Torn Between Two Lovers (16-Finale)

By: Gelo

Source: michaelsshadesofblue.blogspot.com

[16]

“Maganda pa rin dito.” Sambit ko nang bumungad sa akin yung resort.

“Yeah, sakto sa gusto kong mangyari.”

“Anong sakto sa gusto mong mangyari?”

“Tingnan mo na lang. Alam ko naman na mag-eenjoy ka sa akin ngayong gabi eh.”

“Kapag ako hindi nag-enjoy, isang taon kitang hindi papansinin.”

“Hala, huwag naman. Isang lingo mo nga lang akong hindi kausapin eh halos mabaliw na ako, isang taon pa kaya?”

“Kaya umayos ka.” Banta ko rito.

Sumaludo na lang ito sa akin na kala mo isa akong official.

“Uto!”

Pagkapasok namin, pansin ko na agad ang mga pami-pamilyang nag-uumpukan sa may pool. Nag-eenjoy sila sa bawat pagkampay nila nang mga kamay nila sa tubig. Rinig na rinig ang tawanan, asaran at hiyawan na siya namang nagpangiti sa akin.

“Ayos ngiti mo ah.”

“Katuwa kasi sila.” Sabay turo ko sa mga isang grupo na nag-aasaran.

“Parang tayo lang yan nun. Naalala mo pa ba?” Sabi niya.

Tumango lang ako.

“Kamusta na kaya sila? Tagal ko nang walang balita sa kanila eh.”

“Sa pagkakaalam ko, busy pa rin sila sa pag-aaral saan man sila ngayon. At si Abie…” Tumingin muna ito sa akin bago nagpatuloy. “…nagtatrabaho raw sa may department store.”

“Nasabi na sa akin ng kapatid niya yan.” Wala na akong maramdamang hinanakit kay Abie. Matagal na kasing tapos yung nangyari at nakalimutan ko na yung pakiramdam.

“Buti naman. O siya tara na sa cottage para makapahinga muna tayo saglit.”

Sumunod naman ako rito.

“Teka, heto rin yung cottage natin dati ah.” Sabay punta sa likurang part para tingnan kung andun pa rin yung sinulat namin. “Andito pa rin yung Vluxicate!”

“Naalala mo pa pala yung pangalan ng grupo natin.”

“Siyempre naman. Kanang kamay kaya ako nang leader kaya imposibleng makalimutan ko iyon.”

“Ikaw na!”

Natahimik ako saglit.

“Maiba ako, anong meron at bakit tayo pumuntang dalawa rito?”

“Gusto lang kitang masolo.”

“Uto! Ayan ka na naman. Epekto siguro yan ng alikabok sa daan.” Inalog-alog ko ulo nito.

“Anong ginagawa mo?” Matapos pigilan yung ginagawa ko.

“Baka kasi maalis yung alikabok eh para gumana nang maayos takbo nang utak mo.”

“Puro ka naman kalokohan eh.”

“Puro ka kasi biro. Huwag ganun baka atakihin ako sa puso.”

“Uto! Seryosohin mo naman kasi ako.” May pagmamakaawa sa boses nito.

“Ahm, pwede mamaya nang konti? Medyo mainit pa kasi eh.”

“Puro ka talaga kalokohan.”

“Mahal mo naman.” Pabulong kong sabi.

“May sinasabi ka dyan?”

“Wala!”

“Sasabihin mo o hindi?”

“Wala naman kasi akong sasabihin ah.” May arte kong tugon.

“Ah ganun!” At inambahan ako nito nang isang libong kiliti.

Buti na lang at medyo maluwang yung cottage kaya nagawa kong makaiwas sa kanya. Hindi nga lang ito matigil hangga’t hindi ako nakikiliti.

“Tumigil ka!”

“Ayaw! Sabihin mo muna yung sinabi mo kanina.”

“Grow up Len! Isip-bata ka na naman.”

“Uray mampay (Kahit na ba)!” Balewala nitong sagot.

“Agsardingkan (tumigil ka na)!”

Nag-make face lang ito. Wala talagang plano magpatalo. Pagod na rin ako sa kakaiwas kaya naman umupo na ako. Hingal na hingal. Naghahanap ako nang pwedeng mainom ng maalala kong wala nga pala kaming dalang tubig o pagkain man lang.

“Len, nauuhaw ako.”

“Ayan oh.” Sabay turo sa pool.

“Yuck! Andami nang ihi niyan eh.”

Tatawa-tawa lang si mokong.

“Don’t worry dun tayo kakain sa may dining hall nila.”

“Di pa ako gutom. Uhaw oo.”

“Eh di dun na rin.”

“Libre ba yun?” Kukulangin kasi budget ko pag nagkataon.

“Kuripot! Oo, libre yun huwag kang mag-alala.”

“Good. Pahinga muna ako.”

“Sige may puntahan lang ako saglit.” Paalam nito.

Simula pa lang ng araw ay nag-eenjoy na ako. Paano pa kaya hanggang mamaya? Napangiti na lang ako dulot ng saya.

“Dhen gising!” May patampal-tampal pa sa pisngi ko. Nakaidlip pala ako.

“Ano ba? Maaga pa.” Maktol ko rito.

“Tarantado! Wala ka sa bahay niyo.”

Bigla kong naalala na nasa resort nga pala kami.

“Pasensya naman. Bakit antagal mo?” Tanong ko.

“Anong tagal? Saglit lang ako umalis kanina pagbalik ko tulog ka na.”

“Ganun ba?”

“Oh inom ka muna.”

Inabot ko naman yung bottled water at tinungga. Grabe, ilang lagukan lang ubos agad sa sobrang pagkauhaw ko.

“Di ka pa ba maliligo?”

“Palinis mo muna yung tubig.”

“Arte mo huh.”

“Ganun talaga.”

“So pag hindi ito nalinis hindi ka maliligo?”

“Oo.”

“Tingnan natin.”

“Sige subukan mo. Iiwan kita rito.”

“Kaya mo ba?”

Napaisip ako. Walanghiya ang layo nang lalakarin ko pag nagkataon. Ayoko naman maglakad sa ilalim ng init ng araw.

“See? Na-realize mo rin na hindi ka basta-basta makakauwi kung wala kang sasakyan.”

Inismiran ko lang ito. Tatawa-tawa naman si mokong sa reaction ko.

“Dhen, punta na tayo sa dining hall.”

“Okay.”

Tinungo na nga namin yung hall. Loko-loko talaga itong si Arnel at ginagap ang kamay ko. Sa hiya ko, agad kong binawi kamay ko sabay kurot dito. Napa-aray naman siya pero hindi nagpapigil. Umakbay na lang para safe.

Nanlaki mata ko nang makitang venue pala nang isang kasal yung hall. Nang sipatin ko si Arnel, pa-easy-easy lang ito, nagbigay ng assuring look at nagpatuloy sa paglakad. Kita ko naman na may pangiti-ngiti ito sa mga nakakasalubong namin. Terno naman suot naming dalawa sa attire nilang pang-beach kuno.

Nakipila na kami papunta sa may cater table. Malayo pa lang ay sumasamyo na ang sarap ng mga pagkain kaya mas lalo tuloy akong ginutom. Nung finally makakuha na kami nang pagkain, pumuwesto na kami sa isa sa mga tables na bakante.

May ilan ding bisita ang naki-table sa amin. Ang daldal talaga nitong kasama ko kasi kung sino-sino kinakausap. Akala mo naghahagilap ng boto sa nalalapit na eleksyon. Nang matapos na kaming kumain ay bumalik na kami sa cottage.

“Len, sino pala yung kinasal?”

