Ang Kuya Kong Crush Ng Bayan (26-30)

By: Mikejuha

E-mail: getmybox@hotmail.com

FB: getmybox@yahoo.com

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

[26]

Ibayong kaba ang naramdaman ko noong makita ang kabaong sa sala. Nakakabingi ang kalampag sa aking dibdib. Hindi pansin ang mga tao sa paligid, nagtatakbo akong tinungo ito, hila-hila sa likuran ko si Noel.

Noong masilip ko ang kabaong, hindi ko na napigilan pa ang sariling sumigaw at maglupasay, “Papaaaaaaaa!!! Bakit mo ako iniwan???!!! Papaaaaaaaaa!!! Nandito na po ako pa!!!! Nagsisi na po ako pa!!!!”

Ngunit hindi na ako puwede pang sagutin ng aking ama. Huli na ang aking pagsisisi. Wala na akong ibang nagawa pa kundi ang humagulgol sa harap ng kanyang kabaong. At iyon na ang huling natandaan ko. Nagcollpase pala ako at unconscious dala ng magkahalong pagod at sama ng loob.

Noong manumbalik na ang malay ko, umaga na, nakahiga sa isang kuwarto ng ospital. Inikot ko ang mga mata at nakita kong pinalibutan ako ng mga kaibigan at ibang ka-klase. Nasa gilid ko naman si mama. Damang-dama ko sa mukha niya ang magkahalong pananabik na makita akong muli at ang matinding dalamhating dinadala niya sa pagkawala ni papa.

Noong ibinaling ko ang paningin sa isang sulok, nakita ko doon si Kuya Rom, nakaupo sa isang silya. Nakasuot ng straight-cut na maong, semi-fit na puting t-shirt na may dalawang kulay blue na tripe sa dibdib. Pumuti siya sa tingin ko. Marahil ay gawa iyon sa lamig na klima ng Canada. At lalo itong nagpatingkad sa kanyang angking kakisigan. Nandoon pa rin ang ganda ng katawan niya, ang nakabibighaning mukha, at tindi ng appeal. Nagsusumigaw ang aking puso na ngitian siya, palapitin sa aking hinigaang kama at yakapin. Ngunit noong sumingit naman sa isip ko ang ginawa niyang panlilinlang, ibayong galit naman ang nangibabaw sa buo kong pagkatao. Masakit pa ang sugat na dulot ng ginawa niya sa puso ko. Siya ang dahilan ng aking paglalayas na dahilan naman kung bakit hindi ko na naabutan pang buhay ang papa ko.

Mistulang nagyuyukyok siya sa pagkakaupo, tulala at ang mga mata ay nakatutok sa sahig na sa lalim ng iniisip ay tila tagos ang paningin niya sa kabilang lupalop ng mundo. Noong ibinaling niya ang tingin sa akin, nakita kong nagmamakaawa ito. Ngunit ang isinukli ko ay isang matigas na simangot at matulis na tingin.

Yumuko siya. Muli, ang mga tingin ay ipinako sa sahig. Para siyang isang napakabait at inosenteng tupa na inaapi at nakakaawang tingnan. Ngunit manhid na ang damdamin ko para sa kanya.

Habang nakapako ang mga titig ko sa kanya, pasikreto na naman siyang tumingin sa akin. Ngunit galit pa rin sa mukha at tingin ko ang nakita niya. “Hindi kita mapapatawad!” sigaw ko sa sarili.

Nanatili na lang si Kuya Rom sa ganoong posisyon, hindi magawang lapitan ako.

Ewan… hindi ko lubusang maintindihan ang naghalong naramdaman ko sa puntong iyon. Iyon bang sabik na sabik akong makita siya, makausap, mayakap, ngunit nanaig pa rin ang matinding galit sa utak ko. Gusto ko siyang tingnan, titigan, haplusin ang mukha intindihin, ngunit nasasaktan din ako dahil nakatatak na sa isip ko at naramdaman ng puso ang matinding sakit na dulot ng pagtaksil niya.

Nong hinaplos ni mama ang buhok ko, saka bumalik na naman sa isip ko ang larawan ng mukha ni papa sa loob ng kabaong. Muli na naman akong naglupasay at nagsisigaw. Niyakap ako ni mama ng mahigpit. Niyakap ko rin siya habang pareho kaming nag-iiyak at humihikbi. “Ma…. Bakit??? Bakit ma???” ang sambit ko.

Hindi na sinagot ni mama ang tanong ko. Hinayaan niya akong umiyak nang umiyak sa kanyangmga bisig.

Mayamaya nagsalita siya, “Anak… salamat at naisipan mo ring umuwi. Pareho kami ng papa mong nabahala sa pagkawala mo. Pati Kuya Romwel mo ay kung saan-saan nagpupunta upang hanapin ka.” Alam kong mabigat ang kalooban ni mama dahil sa pag-alis ko nang walang paalam. Ngunit marahil ay sa bigat ng pinapasan niya, hindi na niya magawang dagdagan pa ito at ibato sa akin ang lahat ng sisi.

Sa pag-uusap namin nalaman ko ang tunay na dahilan ng pagkamatay ni papa. Atake sa puso. At lalo akong nanlumo noong malamang ang dahilan nito ay ang kawalan ng tulog at pahinga sa paghahanap sa akin. Tumawag daw ito sa mga bangko at tini-trace ang mga lugar kung saan naganap ang mga transactions ng credit cards na ginamit ko. Habang nakikipag-usap daw siya sa isang manager, doon na siya inatake…

Kung tutuusin, puwedeng ipa-cancel ni papa ang mga credit cards na ginamit ko upang maubusan ako ng pera at umuwi na lang. Ngunit hindi niya ginawa ito. Marahil ay hindi niya maaatim na maghirap ako kung saan man ako tutungo.

Lalo akong napahagulgol, umalipin sa utak ko ang matinding pagsisisi sa masamang ginawa kong paglalayas. “S-sana nandito pa ang papa ma kung hindi ako naglayas. Ako ang dahilan ng kanyang pagkamatay ma!” ang nasambit ko, patuloy ang paghagulgol.

“Huwag mo nang sisihin ang sarili mo anak. Ang lahat ng ito ay may dahilan… Marahil ay talagang oras na para sa kanya. Isipin na lang natin na ang lahat ng ito ay parte ng isang dakila at pangkalahatang dibuho ng maykapal.”

“Ma… sorry talaga ma. Paano kaya ako mapapatawad ni papa… Hindi ko rin kasi alam ang tamang gagawin sa mga panahong iyon ma. Parang lahat na lang ng problema sa buhay ay pasan ko ma. Sobrang sakit ang naramdaman ko, parang wala akong kakampi sa mundo, walang nagmamahal.” Ang mga katagang lumabas sa bibig ko. Alam ko narinig ni Kuya Rom ang lahat ng iyon. Ngunit kung ano man ang iniisip niya, wala na akong pakialam. Gusto ko rin kasing marinig niya na kung hindi dahil sa ginawa niya, hindi sana ako naglayas.

“Alam ko, anak. Alam ko ang naramdaman mo. At huwag mong sisihin ang sarili mo. Wala na tayong magagawa pa sa mga nangyari na. Ngunit sana sa susunod na maranasan mo ang hirap ng kalooban, palagi mong isiksik sa isipan na ang isang hakbang na makasisira sa iyo, nakakasakit din ito sa damdamin ng mga taong nagmamahal sa iyo. Lahat sila ay nadadamay kapag may ginawa kang hindi maganda sa iyong buhay. Hindi totoong walang nagmamahal sa iyo, anak. Hindi mo lang nakita at na-appreciate ang pagmamahal nila. Tingnan mo ang papa mo. Mahal ka niya. Ngunit dahil hindi mo ito nakita o naapreciate, humantong ito sa pag-alay niya ng kanyang buhay. Kailangan pa bang may mangyaring masama sa taong nagmamahal sa iyo upang makita mo kung gaano ka kahalaga sa kanila?”

Napatingin naman ako kay Kuya Rom. Tila hindi lang pagpapatama iyon sa akin para kay papa kungdi pati na rin sa kanya. Napatingin din siya sa akin. Ngunit matigas pa rin ang puso ko para sa kanya.

Napahgulgol akong lalo sa sinabing iyon ni mama. Mistulang isa itong sibat na tumusok sa kaibuturan nga aking puso. “Ma… patawad. Sobrang napakasama ng ginawa ko! Napakasama kong tao, ma. Nagsisisi na po ako ma… Sana ay mapatawad ni papa ang ginawa ko.”

Niyakap na lang ako ni mama. “Napatawad ka na ng papa mo, alam ko. Ganyan ka niya kamahal, anak.“

Nasa ganoon akong pag-iiyak at pagdadalamhati noong mapansin ko si Noel na nakaupo lang sa di kalayuan, lungkot na lungkot ang mukha at mistulang naguguluhan sa mga pangyayari.

“Ma… si Noel pala.” Turo ko kay Noel at minuwestrahan na rin siyang lumapit. “Isa siyang batang-kalye ma, walang mga magulang. Nakita ko siya habang namamasyal ako sa plaza ng huling lugar na pinuntahan ko. Siya ang dahilan kung bakit ko naisipang umuwi. Pinangakuhan ko siyang bibigyan ng papa at mama…” at napahagulgol na naman ako. “…at saka pa nawala si papa! Siguradong matutuwa sana siya kapag nakita niya si Noel.”

Tiningnan ni mama si Noel atsaka nginitian niya ito. “Alam mo, anak, sigurado ako, tuwang-tuwa at prooud ang papa mo sa ginawa mo.” Ang sabi ni mama sa akin.

Hinawakan ni mama ang dalawang kamay ni Noel atsaka niyakap niya ito at sinabihan ng, “Kahit wala ka nang maging papa, hijo, huwag kang mag-alala, may mama ka naman, may pamilya, at may dalawang kuya na siyang mag-aalaga sa iyo…”

Mistula namang sumabog ang ear drum ko sa narinig. “Oo nga pala, kuya na rin pala ni Noel si Kuya Romwel” sa isip ko lang.

“S-salamat po!” sagot ni Noel.

“Sabiihin mo… ‘Salamat po mama’” ang pagturo ni mama.

Binitiwan ni Noel ang isang ngiting nahihiya. “Salamat po mama…”

Mistula namang napagaan ang aking damdamin sa nasaksihang may isang taong sumaya nang dahil sa akin. Nawala man ang papa ko, may sumibol namang saya sa aking puso. Isiniksik ko na lang sa isip na base sa sinabi ng mama ko, masaya at proud pa rin ang papa ko sa ginawa ko. Nawala man siya, may nadagdag naman sa aming pamilya.

Napayakap na rin ako kay Noel. “Sabi ko na sa iyo di ba? At simula ngayon, tunay mo na akong kuya.”

Niyakap din ako ni Noel atsaka hinalikan sa pisngi. “Salamat kuya…”

“Hayun, Kuya mo rin iyon” turo ko kay Kuya Romwel. “Lapitan mo at mag hug ka” ang sabi ko sabay baling ng tingin ko kay Kuya Rom. Tumingin din siya sa akin, binitiwan ang isang ngiting pilit, at ibinaling na ang paningin kay Noel at ibinuka ang mga braso upang tanggapin ng yakap ang lumapit na bata. “K-kuya Romwel?” ang bati kaagad ni Noel. “Palagi kang ikini-kwento sa akin ni Kuya Jason!” ang sambit kaagad niya. “Mabait ka daw…”

Mistula naman akong napukpok sa ulo sa pagbulgar na iyon ni Noel. Napangiting tumingin sa akin si Kuya Rom. Ngunit hindi ko sinuklian ang kanyang ngiti. Nakasimangot pa rin ang mukha ko.

Kitang-kita ko naman na tila kinilig si Kuya Rom. Anlaki kaya ng ngiti, nakakaloka.

“Talaga?” Ang sagot niya, ramdam ko ang pagka-excited niya, sabay tingin na naman sa akin ng palihim na sinalubong ko lang ng pag-irap.

Ramdam kong bigla siyang sumaya. Nkahanap siya ng kakampi kay Noel. Kinakarga-karga niya ito at niyayakap-yakap. “Mamaya ha mag kuwentuhan pa tayo?” ang sabi niya kay Noel. Parang sobrang close na sila bagamat iyon pa lang ang una nilang pagkita.

“Opo kuya!” ang inosenteng sagot naman ni Noel.

Nasisiyahan naman si mama sa nasaksihan. Ngunit ako, parang tumindi pa ang galit ko sa kanya. Ang papa ko, inagaw niya sa akin ang atensyon, pati ba naman kay Noel, aagawin uli niya? Iyan ang sumiksik na senaryo sa aking isip. Marahil ay ganyan lang talaga kapag may galit ka na sa isang tao. Lahat ng kilos niya ay nakakaasar, nakakasuka.

Sa umaga ding iyon lumabas ako ng ospital at bumalik ng bahay. Sasakay na sana ako sa service namin noong, “Kuya, magpaalam daw ako sa iyo na doon ako sasakay sa kotse ni Kuya Romwel” ang pagpapaalam ni Noel sa akin na mukhang excited na makasama niya si Kuya Rom.

Syempre nagulat ako. “Ikaw, gusto mo ba?” sagot ko, inaasahang doon pa rin siya sasama sa akin.

Ngunit tumango si Noel kaya wala na akong nagawa kundi ang pumayag na sila ang magsama sa sasakyan.

“May bagong sasakyan. Sino kanyang nagbigay…?” sarcastic kon tanong ko kay mama pahiwatig sa bago at magarang sasakyan ni Kuya Romwel na nakabuntot sa sinasakyan namin.

“Regalo iyan galing sa daddy ng asawa niya…” ang maiksing sagot ni mama. Alam niya kasing ayaw ko pa ring makinig kahit na anong kuwento tungkol sa kanya. Marahil ay natakot siyang kung habaan pa niya ang kuwento baka magalit na naman ako at may gagawing hindi kanais-nais.

Tahimik. Pero sa loob-loob ko lang, “Nagpapa-impress na naman siguro kaya natuwa sa kanya iyong tao…”

“K-kausapin mo nalang kasi ang kuya Romwel mo, hijo. Makabubuti sa iyo ang pakikipag-usap sa kanya upang maliwanagan ang isip mo. Buksan mo ang puso’t isip mo anak.” Ang mungkahi ni mama ang boses ay nakikiusap.

Hindi ako kumibo.

“Anak, pakawalan mo ang lahat ng galit sa puso mo. Napakagandang harapin ang buhay kapag ganyang wala kang dinadalang sama ng loob… Naaawa na ako kay kuya Romwel mo anak. Noong nalaman niyang hindi ka umuwi ng bahay, napa-uwi iyan ng biglaan sa atin at halos hindi na kumakain at natutulog sa paghahanap sa iyo.”

“Ma, please, huwag na muna nating pag-usapan siya. Masakit pa ang kalooban ko sa pagkamatay ni Papa…Dagdag pasakit lang siya sa buhay ko, ma.” ang nasambit ko. “Paano, kagagawan naman din niya ang lahat ng ito eh!” bulong ko sa sarili.

“Ok…” ang maikling tugon ni mama. Ramdam kong may tinik din sa puso ni mama ang hindi pagbati namin ni Kuya Romwel.

Noong makarating na kami ng bahay at makitang muli ang kabaong ni papa, hindi ko na naman maiwasang maglupasay sa pag-iiyak. Inalalayan na lang nila akong pumasok sa aking kuwarto upang hindi ko muna makita ang mga labi ni papa. Noong nasa kuwarto na ako, nagpaiwan si Noel sa tabi ko. tuloy pa rin ang pag-iiyak ko habang tahimik at malungkot na pinagmasdan ako ni Noel.

Maya-maya, nagsalita siya. “Kuya… ako, nabuhay na walang papa, tapos, sa pagkamatay ni mama, ako na lang ang nag-iisa. Kaya ko naman...”

Ewan kung ano ang sumagi sa isip niya at nasabi niya ang ganoon. Naawa kaya siya, o naisip na baka hindi ko kakayanin ang nangyari.

Nahinto bigla ang pag-iiyak ko at tinitigan siya. “Hindi mo naranasang magkaroon ng papa at biglang mawala ito. Kaya hindi mo naramdaman ang naramdaman ko!” ang sabi ko, ang boses ay tumaas ng bahagya sa tila hindi niya pagintindi sa kalagayan ko.

Ngunit sumagot uli siya. “Hindi mo rin naranasan ang matulog sa tabi-tabi at kumain ng tira-tirang pagkain galing sa basurahan, ang manginginig sa sobrang lamig kapag nabasa sa ulan...” Ang inosente niyang sabi.

Mistula namang binatukan ako sa narinig. Nahinto ako sa pag-iiyak at napaisip. “Matalino ang batang ito. Ngunit tama siya. Maraming tao ang may mas malalaking dinadalang problema sa buhay kaysa sa akin.” Ewan, ngunit sa narinig ko, pakiramdam ko ay nanumbalik ang aking lakas ng loob at ang matinong pag-iisip.

At naalimpungatan ko na lang na niyakap ko si Noel. “Tama ka tol… dapat kong kayanin ang lahat ng ito. Kung nakayanan mo ang hirap at tindi ng lahat ng pinagdaanan mo sa buhay, dapat kaya ko rin ito, di ba?”

“Opo Kuya. Kasi kuya kita eh. Dapat mas matatag ka kesa sa akin.” dugtong niya.

At sa sinabing iyon ni Noel, napangiti ako, nahimasmasan at naibsan ang bigat na aking dinadala. At nasabi ko sa sariling marahil ay ibinigay talaga sa akin si Noel; upang magbigay liwanag sa aking isipan at magsilbing gabay at inspirasyon; at upang makayanan kong harapin ang lahat ng mga pagsubok sa buhay.

Kinahapunan, habang iniistima namin ang mga nakiramay, may biglang sumulpot naman sa bungad ng pintuan. Isang magandang babaeng karga-karga ang isang sanggol. Napalingon kaming lahat sa kanya dahil sa kanyang kapansin-pansing kasuotan. Naka-gown ito na mistulang pupunta sa isang party, at matingkad na pagka-pula pa ang kulay na taliwas sa lagay at lungkot ng aming pagdadalamhati. May ternong headdress siyang suot, at pati na rin ang kulay ng kanyang lipstick at mahahabang mga kuku ay kasing tingkad din ang pagkapula ng kanyang kasuotan.

Noong pinagmasdan kong maigi ang mukha, doon ko nakilalang si Kris pala ito. Mistulang grand entrance talaga ang pagpasok niya na sinabayan pa ng paglalakad na gumigiwang-giwang, animoy tumatahak ang mga naka-high heeled na paa sa ibabaw ng rampa.

Diretsong tinumbok niya ang kabaong ng papa at tinitigan ang loob ng kabaong. Pagkatapos nito, inikot ang mga mata niya sa paligid na tila may hinahanap, nakasimangot ang mukha, naiirita sa mga matang nakatutok sa kanya.

At maya-maya lang, marahil ay sa pagkabigo na mahanap ang taong gusto niyang makita, sumigaw na ito na para bang ang mga tao doon ay mga kasambahay lang niya. “Where is Romwel?”

