Si Utol at ang Chatmate ko (16-20)

By: Mikejuha

E-mail: getmybox@hotmail.com

FB: getmybox@yahoo.com

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

[16]

Sumiksik sa isip ko ang mga nangyari sa gabing nakaraan at pakiramdam ko ay panaginip lang ang lahat. Naghalo ang excitement at saya sa nangyari bagamat sa kaloob-looban ko, may nadarama din akong “guilt” o hiya sa sarili. Parang, “totoo” ba talaga ang lahat...?

Hinila ko ang kumot na ginamit ni kuya sa pagtulog at tiningnan ko ito nang maigi, hinanap ang bakat na magpapatunay na may nangyari nga. At noong makita ko ito, doon ko napagtanto na totoo nga ang lahat. Idinampi ko ito sa king mukha at inamoy-amoy ko ang parteng iyon kung saan naroon ang bakat...

Noong mahaplos ko ang aking pisngi, nakapa ko naman ang natutuyong dagta na dumikit pa doon. Magkahalong kilig at pagkahiya sa sarili ang aking naramdaman.

Dali-dali akong lumabas ng kwarto upang hanapin si kuya.

“Umalis na papuntang school, may kalahating oras na ang nakalipas” Ang sagot sa akin ni mama.

Syempre, laking pagtataka ko kasi napakaaga naman niyang umalis at hindi ganoon si kuya. Palagi niya akong sinasabayan, hatid-sundo pa.

“Bakit hindi niya ako hinintay ma?” ang tanong kong may dalang pagmamaktol.

“Tinanong ko nga rin iyan sa kanya ngunit ang sabi ay may dadaanan pa raw siya…”

Agad kong tinawagan ang cp ni kuya ngunit hindi na ito ma-contact. “Out of coverage area” daw. Hindi ko alam kung pinatay niya o sadya bang wala lang power ang battery. Nagtext ako, walang reply. Bigla ko tuloy naramdaman ang takot na baka totohanin talaga niya ang sinabi niyang kundisyon na kapag doon ako matulog sa kwarto niya, magbabago na ang takbo ng aming set-up.

Kaya nalito man sa inastang iyon ni kuya, wala na akong nagawa kundi ang pumunta sa school na mag-isa. Nalungkot ako, nag-alala na baka ganoon na nga palagi ang set-up namin.

Uwian galing eskwelahan, mag-aalas sais ng gabi. Tinungo ko ang student center kung saan ako dapat maghintay kay kuya. Iyon kasi ang waiting area namin kapag ganoong uwian at doon kami maghintayan. Kapag nandoon na kaming dalawa, sabay na kaming uuwi.

Bagama’t hindi niya sinagot ang mga texts at tawag ko, pumunta pa rin ako.

Ngunit wala akong kuyang nakita. Kinabahan ako kasi kapag ganoong hindi niya ako sasamahan sa pag-uwi, dapat ay may text siya o puntahn niya ako sa klase ko at magpaalam na may gagawin pa siya o kaya dapat na hintayin ko siya. Ngunit wala siyang text o pasabi.

Inikot ko ang mga mata sa paligid ngunit hindi ko pa rin siya mahagilap. Pinuntahan ko ang likod ng student center kung saan may mga malalaking puno ng kahoy at kung saan ginagawa itong umpukan ng mga estudynte. Laking gulat ko noong makita si kuya doon at may kaharutan. Si Zach! At walang katao-tao sa lugar kundi silang dalawa lang!

Habang nakatayo akong malayo sa kanila, kitang-kita ko ang pagtatawanan nila, pagbiburuan, dikit na dikit pa ang mga katawan nilang isinandal isa’t-isa, walang pakialam kung may makakita man na ibang mga estudyanteng biglang susulpot sa lugar. Parang sarili nila ang mundo at masayang-masaya sila.

Napasimangot agad ang aking mukha. Selos ba? Agad ko silang nilapitan.

Si Zach ang unang nakakita sa akin, “O nandito na pala ang utol mo!”

Agad ding tumayo si kuya, nagpaalam. “O, sige at puntahan ko na si Lani!” ang sagot ni kuya na hindi halos tumingin sa akin sabay talikod at alis.

“Kuya!!!!”” Sigaw ko

Ngunit tuloy-tuloy lang siya na parang walang narinig.

Syempre, nalito ako sa ipinakitang inasta niya. Parang hindi niya ako kilala. Parang may galit ba siya sa akin? Nalilito talaga ang isip ko. “At akala ko ba ay galit siya kay Zach at ang sabi pa nga niya ay uupakan niya ito kapag nakita niya. Tapos nakikipagharutan pala siya! Ano iyon?” sigaw ng isip ko. Wala talaga akong kaalam-alam sa takbo ng utak niya.

“Tara na…” sambit ni Zach.

“S-saan tayo pupunta?” sagot ko.

“Ako ang maghahatid sa iyo sa pag-uwi mo ngayon.”

“B-bakit si kuya? Pumayag ba siya?”

“Oo naman. Wala daw problema sa kanya. Ako na raw ang bahala sa iyo.”

“Ganoon? Para akong isang aso na inihabilin sa ibang taga-alaga?” sambit ko.

“Bakit? Ibang tao ba ako sa iyo?” sagot naman ni Zach.

“Ang ibig kong sabihin dapat kasali ako sa usapan ninyo. Kasi po, may utak din naman ako e. Kasi po, nakakaintindi naman ako sa salita ng tao e...”

“O, sya... sorry na. Sa sunod hindi na ako makikialam sa usapang mag-kuya...” ang nasabi ni Zach, ini-emphasize ang salitang “mag-kuya” naamoy na may tampuhan kami ng kuya ko. “Ok kana?” tanong niya uli.

“Sa iyo, OK. Pero sa kanya, hindi!” ang padabog kong salita.

“Aw, good. At least sa akin OK ka.” Sabay ngiti. “O tara na!”

Kaya sumama na ako kay Zach. Noong paangkas na ako sa motor niya, inikot ko pa ang mga mata ko sa paligid, nagbakasakaling makita ko pa si kuya. Ngunit wala na talaga siya.

In fairness, sweet naman si Zach. At hindi naibsan ang naramdaman kong excitement simula pa noong makilala ko siya sa internet. At sa pagsama ko sa kanya na iyon, lalo na sa pagyayakap ko sa katawan niya habang tumatakbo ang ang motor niya, matindi pa rin ng kilig at saya na naramdaman ko. At syempre, dahil boyfriend ko na siya, libre na akong tsumantsing. Bumabalik-balik tuloy sa isip ko ang unang pagkakataong naka-angkas ako sa motor niya at sobrang na-excite akong niyakap ko pa talaga siya ng mahigpit bagamat di pa kami ganoon ka close. Parang isang panaginip lang ang lahat; na ang inaasam-asam kong chatmate na sa internet ko lang nakikita noon, hayun, boyfriend ko na at nakaangkas pa ako sa motorsiklo niya, ang mga katawan namin ay mistulang hindi puwedeng mapaghiwalay sa sobrang pagkadikit.

At sapat na iyon upang sandaling malimutan ng aking isip si kuya. Nag-enjoy na lang ako sa pagyayakap sa katawan niya. Ang ganda rin kasi ng katawan ni Zach, halos pareho ng kay kuya, parehong matangkad, malinis, mabango, parehong guwapo. Parehong kinababaliwan ng mga babae at bakla.

Dinala niya ako sa paboritong kainan namin ni kuya na paborito din pala niya at kung saan din kami unang nag EB. Umurder ng pagkain. “Natandaan mo pa ba noong unang magkita tayo dito?” tanong niya.

“Oo naman! Dami kayang nangyari dito.” Sagot ko sabay tawa. Kasi, doon ako muntik malunod at siya pa mismo ang sumagip sa akin sa ilalim ng tubig at nag-mouth-to-mouth pa sa akin.

Natawa rin siya noong makitang natawa ako na parang alam niya ang eksenang sumagi sa isip ko. “Bakit ka nga pala tumalon diyan?” sambit niya sabay turo sa dagat.

Mistula naman akong binatukan sa bigla niyang pagsingit sa tanong na iyon. Iyon kasi ang puntong nabuking na ni kuya na lalaki pala ang chatmate ko at siya pa ang nagpanggap na ako. At dahil sa galit niya at takot na rin na ibuking niya ito kay Zach, tumalon na ako upang hindi na niya ituloy ang pagbuking niya sana…

“E… kasi…” ang nasambit ko, hindi makaisip agad ng tamang sabihin. “Ah… oo! Nag-away kami ni kuya noon! At upang di niya ako maabutan kaya ako tumalon. Akala ko kasi mababaw lang ang tubig e. Malalim pala!” ang naibigay kong alibi.

Tumawa siya ng malakas.

Tumawa na rin ako.

“Alam mo, cute ka naman talaga e. Mataray nga lang. At… makulit.”

“Ibig sabihin, type mo na ako noon pa? At hindi si kuya ang type mo?”

“Hahaha! Hindi naman ako naghahanap ng lalaki e. Na challenge lang ako… sa pagcha-chat. At gusto ko ang mataray, at makulit.” Sabay tawa at pisil sa aking pisngi.

“Hmpt!” ang sagot ko na lang sabay simangot.

Pagkatapos naming kumain, namasyal pa kami sa park, naupo sa seawall sa harap ng dagat. Kwentuhan, tawanan. Ang sarap niyang kasama. Kasi masaya, hindi nauubusan ng kwento.

Mag-aalas 10 na noong maisipan naming umuwi. Inihatid niya ako sa bahay at dumaan uli kami sa may malaking kahoy kung saan una niya akong pinahipo sa kanyng pagkalalaki, tinanong niya ako, “Gusto mo pumara tayo d’yan?” Marahil ay natandaan pa niya ang ginawa niya sa akin at ang pagtataray ko noong sinabihan niya akong nananatsing sa kanya at deny-to-death naman ako kaya tinarayan ko siya.

“Ayoko nga! Hayan o, parang may mga mata na namang nagmamasid sa atin…” ang sambit ko.

Tumawa siya ng malakas at sabay tulak pababa ng isang kamay niya sa isang kamay kong nakalingkis sa tiyan niya upang mahipo ko ang kanyang pagkalalaki.

At hindi ako pumalag. Ipinatong ko ang kamay ko doon at hinihipu-hipo iyon. Napa-“Shiittt!” naman ang utak ko. Kasi ba naman, tigas na tigas na pala ito at malaki pati. Napalunok ako ng laway at biglang natahimik habang patuloy na hinahaplos-haplos ko ito. Natahimik din siya, binagalan ang takbo ng motor, ninamnam ang sarap ng aking ginawa sa kandugan niya.

Parang gusto ko tuloy sabihin sa kanyang ihinto ang motor at doon kami magparaos sa gilid ng kalsada sa bandang iyon na walang ilaw at koryente. Ngunit, nahiya rin ako…

Kaya iyon lang ang tanging ginawa ko. Ang paghihimas-himas sa umbok niya hanggang sa ang kamay ko ay pilit na isiniksik ko na lang sa ilalim ng kanyang pantalon upang kahit papano ay masalat ng daliri ko ang ulo ng nanggagalit niyang pagkalalaki.

Noong makarating na kami sa mismong harap ng bahay namin, ipinarada niya sa gilid ng kalsada ang motorsiklo. Binuksan ko ang gate upang papasok na. Ngunit sumabay din siya at noong eksaktong makapasok na kaming pareho, dali-dali niyang gisinara ang gate at niyakap ako. Pulidong yero kasi ang gate namin at hindi nakikita sa labas ang tao sa loob.

Siniil niya ng halik ang mga labi ko. Hindi ako nakapalag sa sobrang bilis ng ginawa niya. Napayakap na rin ako sa kanya sabay sukli ng kanyang halik.

Nasa ganoon kaming pagnamnam sa sarap ng aming paghahalikan noong mula sa may harap ng bahay ay, “Uhumhhhhh! Uhummmmm!”

“Si kuya!” Sigaw ko sa sarili.

Biglang napa-atras si Zach at kumalas sa aming yakapan. “H-hi!” ang pagbati niya kay kuya na halatang nahiya sabay kaway.

“Hi!” ang sagot din ni kuya. Para silang nagkahiyaan samantalang ang sweet sweet nilang dalawa sa school bago ko sila nakita doon.

“E… Alis na ako.” Ang biglang pagpaalam ni Zach at kumaway kay kuya habang nagmamadaling lumabas ng gate.

Sinundan ko siya at isinara ang gate. Noong sinilip ko si Zach sa labas, kumaway siya sa akin sabay paandar na ng kanyang motor.

Dumeretso ako sa pintuan kung saan nakatayo si kuya. Matulis ang binitiwan niyang tingin sa akin. Dahil sa hiya na nakita niya kami at sa pangingialam pa niya sa aming paghahalikan, dagdagan pa sa hindi niya paghatid sa akin galing sa eskuwelahan, may inis din akong nadarama. Kahit nasa gilid ko na siya, dirediretso pa rin ako sa loob ng bahay, kunyari hindi ko siya nakita.

“Kumain ka na?” tanong niya galit ang boses.

“Opo!” padabog kong sagot.

“Matulog ka na!” utos niya.

“Opo!” sagot ko uling padabog. Lalo tuloy akong nainis kasi hinintay ko pa naman na magpaliwanag siya kung bakit iniwanan na lang niya akong basta sa eskwelahan.

Noong makapasok na ako sa aking kwarto, narinig ko ang malakas niyang pagsara sa pintuan ng kwarto niya na katabi lang ng kwarto ko.

Hindi ako makatulog sa gabing iyon. Pabaling-baling lang sa higaan, maraming katanungan ang naglalaro sa isipan tungkol kay kuya. “Bakit ganyan na siya sa akin? Bakit niya ako iniwanan school? Bakit parang ang sweet nila ni Zach noong makita ko sila sa likod ng student center?” At syempre, hindi ko rin maiwasang hindi sumagi sa isip ang nangyari sa amin sa kwarto niya sa nakaraang gabi. Nalilito ang isip ko kung bakit nagustuhan ko ang ginawa naming iyon. Nalilito rin ang isip ko kung bakit sobrang nasasaktan ako sa bagong inasta niya. At hindi ko rin maintindihan ang sarili kung bakit ang laman ng isip ko ay puro siya.

Naalimpungatan ko na lang ang sariling tumayo at idinikit ang aking tainga sa dingding na siyang naghiwalay sa aming kwarto. Para akong isang espiya na nange-eavesdrop ng kalaban. Naiimagine ko na habang nakahiga siya, naka-boxers shorts lang at bakat na bakat sa kanyang harapan ang kanyang malaking kargada. O baka rin nanuod siya ng bold at may ginagawa na namang pagpapaligaya sa sarili…

Parang gusto kong palihim na butasan ang dinding na iyon. Alam ko, pwede iyon dahil hindi naman semento ang dingding na namagitan sa aming kuwarto…

Ngunit dahil sa gabi na, wala pa akong gamit at baka mahuli niya rin, bumalik na lang ako sa aking higaan at itinuloy ang pag-imagine sa kanya at sa nangyari noong nakaraang gabi.

Kinabukasan, hindi ko na naman naabutan si kuya. Maaga uli itong umalis at ang paalam pa raw kay mama ay gagabihin siyang umuwi.

Sa umagang iyon, pumasok ako ng eskwelahan na nag-iisa.

Oras ng uwian. Dahil sa gagabihin si kuya base sa paalam niya kay mama, hindi na ako nag-expect na nandoon siya sa student center. Ang ini-expect ko ay si Zach. Subalit bigla ring nagtext sa akin si Zach na hindi niya ako maihatid gawa nang may inaasikaso daw siya sa resort nila.

Noong gabing iyon, umuwi din akong mag-isa, lungkot na lungkot kasi wala ni isa man lang sa mga nagmamahal sa akin ang sumipot.

Noong nasa bahay na, hindi na naman ako mapakali. Parang napakabagal ng oras. Gusto ko, dumating na ang alas 10 o alas onse ng gabi upang makarating na si kuya.

Habang nasa ganoon akong paghihintay, bigla ding sumagi sa isip na butasan ang dingding na naghiwalay sa kwarto namin ni kuya upang masilip ko ang ginagawa niya sa loob.

Bagamat kinabahan agad kong kinuha ang tool box ni papa at gamit ang drill, diretsong binutasan ko ang dingding, sa gitna talaga nito upang makikita ko ang lahat ng sulok, lalo na ang kama ni kuya. Maliit lang naman. Siguro pasok ang tatlong toothpicks sa butas. Pagkatapos kong magawa iyon, tinapalan ko ng nilamukos na papel na kakulay ng dinding at isiningit ito sa butas. Magaling ang pagkagawa ko. Pagkatapos, pinasok ko din ang kuwarto ni kuya na hindi naman naka-lock at tiningnan kung hindi ba nahahalata ito sa side niya. Mukhang hindi naman.

Bumalik uli ako sa kwarto at naghintay. Excited...

Alas dose ng hatinggabi noong marinig ko ang tunog ng sasakyan na ginamit ni kuya. Agad-agad akong bumalikwas at binuksan ang pinto. “Saan ka nanggaling? At bakit hindi mo sinagot ang mga texts ko?” Ang tanong ko kaagad sa kanya, ang boses ay galit.

Ngunit tiningnan lang niya ako, tuloy-tuloy sa sala at tinanggal ang sapatos at tinumbok na ang hagdanan patungo sa kwarto niya sa second floor.

“Kuyaaaaaaa! Kausapin mo naman ako o!”

Nasa gitna na siya ng hagdanan noong nilingon niya ako, halatang naiirita. “Pinalitan ko na ang sim card ko! At anong pakialam mo kung saan ako nagpunta? Ikaw ba tinatanong ko kung saan ka nagpupunta?”

Napahinto naman ako sa tanong niyang iyon. Oo nga naman. Hindi na siya nagtatanong kung saan ako nagpupunta. “Bakit? Di ba dapat ikaw ang naghahatid sa akin pauwi at papuntang school? Bakit hindi mo na ako hinahatid? Hindi ko naman kasalanan kung si Zach ang naghahatid sa akin a. Gusto ko ikaw ang kasama ko! Gusto ko ikaw ang maghatid-sundo sa akin!” ang paninisi ko.

“Bakit ako? Dapat kanya-kanya na tayo. Dapat wala na tayong pakialaman. Ayaw mo noon? Libre ka na sa paglalandi mo?”

“Bakit ka ba ganyan kung magsalita? Parang hindi kita kuya. Ibang tao ba ako sa iyo?”

Bumaba uli siya sa hagdanan at biglang hinablot ang buhok ko at pagkatapos ay binatukan pa ako. “Ang tigas-tigas ng ulo mo! Hindi ka ba marunong umintindi? Hindi na pwede! Matuto kang mag-isa! Ok?!” sigaw niya.

“Ayaw ko!” sigaw ko rin.

“Pwes, wala akong pakialam kung ayaw mo.” Sabay tayo at talikod, tumbok uli sa hagdanan at tuloy-tuloy na sa pag akyat patungo sa kwarto niya.

Bumuntot ako sa kanya, “Kuyaaaaaa!”.

Ngunit ang sunod kong narinig ay, “K-blaggggg!” ang malakas na tunog ng pinto noong pumasok siya sa kanyang kwarto, pinagdabugan ako.

Sinundan ko pa siya sa kanyang pintuan at kinatok iyon. “Kuya! Kuya!”

Walang imik. Pinakiramdaman ko.

Kumatok uli ako, “Kuyaaaaaaaaaa!!!!!!!!!”

Maya-maya, binuksan din niya sabay bulyaw sa akin, “Ano baaaaaa!!!!!”

Bigla din akong natulala sa pagkakita sa mga mata niyang nanggagalaiti. At ang naisagot ko na lang ay, “N-namiss kita eh.” Ang boses ay hininaa at ang mukha ko ay parang sa isang napakaamong tupa.

“Ummmmmmm! Tarantado!” ang pagbatok niya uli sa ulo ko. “Iyan lang?” at bigla ding ibigangsak ang pintuan sa pagsara niya. Buti na lang at hindi naipit ang kamay ko.

“Hmmpttt!” ang nasabi ng utak ko. “Ang taray!”

Wala na akong magawa kundi ang pumunta sa aking kuwarto at doon, dali-daling tinanggal ang nakasiksik na papel sa ginawa kong butas sa dingding at doon sinilip ko kung ano ang ginawa ng aking mahal na kuya.

Hindi pa nakabihis sa kanyang isinuot, naupo si kuya sa gilid ng kanyang kama, ang ulo ay isinandal sa kanyang dalawang kamay, ang mga mata ay nakatutuk sa sahig na para bang malungkot na malungkot at napakalalim ng iniisip. Noon ko lang nakita ang kuya ko sa ganoon ka seryosong postura. Naitanong ko sa sarili kung ganyan ba talaga siya kapag nag-iisa? Hindi ko tuloy maiwasan ang hindi malungkot sa nakita sa kanya. Parang biglang nalusaw ang aking nadamang galit.