Ngumiti lang ito at hindi sumagot.

“Hoy kinakausap kaya kita. Huwag kang bastos.”

Bumunghalit ito nang tawa.

“Walanghiya, sige tumawa ka pa.”

“Hindi ko sila kilala.” Na hindi pa rin matigil sa kakatawa.

“Ano???”

“Seryoso, hindi ko sila kilala.”

“Gago ka talaga! Paano pag nalaman nilang hindi talaga tayo bisita?”

“Eh hindi naman di ba?”

“Ewan ko sa’yo. Kala ko naman kilala mo yung ikinasal. Ang lakas pa talaga nang loob mong makipag-usap dun ah.” Hindi pa rin maalis yung pangamba ko.

“Siyempre naman.”

Tumahimik kami pareho. Hindi pa rin ako makapaniwala na nagawa naming mag-gatecrash sa mismong reception ng isang kasal. Nakakahiya yun.

“Dhen, ligo na tayo. Konti na lang mga tao.” Pambabasag nito sa katahimikan.

“Ikaw na lang. Ayokong masunog.”

“Arte talaga nito! Hindi bagay kaya.”

“Ah hindi bagay pala huh.” Lumayo ako nang bahagya rito. “Effective ngayong oras ang TRO ko. Dapat hindi ka lalapit sa akin ng 20meters.”

“Anong sinasabi mo?” May pangiti-ngiti pa nitong sabi.

Akala niya siguro nagbibiro ako pero nung lalapit siya ay tinabig ko ito. Bahagya mang nagulat sa reaction ko ay pinabayaan niya na lang ako.

“Sige bahala ka. Maliligo na ako.”

“Go ahead. Maluwang pa yung pool.”

At naligo na nga ito. Ako naman, dumiretso na sa may cottage at tumambay. Hindi talaga ako makatiis sa sobrang alinsangan ng panahon. Paypay dito, paypay doon. Kasagsagan kasi nang init kaya naman halos maligo na ako sa pawis samantalang si Arnel naman ay sarap na sarap sa paliligo nito.

Panay naman ang pagtawag nito sa akin pero panay din ang tanggi ko. Ayaw ko talaga maligo sa pool, I mean sa public pool. Everytime kasi na ginagawa ko iyon pagdating ng gabi bigla na lang akong tinatrangkaso. Masakit katawan ko na may kasamang mataas na lagnat. Kung suswertehin naman, maiimpeksyon pa ang tainga.

Mataman ko na lang na pinapanuod si Arnel sa ginagawa nitong pagpapasikat. Maya-maya pa naramdaman kong nagba-vibrate phone ko. Tumayo ako para kunin phone ko. Pagsilip ko, may incoming call ako.

“Hello?”

“Yes.”

“Ay tita, opo kasama ko po siya ngayon.”

“Ganun po ba? Kahit ako man po nagulat eh.”

“Sinabi mo pa tita. Bigla-bigla na lang nagsabi kay mama kanina na may pupuntahan daw po kami.”

“Yes tita.”

“Opo tita.”

“Sige po.”

“Ako na pong bahala sa isang ito.”

“Salamat po.”

At pinutol na ni tita yung tawag. Walanghiya talaga itong taong to. Hindi rin pala nagpaalam sa kanila kung saan siya pupunta. Naku, makakatikim talaga ito sa akin ng aking makasaysayang batok. Sakto namang kakaahon nito. Pasimple akong ngumiti.

“Sino kausap mo?” May selos sa tinig nito.

“Bakit gusto mong malaman?”

“Karapatan ko malaman iyon kasi ako ang kasama mo rito.” Kalmado ngunit may batas na sabi nito.

“Gusto mong malaman?”

Tumango ito.

“Lapit ka rito.”

“Eh yung TRO mo?”

“Pansamantala munang walang bisa.”

Lumapit naman ito agad at agad ko nang ibinigay sa kanya yung makasaysayang batok ko.

“Aray! Masakit yun ah!” Sabi nito.

“Gago ka pala eh. Hindi ka rin pala nagpaalam kay tita na may lakad ka. Buti na lang tumawag sa akin. Naku ikaw talaga!”

Pangiti-ngiti na lang ito.

“Sige ngumiti ka lang, ubusin mo yan ngayon dahil pag-uwi natin mamaya tingnan natin kung makangiti ka pa.”

“At sino nagsabi sa’yong uuwi tayo mamaya?”

Nanlaki mata ko sa sinabi nito. “Anong ibig mong sabihin?”

“Bukas pa tayo uuwi.”

“Hindi puwede Len. Kailangan kong umuwi mamaya. May proposal pa akong tatapusin.”

“Hindi! Kaya nga kita dinala rito para kahit papano makalimot ka sa pressure ng council niyo eh.”

“Len naman eh.” Halos mangiyak-ngiyak ko nang sabi rito.

“Let’s just enjoy the day okay? Promise ko sa’yo na hindi ka mabo-bored pag kasama mo ako.”

Dahil nakalift pa yung TRO ko, nagawa nitong makalapit pa sa akin at hinapit ako sa bewang.

“Dhen mahal na mahal kita.”

Nakatingin lang ako rito.

“Hindi mo alam pero you mean the world to me.” At hinagkan ako nito.

Hinayaan ko lang siyang i-enjoy yung moment. Pilit ko naman na huwag masyadong maapektuhan. Nang humiwalay yung labi niya, binatukan ko pa ulit.

“Aray! Nakakarami ka na huh.”

“Ang corny mo kasi eh.”

“Corny pala huh. Tingnan ko lang.” At hinuli na naman ako nito para bigyan ng isang libong kiliti.

Hindi nakaligtas sa amin ang mga salitang “ang sweet niyo naman” mula sa mga taong nakakita sa ginagawa namin. Hindi ko na pinansin pa kung sarcastic ba iyon o may inggit. Wala akong pakialam.

Bumalik na ulit si Arnel sa paliligo at ako naman ay sa cottage. Muni-muni sabay text. Ayaw ko talaga kasi maligo sa pool eh. Nakakatuwa talaga si Len. Kasi pag kami lang magkausap, Dhen tawag niya pero pag maraming nakakarinig best o kaya hon tawag niya sa akin. Hindi ko na naman namalayan na nakaidlip na naman ako.

Nang imulat ko mga mata ko, magga-gabi na pala. Hindi ako nakaidlip pala, tulog. Hinanap ko si Arnel pero hindi ko ito makita. Baka naman nag-stroll lang. Muli kong nakita yung burol na naging saksi sa pag-aaminan namin ni Arnel ng saloobin namin noon. Di ko maiwasang mapangiti.

Tinungo ko ito dahil gusto kong balikan ang nakaraan. Papaakyat n asana ako nang may pumigil sa akin.

“Mamaya ka na umakyat dyan. Kain muna tayo.”

“Kain? Hay naku, ayoko. Kumain ka mag-isa mo. Ipahamak mo pa ako.”

“Seryoso, kakain tayo. Naka-order na rin ako.”

Nakatingin lang ako rito. Tinatantya kung seryoso nga siya.

“Tara, kunin natin sa canteen yung in-order ko tapos dalhin natin sa cottage. Doon na lang tayo kumain.”

Sumunod na lang ako rito. Mukha ngang nagsasabi ito nang totoo dahil nakita ko ang pag-abot nito nang bayad sa kahera. Dinala na nga namin yung pagkain sa may cottage. Masaya kaming nagkukwentuhan habang kumakain. Sa totoo lang, napaka-romantic ng scene. Para kaming tanga na nagsusubuan ng pagkain. Matapos naming kumain, nagpahinga muna kami saglit.