Walang sumagot.

Sumigaw uli at mas malakas pa. “Where is Romwelllll?”

Dali-dali namang lumapit si mama sa kanya. Sumunod ako ngunit sinabihan ko ang isang katulong na samahan si Noel at ipakita sa kanya ang bagong Kuwarto niya.

“Ah, Kris… ipapatawag ko na lang si Romwel ha? Maupo ka muna?” ang sabi ni mama kay Kris at dali-dali na siyang tumalikod upang puntahan si Kuya Romwel.

“Tinatago nyo yata si Romwel sa akin eh!” ang pahabol niyang sigaw kay mama na hindi na pinansin pa ang banat niya.

“Hoy! Huwag mong sigaw-sigawan ang mama ko ha?! Kung makaasta ka ay parang ikaw ang may-ari ng bahay na ito!”

“Hoyyyyyyyyyyyyy!” Bulyaw din niya ang mga mata ay nanlalaki, at pinahaba pa ang pagsambit sa katagang ‘Hoy’. “At bakit? May karapatan naman talaga ako sa bahay na ito ah! Anak ni Romwel ang batang ito!” sabay turo sa batang karga-karga niya. “Kaya may karapatan ako!”

“Ang kapal naman ng face mo! Ang batang iyan” turo ko sa bata “...baka may karapatan nga pero ikaw, wala! At huwag mong masigaw-sigawan ang mama ko kung ayaw mong paalisin kita dito!” bulyaw ko din at mas nilakihan ko pa ang mga mata ko.

“O e, di paalisin mo! Kung kaya mo lang ha! O baka naman gusto mong ipabugbog kita kay Romwel!” sigaw niya uli.

“Ah, oo nga naman. Si ‘Romwel’ lang naman pala ang habol mo! Di mo ba alam na may asawa na siya? Ha? Isang Canadian na di hamak na mas maganda at mayaman!”

Kitang-kita ko ang paglaki ng kanyang mga mata at pagbukas ng kanyang bibig na dali-dali din niyang tinakpan sa isa niyang kamay. “Sinungaling!”

“Hindi. At wala ka sa kalingkingan sa ganda niya. At may anak na rin sila!”

Gusto kong matawa sa sarili sa nakitang reaksyon ng mukha niya. Nara-rattle, nagpupuyos sa galit. “Nasaan si Romwel?!!! Nasaan siya?????!!!!!!!” Bulyaw niya ang mga mata ay nanlilisik.

“Guard! Guardddddd! May babaeng sinaniban dito!!!” sigaw ko sa mga guwardiya.

Dali-daling pumasok ang dalawang guwardiya at kinaladkad siyang palabas. Nag-iiyak ang bata. Nagsisigaw naman si Kris ng pagmumura hindi alintana ang mga taong nakiramay.

Nasa labas na siya ng gate noong sumulpot naman si Kuya Romwel. Bagamat nagkasalubong kami, parang wala lang akong nakita. Nakasimangot ang mukha ko. “Ayankasi… kung sinong babae ang pinapatulan!” sigaw ko sa sarili.

Tinumbok niya ang labas ng gate kung saan nandoon si Kris. Pinagmasdan ko sila. Habang nagpupuyos si Kris sa galit, kampante naman si Kuya Rom na nakipag-usap sa kanya. Hanggang sa narinig kong sumigaw si Kris ng. “Idedemanda kita! Idedemanda kita! Sa korte na lang tayo magkita!”

Kampante pa rin si Kuya Rom. Nakita ko na lang na ipinalabas niya ang kanyang bagong sasakyan at pinasakay sina Kris at ang bata doon. Sumakay naman si Kris bagamat nagdadabog ito.

“Ay! Kapal! Nagdrama pa, e sasakay din naman pala. Nakakita lang ng bago at magandang kotse sumakay na! Mukhang pera talaga!!” sigaw ko sa sarili.

Ewan, ngunit sa nakita kong eksena na kasama na naman ni kuya Romwel ang babae niya, hindi maiwasang hindi bumalik-balik na naman ang galit ko sa kanya. “Playboy talaga!” sigaw ko sa sarili ko lang. At pati na rin ang pagpanaw ni papa nang dahil sa paglalayas ko ay naisisi ko na naman sa kanya. Naghalo ang mga emosyon ko sa tagpong iyon. Ang pagkawala ni papa. Ang paninisi ko dahil sa kanyang pagtaksil…

Naalimpungatan ko na lang na nagtatakbo ako papasok ng kuwarto ko at nag-iiyak. Naiipan kong tumbukin ang music corner at naupo sa sofa. Binuksan ko ang FM ng component. At ewan ko din ba kung sinadya ng tadhanang ang lumabas na kanta ay –

Back when I was a child

Before life removed all the innocence

My father would lift me high and dance with my mother and me and then

Spin me around ‘til I fell asleep

Then up the stairs he would carry me

And I knew for sure I was loved

If I could get another chance, another walk, another dance with him

I’d play a song that would never ever end

How I’d love, love, love

To dance with my father again

When I and my mother would disagree

To get my way I would run from her to him

He'd make me laugh just to comfort me, yeah yeah..

Then finally make me do just what my moma said

Later that night when i want to sleep

He left a dollar under my sheet

Never dreamed that he would be gone from me

If i could steal one final glance, one final step, one final dance with him

I'd play a song that would never ever end

'Cause I'd love, love, love, love

To dance with my father again

Sometimes I’d listen outside her door

And I’d hear how mama cried for him

I pray for her even more than me

I pray for her even more than me

I know I’m praying for much too much

But could you send back the only man she loved

I know you don’t do it usually

But dear Lord she’s dying

To dance with my father again

Every night I fall asleep and this is all I ever dream.

Lalo akong napahagulgol sa kantang iyon, naglalaro sa isip ang mga pangyayari kung saan buhay pa ang papa ko at masaya kami ni mama… Pakiramdam ko ay walang katapusan ang lalim ng aking pangungulila.

Mahigit isang oras din akong nag-iiyak habang sinasariwa ang mga masasayang araw namin sa piling ni papa noong biglang bumukas ang pinto. Hindi ko pala nai-lock ito. Noong ibinaling ko ang paningin sa taong pumasok, biglang gumapang naman ang matinding galit sa buong katawan ko. Si Kuya Romwel.

“At bakit ka pumasok dito?!!!” sigaw ko, ang mga mata ko ang nanlaki sa sobrang galit.

“Bakit, dati naman akong pumapasok dito ah!” Sagot niya, ang mukhang tupang nakita ko sa kanyang anyo sa ospital ay mistulang nagbago na at bumalik ito sa kanyang dating pagkatao at pagka-preskong magsalita, na lalo namang nagpairita sa akin.

“Noon iyon! Ngayon hindi na! Labas na!” Tumayo ako upang itulak siyang palabas ng kuwarto.

Ngunit hinarang niya ako at nagmamatigas, nanatiling nakatayo, tinitigan ang mukha ko.

“Alis na dito! Layas na!!! Ayokong makita ka pa!!!” sigaw ko uli habang pwersahan ko siyang itinulak palabas.

Ngunit bigla niya akong niyakap nang mahigpit. Hindi ako makapalag sa higpit nang pagkayakap niya.

Wala akong nagawa kungdi ang pagsuntok-suntukin ang dibdib niya. “Umalis ka! Umalis ka na dito!!!

Ngunit hinayaan lang niyang tumama ang lahat ng sampal at suntok ko sa mukha at dibdib niya. Nakita kong namumula na ang mga pisngi niya ngunit hindi niya ininda ang sakit ng pagsasampal ko dito. “Tol… miss na miss kita…” ang kalmanteng sabi niya.

At sa narinig nag-init bigla ang tenga ko. “Na-miss mo ako?! Sinungaling ka!! Akala mo ba natutuwa pa ako sa pagmumukha mo?! Akala mo ba masaya pa akong nakita kita?! Pagkatapos ng lahat na ginawa mo?! Pagkatapos mong pahirapan ako?! Di mo man lang inisip ang nararamdaman ko sa mga ginawa mo?! Pinaasa mo ako?! Pinagmukha mo akong tanga?! Akala ko ba mahal mo ako pero bakit niloko mo ako? Naglihim ka!! Nagsinungaling ka?! At pagkatapos ngayon, haharap ka sa akin, magpapakita ka sa akin na parang wala lang nangyari?! Layuan mo ako!! Nakakadiri ka!! Kasuklam-suklam ka!!! Tanginaaaaaaaaa!!!!!” Bulyaw ko sabay tulak sa kanya ng malakas.

Nakawala ako sa mga yakap niya ngunit patuloy pa rin ako sa pagtatalak.

“Tol… makinig ka nga sa akin please. Ang hirap sa iyo hindi ka nakikinig eh!”

“At bakit pa ako makikinig sa iyo?! Puro kasinungalingan ang mga pinagsasabi mo!!? Lumayas ka! Tingnan mo ang nangyari, di mo ba alam na namatay ang papa ko nang dahil sa iyo?!”

Pansin kong biglang naging seryoso ang mukha niya noong mabanggit ko ang salitang ‘papa’. “Papa ko rin siya Tol. Huwag mong kalimutan iyan.” Sagot niya.

“Papa mo? Owww? Talaga? Alam mo rin bang ikaw ang dahilan ng pagkamatay niya?”

“Alam mong hindi totoo iyan!”

“Iyan ang totoo! Dahil sa ginawa mo sa akin, lumayas akoooo!!!! Tanginaaaaa!” at napahagulgol na naman ako, naupo sa isang tabi, itinakip ang dalaawang kamay sa mukha ko. “Sinaktan mo ang damadamin ko!!!”

“Buksan mo kasi ang isip mo sa mga paliwanag ko. Makinig ka, Tol.” Agn sabi niya habang nilapitan ako at naupo din sa harap ko ang boses ay nagsusumamo.

“Ayoko! Ayoko! Ayoko! Hindi ako makikinig sa iyo. Umalis ka na? Lumabas ka na sa kwarto koooo!!!!”

At marahil ay napuno na rin siya, bigla niya akong kinarga at inihagis sa kama. Bumagsak akong nakatihaya, nagulat sa bilis niyang pagkarga at paghagis sa akin doon. Sumampa siya sa kama at dinaganan ang katawan ko, ini-lock ang dalawa kong paa sa mga paa niya upang hindi ako makagalaw at ang dalawa kong kamay ay inarkuhan naman ng dalawa din niyang mga kamay. “Ayaw mo sa easy way na paliwanagan ha? Ok, let’s try it the hard way…” ang matigas niyang bigkas pigil na pigil ang boses na huwag sumigaw.

“Ano ang gagwin mo??!!!!!”

“Wala. I ri-rape lang kita.” Ang may halong biro na sagot niya habang ang mga mata ay nakatutok sa mukha ko. Mistula naman akong malulusaw sa mga titig niya. Iyon kasi ang pamatay niya sa akin kapag ganoong may pumapasok sa kanyang kukote. Inikot niya ng tingin ang kabuuan ng mukha ko na para bang inuukit sa isip niya ang bawat detalye noon, ang galit na mga mata ay unti-unting pumungay, mistulang nakikipag-usap, nagmamakaawa.

“Arrggghhhhhhh1 Pakawalan mo ako! Pakawalan mo ako! Hayup kaaaaaa!!!!” sigaw ko noong may naamoy akong kakaiba sa mga titig niya at kung saan hahantong ang mga iyon.

Ngunit sadyang malakas si Kuya Rom. Habang sumisigaw ako at pumapalag ay lalo pa niyang hinigpitan ang pag-lock ng katawan niya sa katawan ko.

Hanggang sa ang lumabas na ingay sa pgsisigaw ko ay “UHHHMMMMPPPPPPPPP!!!” na lang gawa ng pwersahang paglapat ng mga labi niya sa mga labi ko habang walang tigil naman akong nagpupumiglas sa mahigpit na pagdagan niya sa katawan ko.

(Itutuloy)

[27]

Ngunit lalo akong nagpupumiglas hanggang sa marahil ay napulsuhan niyang hindi talaga ako bibigay, kusa na niya akong pinakawalan. Iyon ang unang pagkakataong hindi ako nagpadala sa bugso ng kanyang kagustuhan. Dati-rati kasi, kuhang-kuha niya ang weakness ko at kahit umaayaw pa ako o kaya’y nagmamaktol, alam niyang bibigay din ako. Ngunit iba sa pagkakataong iyon. Habang ipinaramdam niya sa akin na na-miss niya ako o nananabik siya sa akin, matinding galit pa rin ang nananalaytay sa aking kaugatan. Inalipin pa rin ang utak ko sa matinding pagkamuhi sa kanya.

Dahil sa hindi ko pagbigay sa kagustuhan niya, narealize niya marahil na matindi pa rin talaga ang galit ko. Tumayo siya, bakat sa mukha ang pagkadismaya at sama ng loob, tumalikod, at walang pasabing tinumbok ang pintuan ng aking kuwarto.

“Lumayas kaaaaaaaaaaaaa!!!” sigaw ko.

Kinabukasan, napag-alaman ko kay mama na may subpoena daw si kuya Rom sa NBI. Nagfile daw ng kaso si Kris, rape. Iyon lang ang narinig ko. Ayoko kasing pag-usapan si kuya Rom. Kapag ganoong pumasok ang pangalan niya sa kuwentuhan, binabara ko kaagad ito o kaya ay magwa-walk out na. Ewan, pero noong sumingit sa pandinig ko ang balitang iyon, tila wala akong maramdaman, walang masabi. At ang naibulong ko na lang sa sarili ay, “sana, makulong siya o kaya’y ma lethal injection!”

Kinahapunan, narinig ko na naman ang usapan nina mama at kuya Rom sa sala noong pababa na sana ako sa ground floor. Na-dismissed daw ang kaso dahil walang sapat na basehan ito at may mga proof namang dinala si kuya na nagpapatunay na si Kris itong naghahabol sa kanya, mga text messages ni Kris sa kanya na may sinasabi doon na “I love you” at iba pang nagpapatunay na consensual at walang rape na naganap. At marahil ay noong nakita ng mga taga NBI sa mukha at tindi ng appeal ni kuya Rom, at yaman pa, naitanong din nila sa sarili kung ang taong iyon ba ay kailangan pang mang-rape. Parang katawa-tawa. Dagdagan pa sa mga matitinik na abugado ni kuya…

As usual, nagwawala na naman daw si Kris. Pero humirit ng child support na sinagot naman ng abugado ni kuya na ipa-DNA test muna ang bata bago ang child support. Pagkatapos ng isang linggo pa raw ang resulta.

Sa ilang araw na nanating nakaburol pa si papa hindi kami nagpapansinan ni kuya Rom. Mahirap pero pinilit ko ang sariling kakayanin. Nasa isang bahay lang kami ngunit parang hindi kami mgkakakilala. Kapag nauna siyang pumuwesto sa hapag kainan sa oras ng kainan, magpapahuli ako o di kaya, siya, nag-iiwasan. Kapag nakita kong nasa isang sulok siya ng bahay, lilihis naman ako at tutumbukin ang ibang puwesto na malayo sa kanya o di kaya’y maga-about face at di na tutuloy, babalik uli sa pinanggalingan ko.

May isang beses na hindi ko siya napansing nandoon pala sa kusina at ako naman ay kumuha ng juice sa ref, noong pabalik na ako sa sala, ay siya namang paglabas niya galing sa store room na nasa gilid lang ng dadanan ko at may kukuning din yt sa ref. At marahil ay hindi rin siya nakatingin sa dinadaanan, muntik na niya akong mabangga at ang dala-dala kong isang baso ng juice ay muntik kong mabitiwan. Mistulang nakakita ang bawat isa sa amin ng multo. Nagkasalubong ang aming mga titig; siya ay may pag-aalangang batiin ako o hintaying ako ang bumati sa kanya samantalang ako naman, nagulat dahil sa ang iniiwasang tao ay nasa harap ko lang pala. Iyon bang pakiramdam na may ninakaw ka tapos biglang sumulpot ang may ari at nasa harap mo na siya. Nanlaki ang mga mata ko noong makita siya at marahil ay napansin din niya iyon.

Ewan, di ko mawari ang tunay na naramdaman. Lumakas ang kabog ng dibdib… at kung gaano kabilis ang aking pagkabigla, ay siyang bilis din ng aking pag-alis, ipinaramdam sa kanya na di ko siya kilala at wala akong nakita.

Sa panlabas, ipinakita ko sa kanyang matatag ako, matigas. Ngunit hindi ko rin nakayanan ang pagkunwari. Noong makalabas ako ng kusina, iniwan ko na lang ang juice sa isang mesa sa sala at nagtatakbong umakyat at sa loob ng kwarto ko ay doon na nag-iiyak.

Syempre, kahit nasusuklam ako sa kanya, mahal ko pa rin iyong tao at sa nakita ko sa mukha niya habang nagtitigan kami sa kusina, maraming bumabalik-balik na ala-ala sa aking isipan. Bumakat sa aking isipan ang kanyang mga titig na animoy nagmamakaawa, nakikiusap. Hindi ko lubusang maintindihan ang naramdaman. May malakas na sigaw sa kaloob-looban ng aking pagkatao na nag-udyok na yakapin siya, halikan, haplusin ang nakabibighaning mukha… ngunit matinding poot at galit pa rin ang nangingibabaw. Sumisigaw ang isip kong kalimutan na siya at tapusin na ang kahibangan ngunit ang puso ko ay patuloy pa rin niyang binibighani at binibihag.

“Shittttttttt! Shittttttttttt!” Sigaw ko. At naalimpungatan ko na lang ang sariling pinagtatapon ang mga gamit sa loob ng aking kwarto.

Mahirap ang kalagayan ko. Pati si Noel ay nagtatanong na rin kung bakit hindi kami nag-uusap ni kuya Rom niya. “Hayaan mo na lang muna, tol. Ngayon lang ito. Nasasaktan lang kaming pareho ni kuya Rom mo dahil sa pagkamatay ni papa” ang sagot ko na lang, hindi alintana kung may dahilan pa ba akong masabi kapag nailibing na si papa. Kapag sabihin ko kasi sa kanya ang totoo ay baka hindi niya maiintindihan ito. Mukhang tinanggap naman niya ang paliwanag ko. Sobrang lapit na rin kasi ni Noel kay kuya Rom.

Sa ilang araw na burol ni papa napansin ko ang malaking pagbabago ni Kuya Rom. Hindi lang dahil sa matinding lungkot na naranasan niya sa pagkamatay ni papa ngunit marahil ay may iba pang dahilan ito. Ang dating pagkamasayahing palaging umaapaw sa kanyang mukha na nakakahawa ay biglang naglaho, at palagi na lang itong nakatunganga, nag-iisip ng malalim, malayo ang tingin, wala sa sarili…

Huling gabi ng lamay na iyon. Nandoon ang lahat ng mga taong nakakakilala kay papa, malalapit man o hindi, mga kliyente, mga nagtatrabaho sa mga kompanya namin, mga tagapamahala sa aming mga lupain, mga kasosyo sa negosyo, mga kapitbahay, mga taong nagmamahal kay papa…

Nandoon din ang mga magulang ni Julius, at si Julius mismo. Nandoon din si Shane. Ngunit kagaya ng pagtrato ko kay kuya Rom, ganoon din ang patrato ko kay Shane. Hindi ko rin siya kinikibo, iniiwasan. “Kapatid niya ang asawa ni kuya Rom ngunit hindi man lang niya ako tinimbrehan sa mga nangyayari sa Canada. Nangako siya sa akin na sasabihin niya ang lahat ngunit wala ding nangyari. Sinungaling siya, walang kwentang kaibigan! Kasabwat siya sa ginawang pagtaksil ni kuya Rom sa akin!” bulong ko sa sarili.

