Bulag na Pag-ibig (06-10)

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

WARNING: This post contains scenes that are not suitable to readers under 18.

[06]

Gulat na gulat talaga ako sa biglang pagsulpot ni Dante. At ang sunod na namalayan ko ay ang pagsugod niya kay Dencio at pinaulanan ng suntok ang huli.

Mabilis namang nakailag si Dencio sa mga suntok ni Dante maliban sa isa na deretsong tumama sa kanyang mukha. Putok ang labi ni Dencio at kitang-kita ko ang dugong umagos galing sa kanyang sugat.

“Tama na! Tama na!!!!” sigaw ko habang nagpagitna sa kanila.

Ngunit itinulak ako ni Dante. At sa lakas ng kanyang pagtulak, sumemplang ako sa damuhan. ‘Huwag kang makialam dito!” sigaw ni Dante sa akin.

Napatingin sa akin si Dencio. At noong nakita niya akong nakabalandra sa damuhan, pinaulanan na rin niya ng suntok si Dante.

At dahil di hamak na mas malaki, matangkad at mas malakas si Dencio, nabugbog ng todo si Dante at napaupo na lang din sa damuhan, ang bibig ay dumugo na rin.

“Tangina mo! Ano bang ginawa ko sa iyo! Tarantado!” sigaw ni Dencio.

“Ikaw ang tarantado! Bakit tinalo mo ang utol ko?! Bakla ka ba? Ha?!”

“Aba’t ang tanginang to…” ang sagot ni Danteng halatang lalong nag-iinit. “Gusto pa atang magpabugbog ampota!” sabay kwelyo niya sa tila lupaypay na si Dante at pinatayo ito upang bigyan na naman sana ng right hand jab ang mukha. “Mag-ingat ka sa mga pinagsasabi mo ha?! Wala akong ginawang masama sa utol mo!” at pakawalan na naman sana niya ang isang malakas na kanang suntok.

Bigla akong pumagitna. “Tama na Dencio please… tama na!” ang pagmamakaawa ko. “Huwag mo nang saktan ang kuya ko.”

At binitiwan ni Dencio si Dante. “Pasalamat ka sa utol mo! Tangina ka! Ansama ng ugali mo!” sabay talikod at nagmamadaling umalis.

Awang-awa ako kay Dante sa kanyang kalagayan. Noong tiningnan ko ang paligid, napalibutan na pala kami ng mga echusero at echuserang parang mga kabuteng karamihan ay magpartner at nagdate sa grandstand.

Hindi ko na sila pinansin. Hinubad ko ang aking t-shirt atsaka ipinunas ito sa nagdurugo niyang bibig. “Ikaw kasi kuya e… alam mo naman na malaki iyong tao, inaway mo.” Ang paninisi ko.

Na siya naman niyang ikinagallit. “Bakit ano mo ba iyon? Bakit ka kumakampi sa kanya? At bakit ko kayo nakitang naghahalikan! At ang lalakas pa ng mga ungol nyo?”

“Eh…” ang naisagot ko na lang.

“Umalis ka nga d’yan! Tanginaaaaaaaaaaaa!!!!” ang sigaw niya sa galit habang tumalikod.

At siya naman pagsulpot ni Shiela na hindi ko mawari kung saan nagtago noong nagsuntukan ang dalawa.

Lumapit si Shiela kay Dante at inalalayan ang huli habang naglakad silang palayo.

Naiwan akong parang tulala, hindi makapaniwala sa nangyari at sa galit niya a akin. Mistula akong isang basing sisiw na naiwan sa grand stand, tulalang nakatutok ang paningin sa kanila. Syempre, nasaktan ako. Ginawa ko lang naman ang pagsama kay Dante at pagpatol sa kanya dahil sa selos at galit ko sa kanila ni Shiela. At hayun, nagbackfire ata sa akin ang lahat. Feeling ko hindi ako nagtagumpay sa hangaring saktan siya sa pamamagitan ni Dencio. At hindi lang siya nagalit, parang hindi yata nagkatotoo ang sinabi niyang hiwalayan niya si Shiela.

Ang sakit. Parang dinurog ang aking puso sa nakita na kay Shiela pa siya lumapit imbes na sa akin.

Kinagabihan, wala na naman kaming imikan. Simula sa pagdating ko ng bahay, sa hapagkainan, hanggang sa pagtabi namin sa pagtulog, pakiramdam ko ay nag-iisa lang ako.

At ganoon din siya. Hindi ako kinikibo. Hindi kami nagkikibuan.

Alam ko, masakit pa ang katawan niya dahil sa pagkabugbog sa kanya ni Dencio. Gusto ko siyang tulungan. Ngunit nanaig pa rin sa akin ang sakit na naramdaman sa nakita sa kanila ni Shiela.

Humiga na lang akong nakatagilid patalikod sa kanya upang hindi ko siya nakikita, nagkunyaring wala akong nariring na katabi, walang naramdaman.

Naidlip na ako noong naramdama ko ang kamay niyang idinantay sa ibabaw ng aking beywang. “T-tol… sorry. Nasaktan kita kanina…”

Hindi ako kumibo bagamat hinayaan ang kanyang kamay sa ibabaw ng aking beywang.

“Sagutin mo naman ako tol o…” ang boses ay nagmamakaawa.

“Ano ba! Matutulog na ako!” bulyaw ko.

“Sige… kapag hindi mo ako pinansin, sa kusina ako matutulog.”

Iyong kusina namin ay walang flooring. Lupa mismo ang aming tapakan. Hindi ko alam kung paano siya matutulog doon pero, nagmatigas pa rin ako. “E di… doon ka matulog!” ang mataray ko ring sagot.

Pagkasabi ng pagkasabi ko, dahan-dahan at walang imik siyang tumayo at tinumbok ang pintuan, dala-dala ang kanyang unan. At dahil iisa lang ang kumot namin, hindi niya magawang kunin sa akin ang kumot ko. Wala siyang kumot.

Ngunit dalawang oras na ang lumipas at hindi na rin ako dinalaw ng antok. Syempre, naisip ko ang kalagayan niya. At hindi ko maitatwang naawa din ako sa kung ano man ang tinutulugan niya sa kusina. At least, sa kuwarto namin, may kumot kaming dalawa, at may katol na panakot at pamatay sa mga lamok. Ngunit siya sa kusina… wala.

Dahan-dahan akong bumalikwas sa pagkahiga at tinumbok ang kusina. At doon, nakita ko siyang nakahiga sa ibabaw ng kainang mesang kawayan, nakatagilid at ang ginawang kumot ay ang lumang mga newspapers. Alam ko, maraming lamok na ang nagpipiyesta sa kanyang dugo dahil naririnig ko pa ang ingay ng paghahampas ng kamay niya sa kanyang sariling balat.

“K-kuya…” ang mahina kong pagtawag. “P-punta na tayo sa kuwarto. Doon tayo matulog.”

Tumagilid siyang paharap sa akin. “H-hindi ka na galit sa akin Tol?”

“Galit pa rin…” ang biro ko. Syempre, may katotohanan din ang birong iyon. Masakit pa kaya ang nakita ko sa kanila ni Shiela. Kaso, nanaig lang ang awa ko sa kanya.

“Eh… dito na lang ako kung galit ka pa.”

“Kuya naman eh!” ang pgdadabog ko. “Sige tatabihan na kita dito”

Akman pupuwesto na sana ako sa tabi niya noong siya naman itong bumalikwas. “Sige… sige, babalik na ako doon. Tara…”

At hayun, balik na naman kami sa kuwarto. Hindi na kami nakatulog sa halos buong magdamag na iyon. Sinusuyo na lang niya ako at tinatanong ang tungkol sa amin ni Dencio.

“Huwag ka nang magalit sa akin tol… Ako nga ang dapat magalit sa iyon eh.”

“Bakit hindi ako magagalit. Sabi mo, hihiwalayan mo na si Shiela tapos nagdate pa pala kayo? At kanina, sa kanya ka pa sumama?”

“Sorry na… nainis lang ako sa iyon kanina.”

“Pero hindi mo talaga hiniwalayan si Shiela… At nag date pa kayo.”

“Hindi ah. Doon ko siya dinala dahil gusto kong makipag-usap sa kanya ng walang istorbo at doon ko na rin siya hihiwalayan. Eh… hindi ko na nagawa dahil sa nangyari.”

“Hmpt! Maniwala ako sa iyo… Bakit nagtatawanan pa kayo. Bakit ang saya-saya pa ninyong tingnan? Para kayong naghaharutan?”

“Ito naman o… syempre, hindi mo naman sasabihin agad-agad. Napatawa lang kami dahil iyong dumi ng aso sa ibabaw ng upuan ay akala ko alkitran lang at tinanggaal ko sa kamay. At noong matanggal iyon ay ang baho. Kaya kami natawa. Ano ang masama doon?”

Natahimik naman ako.

“Kayo nga ni Dencio, kitang-kita kong naghahalikan kayo at ang lalakas pa ng mga ungol. Sinong hindi magagalit niyan?”

“Bakit ka ba nagagalit sa amin?”

“Dahil ayaw kong maging bakla ka. Ayokong magkakaboyfriend ka. Girlfriend papayag ako pero boyfriend… yuckkkkkk!”

“May pa yuck-yuck ka pa d’yan.”

“Bakit. Yuck naman talaga ah! Lalo na si Dencio! Andaming mga baklang nabiktima na niyan!”

“Bakit alam mo?”

“Kasi po… sikat sa campus naman iyang si Dencio na tirador ng mga bakla. Lalo na kapag may pera. Kahit naman dito sa lugar natin, sa mga parlor, lahat ng bakla dyan ay nakatikim na sa katawan niya. Palibhasa, balbon, maraming naaakit. Di ka ba natatakot na magkasakit? Baka may AIDS na yan?”

Napaisip naman ako. Prang hindi kasi ako naniniwalang ganyan si Dencio. Ang sweet-sweet kaya niya sa akin. At kapag nag-uusap kami, parang sincere kaya siya sa kanyang mga sinasabi. “Hindi ako naniniwala. Siniraan mo lang siya dahil alam mong gusto niya ako” ang nasambit ko na lang.

“Sige, tingnan na lang natin. Isang araw, makikita mo ang pagka-hustler niyan.”

Tahimik.

“At heto ang tatandaan mo; kapag nakita ko uli kayong may ginagawa… papatayin ko talag ang taong iyan. Kaya kung ayaw mo akong magiging criminal, huwag mong patulan ang taong iyon.” Dugtong pa niya.

Ewan kung seryoso talaga siya sa kanyang sinabing papatayin niya si Dencio ngunit para sa akin, hindi ako naniniwalang kaya niyang gawin iyon. Wala sa isip kong magagawa niya ang kanyang sinabi.

Sa pagdaan pang ng mga araw, nanatiling sweet sa akin si Dencio at hindi ko siya talaga hiniwalayan kahit alam kong galit si Dante sa kanya. Kaya patago na lang ang aming diskarte. Paano, ang sarap kasi niyang magdala. Ansarap kausap. Sweet, thoughtful at higit sa lahat, sa kanya ko pa naranasan ang lahat ng kaligayahan… sa sex. Ansarap din kaya niyang magpaligaya.

Ewan… siguro ay sadyang na adik na ako sa kanya. Kahit sa gabi, may mga pagkakataong napanaginipan ko pa ang aming pagniniig. At kapag nangyari iyon, magising na lang ako niyan na nakahubad. Ang ipinagtataka ko lang ay kapag ganyang nanaginip ako sa aming pagyayarian, may mga pagkakataong sa paggising ko ay nakahubad din si Dante sa tabi ko. Hindi ko alam kung bakit pero iniisip ko na lang na baka nagkataon lang at bagamat maaari ding siya ang nakasex ko sa gabi habang nasa gitna ako ng panaginip, nasasarapan at kinikilig din naman ako. Ngunit hindi ko na binuksan ang issue na iyon sa kanya. Nakakahiya kaya.

Sa side naman ni Dante, in fairness, hiniwalayan na daw niya si Shiela. Iyan ang sabi niya. At marahil ay totoo nga dahil hindi ko na sila nakitang nagsama o nagsabay. Kaya bumalik na naman ang pagka-sweet namin ni Dante. At lalo tuloy akong na in-love sa kanya. Kasi palagi niya akong binabantayan, sinasamahan, binibilhan ng kung anu-ano kahit kapos sa pera. Kung tutuusin, sex na lang ang kulang namin at masasabing magsyota na talaga kami. Ngunit hindi naman nahahalata na may mas malalim pa sa amin. Kasi nga, mag-kuya ang alam ng mga tao sa amin.

At dahil dito, lalo akong nalilito sa aking kalagayan. Mahal na mahal ko si Dante ngunit ang lihim kong boyfriend ay si Dencio. Paano kasi, ang libog ko ay napu-fulfill ni Dencio bagamat ang hinahanap-hanap ng puso ko ay si Dante. Ang hirap…

“Nakita kong bigla kang nawala sa may kanto malapit sa bahay nina Dencio. Saan ka nagpunta? Pumasok ka ba sa bahay nina Dencio?” ang tanong ni Dante sa akin isang araw ng Sabado noong lihim akong nakipagtagpo kay Dencio sa bahay nila. Hindi ko akalaing napansin pala ako ni Dante.