“Sarap ng tulog mo kanina ah.”

“Oo nga. Hindi ko na namalayan. Ganun talaga ako kapag sobrang init ng panahon. Bigla-bigla na lang makakatulog.”

“Ahhh.”

“Ikaw anong ginawa mo kaninang tulog ako?”

“Nag-swimming lang tapos umakyat sa burol.”

“Then?”

“Anong then? Yun lang ginawa ko kanina.”

“Ah okay.”

“Teka nakapahinga ka na bang maigi?” Tanong nito.

“Medyo bakiit?”

“Kaya mo na bang umakyat sa burol?”

“Oo naman. Anong akala mo sa akin?”

“Sige tara na akyat na tayo.”

Paanyaya niya. Since may papadilim na rin ang paligid, hindi na ako tumanggi pa nang hawakan niya kamay ko. Ganito pala kasarap sa feeling yung wala ka nang masyadong iniisip na problema. Yung tipong may peace of mind kasama yung taong mahal mo at nagmamahal sa iyo.

Ilang lakad pa ay narating na rin namin ang tuktok. Napa-wow naman ako sa nasaksihan. Ang gandang silayan ang paglubog ng araw. Napaka-romantic.

“Naalala ko rito tayo unang nag-aminan.” Sabay upo niya sa may damuhan.

“Tama. Naalala ko rin kung paano tayo magmukhang tanga habang nag-iisip kung paano magsisimula.” Napangiti na lang ako.

“Oo nga eh. Andaming pasikot sikot. Grabe first time kong gumanon.” May patawa-tawa pa nitong sabi.

“First time? Utuin mo pa ako. Eh ilang beses mo na kayang ginawa yung sa mga naging girl friends mo nung high school.”

“Eh siyempre iba ka eh tsaka ikaw lang naman yung lalaking minahal ko nang ganun noon hanggang ngayon.”

Pinili ko na lang muna tumingin sa malayo. Ramdam ko kasi ang pamumula nang pisngi ko.

Tahimik.

“Nga pala, Len bakit parang nag-alangan ka kanina nung mabanggit mo pangalan ni Abie? What are your thoughts ba?”

“Ah kasi baka bigla kang mag-walkout eh.”

“Walkout?”

“Yeah, just like what you did before nung pilit siyang sumisingit sa moments nating dalawa.”

“Ah yun ba. Naku, I’m over with it matagal na. Honestly, I’m missing her now.”

“Ako rin.” Natahimik siya saglit. “Dhen, pinagselosan mo ba talaga si Abie?”

“Hindi ah. Bakit ko naman pagseselosan yun?” Deny pa ako.

“Woooo! Uto ka talaga. Alam mo hindi mo maitatanggi sa akin ang pagseselos mo dahil kitang kita ko kung anong reaction mo noon.”

“Bakit mo pa tinatanong kung alam mo na pala?”

“I just want to make sure.”

“Uto ka! Kala mo huh, kita ko rin kung paano mo ako gustong amuin noon pero di mo magawa kasi bantay sarado ka kay Abie.” Sabay tawa ko.

“Grabe kasi kung makakapit yung babaeng yun. Hindi na ako makakilos sa sobrang kapit niya.”

“Parang ganito ba?” At kumapit ako sa braso niya.

“Oo ganyan nga pero this time okay na okay sa akin kasi mahal ko naman yung gumagawa eh.”

“Uto! Lakas mo maka-high ah!” At bumitaw na sa kanya.

“O bakit ka bumitaw? Nag-eenjoy ako kaya.”

“Upak gusto mo?”

“Sige di bale na lang. Sayang naman effort mo, hindi rin naman ako masasaktan niyan eh kasi weak ka.”

“Weak pala huh.” At binigyan ko siya nang suntok sa braso.

Kita ko ang pagngiwi niya.

“Ano weak ba?”” Pang-aasar ko.

“Wala pa rin. Mahina pa rin. Gusto mo paramdam ko sa’yo kung ano yung malakas sa weak?” Habang hinihimas niya yung braso niya.

“Naku, di bale na. Sige na, weak na ako.” Takot ko lang na magkapasa.

“Bakit pala si Jayson napili mong makasama noon?” Tanong niya.

“Harmless kasi siya.”

“Wow harmless? Ayos ah.”

“Naman.”

“Seriously?”

“Hmmm, kasi siya lang yung feeling ko eh libre nung mga oras na iyon. Couples kasi ‘kayo’ noon kaya naman OP kami ni Jayson.”

“Couple nga kaso yung partner ko iniwan ako.” Sabi nito sabay nguso na parang kawawa.

“Hindi kaya siya nang-iwan sa’yo. Siya ang iniwan dahil nakahanap ka nang bagong partner.” Panunumbat ko sabay kapit sa kanya ulit.

“Hindi kaya. Kung alam niya lang kung gaano kasakit sakin nung iwan niya ako at hindi pinapansin.”

“Buti na lang kahit papaano meron si Jayson na sinakyan trip ko noon.” Pambabalewala ko sa sinabi niya.

Natahimik na naman kami. Hindi ko alam pero uso talaga ata ang biglaang pananahimik.

“Dhen?”

“Hmmm?”

“Look at me.” Utos nito na agad ko naman ginawa.

“Uulitin ko yung sinabi ko sa’yo noon.”

“Ano i---?” Pinigil niya ako sa pagsasalita.

“Shhh! Hayaan mo na lang muna akong magsalita.” Napatango na lang ako. “Ngayong libre na ako at libre ka na rin, maaari na bang maging tayo?”

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Overwhelming kasi yung mga nangyayari at hindi ko maiwasang hindi isipin na baka nananaginip lang ako ngunit nagawa ko pa ring sumagot.

“Talaga?” Tuwang-tuwa niyang tanong.

Tumango lang ako.

“Salamat Dhen. Sobrang salamat! Hinding hindi kita sasaktan.”

“Uto! Ilang beses mo na kaya akong sinaktan.” Sumbat ko sa kanya.

“Eh di iiwasan kong saktan ka.”

“Loko-loko!”

“Let’s seal it with a kiss.” Sabi nito sa akin na siya naming ginawa.

Sa hinaba-haba nang panahon, sa ganito rin pala aabot yung story naming dalawa. Andaming twists and turns pero buti na lang naging matatag siya. Pasalamat rin ako na sa best friend ko ako tumango at hindi ako nagsisi sa naging desisyon ko. Hindi lingid sa amin na marami kaming problemang kakaharapin pero nangako kami sa isa’t isa na hindi kami bibitiw. Mapanindigan kaya naming dalawa ang pangako?

(itutuloy...)

[Finale]

Bawat araw simula nang maging official ang relasyon namin ni Arnel ay labis na nagpapasaya at nagpapakulay sa araw ko. Maging sila Febbie at Xyza ay ganap na napapansin ang kakaibang ligaya na dulot nito sa akin.

“Huy girl, blooming ka. Ano bang meron?” Tanong ni Febbie.

“Huh? Wala naman.” Pagtanggi ko.

“ Hindi nga? Bakit hindi mo sabihin sa amin ang katotohanan? Ano pa’t naging girl friends mo kami kung di mo kami pagkakatiwalaan.”

“Seryoso, wala ito.”

“Hindi ka ata talaga namin mapapagsalita. Anyway, musta na kayo ni Francis?” Tanong ni Xyza.

Bago ako nagsalita ay tiningnan ko muna kung okay na ba ako sa nangyari sa pagitan namin ni Francis. Maging ako ay nagulat dahil wala na akong maramdamang hinanakit. Maaaring nagawa ni Arnel na pahupain ang anumang maling nararamdaman ko kay Francis.

