Shufflin' (22): Book 1

by: Lui

iamlost: Hello?

Blah. Blah. Blah.

Mabilis ang pag-angat ng messages at agad na nawala ang kanyang  na-type. Iba-iba ang hanap ng mga nandito – may naghahanap ng kausap sa YM o sa Skype, may naghahanap ng ka-hook-up, may nagyayaya ng meet-up, may mga nagpo-post ng numbers, Facebook at kung ano-ano pa. Unang beses pa lang niyang makapasok sa isang chat room at nalulula siya sa nakikita at nababasa. Muli niyang sinubukan ang pagpo-post.

‘Kapag walang pumansin sa akin this time, aalis na ako.’, ang sabi niya sa sarili.

iamlost: Hello ulet.

Naghintay siya. Binasa niya ang mga messages na sumunod sa message niya. Naisip niyang walang pag-asa na makahanap siya ng matinong makakausap dito hanggang sa makita niya ang isa na binanggit ang kanyang screen name.

akosibryan: iamlost

Agad siyang nag-type at sumagot dito.

iamlost: Yes?

akosibryan: Do you wanna be found?

iamlost: LOL. Funny. Siyempre.

Maraming mga messages ang nasa pagitan nila. Medyo nahihilo na siya sa bilis ng pagdami ng mga ito.

akosibryan: Ano YM mo?

Binigay niya ang kanyang YM address bago nag-log in dito. Nang makapag-sign in ay agad na lumabas ang isang window para mag-add ng contact. Nang i-accept niya ito ay agad na lumabas ang isang window ulit para sa conversation nila.

Bry Yan: Hi.

Im Lost: Hello.

Bry Yan: ASL?

Im Lost: Huh?

Bry Yan: Age, Sex, Location

Im Lost: 19, M, Makati. Sorry, baguhan lang ako sa ganito. Ikaw?

Bry Yan: 19, M, Manila. Halata nga e.

Im Lost: Hehe. J

Bry Yan: Ito ba talaga YM mo?

Im Lost: Nope. Kakagawa ko nga lang nito e.

Bry Yan: Ah. Bakit ka nandun sa site?

Im Lost: Wala. Nag-try lang. Naghahanap ng kausap.

Bry Yan: Kausap lang ba?

Im Lost: Oo. Ano pa ba?

Bry Yan: Wala naman. Akala ko may hanap ka pang iba.

Im Lost: Bakit, ikaw? Ano ba hanap mo?

Bry Yan: Kahit ano. Kausap, kalandian. Name it.

Im Lost: Wow. Matagal ka na ba dun?

Bry Yan: Hindi naman.

Im Lost: Pero may mga na-meet ka na?

Bry Yan: Hmm. Meron na.

Im Lost: Di ka natakot?

Bry Yan: Hindi. Pero kinabahan.

Im Lost: Ano bang ginawa niyo?

Bry Yan: Alam mo na.

Im Lost: Hmm. Hindi.

Bry Yan: Edi yun.

Matagal siyang nag-isip. May nabubuo na sa kanyang utak pero baka ma-offend naman ang kausap niya pag sinabi niya ito. Pero naisip niya na okay lang naman siguro iyon, hindi naman nya kilala ito ng personal.

Im Lost: You mean casual sex?

Bry Yan: Tumpak!

Medyo kinabahan siya dahil hindi pa niya nagagawa ito. At sa tingin niya ay wala siyang balak gawin ito sa hindi naman kakilala.

Im Lost: Ah. Okay. Sorry, hindi ako open sa ganon. But thanks sa time.

Bry Yan: Wait! Hindi naman kita niyaya diba?

Im Lost: Hindi nga. E baka isipin mo yun lang ang gusto ko.

Bry Yan: Sabi ko naman sa’yo, pwede ako kahit ano. Kwentuhan, kalandian. Haha!

Im Lost: Kaibigan?

Bry Yan: Hmm. Pwede din!

Im Lost: Cool.