Masaya din naman akong nakita si Julius. Niyakap niya ako, hinalikan sa pisngi at umiyak din. Napamahal na rin kasi sa kanila ang papa ko. Ngunit hindi ko rin si Julius nakakausap nang maayos gawa ng tumutulong siya sa pag-istima sa mga bisita. Pinakilala ko rin si Noel sa kanya at dahil pareho sila ni Julius na palakaibigang, nagkagaanang loob din sila kaagad.

Sa huling gabi ng lamay ni papa nalaman namin ang resulta ng DNA test sa anak ni Kris. Hindi ko sana malalaman ito kung hindi lumusob si Kris sa bahay, nagpupuyos sa galit, nag eskandalo at nagbanta kay kuya Rom at sa buong pamilya namin. “Pagbabayaran mo ang lahat ng ito! Sinira mo ang buhay ko! Sinira mo ang lahat ng mga plano ko! Kayong lahat, humanda kayo sa gagawin ko!”

Nagbigy pala ng kopya ang abugado ni kuya sa abugado ni Kris sa resulta nito – Negative. Ibig sabihin, hindi anak ni kuya Rom ang anak ni Kris. Doon ko rin nakumpirma ang matagal ko nang hinala na hindi nga anak ni kuya Rom ang bata dahil sa simula pa lang, wala akong nakitang hawig ni kuya Rom sa kanya.”

At kagaya nang dati, umeksena uli ang dalawang guwardiya at kinaladkad si Kris palabas. Wala siyang magawa kundi ng magsisigaw nang magsisigaw sa labas ng gate na parang baliw o sinaniban ng masamang espiritu.

Kinabukasan, inihatid na sa huling hantungan si papa. Masakit, hindi ko matanggap ang lahat. Mistulang huminto ang galaw ng mundo para sa akin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin, kung paano na lang ang pamilya namin na wala na si papa. Walang humpay ang pagdaloy ng mga luha sa aking mga mata.

Kinagabihan pagkatapos ng libing at nakaalis na ang lahat ng mga bisita, mistulang isang libingan din ang katahimikang bumabalot sa aming mansyon. Tila nawalan ng kulay ang buong paligid. Mistulang kasama ni papa na inilibing ang lahat nang sigla at saya na dati-rati ay umaalingawngaw sa bahay na iyon. Si mama ay tahimik na pumasok sa kanilang kuwarto ni papa, si kuya Rom ay pumasok na rin sa kanyang kuwarto. At bagamat gusto ni Noel na samahan ako, sinabihan ko siyang gusto kong mapag-isa at kay kuya Romwel na lang sumama.

Pumasok na rin ako, nag-iisa sa sarili kong kuwarto…

Ganyan ang larawang makikita sa amin sa gabing iyon. Kanya-kanya, walang ganang makikipag-usap, tila nawalan ng buhay ang paligid.

Hindi ko alam kung ano ang ginawa ni mama sa kuwarto niya. Ang alam ko lang, nag-iiyak siya at marahil ay sinasariwa ang mga masasayang ala-ala nila ni papa. Marahil din, ay kinakausap niya ito…

Ako, dumeretso na rin ng kuwarto, tinumbok ang music corner ko at pinatugtog ang kantang “To Dance With My Father Again” –

Back when I was a child

Before life removed all the innocence

My father would lift me high and dance with my mother and me and then

Spin me around ‘til I fell asleep

Then up the stairs he would carry me

And I knew for sure I was loved

If I could get another chance, another walk, another dance with him

I’d play a song that would never ever end

How I’d love, love, love

To dance with my father again

When I and my mother would disagree

To get my way I would run from her to him

He'd make me laugh just to comfort me, yeah yeah..

Then finally make me do just what my moma said

Later that night when i want to sleep

He left a dollar under my sheet

Never dreamed that he would be gone from me

If i could steal one final glance, one final step, one final dance with him

I'd play a song that would never ever end

'Cause I'd love, love, love, love

To dance with my father again

Sometimes I’d listen outside her door

And I’d hear how mama cried for him

I pray for her even more than me

I pray for her even more than me

I know I’m praying for much too much

But could you send back the only man she loved

I know you don’t do it usually

But dear Lord she’s dying

To dance with my father again

Every night I fall asleep and this is all I ever dream.

Kinabukasan, ipinalabas ang naka-video na last will ni papa. Sa library ng mansyon ipinalabas ito at kaming lahat ay nandoon – si mama, kuya Rom, Noel, ang mga anak ni kuya Rom na kambal at isang babae kasama ang mga yaya, ang mga abogado ng pamilya at ako. Nakaupong magkatabi kami ni mama.

Nilingon ko si kuya Rom. Tahimik siyang nakaupo sa isang sulok na may kalayuan sa amin, nakayukyok na parang isang basang sisiw. Tumingin siya sa akin, bakas sa mukha niya ang matinding lungkot bagamat lantad pa rin ang angkin niyang kakisigan. Nakikiusap ang kanyang mga mata, nakipagtitigan. Tinitigan ko rin siya ngunit matulis ang isinukli kong titig, nanggagalaiti, naninisi.

Naputol lang ang aming pagtitigan noong lumapit si Noel sa kanya at tumabi sa upuan. Hinawakan niya ang baywang nito, kinanlong at pinisil-pisil ang mukha, ginugulo ang buhok, kinikiliti... May kaunting inggit akong nadarama. Dati-rati, ako ang bini-baby niya ngunit sa pagkakataong iyon, kay Noel na nakatutok ang kanyang atensyon. Ibinaling ko kaagad ang mga mata ko sa monitor sabay bitiw ng isang malalim na buntong-hininga.

Ginawa ni papa ang video na iyon noong kasagsagan ng aking pag-alis. Heto ang mga huling habilin ni niya:

Para kay mama:

“Sana ay maging matatag ka, at kahit wala na ako, ipagpatuloy mo pa rin ang buhay. Alam kong masakit ngunit sana ay pilitin mong huwag malungkot at tanggpin ang paglisan, isipin na ito’y bahagi ng isang grand design ng maykapal. Lahat naman tayo ay pupunta dito; nauna lang ako… Lakasan mo ang loob mo sa pagharap sa mga araw-araw na hamon ng buhay at piliting nand’yan palagi para sa mga anak natin. Mahal na mahal kita. Malaki ang pasasalamat ko at ikaw ang ibinigay sa akin ng tadhana. Salamat at dumating ka sa buhay ko. Salamat na ikaw ang naging katuwang ko sa pagbuo ng aking mga pangarap, sa pagharap sa lahat ng mga pagsubok sa buhay. Kung mangyari mang may isa pang pagkakataon, ikaw pa rin ang pipiliin kong makapiling, maging katuwang sa pagbuo muli ng mga pangarap. At kagaya ng palagi nating ginagawa, pipilitin nating malampasan ang kahit ano mang balakid. Napakaswete ko na may isang ikaw sa buhay ko… hindi ko man palaging sinasabi sa iyo ito, ngunit lagi mong tatandaan, mahal na mahal kita.”

At nakita ko na lang ang mga luhang dumaloy sa mga mata ni papa habang patuloy naman ang pag-iiyak naming dalawa ni mama. Pinahid ni papa ang mga luha niya sa pisngi. Nagpatuloy siya sa pagsasalita, ang boses ay nagcrack na. “Ikaw na ang bahala sa ating mga naipundar na ari-arian, mga negosyo at lupain. Huwag kang mag-alala, nand’yan naman ang dalawa nating mga anak. Mapagkakatiwalan mo si Romwel at si Jason, alam ko, mapagkakatiwalaan mo rin siya sa darating na panahon.”

Para sa akin:

“Sa iyo anak… mahal na mahl kita. Mangyari mang ang pagpanaw ko ay habang wala ka, tandaan mo palaging hindi ako nagagalit sa iyo. Naintindihan kita at napatawad sa iyong pa-alis nang walang paalam. Maaring hindi mo batid ang pagmamahal ko sa iyo ngunit palagi mong ilagay sa iyong isip na lahat ng pagsisikap ko sa buhay ay dahil sa iyo… At para sabihin ko sa iyo, ikaw ag dahilan kung bakit namin inampon si Kuya Romwel mo. Dahil alam namin kung gaano mo siya kamahal at alam namin ang pangungulila mong magkaroon ng kapatid at kuya. Pasensya na at hindi ka namin napagbigyan ng mama mo sa kahilingan mong magkaroon ng kapatid. Ngunit siguro naman ay naging masaya ka na naging bahagi ng pamilya natin si kuya Romwel mo…”

Napahinto siya nang sandali, tila pinag-aralan ang sunod na sasabihin “…pasensya ka na kung pinagbawalan ko kayo ni Romwel sa gusto ninyong mangyari. Napakasakit kasi sa isang ama na makita ang kaisa-isa niyang anak na lalaking…” hindi na itinuloy pang tapusin ni papa ang sasabihin. “…alam mo naman na nangarap akong magkaroon ng apo, lalaking apo. Sabik na sabik akong magkaroon nito, anak, hindi lang upang maipagpatuloy ang lahi nating Iglesias kundi dahil nasasabik ako sa apo. Kaya laking tuwa ko noong malamang nagkaroon ng anak si Romwel. At dahil sa pagbigay ni kuya Romwel mo sa akin sa gusto ko… bibigyang laya na kita sa ano mang gusto mong gawin sa buhay. Palagi mo lang tandaan anak na sa landas na tatahakin mo, ano man ito, ang kabaitan at kalinisan ng puso ang dapat na maging gabay mo sa paghanap sa iyong tadhana. At tandaan mo rin anak, na minsan sa buhay, kailangan nating maging matatag, maging handa sa ano mang darating. May mga pagkakatoang madapa ka, matapilok, o mabasag ang mga pangarap. Ngunit huwag kang mag-atubili ni matakot na bumangon, magsimula, pulutin ang mga basag at buuing muli ang mga pangarap. Gawin mong patnubay ang mga aral na dala ng iyong pagkadapa. At pagkakamali. At anak, huwag kang magkimkim ng galit o ano mang sama ng loob sa puso mo. Napakasarap mabuhay kapag ramdam mo ang pagmamahal ng mga taong nakapalibot sa iyo. At lalong mas masarap ito kapag ang naramdamn mong pagmamahal nila ay sinusuklian mo rin ng pagmamahal. Anak, I love you...”

Napahagulgol ako sa sinabing iyon ni papa. Ni minsan kasi, hindi ko narinig kay papa ang salitang “I love you” o “mahal kita, anak”. Hindi kasi expressive si papa sa nararamdaman niya. Kaya minsan di ko rin maiwasang magtampo. Pakiramdam ko, hindi niya ako mahal. Ngunit sa narinig ko, doon ko narealize na mahal pala talaga ako ng papa ko…

Para kay Kuya Romwel:

“Alam mong mahal ka namin, Romwel dahil napasaya mo kaming lahat; sa iyong kasipagan, sa iyong pagkamaunawain, at sa pagmamahal na ibinigay mo para sa aming lahat. Kung si Jason ang nagbigay sa amin ng saya, ikaw ang nagbigay sa amin ng pag-asa. Ipagpatuloy mo lang ang pagsuporta, pag-alaga, at pagmamahal sa pamilya natin. Huwag kang magbago. Huwag mong pababayaan ang mama mo, at lalo na si Jason…” nasamid ang boses ni papa sa pagbanggit niya sa huling mga kataga. Parang may ibang nasa isip niya, hindi ko lang makuha kung ano yun. “Pasayahin mo lang ang buong pamilya, suportahan mo sila, tulungan sa panahon ng kagipitan. Kapag nagawa mo iyan, maligaya na ako. Sa pagmanage naman ng mga negosyo at mga ari-arian natin, gusto kong tulungan mo ang mama mo hanggang sa makatapos ng pag-aral si Jason at kaya na niyang tumulong din sa responsibilidad ng pamilya… Ipangako mo iyan sa akin, Romwel.”

Napahinto muli si papa, inisip ang sunod na sasabihin na tila nahirapan siyang buksan.

“At… tungkol naman sa isang bagay na hiniling mo sa akin, bagamat may kabigatan ito ngunit pinapayagan na kita, kung sa tingin mo ay ito ang ikabubuti ng buhay mo, ng pamilya natin. Basta ipagpatuloy mo lang ang lahat ng mga magagandang plano mo para sa pamilya at gawin mo ang mga naunang sinabi ko. Oo nga pala, salamat sa mga apo na ibinigay mo sa akin. Napakasaya ko sa ibinigay mong regalo. Walang pagsidlan ang kaligayahan ko at hindi sapat ang salita upang mailarawan ang naramdaman kong kaligayahan. Noong malaman kong magkakaroon ako ng apo sa iyo, nasabi ko sa sarili na wala na akong mahihiling pa sa buhay at handa na akong pumanaw. Maraming salamat sa iyo, Romwel.”

May dulot na intriga para sa akin ang sinabing kahilingan na iyon ni kuya Rom kay papa. Napalingon ako kay mama na tumingin dn sa akin. Gusto ko sanang itanong kung may alam ba siya sa hiling ni kuya Rom na sinasabi. Ngunit tila naintindihan ni mama ang titig ko. Umiling siya, pagpahiwatig na wala siyang alam.

Pagkatapos na pagkatapos maipalabas ang video ni papa, lumapit si kuya Rom sa kinauupuan namin ni mama, hila-hila sa likuran niya si Noel. “Ma… aalis na ako” ang sabi niya sabay halik sa pisngi nito.

Syempre, nabigla ako. Sa isip ko kasi, babalik naman talaga siya ng Canada gawa nang nandoon ang asawa at anak niya ngunit hindi ko akalain na ganoon kabilis.

Mistulang tinadtad ang puso ko sa sakit at inis. Nawala na nga ang papa ko, at hayun, tuluyan na rin yatang mawawala ang kaisa-isang taong minahal ko na siyang nagturo at nagpatikim sa akin ng lahat ng una kong karanasan.

Ibinaling ko ang mukha palayo sa kanya, pahiwatig na ayaw ko siyang kausapin. Ngunit nagsalita siya, “Tol… ikaw na ang bahala sa pamilya natin. Alagaan mo si mama, at si Noel na rin.”

Hindi ko lubusang maintindihan ang sinabi niyang iyon, na ako na ang bahala sa pamilya namin. Sumiksik tuloy sa isip ko ang katanungang, “Bakit ako? Hindi na ba siya babalik?” na nagpatindi lang ng galit ko sa kanya.

Mabilis akong tumayo at dumestansya, sinigwan siya, “E, di lumayas ka! Kaya naman naming dalawa ni mama dito eh!”

Tumayo si mama at hinarangan ako. “Jason, anak… huwag mo namang pagsalitaan ng ganyan si kuya Romwel mo. Kuya mo pa rin yan” sabay lingon din kay kuya Rom, “Sige Romwel mauna ka na sa sasakyan at kami ni Noel ay susunod na.”

Tumuloy naman si kuya Rom. At nagpahabol ng tanong ang boses ay malungkot, “Hindi mo ba ako ihahatid tol…?”

“Lumayas kang mag-isa mo!” bulyaw ko.

Inihatid nga siya nila mama at Noel habang ako ay naman ay naiwan sa bahay na nagpupuyos sa galit, sa inis, sa lungkot. Halo-halo na ang emosyon ko. Ngunit ang nangingibabaw ay ang matinding galit. Naalimpungatan ko na lang na kinuha ko ang ritrato ni papa at mistulang isang batang nagsusumbong, humagulgol na nagsalita, ibinuhos ang lahat ng emosyong itinatago.

“Pa… alam kong nand’yan ka nakikinig at nagmamasid sa akin. Sobrang sakit pa, hindi ko na yata kaya. Mahal na mahal ko pa talaga siya eh. Pero alam kong hindi na pwede. Kaya sana tulungan mo akong mawala na ang nararamdaman kong ito sa kanya at kung gusto mo talaga, pati na itong galit sa puso ko sa kanya. Alam ko naman ang ibig mong sabihin sa video pa eh, pero ano ba ang magagawa ko? Hirap na hirap na ako pa…Tingnan mo, umalis na naman siya at iiwanan na lang kami ni mama. Tama ba yan? Paanong hindi ako magagalit sa kanya niyan? Kung hindi nga sa kanya ay hindi ako maglalayas eh… at marahil ay nandito ka pa sana. Andami na niyang atraso sa akin at sa pamilya natin. Ngayon nga, kalilibing niyo lang at heto, aalis na naman siya. Siya ang kuya ng pamilya tapos, balewala na lang kami porke’t nagkaasawa na siya ng Canadian at mayaman pa? Sana pa, tulungan mo ako. Bigyan mo ako ng sign pa kung ano ang gagawin ko… Litong-lito na po ako.”

Hindi ko na matandaan kung gaano ako katagal nakikipag-usap sa ritrato ni papa at umiiyak. Nakaidlip pala ako at nagising na lang noong may kumatok sa pintuan.

Si Noel. Galing na pala sila sa airport naghatid kay kuy Rom. “Kuya… ipinabigay ni Kuya Romwel sa iyo itong sulat” wika ni Noel. “Hindi na ba babalik si Kuya Rom Kuya? Sabi ni kuya, isang araw daw, papuntahin niya ako sa Canada. Malayo ba iyon Kuya?” ang insosenteng tanong ni Noel

“Malayo iyon” ang sagot ko na lang.

“At may snow daw doon, malamig.”

“Oo. Malamig doon. Makakapunta din tayo doon isang araw sa may snow na lugar, sa Amerika, hindi sa Canada” ang sagot ko gawa ng pagkainis.

“Ay… bakit sa Amerika? Sa Canada nandoon si kuya Romwel eh?” Ang pagtutol niya.

“Malapit lang naman iyon sa Canada eh.” Ang sabi ko habang tiningnan ang nakakawang mukha ni Noel. “O, sya sa Canada tayo pupunta… Doon ka muna sa kwarto mo ha? Babasahin ko lang ang sulat ni Kuya Rom mo.” Ang sabi ko na lang upang mapag-isa.

Inilatag ko ang sulat sa mesa at umupo sa kama, tinitigan ang sulat, nag-isip kung bubuksan iyon o itatapon na lang. Ewan, nagdadalawang isip talaga akong basahin iyon.

Tumayo ako at tinumbok ang music corner. Ewan ko, mental telepathy ba ang tawag doon kung saan ang isang bagay na iniisip o ginagawa niya ay naisip mo rin… o iyong mga iniisip ninyo ay nakatutuk sa parehong bagay. Pinatugtug ko ang FM station na parehong paborito namin. At pagkabukas na pagkabukas ko nito, bumulaga sa akin ang salita ng dj, “The next song is requested by an avid lister who at this very moment, is leaving for Canada. He is pleading to play this song – at now na! – with dedications going to the one and only love of his life whom he wants to send the message – ‘Back To Me’. Wheeewwww! That’s sweet! Von voyage Romwel!”

