Inihaw na Pag-ibig (Complete Story)

By: Alexander

E-mail: getmybox@hotmail.com

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

Author: Alexander Cruz

Ang pag-ibig ay parang isaw. Sabi ng karamihan, mura na, sobrang sarap pa. Sabi naman ng iba, kakaiba, nakakadiri. Kahit ano pa man ang sabihin ng tao, tanging ang nakatikim lang ng isaw ang makakapagsabi kung ito ay masarap o hindi. Ganun din sa pag-ibig. Hindi mo masasabi kung ano ang pakiramdam ng umibig hanggang hindi mo pa ito nararanasan, nalalasap, natitikman.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

“Hi, I’m Joshua Javier, 19 years old. Some call me Josh; others call me J.J., but Ma’am, you can call me yours,” sabay bitiw ng pilyong ngiti sa klase matapos ipakilala ang sarili. Di naman sa nagyayabang pero may maipagyayabang talaga ako. Hehe. Sa hitsurang mestisohin, tangkad na 5’10”, katawan na hinubog ng tiyaga sa gym, at posturang cool and confident eh alam kong angat ako sa pangkaraniwan.

CLASS BECOMES A LIVING FRENZY...

“Class, class... CLASS! Shhh...,” sigaw ng natatarantang propesora. “Is that the proper way to welcome our new student? Mga pasaway talaga kayo!” patuloy pa nito. Kumalma na ang klase—although may mangilan-ngilan paring ngumingisi at tumitingin sakin—pero hindi ko inaasahang lalapit pala sakin ang prof. Pumunta siya sa likod ko, ibinaba nang bahagya ang kanyang ulo, ang mga labi malapit sa aking tenga. Natakot ako. Bahala na!

“Hijo, sa susunod, wag masyadong pilyo ha? Sige ka baka i-singko kita,” sabay tapik sa aking balikat at tumawa ng mahinhin habang pabalik muli sa podium. Kala ko kung ano. Ma’am talaga oh! Hehehe.

“Thank you for jumpstarting the semester, Mr. Javier. It’s a pleasure to have you hear. Let me introduce myself. Bear with me class dahil alam kong pampitong beses niyo nang maririnig ang aking intro, haha. I am professor Suzie Almario, 34 years old, and I’ll be your teacher in this subject: Public Speaking. I’ve been handling all of you since your enrollment in the university, and it pleases us to have another future Communication Arts graduate. So welcome, Mr. Javier! I’ll be expecting a lot from you, and class, excel as always!”

“Wow,” sabi ko sa sarili ko. Iba ang fighting spirit ng teacher na ‘to. Pati ang klase, lupet! Mukhang bawal na magbulakbol ah. Hehe.

ORIENTATION...DISCUSSION...DISMISSAL.

“Hay sa wakas! Tapos na,” excited na sabi ng katabi ko. Patayo nako nang may tumapik sa balikat ko. “Tol san ka ngayon,” tanong ng isang lalake. “Ah uuwi na, inaantok nako eh,” sagot ko. “Ah sige, ingat ka na lang. Nga pala, Ivan pare,” sabay alok ng handshake sa akin. Kinamayan ko siya. Tapos umuwi na ako.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

“Oh Ivan, kamusta first day?” pangangamusta sakin ni mama. “Ma, ayos naman po. Prof na naman namin si Ma’am Suzie. Nakakasawa, pampitong semestre na naming nakikita ang pagmumukha niya! Haha.” “Nako talaga Ivan, namintas pa! Buti nga eh pinapasukan kayo ng prof niyo! Hala sige, at magbihis ka na. Hahanda ko na ang ating sideline.” “Opo, ma!”

Nagbihis nako ng aking paboritong costume: black na maong shorts at sando. Umaatikabong bakbakan na naman, hehehe. Sarap talaga magsando, preskong presko!

Pumunta na ako sa tapat ng aming bahay. Nakahanda na ang ihawan, napaningas na ni mama ang mga uling. “Burn beybeh. Yeah!” sabi ko sa mga uling habang nakangisi. Baliw talaga ako. Kausapin daw ba ang mga uling? Haha.

“Ivan, anak magsalang ka na ng mga barbecue. Maraming order si Aling Inday. Yung mga isaw din, isalang mo na para ready na mamayang six. Sige ka baka mataranta ka na naman gaya kahapon,” paalala sakin ng mama ko.

Matagal na naming sideline ni mama ang magtinda ng mga inihaw. Sapat naman ang kinikita ni papa para maipangtustos sa amin, pero naisip ni mama na mag-business parin kami kahit small-time para may extra income kahit pano. Ganyan ka praktikal si mama.

Nagtatrabaho sa isang construction firm si papa bilang isang engineer. In-house worker siya, at bihira lang uwumi dito sa Maynila dahil sa sunud-sunod na mga projects ng kanilang mga kliyente. Si mama naman eh isang housewife na napakamaalaga. Kung tutuusin eh hindi na niya kailangan magtinda ng mga cosmetic products dahil nga sapat na ang kinikita ni papa, pero pinatos parin niya ang pagiging dealer ng mga makeup at pabango. Simple lang ang prinsipyo ni mama: pag may extra income, may panglakwatsa. Akalain mo nga naman?

Spoiled ako kay mama, at masasabi kong mama’s boy ako. Ultimong girlfriend ko eh i-spoil-din ba naman niya. Di ako namomroblema sa pang-date dahil malakas ang kickback ko sa ihaw-ihaw namin. Kay mama ang puhunan, akin ang kita! Kaya sulit kahit magpapaypay ako gabi-gabi!

“Tol, pabili nga...” wika ng isang matangkad na lalake. Teka classmate ko siya ah!

Si Josh.

“Oh Josh, kaw pala. Pano ka naman napadpad dito?” pagtataka ko.

“Akalain mo ito pala yung grill shop na nasa address na ‘to? Si Ms. Inday kasi nirekumenda na bumili dito ng barbecue,” paliwanag ni Josh habang iniabot sakin ang papel na may sulat kamay ni Aling Inday. Nakalagay nga ang address namin, at may mapa pa! Halatang nagulat siya sa setup. Ang kaklase niya kanina ay hetong nagpapaypay ng mga ihaw-ihaw ngayon. Eh ako rin kaya nagulat!

Macho ng loko. Nakaka-insecure. Kung dati eh naaaliw ako sa papuri ng mga tao tungkol sa aking physique eh parang nanliit ako sa katawan ni Josh. Sa height eh talagang talo ako, 5’7” lang ako eh. Kung hitsura, aba eh may laban ata ako! Hehehe. Madami ang nagsasabing hawig ko raw si Coco Martin. Sabi lang nila yun. Alam ko namang mas gwapo ako kay Coco! Hehe biro lang. Asa naman ako syempre. Pero itong si Josh, lakas ng appeal. Mas gwapo pa kay Dennis Trillo. Astig ang mata kulay green, at anak-araw sa puti. Bagay na bagay sa kanya ang sandong black na suot niya. Kahit maputi ako, iba pa rin ang puti niya. Nakakasilaw kumbaga. Ewan. Ka-insecure. Malamang eh kung makita siya ngayon ng mga classmates naming babae at bading eh doble o triple pa ang hiyaw nila kumpara kanina. At malamang pati mga boys eh mainsecure talaga sa kanya. Ewan.

“Hey, may dumi ba ako sa face?” tanong niya sabay pakawala ng ngiting makapanglaglag-panty. “Ah, eh wala, wala. Nagtataka lang ako kung pano mo nakilala si Aling Inday,” paglilihis ko sa kahihiyan. Di ko kasi napansin na kanina pa pala ako nakatingin, mali nakatitig, sa kanya. Di ko kasi maiwasang humanga sa kanya. Lakas ng appeal, pang artista!

“Si Ms. Inday kasi ang land lady namin. Pansamantala kaming umuupa sa kanya kasi may problems pa sa house, may mga inaayos.”

“Ganun ba. Anlapit niyo lang pala samin. Hehehe.”

“Oo nga eh. Imagine that,” sabay ngiti na naman. Grabe ngiti niya, pang modelo talaga. Bukod sa pagkakinis-kinis ng mukha eh may dimples pa at pantay ang mga mapuputing ipin. Parang model lang ng toothpaste ah. Hehe.

“So Mr. Javier, what’s your order?” pag-ingles ko sa kaklase ko. Hindi ko lubos maisip na ang kagaya niyang mukhang mayaman eh bibili sa aming munting ihawan. Rich-kid ang dating pero heto at bibili ng mga ihaw-ihaw a la Andres.

“Fifteen na barbecue tol, at limang ano ‘to, i-soh?” halatang hindi alam kung ano ang isaw. Hehe.

“I-sau tol. Isaw,” pagwasto ko.

“Ah. What’s isaw?” halatang hindi niya talaga alam. Nakakatuwa.

“Ano yan, intestine ng manok o kaya ng baboy.” Biglang nabago ang timpla ng mukha niya.

“What?! Gross pare! May bumibili niyan?”

“Oo naman tol, masarap kaya yan!” Medyo na-badtrip ako sa inasta niya. Pasalamat siya at hindi masyadong narinig ng mga tao yung sinabi niya. Ang yabang kasi ng dating.

“I can’t believe yan pala ang favorite ni Ate.” Bakas parin sa mukha niya ang labis na pagtataka at pagkasuya.

“Oh sige tol, wait ka lang muna. Upo ka oh,” sabay turo sa pahabang upuan kung saan namin pinapaghintay ang mga bumibili.

“Okay.”

IHAW...PAYPAY...IHAW...PAYAPAY...AYOS.

“Tol, ready na order mo.”

“How much lahat?”

“Bale 12 per barbecue, tapos 8 sa isaw. 220 lahat.”

“Okay. Heto oh,” sabay abot sakin ng 1000.

“Ala ka barya tol?”

“Ala eh. Sorry.”

“Naknampating hehe. Teka lang ha pabaryahan ko lang.” Hay halatang rich-kid talaga ang mokong.

“Sure, sure,” plus killer smile.

Nagmadali akong tumakbo sa pinakamalapit na tindahan para magpabarya ng pera. Wala. Takbo ulti sa kabila. Wala parin. Asar!

Matapos ang lagpas limang minutong pakikipagsapalaran, nakapagpabarya din sa wakas. Ayos. Solved!

Teka, may problema...

Ang mga iniihaw ko!!!

“Shet naman Ivan! Iwan ba naman ang mga iniihaw? Badtrip ka!” paninisi ko sa aking sarili habang nagmamadaling bumalik sa aming bahay. Kala ko eh magiging tindero nako ng uling. Pero may bumaba atang anghel at nagkaroon ng milagro...

“Tol andyan ka na pala. I hope you don’t mind kung ako na ang nag-takeover sa pag-grill ng mga ‘to,” mahinahong paliwanag ni Josh sabay bitiw na naman ng signature move: the killer smile. At may mga kinilig sa madlang customers. Hehe.

Hindi lang ang ngiti niya ang napansin ko. Dinumog lang naman ng mga tao ang harapan ng aming bahay! Pati waiting bench, puno! Ayos! Instant endorser ng barbecue. Hehe. Pero seryoso. Kahit sanay nako na madaming nakaabang sa aming ihaw-ihaw, iba parin ngayong gabi. May kung anong gayuma atang gamit ‘tong kaklase ko. Hehehe.

“Naks pare. Hindi ko alam na may master’s degree ka pala sa pag-iihaw,” ngisi-ngisi kong pangaasar.

“Tol naman, di mo man lang ba ako tutulungan sa dami ng mga orders?” balik-kantsaw niya.

At ganon na nga ang nangyari. Ako ang nagtake ng mga orders habang siya naman ang nagsorta at nagsupot ng mga inihaw. Akalain mo, parang ako lang mag-handle ng business. Nakakapagtaka tuloy.

AFTER 10 YEARS...HAHA 30 MINUTES LANG PALA...

“Hay natapos din!”

“Oo nga eh. Kala ko wala nang katapusan.”

“Nga pala Josh, eto pala yung sukli mo oh, 780.” Inabot ko sa kanya ang sukli niya. Nadungisan ata ng mantika, marinade, at uling ang kanyang kamay. Pero kahit ganon eh amputi parin. Inabot ko na rin ang order niya.

“Josh salamat ha. Naabala pa tuloy kita. Baka iniintay ka na sa inyo.”

“Wala yun pare. Isa pa, nag-enjoy din ako. Namiss ko mag-manage ng grill shop eh hehe.”

“Talaga? Nag-manage ka ng ihawan noon?” pagtataka ko.

“Oo, pero matagal na yun. Minsan kwentuhan tayo. Paalala mo lang sakin ha, at baka malimutan kong ikuwento.”

“Oo ba! Nagulat lang talaga ako kanina. Di ko akalaing may alam ka pala sa pag-iihaw.”

“Oh siya, mauna na ako ha. Good night,” sabay killer move na naman. Mukhang reflex na niya ang ngumiti nang ganon.

“Ingat tol.”

At umuwi na nga siya. Nagligpit na din ako, at pumasok na para maghapunan at magpahinga.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

“Hijo, sang lupalop ka ba naglamyerdya? May balak ka bang gutumin kami ng ate mo?” buong pagaalala ni mommy. At mukhang di rin yata makakalagpas ang konteng dungis ko. Hehe.

“Bakit parang ikaw ang binar-becue?” pagtataka ni ate.

“Ah eh, wala. Bagong style ‘to ate. Hehe.”

“Oh siya, siya, nabilan mo ba ko ng isaw? Papatayin kita Joshua pag wala ha!” Pagbabanta ang namutawi sa salita at titig ni ate.

Alam ko naman na um-order ako ng isaw, pero ewan ko ba kung bakit ako kinabahan. Dali-dali kong tinignan ang supot ng mga inihaw. Ang bilin ni ate, 5 isaw. Si mommy naman, 15 barbecue para saming 3.

Teka, may mali.

Bakit sobra ng 1 isaw?

Nagtaka talaga ako. Bakit sobra?

At hindi ko na namalayan na sinugod na pala ako ni ate!

“JOSHUA!!! WAG MONG SABIHING WALANG ISAW HA!!! ANTAGAL-TAGAL MO TAPOS WALA??? PAGSISISIHAN MO ‘TO!!!” bulyaw niya ate matapos hablutin ang supot ng mga inihaw. Sinipat-sipat niya yong mabuti. Nakakatakot. Bakit para siyang mamamatay tao? Kapatid ko ba talaga siya? Hehe. Tinignan ko na lang siya, at nginitian.

“Ate. May isaw. Diba five ang pinabili mo.”

“OO!!! AT BUTI NAMAN!!! I love you bunsooooooo!” sabay akap sakin nang pagkahigpit-higpit. Isaw lang talaga ang katapat niya. Kahit ano pang taray niya eh sigurado na ko ngayon na hindi siya uubra sakin basta may isaw ako! Haha. Instant anting-anting. Cool.

DINNER TIME!

“Mmmmmmm...sarap! Ang sarap sarap! Ang saraaaaaaap talaga! Try mo bunso!”

“Yuuuuuuuck ate! Ano ba! Stop it! Alam mo namang hindi ako kumakain ng laman-loob at ng kung ano-ano pa!” pandidiri ko sa alok niya. Hindi ko talaga lubos maisip kung pano nakakain ni ate ang ganung pagkain—kung pagkain nga ba yong maituturing. San ba kasi siya nakakain ng isaw?!

