“Waaahhh! Talaga? Paano si kuya Andrei?” tanong niya. At naki-kuya na talaga siya kay kuya Andrei.

“Umalis na si kuya Andrei. Bumalik na sa trabaho niya. Doon na raw siya magpagaling sa kampo nila.” ang sagot ko.

“Aw... sayang. Anyayahan ko pa naman sana siya sa bahay – kayong dalawa. Ipakilala ko kayo sa mga magulang ko.”

“Huwag na... next time na lang” sagot ko.

“Tama. May next time pa naman. Pero bakit siya umalis agad?”

“Kailangan daw siya sa barraks nila. May mission ang tropa niya at kailangan ang kanyang instructions”

“Paano ka? Sinong kasama mo?”

“Ikaw... binayaran ni kuya Andrei para sa isang linggo ang villa at doon muna ako manatili. At kung gusto mo, doon ka na rin, samahan mo ako sa isang linggong iyon.” sambit ko. Doon na tuluyang nabuo ang plano ko; ang patulan si Brix upang tuluyang makalimot kay kuya Andrei.

“Yes!!! Sa wakas!!!” ang sigaw niya na tuwang-tuwa sa narinig.

“Bakit ka masaya?” ang pag-iinosentehan ko pa.

“Syempre, first time na mayakap ko ang mahal ko, makatabi sa pagtulog.”

“OA.” Biro ko.

Pagkatapos naming kumain, sinamahan pa ako ni Brix sa pamamasyal. At ang pinakahighlight ay ang panonood namin ng sine. At syempre, sa loob ng sine ay hindi maiwasang hindi siya humiling ng halik.

At pumayag akong makipaghalikan sa kanya sa loob ng sinehan. At ang simpleng halik ay napunta sa hipuan. Iginiya ng kamay niya ang kamay ko upang isingit ito sa ilalim ng kanyang t-shirt at hipuin ko ang kanyang matipunong dibdib. Ginawa ko naman ito. Pinisil-pisil ko pa ang magkabilang utong niya habang patuloy ang paglaplapan ng aming mga labi. Iginapang ko rin ang aking kamay sa kanyang abs at sinamsan ang sarap ng pagdampi sa aking palad ng kanyang balahibong nakahilera sa ibaba ng kanyang pusod patungo sa ilalim ng kanyang pagkalalaki.

At kung ganito ba naman ka macho ang iyong kahalikan sa loob ng sinehan, siguradong hindi maaaring hindi ka rin malilibugan.

Note: Nalimutan ko ang name ng model ko na ito. Nakita ko na siya sa fb. paging sa mga nakaalam, please tell me po para makapag-paalam ako na ginamit ko ang picture niya sa story na ito.

Ngunit, “Ayaw ko na...” ang nasambit ko na noong tinangka niyang buksan ang zipper ng pantalon ko at gusto rin niyang buksan ko ang kanyang zipper upang lumantad ang aming mga pagkalalaki at sabay kaming magparaos.

“Atat na atat na kasi ako love...”

“M-mamayang gabi na lang sa v-villa please. Natatakot ako eh.” ang sambit ko bagamat ang totoo, parang nakulangan pa talaga ako. Si kuya Andrei pa rin kasi ang palaging pumapasok sa isip ko. Kung si kuya Andrei lang ang nagyaya sa akin sa loob ng sinehang iyon, sigurado, ibibigay ko ang lahat. Kahit pa sa harap ng presinto ng mga pulis, kapag niyaya ako ni kuya Andrei, makikipagtalik ako sa kanya. Baliw na baliw kasi ako kay kuya Andrei. At iba ang dating niy sa akin. Siya iyong taong hindi ako natatakot kahit na ano ang mangyari kapag utos niya, o kaya ay kasama ko siya. Feeling ko kasi ay sobrang secured ako sa kanya.

“Huwag kang mag-alala. Wala namang katao-tao eh.” ang pangungulit pa ni Brix.

“Ayoko nga... may mga naka-flashlights na mga guide o, baka isusumbong tayo.”

“S-sige, ako na lang.” sabay bukas sa kanyang zipper atsaka nilaro ang kanyang pagkalalaki habang patuloy na naglapat ang aming mga labi. Wala na akong nagawa kundi ang himas-himasin ang kanyang dibdib at bahagyang kinurot-kurot ang kanyang utong.