Bry Yan: Magkaibigan na tayo, hindi ko pa alam name mo.

Im Lost: James

***

Nang magmulat ng mga mata si Symon ay agad niyang kinuha ang kanyang cellphone para tingnan ang oras. Nanlaki ang kanyang mga mata at agad na napabangon nang makitang kalahating oras na lang bago magsimula ang unang klase. Tumakbo siya papunta ng CR at mabilis na naligo. Pagkabihis niya ay agad rin siyang bumaba at naabutan niya ang kanyang ina na nag-aayos ng mga gamit.

‘Mommy, bakit hindi mo ako ginising?!’, ang malakas niyang tanong sa ina.

‘Anong hindi? Kanina pa ako katok ng katok sa kwarto mo.’, ang sagot nito.

Pumunta si Symon sa kusina para uminom ng tubig at kumuha ng makakain sa ref para sa sasakyan na lang kumain.

‘Tara na.’, ang yaya niya sa ina.

‘Wait in the car. May naiwan lang ako sa kwarto.’, ang sabi ni grace bago patakbong umakyat sa taas.

‘Ugh!’, ang inis na sabi ni Symon bago lumabas ng bahay.

Halos apat na minuto ang hinintay niya bago nakasakay ang ina sa sasakyan. Hindi na mapakali si Symon dahil malapit nang magsimula ang klase. Terror pa naman ang prof niya.

‘Ang tagal mo naman!’, ang inis na sabi ni Symon nang makasakay si Grace sa sasakyan.

‘Aba! Ikaw na nga ‘tong late nang nagising, ikaw pa ang may ganang magalit.’, ang sagot ni Grace sa anak.

‘E bakit kasi ang tagal mo? Alam mo na ngang late na ako.’, ang sabi ni Symon.

‘Symon, ayusin mo ‘yang pakkipag-usap mo sa akin ah. Hindi mo ako driver!’, ang galit na sabi ni Grace.

Hindi na sumagot si Symon at naging tahimik na lang ito sa haba ng biyahe. Nawalan din siya ng gana kumain. Maya’t maya ang tingin niya sa orasan. Limang minuto nang lampas sa alas-nuwebe. Nagdarasal siya na sana ay wala pa ang prof sa room nila.

‘Mag-iingat ha.’, ang paalala ni Grace bago bumaba si Symon sa sasakyan.

Hindi naman na sumagot si Symon at padabog pang sinara ang pinto. Agad naman niyang tinakbo ang daan papasok sa building. Pero late na siya. Pagsilip niya sa room ay nagsisimula na ang lecture.

‘Don’t bother coming in late because I won’t mark you present!’, ang naalala niyang sigaw ng prof na ito sa kanila noong unang meeting.

Bumaba na lang muli si Symon at nagpunta ng cafeteria para mag-almusal. Kinuha niya ang phone nang magtext sa kanya sina Lexie at Gap.

Lexie: Where are you? Nagsisimula na si Ma’am.

Gap: Papasok ka ba?

Hindi na siya nag-reply sa mga ito at pinagpatuloy na lang ang pagkain. Isang oras at kalahati pa ang hihintayin niya bago ang sumunod na klase.

‘Oy, Symon. Anong ginagawa mo dito?’, ang bati sa kanya ng isang kaklaseng nagngangalang Ben.

‘Na-late ako sa class e. Alam mo naman si Ma’am.’, ang sagot niya dito.

‘Oo nga. Ako rin e.’, ang sabi nito.

Hindi matatawag ni Symon na kaibigan si Ben dahil magkaiba sila ng grupo. Kaklase lang niya ito. Ang hitsura? Sakto lang. Hindi niya type. Pero wala naman siyang naging problema nang samahan siya nito sa table kahit na ayaw niyang makipag-usap.

‘Saan ka niyan?’, ang tanong sa kanya nito matapos silang kumain.

‘Dito lang siguro. Ikaw ba?’, ang sagot ni Symon.

