Engkantadong Gubat (06-Finale)

By: Jayson S Patalinghug

Blog: bulonghangin.blogspot.com

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

Genre: Homo-erotic, Fantasy

[06]

Kinaumagahan tulog pa si Jed ng may naramdaman siyang kakaibang kiliti at sakit, akala niya ay pati sa panaginip sinusundan siya ng libog. Pikit pa ang kanyang mga mata ngunit ang kanyang isipan ay tila gising na gising, nanaginip siya na may katalik siya, ramdam na ramdam pa niya ang pagpasok ng kapareha sa kanyang likuran. Nang imulat nya ang kanyang mga mata, nalaman nalang niya na hindi pala panaganip ang lahat. Humahakyod sa kanyang likuran si Joseph. Basi sa habol na paghinga ni Joseph, alam ni Jed na malapit na nitong marating ang rurok ng langit, kaya hindi na siya nagpumiglas at nagpaubaya nalang. Nang humupa ang naramdaman nilang kalibugan, bumagsak si josephs a tabi ni Jed at nagpahinga.

Magkatabi silang nahiga, unti-unti namang nahimbing ang alaga ni joseph habang si Jed ay di man lang naibsan ang sariling init ng katawan. Nais sanang taposin ni Jed ang nasimulan ngunit wala nang gana si Joseph, tumayo ito at tinungo ang mesa. Hindi na sila nagtaka nang makitang may bagong luto na namang pagkain na nakahain, mahiwaga talaga ang lugar na iyon.

“Mukhang wala nang mga bagay na may bahid na berdeng liwanag” sabi Joseph.

“OO nga napansin ko rin, sa tingin ko ay may sumusubok sa atin.” Sagot ni Jed.

“Pagsubok?”

“Oo, parang... kung papasa tayo sa pagsubok o maiwasan natin ang mga patibong, saka lang tayo makaka alis sa loob ng enkantadong gubat. Di mo ba napansin na kapag nalampasan natin ang bawat pagsubok may mga tulong na dumarating? Gaya nalang ng pagkain, maiinom, matutulugan at ang mga ito ang dahilan kung buhay pa tayo hanggang ngayon.”

“At ano naman ang masasabi mo diyan sa maliit na tungkod na ayaw na maalis sa pagkakadikit sa katawan mo?” tanong ni Joseph.

“Sa tingin ko ay bahagi ito ng pagsubok. At basi sa nasaksihan ko, kaya nitong ibigay ang nais ng aking puso. Para bang wishing wand..”

“Kung totoo yan, eh di dubukan natin, patunayan mong tinutupad ng tungkod na iyan ang mga hiling mo. Humiling ka ng dalawang kabayo para may masakyan tayo.”

“Sa tingin ko ay hindi ganyan iyan. Tinutupad nga nito ang hiling ko ngunit pansamantala lamang, kapag kinakailangan pagkatapos ay naglalaho din. Para ba itong bagay na kailangan mong gamitin ng wasto at kapag nagawa ko ay saka lang ako papasa na pagsubok.”

“Di ko pa rin maintindihan kung bakit ayaw mong humiling, titingnan lang naman natin kung gagana iyan eh.”

“Ah, ilang hiling kaya meron ako? Kadalasan ang alam ko ay tatlo, at naka dalawang hiling na ako, yung espada at ang pag aanyong kabayo ko.”

“Marahil ay pito; maswerteng numero iyan.”

“Ewan, ayokong mag aksya ng hiling sa pag eexpermento” sabi ni Jed, pagtapos sa kanilang usapan.

Sa kanilang paglalakbay, tila di pa rin nila maaninag ang labasan. Uminit na ang araw at nagugutom na rin sila. Nang naisipan nilang magpahinga at kumain ng tanghalian, napansin nilang may isang tulay sa unahan. Ang tulay ay gawa sa bato, isang lumang baton a nagdudugtong sa magkabilang pang-pang. Malaki ang ilog at malakas ang agos ng tubig. Tila walang ibang daanan para makatawid kundi ang tawirin nila ang lumang tulay na iyon.

Nang huminto na sila sa paanan ng lumang tulay, lumitaw ang isang nilalang. Mukha siyang tao, singlaki lang ito ni Jed. Kulubot ang mukha nito, puti ang kulay ng kanyang buhok, kuba ang kanyang likod. Malalaki ang mga paa nito, di bagay sa sukat ng kanyang katawan. Ang kapansin pansin ay ang napakahaba nitong ilong at matutulis na tainga.  Inabot nito ang kanyang kanang kamay kina Jed at Joseph, naghihintay na may iabot ang mga ito kapalit ng pagtawid nila sa tulay.

Nagmatigas si Joseph ngunit kalaunan ay binuksan din niya ang kanyang backpack at dumukot ng kakaunting pilak at ibinigay ito sa pangit na nilalang. Tiningnan ng nilalang ang pilak, sinuring mabuti at pagkatapos ay tinapon pabalik kay Joseph.

Dumukot naman ng kapirasong ginto si Jed mula sa kanyang bulsa at binigay sa nilalang. Tinanggap ito ng nilalang, kinagat at sinuri ngunit tinapon din ito pabalik kay Jed.

“Ano sa tingin mo ang gusto ng nilalang na iyan? Tanong ni Joseph.

“Kung ayaw niya ng pilak at ginto, eh ewan ko ung ano. Hindi naman ako manghuhula,” sagot ni Joseph.

Dinukot ni Joseph ang gintong kupa mula sa kanyang back pack at nang makita ito ng nilalang ay nagning-ning ang mga mata nito, inabot ang kanyang kamay, halata ang pagnanasang maangkin ang gintong kupa.

“Ahuh, akala mo ha. Pwes ayoko, napakahalaga ng kupang ito at kailangan ko pang maging bato para lamang maangkin ito, tapos hihingin mo lang? Ano ka sineswerte?”

Nag aalangang kinuha ni Joseph ang maliit na tungkod mula sa kanyang tagiliran, ngnit mukhang natakot ang nilalang. Ang kanyang mukha ay parang nasa bingit ng panganib.

“Sa tingin ko ay nais ng nilalang na iyan ang isang bagay na galing sa engkantadong gubat”

“Kung ganun eh di ibigay mo na yang munting tungkod mo.”

“Hindi, napaka halaga ng tungkod na ito. Sa tinging ko ay yang kopa ang dapat mong ibigay.”

Nagalit si Joseph at nilapitan nito si Jed, hinablot ang tungkod mula kay Jed. Ngunit tila isang sabon ang tungkod at kanyang mga kamay ay basa, dumudulas lamang ito sa kanyang mga kamay. Naka ilang tangka din siya ngunit di rin siya nagtagumpay hanggang sa sumuko nalanng siya.  Mahabang pagtatalo ang naganap habang ang pangit na nilalang ay naghihintay na may mai-abot silang mahalagang bagay. Hanggang sa naisipan nilang sumilong nalang muna at manghalian.

“bakit di nalang kaya hilingin mo sa tungkod na iyan na mawala nalang tayo at maounta sa kabilang pang-pang. Mahiwaga naman yan dib a?”

“Napakadali naman, sa tingin ko ay mapapahamak lang tayo niyan. Bakit di mo nalang ibigay ang kopa at nang maka alis na tayo ditto?”