“We’re through.” Simple kong tugon.

Napatango-tango na lang si Xyza waring nahulaan na kung anong nangyari sa amin.

“Anong ibig mong sabihin Dhen?” Takang tanong naman ni Febbie.

“Gaga ka talaga. Ang slow mo, ibig sabihin nun wala nang Francis-Dhen love story!” Nag-roll eyes pa si Xyza matapos magsalita.

“Bakit Dhen? Anong ginawa mo?” At hindi napigilan ni Febbie alugin ako.

“Hey wait!” At inilayo ko si Febbie. “Wala naman akong masyadong ginawa, itinigil ko lang ang pagkahibang ko sa kanya.”

“Ibig sabihin, binasted mo siya?” Ewan ko lang kung nagets na ba ni Febbie.

“Sige sabihin na nating binasted ko siya.”

“Pero bakit? Bakit???” Mukhang tanga nitong sabi sa akin.

“Febbie, OA much!” Sabi ko rito.

“Okay. Seryoso bakit nga?” Ayaw talaga papigil nito.

Kita ko naman kay Xyza ang kagustuhan nitong saktan na si Febbie ngunit nagpipigil ito nang sobra. Ngunit pinili ko na lang na ikuwento ang lahat kay Febbie para matigil na ito. Mula sa pag-aaway naming dalawa nung birthday ng tatay ni Arnel hanggang sa naging sagutan namin ni Jie sa may labas ng CR.

Nagtaka kami ni Xyza nang biglang lumakad palayo si Febbie. Nagulat kami sa sumunod nitong ginawa.

“Huy girl, tama na yan! Tapos na!” Habang inaawat ni Xyza si Febbie.

Kita ko naman na halos maiyak na si Jie matapos itong sugurin at sampalin ni Febbie. Nakaramdam naman ako nang awa rito.

“Jie, you should go now. I’m sorry sa ginawa nang kasama ko sa iyo.” At tumalikod na ito sa amin at lumayo.

“Masyado kang impulsive! Nanunugod ka agad. You should have acted just.” Pangangaral ko rito.

“Ang kapal kasi nang mukha niya eh!” Nanggagalaiti pa rin nitong sumbat.

“Tumigil ka na sabi eh. Sasampalin kita pag di ka huminto.”

Dahil sa sinabi ko ay biglang umayos si Febbie.

“Girl, masakit ang masampal.”

“Exactly my point.”

Tatawa-tawa naman si Xyza habang pinapanuod kami. Patuloy pa rin ako sa pangangaral kay Febbie at tila nag-eenjoy talaga si Xyza sa nakikita niya sa amin. Para namang bata ang hitsura ni Febbie na kinagagalitan ng kuya.

“Ahm Dhen.” Biglang awat ni Xyza.

Napatingin ako rito at nakitang may inginunguso ito sa likuran ko.

Parang nag-slow motion ang lahat sa ginawa kong paglingon. Naka-uniform ng pang-Criminology si Arnel na lalong nagpatikas dito habang lumalapit sa amin.

“Hi hon!” Bati nito sa akin.

Naghatid iyon ng isang libong kilig sa akin. Napanganga naman ang dalawa sa narinig nila.

“Did we just hear you call him hon Arnel?” Tanong ni Febbie.

“Hindi pa ba niya sinasabi sa inyo?” Nasabi nitong nakangiti.

Umiling si Febbie.

“Hmmm, now we know! Kelan pa?” Si Xyza naman ang nagtanong.

“Last week lang.”

“Kaya pala. May dilig na kasi kaya blooming na.” Gatong pa ni Xyza.

“Gago kayo!” Na hindi ko na napigilang mag-blush.

“Naku si Dhen nag-blush!” Pang-aasar pa ni Febbie.

“Tse! Tumigil na kayo!” Saway ko rito.

“Naku, tama na yan. Masyado nang namumula tong mahal ko.” Sabay akbay sa akin.

“Ayyyiiiiieeee!” Sabay pa na reaction ng dalawa.

“Ang sweet niyo naman!” Dagdag pa ni Xyza.

Patuloy lang kami sa pagkukulitan kasama si Arnel nang mapadaan kami sa may canteen. Naisipan naming bumili nang makakain habang nagkukwentuhan. Maya-maya pa ay may lumapit samin na hindi ko inaasahan.

Tiningnan ko lang si Arnel.

“Sige na, talk to him.” May pagpayag na sabi nito.

Lumayo muna ako pansamantala sa kanila. Nasa hotseat si Arnel sa tingin ko dahil dinig kong panay ang tanong nila sa naging development ng status namin.

“Kuya, I’m sorry for all the wrongs I caused you.” May sincerity nitong sabi sa akin.

“Wala na sa akin iyon Francis. I’m just glad that you did kasi mas nalaman ko kung sino ba talaga ang mas gusto ko.” Hindi ako nanunumbat pero yun talaga yung gusto kong sabihin.

“Pinapatawad mo na ako kuya?”

“Matagal na. Let’s just move on, continue with our lives and act as if nothing happened.” Sabi ko rito.

“Sige kuya. Napakabait mo talaga.” Bumakas naman dito yung ngiting bumihag sa puso ko.

“Anyway, how are things between you and Jie?” Pag-iiba ko sa usapan.

“Inaayos na po namin yung nangyaring gusot sa pagkakaibigan namin.”

“That’s good. So this time ba pwede na bang magkaroon ng romance sa inyo?”

“Malabo kuya.”

“Bakit?”

“Hindi ko kasi kayang i-reciprocate yung nararamdaman niya eh. Hanggang best friend lang talaga kaya kong ibigay.”

“Ah I see. Anyway, friends?” Sabay lahad ko nang kamay sa kanya.

Magiliw naman niya itong tinanggap. Nagkakuwentuhan pa kami saglit ng napagdesisyunan nitong magpaalam na.

“Mukhang everything’s flowing smoothly ah.” Nang lumapit ako kay Arnel.

“Yeah right hon. Masarap sa pakiramdam na maayos na lahat ng gusot ko.” Sabi ko rito.

“Glad that you’re happy, at least, we can focus with each other na since all’s well.”

Tumango lang ako rito.

“Aray!” Biglang sabi ni Xyza.

“Oh girl napano ka?” Nag-aalalang tanong ni Febbie. Napatingin naman kami kay Xyza.

“Andami kasing langgam dito. Grabe ang lalaki pa!” Sabi nito.

Hinanap naman ni Febbie yung mga langgam.

“Girl, wala naman akong makita. Niloloko mo lang ata ako eh.” Sambit nito.

Natawa tuloy kami ni Arnel sa ginawa ni Febbie. Kahit kailan talaga si Febbie napaka-slow. Patuloy lang kami sa pagtawa samantalang panay naman ang palo ni Febbie kay Xyza dahil wala naman daw itong nakita.

Sobrang thankful talaga ako sa mga kaibigan kong ito. Balance na balance ang kakiyan ni Xyza, pagiging slow ni Febbie at ang pagiging seryoso at emotero ko. One thing in common samin? Wala.

Days are passing by at okay naman ang naging takbo nang relasyon namin ni Arnel. May ilang tampuhan at hindi pagkakaunawaan ngunit nagagawa naman naming ayusin iyon bago pa man lumala. Hindi rin lumilipas ang isang araw na hindi namin pinag-uusapang maigi yung naging problema.

Isang araw, nag-aya si Arnel ng date. Siyempre agad naman akong pumayag since wala rin naman akong lakad nung araw na pinili niya. Excited ako na parang natatakot kasi baka kung ano na namang kagaguhan ang pasukin namin.