Hanggang sa naramdaman kong kinagat-kagat na niya ang aking mga labi sa matinding panggigigil.

Nilabasan na pala siya. At ang kanyang katas ay pumulandit sa kanyang t-shirt, at pati na sa aking kamay.

“I love you...” ang bulong niya sa aking tainga habang nagpapahid siya gamit ang kanyang panyo.

Hindi ako sumagot. Hinawakan ko na lang ang kanyang kamay. Pakiramdam ko kasi ay hindi pa ako handa upang banggitin ang mga katagang iyon sa kanya.

Kahit papaano, naibsan ang sakit na nadarama ko sa paglisan ni kuya Andrei dahil kay Brix.

Hinatid ako ni Brix sa bahay. Binigay ko sa kanya ang aking bagong cp number. At dahil wala namang pasok sa araw na iyon, umuwi muna siya saglit sa kanilang bahay upang magpaalam. Gusto ko sanang magpaiwan pa sa mall ngunit sumama na lang ako kay Brix. Ayaw kong may iisipin siya at magtatanong. Kaya noong hinatid na ako ni Brix, nasa nag-isa na naman ako sa villa.

At dahil iyon ang lugar kung saan huli kong nakita si kuya Andrei, hindi ko na naman maiwasan ang hindi mapaiyak lalo na kapag naalala ko ang kusina kung saan niya hinanda ngunit naunsyame ang candle-light dinner para sa amin at kung saan huli rin siyang naghanda ng almusal para sa akin bago iniwan ang kanyang huling sulat sa ibabaw ng mesa. Ang terrace kung saan ko ipinakilalang kasintahan ko si Brix at kung saan ko unang nakita ang matinding lungkot sa kanyang mga mata. At ang kuwarto namin kung saan ko nakitang umiyak siya, nang dahil sa sa sama ng loob sa akin.

At muli, humagulgol na naman ako. Iyon ang huli kong natandaan.

Alas 5 ng hapon nang nagising ako sa ingay ng doorbell. Tinungo ko ang pinto at binuksan.

Si Brix. Dala-dala ang isang kumpol na mga rosas at isang box na tsokolate. “Flowers for you...”

Napangiti naman ako. Syempre, kakaiba. Si kuya Andrei ay hindi makapagbigay-bigay sa akin ng bulaklak at chocolate. Iyon ang kaibahan nila. Practical na tao kasi si kuya Andrei. Puro mga bagay na magagamit ko ang kanyang ibinibigay; damit, sapatos, relo, cell phone, bag, libro. Simula noong nasa probinsiya pa kami, ang natandaan ko sa kanya ay hindi gumagastos ng pera kapag mga bagay lamang na hindi mahalaga. At kapag wala nang perang pambili ng bigas ang kanyang mga magulang, saka niya dudukutin ang kapiranggot na naipon upang ibibili nila ng ulam o bigas. Para kay kuya Andrei, ang pera ay pinaghirapan at ginagastos sa tamang pamamaraan at sa mahahalagang pangangailangan.

Ngunit ano pa man, may tuwa rin akong nadarama sa ginawang iyon ni Brix. Noon ko pa lang kasi naranasan ang makatanggap ng bulaklak at chocolate. Alam ko kasing iyan ang trademark ng pagpapakita ng pagmamahal. At naiinggit ako sa mga babaeng binibigyan noon ng kanilang mga manliligaw.

Tinanggap ko ang bulaklak ni Brix at inamoy-amoy pa.

“Nagustuhan mo?” ang tanong niya.

Tumango ako. “Salamat...”

Hinalikan ako ni Brix sa labi. Saka pumasok na ako sa loob. Nakabuntot siya sa akin, bitbit-bitbit ang kanyang dalang bag. “Dito na muna ako titira. Nagpaalam na ako sa mga magulang ko.” sambit niya.

“For one week?” sagot ko.

“No... hanggang nag-aaral pa tayo. At kapag nakapagtapos na tayo, tuloy pa rin tayong magsama, sa bahay namin.”

Bigla akong napalingon sa kanya. “Ilang araw lang na bayad itong villa”

“No problem. Babayaran ko. Para mas kumportable ka... tayo na ang magsama rito.”