“Eh…” ang naisagot ko habang naghahanap ng magandang alibi. “Ah… pinuntahan ko si Elmer kuya. Kasi, may itinatanong siya tungkol sa aming klase.” Ang bigla kong naisip a idahilan. Mabuti na lang at classmate ko din si Elmer na katabi lang ang bahay kina Dencio.

“G-ganoon ba? Nawala ka kasi bigla. At nagmamadali pa.”

“Kina Elmer ako nagpunta kuya...”

“Mabuti naman. Kasi, kapag nalaman kong kina Dencio ka pumunta, papasukin ko talaga ang bahay nila at doon ko siya papatayin kapag may nakita uli akong hindi magandang ginagawa ninyong dalawa.”

“Awwooohhh! Natakot naman ako!” ang sagot ko na lang sabay tawa, hindi sineryoso ang kanyang sinabi.

“Sige, tawa ka d’yan. Tingnan natin ang puwede kong gawin sa magaling mong boyfriend kung nagkataon.”

Iyon ang hindi ko malimutang pagbabanta niya.

Isang araw, walang pasok. Kagaya ng dati, lihim kong pinasok ang bahay ni Dencio. Kapag ganoong Sabado kasi, sa ganoong oras ng umaga, nasa kuwarto lang siya, hinihintay ang pagpuslit ko sa loob. Wala kasing tao sa bahay nila kapag ganoong araw at oras.

Noong makapasok na ako sa kwarto niya, binuksan niya ang pinto. Wala siyang suot na kung ano; halatang pinaghandaan talaga ang aking pagdating.

Grabe. Biglang nanginig ako sa nakita sa kanya. Parang hindi ko alam kung ano ang gagawin. At sino ba ang hindi maturete at mag-iinit ang katawan kapag nakita ninyo ang porma niyang ito –

Kaya kung gaano kabilis akong nakapasok sa loob ng bahay nila, ganoon din kabilis ang paghuhubad ko ng damit at sabay yakap sa kanya. Nagyakapan kami at naghalikan na parang sabik na sabik sa isa’t-isa, mistulang mga hayup na gutom na gutom sa pagkain.

Napuno ng aming mga ungol ang buong kuwarto, walang pakialam kung may makarining o may biglang pumasok. Naghalalikan at nagyayakapan na parang kami lang ang tao sa mundo.

Hanggang sa kagaya ng mga nakasanayan sa aming love-making, pinasok ni Dencio ang kanyang sandata sa aking butas. Sabay naming nilasap ang sarap ng pagpapasasa at pagpapaalpas ng init ng aming katawan habang inuulos niya ang aking likuran at hindi ko naman mapigilan ang hindi pakawalan ang malalakas na ungol.

Nasa gitna kami ng kasarapan, sa posisyong nakatuwad ako sa gilid ng kama habang si Dencio ay nasa aking likuran at ginawa ang doggie noong may biglang bumukas sa pinto.

Si Dante, at mistulang nagbabaga ang mga mata niya sa galit! At sa kanyang kanang kamay ay may hawak-hawak na patalim. “Sabi ko na nga ba! Sabi ko na nga ba! May ginagawa kayong milagro!!! Putang ina ninyoooo!!!” ang malakas niyang sigaw.

Sa pagkabigla ko, itinulak ko si Dencio na napatihaya naman sa sahig. Dinampot ko ang aking pantalon, at t-shirt, dali-daling isinuot ang mga ito at sa puntong iyon, mistulang simbilis na ng kidlat ang sumunod na mga pangyayari. At naalimpungatan ko na lang na dinaganan ni Dante si Dencio, itinaas sa ere ang patalim at buong puwersang ibinaun ito sa dibdib ni Dencio.

Kitang-kita ng aking dalawang mata ang kahindak-hindak na pangyayari. Hindi ko lubos maipaliwanag ang aking naramdaman. Gusto kong sumigaw ng malakas, gusto kong kumaripas ng takbo. Gusto kong hatawin si Dante ng kung anong bagay. Ngunit hindi ko magawa. At isang malakas na “Kuyaaaaaaaaaaaa!!!!!!” ang naisigaw ko. “Ano ang ginawa moooooooo!” habang mabilis akong lumapit sa kinaroonan nila at pilit ko siyang hinatak palayo sa katawan ni Dencio na sa pagkakataong iyon ay nakalatag sa sahig at nangingisay habang nanatiling nakabaun pa ang patalim sa kanyang dibdib.

Hindi ko talaga alam ang aking gagawin. Nand’yan iyong tatakbo ako sa bintana at sumisigaw ng “Sakloloooooooooooo1 tulungan ninyo kamiiiii!!!” at babalik naman sa katawan ni Dencio na nagkikisay, nahirapang huminga, at may dugong umaagos sa kanyang bibig.

“Tol… aalis na tayo! Alis na tayo!!!” ang tarantang sambit ni Dante.

“Tulungan natin si Dencio kuya! Tulungan natiiinnnnn! Mamamatay iyan kapag hindi natin tinulungan!!!!”

“Huhulihin tayo ng pulis kapag nanatili tayo dito!” sigaw niya.

“Arrggghhhhh!” ang sigaw ko na lang. At dahil nataranta na rin ang aking utak, at sa kagustuhang matulungan si Dencio, nilapitan ko ang katawan niya, itinaas ang ulo at ipinuwesto itong nakalatag sa aking kandungan. Hinawakan ko ang hawakan ng nakabaon na patalim sa kanyang dibdib at mabilis itong hinugot.

Ngunit laking pagkakamali ko dahil sa ginawa ko, ay biglang bumulwak ang napakaraming dugo galing sa kanyang sugat.

“Arrrrrrgggghhhhhhhhh!” ang sigaw ko.

At lalo pa akong napahamak noong habang nasa ganoon akong pagsisigaw at hawak-hawak ko pa ang patalim sa aking kamay, ay siya namang pagpasok ng mga kapitbahay na rumesponde sa nangyaring pag-iingay ko.

“Bakit mo sinaksak si Dencioooooo!” ang sigaw ng isang kapitbahay habang ang iba ay dali-daling kumukuha ng litrato sa kanilang cp sa ganoong posisyon ko.

“H-hindi po ako! Hindi po akooooo!!!” ang sigaw ko.

Ngunit hindi na nila ako pinakinggan. Kinuyog nila ako at binugbog habang ang iba naman ay kinarga si Dencio palabas upang dalhin sa ospital. “Dalian ninyoooo! Baka makaabot pa sa ospital!” ang narinig kong sigaw ng mga tao.

Sa magulong pagkarambola ng mga tao, halos hindi ko na rin narinig ang pagsisigaw ni Dante na siya ang sumaksak kay Dante. Hindi siya nila pinansin. Kagaya ng hindi nila pagpansin ng aking pagsisigaw na wala akong kasalanan at hindi ako ang sumaksak. Natabunan ang boses namin sa galit ng mga tao sa akin at sa kagustuhan nilang madala sa ospital si Dencio.

Dinala ako ng mga tao sa Baranggay Hall at doon pansamantalang ikinulong habang hinihintay ang pulis. Isinama sin nila si Dante. Doon, ikinulong ako sa kanilang maliit na kulungan. Mistula akong nawalan ng lakas sa sobrang bilis ng mga pangyayari.

Si Dante naman na nasa labas ng kulungan at patuloy na nagmamakaawa sa mga tanod na siya ang ikulong dahil siya ang sumaksak kay Dencio.

Ngunit kagaya ng mga tao, hindi rin siya pinansin. Kagaya ng pagsisigaw ko, nalunod sa kawalan ang aming mga pagsusumamo.

“Tol… sorry. Ako ang dapat na nad’yan at hindi ikaw.” Ang sabi sa akin ni Dante noong walang pumansin sa kanya.

Ngunit wala na rin akong nagawa. Gusto ko mang magalit sa kanya, hindi na lang ako kumibo. Umiyak na lang ako ng umiyak.

Noong dumating ang aking mga magulang. Nag-iiyak ang aking inay. Nagsisigaw kung bakit ako ikinulong. “Anak! Ikaw ba talaga ang sumaksak kay Dencio?” tanong niya.

Hindi ako nakasagot kaagad. Tiningnan ko si Dante. Sa nakita ko sa kanyang na parang nanginginig sa takot at ang mukha ay nakakaawa, gumapang sa aking kalamnan nag pagkaawa rin sa kanya. Pakiramdam ko ay nalimutan ko ang sariling kinasasadlakang problema at nangingibabaw ang pagmamahal at naramdamang awa. At naisip kong kapag nalaman pa ng mga magulang ko na siya talaga ang sumaksak at ako lang ay napagbintangan, siguradong palayasin siya sa amin. Masusuklam ang mga magulang ko sa kanya. “Saan siya titira? Sino ang kukupkop sa kanya? Wala na siyang pamilya…” sa isip ko lang.

Sasagot na sana ako at aaminin na lang ang pagsaksak kay Dencio noong biglang sumingit si Dante, “Ako po ang sumaksak inay. Ako po ang may kasalanan! Ako ang dapat na makulong at magdusa.” Ang sabi ni Dante habang umiiyak.

Tiningnan siya ng inay at itay ko. Kitang-kita ko sa kanilang mukha ang galit.

Ngunit bago pa man sila nakapagbitiw ng masasamang salita laban kay Dante, bigla rin akong sumingit. “Hindi po totoo iyan inay, tay! Ako talaga ang sumaksak kay Dencio. Kahit itanong po ninyo sa mga nakakakitang kapitbahay! Ako po ang sumaksak sa kanya sa dibdib! Ayaw lamang po ni kuya na mabilanggo ako inay at mahiwalay sa inyo kaya niya aangkinin ang pagkakasala. Totoo pong ako ang may kagagawan ng lahat. Ako po ang sumaksak kay Dencio!”

“Tol… ano ka ba! Hindi yan totoo! Ako ang sumaksak sa kanyaaaaa!!! Maniwala po kayo tay, nay. Hinugot lamang po niya ang patalim na nakasaksak sa dibdib ni Dencio! Ngunit ako ang sumaksak noon!”

Habang nasa ganoon kaming pagsasalitan ng pagsasalita, pabaling-baling naman ng sabay ang mga ulo ng aking mga magulang sa amin ni Dante, halata sa kanilang mukha ang pagkalito.

“Nay, tay… maniwala po kayo. Ako talaga ang may kasalanan ng lahat.” At humagulgol na ako.

Wala nang nagawa ang mga magulang ko kundi ang humagulgol na rin. “Bakit mo ba nagawa ito anak… ano ba ang pagkukulang namin sa iyo?” ang tila paninisi sa akin ng inay samantalang nanatiling hindi kumukibo ang itay.

“Nay… tay… hintayin po natin ang imbestigasyon at lalo na kapag nagkamalay si Dencio, itanong po ninyo kung sino ang sumaksak sa kanya. Wala pong iba kundi ako po.” Ang paggiit pa rin ni Dante.

“Tama si kuya Dante nay… tay… hintayin natin ang resulta ng imbestigasyon. At kapag nagkamalay na si Dencio, malalaman natin ang buong katotohanan. Ako po talaga ang sumaksak sa kanya” Ang dugtong ko na lang.

Kaya natahimik din kami sa aming argumento bagamat patuloy pa rinang pag-iiyak namin.

Maya-maya, dumating na ang mga pulis at mga taga-DSWD. Nagsimula silang mag-imbestiga. Kinunan kaming dalawa ni Dante ng finger prints, tinanong tungkol sa pangyayari…

Ngunit pati sila ay naiinis sa amin kasi, pinanindigan ni Dante na siya ang sumaksak at noong ako naman ang tinanong ang sinabi ko naman ay naman ang sumaksak kay Dencio.

Pero hindi na kami pinuwersa pa ng mga pulis. Ayon sa kanila, may ibang paraan silang gagawin upang malaman kung sino talaga ang nagsabi ng totoo.

At dahil menor-de-edad pa raw ako, sa DSWD muna ako ilagay habang wala pang resulta ang imbestigasyon ng kapulisan.

Halos walang patid ang pag-iiyak ni Dante at tila tulala pa itong hindi makapaniwala sa mga nangyari. At dahil iginiit niya na siya nga ang sumaksak kay Dencio at na dapat ay siya ang dalhin sa DSWD, pinayagan na lang din ng DSWD na isama siya hanggang wala pang resulta ang imbestigasyon. Inihatid na rin kami ng mga magulang ko.

Habang tumatakbo ang aming sinasakyan, pabulong kaming nag-uusap ni Dante.

“Huwag mo nang igiit kuya na ikaw ang mapunta sa DSWD. Ako na lang. Mawawalan ng kasama ang mga magulang natin.”