‘Yosi. Sama ka?’, ang yaya nito sa kanya.

‘Ano bang satisfaction sa smoking?’, ang tanong ni Symon.

‘Nakaka-release ng stress. Parang sumama sila sa usok na binubuga mo. Tara.’, ang sabi ni Ben.

Tumayo na sila parehas at lumabas ng campus. Sa katabing street ng PJ’s sila nag-stay kung saan marami pang ibang mga estudyante ang nagyoyosi. Pinanood lang ni Symon si Ben habang nagsisindi ito at humithit. Tiningnan niya kung paano ginawa ni Ben ang pagbuga ng usok.

‘Ang cool.’, ang sabi ni Symon sa sarili.

‘Gusto mo?’, ang alok ni Ben.

‘No, thanks. Hindi ako marunong e.’, ang pagtanggi ni Symon.

‘Tuturuan kita. O.’, ang sabi ni Ben bago iabot kay Symon ang nakasindi nang sigarilyo.

Kinuha ito ni Symon at inilagay sa kanyang bibig. Tinuruan siya ni Ben kung paano ang tamang paghawak dito.

‘Hithit.’, ang utos ni Ben.

Agad naman itong sinunod ni Symon. Naubo siya dahil sa pagpasok ng kung anong parang menthol sa kanyang lalamunan. Kalat na lumabas ang usok sa kanyang ilong at bibig. Tinawanan naman siya ni Ben.

‘Relax ka lang. Hithitin mo muna tapos paabutin mo hanggang sa may dibdib mo bago mo ibuga.’, ang sabi ni Ben.

‘Lulunukin ko yung usok?’, ang tanong ni Symon.

‘Parang ganon na nga. Sige, try mo.’, ang sabi ni Ben.

Muling ginawa ito ni Symon. Mas naging maayos na ngayon pero nauubo pa rin siya. Iba ang pakiramdam para sa kanya. Parang lumuluwag ang paghinga niya kasabay ng pagbuga ng usok. Parang gumagaan ang feeling niya.

‘Ayan. Madali lang diba?’, ang sabi ni Ben.

‘Yup.’, ang sagot ni Symon.

Kinuha na ni Ben ang sigarilyo kay Symon. Binigyan niya ng isang bagong stick si Symon at tinuruan ito kung paano magsindi. Agad namang natuto si Symon at naubos niya ang isang stick na iyon.

‘Wait, bili lang akong candy. Baka maamoy ako.’, ang sabi ni Symon.

Dumaan muna sila sa isang vendor bago sabay na pumasok sa klase. Sakto namang kakalabas pa lang ng prof nila nang pumasok si Symon. Dire-diretso ito sa upuan niya nang walang pinapansin.

‘Sy. Bakit ngayon ka lang?’, ang tanong ni Lexie sa kanya.

‘Tinanghali ako ng gising e.’, ang mahinang sagot niya.

‘May group work. Ipapasa next week. Tayo nina Jeric magakagrupo. Ito, basahin mo. Tapos gawan daw ng summary. Then...’, ang dire-diretsong sabi ni Lexie.

Para namang puro ingay lang ang naririnig ni Symon sa mga sinasabi ni Lexie. Wala siyang interes sa mga sinasabi nito pati na sa mga pinapagawa nito.

‘Lexie! Pwede mamaya na lang? Kita mong kadarating ko lang, ang dami mo na agad sinasabi sa akin!’, ang inis na baling niya dito.

Nagulat naman si Lexie sa treatment sa kanya ni Symon. Napaatras ito ng kaunti bago humingi ng tawad at tumalikod. Narinig naman ng mga nakaupo malapit sa kanila ang sinabi ni Symon.

‘What’s wrong with him?’, ang tanong ni Lexie kay Shane.

‘Hayaan mo na.’, ang sabi ni Shane.