“S-seryoso ka ba?” ang tanong ko.

“Mukha ba akong nagbibiro?”

“I mean, ang mga magulang mo? Papayag ba sila na dito ka titira at... nakikipaglive-in sa isang lalaki rin?”

“Syempre, hindi naman live-in ang word na ginamit ko. Sinabi ko lang na gusto kong ma-experience ang pagiging independent.”

“Anong sabi?”

“Ok lang daw dapat at least 3 times a week akong magpakita sa kanila, doon kumain matulog.”

“Ok...” ang sagot ko. At least may kasama rin pala ako sa villa na iyon. Mas maganda kasi iyon kaysa boarding house na maraming kasama sa bahay at kuwarto. Ang gulo-gulo, at maraming istorbo at tsismoso.

Noong nasa loob na kami ng villa, tinungo ko ang kusina at naghanap ng pwedeng gawing flower vase para sa mga bulaklak samantalang si Brix naman ay tumungo sa loob ng kuwarto.

Noong pumasok na ako sa kuwarto, nadatnan kong nag-ayos si Brix sa kanyang mga gamit galing sa kanyang knapsack at bag atsaka ipinasok ang mga ito sa loob ng cabinet.

Naupo ako sa kama at pinagmasdan siya. Hubad ang kanyang pang-itaas na katawan habang sa kanyang waistline makikita ang nakausling garter ng puting brief sa suot niyang maong.

Hindi ko maiwasang hindi mapahanga sa angking ganda ng katawan ni Brix. Ngunit hindi ko rin maiwasang hindi ko siya maikumpara kay kuya Andrei. “Kay kuya Andrei pa rin ako” bulong ko sa sarili.

Noong napansin niyang wala akong imik na nasa kanyang likuran lang, nilingon niya ako. “Ano?” ang tanong niya.

“Wala?” sagot ko.

“Ah... wala pala” Hininto niya ang kanyang ginagawa atsaka tumakbo patungo sa akin, dinaganan ako at niyakap.

Gigil na gigil siyang niyakap ako. “Ngayon... wala ka nang kawala sa akin.” sabay dampi ng mga labi niya sa mga labi ko.

Naghalikan kami.

“Maya-maya, mag-inum tayo ha? Gusto kong malasing.” sambit ko.

Para siyang nagulat. At biglang “Ok... inum tayo para mas mainit!” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti. tinungo niya ang intercom at may tinawagan. “Beer ba love?” Tanong niya sa akin bago dinayal ang numero ng hotel service.

“Alak.”

Napangiti siya. “Ambagsik!” at nag-dial na ng number.

Ipinagpatuloy namin ang aming paghahalikan. Sa ginawa naming iyon, pansamantalang naibsan ang pangungulila ko kay kuya Andrei.

Hanggang sa dumating ang inorder niya.

Nag-inuman kami.

Habang nag-iinuman kami, panay ang yakap niya sa akin, panay ang pangungulit, panay ang halik. Hanggang sa pakiwari ko ay umiikot na ang aking paligid at nag-init ang pakiramdam ko sa aking katawan. Tumayo ako at tinumbok ang tv. Dahil wala naman kaming component, naghanap ako ng channel na may tugtog. Hinarap ko si Brix, hinawakan ang kanyang kamay at pinatayo. “Sayaw tayo...” sambit ko.

Nagsayaw kami. Habang tumutugtog ang isang mellow song, mahigpit kaming nagyakapan at sumayaw, si Brix ay hinahalik-halian ang aknig leeg. Hanggang sa hinugot niya ang aking t-shirt. Itinaas ko ang aking mga kamay upang Malaya niyang maalis ang t-shirt sa aking katawan. Hinagis niya ito sa sahig. Alam ko na kung saan hahantong ang lahat ng iyon: sa pagtatalik.

