.jpg)
By: Menalipo Ultramar
Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com
E-mail: condenadoka123@yahoo.com
“Pagka-ikot mo,
lalayo ka sa akin, pero magkahawak pa rin ang kamay natin...”
Madiin naming
hinawakan ang kamay ng bawat isa.
“Ihawak mo sa kanan
kong balikat ‘yang kaliwa mong kamay!”
Gusto ko na siyang
tuluyang yakapin, hagkan ang buo niyang katawan ng may pagmamahal at pagnanasa.
“Ikot papunta sa
akin...”
At sa huli, nagdikit
ang aming mga katawan, nagdikit ang aming mga kaluluwang nais makapiling ang
isa’t...
KABLAG!!!!
“ARAY!!!”
“Fonse...” Tinawag
ako ni mama, pagtawag na may pigil na panggagalaiti.
FUCK!!!! Kanina pa
ako wala sa sarili!!!
“Kanina ka pa
tinatanong ng tatay mo kung anong nangyari sa practice mo kanina?”
“Ah....ah? Ahhhhh,
‘yung practice ko kanina, oh, ah. Ah, perfect. Naituro naman sa akin ‘yung
sayaw...” ang aligaga pero masaya kong sagot. Dinampot ko ang kutsilyo’t
tinidor na kanina ko pa binitawan at saka hiniwa ang steak. Haaayyy, kung pwede
ko lang talagang sabihin kung gaano kaganda ang mga nangyari kanina.
“Perfect. What an
adjective? Parang description ng kasal...” ang sabi ni Papa sabay subo ng
steak.
Unti-unting nawala
ang ngiti ko. Habang si Fonse naman ay nangingiting hinihiwa ang steak niya.
“Bakit sabi ni manang kanina, tumatakbo daw na
umalis ‘yung nagturo sa’yo? Ni hindi man lang daw nagpaalam...” sabay subo ng
caesar salad.
Bwisit.
“Ah, ‘yun ba?” Anong
sasabihin ko!!! “...May naging emergency kasi sa bahay nila, ah, lima kasi
‘yung kapatid nun eh, kaya ganoon, aa...actually nakiusap lang talaga ako na
turuan niya ako ng sayaw, kahit na busy ‘yung sched niya, pumayag siya...”
“Oh, bakit hindi mo
uli imbitahing pumunta dito minsan at nang ako naman ang maturuan niya ng
sayaw...” ang natatawang sabi ni Papa.
Napangisi na lang
ako. Kung alam lang niya kung anong klaseng sayaw ang ginawa namin kanina ni
Chong.
“Why not, it’s been a
decade since I last dance. Bakit hindi tayo magpaturo doon sa kaibigan mo
Fonse...” ang pagsang-ayon ni Mama.
Haaayyyy, buhay...
“Ma, hiphop po ang
sinayaw namin kanina...” ang dahilan ko. Teka, hindi ba nasabi ni Manang na
lalaki si Chong?
Napahalakhak si Papa.
“...Bakit hindi, Ga, eh noong nanganak ka nga kay Carlito, eh nagbrebreakdance
ka sa sahig...”
Umirap lang si Mama.
“...Shut up, Carlos, palibhasa kasi kasintigas ng narra ‘yang katawan mo...”
Wala akong nagawa
kundi ngumiti. “Ahehehe...” Pilit na ngumiti.
Nabilaukan si Fred.
At napatingin ako sa kanya. Alam kong alam niyang hindi breakdance ang sayaw
namin. At mas lalong alam kong alam niyang kung anong mangyayari kapag sinabi
niya ang nalalaman niya.
Nagkatinginan kami.
“...Oh Fred,
dahan-dahan! ‘Wag mong sabihing nagbreakdance din kayo ng girlfriend mo kanina
kaya pagod-pagod ka...” Halakhak. Maski si Mama, pero may konting paninita kay
Papa dahil tungkol sa sex ‘yung sinabi ni Papa.
“Carlos, stop. Kapag
naman nakabuntis ‘yang si Fred, tingnan ko lang kung makapagbiro ka pa ng
ganyan. Fred, study first, okay...” sabay subo ng caesar salad, with matching
bagoong at alamang, pero joke lang ‘yun.
“Ma, I know...” sabay
tingin sa akin ni Fred. Anong ibig sabihin ng tingin na ‘yun?
“...Tapos ng
graduation, pwede ka na ring magbreakdance kasama si Sandra...” Halakhak.