Pagkatapos ng napakahabang diskusyon, sumang ayon di si Joseph. Bumalik sila sa tulay at ibinigay sa pangit na nilalang ang kopa. Nag ngitngit ang kalooban ni Joseph sa pagkawala ng kopang naging sanhi ng kanyang pagiging statwa sa mahabang panahon.

“Kahanga hanga, ano sa tingin mo munting nilalang? Matalino ang bata at nahinuha niya ang kahalagahan ng munting tungkod. Bagamat may kakayahan itong tulungan silang makalusot sa mga pagsubok ay alam din niya na may mga bagay na kailangang lutasin na hindi ginagamitan ng mahika”

“tama po kayo panginoon. Ngunit paano po kung hihilingin niyang makalabas sa engkantadong gubat?”

“Pag nagkataon, eh di ibigay ang kanyang kahilingan. Ngunit sa tingin ko ay di niya gagawin iyon dahil babalik lang sila sa lugar kung saan sila nagsimula”

“gaya po ng inyong sabi panginoon, sa tingin ko ay di niya hihilingin ang ganoon.”

“Sa tingin ko ay mas kapana-panabik itong susunod na pagsubok.”

“bakit po pamginoon?”

“kasi etong bata, wala pang karanasan sa mga babae, marahil ay di siya tatablan sa kapangyarihan ng mga babaeng kataw; ngunit itong nakakatanda ay halos lahat ng nilalang ay natikman na, siya ang nasa panganib. Ngunit, medyo gumagabi na, buksan mo nang muli ang lagusan upang makapag pahinga na sila.”

Naglakad sila sa daan ng hindi man lang nagkikibuan. Galit si Joseph sa pagkawala ng kanyang gintong kopa, at si Jed naman ay ayaw magsalita ng kahit ano, baka lang kasi lalong magalit ang nakakatanda. Ngunit nagulat silang dalawa ng biglang may lumitaw na pintuan sa gilid ng burol na kanilang tintunton. Nang buksan ito ni Joseph laki ang kanilang pagkamangha.

“Hindi ako makapaniwala, ito nanaman ang kweba,” tumuloy sila sa loob.

Nang makapasok na sila, totoo nga ang hinala ni Jed, yun nga ang kwebang kanilang pinagmulan, Nandoon ulit ang mga pagkain, ngunit iba na ang mga putahi. Walang bagong bagay silang napansin, kaya kumain nalang sila dahil sa nagutom din sa mahabang paglalakbay. Hindi pa rin sila nagkibuan hanggang sa mapag desisyunan ng bawat isa na matulog at magpahinga. Sa kauna unahang pagkakataon mula noong una silang magkita, natulog silang magkahiwalay. Mukhang, nag kimkim talaga ng sama ng loob si Joseph.

-itutuloy-

[07 & 08]

Kinaumagahan, sinlamig pa ng nyebe ang pakikitungo ng dalawa sa isat isa. Kumain sila ng agahan, nilinis ang sarili, nagbalot ng mababaon sa panibagong paglalakbay at humayo sa kweba. Ni hindi man lang nagkibuan o nag usap si Jed at Joseph. Nang sumapit ang tanghalian, nakaramdam na naman ng pamilyar na sensasyon sa katawan si Joseph, mainit at naglalaway siya habang tinitigan ang batang si Jed. Ang bata naman ay lalong naging mapang akit, nagpalitan lamang sila ng mga nakaw na sulyap ngunit hindi parin nag uusap.

“Ngayon munting nilalang, pagmasdan mong maigi ang susunod na mangyayari, sapagkat ang susunod na pagsubok ay sigurado akong kapana-panabik.”

“Paano pong kapana-panabik panginoon? Ano po ang ibig ninyong sabihin?”

“Ang nakatatandang lalaki ay napaka aktibo at malibog, marami na itong karanasan sa babae at sa lalaki. Kapag nahaharap ito sa sitwasyon kung saan susubukin ang pagpigil niya sa kanyang tawag ng laman ay sigurado akong mabibigo ito. Sapagkat mas makapapangyarin ang ibaba niya kaysa kanyang utak. Ngayong araw na ito haharapin nila si Lorena, ang pinaka magandang kataw at nakakaakit na espiritu ng tubig. At upang malagpasan ang pagsubok nito, dapat nilang labanan ang kalibugan at iwasan ang makipag talik sa kanya.”

“ano po ang mangyayari kung, isa sa kanila ay makikipagtalik sa kataw na si Lorena?”

“Iyan ang kapana-panabik munting nilalang sapagkat ang kataw na si Lorena ay magpapakita sa gitna ng lawa, ngunit may bantay itong lalaking espiritu ng tubig, si Agwador. Ang sinumang sumubok na lapitan ang kataw na si Lorena ay siguradong di na makakasilay ng umaga. Mararating lamang nila ang kinalalagyan ni Lorena gamit ang mahiwagang tungkod.”

“Sa tinging niyo po panginoon, tatablan sila sa awit at alindog ni Lorena?”

“Napakagandang tanong munting nilalang. Ang nakakatandang lalaki ay siguradong tatablan at di nito malalabanan ang pagnanasang makipagtalik kay Lorena; sigurado akong mabibighani siya sa awit ng kataw at hindi na makakapag isip pa ng matino. Ngunit ang bata, bagamat malibog din ito, wala pa naman itong karanasan sa mga babae kaya di ako sigurado kung tatalab sa kanya ang awit at alindog ni Lorena. Tingnan nalang natin.”

Gaya ng dati, walang hudyat ang pagdating ng susunod na pagsubok, Isang ikot pa lang sila sa tinhahak nilang daan ng matanaw nila ang isang malaking lawa at sa gitna nito ay isang malaking bato na mukhang maliit na isla. Sa ibabaw ng batong iyon, namataan nila ang isang nilalang, ang kalahati ng katawan nito ay isang nakakabighaning dalaga habang ang kalahati ang buntot ng isang isda na kulay ginto. Nang makita sila ng nilalang, bigla itong tumay at nagbagong anyo. Ang dating kulay ginto na buntot ay naging isang pares ng malalambot at mapuputing paa. Walang saplot ang dalaga at kahit mula sa malayo ay matatanaw ang isang napakagandang hubog ng katawan. Biglang binalot ang paligid ng isang mahika ng magsimulang umawit ang magandang nilalang. Isang awit na nakakapukaw ng nagsusumidhing damdamin at kalibugan. Nang marinig ito ni Joseph, napako ang mga mata niya sa dalaga, nagmistulang blanko ang mukha nito at dahan dahang tinungo ang lawa upang puntahan ang kataw na si Lorena.

Pinagmasdan ni Jed so Joseph habang nagsimula itong lumusong sa tubig, ang kamay  nito ay pilit na inaabot sa napakandang kataw. Biglang nahintakutan si Jed ng makita niyang nagsimulang umikot ang tubig sa paligod ni Joseph. Nilamon ng tubig ang lalaki at hindi na niya ato makita.Akala niya ay wala na ang lalaki ng bigla itong niluwa ng lawa sa may pang-pang, nagsusuka at halos di na makahinga, biglang may mataas na alon ang paparating na lalamon ulit sa lalaki ng dalidaling tumakbo si Jed, sinagip ang lalaki at dinala sa dalampasigan.

“Ano ang nangyari sayo?” tanong ni Jed, noong makaligtas na sila sa malaking alon.

“Lorena, Lorena ang kanyang pangalan. Hindi mo ba naririnig ang kanyang awit?”