“Sometimes I feel like I'm all alone

Wondering how, what have I done wrong

Maybe I'm just missing you all along

When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up

Haunted by memories I can't give up

Wish that I never let you go and slip away

Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)

Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)

'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side

Cold as ice I feel deep down inside

Maybe I'm just missing you all along

When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)

Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)

'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home

Back to me...”

Para akong na-alipin sa isang makapangyarihang hipnotismo sa pagkakataong iyon. Tulala at ang isip ay nakatutok lamang sa melody ng kanta. Ramdam ko ang pagkalampag ng puso ko at pakiwari ko ay unti-unti akong nawalan ng lakas habang umalingawngaw sa ere ang kanta, inisa-isang inukit sa isip ang bawat kataga nito na mistulang namang mga sibat na tumama sa aking puso. At namalayan ko na lang ang luhang dumaloy muli sa aking mga pisngi.

Ewan, ngunit dahil sa pagkarinig ko sa kanta, dali-dali kong tinumbok ang mesa kung nasaan ang sulat ni kuya Romwel at. Kinuha ko ito, binuksan, atsaka binasa.

“Tol, una sa lahat, nais kong malaman mo na walang nagbabago sa pagmamahal ko sa iyo. Wala akong ginawang masama at lalong hindi ako nagtaksil…

Dalawang buwan mula noong dumating ako ng Canada, nalaman ng pamilya ni Shane ang sakit ng kapatid niyang babae, si Sandy. Cancer sa utak at nasa malubhang kalagayan. Ang sabi ng mga dalubhasa, sang taon na lang ang taning ng buhay niya. Matinding kalungkutan ang bumalot sa pamilya ni Shane sa mga sandaling iyon. Mabait ang pamilya ni Shane, tol. Alam mo iyan. Kung natandaan mo, pilantropo ang mga magulang nila at ang kanilang yaman ay ibinabahagi sa mga kapus-palad na nangangailangan ng tulong. Isa ang nanay ko sa nabiyayaan nila ng kanilang kagandahan loob noong ma-operahan siya at nadugtungan ang kanyang buhay….

Hindi nila lubos maintindihan ang nangyari. Ngunit ipinagpasa Dyos nila ang lahat. Napakarami sana ng pera nila at marami silang taong natulungang magamot ang karamdaman. Ngunit sa sarili nilang anak, wala silang magawa-gawa.

Mabait si Sandy, tol… 21 years old lang at kagaya ng kapatid niyang si Shane, naging malapit din siya sa akin. Isa si Sandy sa pinakamalapit na taong tumulong sa akin sa pag-aadjust ko sa Canada. Lahat ng problema ko habang nag stay pa ako sa kanila, sa kanilang dalawa ni Shane ko sinasabi. Sa edad niyang ito, masasabi mong nasa tuktok pa sana siya ng mundo at ang lahat ng pangarap niya ay abot-kamay lang. Ngunit masaklap ang ibinigay sa kanya ng tadhana, dahil hanggang doon na lang ang buhay niya. Kung makita at makilala mo siya ng personal, masasabi mong nasa kanya na sana ang lahat – kabaitan, ganda, talino, at higit sa lahat, ang pagka positive na pananaw sa buhay. At itong pagiging positive na pananaw niya ang naging ugat kung bakit humantong ang lahat na magkaanak siya sa akin at pinakasalan ko pa.

Nilabanan niya ang kanyang karamdaman, ipinangako sa sariling maging fruitful pa rin ang buhay niya hanggang sa wakas, sa kabila nang kanyang karamdaman na walang lunas. At gagawin niya ang lahat nang makakaya maipakita lang sa lahat kung gaano siya katatag, kung gaano kahalaga ang buhay. Ginawa niya ang sariling maging modelo upang ang mga katulad niyang may sakit mga nawalan ng pag-asa ay mabuksan ang isipan at hindi mawalan ng determinasyon na magpursige sa kung ano mang pwede pang gawin hanggang sa huli nilang hininga, hanggang kaya, hanggang pumipintig pa ang puso. Iyan ang isiniksik niya sa kanyang isip… At ginawa niyang isang advocacy ito.

At ang isa sa mga ginawa niyang target ay ang magkaanak, hindi lang dahil sa gusto niyan maramdman ang pagkakaroon ng isang batang nanggaling sa dugo at laman niya bago siya mamatay kungdi dahil sa ito rin ang pangarap ng papa niya na magkaroon ng apo. Gusto niyang bigyan ng kaligayahan ang kanyang pinakamamahal na papa. At ito ang naging dahilan ng lahat. Alam mo naman sigurong bakla si Shane… Kaya ito ang naisipan ni Sandy na bago siya bawian ng buhay, may isang bagay siyang maiiwang ala-ala, regalo sa kanyang ama, at silbi sa kanyang natitirang mga sandali.

Noong una, ayaw pumayag ng pamilya niya gawa nang alam nilang lalong mahihirapan si Sandy. Ngunit dahil sa ito ang ginawa niyang last wish, hindi na nakatanggi pa ang mag magulang niya. Ang plano ay artificial insemination at ako ang naisipan nilang mag donate ng semilya. Dahil itinuring din naman nila akong bahagi ng kanilang pamilya sa pagtigil ko sa kanila, hindi ako tumanggi. At sino ba ako upang tumanggi, tol…? Napakalaki ng utang na loob ko sa pamilya nila at napakaliit na bagay lang naman ang hiniling nila sa akin. Kung ikaw ang nasa lugar ko, tatanggihan mo ba ang pakisuyo nila? At isa pa, di ba gusto rin naman ni papa ang magkaroon ng maraming apo? Kaya tol… tinanggap ko ang alok nila nang walang pagdadalawang-isip. At hindi ko kaagad sinabi ito sa iyo dahil gusto kong sorpresahin si papa at ang lahat, syempre ikaw. Di ba ikaw din ang nagsabi sa akin na gusto mong magkaroon sana ng mestisong pamangkin? Ewan kung biro mo lang iyon pero natatandaan ko iyon. At ang sabi mo nga, gusto mong makita kung ano pa ang resulta kung magkaroon ako ng anak sa isang puting lahi dahil ang sabi mo magiging super guwapo ito? Kaya iyon… At ang plano ko ay sasabihin ko ito sa iyo ng personal.

Pitong buwan na ang batang nasa sinapupunan ni Sandy noong naramdaman naming naghihina na siya. Nagdesisyon ang mga doktor na kapag lumala pa ang kundisyon niya ay i-caesarean na siya. Doon ko na rin na-isip na baka mas makabubuti kung pakasalan ko si Sandy. Naramdaman ko kasing gusto nilang gawin ko iyon kay Sandy ngunit nahiya lang silang imungkahi ito sa akin, marahil ay nag-atubili silang baka mapasubo lang ako.

Syempre, buntis si Sandy. Papalapit na ang takdang oras ng papanaw niya sa mundo ngunit buntis siya at hindi kasal. Paano ang magiging anak niya? Hindi naman ako manhid upang hindi maramdamang ninanais din niya ito, at kailangan din para sa security ng bata. Kaya, iminungkahi ko sa kanila na willing akong pakasalan siya. At kagaya ng iniisip ko, masayang-masaya si Sandy noong marinig ang proposal na iyon na galing mismo sa aking bibig. Kitang-kita ko ang matinding kasayahan sa kanyang mga mata.

Sa ginawa ko, lalong napabilib sa akin at sobra-sobrang pasasalamat ang ibinigay ng mga magulang ni Sandy sa akin. Sa parte ko, napakasarap ng pakiramdam na nakitang may mga taong napasaya ko, lalo na ang isang nilalang na sa kabila ng nabibilang na lang na mga araw sa mundo, nagawa ko pa ring bigyan ng ngiti ang kanyang mga labi. Sa kaligayahang nakita ko sa kanila, bumalik-balik sa isip ko ang kasayahang idinulot din ng pamilya ni Sandy sa akin noong sila ang umako sa lahat ng gastusin ni inay noong maoperahan ito sa kidney at madugtungan ang buhay.

Sa sobrang sa tuwa at kaligayahang naidulot ko, binigyan ako sa papa ni Sandy – na papa ko na rin – ng isang mamahaling kotse. Iyan ang dinala ko dito…

Pagkaraan ng isang linggo, tinanggal na ang bata sa tiyan ni Sandy. Mahigit pitong buwan pa lang ito ngunit isang malusog na batang lalaki ang anak namin na agad namang inilagay sa incubator. Hirap na hirap na kasi siya at ang sabi ng mga duktor, hindi na kakayanin ni Sandy pa kung ipagpaliban ang pagkuha sa bata. At ilang oras lang pagkatapus makalabas ang bata at makita ito ni Sandy, saka din siya binawian ng buhay… Bakat ang saya sa kanyang mga labi hanggang sa kahuli-hulihang hininga ng kanyang buhay.

Ito ang dahilan kung bakit hindi ako nakauwi sa panahon na naghintay kayo sa akin. At si Shane ang pinauwi ko na siya sanang mgpaliwanag ng lahat sa iyo. Ngunit hindi mo siya pinakinggan. At tuluyan nang isinara ang pinto mo sa lahat ng paliwanag ko…

Nasaktan ako tol... Sobra. At pati pa pala si Shane ay hindi mo kinausap. Walang kasalanan si Shane tol... Gusto niyang sabihin sa iyo ang lahat ngunit ako ang naghimok sa kanya na huwag niyang gawin at huwag makialam dahil ako na ang bahalng magsabi ng lahat sa iyo. Hnggang s mabulilyaso na nga ang plano ko dhil sa pagsarado mo ng iyong isip…

Mahal na mahal pa rin kita tol. Kailang man ay hindi ito nagbago. Sana ay hindi pa huli ang lahat. Patawarin mo ako, tol…”

Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig sa aking nabasa, hindi lang dahil sa nalaman ko kundi dahil sa pinaghirapan talaga ni kuya Rom ang pagsulat. Hindi kasi siya mahilig magsulat, kagaya ng mga typical na lalaki na ang gusto lang ay mga pisikal na gawain. Ayaw niya ng ganoon. Ngunit nagawa niyang magsulat ng napakahaba para lamang maipaliwanag sa akin ang dahilan noong ayaw ko na siyang kausapin pa. Sa ganoon pa lang na ginawa niyang sakripisyo, gumapang na sa katauhan ko ang pagkaawa.

Ngunit noong mabasa ko naman ang huling mga katagang inisinulat niya, pakiramdam ko ay may sumabog na isang malakas na bomba sa harapan ko, “PS: ipinalakad ko na ang pagwawalang-bisa ng pagiging Iglesias ko. Kung mahal mo ako, pigilan mo ako tol… I-itext mo ako, o kaya’y tawagan. Kapag tinext mo ako o tinawagan, iisipin kong napatawad mo na ako at hindi na ako tutuloy pa. Heto ang number ko, tol – 09213826318…”

(Itutuloy)

[28]

Agad kong tinawagan ang numerong ibinigay niya. “Sagutin mo, sagutin mo, sagutin mo….” Ang bulong ko, nanginginig ang kalamnan sa pagkainip na mag-ring ang kabilng linya.

At nagring nga…

Hindi pa nakatapos ang isang buong ring ay may sumagot na, “Hello!”

“Si Kuya Rom!” Sigaw ng isip ko. “K-kuya…” ang nasambit ko lang gawa ng magkahalong saya at excitement na narinig muli ang boses niya.

Para akong nakokoryenteng hindi makagalaw at nanatiling hinahawakan ang cp sa tenga ko.

“Anoooo?” Tanong niya, marahil ay nainip din sa di ko pagpatuloy sa sasabihin. “Hindi ka ba magsasalita? Wala man lang I love you, o sorry, o pigilan ako na huwag nang tumuloy?”

Napahagulgol ako. “I love you kuya. Huwag mo akong iwan. Antagal-tagal na kitang hinintay tapos ngayon, aalis ka na naman? Ayoko na. Wala na si papa, hindi ko na kayang mawala ka pa kuya!”

“O e di, kung ganoon, puntahan mo ako dito sa airport at ngayon na! Dalian mo baka magbago pa ang isip ko.” Sabay patay sa linya niya.

Hindi ko na nagawa pang magpalit ng damit. Dali-dali kong tinumbok ang pintuan ng kwarto upang diretso na sanang tumbukin ang car park at tawagin ang driver. Ngunit noong binuksan ko na ang pinto ng kwarto ko, laking gulat ko sa nakita. Nakatayo lang pala si kuya Rom sa harap nito, may dala-dalang isang pumpon ng mga malalaki at pulang-pulang mga rosas at sa kabilang kamay ay bitbit ang isang malaking karton ng pizza, galing sa paborito ko pang kainan.

“Surprise!!!” sigaw niya, bakat sa mukha ang sobrang excitement.

Napako ako sa kinatatayuan at hindi nakaimik kaagad. Syempre, nagmamadali ako, ang nakatatak sa isip ay magbibiyahe pa ako bago siya makita. Tapos, nandoon lang pala siya nakatayo sa labas ng aking kuwarto.

Tinitigan ko na lang siya, hindi makapaniwalang nasa harap ko na ang taong minamahal ko, ang taong tinitibok ng puso ko. Para akong napasailalim sa kanyang kapangyarihan; ang ngiting nasilayan ko sa mga labi niya ay sobrang nakakabighani; ang mga mata ay mistulang nangungusap. Naka t-shirt ng semi-fit na kulay blue at may stripes na yellow sa dibdib, naka-straight-cut na maong. Bakat na bakat ang hunk na katawan sa kanyang kasuotan.

“Ey… huwag mo akong titigan, malulusaw ako niyan!” sigaw niya.

Tila bumalik uli ang katinuan ng isip ko sa narinig. “A-akala ko ba nasa airport ka?” ang naisagot ko na lang.

“Nasa airport nga ako kanina. Kaso hindi ko na hinintay pa ang tawag mo. Kasi…” inilipat niya sa kabilang kamay ang bitbit na karton ng pizza kung saan naka hawak din ang mga bulaklak at dali-daling tinumbok ang pintuang naka-bukas pa rin, hinawakan ang door knob at pumasok habang nakabuntot naman akong sumunod sa loob. Noong nasa loob na kaming dalawa, agad niyang ini-lock ang pinto at sumandal dito, bitbit pa rin ang pizza at ang bulaklak sa kanyang mga kamay.

Humarap ako sa kanya, “Kasi, ano…?” ang pag-usisa ko sa nabitin niyang salita.

“…hindi ko na papayagang mapalayo uli ako sa iyo tol... Hindi na ako papayag na mawalay ka pa sa akin.” Sagot niya habang tinitigan ang mukha ko.

Hindi ako nakasagot agad sa sobrang kaligayahan sa narinig. Parang maiiyak ako.

“O, bulaklak mo…” dugtong niya.

Ngunit imbes na tanggapin ko ang bulaklak, niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan siya sa bibig.

Wala nang nagawa pa si Kuya Romwel kundi ang magpaubaya at ilaglag sa sahig ang dala-dalang bulaklak at pizza. Sinuklian niya ang mga yakap ko, ramdam kong mas mahigpit ito na para bang iyon na ang huli naming pagyayakapan at paghahalikan.

Mapusok. Para kaming mga mgnanakaw na nagmamadali at bilang na bilang ang sandali. Parang mawawala na ang isa’t-isa sa amin at walang paki-alam kung mapupunit ang mga damit o magkabali-bali ang aming mga buto sa higpit at mabilisang pagpadama ng aming kasabikan at pagkauhaw sa isa’t-isa.

Maya-maya, kinarga na niya ako sa kanyang mga bisig at inihiga sa aking kama.

(Torrid Scene. For request please email me at getmybox@hotmail.com although right now, it’s not yet available but if you email me, I’ll get back to you as soon as it’s done.)

At doon, nalasap naming muli ang tamis ng aming pagmamahalan.

Noong mahimasmasan na, “Kuya… hindi ka na babalik pa ng Canada?”

“B-babalik pa, tol… nandoon kasi ang anak namin ni Sandy na pamangkin mong tisoy… na guwapong-guwapo.” Pag-emphasize niya sa salitang ‘pamangkin na tisoy’. “At sa akin ipinamana ni Sandy ang mga negosyo at ari-arian niya. Ipinagkaloob na kasi sa kanila ang mga mana kahit buhay pa ang mga magulang nila upang matuto daw silang tumayo sa sarili at magpalago sa ibinahagi sa kanilang mga negosyo…”

May lungkot naman akong nadarama sa narinig. Mistulang may isang sibat ang tumusok sa aking puso. Gusto ko sana siyang tanungin kung ano ang plano niya sa akin. Ngunit naunahan na rin ako ng hiya. “B-bakit mo pala ipinalakad ang pagwalang-bisa sa pagiging Iglesias mo?” ang naitanong ko na lang.

“Wala lang, parang nawalan na kasi ako ng pag-asa noong di mo na ako kinibo eh. Ang tulis-tulis kaya ng mga titig mo, tumatagos sa buto ko. Parang gusto mo na akong lamunin ng buo e.” Sabay pabirong pananampal ng marahan sa mukha ko na may halong panggigigil. “Antaray ng… utol ng puso ko! Hmmm!” At kurot uli sa pisngi ko. “Kung di lang kita mahal, inilaglag na kita d’yan sa bintana eh.” dugtong niya, turo sa binatana ng kwarto ko sabay tawa, hindi alam na may lungkot akong itinatago.

“E, di sige, subukan mo” ang naisagot ko na lang.

“Huwag na…. Paano naman to?” Sabay turo din niya sa kanyang pagkalalaking gising pa rin ng kaunti.

Sabay kaming nagtatawanan.

Hinalikan niya ako sa bibig.

Maya-maya, naging seryoso ang mukha niya. Tinitigan ako. At ewan kung ano ang sumagi sa isip niya ngunit, “Tol… tandaan mo palagi, kahit na anong mangyari, huwag kang bibitiw sa pagmamahal mo sa akin. Mamatay man ako, sana ako pa rin ang laman ng puso mo. Dahil ako… hindi kita bibitiwan tol; kahit ano man ang mangyri. Pangako iyan.” Sambit niya habang nilaro-laro ng daliri niya ang mukha ko. “Maipangako mo rin ba sa akin iyan tol?” dugtong niya.

Naging seryoso din ako. Pinangmasdan ko ring maigi ang mukha niya, hinaplos din ito, “Pangako kuya… Mamahalin kita habambuhay; sa buhay na ito, at kung sakaling mayroon pa akong susunod pang mga buhay, ikaw pa rin ang mamahalin ko.” sabay yakap sa kanya.

Nagyakapan kami. Mahigpit, ramdam ng isa’t-isa ang bawat galaw ng aming kalamnan, ang bawat pintig ng aming puso…

Tahimik.

“Ano pala iyong hiniling mo kay Papa?” tanong ko noong biglang maalaala ang sinabi ni papa sa last will niya.