Ngunit pilit kong iwinaglit iyon sa aking isip. Ayokong isipin na sa unang pagkakataon, makikipagtalik ako sa ibang tao maliban kay kuya Andrei. Naalala ko ang pangako ko sa kanya noong paslit pa lamang ako. paalis na siya noon at tinuro niya sa akin kung paano gagawin ang bagay na iyon sa kanya. Tinanong ko siya kung ano iyon, kung bakit niya ipinagawa sa akin iyon, at kung bakit lihim naming ang tawag niya sa ginawa naming iyon. Sinagot niya ako na kapag ang dalawang tao raw ay sobrang close sa isa’t-isa… dapat ay may isa, dalawa, o maraming lihim sila. Kapag wala raw silang lihim, hindi sila ganyan ka close. Hindi nila ganyan kamahal ang isa’t-isa. Ngunit kapag may lihim sila, lalong hindi nila malilimutan ang isa’t-isa. Kasi, may lihim nga sila.

“Ako... love ko ang bunso ko at ikaw, mahal mo rin naman ang kuya Andrei mo, di ba?”

“O-opo.” ang inosente kong sagot.

“Hayannnn... Kaya, iyan ang lihim natin. At tayong dalawa lamang ang nakakaalam ng lihim ko.”

“Bakit po siya lihim? Masama ba iyan?”

“Hindi ah! May mga bagay lamang na dapat mong ilihim. Kagaya nang kapag tumae ka, hindi mo dapat itong ipinagsasabi, di ba? Masama ba ang tumae? Hindi. Pero dapat lihim mong gagawin ito.”

“E kasi mabaho kapag sa gitna ng maraming tao ka tumae.” Sagot ko naman sabay tawa.

Natawa rin siya. “Tama.”

“P-pero bakit iyong sa iyo, hindi naman mabaho. Bakit lihim iyon?” ang tanong ko uli.

“Ganito iyan... Halimbawa ikaw, kaya mo bang maghubad sa maraming tao? At lalo na kung nakatirik pa ang iyong ari?”

“Hindi.”

“Mabaho ba iyan?”

“Hindi.”

“Masama ba?”

“Hmmmm… kasi bastos.”

“Masama ba ang bastos? Pumapatay ba ng tao ang bastos?”

“Hindi”

“O… pareho lang ang mga iyon sa ating munting sikreto. Maaring bastos, ngunit hindi naman masama.”

Hindi ako nakaimik. Nag-isip. Tama nga naman siya.

“Promise hindi mo sasabihin kahit kanino ang lihim natin ha?”

“Opo. Promise po kuya…”

“Ngunit huwag mo ring gawin sa iba ang ipinagawa ko sa iyo ha?”

“Opo. Bakit po hindi?”

“Kasi hindi maganda. Kapag ginawa mo iyan sa iba, iisipin nila bakla ka.”

“Bakit ikaw pinagawa mo sa akin?”

“Kasi nga lihim lang natin. Upang maalala mo ako. Di ba aalis ako?”

“E… paano iyan, wala akong lihim sa iyo. E hindi mo ako maalala?”

“Anong wala? Meron.”

“Ano?”

“Iyong ginawa mo sa akin. Lihim din iyon. Di ba sabi ko huwag na huwag mong gagawin sa iba iyon? Iyon na iyon. Sa akin mo lang maaaring gawin iyon. Kasi nga, lihim natin. Para sa atin lang ang lihim na iyon. Sa akin lang puwede mong gawin iyon…”

“Bakit sa iyo ko lang gagawin iyon?”

“Kasi... close nga tayo, di ba? Mahala na mahal ka ni Kuya Andrei at mahal mo rin ang kuya Andrei. Naintindihan kita, naintindihan mo ako. Hindi ko ipagsasabi ang lihim natin. Pero kapag sa iba mo gagawin ito, pagtatawanan ka nila, ipagsasabi nila ang ginawa mo. Di ba nakakahiya iyon?”

Hindi na ako sumagot. Tiningnan ko na lang ang kanyang mukha. Kahit hindi niya sinagot ang aking tanong tungkol sa malagkit na mapaklang likidong lumabas sa kanyang pagkalalaki na ang iba ay nalunok ko pa, hindi ko na rin iginiit pa ito. Ang mas nangingibabaw sa aking isip sa pagkakataong iyon ay ang kanyang paglisan. At iyon ang nagbigay sa aking puso ng matinding sakit.

