Engkantadong Gubat (01-05)

By: Jayson S Patalinghug

Blog: bulonghangin.blogspot.com

WARNING: This post contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18.

Genre: Homo-erotic, Fantasy

[01]

*************************************************************

Prologue

Tumakbo siya papasok ng IT Park – hindi na niya kailangan na lakasan ang pagtakbo sa pagkat ang mga taong humahabol sa kanya ay medyo malayo pa at malabo nang mahuli pa siya. Isang sampal para sa kanya ang tawaging isang pangkaraniwang magnanakaw lamang, para sa kanya mas magaling pa siya riyan. Sa totoo lang magaling naman talaga siya, kahit na sa edad na kense maiituturing na siyang isang experto.

Madali niyang napapansin ang mga ang mga taong mahilig sa luho at kadalasan tama ang kanyang mga hinuha sa kung ano ang gusto nito. Pagkatapos, isang tanong lang ang kailangan upang makapagsimula ng usapan, papaniwalain niya ang kausap na taglay na siya ang isang mahalagang bagay at ipagbibili ito sa murang halaga. Napakagaling nitong manlinlang na agad naman niyang nauuto ang kausap na bilhin ang isang bagay na wala naman talaga.

Ang pagbebenta ng mga mga bagay na hindi sa kanya o mga bagay na wala naman talaga ang siyang pangunahing dahilan kung bakit walang dereksyon ang kanyang buhay. Sa pagkakataong ito mukhang mali yata ang tantya niya at sa halip na makalabas ng Brgy. Apas na hindi nahuhuli ay heto at hinahabol pa siya ng madlang kanyang naging biktima.

Hindi naman siya namomroblema sa sitwasyon niya kasi mga tanga naman ang madlang humahabol sa kanya; ang iingay kaya madali niyang nalalaman kung nasaan ang mga ito at iwasan. Medyo napagod na siya sa kakatakbo kaya naisipan niyang magpahinga. Nang lumingon siya ay nakita niya na papalapit na ang mga humahabol sa kanya; kaya naisipan niyang magtago sa likod ng puno ng akasya na nakatanim sa likod ng rehabilitation center sa may bungad ng IT Park. Nakaupo lang siya habang pinagmamasdan niya ang mga taong humahabol sa kanya na papalapit sa kanyang dereksyon, pero ang nakakapagtaka ay parang di siya nakikita ng mga ito. Natawa nalang siya habang pinagmamasdan niya ang mga taong nagsisigawan, galit na galit sa paghahanap sa kanya.

Habang pinagmamasdan niya ang mga humahabol sa kanya, may narinig siyang isang sutsot sa kanyang likuran. Nang lingunin niya ito nagtaka siya sapagkat ang pagkakakita niya ilang minuto lang ang nakakaraan ay may iisang puno lang sa lugar na iyon, ngunit parang isang malaking gubat ang kanyang nakita. Ginala niya ang kanyang paningin at puro puno at damo ang nasa paligid hanggang sa nawala sa kanyang paningin ang nagtataasang gusali ng IT Park, wala na rin ang mga taong bayan na humahabol sa kanya. Huli na nang mahinuha niyang nasa gitna na siya ng kagubatan.

“Ngayon ay nasa kamay na siya ng kagubatan” sabi ng isang batang engkanto.

“Sa tingin ko ay kailangan muna nating maghintay,” sambat naman ng matandang engkanto na kakarating lang, “Minsan kusa silang pinapalabas ng kagubatan, parang ayaw ng gubat sa kanila.”

Tiningnan niya ang paligid at mukhang napapagod na ang kanyang mga mata sa kakatingin ngunit di niya pa rin maaninag ang naglalakihang gusali ng IT park. Di niya maipalawanag kung papaano siya napunta sa kagubatang iyon. Naisipan niyang maupo sa isang bato na nakita niya sa tabi ng isang malaking puno. Hindi siya mapakali may palagay siyang hindi siya nag iisa. Nararamdaman niya ang mga matang nagmamatyag sa kanya.

“Munting nilalang, anong meron ka ngayon para sa akin?”

“Kamahalan, isa pong mortal ang hinahabol ng taong bayan. Pinapasok ko siya at binigyan ng kaligtasan dito sa kagubatan. Naghihintay nalang po siya sa inyong hatol.”

“Oo nga, bata pa siya ngunit nasa tamang edad na upang makagawa ng bata. Ayon sa ating batas kailangang tratuhin natin siya gaya ng sa matatanda. Hmm..mukhang takot siya, pero natural lang iyan; at ang kanyang pangalan ay, ahhh Jed. Ngayon imbestigahan natin ang dahilan kung bakit siya ipinadala dito sa kagubatan. Hmmm... mukhang may kakayahan naman; ngunit mukhang di pa niya alam kung papano ito gamitin. Ang nakakalungkot lang ay isa siyang makasariling nilalang at ginagamit niya ang kanyang kakayahan upang manlinlang ng kapwa.”

“Ano ang kakayahan niya kamahalan?”

“Tingnan natin, nasa eksaktong posisyun siya, lagi niyang alam kung nasaan siya. May kakayahan din siyang maramdaman ang pakiramdam ng iba, dahil dito alam niya kung ano ang pangangailangan ng iba.”

“Sa tingin nyo po mali ako sa pagpapasok ko sa kanya, kamahalan?”

“Munting nilalang, minsan kailangan nating magbaka sakali. Hindi naman sa lahat ng oras ay sigurado tayo sa ating mga desisyon. Mas mabuti nga ang ganoon, nakakadadag ito ng kulay sa ating buhay. Kahit na sa tingin ko ay may kakayahan nga siyang makagawa ng kaguluhan sa ating mundo. Sa ngayon ay kailangan natin siyang bantayan ng maigi; di na ako magugulat pa kung makatakas siya dito sa kagubatan; naiisip ko pa lang ay mukhang kapana-panabik na, kasi wala pa namang nakakapasok sa kagubatang ito na nakakalabas ng buhay.”

“Pero kamahalan, kung baka sakali nga na makalabas siya, malaki ang mawawala sayo!”

“Totoo, tama ka munting nilalang; iyan ang nakasaad sa batas at kailangan natin iyang sundin. Buksan nating tuluyan ang ating mundo sa kanya at umpisahan na natin ang kasiyahan.”

“Masusunod po kamahalan, gaya ng iyong nais, bubuksan ko na ng tuluyan ang ating mundo para sa batang mortal.”

-itutuloy-

[02]

*************************************************************

Naiinip na si Jed at medyo namamanhid na rin ang kanyang pwetan sa kakaupo. Mula sa kanyang likuran may narinig siyang isang kahina-hinalang kaluskos; kaya napalingon siya sa direksyon kung saan nanggaling ang ingay at naisipan niyang siyasatin ito.