Palabiro talaga si
Papa. Masayahin. Kaya laging masaya kapag nandiyan siya, kaso nga lang, mga
limang beses lang yata siyang nakakasabay sa amin sa pagkain dahil sa trabaho
niya. Pero kapag nandiyan siya, sisiguraduhin niyang alam niya ang lahat ng
bagay na nangyayari sa amin, mula sa pag-aaral, sa buhay, at sa mga babae.
Pero mukhang hindi
ngayon ang araw ng pagtatanong niya tungkol doon.
“Oh, ikaw naman
Fonse, kailan mo balak humanap ng makakabreakdance mo?”
Napalunok ako.
“HA?” Napatanga na
lang ako.
“Dad, please stop
bugging them about that. Ang babata pa nga mga iyan...”
“Nagbibiro lang naman
ako. Ngayon na nga lang ulit ako nakasabay sa inyo eh, kailangan masaya. Oh
sige, girlfriend-girlfriend lang muna ah, wala munang anak-anak...”
Bigla akong
napalingon at nakita kong nakatingin sa akin si Fred, walang talas sa tingin
niya, walang insulto, pero parang ipinapamukha niyang may alam siyang hindi
niya dapat malaman.
Iniwasan ko na lang
ang tingin niya.
“Maliwanag ba Fred,
Fonse?”
“Yes...” ang sagot
naming dalawa.
“Pero pwede naman
kayong magbreakdance, basta...‘wag niyo lang tatapusin ‘yung sayaw...” saka
humalakhak si Papa.
Tinapik lamang siya
ni Mama, at parang nadalang huminto sa paghalakhak si Papa. “Oh, titigil na...”
Katahimikan.
Mga kutsilyo’t
tinidor lang na tumatapik sa plato ang maririnig na tunog sa dining room namin.
Katahimikan.
Tinitingnan ni Papa
si Mama, tila nakikiramdam kung pwede pa siyang humirit uli ng biro.
“Pero, pwede...”
“Shhhhh...”
“Okay...” sabay
tingin ng patigilid kay Mama habang sumusubo ng salad.
“Okay, tapos na ‘yung
sayaw...” ang biglang sumagi sa isipan ko. Napangisi na lang ako. ‘Yung ngiting
parang kinikilig, at bigla ko na lang hinimas ang ulo kong nauntog kanina...
...Hanggang sa nakita
ko na lang sina Mama at Papang nakatingin sa akin na nagtataka...
“Kinikilig si
Fonse...” At pagkatapos ay halakhakan ay pumuno sa 60 square meters naming
dining room...
...Pwera nga lang kay
Fred, na seryosong kumakain, patagilid tumingin, at may alam na hindi niya
dapat malaman...
As usual, pagkatapos
kumain, eh, deretso sa kwarto. Bahala na sila Manang at ‘yung mga katulong sa
dining room. Hindi talaga ako nasanay maglinis, maski naman si Fred. Nasanay
talaga kaming may yaya, kaya ayun. Pagkatapos kumain, bahala ka na kung anong gagawin
mo. Pwede kang lumabas ng bahay at magmuni-muni, o ‘ di kaya pumunta sa
recreational room, tumutugtog ng instruments, manood sa home theater,
magbilliard, foose ball, o ‘di kaya magswimming, pero hindi ko ginagawa ‘yang
mga ‘yan. Diretso ako kaagad sa kwarto ko, at dun ko gagawin ang kung ano-ano.
Hindi pala kung ano-ano, nakaharap lang ako sa computer at naglalaro.
Kakabreak ko lang
maglaro. Sunod-sunod din kasi ‘yung talo ko. Kahit kasi halos sampung oras na
ang nakalipas, hindi ko pa rin makalimutan kung ano mang nangyari sa amin ni
Chong. Kapag mapapatingin ako sa kinauntugan ko, bigla na lang akong
mapapangiti, at mapapangiti, at mapapa-upo sa kama, at mapapangiti. Teka,
nakalimutan ko, maglalaro pala ako. Kapag titirahin ko na ‘yung kalaban ko...
“Kailangan ko pa bang
sabihin na mukha kang tao, kahit na halata naman descendant ka ng mga
unggoy...”
...Ako tuloy ang
natira. Kapag nakakalimutan ko na ‘yung nangyari at unti-unti na akong
nakakabawi sa laro...
Sa kanyang mga mata
lang ako nakatingin. Unti-unti. Maski mga mata niya’y sa akin lang nakatuon.