Umiyak ako sa sandaling iyon. Iyon ang una kong pag-iyak sa isang taong aalis. At ang pangakong binitiwan ko kay kuya Andrei na huwag sabihin sa iba ang aming ginawa at huwag kong gagawin sa iba ang ipinapagawa niya sa akin ay labis kong iniingat-ingatan. Hanggang sa nag teen ager ako at bumalik siya. At naging mas matindi pa ang itinuro at ginawa niya sa akin. Siya ang nagturo sa akin ng lahat. Sa kanya ko nalasap ang sarap ng tunay na pagmamahal. At sa kabila ng masasakit na karanasan ko sa kanya, hindi ko pa rin pinakawalan ang aming lihim. At hindi ko lang ito ipinangako sa kanya. Ipinangako ko rin ito sa aking sarili na iingatan ko an gaming lihim habang may buhay pa ako; habang pumipintig pa ang aking puso; habang siya pa rin ang aking mamahalin.

Ngunit sa pagkakatong iyon, hindi ko na alam ay kung kaya ko pang itago at ingatan ang aming lihim gayong may iba na siya at magkahiwalay na ang aming tinatahank na landas. Siya ay may Ella na. At ako naman ay pilit na kumakapit kay Brix.

Pakiwari ko ay gusto kong magwala sa pagkakataong iyon. Pakiwari ko ay gusto ko nang bitiwan ang aming lihim.

Naputol ang aking pagmumuni-muni noong nagsalita si Brix. “Ok ka lang?”

“Ah, eh... Oo, Ok lang ako. Hindi pa ako lasing” ang sagot ko bagamat ramdam ko ang pagkawala ko na ng balanse.

“I love you...” ang bulong niya sa aking tainga.

Hindi lubos maipaliwanag ang aking naramdaman sa narinig ko na namang sinabi niyang iyon. Gusto kong sagutin siya ng “I love you too” ngunit parang labag pa rin ito sa aking kalooban. Parang niloloko ko lang ang aking sarili; parang niloloko ko lang si Brix kapag sinagot ko siya ng ganoon.

Kaya hinid ko sinagot ang ibinulong niyang iyon sa akin. Bagkus, ang lumabas na mga kataga sa aking bibig ay, “Gusto kong tumikim ng droga...”

Bigla siyang nahinto at seryosong tinitigan ang aking mukha. Para bang hindi makapaniwala sa aking sinabi. Ako man ay ganoon din. Para akong nasabugan ng bomba sa deretsahang pagsabi ko nito sa kanya. Pakiramdam ko tuloy ay biglang nawala ang aking kalasingan.

“Huwag mo akong biruin ng ganyan love...”

“H-hindi ako nagbibiro” ang sagot ko na ipiangpatuloy pa rin ang pagyakap sa kanya at paggalaw ng aking katawan kasabay sa tugtog ng musika.

“A-ayoko ng ganyang biro...” ang seryoso niyang sabi ang mga mata ay nakatitig sa akin.

“Puwes hindi biro ang narinig mo. Gusto kong makatikim.” ang sagot ko uli.

“Love... lasing ka lang, ok?”

“Hindi pa nga ako lasing eh. Gusto mo mag-away na tayo ngayong gabi?”

Natahimik siya. “Alam mo, galing na ako d’yan. Nagbago na ako nang dahil sa iyo. Ngayong nagbago na ako, ikaw naman itong pupunta roon?”

“Gusto ko ngang makaranas eh. Kulit mo...” sabay pagdadabog at binitiwan siya.

“Nagbago na ako love... ayoko nang bumalik sa magulong mundo. Masaya na ako sa iyo, masaya na ang mga magulang ko sa nangyari sa akin. Kaya nga pinagkakatiwalaan na nila akong kahit tumira ng malayo sa kanila eh.”

“Andami mong satsat! Kung ayaw mo nang bumalik doon, pwes ako gusto ko pang makarating doon. At kung ayaw mo na....” tumayo ako at dinampot ang aking t-shirt sa sahig, “...maghahanap na lang ako ng taong makakatulong sa akin na makarating doon. Marami naman d’yan sa central plaza eh.” At walang pasabing tinumbok ko ang pintuan kahit halos hindi ko na mailakad ng tama ang aking mga paa bunsod ng kalasingan.