Maya-maya, tumayo siya, naghubad ng t-shirt, inihagis ito sa lagayan ng mga labahan at pagkatapos, hinubad naman ang pantalon at isinabit niya ito sa isang gilid na sabitan.

Naka-brief lang, ini-unat-unat ang kanyang katawan, iginagalaw-galaw ang kanyang leeg at kamay at braso, ulo at maya-maya lang, sumampa sa sahig, itinukod ang dalawang kamay dito at nag push up. Isa, dalawa, tatlo, apat…. Hanggang 50!

Tumayo siya at binuhat ang dalawang dumb bells, paharap, pataas sa ulo… hindi ko na mabilang kung ilang beses niya ginawa iyon ngunit halatang sanay sa kanyang ginagawa. Pagkatapos, tumihaya at nagsit-up. Ambilis pa. Walang kahirap-hirap sa kanyang ginagawa, at mahigit sandaan yata, di ko na rin mabilang. Habang ginagawa niya ang sit-ups, kitang-kita ko naman ang pagbakat ng kanyang six-pack abs kanyang tiyan.

Kaya pala ang ganda ng katawn ni kuya kasi, maliban sa mini-gym niya sa likod ng bahay namin, nagbubuhat din pala siya sa loob ng kanyang kwarto.

Napakagandang pagmasdan sa ganoong postura ni kuya. Lalong bumabakat ang ganda ng hubog ng kanyang muscles, ang kanyang mga braso. Hunk na hunk!

Pagkatapos niyang gawin ang maiksing exercise, inunat-unat uli niya ang kanyang katawan at pagkatapos, nagpahinga ng sandali, naupo sa isang gilid.

Noong makapagpahinga na, tumayo siya, hinubad ang kanyang brief at pagkatapos ay dumeretso sa paliguan, nagshower.

Ang sunod kong nakita ay nakatapis na siya ng tuwalya sa paglabas niya sa banyo. Preskong-presko, malinis, at sigurado, mabango.

Sa nakitang posturang iyon ni kuya hindi ko na naman maiwasan ang sariling hindi maalala ang nangyari sa amin sa gabing iyon. Naimagine ko pa ang malaking bukol sa ilalim ng kanyang tuwalya. Naramdamn ko na namang may init na gumapang sa aking katawan.

Subalit noong makitang muli ang mukha ni kuya, bakas pa rin ito ng lungkot. Naninibago talaga ako sa inasal ng kuya ko. Andaming tanong ang bumabagabag sa aking isipan.

Maya-maya, habang nakaharap siya sa salamin, bigla niyang tinanggal ang kanyang tuwalya at kinuskos ito sa kanyang buhok. Bagamat nakatalikod siya sa akin, nakikita ko pa rin sa gilid ang refleksyon ng salamin sa malaki niyang alaga na nakabitin sa gitna ng kanyang hita. Kitang-kita ko rin ang matambok na pwet ng kuya ko na lalong nagpapainit sa aking katawan.

Noong mad’yo natuyo na ang kanyang buhok, tinungo niya ang drawer at hinugot ang isang light brown na boxers short. Humiga siya, nakatihaya ang mga mata ay nakatutuk pa sa kisame habang ang isang kamay ay inihaplos-haplos sa kanyang tyan, sa at isiniksik pa ng bahagya ang daliri sa ilalim ng kanyang boxers shorts, hinihipo ang ulo ng kanyang ari. Nakakalibog…

Akala ko, hanggang doon na lang ang palabas kasi nakita kong tinungo na niya ang switch ng kanyang kwarto. Ngunit noong mistulang may naalala siya, binuksan niya ang drawer sa gilid. Naka-lock ito. Inikot niya ang mga numero ng kandado at noong mabuksan, may hinugot na isang litrato. Hindi ko na naman maiwasang hindi magkakaroon ng interes kung kanino iyong litrato na iyon. Tinitigan niya ito, hinaplos ng marahan sa kanyang mga daliri na para bang napakamahal para sa kanya iyon at iniingat-ingatan. Pagkatapos niyang titigan at haplos-haplosin, idinampi ito sa mukha niya at hinalikan!

“Waaahhh! Sino iyon?” Laking gulat ko talaga sa nasaksihan. “May itinatago ang kuya ko!” sambit ng utak ko.

Pagkatapos niyang halikan, ibinalik uli ang litrato sa drawer atsaka ini-lock muli, tuluyang pinatay ang ilaw. Tanging ang maliit na sinag na galing sa lapmshade na lang ang naiwan sa kwarto. At nahiga na rin si kuya sa kama.

Sa paninilip kong iyon, ang eksenang paghalik ni kuya sa isang litrato ang tumatak sa aking isip.

Kinabukasan, maaga na namang umalis si kuya at hindi na naman ako hinintay. Iyon na ang naging routine namin simula noong matulog ako sa kuwarto niya ilang araw na rin ang nakaraan. Maaga siyang aalis at ang maghatid sa akin galing school ay minsan si Zach at minsan, ako lang mag-isa ang umuuwi. Ang ipinagtataka ko ay palagi na lang gabing-gabi na kung umuwi si kuya na minsan hindi ko na siya nasisilipan pa kasi, tulog na ako. Sobrang lungkot ko sa nangyari. At ang isang ipinagtataka ko pa ay pagiging malungkutin niya. Parang hindi na siya ang nakilala kong kuya na masayahin, punong-puno ng energy at may nakakahawang kasayahang makikita sa mukha.

Pero inisip ko na lang na baka nandoon siya sa girlfriend niyang si Lani. Kasi mahal na mahal naman niya iyon. Takot na takot nga siya dito e… At kapag naisip ko iyan, napapabuntong-hininga na lang ako. Kasi, siguro iyon ang gusto niya na masanay akong mag-isa kasi, sabi nga niya, balang araw ay magkakaroon na siya ng pamilya, mag-aasawa na at… magkanya-kanya na kami. Masakit pero wala akong magagawa kasi totoo rin naman. Kaya minsan napapaiyak din ako kapag ganyang niisip ko ang sinabi niyang iyon.

Kinagabihan, noong hindi ko na talaga matiis. Kinausap ko si kuya. Hindi ko nilubayan ang pagkakatok sa kuwarto niya at nag-iiyak ako ng malakas. Hanggang sa narinig ni mama ang pagkakatok at pag-iiyak ko.

“Ano ba ang nangyari dito?” tanong ni mama.

“Hayan si kuya ma. Ayaw akong kausapin”

Kaya bago pa man siya napagalitan ni mama, agad bumukas ang kuwarto ni kuya at hinatak ang aking t-shirt papasok sa kuwarto niya sabay kindat at ngiti kay mama, “Wala ito ma, usapang mag-utol lang ito”

At napailing-iling na lang si mamang bumaba.

“At ano naman ang gusto mo sa pag-iinarte mo, ha?”

“Kausapin mo kasi ako kuya eh… Hindi mo na ako pinapansin!”

“Gusto mong pansinin kita? Ha???!

“O-opo. Gaya po ng dati!”

“Gaya ng dati pala. O e di sige, ganito...” napahinto siya ng sandali. “Hiwalayan mo si Zach! Ok ba?” dugtong niya.

Natulala naman akong bigla sa narinig. Parang binagsakan ng higanteng crane ang aking ulo. Ewan kung tinest niya lang kung gaano ko kamahal si Zach, o sinabi lang niya iyon dahil alam niyang mahirap para sa akin ang makipaghiwalay kay Zach at dahil hindi ko ito magawa, ang gusto pa rin niya ang masusunod.

Hindi ko talaga maintindihan ang mga inasta ni kuya. Sobrang weird na ang mga pangyayari…

“E… mahirap kuya e. Alam mo naman kung gaano ko kamahal si Zach. Nagpakahirap ako para sa kanya at ngayong kami na, makikipagbreak na lang ako sa kanya ng ganyan-ganyan na lang?”

“E… di fine. Hindi ako namimilit. Kung gusto mong pag-isipan ok din naman sa akin. At kung hindi naman, walang problema.”

“S-sige kuya… pag-isipan ko.” Ang malungkot kong sabi.

At dahil sa matinding lungkot at pagkalito sa ibinigay sa akin ni kuya na kundisyon, tumalikod na lang ako at bumalik sa aking kuwarto na hindi na lang umimik, hinayaang pumatak ang aking mga luha hindi ipinapakita sa kanya ang aking pag-iyak.

Isang araw, may natanggap akong tawag mula mismo kay Lani. “Bakit napatawag ka?” tanong ko.

“Nasaan ba ang kuya mo?”

“Ha??? Akala ko ba sa iyo siya nagpunta?” Ang sagot kong gulat na gulat sa nalaman. Ang buong akala ko kasi ay siya ang pinupuntahan ni kuya kapag nawawala ito sa bahay o kung matagal umuuwi, o hindi ako ako inihahatid.

“Hindi!” ang galit na sagot niya. “At matagal na! Ano ba ang nangyari? Pinalitan na ba niya ko? Ang cp niya ay palaging out of coverage area at ang mga text ko ay hindi rin niya sinasagot! Buhay pa ba siya? May itinatago ba siya?” ang sunod-sunod na tanong ni Lani, ang halata sa boses ang matinding galit.

“E… hindi ko alam e. Pero may bago na siyang number kasi marami na naman daw nangungulit sa number na iyon!”

“Nagpalit siya ng number na hindi ipinaalam sa akin?” ang tanong naman niya.

“Ay naku, hindi ko alam. Malay ko ba sa inyo!” ang mataray ko ring sagot sabay putol sa na linya. Hindi ko kasi talaga alam ang mga nangyayari kay kuya kaya ayaw ko nang patulan pa ang mga tanong niya baka may masabi pa akong lalong magpalala sa galit niya.

Hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdaman sa pagkarinig sa sinabi ni Lani. Ewan, parang may parte sa utak kong natuwa dahil wala na sila atsaka natarayan din ako sa babaeng iyon. Ngunit may mga malalaking katanungan ding naiwan sa aking isip. Hiwalay na ba talaga sina kuya at Lani niya, at kung hiwalay na, sino ang pinupuntahan ni kuya sa mga gabing late na kung siya ay umuuwi? May kinalaman kaya ang litrato na iyon sa kanilang hiwalayan?

Sabado iyon noong narinig kong nagpaalam si kuya kay mama na mago-overnight.

“Saan ka matutulog?”

“May party ang kaibigan ko sa kabilang syudad ma, at doon na rin ako matutulog sa bahay nila kasi baka magkainuman pa, mahirap na.” Ang sagot ni kuya.

“Ah… o sige, mag-ingat ka ha?”

Syempre, tumaas ang kilay ko sa narinig. Kasi madami akong tanong. Saan siya mago-overnight? Sinong kasama niya? Sinong kaibigan iyong tinutukoy niya? May kinalaman kaya ang kasama niya ngayon sa litratong tinatago-tago niya?

Noong umakyat na si kuya sa kwarto niya upang magbihis at maghanda sa mga dadalhing gamit, dali-dali din akong umakyat sa kwarto ko upang silipin ang kanyang gagawin.

Pumili siya ng iilang t-shirt at isinilid iyon sa kanyang knapsack, pagkatapos, inilagay ang kanyang pabango, moisturizer, deodorant, toothbrust at toothpaste, dalawang shorts. Kumuha din siya ng apat na brief sa drawer niya at nagdala din siya ng dalawang swimming trunks!

“Waaahhh! May swimming ang pupuntahan niya!” sigaw ng isip ko.

Anyway, dali-dali akong bumaba ng sala upang maunahan ko siya.

Maya-maya, bumaba na siya, dala-dala ang kanyang knapsack at nagpaalam kay mama, hindi ako pinansin, dinaanan lang samanatalang nasa sofa lang naman ako nakaupo at nagkunyaring nagtitext.

Noong matapos siyang makapagpaalam kina mama at papa, dumaan uli siya sa gilid ko. Tiningnan ko siya, ang mukha ko ay parang iiyak na. “Kuya, sama ako…”.

Hindi niya pa rin ako pinansin at tuloy-tuloy na sa pintuan hanggang sa garahe, sabay paandar ng sasakyan. Tumakbo ako sa gate upang ako na ang magbukas noon. Noong dumaan siya, sinabi ko na naman sa kanya na gusto kong sumama.

Ngunit hindi pa rin niya ako pinansin.

Hanggang sa nakalabas na ang sasakyan niya at hindi ko na nakita…

Maga-ala una na iyon ng hapon noong ewan ko rin ba kung bakit biglang sumagi sa isip na tawagan ko si Zach. “Kuya Zach, nasaan ka?”

“Nasa resort!” sagot naman niya.

“Punta ako d’yan?”

“E... G-gusto mo?” ang pag-aalangan niyang sagot.

“Opo…”

“P-pero paalis ako ditto. M-may mga aayusing papeles sa mayor’s office, pinapalakad sa akin ni papa. Busy ako. Sa lunes na lang tayo magkita, puwede?”

“Ah... S-sige kuya. I love you!” ang nasabi ko na lang.

“Ok… I love you too!” sagot niya.

Ewan pero may iba talaga akong naramdaman.

Nagpunta kaagad ako kay mama at nagpaalam. “Ma… puwedeng pumunta ako sa kaibigan ko?”

“O, hindi ka rin uuwi?”

“Baka doon na ako matulog ma. Pwede ma?”

“Dapat kasama mo ang kuya mo. Baka magalit iyon lalo na hindi ka pala uuwi.”

“E… s-sige po ma, uuwi na lang ako mamayang bago mag alas 9 ng gabi.” Ang sabi ko na lang upang payagan.

At pumayag naman.

Agad-agad kong inihanda ang mga dadalhin at personal na gamit at nagcommute na lang akong papuntang terminal.

Alas tres ng hapon noong marating ko ang lugar. Halos walang pinagkaiba ito noong una naming madalaw ni kuya. “Napakaganda talaga nitong resort nila ni Zach!” Ang sambit ko sa sarili at tuloy-tuloy na sa main buliding ng hotel at nagtanong sa information. Nagkataon namang nandoon si Ormhel.

“Sir… nahuli yata kayo!” ang sabi niya sa akin.

Syempre, nagtaka ako sa tanong niya. “Nahuli? Paanong nahuli? Bakit?”

“Nandito ang kuya mo eh, kaninang alas dose ng tanghali siya dumating. At dito na rin sila sabay na naglunch ni Sir Zach. Nasa penthouse sila ngayon. Silang dalawa lang…”

(Itutuloy)

[17]

Halos pumutok ang aking dibdib sa sobrang lakas ng pagkabog nito sa pagkarinig ko sa sinabi ni Ormhell. Para akong himatayin, hindi maipaliwanag ang matinding nadaramang saloobin. Galit ba, o selos?

Hindi ko na magawang sumagot pa kay Ormhell. Ang ginawa ko ay nagmadaling tinumbok ang elevator.

“Sir… samahan ko na kayo?” Tanong ni Ormhell”

“Ako na lang! Doon pa rin ba sa dati?” ang sagot kong matigas ang boses, halatang galit.

“Opo.” sagot din ni Ormhel. Hindi na siya sumunod pa.

Habang umaandar ang elevator papuntang fourth floor, hindi ako magkamayaw sa kung ano ang gagawin. Ibayong pagkabalisa, kaba, panginginig ng kalamnan, isiniksik sa isip na sana ay mali ang aking mga hinala.

Noong marating ko ang mismong palapag, halos hindi ko na alam ang sunod ko pang gagawin. Ang pumasok sa isip ay ang dumeretso sa mismong penthouse at noong marating ang pintuan, walang pasabing binuksan ko ito.

At laking gulat ko sa nasaksihan. Si kuya at si Zach ay parehong nakaupo sa gilid ng kama, parehong walang damit pang-itaas. Si Zach ay yumayakap kay kuya, hinahalikan ang bibig na parang sarap na sarap sa kanyang ginagawa samantalang si kuya ay nagpaubaya lang, nanatiling nakaupo na parang isang tuod na hindi kumukilos bagamat nakapikit ang kanyang mga mata at hinayaan lang na gawin ni Zach ang lahat ng gusto nito.

Pakiramdam ko ay sinaksak ng maraming beses ang aking puso sa nasaksihan. At ang naisigaw ko na lang ay, “Arrrgggggggghhhhhh! Mga taksil! Mga taksil kayo!!!!!! Niloko ninyo akoooooooooo!!!!!

At dali-dali akong tumalikod at nag-iiyak na nagtatakbo pabalik sa pintuan ng elevator.

Sumunod pala sa akin si kuya at dahil sarado pa ang elevator, naabutan niya ako doon at hinatak ang braso ko pabalik sa penthouse. Habang hatak-hatak niya ako, hindi naman siya magkamayaw sa panunuyo. “Tol… magpliwang ako, ok? Makinig ka sa sasabihin ko, pleassseeeee.”

“Ano pa ba ang ipapaliwanag mo kuya?!!!!! Kitang kita ng dalawa kong mata na naghahalikan kayo!!! May dapat pa bang ipaliwanag d’yan?!” bulyaw ko habang nag-iiyak pa rin.

“Kaya nga makinig ka tol… may sasabihin ako sa iyo eh.”

“Ayoko! Ayoko! Niloko ninyo ako! Niloko ninyo akoooooo!!!” sabay palag ko sa kanyang pagkahawak at takbo sa may barandilya ng rooftop at inakyat ko ang pinakatuktuk nito. At noong makaakyat na ako, tumayo akong nakaharap kay kuya sabay pananakot sa kanya ng, “Huwag kang lumapit sa akin! Tatalon ako dito kapag lumapit ka pa!!!”

Ewan, matakutin naman ako sa matataas na lugar ngunit dahil sa matinding galit ko sa kanila at pagkaawa na rin sa sarili, sumiksik sa utak na walang nagmamahal sa akin, nawala ang lahat ng takot ko at pakiwari ko ay gusto ko nang mamatay sa mga sandaling iyon. Nagwawala talaga ako at nagsisigaw.

Kitang-kita ko sa mga mata ni kuya ang matinding takot at pagkataranta sa ginawa ko. Hindi siya magkamayas sa kung ano ang gagawin. Lalapit sa akin, aatras… “Tol... bumaba ka d’yan tol. Huwag mong gawin ang tumalon d’yan tol! Tolllllll! Please tolllllllll!” sigaw niya.

“Ayoko na sa iyo! Ayoko nang makita pa ang pagmumukha mo!!!!” sigaw ko rin sa kanya. “Umalis ka! Umalis ka kung ayaw mong tumalon ako! Alis naaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!” sigaw ko uli.

“O-ok. Ok tol... aalis ako. Aalis ako… Please bumaba ka na, bumaba ka na please...” ang taranta pa rin niyang pakiusap.

“Alis naaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!” bulyaw ko uli.

At wala nang nagawa pa si kuya kundi ang magmadaling tumalikod na parang isang asong itinago ang buntot sa ilalim ng kanyang tiyan habang pumasok ito sa penthouse.

Maya-maya lang, nakita kong lumabas na si kuya galing sa loob ng penthouse, nakadamit pang-itaas na at nagtatakbong lumisan, dala-dala ang kanyang knapsack. Lumingon uli siya sa akin sabay, “Tol... bumaba ka na d’yan pleasssssseeeeeee! Aalis na ako!”

“Alissssssssssssssssssssssssssssssssss! Layaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaasssssssss!!!!!” bulyaw ko uli, ang mga mata ay nanggagalaiti.

Si Zach naman ang lumapit sa akin. At kabaligtaran sa naging reaksyon ni kuya, mahinahon niya akong tinitigan, ramdam ko sa kanyang mga mata ang pang-unawa. Iniabot niya ang kanyang kamay sa akin. “Halika, baba ka na, mag-usap tayo.” Sambit niya na kalmanteng-kalmante pa rin ang dating na tila isa akong batang paslit na normal lang na nakaupo sa isang sulok ng bahay at niyayang mamasyal. Parang kalkuladong-kalkulado niya ang aking gagawin na isang tawag lang niya sa akin ay susunod kaagad ako.

Mistula namang nahimasmasan ako sa ipinakita niyang pagka-confident sa sarili at pagka-kalmante sa kabila ng sitwasyong seryosong posibleng tatalon ako sa building at ikakamatay ko.

At ang sunod na natandaan ko ay ang pagbaba ko sa barandilya at naupo sa isang upuan sa gilid lang ng rooftop, nag-iiyak pa rin.

Tumabi na rin siya sa akin sa pag-upo. Niyakap niya ako at hinagod-hagod ng kanyang mga labi ang aking leeg.