“Ah, iyon ba?” ang sagot niya, nag-isip at tinitigan ako.

Ewan pero parang may ibig sabihin ang mga titig na iyon, di ko lang lubos na maintindihan ang laman ng kanyang isip.

Sasagutin na niya sana ako noong bigla namang may kumatok sa kwarto. “Kuya? Nand’yan ka ba? Buksan mo ang pinto, kuya! May sasabihin ako!”

Si Noel.

Nagkatinginan kami ni Kuya Rom at binitiwan ang pigil na halikhik. Syempre, nakahubad kaming pareho. Dali-dali kaming bumalikwas sa pagkahiga at pinulot ang mga damit na nagkalat at pagkatapos ay isinuot ang mga iyon. Inayos na rin ni kuya Rom ang nagkalat na mga gamit at ang mga rosas at pizza na nakalatag sa sahig sa harap ng pintuan. Dali-daling inilagay niya ang mga ito sa mesa sa music corner ng kwarto.

“Sandali lang tol…!” Sigaw ko kay Noel.

Pagkatapos naming magbihis ay agad umupo ni Kuya Rom sa sofa ng music corner at nagpatugtog ng kanta samantalang ako ay tinumbok ang pintuan at binuksan ito.

Noong mabuksan ko na ang pintuan, nandoon din pala si mama, hawak-hawak ang kamay ni Noel. “Birthday daw pala niya ngayon.” Sambit ni mama. “Natandaan niya noong makita ang kalendaryo natin, naalala daw niyang itinuro sa kanya ng yumao niyang ina na ganitong buwan at petsa daw ang birthday niya…”

“Talaga?” ang excited kong tanong kay Noel. “E di 11 years old ka na ngayon?” tanong ko.

“Ten pa lang po kuya kasi noong nakaraang taon, 9 palang po ako.”

“Ah, OK… Tamang-tama dahil may sorpresa ako sa iyo…” Hinila ko ko si Noel sa loob ng kuwarto patungo sa kinaroonan ni Kuya Rom habang nakabuntot naman si mama. “Surprise!” sigaw ko noong makita na nila si Kuya Rom.

Nanlaki naman ang mga mata ni Noel at pati si mama ay nabigla din. Pero alam kong naintindihan na rin ni mama ang dahilan. Hindi naman kasi lingid sa kanyang kaalaman na nagmamahalan kami ni kuya Rom. At lalo na siguro noong makita niya ang mga bulaklak sa ibabaw ng mesa na dala ni kuya Rom.

“Kuya Romwel!!!” sigaw ni Noel sabay takbo sa kinaroroonan ni Kuya Rom. Niyakap niya ito, hinalikan sa pisngi atsaka kumandong.. “Akala ko ba pupunta ka ng Canada?” ang inosenteng tanong ni Noel.

“Ah… Oo nga pala. Kasi, noong nasa airport na ako, naramdaman kong may magbi-birthday ngayon dito eh.” Ang biro ni kuya Rom na nakangiting tiningnan si Noel.

“Alam mo ang birthday ko kuya?” ang puno ng kainosentehang tanong ni Noel.

“Ah… Oo! Ako pa. Malakas sa akin ang nagbi-birthday ngayon.”

“Yipeeeeeee! Nandito pa ang kuya Rom sa birthday ko!”

Tawanan kaming lahat.

“A-ano yan kuya?” Tanong ni Noel sa akin noong mapansin ang karton ng pizza sa ibabaw ng mesa.

“Pizza. At akin yan” biro ko.

“Hindi pa ako nakatikim ng ganyan.” Ang nahihiyang sabi naman ni Noel na parang gustong tumikim ngunit hindi lang masabi-sabi ng diretsahan.

“Ayaw mong humingi?” sabi ko sabay bukas sa pizza, kinuha ang isang slice at kinain, tiningnan siya. “Di ba dati noong una tayong magkita, nanghingi ka sa akin ng tinapay? Bakit hindi ka na nanghihingi ngayon?”

“Nahihiya ako eh.”

“Hahaha!” tawa ko. “Noon hindi ka nahihiya. Ngayon, nahihiya ka na?”

“Eh, kasi noon, nanginginig na ako sa gutom e, di ko na kaya. Ngayon, kaya ko pa naman…”

“Hahahaha!” Tawanan kaming lahat.

Pero ang totoo, touched ako sa sinabing iyon ni Noel. Niyakap ko na lang siya sabay halik sa pisngi. “Hmmmm! Ambait-bait talaga ng utol ko. “Syempre, sa ating dalawa iyan no. Bigay iyan ni Kuya Rom sa atin.” Ang sabi ko na lang.

Sumingitr naman si kuya Rom. “OK… dahil birhtday ni bunso, doon tayo kakain ng dinner sa labas, ako ang taya!” ang mungkahi ni kuya Rom. “Sama tayo ma?” dugtong niyang tanong kay mama, tiningnan ito.

“Ah, e… kayo na lang. Walang magbabantay sa bahay eh. Nandito ang tatlong apo ko.”

“E, di dalhin natin ang mga bata ma, isama na rin natin ang mga yaya?”

“Hindi na… mas maiging kayong tatlo na lang para mas lalong mag-enjoy kayo. At bukas, dito sa bahay, ako naman ang maghanda para sa birthday ni Noel.” Sagot ni mama. “At maraming pizza ang gagawin ko!” baling niya kay Noel.

Kotse ni kuya Romwel ang sinakyan namin patungo sa isang pinakasikat at pinakamahal na restaurant sa syudad namin. Sa harap ako nakasakay at sa likuran naman si Noel. Habang nagda-drive si Kuya Rom, kinuha iya ang cp niya at inutusan akong tawagan sina Kuya Paul Jake at Shane. Gusto niya raw isama sila sa blow out niya para kay Noel at makapag bonding na rin.

Natawagan ko si Kuya Paul Jake at nagsabing susunod daw sya sa venue. Sinabi ko ring on the way na kami.

Dinayal ko na naman ang number ni Shane. Kaso hindi ito ma-contact. “Kuya, hindi ko makontak si Shane...”

“Text mo na lang para makarating ang message.” Sambit ni kuya.

“Bakit ba walang signal si Shane? Saan ba siya?” tanong ko.

“Siguro ay nasa bukid na naman siguro…”

“B-bukid? Saang bukid? At anong ginagawa niya sa bukid?” ang curious kong pagtatanong, naintriga sa narinig na bukid. Baka kasi sa bukid namin iyon.

Sasagutin na sana ni kuya Rom ang tanong ko noong biglang may narinig akong bumundol sa likuran ng sasakyan namin, “BLAGGGGGG!” at umikes na ang sinasakyan namin “SCREEEEETTCCCHHHH!” Halos gumulong ito. Mabuti na lang at na-control kaagad ni Kuya Romwel ang sasakyan. Akala ko iyon na ang katapusan namin.

Lalabas na sana si Kuya Romwel noong may mga taong mukhang secret agent, may mga hawak-hawak na automatic at matataas na kalibreng mga baril at itinutok ang mga ito sa amin. Ang dalawa sa kanila ay nakatayo sa labas ng side ni kuya Romwel at ang dalawa ay nasa side ko naman. “Babaaaaa! Babaaaa!” ang sigaw noong isa.

Sa kabila ng matinding takot, nagawa ko pa ring sikretong pindutin ang call button ng cp ni kuya Rom na nasa upuan lang namin at hinayaan itong magring at nakalatag lang sa upuan. Kahit malabo, narinig ko pa rin ang pagring ng cp at ang pagsagot ni kuya Paul Jake “Hello! Jason? Ikaw ba yan?”

Ngunit dahil sa nakatutok sa akin ang baril ng dalawang tao at upang hindi nila mapansin ang cp, hindi ko ito kinuha o sinagot. Bagkus, sumigaw ako ng, “Ano ang gagawin ninyo sa amin?! Nandito pa kami sa Marcos intersection bakit ninyo kami hinarang? Huwag po ninyo kaming barilin!” ang sigaw ko upang marinig ni kuya Paul Jake ang lugar namin.

At marahil ay napick-up ni kuya Paul Jake ang aking ibig ipahiwatig, hindi na siya nagsalita pa, pakiwari ko ay nakikinig na lang siya.

“Huwag palang barilin ha? Mababaril talaga namin kayo kapag hindi kayo lumabas sa kotse na ‘yan. Kaya labas! Labasss!!!!” utos uli noong tao.

Tumalima naman si kuya Rom at noong binuksan na niya ang pintuan ng sasakyan upang lumabas, palihim kong ibinulsa ang naka-on pa ring cp upang masundan ni kuya Paul Jake ang nangyari.

Pinasakay kaming tatlo sa tinted na van. At noong nasa loob na kami, pumasok din ang mga lalaki. Anim silang lahat, mukhang mga hired killers at ang tatlo sa kanila ay tinutukan kami ng baril.

Magkatabi kaming tatlong pinaupo. Umarangkada ang sinasakyan namin sa palihis na daan patungo sa kabilang syudad.

Hindi naman ako tumigil sa pagtatalak at pati si kuya Romwel at hinikayat kong magsalita din. “Bakit ninyo kami pinasakay sa van ninyo! Kuya Romwel, magsalita ka, saan tayo nila dadalhin? Bakit nila tayo pinasakay dito? Anong gagawin nila sa atin?” habang inginungoso ko naman ang bulsa ko kung saan nandoon ang cp, ipinarating sa kanya na naka-on iyon.

Ngunit mistulang hindi nakuha ni kuya Rom ang ibig kong sabihin. At ang sagot lang niya ay, “Shhh! Huwag kang maingay partner. Baka lalong mag-init ang ulo nila at babarilin na tayo. Steady ka lang. Mamaya lang kakain na tayo, doon sa paborito mong kainan sa may maraming tubig.”

Nagtaka naman ako sa sinabi niya. “Partner? Kakain? Maraming tubig?” ano iyon? Sigaw ng utak ko sa pag-alalang iisipin ni kuya Paul Jake sa kabilang linya na kakain na talaga kami at ok lang ang lahat. “Kuya! Hindi tayo kakain no? Kini-kidnap na tayo!!! Hindi natin alam kung saan tayo dadalhin ng mga hoodlum na to!”

At dahil obvious na ang pagsisigaw ko, binusalan na nila ang bibig ko at pagkatapos ay piniringan kaming tatlo. “Ummmph! Ummphh!” ang ingay na lumabas sa bibig ko.

Mistula namang kalmante lang si Noel bagamat alam kong natatakot din siya. “Huwag ka na kasing maingay, kuya Jason baka saktan ka pa nila…” na sinagot ko naman ng “Ummphh! Ummpphh1 Ummpphhh!” na ang ibig kong sabihin ay, “Paano pa ako mag-iingay e, binusalan na nga ako!”

Habag natigil ang pagtatalak ko, narinig naman namin ang lider na may kausap. “Opo, everythign is under control po. Malinis po ang pagkagawa at on the way na kami sa site…”

May 30 minutos siguro ang paglalakbay ng van noong huminto na ito. Noong ipinasok na kami sa isang lugar, pinaupo kami sa sahig na semento, itinali kami ni Noel na magkatalikod, ang mga kamay namin ay nagpang-abot. Noong tinanggalan na kami ng piring at busal sa aking bibig. Unti-unting luminaw sa aking paningin ang nakaupo sa silyang nakatali ang mga paa at ang mga kamay ay nakatali sa likuran niya, nakaharap sa akin. Si kuya Rom at sa likod niya ay nakatayo si Kris at nakangiting demonyo.

Inikot ng mga mata ko ang paligid. Isang malaking bodega ang dinalhan sa amin ng grupo at may mga nakaimbak pang mga drums at sako-sakong hindi ko alam kung ano ang laman.

Mapapansing pinaghandaan ni Kris ang okasyong iyon dahil sa kanyang kasuotang faded maong at boots, itim na t-shirt na fit, pony tail na buhok at may mga gloves pa ang mga kamay. Pinapagitnaan siya ng dalawang lalaking karga-karga ang kanilang mga baril na nakahandang iputok. Sa di kalayuan ay may dalawa pang mga goons nagmamasid sa amin. Naisip ko na ang dalawa pang goons ay nasa labas at nagsibing mga lookouts.

Hinahaplos-haplos ni Kris ang mga balikat, ulo, at dibdib ni kuya rom at kinukurot-kurot ang mukha na mistulang may pigiil na pangigigil.

“Bulaga!!!!” ang pang-aasar na sigaw niya sa akin. “Akala ninyo hindi ko kayang gawin ito sa inyo no? Pwes nagkamali kayo. Nalimutan mo yata Romwel...” lingon niya kay kuya Rom “...na mayor ang aking tito at may private army ito. Hinahamon mo ako kaya magpasensyahan na lang tayo!”

Mistulang demonyo ang tingin ko sa mukha noi Kris sa sandaling iyon. Pakiramdam ko ay umakyat sa ulo ko ang lahat ng dugo sa katawan. “Pakawalan mo kami dito, impakta! Satanas!” sigaw ko.

“Ayyyyyyyyy! Antaray! Matapang pa rin ang peke na kapatid ni Romwel... Hmmm. Bakit ba kasi naman, nakikisingit ka sa relasyon ng may relasyon. Akala ko pa naman noong una ay kapatid talaga ang turingan ninyo, iyon pala, kapatid sa kapatid!” Humalakhak. “Hindi na kayo nahihiya sa mga sarili ninyo? Hindi pa kayo tinamaan ng kidlat ano?”

Hindi ako nakaimik sa sinabi niya, may halong pagkagulat kung paano niy nalaman ang lahat.

“O... di ba? Nagulat ka kung paano ko nalaman? Ito kasing mahal mo, sobrang tanga. Di ba noong namatay ang papa mo... ” napahinto siya ng sandali “...na papa ko na rin sana… di ba hinatid ako ng boyfriend natin, este mo na lang pala? Iniwanan ba naman sa kotse ang wallet ng honghang habang umihi siya? E, ako naman, syempre, wa-is” itinuro ang kanyang ulo “…naghahalungkat ako ng mga kung anu-anong pwede kong madiskubre at panlaban na rin sa kanya dahil sa pag etsapwera niya na sa akin. At eto lang naman ang nahagilap ko sa wallet niya o... di ba kayong dalawa ito??” Ipinakita niya ang ritrato namin ni kuya Rom kung saan pareho kaming hubo’t hubad, nagyakapan, at naghahalikan.

Bigla kong naalala ang kuha na iyon. Iyon iyong time bago siya umalis papuntang Canada kung saan pinagbigyan kami ni papa na magsama sa kuwarto ko. Akala ko kasi sa cp lang niya iyon itatago, nag-printout pala talaga siya para ilagay sa wallet niya.

“At heto may nakasulat pa sa likod o, at ang sabi, ‘Ang taong nagpapatibok ng aking puso; ang tunay kong mahal, ang utol ng puso ko!’ Awtsssss sweet naman, grabeh.” ang sarcastic niyang sabi sabay, “Eeeewwwww! Kadiri to the max!”

Hindi ko na nagawang umimik pa sa nakita. Tiningnan ko si kuya Rom na tila nahihiya at yumuko na lang sa kanyang nagawang kapalpakan. Pero sa totoo lang, touched din ako sa ginawa niya. Imagine, itinatago pa niya ang ritrato namin sa wallet niya.

“Alam mo Jason, hindi ko talaga maintindihan kung bakit baliw na baliw sa iyo itong gagong ito, e.” Turo niya kay kuya Rom. “… Kasi hindi naman siya bakla na katulad mo, di ba? Ano bang mayroon ka na kinababaliwan niya? Siguro matindi ang gayumang ginamit mo sa kanya ano?”

“Hoy! Hindi ko siya ginayuma! At tama ka, hindi bakla si kuya Romwel pero hindi rin siya baliw! Baliw lang ang pumapatol sa iyo! Kahit sinong lalaki, hindi ka papatulan dahil baliw ka!”

Pagkarinig niya sa sinabi ko, biglang nanlilisik ang mga mata niya at nilapitan ako. At noong nasa harap ko na ay, “Splakkk!”

Isang napakalakas na sampal ang tumama sa pisngi ko. “Mag-ingat ka sa mga pinagsasabi mo!”

“Huwag mong saktan si Jason!” sigaw ni Kuya Rom.

Na agad namang nilingon niya. “Ay, sorry po. Nasaktan ka ba, sweetheart? Sorry ha…? Ansarap kasi niyang sampalin eh. At heto pa oh...”

“Spllaaaakkkkkk!” Isang matinding sampal uli ang tumama at sa kabilang pisngi ko naman.

Hindi ako makapagsalita sa sobrang sakit ng pagtama ng kamay niya sa pisngi ko. Pakiwari ko ay maluha-luha na ako.

“Binabalaan kita, Kris, huwag mong idamay si Jason dito! Huwag mo siyang saktan!” Ulit ni kuya Rom.

“Ow, come on Romwel. Paano mo ako pagbabantaan ng ganyan? Look at you? Anong magagawa mo? Wala ka nang silbi at maya-maya lang, mawawala na rin kayo sa mundong ito, dahil ibabaon namin ang mga walang buhay ninyong mga katawan sa ilalim ng bodegang ito! Pero, dahan-dahan kong papatayin itong bansot na ito sa harap mo?! Gusto kong makita mo ang paghihirap niya. gusot kong makita sa pagmumukha mo ang sakit ng naramdaman kapag ang mahal mo ay mawawala sa iyo… Kagaya ng naranasan ko. Hmmmm. Exciting!”

“May sakit ka nga sa pag-iisip!” ang sigaw ni kuya Rom sa kanya.

“Talaga? Baka ikaw ang may sakit sa utak, Romwel. Lalaki ang pinatulan mo, di ba ikaw ang may sira sa utak niyan?”

“Oo, may sakit na sa utak kung may sakit. Pero malinis ang hangarin ko!”

“Waaahhhh! To the highest level na talaga to! Grabe! E, kung simulan ko na kaya ang pagpapahirap nitong mahal mo?” at itinaas uli niya ang kamay upang sampalin na naman ako.

Ngunit sumingit si Noel. “Huwag mong saktan ang kuya Jason ko!” sigaw niya, pilit na ibinaling ang ulo niya kay Kris.

“At sino naman itong hampas-lupang ito? Bagong ampon ba?” sabay tawa. “Gusto mo bang ikaw ang una kong ipapatay? Iyong mga bala ng baril, sa mga mata mo natin ipapatagos? Gusto mo iyon?” Pananakot niya kay Noel

Ngunit hindi natatakot si Noel “Ako na lang patayin mo, huwag lang mga kuya ko!”

“Wow! Atapang-na-bata! Mamaya, maghintay ka lang ha? Mabait naman ako, pagbigyan kita. Ikaw ang uunahin kong patayin.” Sabay tungo uli sa kinaroroonan ni kuya Rom at hinahaplos-haplos na naman ang mukha ng huli.

Habang abala si Kris sa pang-aasar kay Kuya Rom, binulungan naman ako ni Noel, “Kuya, matatanggal ko na po ang tali sa kamay ko. Huwag kang gumalaw kuya, tatanggalin ko rin ang tali sa kamay mo…”

“S-sige tol…” bulong ko rin.