Ngunit hinabol niya ako at agad hinawakan sa braso. “Ok... ok. Maghanap ako. Maghanap ako love...” ang panunuyo rin niya sa akin. Niyakap niya ako, hinalikan sa labi atsaka pinaupo sa gilid ng kama. “Huwag kang mag-alala. Para sa iyo, maghanap ako, ok?” Hinugot niya ang kanyang cp sa kanyang bag at may tinawagan. Lumabas siya ng kuwarto noong nagkausap na sila.

Humiga naman ako sa kama, nakatihaya.

Maya-maya lang ay pumasok na siya. “Dadalhin dito ng kaibigan ko.” Humiga rin siya sa aking tabi, idinantay ang kanyang paa sa aking harapan.

“Pupunta siya rito?”

“Hindi, magkita kami sa kanto d’yan sa labas, sa may showroom ng mga sasakyan?”

Tahimik.

Narinig ko ang malalim niyang buntong-hininga. “Ano ba ang problema mo, love? Share ka naman o... Kanina pa kita napansing malungkot eh. Tapos ngayon, heto parang gusto mong magwala. Alam ko, may mga bumabagabag sa isip mo.”

“Wala... nga. Kapag mayroon akong problema, sasabihin ko ito sa iyo.”

Natahimik na lang siya. Ewan kung nagdamdam siya sa inasta ko. Pero wala akong pakialam.

Maya-maya, nag-ring ang cp niya. Sinagot niya ito. Napag-alaman kong nasa kanto na ang kanyang sinabing kaibigan.

“Ambilis naman.” Sabi ko.

“Malapit lang ang kanilang bahay rito. At may motorsiklo iyon.” Sagot niya sabay dampot sa t-shirt niya, isinuot ito, at nagmadaling lumabas. “D’yan ka lang love! Pupuntahan ko na siya.”

Noong nakabalik na si Brix, ipinakita niya sa akin ang dalawang stick ng Marijuana. “Itong dalawang stick ang titirahin natin love...”

“Marijuana lang? Akala ko shabu o kaya ay cocaine o iyong injectable?”

Bigla siyang natawa. “Ang tindi mo dre!” Biro niya. Kapag naubos natin ang dalawang stick na ito, sigurado ako, mas magustuhan mo ang tama nito.” Ang sagot niya bagamat marahil iyon ay sinadya niya lang talaga upang kahit papaano ay hindi ako makatikim ng mas mabagsik na droga. “O pagmasdan mo upang hindi ka magiging ignoramus sa mga ganyan.” Sabay abot din sa akin sa dalawang stick.

Tinanggap ko ang mga ito at pinagmasdan. Kamukha lang naman siya sa ordinaryong sigarilyo, kasing haba bagamat may kanipisan at halatang manual lang ang pag-roll nito sa kanyang papel. Ang magkabilang dulo naman ay ipinulupot na parang sa pagbalot din lang ng kendi.

Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking naramdaman. Kinabahan na baka mahuli kami ng mga otoridad ngunit may dala rin itong excitement na sa wakas ay makatikim din ako ng kakaiba.

“Sindihan na natin?” sambit niya.

Tumango ako.

Tinumbok niya ang pinto sa kuwarto, siniguradong nakalock iyon at pagkatapos, kinuha ang kanyang lighter atsaka naupong naka cross-legged sa sahig. “Dito tayo, tumabi ka sa akin.” Utos niya hawak-hawak ang sa isang kamay isang stick ng marijuana at sa isang kamay naman ay ang lighter

Dali-dali akong tumalima.

Kapag nasindihan ko na ito, magpapalit-palit tayo ng pagsinghot sa usok nito. Importante ang usok. Ito ang dapat na ipasok natin sa ating baga upang umepekto ang tama. Huwag iyong kagaya ng sa sigarilyo na ipalabas ang usok sa ilong. Hindi ganyan ang marijuana. Dapat ay ipasok sa katawan ang usok. Naintindihan?”

Tumango ako.

At sinindihan niya ang isang stick at noong umusok na ito, dali-dali din niyang sinipsip ito at pinigilang huwag lumabas ang usok sa kanyang bibig at ilong. Pansin ko kaagad ang amoy niya. Parang sa isang tuyong damo na nasusunog. Noong tiningnan ko ang pagsinghot ni Brix, parang nilunok lang niya ang mga usok. At sa tingin ko, sanay na sanay siya. Ni hindi siya umubo, ni hindi niya alintana ang kapal ng usok na pumasok sa kanyang baga.