“Josh, alam mo ba? Dati ganyan din ang reaksyon ko nung hindi pa ako nakakatikim ng isaw. As in super eeewness! Pero nung pinatikim sakin ng ex ko yung isaw na luto nila ng mama niya, ay nako! The best! Two years ago na yun pero hindi ko parin malimutan. In fact, super kalasa ng binili mo ngayon yung isaw nila! Mmmmmmm!”

Yun na lang ang nasabi ni ate habang nilamon na naman niya ang second-to-the-last na stick ng isaw. Pero ako ayoko talaga. Hinding-hindi niya—o kahit sino pa—ako mapapatikim ng isaw. I’ll die first bago mangyari yun!

“Oh Trisha, Joshua, kainin niyo na yang nalulungkot na isaw. My God Josh masarap ang barbecue dun ha? Buti na lang at nakinig tayo kay Ms. Inday. Okay talaga dun sa grill shop na yun! Ano nga ulit name nung bilihan?”

“Dibale mommy, bukas tanong ko sa kaklase ko kung ano name ng grill shop nila. Swerte nga eh. Who would’ve thought na classmate ko pala ang nagma-manage dun? Hehe discounts na yun syempre!”

“Eh Josh, five lang pinabili ko, bakit may sobrang isa?” pasimpleng tanong ni ate habang kinuha na yung lonely na i-soh...este isaw. Haha. Syempre sinunggaban na niya, para wala nang makaagaw. Ganyan talaga si ate. Ang kanya, kanya lang; ang hindi kanya, kanya parin; at ang wala sa kanya, mapapasakanya. Deadly. Geeez.

“Ewan ko ba ate. Nagkamali lang siguro siya.”

“Mmmmmmm...nako...sana, lagi siyang magkamali. Ano pala pangalan niya?” Ninanamnam ni ate ang kadiring isaw.

“Ivan.”

Boom!

Nabilaukan si ate! Namutla pa! Haha, yan kasi katakawan. Tsk.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

“Ehem! Ehem! Ano ba yan! Urk...”

“Oh Ivan, anak, anong nangyari sayo?”

“Ewan ko ba ma. Urk...rah!”

“Sumabit na naman ba yung pechay? Nako talaga anak, di ka parin nagbabago. Hahaha”

“Ma naman! Ako na nga yung nabilaukan, ako pa ang tinawanan. Tampo nako sa inyo nyan,” biro ko kay mama. Ganyan kami magasaran. Palibhasa only child ako, tapos madalas pang wala si papa. Bestfriend na ang turing ko kay mama. Walang lihim-lihim, walang sikretong tinatago. Wala nga ba?

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

Shet. Why’s this guy so cute? Hindi ko talaga mapigilan. Damn feeling. I’m still attracted to girls. But why am I so attracted kay Ivan. That Coco Martin look-alike. Eh mas gwapo pa nga siya kay Coco eh! Asar... Kala ko pa man din, okay na. Badtrip.

Papatayin kaya ako ni daddy? Si mommy? Even ate Trisha, and kuya? Wah...

I hate this feeling.

Haaay...

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

Ano na lang kaya ang iisipin ni mama at papa pag nalaman nilang bading ang kaisa-isa nilang anak? Tangna, hindi naman ako bading eh. May girlfriend naman ako. Ano bang kulang? Tapos dadating pa sa eksena si Josh. Patay na! Gulo na nga ng isip ko, paguguluhin niyo pa Diyos ko! At nananadya pa kayo talaga ha? Sa dinami-dami ng pwede niyang maging kahawig eh si Dennis Trillo pa? Galing mo talaga Lord. Pramis. Kahanga-hanga. Tapos mas gwapo pa sa crush kong artista? Galing talaga!

Itutulog ko na nga lang ‘to. Baka sakaling mawala. Baka sakaling um-okay din ang lahat.

COMPOSING MESSAGE...

luv u hon.

ur my 1 n only girl.

muah.

SENDING MESSAGE...MESSAGE SENT.

Haaay...

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

“Mommy, ate Trish, mauna na ako! Late nako eh!” Geeez Josh. Nagpuyat ka na naman kasi kakaisip eh. Eh kung sinabi mo na sa kanila, eh di hindi ka na nahihirapan. Eto na naman ako. Kausapin at sisihin na naman daw ba ang sarili. Di naman kasi kasalanan maging bi eh!

“Ow! Pare nam...oh Josh. K-kaw pala...”

Shet. What a morning. Malelate na nga sa school, nakabangga pa ang crush mo. God!

“Hey, Ivan...sorry ha. Hindi kasi ako nakatingin sa dinadaanan. I’m really sorry. Lalim kasi ng iniisip ko.” sabay abot ng kamay para tulungan siyang makatayo.

“Wala yun tol. Haha kaw talaga, wag mong isipin yun, mahal ka rin nun.”

Damn. Napakagandang joke.

“Haha, asa naman ako bro. Tara, late na kaya tayo!” paglilihis ko sa napaka-awkward na sitwasyon ngayong pinaka-awkward kong umaga.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

“Very brave of you, Mr. Andres and Mr. Javier! I commend both of you for you sense of punctuality. Very exemplary!”

Lintek na prof ‘to ah. Aga-aga nambubuset! Haaay... Ikaw na nga mabangga ng crush mo, ikaw pa itong pepestehen ng prof. At least di ako nagiisa. Haha.

“And what are you smiling for, Mr. Andres? Can’t get enough of my sweet sarcasm? Very brave! That is what I expect all of you to exude! In this class, I—Mr. Michael Ardenbas—shall teach you the art of Debate!”

Parang may sayad ata si prof. Nakakatakot.

“Well then, let’s start! I shall randomly group the class into two. Inside this box are twenty-four folded papers. Each of you must get one folded paper from this box, afterwhich, we will determine the groupings. There should be twelve groups all in all. Pairing system shall be implemented via same-symbol principle. If you got a star, then the person who also got a star is your partner. So on and so forth! Begin!”

RANDOM EK EK...EK EK...DONE.

Ang kulet. Heart pa talaga ang symbol ko ha? Haha. Sino naman kaya ang nakakuha din ng heart?

“First Row! We have Ms. Asuncion with a star; Mr. Marquez with a leaf; Mr. Sandoval with a spade; Ms. Chua with a circle; Ms. Panganiban with a crescent; and Mr. Javier with a heart.”

Putek.

Heart pa talaga ha, Joshua...

Tadhana, ikaw ba yan?

Haaay...

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

Of all people, si Ivan pa...

This is so not real!

And heart pa talaga ang nabunot ko at nabunot niya? Geeez.

“Now class! Given that we already have a final set of groupings, let us proceed with the pairings and topic assignments. For pair number one, we have Ms. Asuncion and Ms. Davide versus Mr. Ramos and Ms. Kho; pair number two, Ms. Panganiban and Mr. Santos versus Ms. Martinez and Ms. Diaz; pair number three, we have Mr. Sandoval and Mr. Pabelonia versus Mr. Reyes and Ms. Vargas; pair number four, Mr. Marquez and Ms. Dela Cruz versus Mr. Gomez and Ms. Castro; pair number five, Ms. Chua and Ms. Boromeo versus Ms. Arebalos and Ms. Yco; and finally, we have Mr. Javier and Mr. Andres versus Mr. Domingo and Mr. Bradley as pair number six.”

Iba talaga ang dating sakin ng “Mr. Javier and Mr. Andres.” Bakit ba ako nagkakaganito?

“For the topics, pair number one – Should people have a religion?; pair number two – Should prostitution be legitimized?; pair number three – Can celibacy be a threat to a priest’s vocation?; pair number four – Does the current president deserve the country’s trust?; pair number five – Can death sentence be a plausible solution to mitigate plunder?; and pair number six – Should same-sex marriage be encouraged or even allowed in our country?”

God, are you crazy? Partner na nga kami ni Ivan, tapos yun pa ang topic na assigned samin? Grabe naman talaga!

“Conduct an extensive research on your topics class! You will know if your group is going for the affirmative or negative side on the day of the debate itself. Prepare for defending either side. By next Wednesday, our debate shall commence. Any questions?”

Halatang pressured ang class, pero mas pressured ako! I can’t believe na for real ang lahat ng nangyayari. Haaay...

Nasa ganon akong kalagayan nang biglang may tumapik sa balikat ko. Si Ivan pala. Great.

“Wuy tol...may problema ba? Dismissed na tayo! Ano pang pinagmumuni-munihan mo dyan? Siguro, ayaw mo akong partner noh? Hehehe,” sabay ngiti sa akin.

Ngayon ko lang napansin na killer smiler pala siya; pantay at maputi ang mga ngipin, mapula ang mga labi, may ilang dimples, at naniningkit ang mga mata. Waaah!

“Ay tol, walang ganyanan ha? Natutunaw ako. Sige ka, kahit straight ako eh baka patulan kita sa gwapo mong yan!” banat niya habang ngingisi-ngisi, ang mga mata lalong naningkit.

“Haha, nice one. Wag ka ngang magbiro ng ganyan Ivan. Tara, lunch na tayo oh past twelve na pala,” paglilihis ko. Nakakahiya. Siguro obvious talaga ako sa kanya. I can’t help it. Geeez.

LUNCH AT CAFETERIA...

Marami rin kaming napagkuwentuhan ni Ivan. Nalaman ko na only child pala siya. Parehas kami na ang tatay ay nasa malayo; ang kaibahan lang eh si daddy ay nasa abroad. Nalaman ko rin na mahilig siya sa gulay. Palibhasa raw eh staple na sa kanila ang barbecue at iba pang grilled food kaya nagsasawa na raw siya. Gulay na lang daw ang pantanggal niya ng umay sa karne. May natutuhan pa nga ako sa kanya eh. Pwede pala i-fry ang kalabasa. Lagyan lang daw ng salt, pepper, at soy sauce eh solve na. Cool.

Masarap siyang kasama, kwela, at street-smart. Nakakahawa ang ngiti niya. Kaasar. Lalo tuloy akong naguguluhan sa sarili.

“Wuy tol, sabi mo kukuwentohan mo ko tungkol sa pag-manage mo ng grill shop noon.” Hindi pala niya nakalimutan.

“Three years ago, nagbukas si daddy at kuya ng grill shop near our place sa Taguig. Opening palang eh nag-hit na agad ang shop. Best-seller pa nga namin ang chicken and pork barbecue, stuffed squid, at seven-spice grilled shrimp and seafood. Eventually, nag-expand ang shop at naging resto. Kaso, nung bago mag-one year yung business, kinailangan nang mag-abroad ni daddy at kuya. They accepted kasi the job offer sa kanila ng matagal na naming family friend. Yung friend kasi naming yun eh may contact sa higher-ups ng isang kilalang IT company. Kahit naman kasi well-off kami eh di hamak daw na mas malaki ang compensation na makukuha nila daddy at kuya dun sa company na yun kesa kung itutuloy nila ang work nila dito sa Pinas. Kaya ayun, di na sila nag-hesitate na tanggapin yung offer. Pinagpatuloy ko yung business kahit na ganon. Nakakahinayang kasi na magsara na lang sila basta dahil lang aalis sila. May ilang cooks and helpers na naman kami sa shop that time, so medyo naging madali na rin ang pag-manage. Pero kahit ganon, ako pa rin ang nag-prepare ng mga inihaw. Yung grilled food kasi ang talagang mabenta, so ginusto ko na sigurado yung consistency sa taste and preparation.”

“Ah. Kaya pala sanay ka sa pagiihaw.” Bakas pa rin ang pagkamangha sa mukha ni Ivan. Nakakatuwa siyang pagmasdan.

“Kaso, naisip ni mommy na lumipat muna kami sa Manila since balak nila ni daddy na ipagawa yung house. So kinausap ni mommy si Ms. Inday, ang matagal na niyang kaibigan since high school pa, para pansamantala muna kaming mag-rent sa kanya. Sayang nga eh at kinailangan mahinto ang pag-manage ko sa grill since hindi na magiging convenient para sakin ang ipagpatuloy pa iyon dahil mahihirapan ako sa studies ko pag nagkataon. Uncle ko muna ang namamahala habang wala kami sa Taguig.”

“I see. Pero ang galing noh? Small world. Magkalapit lang pala tayo sa isa’t isa, at magkaklase pa tayo. Hehe.”

“Hehe, oo nga eh. Akalain mo yun. Kahit nakaka-miss ang dati, solve na ako kasi andyan ka naman. Kala ko mag-isa lang ako eh. Haha.” What the hell did I say! Waaah.

“Drama mo tol! Hehehe. Don’t worry, di kita iiwan. Gusto mo sabay pa tayong umuwi and pumasok eh.” Ang sarap naman pakinggan. Ewan. Hehe.

“Talaga lang ha? Hehe. Sige ba. Seriously, thankful ako at nandyan ka. Loner kasi ako, and I don’t usually reach out sa iba. May pagka-introvert kasi ako. Di ako mahilig sa matao at party-party.”

“Wow. Parehas pala tayo eh. Haha. Di rin ako mahilig sa matao, at di rin ako ma-party. May mga kaibigan ako, pero di rin yung super close. Ewan ko ba. Yaan na nga natin yun. Hehe.”

Medyo natahimik kami. Awkward silence. Weird.

“May dumaan na anghel,” basag ko sa katahimikan.

“Saan? Wala naman eh! Ang alam ko lang eh kanina pa may anghel na nakaupo sa harapan ko,” sabay smile. Ano daw???

“Huh?”

“Wala! Sabi ko ampogi mo talaga. Hahaha!”

Shet! Di ko napigilang mamula. Anlakas naman ng trip niya!

“Ayiii! Nagba-blush siya oh!” pangaasar pa niya.

“Yeah right! Hehe.” Kaasar naman ‘tong si Ivan!

Nasa ganon kaming setup nang biglang may mag-ring na cellphone. Sa kanya pala.

“Hello? Hey hon. Musta ang one and only ko?”

Ouch. How sweet of him. Teka, why do I seem affected? Parang may kung anong namumuong bigat sa dibdib ko. Parang nagda-dry rin ang lalamunan ko. Argh! This is so awkward!

“Sige, sunduin kita maya. I love you,” sabay baba ng phone.

“Naks. Sweet naman bro. Hehe.” Bakas pa rin sa mukha niya ang saya at pananabik.

“Haha. Girlfriend ko kasi eh.”

“Nice pare. Lucky the girl.”

“Hehe. Mas swerte ako sa kanya.”

Ewan ko, pero sumikip ang dibdib ko sa binitiwan niyang mga salita. Lalo na sa “mas swerte.”

May kung anong kirot.

Ewan.

“Wuy...may nasabi ba ako? Bakit bigla kang nalungkot?” tanong ni Ivan.

Hindi ako makasagot. May nasabi talaga siya. Pero what’s wrong with that? Lucky the girl pala ha, oh yan tuloy Josh. Nakarinig ka na naman ng “mas swerte ako sa kanya” na linya. Brings back bittersweet memories. Very bittersweet...

7 MONTHS AGO...

“Ang sweet niyo naman!”

“Oo nga, nako baka langgamin na kayo niyan!”

“Ang swerte naman ni Josh, siya ang minahal mo.”