Ngunit sariwa pa rin sa aking isip ang nasaksihan ko sa kanila. Itinulak ko siya. Nalaglag siya sa semento at tiningnan ako, ang mga labi ay mistulang bibigay sa tawa, ipinahiwatig na nakatatawa ang kanyang porma sa pagkalaglag niya sa semento.

Ngunit hindi pa rin ako bumigay, nakasimangot pa rin. Tinabihan niya ako muli at niykap-yakap. “Sorry na… Hindi ko kasalanan ang lahat. Ikaw naman talaga ang mahal ko e.”

Na bigla kong tinugon ng isang bulyawa, “Ako ang mahal mo pero si kuya ang kasama mo dito? Ganoon ba iyon?”

“Wala akong magawa. Kuya mo ang pumupunta-punta sa akin dito. At ayaw ko namang sabihin sa iyo ito dahil baka mag-away pa kayo e. Sorry na. Hindi na mangyayari iyon. Hindi na rin siguro pupunta dito ang kuya mo.”

Sa pagkarinig, napatingin akong bigla sa kanya. “Si kuya kamo ang nagpupumilit na pumunta sa iyo dito?” ang pagklaro ko sa kanyang sinabi. Ikinagulat ko kasi ito. Hindi ko inaasahang si kuya pala ang patay na patay sa kanya.

Tumango siya.

Ewan pero sa narinig ko sa sinabing iyon ni Zach, napagtagpi-tagpi ko ang mga naoobserbahan, nakikita at naririnig ko kay kuya. Palagi siyang maagang umalis ng bahay at gabing-gabi na kung umuwi. At lalo na noong sinabi pa niya mismong hiwalayan ko si Zach kapalit nang pagpanatili sa setup namin. “Kaya pala... At kaya pala iniiwasan niya ako dahil kay Zach!” sigaw ng utak ko. Kaya lalong nanggalaiti ako sa galit sa natuklasan. “Akala ko hindi siya pumapatol sa lalaki! Akala ko, ako lang ang bakla!” sa isip ko lang.

“Kaya pala palagi siyang gabing-gabi na kapag umuwi ng bahay... dito pala siya nagpupunta sa iyo?” tanong ko kay Zach.

Tumago uli si Zach. “Pero hayaan mo na siya, ok? Huwag mo na lang siyang pansinin. Kapag nagpupunta uli siya dito, tatawagan na kita. Promise.”

Hindi na ako kumibo. Feeling ko, nalusaw ang galit ko kay Zach samantalang lalong tumindi ang galit ko kay kuya. Pakiramdam ko, kapa-kapaniwala ang mga sinabi ni Zach sa akin, at ang kuya ko talaga ang may pakana ng lahat. Siya ang umaagaw kay Zach sa akin.

“Woi, smile naman d’yan. Ngiti na, sayang ang oras. Tayong dalawa lang ang nandito o…” sabay pisil sa pisngi ko at hatak sa aking kamay. “Halika sa kwarto, may ibibigay ako sa iyo.”

At tuluyan nang nakalimutan ko ang galit para kay Zach.

Noong makapasok na kami sa penthouse, laking tuwa ko naman noong may iniabot siya sa akin. Isang maliit na box na nakabalot sa kumikinang na blue and red gift wrapper na may ternong pulang ribbon.

“Waaahhh! Ano iyan? Ang ganda!” sigaw ko ang mga mata ay nanlaki pa.

“Buksan mo. Inihanda ko talaga iyan para sa iyo…”

“Talaga?”

Tiningnan kong maigi ito. Ngunit napansin ko ring maluwag na ang cover nito, halatang nabuksan na. Ngunit hindi ko na ito pinansin pa.

Binasa ko muna ang maliit na card na naka-attach. Nakasulat dito ang, “To Erwin: ‘I Love You!’ -Zach-”

Napatinign ako sa kanya sa nabasang dedication, napaisip ng sandali. Ngunit napawi din ito noong maalala kong Erwin nga pala ang alam niyang pangalan ko at si kuya talaga ang Enzo na alam niyang siyang tunay din niyang chatmate.

“Buksan mo na!” panghikayat niya.

At noong binuksan ko, tumambad sa aking mga mata ang napakagandang kulay puti na bracelet.

“Hindi silver iyan ha? White gold iyan. Mas mahal pa iyan kaysa normal na gold.” Ang sabi niya.

“Whaaaa! Ang ganda-ganda.” Sigaw ko. Tiningnan ko ang ilalim nito, may nakatatak din na. “Zach loves Erwin”.

Sobrang saya ang nadarama ko na napayakap at napahalik ako sa mga labi ni Zach. Noong isinuot ko na, med’yo may kalakihan pero hindi ko na iyon pinansin. Bigay yata iyon ng aking mahal… Ang galit ko ay tuluyan nang napalitan ng matinding kasiyahan.

“Mula ngayon, ‘babes’ na ang tawagan natin ha?” ang sambit niya.

Tiningnan ko siya. At ang sunod kong naalimpungatan ay ang paglapat na ng aming mga labi. Matagal, mapusok, puno ng pagnanasa... na humantong sa kama.

At muli naming nilasap ang sarap ng bugso ng aming pagmamahalan.

Kaya, walang nagbago sa amin ni Zach. At pakiwari ko ay lalo pang naging mas sweet siya sa akin at tumatag ang aming pagmamahalan.

Gabi na noong umuwi ako ng bahay. Inihatid pa ako ni Zach, bagamat haggang gate lang siya dahil iniiwasan niya daw na makita ang kuya ko. Halos hindi ako makatulog sa gabing iyon sa sobrang pagka-sweet at maalalahanin sa akin ni Zach.

Subalit, kung gaano ka mas maganda at malalim ang relasyon namin ni Zach, kabaliktaran naman ang nangyari sa amin ni kuya Erwin. Syempre, matindi ang galit ko sa kanya sa kanyang ginawang panloloko at tangkang pag-agaw niya sa akin kay Zach.

Parang biglang nag-iba ang pagtingin ko kay kuya. Kung dati ay iniidolo ko siya at tinitingala, parang napakababa na niya sa paningin ko. “Ganyan pala siya? Hindi ko akalalain na lalaki din pala ang hinahanap niya, tapos ang palagi pa niyang sinasabi sa akin ay hindi raw siya bakla. Tapos heto pala, ang taong mahal ko ay siya pang aagawin niya?” ang mga tanong na naglalaro sa aking isip.

Kaya simula noon, hindi ko na siya kinikibo. Umiiwas na ako sa kanya na kahit sa kainan, may mga panahon na hindi ako sumasabay.

Siguro napapansin na rin ng mga magulag namin ang biglang pagbago na aming samahan ni kuya kaya noong kinausap ako ni mama, sinabi ko na lang na si kuya ang tanungin niya. Hindi ko rin naman kasi masabi ang tunay na dahilan. Alangan naman kung sabihin kong inagaw ni kuya ang lalaki ko. Una, hindi nila alam na lalaki pala ang mahal ko. At kung sabihin ko pang isang lalaki din ang type ni kuya at pinag-agawan pa namin iyon at naging sanhi ng aming “cold war”, e di lalong ma-shock pa sila.

Sa side naman ni kuya, pansin ko ring tuluyan na siyang nag-iba. Palagi na siyang malungkutin, tulala, malalim ang iniisip. Para siyang isang taong nawalan ng gana sa buhay, nawalan ng pag-asa. Pati sarili ay napabayan na rin, hindi na nag-aahit, mukhang walang tulog, hindi makakain ng maayos... Hindi gaya ng dati na ang ganda-ganda ng aura ni kuya, ngiti pa lang nakakahawa, nakakaloko, nakaka-inspire at nakakapag-heaven feeling sa bawat taong makakita nito. Sabayan pa sa porma niyang pamatay, nakakabighani, nakaka in-love. At napansin ko rin ang pangangayayat niya. At minsan hindi siya mahanap kung saan nagpupunta…

Ang tooo, nahirapan din naman ako sa aming kalagayan. Kuya ko kasi siya at simula pa noong bata pa kami ay siya ang katangi-tanging taong nand’yan palagi para sa akin. Lahat ng mga paghihirap ko, mga problema ko, siya minsan ang pumapasan, umaako. Buong buhay ko, siya na ang nakagisnan kong nag-iisang tao sa mundo na nand’yan para sa akin.

Ngunit ewan ko ba. Pride ba ang ganoon na dahil lang sa isang lalaki ay biglang naglaho ang lahat ng aking respeto, pagtingala, at pagmamahal sa kanya? O dahil ba ito sa sobrang pagka-spoiled ko sa kanya na halos hindi ko na nakikita ang kagandahang nagawa niya nang dahil lamang sa isang kamaliang nagawa niya sa akin. Pati ako ay nalilito na rin. Kasi, mahal na mhal ko talaga si Zach at hindi ko kayang magkahiwalay kami…

Kaya kahit na nakaramdam ako ng awa kay kuya, mas nangingibabaw pa rin ang galit ko sa ginawa niyang pagtaksil at pagsisinungaling sa akin. At mas lalo pa akong galit sa nalamang tangkang pag-agaw niya kay Zach sa akin.

Isang araw napadaan ako sa kwarto ng mga magulang ko. Hindi ito nakasarado at noong masumpungan kong silipin ang guang ng pinto, nakita ko si kuya sa loob, kausap ni mama. Seryoso ang kanilangmga mukha. Di ko maiwasang hindi matukso sa pakikinig kung ano ang kanilang pinag-uusapan.

“…nahirapan na ako, ma. Napakarami kong tanong, napakaraming bumabagabag sa aking isip. Marahil ay magiging ok lang ang lahat kapag nasa Lebanon na ako ma, makasama ang tunay kong ama.”

Hindi ko lubos maintindihan ang aking naramdamn sa pagkarinig sa sinabi ni kuya. Mistulang may isang sibat na biglang tumuhog sa aking puso. Biglang naramdaman ko ang awa na hindi ko maintindihan sa kalagayan ni kuya. Kasi, simula nang magkamalay ako, wala naman siyang sinasabi o ni reklamo tungkol sa tunay niyang ama. Itinuturing naman kasi siyang tunay na anak ng papa ko, parehas ang pagtrato ng papa ko sa aming dalawa. Minsan pa nga, siya pa ang pinapanigan ni papa kapag ganoong nagtataray ako o pinagdadabugan ko si kuya. Alam kasi ni papa na sobrang spoiled ako kay kuya.

Tiningnan ko ang reaksyon ni mama. Nagpapahid siya ng luha sa kanyang mga mata. Marahil, hindi niya maiwasang hindi manumbalik sa kanyang alaala ang masaklap na nakaraan. O baka rin ay naawa siya kay kuya...

“Sigurado ka bang iyan ang gusto mo, Erwin?” ang tanong ni mama.

“O-opo ma. At sana ngayong darating na summer break na... dalawang linggo mula ngayon.”

“Hindi mo na ba itutuloy ang pag-aaral mo?”

Hindi nakaimik agad si kuya, nanatili siyang nakayuko, tila pilit na pinigilan ang sariling huwag tumulo ang mga luha sa harap ni mama. “B-bahala na ma… Sayang din naman kasi ma, hindi rin ako makapag concentrate sa pag-aaral eh. Natatakot nga ako na baka may mga bagsak ako sa klase ko ngayon. Para akong mababaliw na ma...”

“Anak… ano ba talaga ang problema mo? Ang tunay na ama mo ba talaga o may iba pang dahilan? Hindi ka ba masaya sa amin??”

At doon na tuluyang bumigay ni kuya. Nagpapapahid siya ng luha ngunit pansin ko ang pagpigil pa rin niya sa sariling huwag ipakitang hahagulgol siya. Para bang bull’s eye sa kanyang puso ang tanong na iyon ni mama. Parang may iba pa siyang itinatago. At syempre, naiisip ko na may kinalaman marahil ang nangyari sa amin.

Parang gusto ko na ring bumigay sa sandaling iyon at umiyak. May naramdaman din kasi akong guilt sa sarili. Pakiramdam ko may kinalaman ako sa desisyong iyon ni kuya; upang marahil ay tuluyan na siyang makalayo sa akin, o baka kay Zach. At naglaro sa isip ang senaryo na kapag wala na si kuya, mag-isa na lang ako. Parang may malaking kulang. Parang may malaking mawawala sa buhay ko. Parang ansakit…

“Masaya naman ako ma.” Ang sagot ni kuya. “Sa pamilyang ito ako na-belong. Ang tahanang ito ang nag-iisang tahanan ko sa mundo ma. Dito ako naging tao, dito ko naramdaman ang tunay na pagmamahal… Wala na akong iba pang pamilya ma. Ang pamilyang ito lang ang mahal ko, at nagmahal sa akin.”

“Baka naman may kinalaman d’yan ang hindi ninyo pagkikibuan ni Enzo? Dati-rati, napaka-overprotective mo sa kapatid mo na halos lahat ng mga lakad niya ay inaalam mo, at sinasamahan mo pa siya. Daig mo pa nga ang tatay na nagbabantay sa nag-iisang anak na dalaga sa kanya. Ngunit nitong nakaraan, pinapabayaan mo a lang siya. Bakit? Ano bang problema?”

“K-kailangan niya iyan ma upang matuto siyang tumayo na wala ako. Kailangan niyang matuto sa buhay…”

“Mahal mo ba talaga ang kapatid mo kahit na siya ay isang…” hindi na itinuloy pa ni mama ang sasabihin. Alam ko naman din ang karugtong, “…half-brother mo lang?” sa isip ko.

At doon ako nagulat noong hindi na napigilan ni kuya ang humagulgol sa tanong na iyon, “Mahal na mahal ko si Enzo ma. Kahit ano, gagawin ko para lang lumigaya ang kapatid ko!” ang sagot ni kuya.

“Alalahanin mo, may kapatid ka marahil sa ama mong Lebanese.”

“Hindi ma. Iba si Enzo ma… mahal na mahal ko ang kapatid kong iyan. Hindi ko ipagpalit iyan kahit na kaninong kapatid. Siya ang nagpapaysaya sa akin simula pa noong ipinanganak siya, alam mo iyan ma. Naghirap din ako d’yan sa pag-aalaga, sa pagbabantay. Kaya hindi ko basta-bastang ipagpalit iyan.”

Ewan, ngunit sa pagkarinig ko sa sagot ni kuya na iyon, hindi ko namalayang pumatak na pala ang luha ko. Pakiramdam ko ay lumambot bigla ang puso ko. Naalala ko kasi ang mga pangyayari kung saan ipinakita ni kuya kung gaano niya ako kamahal. Ang mga pagtatnggol niya sa akin, ang mga pagbibigay niya sa akin sa mga bagay na kahit gusto niya basta gusto ko, walang reklamong ibibigay niya ito sa akin. Ang mga pagbibigay niya sa mga utos at pakisuyo ko na kahit mahirap para sa kanya, gagawin pa rin niya ito kagaya noong pagpapanggap niya na chatmate ni Zach.

Naghalo tuloy ang naramdaman ko sa kanya: pagkaawa, pagkaantig sa puso ko at inis sa ginawa din niyang pang-aagaw kay Zach sa akin.

“Kung ganoon, bakit ka pa aalis? Kailangan ka ni Enzo… kailangan ka namin ng papa mo. Kailangan ka upang mabuo ag pamilyang ito.” ang tanong uli ni mama.

Hindi makasagot agad ni kuya. Nanatili itong nakayuko at nagpahid ng luha. “Basta ma, gusto ko lang hanapin ang biological na tatay ko. Babalik naman ako dito ma eh. Hindi ko nga lang alam kung kailan. At huwag kag mag-alala, kasi may nakilala akong NGO na inirekomenda sa akin ng Philippine embassy upang siyang tutulong sa akin sa paghahanap sa papa ko sa Lebanon.”

Napahinto si mama sandali. At marahil ay naawa na rin sa kalagayan ni kuya, “O sige. Kakauspin natin ang papa mo mamaya pagdating niya. Malaking pera din ang gagastusin natin kapag umalis ka at sa isang lugar pa na hindi mo kabisado.”

“S-salamat ma, at niyakap na ni kuya si mama.”

Dali-dali akong umalis sa gilid ng pintuan ng kwarto upang hindi mahalatang nakinig ako sa kanilang pag-uusap.

Nakaupo na ako sa sofa noong lumabas na si kuya. Nagkunyari akong busy sa pagtitext habang palihim ko namang pinagmasdan siya.

Parang wala lang siyang nakita, hindi ako pnansin. malungkot na malungkot pa rin ang mukha niya. Alam ko, nakita niya akong nakaupo doon ngunit marahil ay takot lang siyang i-approach ako dahil sa iniisip niyang galit pa rin ako sa kanya.

Ewan, hindi ko rin maintindihan ang naramdaman. Parang bumalik uli ang awa ko sa kuya ko at parang hindi ko pa kayang tanggapin na mawala siya sa pamilya namin. Parang hindi mabubuo ang buhay ko kapag wala si kuya.

Dahil sa nalaman kong planong pag-alis ni kuya, hindi ko rin mapigilan ang sariling hindi mapakali. Hindi ako makatulog, hindi halos makakain, patindi nang patindi ang naramdaman kong awa kay kuya habang nakikita ko siyang ganyang malalim ang tingin at parang nagmamakaawa sa akin na kausapin ko na siya. Ngunit may isang parte pa rin kasi ng utak kong nagmamatigas, laging iginiit ang eksena kung saan nahuli ko siyang nakikipaghalikan kay Zach, hindi kayang patawarin siya sa kanyang panloloko.

Isang gabi, pakiramdam ko ay hindi ko na talaga matiis, tinungo ko na naman ang butas sa dingding na pagitan ng kwarto namin na ginawa kong silipan. At kagaya nang nakikita ko sa kanya sa labas, ganoon pa rin siya sa loob ng kuwarto niya. Malungkot na malungkot, ni hindi nagbubukas ng tv, nakahiga lang patihaya, ang mga mata ay nakatutok sa kisame.

Maya-maya, nakita kong tinumbok niya ang drawer, inikot ang numerong kumbinasyon ng lock at hinugot ang litrato uli na iyon. Naupo siya sa silya, inilatag ang litrato sa mesa at pakiwari ko ay kinakausap niya ito! Ewan kung ano ang mga sinasabi niya. Maya-maya, nakita ko na lang na pinapahid niya ang pisngi niya. Umiiyk ang kuya ko habang kinakausap ang litrato na iyon.

Ewan pero hindi ko talaga lubos maintindihan ang naramdaman sa nasaksihan. Kasi maraming naglalaro sa isip kung sino ba talaga ang nasa litrato. “Si Zach kaya iyon? At kaya siya umiiyak ay dahil naghiwalay na sila? O hindi kaya iyon ang papa niya?”

Syempre, kapag si Zach iyon, masakit dahil boyfriend ko iyong mahal niya at bumabalik-balik din sa akin ang kanyang ginawang panloloko. Pero sa isang banda, naawa din ako sa kanya kasi, kung ganoong parang nasira ang buhay niya dahil sa pagmamahal niya sa boyfriend ko, parang nakakaawa naman. At kung papa nga niya ang nasa litrato, dapat ay lalo ko siyang intindihin.”

Hindi ko na nakayanan pa ang nasaksihang iyon kay kuya. Mistulang piniga ang aking puso sa kanyang paghihinagpis. Tinakpan ko uli ang butas at tumalikod na, humiga sa aking kama, puno ng kalituhan ang pagiisip.

Kinabukasan, napag-alaman kung pinayagan si kuya nila mama at papa na pumuntang Lebanon. Sila na rin ang nag-ayos sa lahat ng mga papeles ni kuya pati na ang mga dokumento ni mama na nagpapatunay na nagtrabaho nga siya sa Lebanon kaya siya nabuntis doon. Full support ang mga magulang ko kay kuya.

Habang palapit nang palapit ang takdang araw ng pag-alis ni kuya, mistulang naturete na ang isip ko. Parang may nag-udyok sa isip ko na kausapin ko na siya, lapitan, pigilan sa kanyang planong pag-alis.

Ngunit mataas pa rin ang pride ko. At upang malimutan ko siya, palaging si Zach ang tinatawagan ko o kaya’y pinupuntahan sa resort.

Mukha namang walang kaalam-alam si Zach na aalis si kuya. Marahil ay talagang wala na silang contact sa isa’t-isa.

Araw ng pag-alis ni kuya. Maaga akong nagising gawa nang hindi ako makatulog at parang gusto ko na talaga siyang kausapin. Sinilip ko ang butas sa dingding kung nandoon pa rin ba siya ngunit ang mga bagahe na lang niya ang aking nakita. Mukhang handang-handa na siyang lumisan.

Lumabas ako sa kwarto ko at bumaba sa sala. Nandoon pala siya, nakaupo at mukhang hinintay ang paglabas ko. Tinitigan niya ako, bakas sa kanyang mga mata ang matinding lungkot. Mistulang nakikipag-usap ang mga titig niya sa akin, nagmamakaawa.