Dahan-dahan. Ang mga labi nami’y magsasalo na. May pag-iingat. Hindi namin
maipaliwanag ang aming nadarama...
...Mamamalayan ko na
lang na pula na ‘yung metro ng buhay ko. Atsaka ko mababasa ang, “Noob!!!” Anak
ng putcha...
“Okay, tapos na ‘yung
sayaw...”
TAMA NA!!!!
Bumaba muna ako
sandali para uminom ng gatas. Pero hindi pa rin ako nilulubayan ng pagdikit ng
balat namin, ng paghaplos namin sa katawan ng bawat isa, at sa unti-unti
pagdikit ng aming mga la...
TEKA, TAMA NA!!!
Pero hindi pa rin ako
nilulubayan ng pagdikit ng balat namin, ng paghaplos namin sa katawan ng bawat
isa, at sa unti-unti pagdikit ng aming mga lab...
SINABING TAMA NA
EH!!!
“Huy, Fonse...” May
boses-lalaking biglang tumawag sa akin, isang lalaking kamukhang-kamukha ko.
Saka ako lumingon at
nakita ko si Papa. Shet.
Katulad ng nasabi ko
kamukhang-kamukha ko si Papa. Actually kaming dalawa ni Fred. At actually ulit,
dahil pati si kuya Carlitos, kamukhang-kamukha niya. Ang lakas ng genes. At
pasalamat kami dahil malakas ang genes ni Papa at kamukhang-kamukha namin siya,
dahil doon habulin kaming tatlo. Oo, gwapo si Papa, at sa kanya ko namana ang
kagwapuhan ko. Actually, habulin rin si Papa, nakakatuwa ngang hanggang ngayon
eh sila pa ni Mama. Actually, fixed marriage ‘yung kanilang dalawa. Kaya mas
nakaka-amaze na sila pa rin hanggang ngayon. Pero minsan na ring nagloko si
Papa, buti na nga lang hindi sila sumuko.
“Anak, tumitira ka
ba? Bakit nagsasalita ka mag-isa?” ang nag-aalala niyang tanong. Teka, obvious
namang dapat nag-aalala siya sa tanong niya eh, bakit kailangan ko pang
sabihin...
“Kailangan ko pa bang
sabihin na mukha kang tao, kahit na halata naman descendant ka ng mga
unggoy...”
SINABI KO NA NGANG
TAMA NA EH!!!
“Uy, Fonse...”
“Ah, ahhhh. Yes, Pa...okay lang ako... Ah,
sunod-sunoo..dd lang ‘yung loss sa DOTA, kaya medyo depressed...” ang sabi kong
ngumingiti, ng pilit.
“Ah ganon ba, batang
‘to, ang daming dapat alalahanin sa mundo, inuuna mo ‘yang virtual world mo.
Bakit hindi mo muna unahin ‘yung paghahanap ng...” Bigla siyang natigilan.
“...Paghahanap ng
ano, Dad?”
“Ahhhh, Ah, wala...”
Saka ngumiti, na parang nalilito.
“Pa, tumitira rin ba
kayo?”
“Batang ‘to, oo. Oo,
tinitira ko ‘yung Mama niyo...” saka tumawa ng may pagkapilyo. “Ah, Fonse, ikaw
ba, ayaw mo pang...” Natigilan na naman.
Uminom ako ng gatas.
“Ano pong ayaw?”
Pero para na naman
siyang nalito. “Ah, wala. Painom na nga lang ng gatas...”
Tinungga ko ang laman
ng baso. “Ah, Pa, una na ako sa taas ah...”
“TEKA!!!” Bigla
siyang sumigaw. Nanlaki na lang ang mata ko. Ba, bihirang ganito si Papa,
kunsabagay, bihira lang naman siya sa bahay. Pero kakaiba pa rin eh. Dali-dali
niyang tinungga ang gatas niya. “Ako ng mauuna...”
Tatabi sana ako
pakaliwa para makadaan siya. Pero humakbang siya pakanan. Saka ako humakbang ng
pakanan, pero humakbang siya pakaliwa. Para kaming nagpapatintero.
“Pa...” hinawakan ko
siya sa balikat. Natigilan siya. At saka ako tumabi. Nagmadali na lang siyang
umalis. Pero hindi ko sasabihin dahil sa pagkapahiya, dahil obvious naman na
dahil sa pagkapahiya iyon, pero sige na nga, dahil ‘yun sa pagkapahiya...