“Mas swerte ako sa kanya. Mahal na mahal ko si Josh,” sabay halik sa akin ng isang chinitong pagkagwapo-gwapo. Pansamantalang nawala ang mga mata niya nang maningkit ang mga ito habang pinanggigilan akong akbayan, yakapin, at halikan sa pisngi. Si Brendon. Ang unang lalakeng minahal ko nang lubos.

3 MONTHS AGO...

“Happy fourth monthsary, Mr. Joshua Romualdez Javier,” sabay abot sa akin ng bouquet of roses. The roses were as red as his lips. Nasabik akong halikan ang mga iyon.

“Happy fourth monthsary too, Mr. Brendon Steven Lee,” sabay abot ko sa kanya ng box of Swiss chocolates. Mas matamis pa siya sa mga iyon. Akmang hahalikan ko na siya nang harangan niya ang aking mga labi gamit ang kanyang hintuturo.

“Love, not so fast. Chill. I forgot to lock the door. Hehehe.”

“Binibitin mo ako kahit kelan ka talaga Mr. Lee.”

Pagkasarang-pagkasara ni Brendon ng door, niyakap ko siya mula sa likod. Napakasarap niyang yakapin. Kahit medyo bata pa kami, well-developed na ang aming mga pangangatawan. Mas maliit sa akin si Brendon. 5’9” lang siya. Pero ang build ng katawan niya ay mas malaki sa akin. Walang kataba-taba. Lean at muscular talaga. Sexy.

“Let’s eat these chocolates. Para may energy tayo. Hehehe,” ngingisi-ngisi siya habang magka-holding hands pa kami nang pumunta sa bed. Napakagrande. Sa isang luxury hotel kasi kami naka-book. Lingid sa kaalaman ng aming mga magulang na dito pala napunta ang hiningi naming additional allowance. Pasaway talaga kami. Haha.

“Sarap Josh. Alam mo talaga ang kahinaan ko.”

“Mas masarap ako diyan Brendon, hehehe.”

“I know. Wala yatang sinabi kahit Swiss chocolates laban sa ahm...lollipop ng love ko. Hahaha!”

“You are such a naughty chinito guy,” at pinaibabawan ko siya.

Nagtatawanan pa kami nung una. But not for long. Silence. And we gazed at each others eyes.

“I love your green, emerald eyes. Pero love, mas mahal kita sa mata mo. Mahal na mahal kita. Sabi ng mga friends ko na swerte ka daw sakin. Totoo yun, hahaha. Pero mas swerte ako sayo Joshua.”

“Brendon, di mo lang alam kung ano nararamdaman ko pag tumitingin ka sa aking mga mata. The blackness of your eyes...geeez, I can’t even find the words para i-describe yung nararamdaman ko. I love you so much, Brendon,” at hindi ko na napigilan ang paghalik sa love ko.

It began as a chaste and tender kiss. Nakakakoryente ang bawat dampian ng aming mga labi. It was a teasing feeling. Bawat dampi eh parang gusto ko siyang angkinin. Matagal din kaming nasa ganong setup. Nakapikit. Ninanamnam ang init at pagpipigil. Huminto siya.

“Josh, love, I’m yours. I love you.” Nangungusap ang mga mata niya. Naniningkit ngunit nananabik.

“I love you too, Brendon.” Hinalikan ko siyang muli. Ngayon ay mas nagaalab. Nagpaubaya siya. Marahan na naglaro ang aming mga dila, ang kanya’y pumasok sa aking bibig, at ang akin ay ganon din sa kanya. Nalasahan ko ang Swiss chocolates na pinagsaluhan namin kanina lang. Bumilis ang tibok ng aming mga puso. Naging mas mapusok ang aming halikan. May mga beses na sinipsip niya ang aking dila; ilang beses din akong parang kinapos ng hininga. Gumanti rin ako. Sinipsip ko ang dila niya, habang nakapatong ako sa kanya. Testamento ng aming pagmamahal at pagiinit ang aming mga nanginginig na katawan, at mga naninigas na pagkalalaki.

Kumalas kami pansamantala sa isa’t isa. Naghahabol sa paghinga. Di rin naming mapigilang ngumiti.

“Love, tonight we lose our virginity. Hahaha.”

“Yeah right! Sawa na din naman ako sa pagpipigil eh. You have no idea kung gano kahirap magtimpi ng pagnanasa, Brendon,” sabay bitiw ko ng ngiting alam ko eh ikababaliw niya.

“Wag naman ganyan, Josh. Kinakapos na nga sa paghinga yung tao, bibitiwan mo pa ng pamatay na ngiti. Pano yan kung mamatay ako nang hindi man lang kita natitikman. Sayang naman! Hahaha,” pilyo niyang banat. Kasabay ng paniningkit ng kaniyang mga mata ang pagdulas ng kanyang polo. Tumambad sa akin ang isang anghel na may naniningkit na mga mata at mapanuksong mga labi. Lalo akong naginit at tinigasan.

Hinubad ko na rin ang aking suot na polo. Tinignan ko ang mga mata ni Brendon. Nagaalab. At bumukol lalo ang kanyang harapan. Niyakap niya akong muli. Nakakapaso. Nakakakoryente. Iba ang pakiramdam ng may kayakap ka nang balat sa balat. Ito ang gabi na isinuko namin ang aming pagkainosente.

Halikan na mapusok ang muling namagitan sa amin. Shet! It was really burning hot in our room. Kahit pa todo ang aircon, nakakapaso ang pakiramdam. Sobrang nakakapaso pero masarap lasapin.

Hinagod namin ang bawat isa. Bawat halik, dumidiin ang mga hagod. Sa pagitan ng aming mga hita ay kanina pang namumuong pagnanasa. Pagnanasang mapakawalan sa saplot, mahawakan, matikman. Bumaba ang isang kamay ni Brendon sa aking harapan. Parang pansamantalang nawalan ng heartbeat ang puso ko. Nakakakiliti. Masarap. Mapanukso ang malambot ngunit madiing kamay. Nanghihina ako.

Kumalas siya sa paghalik. Binaba ang mga kamay upang alisin ang belt ko. Tinapon niya sa sahig yun. Sumunod din agad sa sahig ang aking jeans. Nakalabas na sa brief ko ang kanina pang matigas kong ari. Lumunok siya ng malalim. Hindi ko inaasahan ang sumunod niyang ginawa.

Hinalikan niya ang aking ulo sa baba. Napasinghap ako sa isang sensasyon na ngayon ko lang naranasan. Kung gaano kanakakakoryente ang mga labi niya nung dumampi ang mga ito sa aking labi, doble o triple pa ang naranasan kong kiliti at koryente nang idinampi niya ang mga labi niya sa ulo ng aking pagkalalaki.

“Bren...don.”

Inalalayan niya akong alisin ang aking brief. Ngayon, tumambad sa kanyang mata ang kabuuan ng aking pagkalalaki, ang kabuuan ng aking katawan.

“Josh, love, you’re mine.” Napaka-sweet ni Brendon. Isang pagangking punong-puno ng pagmamahal at pananabik.

“I’m all your Brendon.” At idinampi ko ang kanang kamay ko sa kanyang galit na galit na harapan. Napasinghap rin siya parang ako kanina. Parehas kaming walang muwang sa kamunduhan.

Tinulungan ko siyang alisin ang kanyang belt at jeans. Ginantihan ko rin siya. Hinalikan ko rin ang ulo ng ari niya na nakasiwang na sa kanyang brief. Napaungol siya. Shet. Lalong naghumindig ang ari ko nang marinig ko ang kanyang ungol. Napaka-husky. Bruskong-brusko. Lalakeng-lalake. Malalim. Sexy.

Inalis na niya ang kanyang brief. Tumambad sakin ang kabuuan ng love ko. Mas malaki kaysa sa akin. Napalunok ako. Niyakap niya ako.

Ngayon, balat na lang ang pagitan naming dalawa. Sabik na sabik kami sa isa’t isa. Naghalikan kami muli. Mas mapusok, mas mainit. Gumapang ang kamay niya sa aking puwet. Napakainit ng kanyang palad. Malambot, madiin, maiinit. Inihiga niya ako.

Hinalikan niya akong muli sa labi, pababa hanggang sa aking dibdib. Napaungol ako ng sipsipin niya ang nipple ko. Sinabayan pa niya ng paghawak sa ari ko. Bawat paglalaro ng kaniyang dila ay siya rin namang pagtaas-baba ng kamay niya sa aking katigasan. Napakasarap. Nakakapangdeliryo. Pinagpatuloy niya iyon, hanggang bumaba ang kanyang halik sa aking pusod. Nilaro ng kanyang mga labi at dila ang linya ng buhok sa aking pusod. Nakakakiliti. Napakasarap.

“Ahhh...Bren...don...aaahhh.”

Ibinaba niya ang paghalik. Tumigil siya.

“Hindi ko inisip na ganito na kita kamahal, na kaya ko palang gawin ang mga bagay-bagay ng walang pagaalinlangan. Love, mahal na mahal kita. Joshua, I offer you myself.” At muli niyang hinalikan ang ulo ng ari ko. Napaungol akong muli. At napasigaw ng nang isubo niya ang akin pagkalalaki, ang ulo, pababa.

“Shet! Ahhh...ahhh! Bren...don...aaaahhh!” Nakakabaliw. Wala akong mahanap na salita para ipaliwanag ang nararamdaman. Napakasarap.

Tsup...tsup...tsup... Dinig na dinig ko ang pagdulas ng ari ko sa bibig ni Brendon. Punong-puno ng pagmamahal. Punong-puno ng pagpapaubaya. Napakasarap.

Nang maramdaman kong malapit na akong labasan, ipinaalam ko iyon sa kanya.

“Brendon...ahhh...malapit na ko...iluwa mo na, ayokong magpalabas sa iyong bibig. Ayokong mabastos kita.”

Iniluwa niya ang aking ari na basang basa na sa naghalong precum ko at laway niya. Tinignan niya ako, ang mga mata niya, naniningkit.

“Napakagalang naman ng love ko. Joshua, love, salamat. Pero mahal na mahal na mahal kita eh,” sabay bitiw ng napakaganda ngunit pilyong ngiti.

Sinubo niyang muli ang katigasan ko. Napaungol na naman ako. Binilisan niya ang pagromansa sa akin. Tsup...tsup...tsup...pabilis ng pabilis. Naramdaman kong lalabasan na ako.

“Brendon! Mahal na mahal kita...aaaaaaaaahhh!!!” Sinagad niya sa lalamunan niya ang pagkakasubo niya. Naramdaman kong umagos palabas ang aking katas. Marami. Mainit. Malapot. Sinaid niya ako, kahit halatang naduduwal na siya, mapaligaya lang ako. Di niya ininda ang sarili. Naramdaman kong lumambot nang muli ang aking pagkalalaki.

Sinipsip niya itong muling, at iniluwa na niya. Tumayo siya. Bakas ang pagod sa kanyang mukha, ang hirap at sakit sa lalamunan niya ay pinatotohanan ng mga butil ng luha sa kanyang mga mata. Tumayo na rin ako. Niyakap ko siya. Hinalikan. Nalasahan ko ang aking sarili. Wala akong pakialam. Napakasarap. Niyakap ko siya ng mas mahigpit. Ako naman ang magpapaligaya sa kanya.

Ihiniga ko siya. Ginawa ko rin sa kanya ang mga ginawa niya sa akin. Halong saya at sarap ang namutawi sa kanyang mukha. Napakasarap niyang pagmasdan. Alam kong hindi ko kakayaning isubo ng buo ang kaniyang katigasan. Over 7.5” yata yun. Hindi makatotohanan, pero sadyang pinagpala at sexy si Brendon eh. Nonetheless, I sucked him. Every blow, pinadama ko sa kanya kung gaano siya kaimportante. Napuno ng ungol niya ang aming kwarto. Napakasarap pakinggan. Hindi ko na inisip ang mga sinasabi ng iba. Eh ano kung sumubo ako ng ari ng lalaki? Eh mahal ko siya eh. Nang gabing yun, hindi na mahalaga sa akin ang pride. Siya nga eh nagawa niyang ibaba ang kaniyang sarili, mapaligaya lang ako. I wanted him to feel kung gaano ko siya kamahal, kahit pareho pa kaming lalaki na pawang hinahanap ang mga sarili.

“Jo...osh...ahhh...it feels...soooo...good...aaaaaahhhhh.”

Tinignan ko siya. Mala-anghel ang mukha niya. Sarap na sarap. Tinigasan akong muli.

Sinubo ko siya ulit. Tsup...tsup...tsup...tsup...tsup...sinabayan na ng kanyang bewang ang pagpapaligaya ko sa kanya. Naduduwal na ako. Pero tiniis ko lang. Bigla siyang kumalas. Naguluhan ako...

“Love, ayokong nasasaktan kita. Tama na ito. Ok na ako. Salsalin ko na lang, ayokong nahihirapan ka eh,” pagsusumamo niya. Napakabait niya talaga. Ngunit gusto kong isuko ang sarili ko sa kanya nang buong-buo.

“Brendon, pasukin moko,” ang aking mga mata itinuon ko sa kanya. Alam ko mas masakit ang hinihingi ko. Mas mahirap ang gusto kong ibigay. Pero yun ang tanging naiisip ko nang mga panahong yun. I’m all his naman eh.

“Josh, lalong mas masakit at mahirap yun! Ano ka ba?! Ayaw nga kitang masak...” Hindi ko na siya hinayaan magsalita. Pinahiga ko siya. Dumura ako sa kamay ko at ipinahid iyon sa butas ko. I bent over him, dinilaan muli ang kanyang ari, nilawayan. Tumayo ako nang ang dalawang paa ay nasa magkabila niyang gilid, ang kanyang katigasan sa tapat ng aking puwet.

“You can have me Brendon. I’m all yours, love.”

At dahan-dahan akong pumaupo sa kanyang katigasan. Naramdaman ko ang ulo ng kanyang ari. Eto na. Ibibigay ko na ang lahat. Diniinan ko ang upo. Masakit. Parang may napupunit.

“Josh, dahan-dahan lang.”

Umangat ako sa kanyang katigasan. Mahapdi. Dumura ako muli sa isa kong kamay at ipinahid sa aking butas. Dumura din si Brendon sa kanyang kamay at ipinahid yun sa ari niya. Sinubukan ko ulit siyang upuan. Masakit, pero eventually, naipasok ko rin sa aking butas ang kabuuan niya. Magkahalong hapdi at sarap and nadama ko.

“I love you.”

“I love you too.”

At umindayog na ang aking katawan sa kanyang pagkalalaki. Taas-baba...taas-baba... Pinapawi ng ngiti sa mukha niya ang hapdi ng pagniniig namin. Nagtagal din kami sa ganong setup.

“Josh, mapapagod ka niyan,” sabi niya at nagbitiw ng napakagandang ngiti. Bigla niya akong pinatigil. Dahan-dahan niya akong inalalayan, ang kaniyang ari ay nahugot sa paghihiwalay ng aming katawan. Inihiga niya ako. Hinalikan, at napakalambing na inangkin.

Dumura siya sa kanyang kamay, pinadulas ang kanyang katigasan. Itinaas niya ang mga binti ko at ipinatong sa kanyang balikat. Dahan-dahan niya akong pinasok. Anlaki kasi ni Brendon ko. Hahaha. Mangiyak-ngiyak na naman ako sa hapdi. Pero solve na talaga ako makita ko lang siyang nasasarapan, naliligayahan. Sinabayan ko ng pagsasalsal ang pagbayo niya sa akin. Sa pagiisa ng katawan namin, naramdaman namin ang sarap ng pagmamahalan.