“Narinig naman, pero ano naman ngayon? Anong mero sa kanyang awit”

“Kung ganun wala kapang karanasan sa babae?”

“Wala pa,” sagot ni Jed na medyo nahihiya, “May problema ba dun?”

“Syempre, si Lorena ay isang kataw, isang makapangyarihang uri ng serina; narinig ko na ang tungkol sa kanila noon kay Sir Jayson. Walang sino mang lalaki ang nakakalaban sa kanilang kapangyarihan, ang sino mang lalaking makarinig sa awit nila ay mahihipnotismo at tuluyang lalamunin ng tubig.”

“So, bakit wala man lang itong epekto sa akin?”

“Sapagkat, lalaki ang una mong karanasan at hindi ka pa nakaranas makipagtalik sa mga babae. Bilisan mo, hilingan mo sa tungkod mo na maging bingi ako ng sa ganun ay di ko marinig si Lorena kapag umawit itong muli!”

“Una, sabihin mo kung ano pa ang alam mo tungkol sa nilalang na ito.”

“wala akong masyadong alam, ngunit sabi ni sir Jayson, manghihina at tuluyang mawawalan ng kapangyarihan ang mga kataw kapag may isang lalaki ang makakalaban sa tawag ng laman.”

“Kung ganun, kahit mabingi kaman hindi pa rin mawawala ang kapangyarihan nito?”

“Sa tingin ko ay ganoon na nga.”

“Pero kapag makahanap tayo ng paraan na malaban ito, mawawala ang kanyang kapangyarihan tama ba?”

“Tama ka, pero imposible iyan, kailangan mong gamitin ang tungkod. Pwdeng hilingin mong maging bingi ako o gumawa ka ng isang malakas na ingay upang di ko marinig ang awit nito.”

“Per kapag ginawa natin yan, maaring malampasan natin ang kataw na si Lorena, ngunit papaano kapag may naligaw ditong ibang lalaki? Alam kong may iba pang paraan,” sabi ni Jed na nag-iisip.

Naupo si Jed sa tabi ni Joseph sa tabi ng dalampasigan ng lawa ng biglang may ideya siyang naisip. Sa punto namang iyon muling umawit si Lorena at si Joseph naman ay muling nahipnotismo at tumayo, blanko ang mukha at akmang lulusong ulit sa lawa. Biglang pinigilan ni Jed si Joseph, hinila nito ang soot na pantalon, kinapa ang alaga ni Joseph na sa puntong iyon ay tigas na tigas na. Blanko parin ang mukha ni Joseph at hindi man lang pumalag sa ginawa ni Jed. Tuluyang hinubad ni Jed ang pantalon ng lalaki at hinawakan ang matigas na laman sa loob nito. Sinalsal ng saglit hanggang sa tuluyan niya itong isubo. Nakaluhod si Jed sa harap ni Joseph habang ang kanyang ulo ay taas baba na nilalaro ang alaga ng lalaki. Ang blankong mukha ni Joseph ay biglang muling nabuhay at ang kanyang mga mata ay tuluyang pumikit sa kiliti at sarap na dulot ng mga dila ni Jed na dahan dahang humhagod sa ulo at sa kabuuan ng kanyang alaga. Lalo pang lumakas ang awit ni Lorena, ngunit tila nababaliw na sa sarap si Joseph at di na niya inintindi pa ang engkantadong awit ng kataw. Huminga siya ng malalim, hinawakan ang ulo ni Jed, nakapikit ang mata na nakatingala sa bughaw na kalangitan. Halos mabilaukan si Jed ng parang gripong dumaloy ang dagta ng alaga ni Joseph sa kanyang bibig, ngunit wala siyang sinayang at sinaid niya ang kahuli-hulihang patak ng dagta ng lalaki. Nanghina si Joseph at ng ibuka niya ang kanyang mata, napansin niyang napakahina na ng awit ni Lorena. Nakita nilang umikot ang tubig ng lawa palibot sa batong kinauupan ni Lorena at tuluyan itong lumubog sa tubig. Kasama sa paglubog nito ang isang babaeng may buntot.

“Hindi ko inakalang, sa ganoong paraan lamang matatalo si Lorena. Kahanga-hanga! Munting nilalang mukhang naubusan din ng lakas ang mga bisita natin, ihanda mo na ang kanila hapunan at magtatakip silim na rin.”

“Ano po ang iniisip nyo ngayon panginoon?”

“Paano kaya kung pagandahin mo ang kwebang matutulugan nila ngayong gabi, maghanda ka ng mas masarap na pagkain, naaliw ako sa magkaparehang ito at dapat lamang na komportable sila ngayong gabi.”

“Gaya ng inyong itos panginoon, masusunod po.”

Pagkgat ng dilim, gaya ng dati muling lumitaw sa isang pang-pang ang bunganga ng kweba. Agad nila itong pinasok at napanganga sila sa kanilang nakita. Imbes na mesa na may masasarap na pagkain ang una nila napansin ay ang isang tambak ng kayamanan na nakalatag lamang sa sahig ng kweba. Sa ibabaw ng kayaman ay may isang hayop na sinlaki ng kalabaw, may apat na paa, dalawng malalaking pakpak at ang ilong nito ay umuusok. Buti nalang tulog ang nilalang na iyon. Agad na lumabas ang dalaw sa kweba, dahan dahan upang di magising ang dragon na nakabantay dito.

“Hindi kapani-paniwala,!” sabi ni Jed.

“Hindi pa ako nakakita ng ganoon karaming kayamanan sa tanang buhay ko,” sabi naman ni Joseph. “Kung mananakaw ko lang  kahit ikasampong bahagi lamang ng kayamanang iyon, sigurado akong hindi na ako maghihirap.”

“Marahil ay tama ka, ngunit sa tingin ko di na rin magtatagal ang buhay mo kapag nagising mo ang bantay nitong dragon.”

“Tama ka Jed, pwede mo bang hilingin na magkaroon tayong muli ng dalawang espada upang mapatay natin ang halimaw na iyon?”

“Hindi na kailangan, hindi na kailangan. Hindi mo ba napansin na may dalawang espada sa kabilang dako kung saan nakalatag ang kayaman?

“Talaga meron?”

“OO meron, at sa tingin ko ay isanng patibong ang kayaman. Sadya itong pinakita sa atin upang magulihan tayo.”

“So, papasokin natin muli ang kweba ng dahan dahan, kuninnatin ang mga espada saka patayin ang dragon, pagkatapos iuwi na natin ang kayamanan.”

“Sa tingin ko ay hindi ganyan kadali ang lahat. Kahit pa na ipalagay nating pwede nating gawin yun, papano naman natin mabubuhat ang napakaraming kayamang iyon?”

“Eh di, kunin lang natin ang kaya nating buhatin, o ano, game ka bang subukan natin?”

“Joseph, sa tingin mo ay may pagpipilian kaya tayo?”

“Ano ang ibig mong sabihin?”

“Sa tingin ko ay kailangan talaga nating patayin ang dragon upang may matutulugan tayo ngayong gabi.”

“Bahala na, subukan nlang natin. Bakbakan na..”