“Kailangan ko pa bang
sabihin na mukha kang tao, kahit na halata naman descendant ka ng mga unggoy...”
HAY NAKU!!!
“Ah, anak...” bigla
uling lumitaw si Papa. Naglakad papunta sa akin na hinihimas ang batok.
May sasabihin ‘to sa
kin eh. “May sasabihin kayo no, Pa...” Inulit ko lang eh, putik, ang redundant.
“Kailangan ko pa bang sabihin na mukha ka...” Hep, tama na.
“Ah anak, oo sana
eh...” saka siya tumabi sa akin. Nagrefill ako ng gatas. Mukhang seryoso ‘yung
bagay na ‘to ah...
“Mukhang seryoso yata
‘yung sasabihin niyo sa akin ah...” Tae. Practice conciseness. Okay. Try. Inom
muna ng gatas.
“Ayaw mo na bang
magkagirlfriend?”
Takshuta. Gulat.
Nabulunan.
“DAD!!!”
“Bakit anong
problema?”
Oo nga naman,
over-reacting. “Wala naman...”
“Wala ka naman
girlfriend ngayon diba?”
“Wala, Dad, diba nga
si Andrea ‘yung last girlfriend ko, ‘yung nahuli kong pinagsasabay pala kami ni
Fred...” Inom ng gatas.
“Ayaw mo na ba uling
magkgilrfriend?” ang seryoso niyang tanong. Omit ‘ang’.
Tinitigan ko lang si
Papa.
“... ganito kasi,
alam niyo naman na may business partner kasi ako na half-Filipino, half-Chinese
blood. Actually, buong angkan nila. Mas lalo silang natuwa sa akin noon ng
malaman nilang may dugong Chinese ‘yung family natin...and...” Natigilan.
“...And...” Nabitin.
“Hindi ba nameet mo
na rin naman si Mylene? Mylene Chua. Nameet na rin natin sila noon, ng
imbitahin nila tayo sa kasal ng isang anak ni Mr. Chua. Naalala mo diba?”
“Pa? Ilang taon ba
ako nun? 4 years? 4 months?”
“Fonse, 7 years na
kayo ng imbitahan na nila tayo?”
“Ah, ganon ba, hindi
ko na maalala eh?”
“Well, pwede tayong
mag-arrange ng dinner with them, pwede bukas.” Kumpas ng kamay. Nangangatog.
Parang kinakabahan.
“Pwede rin Dad, bakit
hindi...Pero anong connect ng pagkakaroon ko ng girlfriend sa pamilya nila
Chua?”
“Ah, kase...”
“Ano po?”
“Ah naisip ko lang na
since si Fred, ‘yung kuya mo, eh, naipagkasundo na rin sa Altamirano, kaya
naisip kong...”
“Ano nga ‘yung naisip
niyo?”
“... Naisip kong...”
“Ano nga Pa?”
“...Naisip kong
pumayag sa proposal nilang ipagkasundo kayo ni Mylene, para sa ties ng Chua at
Santiago...”
...ANG NAG-AALANGAN
NIYANG SAGOT...
Biglang umihip ang
malakas ng hanging may dalang kilabot na galing sa labas. Parang may kasabay na
babaeng lulutang-lutang sa hangin.
Nanatili lang siyang
nakatingin sa akin na parang nag-aalala.
Biglang sumindi ang
ilaw sa kusinang hindi naman namin binuksan. Nagpatay sindi ito, kasabay ng
pagtayo ng mga balahibong bumabalot sa katawan ko.
Nanatili lang na
nakakunot ang noo kong nakatingin sa kanya.
Biglang sumara ang
mga pinto sa kusina, kasabay ng pagbabgong-anyo ng mga dingding at tila naging
nag-aapoy na rehas. Saka tumugtog ang nakapaghihilakbot na tutugtugin mula sa
isang organ.
...Pero exaggeration
lang ang mga iyan...
“PA, ANONG INIISIP
NIYO? IPAGKASUNDO AKO SA TAONG HINDI KO PA NAMEET, AT KUNG NAMEET KO MAN, HINDI
KO MATANDAAN?!!!”
Shet!!! Wala dapat
exaggeration eh!!! Dapat concise!!! Naman!!!
“Kailangan ko pa bang
sabihin na mukha kang tao...”
FUCK!!!!!!!
No comments:
Post a Comment