“Josh, malapit nako. Sabay tayo.” At nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang katigasan ko. Ang galing niya talaga mangromansa. Sinalsal niya ako habang umiindayog ang katawan namin. Bumilis siya nang bumilis sa pagkadyot at pagsalsal sa akin.”

“Josh ayan na...ahhh...aaaaaaaahhhhhh!!!”

“Aaaaaaahhhhhh!!!”

At sabay namin narating ang langit.

“Mahal na mahal kita, Mr. Joshua Romualdez Javier.”

“Mahal na mahal din kita, Mr. Brendon Steven Lee.”

1 MONTH AGO...

“Tangina! Shet, Brendon!” Napakasakit.

“This will never work, Josh. I’m sorry.”

“This will never work? Fuck, Brendon! Fuck! Tangina. Our relationship has been working well. Bakit kailangan natin itapon nang basta-basta ang lahat? TELL ME!!!”

“Wala naman sayo ang problema Josh eh. Nasakin. May mahal na akong iba. Sorry...” Sabay iwan sa akin. Nasa lapag ang isang kahon ng mga ala-ala naming dalawa. Sinauli niya ang lahat ng materyal na bagay na aming pinagpalitan bilang testamento ng aming pagmamahalan. But damn. Hindi na maibabalik ang lahat.

“Mas swerte ako sa kanya,” muli kong inulit ang mga salitang binitawan niya noon. Hindi ko na napigilang umiyak.

Magisa na naman ako.

PRESENT TIME...

“Tol...tol...”

Umiiyak na pala ako.

Nagulat ako nang tuyuin ni Ivan ang aking mga luha. Pinahid niya ang mga ito gamit ang kanyang malambot at maputing kamay. Kanina pa pala dumadaloy ang mga luha ko.

“Sorry kung may nasabi man akong masama...wag ka namang umiyak. Nasasaktan ako, Josh. Nasasaktan ako pag nakikita kitang umiiyak.”

Lalo akong naiyak dahil sa mga sinabi niya.

Hindi naman kasi ganon kabilis mag-move on eh. Basta may magpakita sayo ng care, hindi mo maiiwasan na maalala ang mga taong nagpakita rin sayo ng ganon. Masarap ang feeling ng may nagpapakita ng care at concern sayo, pero minsan—kahit gano pa ka-well-meaning ang gesture—binabalik lang nito ang mga ala-alang nakakapanghinayang.

“Tahan na tol. Sige ka, andami pa namang chicks na nakatingin sayo oh,” biro ni Ivan. Nginitian niya ako. Isang ngiting nakakapagpagaan ng feeling.

“Hehe, eh ano naman? Kahit naman luhaan ako, gwapo pa rin! Hahaha.” Napangiti na rin ako.

“Oo na. Ikaw na ang gwapo! Hindi ako aangal,” sabay bato sa mukha ko ng panyo.

“Para san?”

“Ano ka ba? Wag mong sayangin ang kagwapuhan mo. Magpunas ka kaya ng luha...at ang sipon mo oh, tutulo na. Hahaha.”

“Wag na meron naman ak...” Teka. Ang panyo ko. Nawalan na naman ba ako ng panyo? Damn.

“Oo, meron kang luha at sipon kaya gamitin mo na yan. Hehehe.”

“Naman bro nakakahiya. Pero di nako makakatanggi. Pasensya ka na ha. Laban ko na lang at ibalik ko rin bukas.”

“Kahit wag na, Josh. Sayo na yan,” sabay killer smile.

Gumaan na ang pakiramdam ko. Sobra.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

“Hi hon. Kanina ka pa ba?” Niyakap ako ni Leah. Namiss ko siya, grabe!

“Hindi, okay lang hon. I missed you so much, Ivan.”

“I missed you so much too hon, my one and only.” Hindi ko na napigilang halikan siya. Sobra akong nasabik.

“Ang sweet talaga ng hon ko.”

“Hehehe. Sobra kitang na-miss, alam mo ba yon”

“Haha. Sorry. Dibale, tapos na naman ang review namin. Dahil na-miss mo ako dahil mas na-miss kita, date tayo!” Yumakap muli sakin si Leah. Sarap talaga sa pakiramdam ng may nagmamahal sayo.

Tandang-tanda ko pa kung paano kami nagkakilala ni Leah...

2 YEARS AND 3 MONTHS AGO...

“Pabiling isaw,” wika ng isang mestisa. Ang ganda niya. Sobra. Napakaputi, at kaakit-akit ang mga mata. Kulay green kasi eh. Di pangkaraniwan. Ang mukha, walang ka pekas-pekas. Napakakinis.

Ngumiti siya. Ang ganda niya talaga. Ang hubog ng katawan niya, wala akong masabi. Panaginip.

“Hey. I said pabiling isaw.”

Natauhan din ako.

“Ahm, miss ilan?”

“Five. Pakitustado ha?” sabay bitaw ng napakatamis na ngiti. Para siyang anghel. Napakaganda niya talaga.

IHAW...PAYPAY...IHAW...PAYPAY...AYOS.

“Miss, heto na yung order at sukli mo.”

“Yehey! Thanks cutie,” sabay pisil sa pisngi ko. Panaginip na naman.

Sana, wag na akong magising.

2 YEARS AGO...

“Hindi ka ba magsasawa sa isaw, Trisha?”

“Hinding-hindi! Lalo basta isaw mo dear,” sabay pisil sa pingi ko. Lagi na lang. Sana iba naman ang pisilin. Hehehe.

“Oh Ivan, ano na naman yang iniisip mo? Ikaw talaga ha! Maginoo...pero bastos! Hahaha.”

“Oy Trisha wala akong sinasabi ha. Mahilig ka talaga! Babaeng mahilig! Babaeng mahilig! Hehehe.”

“Kapal ng mukha! Hahaha.”

Sana, hindi talaga panaginip ang lahat.

A YEAR AND 9 MONTHS AGO...

“Oo.”

“Talaga?”

“Oo nga.”

“Talagang-talaga?”

“Talagang-talagang oo nga!”

“Seryoso?”

“Ay nako, magihaw ka na lang nga ng isaw! Baka magbago pa isip ko sige ka!”

“WOOOOOOOH!!! WOOOOOOOH!!! WOOOOOOOH!!!”

“Ano ba Ivan! Ang ingay mo grabe ka!”

“MGA KABABAYAN!!! KAMI NA!!! KAMI NA!!! KAMI NA NG MAHAL KONG SI TRISHA!!! WOOOOOOOH!!!”

Totoo ba talaga ‘to?

9 MONTHS AGO...

“Trisha dear, happy anniversary! Mahal na mahal kita! Mahal na mahal!”

“I love you too dear! Ivan, I’ll always love you. Mahal na mahal kita.”

“Sigurado kang gusto mong gawin ‘to?”

“Oo naman, dear.”

“Talaga?”

“Oo nga! Ang kulit!”

“Hehe. Sige na nga. Sabi ko na nga ba eh. Gusto mong matikman isaw ko.”

“Bastos!” sabay pisil sa aking natutulog na junior.

“Tara na nga. Ihaw na tayo.”

Ayoko nang magising.

3 MONTHS AGO...

“Ivan...”

“Trisha...”

“Buntis ako...”

“Pananagutan kita. Magpapakasal tayo.”

“Hindi ikaw ang ama...I’m sorry. I’m breaking up with you. I’m really sorry...”

Isang halik ang gumising sakin. Tapos na ang panaginip. Magisa na naman ako.

One Year, Six Months by Yellowcard [♫]

Sew this up with threads of reason and regret

So I will not forget. I will not forget

How this felt one year six months ago

I know I cannot forget. I cannot forget

I'm falling into memories of you and things we used to do

Follow me there

A beautiful somewhere

A place that I can share with you

I can tell that you don't know me anymore

It's easy to forget, sometimes we just forget

And being on this road is anything but sure

Maybe we'll forget, I hope we don't forget

I'm falling into memories of you,and things we used to do

Follow me there

A beautiful somewhere

A place that I can share with you

So many nights, legs tangled tight

Wrap me up in a dream with you

Close off these eyes, try not to cry

All that I've got to pull me through is memories of you

Memories of you

Memories of you

Memories of you

I'm falling into memories of you and things we used to do

Follow me there

A beautiful somewhere

A place that we can share

Falling into memories of you and things we used to do.

“...and things...we used to...do...” Ang sakit-sakit. Sobra. Trisha...

2 MONTHS AGO...

Concentrate, Ivan. Kaya mo yan.

Hinga ng malalim. Yan!

“Pucha. Malas. Ano ba yan!” Kaasar. Hindi pa nahulog yung teddy bear. Buset. Benteng tokens na yung lagay na yun ha. Ang malas ko talaga. Naknam...

“Sayo na lang oh.”

“Ah eh...hindi na miss. Nakakahiya.”

“Kanina mo pa gustong makuha yon diba. Konti lang naman ang diperensiya nito kumpara don. Imbes na blue ang ribbon niya, red.”

“Pero bakit ako ang naisipan mong pagbigyan niyan?”

“Andami mo pang tanong! Libre mo na lang ako ng isaw minsan. Hehe.”

Hehe. Napakatamis na tawa. At kilala ko pala siya?

A MONTH AGO...

“Hon...mami-miss ko ‘to.”

“Leah naman eh...”

“Hayaan mo, babawi ako sayo pagtapos ng review namin.”

“Sabi mo yan ha.”

“Oo. Basta, pag nami-miss mo ako, tignan mo lang yung teddy bear na bigay ko sayo.”

“Ngayon pa lang nga eh nami-miss na kita.”

“Mami-miss ko talaga ang isaw niyo ni tita. Pero mas mami-miss kita, hon. I love you Ivan.”

“I love you too Leah. Wag mo kong iiwan ha?”

“Promise. Hinding-hindi kita iiwan Ivan.”

“Mami-miss talaga kita.”

PRESENT TIME...

Ambilis talaga ng panahon. Dati si Trisha. Ngayon si Leah. May Joshua pa. Lintek. Ano ba ‘tong iniisip ko!

Nasa ganon akong pagmumuni-muni nang mapansin kong may kayakap pala ako. Si Leah.

“Hon, mas miss mo pala ako eh. Di mo lang sinasabi. Hehehe.” Napakaganda talaga ng ngiti at mata ni Leah. At maganda talaga siya. Mabait pa, at sexy hehehe. Swerte ko talaga sa kanya!

“Ah...eh...oo nga eh. Hehe. Hindi kita na-miss. Miss na miss na miss na miss na miss na miss na miss lang naman kita hon ko.”

“Ang sweet talaga ng hon ko. Sa sobrang sweet nga niya eh siya na daw pala ang manlilibre hindi na ako. Haha.”

“Oo ba!”

“Sira, diba sabi ko sayo babawi ako?”

“Nakabawi ka na.”

At sabay kaming tumawa.

* * * * * * *

Nakakapagod. Pero masaya ang araw na ‘to.

Iba talaga ang pagmamahal sa crush. Kahit parehas silang nawawala, mas matagal pa rin mawala ang pagmamahal.

Antok na ko. Bukas, panibagong araw na naman.

COMPOSING MESSAGE...

nyt hon. muah.

luv u luv u luv u!

slmat sa date ah.

pero mas slmat sa pgdting mo sa lyf ko.

muah.

SENDING MESSAGE...MESSAGE SENT.

Maya-maya lang, nag-reply na ang pinakamamahal ko.

love u too hon ko.

i’m really happy coz you came into my life.

kala ko, klangan ko pa bmili ng mdmeng isaw para lng mpansin mo ako.

hehe.

mwahugsss ü

Sarap talaga.

Masarap talaga magmahal.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

“Bro, nakapag-research ka na?”

“Nako tol hindi pa. Hehehe.” Parehas pa pala kami ni Ivan. Hehe. Pasaway.

“Sa Wednesday na yata tayo sasabak ah. Mahirap ba debate dito?”

“Di naman tol. American Parliamentary ang format.”

“Ah I see. Nasanay kasi ako sa British Parliamentary.”

“Dibale, mas madali naman ang AP. Dalawa lang kasi for both sides unlike ng BP.”

“Sabagay, less members, more chances na maging coherent ang arguments.”

“Tama. Isa pa, ikaw naman ka-partner ko kaya, swak na swak tayo. Hehehe,” sabay akbay sakin si Ivan. Shet. Nanti-trip na naman siya. Waaah.

“Ganon? Bakit naman?” Hehe syempre lubus-lubusin na tutal nanti-trip ang mokong.

“Parang pagiihaw lang yan. Marunong akong magihaw. Marunong ka din magihaw. Eh di iihawin natin sila. Hehehe,” sabay killer smile na naman. Geeez.

“Ahhh...ganon pala yon.”

“Oo, kaya tara mag-research na tayo.”

At naglakad na nga kami papuntang library...ng magkaakbay? Oh no. Hehe.

RESEARCH AT LIBRARY...

“Tol ikaw, ayos lang sayo makakita ng dalawang cute na babae na magka-holding hands?”

Expected ko na kung ano-ano ang mapapagusapan namin ni Ivan lalo na at hanep ang topic na napunta samin.

“Oo naman. Cute nga eh hehehe.”

“Eh kung magka-kiss?”

“Hot.”

“Eh kung dalawang guy na magka-holding hands?” Sapul.

“Ah...ayos lang. Weird, pero ayos lang.”

“Talaga?”

“Yeah, I guess.”

Hindi ko ine-expect ang sumunod niyang ginawa.

Kinuha niya ang kamay ko. Hindi pa nakuntento, sinadya pang i-interlock ang mga daliri niya sa daliri ko. Nakakapaso. Nakakakoryente. Shet!

“Ang weird noh Josh?”

“Oo, kaya bitawan mo na ako tol hahaha.” It’s not that awkward ang ganon, dahil walang binatbat ang holding hands sa listahan ng mga nagawa ko with Brendon. The thing is, parang hindi ko matagalan pag si Ivan ang nakahawak sa kamay ko.

“Iba pala ang pakiramdam kapag kamay ng lalake ang hawak mo. Nasanay kasi ako sa kamay ng GF ko. Maliit. Sobrang lambot. Makinis. Pero yung sayo, kahit malambot at makinis, may kakaiba. Ewan.” Seryoso siyang nakatingin sa akin.

“Ah eh, nakakahiya bro. Pasmado ako hehe,” sabay kalas sa pagkakahawak niya. Hindi ko talaga matagalan. Ewan ko kung bakit. Masarap, pero parang mali. Ewan. Di naman talaga ako pasmado, pero pinawisan ata kamay ko. Nakakapaso kasi ang kamay ni Josh. May kung anong init.

“Sus, madalas ka siguro mag-ano! Hahaha!”

“Gago hinde ah. Baka ikaw Ivan! Haha!” He’s so unpredictable. At one point seyoso siya, bigla-biglang kukulet.

“Hehe ayos lang yan tol. Hindi ka nagiisa. Madalas din naman akong magano eh...magihaw. Hahaha!”

“Sira ka talaga Ivan. Baliw!”

“Eh ayos lang ba sayo makakita ng dalawang guys na naghahalikan?”