Hindi ko alam ang gagawin. Nagtalo ang isip na uupo sa kinauupuan niya at tabihan siya o dadaan na lang ako sa harap niya at i-ignore siya, dating gawing pang-iisnab ko. Parang nasisilaw ako o matutunaw sa mga tingin niya habang nasa pinakamababang baitang na ako ng hagdanan at nasa harap ko na siya.

Ngunit dahil sa pagdadalawang isip, nanalo sa aking utak ang pag-ignore na lang sa kanya. Lumihis ako ng direksyon at kunyari ay tinumbok ko ang kusina.

Noong makalampas na ako sa kinauupuan niya, parang may nag-udyok sa akn na lingunin ko siya. Ngunit pride pa rin ang nangingibabaw sa akin. Lumampas na kasi ako at kapag lumingon pa ako, baka mahalata niyang gusto ko pala siyang makita o maka-usap ngunit paayaw-ayaw lang. Kaya pinanindigan ko na lang ang pag-ignore sa kanya.

Pakiramdam ko ay gusto kong umiyak at magalit sa sarili kung bakit hanggang sa araw pa na magkalayo na kami ay hindi ko pa rin kayang patawarin siya.

Ngunit hindi pa man ako tuluyang nakaabot sa kusina, narinig ko ang pangalan kong tinatawag, “Enzo…”

“Si Kuya!” Sigaw ng aking isip. “At siya ang tumawag sa akin!” Agad akong lumingon.

Nakatayo na pala siya sa likod ko at sinundan ako.

“B-bakit?” sagot ko, ang boses ay matigas at halatang may galit pa rin.

“A-alis na ako at…” napahinto siya “…alagaan mo palagi ang sarili mo. Huwag mong bigyan ng sakit ng ulo ang mga magulang natin. Atsaka, huwag kang masyadong magtiwala kay Zach. Hindi ka niya mahal.” Ang sambit niya sabay talikod na at akyat sa kanyang kwarto, hindi na hinitay na sagutin ko pa ang kanyang sinabi.

Tila isang bomba ang narinig kong iyon mula kay kuya. Gusto ko pa sanang magreact ngunit pinigilan ko na lang ang sarili, isiniksik sa utak na mahal pa rin siguro niya iyong tao kaya niya nasabi ang ganoon, na huwag akong magtiwala at na hindi ako mahal noong tao. “At kanino ba ako magtitiwala? Sa kanya? Na niloko na nga niya ako?” sigaw naman ng isip kong tumutol sa kanyang sinabi.

Hindi ko na binigyang pansin pa ang sinabing iyon ni kuya. Ngunit puno pa rin ng kalituhan ang aking isip, hindi alam kung sasama ba ako sa paghahatid sa kanya sa airport o hayaan na lang na iyon na ang huli naming pagkikita at pag-uusap.

Ang ginawa ko, pumunta ako kay Zach sa resort. Noong nasa penthouse na ako, dire-diretso akong pumasok. Nagsa-shower pala siya kaya hindi ko na inistorbo. Inilatag ko ang dalang knapsack sa isang gilid at nahiga ako sa kama.

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni noong nakita kong nag-vibrate ang cp ni Zach. “May message siya!” Sa isip ko lang. Hindi ko na binigyang-pansin ito. Ngunit wala pang tatlong sigundo ay may message uli. At may sumunod pa, at may sumunod uli…

Siguro may anim o pitong text messages na ang napansin kong pumasok sa cp niya noong maisipan ko nang lapitan ang mesa kung saannakalatag ang cp. Dinampot ko ito, binuksan ang inbox at binasa ang unang message. At ang nakasulat ay, “******ina mo! Nasusuka na ako sa mga pinaggagawa mo! Tantanan mo na kamiiii!!!!!”

Nagulat ako sa nabasang iyon. Galit na galit ang nagtext.

Binuksan ko uli ang isa pang message. Ang nakasulat uli ay, “******ina mo! Go to hell! F*** you! Sinira mo na ang buhay ko!!!!”

Gulat na gulat talaga ako sa nabasang mensahe na iyon. Puro mura ang ipinadalang mensahe at nanggalaiti ito sa galit.

Hindi ko na binasa pa ang sumonod na mga texts bagkus tiningnan ko kung saan ito nanggaling. At ang nakita kong nakasulat na pangalan ay ”XXX”.

Wala naman sana sa akin iyon kasi baka may mga taong galit lang sa kanya, naiinggit o naninira sa kanya. Ngunit pamilyar kasi sa akin ang numero na iyon kaya naisipan kong kunin ang cp ko at tiningnan ang directory nito, ikinumpara sa “XXX” na sender sa cp ni Zach.

At lalo pa akong nagulat noong ang tumugma na pangalan sa aking phone directory ay walang iba kundi ang numero ng kuya Erwin ko...

(Itutuloy)

[18]

Laking gulat ko sa natuklasang si kuya Erwin ang nagtitext kay Zach at galit na galit ito. Mistulang isang apoy na biglang sumiklab muli ang galit ko noong may naamoy na mukhang niloloko lang nila ako at may contact pa sila sa isa’t-isa. Lumakas ang kabog ng dibdib sa hindi maipaliwanag na saloobin.

Maraming mga katanungan ang naglalaro sa isip ko. “Bakit nagagalit si kuya kay Zach?” “May regular na kumunikasyon ba sila, may mga ginagawa ba silang hindi napagkasunduan dahilan ng galit ni kuya sa kanya?” “Bakit ganoon na lang katindi ang galit ni kuya? Gaano ba kalaki ang kasalanan na iyon ni Zach?”

Maya-maya, lumabas na si Zach sa shower room, nakatapis ng tuwalya at noong makita ako, “Waaahhh1 Nandito ka?”

Tiningnan ko lang siya, binitiwan ang isang ngiting-pilit.

“Sandali lang babes ha… magbihis lang ako. D’yan ka lang” sabay tumbok sa locker ng mga damit at humugot doon ng brief at isinuot ito. Pagkatpos ay humugot uli ng t-shirt at isinuot din, at pagkatapos ay ang pantalon na at muli, nagsuot. Pinagmasdan ko lang siya bagamat pakiramdam ko ay parang may isang bombang sasabog ano mang oras sa aking dibdib.

Noong makapagbihis na, tinungo niya ang cp niya at tiningnan ito kung may mga mensahe. Binuksan ang message folder at noong mapansing nabuksan na ang dalawang unang messages, lumingon siya sa akin sabay tanong, “Binasa mo ang mga messages ko?” halatang nairita.

Ngunit imbes na sagutin ko ang tanong niya, isang tanong din ang ibinato ko. “Bakit nagko-communicate pa kayo ni kuya? At bakit galit na galit siya sa iyo?” ang boses ko ay tumaas.

“Bakit mo binasa ang message ko?” ang boses ay tumaas na rin. “Sagutin mo muna ang tanong ko!” giit pa niya.

“Bakit? Wala ba akong karapatang magbasa sa mga mensaheng nasa cp mo? Sino ba ako sa buhay mo?”

“Wooowww!” ang sarcastic niyang expression, ang mukha ay nakangising aso. “Kahit sino ka pa sa buhay ko, hindi kita binigyan ng karapatang panghimasukan ang mga personal kong gamit, o mga mensahe. Nagkaintindihan ba tayo?”

Para naman akong hinampas ng pala sa ulo sa narinig. Pakiramdam ko kasi ay parng kulang ang tinatawag na pag-ibig kapag may ganyang rule e. Wala ba siyang trust sa akin? O may itinatago? Kaya ang nasagot ko ay, “Awtssss! Sorry! Kasi, nabasa ko na! At ngayon, ang tanong ko, bakit galit sa iyo si kuya? Bakit??? Sagutin mo!”

“Gusto mo talagang malaman?”

“Bakit nga siya nagalit sa iyo?! Oo! Itatanong ko pa ba iyan kung ayaw kong malaman?” ang pabalang kong sabi.

“O sige, heto ang dahilan: dahil hindi ko na siya pinapansin!” Sabay bitiw ng matulis ng tingin sa akin. “Ngayon, happy ka na? Ha?!” ang sarcastic pa rin niyang dugtong.

Parang gusto kong matawa sa narinig. “Nang-aasar ba to?” sa isip ko lang. Para kasing baligtad e. kaya sinagot ko rin siya ng, “Hindi ako naniniwala! Bakit niya sinabi na tantanan mo na siya at nasusuka na siya sa mga pinaggagawa mo. Bakit? Ano ba ang pinaggagawa mo sa kanya? Nagkikita pa rin ba kayo?”

“Tangina andami namang tanong! Hindi na nga kami nagkita e. Ang kulit mo!”

“Hindi ako naniniwala! Nagkikita pa kayo! Niloloko mo ako!”

“Ay, kung ayaw mong maniwala, e ok lang. Not my problem. At hindi ako m-a-n-l-o-l-o-k-o!” ang pagbigkas pa niya ng malakas sa salitang manloloko na para bang may pinariringgan. “Tanungin mo kaya ang kuya mo, kung ano ang totoo!”

“Pwes, huli na dahil aalis na ang kuya ko papuntang Lebanon! Ang for your information, nasa airport na siya ngayon!”

Kitang-kita ko sa mukha niya ang pagkabigla noong masabi ko ang pag-alis ni kuya. Nanlaki ang kanyang mga mata na mistulang nagbabaga sa galit at bumubulong ng kung ano, pinisil-pisil ang kanyang kamao na parang gustong manuntok.

Dali-dali niyang pinindot ang keypad ng kanyang cp at idinikit na ito sa kanyang tenga. At dahil nakadalawang pindot lang siya, napagtanto kong nasa call history lang ang taong tinawagan niya. Ibig sabihin, nakausap na niya ang kung sino man ang tinawagan niyang iyon.

Ngunit hinarap ko siya at lalong kinulit pa. “Sino ang tinatawagan mo? Si kuya ba? Si kuya ba ang tinawgan mo? Ha????!” ang sigaw ko na halos hablutin ko na ang cp niya.

At marahil ay nakulitan, hininto din niya ang pagtawag, may pinindot sa cp niya na marahil ay ang cancel key at hinarap ako. “Ba’t ba ang kulit-kulit mo?

“Bakit mo kami pinaglalaruan ng kuya ko?”

Na siyang tuluyang ikinaiirita niya. “Huwattttt?!!! Ako pa ngayon ang naglalaro sa inyo? Funny! Very, very funny!” At binitiwan ang nakakaasar na tawa. “Baka naman nagkamali ka. Hindi kaya ako ang pinaglalaruan ninyo… E-N-Z-O???! inimphasize pa talaga at isinigaw ang pagbigkas ng papangalan ko, ang mga mata ay lumaki na parang nangungutya.

Pakiramdam ko ay isang bomba ang sumabog sa aking harapan sa pagkarinig ko sa tunay kong pangalan. Parang hindi ako makakilos, hindi makatingin sa kanya, hindi makapagsalita. Magkahalong hiya at takot ang nadarama sa pagkadiskubre niya sa aming sikreto.

“O ano… e di natulala ka? Di ba pakana mo ang lahat ng ito? At ngayong heto, ang lahat ay bumalik na sa iyo, ako naman ang sinisisi mo. Tol… you reap what you sow. Hindi mo ba alam ang kasabihang iyan? Sa simula pa lang, niloko mo na ako e. Kaya expect that one day, ang mga niloko mo ay gaganti sa iyo!”

“A-alam mo??? Alam mo ang lahat? Alam mong Enzo ang pangalan ko????”

“Opo. At matagal na po.” Ang mapangutya niyang sagot sabay bulyaw naman bigla ng, “Bakit, sobrang napaka-tanga ba ng tingin mo sa akin? Ha?!”

Matindi talaga ang pagkabigla ko sa binitiwan niyang rebelasyon. Hindi ako nakapagsalita. Hindi ako makahanap ng dahilan o salita na siyang sasabihin ko.

“Matagal ko nang alam, E-N-Z-O. At naghintay lang ako kung kailan mo sasabihin ang lahat. Ngunit ayaw mo pa ring sabihin e. Masakit, alam mo ba iyon? Ang buong akala ko ay nakikipagchat at nakikipagkaibigan ako sa mga matitinong tao. Syeet! I was taken for a ride! Akala mo ganoon lang ka simple iyon? Sarili mo lang ang iniisip mo? Paano naman ako? Naintindihan mo ba ang kalagayan ko? Ang nararamdaman ko?”

Wala na akong nagawa kundi ang tumahimik. At dahil sa bull’s eye ang mga ibinato niyang salita, namalayan ko na lang ang sariling umiiyak, hindi makatingin-tingin sa kanya bagamat may galit pa rin sa loob-loob ko dahil sa nakulangan talaga ako sa paliwanag niya tungkol kay kuya.

Lumapit siya at umupo sa gilid ng kama kung saan ako naupo, hinaplos ang aking buhok. “M-mahal naman kita e…” ang pang-aamo niya.

“Sinungalingggggg!” ang bulyaw ko, sabay waksi sa kamay niyang humahaplos-haplos sa buhok ko. “Mahal mo ako pero mas mahal mo si kuya!!!”

Natigilan siya ng sandali. At noong magsalita, “Hindi totoo yan!”

“Paano mo mapatunayan?”

Hindi niya sinagot ang tanong kong iyon. Bagkus, “Bakit ba puro sarili mo lang ang iniintindi mo? Di ba dapat mag-sorry ka sa pinaggagawa mo dahil sa unang-una pa lang, ikaw na ang nanloko. Ikaw ang nagsimula sa kaguluhang ito. Bakit ako na ang may kasalanan ngayon?”

Napaisip ako sa binitiwan niyang salita. Kung tutuusin naman talaga, may punto siya. Ako nga naman ang may kasalanan ng lahat. At sa sinabi niyang iyon, pakiramdam ko ay humupa ang galit ko.

Tiningnan ko siya. Puno pa rin ng kalituhan ang aking isip, hindi malaman kung ano ang paniwalaan, kung ano ang gagawin, kung maawa kay kuya o manatili na lang sa penthouse at hayaan ang kuya kong sinasarili ang kalungkutan sa paghihiwalay namin at ang bumabagabag sa kanyang isip kung ano man iyon.

Binitiwan ni Zach ang nakakabghani at ang ultimate na pamatay niyang ngiti, sabay lingkis ng kamay niya sa katawan ko.

Hinawakan ko na ang kamay niya, hinaplos-haplos din ito. Tuluyan nang nawala ang galit ko sa kanya.

Ngunit noong mapako ang tingin ko sa bracelet na ibinigay niya at suot-suot ko, napahinto ako; napa-isip. “Malaki ang bracelet... Noong tinanggap ko ang box nito, bukas na ang balot… Si kuya Erwin ang mas naunang dumating sa penthouse kaysa sa akin... Inamin ni Zach na matagal na niyang alam na Enzo ang tunay kong pangalan… Bakit Erwin pa rin ang nakalagay sa card ng box at sa bracelet mismo...?”

Bigla akong napatayo at walang pasabi na kinuha ang aking knapsack na nakalatag sa isang tabi at nagtatakbong lumabas ng penthouse. “Hahabulin ko si kuya! Alam ko na ang lahat! Alam ko na ang lahat!” sigaw ng isip ko.

“Babes! Saan ka pupunta?” sigaw ni Zach na nabigla at tumakbong sinundan ako hanggang sa pintuan.

“Babes mong mukha mo!” pabulyaw kong sagot habang tinumbok ko na ang elevator.

Nasa elevator ako noong maisipan kong tawagan si kuya. Ngunit walang kuyang sumagot sa tawag ko.

Isiniksik ko na ang cp ko sa bulsa ng aking knapsack noong may makapa akong isang sulat. “Sulat-kamay ni kuya!” sigaw ng isip ko.

“Tol… Ayaw ko sanang umalis dahil hindi ko kayang mawaly ka sa akin. Mahirap mawalay sa nag-iisa kong kapatid, sa nag-iisang baby bro ko. Kaso, malalim ang dahilan kung bakit ako aalis. Pasensya ka na. Basta, tandaan mo palagi, mahal na mahal kita kahit ganyan ka ka kulit, ganyan ka kataray... Alam kong galit ka sa akin ngayon. Ngunit maintindihan mo rin ako pagdating ng araw. –Kuya Erwin–”

Tinawagan ko uli ang cp ni kuya. Ngunit wala pa ring sumagot. Kaya tinext ko na lang siya, “Kuya, huwag ka nang tumuloy please… naintindihan ko na ang lahat kuya. Mahal na mahal din kita kuya, hindi ko kakayanin kapag umalis ka e…”

Noong makalabas na ako ng resort at makasakay ng taxi, agad kong inutusan ang driver na bilisan ang pagdrive niya papuntang airport.

“May hinhabol ba tayong flight sir?” tanong niya.

“Opo manong. Alas singko na flight po… Kaya bilisan niyo po”

Habang umaandar ang taxi, balisang balisa ako. Alas kwatro na kasi iyon at may isang oras sa tantiya ko na tatakbuhin ang airport galing sa resort nina Zach. tawag pa rin ako nang tawag sa cp ni kuya ngunit nanatiling “out of coverage area” ang sagot.

Grabe, hindi ako mapakali. Parang napakabilis ng takbo ng oras. Hindi pa kami nakakalahati ay 4:30 na. At alam ko kapag ganoon, nagsisimula na silang magboard sa eroplano.

Tila nawalan na ako ng pag-asa. Tinatawagan ko uli ang cp ni kuya ngunit patay ito. Text nang text ako pero hindi na rin siya sumasagot. Pumasok tuloy sa isip na marahil ay pinatay niya ito dahil sa pagtatawag ni Zach at nakulitan na.

Tinawagan ko na rin ang mama ko. Ngunit ang sabi niya ay on the way na daw sila pauwi dahil naka check-in na si kuya.

Kaya wala rin. Pakiramdam ko ay nanlumo na ang buo kong katawan.

At lalo naman akong nahabag sa sarili noong pinatugtog sa fm radio ng taxi ang isang makabagbag-damdamin na kanta na lalong nagpapaalala sa akin kay kuya at kumurot sa aking damdamin –

The road is long

With many a winding turn

That leads us to who knows where

Who knows when

But I’m strong

Strong enough to carry him

He ain’t heavy, he’s my brother.

So on we go

His welfare is of my concern

No burden is he to bear

We’ll get there

For I know

He would not encumber me

If I’m laden at all

I’m laden with sadness

That everyone’s heart

Isn’t filled with the gladness

Of love for one another.

It’s a long, long road

From which there is no return

While we’re on the way to there

Why not share

And the load

Doesn’t weigh me down at all

He ain’t heavy, he’s my brother.

He’s my brother

He ain’t heavy, he’s my brother.

Narinig ko na ang kantang iyon. Ngunit noon ko lang ito napagtuunan ng pansin. Kasi, napaka-makahulugan ng lyrics nito hindi lang dahil sa mensahe ng pagmamahal ng isang kuya kundi talagang literal ang pagkahalintulad nito sa ginawang sakripisyo ng kuya ko para sa akin kung saan napatunayan kong sobrang mahal niya ako.

Nagbakasyon kami noon sa probinsya ng lola ko. Sampung taon lang ako noon at si kuya naman ay 14 na. Tatlo lang kami ni mama ang nakapagbakasyon gawa nang may trabaho si papa. Sa di inaasahan, nilagnat ako ng matindi at hindi makatayo sa sobrang sakit ng ulo at panginginig. Akala ko, mamamatay na talaga ako. Nagsusuka ako at matindi pa ang nadaramang pagkahilo. Kitang-kita ko kung gaano kabalisa si kuya. Hindi mapakali, at hindi umaalis sa tabi ko. Hanggang sa napagdesisyonan nilang dalhin na ako sa ospital. Ngunit dahil napakalayo at bulubundukin pa ang lugar, walang makapasok na saskyan.

At doon naantig ang puso ko noong kakargahin na ako ni kuya at sinabihan siya ni mama na, “Erwin, si Tito mo na ang magbuhat kay Enzo. Mabigat na iyang kapatid mo. 10 years old na iyan at mahirap ang daan!”

Na sinagot naman ni kuya ng, “Kapatid ko ‘to ma, hindi sya mabigat para sa akin. Kahit ilang daang kilo pa siya at kahit gaano man kahirap ang lalakarin ko, kaya ko siyang buhatin.” sabay hatak niya sa akin at binuhat ako sa kanyang mga bisig.

Naluha ako sa narinig na iyon galing sa bibig ni kuya. Syempre, feeling mamamatay na ako sa sobrang hirap sa dinadalang karamdaman. Ngunit sa nadamang pagdamay ni kuya sa akin, pakiramdam ko ay naibsan ang aking paghihirap.