********************************

Si Joseph ang naunang pumasok sa kweba at dahan dahn nilang tinungo ang kinaroroonan ng kayamanan kung saan naman natutulog ang dragon. Sa tapat ng kayamanan nakita nila ang dalawang espada, walang ingay nila itong kinuha, ngunit nang papalapit na sila biglang nagising ang dragon at lumabas ang usok sa mga ilong nito. Napatigil naman ang dalawang magkapreha na parang natulala. Tinitigan sila ng dragon at kumindat kindat pa ito sa dalawang lalaki. Nabigla sila ng bigla itong nagsalita.

“Maari ninyong kunin ang dalawang espada at lisanin ang kwebang ito, ngunit huwag na huwag ninyong gagalawin ang aking kayamanan kung hindi ay mamatay kayo!”

Binigyan ng konsiderasyon ni Jed ang pakiusap ng dragon at akmang aalis na sana, ngunit si Joseph ay umandar ang kasakiman at sa tindi ng pagnanasang maangkin ang kayamanan ay niglang dinampoy ang espada at dali-daling tinaga ang buntot ng dragon. Nasugatan ito at sa sobrang sakit, sumigaw ito ng napakalakas at pagkatapos ay bumuga ng apoy. Swerte naman si Joseph at hindi umabot ang apoy sa kanyang kinatatayuan kundi ay tostado sana ang labas niya.

Natantiya agad ng dalawang lalaki kung hanggang saan lamang aabot ang apoy na ibubuga ang dragon, Nanatili sila sa pwesto kung saan ligtas sila sa mainit na apoy. Gaya ng ginawa nila sa agta, naghiwalay si Joeph at Jed at sinugod ang dragon mula sa magkabilang direksyon. Mukhang epektibo namang ang kanilang ginawa at ang dragon ay nagtamo ng maraming sugat sa katawan nito.

Pakiramdam ni Jed ay mahina na ang dragon at medyo naging kompyansa na sya. Naging madalas ang kanyang pagtaga sa katawan nito. Noong mulli niyang tagain ang dragon ay mabilis itong nalabuga ng apoy at tinamaan ang kanyang braso, nasunog ito at sa sobrang sakit ay nabitawan niya ang espada at napasigaw ng malakas sa sobrang sakit.

Binigyan ng attensyon ng dragon ang sugatang si Jed akmang bubuga nanaman ito ng apoy ng mabilis na tumalon si Joseph sa harapan nito ng di napapansin at tinaga ang  leeg ng dragon. Sa puntong iyon, naglumpasay sa sahig ang dragon at nawalan ng buhay. “Bilis, hilingin mo agad sa tunkod mo na gumaling ang iyong sugat” utos ni Joseph kay Jed.

Pinagmasdan ni Joseph kung papaano gumaling ang mga paso sa kamay ni Jed gamit ang mahika ng tungkod. Sa kanyang likuran naman agad na naglaho ang kayamanan kasabay ng huling hininga ng dragon. Tinulungan ni Joseph si Jed na makatayo at agad na tumingin sa paligid upang kunin na sana ang kanyang gantimpala ngunit napa sigaw nalang siya sa galit ng wala na siyang mahagilap ni kahit isang kayamanan. Naglaho na din ang patay na katawan ng dragon. Pagkatapos ay naglakad ang dalawa papasok sa isang silid ng kweba at doon nila nakita ang nagsasarapang pagkain at maiinom.

                “Hmm at ginamit ulit ng bata ang tungkod, panginoon.”

                “Tama ka at hindi lang isang beses kundi dalawa, napaka galing. Namangha talaga ako.”

                “Dalawa? Dibat isang sugat lang naman ang hinilom niya?”

“Hiniling din niyang maglaho ang kayamanan. Alam niyang magiging pabigat ito sa kanilang paglalakbay. At sakto lang din ang kanyang ginawa kasi makikita mong sa susunod nilang paglalakbay ay mawawala din ito sa kanila. Napaka talino ng kaniyang hiniling na maglaho ang kayamanan, kasi ang nakakatanda ay medyo sakim at madaling masilaw dito. Magiging sanhi pa ito ng panibagong problema.”

Naiinis ng sobra si Joseph sa pagkawala ng kayamanan, ngunit di naman niya alam na si Jed ang may kagagawan nito kaya hindi niya sinisi ang bata. Sa gabing iyon, mahimbing na nakatulog si Jed sa bisig ni Joseph.

“Hmmm, nagkakasundo sila at may teamwork, dahil dito ay madali nilang natatalo ang kanila mga kalaban. Sa susunod nilang pagsubok, sigurado akong mahihirapan sila sapagkat bibigyan ko sila ng kunting pahirap sa sarili.”

“Pinapayagan po ba iyan sa ating batas, panginoon?”

“Habang nakikipaglaban sila bilang isa, at wala naman ako idadagdag o kukunin sa kanilang mga kakayahan at kapangyarihan, Naayon pa rin sa batas ang aking gagawin.”

“Maaring tama po kayo panginoon, pero taliwas parin ito sa kaluluwa n gating batas.”

“Ah, munting nilalang, isang araw, kapag mayroon kanang sariling teretoryo, madidiskobre mo nalang na ang pagkilos ayon sa mga titik na nakasaad sa batas ay mahirap gawin. At isa pa ito ay magiging parte ng kanilang pagsubok at kapag napagtagumpayan nila ito ay mawawala din naman ang sumpang ibibigay ko sa kanila.”

“Nag aalangin parin po ako panginoon.”

“Magtiwala ka lang sa akin munting nilalang.”

Kinaumagahan, naunang gumising si Jed, nakahiga lamang siya at pilit inintindi kung ano ang mali sa paligid. Alang alam niya ay nakatulog siya sa mga bisig at yakap-yakap ni Joseph, pero ngayon ay iba ang lahat. Siya na ngayon ay may yakap yakap sa kanyang mga bisig. Mas maliit kaysa kanya an gang taong kayakap niya at sa tingnin niya isa itong bata.

Kumurap siya at muling dinilat anng kanyang mga mata at nakita niya ang ulo ng batang kayakap niya. Itim ang buhok nito at medyo manipis ang pangangatawan. Sa kanyang pagkamangha, nalilibugan siya sa katawan ng bata. Hindi yata ito tama, sapagkat dati ay mas gusto niya ang mas nakakatanda sa kanya, ngunit ngayon ay talagang nalilibugan siyang pinagmasdan ang bata sa kanyang kandungan.

Sa pagnanasa niyang Makita ang kabuuan ng katawan ng bata ay inangat niya ang kanyang balikat at halos mapasigaw siya ng Makita niyang napaka balbon na ng kanyang mga kamay. Tiningnan niya ang kanyang katawan na bumagay naman sa kanyang maskulado at mabuhok na kamay. Napansin niyang mabalbon ang boo niyang katawan ngunit alam niyang hindi naman siya makisig, amskulado at mabalbon. Ang tanging pamilyar lamang sa kanya ang ay ang tungkod na nakadikit pa rin sa kanyang tagiliran.

Kinuha niya ang bag ni Joseph at kinuha ang isang salamin. Nang tingnan niya ang sarili sa salamin nakita niya ang mukha ni Joseph. Hindi siya makagalaw at hindi makapaniwala sa kanyang nakita.

Tiningnan niya ang kanina ay kayakap niyang bata, pamilyar sa kanya ang imahe nito, ito ang mukha na dato niyang nakikita kapag kaharap niya ang sarilli sa salamin. Nakatitig lamang siya sa bata at di makapaniwala sa mga pangyayari.