***

Over lunch ay tahimik lang si Gap. Maging si Lexie ay matamlay. Wala namang ginawa si Shane kung hindi pasiyahin sa pamamagitan ng pag-oopen ng kung ano-anong topic pero hindi siya nagtagumpay.

‘Look, baka naman masama lang gising ni Sy. Let it go.’, ang bulong ni Shane sa kanya.

Dumating naman sina Jeric at Coleen galing sa pagbili ng kanilang lunch at napansin ang malungkot na si Lexie.

‘Anong drama ‘yan, Lex?’, ang tanong ni Coleen.

‘Nasigawan ni Symon.’, ang sabi ni Shane.

‘Yeah. Nakita ko nga. He’s not himself lately.’, ang sabi ni Coleen.

‘Kinausap mo na ba?’, ang tanong ni Lexie.

‘Hindi pa. Paano ko kakausapin? Tingnan mo, wala naman siya dito.’, ang sagot ni Coleen.

‘Nasaan nga si Symon?’, ang tanong ni Jeric sa lahat.

Wala kahit isa sa kanila ang sumagot sa tanong ni Jeric. Bumaling ito kay Gap at muling nagtanong. Pero nasa iba ang isip ni Gap...

‘How did you know that you feel something for Kuya Darrel? I mean, nakwento mo sa akin ‘yung lahat ng ginawa niyo and stuff. Pero ano yung naramdaman mo kaya mo nasabi na mahal mo siya?’, ang tanong ni Gap.

‘Anong klaseng tanong ‘yan, JR?’, ang reaksyon ni James sa tanong ni Gap.

‘Naisip ko lang na sobra-sobra na ang napagdaanan mo dahil sa kanya. I mean, kung wala ka na talagang issue with Kuya Darrel, you can talk about these things, diba?’, ang kinakabahang sabi ni Gap.

‘Right. Paano ko nasabing mahal ko na siya? Hmm. Nung dumating sa point na sa kanya na umikot ang mundo ko. Kahit hindi hingin ng pagkakataon, nandun ako para sa kanya. Bigla-bigla na lang akong sumusulpot kapag mag-isa siya. Kasi ayokong nakikita siyang malungkot. Gusto ko lagi siyang nakangiti kapag kasama ko siya. Lalo kong nasabi na totoong mahal ko siya nung time na kahit nagalit siya akin, hindi nagbago ang nararamdaman ko. Kahit masasakit na salita ang ibinigay niya sa akin, tinanggap ko lang. Ayun.’, ang sabi ni James.

Hindi naman nakasagot na si Gap sa sinabing ito ni James. Kinuha niya ang bola sa katabing upuan at niyaya niya si James na maglaro.

‘Uy, Gap!!’, ang pasigaw na pagtawag ni Jeric sa atensyon nito.

‘Ha? Ano ‘yun?’, ang lutang na tanong ni Gap sa kaibigan.

‘Alam mo ba kung nasaan si Sy?’, ang tanong ni Jeric.

‘Hindi. Tinext ko siya, di naman siya nagreply.’, ang sagot ni Gap.

Muling lumipad ang isip ni Gap. Parang humina bigla ang mga boses ng kasama at wala nang ibang marinig kung hindi ang sarili. Iniisip niya ang sagot ni James sa kanyang tanong at sinusubukan itong i-relate sa kanyang sarili.

Pagkabalik nila sa klase ay wala pa rin si Symon. Naging tahimik naman ang lahat sa kakaibang mga galaw nito. Pumasok lang siya ilang segundo matapos pumasok ang professor. Nang mag-uwian na ay nawala ito bigla na parang bula.

***

Bry Yan: Good evening!

Im Lost: Hello.

Bry Yan: Kadarating mo lang?

Im Lost: Kanina pa, actually. Nagpapawis lang. Ikaw?

Bry Yan: Kanina pa rin. Hinihintay nga kita e.

Im Lost: Ay, bakit naman?

Bry Yan: Wala lang. Sabi mo kasi magcha-chat ulit tayo ngayon.