At pinanindigan nga ni kuya ang kanyang sinabi. Habang tinahak namin ang madamo at makitid pang daanan patungo sa pinkamalapit na kalsada damang-dama ko naman ang habol-habol na paghinga niya, tanda ng hirap at pagsisikap na dinanas niya sa pagbuhat sa akin. Alam ko, na kahit halos umabot na ng 6 feet si kuya sa edad niyang 14 at malaki ang katawan samantalang ako ay payat na maliit pa, hirap na hirap pa rin si kuya sa pagkarga sa akin. Ngunit kinaya pa rin niya ito at wala akong narinig na reklamo galing sa bibig niya.

Awang-awa naman ang mama ko sa kuya ko ngunit ayaw pa ring paawat ni kuya. Para bang ang dahilan kung bakit gusto niyang isalba ang buhay ko ay dahil buhay niya rin ito, na kailangang kargahin sa sariling niyang mga bisig.

Isa iyon sa mga ginawa ni kuya sa akin na nagpatunay kung gaaano niya ako kamahal; na hindi niya ako kayang pabayaan, na hindi niya kayang tiising makitang naghirap ako…

Napahagulgol akong bigla noong maalala ko ang insidenteng iyon.

“A, Sir, bakit po kayo umiiyak? May problema ba?” ang taxi driver noong mapansin ang malakas kong paghagulgol.

Napa-“Amfffff!” naman ako sa pagka echosero niya. Pinakikialaman ba naman ang aking pag-e emote. Kaya nasagot ko tuloy siya ng “Meron po! Sobrang bagal po ng pagpapatakbo ninyo kung kaya napahagulgol ako. Kaya kapag hindi ko nahabol ang flight ng kuya ko, susunugin ko talaga itong taxi mo!” sa sobrang pagka-inis ko.

Eksaktong alas 5:00 ng hapon noong maabot namin ang airport. Halos lilipad na ako sa bilis ng pagtatakbo ko patungo sa harapan ng entrance at sinilip kung makikita ko pa ba si kuya doon bagamat sa isip ko alam kong nasa loob nsa siya ng eroplan.

At sa inaasahan, bigo ako. At dahil hindi pinapayagang makapasok ang mga walang tickets sa loob, tinumbok ko na lang ang tv monitor kung saan nakalista ang mga flights at tiningnan ang schedule ng eroplanong patungong Lebanon.

At doon na ako tuluyang nanlumo noong makita ang nagbi-blink na schedule ng flight ni kuya at ang ang nakasulat dito ay “Departed”

Napaupo ako sa isang gilid at di ko na npigilan ang pagpatak ng aking mga luha sa labis ang pagsisisi at galit para sa sarili at kay Zach. Para akong isang paslit na humahagulgol, di alintana ang mga taong nakapaligad at ang iba ay nakatingin sa akin.

At ang sunod na naalimpungatan ko ay ang paglalakad ko sa gilid ng kahabaan ng highway nang walang klarong patutunguhan, bitbit ang aking knapsack. Hanggang sa maabot ko ang isang seawall at doon umangkas sa taas noon at umupong nakaharap sa dagat, nagmuni-muni habang pinagmasdan ang paglubog ng araw.

Wala akong ibang ginawa kundi ang pagmasdan na lang ang kawalan sa malayong banda pa roon ng dagat. Naisip ko na marahil ay sa banda roon pa ang patutunguhan ni kuya, sobrang layo na na hindi ko na maabot pa… Lalo itong nagpatindi sa akign naramdamang kalungkutan. Tila isang munting talon ang aking mga mata sa walang humpay na pagdaloy ng aking mga luha.

Maya-maya, ibinaling ko ang paningin sa buong lawak ng dagat. Napakamaaliwalas nito; kabaligtraran sa magulong pag-iisip at mabigat na kaloobang naramdaman ko. At dagdagan pa sa napakagandang tanawin ng paglubog ng namumulang araw at sa itaas nito ay ang magka-ternong namumulang kulay ng langit at ulap. Tila may synchrony, may harmony… nag-uusap ba sila? Nagkaintindihan?

“Napaka-ironic talaga ng buhay. Naghihinagpis ako, ang puso ko ay nagdurugo… ngunit ang kapaligiran ay tila hindi naiintindihan ang mga hinagpis ko. Bakit hindi nila naramdaman ang bigat ng damdamin ko?” bulong ko sa sarili.

Sa unti-unting paglubog ng araw ay naihalintulad ko ito sa senaryo ng paglayo ng eroplanong sinasakyan ng kuya ko. Habang patuloy ang tila mabilis nitong pagtago sa ilalim ng karagatan at unti-unting pagkawala nito sa pangingin ko, kagaya din ito sa eroplanong sinakyan ng kuya ko, unti-unting nawawala, unti-unting lumalayo at hindi ko na maaabot pa…

Naihalintulad ko rin ang buhay ko sa paglubog ng araw kung saan, tuluyan ring nailibing ang masasayang mga araw ng samahan namin ng kuya ko. Masaklap. Kasi, kapag magpapakita na uli ang araw kinabukasan, ibang klaseng buhay na ang tatahakin ko. Nag-iisa, wala na ang kuya na palaging nad’yan para sa akin, handang magsakripisyo, mapasaya lang ako.

Sa pagmumuni-muni kong iyon, hindi ko maiwasang bumabalik-balik ang mga insidente kung saan napakasaya ng buhay ko sa piling ni kuya. Parang hindi ko maimagine ang sarili na wala ang kuya ko sa tabi ko. Parang hindi ko kayang tumayo sa sariling mga paa, parang hindi buo ang buhay ko kung wala siya sa aking tabi.

Nag-flashback sa isip ko ang mga masasayang ala-ala na magkasama kami. Ang palagi naming pagsasabay sa school, sa mga outings, sa mga bakasyon ng pamilya. Ang paghihigpit niya sa akin, ang paghaharutan namin, nag munting mga tampuhan at awayan, ang paglalambing ko sa kanya... kahit iyong pambabatok niya at pagsambunot sa buhok ko kapag naiirita siya o natutuwa sa akin, sobrang nagdulot iyon ng marka sa aking ala-ala.

Ngunit higit sa lahat, tumatak sa isip ko ang mga ginawang kabutihan at kabaitan ng kuya ko sa akin, ang pagpapaubaya at pagbibigay niya, lalo na kapag may nagustuhan akong bagay kahit taliwas ito sa gusto niyang mangyari.

Naalala ko rin isang beses na binigyan kami ni papa ng tigpa five-thousand pesos noong makatanggap siya ng malaking bonus sa kanyang kumpanya. Tuwang-tuwa si kuya dahil nagkataong sira na ang sapatos niyang pambasketball at may ligang sasalihan ang mga barkada niya. Buhay kasi ni kuya ang basketball kaya ito ang nakapagbibigay sa kanya ng ibayong kasiyahan. At dahil dito, importante talaga sa kanya ang panlarong sapatos. At kaya siya natuwa ay dahil napadesisyonan na sana niyang huwag na lang sumali sa kadahilanang wala nga siyang maisusuot apatos sa laro. Subalit noong nagbigay na si papa ng five thousand, nabuhayan siya ng loob at masayang ibinalita niya sa barkada niya na makasali na siya. Kitang-kita ko sa mga mata ni kuya ang matinding kasiyahan.

At nakapili kaagad siya ng sapatos, bagamat hindi muna niya ito binili dahil naghanap pa siya ng mas mura na maganda ang klase. Ganyan kasi si kuya; matipid pagdating sa pera.

Samantala, ang limang libo ko naman ay naubos ko na, at kaagad. Bagong cellphone ang pinili ko bagamat trinade-in ko lang ang luma ko sa pinakabagong modelo at ibinayad ko ang limang libo ko. Matatawag na luho na lang talaga iyong sa akin. Kaso, noong magshopping kami ni kuya at may nakita akong isang pares na sapatos, sobrang nagustuhan ko ito. “Kuya! Gusto ko ang sapatos na iyan!” sabi ko sa kanya.

“E, ano ngayon? May pera ka naman. Di bilhin mo!” ang sagot ni kuya.

“Wala na eh, nai-trade in ko na ng bagong cp eh…” ang pag-aalangan kong sabi.

“Ano??!! E, alangan namang pera ko ang gamitin mo sa pagbili niyan?” ang med’yo may pagkairitang sagot niya, naamoy na may masama akong balak sa pera niya.

“E... gusto ko iyan kuya eh! Basta gusto ko iyan!” sigaw ko at nagdadabog pa.

“Tol… may kanya-kanya tayong pera. May paglalaanan ako sa pera ko, ano ka ba! Alam mong gusto kong sumali sa liga ng basketball!”

“Ah, basta gusto ko iyan! Gusto ko iyan!”

Hindi na umimik ni kuya. Alam niya kasing kapag ganoong may gusto ako, kukunin ko talaga at kapag hindi ako pinagbigyan, aawayin ko siya at magsisigaw pa ako lalo na kapag madami pa siyang sinasabi.

Ngunit hindi rin niya binili ito. Kaya nag-iiyak akong umuwi at inaway ko siya nang inaway at hindi pinapansin. Ilang araw din iyong pang-iisnab at pagsisimangot ko sa kanya. Hanggang sa isang gabi, kumatok siya sa kwarto ko.

“Bakit?!” ang bulyaw ko kaagad sa kanya noong binuksan ko ang pinto.

Bigla siyang pumasok sa kwarto ko ng walang pasabi at noong nasa koob na, sumigaw ng “Surprise!!!!” sabay abot din sa akin ng plastic kung saan ang laman ay ang sapatos na gusto ko.

Sobrang touched ako sa ginawa na iyon ni kuya. Nagtatalon ako, di magkamayaw sa sobrang tuwa. Niyakap ko siya at hinalikan sa pisngi. “Thank you, thank you, thank you kuya! Mwah! Mwah1 Mwah! Mwah!” ang sambit ko.

Na sinagot naman niya ng batok sa ulo ko sabay sabing, “Kung di lang kita mahal, tado ka!”

Grabe, sobrang saya ko sa ginawang iyon ni kuya. Ang masaklap lang, hindi na rin sumali ni kuya sa liga ng basketball.

Doon ko narealize na basta sa ikasasaya ko, kayang isakripisyo ni kuya ang sariling kaligayahan. “Napakaswerte ko na nagkaroon ng kuya na katulad niya.” Bulong ko sa sarili habang binitiwan ang malalim na buntong-hininga. “Totoo pala talaga ang sinabi nila na kung kailan mawala sa iyo ang isang bagay, ay saka mo pa marealize kung gaano kahalaga ito para sa iyo. Kapag nad’yan pa silang nagmamahal, kadalasan ay hindi natin nakikita o naaapreciate ang sakripisyo nila, ang pagmamahal nila. Ngunit kapag nawala na sila, saka pa natin hahanap-hanapin ang mga ito, at marealize na mahal din pala natin sila.”

Walang humpay ang pag-agos ng aking mga luha.

Mag aalas 9 na noong maisipang kong umuwi. May isang oras din ang biyahe pabalik ng bahay at noong nasa harap na ako ng gate, tila bumigat uli ang pakiramdam ko. Nalala ko na naman si kuya. Kasi kapag ganoong nasa lakad ako at hindi siya kasama, palaging sinsalubong niya ako sa gate pa lang at sabay akong babatukan at paulanan ng katakot-takot na tanong kung bakit ako ginabi, kung sinu-sino ang kasama ko, kung saan ako nagpupunta… at pagkatapos noon, saka ako tatanungin kung kumain na ba ako, at sasabayan na akong kumain kapag hindi pa.

Wala... tumulo na naman ang mga luha ko.

Dali-dali akong pumasok sa bahay at nagtatakbong umakyat sa second floor, kung saan naroon ang aming kwarto ni kuya. Hindi ko na kasi napigilan ang mg luha kong walang humpay ang pagpatak. At ayaw kong makita nina mama ang aking pag-iyak. Ang gusto ko sa mga sandaling iyon ay ang mapag-isa, magmukmok, mag-iiyak, at , maglupasay sa loob ng aking kwarto…

Ngunit imbes na sa kwarto ako dideretso, may nag-udyok sa aking isip na silipin ang kwarto ni kuya. Parang may isang parte ng aking utak na nagbakasakaling nandoon siya sa loob; na baka nagbago ang isip niya at hindi tumuloy sa pagsakay sa eroplano at umuwi ng bahay.

Hinawakan ko ang door knob at inikot ito. At mistulang may mga tambol na dumadagundong sa aking dibdib noong malamang hindi naka lock ito. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto, ramdam ang palakas ng palaks na kabog ng aking dibdib.

Subalit noong tuluyan ng mabuksan ang pinto, walang kuya Erwin akong nakita.

Pakiramdam ko ay bigla din akong nawalan ng lakas. At muli, dumaloy na naman ang aking mga luha. Matamlay akong pumasok sa loob ng kwarto niya, dumeretso sa loob ng banyo, nagbakasakaling baka nandoon siya sa loob noon.

Ngunit wala din.

Naupo ako sa gilid ng kama niya at doon ko na tuluyang pinakawalan ag aking matinding hinagpis. Kinuha ko ang isang frame ng litrato ni kuya at parang gagong humagulgol nang humagulgol sa harap nito, at hinalik-halikan pa. “Kuyaaaaaa! Mahal na mahal kita! Na-miss na kita kuya! Paano na lang ako. Iniwanan mo ako. Kuyaaaaaa!!!”

May halos kalahating oras din akong parang isang baliw na nakikipag-usap sa litrato.

Lalabas na sana ako sa kwarto ni kuya noong madako naman ang tingin ko sa drawer kung saan itinago niya ang mahiwang litrato na hinahalik-halikan niya. Ngunit naka-lock pa rin ito. Hindi ko na pinilit na buksan pa ito. Tuluyan na akong lumabas ng kwarto niya at tinumbok ang pintun ng kwarto ko.

Pahid-pahid ko pa ang mga luha sa pisngi, agad kong binuksan ang pinto upang doon ipagpatuloy ang pag-iiyak. Ngunit laking gulat ko noong sa pagbukas ko sa pinto, may isang kamay na biglang humablot sa aking buhok mula sa loob ng aking kwarto at hinila ako papasok sabay bulyaw ng, “Bakit ang tagal-tagal mo? Saan ka ba galing? Bakit ka ginabi...?”

“Si kuya! Parang kahawig ng boses niya!” sigaw ng utak ko.

At noong binitiwan na niya ang buhok ko, halos hindi makagalaw ang buong katawan ko sa nakita ng aking mga mata. “Si kuya nga!!! Sigaw ko.

“Surprise!!!!!!” sambit niya.

Hindi ako magkandaugaga sa gagawin. Niyakap ko kaagad siya ng mahigpit at humagulgol. “Kuya! Kuya! Na-miss kita! Sorry na po… Hindi ko kaya kapag wala ka kuya eh…!”

Niyakap din niya ako ng mahigpit, hinahaplos-haplos ang aking buhok. “Sorry din tol… may pagkukulang din ako sa iyo e.”

“Bakit hindi ka tumuloy?”

“May nalimutan kasi ako e”

“Ano?” ang tanong kong may halong pagkagulat, hindi alam kung ano ang nalimutan niya.

“Heto! Ummmmm!” Sabay batok sa ulo ko.

Napahaplos akong bigal sa ulo kong natamaan. At noong tiningnan ko siya, mabilis itong umatras habang abot tenga naman ang ngisi.

Agad ko siyang hinabol hanggang sa magpangbuno kami sa ibabaw ng kama. Noong maabutan ko, inilingkis ko kaagad ang aking mga kamay sa kanyang katawan at hindi ko na binitiwan pa ito. Hindi na rin siya gumalaw. Parang nasa suspended animation kami sa aming posisyon. Nakatihaya siya at nasa ibabaw ako ng katawan niya, yakap-yakap ng mahigpit ang kanyang dibdib.

Tahimik. Ang tanging nararamdman ko ay ang paggalaw ng aming mga dibdib at tiyan gawa ng parehong habol-habol na paghinga.

Hanggang sa magkasalubong ang aming mga tingin. Sabay kaming nagtawanan.

Tahimik uli kami. Nagpakiramdaman.

“A-alam mo, kuya, mahal na mahal kita…” pagbasag ko sa katahimikan.

“Mahal na mahal din kita tol…”

“Bakit hindi ka tumuloy?” ang tanong ko, nanatili pa rin akong nakapatong sa katawan niya, ang isang kapay ay iginuri-guri sa kanyang mukha, habang ang pangibabang parte ng katawan namin ay nagkadikit, nararamdaman ko pa ang kanyang malaking bukol na dumadampi sa aking harapan.

“Dahil hindi kita maiwanan e. Ma-miss ko ang katarayan ng utol ko, ang pagka-spoiled niya, ang pagka-sungit.“ sabay pisil din sa pisngi ko.

“H-hindi na kita tatarayan, hindi na kita susungitan.”

Binitiwan niya ang pamatay niyang ngiti; iyong ngiting nagpapakilig at nagpapabaliw sa mga babaeng humahanga at nagkakaroon ng crush sa kanya. “Promise?”

“Promise po...”

Biglang naging seryoso ang kanyang mukha. “N-naghiwalay na kayo ni Zach?”

“O-opo...” ang sagot ko. Gusto ko pa sanang itanong kung bakit galit siya kay Zach. Ngunit hindi ko na itinuloy pa ito gawa ng takot na baka masira ang mood naming dalawa.

Ngunit tuluyan ding lumungkot ang mukha niya. At ang sunod niyang nasabi ay, “May isang bagay kang dapat malaman, tol...”

(Itutuloy)

[19]

“D-dapat malaman? A-ano iyon kuya?” ang tanong ko.

Ngunit bigla din siyang ngumiti na parang nagbago ag isip. “Wala… biro lang iyon” ang pagbawi niya sa naunang sinabi.

“Ah, hindi! May sasabihin ka e… Ano iyon kuya?” pangungulit ko.

“Wala nga…” ang giit niya. “Sige, balik na ako sa kwarto ko.” Sabay tulak niya sa katawan kong nakapatong sa ibabaw niya at bumalikwas na ng higaan.

Ngunit hinila ko ang kanyang kamay. “Ayokoooo. May sasabihin ka eh. Ano iyon kuya pleaseee. At dito ka na muna sa kwarto ko. Mag-usap pa tayo…”

Nilingon niya ako.

“Pleaseeeee?” pagmamakaawa ko.

Bumalik naman siya sa pagkahiga, patagilid paharap sa akin.

Tumagilid na rin ako paharap sa kanya, halos idikit ko na ang aking bibig sa kanyang mukha, ang aming mga mata ay nagkasalubong.

“Ano?” tanong ko uli. “May kinalaman ba iyan kay Zach?”

Tumango siya.

“Bakit ano ba ang ginawa niya at galit na galit ka sa text mo sa kanya kanina? Nabasa ko sa cp niya e…”

“Promise hindi ka magagalit kapag sinabi ko sa iyo ang lahat?” wika niya.

“Promise po…?”

Sandali siyang natahinik at binitiwan ang malalim na buntong-hininga at nagsalita. “N-naging kami nga tol… Habang naging kayo, naging kami din. Pero labag sa kalooban ko iyon, tol. Maniwala ka... At sorry.” ang sabi niya, ang mga mata ay tila nagmamakaawa.

Mistula akong sinuntok sa mukha sa narinig. At ang naisagot kong med’yo tumaas ang boses ay “Bakit? Paano nangyari iyon? Labag sa kalooban mo ngunit pumayag ka?”

“H-hindi ako makaayaw tol e… Mahirap ang kalagayan ko tol.”

“Hindi ka makaayaw? Bakit? May utang ka ba sa kanya? Tinakot ka ba niya? May nagawa ka bang dapat mong ikatakot sa kanya?”

“W-wala! Wala!” ang mistulang may halog pagkagulat niyang sagot. “Ano bang puwede kong gawin na dapat kong ikatakot ko sa kanya?”

“Ewan ko sa iyo... Pero bakit hindi ka makaayaw?”

Natahimik siya.

“Ano kuya?”

“A-ako ang nagsabi sa kanya tol tungkol sa sikreto natin… na ikaw ang tunay niyang chatmate at mahal mo siya. Naisiwalat ko iyon dahil napansin kong sa akin na siya dumidikit e. At na-konsyensya na rin ako dahil ang buong akala niya ay ako nga ang chatmate niya. At ayaw kong tuluyan siyang ma-in love sa akin tol. Ayokong lalong maging magulo ang sitwasyon at masaktan ka. Nagpaka-honest ako sa kanya at sinabi ko, deretsahan, na hindi ako papatol sa kanya at na kung maaari ay ikaw pagtuunan niya ng pansin. Pinakiusapan ko pa siya na ligawan ka dahil ayokong mabigo at masaktan ka lalo pa’t siya ang kauna-unahang taong minahal mo…”

“Pagkatapos?” pagsingit ko noong huminto siya sa pagsasalita.