Masukal ang daan ngunit may sapat namang espasyo para makapasok siya. Hindi kalaunan ay nasa kabilang bahagi na siya ng kagubatan. Nakatayo siya at namangha sa paligid, ang akala niya ay madilim at masukal ang lugar na iyon ngunit lumantad sa kanya ang isang magandang tanawin. May nakita siyang baging na nababalot ng berdeng dahon at dilaw na bulaklak; napansin niyang parang may silid sa likod ng mga baging na iyon kaya hinawi niya ito. Tumambad sa kanyang harapang ang ibat ibang uri ng paru-paru na noon lang niya nakita, may mga makukulay na bulaklak at ang halimuyak nito ay parang dudyan sa iyo patungo sa mundo ng panaginip, maroon ding malalaking kabote na may kakabang kulay at ang mas nakapamangha sa kanya ay ang isang statwa na parang nililok ng Diyos sa ganda. Sinura niya ang statwang iyon at napangiti siya, mukhang mamahalin at maibebenta niya ito sa malaking halaga.

Tinitigan ng mabuti ni Jed ang statwang iyon na para bang na engkanto sa pagkamangha. Isa itong obra maestra, mukhang totoo at may buhay: Ang manlilikha nito ay masusing nililok pati ang pinaka maliit na ugat sa katawan ng statwa, kahit ang pilik mata ay nililok din nito. “Bakit kaya iniwan ng sino man ang isang mamahaling statwa sa gitna ng kagubatan?” tanong niya sa sarili. Ang nakakapagtataka ay parang may isang berdeng liwanag na nakapalibot sa katawan ng statwa; sa tingin niya marahil ay dahil ito sa liwanag ng mula sa berdeng paligid.

Lumapit sa Jed sa statwa na namamangha pa rin. Kung sino man ang modelo ng statwang ito marahil ay isa itong hunk. Nakasuot siya ng isang maiksing maong na shorts, rubber shoes at isang puting sando. Nakapalibot sa kanyang beywang ang isang matulis na itak at sa kanyang likod ay isang backpack na siyang pinaglalagyan ng kanyang kagamitan.

Kahit ang damit at kagamitan ng statwa ay hindi nalimutang lilokin ng manlilikha nito. Mukha talagang totoo at may buhay ang statwang ito. Upang makombense siyang gawa ito sa bato ay hinipo niya ang malaman na legs ng statwa. Ang tigas nito ang nakakombense sa kanya na statwa nga ang matipunong lalaki na ito. Sobrang namangha si Jed sa statwa, kasi naman napaka pogi nito kahit isa itong bato. Noong nakaraang taon lamang na diskobre ni Jed na mas attracted siya sa mga lalaki kesa mga babae. Malas niya lang kasi hindi pa ganap na tanggap sa lipunan ang mga bakla. Kadalasan sa kanyang karansan ay one night stand lamang; sa bagay sa klase ng kanyang pamumuhay, imposible din na magkaroon siya ng isang seryosong relasyon.

Napaisip siya, sana hindi gawa sa bato ang lalaking ito, upang mahubad niya ang soot nitong maong shorts at tingnan kung ano man ang natutulog sa loob nito. Napangisi na lamang siya at maya-maya lang ay parang nahiya sa sarili, para bang alam niyang may nagmamatyag sa kanya.

Naramdaman ni Jed ang isang pangangailan, pakiramdam niya, gusto ng statwa na mahalikan. Syempre sarili nya itong kagustohan na pinasa lang niya sa statwa. Bakit hindi? Wala namang tao sa paligid at walang makakakita sa kahibangan niya. Tumayo siya sa harap ng statwa, halos magkadikit na ang katawan nila sa lapit, dahan dahan niyang hinipo ang matipunong katawan nito, hinimas ang dib-dib hanggang sa leeg. Nilingkis niya ang dalawang kamay sa batok ng statwa at hinalikan ito sa labi. Naglapat ang kanilang mga labi nang biglang sumabog ang isang nakakasilaw na liwanag.

“Ngayon munting nilalang, hindi ko inaasahan ang pangyayaring ito; Nabasag niya ang isang sumpa; sa tingin ko ay talagang ka wili-wili ang batang ito!”

“Sa tingin ko po ay tama kayo panginoon.”

Parang nabulag si Jed sa silaw ng liwanag at lalo niyang hinigpitan ang pagkakapit niya sa statwa. Nang manumbalik na ang kanyang paningin, namalayan na lamang niya na karga-karga siya ng dalawang malalakas na bisig. Ang mas nakakapagtaka sa kanya ay mainit ang mga bisig na ito at mukhang hindi gawa sa bato. At isang bruskong boses ang kanyang narinig, “Maari bang wag, masyadong mahigpit ang pagyakap mo sa akin? Nasasakal kasi ako.”

Sa gulat ni Jed ay agad siyang bumitaw at imbes na malaglag siya sa lupa ay dahan-dahan siyang inilapag ng maskuladong bisig. Sa pagkakataong iyon lubos nang nanumbalik ang paningin ni Jed at naaninag niya na ang statwa ay nagkaroon na ng kulay. Ang balat ay kulay kayumanggi; ang mga pilik mata at buhok ay itim; ang mata ay kulay brown; ang maong shorts ay blue at ang sando ay kulay puti; metal na rin ang itak na kanina lang ay gawa sa bato. Totoong tao ang statwa, nakatingin siya ngayon kay Jed, mapupungay ang mga mata tila nangungusap at nagpapasalamat.

“Anong nangyari?” tanong ni Jed.

“Matagal na panahon na ang nakakalipas, hinabol ako ng taong bayan. Sa di maipalawanag na dahilan, napadpad ako sa kagubatang ito. May nakita akong isang kopang ginto na nakalapag sa isang bato. Sa aking pagka tuso ay pinulot ko ito, at huli ng lahat ng malaman kong engkantado pala ang lugar na ito at ang kopa ay may sumpa! Mula noon, nakatayo na ako dito bilang statwa, naghihintay na isang araw ay may magliligtas sa akin.”

“At bakit ka naman hinabol ng taong bayan?” tanong ulit ni Jed.

“Isa akong dayo sa lugar na ito, galing akong Maynila. Nakituloy ako sa bahay ng aking kaibigan, inakit ko ang kanyang kapatid na babae at nahuli kami ng tatay niya sa loob ng silid na tinutuluyan ko. Sa sobrang kaba ay tumakbo ako at sa katunayan di ko man lang mahagilap ang aking brief sa pagmamadali ko, nagtatakbo lang ako, takot na maabotan.”