Im Lost: Yeah. Sorry kung napaghintay kita.

Bry Yan: Okay lang. Gumagawa rin naman ako ng assignment ko.

Im Lost: Ah. Saan ka nga ulit nag-aaral?

Bry Yan: Sa SPU. Ikaw?

Im Lost: Same. Schoolmates pala tayo.

Sa totoo lang, kinakabahan na si James pero mukha namang mabait itong Bryan na kausap niya. Hindi naman siguro siya ha-hunting-in nito sa school.

Bry Yan: Wow!! Nice. Course?

Im Lost: Uhm. Secret muna. Kakakilala lang natin.

Bry Yan: Alright. No prob.

Inabot na ng hatinggabi ang pag-uusap ng dalawa. Sinubukang hingin ni Bryan ang number ni James pero hindi niya muna ito binigay. Gusto muna ni James na ma-earn ni Bryan ang tiwala niya bago ibigay ang number sa kanya.

Nang magpaalam na sila sa isa’t isa para matulog, agad namang humiga at tumingin sa kisame ng kwarto hanggang sa dalawin na siya ng antok.

Kinabukasan, paggising niya, napagdesisyunan niyang bumili ng bagong sim card at gamitin ang spare phone para ito ang ibigay na number kay Bryan. Natutuwa siyang kausap ito. Kung hindi man mag-work out ang friendship nila, maghahanap siya ulit ng bago.

***

Pagpasok nina Jeric sa room after lunch ay nakatayo sa harapan si Erwin dahi magbibigay daw ito ng announcement. May hawak itong mga papel. Si Symon naman ay nakaupo na sa ikatlong row at agad siyang tinabihan ni Jeric. Hindi pa rin sila nagpapansinan ni Lexie.

‘Saan ka galing? Dalawang araw ka nang hindi sumasabay sa amin ah.’, ang sabi ni Jeric dito.

‘Dyan lang. Wala akong gana kumain e.’, ang sagot ni Symon sa kanya.

‘Look, Sy. I know what you’re going through. Kung kelangan mo ng kausap, magsabi ka lang.’, ang sabi ni Jeric.

‘No, thanks. Ayoko namang bawasan ang oras na magkasama kayo ni Coleen.’, ang sarkastikong sagot ni Symon.

‘What do you mean?’, ang naguguluhang tanong ni Symon.

‘Nothing.’, ang sagot ni Symon.

‘What is wrong with you?!’, ang naiinis na baling sa kanya ni Jeric.

‘Okay, guys! Listen up! I’m distributing these consent forms. Three weeks from now, we’ll be having our retreat in Tagaytay. So, make sure na mapapabasa niyo ‘to sa parents or guardians niyo, let them sign then pakibigay sa akin ang consent forms. Deadline ng payment would be Firday next week. Thanks!’, ang announcement ng presidente ng class na si Erwin.

Na-excite naman ang buong klase sa announcement na ito ni Erwin. Bilang first years, hindi nila in-expect na may retreat sila. Three days, two nights din iyon sa Tagaytay.

Nang matapos ang klase ng Huwebes na iyon ay agad na tumayo si Symon para lumabas na ng class room. Natigilan lang siya nang tinawag siya ni Shane.

‘Sy! See you later?’, ang tanong nito.

‘Oh. I’m not singing tonight. Sa Tuesday pa ulit.’, ang sabi ni Symon bago nagmadaling lumabas.

‘Oh.’, ang biglang paglungkot ng mukha ni Shane.

Ang ibang mga kaibigan naman ay natigilan sa maikling usapan na iyon. Nagkumpulan sila at nagtanong kung ano ba ang problema ni Symon. Panay ang buntong hininga nina Lexie at Shane.

‘Alright! That’s it.’, ang sabi ni Coleen.

Kinuha nito ang bag at lumabas ng room para habulin si Symon. Agad namang sumunod ang apat sa kanya.