Hindi ko mapigilang maalala ang kahapon. Memories of Brendon and I kissing. Di ko namalayan na nalungkot na naman ako. Si Ivan pa yata ang nakapansin.”

“Hehe hindi yata ayos sayo yon. Sakin din hindi ayos eh. Pero pano kaya natin pagtatanggol yung ganon?”

Magaling siya makiramdam. Pero ewan ko kung bakit iba yung dating sa akin ng “Sakin din hindi ayos eh” na sagot niya. Parang nakakapanghinayang. Para akong sira.

Pinagpatuloy namin ang pagri-research about same-sex marriage. Kailangan handa kami sa debate. Naghanap kami ng mga articles na susuporta at bubutas sa ideyang yon. Hindi namin alam kung for or against ang aming magiging position. Bahala na.

PUBLIC SPEAKING CLASS...

“Class, we’ll have our first speech activity sa Tuesday. Gusto ko, pumili kayo ng topic na gagawan niyo ng 5-minute speech plan. Choose a topic na comfortable kayong pagusapan. Unstructured format muna ang gagamitin natin, so you can use either English or Filipino as your medium. Any questions?”

Mukhang klaro ang pagpapaliwanag ni Ms. Suzie.

“Okay, since there seem to be no questions, I’ll dismiss the class now.”

At nagkagulo ang klase. Early dismissal ba naman eh. Sweet. Hehehe.

“Hay sa wakas, uwian na.”

“Oo nga eh.”

“San ka na nyan tol?”

“Uwi na siguro. Ikaw?”

“Palipas muna ng oras. Sunduin ko pa si Leah mamaya.”

“Ah. Okay. Sige.”

“May gagawin ka ba?” tanong sakin ni Ivan.

“Ha? Ano ibig mong sabihin?”

“May gagawin ka ba, kaya kailangan mo nang umuwi?”

“Ah wala naman.”

“Tara, samahan mo muna ako.”

“San tayo pupunta?”

“Sa mall.”

“Ano naman gagawin natin dun bro?”

“Secret. Hehehe. Basta, samahan mo ako, please?”

“Sige na nga.”

Lumabas na kami ng school. Walking distance lang naman yung mall na tinutukoy niya. Mabuti na rin yon kaysa umuwi ako at magpaka-senti. Pero may nakita ako. Isang bagay na matagal ko nang gustong matikman. Who would’ve thought na merong fried chicken skins malapit sa school? Hehehe. Yes!

“Bro, saglit lang ha. May bibilin lang ako.”

“Ano naman yon Josh?”

“Secret. Diyan ka muna ha. Wait lang.” At tumakbo nako sa may kanto.

“Manong, pabili po ng dalawang order.”

“Heto hijo,” sabay abot sa akin ng tindero. Nagbayad ako at dali-daling binalikan si Ivan.

“Yehey chicken skins!” sabay alok ko kay Ivan nung isang order.

“Wow. Thank you. Hehe mahilig ako dito!” sabay killer smile ulit. Cute niya talaga.

“Weh.”

“Oo nga tol,” sabay kuha ng isang piraso at parang nag-model ng kumakain ng masarap na pagkain. Nakakatuwa siyang pagmasdan.

“Haha. Ayos ah. Parehas pala tayong mahilig sa chicks—chicken skins.” Chicks pala ha Josh. Siguraduhin mo lang. Mamaya birds pala hindi chicks. Ewan. Hehe.

“Kaya tayo magkaibigan eh. Hehehe,” sabay akbay na naman si Ivan. Masarap sa feeling. Iba rin kasi ang may ka-close. Sana nga lang eh mapigilan kong hindi mahulog ang loob sa kanya.

Magkaakbay kaming naglakad patungo sa mall. By the time na nandun na kami sa entrance, ubos na ang snack namin. Sarap talaga. Na-miss ko kumain nang ganon. Pero mas na-miss ko ang may kasama.

Hindi ko pa rin alam kung san kami pupunta. Akyat lang kami nang akyat sa escalator. Parang alam ko na kung saan kami pupunta.

“Josh, samahan mo muna ako. Gusto ko kumuha ng stuffed toy hehehe.”

“Nye. Anlaki-laki mo na ah. Haha.”

“Eh kasi naman eh! Matagal na kaya akong di naglalaro dito. Lagpas dalawang buwan na!”

“Oh, eh dati ba how often?”

“Every week!”

“Geeez Ivan. Adik ka! Hehehe.”

Nakakatuwa. Mahilig pala siya sa stuffed toys. Ngayon lang ako naka-encounter ng ganitong tao. Adik. Hehe.

* * * * * * *

“Ano ba yan! Naka trentang tokens na ko, di ko pa rin makuha.”

“Haha. Malas mo naman bro!” Ansarap niyang asarin. Hehehe. Pero seryoso pa rin ang mukha niya. Annoyed and irritated. Para siyang batang hindi makuha ang gusto. Sabagay. Maganda kasi yung hitsura nung teddy bear na inaasinta niya. Parang napaka-fine ng pagkatahi. Siguro para sa GF niya.

“Swerte naman ni Leah, ang sweet mo sa kanya.” Ewan ko ba kung bakit ko nasabi yon. Patay.

Hindi niya ako pinansin. Buti na lang. Focused na focused siya sa pagkuha nung teddy bear. Hanggang sa bumakat sa mukha niya ang ngiting pagkatamis-tamis.

“YEHEY!!! WOOOH!!! WOOOOOOOH!!!” Tuwang-tuwa ang mokong. Parang nanalo sa lottery. Hehe. Mas lumitaw tuloy ang pagka-gwapo niya. Waaah.

“Oh yan bro masaya ka na ha.”

“Oo naman! May pagbibigyan kasi ako nito na special na tao.”

“Naks. Swerte naman niya.” May halong kirot na naman akong nadama. Ewan ko kung dahil sa sinabi niya or dahil sa sinabi ko. Bakit na naman ba ako nagkakaganito. Geeez.

“Tara, meryenda muna tayo!” pagyaya niya sa akin para kumain.

Napagkasunduan naming sa McDo na lang kumain.

MERIENDA AT MCDONALDS...

“Ano order mo tol?” tanong sa akin ni Ivan.

“Large fries na lang and caramel sundae.”

“Hmph. Gaya-gaya hehe.”

“Sorry malay ko ba. Haha. Eto oh,” sabay abot sa kanya ng pera. Pero umiling siya.

“My treat tol. Nanalo ako ng teddy bear eh hehehe.”

“Haha. Sana lagi kang manalo para nanlilibre ka,” kantsaw ko sa kanya.

Masaya ang hapon ko. Bukod sa nakakain ako ng chicken skins ngayon, eh nakapag-large fries and caramel sundae pa ako. Babaw ng kaligayahan noh? Hehe. Siyempre. Minsan lang ‘to. Ikaw ba naman ay sumunod sa strict na diet plan eh. Cheat-time ko na lang today hehe.

Pero siyempre, masaya talaga ako dahil magkasama kami ni Ivan. Hindi ko alam kung bakit palagay na palagay ang loob ko sa kanya.

“Alam mo Josh.”

“Hindi pa. Hehehe.”

“Pasaway ka. Haha. Alam mo, masaya ako,” sabay subo ng sundae. Lagpas-lagpas pa sa bibig niya yung caramel. Nakakatawa. Hinugot ko phone ko sabay kinunan ko siya ng picture. Haha.

“Oy may bayad pag kinukuhaan ako ng picture!” asar sa akin ni Ivan.

“Hehe, ang mahal naman ng panakot ko sa daga,” balik kantsaw ko sa kanya.

“Panakot pala sa daga ha! Teka hindi mo na ako pinatapos sa sasabihin ko eh!” Pagsaway niya sakin.

“Ano ba kasi yon?”

“Alam mo Josh, masaya ako at andyan ka. Diba nga sabi ko sayo eh loner ako. I mean hindi ako mahilig makisalamuha sa iba. Pero sayo, ang gaan ng loob ko.” Nagbitiw na naman siya ng napakagandang ngiti. Ramdam ko ang sincerity ng mga sinasabi niya. Hindi ko tuloy napigilang ngumiti pabalik.

“Bro, masaya din nga ako eh at nagkakilala tayo. I mean, really, ansaya mo kasama. Palagay ang loob ko sayo.”

“Ang sarap mo ding kasama tol. Enjoy ako. Di ka yung kagaya ng iba na gimikero o kaya ay parang wala lang. May sense kang kausap.”

“Naks. So wala palang sense yung iba mong nakausap. Hahaha.”

“Hindi naman sa ganon. Sabihin na lang natin na para silang sundae. Yun nga lang, plain lang. Eh ikaw kasi, para kang caramel sundae. Hindi ako magsasawang kausapin ka. Ayiii...” sabay ngisi niya. Sarap pakinggan ng mga sinabi niya. Ewan. Kung nakikita ko lang ang sarili ko sa salamin, malamang ampula ko na. Hehehe.

“Bolero. Hahaha. Eto sayo!” sabay pasak ng french fries sa bibig niya.

Gumanti ang loko. Pahiran ba naman ako ng sundae sa ilong.

At ganon na nga ang naging setup namin. Kawawang fries at sundae. Hehe. Gamitin daw bang weapons.

Ewan ko ba pero ang saya ko talaga ngayon. Enjoy ako sa kulitan at asaran namin. Di ko na napansin ang oras. Gabi na pala.

* * * * * * *

“Grabe Josh, salamat ha at sinamahan mo ako. Nag-enjoy talaga ako!” plus killer smile.

“Ako rin Ivan. Saya ng araw na ‘to!”

“Pano, susunduin ko na si Leah ha?”

“Ingat kayo.”

“Text-text na lang tol.”

“Text-text ka dyan! Hindi mo nga alam ang number ko eh hahaha.”

“Kaya nga kukunin na eh.”

At kinuha na niya ang number ko. Kinuha ko na rin ang kanya.

“Sige bro, mauna na ako ha.”

“Josh, sandali lang.”

Nilapitan niya ako, ang mga kamay niya parang may itinatago.

“Ahm, pikit ka.”

Pumikit ako, nagtataka. Ano na naman ba ang trip ni mokong?

Nagulat ako nang may lumapat sa aking bibig.

Malambot.

Pero malamig. Medyo basa.

At amoy barbecue?

Dumilat ako. Shet!

I-soh...este isaw?!

“Pweh!” Naman! Of all things, isaw pa! Lakas talaga ng trip ni Ivan!

“Ivan naman!” Kung gaano ka-awkward malamang ang pagmumukha ko dahil sa isaw prank ni Ivan eh siya namang kabaligtaran ng emosyon ng mokong. Tawanan daw ba naman ako! Siya na nga ang nang-trip, siya pa may ganang tumawa!

“Hahaha! Josh grabe ka! Kung nakikita mo lang ang sarili mo sa salamin, para kang nakalaklak ng suka! Hahaha,” tawa-tawa at ngisi-ngisi pa ang mokong. Asar.

Kung di lang kita crush, kanina ko pa binasag bungo mo. Haaay.

“Kasi naman Ivan. Pinag-trip-an mo na nga ako sa isaw, gagamitin mo pa ang suka sa usapan! Kadiri. Yaaaaaaak!” Malamang hindi na talaga maipinta ang mukha ko, pati nararamdaman ko. Ang saya-saya namin kanina eh, tapos biglang ganito. Nakakainis!

Naisipan ko nang mag-walk out dahil sa badtrip. Uuwi na lang ako!

Tumalikod nako, ngunit nang akmang lalakad na ako palayo ay biglang may humawak sa kamay ko at pinigilan ako. Si Ivan. At hindi ko na namalayan ang sumunod niyang ginawa.

“Halika nga rito,” sabay hila sa akin palapit sa kanya.

Niyakap niya ako.

Mahigpit.

Parang wala nang bukas.

“Sorry, Joshua.” Marahan at napakatamis siyang humingi ng paumanhin. Hindi ko alam. Napalitan ang pagkabanas ng isang pakiramdam na nakakakoryente. Nakakatunaw. Nakakapraning. Shet.

Pabilis nang pabilis ang kabog ng dibdib ko. Halo-halong alaala ang muling nagbalik. Masakit pa rin para sakin ang lahat ng nangyari samin ni Brendon. Pero heto ang isang taong maaaring magpatibok muli ng puso ko. Pero hindi pwede. Straight siya at may girlfriend pa. Wala sa plano ko ang dagdagan pa ang sakit na nararamdaman. Rejection ang isang bagay na hindi ko pa kayang i-handle muli sa ngayon. Isa pa, kahit pwede kami ni Ivan, hindi ko ugali ang sumira ng relasyon ng nagmamahalan. Ayoko. Ayoko dahil alam kong masakit yon sa parte ng taong iiwan. Minsan na akong iniwan. Ayoko nang may iba pang makaranas ng naranasan ko.

Kasabay ng pagdaloy ng luha ko ang isa pang pananadya ng pagkakataon. Magpatugtog daw ba ang katabing videoke bar ng isang kantang ewan ko kung sumasabay lang ba talaga sa sitwasyon... Damn!

Maybe by Neocolours [♫]

There I was

Waiting for a chance

Hoping that you'll understand

The things I wanna say

As my love went stronger than before

I wanna see you more and more

But you closed your door

Why don't you try

To open up your heart

I won't take so much of your time

Maybe, it's wrong to say please love me too

'Coz I know you'll never do

Somebody else is waiting there inside for you

Maybe it's wrong to love you more each day

'Coz I know he's here to stay

But I know to whom you should belong

I believed what you said to me

We should set each other free

That's how you want it to be

But my love went stronger than before

I wanna see you more and more

But you closed your door

Why don't you try to open up your heart

I won't take so much of your time

Maybe, it's wrong to say please love me too

'Coz I know you'll never do

Somebody else is waiting there inside for you

Maybe it's wrong to love you more each day

'Coz I know he's here to stay

But my love is strong

I don't know if this is wrong

But I know to whom you should belong.

Tumigil ang oras. Pansamantala akong nawala sa sarili. Naramdaman ko na lang ang mga kamay ni Ivan na dahan-dahang pumupunas sa mga luha ko. Nagulat lang ako nang mapansing lumuluha din siya. At mas ikinagulat ko dahil nakayanan pa niyang kantahin ang huling dalawang linya ng kantang kanina lang ay sadyang nananadya.

“I don’t know if this is wrong, but I know to whom...you should...belong.”

Hindi ko maintindihan. Ano ang ibig niyang sabihin?

“Joshua, makinig kang mabuti... Hindi ko alam, pero simula nang magkakilala tayo, hindi ko na maipaliwanag ang nararamdaman ko. May ilang beses na akong humanga sa kapwa ko lalake, pero iba ang nararamdaman ko sayo. Hindi lang simpleng paghanga eh. Joshua, gusto kita.” Napaiyak muli si Ivan.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman sa mga sandaling yon. Dapat ba akong maging masaya dahil gusto ako ng taong gusto ko rin? Dapat ba akong ma-guilty dahil alam kong mahal siya ni Leah at marahil ay naguguluhan lang siya sa nararamdaman niya para sa akin? Dapat ko na rin bang sabihin ang nararamdaman ko para sa kanya? Argh! Andami kong tanong pero hindi ko naman alam ang mga kasagutan. Nasa ganon akong pagkalito nang magpatuloy si Ivan, ang boses ay medyo gumagaralgal.