Napangisi si Jed, naisip niya ang huling sinabi ng lalaki, wala pala syang brief ngayon. Naisip din niya ang katawang hinimas himas niya kanina ay hindi na bato ngayon.

“Isinumpang kopa?” tanong ni Jed.

Sabay silang napatingin sa gintong kopa na hawak hawak pa rin ng lalaki. Hindi na rin ito bato, wala nang sumpa. Sa tingin ni Jed ay napakamahal nito at kapag nakuha niya ito ay di ni siya maghihirap pa. Agad naman itong isinilid ng lalaki sa kanyang backpack.

“Oo isang sumpa. Tinitigan ko ang kopa, namangha sa ganda nito at pinulot. Bigla nalang akong naging bato, isang statwang naghihintay sa halik ng tunay na pag-ibig. Marami na akong nakita, nakapasok sila sa gubat, natagpuan ako, hinawakan, humanga, ngunit wala sa kanila ang naglakas loob na halikan ako. Hanggang sa dumating ka.”

“At hinipo ka,” sabi ni Jed, nakangisi.

“Hindi lang naman ikaw ang naunang gumwa nun sa akin, dati hinipuan na rin ako ng nakatagpo sa akin, mga babae, pero wala ni isa sa kanila ang humalik sa akin. Teka, sa tingin ko ay di mo rin alam kung papanu ka nakapasok sa kagubatang ito, tama ba ako?”

“Eh, hindi nga. Nagbebenta ako ng mga bagay na hindi sa akin at hinabol din ako ng taong bayan, hanggang sa mapadpad ako dito. Siya nga pala, Jed ang tawag nila sa akin. Ikaw? Ano ang panglan mo?”

“Joseph,” sabi ng lalaki, “at ngayon kailangan na nating makalabas sa kagubatang ito.”

“Sa tingin ko ay may mga tao pa sa labas ng kagubatan, mas mabuti siguro kong magpapalipas muna tayo ng gabi.” Sagot ni Jed.

“Sa tingin ko ay tama ka Jed. Ngunit mag ingat ka, huwag na huwag kang pumulot o gumalaw man lang sa kung ano mang kaay-aya na makita mo.” Babala ni Joseph kay Jed.

Naglakad ang dalawa at napansin nilang lumapad ang daan at tila nasa isang parang na sila. Maginaw sa lugar na iyon; nabigla si Jed nang bigla siyang akbayan ni Joseph at kasabay nito ang pisil sa kanyang likuran. Sa loob ng mahabang panahon sa loob ng gubat, nag-iisa bilang isang statwa, malibog na malibog na ngayon si Joseph.

Sa isip naman ni Jed, gusto din naman niyang matikman ang maskulado at gwapong nilalang na iyon. Mahilig sa delekado si Jed at nasanay na siya dito, kung may pagkahayop man sa katauhan ni Joseph, gusto niyang makita at maranasan iyon. Ninamnam niya ang paglapat ng kanilang katawan at iyon ng bumuhay sa kanyang nagsusumidhing pagnanasa.

[03]

Sa dulo ng daan na kanilang tinahak ay may isang lawa, sa si maipaliwanag na dahilan ay biglang sumikat ang araw at uminit ang paligid. Napag desisyunan ni Joseph na maligo sa lawa, matagal na din siyang di nakakaligo mula nang maging bato siya. Nakaupo lang si Jed sa tabi tinitingnan si Joseph habang dahan dahan nitong hinubad ang saplot sa katawan. Lubhang nalibugan si Jed sa nakita at nang siya na ang maghubad upang maligo, pilit niyang itinago ang pagtigas ng kanyang alaga.

Nang tumalikod si Joseph upang kunin mula sa kanyang backpack ang isang sabon at pang ahit, agad namang lumosong si Jed sa tubig na hindi napapansin ng lalaki. Pagkatapos sabunin ni Joseph ang sarili, nilapitan niya si Jed at hinila ito sa tabi ng lawa at sinabunan ang katawan. Marahan at banayad ang mga haplos ni Joseph na pinadulas ng sabon. Ilang sandali lamang at ang bawat isa ay nakahawak na sa matigas na alaga na hindi naman kanila.

Talo na si Jed sa simula pa lamang. Mas malaki at mas malakas si Joseph. Hindi nagtagal naalimpungatan nalang niya na nakaluhod na siya sa harap ni Joseph hawak-hawak ang tarugo nito. Naramdaman niya ang isang kamay na tumulak sa kanyang ulo papalapit sa galit na alaga ni Joseph, naghihintay na mapasok ang mainit niyang bibig.

Sa puntong iyon, nagpa-ubaya nang lubos si Jed at binuka niya ang kanyang bibig at dahan-dahan niyang nilamon ang matigas na tarugo ni Joseph. Umungol si Joseph sa sarap ng pakiramdam habang nilabas pasok niya ang kanyang tarugo sa bibig ni Jed. Namangha naman siya ng nilaro ni Jed ang kanyang alaga sa pamamagitan ng dila nito. Noong una, plano ni Joseph na gahasain si Jed, ngunit sa sobrang sarap sa ginawa ni Jed sa kanya ay nakalimutan na niya ito at hinayaan na lamang niya itong laruin siya at dalhin sa tuktuk ng kaligayahan. Dahil sa matagal ng panahon na ang nakalipas mula ng huling nakipagtalik si Joseph ay di maiiwasang marating niya ang langit ng wala sa oras.

Ilang kadyot lamang sa ulo ni Jed at nagsimula ng sumuka ang tarugo no Joseph sa loob ng bibig ni Jed. Kinuha naman ni Jed ang isa niyang kamay mula sa pagkahawak nito sa tarugo ni Joseph at inilipat sa sarili nitong alaga na sa puntong iyon ay tigas na tigas na rin.

Napakabilis ng pangyayari at pakiramdam ni Jed ay nalamangan siya. Nilunok niya ang tamod ni Joseph at nang maramdaman na niya ang pagsuka ng sariling alaga ay sinigad niya ang paglamon hanggang sa umabot ito sa kanyang lalamunan.

Pagkatapos ng mainit na eksenang iyon ay nahiga silang dalawa sa tabi ng lawa, hinyaang tuyuin ng araw ang kanilang mga hubad na katawan. Nanlupaypay naman si Joseph, wala nang kakayahang abusuhin pa ang bata. Ikinwento niya kay Jed ang buong detalye ng kanyang mga plano pagsapit ng gabi. Para sa kanya, napakaliksi ni Jed at sa tingin niya ay makakatagal ito ng ilang rounds pa. Hindi naman makapaghintay pa sa Jed at gusto niyang pasukin na siya ni Joseph dun mismo sa may damuhan sa tabi ng lawa. Ngunit wala nanng lakas pa si Joseph, hindi na makalaban pa ang kanyang alaga.