“Ano ka ba!!” ang pigil niyang pagbulyaw. “Ako ang dapat mapunta doon! Tangina!”

“Ayoko… gusto ko, ikaw ang maiwan. Kapag nalaman nilang ikaw ang gumawa noon, magagalit sila sa iyo, masisira ang buhay mo. Ayaw kong mangyari iyan kuya.”

Nakita kong nagpahid na naman siya ng kanyang luha. “Hayaan mo na. Kasalanan ko kasi… dapat ako ang mananagot.” ang paninisi din niya sa sarili.

“Ako naman din kasi ang dahilan, di ba? Dahil ayaw mong mapahamak ako; dahil ayaw mong maabuso ako?”

“M-mahal kasi kita eh…” ang nasambit niya.

Bigla namang nahaluan ng excitement ang aking naghalo-halo nang emosyon sa sinabi niya. Napatingin ako sa kanya. “T-talaga kuya?”

“Oo…” ang sagot niya. Ngunit hindi na niya dinugtungan pa ito.

Para din akong nadismaya. Kasi, walang ibinigay na specification kung para anong pagmamahal. Kaya naisip ko na lang na pagmamahal lang ng kuya sa kanyang bunso iyon.

Noong nasa DSWD na kami. “Nay… tay… huwag po kayong mag-alala. Kasi po, lalabas naman kaagad si kuya Dante kapag may resulta na ang imbestigasyon.” Ang nasabi ko sa aking mga magulang.

Na siya namang ipinag-react ni Dante sa pamamagitan ng lihim na pagsambunot sa aking buhok. “Si Tristan po ang lalabas dito Nay… tay…” ang sagot naman ni Dante. “Kapag nakapagsalita na si Dencio sa kung sino ang sumaksak sa kanya, malalaman po nating lahat ang katotohanan.”

“Nakakalungkot mga anak. Ayaw naming kahit sino sa inyo ang mahiwalay…” ang nasabi na lang ng inay. Wala rin naman kasi silang magagawa. Noong paalis na sila, awang-awa akong pinagmasdan sila habang naglakad palayo sa compound.

Sa ilang araw namin sa DSWD, halos tulala pa rin ako at pati na si Dante, hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari.

Pinag-usapan namin ang mga posibleng mangyari. Bago matulog palagi kaming nagkukuwentuhan. Hindi ko na siya magawang sisihin pa. Kasi, naisip ko, ako talaga ang may kasalanan at gusto lamang niya akong proteksyonan.

“Kuya… kapag ako ang matira dito, ma-miss kita ng sobra” ang nasabi ko sabay hagulgol. “K-kasi… palagi tayong nagsasama at kapag natutulog na tayo, magkatabi pa tayo sa kama. Ngunit kapag nag-iisa na lang ako dito, wala na akong kayakap. Ma-miss ko ang pagdantay ng iyong paa sa aking beywang at hita. Ma-miss ko ang ating harutan, biruan, tampuhan. Paano na lang ako dito kuya. Di na rin ako makakapag-aral.”

“Tol… ma-miss din kita. At huwag kang mag-alala. Sana, buhay si Dencio para masabi niya na ako talaga ang sumaksak sa kanya at maka-uwi ka sa ating mga magulang…”

“Ganoon din iyon eh. Wala ka pa rin doon… At ayokong nag-iisa ka dito. Sinong mag-aalaga sa iyo?”

“M-mahal mo ba talaga ako tol?”

“Mahal na mahal kita kuya. Kung alam mo lang.”

At iyon, niyakap niya ako. Niyakap ko rin siya. Mahigpit. At ang aking buhok ay sinambunutan niya; iyon bang sambunot ng pangigigil. At sa sambunot niyang iyon ay tila may bumabalik-balik sa aking isip na senaryo ng ganoong klaseng pagsambunot. Parang isang panaginip.

“Mahal na mahal din kita tol… Sana lang malusutan natin ang problemang ito.”

“Sana kuya… Natatakot ako…”

“Natatakot din ako tol…”

Iyon lang ang tanging nagagawa namin. Ang mag-usap, ang magpalabas ng mga saloobin. Ang bigyan ng lakas at suporta ang bawat-isa. Wala kaming control sa sitwasyon. Wala kaming control sa mga pangyayari. Mistulng kami na lang dalawa ang magkakampi sa mundo.

Kinabukasan, may dumating na pulis. Tapos na raw ang imbestigasyon. Kinabahan naman ako. Natatakot. Kasi kahit ano man ang resulta, magkakahiwalay pa rin kami ni Dante.

Nagsalita ang pulis. “Sa aming imbestigasyon, at base na rin sa aming pagsusuri sa mga fingerprints sa katawan at sa patalim, at sa mga nagkalat na ebidensya sa kuwarto na pinangyarihan at sa pagtatanong sa mga nakasaksi… Ang tunay na sumaksak kay Dencio ay…”

Bago pa man nasabi ang pangalan, bigla na lang tumulo ang aking mga luha. Kasi, alam kong ako iyon at iyon na rin ang huling araw na makasama ko si Dante.

Yumuko na lang ako, inihanda ang sarili, hindi makatingin sa mga pulis. Hinayaan kong pumatak nang pumatak ang aking mga luha sa sahig na semento...

(Itutuloy)

"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"

[07]

“Base sa aming imbestigasyon, si Tristan ang tunay na pumatay kay Dencio…” ang tuluyan nang pagbanggit ng pulis sa pangalan ko.

Napahagulgol na lang ako. Inasahan ko na kasi na ako talaga ang madidiin gawa nang ako ang nakita ng mga tao na siyang may hawak sa patalim. At syempre, fingerprints ko rin ang nandoon.

“Hindi po! Hindi po si Tristan ang sumaksak! HINDIIIIII!!!!!” ang pagwawala ni Dante. “Ako po ang salarin, mamang pulisssss! Ako po ang sumaksak kay Dencio. Nagalit po ako sa kanya!” habang nagmamakaawa siya sa mga pulis na baguhin nila ang kanilang report.

“Iyan ang resulta ng aming imbestigasyon, kaya huwag mo nang protektahan pa ang kapatid mo. Alam namin ang lahat. Alam namin ang aming ginagawa. Hindi kami puwedeng magkamali.” ang sagot ng pulis.

“Bakit hindi ninyo tanungin si Dencio?!!! Bakit hindi natin hintaying makapagsalita siya?”

“Patay na siya. Napatay ng kapatid mo!”

“Arrrgggggghhhhhh!” ang sigaw ni Dante.

Mistula naman akong nasabugan ng malakas na bomba sa narinig at lalong napahagulgol. Alam ko, kasalanan ko ang lahat. At matinding awa din ang naramdaman ko para kay Dencio at sa mga magulang niya. Wala siyang kasalanan. Ako ang may kasalanan ng lahat. Ako ang kusang pumunta sa bahay nila upang maghanap ng aliw.

“O-ok lang kuya. Tanggap ko naman eh. Naawa lang ako kay Dencio kasi, wala siyang kasalanan. Ako ang may kasalanan ng lahat.”

“Huwag mo na nga siyang kampihan. Underage ka. Minolestya ka niya!”

“Kagustuhan ko iyon kuya… ako ang nagpunta sa bahay nila!”

“Nagpunta ka nga sa tanginang bahay nila, kung mabuting tao pa siya, hindi ka niya pagsamantalahan!”

“Hindi niya ako pinagsamantalahan kuya! Ako ang tumukso sa kanya!!!”

“O tama na! Tama na!” ang pagsingit ng pulis. “Ikaw totoy” turo niya kay Dante “Makauwi ka na sa bahay mo. Absuwelto ka na.”

“Puwede bang ako na lang ang maiwan dito chief? Itong kapatid ko na lang ang umuwi?” ang pakiusap pa rin ni Dante.

Ngunit binulyawan siya ng pulis. “Hindi puwede! At huwag matigas ang ulo.”

Napayuko na lang si Dante. Niyakap niya ako. “Ayokong iwanan ka dito tol… Ma miss kita, naawa ako sa kalagayan mo. Walang mag-aalaga sa iyo dito.”

“Ok lang kuya. Basta, lagi mo lang akong dalawin dito…” ang sabi ko naman. “K-kakayanin ko...”

Tumango na lang siya. At humagulgol na. Nagyakapan kami. “Kasalanan ko ang lahat ng ito! P-patawad. Patawad tol… Nagsisisi na ako. Nasaktan kasi ako sa ginawa ninyo ni Dencio tol!”

Hindi na ako sumagot. Gustuhin ko mang magalit at ibuntong sa kanya ang lahat ng sisi, wala na ring silbi pa ang mga ito. Kaya isinurrender ko na lang ang maaaring hantungan ng buhay ko sa swerte, o malas.

Pati ang mga magulang ko ay nag-iyakan din.

Galit na galit naman sa akin ang mga magulang ni Dencio. Ngunit tinanggap ko ang lahat ng kanilang mga masasakit na salita, isiniksik sa isip na kahit saang anggulo tingnan, ako pa rin ang puno’t-dulo ng lahat ng mga nangyari. Kung hindi dahil sa kalandian ko, hindi magagawa ni Dante ang patayin si Dencio. Kaya lahat ng sisi at galit ay tinanggap ko.

Dahil sa underage pa ako, hindi ako kinasuhan bagamat manatili ako sa pangangalaga ng bahay-kalinga, sa Center na iyon. Si Dante naman ay pinauwi. Iyon ang isa sa pinakamasakit na naramdaman ko; ang malayo sa kanya.

“Kuya… dalawin mo ako palagi dito. Ma-miss kita”

“Oo tol… palagi akong dadalaw sa iyo. Ma-miss din kita tol.”

Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama noong pinagmasdan si Dante na naglakad patungo sa bukana ng center. Para akong mawalang ng malay-tao; parang huminto ang aking mundo. Parang napatid ang aking paghinga.

Noong malapit na siya sa gate, hinabol ko pa siya. “Kuyaaaaaaaa!”

Bigla siyang humarap sa akin habang nagtatakbo pa ako patungo sa kanya. At nakita ko ang mga luha sa kanyang mga mata. Muli kaming nagyakapan. Mahigpit. Hinalikan ko ang kanyang pisngi at ganoon din ang ginawa niya sa akin. Halos hindi ko siya mabitiw-bitiwan sa sobrang lungkot na mag-isa na lang ako, walang kuya na mag-aalaga kapag umalis na siya.

“N-natatakot ako kuya.”

“Lakasan mo ang loob mo tol… Pilitin mong maging matatag. Hayaan mo, pagai kitang dadalawin. Makalabas ka rin dito upang magkasama uli tayo sa bahay. Atsaka… magpakabait ka dito tol ha? Makakalabas ka daw kaagad kapag nakitang mabait ka.”

“O-opo kuya.”

Napako ang paningin ko habang binaybay niya ang pathwalk palabas ng gate. Hindi siya binitiwan ng aking mga mata hanggang sa tuluyan na siyang naglaho sa aking paningin. Walang humpay ang pagdaloy ng aking mga luha.

Ang huling eksenang iyon ang tumatak sa aking isip sa ilang araw na wala na si Dante sa aking piling. Hindi kasi ako sanay na natutulog na wala siya sa tabi. Hindi ako sanay na hindi siya nakikita sa oras oras na lumilipas sa bawat araw.

Nalala ko pa ang mga pagkakataon sa bahay-kalinga kung saan may mga umaapi sa akin, nand’yan siya palaging nagba-bodyguard sa akin. Kahit sa mga assignments namin sa bahay-kalinga, palagi niya akong tinutulungan kahit mayroon din siyang sariling assignment na trabaho.

Alam ko, magbabago na ang lahat ng iyon. Mahirap din ang kalagayan namin sa center. Sobrang higpit, may mga sariling assignments at trabaho, at may mga bully na mga bata.

Pinilit kong magpakatatag. Pinilit kong tumayo sa sariling mga paa. Tiniis ko ang lahat.

Hanggang sa lumipas ang may dalawang linggo, nagkaroon din ako ng kaibigan sa loob ng bahay-kalinga, si Tom.

Actually, nagsimula ang pagiging magkaibigan namin ni Tom noong isang beses na tinangka kong magbigti.

Sobrang depressed kasi ako noon. Kaya noong may nakita akong lubid sa recreational area ng center, parang may nag-udyok sa isip ko na gamitin ang lubid na iyon upang wakasan ang buhay. Palagi kasing naglalaro sa isip ko ang mga katanungan kung bakit ganito ang pagkatao ko, nagmamahal sa kapwa lalaki at sa isang tao pang kapatid lang ang turing sa akin. At hayun, nadagdagan pang napagbintangan akong isang mamamatay-tao. Tapos nad’yan din ang awa ko sa aking mga magulang na sadlak sa sobrang kahirapan. Ang hirap-hirap na nga namin, ganito pa ang problema ko. Pakiramdam ko ay wala nang magandang maidudulot pa ang buhay. Kaya masama din ang loob ko sa maykapal. Mahirap mang tanggapin ngunit hindi ko maintindihan kung bakit niya ako pinahirapn ng ganito. Feeling ko, masyado siyang unfair. Ang bata-bata ko pa ngunit ganito na kalaki ang aking problema; sa mura kong edad ay parang pasan ko na ang buong mundo. “Bakit ang iba ay masaya, marangya sa buhay samantalang ako ay nagdurusa?” “Bakit ako nakaramdam ng pagmamahal sa kapwa lalaki at sa mismong kuya ko pa man din?” “Bakit ako pa ang magdusa sa nagawang krimen ng iba?” “Bakit sa lahat ng tao ay ako pa ang magdusa ng ganito?”