Nasa ganoong sitwasyon kami ni Noel noong biglang napalingon ako sa isang nakatayong drum at napansing may mukhang sumilip. “Si Kuya Paul Jake!” sigaw kosa sarili. May isinesenyas siya sa akin ngunit hindi ko nakuha ang ibig niyang sabihin.

Bigla akong nabuhayan ng loob. Si Kuya Paul Jake kasi ay hindi lang magaling sa larong volleyball; magaling din ito sa taekwondo.

Natanggal ni Noel ang tali sa kamay ko ngunit nanatiling hindi kami kumilos, hindi nagpahalata. Tiningnan ko si kuya Paul Jake at tumango ako ng dalawang beses pagpahiwatig sa kanya na siya ang unang gumawa ng hakbang. Iyon kasi ang signal namin kapag naglalaro kami ng Volleyball at sa kanya ko ibigay ang bola bilang isa sa mga spikers at paluin niya ito papunta sa kalaban.

Dahil nakaharap lang si kuya Rom sa akin, nakita din niya ang signal ko, marahil ay napick-up niyang may tao sa likuran niya.

Sa hudyat kong iyon, biglang dumaluhong si Kuya Paul Jake sa gwardiyang nasa harapan lang niya, nilock sa siko niya ang leeg at binali ito, tahimik na inilatag ang walang buhay na katawan sa sahig at kinuha ang baril. Hindi pa man tuluyang nakalingon sa direksyon niya ang iba pang mga hoodlum, binaril na niya ang isa na nasa gilid lang ni Kris. Ang isa naman ay dali-daling naghanap ng pwesto at pinaputukan kaagad si Kuya Paul Jake.

Hindi nakakilos agad si Kris sa sobrang pagkagulat. Bigla namang itinumba ni kuya Rom ang kanyang inuupuang silya marahil sa isip niya upang hindi siya matamaan sa putukan.

Habang nakasentro ang mga gwardiya sa pagpapaputok kay kuya Paul Jake, dali-dali namang gumapang si Noel sa direksyon ni kuya Romwel na nakahandusay sa semento. Pilit na tinanggal ni Noel ang tali sa kamay sa likod ni Kuya Rom.

Kasabay sa ginawa ni Noel, dali-dali din akong tumayo, dumaluhong kay Kris na litong-lito pa sa kung ano ang gagawin. Nilundag ko at hinablot ang pony-tail niyang buhok at inilambitin ko ang buong bigat ng katawan ko dito na tila isang acrobat sa circus. Noong maduwal si Kris at natihaya sa semento, inupuan ko ang dibdib niya, hinablot ang buhok at iniumpog-umpog ang ulo sa semento.

Ngunit mahaba ang kanyang mga kamay. Sinakal niya ako sabay tambak sa akin sa sahig.

Bigla niyang tinumbok ang nakalatag na baril ng natamaang guwardiya at ginapang ito.

Samantala, natanggal na rin ang pagkatali ng kamay ni kuya Rom. Bagamat may tali pa ang kanyang mga paa, ang baril na tinumbok ni Kris ay siya ring baril na ginapang ni kuya Rom. Ngunit dahil mas malapit si Kris dito, una niyang nahawakan ang baril.

Sa pagkakita ko, maagap kong tinandyakan ang baril na nahawakan na ng kanyang mga kamay at natapon ito sa malayo. Agad namang kinuha ni Noel ang baril at mabilis na inihagis iyon kay kuya Rom.

Binaril kaagad ni kuya Rom ang guwardiya ni Kris na ang kasalukuyang pinapaputukan ay si kuya Paul Jake. Bagamat nakadapa lang at mahirap ang kalagayan ni kuya Rom, natamaan pa rin niya ito. Noong makita ni Kris ang nangyari, tumakbo siya patungo sa nabaril na alalay, akmang pulutin ang baril.

Ngunit binaril na rin siya ni kuya Rom. Tinamaan si Kris sa baywang. Bagsak. Tatlo na lang ang natirang tauhan ni Kris.

Dahil sa may tali pa ang mga paa ni kuya, itinutok niya ang dulo ng baril sa nakausli na tali. Natanggal ang tali niya. Pagkatapos, umakyat siya sa ibabaw ng mga nakapatong na sakong may mga laman upang matumbok ang puwesto ng mga nagtatago pang tatlong tauhan ni Kris.

Nasa ganoong nakatayo si kuya Rom sa ibabaw ng mga sako noong napalingon ako sa kinaroroonan ni Kris. Nakakilos pa pala ito at bagamat nahirapan na, itinutok pa ang baril sa akin. Sa pagkabigla ko ay hindi ako nakakilos. Ngunit bago ko narinig ang putok, naalipmpungatan ko na lang si Noel na biglang yumakap sa akin at siya ang sumangga sa bala na para sana sa akin. Bagsak si Noel habang si Kris naman ay tuluyan nang nawalan ng malay.

“Noelllll!!!!” Sigaw ko, yakap-yakap sa aking mga bisig ang duguan niyang katawan.

Tiningnan ko si Kuya Romwel na nakatayo sa ibabaw ng nakatambak na mga sako at napatingin din sa direksyon namin ni Noel. Habang nagkasalubong ang aming mga tingin, biglang sumulpot ang isang goon at pinaputukan si kuya Rom. Dalawang putok ang aking nakitang tumama kay kuy Rom; ang isa ay sa sentro ng dibdib niya at ang isa ay sa balikat.

Nagawa pa ni kuya Rom na lumingon sa taong bumaril sa kanya. At bago siya natumba, napaputukan pa niya ito at tinamaan sa dibdib, bumulagta sa sahig.

Kitang-kita naman ng aking mga mata kung paano na-outbalance si kuya Rom sa kinalalagyan niya. Unti-unti siyang nalaglag sa sahig na semento. Mistulang slow motion ang lahat at bagamat gusto kong tulungan siya ay wala akong magawa dahil sa sobrang pagkalito at gulo ng isip gawa ng si Noel ay may tama din at yakap-yakap ko pa.

Kitang-kita ko rin kung paano bumagsak ni kuya Rom sa sahig na semento at kung saan ang unang tumama dito ay ang ulo niya at nabagok ito.

“Kuya Rooooooommmmmm!!!!” ang sigaw kong sagad sa aking baga ang lakas at umaalingawngaw sa buong bodega.

At ang sunod kong naring ay tinig na ng mga car patrols ng mga kapulisan.

(Itutuloy)

[29]

Matapos mahuli ng mga pulis ang natirang mga tauhan ni Kris na sumurrender, agad na dinala nila ang mga ito sa presinto habang si Kris ay dinala sa ospital sinamahan ng ilang mga escort na pulis.

Dinala din namin sina Noel at kuya Rom sa ospital. Si Noel ay conscious bagamat mad’yo malakas ang pag-agos ng dugo galing sa tama niya sa braso. Ngunit doon ako natatakot sa kalagayan ni kuya Rom. Mistula itong patay na hindi siya gumagalaw. Inalam ni kuya Paul Jake kung pumipintig ba ang puso niya at nag thumbs up naman ito. Hindi naman ako mapigil sa kasisigaw, “Kuya Rommmmmm!!!”

Sa pinakamalapit na ospital sila dinala. Kaagad silang ipinasok sa emergency room. Habang inasikaso sila ng mga duktor, hindi ako mapakali. Pakiramdam ko, sobrang bagal ang pagtakbo ng oras sa sandaling iyon.

Doon na rin kami nakapagkuwantuhan ni Kuya Paul Jake sa mga pangyayari. Kaya pala niya natunton ang lugar na pinagdalhan sa amin ng mga tauhan ni Kris at nakatawag pa siya sa mga pulis ay dahil sa binanggit ni Kuya Rom na mga codes galing sa cp kong sikretong nakabukas.

“‘Partner’, kasi ang pakilala ni Romwel sa akin kay Kris noong may dalawang beses kaming nagpang-abot sa restaurant na malapit sa bodegang pinagdalahan nila sa inyo. Paborito ko ang restaurant na iyon at naimbitahan ko siya doon upang i-try ang kanilang mga pagkain at makita ang sariwang ambiance nito dahil nakatayo ito mismo sa gitna ng lawa. Paborito din palang hang-out ito ni Kris at mga ka-tropa niya. Nagtatawanan pa nga kami noon dahil pagkabanggit ni Romwel na magpartner nga kami, dinugtugan ko naman ito ng ‘partner sa katarantaduhan’. At ang restaurant na iyon ay madadaanan kapag nanggaling ka sa Marcos intersection na siyang unang binanggit mo. At ang bodegang dinalhan sa inyo ay pagmamay-ari ng Tiyo ni Kris na isang politiko. Nakita na rin namin ni Romwel ito. Ibinunyag kasi sa amin ni Kris na sa bodegang iyoon nila ginagawa ang mga initiations kapag may mga bagong aplikante ang fraternity/sorority nila. Kaya noong mabanggit ni Romwel ang ‘kakain sa restaurant’ at ‘maraming tubig’… doon ko napagtagpi-tagpi ang ibig ipahiwatig niya: isang restaurant na nasa lawa at ang salitang partner ay nangangahulugang may kinalaman kay Kris. Kaya sa bodega na iyon kaagad ang sumiksik sa isp ko.” Paliwanag ni Kuya Paul Jake.

Nagulat naman ako sa narinig. Hindi ko kasi akalain na dahil pala kay kuya Rom kaya kami natunton ni kuya Paul Jake at ng mga pulis. Ang buong akala ko, hindi niya naintindihan ang pagmuestra ko na sikretong nakabukas ang cp ko. Lalo na noong sinabi pa niya na “kakain kami sa restaurant” na nadismaya ako dahil ang buong akala ko ay ang ibig niyang sabihin talaga ay dideretso kami sa planong kainan at kung ganoon, maisip ni kuya Paul Jake na ok lang kami at hintayin na lang niya sa venue na plano namin sa gabing iyon. Ang hindi ko pala alam ay coded messages na pala iyon para kay kuya Paul Jake.

“Ang galing talaga ni Kuya Rom! Kahit saan ang galing-galing niya!” bulong ko sa sarili. Lalo tuloy akong napahanga sa sa kanya. Ngunit lalo din akong naawa at natakot sa maaaring mangyari. Hindi pa rin bumalik ang kanyang malay-tao.

Nagpasalamat ako kay kuya Paul Jake dahil sa ipinakitang gilas din niya. “Magpartner talaga kayo, kuya!” sabi ko sa kanya. “Kasi, alam na alam ninyo ang mga kilos at ibig ipahiwatig ng bawat isa.”

Napangiti naman si kuya Paul Jake. “Ano ba yan selos o papuri?”

“Syempre naman papuri no! Di mo naman kailangan ang katulad ni kuya Rom eh.”

“Joke lang.” Bawi din niya. “Pero ang galing din ng ginawa mong pagbukas ng cp mo. Iyon ang daan upang marinig ko ang mga pag-uusap ninyo”

Isang pilit na ngiti ang binitiwan ko. “Salamat kuya.”

Pagkatapos ng halos dalawang oras, lumabas ang isa sa mga duktor na nag-asikaso sa kanila galing sa operating room at inilabas na rin si Noel na naka-stretcher ipapasok sa kanyang ward. “Ligtas na siya. Walang nang dapat ikabahala pa sa kanyang natamong tama.”

Niyakap ko si Noel at hinalikan sa pisngi. “Maya mag-usap tayo tol ha?”

Tumango naman ang bata.

“Dok… kumusta na po si Mr. Romwel Iglesias?” ang tanong ko sa duktor.

“Ah… So far unconscious pa rin ang pasyente. Apparently gawa ito nang pagkabagok ng ulo niya. Pero oobserbahan pa natin siya… Isang tama sa balikat ang natamo niya at naoperahan na rin ito.” paliwanag ng duktor.

“Di ba may tama din siya sa dibdib dok…? Kitang-kita ko kasi ang pagtama ng bala sa dibdib niya.” ang pagklaro ko sa nasaksihan ko kay kuya Rom bago siya bumagsak sa sahig na siya kong ikinatakot na baka ang tamang iyon sa dibdib ang kikitil sa buhay niya.”

“Hindi tumagos sa dibdib niya ang balang iyon. Nasangga ito ng pendant na suot niya… Maswerte sa kanya ang kwentas na iyon. Kung hindi dahil doon, siguradong sa puso niya tatama ng balang iyon.”

Kinilabutan naman ako sa narinig. Sa kuwarto ko kasi nagbihis si kuya Rom bago kami lumabas at napansin ko na ang medalya na iyon na suot-suot niya. Ito kasi iyong gintong medalyang ipinagkaloob sa kanya ni papa noong matuwa ito sa pagkakaroon ni kuya Rom ng mga anak. Ang totoo, masamng-masama ang loob ko sa pagbibigay niyon sa kanya. Kasi, iyon daw ay namana pa niya sa kanunu-nunuan ng mga Igelsias. Tapos, kay kuya Rom ipinagkaloob samantalang ako naman ang tunay niyang anak. Nagtatampo ako, umiiyak kasi pakiramdam ko ay talagang wala nang pagmamahal at tiwala ang papa ko sa akin.

“Alam kaya ni papa na ito ang magligtas sa buhay ni kuya Rom? O sadyang ito lang talaga ang tinatawag nilang devine providence.” Ang naitanong ko sa sarili. Bumalik-balik tuloy sa isipan ko ang mg paalala sa akin ni mama kapag ganoong nagrereklamo ako sa mga gustong kamtin ngunit hindi ko makuha. “May mga bagay na sadyang hindi nakalaan para sa atin. May mga bagay din na kahit nakalaan sa atin ay sadyang hindi pa panahon para maging atin. At may mga bagay din na napupunta sa ibang tao dahil sa mas kailangan nila ito kaysa sa atin. Lahat ng bagay sa mundo ay may dahilan kung bakit nandyan at bakit napupunta o hindi napupunta sa atin. Ang mahalaga ay dapat masaya tayo sa kung ano man ang ipinagkaloob sa atin at matuto tayong pahalagahan at ma-appreciate ang mga ito… Huwg mo nang questionin ang papa mo kung bakit kay kuya Rom mo ibinigay ang pendant na iyon. Isang araw, masasabi mo na lang sa sariling, ‘tama lang pala na hindi napunta sa akin ang bagay na iyon’...”

Sa totoo lang, hindi naman talaga ako naniniwala na darating pa ang panahon na masasabi ko iyong sinabi ni mama. Ang alam ko kasi, unfair talaga si papa; mas mahal niya si kuya Rom at bilib na bilib siya dito. Iyon ang dahilan kung bakit niya ibinigay ito kay kuya Rom. Kinimkim ko ang sama ng loob kong iyon.

Ngunit sa sinabi ng duktor na ang medalyang iyon pa pala ang sumangga sa balang sa puso sana ni kuya Rom tatama, doon ko napagtanto ang pagkamakasarili ko at pagkamababaw ng aking pag-iisip. Hindi ko inakala na hahantong pala sa ganoong pangyayari kung saan ang medalyang iyon ang siyang magligtas sa kanyang buhay.

“I-ibig sabihin dok, ligtas na si kuya Rom kahit na unconcious pa rin siya?” ang dugtong kong tanong sa duktor.

“Ligtas na nga ang buhay niya ngunit maselan pa rin ang kanyang kalagayan. Malamang na nagdulot ng problema ang pagkabagok ng ulo niya sa semento na siyang naging dahilan ng kanyang pagka-unconscious. Kung hindi pa siya magising hanggang bukas, malamang na nagkaroon nga ng problema. Ang tanging magagawa natin ay hintayin ang resulta ng CT scan…”

Lungkot na lungkot ako sa narinig na pahayag ng duktor. At ang nagawa ko na lang ay umiyak. Niyakap ako ni kuya Paul Jake. “Huwag tayong mawalan ng pag-asa tol… ipaglaban ni Romwel ang buhay niya.” ang pag-encourage sa akin ni kuya Paul Jake.

Dahil nasa operating room pa si kuya Rom at hindi pa kami pinayagang makita siya, inihatid muna namin si Noel sa kanyang ward.

“Tol… ligtas ka na. At bukas daw ay pwede ka nang makalabas dito sabi ng duktor. Salamat sa pagligtas mo sa buhay ko ha? Buti a lang at sa braso ka lang natamaan” ang sabi ko kay Noel noong mailipat na ito sa kama. Hinaplos-haplos ko ang mukha niya.

“Ok lang iyon kuya. Gagawin ko pa rin iyon kapag may nagtangka sa buhay mo”

“Ay… huwag mo nang gawin iyon! Hindi puwede. Paano kung mamatay ka?”

“E, ganoon din naman kuya kung hindi mo po ako pinulot sa kalsada… patay na rin po ako ngayon.”

Ramdam kong may sumundot naman sa puso ko sa sinabing iyon ni Noel. Niyakap ko na lang siya at hinalikan sa pisngi. “Hmmm. Ambait talaga ng utol ko. At matalino pa. Mwah!”

Maya-maya dumating naman si mama, hindi magkamayaw sa pag-alala sa nangyari. Niyakap ko siya at dun na humagulgol, humugot ng lakas sa kanya.

Kinabukasan, lumabas ang resulta ng CT scan at nakita ang crack sa bungo ni kuya Rom. May blood clot daw at kailangan ang agarang operasyon na isinagawa naman kaagad.

Naging successful ang opersayon bagamat nanatiIi pa ring unconscoius si kuya Rom. Sabi ng mga duktor, oobserbahan lang ang kanyang kalagayan at may chance naman daw na manumbalik pa ang kanyang malay. Yun nga lang, kung sakaling manumbalik ang kanyangmalay, may posibilidad din na magkaroon ng epekto ito sa normal na mga functions ng kanyang katawan.

Malungkot kaming lahat sa nangyari. Ilang araw at ilang gabi rin akong nagbantay kay kuya Rom. Galing sa school diretso ako sa ward niya at doon na rin natutulog, doon kumakain. Kahit na hindi niya ako narinig o naramdamn, ibinigay ko ang lahat ng suporta sa kanya. Habang pinagmamasdan ko siyang walang malay na tila nahihimbing lang sa pagtulog, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Bumabalik-balik ang mga eksena kung saana masayang-masaya kaming dalawa, ang unang pagtatagpo namin sa volleyball court ng eskwelahan pinapasukan namin, ang pagsasali namin sa mga liga kung san siya ang bantay at bodyguard ko, ang pagsagip niya sa akin noong nalunod ako sa ilog. Naalala ko rin ang pagbigay niya sa akin sa singsing na minana pa niya sa papa niya, sa pagbibigay niya sa akin ng kung anu-anong bagay at mga alaala, ang pagluluto niya sa paborito kong pagkain, ang pang-aasar niya, ang paglalambing, ang pagpaparaya kapag may hiniling ako kahit nahihirapan pa siya, ang pagtapon ko sa singsing niya sa ilog at halos malagutan na siya ng hininga sa pagsisid noon at pagkatapos ay ibinigay niya uli sa akin… Hindi pa ako handa na mawala ang lahat ng iyon. Hindi ko kaya...