Nang makapag bihis na sila, muli nilang tinunton ang daan pabalik kung saan silang nanggaling. Muli nilang pinasok ang kakahuyan at nang makalabas sila sa kasukalan ay papalubog na ang araw. Tiempo namang nakakita sila ng isang kweba sa tabi ng isang burol, doon maari silang magpalipas ng gabi. Maingat nilang pinasok ang kweba, at nang makapasok na sa bunganga ng kweba bigla nalang napahinto si Jed.

“Anong problema?” tanong ni Joseph.

“Nasa ibang lugar tayo.” Sabi ni Jed na naguguluhan.

“Anong pinagsasabi mo? Anong nasa ibang lugar tayo?”

“Ang kwebang ito, dito sa loob ay iba sa labas, wala ito sa iisang lugar,” sabi ni Jed.

“Syempre hindi! Iba ang loob sa labas...ibang lugar talaga iyan!” sabi ni Joseph na sa puntong iyon na nagiisip na kung gaano Katanga ang bata.

“Hindi iyan ang ibig kong sabihin. Sa labas ng kweba may ilang oras lamang ang iyong lalakarin patungo sa lugar kung saan kita natagpuan, ngunit dito sa loob para tayong nasa kalagitnaan ng kagubatan at parang nasa kinailaliman tayo ng lupa.”

“Pero, imposible iyang sinasabi mo!”

“Tama ka, imposible nga at imposible din naman ang pagiging statwa mo dahil sa isang sinumpang kopa.”

“Okay, panalo ka na. Mag ingat nalang tayo dito,” sabi ni Joseph, na sa ngayon ay naghihinala na sa paligid.

Kinuha ni Joseph ang kanyang bag at dumukot ng isang lighter. Pagkatapos ay namulot ng tuyong kahoy at gumawa ng isang sulo at sinindihan niya ito. Pagkatapos ay tumuloy na sila papasok sa kweba. Nang makapasok na, laking pagkamangha nila nang tumambad sa kanilang harapan ang isang malawak na silid. Sa gitna nito ay may isang malaking mesa kung saan nakalapag ang maraming pagkain at inumin. Sa ding-ding ay may lamparang nakasabit; sinindihan nila ito at nagliwanag ang buong paligid. Sa likod ng silid na iyon ay may isa pang silid kung saan mayroong maraming malalambot na tela; tamang tama lang upang makagawa ng isang comportableng higaan.

“Mukhang isa tayong bisita sa lugar na ito at pinaghandaan talaga ang ating pagdating,” sabi ni Joseph.

“Sa tingin mo pwede kaya nating hawakan an gating nakikita,” tanong ni Jed.

“Sa tingin ko kung sino man ang nagbigay ng mga pagsubok sa atin ay mukhang matutuwa siya na makitang tayong mamatay sa gutom habang pinagmamasdan ang masasarap na pagkain na iyan. Matagal na panahon na rin mula noong huli akong maka kain.”

Tinungo ni Joseph ang mesa at tiningnan ang nakalapag dito. Ang mga pagkaing malapit sa lagusan ay simple lamang; tinapay, keso, itlog at tubig; Habang ang mga pagkain sa kabilang dulo ay napakasarap at nakakagutom; letsong baboy, manok, inihaw na isda, cakes at may red wine pa.

Tiniis ni Jed ang gutom at nag atubiling kumain sa takot na may sumpa na naman ang mga pagkaing iyon ngunit si Joseph ay hindi makatiis. Kinuha niya ang kanyang balisong at humiwa ng kapirasong keso at pinalaman niya ito sa tinapay. Tinikman lamang niya ito noong una at sa kalaunan ay napalakas ang kain nito. Sa inggit ni Jed at sa tingin niya ay wala namang nangyari sa kasama ay na-ingayo na rin siyang kumain. Humiwa siya ng kaunting cake, napansin niyang may bahid ito’ng kulay berde, ngunit huli na ang lahat, nang makagat niya ang cake biglang sumabog na naman ang isang nakakasilaw na liwanag. Nahilo si Jed at nawalan ng ulirat. Nang bumalik na ang kanyang ulirat napansin niyang may kakaiba sa kanyang paligid. Una, nakita niya si Joseph sa isang tabi halos mamatay sa kakatawa. Pangalawa napansin niyang kakaiba ang kanyang posisyun, nakadapa siya at nang sinubukan niyang tumayo ay nahirapan siya. Ang kanyang paningin ay kakaiba rin. Nakikita niya ang gilid ng kanyang paligid nunit di niya gaanong makita ang nasa harap. Sa sahig nakita niya ang kanyang mga damit. Sinubukan niyang magsalita ngunit di niya magawa. At sa sandaling iyon alam niyang hindi na siya isang tao.

“Napakaganda mo palang kabayo Jed,” sabi ni Joseph na natatawa pa rin.

Muling tiningnan ni Jed ang mga pagkain at napansin ang kaibahan ng mga pagkaing nakalapag sa mesa. Yung mga sempleng pagkain ay parang normal lang ngunit yung masasarap ay may bahid ng liwanag na kulay berde, dun niya napagtantong may sumpa ang mga iyon at ngayon isinumpa na rin siya!

“Hahaha.. sa tingin ko ay di ka na talaga kakain ng masasarap na cake ngayong gabi sapagkat nandun sa labas ng kweba ang iyong pagkain.” Sabi ni Jed na nakatawa sabay turo sa damuhan sa labas ng kweba. Medyo nasaktan si Jed ngunit ang kanyang tiyan ay sumang ayon kay Joseph kaya tumalikod siya upang lumabas sa kweba at tunguhin ang damuhan.

“Nakakalungkot naman,” sabi ni Joseph na nakatawa pa rin. “May plano pa naman akong sakyan ka ngayong gabi, ngunit sa tingin ko ay bukas nalang kita sasakyan.”

Tumalikod si Jed upang tingnan ang lalaki ngunit nakita niya itong tumalikod na sa kanya. Sa kanyang inis ay sinipa niya ito mula sa likuran at laking gulat nalang niya ng tumilapon ang lalaki at naglanding doon sa ginawa niyang higaan. Bilang isang kabayo di hamak na mas malakas siya kesa noong isa pa siyang bata; kailangan niyang mag ingat kundi baka matuluyan pa ang lalaki kapag nasipa niya itong muli.

Nang makalabas na si Jed ng kweba nakita niya ang berdeng damo at sa di maipaliwanag na dahilan, nagutom siya sa pagtingin pa lamang nito; kumain siya ng maraming damo. May naidulot din namang maganda ang pagiging kabayo niya: di kailangan maghanap ng pagkain sapagkat kahit saan siya lumingon ay napakaraming masasarap na damo; di na niya kailangan na maghukay upang dumumi. At mas maganda at presko ang pakamramdam niya kapag wala siyang saplot sa katawan. Kinaumagahan gumising ng maaga si Joseph at lumabas ng kweba.