Napakarami kong tanong na hindi ko na alam kung may mga kasagutan pa.

Bagamat may takot din akong wakasan ang sariling buhay, nanaig pa rin sa aking pag-iisip na ituloy ang balak. Pumasok ako sa CR dala-dala ang lubid. Noong nasa loob na ako, dali-dali akong tumungtong sa isang silya na dala ko at itinali sa isang nakausling kahoy sa bubong ang dulo ng lubid atsaka ipinasok ko ang aking ulo sa buhol na ginawa ko sa kabilang dulo nito. Tumulo na ang luha ko sa inaasahang katapusan ko. Gamit ang dala-dalang ballpen, isinulat ko sa dignding ng CR ang aking huling paalam sa aking mga mahal sa buhay. “Paalam inay, itay… pasensya na po, hindi ko na po talaga kaya ang lahat. Ayaw ko na pong mabuhay. Mahal ko po kayo. Kuya Dante, sana palagi kang nad’yan para ating mga magulang. Mahal na mahal kita kuya. Alagaan mo palagi ang sarili mo…”

Itutulak ko na lang ang silyang tinungtungan ko noong sa di inaasahang pagkakataon, biglang pumasok si Tom sa CR. Nakaligtaan ko palang ilock ang pinto. Kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang matinding pagkagulat. “Hoyyyy! Ano iyang ginagawa mo!!!” sigaw niya.

Dali-dali niya akong niyapos at kinarga, paniguradong hindi mabitin ang katawan ko sa lubid at mahila nito ang aking leeg. Nagsisigaw siya ng saklolo. “Saklolo! Tulungan ninyo si ako! Saklolo!!! Nagtangkang magpatiwakal si Tristan!!!”

Nagkagulo silang lahat. At sa mabilis na aksyon ni Tom, naagapan ang tangka kong pagpatiwakal.

Simula noon, binigyan ako ng special counselling ng bahay-kalinga. At naging malapit na kaibigan ko rin si Tom.

“Álam mo, Tris, noong oras na aksidente kong nabuksan ang CR kung saan mo naisipang magpappatiwakal, galing ako sa garden noon, nagdidilig ng mga halaman. Tapos, bigla akong naiihi. Ngunit ang ipinagtaka ko, at ngayon ko lang din napg-isip-isip, ay kung bakit hindi ako gumamit ng CR sa labas na malapit lang sa garden? Bakit ang bigla kong naisip ay ang CR sa loob ng center na mas malayo kung tutuusin? Hindi ba nakapagtataka? Hanggang ngayon hindi ko pa rin maisip kung bakit eh. Parang may malakas puwersang kung ano ang gumiya sa akin papunta sa CR.” Ang sabi ni Tom noong nag-usap kami pagkatapos ng insidente.

“T-talaga?” ang malabnaw kong sagot. Hindi ko kasi alam kung matuwa ba o magalit sa naudlot kong balak na magpatiwakal.

“Isa lang ang ibig sabihin kung bakit hindi natuloy ang balak mo; kung bakit kita naisalba sa tangka mo. Hindi mo pa oras na mamatay. At kung ano man iyang mabigat na problemang dinadala mo ngayon, ang ibig sabihin din niyan, malalampasan mo rin ang lahat. Baka... may magandang bagay pa na mangyayari sa buhay mo...”

“Ewan ko lang. Sobrang di makatarungan naman kasi ng tadhana.”

“Nasasabi mo lang iyan dahil nasa mahirap ka pa na kalagayan ngayon. Kapag dumating na marahil ang tamang panahon, maranasan mo rin ang lumigaya. Trust me. Malaki ang paniniwala kong malampasan mo ang lahat at maranasan mo ang saya na inaasam-asam mo sa buhay.”

“Sana… At sana ay masagot na rin ang mga katanungan ko kung bakit ako nagdusa ng ganito.”

“Hmmm. Minsan, hindi natin kailangangn maintindihan ang sagot sa mga katanungan natin sa buhay eh. Ngunit kapag nalampasan mo ang problema at naging masaya ka na, doon mo masasabing ‘ganito pala ang buhay’, o ‘kaya ko palang lampasan ang lahat’, o kaya ay ‘ang sarap pala ng pakiramdam kapag nalampasan mo ang mga pagsubok’…”

“Ganoon?” ang sagot kong may pag-alinlangan pa rin sa aking isip.

“Maniwala ka. Dahil ganyan ang naramdaman ko dati. At ngayon, naunawaan ko na ang lahat. Noong una kong mga araw dito, sobrang galit ko sa mga magulang ko. di ko maintindihan ang lahat kung bakit nila ako pinapabayaan at inilagay pa dito sa bahay-kalinga. Parang gusto kong magpakamatay na lang din. Iniisip ko na walang halaga ang buhay ko, walang nagmamahal, walang umiintindi… Ngunit noong nalaman ko ang iba’t-ibang kuwento ng buhay ng mga kasamahan natin, doon ko nasabi sa sarili na maswerte pa rin pala ako. At unti-unti kong naintindihan ang aking mga magulang. At nabago rin ang aking pananaw sa buhay. Noong dinalaw muli ako ng aking mga magulang, nanghingi ako ng tawad sa kanila. Masayang-masaya sila. At doon ko nasabing ang sarap pala ng pakiramdam kapag nabigyan mo ng kaligayahan ang mga magulang mo, lalo na ang mga taong nagmamahal sa iyo. Pagkatapos, tinanong nila ako kung gusto ko nang umuwi. Ngunit sinabi kong manatili muna ako dito upang mas maintindihan ko pa ang paghihirap ng mga kapwa kong kabataan na nakipaglabang sa iba’t-ibang hamon at pagsubok ng kanilang buhay. Parang gusto kong gayahin na rin ang aking mga magulang na maraming tinulungang mga kawang-gawa. Gusto kong tulungan din ang mga kasamahan natin dito…”

Hindi ako nakaimik. Pakiramdam ko ay may sundot ang mga sinabi niya sa aking puso.

“Ikaw, hindi mo ba naisip na kapag natuloy ang pagpatiwakal mo, masasaktan ang iyong mga magulang? Sabi mo naghirap sila. Di ba lalo mo lamang silang pinahirapan kung nagkataong natuloy ang pagpakamatay mo?”

At sa tanong na iyon ni Tom, doon na tumulo ang aking mga luha. Naalala ko kasi ang mga paghihirap ng aking mga magulang upang makapag-aral lamang ako; kami ni Dante. Naalala ko kung ang tindi ng sakripisyo nila; kung gaaano sila kapagod sa trabaho ngunit patuloy pa rin silang nagtatrabaho dahil nais nilang mabigyan kami ng kuya ko ng magandang bukas. At alam kong mahal na mahal nila ako.

Napahagulgol na lang ako.

Niyakap ako ni Tom. “Sige… umiyak ka lang. Ipalabas mo ang lahat ng mga hinanakit mo at ang mga hinaing mo upang maibsan ang iyong dinadala. Nandito lang ako. At palagi mong tandaan na kapag may ginawa kang hindi maganda para sa iyong sarili, malulungkot ang iyong mga mahal sa buhay. Kung mahal mo sila, pahalagahan mo rin ang kanilang mararamdaman.”

At sa mga sinabi ni Tom, napaisip ako. “Tama siya. Mahal ko ang aking mga magulang. Mahal ko si Dante. Sila ang dapat kong gawing inspirasyon upang lumaban sa mga pagsubok sa buhay. Marahil nga ay darating din ang pagkakataon na maranasan ko ang naranasan ni Tom; na lubusang matanggap ang lahat ng mga hamon at pagsubok sa buhay at maintindihan ang lahat. “S-salamat… Sana darating ang araw na maintindihan ko ang lahat kuya Tom.” Kuya kasi ang gusto niyang itawag ko sa kanya dahil sa agwat ng aming edad.

“Oo. Sigurado. At dahil ako ang savior at guardian angel mo, gawin ko na ring misyon ang tulungan ka. Naniwala akong ako ang appointed angel galing sa taas na tagapagligtas mo. Kaya ika-career ko na ang pagtulong sa iyo” sabay tawa. Marahil ay iyon ang paraan niya upang mapangiti ako.

“Ganoon? Nasaan ang official letter ng appointment mo?” ang masaya at pabiro ko na ring sagot.

“Heto o…” ang pagmuestra niya sa kanyang kamay na tila may hinawakan.

“Saan? HIndi ko makita?”

“Galing sa taas eh. Di ba hindi mo naman nakikita ang nasa taas? Hindi mo rin makikita ang letter of appointment niya sa akin. Makikita mo lamang ito kapag naintindihan mo na at nalampasan ang ibinigay niyang pagsubok sa iyo.”

“Waaahhh! Daya! May ganyan pa talaga!”

“Naman!”

Mabait si Tom. Nasa 17 ang edad. Anak-mayaman at ang pamilya ay may pinakamalaking donasyon sa bahay kalinga na iyon. At nandoon siya dahil ang mga magulang niya mismo ang nagdala sa kanya doon; upang magbago. Inaamin naman ni Tom na isa siyang spoiled brat. Kung anu-ano na lang ang bisyong kinasasadlakan hanggang sa umabot sa puntong naging addict na sya sa droga at nakagawa ng kung-anu-anong krimen. At ang pinakamatindi ay ang pangri-rape nilang magbarkada sa isang babaeng estudyante, at sa urang edad pa lang na 15. Ngunit nagbago na siya, at narealize kahalagahan ng pagmamahal sa magulang, at sa buhay. Sa pagkapasok kasi niya sa center naikumpara niya ang buhay na naranasana sa buhay ng mga kasamahn sa center na ang karamihan ay walang mga magulang, walang tirahan, walang pagkain, hindi makapag-aral dahil walang pera… ngunit siya, nasa kanya na ang lahat ngunit hindi niya naapreciate ang kahalagahan ng mga ito. Palagi niyang sinisisi ang mga magulang. Ngunit sa bandang huli narealize din niya kung bakit sila nagsisikap; upang mabigyan siya ng marangyang buhay.

Nabuksan ang isip niya lalo na noong may isang kasama namin na nakapagkuwentuhan niya. Ang sabi nito sa kanya, “Ako? Na-miss ko ang magkaroon ng magulang. Hindi rin kasi ako naging mabuting anak. Namatay ang tatay ko noong maliit pa lang ako at simula noon, ang inay ko na ang naghanapbuhay para sa amin. Ngunit dagdag-pasakit lang ako. Sa kabila nang ginawa niya ang lahat upang mabuhay kami, kung anu-anong trabaho ang pinasukan – naging katulong, labandera, nagbebenta ng kung anu-ano sa kalye, ngunit wala akong pakialam sa paghihirap niya. Noong namatay siya sa sakit na TB at sobrang pagod sa trabaho at walang maibiling gamot, doon ko narealize ang hirap niya, ang pagsasakripisyon niya. Doon ako na naawa sa kanya, narealize na kailangan ko pala siya. Ngunit huli na ang lahat dahil nasa loob na ng kabaong siya. Na-miss ko ang lagi niyang pagpaala-ala sa akin na magiging mabuting anak… Na-miss ko ang palagi niyang pagdadala ng siopao sa akin sa bawat uwi niya sa bahay, ang pag-aalaga niya kapag nagkasakit ako, kahit pagod na pagod siya sa trabaho hindi iyan magpapahinga hanggang hindi nakitang naka-inum na ako ng gamot, o nakakain na, magluluto pa iyan sa kusina… Kaya ikaw, mahalin mo ang mga magulang mo habang buhay pa sila. Sigurado ako, ang mga ginawa nila ay para sa kabutihan mo...”

Dahil sa kuwento na iyon kung kaya nagbago si Tom. At dahil sa pagiging magkaibigan namin, sa kanya ko naipapalabas ang lahat ng sama ng loob at mga hinanakit ko sa mundo. Alam niya ang lahat ng aking mga problema at saloobin; alam niya ang lahat tungkol sa aking pagkatao at ang tunay na dahilan kung bakit ako nasa center na iyon. Alam din niya na mahal ko ang itinuturing kong kuya na siyang tunay na nakapatay kay Dencio. Iyan lang din ang malaking ipinagpasalamat ko; kasi kung hindi dahil kay Tom, baka patay na ako sa loob mismo ng center. At kung naagapan man ako sa una kong pagtatangka, baka sa kung wala siya, ay nanaisin ko muling tangkaing magpakamatay.