Nagising si Joseph at napako ang tingin niya sa sariling mukha na ngayon ay nasa harapan niya. Sa likod ng kanyang ulirat, pilit niyang inintidi kung ano ang nagyayari at kung papaano ipaliwanag ang kanyang nakikita. Sa hindi maipalawanag na dahilan, nakatingin siya sa sariling katawan, at nakita niyang malaki pala ito. Sa puntong iyon, nakatayo ang dalawa, magkaharap at nakitingin sa katawang dati nilang pag aari.

Napansin ni Joseph na malaking lalaki sa kanyang harapan ay may hawak na salamin, hinarap ng malaking lalaki ang salamin sa kanya at nakita niya ang mukha ni Jed sa salamin.

“Mahabaging Diyos!” sabi ni Joseph ngunit ang boses ay di kanya.

“Pinagpalit an gating mga katawan” sabi ng lalaki.

Tiningnan ni Joseph ang malaking lalaki sa kanyang harapan at sa kauna-unahang pagkakataon nakita nya ang sarili sa mata ng ibang tao. Kakaiba ang kanyang naramdaman at sa loob niya ay parang may kiliting nangunguryente sa boo niyang kalamnan. Nabighani siya sa kanyang nakita, kahit napakalaki nito. Nagustuhan niya ang maskulado at matipuno nitong katawan, kahit ni minsan hindi niya naisip na attractive ang isang ari ng lalaki ngunit sa puntong iyon ay tila ang tingnan ito ay nagdudulot ng kakaibang sensasyon sa kanyang katawan.

Dati pa ay gusto na ni Joseph ang babae at kapwa lalaki, ngunit ni minsan hindi siya nakakantot ng sino man, sapagkat nasanay siya na laging may control sa kama. Ngunit ngayon, naramdaman nalang niya ang pagnanasag tumuwad at maangkin. Naramdaman din niya ang pagnanasang mahawakan at maisubo ang alaga ng lalaki.

Si Jed man ay naguguluhan kasi ni minsan hindi pa niya naramdaman o naranasan ang manggahasa ng sino man. Ngunit ngayon, kahit na inagmamasdan lamang niya ang batang katawan na dati niyang pagmamay-ari ay tumayo na ang kanyang alaga. Hinawakan niya ito at namangha siya sa laki nito. Lalo pa itong lumaki ng Makita niyang nakatingin dito ang bata. Agad niyang hinawakan ang ulo ng bata at diniin ang mukha nito sa ngayon ay galit na galit nitong alaga. Nasarapan naman si Joseph sa ginawang iyon ni Jed. Pinagsaluhan nila ang kaligayahan na noon lamang nila naranasan. Isang kaligayahan na hindi naman nila normal na nararamdamn noong nasa kani-kanilang katawan pa sila. Naabot nila ang langit ng sila ay maging isa at dahan dahan na naiinitindihan ang isip at damdamin ng taong dating nagmamay ari ng katawang kanila ngayon ay taglay.

Nang humupa na ang kanilang makamundong pagnanasa, nagutom ang dalawa. Agad silang naglinis ng katawan, nagbihis at pagkatapos ay tinungo ang silid kung saan nadoon ang mga pagkain. Nang matapos silang kumain, nagpahinga ng kunti at saka nagpasyang maligo sa may ilog. Habang papalabas sila sa kweba nakarinig ng kakaibang ingay si Joseph at bigalang napasandal kay Jed.

“Anong nangyari sayo?” tanong ni Jed.

“Nakaramdam ako ng kakaiba, parang nag iba ang paligid. Tama ka, ang loob ng kweba ay nasa iba sa labas.”

“Wag kang mag alala, sa hindi kalaunan ay masasanay ka rin diyan.”

Nang makarating sila sa isang ilog upang maligo, napansin ni Jed na makapal na ang balbas sa kanyang mukha ay kailangan niyang mag ahit. Hindi pa niya naranasan ang mag ahit at nang Makita siya ang shaving kit ni Joseph ay medyo natakot siyang baka masugatan. Tinuruan naman siya ni Joseph kung paano hawakan iyon. Tinulungan na rin ni Joseph si Jed na ahitin ang bigote nito.

Nang matapos silang maligo, naisipan nilang bumalik sa kweba upang magbalot ng makakain. Nang makapasok, nakita nila sa ding-ding ng kweba at nasa ibabaw lang ng mesa kung saan nakahanda ang mga pagkain, ang nga salitang nagsasaad:

                ‘Ngayong ikaw ay siya at siya ay ikaw,

                Upang wakasan ang sumpa kailangan ninyo ng palatandaan.

                Kayo ay muling magbabalik sa inyong katauhan,

                Kung masasagot ninyo ang pitong bugtong ng kagubatan.’

-Abangan ang huling mga tagpo-

[Finale]

“OMG!.....” sigaw ni Jed ng mabasa niya ang nakasulat sa ding-ding ng kweba.

“Oo nga, mukhang kailangan nating maging makata nito,” pag sang ayon naman ni Joseph.

“Hindi! Hindi iyan ang ibig kong sabihin. Nababasa ko ito!” sabi ni Jed.

“So? Nababasa ko rin naman ito, ano ang meron?”

“Pero, di ako marunong magbasa...kahit kelan di ako natutong magbasa. Ngunit ngayon, tinignan ko lang ang nakasulat at alam ko na agad kung ano ang ibig sabihin nito.”

Napapikit mata si Joseph at mula sa ala-ala ng katawan na inaari niya sa pagkakataong iyon ay kanyang nalaman na isinilang pala si Jed sa isang mahirap na pamilya. Hindi siya nakatungtong ng paaralan. Maagang namatay ang kanyang mga magulang at namuhay ng mag isa sa lansangan. Isa itong kabaligtaran sa kanyang nakaraan kasi ang ama ni Joseph ay may ari ng isang book shop sa may makati. Pinag aral siya sa isang pamanatasan sa Maynila kung saan naging guro niya sa Panitikang Pilipino si Sir Jayson.

“May alam ka ba tungkol sa mga bugtong?” tanong ni Jed.

Habang nagsasalita siya ay biglang naglaho ang mga titik na nakasulat sa ding-ding ng kweba, at sabay silang dalawa na nagkusot ng kanilang mga mata. Nang tingnan nilang muli ay may nakita silang bagong mensahe sa ding-ding.

                “Ako ay pula, asul, berde at lilak,

                Wala ni isa,  kahit na ang reyna pa

ang pweding umabot sa akin.”

“hmmm,” sabi ni Joseph “Lahat ng kulay ng bahaghari ba yun?”

“Syempre, Bahaghari! Yun ang sagot.” Sigaw ni Jed.

Habang binanggit niya ang sagot, bigla namang naglaho ang nakasulat sa ding-ding at lumitaw ang panibagong bugtong.

                “Kung papasanin ako ng isang tao, mababali ang kanyang likod.

                Hindi naman ako malaki ngunit nag iiwan ako ng pilak sa aking daraanan.”

“Mukhang hindi madali ang isang ito.” Sabi ni Joseph.

Nag isip si Jed at nagwika, “Hmmm, hindi ito malaki ngunit nagtataglay ito ng isang bagay na malaki at mabigat para sa isang tao. Pilak, at bakit naman ito mag iiwan ng pilak sa kanyang daraanan?”