-itutuloy-

[04]

Pinagmasdan ni Jed si Joseph habang nag-ahit ito ng kanyang bigote. Pagkatapos linisin ni Joseph ang katawan ay isinilid nitong muli ang mga gamit sa backpack at nilapitan nito si Jed.

“Ngayon bata, handa ka na bang masakyan?” tanong nito kay Joseph, halata pa rin sa tono nito ang pagkatawa sa sa sitwasyon..

Tumango lamang si Jed; mas gusto niyang masakyan ni Joseph bilang isang tao at hindi bilang isang kabayo. Nagulat naman si Jed ng parang ang gaan lamang ng pakiramdam noong tumalon at sinakyan  siya ni Joseph; hindi man lang siya nahirapan. May naramdaman siyang kakaibang sensasyon ng lumapat ang balat ni Joseph sa kanyang hubad na likuran; kahit sa sitwasyon niya bilang kabayo ay nalibugan pa rin siya.

Nang maramdaman niya ang pagtapik ni Joseph sa kanyang likuran ay para namang automatic ang kanyang pagtakbo; kung di lang siya dating tao, masasabi nating isa siyang magaling at maamong hayop. At nagsimula ang pangalawang araw nila sa kagubatan, tinunton pa rin nila ang daan. Habang nasa daan sila, napansin ni Jed na di lang pala si Joseph ang naging statwang bato. May nadaanan silang ilang mga taong statwa at ang bawat isa ay may hawak na mamahaling gamit, at napansin din ni Jed na ang bawat gamit na hawak nila ay may bahid ng berdeng liwanag.

Huminto sila upang mananghalian sa may sapa. Inilabas ni Joseph ang mga simpleng pagkain na binalot niya mula sa kweba. Si Jed naman ay nakatagpo ng masaganang pagkain na tumutubo sa tabi ng sapa. Pagkatapos nilang kumain ay tinungo ni Joseph ang isang punong kahoy sa tabi ng sapa upang magpahinga sa lilim nito. Sumunod naman si Jed at nagpahinga sa tabi ng nakakatandang kasama. Pinagmasdan ni Jed ang kasama habang natutulog ito, hinangaan ang angking kakisigan at kagwapuhan. May kalahating oras din sila sa ganoong sitwasyon ng mapansin ni Jed na gising na pala si Joseph ngunit di man lang gumagalaw, ang mga mata nito ay nakatingin sa damuhan. Nang sundan ni Jed ng tingin ang damuhan kung saan nakatutuk ang mata ni Joseph ay nabigla siya sa nakita. Papalapit sa kinaroroonan ni Joseph ang isang malaking kobra. Mukhang ito ang dahilan kung bakit namumutla si Joseph kaya walang pag alinlangan niyang itinaas ang mga paa at inapakan ang ahas. Sa laki at lakas ng paang kabayo niya ay agad na namatay ang ahas.

Bago pa may makapag react sa kanilang dalawa, bigla na namang sumabog ang isang nakakabulag na liwanag, at nang mahimasmasan, namalayan na lamang ni Jed na nakadapa siya sa damuhan na naka hubot hubad. Sa kanyang kaliwang kamay ay nakita niya ang patay na ahas.

“Anong nangyari?” tanong ni Jed.

“Mukhang ang pag sagip mo sa aking buhay ang nagpakawala sayo sa sumpa,” sagot naman ni Joseph.

                “Mukhang biniyayaan din ng swerte ang bata kamahalan.”

“Swerte!, munting nilalang ang swerte ay hindi isang biyaya; nangyayari lamang iyan. Ngunit sabihin na nating sagana sa swerte ang isang ito.”

Dahan dahang tumayo si Jed at nilinis ang katawan, hinimas pa niya ito ng marahan, sinigurado niyang ganap na siyang tao. Habang sinasalat niya ang kanyang hubad na katawan, napansin naman niya na tinititigan siya ni Joseph ng may pagnanasa.

“Nasaan ang aking mga damit?”

“hmmm...nasa kweba.”

“Ano?”

“Hindi ko naman alam kung hanggang kalian tatagal ang sumpa, at malay ko ba na babalik ka na agad sa pagiging tao mo. At saka mas mainam naman na wala kang saplot, may mga advantage din iyan.”

“Gaya nang ano?”

“Gaya ng, kailangan ko lang tumayo sa likod mo at patuwarin ka,” sabi ni Joseph na nakangisi, may masamang balak pa ata sa batang kasama.

Napatingin si Jed sa harapan ng shorts ni Joseph at napansin niyang may unti-unting nabubuhay sa loob nun. Kahit naiilang, proud si Jed sa sarili; proud siya na ang katawan niya ay may kakayahan na buhayin ang nagsusumidhing pagnanasa ng kanyang mahal. Hindi siya nagpakita ng pagpalag sa mga balak ni Joseph ng hilain siya nito at tinapos ang naudlot nitong plano noong nakaraang gabi.

Hindi pinalampas ni Joseph ang pagkakataong iyon. Ilang sandal lang, hawak-hawak na ng kanyang malalaking kamay ang dalawang hita ni Jed, binuka ito at kinapa ang bawat sulok. Kahit na napakalaking tao ni Joseph para kay Jed ay banayad ang mga kamay nito habang hinimas himas nito ang kanyang mga hita at ang kanyang hubad na katawan. Dahan-dahan naramdaman niyang may daliring pumasok sa kanyang likuran, napapakit na lamang siya sa sakit at sarap. Nang ibuka niya ang mga mata ay napansin niyang may kinuhang bote si Joseph galing sa kanyang backpack.

“Ano iyan?” tanong ni Jed.

“Langis ng baboy.”

“Ha? Titirahin mo ako na gamit ang langis ng baboy bilang pampadulas!”

“Mukhang okay pa naman ito, at saka mas mabuti na ito kesa naman laway ang gamitin ko. O sige mamili ka.”

Hindi na nagdalawang isip pa si Jed at pinili niya ang langis ng baboy. Nakita din naman niya ang tarugo ni Joseph at napakalaki nito, alam niyang di niya kakayanin kung walang pampadulas o kung laway lang ang gagamitin.

Nang pinahid na ni Joseph ang langis sa kanyang likura ay mukhang okay naman ang kanyang pakiramdam. Pagkatapos pahiran ng langis ay naramdaman nalang ni Jed ang dalawang daliri ni Joseph na naglabas-pasok sa kanyang likuran at hindi man lang siya nakaramdam ng pagka-asiwa o sakit.