Palagi naman akong dinadalw ni Dante at mga magulang ko sa center. Ipinakilala ko rin sa kanila si Tom. Natuwa naman si Dante na may kaibigan ako sa loob ng Center bagamat pinaalalahanan niya ako na baka mangyari na naman ang nangyari sa amin ni Dencio.

Inirapan ko lang siya. Gusto ko sanang sabihing, “Bakit, papatayin mo uli siya?” Ngunit sinarili ko na lang iyon. Ayaw ko kasing buksan ang issue kasi alam ko, naghirap din ang kalooban niya.

Lumipas ang 6 na buwan, tuluyan nang lumabas si Tom sa bahay-kalinga. “Huwag kang mag-alala tol… dadalawin kita dito palagi” pangako niya sa akin. “At kahit makalabas ka na dito, bibisitahin din kita sa bahay ninyo.”

At tinupad naman niya ito. Minsan dalawa o tatlong beses sa isang buwan akong dinadalaw ni Tom. At dahil sa mga advice niya sa akin ay natutunan kong magpakatatag. Kahit wala na akong masyadong matalik na kaibigan sa center na iyon, unti-unti kong natanggap ang aking kalagayan.

Napag-isip-isip ko rin na turuan ang sariling limutin si Dante; na huwag nang umasa na mahalin pa niya ako o ni magkatuluyan kami dahil imposibleng mangyari iyon. “Marahil ay ito ang paraan upang maintindihan ko kung bakit binigyan ako ng ganitong pagsubok; ang ako mismo ang mag-withdraw at pipigil sa aking sarili. At kung malampasan ko na ang lahat, baka doon ko na maapreciate at magbunyi sa tagumpay at tapang na naipamalas.” Sa sarili ko lang.

Subalit kahit gaano katindi ang pagnanais kong iwaglit sa isip ko si Dante, tila mas lalo pa akong nasasabik sa kanya. Paano, sa bawat dalaw niya sa akin, sobrang sweet niya.

Dahil pinapayagan kaming dalhin ang mga bisita namin sa aming botanical garden, kapag libre kaming nandoon, para kaming magsing-irog. Nand’yan iyong hihiga siya sa aking gilid at ipapatong ang kanyang ulo sa aking kandungan. Nandyan din iyong nanatili kaming magyaykapan habang nagkukuwentuhan lang. Nand’yan iyong magdadala siya ng aklat at babasahan niya ako ng kuwento. Nand’yan din iyong tuturuan niya ako ng kung anu-ano. At nand’yan din iyong kapag nanggigigil siya, ay pipisilin ang ilong ko o ang pisngi ko. “Hmmmmmm! Cute mo!!” sasabihin niyan sa akin. Kung hindi nga lang magkapatid ang alam ng mga tao sa amin, sigurado iisipin nilang magkasintahan kami.

Nngunit noong sinubukan kong dumestansya na sa kanya dahil gusto ko na ngang pigilan ang sarili, siya naman itong nagagalit, nagtatanong kung bakit kapag hindi na ako nagpapayakap o nagpapahawak ng kamay. “May problema ba?” “Galit ka ba sa akin?” “Bakit???” “May ginawa ba akong hindi mo nagustuhan?” “Tumingin ka nga sa mga mata ko at sabihin mong galit ka sa akin?” Mga ganoong tanong.

Ang hirap kalabanin ang puso. Mahirap magkunyari kapag umibig...

Kaya, hindi ko nakayanan. Marahil ay sadyang marupok lang ang aking damdamin. O baka din sobrang mahal ko lang talaga si Dante.

Kaya patuloy pa rin ang pagiging sweet namin sa isa’t-isa bagamat nagdusa ako sa pagmamahal na hindi ko masabi-sabi o ni maipalabas.

Hanggang sa lumipas ang limang taon at ang sabi sa akin ng tagapamahala ng center ay malapit na raw akong makauwi. 18 na kasi ako noon. Sobrang saya ko sa pagkarinig ng balitang iyon.

At nabuo rin sa aking isip na sabihin na kay Dante ang aking naramdaman para sa kanya upang matuldukan na ang katanungan kung ano ang reaksyon niya kapag nalaman niya ang naramdaman ko.

Sa pagkakataong iyon, pakiramdam ko ay handa na akong isugal ang lahat kung tatanggapin niya ang sasabihin ko o hindi. At kung tatanggapin man, magiging masaya ako kahit wala pa siyang naramdaman kasi, ang ibig sabihin ay hindi siya magbabago. At kung hindi naman niya ako matatanggap, pilitin ko pa ring intindihin siya o ang ano mang magiging kahantungan ng lahat; kung magalit siya, kung iiwasan niya ako, o kung magbabago ang pagtingin niya sa akin. At least din, kung masaktan man ako, isang beses lang. At ang sunod na gagawin ko sa buhay ay ang mag-move on. Para kasing panibagong buhay ko na ang paglabas sa bahay-kalinga. At kapag panibagong buhay, syempre ay magsimula muli sa mga bagay. Kumbaga bagong buhay, bagong simula, bagong pag-asa.

Sana ay tatanggapin niya ako, upang magiging masaya ang pagsisimula ko. Ngunit kung hindi naman, hayaan ko na lang; sisimulan ko pa rin ang buhay na hindi siya kasama sa aking mga pangarap...

Iyon ang aking nabuong plano. Kumbaga bahala na si batman. Make or break. Sabi nga nila, “no pain, no gain”, “no guts, no glory”…

Ngunit marahil ay sadyang mapaglaro ang tadhana. Isang linggo na lang sana bago ang takda kong paglabas sa bahay-kalinga, binisita ako ni Dante.

Nasa botanical garden kami noon, inaakbayan niya ako samantalang nakalingkis naman ang aking isang braso sa kanyang beywang. Tahimik kaming dalawa na tila parehong may iniisip. Hindi ko lang alam ang sa kanya ngunit ang sa isip ko ay kung paano bubuksan ang topic kung saan ko sasabihin sa kanya ang aking naramdaman.

“Kuya… may sasabihin ako sa iyo.” ang pagbasag ko na sa katahimikan.

“T-talaga? Good news ba? Or bad news?” sagot niya.

“Good news ang isa at ang isa ay baka b-bad news po… At sana ay huwag kang magalit sa bad news.”

“Bakit naman ako magalit? Basta ikaw tol… hindi ako magalit. Malakas ka sa akin eh.”

Binitiwan ko ang isang hilaw na ngiti.

“Sige nga unahin natin ang good news mo. Ano iyan? Excited na ako.”

“M-makakalabas na po ako sa sunod na linggo kuya.”

“Waaaahhhhh! Good news nga! Yeheeeeeeyyyyyyy!” ang sigaw niya. Bigla siyang tumayo at hindi magkandaugaga sa pagtatalon-talon. Hinila niya ang aking braso upang ako ay makatayo at pati ako ay napatalon na rin habang niyayakap niya. “Sa wakas tol… magsama uli tayo! Balik na naman tayo sa datiiii!!! Yeeeeeeppeeeeeeeeee!!!” Mistulang walang mapagsidlan ang kanyang kaligayahan.

Napangiti ako. Syempre. Tuwang-tuwa siya at tuwang-tuwa din ako. Ngunit ewan ko din lang kung matutuwa pa kaming pareho kapag narinig na niya ang sunod kong sasabihin. Nanatili akong hindi kumibo bagalamat naki-lundag lundag pa rin sabay sa kanya.

Noong nahinto na siya. “Ok… ano naman ang bad news mo?” ang seryoso na niyang sabi, tinitingnan ang aking mga mata.

“Eh…” ang pag-aalangan kong sabi.

“Ay sandali pala… naalala ko. Bago iyang bad news mo, may good news muna ako para sa iyo!!!”

“T-talaga kuya? Ano???” ang excited ko namang sagot. Baka kasi may regalo siya para sa akin na may kinalaman sa aking nalalapit na paglabas, o baka may something siyang ginawa na ipapakita sa akin kapag nakauwi na ako at magugulat na lang ako kaya sasabihin muna niya na ito sa akin. Ganyan naman kasi siya minsan, masorpresa. “Ano kuya??? Excited na ako!!!” tanong ko uli.

“Buntis si Shiela tol! Magkaroon ka na ng pamangkin!!!” at naglulundag muli siya.

(Itutuloy)

=====================================================

"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"

=====================================================

[08]

Mistulang hinataw ang aking ulo ng isang matigas na bagay sa aking narinig at biglang nahinto. At ang excitement na nadarama ko ay napalitan ng matinding pagkahabag sa sarili at galit.

“B-bakit? Hindi ka ba masaya para sa akin?” ang tanong niya noong nakita ang biglang pagtahimik ko at paglungkot ng aking mukha. Pakiramdam ko talaga ay nawalan ako ng lakas at gustong maglupasay sa sama ng loob.

Umupo na lang ako sa damuhan at nakayukyok.

“Tol… sorry. Akala ko matutuwa ka kapag nagkaroon ka na ng pamangkin.”

Hindi na ako kumibo. Sa loob-loob ko lang, “Paano ako matutuwa? Ang buong akala ko ay hiniwalayan mo na ang babaeng iyon? Sabi mo sa akin noon ay hiwalayan mo siya. Bakit ngayon, nabuntis mo pa pala? At habang wala pa ako sa atin?”

Umupo sin siya sa tabi ko. “Tol… sorry na. N-natukso ako eh. Hihiwalayan ko naman talaga siya ngunit gumawa siya ng paraan upang akitin ako... At hindi ko alam na galit ka pa rin sa kanya.”

Ngunit tumalikod na ako. Naramdaman ko kasing babagsak na ang aking mga luha at ayaw kong makita niya ito. “Babalik na ako sa loob…” Dali-dali akong tumayo at tinumbok ang building ng center na hindi lumingon sa kanya.

“Sandali! Mag-usap muna tayo tol! Ano ba iyong isang bagay na sasabihin mo pa sana sa akin?”

“Bad news iyon! Walang halaga para sa iyo. Sa akin na lang iyon!” ang padabog kong sigaw, pinilit na huwag ipahalata sa boses ang aking pag-iyak.

Pagkapasok ko ng building, dumeretso kaagad ako ng CR, at sa cubicle pa mismo kung saan ako nagtangkang magpatiwakal.

Umupo ako sa toilet bowl at nag-iiyak, kinakausap ang sarili. “Ansakit naman! Ako na nga itong nagdusa sa pagsaksak niya kay Dencio, siya pa itong nagpapsarap at sa babaeng iyon pa! Makasarili siya!” Napahagulgol ako. Pakiramdam ko ay nag-iisa lang ako sa mundo, walang kakampi. Pati na ang nasa taas, pakiramdam ko ay pinabayaan ako at sinisi ko siya kung bakit ako binigyan ng ganoon kabigat na pagsubok. Matindi ang naramdaman kong pagkahabag sa sarili. Parang gusto kong magbigti muli, wakasan ang aking paghihirap. “Akala ko, siya ang magiging inspirasyon ko sa paglabas ko dito. Akala ko, magiging ok na ang lahat kapag nasa labas na ako…”

Umiyak na lang ako ng umiyak. Sa pag-iyak ko na lamang ibinuhos ang lahat ng sama ng loob.

Noong medyo nahimasmasan na, tinungo ko ang opisina ng tagapamahala ng bahay-kalinga. Nakisuyo ako kung pwede akong doon na lang muna sa loob, imbes na lumabas pa. Para sa akin kasi, nasanay na ako sa loob kaysa magsimula sa laban na mag-adjust muli at nandoon pa si Dante na may ibang babae na.

Ngunit hindi rin ako pinayagan.

Dumating ang takdang araw. Naka-set na ang aking isip na makalabas na talaga. May mga balakid din sa aking paglabas na iyon, kagaya ng kasong nakabinbin dahil nasa tamang edad na raw ako upang humarap sa kaso, ngunit may mga tumulong din naman na mga abugado na iginiit na biktima din ako ng pang-aabuso kung kaya nararapat lamang na i-drop na lang ang kaso. At ang mga magulang ni Dencio naman ay pinatawad na rin ako, at hindi na sila interesadong ipursige pa ito gawa ng wala silang sapat na pera at mahihirapan lang daw ang kalooban nila at lalong magdusa kung bubuksan muli ang mga nagnyari na. Gusto na nilang isara ang mapait na alaala nila kay Dencio at ipanalangin na lamang daw ang kaluluwa ng kanilang namatay na anak. At dahil sa maganda ang record kong ipinakitang kung kaya sa wakas ay pinayagan na rin akong makalabas. Ngunit may kundisyon din ang paglaya ko; ang buwanang pagreport sa presinto ng pulisya.

Pagkatapos kong magpaalam sa lahat ng mga kasama at sa mga staff ng bahay kalinga, lumabas na ako ng gate, bitbit-bitbit ang aking mga bagahe.