“Ngunit nasaktan siya sa nalaman. Nagalit. Niloko lang daw natin siya. At doon inamin niya na may naramdaman na siya para sa akin. At niligawan niya ako. Ngunit hindi ako nagpadala. Iginiit ko pa rin na ayokong pumasok sa ganyang relasyon at lalo na sa kanya na minahal mo. At marahil ay nakita niyang matigas ang panindigan ko, nakipag deal siya sa akin: papayag siyang ligawan ka, makipagrelasyon siya sa iyo ngunit ang kapalit ay ang pagkakaroon namin ng ugnayan, ng relasyon. At kung umayaw naman ako, hindi na niya tayo papansinin, at isusumbong daw niya ako sa iyo na siyang nagsabi sa kanya sa lahat upang magalit ka sa akin. Natakot naman ako. Ayokong magalit ka sa akin. Kaya, wala akong choice, kundi ang pumayag… para maging Masaya ka at upang hindi ka magalit sa akin. Iginiit ko na lang sa isip na katawan ko lang naman siguro ang habol niya at walang mawawala sa akin. Ngunit nitong huli, nakonsyensya na rin ako. Alam kong mali eh… may relasyon kami at may relasyon din kayo. Parang trinaydor ko ang sarili kong kapatid…”

Napahinto muli si kuya, an boses ay nag-crack at napansin ko ang mga namuong luha sa kanyang mga mata.

Hinaplos ko ang kanyang pisngi, ang isang kamay ko ay inilingkis sa kanyang katawan.

“At hindi ko na rin masikmura tol ang pakikipag-sex sa kanya… at ang mga pinaggagawa niya sa akin, dagdagan pa nang pagkagalit mo na rin sa akin noong mahuli mo kami sa resort. Palagi niya akong pinapapunta sa kanya at kapag hindi ako pupunta, tatakutin niya akong hihiwalayan ka niya at isiwalat sa iyo na may relasyon kami upang magalit ka sa akin…” at tuluyan nang pumatak ang mga luha ni kuya.

Tahimik. Di ko lubos maisalarawan ang naramdamang awa para sa kuya ko. Pinahid ko na lang ang mga luhang dumaloy sa kanyang mga mata.

“Tuso si Zach, tol. Magaling magkunwari... Natandaan mong sinabi ko sa iyo na layuan mo siya? Gusto ko kasing sana ay turuan mo ang sariling kalimutan siya upang ay makalibre na tayo sa kanya. Ngunit mahal mo naman kasi siya e… Kaya, inintindi ko na lang.”

“S-sorry kuya… hindi ko kasi alam e. Hindi ko nga maintindihan kung bakit bigla kang naghihigpit sa akin. Sana sinabi mo sa akin ang lahat.”

Binitiwan niya ang isang ngiting-pilit. “Alam ko namang hindi mo ako paniniwalaan e. Dahil sobrang mahal mo siya.”

“K-kaya ka ba nakapagdesisyong umalis kuya?”

“Oo tol… pakiramdam ko ay wala na akong ginawang tama. Parang ako pa ang naging kontrabida. Masamang-masama ang loob ko at ibayong galit ang nararamdaman ko kay Zach sa pagmamanipula niya sa atin. Kaya, napagdesisyonan kong makabubuting aalis na lang at hayaang ikaw mismo ang makadiskubre sa lahat. Subalit noong nasa airport na ako, sumagi din sa isip ko ang takot na baka ano ang gagawin niya sa iyo kapag nalaman niyang umalis ako. Ayokong mapahamak ka. Ayokong may mangyaring masama sa iyo…”

At sa parteng iyon, hindi ko na napigilan ang sariling yakapin ng mahigpit si kuya. Sobrang naawa ako sa kanya at sobrang na touch ako sa ginawa niya. Mahal talaga ako ng kuya ko at handa niyang gawin ang lahat upang lumigaya ako. Hinalik-halikan ko ang pisngi niya. Mistula akong isang musmos na naglalambing sa kanyang tatay.

Hinayaan naman niya ako.

“Hindi mo pala natanggap ang mga texts ko kuya?” tanong ko, paglihis sa topic.

“Kanina lang noong dumating ako at binuksan ko uli ang cp ko. Kaya imbes na sa kwarto ko ako dumeretso, sindya kong dito na sa kwarto mo para i-sorpresa ka. Natuwa kasi ako sa nabasa kong alam mo na ang lahat...”

“T-talaga kuya?

Tumango siya.

“Masaya ka?” tanong ko uli.

“Oo tol. Libre na tayo ngayon kay Zach… Wala na akong dapat alalahanin pa para sa iyo.” Napahinto siya. “Ikaw, masaya ka ba talaga na hiniwalayan mo si Zach?” dugtong niya.

“Uhmmmmm. Masakit pa rin pero nandito naman ang kuya ko eh. Mas mahal ko yata ang kuya ko kesa kanya.”

Kitang-kita ko naman ang abot-tengang ngiti ni kuya sa narinig. “Talaga lang ha?” sambit niya.

“Talagang-talaga!” sagot ko rin.

At bigla siyang tumayo, hinila ang aking kamay upang tumayo na rin. At noong pareho na kaming nakatayo, bigla ba naman akong kinarga sa kanyang mga bisig na mistulang isa akong bride na kinarga ng kanyang groom. “Waaahhhh!!! Bakit mo ako kinarga?” sigaw ko.

“Wala! Tuwang-tuwa lang ako. Awwwoooooooohhhhhhh!” sigaw niya habang nagtatawa. Sobrang ingay at saya naming dalawa sa tagpong iyon.

Lumabas kami ng kuwarto at kumain. Nandoon din sina mama at papa na tuwang-tuwa sa hindi inaasahang pagbago ng desisyon ni kuya. Noong tanungin ni mama kung bakit naisipan niyang hindi tumuloy, sinagot na lang niyang, “Masaya na ako sa pamilyang ito ma. Wala na akong mahihiling pa. Hindi na kailangang maghanap pa ako ng ibang pamilya…”

Na ikinatuwa naman ng aking mga magulang. Sa pagkataong iyon, ramdam ko ang panumbalik ng dating saya at sigla ng aming pamilya…

Pagkatapos naming kumain at magkuwnetuhan, bumlik na kami sa kanya-kanyang kuwarto. Habang paakyat na kami ni kuya sa second foor kung saan nandoon ang aming kuwarto, pakiramdam ko ay may nag-udyok sa aking isipan na hikayatin siyang doon muna sa kuwarto ko. Ngunit may sumaging pagkahiya din sa isan gparte ng utak ko na siyang pumigil upang sabihin iyon kay kuya. Tila may naghilahan sa loob ng aking utak. At ang nanalo ay ang pabayaan n alang si kuyang dumeretso sa kuwarto nito.

Noong makapasok na kami sa aming kanya-kanyang kwarto, bigla kong naalala ang butas na silipan ko. Dali-dali kong tinungo ito at sinilip ang ginawa ng kuya ko sa loob ng kuwarto niya.

Pagkapasok na pagkapasok niya ay agad itong naghubad ng t-shirt at pantalon, tanging ang puting brief na lang ang natirang saplot sa kanyang katawan. Tilang may koryente naman gumapang sa buo kong katawan sa pagkakita noon lalo na noong mapako ang aking paningin sa kanyang malaking bukol sa harapan. Hindi ko maiwasang hindi mag-init. Sobrang kaakit-akit talaga ang porma ng katawan ni kuya, makinis na maputi ang balat, well-proportioned ang katawan… flawless! Mistula akong isang batang walang pera na ang tanging nagagawa na lamang ay ang tumingin at tulo-laway na nagnanasa sa nakikitang mapanuksong masarap na ice cream.

Tumayo muna siya sa harap ng salamin, itinutok ang mga mata sa mukha niya na mistulang may tsinitsek na dumi o tagiyawat ba, at pagkatapos ay hinaplos ito ng kanyang kamay. Tumagilid, tapos sa kabila naman…

Pagkatapos, pumuwesto na siya sa sahig at nagpush-ups. Nakatatlong sets din siya na may mahigit tigpi-50 na repetitions. Pagkatapos, sit-ups naman na may tatlong sets din at mahigit tig-100 na repetitions. At ang pinakahuli ay ang dumbbells…

Syempre, sobrang aliw ako sa napanood na isang hunk na nag-i-exercise na walang ibang saplot kundi ang kanyang brief. Sarap na sarap ako sa panonood kay kuya.

Maya-maya, pinunasan na niya ang kanyang pawis at naupo sa gilid ng kama. At pagkatapos ng may 15 minuto, tumayo siya, tinanggal ang brief, inihagis ito sa lagayan ng labahan at pumasok na sa banyo. Grabe, para akong lalagnatin sa nakitang malaking pagkalalaki niyang nakalambitin sa kanyang harapan.

Wala pag 15 minutes, nakita ko na agad siyang lumabas ng banyo, nakatapis na ng tuwalya. Timumbok ang drawer ng mga brief niya at kumuha ng isa, tinanggal ang tuwalya atsaka isinuot ang itim na boxers shorts. Iyon lang ang suot niya. Sobrang nakakabighani ang porma ng katawan ng kuya ko. Halimaw ang dating. Nakakapanghilakbot sa sarap.

Pagkatapos, tinumbok naman niya ang mahiwagang drawer kung saan nakatago ang mahiwagang litrato. Inikot niya uli ang lock nito at noong makuha na ang litrato, tinitigan niya ito at pagkatapos, hinalikan. Dating gawi. Pagkatapos, isinilid niya uli ito sa drawer atsaka ini-lock. Syempre, muli na namang umukit sa isip ko ang tanong kung sino ba talaga ang may-ari ng litratong iyon. Siguro naman hindi si Zach. May secret lover ba siya? Hindi kaya papa niya iyon?

Kinuha niya ang remote sa ibabaw ng TV monitor niya, nagsalang ng bala sa dvd player, pinatay ang ilaw, hinayaang ang maliit na sinag na nanggaling sa lampshade niya ang nagbigay ng munting liwang sa silid.

Habang nagsimulang umikot ang pelikula sa TV monitor, naaninag ko namang humiga si kuya sa kanyang kama, hinila ang kumot at itinakip ito sa kanyang pang-ibabang parte ng katawan hanggang sa dibdb niya.

Hindi ko masyadong makita ang palabas, may kalayuan na kasi ito sa dingding. Ngunit sigurado akong isa itong bold na palabas.

Inaninag ko pa nang maigi si kuya habang nakatihaya siya. Ang isang kamay niya ay isiniksik sa ilalim ng kumot kong saan nandoon ang malaking umbok ng kanyang harapan. At naaninag kong nilalaro nga ni kuya ang sarili! Nagpaparaos siya!

Sa nasaksihan, hindi na naman ako magkmayaw sa kung ano ang gagawin. Nag-iinit ang aking kalamnan at pakiramdam ko ay gusto kong makisali sa ginagawa ng kuya ko. Para akong matatae na hindi alam kung nasaan ang kubeta. Parang may gustong kumawala sa kaloob-looban ko na ang tanging makakapagbigay-lunas lang ay ang pagsali sa ginagawang pagpapaligaya ni kuya sa sarili.

At naalimpungatan ko na lang na lumabas ako sa aking kuwarto at dali-daling tinungo ang katabing pinto ng kuwarto ni kuya na sa pagmamadali ay mistulang may humahabol sa akin. Kumatok ako. Mabilisan.

Maya-maya bumukas ng bahagya ang pinto niya, si kuya ang nanatili sa loob ng madilim-dilim na kwarto. Nakatapis siya ng puting tuwalya, mababang-mababa ang pagkatapis niya na mistulang sinadyang idinisplay ang kanyang sculpted na chest, abs, at oblique muscles sa gilid ng kanyang trunk na sa sobrang baba ng kanyang pagkatapis, halos umusli na rin ang mga balahibo sa kanyang ari.

Noong makita ako na siyang kumatok, ang nasambit niya ay, “Tol naman… matutulog na ako e!” kamot-kamot ng isang kamay ang kanyang ulo, halatang nainis sa pagkaistorbo ko sa kanya.

Hindi ako nakasagot agad. Tulala pa rin ako sa nasaksihang nakabibighaning katawan ng kuya ko. Itinutok ko ang aking mga mata sa kanyang harapan na natakpan na bagamat natakpan ng tuwalya, bakat na bakat pa rin at tirik na tirik ito tanda ng tigas na tigas pa rin niyang pagkalalaki gawa ng pagpapaligaya niya sa sarili.

At noong mapansing nakatitig ako doon, napatingin na rin siya sa harapan niya at pagkatapos ay tiningnan ako. “Hoy! Anong tinitingnan-tingnan mo d’yan!” sabay batok sa ulo ko. Marahil ay napahiya siya na bagamat naka-tapis siya, bumabakat pa rin ang naghuhumindig niyang pagkalalaki.

Binitiwan ko naman ang isang ngiting-pilit. “W-wala kuya! Wala!” ang sagot ko, pilit na itinago ang kiliting naramdaman dulot ng pagkakita ko sa kanyang magandang hubog na katawan at malaking bukol sa kanyang harapan.

“Wala??? Sigurado ka??? Alam ko meron e!” ang sarcastic na sagot niya. Alam kong alam ni kuya ang mga ganoong tingin. Maraming beses na kaya siyang pinag-tripan ng mga bakla, o kahit mga babae. Nasabi niya rin sa akin ito, na alam na alam niya sa tingin pa lang ng isang tao kung may pagnanasa ito sa kanya.

Napa-“Ammfffffff!” naman ako. Nahiya ba na nahuli? Pero deny-to-death pa rin ako. “Ewww!” Experssion ko kunyari. “Marami na kaya akong nakitang mas maganda pa d’yan.”

Natawa siya ng malakas. “Baka itong sa taas, marami kang nakikitang mas maganda” sabi niya habang hinaplos ang kanyang dibdib pababa hanggang sa ilalim ng pusod. “Pero itong sa baba…” turo niya sa kanyang nakatirik na harapan “…baka sa akin lang ang may ganyang laki.” Ang pagmamayabang pa niya.

“Ewwwwwwnessssss ka kuya!!! Grabe!” ang sambit ko, bagamat may naramdaman akong magkahalong kilig at libog sa obvious na pang-aakit niya.

Natawa uli siya. “O ano bang kailangan mo? Kung wala naman pala? Matulog na ako. Istorbo ka!” sambit niya noong maisipan niya uling tanungin ako kung ano ang dahilan ng aking pagkatok.

“D’yan ako matulog” sabay turo ko sa loob ng kanyang kuwarto.

Napatingin naman siya sa loob ng kanyang kuwarto, marahil ay nagulat. “Sa kuwarto ko?” pagklaro niya sa sinabi ko.

“O-opo.”

“Bakit?”

“Di ba wala nang bawal sa akin na tumabi sa iyo? Atsaka, na-miss kita kuya e… Antagal na kaya kitang hindi nakatabi sa pagtulog.”

Napatitig siya sa akin. Nag-isip. At maya-maya ay hinablot bigla ang buhok ko sabay sabing, “O, sige na nga! Pasok!” at noong makapasok na, inilock kaagad ang pinto.

Napakamot na naman ako sa ulo ko sa sakit ng paghablot niya dito. Ngunit natuwa na rin ako dahil pumayag siya. Dali-dali akong humiga sa kanyang kama habang sumunod din siyang nahiga, hinila ang kumot niya at itinakip sa katawan sabay hagis sa tuwalyang nakabalot sa beywang niya sa sahig.

Hindi ko maiwasang hindi makiliti sa na-imagine na hubad niyang katawan sa ilalim ng kanyang kumot. Bigla kong naramdaman ang mabilis at malakas ng pagkabog ng aking dibdib.

“Nanood ako ng bold” sambit niya sabay pindot sa remote, ipinagpatuloy ang naudlot na eksenang pinanood niya.

“Manood din ako kuya!” sagot ko.

Hindi siya kumibo nanatiling nakatutok ang mga mata niya sa pelikula habang ang isang kamay ay naaninag kong isiningit niya sa ilalim ng kanyang kumot at mistulang nilalaro ang kanyang pagkalalaki.

-------------------------------------------------------------------------------------------

TORRID PART

-------------------------------------------------------------------------------------------

At sa pagkakataong iyon, may nangyari na naman sa amin ng kuya ko.

Aaminin ko, may guilt din akong naramdaman. Nahihiya, naiilang. May pakiramdam na nasasagwaan din. Ngunit pilit na iwinaglit ko na lang ang pakiramdam na iyon gawa nang wala naman talaga kaming relasyon. Kumbaga mas nanaig pa rin ang kiliti, ang kilig, ang sarap, ang naramdamang pagnanasa para sa kuya ko. Inisip ko na lang na isang laro lang ang lahat, isang pag-iexperimento, parte ng learning experience. At ang pagmamahal na naramdaman ko para sa kuya ko ay bilang sa isang tunay na kuya lang; wala nang iba At isiniksik ko na lang din sa isip na ganoon din ang nararamdaman ng kuya ko para sa akin.

Kinabukasan, nagising ako noong naramdaman kong may dumampi sa aking pisngi. Si kuya! At hinalikan niya ang pisngi ko. “Good morning bunso!” ang bati niya.

Napaunat ako at noong tiningnan ko siya, nakayukong nakatitig ito sa aking mukha ang ngiti ay nakakabighani. Grabe, pamatay talaga ang ngiti niya!

At dahil sa nabighani talaga ako sa kanyang ngiti na iyon, habang nasa ganoong nakayuko siyang posisyon, hindi ko maiwasang hindi ilingkis ang aking mga bisig sa katawan niya. At dahil sa pagyakap ko sa kanya, napasampa siya sa ibabaw ng aking katawan. Hinahalik-halikan ko na rin ang pisngni niya. “Mwah! Mawah! Mwah!”

Hinayaan lang niya ako. Ansarap talaga ng pakiramdam. Parang magsing-irog kami na hindi ko mawari...

“Kain na tayo. Umalis na sina mama at papa, maagang-maaga at may lakad pa. Ako na lang daw ang maghanda ng pagkain natin. Tara na, sabay na tayo. Nakahanda na ang hapag-kainan.” Sabi niya.

Ewan., Pero naninibago talaga ako sa inasal niyang iyon. Kasi dati, hindi naman talaga iyan naghahanda sa kusina. Yayayain na lang siyang kumain kapag naihanda na ni mama ang hapag kainan. Minsan nga ang tagal-tagal pa niyang gumising at mapupudpod muna ang kamay ko sa kakakatok sa pinto niya. Atsaka, hindi siya marunong magluto. “Milagro!” Sigaw ng utak ko. “Ikaw talaga ang naghanda kuya?” tanong ko.

“Oo. Kaya tara na, tikman mo inihanda ko”

Kaya dali-dali akong bumalikwas, dumeretso sa kwarto ko at mabilisang naligo. At wala pang sampung minuto ay nasa kusina na ako. Naghintay si kuya. “Waaahhh!” Sigaw ko noong makita ang inihanda niya. Hotdog, ham, tinapay, gatas at may isang maitim na piniritong hindi ko maintindihan.

“Ano to?” Tanong ko sa kanya sabay turo sa piniritong nangingitim.

“Kainin mo lang eh. Masarap iyan.” Sagot naman niyang obvious na iniiwasang magtanong pa ako.

“Ah... Ok.” sagot ko na lang.

Nong magsimula na akong kumain, nakatingin lang si kuya sa akin. Wala naman akong napansing kakaiba habang kumuha ako ng sliced bread atsaka iyong hotdog at ham. Ngunit noong tinikman ko ang nangingitim na pinirito niya, halos hindi ko mapigilan ang sariling hindi matawa dahil sa omelet pala iyon at kung bakit nangingitim ay nasunog pala at nilagyan pa niya ng toyo. Kaya noong matikman ko, sobrang alat nito na hindi maintindihan ang lasa!

Pakawalan ko na sana ang malakas na tawa noong binantaan niya ako, “Sige tumawa ka at maglalanding sa mukha mo itong kamao ko!” bagamat ang mukha niya ay tila matatawa na rin.

Ngunit hindi ko napigilan ang sarili at tuluyan na akong natawa sabay sambulat sa mesa ng mga pagkaing naisubo ko na sa bibig ko. At ang sunod na nagyari ay naghabulan kami ni kuya habang inaasar ko siya, “Grabe talaga ang naimbento mong omelet kuya! Ngayon lang ako nakatikim ng ganong klaseng omelet! Guiness record sa alat at sa kulay! Isa kang alamat kuya! I-apply natin yan kuya ng intellectual property upang huwag nakawin!”

Na sinagotr naman niya ng, “Kapag naabutan kita dila lang ang walang latay sa iyo!”