“siguro naman ay mukhang pilak lamang ito at hindi talaga totoong pilak,” mungkahi ni Joseph.

“Ang mga langgam, pumapasan sila ng bagay na mas malaki sa kanila,” sabi ni Jed.

“Pero hindi naman sila nag iiwan ng palatandaan sa kanilang daraanan,” sabi naman ni Joseph.

“Ang mga suso at kuhol, dala-dala nila ang kanilang bahay; at nag iiwan sila ng basang kulay pilak sa kanilang dinaraanan. Tama, kuhol, yun ang sagot.”

Mukhang sumang ayon naman ang ding-ding sa sagot nila; at muling nabura ang bugtong at napalitan ito ng panibago.

                “Ang buhay ko ay nabibilang lamang ng oras,

                Nagsisilbi ako upang patayin.

                Payat, ako ay mabilis,

                Taba, ako ay mabagal,

                Kalaban ko ang hangin”

“Sa tingin ko hindi ito tao o hayop” sabi ni Jed.

“Ano ba ang nagtatagal ng oras lang?”

“Sa tingin ko ay lumiliit ito habang ginagamit.”

“Isang apoy?” sabi ni Joseph, ngunit hindi nawala ang bugtong.

“Sa tingin ko ay hindi, parang isa itong bagay na nasusunog. Ang gas sa loob ng lampara ay nauubos habang nakasindi ito.,” sabi ni Jed.

“Sa tingin ko naman ay ang boong bagay talaga ang nauubos habang ginagamit ito.”

“Kapag payat ay mabilis at kapag mataba naman ay mabagal. Sandali lang, di kaya ay kandila?”

Biglang nawala ang bugtong at napalitan naman ng panibago.

                “Singaan ako ng balahibo ngunit,

                Di ako kayang hawakan ng isang malakas na tao

                Kahit na isang minuto”

“Ah narinig ko na yan dati,” sabi ni Joseph na nakangisi, “Hininga.”

At muli na namang naglaho ang bugtong at napalitan ng bago.

                “Wala akong paa na maisasayaw,

                Wala akong ilong na na pweding ihinga,

                Wala akong buhay kayat di ako namamatay,

                Ngunit kaya kong gawin ang tatlo”

“Ulit ay hindi ito buhay na nilalang, ngunit alam kung gaya ng kandila may kinalaman na naman ito sa apoy,” sabi ni Jed.

Laking gulat nalang ng dalawa ng biglang naglaho ang bugtong at napalitan ng panibago.

                “Dalawa ang aking katawan, ngunit pinag-isa;

                Habang akoy nakatayo, mabilis akong tumatakbo.”

“Ano ba ang nasabi ko at biglang nag iba ang bugtong?” tanong ni Jed.

“Marahil ay nabanggit mo ang kasagotan. Siguro ay apoy ang sagot doon,” sabi ni Joseph.

“Maari, pero ang isang ito ay mukhang mahirap.” Sabi ni Jed.

“Minsan sa isang parke, may nakita akong kambal, magkadikit ang kanilang katawan mula sa tagiliran,” mungkahi ni Joseph.

“Gaano kabilis silang nakakatabo?”

“Takbo? Eh nahihirapan ng silang maglakad.”

“Muli sa tingin ko ay hindi ito isang buhay na nilalang.”

Matapos ang mahabang pag iisip biglang sumigaw si Joseph “isang Orasa!”

Biglang nalusaw na parang tubig ang bugtong at naglaho. Ilang saglit lang ay lumitaw ang panibagong bugtong.

                “Siyang may hawak sa akin ay ayaw sabihin.

                Siyang pumulot sa akin ay di ako kilala.

                Siyang nakakakilala sa akin ay di ako gusto.”

Napako sila sa kanilang kinatatayuan, nag iisip ng kasagutan. Alam na ni Jed ang sagot ngunit ng akmang bibigkasin na niya ito ay bigla siyang napaisip, ito na ang pampitong bugtong. Kapag nasagot nila ito ay makakabalik na sila sa dati nilang katawan, ngunit may gusto siyang gawin bago pa man sila magpalit.

“Naisip ko lang, masarap sigurong tirahin ang pwet mo,” sabi nya na nakatingin kay Joseph, nakangisi na parang demonyo.

Mula pa noon, dahil sa kanyang laki, wala ni isa ang sumubok na pagsamantalahan si Joseph. Ngunit ngayon sa kanyang kasalukuyang katawan, mukhang wala siyang kalaban laban kung may gawin mang masama si Jed sa kanya. Natatakot siya sa plano ni Jed ngunit may bahagi ng kanyang isipan ang gustong magpa-ubaya at masubukan ang kung ano man ang nakatago sa ilalim ng shorts ni Jed.

Matindi ang pagnanasa ni Jed at namalayan na lamang ni Joseph na isa-isang hinubad ni Jed ang kanyang kasuotan. Sapilitan ding pinaghubad ni Jed si Joseph at ang kanyang ulo ay nasa sahig habang ang kanyang likuran ay pinahiran ni Jed ng isang madulas na likido na dinukot nito mula kanyang backpack. Napakagat labi siya at tumulo ang kanyang luha ng biglang naramdaman niyang mapupunit ang kanyang likuran. May isang malaking bagay na pilit pinasok ang masikip niyang likuran na nagdulot ng di maipaliwanag na sakit.

“Huwag kang magpumiglas, relaks ka lang at dahan dahang mawawala ang sakit at sa di kalaunan ay masasarapan ka rin” sabi ni Jed.

Ilang saglit lang, biglang naramadaman ni Jed na nanlambot ang batang katawan na nasa kanyang ilalim. Bigla siyang kumadyot ng mabilis, hindi alintana ang mga sigaw na kanyang narinig. Sa ilalim ng kanyang katawan ay si Joseph, magkahalo ang luha at laway nito. Sa kauna-unahang pagkakataon sa kanyang buhay ay wala siyang magawa kundi ang manalig sa kanyang kapareha. Hindi ito madali. Ngunit sa kalaunan ay naramdaman niya ang kakaibang sarap na dulot ng takot. Natatakot siya ngunit ayaw niya itong itigil. Naalala niya noong ginawa niya ito kay Jed, nais nitong makatakas. Naalala din niya kung gaano kasarap ang nasa ibabaw.

Sinubukan niya ang tumakas din. Hindi naman inasahan ni Jed ang kanyang ginawa sapagkat hindi pa niya naranasan ang magkaroon ng kapareha na gustong kumawala sa kaligayahan. Muntik na sanang makawala si Joseph ng bigla siyang sunggaban ng malalaki at matipunong bisig. Hinatak siya pabalik sa dating posisyon at dahil doon ay lalo namang nadiin at nabaon ang alaga ni Jed sa kailaliman ng pagkatao ni Joseph. Hindi sumuko si Joseph at muling sinubukan ang makatakas ngunit di siya nag tagumpay. Sa mga puntong iyon naman ay naintindihan ni Jed kung gaano kasarap ang nasa ibabaw ng nagpupumiglas na murang katawan.

              

Dahil sa silang dalawa ay hindi sanay sa ganoong pakiramdam, naabot nila ang rurok ng kaligayahan ng mas maaga kesa inakala nila. Naramdaman ni Joseph ang kakaibang sensasyun na namuo sa kanyang likuran habang pinupuno ito ng katas na nagmumula sa alaga ng kanyang kapareha. Napakasarap na nagdulot ito ng pag agos ng kanyang dagta na hindi man lang hinahawakan ang alaga. Habol habol ang kanilang paghinga ng unang magsalita si Joseph.