Sa labas nakita ko kaagad si Dante. Abot-tainga ang ngiti, bakas sa kanyang mukha ang saya. “Ako na ang pinapasundo nina itay at inay sa iyo. Abala sila sa tindahan. Ipapademolish daw kasi ang tyanggi at ililipat ito sa isang malayong relocation. Kaya binantayan nila ang puwesto baka magkagulo at matuloy ang demolisyon.”

Ngunit hindi ko siya pinansin. Hindi ko siya sinagot. Parang wala lang akong kakilala sa sandaling iyon. Nakasimangot akong binitbit ang lahat kong gamit patungo sa isang tricycle na nakaparada na may rotang patungong bus terminal. “Wala akong pakialam!” ang pagmamaktol ko sa sarili.

HIinabol niya ako at pilit na kinuha sa aking kamay ang bitbit kong bag. Binulyawan ko siya. “Ako na nga lang!”

“Ako na ang magdala niyan tol!” giit niya.

“Ako na! Kaya ko ito. Nakaya ko nga ang limang taon sa loob ng bahay-kalinga… ito pang napakagaan na bag.”

Pakiramdam ko ay natamaan siya sa aking sinabi. Kasi, bull’e eye nga naman. Naghirap ako sa krimen na siya ang may kagagawan at pagkatapos, malalaman ko na lang na nakabuntis siya.

Noong naupo na ako sa tricycle, hindi pa rin ako umimik. Nagtabi kami sa upuan, ang mukha ko ay nakasimangot at ramdam ang sobrang bigat ng damdamin. Hindi na rin siya kumibo. Marahil ay naisip niyang galit ako sa kanya.

Noong nakasakay na kami ng bus, nagtabi uli kami ngunit hindi pa rin nag-iimikan. Habang nakaakbay ang kamay niya sa aking balikat, ako naman ay lihim na umiiyak, nagtatanong ang isip. “Sobrang napaka-ironic naman ng mga pangyayari sa buhay ko. Dapat sana sa ay paglaya ko, maglupasay ako sa tuwa; magdiwang. Ngunit paano ako magsaya o magdiwang kung parang pinunit sa sobrang sakit ang aking puso. Taken for granted lang ba ako? Hindi ba mahalaga ang aking naramdaman? Kailangan ba talagang palaging ako ang magdusa?”

Noong naglalakad na kami patungo sa bahay, hinayaan ko na siya na ang magbitbit ng mga gamit ko. At nagulat ako noong bumulaga sa aking paningin ang kahoy na baliti sa harap ng aming bahay. Namumutiktik ito sa mga dilaw na ribbon! At may nakalambitin pang isang streamer na gawa sa cartolina kung saan ang nakasulat ay, “Welcome home Tol!”

Para bang eksena sa kantang “Tie a Yellow Ribbon” kung saan ang isang lalaking nagkasala at nabilanggo ng ilang taon ay uuwi na ngunit nag-alangan ito kung tutuloy pa sa bahay ng asawa niya o hindi dahil baka hindi na siya tanggap pa. Kaya ang ginawa niya ay sinulatan ang asawa na kung tanggap pa siya nito, talian ng isang dilaw na ribbon ang kahoy sa harap ng bahay nila upang kung Makita man ito, bababa siya ng bus at tutuloy sa paguwi sa kanya, at kung walang riboon na nakatali, hindi na lang siya tutuloy upang huwag nang masaktan. At noong ang bus ay huminto na sa harap ng bahay, hinanap niya sa kahoy ang ribbon. At laking gulat niya dahil hindi lang isang ribbon ang nakatali doon kundi napakarami na namumutiktik ang buong puno sa dami nito. Naglupasay siya sa saya na pati ang mga kasamahang pasahero at ang driver ng bus ay nagpalakpakan sa sobrang tuwa para sa kanya…

Sa totoo lang, touched ako sa ginawa niya. Ngunit masakit ang gainawa niya. Iyon ang kaibahan. Hindi ko kayang maglupasay sa tuwa at magdiwang. Hindi maiwaglit sa aking isip ang sakit na nadarama sa kanyang ginawa. Totoo, hindi kami magkasintahan; hindi niya alam na mahal ko siya ngunit alam niyang ayoko sa babaeng iyon para sa kanya. At nangako siya sa akin na hiwalayan niya iyon. “Bakit nabuntis pa niya???” ang malaking katanungan sa aking isip.

Hinayaan ko na lang ang mga luhang pumatak sa aking mga mata.

Dumeretso ako sa loob ng bahay na hindi ipinahalatang napansin ko ang kanyang ginawang paglagay ng mga dilaw na ribbons at ang streamer.

Noong pumasok naman ako sa kuwarto namin, pansin ko ang pag-aayos niya dito. May wallpaper ang mga dingding, bago ang kumot at unan, inayos ang kama, at may bagong kutson. Halatang pinaghandaan niya talaga ang aking pagdating. At noong tiningnan ko ang isang parte ng kuwarto, may mga yellow ribbons naman at may streamer na ang nakasulat ay, “Welcome sa nag-iisa at pinakamamahal kong utol”.

Muli, hindi ako nagpahalata na napansin ito. Hindi ko lang alam kung ano ang naramdaman niya sa aking inasta. Wala akong pakialam.

Kinagabihan, dumating ang aking mga magulang. Ramdam ko ang kanilang kasabikan noong nakita nila ako. Nag-iyakan sa sobrang tuwa, bagamat sa loob-loob ko, hindi ko alam kung paano magsimula sa bago kong buhay sa labas ng bahay-kalinga kung saan ang sumalubong sa akin ay kalungkutan.

“Ipagpatuloy ko ang aking pag-aaral nay…” ang sabi ko. May paaralan naman kasi sa loob ng bahay-kalinga at kahit papaano, nakahabol pa rin ako, bagamat hanggang high school lang ang natapos ko kasi walang college doon.

“Oo anak. Sa darating na pasukan, ipa-enroll ka na namin. Sasamanhan ka ni kuya Dante mo. Sayang, third year college ka n asana.” Ang malungkot na sabi ni inay. Third year college na kasi si Dante. At kung hindi ako nakulong sa bahay-kalinga, ganoon na rin sana ang naabot ko.

“B-bakit po kayo malungkot nay?” ang tanong ko noong napansin ang tono ng boses niya.

“K-kasi anak… ang tindahan natin, ililipat na raw sa isang lugar na malayo dito. May matitirhan naman daw na isang relocation site kaya ok lang. Ang problema, magsisimula na naman tayo at hindi kami sigurado ng itay mo kung paano ang gagawing pagsisimula. Syempre, kailangan natin ng pera. At upang makapag-concentrate kami ng itay mo sa aming pagsisimula, doon muna kami manirahan sa ibinigay na relocation site. At dito lang kayo kasi, nandito ang paaralan.”

“O-ok lang sa akin inay. Kasi dito, malapit lang ang eskuwelahan, malapit lang ang mga palengke, malapit lang sa syudad…”

“Ako na ang bahala dito, nay, tay…” ang pagsingit naman ni Dante.

“Salamat mga anak. Ngunit kung kailangan na nating lumipat doon at kabisado na natin ang pasikot-sikot at maayos na rin ang ating pagtitinda, siguro ay doon na tayong lahat tumira.” Ang sabi ni itay.

“Puwede rin namang kami lang dito ni Tristan nay, tay. Dadalawin na lang namin kayo doon.”

“K-kayo ang bahala mga anak.”

“K-kailan naman po kayo magsimulang maglipat? Tutulung po kami.” Tanong ni Dante.

“Bukas ng madaling araw, gigising kami ng maaga dahil i-demolish na raw ito bukas din. Huwag kayong mag-alala, kaya naman ng itay ninyo ang paglilipat. Dito na lang kayo.”

Iyon ang usapan namin ng mga magulang ko tungkol sa paglipat nila ng tindahan sa isang malayong lugar.

Sa dati pa rin naming kuwarto kami natulog ni Dante. Iyon ang una naming pagtabi simula noong nakalabas ako sa bahay kalinga. Bagamat nagtabi, nakatagilid akong patalikod sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang nasa isipniya; ang nasa isip ko ay ang sama ng loob sa mga nangyari sa buhay ko: ang pagsaksak niya sa aking damdamin; ang tagpong iyon mismo kung saan sana ay pinakamasayang araw ko pagkatapos ng unos na aking nilabanan sa loob ng center na kabaligtaran sa aking inaasahan.

Nakakabingi ang katahimikang namagitan sa aming dalawa.

“T-tol… sorry na please???” ang pagbasag ni Dante sa katahimikan.

Hindi pa rin ako kumibo.

“H-hindi mo ba ako mapatawad? N-nabuntis ko lang siya ‘tol ngunit wala kaming relasyon. Hiniwalayan ko na sya”

At doon na ako nagsalita. “Buntis siya tapos hiniwalayan mo? Anong klaseng tao ka? Wala ka talagang paninindigan. Noong sinabi mo sa akin na hiwalayan mo siya, hindi mo ginawa; binuntis mo muna siya. At ngayong nabuntis na, hiniwalayan mo na?” Ang paninisi ko, ipinamukha na wala talaga siyang paninindigan at palabra de honor.

“Kaya nga hiniwalayan ko na siya dahil ayokong magalit ka sa akin e…” paliwanag niya. Para siyang isang kabiyak na naghanap ng lusot upang suyuin ang nasaktang mahal.

“Iyon lang? Dahil ayaw mong magalit ako sa iyo? Noong oras mismo na ginawa ninyo ang sarap ng pagpapalabas ng libog, hindi mo inisip na baka magalit ako? Ganoon?”

“Hindi ko naman akaling mabutis iyong tanginang babaeng iyon, eh”

“Pwes, nabuntis siya at ikaw ang tatay ng anak niya!”

“Ayaw ko nga sa kanya tol. Hiniwalayan ko na siya. Ayokong magalit ka sa akin…”

“At ako pa ngayon ang dahilan? Bakit ako? Ano mo ba ako?” ang sambit ko

Hindi agad niya nagawang magsalita. Maya-maya, “K-kapatid kita. Ayoko lang na magalit ang b-bunso ko sa akin... dahil ayaw mo naman kay Shiela, di ba?” sagot niya.

Hindi ako sumagot. Hinahangad ko kasing iba ang marinig kong sasabihin niya.

Tahimik.

“B-bakit ka ba galit kay Shiela tol?” ang pagbasag niya sa katahimikan.

“Ewan! Basta, di ko siya gusto para sa iyo.” ang mataray kong sagot.

“Nagseselos ka ba…?”

Gusto ko sana siyang sagutin ng malakas na, Oo! “Nagseselos ako!!!” Ngunit ang lumabas sa aking bibig ay, “Hindi ah! Bakit ako magseselos? Boyfriend ba kita?” ang pagdadabog kong sagot.

Ewan kung ano ang nabasa niya sa aking inasta. Hindi na naman ako umimik.

At naramdaman ko ang pagtagilid niya paharap sa akin. Maya-maya, lumapat ang kamay niya sa aking beywang. Niyakap niya ako. Idinampi niya ang kanyang bibig sa aking buhok. “Miss na miss na kita tol… Namiss ko ang mga yakapan natin, harutan, tawanan, kulitan…”

At doon na ako bumigay. Ewan, bagamat may galit ako sa kanya, na-sweetan talaga ako sa mga sinasabi niya. Marahil ay ganyan talaga kapag umibig. Nasasaktan ka man ngunit napapawi ang lahat kapag naramdaman mo ang mga yakap niya, ang mga paliwanag niya, ang pagka-sweet niya...

Humarap ako sa kanya sabay sambunot sa kanyang buhok. “Na-miss mo ako tapos hindi mo pinahalagahan ang naramdaman ko? Um! Um! Um!” At pagkatapos, kinagat ko pa ang kanyang braso.

“Arekop!!!” sambit niya. Ngunit ginantihan lang niya ako nag mas mahigpit pang pagyakap at paghahalik sa pisngi. “Cute talaga ng utol ko! Sarap halikan!” Alam niya, napawi na ang galit ko.

At tuluyan nang lumambot ang puso ko. Niyakap ko na rin siya, hinahaplos-haplos ang buhok, hanahalik-halikan din ang pisngi. “Naiinis ako sa iyo...” ang sambit ko

“S-sorry na. Alam mo naman, minsan pasaway ako. Pero alam mo rin naman na takot ako sa iyo eh. Spoiled kaya kita.”

“Weee! Lagi mo na lang akong sinasaktan”

“Hindi ko naman sinasadya...”

Tahimik.

“M-mahal mo ba talaga ako tol?” tanong niya.

“Mahal na mahal po…” sagot ko.

Hindi siya umimik. Ewan kung ano ang iniisip niya.

“P-paano na lang si Shiela kung manganak siya at wala ka?” tanong ko.

Binitiwan niya ang isang malalim na buntong hininga, tumiwalag sa pagyakap sa akin at tumihaya. “Manganganak pa rin naman iyon kahit wala ako.”