“Hindi ko alam kung ano na ang tingin mo sakin. Hindi kita masisisi kung tatawagin mo na akong bakla, o kaya ay walang respeto sa babae dahil sa inaasta ko ngayon kahit na may girlfriend ako. Wala na akong pakialam. Ang mahalaga, nasabi ko na sayo Josh ang isang bagay na matagal ko nang nililihim sayo. Isa pa, ngayon napatunayan ko na talaga sa sarili ko ang isang bagay na matagal ko nang itinatanggi. Ikaw lang pala ang makakapagpatunay sakin na isa akong bisexual. Oo humahanga ako sa mga lalake, pero ikaw ang kauna-unahan kong nagustuhan at ginugusto.” Yumakap siyang muli sa akin.

Ngayon, ang pintig ng mga puso namin ang tangi kong nariring. Niyakap ko rin siya. Kasabay ng paghikbi niya ay ang hindi ko namalayang pagsagot ko...

“Ivan, gusto rin kita. Takot lang akong aminin sayo ang nararamdaman ko. Baka kasi ipagtabuyan mo ako. Oo, bisexual din ako. At oo pa, gusto kita. Gusto kita talaga.” San ko kinuha ang lakas ng loob para sabihin ito?

Kumalas si Ivan sa mahigpit na pagyakap sakin. Hinawakan niya ako sa magkabilang side ng balikat ko at tumingin diretso sa mata ko. Kitang-kita sa kanyang mukha ang tuwa. Lalong nagningning ang brown eyes niya. Nakakalusaw. Titigan daw ba ako ng isang anghel? Waaaaaaah...

“So, parehas pala tayo. Parehas tayong bi. Parehas nating gusto ang isa’t isa.” Killer smile na naman. Sheeeeeeet! Alam kong kinikilig ako, pero alam ko ring mali kapag hindi ako mag-set ng boundary sa nararamdaman ko, sa nararamdaman namin. Mabigat man sa kalooban, nagawa ko pa ring magpatuloy at sundan ang aking pananaw.

“Yeah, the feeling is mutual...Ivan. Pero mali eh.” Napayuko ako. Hindi ko man nakita ang kanyang mukha, pero alam kong nagbago yon...

“May girlfriend ka. Siya ang mahal mo. Ako naman ay hindi pa nakaka-recover sa ex ko. Alam kong hindi pa ako handang magmahal muli. At higit sa lahat, ayokong mawala ang pagkakaibigan natin. Sayo na lang ako humuhugot ng inspirasyon at lakas eh. And I don’t want to lose you.” Yon ang mga nasabi ko... Masakit, pero yon ang totoo eh. Hindi ko maibibigay ang isang bagay na wala ako. Pagkakaibigan lang ang tanging maiaalay ko sa kanya. Kung suklian man niya yon, eh napakalaking bagay na sa akin non. Pinahahalagahan ko ang pagkakaibigan namin eh. On the other hand, hindi ko rin pwedeng hayaan ang isang bagay na kahit pwede ay mali naman. Naniniwala kasi akong hindi lahat ng pwede, dapat. Hindi rin lahat ng dapat, pwede. Haaay...

“Hindi ko naman hinihiling na mahalin mo ako. Gusto ko lang sana, nandito tayo para sa isa’t isa. Tama ka naman eh, parehas tayong hindi pa handa. Isa pa, gusto kong malaman mo na napakahalaga rin sakin ng pagkakaibigan natin. Kaya ayokong mawala ka sakin Josh. Ayokong mawalan muli ng taong mahalaga sakin.” At muli niya akong niyakap, mas mahigpit kaysa noong una. Napakasarap. Heaven kung heaven. Totoo kung totoo. Naramdaman kong muli ang sinserong pagpapahalaga ng isang taong mahalaga rin sakin.

Habang ninanamnam ko ang tamis ng aming pagkakaibigan, biglang bumuhos ang ulan. Malakas, bayolente. Pero wala akong pakialam. I felt so safe, so secure, sa mga bisig ni Ivan. It’s a very happy night in my life...almost. Kumalas siya.

Hinalikan niya ako.

Mabilis lang.

Isang halik na puno ng pagmamahal sa kaibigan, isang halik na umaapaw sa respeto.

Halik sa noo.

“Josh, I don’t ever want to see you sad. Gusto ko, palagi kang masaya. Hindi man kita mapasaya bilang taga-ibig mo, hayaan mo akong mahalin ka nang husto bilang kaibigan mo.”

At muli niya akong niyakap.

I’ve never been happier and felt better than now.

Pinasaya talaga ako ni Ivan. Anggaan at ansarap sa pakiramdam...

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

Thanks bro. You have no idea

how much our friendship means

to me. Keep safe always Ü

Text ni Joshua.

Ansarap basahin paulit-ulit. Hehehe. Kinikilig ako.

Ilang araw na rin pala ang lumipas mula nang ipagtapat namin ni Josh sa isat’ isa ang nararamdaman. Hindi ko malilimutan ang araw na yon.

Ambilis ng panahon. Sa sobrang bilis eh nakaligtaan ko na speech nga pala bukas. At sa makalawa, debate na! Patay! Wala pa akong speech plan. At hindi ko pa rin na-finalize ang aking arguments! Puyatan na naman!

“Anak, eto pa mga barbecue at isaw oh.”

“Sige po ma, ihawin ko na.” Medyo maraming order ngayong gabi. Haaay.

“Wahehehe.”

Medyo kakaibang tawa yon ah. San kaya nanggaling yon?

PAGLALAHAD NI JAIRUS AT NOIME (Teka bakit nandito ang mga ‘to?!)...

“Baby Jai, sabi ni kuya Glen, masarap daw ang barbecue doon oh. Kasing sarap ko kaya?”

“Adik! Wahehehe. Ikaw masarap? Nako food poisoning ata ang aabutin ng taong makatitikim sayo! Wahehe.”

“Hoy baby Jai! Kaya ka pala nalason...nalason sa ganda ko! Aminin mo na! Wahehehe!”

“Oo na masarap ka...wahuhuhu.”

“Oh bakit baby Jai?”

“Na-miss ko lang si Gab.”

“Ay naman! Parang hindi kayo magkasama kanina ni papa Gab.”

“Wahehe. Ganon talaga pag mahal mo ang isang tao. Mawalay lang siya ng saglit eh mangungulila ka talaga.”

“Adik! Kailan ka pa naging makata?”

“Noong matikman ko si Gabriel...na mas masarap sayo! Wahehehehe!”

“Wahuhuhu.”

PAGLALAHAD (Muli) NI IVAN...

Kakaiba ang gabing ito. Parang may kung ano...

“Cute, pabili naman ng masarap na barbecue” matamis na wika ng isang magandang babae.

Maganda siya. Anlakas ng appeal. Wala akong masabi.

“Cute, may uling ba ako sa mukha? Napapaso kasi ako sa tingin mo eh. Wahehe.”

“Adik ka talaga Noime! Wahehehe” sabi naman ng isang, ahm...gwapong lalake. Patay tayo dyan. Hehehe.

“Ah, miss, wala. Wala. Napansin ko lang kasi na kakaiba ang ganda mo.” Namula ata ako. Hehe.

“Oh Jairus! Narinig mo ang sinabi ni papa, ah...ano nga pala ang pangalan mo?” ang tanong sakin ng babaeng maganda.

“Ivan,” sagot ko.

“Ni papa Ivan? Kakaiba raw ang ganda ko!” sabay beautiful eyes at flash ng matamis ng ngiti.

“Nako tol, pagpasensiyahan mo na ang kasama ko ha? Medyo nahithit lang ata ang usok ng barbecue kaya ayan adik na naman. Wahehehe. Ako nga pala si Jairus, at siya naman si Noime.” Kinamayan ako ni Jairus. Malakas din ang appeal ng isang ‘to. Medyo napatagal yata ang pagkamay ko sa kanya...

“Ahem! Naaamoy din kita! Wahuhuhu. Papa Ivan, isa ka rin pala sa kanila! Wahuhuhu.” Potek. Adik na nga, manghuhula pa ata! Iba rin talaga ‘tong babaeng ‘to.

“Oy anong pinagsasasabi mo miss? Ilan palang barbecue ang order mo?” paglilihis ko sa usapan.

“Wahehe. Adik ka Noime, pati yong tao iniihaw mo. Eh kung ikaw kaya ihawin niyan? Wahehe.”

“Papa Van, 4 na baebecue. Wahuhu. At hoy, baby Jai! Kasalanan ko bang biyayaan ng pangamoy sa lahi niyo? Nade-depress lang ako dahil nauubos na ang mga poging lalake. Wahuhu.”

“Miss, andito naman ako” bola ko plus killer smile. Nagulat ako sa sumunod na sinabi ni Noime.

“Papa Van, oo andiyan ka nga. Pogi ka, pero BI ka! Wahuhuhuhu...” sabay arte ng iyak. Shet.

Wala na akong nasabi...

“Wahehe, tol pasensiya ka na talaga. Ayos lang yan. Pogi pa rin tayo kahit bi tayo” sabay tapik ni Jairus sa balikat ko.

“Luto na ata order namin. Wahuhu” patuloy ni Noime.

“Bale 48, Noime.” Iniabot ko kay Noime ang order nila. Binayaran na rin nila ito.

“Thanks papa Van. Balik kami ulit dito ha. Mukha kasing masarap ka...este ang barbecue niyo,” sabay kindat ni Noime. Maganda talaga siya.

“Ahm, salamat sa compliment. Hehe. Kaso, may girlfriend na ako eh.” Bakit ko ba nasabi ‘yon?

“Wahuhuhu,” ngawa ni Noime.

“Hala, bakit may nasabi ba akong masama?”

“Wala papa Van. Sana lang eh wag kang magsinungaling sa girlfriend mo...at sa nararamdaman mo. Wag mo siyang gagamitin bilang props ha?”

“Ha? Anong ibig mong sabihin Noime?” pagkalito kong tinanong sa kanya.

“I mean sana, mahal mo talaga ang girlfriend mo, at hindi ka pumasok sa relasyon niyo dahil lang may gusto kang patunayan sa sarili mo.” May ibig sabihin ang mga binitiwan ni Noime, alam ko yon.

“Pano tol, sa uulitin na lang ha. Pasensiya na ulit. Wahehe.”

“Nice meeting you, Jairus at Noime,” pagpapaalam ko sa kanila.

Palayo na sila nang biglang humarap muli si Jairus sa direksyon ko. Nilapitan niya ako.

“Tol, payong kaibigan lang ha. Hindi masama maging bi. Mahirap, pero makabuluhan. Maraming sakripisyo, pero worth it ipaglaban. Isa pa, wag kang mabuhay sa sasabihin ng iba. Babae man o lalake ang mahalin mo, ang mahalaga ay wala kang inaagrabyado.”

“Salamat.” Yon na lamang ang naisagot ko.

At tuluyan nang umalis si Jairus at Noime.

* * * * * * *

Grabe, speech na. Ayos lang kaya ang speech plan ko? Sana wag akong kabahan.

Dumating na si Josh.

“Wuy tol, tara tabi tayo,” aya ko sa kanya.

“Good morning bro,” at matamis na killer smile ang isinukli niya sa akin.

Kumabog ang puso ko.

Hindi sa kaba kundi sa kilig. Hehehe.

“Sweet mo naman tol. Hehehe,” sabay pakawala ko rin ng killer smile ko. Gantihan lang haha.

“Naman Ivan! Dadagdag ka pa ba sa kaba ko? Ambilis na nga ng heartbeat ko, pinabibilis mo pa lalo.” Umagang-umaga eh bumabanat ‘tong si Josh. At kinakabahan pa siya ng lagay na yan ha. Ngayon lang ako nakakilala ng kinakabahang abot-tainga ang ngiti. Tsk. Hehe.

“Langya eh ikaw nga pinatitigil mo paghinga ko sa mga ngiti mong yan eh!”

Nasa ganon kaming asaran nang dumating si Ms. Suzie.

Heto na. Katayan na.

“Good morning class! Let’s start para makarami,” sabay ngiti at bunot sa kanyang mahiwagang kahon na naglalaman ng aming mga pangalan.

“Mr. Alexander Cruz, please start the day right,” ang maamong paghamon ni ma’am sa isa naming kaklase. Mas matanda si Kuya Alex samin. Second degree na niya ito.

“Thanks ma’am.” Pumunta na siya sa platform.

ALEXANDER’S SPEECH...

“Tanda ko pa ang sinabi ng nakilala ko tungkol sa pagiging isang bisexual o bi. Sabi niya, "Kung may gamot lang sa nararamdaman ko, matagal ko nang nilaklak yun." Napatango ako, dahil naramdaman ko rin ang naramdaman niya.

Totoong mahirap maging bi. Di mo alam kung san ka lulugar. Pakiramdam mo, mali lahat ng sinasabi ng isip at puso mo, ng katawan mo, ng kalooban mo. Kadalasan, ang pagtanggi sa katotohanan na humahanga ka at nagugustuhan mo ang kapwa mo lalake o babae ay ang tanging paraan na naiisip mo para matakasan ang nararamdaman mo, at ang paraang ito ay kadalasan ring palpak. Pwede mong lokohin ang sarili mo na wala kang nararamdamang "kakaiba" para sa kapwa mo lalake o babae, pero hindi mo maitatanggi na nagugustuhan ng katawan mo ang nararamdaman mo. Simple lang yan. Pwede mong lokohin ang sarili mo na di masakit ang ipin mo kahit sa totoo lang ay masakit ito, pero hindi mo maloloko ang katawan mo. Kapag hindi mo gusto ang nararamdaman mo, hindi mo talaga ‘to gusto; pag nasasarapan ka, nasasarapan ka.

Ang pagiging bi ay parang isang sumpa na kahit ayaw mo ay hindi ka lulubayan, ngunit ito rin ay parang isang biyaya, na kapag natutuhan mong tanggapin ay makatutulong sayo para maging mas mabuting tao. Ako mismo, naranasan kong magalit sa Maykapal dahil sa nakararamdam kong pagkagusto at pagnanasa sa kapwa ko lalake. Subalit ngayon, masaya ako na unti-unti ko nang nakikita ang pagiging bi bilang isang napakagandang pagkakataon upang makita na hindi tayo nagmamahal ng tao nang dahil sa kanyang kasarian kundi dahil sa kanyang pagkatao. Totoo na ang pagiging isang bi ay pwede nating tignan bilang isang biyaya upang matutuhan nating patawarin at tanggapin ang ating sarili. Hindi natin kailangan pilitin ang ibang tao na tanggapin tayo, pero kailangan nating matutuhan na tanggapin ang ating sarili kung gusto nating mabuhay nang mapayapa at makabuluhan. Marahil ngayon ay sumpa ang tingin mo sa sitwasyon mo, pero gaya ko, makikita mo rin yan bilang isang biyaya na makapagpapalaya sa iyong pagkatao.”

APPLAUSE. APPLAUSE. APPLAUSE.

“Bravo Mr. Cruz! Kahanga-hanga ang iyong katapangan. Ganyan kamakapangyarihan ang emosyon ng tao! Kapag ginamit natin ang tinatawag na pathos sa speech o ang apila sa emosyon ng mga nakikinig, di hamak na mas gumaganda ang delivery natin ng mga lines. Add to it the fact na mas nagiging credible ang ating mga sinasabi, dahil hindi lamang salita ang naririnig ng mga tao kundi pati ang mga emosyon ng tagapagsalita ay dumadaloy sa bawat salitang sinasabi niya na siyang naririnig ng ating puso.”