“Saan ba tayo pupunta this time?” Tanong ko.

“Basta.”

“Ayan na naman yang basta mo eh.”

“Wala ka bang tiwala sa akin?”

“Meron kaso nga lang yung last time na pinagkatiwalaan kita eh dinala mo ako sa venue nang reception ng kasal and you pretended na kakilala mo sila.”

Dahil sa sinabi ko ay natawa ito. Halos mamula na ito sa kakatawa.

“Sige tawa ka pa. Kulang pa yan. Laugh your heart out.”

Nang mahimasmasan ito ay saka lang muling nagsalita. “Trust me, hindi ko na ulit gagawin yun.”

“Okay. Sabi mo eh.”

“So, ready?”

“Very much ready.”

“Then, hop in.” Utos nito.

Umangkas na ako agad sa motor niya.

Bago kami tumuloy sa ‘date’ namin, dumaan muna kami sa grocery store para bumili nang pwedeng kainin. Puro finger foods ang pinagkukuha niya.

“Date ba talaga ang trip mo o picnic?” Tanong ko rito.

“Date siyempre.”

“O eh bakit andami mong binibiling curls tsaka biscuits?”

“Basta, stay put ka lang diyan.”

“Okay. Hey wait, kuha lang ako nang softdrinks.”

“Sige, then, kuha ka na rin ng water.”

“Sure.”

Matapos naming mag-grocery eh tumuloy na kami sa pupuntahan namin. Just imagine na habang papunta kami sa lugar na sinasabi niya sakay ng motor, bitbit ko sa isang kamay yung supot na may lamang softdrinks at water at sa kabila naman yung mga curls.

Mukhang nafo-foresee ko na kung saan kami pupunta. Isa ito sa mga famous spots sa lugar namin in which lagi siyang dinadayo tuwing Mahal na Araw.

“Sa shrine tayo punta?”

“Yup.”

“Sige, maganda nga roon.”

“I know tsaka mas makakapag-usap tayo nang wala masyadong nakikialam.”

Ilang minuto pa ang lumipas at andun na kami sa lugar. Pinili namin yung cottage sa may ibaba nang burol. Pagkababa nang mga gamit, agad ko nang tinahak ang daan paakyat sa Stations of the Cross. Napaka-holy nung place kasi kahit saan ka lumingon may makikita kang imahe nang mga tauhan sa bibliya.

Nang marating ko ang tuktok, pumwesto ako sa may malaking statue ni Jesus. Siyempre, konting picture taking. May pagka-vain kasi ako sa pictures kaya naman lagi niya akong kinukuhanan kahit sa paglalakad ko.

Maya-maya pa ay lumapit ito sa akin at niyakap ako mula sa likuran.

“Dhen, sobrang saya ko na finally nakuha na rin kita.”

“Ako rin. Masaya ako kasi hindi ka nagbago sa akin.”

“Ewan ko nga ba eh. Antagal ng panahon na naghintay ako. Andami na ring mga babaeng dumaan sa buhay ko pero hindi ko sukat akalain na ikaw pa rin pala ang itinitibok ng puso ko.”

“Pero Len, bakit nga ba ako ang pinili mo?” Tanong ko rito.

“Siguro, cliché nang maituturing ito pero kasi I can see in you yung mga characters ng taong gusto kong makasama habang buhay.”

“Like?”

“Basta.”

“Bakit nga?” Pangungulit ko.

“Andami mo naman tanong eh. Basta mahal kita yun yung mahalaga.”

Tumahimik na lang ako.

“Eh ako bakit mo ako minahal?” Tanong niya sa akin.

“Siguro kasi ikaw lang yung nag-iisang lalaking nakipagkaibigan sa akin nung first year. Alam mo naman na mga babae ang barkada ko pero pinilit mong makipaglapit sa akin kahit na ilang beses kitang itinulak palayo.”

“Naalala ko yan. I remembered how you yelled at me pag kinukulit kita.”

“Yep, kasi honestly natatakot ako, na baka pag kinaibigan kita at maging close tayo, sa sasabihin ng iba sa atin. Pwede ka kasing biglang lumayo sa akin dahil lalaki ka at ang lalaki ay ayaw sa mga kagaya kong mahinhin.”

“Sa totoo lang naisip ko rin yan.”

“See?” Sabi ko rito.

“Pero I persisted kasi alam kong mabuti kang tao at magiging magkaibigan tayo. Akalain mo bang magiging best friend pala kita.”

“Kaya nga eh. Tapos naalala ko inaway mo yung isang kaklase natin nung sinabihan niya akong bakla. Nakakatuwa kayo noon pero syempre napahiya ako nang sobra.”

“Alam ko yun kaya nga nanligaw ka nang babae noon para patunayan sa kanilang hindi ka bakla.” Sabi nito sa akin.

“Tama.”

“Naging kayo ba ni Jenalyn?”

“Hindi eh. Malaki ang chance ko na maging gf siya sa totoo lang.”

“O anong nangyari?”

“Naalala mo ba nung umiiyak siya after namin mag-usap?”

“Huh? Hindi ko alam yun ah. Kuwento mo nga?”

“Yun nga, after class nung hapon kinausap ko siya. Binibiro pa nga kami nang mga kaibigan niya kasi first time kong ginawa iyong ipaalam siya sa mga kaibigan niya.” Napatahimik ako.

“Then?”

“Nung nagkasarilinan na kami, sinabi ko sa kanyang hindi ko na itutuloy yung panliiligaw ko. Nagulat siya at nagtanong. Ang nasabi ko lang sa kanya gusto ko siya pero mas maiging maging magkaibigan na lang kami. Hindi matanggap ng pride niya yung sinabi ko kaya naman nasampal ako. Umalis siya nang umiiyak.”

“Bakit mo ginawa yun? Maganda rin siya tsaka honestly I’m looking forward na magkakatuluyan kayo. Gulat nga ako na biglaang hindi na kayo nagpapansinan.”

“Yun nga yung dahilan kung bakit ayaw na niya akong kausapin. I insisted na kahit yung friendship na lang yung i-save namin. Sayang kasi yung naipundar na naming pagkakaibigan.”

“Pumayag naman siya?”

“Oo.”

“Bakit mo nga ba hindi itinuloy?”

“Dahil may mahal akong iba.” Sabay harap sa kanya.

“Ako siguro yun nuh?” May pagkamayabang nitong sabi.

“Gaano ka naman nakakasigurong ikaw nga yun?”

“Basta feeling ko lang.”

“Asa ka naman na ikaw yun.”

“Hindi ba ako yun?” Kita ko naman ang paglungkot ng mukha nito.

“Uto ka talaga! O siya tara na medyo gutom na ako.” Pag-aya ko rito.

Ayaw man lang niya kumilos para bumaba. Hinila ko na lang siya para makakilos na pero parang wala na talaga sa mood..

“Pag hindi ka gumalaw diyan makikipaghiwalay ako sa’yo.” Pananakot ko rito.

Parang bigla naman itong natauhan.

“Aba, ang bagal mo dalian mo nga riyan baka mawala yung pagkain natin.” Sabi nitong bigla.

Natawa naman ako sa kanya. Isip-bata pa rin talaga.

Naghabulan kami pababa nang grotto. Kala mo mga batang paslit kami kung umasta. Nariyan yung nagtatayaan kami, o kaya naman ay aastang iaangkas niya ako sa likuran niya.

Nang marating namin yung cottage, agad kaming nagpahinga. Makalipas ang ilang sandali, nagsimula na kaming magmeryenda.

“Hon, huwag mo buksan lahat huh.”

“Sure, hindi ko naman kayang ubusin lahat ito eh.” Sagot ko.