“P-paano kung malaman ng mga magulang niya at igit nila na pakasalan mo ang anak nila?”

“Hindi ah! Hindi ako papaya!”

“Paano nga kung idemenda ka o may gagawing masama sa atin o sa mga magulang natin? Hindi ka ba naaawa sa mga magulang natin?”

“B-bahala na… Basta ayoko. Ayoko pang mag-asawa. At kung mag-asawa man ako, iyong gusto mo para sa akin.”

Hindi ako nakapagsalita agad. Parang may gumapang na awa akong naramdaman para sa kanya. “Naawa naman ako sa iyo kuya...” ang sambit ko.

“Bakit ka naman maawa?”

“Wala lang. Kasi, alam kong nahirapan ka...”

“Ikaw nga itong dapat kong kaawaan eh. Mas naghirap ka kaya...”

“Ok lang iyon. Basta lang sana, palagi kang nasa piling ko.”

Niyakap niya ako muli. At sa pagkakataong iyon, mahigpit na mahigpit. “Promise, hindi kita pababayaan. Kahit ano man ang mangyari tol… kahit ano ay kayan kong ibigay pa para sa iyo; kahit buhay ko pa...”

Iyon ang hindi ko malimutang sinabi niya.

Kinabukasan, maaga ngang umalis ang mga magulang ko. Kaming dalawa na lang ni Dante ang naiwan. At dahil walang pasok iyon, sa bahay lang kami nagtambay.

Hapon, naisipan namin na maggala. Ang problema, bigla ding dumating si Shiela sa bahay. At deretso pa itong pumasok sa loob na para bang bahay niya ito.

Nasa may sala ng bahay kami ni kuya, ang lugar na siya rin naming kainan. Noong nasa loob na siya, basta na lamang din itong umupo sa isang silyang bakante at, “Kumusta Dante!” ang pagbati kaagad niya kay Dante. At noong nakita ako, “Uyyyy, nandito na pala si Tristan!”

Ngunit hindi ko pinansin ang kanyang pagsasalita.

“Bakit ka napadayo dito?” ang tanong sa kanya ni Dante.

“Syempre, walang pasok. At masama bang dumalaw sa ama ng batang nasa aking sinapupunan?”

“Wala na tayo Shiela…” sagot ni Dante.

“Ay wala na ba? Bakit hindi ko alam?” ang sarcastic niyang tugon. “Baka para sa iyo ay wala na tayo. Pero para sa akin, tayo pa rin. At may pruweba ako, ang batang nasa sinapupunan ko! Dahil… pinagsamantalahan mo ako!” ang galit niyang sabi.

“Nakakatawa ka naman. Ikaw nga itong nang-akit eh.”

“Anong nang-akit? Hoy, Dante, hindi ako mabubutis kung hindi mo ako pinuwersang gawin ang mga bagay na iyon!”

Pakiwari ko ay nag-init ang aking tainga sa narinig na si Dante pa ang nang-akit sa kanya. Kaya sumingit na kao. “Hoy! Nandito ka sa pamamahay namin! Huwag mong sigaw-sigawan ang kuya ko!”

“Ayyyyyy! Nakakatakot!!! May ex-convict palang nandito! Kuya mo lang ang pakay ko, hindi ikaw kaya huwag kang sumigit!”

“Hindi pala dapat sumingit ha? At, ex-convict pa pala? Sige…” ang panggagalaiti kong sabi sabay tayo, tinungo ang kusina at kunin na sana ang kutsilyo upang takutin siya.

Ngunit si Dante na rin ang tumayo at kinaladkad palabas si Shiela. “Huwag ka kasing manggulo dito. Huwag mo na akong guluhin!” ang sabi ni kuya kay Shiela, ang boses ay halatang nagpipigil sa galit.

Noong nasa labas ng bahay na si Shiela, kinaladkad siya ni Dante patungo sa isang kanto na medyo tagong parte na hindi na nakikita ng aking mga mata.

Ewan ko kung ano ang ginawa nila doon. Marahil ay ang-usap. Ngunit may naglalarong selos na naman sa aking isip. At lalo na noong halos isang oras na ang nakalipas at hindi pa rin bumalik si Dante.

Kaya sa inis ko, umalis ako ng bahay. Tinungo ko ang tindahan ng mga magulang ko. Sa isip ko, isusumbong ko sa mga magulang namin si Shiela at ang pagkabuntis ni Dante sa kanya.

Ngunit noong nakarating na ako sa dating puwesto namin, na demolished na pala ito.

“Nasaan na po sina itay at inay ko?” ang tanong ko sa isang dati ring nagtitindang sa pwesto ng tyangging iyon at namumulot sa mga nagkalat at naiwang gamit sa kanilang na-demolished na tindahan.

“Nasa relocation na sila Tristan. Nauna na sila. Pupunta na rin ako doon, kung gusto mo, sumama ka na sa akin.” Ang sagot naman niya.

“S-sige po, sasama po ako sa inyo!” ang sagot ko rin.

“O sya, antayin mo lang ako sandali ha?”

Nakarating din ako sa bagong lugar na puwestong tindahan namin. Medyo kaunti pa lang ang mga customers at nag-alala ang mga magulang ko na baka hindi nila mabawi ang puhunan. “Ngunit baka dadami na rin ang mga tao kapag tuluyan nang makalipat ang lahat sa relocation site.” Ang sabi naman ng itay.

“Bakit ka ba nagpunta dito? At saan ang kuya Dante mo?” ang tanong ng inay.

“N-nasa bahay po…”

“Bakit mo iniwan?”

“M-may babae po siya nay. Si Shiela. At buntis daw po.” Ang dire-diretsong pagsiwalat ko sa sikreto ni Dante.

“Anoooooo???!!” ang sigaw ng itay at inay. “Nagbibiro ka ba?”

“Hindi po. Totoo po. Hayun sa bahay ang babae, ayaw atang umuwi...”

“Diyos ko po! Ang babata pa! Nag-aaral pa si Dante!” sambit ng inay. “Ano ba itong problema na ito?!”

Ang buong akala ko ay nakahanap ako ng kakampi sa kanila upang mailayo si Shiela kay Dante. Ngunit, “E kung buntis na pala ang babae, e di ipakasal!” ang sabi ni itay.

MIstula akong nasabugan ng bomba sa narinig. “Ayoko pong ipakasal sila tay!” ang pagsingit ko.

“Bakit naman?”

“Basta, ayaw ko lang po. Bata pa po si kuya at nag-aaral pa.”

“Tristan, panindigan dapat ni Dante ang ginawa niya. Mahirap sa parte ng babae kapag nilayasan siya ng ama ng magiging anak niya. Paano kung malaman ito ng kanyang mga magulang? Ano ang sasabihin nila sa atin kapag kunsentihin nating ilayo si Dante sa babae?”

“Tama nga naman Tristan. Ipakasal natin sila…” ang dugtong pa ng inay.

Pakiramdam ko ay gumuho ang mundo ko sa narining. Ang buong akala ko ay gugawa sila ng paraan upang layuan ni Shiela si Dante dahil bata pa ito at nag-aaral pa. Kabaligtaran pala ang takbo ng isip nila.

Dali-daling umuwi ng bahay ang inay, kasama ako at noong nakarating na kami, nandoon sa sala si Dante, matamlay at tila malalim ang iniisip. At noong nakita niya kami, bakas sa mukha ang pagkagulat.

“Dante! Ano itong sinabi ni Tristan na nakabuntis ka daw ng babae?”

Tiningnan ako ni Dante. “O-opo nay…”

“At sino naman itong babae na ito?”

“Ako po nay! Si Shiela!” ang sagot naman ni Shiela na nasa kuwarto pala namin ni Dante at nakinig sa usapan. Lumabas ito atsaka nagmano kay inay.

Pakiramdam ko ay tumayo ang aking mga balahibo sa nasaksihan. “Ang kapal ng mukha ng babaeng ito!” sa isip ko lang.

Kitang-kita sa mukha ng inay ang pagkabigla bagamat hinayaan niyang magmano si Shiela sa kanya. “Di ba ikaw iyong nakapunta na rin dito sa bahay ng ilang beses?” tanong ng inay.

“Opo…”

“Nag-aaral ka pa ba?”

“O-opo. Nasa third year college po.”

“Diyos ko! Ambabata niyo pa…” ang sambit ni inay na parang maiiyak na.

“A-anong plano ninyo ngayon?”

“D-dito na lang po ako titira. Kasi po, kapag umuwi ako at nalaman ng aking mga magulang ang lahat, baka po papatayin nila ako…”

“E, dapat pala talagang umuwi ka para mapatay ka nila! Ang tigas kasi ng ulo mo!” ang sarcastic ko namang pagsingit.

“Tristan...!” sambit ni inay, ang mga mata ay matulis, pahiwatig na huwag akong maging bastos. At baling kay Shiela, “Hindi ka namin puwedeng patirahin dito sa ngayon. Madadamay ang pamilya namin. Ang dapat mong gawin ay umuwi ka, sabihin mo sa mga magulang mo ang lahat. At kapag tinanong ka kung sino ang ama, sabihin mong si Dante at handa kaming makipag-usap kung ano man ang gusto ninyo. Kahit ikakasal kayo ni Dante, gagawin natin.”

Kitang-kita ko naman sa mukha ni Dante ang matinding pagkagulat at pagtutol. “Hindi nay ah!!! Ayokong magpakasal!”

“Talaga po???!!!” ang masayang sagot naman ni Shiela.

“Anong hindi??? Ginawa mo ang mga bagay na iyan, panindigan mo!” ang galit na sagot ng inay kay Dante. At baling kay Shiela, “Oo… pakakasalan ka ni Dante. Kaya sige na, umuwi ka na muna ha?”

(Itutuloy)

=====================================================

"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"

=====================================================

[09]

Umuwi si Shiela sa bahay nila na bakas sa mukha ang tuwa sa nalamang hindi tutol ang aking ina kung sakaling nanaisin ng mga magulang nito na ipakasal si Dante sa kanya.

Ngunit habang siya ay naglupasay sa tuwa, kabaligtaran naman ang aking naramdaman. Syempre, ayokong darating pa sila sa puntong kasalan.

Pagkaalis na pagkaalis ni Shiela, agad ding bumalik ang inay sa relocation site ng aming bagong tindahan. Wala kasing katulong ang itay.

“Paano na iyan kuya kung igigiit nga ng pamilya ni Shiela na ipakasal kayo?”

“Ayoko tol…”

“Anong ayoko? Kung igigiit nga nila, ano ka ba!?”

“Basta ayoko! Ayoko!” ang pagtaas ng boses niya.

Hindi na lang ako sumagot. Hindi ko kasi alam kung paano niya paninindigan ang sinabing “ayoko”. Paano niya lulusutan kung sakali ngang mangyaring igigiit ng mga magulang ni Shiela ang pagpapakasal sa kanila. May naramdaman akong pangamba at takot.

At ang takot na iyon ay mistulang nagkatotoo. Pagkatapos ng isang linggo, bumalik si Shiela at kasama na ang kanyang mga magulang. Gusto daw nilang panindigan na ni Dante ang nangyari sa kanilang anak. At syempre, ang ibig sabihin noon ay kasal.

Dahil wala ang mga magulang namin, kami lang ang nakausap nila.

“B-bata pa po ako at nag-aaral pa. Hindi ko po siya kayang buhayin.”

“Alam mo palang bata ka pa, tapos ang lakas ng loob mong gawin sa anak namin ito?” ang galit na sagot ng ama ni Shiela.

“Siya po itong lapit nang lapit sa akin e…”

Bakas sa mga mata ng ama ni Shiela ang matinding galit, hindi malaman kung sampalin ang sariling anak o paulanan ng suntok si Dante. “So ganito na lang??? Hindi mo na lang pananagutan ang ginawa mo sa aking anak? Ha???!!!”

Ngunit sumingit si Shiela. “H-hindi na po ako uuwi sa atin itay kung hindi ako pakakasalan ni Dante…”

At doon na pumutok ang galit na kinimkim ng ama sa kanya. “Punyeta ka! Napakalandi mo kasi! Ang bata-bata mo pa, nangangati ka na!” sabay sambunot sa buhok ni Shiela at sinundan pa ng isang malakas na sampal. “O sige… kung ayaw mo nang umuwi, ipadala ko na dito ang mga damit mo! Dahil kung uuwi ka pa, tatalian ko ang leeg mo at isasabit kita sa sanga ng punong baliti.” At baling kay Dante, “At ikaw lalaki! Gusto kong makausap ang mga magulang mo bukas ha!!!” sabay tayo at tinumbok ang pintuan. Sumunod sa kanya ang ina ni Shiela. Naiwan si Shiela.

“Umuwi ka na rin…” ang sabi ni Dante kay Shiela noong nakita itong nanatiling nakaupo.

“Bakit ako uuwi?” ang mataray nitong sagot.

“Bakit ka nagpaiwan?”