“Tumuwad ka bata. Mas madali kitang mapapasok kapag nakatuwad ka.”

Tumuwad naman si Jed sa damuhan habang ang mga kamay at ulo ay nakasandal sa puno kung saan sila sumilong. Habang si Joseph naman ay pinahiran ang sarili niyang alaga ng langis ng baboy. Naramdaman ni Jed ang ulo ng alaga ni Joseph sa kanyang likuran, ilang sandal lang ay kakadyutin na siya na parang aso at si Joseph naman ay sa wakas makakaraos na. Naramdaman ni Jed ang malalaki at malakas na kamay ni Joseph na hinawakan ang kanyang beywang at wala pang isang sigundo ay nagsimula na itong kumadyot.

Nasurpresa naman si Jed, kung gaano kadaling tinanggap ng kanyang likuran ang napakalaking tarugo ni Joseph habang kinakadyot siya nito. Napakagaling naman palang kumadyot no Joseph, iyon ang nasa isip niya. Naramdaman nalang niya ang bahagyang panginginig ng kanyang mga kamay at balakang. Libog na libog si Joseph at ang kanyang tarugo ay tigas na tigas. May alam na paraan si Jed kung papaano palibugin ng husto ang lalaki ngunit medyo delikado ito; sinubukan pa rin niya.

“Ilabas mo iyan! Bilis. Ayoko na, nagbago na ang isip ko,!” matigas ang tono ni Jed.

Huminto ng saglit si Joseph at ilang saglit lang ay hinigpitan nito ang pagkahawak sa beywang ni Jed at lalong binilisan ang pahkadyot. Nagpupumiglas naman si Jed, pilit na kumawala. Inilayo niya ang katawan kay Joseph gamit ang boong lakas niya at nagtagumpay naman siyang mailabas ang ulo ng tarugo ni Joseph ngunit dahil sa mas malakas ang lalaki ay agad din naman itong naibalik ang dating posisyun.

Pilit pa ring nagpupumiglas si Jed ngunit ayaw pa ring huminto ni Joseph, nagmaka-awa na siya ngunit lalo lang hinigpitan ni Joseph ang pagkahawak sa kanya at binilisan ang pagkadyot, nakangisi si Joseph habang tinampal tampal ang likuran ni Jed.

Ganito ang klaseng sex ang gusto ni Jed, parang fetish kung baga; ang gahasain at dahan dahang isuko ang sarili sa kawalan ng pag asa. Para sa kanya masarap ang pakiramdam na iyon. Sa pagkakataong iyon ay nasa loob na niya ang tarugong pinagnanasaan niya mula pa noong una, gusto niyang ipasok ang kabuoan nito ngnit di niya magawa, napakalaki talaga ng alaga ni Joseph; parang napunit ang kanyang likuran sa karanasang iyon.

At sa wakas, isang mahabong hagod at kadyot ang binitiwan ng Joseph at naramdaman nalang ni Jed ni sumuka na ang malaking tarugo na nasa loob ng kanyang katawan. Pikit ang mata ni Joseph habang idiniin niya ang tarugo nito sa looban ni Jed. Pakiramdam ni Jed ay sasabog siya sa sobrang dami ng dagatang dumaloy sa loob ng kanyang katawan. Mabuti nalang at kumalas sa posisyun si Joseph at humiga sa kanyang tabi at nagbuntong hininga ng malalim. Bakas sa kanyang mga mukha ang sobrang sarap at pagod sa ginawang pagpakasasa sa murang katawan ni Jed.

Si Jed naman ay pawis na pawis, pagod at nanakit ang katawan at likuran sa naranasan, nilabsan siyang hindi man lang hinawakan ang kanyang alaga. Nag collapse siya at pumatong sa hubad na katawan ni Joseph. At tumagal ng isang oras na nasa ganoong ayos sila sa ilalim ng punong kahoy sa tabi ng sapa. Nang nakapagpahinga na ay nagpasya silang maglakad na upang tuntunin ang daan papalabas ng kweba upang kunin ang mga damit ni Jed. Habang nasa daan, naglalakad ng hubot hubad si Jed, ngunit napansin niyang din a siya pinagnanasaan ni Joseph. Ganoon din noong nakaraang araw, pagkatapos marating ang ruruk ng kaligayahan ay babaliwalain na lamang siya ng lalaki.

-itutuloy-

[05]

Habang tinatahak nila ang daan pabalik sa kweba, napansin ni Jed ang ibang taong naging statwa; isa dito ay isang batang lalaki, isang gintong corona naman ang hawak hawak nito. Sa puntong iyon napagtanto ni Jed na lahat ng mga isinumpang bagay ay mga bahid ng berdeng liwanag sa paligid nito.

“Ano sa tingin mo ang kaibahan ng isang ito?” tanong ni Joseph.

“Wala naman, gusto ko lang malaman kung ano ang mangyayari kapag hinalikan ko ang isang ito,” sabi ni Jed, sabay lapit sa statwa at hinalikan ito sa labi. Ngunit walang nangyari.

“Sa tingin ko ay mas gusto niyang babae ang humalik sa kanya,” sabi ni Joseph.

“Subok lang naman eh, malay mo! At saka iniisip ko rin kung may iba pang paraan upang maiwasan ang mga engkantadong bagay sa lugar na ito. Sabi ni Jed

                “Hmmm...mukhang natuto ang bata...mapagmasid at matalino.”

                “Panginoon, sa tingin mo, alam na niya ang kaibahan ng mga engkantadong bagay?”

“Hmm, parang ikaw rin ay natutoto munting nilalang. Oo, naniniwala akong sa ngayon ay madali na niyang nakikilala ang mga engkantadong bagay, ang tanong ngayon ay kung papano niya makikilala ang mga ito?”

Sa may di kalayuan ay natatanaw na nila ang pang-pang, at ang daang kanilang tinutunton ay patungo sa pang-pang na iyon. Dapit hapon na ng marating nila ang paanan ng pang-pang na iyon at napansin nila ang isang maliit na lagusan kung saan agad na pumasok si Jed.

“Kakaiba,” sabi ni Jed, napahinto siya sa may bungad ng lagusan.

“at ano na naman ang napansin mo ngayon?” tanong ni Joseph.

“Ang lugar na ito, dito tayo nanggaling noong nakaraang gabi!”

“Imposible ang sinasabi mo!”

“tingnan mo, di bat iyan ang lamparang iniwan mo noong isang gabi?” sabay turo ni jed sa lampara sa tabi ng pang-pang.

Pinulot ni Joseph ang lampara at inusisa ito, pagkatapos ay tuluyan na silang pumasok sa maliit na lagusan at nakita nila ang mga damit na nakakalat sa lupa. Halos magtatalon sa tuwa si Jed habang pinupulot niya ang mga damit at isinoot ito. Nandoon din ang isang lamesa na puno ng pagkain at alak, ngunit sa puntong iyon maingat na si Jed sa paghawak at pagkain ng mga ito.