Nakakabingi ang ingay ng aming tawanan at harutan. Hanggang sa umabot ang habulan namin sa loob ng kwarto ko at doon magpangbuno kami. At syempre, dahil malaki siya at malakas, ako ang napi-pin down at talo.

“Give up na ako kuya! Give up na ako!” sigaw ko, habol-habol ang paghinga.

“Give up ka na? Talaga? Ha?” ang pananakot niya habang nakadagan sa katawan ko ang katawan niya, hindi ako makakilos.

“Opo! Hindi ko po sasabihin kina mama na may naimbento kang isang pang guiness record na omelet!”

“A ganoon!” sabay kagat naman niya sa aking puson at tyan nangigigil baga.

“Aray ko poooooo!!! Kuya!!!!! Tama na po kuya! Tama na pooooooo!!!!” sigaw ko habang di magkamayaw sa pagtatawa dahil sa magkahalong kiliti at sakit sa pagkakagat niya sa akinng katawan…

Sobrang saya ko sa tagpong iyon at sa muling pakabalikan n gaming closeness.

Kaya, simula noon, balik-normal na uli ang takbo ng aming samahan. At pagdating ng gabi, regualr ko na ring sinisilipan si kuya. Ang saya-saya!!!

Hanggang sa kasisilip ko, may isang bagay akong natutunang gawin habang ganyang sinisilipan ko siya: ang magpapaligaya sa sarili.

Ewan. Abnormal na ba ako? Nalilito na rin talaga ako. Hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit. Ngunit masarap kasi atsaka, wala namang nakakaalam.

Isang gabi habang sinisilipan ko ang kuya ko, may napansin ako sa kanya. Kagagaling lang niya sa labas noon, nagshopping. Pagpasok na pagpasok niya sa kuarto ay agad akong sumilip.

Naka stone-wahsed straight-cut jeans at putting v-neck shirt si kuya. Pagkatapos niyang ilatag sa tabi ang pinamiling mga gamit, binuksan niya ang kanyang laptop at inilagay ito sa gilid ng kama. Nakatalikod sa akin ang laptop niya at siya, habang nakaharap sa laptop niya, ay nakaharap din sa akin. May ikinabit siyang wire dito at may mga pinindot, hinintay marahil ang connection. At noong naka connect na marahil at lumabas na ang kung ano man iyong pinanood niya, tinanggal ang kanyang suot na t-shirt, kinuha ang isang parang wrist band na kulay puti at isinuot ito sa kanyang leeg at pagkatapos, pinatugtog ang stere at bigla nalang siyang nagsasayaw na parang isang macho dancer!

Tawa nang tawa ako sa di inaasahang ginawa niya. May mga 10 minuto siguro siyang nagsasayaw.

Hanggang sa binuksan niya ang butones ng fly niya, at pagkatapos ay ang zipper at tumambad ang boxers shorts niyang may red and white na stripes. Tapos, kinuha niya ang pulang pang bench exercise niya at parang may ka sex siyang babae na nakahiga doon at sumampa siya ditto at iginiling pa ang kanyang harapan. Grabe, ang galing niyang gumiling!

Pagkatapos noong mistula namang nag pole-dancing siya habang tuluyan na niyang ibinaba ang kanyang pantalon at ang natirang saplot ay ang kanyang boxers na may red-and-white stripes. At parang nanunuksong ibababa ang garter noon hanggang sa parte kung saan makikita na ang bulbol niya. Paminsan-minsan din ay isisngit niya ang kanyang daliri sa ilalim ng kangyang ari hinimas-himas ito. Hanggang sa bakat na bakat na ang bukol sa kanyang harapan at patuloy pa rin ang kanyang panunukso, ang mga mata ay nakatutok sa screen, ang mukha ay minsan seryosong parang sa isang modelo ng porn video na nang-iinggit sa viewers at nasasarapan.

Tawa pa rin ako ng tawa. Minsan ay nagkakasabay pa ang aming mga tawa. “Ano kaya iyon? May chatmate ba siya?” ang naitanong ko tuloy sa sarili. “At kung mayroon man, sino kaya siya? May pinakitaan ba siya? O inirecord lang niya ang kanyang ginagawa?” Andami pala talagang kabulastugan ang kuya ko.

Ngunit dahil sa nasasarapan ako sa aking nakikita, di ko maiwasan ang laruin ko ang sarili ko habang patuloy na pinanood ang ginawa ni kuya.

Maya-maya, namangha naman ako sa nakitang ginawa ni kuya. Tuluyan na niyang inalis ang kanyang boxers shorts, umupo sa silya at nilaro-laro ang sarili!

(Itutuloy)

[20]

Grabe talaga ang kabulastugan ng kuya ko. Parang adik. At nakakahawa! Habang nilalaro niya ang sarili, hindi ko maiwasang hindi mapasabay sa kanya.

Hanggang sa noong nakita kong pumulandit ang katas ng kanyang pagkalalaki, naramdaman ko rin ang sariling nagdedeliryo... at pumulandit na rin ang sariling likido ko na tumama lahat sa dingding kung saan nandoon ang butas na ginamit ko sa paninilip.

(May video po ang eksenang ito: http://michaelsshadesofblue.blogspot.com/2010/11/ang-kabulastugan-ni-kuya-erwin.html)

Pagkatapos niya sa eksenang iyon, pumunta na siya ng shower. Agad ko ring pinahid ang mga bakat ng aking dagtang dumikit sa dingding atsaka tinumbok ang shower sa kwarto ko at naligo.

Noong matapos ako sa paliligo at nakahiga na sa kama, hindi maalis-alis sa isip ko ang eksenang ginawa ni kuya sa kanyang kwarto. At ang matinding katanungan sa isip ko ay kung sino ang tinitingnan-tingnan niya sa monitor ng kanyang laptop habang ginagawa niya ang maharot niyang pagsasayaw at pagpapaligaya sa sarili! Hindi ko tuloy maiwasang mag-isip na baka si Zach na naman iyon, dahil nga sa ginawang panggagamit at pagmamanipula noong tao sa amin ni kuya. At syempre, may galit at pangamba na naman akong nadarama.

“Ansama-sama talaga ng Zach na iyon!” Sa isip ko lang. At biglang sumagi sa isip ko ang pagtatagpi-tagpi ng mga pangyayari. “Noong maglove-making kami ni Zack sa banyo kinabukasan noong ma-rape ako, puno ng kissmarks ang aking katawan. Ngunit bakit hindi siya nagtanong sa akin kung bakit may tila mga pasa ako sa katawan? Bakit parang wala lang sa kanya ito?” Lumakas tuloy ang kutob kong siya ang salarin kung hindi man may kinalaman sa lahat ng nangyaring panggagahasa sa akin. Kaya bumalik na naman ang matinding galit sa kanya.

Kinabukasan, pagkatapos naming maghapunan, nagkunyari akong walang ganang makipag-kwentuhan o makipagharutan kay kuya. Kasi, ang plano ko ay gusto kong pumasok na siya sa kuwarto niya upang masilipan ko uli. Naintriga kasi ako kung may ka-chat ba talaga siya at kung sino iyon. Baka sa pagkakataong iyon, mahuhulaan ko kung sino ba talaga ang ka-chat niya. Dahil kapag nalaman kong ang Zach na iyon ang ka-chat pa rin niya, ewan kung ano ang gagawin ko sa kanya. Baka hindi ko na siya mapapatawad pa.

“Tol... ditto muna tayo sa sala! Kwentuhan muna tayo lika!” panghikayat ni kuya.

“Ayoko kuya, inaantok na ako.” Ang pag-aalibi ko habang paakyat na sa hagdanan patungo sa second floor kung saan naroon ang kwarto namin.

“Inaantok ka? O may kabulastugan kang gagawin sa kwarto mo?”

Napa-“Amffffff!” naman ako sa narinig, sabay hinto sa pagakyat at nilingon siya. “Kuya... baka ikaw ang may kabulastugang ginagawa sa kwarto mo. Baka gusto mong i share sa akin, ok lang...” Ang sagot ko.

Na sinagot din niya ng pakanta-kantang, “May alam ako... ngunit hindi ko sasabihin. May alam ako ngunit hindi ko sasa bihin...”

“Ano?” Ang tanogn ko uli.

“Wala... mayroon lang akong sikretong alam ngunit hindi ko sasabihin.” Ang mahina at pasimple niyang sabi.

“Kala mo di ko alam huh!” sa sarili ko lang. Ngunit naintriga pa rin talaga ako sa parinig niyang iyon. “Ano kaya ang ibig niyang sabihin sa parinig niyang iyon?” At ang naisagot ko na lang sa kanya ay, “Adikkkk!” sabay takbo na sa kwarto ko.

Malakas na tawa naman ang narinig kong isinagot niya.

Noong makapasok na ako sa kwarto ko, dali-dali akong naghanda para sa maitim kong plano: ang muling paninilip ko sa aking kuya!

At wala pang buong isang minuto, hayun, narinig kong may pumasok na sa kabilang kwarto. Agad kong sinilip ang butas at nandoon nga uli siya, dating pwesto. Binuksan niya uli ang kanyang laptop, ang monitor ay nakaharap sa kanya at siya naman, habang nakaharap sa kanyang laptop ang posisyon ay nakaharap sa mismong dingding kung saan ako sumisilip. Ibayong kaba at excitement naman ang aking naramdaman.

Gaya ng dati, may ikinabit uli siyang wire at noong maka-connect na, abot-tenga ang ngiti niya. Kumaway siya, pinalaki ang mga mata at ipinalabas ang dila! Parang nang-aasar!

“Sino kaya ang ka chat niya! Parang ang close close na nila!” sa isip ko lang. Syempre, kinakabahan ako na baka totoo nga ang hinala kong si Zach iyon.

At gaya ng dati, nagsasayaw na naman siya. Iginiling-giling ang kanyang beywang. At habang ginagawa niya ito, inihagis na naman niya ang kanyang t-shirt. Patuloy pa rin siyang sumasayaw at nakakaloko ang kanyang ngiti at tawa na parang inaasar o iniinggit ang kung sino man ang nasa monitor na sigurado akong nakatingin din sa ginagawa niya.

Grabe talaga ang tawa ko, at pati siya ay tumatawa din, halos tumatagos sa kwarto ko ang lakas ng kanyang tawa. Para talagang gago ang kuya ko. Adik na adik!

Unti unti na niyang tinatanggal ang zipper ng kanyang pantalon at bumulaga na ang harapang parte ng kanyang puting brief noong narinig kong biglang may kumatok sa kanyang pintuan. “Erwin! Erwin!” ang sigaw.

“Si mama!” sambit ko.

Biglang napahinto si kuya, dali-daling isinara ang zipper, dinampot ang kanyang t-shirt at isinuot ito, tinumbok ang pintuan ng kwarto niya at binuksan ito.

Nakita kong nag-uusap sila ni mama sa may pintuan at maya-maya lang ay lumabas din si kuya, isinara ang pinto iniwanang nakabukas ang laptop niya at sinamahan si mama. Marahil ay may ipinagawa si mama sa kanya.

Bigla namang sumiksik sa isip ko na pasukin ang kwarto ni kuya at alamin kung sino ba talaga ang ka-chatmate niyang sigurado ay naka-connect pa ang cam. Dali-dali ko ngang pinasok ang kwarto niya at tinumbok kaagad ang laptop.

At laking gulat ko noong tiningnan ko ito, ang tumambad sa mga mata kong nasa monitor ng laptop niya ay ito: ang loob mismo ng aking kwarto! At nakasentro pa ito sa dingding kung saan ako naninilip sa kanya!

“Arrrrrggggghhhhhh! Ako pala ang pinapakitaan niya sa kanyang live show! Ako pala ang sinisilipan niya sa kanyang laptop! May camera pala sa loob ng aking kwarto na lingid sa aking kaalaman, naka-connect sa kanyang laptop! Kaya pala nagpaparinig siya na may alam daw siya ngunit hindi niya sasabihin!” sigaw ng isip ko.

Tinumbok ko ang pinto ng kanyang kwarto at ini-lock ang pinto upang huwag makapasok si kuya.

At maya-maya lang, heto na... may umikot-ikot na sa door knob. Marahil ay hindi inakalang may ibang papasok sa loob.

Nakailang ikot rin siya sa door knob at noong marahil ay napagtanto niyang nandoon ako sa loob, sumigaw na. “Enzoooo!” alam kong nasa loob ka, buksan mo ang pinto!”

Lumapit ako sa may pintuan at sumigaw din, “Ayoko nga!”

“Papasukin mo ako sa kwarto ko!”

Binuksan ko ng bahagya ang pintuan. “Doon ka muna sa kwarto ko!” sigaw ko sa kanya.

“Anong gagawin ko sa kwarto mo?”

“Basta! Punta ka na doon! Sige, mag-iiyak ako dito sa loob at isusumbong pa kita na naglagay ka ng camera sa kwarto ko, para mapagalitan ka!” pananakot ko.

Kaya wala nang nagawa si kuya kundi ang pumasok sa kwarto ko. Med’yo nagdadabog nga lang.

Noong nasa kwarto ko na siya. Sumilip sa butas na silipan ko. Ako naman ang tawa ng tawa sa kanya. “Imagine! Naghirap ako sa pagsisilip sa napakaliit na butas samantalang siya, buong kwarto ang nakikita niya sa akin! Grabe, naisahan talaga ako!” sa isip ko lang.

Dahil hindi niya malaman ang gagawin, tumalikod na siya sa dinding at humarap sa camera, ang postura ng mga kamay ay ibinuka, iyon bang nagtatanong kung anong gagawin niya. At noong sumilip muli sa dingding upang tingnan ako, iminuestra ko naman ang mga kamay at katawan pahiwatig na magsasasayaw siya sa kwarto ko upang mapanood ko sa laptop niya.

At iyon nga ang ginawa ni kuya. Ipinagpatuloy ang naudlot na pagsasasayaw. Hanggang sa hinubad na naman niya ang kanyang damit, binuksan ang fly ng kanyang pantalon. At noong lumantad na ang kanyang brief, hinawi niya ito at ipinalabas ang kanyang ari, nilaro-laro.

Nasa ganoong pagsasayaw at paglalaro sa kanyang ari si kuya noong may kumatok na naman sa kwarto niya. Dahil ako ang nasa loob ng kwarto niya, ako na ang nagbukas nito. Si mama pala.

Nagulat siya noong ako ang nasa loob. “Nasaan ang kuya mo?”

“Nasa kwarto ko ma. Buksan mo lang ang kwarto ko ma, hindi naka lock iyon.”

Tumalima naman si mama at noong tumalikod na at tinumbok ang pintuan ng kwarto ko, simbilis naman ng kidlat akong bumalik sa loob at tiningnan sa monitor ng laptop niya ang kaabang-abang na sunod na pangyayari. Excited.

Nagsasayaw pa rin si kuya at nilalaro ang tigas na tigas na niyang ari, walang kamuwang-muwang ang nakaambang “trahedya”. “Ang sarap palang manood ng live na drama!” Sa isip ko lang.

At bumukas nga ang pinto at... wallah! Kitang-kita ni mama ang pagsasayaw ni kuya habang nagjajakol!

Napaantada kaagad si mama, halos hindi ma-drawing ang mukha at laki ng mata sa nakita habang si kuya Erwin naman ay nagulantang din, napahinto sa ginagawa, itinakip sa harapan ang kanyang dalawang palad, hindi alam ang gagawin kung uupo sa gilid ng kama o itataas ang brief at pantalon.

Di ako magkandaugaga sa pagtatawa sa nasaksihan. Kung gaano kabilis ang pagbukas ni mama sa kuwarto ay siya ding bilis sa pagsara niya nito at dali-daling tumalikod.

Noong makaalis na si mama, humarap si kuya sa camera, ang mukha ay hindi malaman kung tatawa o magpupuyos sa galit, inilapit sa camera ang kamao niya, pahiwatig na matitikman ko iyon ang buong bagsik noon.

Sinilip niya ako sa butas at nakita niya ang pagtatawa ko, mistulang naglupasay habang walang tigil naman ang pagtataas niya sa kanyang kamao. Tapos, dinilaan ko pa siya, iniinis pa. “Ang sarap talaga ng pakiramdam kapag naka-resbak.” Sigaw ko sa sarili.

Maya-maya, noong humupa na ang pagtatawa ko, parang naawa naman ako kay kuya kaya lumabas na ako ng kwarto niya at pinasok na ang kwarto ko kung saan nandoon siya. Matapos kong i-lock ang pinto, agad din akong sinambunutan ni kuya at hinila papuntang kama, saka ako itinulak doon. Napatihaya ako sa ibabaw ng kama at agad niyang dinaganan ang katawan ko, ang dalawang palad ko ay nilock din ng dalawang kamay niya sa ibabaw ng aking ulo.

“K-kuya, di ako makagalaw!” sambit ko habang pilit na kumawala.

“May utang ka sa akin!” sagot din niya ang mga mata ay nanlilisik.

“A-ano?” pag-iinosentehan ko pa.

‘Anong ano?” alam mo na. At pagbabayaran mo iyon, mamaya. Ha???!!” sabay pagkakagat sa aking dibdib, puson, at tyan.

Hindi naman ako maawat sa pagsisigaw sa matinding kiliti at sakit sa mga pagkakakagat niya. “Kuyyyaaaa! Ahahahaha! Kuyaaaaa! Ayoko na kuyaaaaa! Ahahahahahahaha! Kuyaaaaaaaaaa!!!!!!!”

“Nang dahil sa iyo, nahuli ako ni mama ha?!!!!! Habang patuloy pa rin sa pagkakagat sa katawan ko.

“K-uyaaaaa! Hahahahahaha! Malibog ka kasi e!” Pang-aasar ko pa rin.

“Ah ganoon! Sige, hindi ko lulubayan ang pagkakagat! Heto pa, ummmm! Heto pa, ummm!!!

“Tama na pooooo kuyaaaaaaaa!!!! Hindi ko na po uulitin!!! Hahahahahaha! Ayoko na kuyaaaaaaaaa!!! Tama na po kuyaaaaaaaa!!!!”

Give up ka na? Ha?!!!”

At dahil hindi ako makagalaw, “O-opo! Give up na po ako kuyaaaaa!!! Ahahahaha! Ayoko na pooooo!!!!!”

Tinantanan naman niya ako sabay dantay ng kanyang ulo sa aking leeg na mistulang nagtutulog-tulugan, marahil ay napagod din. Alam ko, napawi na ang galit niya sa akin. Ganyan kasi ang kuya ko. Magalit lang iyan sandali at pagkatapos, wala na...

Niyakap ko na lang siya, hinaplos-haplos ang kanyang ulo, at likod bagamat nabigatan ako, tiniis ko. Ansarap kasi ng pakiramdam na parang naglalambing ang kuya ko sa akin. At hinahalik-halikan ko ang ulo niya. “I love you kuya...” ang sambit ko.

“I love you too bunso...” sagot naman niya, nanatili sa pwesto niya, hindi gumalaw.

Noong sumagi sa isip ko ang camera niya. “Bakit mo naisip lagyan ng camera ang kwarto ko? Naisahan mo na naman ako ah!” ang may pagmamaktol kong sabi.

Biglang inangat niya ang ulo niya at tiningnan ako, “At bakit ikaw? Bakit mo ako sinisilipan?”

“Paano mo nalaman na sinisilipan kita?”

“Nakita ko iyan noong hindi ako natuloy ng Lebanon. Natandaan mo? Sa kwarto mo ako dumertso? At natandaan mo ring galing ka kina Zach, sa kwarto ko ikaw dumeretso? Doon ko nalaman na may silipan ka pala noong makita ko ang maliit na papel na isiniksik mo sa butas. Kaya dahil d’yan, naisipan kong lagyan ng camera ang kwarto mo para masilip ko rin ang ginagawa mong paninilip sa akin. Clever huh!?”

“Hmpppt!” Ang sagot ko. “E... lagyan mo din ng camera ang kwarto ko!” pagdadabog kong dugtong.

“Tama na sa iyo ang maliit na butas.”

“Ayoko. Ang hirap kayang manood sa maliit na butas. Sige ka, sisirain ko yang camera mo kapag di mo ako pinagbigyan.”

“Sige... lalagyan natin. Sa kwarto ba nila ni mama ilagay natin ang camera?” biro niya.

“Baliw!”

“Baka lang naman gusto mong malaman ang ginagawa nila.”

“Ayoko! Ayoko! Sa kuwarto mo lang eh!” pagmamaktol ko.

At tumango naman si kuya. “Biro lang...” sabay haplos sa aking mukha at akmang hahalik na sa aking pisngi.

Ngunit natunugan ko ang akmang paghalik niya at imbis na iyong pisngi na iyon ang iharap sa kanya, sinalubong ng bibig ko ang bibig niya.