‘Babe, saan ka pupunta?’, ang tanong ni Jeric.

‘This has to stop! Kung ano ang problema ni Symon, dapat sinasabi niya sa atin. We’re his friends. We should be able to help him!’, ang sabi ni Coleen.

Halos patakbo itong lumabas ng building. Nakahabol naman sa likod niya sina Jeric, Lexie, Gap at Shane. Pinuntahan nila ang park sa tabi ng building matapos sabihin ni Gap na dito madalas si Symon magpunta kapag mag-isa lang. Pero hindi nila nakita si Symon doon. Sumilip sila sa cafeteria pero wala rin siya doon. Lumabas na sila ng campus at pumunta sa PJ’s Coffee Shop. Pero hindi rin nila nakita si Symon.

‘Guys, we can’t help him kung ayaw niyang magpatulong.’, ang sabi ni Shane habang naglalakad sila pabalik ng campus.

Pinanghinaan na sila ng loob lahat dahil sa ginagawang pag-detach ni Symon ng sarili sa mga kaibigan. Malungkot ang mukha ni Lexie pati na rin ni Coleen. Magkakasabay ang mga babae na naglalakad habang sina Jeric at Gap ay nasa likod ng mga ito.

‘Is this still about Kuya Darrel?’, ang bulong ni Jeric.

‘I guess so.’, ang pabulong ring sagot ni Gap.

‘Tsk. Ano bang gagawin natin?’, ang sabi ni Jeric.

‘Hindi ko alam. Ayaw naman niyang makipag-usap.’, ang sagot ni Gap.

‘E kung kausapin kaya natin si Kuya Darrel na kausapin si Sy?’, ang tanong ni Jeric.

‘Already did. Lalo lang lumala.’, ang sagot muli ni Gap.

‘What are you two talking about?’, ang biglang tanong ni Coleen nang mapansin niyang nagbubulungan ang dalawa.

‘May alam ba kayo sa kung bakit nagkakaganito si Sy?’, ang tanong ni Lexie.

‘No. Nothing.’, ang pagsisinungaling ni Jeric.

‘Absolutely nothing.’, ang nakangiting alibi ni Gap.

***

Habang tuliro ang mga kaibigan sa paghahanap sa kanya, nasa kabilang street nakatambay si Symon at nagyoyosi. Siya lang mag-isa though marami ang naririto para manigarilyo.

‘Pa-hits nga.’, ang sabi ni Ben.

‘Oy.’, ang bati ni Symon dito.

‘Tambay ka na rin dito?’, ang tanong nito sa kanya habang nagsisindi ng sariling yosi.

‘Dinala mo ako dito e.’, ang natatawang sabi ni Symon.

‘Loko.’, ang tanging sabi ni Ben.

‘Joke lang. I just need to be relieved of stress.’, ang sabi ni Symon.

‘Di mo yata kasama mga kaibigan mo.’, ang pagpansin ni Ben sa pag-iisa niya.

‘Hindi nila alam na nagyoyosi ako. Kaya shh.’, ang sabi ni Symon.

‘Ah. Dirty little secret ha.’, ang sabi ni Ben.

‘Yeah.’, ang maikling tugon ni Symon.

‘O siya, una na ako. Sunduin ko si GF sa SPU.’, ang paalam ni Ben.

‘Sige.’, ang nakangiting sabi ni Symon.

Halos naka-kalahating kaha yata agad si Symon ng sigarilyo. Pangalawang araw pa lang niya ito at masyado na siyang hayok. Ito na ang nagpapatanggal ng stress niya tuwing maiisip si Darrel.

‘Excuse me, pwede pasindi?’, ang tanong ng isang pamilyar na boses sa kanya.

Nanggaling sa likod ang boses na iyon. Kinabahan bigla si Symon nang ma-recognize niya kung kanino itong boses. Mabilis siya tumalikod upang harapin ito.

‘Gap.’, ang sabi niya na halos hindi binubuka ang bibig.