Siguro ay may anim o pitong singhot siya noong ipinasa na niya ang umuusok pa ring stick sa akin. “Dalian mo singhutin mo na, nasasayang ang usok.” Utos niya.

Dali-dali kong tinaggap ang stick atsaka ginawa ang nakita ko sa kanya na pagsinghot. At “Uhu! Uhu! Uhu!” napaubo ako. Di pa kasi ako nakaranas ng paninigarilyo kung kaya ay hindi ko kaya ang usok. Ramdam ko ang pamumula ng aking mga mata at napaluha ako sa aking pagsisinghot. Matindi ang aking pag-uubo. Makati sa lalamunan at baga.

“Pilitin mo ang sariling huwag umubo kung gusto mong umepekto ang tama.”

Kaya suminghot pa rin ako, pilit na ipinasok ang usok sa aking baga, nilulunok ko na lang din upang hindi lumabas, at pinigilan ang sarili sa pag-ubo.

Ngunit panay pa rin ang pag ubo ko. At nasasayang ang usok.

Kaya kinuha niya ang nangangalahati nang stick atsaka sinipsip niya. Pagkatapos, hinawakan ang panga ko at idiniin ang bibig niya sa bibig ko upang ilipat ang usok na galing sa kanyang bunganga patungo sa aking bunganga. Noong nakalock na ang mga bibig namin, umihip siya.

Suminghot uli siya ng usok at ganoon uli ang ginawa niya; inilipat sa bibig ko ang usok na galing sa bibig niya. Hanggang sa naubos namin ang isang stick at pinakiramdaman ko ang epekto.

“Maya-maya pa ang epekto niyan, antayin mo...” sambit ni Brix.

Sinindihan uli namin ang pangalawang stick at ganoon uli ang aming ginawa. Sa pangalawang stick na iyon ay tila nasanay na rin ako sa paghithit ng ng usok, sa tulong nga lang ng bibig ni Brix. At noong huling hithit na lang, hindi na pinakawalan ng bibig ni Brix ang bibig ko. Mapusok ang halikan namin na tila wala nang bukas.

At maya-maya nga lang ay naramdaman ko nang parang lumulutang ako sa era. Pakiramdam ko ay napakagaan ng aking katawan na pakiwari ko ay pwede akong lumipad sa kahit mahinang paggalaw lamang. At tawa ako nang tawa. Ang sarap tumawa. At ang pakiramdam ko ay napaka-elastic ng aking katawan. Ang aking mga paa at kamay ay parang sa isang dough ng minamasa na pwedeng pahabain, pilipitin, baluktutin. Parang ang tangkad-tangkad ko. Mahaba ang aking mga paa at mga kamay na parang kay plastic man. Tapos, nararamdaman ko na parang pinilipit ang aking katawan ngunit wala akong maramdamang sakit. Kaya iyon, tawa ako nang tawa, ngiti nang ngiti. At ang sarap sumayaw at makinig sa music. Parang ang gulo ng katawan ko bagamat napakagaan nito. At ang aking isip, sobrang saya, nawala lahat ang lungkot ko at pangamba. Puro sarap ng damadamin lang. Parang hyper sa saya... na feeling ko ay kaya kong gawin ang lahat. Kahit magpaputol pa ako ng ulo, pakiramdam ko ang hindi ako makakaramdam ng sakit. Malalaglag man ang aking ulo mula sa aking katawan sa pagputol nito, makikita pa rin ang ngiti sa aking mga labi.

Sumayaw kami ni Brix at doon na ako unti-unting bumigay.

Dahan-dahang hinalikan ni Brix ang aking katawan magmula sa aking bibig, pababa sa leeg, sa dibdib, sa pusod, hanggang sa aking pagkalalaki.

Nagpaubaya ako. Hanggang sa ang natandaan ko na lang ay ang tuluyang paghubad naming ng saplot sa aming katawan. At ginawa ko rin kay Brix ginawaniya sa akin na paghahalik sa buo kong katawan.

Hanggang sa humantong ang lahat sa pag-angkin ni Brix sa isang bagay na tanging si kuya Andrei lamang ang nagmamay-ari...

(Itutuloy)