Tinikman niya ang sabaw ng sinigang na baboy, pumulot din siya ng mansanas, lechong baka at isang pitsil ng juice. Kumuha din siya ng isang plangganitang kanin at isang platong gulay. Ang mga iyon ang kinain nila sa kanilang hapunan. Hindi man lang nila nilapitan ang mga pagkaing may bahid ng berdeng liwanag sapagkat alam nilang isinumpa ang mga ito.

Nang gabing iyon, natulog si Jed sa tabi ni Joseph. Masarap ang pakiramdam na parang nasa langit siya at alam niyang ligtas siya sa bisig na nakayakap sa kanya boong gabi.

Kinaumagahan, naunang gumising si Jed at napansin niyang tulog pa si Joseph; ngunit ang alaga nito ay buhay na buhay, tigas na tigas at tila nagmamakaawang himasan at maisubo ng mainit na bibig ni Jed. Hindi na siya ngadalawang isip pa at sinunggaban na niya ito, isinubo at determinado siyang managinip kasama ang napakakisig na lalaking iyon. Nagising naman si Joseph sa sarap na naramdaman at habol ang kanyang hininga habang ang kanyang alaga ay lumuluwa na ng katas ng kaligayahan na siya namang sinipsip at nilunok ni Jed na parang isang matamis na pulot pukyutan.

Nang muli na silang bumalik sa totoong mundo galing sa mundong kanilang nilikha kung saan pinagsaluhan nila ang sarap at init ng kanilang mga pagnanasa, ay agad silang nagbihis at napansin nilang wala na ang mga isinumpang pagkain. Puro ordinaryo nalang ang mga pagkain kaya naman ay nagpakabusog sila at nagbalot pa upang makain nila sa kanilang paglalakbay. Paalis na sila ng mapansin ni Jed ang isang bagay na noon lang niya nakita sa lugar na iyon.

Isang itim na tungkod, sin laki ng hintuturo ni Jed at sing taas ng kanyang kamay. Ang bawat dulo nito ay nababalot ng ginto. Nakaka akit ang tungkod at para bang nangungusap itong pulutin ngunit wala ni isa man lang sa kanila ang naglakas loob na pulutin ito sa takot na baka isa na naman ito sa mga engkantadong bagay na nagtagtaglay ng sumpa. Di rin nakatiis si Jed at nilapitan ang bagay na ito at sinuri, kakaiba ang bagay na iyon at nakita nito ang asul na liwanag na bumabalot sa tungkod. Iba ito sa mga isinumpang bagay kayat kahit binalaan pa siya ni Joseph ay pinulot niya pa rin ito. Wala namang nangyari sa kanya. Nilaro niya ito at nang ilalapag na sana niya ay laking gulat niya ng hindi na ito matanggal sa kanyang kamay. Pilit niya itong tinanggal ngunit parang dumikit na ito at ayaw matanggal, nalilipat niya ito sa kabilang kamay at sa ibang parte ng kanyag katawan ngunit kapag ihiniwalay niya ito ay kusa itong dumidikit muli. Dahil sa napagod na siya sa kakatanggal at naiirita na rin siya sa mga paninisi ni Joseph ay nagsimula nalang sila sa kanilang paglalakbay at idinikit ang tungkod sa kanyang bewang.

                “Parang di yata nagustuhan ng bata ang regalo ko kanya”

“Sa tingin ko panginoon ay dapat siyang magpasalamat. kapag ako ang nakakita ng bagay na ayaw na humiwalay sa aking katawan ay iisipin ko agad ni biyaya ito at hindi isang sumpa.”

“Hindi katulad natin mag isip ang mga taong mortal, munting nilalang. Ang nakakatuwa lang ay madaling niyang nalaman ang kaibahan ng mga engkantadong bagay dito sa loob ng engkantadong gubat.”

“Tama ka panginoon, ngunit sa tingin mo ay matutuklasan kaya niya kung paano gamitin ang mahiwagang tungkod?”

“Sa swerteng taglay ng batang iyan ay din a ako magugulat kung madiskobre man niya ito.”

Dinala sila ng daang kanilang tinunton sa isang ilog na nagdudugtong sa dalawang pang-pang. Tanghali na at sakto namang nakakita sila ng isang puno kung saan sila huminto at kumain ng tanghalian. Pagkatapos nilang makapagpahinga ay muli nilang tinunton ang daan. Nang malapit na nilang marating kabilang pang-pang, biglang huminto si Joseph at tinakpan ang bibig ni Jed.

Natanaw nila mula sa kinaroroonan ang kabilang pang-pang at sa paanan nito ay may lagusan papalabas sa lugar na iyon. Sa bunganga ng lagusan napansin nila ang isang higanteng nilalang na ubod ng itim at ang katawan nito ay nababalot mga balahibo. Ang ilong nito ay pango, may matutulis na ngipin na nakalabas sa bibig nito. Ang mga mata ay nanlilisik at lubhang nakakatakot. Kahit hindi naman nakikita kung anong meron sa gutna ng kanyang mga hita, ngunit sa hubog ng katawan nito alam ni Joseph na lalaki ang nilalang.

Hinila ni Joseph si Jed upang ikubli ang kanilang mga katawan sa isang malaking bato at bumulong, “Isang agta.”

“Ano...” pabulong na sabi ni Jed ng tanggalin na ni Joseph ang kamay sa bibig nito.

“Isang agta. Akala ko ay sa mga alamay lang nabubuhay ang mga nilalang na iyan. Ngunit ngayon ang nakikita na ng dalawang kong mata, totoo pala ang mga ito,” bulong ni Joseph.

“Delekado ba ang nilalang na iyan? Tanong ni Jed.

“Delekado?” pag ulit ni Joseph sa tanong ni Jed. “Kung totoo ang mga kwentong narining ko tungkol sa mga nilalang na ito ay tiyak paglalamayan na tayo. Halimaw ang mga iyanm mahinang magi sip ngunit lubhang malakas. Kumakain din daw sila ng mga tao. Hindi sila masyadong nakakakita sa umaga ngunit magaling ang kanilang pang amoy. Di magtatagal ay maamoy tayo ng halimaw na iyan.”

“Di ba tayo pwden lumaban?”

“Tanging kutsilyo lang ang dala ko; parang toothpick lang ito kung lalaban tayo, pero ewan ko lang diyan sa tungkod mo kung ano ang pwedeng gawin niyan,” sabi ni Joeph.