Nagdampi ang mga labi namin. Nagulat si kuya at bahagya niyang iniatras ang kanyang ulo. Natigilan. Tinitigan ako.

Nagtitigan kami.

Mistula akong lunukin ng buo sa titig na iyon ni kuya sa akin. At pakiramdam ko ay lumulutang ako sa batis ng kaligayahan habang pinagmasdan ang tila nangungusap niyang mga mata.

Hanggang sa naramdamn ko ang unti-unting paglapit ng mukha niya sa mukha ko. At noong naramdaman kong dadampi na ang mga labi niya sa mga labi ko, ipinikit ko ang aking mga mata, pagpahiwatig na handa akong namnamin ang sarap ng kanyang halik. At noong lumapat na nga ang mga labi niya sa mga labi ko, mistulang nagdikit din ang aming mga kaluluwa. Matagal, puno ng pananabik at pagnanasa...

At sa gabing iyon, muli naming pinagsaluhan ang init ng aming mga damdamin. Mas mapusok, mas mainit, mas nag-aalab...

Sa status at sa mga nangyayari sa amin ni kuya, di ko maiwasan ang hindi sumagi sa isip ang pagkalito. Iyon bang pakiramdam na kami ngunit hindi pala. Walang duda namang mahal namin ang is’t-isa ngunit hindi naman kami magsyota. At bagamat feeling boyfriend ko siya dahil sa sobrang pagka-sweet niya sa akin, hindi naman talaga pwedeng mangyari sa totoong buhay kasi nga, magkapatid kami.

Ngunit hindi ko ring maitatwa na happy rin naman ako sa setup namin bagamat ganoon na nga, di ko alam kung ano ba talaga. At kahit naiisip ko pa rin ang mga sinasabi niya noon na balang araw ay mag-aasawa siya at magkanya-kanya kami, pilit ko na lang itong iwinaglit sa aking isip. Kasi, sa isip ko, nasabi lang niya iyon dahil sa pagmamanipula ni Zach sa buhay namin. Atsaka siguro na insecure din siya na baka ipagpalit ko siya kay Zach o kung kanino mang lalaki na mamahalin ko. Kaya gusto niyang isiksik ko sa isip na darating din ang panahon na mangyari iyon...

Pero... ang importate sa akin ay masaya kami sa kasalukuyang setup at lalo na nagbalik na rin ang closeness namin na in fact, mas close pa kaysa dati.

Akala ko, tuloy-tuloy na iyon at wala na talagang sagabal pa. Subalit, sa pagdaan pa ng ilang linggo, unti-unti na namang naramdaman ko ang pagiging malungkutin ni kuya. At hindi lang iyan, may mga oras na ring late kapag dumating siya galing school. At may mga araw ng byernes din na hindi siya umuuwi ng bahay.

“Kuya... may problema ka ba?” ang tanong ko sa kanya.

“Wala tol. Bakit mo naman naitanong iyan?”

“Kasi, parang minsan ang lalim ng iniisip mo, para kang tulala.”

“Wala... syempre, sa klase, nag-iisip ako sa mga projects mga activities”

“Wala ka namang girlfriend!” biro ko. Malay ko ba baka meron na siyang napupusuan. Sa dami ba namang nagka-crush sa kanya, lalo na sa paglalaro ng basketball.

“Girlfriend? Wala! Wala! Ayoko nang mag-girlfriend. Hindi uubra ang mga iyan sa higpit ng gwardiya ko ngayon.” Biro nyang patukoy sa akin sabay bitiw ng isang pilit na ngiti.

“E bakit minsan late ka kung umuwi at minsan din, hindi ka umuuwi ng bahay... wala na tuloy akong makikitang show sa laptop ko galing sa nag-iisang paborito kong macho dancer” pahiwatig ko rin sa pagsasayaw niya at paggigiling-giling ng kanyang katawan sa kwarto niya.

Napangiti naman siya sa sinabi ko. “Gusto mo ngayong gabi magshow ako?”

Na sinagot ko naman ng pagdadabog. “E... hindi iyan ang ibig kong sabihin e! Gusto ko iyong dating hindi pilit! Iyong ikaw na natural! Bakit para kang balisa ngayon? Iyan ang tanong ko.”

“Tol... wala akong problema, ok? At huwag mo akong alalahanin. Di ba mahal mo naman ako?” ang tanong niya sabay hawak sa baba ko.

Tumango naman ako. “Kaya nga nag-alala ako para sa iyo e...”

“Kahit anong mangyari tol, maipangako mo bang hindi ka magbabago sa akin? Na kaya mong ipaglaban ako?”

Mistula namang tumindig ang aking mga balahibo sa narinig. “Ano ba namang tanong iyan kuya? Kinilabutan na ako sa mga pinagsasabi mo ah! Syempre ipaglaban kita. Hindi ako papayag na basta na lang mawawala ka sa akin o aagawin ka ninuman sa akin. Ano bang mayroon? May sakit ka ba? May kanser? Para kang mamatay na kung makapagsalita ka eh!”

“OA ka naman. At ang kulit-kulit talaga ng baby bro ko! Tara na nga sa kwarto. May show ang paborito mong macho dancer, hehe.” ang pang-aamo niya.

“Ayoko ng show. Gusto ko pa rin iyong hindi scripted.” Sagot ko naman.

“A e di tara! Sa kwarto ko na lang ikaw matulog. Nood na lang tayong sabay ng isang scripted na palabas at gagawa tayo na isang hindi scripted na show.” sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti.

Ngunit kahit na nakangiti ang kuya ko, ramdam kong kakaiba ang ngiti na iyon; na may itinatago talaga siya sa akin.

At doon nga ako natulog sa kwarto niya. Pero habang nagtatabi kami, ramdam ko pa rin ang kakaibang kilos niya.

Himbing na himbing na siya noong naaninag kong umilaw ang cp niya na nakalatag sa ibabaw ng mesa. “Pati cp niya ay naka-silent mode na rin?” sa sarili ko lang.

Dahan-dahan akong bumalikwas at tinungo ang cp. Maingat kong inangat ito at pinindot ang message inbox.

At laking gulat ko noong mabasa doon ang mensahe na, “Tol... I miss you soooo much! Good night love! Mwah! Mwah! Mwah! Don’t 4get our date tomorrow, ok? TC!” At galing it okay Zach!

Mistulang sumabog muli ang bulkang Pinatubo sa lakas at bilis ng pagkabog ng aking dibdib dahil sa aking nabasa. Hawak-hawak ang cp ni kuya, nagmadali akong lumabas, maingat na hindi siya magising. Hanggang sa nakarating ako sa may gate ng bahay namin atsaka dali-dali kong dinayal ang number na iyon ni Zach.

“Tart! Napatawag ka!” ang narining kong sambit sa kabilang linya.

“Si Zach nga!” sigaw ng utak ko. “Tart mong mukha mo!” ang pabalang kong sagot.

“Owwwwwwwww!” sambit niya noong mabosesan ako. “Ang ex ko pala ito. Hahahaha! Musta ang buhay? Naka move on ka na ba?” pang-aasar pa niya.

“Hoy! Wag mong matawag-tawag na tart ang kuya ko dahil hindi ka mahal noon!” ang sigaw ko.

“Awwwwww! Kawawa ka naman Enzo. You are soooooo bitter! Mahal na mahal mo talaga ako no? Talagang hindi ka makapag move on... Pati kuya mo, sinisiraan mo sa akin? You are so pathetic. Nakakaawa ka.

“Mahal kita? Ewwwww! Kadiri to the highest level ka! Hindi kita mahal no!”

“Hahahaha! Nasa state of denial ka lang. May tama na ang utak mo tol. Dapat magpatingin ka sa isang psychiatrist. Ok... Ganito na lang, ibigay ko sa iyo ang number ni Dra. Margie Holmes para naman matulungan ka ha??? Magaling mag-advice iyon, makakapag-move on ka kaagad d’yan sa pag-ibig mo sa akin... Gusto mo i text ko na sa iyo ngayon ang number niya?”

“Baliw! Ikaw ang dapat magpatingin sa psychiatrist kasi, psychotic ka na! Hindi na nakukuha sa advice ang tindi ng pag-iilusyon mo!”

“Hahahahahahaha! Enzo... baka ikaw ang psychotic. Mahal namahal ako ng kuya mo at kaya nga hindi niya kayang bitiwan ang relasyon namin e. Hindi mo ba naisip iyon? Kaya tanggapin mo na lang ang masakit na katotohanang hindi ikaw ang mahal ko kundi ang kuya mo. Pasensya na, iisa lang ang puso ko e...?”

“Kapal ng mukha mo! At hoy, correction... napilitan lang po ang kuya ko sa iyo! Hindi ka niya mahal! May ibang mahal ang kuya ko!” Ang sagot ko.

“At sino naman ang mahal niya, tol? Ikaw? Hahahahaha! Psychotic ka nga. Ikaw ang nag-iilusyon. Kuya mo, pinagnanasaan mo? Hoy! Matakot ka sa kidlat! Baka tamaan ka! Hahahahaha!”

“Amfffff!” Bakit kaya nasabi ng gagong ito na ako ang mahal ni kuya?” Sa isip ko lang. “Hoy! Wala kang paki kung mahal ako ng kuya ko. Kuya ko iyon ano? At hindi ko siya basta-basta bibitiwan at lalo nang hindi ko siya ipamigay sa mga katulad katulad mo lang na may sayad!” Sigaw ko.

“Sige ka, isusumbong kita sa mama mo, baka papaluin ka pa noon, hahahahaha!” pangungutya pa niya.

“Hoy! Tantanan mo na ang kuya ko ha? Hindi na ako papayag na lolokohin mo pa siya! Na lolokohin mo pa kami!”

“Ako? Nanloloko sa inyo? Ako pa ngayon ang manloloko? Nalimutan mo na ba E-N-Z-O” pag empahasize niya sa pangalana ko “...na ikaw ang santo ng mga manloloko? Ikaw ang founder ng mga kalokohan at sa iyo nagsimula ang lahat ng ito? Natandaan mo pa ba kung paano mo ako niloko?”

Mistula namang nabusalan ako sa narinig. May punto naman talaga siya. At ang naisagot ko na lang ay, “Basta! Hindi ako papayag na magkita pa kayo ng kuya ko. At upang hindi mo na siya ma-contact, sisirain ko na ang sim card na ito upang hindi mo na siya matawagan o ma text pa!”

“Ok... gawin mo iyan at tingnan natin kung hindi ka magsisissi sa maaaring puwede kong gawin. Remember, alam ko ang bahay ninyo, alam ko ang landline ninyo at alam ko kung saan kayo nag-aaral...” ang pananakot pa niya.

Hindi ko na magawang sagutin pa ang sinabi niyang iyon. Ang totoo, hindi ko man alam ang bung kwento kung bakit may contact uli sina kuya at mukhang nagkabalikan pa, may takot pa rin akong nadarama. Syempre, mayaman sina Zach, at isang heneral pa ang papa niya. Kayang-kaya nila kaming i-frame up, lalo na nabangga pa man din ng sasakyan ni kuya si Zach at pinatawad lang nila ito. At ang lalo ko pang kinatatakutan, kayang-kaya din nila kaming ipa-salvage at ipalabas na mga rebelde o drug pusher o mga kriminal. “Inaykopooooooo!!!!” sigaw ng utak ko.

Dali-dali akong bumalik sa kwarto at walang sinayang na oras, ginising ko kaagad si kuya.

“Ano baaaaa!” Bulyaw ni kuya noong pilit kong gisingin siya, kuskos-kuskos pa ang mga mata.

“Kuya, may sasabihin ako...” napahinto ako ng sandali, nag-isip sa sunod kong sasabihin.

“Ano ba yan at kailangan pang gisingin ako sa kalagitnaan ng tulog ko? Istorbo ah!” pagmamaktol ni kuya.

“Tinawagan ko si Zach!”

Bigla siyang napabalikwas sa pagkahiga, nawala kaagad ang antok. “Ha??? Anong sabi?”

“Kuya... bakit nakikipagkita ka pa sa kanya...Bakit ang sabi niya ay magsyota daw kayo at mahal na mahal mo daw siya? Bakit hindi mo sinabi sa akin ito?” ang tanong ko, ang boses at tila maiiyak na.

Napahinto naman siya sandali, ang mukha ay biglang lumungkot. “Tol... pasensya na. Ayokong magalit ka e, ayokong malungkot ka. Pero mahal ko rin naman talaga si Zach e. Kaya hayaan mo na lang kami, ok?” Ang sabi niyang hindi makatingin-tingin sa akin.

Mistula naman akong hinagisan ng sampung granada sa narinig na rebelasyon ni kuya. Pakiwari ko ay paulit-ulit na sinaksak ang puso ko. “Bakit ang sabi mo sa akin dati ay napilitan ka lang sa kanya! Bakit ang sabi mo sa akin dati ay nandidiri ka na sa pinapagawa niya sa iyo! Bakit ngayon... biglang mahal mo na pala siya?!!! Ano ba talaga ang totoo?!!! Sigaw ko at nag-iiyak na.

Hindi siya nakasagot.

“Sabihin mo sa akin kuya na mahal mo siyang talaga, tumingin ka sa mga mata ko at sabihin mong hindi ka nagsisinungaling. Sabihin mong hindi ka lang napilitan!!!”

Tumingin siya sa akin, at noong magsalita na, yumuko rin, “Mahal ko si Zach.” Ang mahinang sambit niya.

“Arrrrggggghhhhh! Hindi ako naniniwala! Hindi ako naniniwala!!!!” at humahagulgol na ako.

“Ano ba ang gawin ko para maniwala ka tol...” sambit niya sabay yakap sa akin.

“Sabihin mong hindi totoong mahal mo siya kuya! Sabihin mo!!!” at tuluyan na akong nagwawala, nagsisigaw.

Nataranta naman si kuya. “Tol. Tol... cool ka lang tol Pleaseeeee. Huwag kang mag-iingay! Maririnig nila mama ang pag-iiyak mo!”

“Ah... wala akong pakialam! Maririnig na nila kung maririnig! Hindi ako titigil sa pagsisigaw kung hindi mo sasabihin ang totoo! Sabihin mo ng hindi mo siya mahal kuyaaa!!!!!!” ang pananakot ko.

“O sige na, sige na... sasabihin ko na. Huwag ka nang maingay ok? Sige sasabihin ko na...” ang sabi niya habang niyayakap niya ako at hinahaplos ang likod.

At tumigil na ako sa pagsisigaw.

“M-may video si Zach tungkol sa akin. At tinakot niya akong i-kalat iyon kapag hindi ako nakikipagbalikan sa kanya.” Ang sambit ni kuya, bakas sa mukha ang pagdadalawang-isip na ibunyag ito sa akin.

“Iyong pagsasayaw mo ba na parang macho dancer na nasisilip kong ginawa mo? Na pagkatapos ay nilalaro mo ang sarili?”

Parang natigilan siya at pagkatapos ay sumagot. “O-oo tol. Iyon nga tol. P-pinapasayaw niya ako at sinabihang laruin ko ang sarili... Tapos, nirecord niya iyon. Iyon nga iyon tol!”

“Iyon pala iyon...” sabi ko sa sarili. At dinampot ko uli ang cp ni kuya at biglang pinindot ang last called number na number ni Zach.

Tinangkang harangin ako ni kuya upang huwag matuloy ang pagtawag ko. Ngunit mabilis kong nailayo ang kamay kong nakahawak sa cp sabay takbo sa isang sulok ng kwarto, malayo kay kuya, hinintay na ang pagsagot ni Zach.

“Hello!” sagot ni Zach sa kabilang linya.

At pinindot ko pa talaga ang speaker upang marinig ni kuya ang usapan namin. “Hoy! Kung iyong video ang gamit mong pamba-blackmail sa kuya ko, huwag ka nang mag aksaya pa ng panahon upang ikalat iyon dahil kalat na iyon sa buong sambayanan, ok?” ang matigas kong boses na pagmamalaki kay Zach.

“Uh... mayroon ka nang kopya? Ambilis naman!” ang sarcastic na sagot naman ni Zach.

“Oo! At hindi lang kopya, personal ko pang nakikita ang pagsasayaw niya at ang pagti-tease niya na parang isang macho dancer! At walang epekto iyon kahit ang buong mundo pa ang makakita. Lalaki po ang kuya ko kaya kung iyan lang ang panakot mo, hindi uubra yan dahil lahat ng mga lalake sa mundo ay may kabulastugan at lahat sa kanila ay nagjajakol! Kaya kung ako ikaw, itigil ko na ang pamba-blackmail sa kanya!”

Ngunit parang nasorpresa pa si Zach. “Ay bakit ganoon? Hindi pa ako nagkaroon ng kopya niyan? Magtatampo na talaga ako kay Erwin. Pahingi naman ng kopya o... Kasi ibang video ang nandito sa akin eh! Hindi naman siya sumasayaw dito. Sayang nahuhuli pala ako sa hot item ni Erwin.” Ang sarcastic niyang sagot.

Napa-“huh!” naman ako sa narinig. “A-anong ibig mong sabihin?”

“Iba itong sa akin e. Mas malaking pasabog! Kapamilya, kapuso, lahat ay masasabugan nito! Hahahahahah! Gusto mo mag-exchange gift tayo ng video?”

“Anong video ang pinagsasabi mo, gago? Alam kong ang video na nasa iyo ay iyong nagsasayaw siya at nagpaparaos dahil iyan ang sabi niya sa akin! At ikaw pa nga daw ang nagsabi sa kanya na magsasayaw at laruin ang sarili niya habang kinukunan mo ng video!” ang sabi ko habang tiningnan si kuya na nasa isang tabi ng kama ang isang kamay ay nakapatong sa kanyang ulo, hindi mapakali, mangiyak-ngiyak at iniuuntog-untog ang ulo sa dingding at ang tila nasa isip ay, “Busted! Busted!”

“Tanga! Mag-isip ka! Ang ibig mong sabihin, pumunta ang kuya mo dito sa akin upang kunan ko siya ng video at upang gamitin kong pamba-blackmail din sa kanya? Ganoon? Napakatanga naman pala ng kuya mo! Para pala siyang naghanap ng malaking bato upang iuntog sa ulo niya! Ganoon ka tanga ang kuya mo? Hindi iyan ang hawak ko, gago! Iba ito at ayokong sabihin sa iyo dahil sa aming dalawa lang ito ng kuya Erwin mo. Makikisawsaw ka pa sa mga sikreto namin? Ano ka???” ang mataray niyang sabi.

Mistula naman akong nabusalan sa kanyang paliwanag. May punto nga siya. Baka nga totoong may ibang video siya. Hindi naman siguro ganyan katanga ang kuya ko upang pumayag na magpaparecord ng ganyan sa ibang tao? Kahit ganyan kaharot ang kuya ko, hindi ko maimagine na kaya niyang magpakuha ng video na ganoong magjajakol siya sa harap ng cam at ibang tao pa ang kukuha dahil siguradong magiging scandal talaga ito. At syempre naman, alam ni kuya iyan.

Kaya ang naisagot ko na lang kay Zach ay “Sinungaling!”

“Ay! Nagalit. Hahahahahahaha! Woi! Kung nand’yan ang kuya Erwin mo, sabihn mo naman na regards ha? Na miss ko na ang love-making namin e. At sweet dreams kamo! Mmmmmmmmwwwwwah! Ay oo nga pala, paki-remind na rin sa kanya sa aming pinag-usapan, baka malimutan niya lang... Sige siya, baka mamaya magtatampo ako.” sabay patay sa cp niya.

Matalinghaga ang kanyang binitiwang mga salita. Alam ko, pananakot iyong sinabing “magtatampo” siya. At lalo din akong naintriga tungkol sa ibang video na hawak niya.

Nilapitan ko agad si kuya na noon ay umiyak na pala. “Kuya, ano ba ang video na sinasabi niya?

Hindi na ako magawang tingnan pa ni kuya. At ang nasabi na lang niya ay, “Tol... sorry talaga. Pasensya na tol... Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko...”

“Ipakita mo sa akin ang video na iyan kuya!” bulyaw ko na rin sa kanya sa pag-amin niyang may iba ngang video na hawak si Zach.

“Oo tol... ipakita ko na ito sa iyo. Basta, lagi mong tandaan, mahal na mahal kita tol... Ano man ang manyari, tandaan mong mahal ka ni kuya...”

Binuksan ni kuya ang laptop niya, hinanap ang nakatagopng file. At noong lumantad na ang pelikula, nanlaki ang mga mata ko, hindi makapaniwala sa nasaksihan. At ang sunod na nangyari ay ang pagsisigaw ko na ng... “Hindiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!! Hindiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!”

At umalingawngaw sa buong kwarto ang pagsisigaw kong iyon...

(Itutuloy)