“Maya pala samahan mo ako roon sa kabilang parte.”

“Bakit? Anong mayroon doon?”

“Makikita mo rin mamaya.”

Nakailang kuwentuhan pa kami at lambingan sa cottage nang maisipan na naming puntahan yung sinasabi niyang lugar. Habang tinatahak namin yung madamong daan, hindi ko maiwasang hindi kabahan dahil baka may ahas na biglang tumuklaw sa amin. Sabi niya naman na wala raw ahas doon kaya huwag akong mag-alala.

Ilang sandali nang paglalakad at natunton na rin namin yung gusto niyang dalawin. Namangha naman ako sa nakita ko. May mga kubo na andudun at may mga settlers. Lahat sila ay nakatingin sa amin.

Lumapit pa kami at bumati sa mga ito. Malugod din naman silang bumati pabalik sa amin at nakakapagtakang kilala nila si Arnel. Napag-alaman ko na madalas silang dalawin ni Len pag may pagkakataon para makipagkuwentuhan at mangumusta.

Maya-maya pa ay inabot na ni Len yung mga dala naming pagkain at inumin sa kanila. Doon ko lang nakita yung soft spot niya na iyon. Nang may pagkakataon, tinanong ko sa kanya kung alam ba nang mga parents niya yung pinaggagagawa niya ngunit hindi raw. Ako pa lang daw ang nakakaalam nun.

Patuloy lang ang kuwentuhan namin ng may biglang nagtext sa kanya. Kita ko naman ang biglaang pagbabago nang itsura nito.

“Len, are you okay?”

“I’m not.” Seryoso nitong tugon.

Dahil sa nalaman ay agad na kaming nagpaalam sa mga ito. Nang makalayo ay kinausap ko itong muli.

“Anong problema?”

“We needed to go back home now.” Ramdam ko naman na mukhang mabigat yung laman nung text sa kanya kaya naman tumango na lang ako.

“Whatever happens, I’ll be here for you.” Pag-alo ko rito.

Sinubukan nitong ipakita sa akin na kaya niya sa pamamagitan ng pagngiti. I gave him a reassuring kiss.

Umangkas na ako sa motor nito pabalik sa kanila. Habang nasa daan ay hindi ko magawang magbukas ng topic. Hindi ko kasi alam kung ano ba ang mga dapat kong sabihin para mapagaan man lang iyong loob niya. Gusto ko siyang tulungan pero paano?

Ilang minuto pa ay nakarating na kami sa bahay nila. Tahimik sa loob. Nakaramdam ako nang hindi magandang pangyayari habang papalapit kami sa pintuan. Pagpihit pa lang niya nang door knob, kumabog na parang tambol ang dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan.

Sumalubong sa amin si tita.

“Andun yung tatay mo sa may kusina. Kanina ka pa hinihintay.” Sabi nito.

“Good evening po tita.” Bati ko rito.

“Good evening din Dhen. Halika samahan mo ako mag-ayos ng mga kahoy sa likod.”

“Sige po. Sunod ako.” Sabi ko kay tita. Hinarap ko ulit si Arnel. “Hon, kaya mo yan. Andito lang ako sa likod mo.”

Tumango lang ito kaya tumuloy na ako sa likuran.

Gusto kong makinig sa magiging pag-uusap nila pero nakakahiya kasi kay tita kaya naman pinili kong huwag muna. Kasalukuyan naming inaayos yung mga nagkalat na kahoy ng makarinig kami nang malakas na kalabog mula sa kusina.

Napahangos kami agad ni tita roon para tingnan ang mga nagaganap. Pagdating namin ay kita ang nakabagsak na upuan na siyang lumikha nang ingay.

“Hindi ko maisip na pumatol ka sa isang bakla! I’m so disappointed in you!” Sabi ni tito kay Arnel.

Kita ko naman ang pagpipigil ni Arnel na sumagot. Nang biglang mapatingin si tito sa akin. Nanlilisik ang mga tingin nito na wari mo’y kikitil ng buhay.

“Bakit mo ginawa sa amin to? Pinagkatiwalaan kita pero anong ginawa mo??? I haven’t seen this coming dahil hindi ko binigyang pansin yung sweetness niyo dahil ang tingin ko mag-best friends lang kayo! Kung nalaman ko lang sa umpisa pa lang, pinigilan na kitang lumapit sa anak ko! ” Paninisi ni tito sa akin.

Hindi ko magawang sumagot dahil nahihiya ako. Lumapit ito sa akin

“Andami nang naging girl friends ni Arnel at lahat iyon ay magaganda, matatalino at galing sa mga respetadong pamilya kaya naman tuwang-tuwa ako sa bawat babaeng dinadala niya. I have high hopes para sa kanya na itataguyod niya ang apelyido namin pero nawala lahat dahil sa kalandian mo!” Patuloy nito.

“Tito, I-I didn’t mean to fall sa anak niyo po. It came unexpectedly.” Mahina kong sagot dito.

“Tangina! Sasabihin mo ngayong unexpectedly? Kahit kailan expected na sa inyo ang manglandi nang mga lalaki. Para ano? Para gawing mga kagaya niyong mga salot sa lipunan!” Humarap ito kay Arnel. “What happened to Jessa? Bigla mo siyang tinapon dahil sa bakla na iyan?”

“Minahal ko si Jessa. Totoo napakaganda niya and she’s the perfect girl at mother ng magiging anak namin pero hindi ko na siya kaya pang lokohin. Marami pang mas babagay sa kanya, higit pa sa akin.” Malumanay na sabi nito.

“You’re a disgrace to the family!” Na may kahalong panduduro kay Arnel.

Hindi ko na napigilan pang mapaiyak. Maging si tita ay pinipigilan na mapaiyak.

“Ako na nagsasabi sa inyo na itigil niyo na ang kalokohan niyo dahil kung hindi mapipilitan akong ipatapon ka sa kapatid ko sa Mindanao.” Sabi nito kay Arnel sa malumanay na boses.

“Hindi mo pwedeng gawin sa akin yan! Matanda na ako! I know now what is best for me at hindi mo ako mapipigilang gawin kung ano yung nakikita kong tama!” Biglang sumbat na nito sa ama.

“Tama? Kailan pa naging tama na ang lalaki ay pumatol sa isang bakla? Sige sabihin mo sa akin!” Nanggagalaiti nitong sumbat kay Arnel.

“Nagiging mali lang ang ito sa mga kagaya mong makitid ang takbo nang utak at walang ibang inalala kundi ang sariling pride at kaligayahan!”

Dahil sa sinabi ni Arnel ay sinugod ito ni tito at sinuntok. Napatumba naman ito sa lakas ng impact. Inawat ni tita si tito samantalang inalalayan ko si Arnel.

“Len tama na.” Pagmamakaawa ko rito.

“No Dhen. Kailangan kong manindigan.”

Tumayo ito.

“You were never a father to me. All this time, iniisip mo na isa kang perpektong ama sa aming mga anak mo pero nagkakamali ka! Hindi ko makitang isa kang ama sa akin!”

Napatakip na lang ng bibig si tita sa sobrang pagkabigla nito sa mga sinabi ni Arnel.

“Wala kang karapatang sabihin na wala akong kuwentang ama! Lahat ginagawa ko para sa pamilyang ito!” Sigaw na sabi ni tito.

“Siguro nga tama ka, ikaw kasi tagabigay ng allowance namin. Sa tingin mo ba yun na yun? Alam mo ba how I felt each time na may mahalagang event sa buhay ko and yet walang tatay na dumadalo? Nasaan ka nang mga panahong iyon? Alam ni mama lahat, lahat ng hinanakit ko sa’yo pero lagi niyang sinasabi na intindihin ka. That’s what I did.”