Wow. Lupet ni kuya Alex. Mukhang mataas na ang expectations ni ma’am.

Pero maliban sa galing niya sa delivery, napahanga rin ako kay kuya dahil sa tapang niya. Hindi lang palakpakan ang namutawi sa classroom. Andyan ang panghihinayang ng iba naming classmates. Andyan din ang pagkailang ng ilan. Sino ba naman kasing magaakala na bi si kuya Alex?

Sino ba naman ang magaakala na bi ako?

Hindi ako handa sa mga sasabihin ng iba.

Nasa ganito akong pagmumuni-muni nang tawagin na ni Ms. Suzie ang susunod na speaker.

“Ms. Stephanie Adarna, you’re next.”

STEPHANIE’S SPEECH...

“There are some things that are better left untied. Their beauty will only be tarnished by the impulse of intentions and expectations.

I lost my boyfriend in a motorcycle accident. We were on our way to Tagaytay back then. It was a very romantic evening. But it became the saddest day of my life. You have no idea how I mourned for him. Til now, I still feel the pain of losing somebody that I thought I can’t live without. Yes, I’m still alive, but things have never been the same. Then I met Jon.

It’s funny how destiny meddles with our lives. Imagine how I felt when I met somebody like Jon. For one, he had the same name as my deceased boyfriend. For another, I found in him someone I could trust, someone who can help me love again.

We dated. We enjoyed each other’s company. We wrote memories in the fabrics of time. We laughed. We cried. We lived.

I fell for him. I fell really hard. But he can’t commit. He isn’t ready. He’s confused.

He was afraid of what others will say. Imagine him, asking a girl not of a Chinese descent to be his girlfriend? Yeah, he’s Chinese, and pure-blooded at that. I love him.

But he couldn’t love me back.

Indeed, there are some things that are better left untied. One good example is our friendship. The beauty of what we share will only be tarnished by the pressure of a romantic commitment—commitment that is hindered by cultural barriers and traditions. If I push him to commit, which I know is against his odds, I will only destroy what we have. For in the end, expectation is the root of all sorrows.”

APPLAUSE. APPLAUSE. APPLAUSE.

“Now that’s the power of words! Excellent choice of words Ms. Adarna! You showed the class that by matching certain words with the degree of your pathos, we can create a very compelling speech. Excellent as Mr. Cruz!” papuri ni Ms. Suzie.

Kahanga-hanga talaga ang mga naunang speakers. Mas challenging tuloy ang setup. Patay.

“Let’s have Mr. Ivan Andres!” Ako na pala...

MY SPEECH...

“I would have to thank the previous speakers for setting the bar of standards quite high. Frankly, I was amazed by how they conveyed their speeches. Nonetheless I’d like to share with you something about life, something about friendship.

The greatest pain we could deal to a person would be the result of our leaving. On the other hand, the greatest joy we could give comes from staying by his or her side. But wouldn’t you agree that saying “I’ll stay” is easier than staying itself?

Few people know the value of keeping one’s word. Today we live in a world of broken promises. The saying, “Promises are meant to be broken,” is supposed to be a testament of uncertainty, not an excuse for forsaking one’s promises.

When we say, “I will never leave you,” we commit ourselves to someone. Now that particular person, may he or she be a relative, friend, or significant other, would undoubtedly take our word for real—unless we have the unwanted reputation of being a promise-breaker. In one way or another, he or she would certainly expect us to fulfill what we’ve said. Therefore, behind, “I will never leave you,” lies a great responsibility of staying. The same is true with, “I love you.”

Never say something that you cannot do. In fact, you shouldn’t be saying something you can’t do in as much as you shouldn’t be giving something you don’t have. The former is possible; the latter is not. For we cannot give what we do not have, but we can surely lie. And lying is definitely powerful enough to hurt someone.

Breaking a promise is worse than lying. Don’t make people expect. You have no idea how painful it is to suffer from a broken vow.

At the end of the day, it’s better to do something than to say something. It’s better to show our care than to say, “I care.” As the saying goes, “Actions speak louder than words.”

Good day.”

APPLAUSE. APPLAUSE. APPLAUSE.

Haaay. Natapos din sa wakas. Hehehe.

“Mr. Andres’ speech is quite balanced! Very impressive. The ethos, logos, and pathos are well-developed. None is overused. Excellent!”

Nambola na naman si ma’am. Hehe.

“Great speech, Ivan.” Kinamayan ako ni Josh. Sarap naman sa feeling.

“Wuy, thanks hehe. Teka, anlamig naman ng kamay mo ah.”

“Ah eh...kinakabahan kasi ako. Enge naman ng good luck diyan. Ang galing mo kaya.”

“Sige, kiss. Hehehe!” biro ko kay Josh.

“Ivan naman eh! Kinakabahan na nga yung tao eh!” Medyo naasar ata. Haha.

“O sige na sige na, good luck. Akin na kamay mo.”

“Bakit, ano na namang kalokohan gagawin mo,” pagaalinlangan ni Josh. Hehe.

“Basta!”

“Ay nako Ivan ha. Pag ako...” sabay abot ng kamay niyang nanginginig. Antalas ng tingin. Nakakatakot biruin. Pero di ko naman siya lolokohin eh. Sa katunayan, papagaanin ko lang naman ang loob niya...sa paraang alam ko. Hehe.

Habang abala ang lahat sa paghahanda sa kanilang speech, nagnakaw ako ng mabilis na halik sa kamay ni Josh.

“Oh yan, wag ka na kabahan ha,” sabay pakawala ko ng killer smile. Pero mas nakamamatay ang ngiting iginanti niya.

“Thanks bro. Hehehe. Dapat pala, lagi akong kinakabahan.”

“Haha, sira ka talaga Josh.”

“Mr. Joshua Javier, it’s your turn now!” sigaw ni Ms. Suzie, punong-puno ng expectation. Hindi yata nakinig sa speech ni Ms. Adarna. Haha.

Si Josh na ang sumunod.

JOSHUA’S SPEECH...

“The previous speakers have set the stage well, and I can only thank them for doing so. Allow me to talk about something that we can never hear, yet can tell us a thousand things: silence.

Silence can mean a “yes” or a “no” to a question that we ask others or ourselves. However, silence can also mean something else. Sometimes, there are questions that we just can’t simply answer with words. Sometimes we resort to being silent in order to minimize pain. But I guess the most painful thing that silence can do is to cause more pain on the part of the ones we love when we choose to remain silent over certain questions, over certain things, rather than choose to tell them the answers to such questions.

I cannot forget the day my significant other left me. That particular person chose to remain silent over my one simple question: why are you leaving me? Already, it’s been more than one year and six months since the day that that person left me. Until now, I don’t know why. And it hurts. It still does. It’s so painful to not know the answer.

So never be silent just because you’re scared to hurt a person with the truth. More often than not, you will only cause him or her more pain, greater pain. Although it may not be your intention to hurt him or her, your being silent when he or she demands for an answer will only hurt him or her more. Never assume that the truth would be more painful than your being silent. Never assume because doing so would only make an ass of you and me. Spell “assume” and you’ll get my point.

I believe that there is always a time for everything. There is a time for talking, and a time for being silent. Silence is something special, and by special I mean that it shouldn’t be abused. Use it with utmost respect, because even if it causes great pain when abused, silence can express the greatest language of all: love.

Good morning.

APPLAUSE. APPLAUSE. APPLAUSE.

Galing ni Josh! Epektib ata ang kiss ko. Hehehe.

“What can I say Mr. Javier? You went above my expectations! You surely display excellent communication skills. I loved your speech! Very impressive!” wika ni Ms. Suzie. Bakas sa mukha ni Josh ang tuwa. Pero kahit ganon, bahagya siyang nakayuko—tanda ng pagpapakumbaba. Hanep. Lalo tuloy pumopogi.

“Congrats tol.”

“Salamat Ivan. Swerte pala ang kiss mo eh, hehe.” At nagpakawala na naman siya ng killer smile.

“Magaling ka kasi. Walang biro. Tignan mo nga si Ms. Suzie, na-impress mo agad. Galing!”

“Salamat. Hehe. Ikaw lang pala ang magaalis ng kaba ko.” Potek. Kung alam mo lang Josh...kanina pa ako kinikilig. Hahaha.

* * * * * * *

“Wow. Anlaki naman ng bahay niyo Josh.” Nakamamangha.

“Tuloy ka. Teka, lapag mo nga muna yang bag mo. Ano ba kasi laman niyan eh overnight lang naman ang mayron at hindi naman camping? Gheeez.” Napagkasunduan kasi namin na mag-overnight para makapag-case building kami ng magkasama. Debate na bukas. Patay kami kay Mr. Ardenbas pag nagkataon, kay paghahandaan talaga namin ang arguments namin.

“Hehe, wag ka na ngang matanong. Tara kain na tayo. Masarap ang barbecue at isaw habang mainit pa.”

“Sayang, wala si mommy at ate. Gustong-gusto pa man din nila yang mga inihaw mo.”

“Eh bakit ikaw, hindi mo ba gusto ang mga inihaw ko?” pilyo kong tanong kay Joshua.

“Hindi inihaw, Ivan. Ikaw ang gusto ko. Hahaha!” mas pilyo naman niyang ganti. Nakakagigil.

“Ah ako pala ha? Eh kung tuhugin kita dyan?!”

“Basta ba tuhog ng pagmamahal eh...hahaha. Tado ka batukan kita dyan eh.”

“Sige, subukan mong batukan ako at hahalikan talaga kita!”

“Ah ganon ha...”

“Ayiii!!! Babatukan niya na ako! Hahaha! Sabi ko na nga ba gusto mong matikman ang matamis kong labi eh.” Para kaming gago.

“Ewan ko sayo Ivan! Haha. Tara na nga at gutom na ako.”

* * * * * * *

“Masarap ba kasi yang isaw na yan?” Parang ewan ‘tong si Josh.

“Masarap sabi eh! Diyos ko naman Joshua. Sa araw-araw nating napaguusapan ang mga inihaw na bagay-bagay eh lagi mo saking tinatanong kung masarap ang i-soh,” pananadya kong gaya sa pagbigkas niya sa isaw dati. Hehe.

“Malay ko ba. Ate ko lang naman ang adik na adik dyan.”

“Ako nga rin, adik na adik eh.”

“San? Sa isaw?”

“Hindi. Adik na adik sayo! Hahaha.”

“Tarantado! Hehe. Yan ba epekto sayo ng usok ng mga inihaw?”

“Hindi. Epekto mo lang naman sa akin. Haha. Bilis na, tikman mo ‘to.” Dali-dali akong kumuha ng isaw.

“Tikman mo na kasi Josh. Please?” pagmamakaawa ko habang nakaabot kay Josh ang kamay kong hawak ang isaw.

“Ayoko nga.”

“Please, please, please?” todo pa-cute na ko.

“Kiss muna. Haha.”

“Pagtikim mo, promise. Hehe.”

“Alam mo Ivan, ikaw pa lang ang makapagpapatikim sa akin ng isaw. Di kita matiis.” Inabot na niya ang isaw.

At naganap ang makasaysayang pagtikim ni Joshua ng isaw...

“Ano, sabi ko sayo masarap eh.”

“Oo nga Ivan. Parang mas masarap pa sa barbecue!” sabi ni Josh na parang si Einstein nang matuklasan ang E = mc2.

“Kung noon mo pa sana tinikman yan eh di sana eh matagal mo nang nae-enjoy ang sarap ng isaw.”

“Hehe, sorry naman.” At sabay kaming nagtawanan.

“Pero alam mo Josh, mas masarap ako dyan,” biro kong muli.

Napailing-iling na lang siya habang nakatingin sa akin. Hampogi niya talaga!

* * * * * * *

“Oh Josh, eto na yung mga arguments na naisip ko.”

“Sige, iwan mo lang diyan. Maligo ka na.”

“Hmmmmmmm...bango-bango naman,” pakantsaw kong bati kay Josh nang magpangabot kami—ako papuntang banyo niya, at siya naman ay palabas doon.

“Hey, hey, hey. Ano yan. Walang ganyanan. Hehehe.”

“Hahaha. Sige, sige, mamaya na lang.”

“Tado. Maligo ka na nga. Haha.”

Ewan ko ba. Anlakas kong mang-trip kay Joshua, pero di ko naman magawang totohanin ang mga biro ko. Ano kaya ang feeling ng mahalikan ng kapwa lalake? Masarap kaya? Mas masarap kaya kaysa sa babae?

15...30...45...60 MINUTES NG PAGLIGO. AYOS.

Grabe. Umaga na. Ala una na ng umaga. Antagal ko palang naligo.

Nakatulog na si Josh.

Bro, na-analyze ko na yung mga arguments mo. Andito yung mga akin. Check mo na lang kung coherent sa mga iyo. Idlip lang ako. Gisingin mo ko pag mag-build na tayo ng case. Antagal mo pala maligo! Hehehe. Antok na ko. Zzz zzz zzz. –Josh

Note ni Josh. Wawa naman nakatulog na.

Ansarap niyang pagmasdan. Mala-anghel ang mukha niya. Ang katawan naman nya ay kaakit-akit talaga. Lalo siyang pumuti sa suot niyang itim na boxers. Pucha. Tinatablan na naman yata ako ng libog.

Hinila ako ng mga paa ko papunta sa kanya, sa kama niya. Hindi ko napigilang ilapit ang mukha ko sa mukha niya.

“Tol, pasensiya ka na ha...gusto talaga kitang tikman.”

Isang nakaw na halik sa labi ng isang anghel.

Mainit. Nanginig ang mga kalamnan ko.

Akmang aalisin ko na sana ang pagkakalapat ng labi ko sa labi niya nang bigla kong maramdaman ang kamay ni Josh na gumapang sa aking likod. Tangna nakakapaso. Hinagod niya ako, papunta sa aking batok. At dahan-dahan niyang idiniin pa ang aking labi na nakalapat pa rin sa labi niya.

Heto ang isang anghel na tumutugon sa panalangin ng aking katawan.

Banayad ang halikan namin. Bawat dampian ng mga labi namin ay nagpapadala ng ibayong sarap sa aking pakiramdam. Nagnanasa na ang katawan ko sa katawan ni Joshua. Hindi ko alam kung kaya ko pang pigilian ang namumuong init sa aking katawan.

Nagulat ako nang maramdaman ko ang dila ni Josh sa loob ng bibig ko. Nabasa niya yata ang nararamdaman ko.

Mula sa pagiging banayad ay naging mapusok na ang aming halikan.

Mawawalan na yata ako ng ulirat. Napakasarap niyang humalik. Wala akong masabi.

Nagpakalunod ako sa sarap na nadarama ko.

Matapos ang ilang gantihan ng mapusok na mga halik, kumalas si Joshua. Parehas kaming habol-habol sa paghinga.

“Ivan.”

“Josh.”

“Ivan.”

“Josh...mahal na...”

“Shhh...”

At muling naglapat ang aming labi.

Hindi lang uling ang nagbabaga.

Pati katawan ng tao, katawan ko, katawan niya...