“May isang bugtong pa tayong dapat na sagutin.”

“Siyang may hawak sa akin ay ayaw sabihin.

                Siyang pumulot sa akin ay di ako kilala.

                Siyang nakakakilala sa akin ay di ako gusto.”

Wag kang mag alala, alam ko ang sagot niyan, matagal na. Ngunit di ko muna binigkas dahil kapag ginawa ko iyon ay mawawalan na ako ng pagkakataong masakyan ka sa likuran, at di mo rin mararanasan ang sarap na dulot ng takot at magpa ubaya sa ilalim ng katawan ng iyong kapareha.” Sabi ni Jed na nakangisi.

“Kung hindi ka lang mas malaki eh...”

“Siguro ay di ko muna ito bibigakasin ngayon, upang mapagsamantalahan pa kita ng ilang araw pa, bago tayo magpalit muli ng katawan.” Na-aalliw na sabi ni Jed sabay namang kumadyot ng mas malakas na nagpasigaw kay Joseph.

Biglang naramdaman ni Joseph na wala pala siyang kalaban laban. Kailangan niyang mahimok si Jed na sagutin na ang bugtong, kung hindi ay habang buhay siyang magiging alipin sa makamundong pagananasa ng kapareha. Ngunit may kakaiba din syang nararamdaman, kahit na labag sa kanyang kalooban ay naliligayahan din siyang nararamdaman at may parte ng kanyang isipan ang nais na manatili sa ganoong sitwasyon. Ngunit habang iniisip niya iyon ay biglang nagsalita si Jed.

“Ang sagot sa bugtong ay isang bagay na walang nais makakuha nito, ngunit nakukuha pa rin at mahirap itong iwasan muli.”

“Gaya ng bulotong?”

“Hindi, isa itong bagay na pinapasa o binibigay sa iba.”

“parang awa mo na, sabihin mo na sa akin ang sagot,” pagmamaka-awa ni Joseph.

“Okay, heto na. Isa itong pekeng pera!”

Ang sumunod na nangyari ay isang pangyayaring hindi na nila nais maranasan muli. Ang pakiramdam ng pagpapalit ng katawan ay hindi ka-aya-aya. Masakit sa kalamnan ay tila umiikot ang lahat sa kanilang paligid, nakakahilo. Nang tumigil ang pag ikot, namalayan na lamang ni Jed na may malambot na batuta sa kanyang ilalim ng kanyang likuran at si Joseph ay maligaya dahil nasa ibabaw na siyang muli. Naiilang silang humiwalay sa isat isa ngunit kailangan.

Masaya sila at sa wakas ay nasa mga sariling katawan na sila. Ngunit ng lisanin nila ang kweba, nalaman na lamang ni Joseph na nasa kanya pa rin ang kakayahan ni Jed. Naramdaman niya ang pag iba ng paligid at naalala pa niya ang mga ala-ala ng nakaraan ng bata. Tiningnan niya si Jed at naramdaman na lamang niya na tila ay tuluyan na siyang nahulog dito.

“Tingnan mo munting nilalang, sa tingin ko ay tama ka na hindi makakabuti para sa atin ang pagpalit nila ng katawan. Ngayon ay mas pabor pa sa kanila ang kinalabasan ng aking sumpa. Ang bawat isa sa kanila ang may kakayahan na taglay ng isa, at ang bawat ala-ala ng kanilang nakaraan ay pinagsasaluhan pa nilang dalawa. May isa nalang na natitirang pagsubok, hindi ito madali ngunit malalampasan nila ito kung gagamitin nila ang ang huling kahilingan na nasa tungkod.”

“Paano kung malampasan nila ito na hindi gamit ang kapangyarihan ng tungkod?”

“Kapag nangyari iyan ay magiging permanente na ang huli nilang kahilingan, kailangan nating tanggapin na may nakapasa sa ating pagsubok at ibigay ang gantimpala.”

Habang tinatahak nila ang daan ay bigla nilang naramdaman ang pagyanig ng paligid. Ang lupa unti unting lumulubug sa ilalim ng ilog. Madali nilang inakyat ang tuk-tuk ng pang—pang habang ang kweba ay tuluyan ng nilamun ng tubig. Pataas ng pataas ang tubig hanggat sa ang lahat ay lumubog. Mabilis ang kanilang kilos sa pag akyat at habol ang kanilang paghinga.

“sa tingin ko nawala na ang lahat, pati na ang kayamanan, mamatay  tayo kapag pati itong pang pang na inaakyat natin ay lulubog din sa ilalim ng ilog.” Sabi ni Jed na humihingal.

Nanghihinyang pa rin si Joseph sa kung ano ang nawala sa knila ngunit naintindihan niya ang batas ng kagubatan. Wala silang pwede dalhin sa kanilang pag alis.

Nang marating nila ang tuk-tuk ng pang-pang, napansin nila na nawala na rin ang tulay at napalitan ito ng marurupok na lubid na siyang nagdudugtong sa magkabilang pang-pang. Kailangan nilang tumawid ngunit hindi ligtas ang mga lubid na iyon. Hindi nito kayang suportahan ang mabibigat na bagay. Kailangan nilang tumawid na kunti lang dala. Isa isa nilang tinapon ang mga ginto at pilak sa kanilang mga bulsa hanggang sa tanging ang backpack nalang na naglalaman ng kanilang personal na gamit ang natira.

“sa tingin ko ay mas mabuting ikaw na ang magdala ng backpack kasi kapag ako pa ang magdala nito ay di na ako makakatwid sa bigat.” Sabi ni Joseph.

“Mas mabuti na binigay mo sa pangit na nilalang ang gintong kopa dahil kailangan din naman pala nating itapon ito.” Komento naman ni Jed habang inaabot ang backpack.

Mabigat ang backpack ngunit matapang na tinawid ng bata ang marurupok na lubid. Halos mahimatay si Jed ng marating nito ang kabilang pang-pang. Basang basa sa pawis ang kanyang damit kahit pa na mahangin ang lugar na iyon. Nagpapasalamat nalang siya at buhay pa siya.

Mas mabigat si Joseph kesa kay Jed at sa dala nitong backpack. Napakagat labi siya habang tinitingnan niya ang ibaba ng mabatong pang-pang. Ngunit wala siyang mapagpilian, kailangan niyang tawirin iyon. Tinibayan na lamang niya ang loob, sa isip niya hanggat sinusunod niya ang batas ng engkantading gubat at wala siyang kinuha na pagmamay ari nito ay walang masamang mangyayari sa kanya. Dahan dahan niyang tinawid ang lubid at halos di na siya humihinga sa kaba. Huminto siya sa gitna upang magpahinga ngunit tila babaligtad ang kanyang mundo ng makita niya kung gaano kataas ang kanyang kinaroroonan. Madali siyang nagpatuloy at nang malapit na siya sa kabilang pang-pang ay bumigay ang lubid. Nakalambitin siya at hinigpitan niya ang hawak sa kung ano mang bagay ang kanyang mahawakan. Inabot ni Jed ang kanyang kamay at tinulungan siyang maka-akyat.