Moment of silence. Hindi na napigilan ni Arnel na mapaiyak.

“I pursued your dream na maging pulis dahil frustrated police officer ka dahil sa military ka gustong ipasok ni lolo. Alam mo ba lahat ginawa ko para mag-excel sa klase? Pinasok ko rin ang student council para kahit paano ipagmalaki mo ako pero anong natanggap ko sa’yo? Wala! Ni simpleng appreciation hindi mo man lang maibigay! Bakit ka ganun pa? Bakit lahat ng decisions ko kinukontrol mo?”

“Dahil ayokong mapariwara ka! Gusto kong maging successful ka at sumunod sa mga yapak namin ng lolo mo!”

“Hindi yun ang gusto mong mangyari pa. Gusto mong maging kagaya niyo ako ni lolo dahil tinanggihan kayo ni kuya! Alam mo pa dahil sa pagkontrol mo sa mga kilos ko, hindi ako naging masaya kasi ang lagi kong naiisip baka hindi mo magustuhan yung kakalabasan ng mga decisions ko! Lumaki ako na walang sariling desisyon at paninindigan. I was grounded by your rules!”

Nanggagalaiti pa rin si tito sa mga sinasabi ni Arnel sa kanya. Patuloy pa rin ang pagdaloy ng luha sa tagpong iyon. Na-shock si tita sa mga salitang lumabas kay Arnel dahil ito yung unang beses na sumagot ito sa ama.

“Alam mo ba na sa tuwing may family day nung bata pa ako, lagi mong sinasabi na darating ka. Lagi akong nag-eexpect ng presence mo. Isang oras, dalawa, tatlo pero dumating ka ba? Sila mama at kuya lang lagi ang nanduduon. Alam mo ba kung gaano kasakit sa akin sa tuwing makikita ko mga kaklase ko kasama nila mga tatay nila? Alam mo rin ba kung gaano ako mainggit pag masaya sila? Hindi! Kasi busy ka riyan sa trabaho mo! Wala ka nang oras sa akin! Buti pa sila ate at kuya nakaranas na um-attend ka sa events nila! Were you proud of me?” Hindi nito napigilang maibulalas.

Sa tingin ko medyo kumalma na si tito dahil nawala na ang pagkuyom nito sa mga kamao niya.

“I love you pa but its just wrong na pati puso ko kokontrolin mo pa. Sobra na iyon. Sana maging masaya ka na lang sa amin ni Dhen. Kahit ito na lang yung hihingin ko sa’yo.” Malumanay na sabi nito.

Iyon na ang huli niyang nasabi bago umalis sa eksena si tito. Hindi na ito sinundan pa ni tita. Napahagulgol si Arnel ng niyakap ko ito. Sinubukan ko siyang aluin. Hindi ko ine-expect na ganito kabilis yung mga pangyayari sa amin.

Lumapit sa amin si tita. Niyakap niya kami ni Arnel. “Hayaan mo muna tatay mo, he’ll soon realize na may point ka. Just give him time.”

Simula nung araw na iyon, hindi na umuuwi si Arnel sa kanila bagkus sa amin na ito nanirahan pansamantala. Gusto niya sanang mag-rent na lang kahit bedspace pero hindi pumayag si mama at si papa. Kahit papaano mas mapapanatag sila na makitang ligtas si Arnel. Tanggap naman kami sa bahay namin kahit na nung umamin ako eh feeling ko kagaya ni tito si papa pero nagkamali ako. Ang sinabi niya na lang samin ay huwag babuyin yung bahay niya. Masuwerte ako sa papa ko.

Kahit papaano, kita ko naman ang pagsusumikap ni Arnel para ipakita sa pamilya ko na pinaninindigan niya ako. Nakaantabay sa amin ni Arnel ang mga magulang ko. Tinutulungan nila kami sa bawat desisyong gagawin namin.

Isang araw sa school, nakita kong nag-uusap si Arnel at Jessa sa may puno malapit sa may building namin. Mukhang may pinag-uusapan silang seryoso dahil kitang kita ko ang pagpunas ni Jessa sa mga luha nito. Pinabayaan ko na lang muna silang mag-usap.

“Girl, tara meryenda tayo. Nagugutom na ako eh.” Aya ni Febbie.

“Lagi ka namang gutom eh.” Pang-aasar ko.

“Oh well, ganun talaga. Kailangan eh.”

“Saan mo ba dinadala mga pagkain mo eh ang liit mo pa rin naman tsaka hindi ka ganun kataba?” Tanong ni Xyza.

“Alam ko kung saan.” Sabi ko rito sabay tingin sa dibdib nito.

Lumiyad pa si Febbie para bigyang emphasis yung dibdib niya. Nagtawanan na lang kami.

“Dali na, hirap na baka mangayayat pa. Wala nang magkakagusto sa akin.” Sabi nito.

“Desperada?” Usal ni Xyza.

“Palibhasa kasi kayo may mga dilig kaya wala na kayong pakialam sa akin.” Pagdadrama nito.

“Hay naku samahan na nga natin ito baka kung saan pa mapunta kadramahan nito. Mas lalo itong di magugustuhan ng mga lalaki.” Sabi ko.

“Tama ka.” Pag-sangayon ni Xyza.

Naglalakad na kami papunta sa canteen ng may tumawag sa akin. Si Arnel pala kasama si Jessa. Naramdaman ko naman ang mahinang pagsiko ni Xyza sa akin. Tiningnan ko lang ito bago muling hinarap yung dalawa.

“Hon, saan kayo punta?” Tanong nito sa akin.

“Ahm sa canteen. Meryenda lang kasi nagugutom si Febbie eh.” Sabay turo rito.

Tahimik lang si Jessa at kitang kita rito na galing ito sa iyak.

“Ah ganun ba. Sama na kami sa inyo.”

“Hindi ba kami nakakaistorbo?” Hindi maiwasang masabi ni Febbie.

Napatingin kaming lahat kay Febbie at napatahimik.

“Ahm, Dhen. C-can we talk?” Usal ni Jessa.

Kita ko naman ang pagngiti ni Len sa akin. Napatango na lang ako.

“Excuse us guys, una na kayo sa canteen.” Sabi ko sa kanila.

Bago pa umalis si Arnel at sumunod sa dalawa eh bumulong pa ito sa akin ng I love you. Siyempre may dulot iyong kilig sa akin.

“Dhen, I-I’m sorry.” Sambit ni Jessa nang makaalis na yung tatlo.

“Para saan?” Takang tanong ko.

“Kasi, kasi ano…” May hesitations sa tinig nito.

“Sige kaya mo yan.” Pang-eencourage ko rito.

“Ahm, ako kasi nagsabi kay tito nang tungkol sa inyo ni Arnel.” Nakayuko nitong sabi.

Tahimik lang ako. Hindi na ako nagulat pero hindi ko rin maiwasang matuwa sa pagiging tapat niya.

“Nagawa ko lang naman iyon kasi sobrang mahal ko si Arnel. Masyado akong naging selfish. Hindi ko na inisip na pwede ka pa lang mapahamak maging si Arnel sa desisyon ko. Hindi ko ginustong lumayas siya sa kanila.”

“Jessa.” Sabay hawak ko sa balikat niya. Napatingin ito sa akin na may namumuong luha sa mga mata nito. “Kahit na ganun ang ginawa mo sa amin, hindi ko na magawa pang magalit sa’yo. Ayoko na rin kasing magalit pa, dadami lang wrinkles ko.” Sabi ko rito.