“K-kuya… kung naririnig mo man ako, mahal na mahal kita. Huwag kang bumitiw kuya. Kasi sabi mo sa akin, huwag akong bibitiw sa iyo eh. Sana ikaw ganoon din sa akin. Hindi ko kayang mawala ka kuya. Please kuya, lumaban ka.” Ang mga salitang pabalik-balik kong ibibubulong sa tenga niya.

Dinala ko na rin ang lahat ng mga ala-ala na ibinigay niya sa akin – ang singsing na isinuot ko na, ang gold bracelet, ang kumpol ng mga rosas na isa-isa kong ipini-preserve, ang mga litrato namin… lahat.

Naglagay din ako ng malaking streamer sa loob ng ward niya na ang nakasulat ay, “Kuya… Welcome Back!” at may maraming iba’t-ibang kulay na mga baloons at yellow ribbons, na nangangahulugang naghintay ako at hindi nagbago ang pagmamahal ko sa kanya.

Kung titingnan ang loob ng ward ni kuya, mistulang may welcome party ito, ang saya-sayang tingnan. Pilit kong ipinakita sa mga taong malakas ang kutob kong babalik pa rin ang malay ni kuya, na hindi ako mabibigo sa paghihintay sa kanya.

Ngunit, isang kabaliktaran ito sa tunay na pangyayari. Hindi pa rin nagising si kuya.

Alam ko, nahahabag na sa akin ang mama ko at mga kaibigan namin kuya Rom. Habang tumatagal kasi, naramdaman kong unti-unti na ring nawalan sila ng pag-asa.

Patuloy pa rin ang pag-usad ng araw at mistulang walang pagbabago sa kalagayan ni kuya Rom. Ngunit nanatiling matatag ako, hindi pa rin nawalan ng pag-asa.

At bagamat hindi ako sigurado kung maririnig niya, pabalik-balik kong ipantugtug ang paborito naming kanta na lalo namang nagpatindi sa pangungulila ko. Kahit nagka-crack ang boses ko sa pag-iiyak, sinasabayan ko pa rin ang pagkanta sa paborito naming kanta kagaya ng ginagawa naming dalawa palagi sa kwarto ko.

“Sometimes I feel like I'm all alone

Wondering how, what have I done wrong

Maybe I'm just missing you all along

When will you be coming home back to me

There were times I felt like giving up

Haunted by memories I can't give up

Wish that I never let you go and slip away

Had enough reasons for you to stay

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)

Did you hear me, I'm calling out your name (calling out your name)

'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home... back to me

Sleepless nights 'cuz you're not here by my side

Cold as ice I feel deep down inside

Maybe I'm just missing you all along

When will you be coming home

Can you feel me, see me falling away (see me falling away)

Did you hear me, I'm calling out your name (calling our your name)

'Cuz I'm barely hanging on

Baby you need to come home back to me...”

Sa bawat tugtog ng kanta na iyon, sumiksik sa isipan kong sadya talagang mapaglaro ang tadhana. Ang bawat kataga kasi ng noon ay may dalang mensaheng halos tugma sa aming kalagayan. Kagaya ng binanggit sa kanta, nagmamakaawa akong sana ay bumalik na ang kuya ko sa akin, inaasam na maramdaman niya ako, na marinig niya ang aking panaghoy; ang pagtawag ko sa kanyang pangalan…

Isang araw, dalawang araw, tatlo, apat, lima… isang linggo. Wala pa ring pagbabago sa kalagayanni kuya Rom.

“Josh, anak… turuan mo ang sariling tanggapin na ang katotohan… at ang maaaring mas higit pang masakit na maaaring darating pa.” payo sa akin ng mama ko.

Ngunit hindi ako natinag. “Ma… habang buhay pa si kuya Rom, hindi ako nawawalan na pag-asa ma!” Ang padabog kong sabi. “Kasi po, hindi ko malimutan ang huli niyang sinabi sa akin na kahit na anong mangyari, huwag akong bibitiw dahil hindi rin daw siya bibitiw ma… Nangako siya sa akin ma, at nangako din ako sa kanya! Kaya, hindi maaaring mawalan ako ng pag-asa. Alam ko, nand’yn lang siya. Alam ko, nakikinig siya sa akin ma…”

Hindi na magawang magsalita pa ni mama. Alam ko, nabalisa na rin siya sa kalagayan ko.

“Alam mo kuya, naintindihan kita…” ang wika naman ni Noel na noon ay isang maliit na bandage na lang ang nakatakip sa unti-unti nang gumaling niyang sugat.

“Buti ka pa tol… naintindihan mo ako.”

“Kasi… noong malapit nang mamatay ang inay, ganyan ang naramdaman ko.”

“Ngunit hindi mamatay ang kuya Rom tol. Alam ko, hindi niya tayo iiwanan…” ang pagtutol ko naman sa pagkumpara niya sa kalagayan ni kuya Rom sa nangyari sa kanyang nanay.

“Mahal mo si kuya Rom?”

Tumango lang ako.

“Mahal ko rin si kuya Rom e…” Ang puno ng kainosentehang sabi ni Noel. “Alam mo kuya, sabi sa akin ni kuya Rom sa airport noong inihatid namin siya papuntang Canada, na mahal na mahal ka raw niya at palagi daw kitang babantayan, at alagaan. Kaya noong nakita kong babarilin ka na doon sa bodega, tinakpan kita kasi ayokong mabaril ka at naalala ko rin ang sabi ni kuya sa akin. Atsaka Iglesias na raw ako kaya dapat matatag din ako at matapang katulad niya.”

Napaiyak na naman ako sa narinig. Niyakap ko na lang si Noel. “Oo, Iglesias ka tol, na kaya palagi nating tandaan ang mga sinabi ni kuya Rom sa atin ha?”

Ewan, pero sa dinaanan kong hirap, tanging ang pangako ni kuya Rom at ang mga naririnig kong kwento tungkol sa kanya na lang ang nagpaptibay ng loob ko. “Hindi ako bibitiw kuya dahil iyan ang pangako natin sa isa’t-isa” ang palagi kong ibinubulong sa kanya.

Dahil dito, natuto din akong manalangin ng taimtim sa kanya sa taas. Alas dose palagi ng hatinggabi ako nagpupunta sa kapilya ng ospital at nanalangin.

“Lord, pasensya na po kayo dahil minsan, nalilimutan kita at minsan din, nagtatampo sa ibinigay mong klase ng pagkatao ko. Inaamin ko naman, hindi ako naging mabait na tao. Marami akong pagkakasala, marami akong pagkukulang… Subalit, marami din po akong masasakit na dinadanas sa buhay na ibinigay ninyo. At ikaw lang ang bukod tanging nakakaalam sa lahat ng hirap at sakit na naranasan ko sa buhay. Simula noong marealize ko ang kakaibang naramdaman ko, sobrang sakit na ng kalooban ko na nahirapan akong tanggapin ito. Muntik na akong mawalan ng pag-asa. Muntik na akong magpakamatay sa nalalamang ganitong klase ang pagkatao ko. Ngunit ibinigay mo sa akin si kuya Rom. Sa kanya tumibok ang puso ko. Hindi ko ginusto ang lahat. Bagamat marami din akong pinagdaanang hirap sa kanya at maraming beses din akong nagreklamo at nasaktan sa relasyon namin, ngunit ngayon ko po narealize na hindi ko pala kayang mawala siya sa buhay ko. Handa kong isakripisyo ang lahat, mabuhay lamang si kuya Rom ko. Kahit ano po ang ibibigay ninyong kapalit, tatanggapin ko, manumbalik lang po ang malay niya. Kahit anong hirap pa po ang kabayarang ipataw mo, intindihin ko po at tatanggapin. Kahit buhay ko po, handa kong ialay para sa kanya. Mahal na mahal ko po siya. Kahit ako na lang po ang kunin mo, maintindihan ko po. Kasi, kahit mabuhay man ako ngunit kunin mo ang taong minahal ko, gugustuhin ko na rin pong mamatay. Ayaw ko po sa klase ng pagkatao na na ibinigay ninyo sa akin. Mahirap po kasi, marami pong balakid sa pag-ibig. Hindi ko kayang magkunyari, hindi ko kayang harapin ang mga pangungutya. Ngunit kinaya ko po ang lahat, tinanggap bagamat masakit at mahirap. Ito po ay dahil sa kanya – kay kuya Rom. Kung mawawala po siya sa akin, hindi ko po alam kung paano mabuhay. Sana ay huwag mo siyang ipagkait sa akin panginoon. Kinuha niyo na po ang papa ko. Sana, huwag po ninyong kunin si kuya Rom sa akin…”

Natapos na akong magdasal noon at bumalik na sa ward ni kuya. Pnasin kong nagkagulo ang mga nurse at duktor na nagmamadaling pumasok sa ward ni kuya.

Matinding kaba ang bumalot sa buong pagkatao. At namalayan ko na lang ang sariling nagtatakbo din sumugod sa ward. Noong nasa loob na ako, narinig ko naman ang sigaw ni Noel, “Kuya Rommmmm!!! Kuya Rommmmm! Huwag mo kaming iwan kuya Rom!!!”

Tiningnan ko ang mga appratus sa at huminto na ang mga ito. Ang monitor ng graph na may tumataas-baba pang mga linya ay deretsong linya na lang ang nakikita. Pinindot pala ni Noel ang distress button ng ospital noong mapansin ang mga monitor na hindi na humihinga si kuya Rom.

Dali-daling ni-revive ng mga duktor ang paghinga ni kuya. Tinanggal ang damit niya sa kanyang dibdib at biglang inilapat doon ang de-koryenteng metal. Mistulang tumalbog ang katawan ni kuya sa pagdiin niyon. Tiningnan ng mga dukto ang monitor kung nanumbalik ba ang pintig ng puso ni Kuya.

Ngunit wala pa rin.

Idiniin ulit ang mga aparatong iyon sa kanyang dibdib.

Wala pa rin.

Hanggang sa ang nakita ko ay ang pag-iling na ng duktor, tiningnan ako at buong lungkot ang boses na nagsalita, “I’m sorry. He’s dead...”

“Kuuuuuuuuuuuuuuuuuuuyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!” ang salitang umalingawngaw sa buong ospital.

(Itutuloy)

[30]

Iyon ang huli kong natandaan. Kung gaano kabilis ang aking pagkaidlip sa loob ng kapilya, ay siya ding bilis na aking pagkagising sa lakas ng hiyaw na umalingawngaw sa buong kapilya na galing sa bibig ko. Nakatulog pala ako sa loob ng kapilya matapos magdasal gawa ng sobrang stress at pagod, at dahil hatinggabi ang oras na aking pagpupunta at pananalangin sa kapilya. May nagsabi kasi sa akin na kapag humiling ka ng isang bagay, hatinggabi kang manalangin, at gawin mo ito kada-hatinggabi.

Parang totoo ang lahat! Nakatatak pa sa isipan ko ang mga pangyayari. Nagsisigaw at naglupasay daw ako noong idiniklara ng duktor na patay na si kuya Rom.

Habol-habol ang paghinga, napatingin ako sa poon at tumulo uli ang luha ko. At bagamat nagpasalamat na panaginip lang pala ang lahat, nanalangin pa rin ako na huwag naman sanang ganoon ang mangyari kay kuya Rom. “Maawa po kayo sa akin. Maawa po kayo kay kuya Rom…” bulong ko.

At nagtatakbo na akong lumabas ng kapilya, tinumbok diretso ang ward kung saan nandoon si kuya Rom.

Habang binabaybay ko ang hallway, hindi ako magkamayaw sa sobrang kaba na baka magkatotoo ang eksena sa panaginip ko. At lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko noong nakita kong ang nagtatakbuhan ang dalawang nurse at isang duktor sa hallway patungo din sa direksyon ng ward ni kuya Rom, halos kapareha sa nangyari sa panaginip ko. Binilisan ko pa ang pagtakbo.

Halos magkasabay kami ng duktor at mga nurse na nakarating sa direksyon. Noong nasa pintuan na ako ng ward ni kuya Rom, natanggalan naman ng tinik ang dibdib ko noong sa katabing ward pala ang pakay nila. Narinig ko kaagad ang pagsisigaw at paglulupasay ng isang babae sa loob ng ward noong binuksan na ng duktor ang pinto. “Gabriel! Gabriel! Huwag mo kaming iwanan! Gabrielllllllllllllll!!”

Hindi ko maiwasang hindi maapektuhan sa naramdamang sakit ng babaeng nag-iiyak. Bagamat naibsan ang sariling pangamba para kay kuya Rom, matindi pa rin ang takot ko na baka doon din ang bagsak niya, at tutluyang hindi na kami magkita pang muli.

Dali-dali kong binuksan ang ward ni kuya. Nagulat naman ako noong makita si sa loob si Noel, himbing na himbing sa pagtulog ngunit tumabi sa paghiga kay kuya Rom sa kama.

Sa takot na baka makasama ito kay kuya Rom, ginising ko kaagad ang bata. “Tol… tol! Gising!!”

“K-kuya?” Ang naisagot niya, disoriented at bakat pa sa mga namumulang mata ang pagkagulat sa naantalang mahimbing na pagtulog.

“Bakit ka d’yan natulog? Naiipit mo si kuya Rom o…” ang sambit ko. “May higaan naman tayo dito sa kabilang kama…. Bakit d’yan ka nahiga? Atsaka iyang mga nakakabit sa kanya baka masagi mo, matanggal”

Kinukuskus ang mata niya, “E… narinig ko po kasing umungol si kuya kanina, kaya tinabihan ko. Kasi baka magising na siya, makikita niya kaagad ako.”

“Ha? Narinig mong umungol kamo si kuya Rom?” Biglang may naramdaman akong tuwa.

“Opo.”

“Ano pa ba ang narinig mo?”

“Wala na po. Sabi lang, ‘Uhhhhhhmmmmm!’ tapos, wala na.”

“Talaga tol… Sana. Magising na talaga siya ano!” ang masayang sabi ko.

“Gigising din siya kuya...” ang inosenteng sabi ni Noel.

Nginitian ko na lang si Noel sabay tingala, isiniksik sa isip ang napanaginipan ko sa kapilya. “Sana nga po… kabaligtaran ang napanaginipan ko, o di kaya, iyon na po iyong nangyari sa katabing ward.”

“O sya, tabi na tayo dito sa kama natin.” Ang sabi ko kay Noel.

Kinabukasan, nakarating sa amin ang balitang namatay na si Kris. Ipinarating ito sa amin ng isa sa mga nag-guwardiyang pulis sa kanya. Hindi daw nakayanan nito ang dulot na pinsala at kumplikasyong natamo sa tama ng bala sa kanyang internal organ. At bago ito mabawian ng buhay, nakapaghingi pa raw ito ng tawad sa mga nagawa niya sa amin.

Hindi na ako nagkumento pa. Ang sumiksik sa isip ko ay, “Kapag bumalik ang malay ni kuya Rom, saka ko pa siya mapapatawad. Ngunit kapag matuluyan si kuya Rom… wala akong kapatawarang ibibigay sa kanya!”

Galit pa ako sa kanya syempre. Habang nakikita ko si kuya Rom sa ganyang kalagayan, hindi nawawala sa akin ang galit. Paano ba naman, walang kasalanan si kuya Rom sa kanya. Siya ang puno’t dulo ng lahat ng problemang kinakaharap namin. Siya itong naghahabol kay kuya Rom, siya itong namimilit. At niloko pa nga niya si kuya noong sinabi niyang anak ni kuya Rom ang isinilang niya samantalang hindi naman… Manloloko siya. Kaya dapat lang na hindi ko siya mapapatawad hanggang hindi manumbalik ang malay ni kuya Rom.

At mistula namang sinagot ang nabanggit kong kundisyon sa pagpapatawad kay Kris. Sa hapon ding iyon, habang pinagmasdan kong maigi ang mukha ni kuya Rom at pinapatugtug ang paborito naming kanta, nakita ko ang marahang paggalaw ng mga takip-mata ni kuya Rom.

Isinampa ko kaagad ang katawan ko sa kama niya at hinaplos ang kanyang mukha. “Kuya… kuya… gising na kuya. Hinihintay ka namin. Na-miss ka na naming lahat.” ang sambit ko.

Habang nasa ganoon akong paghahaplos sa mukha niya, nakita ko ang dahan-dahang pagbukas ng kanyang mga mata. Sa buong buhay ko, iyon na yata ang pinakamagnadang tanawing nasaksihan ko.

Mukha ko ang unang nakita niya sa pagbalik ng kanyang malay. Sobrang saya ko sa pagkakataong iyon. Hindi ko namalayang tumulo na pala ang mga luha ko habang tinitigan siya, pinagmasdan ang napaka-amo at nakakabighani niyang hitsura.

Akmang hahalikan ko na sana siya noong mapansing tila wala siyang reaksyon sa nakita sa akin. Tulala siya at disoriented habang inikot ng mga mata niya ang paligid ng kwarto.

Napahinto naman ako sa gagawin ko na sanang paglapat ng bibig ko sa kanyang mukha. “K-kuya???” ang naitanong ko.

“N-asaan ako? At s-sino ka?” ang mahinang tanong niyang hindi maitago-tago sa mukha ang matinding pagkalito.

Sa narinig, pakiramdam ko ay may matigas na bagay na humampas sa aking ulo.

“K-kuya??? Nandito ka sa ospital… At ako si Jason. K-kapatid mo.”

“O-ospital? K-kapatid?”

“Opo…”

“H-hindi ko matandaan…” ang sabi niyang bakas pa rin sa mukha ang pagkalito.

“Kuya… binaril ka ni Kris! Hinostage tayo! At nabagok ang ulo mo sa semento! Kuya naman eh…” sagot kong tumaas na ang boses gawa nang hindi pa rin niya pagkaintindi sa mga sinabi ko.

Napahinto siya. Nakatutok ang mga mata sa kisame, tulala. “H-hindi ko talaga matandaan… Ano nga uli pangalan mo?”

Parang gumuho ang mundo ko sa narinig niyang mga tanong at sa kalagayang hindi niya makuha-kuha ang mga sinabi ko sa kanya. Iniisip ko na lang na may kinalaman iyon sa pagkabagok ng kanyang ulo sa semento.

At dahil hindi pa rin siya umumik, ikinuwento ko na sa kanya ang buong pangyayari kung bakit siya napunta ng ospital, ang pagka-unconsious niya ng ilang araw, at ang tama niya sa balikat.

Ngunit wala pa rin siyang natandaan. Ang masaklap ay pati pangalan niya ay hindi rin niya alam.

“R-romwel ba kamo ang pangalan ko?”

“Opo kuya. Romwel Iglesias po ang kumpleto mong pangalan…”

Kitang-kita pa rin sa mukha niya ang ibayong pagkalito.

At muli, ikinuwento ko kung paano kami nagkakilala, ang pagsasama namin sa volleyball team, ang pagkamatay ng tunay niyang inay, hanggang sa inadopt na siya ng mga magulang ko.

Ngunit hindi ko na muna ikinuwento ang mga namagitan sa amin. Sa nasaksihang pagkalimot niya, may gumapang na takot na baka lalo lang magpalala sa kanyang kundisyon.