‘Hey. Pasindi.’, ang sabi ni Gap.

Hindi alam ni Symon na naninigarilyo pala si Gap kaya naman nagulat ito nang makita niyang may hawak itong sigarilyo. Iniabot niya ang sigarilyong hinihithit dito. Nagulat siya ng bigla itong bitawan ni Gap at inapak-apakan.

‘Hey! What are you doing?’, ang gulat niyang reaksyon sa ginawa ni Gap.

‘What are YOU doing??!’, ang galit na baling sa kanya ni Gap nang halos madurog nito ang yosi.

‘Wala kang pakialam, Gap. Leave me alone.’, ang sabi ni Symon.

‘Halika na.’, ang yaya ni Gap sa kanya.

‘No! I said leave me alone.’, ang pagtanggi ni Symon.

Wala nang ibang nagawa si Gap kung hindi hatakin si Symon paalis sa street na iyon at pabalik sa campus. Pilit mang tanggalin ni Symon ang pagkakahawak ni Gap sa braso niya, hindi niya ito magawa dahil sa lakas nito. Nagawa nitong pwersahin siya papasok ng MSCA hanggang sa makarating sila sa park kung saan konti lang ang mga estudyanteng nakatambay.

‘Anong problema mo?!!’, ang galit na tanong ni Symon kay Gap nang halos ibalibag siya nito sa isang upuan.

Itinulak niya si Gap ng malakas. Nagagalit siya dito dahil sa pangingialam sa kanya. Napatingin naman ang ilang mga nakatambay na estudyante sa kanilang dalawa.

Nang bumalik ang barkada sa campus, nagpaalam si Gap sandali sa mga ito na babalik sa labas at sinabing may bibilhin lang. Hindi niya alam kung saan nag-stay ang mga kaibigan pero alam niyang nasa loob pa ito ng campus.

‘Wag mong sirain ang buhay mo dahil sa kanya, Symon.’, ang sabi ni Gap sa kanya.

‘Wag mo akong pakialaman, Gap. Buhay ko ‘to.’, ang galit na sabi ni Symon sa kanya.

‘You don’t know what you’re doing.’, ang muling sabi ni Gap.

‘So?? E ano kung hindi ko alam? Naaapektuhan ka ba? Nasisira ba ang buhay mo? This isn’t your business!’, ang sabi ni Symon.

Dumaan sina Jeric sa park at nakita nila sina Symon at Gap na nagsasagutan. Medyo malayo ang distansya nila sa isa’t isa kaya naman patakbo na tinungo ng mga ito ang pwesto ng dalawa.

Sakto sa pagdating nila ang pagtalikod ni Symon mula kay Gap. Napaatras si Symon nang makita ang apat na kaibigan.

‘Symon.’, ang sabi ni Lexie.

‘Sige! Umalis ka. Iwasan mo kami! Sirain mo buhay mo! Magpakatanga ka, Symon. Gawin mo na lahat ng gusto mo! Buhay mo ‘yan e, diba? Sayangin mo ang  mga taong gusto kang tulungan. Masyado kang ma-pride para tanggapin ‘yun. Kaya, go ahead! Screw up your life. We’re not leaving you alone. YOU leave us alone!’, ang galit na sabi ni Gap kay Symon.

Nagulat ang apat sa mga sinabi ni Gap. Nasa kalagitnaan ng pagsasalita si Gap nang humarap si Symon sa kanya. Nilapitan siya nito at dinuro siya nang sinabi nitong wag na silang lapitan. Ang mga luha sa mga mata nina Symon at Gap ay namumuo na at agad ring tumulo.

‘I don’t need you! I don’t need all of you!!!!’, ang sigaw ni Symon bago tumakbo palayo sa kanila.

Napaupo naman si Gap sa sobrang sama ng loob. Sina Lexie at Coleen ay umiiyak na rin habang si Shane naman ay tulala. Si Jeric ay halatang gulat at pilit na pinapatahan si Coleen.