Nagbabaga sa mga sandaling ito.

Mga ungol ng dalawang taong sabik sa init ng apoy na pumupukaw...

Ungol ng dalawang lalake ang tanging umaalingawngaw.

Bawat ungol na aming pinakakawalan ay parang mga ningas ng nagbabagang uling sa ihawan.

Inihaw na pag-ibig, o paglalaro sa apoy?

Hindi ko alam...

Hindi ko maintindihan...

Ito ang unang tikim ko ng pakikipagniig sa kapuwa lalake.

Ito ang paglasap ko sa sarap ng kakaibang pakikipagtalik.

Umiibig na ba ako, o naghahangad lang makaraos?

“Josh...”

“I...van...”

“Aaaaaaahhhhhhh....”

Katahimikan.

* * * * * * *

“...silence can also mean something else.”

“There is a time for talking, and a time for being silent.”

“Silence is something special...”

“...silence can express the greatest language of all: love.”

May mga bagay talagang hindi natin agad maipapaliwanag. Hanggang ngayon hindi ko maipaliwanag.

Ewan.

Parang paulit-ulit kong naririnig ang mga katagang binitawan ni Joshua sa kanyang speech.

Nabasag ang pagmumuni-muni ko nang magsalita na si Mr. Ardenbas.

“Pair number six goes first! Mr. Javier and Mr. Andres, please take the government or affirmative side. Mr. Domingo and Mr. Bradley, please take the opposition or negative side. Prepare your arguments for or against the question, “Should same-sex marriage be encouraged or even allowed in our country?” We will begin in thirty minutes.

“Ivan, kaya natin ‘to.”

“Oo. Kakayanin natin.”

Lumipas ang bawat minuto habang pinagplanuhan namin nang husto ang aming mga argumento.

Sa hudyat ni Mr. Ardenbas, nagsimula ang debateng babago sa buhay namin ni Josh...

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

This isn’t happening.

“You’re Brendon’s cousin?” This isn’t real...no...

“Yeah, faggot. I’m Brendon Steven Lee’s cousin. I’m Axle Lee Bradley.”

Nagitla ako. Parang nanumbalik ang lahat ng alaala ng kahapon. Ang kaibahan nga lang, bukod sa sakit eh may kasama ring kahihiyan ang ipinadama sa akin ng pangalang “Brendon Steven Lee.” “Lee,” inulit ko sa aking isip.

Dama ko ang pagkalito ng classmates ko. Pati si Ivan, naguguluhan. Sumisikip na ang dibdib ko, ang mga luha, nagbabadya.

“Now, if I may continue my pleasant revelation as to why it’s so easy for Mr. Javier to support the legitimization of same-sex marriage. The reason is that Mr. Javier is bisexual. Fag. Gay. Whatever. He sucks dick,” pangungutya niya sa akin. Hindi ko na napigilang hindi umiyak.

Ngunit nagulat ako.

“POINT OF INFORMATION!,” nanggagalaiting sigaw ni Ivan.

“Yes, Mr. Andres?” ngingisi-ngising reply ni Axle.

“Mr. Speaker and members of this house, it pains me to hear such a fallacious argument from a fourth year student. Shameful as it may be, but the fact of the matter is that Mr. Bradley is committing an attack against my Prime Minister, an argumentum ad hominem! He’s not even rebutting our case! What he says is plain idiocy!”

“Wow. Scary. Know what, I don’t care. I don’t freakin care. And I don’t even care if you care for that faggot! He ruined my cousin’s life! He ruined it!” bulyaw ni Axle habang dinuduro ako.

“FUCK YOU AXLE! I will not allow you any further to hurt Joshua!” pagtatanggol sa akin ni Ivan. Pakiramdam ko eh hindi ako nagiisa.

“Fuck me? Fuck ME? Hahaha. Why don’t you fuck HIM instead? Surely mage-enjoy ka sa kanya like my cousin did. As a matter of fact I invite you and the class to see for yourselves! Just don’t fuckin blame me pag masira ang buhay mo dahil sa putang inang baklang yan!” Bawat binitiwang salita ni Axle ay parang sibat na tumusok sa aking puso. Ni minsan sa buhay ko eh hindi ko naramdaman ang ganitong klase ng pagpapahiya. Sobra na! Yon ang akala ko...

Binuklat ni Axle ang kanyang binder. May mga kinuha siyang papel. Pumupnta siya sa front row at dinistribute ang mga ito. Napuno ng pagkabigla ang bawat tao sa room. Nang matapos siya ay pumunta siya sa side namin ni Ivan. Binigyan niya ng kopya si Ivan. Binigyan niya rin ako. Gumuho ang mundo ko.

Ang mga papel pala ay mga larawan. Makikita sa mga ito ang imahe ng dalawang lalakeng nagniniig. Ang isa don ay si Brendon. Ang isa naman ay ako. FUCK!

“See? So go! Fuck him Mr. Andres. You’ll surely love him. But don’t you fuckin tell me that I didn’t warn you! THAT FAG will RUIN your LIFE.”

The next thing I knew ay kinwelyohan ni Ivan si Axle at pinagbubugbog.

Natigil lang ang kaguluhan nang magsalita na si Mr. Ardenbas.

“ENOUGH! I WILL NOT HAVE THIS DEBATE TURN INTO A BOXING RING! SUCH AN ACADEMIC SACRILEGE! ALL OF YOU, HAND ME THE PICTURES!” Kinuha ni sir Ardenbas ang mga larawang ginamit ni Axle para babuyin ang pagkatao ko. Walanghiyang Axle...

“Mr. Bradley, Mr. Andres, Mr. Javier, you three come with me.”

This is the worst day of my life.

* * * * * * *

Matapos ang insidente, minabuti ni Joshua na lumipat na lamang sa ibang pamantasan upang matapos ang kursong kinuha niya. Nagkahiwalay rin sila ni Ivan. Para kay Joshua, mabuti na rin yon para hindi na masangkot sa mga usap-usapang ukol sa kaniyang sekswalidad si Ivan. At isa pa, mabuti na rin yon para maputol ang anumang nabuo simula nang magkita at magkakilala sila.

Nakatapos silang dalawa, subalit di na muling nagkita. Maraming tanong ang bumalot sa kanilang isip. Maraming pagaalinlangan. Maraming panghihinayang. Maraming beses ng pangungulila ang lumipas. Matagal at mabagal man lumipas ang panahon, ang mga oras, araw, buwan, at taon ay naglaon din...

Ilang taon din ang lumipas. Pero hindi pa tapos ang tadhana. Hindi pa. Malapit na, pero hindi pa.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI IVAN...

“Kamusta na kaya sila mama at papa? Si Leah? Si Trisha? At si...”

Naputol ang pagmumuni-muni ko nang bigla akong tawagin ng kasamahan ko sa trabaho.

“Tol, may tawag ka.”

Nakapagtataka. Dali-dali kong tinungo ang kinaroroonan ng telepono sa opisina. Hindi ko mawari pero bigla akong nabalisa at nakaramdam ng kung anong kaba, pagaalala...

“Hello.”

“Ivan, help..HUHUHU...” Boses ni Trisha. Halatang kinakapos sa hininga. At umiiyak siya? Kinutuban ako. Masama.

Dali-dali akong nagpaalam sa boss ko. Kailangan kong pumunta sa mga Javier...

JAVIER RESIDENCE...

“Ivan, si Joshua...HUHUHU...” sabay yakap sa akin ni Trisha. Nagitla ako. Hindi sa reaksiyon niya kundi sa nakita ko.

Nasusunog ang kanilang bahay.

Napakalaki na ng apoy!

“Si tita? Si Joshua?!” pagaalala kong tinanong si Trisha.

“Andun pa sila sa loob...HUHUHU...”

Putang ina...

Kung kailan nagkaayos na kami ni Trisha...

Kung kailan dapat sana ay magkikita na kaming muli ni Joshua...

Ngayon pa!

“Hijo!”

Napalingon ako. Ligtas na si tita.

“Tita! Salamat sa Diyos at ligtas na kayo!” sabay yakap sa ina ni Trisha at Joshua.

“Hijo...hijo...si Joshua...si Joshua! HUHUHU...”

“Asan po siya?! San po ba siya banda sa bahay?!”

“Sa katunayan eh...HUHUHU...siya ang nagligtas sa akin! HUHUHU...”

“Pero nasaan po siya?!”

“Bumalik siya sa loob...may nakalimutan daw siya...HUHUHU...”

“Huh?! Ano naman yon para isugal pa niya ang kaniyang buhay!” Halong inis, kaba, at pagaalala ang nadarama ko ngayon. Asar!

Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa.

Tumakbo ako at sinugod ang naglalagablab na apoy.

“JOSHUA! JOSHUA! NASAAN KA BA?!!!”

Hinanap ko si Joshua sa loob. Malakas na ang apoy. Nagsibagsakan na ang mga kisame.

Tinunton ko ang kaniyang silid. Nakakandado.

Bumuwelo ako at tinadyakan ang pinto. Pinasok ko ito.

Nakahandusay si Joshua sa lapag.

Nakatakip ang kaniyang ilong ng panyo.

Ang panyong ibinigay ko sa kaniya noong nasa canteen kami dati...

Putang inang buhay ‘to!

Yakap niya rin ang teddy bear na ibinigay ko...

Ibinigay ko yon sa kaniya bago kami tuluyang maghiwalay ng landas.

Isa lang ang binilin ko sa kaniya noon.

“Ingatan mo ‘to ha. Wag mong pababayaan. Kunsakali mang gusto mo na akong limutin...sunugin mo na lang ‘to.”

“JOSHUAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!”

* * * * * * *

Ito ang pinakamalungkot na araw sa buong buhay ko.

Kung kailan masasabi ko nang mahal ko si Joshua, tsaka pa siya inagaw sa akin ng tadhana.

Hindi mapantayan ang sakit na idinulot ng pagkawala ni Josh. Kahit pa parehas mawala si Trisha at Leah...

Mga babaeng minahal ko...

“Josh...ua...”

Dumaloy nang masagana ang aking mga luha habang ibinababa ang kabaong ni Josh.

Maaalaala ko man ang mga ngiti ng gwapong lalakeng minsan pa ay bumago sa buhay ko, hindi ako mapipigilan ng kahit sinuman o anuman sa paghihinagpis...

Patuloy akong maghihinagpis dahil sa aking isip ay habambuhay nang nakaukit ang mukha ni Josh sa likod ng salamin ng kaniyang kabaong...

Nagiisa, Wala Ka Na by Noel Cabangon [♫]

Papalubog na naman ang ilaw

Nagpapaalam na naman ang araw

Ang gabi ay muling mamayani

At ang lamig ay hahaplos sa pisngi

Ilang araw na ang lumipas

Magmula nang ika'y magpaalam

Ilang gabi na ang nagdaraan

Ang pag-iisa'y 'di na 'di na makayanan

Ngunit kailangan kong indahin ang lamig ng gabi

Ngunit kailangan kong tanggapin wala ka na sa tabi

Nag-iisa, wala ka na

Wala ka na, nag-iisa

Ala-ala'y nagbabalik sa aking isip

Mga larawan ng bawat sandali

Pag-ibig nating sinumpaan

Ipinangako sa liwanag ng buwan

Ngunit kailangan kong indahin ang lamig ng gabi

Ngunit kailangan kong tanggapin wala ka na sa tabi

Wala ka na, nag-iisa

Nag-iisa, wala ka na

Ngunit kailangan ko nang masanay

At tanggapin na lumisan ka na ng tunay

Ang lahat lahat ay bubuti ang pag-ibig ay mananatili

Langit, lagi hanggang sa walang hanggan.

“Nag-iisa...wala...ka...na...mmmmmmmm....”

“Mmmmmmm...mwah. Ang galing mo pa rin kumanta ah kahit binabangungot ka na.”

At niyakap ko siya ng mahigpit.

“Hey, hey. Parang wala nang bukas ah, mahal.”

Lalo kong hinigpitan ang pagyakap kay Joshua.

“Happy Anniversary, Ivan Queja Andres Javier.”

Napaiyak ako.

Hindi dahil sa lungkot kundi dahil sa naguumapaw at humahataw na saya.

“Happy Anniversary, Joshua Romualdez Javier Andres.”

Siniil niya ako ng napakatamis na halik.

“Mahal, ihaw tayo.” Napatunayan kong pilyo talaga ‘tong si Josh. Nasa loob ang kulo. Hehehe.

“Sige, mahal. Kahit kagabi lang eh naka walo tayo, ihaw tayo ulit. Ihaw tayo...ng pag-ibig.”

At sabay kaming nagtawanan. At nagharutan. At nagihawan.

* * * * * * *

PAGLALAHAD NI JOSHUA...

“Ang pag-ibig ay parang isaw. Sabi ng karamihan, mura na, sobrang sarap pa. Sabi naman ng iba, kakaiba, nakakadiri. Kahit ano pa man ang sabihin ng tao, tanging ang nakatikim lang ng isaw ang makakapagsabi kung ito ay masarap o hindi. Ganun din sa pag-ibig. Hindi mo masasabi kung ano ang pakiramdam ng umibig hanggang hindi mo pa ito nararanasan, nalalasap, natitikman.

Masaya ako sa pagbubukas ng grill house na ito dito sa Gwapito. Ang “Ihawan ni Josh at Ivan” ay testamento ng pagmamahalan namin ng mahal kong si Ivan. Hangad namin na bukod sa mag-enjoy kayo dito sa pagkain ay mag-enjoy din kayo sa buhay. Dahil masayang mabuhay. Masarap ang mabuhay, lalo na kung natagpuan niyo na ang taong inyong minamahal at mamahalin.”

Sa harap ng madla, siniil ko ng pagkatamis-tamis na halik si Ivan. At mas matamis niya yong tinugon.

Ang “Ihawan ni Josh at Ivan” ay napuno ng hiyawan at palakpakan.

Napuno naman ng kasiyahan at kabuluhan ang buhay ko.

Nang dahil sa i-soh...

Brighter Than Sunshine by Aqualung [♫]

I never understood before

I never knew what love was for

My heart was broke, my head was sore

What a feeling

Tied up in ancient history

I didn’t believe in destiny

I look up you're standing next to me

What a feeling

What a feeling in my soul

Love burns brighter than sunshine

Brighter than sunshine

Let the rain fall, i don't care

I'm yours and suddenly you're mine

Suddenly you're mine

and it's brighter than sunshine

I never saw it happening

I'd given up and given in

I just couldn't take the hurt again

What a feeling

I didn't have the strength to fight

suddenly you seemed so right

Me and you

What a feeling

What a feeling in my soul

Love burns brighter than sunshine

It's brighter than sunshine

Let the rain fall, I don't care

I'm yours and suddenly you're mine

Suddenly you're mine

It's brighter than the sun

It's brighter than the sun

It's brighter than the sun, sun, shine.

Love will remain a mystery

But give me your hand and you will see

Your heart is keeping time with me

What a feeling in my soul

Love burns brighter than sunshine

It's brighter than sunshine

Let the rain fall, I don't care

I'm yours and suddenly you're mine

Suddenly you're mine

I got a feeling in my soul...

“Alam mo Joshua...”

“Ano yun?”

“Nang dahil sayo, natikman ko ang Inihaw na Pag-ibig.”

“Shhh...”

At muling naglapat ang aming labi.

WAKAS.