Napangiti naman ito sa huli kong sinabi.

“Ayan, dapat ngiti ka lang palagi kasi mas maganda ka pag ganyan. Kung nagkataong straight ako, aagawin kita sa best friend ko.”

“Loka!” Nasambit nito bigla sa akin na nagpatigil sa amin pareho.

Napatawa na lang kami.

“Honestly Jessa, I never expected you na lalapit sa akin at hihingi nang tawad. In the first place, ako pa nga dapat mag-sorry sa’yo kasi dahil sa akin nasira relasyon niyo.”

“Oo nga sinira mo relasyon namin. Kainis ka!” Sabi nito at tinampal pa ako sa balikat.

Mabait pa lang talaga si Jessa kasi nagawa nitong makipag-usap sa akin na kala mo eh walang gulong namagitan sa pagitan namin.

“Pero kamusta naman na ang buhay pag-ibig mo ngayon? May bago na bang nagpapatibok sa puso mo?”

“Maraming nagpaparamdam pero sarado pa kasi ngayon puso ko for applications eh. Still recovering pa kasi.”

“Ah ganun ba? Naku, hangad ko ang kaligayahan mo.”

“Salamat Dhen huh.”

At niyakap ako nito. Gumanti na lang ako nang yakap.

Inaya ko na si Jessa na sumama sa aming magmeryenda sa canteen. Masaya naman kaming nagbabangkaan. Nakiki-sabay na rin paminsan-minsan si Jessa sa mga biruan namin. Nag-aadjust pa kasi siya pero kita mo naman na mas masaya na siya ngayon compared noon.

Matapos ang huling klase naming iyon nung hapon, nakita ko agad si Arnel na naghihintay sa labas ng classroom namin. Nang makita ako nito ay agad na itong nag-ayang umuwi. Siyempre walang nagawa yung dalawa kong kaibigan kasi si Arnel yung batas eh.

Nagkukuwentuhan lang kami sa mga naganap sa amin nung araw na iyon habang naglalakad pauwi nang bahay. Mababakas mo na rin naman ang kasiyahan sa mukha ni Arnel dahil nabawasan na rin siya nang isang tinik sa dibdib. Isa na lang ang alam kong iniinda niya ngayon.

Nagtatawanan pa kami nang pumasok sa loob ng bahay ng kapwa kami biglang natahimik. Hindi ko alam na may bisita pala kami at ang nakakagulat pa ay ang katauhan msimo nang bisita.

“Son?” Tumayo ito pagkakita sa amin.

Napatda ako sa katagang lumabas sa bibig ng bisita namin. Sinipat ko si Arnel at bakas rito ang kaligayahang makita muli ang nakagalit na ama. Napaluha ito. Hinagod ko naman ang likuran nito.

“Pa?” May agam-agam na banggit nito.

Agad naman na nag-reach out si tito kay Arnel. Napatakbo na ito para mayakap ang ama. Labis ang kaligayahang namamahay sa dibdib ko dahil kahit papaano ay nagkaayos na sila. Matapos magyakapan nung dalawa ay kapwa sila napatingin sa akin. Inaya naman ako ni tito na yakapin din siya.

Mas nalubos ang kaligayahan ko nang yakapin si tito. Tama siguro akong sabihin na tinanggap na ni tito ang relasyon namin ng anak niya.

Nang bumitaw ako sa yakap niya ay nagsalita ito.

“Dhen, I’m sorry sa mga masasakit na salita na nasabi ko sa’yo noon.”

“Naiintindihan ko po yun tito. Galit po kasi kayo sa pangyayari kaya hindi niyo na napigilan ang sarili niyo.”

“Oo nga eh. Alam mo ba nung oras na iyon, kung hindi pa kami nagkasagutan nitong anak ko eh hindi ko malalaman na may sama pala ito nang loob sa akin. Wala kasi itong lakas ng loob na sumagot sa akin eh.”

Litanya ni tito habang ginugulo buhok ni Arnel. Natutuwa naman ako sa nakikita ko sa mag-ama. Inutusan niya si Arnel na lumayo muna at mag-uusap daw kami.

“Alam mo ba, na-realize ko noon lahat ng mga pagkukulang ko sa kanya at tama siya hindi ako naging tatay sa kanya kaya naman babawi ako.”

Natuwa ako sa sinabing iyon ni tito.

“Alam mo masakit pa rin sa akin na yung bunso ko eh sa kapwa niya pumatol…” Ramdam ko pa rin na may hinanakit siya sa mga pangyayari. “…pero wala na akong magagawa pa run eh. Siguro, susuportahan ko na lang siya kasi sa tingin ko yun yung nakikita kong paraan para makabawi sa kanya.”

“Tito…”

“Eto lang sana hiling ko sa inyo, huwag niyo sanang papabayaan ang isa’t isa at hanggang maaari intindihin niyo ang pagkukulang niyo. Hangad ko ang kaligayahan niyong dalawa.”

“Tito maraming maraming salamat po! Hindi niyo po alam pero napakasaya kop o na tinanggap niyo na kung anong meron sa amin ni Len. Pinapangako ko po na iintindihin ko siya hanggang kaya ko.”

“Isa pa pala.”

“Ano poi yon tito?”

“Bigyan niyo naman kami nang apo.”

Dahil sa huling sinabi ni tito ay hindi ko maiwasang hindi matawa. Hindi iyon nakalagpas sa pandinig ni Arnel.

“Anong pinag-uusapan niyong dalawa riyan?”

“Wala po.” Tugon ko.

“Anong wala! Sabihin niyo!” May utos na sabi nito.

“Huwag mong sasabihin pinag-usapan natin huh.” Sabi naman ni tito.

“Opo.” Sagot ko.

“Ah ganun, so may secret-secret na. Sige bahala kayo mga buhay niyo.” At tumalikod ito sa amin.

Natawa kami lalo ni tito sa inasta ni Arnel. Pinagsabihan naman ito ni tito.

Nag-bonding ulit yung mag-ama. Nagkuwentuhan sila sa mga bagay-bagay na nakaligtaan ni tito sa buhay ng bunso niya. Nakakatuwang tingnan yung dalawa habang parang bata si Arnel na may actions pa talaga ang pagkukwento. Isa ito sa mga issues ko noon na hindi ko akalaing magkakaroon ng magandang resulta.

Hindi na rin masyadong nagtagal pa si tito sa bahay at nagpaalam na. Hinatid namin ito sa labas. Muli humingi nang tawad sa amin si tito at nagpasalamat na rin.

“Masaya ka ba?” Tanong ko rito nang wala na si tito.

“Oo naman. Sobrang saya!”

“Ako rin masaya ako para sa’yo.”

“Mas masaya ako para sa atin.” At yumakap sa akin.

“Drama mo.”

“Mahal mo naman.”

“Uto!”

Inaya ko na siyang pumasok sa loob.

“Dhen?”

“Hmmm?”

“Ano pinag-usapan niyo ni papa?”

“Wala iyon. Huwag mo masyadong isipin.”

“Dali na, sabihin mo na.”

“Huwag na sabi eh.”

“Hindi mo sasabihin?”

“Hindi.”

“Ganun?”

“Oo.”

“Eh di huwag.” May tampo nitong sabi.

“Uto ka talaga!” Sabay batok ko rito.

Tumakbo ako papasok sa kuwarto at hinabol naman ako nito. Pinaulanan niya ako nang isang libong kiliti. Hindi naman ako makailag. Masaya ako sobra dahil maayos na naming haharapin ang bukas kasama nang isa’t isa at ang mga pamilya naming handa kaming suportahan.

“I love you Dhen!”

“Uto!”

---WAKAS---