Nanginginig silang dalawa sa mga pangyayari kaya naman ay nagpahinga ng kunti sa may lilim ng puno at kumain ng tinapay na lulan ng backpack. Alam nilang malapit na silang makalabas kaya naman ay masaya din sila sa kabila ng lahat.

“At kailangan pa talaga nating dumaan sa mga ganoong pagsubok para lamang marating natin ang lugar na ito” komento ni Jed.

“Hmm, mabuti nalang at nasa sayo pa ang tungkod. Ibig sabihin ay may bisa pa iyan.” Sabi no Joseph.

“Marahil, ngunit gusto kong gamitin ito kapag kinakailangan na talaga.” Sabi ni Jed habang, niligpit nito ang natitirang pagkain at binalik sa backpack.

Muli nilang binaybay ang daan hanggang sa makarating na naman sila sa isang ilog. Nang nasa ilog na sila, biglang nahawi ang tubig at sa gitna na ilog ay lumitaw ang isang daan kung saan sa dulo nito ay ang kagubatan.  Binaybay nila ang daan at naging maingat na sila sa pagkakataong iyon.

Bago pa nila marating ang kabilang dako, lumitaw ang dalawang pintuan. Ang isa ay gawa sa kahoy habang ang isa naman ay gawa sa bato. Sa bawat pintuan ay may nakatayong itim na higante at sa bawat pinto  ay may nakaukit na babala.

                “Dalawang pinto ang sa inyong harapan ay nakatayo,

                Ang bawat isa ay may bantay na pang habang buhay.

                Ang isang pinto ay magpapalaya habang ang isa magbibilanggo,

                Isang bantay ay magsasabi ng totoo habang ang isa ay magsisinungaling,

                Isang tanong lamang ang kailangan upang buksan ang pinto ng kalayaan.”

“Anak ng...mukhang pahirap ng pahirap ang mga bugtong ah,” sabi ni Jed habang binasa niya ito ng paulit ulit.

“So ang kailangan lang nating gawin ay tukuyin kung alin sa dalawang bantay ang magsasabi ng totoo at pagkatapos ay dumaan sa kanyang pintuan?”

“Wala namang sinabing ganyan. Ang sabi dito ay isa sa mga bantay ang magsasabi ng totoo habang ang isa ay pawang kasinungalingan lamang. Ang tunay na problema ay kung alin ang pintuan papalabas at hindi kung sino ang bantay na makakapagturo.” Sabi ni Jed.

May mahabang katahimikan habang pa ulit ulit nilang binasa ang bugtong. Hanngang sa naisipan ni Jed na suriin ang bawat pinto, tiningnan kung may bahid ng palatandaan, pagkatapos ay sinuri din ang mga bantay. Magkamukha lang ang mga ito at wala syang nakitang palatandaan.

“May napansin ka ba?” tanong ni Joseph.

“Oo, ngunit di rin ito makakatulong. Ang mga bantay ay hindi tao.”

“bakit mo naman nasabi na hindi sila mga tao”

“Tingnan mo ang kanilang mga palad, sing itim nito ang kanilang mga katawan at wala itong guhit. Ang mga tao ay mayroong puti o kulay rosas na palad.” Sabi ni Jed “ Gaya ng nasabi ko na, hindi rin ito makatulong.”

Mahabang katahimikan naman bago nag salita si Joseph, “wala akong maisip na tanong na magbibigay ng tamang sagot.”

“Sa tingin ko ay hindi iyan ang ating kailangan.”

“huh!”

“Ang kailangan natin ay isang tanong na sasagutin nila ng parehas. At kapag alam na natin ang tamang tanong eh di na importante kung sino sa kanila ang ating tatanungin.”

“Pero imposible iyan kasi ang isa ay sasagot lamang ng kabaligtaran sa sagot ng isa.” Pangatwiran ni Joseph.

“Paano kaya kung gawin natin na silang dalawa ang magsinungaling?

“Pero ang isa ay dapat magsabi ng totoo, hindi siya dapat magsinungaling.”

“Magtatanong tayo, upang sagutin ito ng tama ang tuwid na bantay ay kailangang mag sinungaling. Ngunit kung tatanungin mo naman ang sinungaling na bantay ay magsisinungaling parin ito.”

“May mga tupak ba ang myembro ng pamilya mo?

Ngumiti lang si Jed at nagsabi “Subukan nalang natin, at kung di palarin eh may isang kahilingan pa naman ako.”

Walang nagawa si Joseph nang nilapitan ni Jed ang isang bantay at nag tanong, “Kung tatanungin ko ang isang bantay kung alin sa mga pintuan ang magbibigay sa amin ng kalayaan, aling pinto ang kanyang ituturo?”

Gumalaw ang bantay at tinuro ang pintuan kung saan siya nakatayo at nagwika, “Ang pintuang ito”

“At nagyon alam ko na kung alin ang tunay na pintuan,” natutuwang wika ni Jed.

“Paano?”

“Hmm... kung siya ang sinungaling na bantay, dapat di niya sasabihin kung ano ang magiging sagot ng isang bantay. Magsisinungaling lang siya. Pero kung siya naman ang tuwid na bantay, sasabihin lang niya kung ano ang eksaktong sasabihin ng isang bantay at kapag ginawa niya iyon ay parang nagsisinungaling na rin siya.” Paliwanag ni Jed.

“Okay, mukhang sigurado ka na sa kung aling pinto ang dapat nating daanan, tara na at nang makauwi.” Sabi ni Joseph habang tinumbok nito ang pintuan papalabas.

“Saglit lang!” sigaw ni Jed, “May kailangan pa akong gawin. Hinihiling ko na ibalik sa akin ang mga kayaman ng dragon.”

At sa pagbigkas niya ng kanyang kahilingan ay biglang naglaho ang tungkod at lumitaw ang sangkatutak na kayamanan. Ngumiti lang si Joseph, tinapon ang laman ng kanyang backpack at nilagyan ng mga ginto at pilak. Kinuha din ni Jed ang kayang supot at pinono ito ng ginto. Pagkatapos ay tinungo ang pinto. Nakalabas sila sa engkantadong gubat ng ligtas. Tininganan nila ang paligid at napansin nalang ni Jed na lumabas sila mula sa isang puno ng acacia. Madilim na ang paligid ngunit ngunit sa di kalayuan ay maliwanag ang ilaw na nagmumula sa nagtataasang gusali ng IT park. Pumara ng taxi si Jed at nilulan sa back seat ang kayamanang nakuha nila mula sa engkantadong gubat.

                “Mukhang nanalo sa pagsubok ang mga taga lupa panginoon.”

“Oo at malaking halaga din ng kayamanan ang nakuha nila mula sa aking teretoryo. Ngunit okay lang kasi pinaghirapan din naman nila iyon at nasunod naman nila ang batas ng Engkantadong Gubat.”

Tumuloy ang dalawa sa isang sikat na hotel, naglinis ng katawan at kumain ng masasarap na pagkain.

“Ngayon munting kaibigan” sabi ni Joseph na nakangisi, “Mukhang pagababayaran mo na ang ginawa mo sa akin nitong umaga”

Ngumiti lang si Jed at tumakbo patungong higaan at muling pinagsaluhan ng dalawa ang kaligayahan sa gabing iyon....

Bumili sila ng lupa at bahay kung saan nanirahan silang magkasama. Gaya ng ibang fairy tale...namuhay sila ng Masaya sa pang habang buhay.

-WAKAS-