At iyon ang masaklap na parte. Hindi ko na nga masabi-sabi ang mga bagay tungkol sa amin, hindi pa niya ako kilala. Pakiramdam ko, ibang tao siya at nagsimula na naman sa wala ang aming relasyon…

Tinawag ko ang duktor at napag-alaman kong “retrograde amnesia” daw ang nangyari kay kuya at total memory ang nawala sa kanyang alaala; mga historical na information memory na naka-store sa utak niya, kasama na doon ang mga detalye sa pagkatao niya at sa mga taong mahal at nakasalamuha niya. Walang makapagsabi kung babalik pa ang dating memory niya.

Bagamat ganoon ang nangyari kay kuya, may dulot pa rin itong saya sa lahat ng mga kaibigan at mga nagmamahal sa kanya. Kasi, buhay pa nga siya.

Subalit, iba ang nararamdaman ko. Para sa akin, buhay nga si kuya ngunit sabay sa pagbalik ng malay niya, nailibing din ang aming pagmamahalan. Pakiramdam ko, ibang-iba siya, nagbago ang kanyang persona, ugali, pakikitungo… Hindi na siya ang kuya Rom na inibig ko at iniibig ako.

Lahat ng mga kaibigan namin ay dumalaw din at tumulong upang manumbalik ang ala-ala ni kuya Rom. Sina kuya Paul Jake, Shane, Julius, mga kasamahan namin sa volleyball team, mga dating ka-klase, pati na ang ibang mga nagtatrabaho at kasosyo sa negosyo ni papa na naging kadikit na rin niya. Subalit iisa ang kanilang kumento: wala na talagang matandaan pa si kuya Rom tungkol sa kanila.

Noong makauwi na si kuya Rom ng bahay, ni-request ko kay mama na sa kuwarto ko siya titira upang kahit papaano ay maalagaan ko siya, mabantayan, at matulungang ipaala-ala ang mga nakaran.

Inako ko na talaga ang responsibilidad na mag-alaga sa kanya. Sa pag-uwi ni kuya Rom sa bahay, ako na ang pumili ng kanyang damit na isusuot sa biyahe, brief, t-shirt, pantalon...

Naalala ko tuloy noong magkasama pa kami sa mga lakad na malayo, siya ang nanghahalungkat ng mga gamit ko na babaunin namin. Siya ang maglalagay nito sa iisang bag kukng saan nandoon din ang mga damit at gamit niya. At siya na rin ang pipili kung ano ang susuotin kong damit.

“Iyan ang isuot mo. Bagay iyan sa iyo”

“Ayoko nito kuya, ampangit-pangit eh!”

“Anong pangit? Ok yan. Yan ang isuot mo, wala nang reklamo!”

Kaya wala akong magawa kundi ag isuot ko ang gusto niyang suoting ko.

At siya palagi ang nasusunod. Ganoon din ang sa kanya. Ako ang magsasabi kung ano ang susuotin niya. Kasi kapag pumalag siya, huhubarin ko ang sinabi niyang isuot ko.

Kaming dalawa lang ang nasa loob ng ward noong unang isinuot niya ang brief. Noong napansin niyang nakatutok ang mga mata ko sa pagbihis niya, bigla siyang pumasok sa bathroom at doon ipnagpatuloy ang pagsuot ng kanyang mga damit. Syempre, naninibago ako. Hindi naman kasi ganoon si kuya Rom. Kapag ganoong nagbibihis at alam niyang nanonood ako, proud na proud iyon na ibandera ang kanyang pagkalalaki sa harap ko. Nanunukso ba…

Pero sa pagkakataong iyon na pumasok pa siya ng bathroom upang magbihis, isiniksik ko na lang sa isip na hindi naman niya kasi naalala na noong mahal pa niya ako, walang parte ng kanyang katawan na hindi ko kabisado. At ganoon din siya sa akin. Kaya, hinayaan ko na lang. “Sa simula lang iyan” bulong ko sa sarili.

Noong nakalabas na siya ng bathroom at bihis na bihis na, di maiwasang mapahanga ako sa nakita sa kanya. Napaka-guwapo pa rin niya bagamat pumayat siya ng kaunti. Nandoon pa rin ang ganda ng kanyang mga mata, ang mga mapupulang labi, ang makinis at nakakabighaning mukha, ang makakapal na kilay, ang makakapal medyo kulot na buhok na noon ay humaba na… At syempre, ang lalong nagpatingkad sa angkin niyang kakisigan ay ang hunk na hunk niyang katawan. Mistula siyang isang greek god ng kaguwapuhan. Naka-semi-body fit na puting t-shirt na may blue at yellow stripes sa balikat, bakat na bakat ang matipuno niyang dibdib at malapad na balikat na pababa naman sa 29 insches niyang baywang at ang walang kataba-tabang tiyan. Itim na faded jeans naman ang pantalon niya. At sa tindig na 6’1, mistula siyang isang modelo na kalalabas pa lang patungo sa rampa.

“Ang guwapo talaga ng kuya ko!” sambit ko.

Binitiwan naman kaagad niya ang pamatay niyang ngiti. Nagsusumigaw ang damdamin kong yakapin siya at siilin ng halik ang mga labi. Ngunit hindi ko magawa ito. Isang ngiti lang ang isinukli ko sa kanyang binitiwang ngiti.

Habang umaandar ang sasakyan pabalik ng bahay, tahimik lang siyang nagmamasid sa paligid at sa dinadaanan. Ipinakilala ko sa kanya ang aming driver at mistula naman siyang isang bisitang ngiting-respeto lang ang binitiwan.

Noong makarating na kami ng bahay, ang unang ginawa ko ay ang ipatugtog ang kanta namin. Para siyang isang batang akay-akay ko upang paupuin sa sofa ng music corner. Habang tumutugtog ang kanta, sinabi ko sa kanyang iyon ang paborito naming pareho.

“T-talaga?” ang sagot lang niya na parang wala lang, hindi naaprecite ang kanta.

Kumuha ako ng beer at umiinom. Iniabot ko rin sa kanya ang isang bote ng beer. Tahimik niyang ininum ito. Habang nasa ganong ayos siyang nakaupo at tinungga ang laman ng bote ng beer, hindi ko naman maiwasan ang titigan siya.

“Bakit ganyan ka kung makatitig sa akin?” ang tanog niya noong mapansin ang titig ko.

“W-wala… wala kuya.” Ang naisagot ko na lang.

Noong una, ok pa naman ang samahan namin. Dahil sa napansin kong naiilang siya sa akin, ako ang nag-iinitiate at nauunang mangungulit sa kanya. Kagaya nang isang beses na nakaupo lang siya sa harap ng TV, nakatutuk ang mga mata sa monitor ngunit malalim ang iniisip. Nilapitan ko at pabiglang ginulo ang buhok niya at palarong hinahablot-hablot ito. Sa pagkabigla, napa “Arekopppp…!” siya at tiningnan ako na dumestansya ng kaunti, pinagmasdan ang kanyang reaksyon.

Noong tinitigan niya ako na bakat sa mga mata ang pagkalito sa inasta ko at mistulang nagtatanong kung para saan iyong ginawa ko sa kanya, dinilaan ko naman siya. “Beeee!”

Syempre, nainis iyong tao kaya’t hinabol niya ako. Naghabulan kami sa loob ng kwarto hanggang sa humantong ito sa ibabaw ng aking kama. Dinaganan na niya ang katawan ko, hinablot-hablot din niya ang buhok ko sabay pag-uuumpog nito sa kutson. “O… lalaban ka pa? Ha?!” sigaw niya.

Ngunit iba ang nakikita ko sa kanya. Parang may inis o galit siya sa ginawa ko. Dati kasi, kapag ganoong dadaganan na niya ang katawan ko, hindi na niya ako pakakawalan niyan hanggang sa may mangyari. Tititigan niyan ang mukha ko na para bang lalamunin ako ng buo, bibitiwan ang isang ngiting nakakaloko at sasabihing, “Cute talaga ng bunso ko…” o kaya ay, “Teana! Tinitigasan ako!” at pagkatapos, syempre, magpupumiglas na ako kunyari, at pupwersahin na niya ako upang mangyari ang gusto niya. At kapag nagagalit talaga ako, pupungay naman ang mga mata niya at magmamakaawa sa akin na pumayag na… Kumbaga, by hook or by crook kukuhanin niya ang gusto niya sa akin; santong paspasan, o sa santong dasalan. At pagkatapos maisagawa niya ang gusto niya, ipagluluto naman niya ako sa paborito kong pagkain, o di kaya, yayayayin ako sa music corner at habang magkatabi kaming uupo at kakantahin ang aming paboritong kanta, yayakapin niya ako at lalambingin, kahit hubo’t-hubad pa kaming pareho.

Ngunit iba ang napansin ko sa kanya. Nawala na ang dating pagka agresibo niya, ang interest at concern niya sa akin… Parang napaka-dry niya, at pakiramdam ko ay ibang tao siya.

May isang beses din habang nakahiga lang siya sa kama. Hindi na siya naghuhubad ng damit kagaya ng dati na naka-boxers shorts lang kaming dalawa kapag nasa kuwarto. Bigla akong tumabi at pagkatapos ay idinantay ang isa kong paa sa tiyan niya. Parang napahiya naman ako dahil hindi man lang siya nag-react, hindi nagsalita, hindi gumalaw. Hinayaan lang ang aking paa na nakapatong doon. At maya-maya lang, tinanggal din niya ito, biglang bumalikwas at iniwanan ako sa kama. Para naman akong natulala at ang naitanong sa isip ay, “Ano iyon?”

Pero, inintindi ko na rin siya, dahil alam ko naman na may karamdaman iyong tao e. At ginawa ko talaga ang lahat upang maibalik ang dati naming samahan.

Ipinakita ko rin ang lahat ng mga ibinigay niya sa akin kagaya ng white gold na singsing, ang gold na bracelet, ang mga rosas na pinatuyo at tinupi ko, ang mga litrato namin. At noong makita niya ang isang litrato na pinakatago-tago ko, iyong niyakap ko siya at hinalikan sa bibig, tinitigan niyang maigi ito tapos nagtanong, “Naghahalikan ba talaga tayo sa bibig?” ang mukha ay halatang gulat na gulat at nandidiri.

Pakiramdam ko naman ay sinampal ako ng maraming beses sa tanong niyang iyon. Namumula ang mukha ko, nag-init ang tainga, hindi makapagsalita. “Ah… akin na iyan kuya, wala iyan!” ang nasabi ko na lang.

Alam ko tumatak sa isip niya ang eksenang iyon na naghalikan kami.

Simula noon, pakiramdam ko ay dumedestansya na siya sa akin. Kapag nagtabi kami sa pagtulog, umuusog siya palayo sa akin. Syempre, hindi naman ako manhid upang hindi maramdaman ang mga kakaibang kilos niya. Kapag naliligo siya sa banyo, inila-lock niya ito. Noong unang paligo nga niya sa banyo ko at akala ko ay ok lang na pumasok ako para sana ay makisabay, bigla ba naman niyang pinatay ang shower, hinablot ang tuwalya, itinapis iyon sabay tanong sa akin, “Bakit hindi mo ako hinintay na matapos?”

Sa sobrang pagkapahiya ko, lumabas na lang ako ng kwarto at doon nagmukmuk sa sala.

Hanggang sa isang araw, nagsabi na lang siya sa akin na lilipat na raw siya sa kwarto niya. Nagtanong pala ito kay mama kung may kuwarto ba siya dati at bagamat sinagot siya ni mama na mayroon, sinabi din ni mama na doon naman talaga siya natutulog sa kwarto ko dahil gusto ko ng kasama at dati, siya rin ang may gustong samahan ako.

Pero nagpumilit pa rin siyang lumipat sa kuwarto niya. Ano pa ba ang magagawa ko kundi ang magpaubaya.

Noong makalipat na siya ng kwarto, parang wala na rin siyang pakialam sa akin, o sa amin. Natuto nang lumalabas na nag-iisa, may mga tumatawag na mga babae sa kanya sa landline at isang beses, nagdala talaga babae sa bahay at ipinakilala pa sa amin na girfriend daw niya. Sobrang sweet pa nila at ang babae naman ay dikit ng dikit sa kanya. Naalala ko na naman si Kris. Parang ganoong klaseng babae ang dinala niya sa bahay. Syempre, sobrang sakit noon. Kasi ba naman, baka mabuntis na namn ang babae at magyaya itong pakasalan siya. Paano na lang ako?

Pati sa mga anak niya ay may kulang ang ipinapakita niyang pag-aaruga sa mga ito. Ipinaubaya ang lahat sa mga yaya at halos hindi man lang siya lumalapit sa kanila o tingnan kung ok ba, may gatas ba.

Wala... ibang-iba siya sa kuya Rom na nakilala ko. Bagong buhay, bagong pagkatao, bagong pag-uugali, bago lahat, maliban na lang sa katawan.

Kahit sa mga outing ng pamilya namin, may mga pagkakataong hindi siya sumasama kasi daw may lakad, o may ibang gagawin kahit wala naman, matutulog o magmumukmok lang sa kwarto niya o kaya ay maggagala. Talagang nag-iba ang pagkatao niya…

Parang gusto ko siyang kausapin. Ngunit hindi ko kaya. Kasi ba naman, ano pa ang silbi kung makipag-usap ako sa kanya ngunit wala din namang epekto ito gawa nang iba na ang pagkatao niya, iba na ang pag-isip niya, at hindi ko na alam ang laman ng puso niya. Iyon bang natatakot akong masaktan, harapin ang katotohonanang wala nang pag-asang magkabalikan pa kami. Parang hindi ko kayang pagsabihian ako na, “Hindi kita mahal!” o kaya “Wala akong naramdaman para sa iyo!”

Mistulang may naghihilahan sa loob ng aking isipan; ang isa ay ang tatanggapin na lang ang lahat at ang isa ay nagmamatigas ngunit wala namang lakas na kumausap sa kanya at maghanap ng paraan upang maangkin muli ang kanyang puso.

Minsan nag-beach kami ng mama ko at si Noel. Habang si mama at ang mga apo niya at mga yaya ay nasa cottage, lumabas kami ni Noel sa aplaya. Habang naglalaro si Noel sa buhanginan nakaupo naman ako paharap sa dagat at napako ang tingin sa kawalan, malalim ang iniisip, maraming tanong na bumabagabag. Iyon bang mga tanong na, “Bakit ako naging ganito? Bakit ako pa? Bakit ibinigay sa akin si kuya Rom tapos, babawiin lang pala sa akin? Bakit sobrang sakit ang naranasan ko sa buhay? Bakit may mga taong kagaya ko? Paano ko malimutn si kuya Rom? Ano ang dapat kong gawin upang malimutan ko siya; upang hindi ako masaktan? Wala ba akong karapatang lumigaya?”

Pumatak ang mga luha ko sa buhangin na halos hindi ko napansin.

Nasa ganoon kalalim ang aking pag-iisip noong napansin ko si Noel na naglalaro ng buhangin at sa harap ko lang pala. Gumawa siya ng maliit na hukay at pagkatapos ay kumuha ng tubig sa dagat gamit lang ang kangyang palad at ibinuhos niya ito sa kanyang ginawang maliit na hukay. Pagkatapos, mabilis din siyang tumakbo sa dagat na parang hinahabol at kumuha ng tubig at muli, ibinuhos ito sa maliit na hukay na naubusan na ring laman dahil sa tumagos ang mga ito sa buhangin.

Parang nagpapansin siya sa akin.

Syempre, napansin ko at nagtaka ako sa ginawa niya. At habang pinagmasdan ako ang pabalik-balik niyang ginawa, napaisip ako.

“Tol… ano yang ginagawa mo?” sigaw ko sa kanya.

“Ilalagay ko dito sa hinukay ko ang lahat ng tubig sa dagat!” sagot niya.

Pakiramdam ko ay matatawa na ako sa sagot niya. “Ha??? Paano mangyari iyon, e… napakalaki ng dagat at napakaliit ng hukay mo? Akala ko ba matalino ka?” ang sarcastic kong parinig.

Tinitigan niya ako ng maigi, ang mga mata ay mistulang nagtatanong. “Kuya… di ba ganyan din naman ang gusto mong mangyari?”

“Ha?” ang gulat kong sagot. “Bakit mo naman nasabi iyan?”

“Madami ka pong iniisip at tinatanong. Hindi kayang saklawin ng iyong pag-iisip ang lahat ng kasagutan sa bawat tanong mo sa mundo.”

Para akong binatukan sa narinig. “Ha?!! At saan mo naman napulot iyan?”

“Wala lang. Kasi, marami din akong tanong dati eh. At naisip ko na ang liit pala ng alam ko kumpara sa kaalaman ng gumawa ng mundo. Di ba kuya? Sino ba ang gumawa ng mundo? Sino ba ang gumawa ng buhay? Kaya mo bang ilagay sa ulo mo ang mga nasa isip niya? Kaya bang ilagay sa maliit na hukay ang lahat ng tubig sa karagatan?”

Natulala naman ako sa narinig kay Noel, hindi makasagot. Ang buong akala ko ay simpleng laro lang ang ginawa niya.

“Kaya kuya, huwag mo nang hanapin pa ang mga sagot sa tanong mo kasi kusang susulpot na lang ang mga to. Kagaya ko, noong namatay ang nanay at nag-iisa na lang sa kalsada, tinatanong ko kung bakit kinuha ang nanay ko sa akin. Siya lang ang nag-iisang nagmahal sa akin, siya lang ang pamilya ko. Wala namang nakasagot sa mga tanong ko. Hinayaanko na lang. At isang araw, dumating ka, at heto na ako ngayon. May pamilya na, may mga kuya, hindi na nag-iisa. Naintindihan ko na ang lahat…”

Mistula akong abusalan sa narinig at nakatitig na lang kay Noel. Nagulat, namesmerismo, napahanga. “Napakatalinong bata nito!” Ang nasambit sa sarili. “Halika nga rito!” sambit ko sa kanya. At noong makalapit na, “Anghel ka talaga ng buhay ko.” Niyakap at hinalikan ko siya sa pisngi. “Mwah!”

“Hintayin mo na lang ang sagot kuya.” Dugtong niya.

Tumango na lang ako, hinahaplos-haplos ang buhok niya.

“Tama nga naman si Noel. Bakit ko ba pahirapan ang sarili ko? Kung nakatadhana para sa akin ang isang tao, pasasaan ba’t sa akin din ang bagsak niya. At kung sakaling hindi man, hindi rin hihinto ang pag-ikot ng mundo; hindi hihinto ang pagtakbo ng aking buhay. Patuloy ang pagpintig ng aking puso at ang pagdaloy ng dugo sa aking mga kaugatan... Maaring masaktan o madurog ang aking damdamin ngunit iisipin kong normal lang ito dahil lahat ng nagmahal ay nasasaktan.” bulong ko sa sarili.

“Kuya… kausapin mo si kuya Rom please. Alam ko, magbabago siya para sa iyo, para sa atin.”

“Oo. Oo... At salamat tol... binuksan mo ang aking isip.” Ang naisagot ko.

At nabuo sa isip ko ang isang desisyon.

(Itutuloy)