***

Sa loob ng tatlong linggo ay hindi nag-usap sina Symon at ang barkada. Patuloy si Symon sa ginagawang pagsira sa buhay. Walang humpay sa pagyoyosi, madalas late sa klase, mabababa ang mga grades at laging walang kasama. Kahit gustuhin nina Lexie, pinigilan sila nina Gap at Shane na pumunta sa PJ’s para panoorin ang mga gig ni Symon. Naging matamlay rin si Symon sa kanyang gig. Kung ano lang ang maisip niya, yun lang ang kinakanta niya. May mga pagkakataon pang nalilimutan niya ang mga linya o di kaya ay sumasablay siya sa tono.

‘O, ayos na ba ang gamit mo?’, ang tanong ng ina habang nakahiga na si Symon sa kama.

‘Yep.’, ang sagot ni Symon.

Pumasok si Grace sa kwarto at umupo sa gilid ng kama ni Symon.

‘Sy, I noticed you haven’t been yourself lately. I know Mommy’s always not here. But I hope after this retreat, you’ll feel better.’, ang sabi nito.

‘Of course. Good night, Mom. Gisingin mo ako. Remember 6AM call time.’, ang sabi ni Symon.

‘Alright. Good night.’, ang sabi ni Grace bago humalik sa anak.

Pagkasara ni Grace ng pinto ay pinatay na rin ni Symon ang ilaw sa kanyang lamp shade. At hinarap na naman niya ang isang gabi na hindi siya dinadalaw ng antok.

‘It’s been three weeks. I miss you, guys. Pero paano ko aaminin sa inyo kung bakit ako nagkakaganito? Maiintindihan niyo kaya? Natatakot ako. ‘, ang sabi ni Symon.

Pabaling-baling siya sa kama. Punung-puno ang kanyang isip ngayon ng mga alalahanin. May side sa kanya na gusto nang umamin kina Coleen, Shane at Lexie pero ang kabilang side naman ay natatakot sa gagawing ito. Siyempre, hindi pa rin nawawaglit sa isip niya si Darrel pero dahil na rin siguro sa tagal na hindi niya ito nakikita, medyo nabawasan na ang pag-iisip niya dito.

‘Bahala na bukas.’, ang sabi ni Symon sa sarili.

***

Kasabay ng paglaki ng gap sa pagitan ng mga magkakaibigan ay ang patuloy na closeness nina Bryan at James. Tatlong linggo na rin silang magkatext gamit ang bagong number ni James at ngayong gabi  nila napag-usapang magkita. Mas ginusto nila na magkita ng personal kesa magpalitan ng pictures. Nagkapalagayan na naman sila ng loob at may tiwala na sa isa’t isa kaya naman hindi na ito naging mahirap para sa dalawa. Sa PJ’s bar sila nagkita.

James: Saan ka na?

Bryan: Malapit na akong bumaba. Ikaw?

James: Nandito na sa loob.

Bryan: Okay. 5 minutes.

James: Okay.

Hindi mapakali si James habang mag-isang nakaupo sa isang table. Pumunta muna siya sa CR para makapag-ayos sandali. Malakas ang kabog ng dibdib niya dahil unang beses niya itong gagawin sa buong buhay niya. Ang alam lang nila sa isa’t isa bukod sa first name ay ang pagiging schoolmates nila. Pati na rin ang kwento ng kani-kanilang pang-araw-araw na buhay. Pero hindi masyado tungkol sa mas personal na detalye dahil medyo reserved si James patungkol doon.

Pagkalabas ni James ng CR ay lalo siyang kinabahan nang makita niya ang isang pamilyar na mukha.

‘Shit. Bakit nandito si Bryan?’, ang sabi niya sa sarili.

‘Oh, no. Bryan.’, ang bigla niyang na-realize nang binanggit niya ang pangalan nito.

Itutuloy. . . . . . . . . . .

rantstoriesetc.blogspot.com