Tiningnan ni Jed ang tungkod na nakadikit pa rin sa kanyang bewang

Sana ay may espada tayo; kapag nagkaganun eh di may laban na tayo sa halimaw na iyan,” sabi ni Joseph.

Gaya ni Joseph, himiling din si Jed n asana ay may mga espada sila! Bigla nalang sumabog ang isang asul na liwanag na may kasabay na pagsabog at nang makarecover sila ay nakita nila na ang tungkod ay naging isang espada, gulat man ay nahimasmasan agad sila ng marinig nilang papalapit na ang halimaw.

Umatras sila at tumayo sa tabi hawak hawak ang mga espada. Nasa harapan na nila ang halimaw, naamoy sila nito at ngayon ay may hawak pa itong isang malaking kahoy. Mas nakakatakot ang halimaw sa malapitan, napakalaki nito at wala itong saplot. Nanlilisik ang mga mata nito at umungol nang napakalakas.

“Kahit anong mangyari, wag mong hayaan na mapatakan ka ng dugo ng agta.” Sabi ni Joseph, ngayon handa ng sumugod.

Kahit ayon sa mga alamat na mahinang mag isip ang mga agta ay hindi naman ibig sabihin na makupad itong kumilos, napakabilis nito at napaka lakas. Hinarap ng agta si Joseph at iwinasiwas nito ang dalang kahoy, buti nalang ay di tinamaan si Joseph dahil kung tinamaan ito ay malamang patay na siya sa puntong iyon.

Habang inaataki ng halimaw si Joseph, agad naman sumugod si Jed mula sa likuran at tinaga nito ang agta at nasugatan ang kaliwang braso. Nagulat naman si Jed sa kanyang nagawa at sa nakitang berdeng dugo na umagos mula sa sugat ng agta. Sumigaw sa sobrang sakit ang halimaw at binaling ag atensyon kay Jed. Umatras naman si Jed at hinigpitan ang hawak ng kanyang espada. Nang tumalikod ang agta upang atakahin si Jed ay agad namang sumugod si Joseph mula sa likuran at initak ang hita ang agta. Lubhang nasaktan ang halimaw at nalugmok ito sa lupa.

Magaling ang teamwork ng dalawa, ang isa ay umaatake habang ang isa naman ang kumukuha ng atensyun ng kalaban. At kapag bumaling ang atensyun ng halimaw ay nagpapalit naman sila ng posisyon. Di nagtagal at di na makalaban pa ang halimaw sa dami ng sugat na natamo nito. Iniwasan nilang mapatakan ng berdeng dugo at pinagmasdan ang agta’ng nakahandusay sa lupa. Patay na.

Humihingal pa sila at ng maka rekober ay nagtanong si Jed, “Bakit kailangan’ng iwasan natin ang dugo ng halimaw?”

“kasi, sabi ng matatanda kapag napatakan ka ng dugo ng agta ay mag iiwan ito ng isang matinding mantas sa katawan mo at hindi na ito mabubura pang habang buhay.” Sagot ni Joseph.

Natawa si Jed at akmang sisipain niya ng pabiro si Joseph at agad namang nawala ang espadang hawak ni Jed, ang natira na lang ay ang tungkod na sa puntong iyon ay nakadikit na naman sa bewang ng bata.

“Hmmm,” sabi ni jed, “Humiling ako ng espada at naging espada ang tungkod; bongga! At ngayong di ko na kailangan ang espada, bigla nalang itong naging tungkod ulit.”

“mamaya na tayo mag usap, kadalasan ay di nag iisa ang mga agta. Kailangan na nating makalayo ditto bago pa tayo maabutan ng mga kasama ng halimaw na ito.” Sabi ni Joseph.

Tinunton nilang muli ang daan at pumasok sa lagusan kung saan naka upo ang agta kani kanina lang. Nasa loob pa lang sila ng lagusan ng makarinig sila ng ingay, isang grupo ng mga agta ang ngayon ay papalapit sa kanila. Mukhang di naman sila nakikita ng mga halimaw ngunit patungo ito sa kanilang kinaroroonan.

“OMG..di na ito kaya ng isang itak at isang espada, ang tanging magagawa natin ngayon ay tumakbo kundi patay tayo” sabi ni Joseph.

Pinikit ni Jed ang kanyang mga mata at humiling, sana maging kabayo akong muli upang makatakas kami ditto ng ligtas. At biglang sumabog muli ang asul na liwanag at bigalang nag anyong kabayo muli si Jed. Nang marinig ng mga halimaw ang pagsabog ay agad itong sumugod sa kanilang kinaroroonan.

Sa puntong iyon, nang magpalit anyo si Jed ay hindi na hubad. Mistulang kabayo na pagmamay ari ng isang prinsepe ang kanyang dating. Agad namang sumakay sa likod no Jed si Joseph at hinawakan ng mahigpit ang renda. Agad na kumaripas ng takbo si Jed papalayo sa pang-pang na pinamumugaran ng mga agta.

Napakabilis ng kanilang takbo at bago pa lumubog ang araw, napansin nilang nasa loob nanaman sila ng gubat. Huminto sila at nang makababa na si Joseph ay bigla namang nagbagong anyo muli si Jed. Sa puntong iyon ay hindi naman natuwa si Joseph kasi may damit parin ang bata di tulad nung dating nagbagong anyo ito na walang saplot sa katawan.

“Tama nga ako; nalaman nga niyang pwede syang humiling sa tungkod na iyon at masasabi kong ginamit niya ito ng tama”

“Sang ayon ako panginoon, noong may binigyan ka ng tungkod na iyon sa nakaraan ay hindi nila ito ginamit ng husto, bagamat inabuso nila ito”

“Kadalasan, ganun talaga ang mga tao. Mapagsamantala at makamundo. Ngunit iba ang batang ito. Oh, sige na munting nilalang mukhang magdadapit hapon na, buksan mo na ang lagusan ng kweba upang makapag pahinga ang ating mga bisita.”

“masusunod po panginoon.”

Nang makatayo na si Jed, agad naman nilang nakita ang lagusan at pumasok sila dito. Nakita nila ang lampara, sinindihan ito at tumuloy sa loob ng kweba. Hindi na sila nagtaka kung bakit nadoon na naman sila sa pamilyar na lugar na iyon, sadayang mahiwaga ang loob ng gubat. Nandoon na naman ang mga pagkain at sa pagkakataong iyon puro masasarap at wala ng bahid ng berdeng liwanag na palatandaan ng engkantadong sumpa. Kumain sila at nagpakabusog, uminom ng kaunting alak si Joseph at umandar na naman ang kanyang kalibugan, ngunit si Jed ay pagod na pagod at pagkatapos kumain ay agad bumagsak sa higaan at nalatulog ng mahimbing.

-itutuloy-