“Tanga ka ba? Nasampal na nga ako dahil sinabi kong ayaw ko nang umuwi… hindi mo ba nakita iyon? Tapos ngayon gusto mo akong pauwiin?”

“Wala akong paki sa sampal ng itay mo! Gusto mo sampalin din kita eh! Bakit ka nagpaiwan dito?”

“Hindi mo ba narinig na isasabit niya ako sa puno ng baliti kapag umuwi?”

“Dapat ka lang din namang isabit sa puno eh. Tinukso mo ako! Alam mong wala na tayo!”

“May anak tayo Dante! Anak mo itong nasa sinapupunan ko! Kaya puwede ba, hindi ako uuwi.”

Matigas din si Shiela. At walang nagawa si Dante. “O sige, kung hindi ka uuwi, bahala ka. Hindi ka namin responsibilidad kung ano ang mangyari sa iyo dito.” ang sambit ni Dante at hindi lumilingon na tinungo ang kwarto namin.

Sumunod ako. Inismiran ko pa si Shiela na nagbabaga ang tingin sa amin.

At maya-maya lang, habang nasa loob kami ng kuwarto ni Dante, nagsisigaw na si Shiela na papasukin siya. “Papasukin ninyo ako! Papasukin ninyo ako!!!! Danteeeeee!!!!!”

Hindi namin pinansin ang kanyang pagsisigaw. “Lalabas na lang tayo tol… Mamasyal tayo sa mall at doon na rin tayo kakain.” Ang mungkahi ni Dante.

“M-may pera ka ba?”

“Mayroon pa naman, iyong kaunting naipon ko sa pagtitinda ng barbecue.”

“Paano yang babae mo dito?”

“Hayaan mo siya. Uuwi din sa kanila iyan kapag nalaman niyang wala tayo sa bahay.”

At itinuloy nga namin ni Dante ang planong pamamasyal. At upang hindi mapansin ni Shiela ang pag-alis namin, sa bintana kami dumaan at palihim na tumakbo palayo ng bahay.

Noong nakalayo na kami, huminto kami sa isang kanto. Tawa naman kami nang tawa sa mga pinaggagawa namin. Parang wala kaming kinatatakutan. Walang pag-alala.

Sa pamamasyal naman, sobrang saya ko. Lalo na noong nanuod kami ng sine. Naalala ko na naman ang una naming panonood ng sine kung saan napaka sweet niya sa akin at sa sinehan ding iyon.

Sobrang sweet pa rin namin sa isa’t-isa noong nakapasok na kami sa loob. Nagtabi kaming dalawa ng upuan at hawak-hawak ng isa niyang kamay ang isang cone ng popcorn, hinila ko naman ang isang kamay niya upang ilingkis iyon sa aking beywang. At dahil hindi siya makakain gawa nang nakalingkis nga sa beywang ko ang isa niyang kamay, “Subuan mo ako tol…” ang paglalambing niyang sambit sa akin.

“O sige na nga….” Sagot ko. At sinubuan ko siya habang nakalingkis din sa kanyang beywang ang isa kong kamay. At sa pag-inum naman naming ng softdrinks, iisang straw lang an gaming sinisipsip. Para kaming magkasintahang di mawari.

Gabi na noong naisipan naming umuwi. Sobrang saya ko sa pamamasyal naming iyon. Parang wala na kaming problema sa buhay. Nandoon na ang lahat. Tawa, harutan, biruan, kilig… kulang na lang ay maghalikan kami.

Ngunit marahil ay tama din ang sinabi nilang ang bawat saya daw na nalalasap ay may katumbas ding lungkot; in the same manner na ang ang bawat lungkot na nalalasap ay may katumbas ding saya. Parang isang cycle. Umiikot sa buhay ang lungkot at saya. Hindi maaaring puro na lang saya…

Noong dumating kami ng bahay, nandoon pa rin si Shiela. At nakapaghanda na rin pala ng hapunan. Nasa kusina lang kasi ang lagayan namin ng bigas at may tuyo naman at sardinas sa kabinet kung kaya nakapaghanda siya.

“Kain na tayo…” ang sambit niya sa pagkapasok na pagkapasok pa lang namin.

Ngunit hindi man lang siya pinansin ni Dante. Dire-deretso siya sa loob ng aming kuwarto. Sumunod uli ako. Inirapan ko uli si Shiela. Doon ay nagbihis kami at nahiga, hindi na naligo upang hindi na lumabas pa ng kuwarto at makita si Shiela.

Maya-maya, heto, kumatok si Shiela. “Dante… papasukin mo ako!”

Hindi siya sinagot ni Dante.

“Alam kong nandyan kayo! Papasukin ninyo akoooo!” sigaw uli ni Shiela.

“Umuwi ka na sa inyo ah!”

“Anong umuwi! Dito na ako titira! Hanggang hindi mo ako pinakasalan, dito ako titiraaaa!!!”

“Ang kapal din ng mukha mo no? Kung dito ka titira, d’yan ka sa kusina matulog!”

“Ah ganoon! Ayaw mo ba talaga akong papasukin?”

“Manigas ka!”

Sa pagsagutan nila ng mga maiinit na salita ay para ding may gumapang sa aking katawan na guilt, tinatanong sa sarili kung tama ban a kunsentehin ko si Dante sa pagtataboy niya kay Shiela o baka ako lang angdahilan kung bakit itinataboy ni Dante si Shiela. Parang may sumundot sa aking isip at nagparamdama na may naharangan akong kaligayahan…

Hanggang sa, “Gusto mo bang sunugin ko itong bahay ninyo?” ang banta na ni Shiela.

“Sige lang. Sunugin mo!” sagot din ni Dante na hindi man lang nag-isip na baka totohanin ang banta.

“O sige! Sinabi mo yan ha?!”

Napansin ko ang mga yapak ni Shiela palayo sa pintuan ng kuwarto namin kaya doon na ako kinabahan. Lihim kong binuksan ang pinto at sinilip siya.

Nakita kong nagpunta siya ng kusina at dala-dala ang bote na lagayan ng gas, sinabuyan niya ang gilid ng aming dingding atsaka sinindihan ito.

Nagliyab ang dingding ng bahay. “Kuyaaaaa!!!!” sinilaban ni Shiela ang dingding ng bahay natin!” sigaw ko.

Dali-dali naman kaming nagsitakbuhan sa kusina, kinuha ang balde na naglalaman ng tubig na inimbak naming atsaka isinaboy iyon sa nasunog na dingding.

Naagapan din namin ang apoy. At galit na galit si Dante na kinumpronta si Shiel. “Bakit mo susunugin ang bahay namin?!”

“E kung hindi ko sinunog iyan, magsilabasan ba kayo? Ha?” ang sarcastic ding sagot ni Shiela.

“Gaga ka talaga!” ang sagot na lang ni Dante.

Kaya ako na lang ang nagpaubaya upang huwag nang lumaki pa ang gulo. “S-sige kuya, kayo na ang matulog sa kuwarto natin. Doon na ako sa kuwarto nina inay…” ang malungkot kong sabi sabay tumbok sa pintuan ng kuwarto ng aking mga magulang.

“Tol… saan ka pupunta! Tayong dalawa d’yan!” at sumunod siya sa akin.

Noong nakapasok na ako sa kuwarto, sumunod din si Dante. “Kuya… harapin mo na ang katotohanan. Nandito na siya, at sa tingin ko, mas madali ang lahat kung samahan mo na siya. Sige na, labas ka na” ang sambit ko. Masakit para sa akin ang magsabi ng ganoon. Pero nilakasan ko ang loob ko. Kinaya ko ang pagbigkas nito.

At malungkot siyang tumalima. Tumalikod siya, tinumbok ang pintuan ng kuwarto.

Doon ko na naramdaman ang matinding lungkot at takot na tuluyan nang mawala sa akin si Dante. Nakonsyensya na kasi ako at pakiramdam ko na kung wala ako doon, hindi magiging mahirap ang lahat para sa kanilang dalawa. Kumbaga, ako ang nakaharang sa kanila.

Ibinagsak ko ang aking katawan sa kama at pinilit na ipikit ang aking mga mata upang makatulog. Ngunit may dalawang oras na ang nakalipas, hindi pa rin ako dalawin ng antok. Pabaling-baling ang ulo at katawan sa higaan, sinasariwa ang mga masasaya naming bonding sa mall sa araw na iyon.

Dahil sa matinding pagkabagot, naisip kong butasan ang dingding sa pagitan ng aming kuwarto upang masilip ko kung ano ang ginagawa nila. Gawa lamang sa plywood ang aming dingding at may kalumaan pa, kung kaya madali ko itong nabutasan gamit lamang ang isang lumang cutter.

Marahan kong idinikit ang aking mata sa butas at inaninag ang kabuuan ng kabilang kuwarto. Sa gitna ng sinag na nanggaling sa isang maliit na lampara, naaninag ng aking mata sina Dante at Shiela.

Ang kama namin na hinigaan nila ni Dante ay nakapuwesto sa kabilang dingding kaya sa butas na ginawa ko, nakikita ko ang kabuuan ng puwesto nila. Si Dante ay nasa bandang dingding nakapuwesto at bahagya namang natakpan ni Shiela.

Pabaling-baling din si Shiela sa pagtulog. Nakatagilid kasi si Dante paharap sa dingding na para bang inisnab niya si Shiela.

Hanggang sa marahil ay hindi na siya nakatiis, hinila na ni Shiela ang nakatagilid na si Dante na parang sinabing, “Humarap ka nga sa akin?”

Tumihaya si Dante, hindi pa rin siya pinansin. Ngunit iyon ang pagkakataong idinantay ni Shiela ang kanyang paa sa harapan ni Dante at ang kanyang braso sa ibabaw ng dibdib nito.

Ramdam ko ang paglakas ng kabog ng aking dibdib. Hindi man lang inalis ni Dante ang paa ni Shiela na nakapatong sa iababw ng kanyang pagkalalaki at ang kamay ni Shiela na inilingkis pa sa kanyang katawan.

Nanatili sila sa ganoong ayos. Maya-maya uli, napansin kong parang iginagalaw-galaw ni Shiela ang kanyang binti na nakapatong sa umbok ni Dante. Pakiramdam ko ay gusto kong gibain na lang ang dingding na iyon at sakalin na talaga si Shiela. “Ang landi-landi!” sa isip ko lang.

At sa sunod na nangyari ay lalo ko pang ikinainis. Hinalikan ni Shiela ang bibig ni Dante. Noong una, tumalikod lamang si Dante at hindi pinansin ang ginawa ni Shiela. Ngunit sa sunod na ginanawa ni shiela, hindi na nagawang pumalag pa ni Dante.

Umupo si Shiela sa kama at tinanggal ang kanyang pang-itaas na damit at pagkatapos, ang kanyang bra naman ang tinanggal.

Noong hubad na ang kanyang pang-itaas na katawan, hinawakan ni Shiela ang kamay ni Dante at inangat ito, iginiya patungo sa umbok ng kanyang dibdib.

Mistula akong naubusan ng lakas noong napansing hinayaan lang ni Dante na inihahaplos-haplos ang kamay niya sa umbok ng dibdib ni Shiela, sa utong nito, sa cleavage; idiniin-diin, habang bakas naman sa mukha ni Shiela, ang mga mata ay nakapikit pa, pahiwatig na nasasarapn siya sa pagnamnam sa bawat haplos at pagdidiin-diin ng kamay ni Dante sa kanyang dibdib.

Maya-maya, hinila ni Shiela si Dante upang mapaupo ito. At sumunod na naman si Dante. Noong pareho na silang nakaupo sa ibabaw ng kama, niyakap ni Shiela si Dante at hinalikan ang bibig.

Noong una, ayaw pang ibuka ni Dante ang kanyang bibig, pahiwatig na ayaw nito ang ginawa ni Shielang paghalik, bagamat hindi rin siya gumawa ng paraan upang ilayo ang kanyang labi sa mga labi ni Shiela.

Akala ko ay hindi talaga bibigay si Dante. Ngunit marahil ay gumapang na rin ang init sa kanyang katawan, gumanti na rin siya sa paghahalik ni shiela. Nagyakapan sila, nag-espadahan ng kanilang mga dila, nagsispsipan ng kanilang mga labi.

Iyon ang pinakamasaklap na tanawing nakita ko. At hindi ko namalayang tumulo na pala ang aking mga luha. Pakiramdam ko ay biglang nanikip ang aking dibdib, gumuho ang aking mundo…

Hindi ko rin nakayanan ang aking napanood at tumalikod na ako, nakaupong isinandal ang aking likod sa dingding. Nag-iiyak ako habang naglalaro sa aking isip ang maaaring mga sumunod pang mga eksena sa kanilang pagtatalik.

Hindi ko na alam kung gaano ako katagal sa posisyong iyon. Para akong pinatay ng paulit-ulit. Nasasagip pa ng aking tainga ang mahihinag kaluskos nila sa kama at ang pigil na halinghing ni Shiela. Parang sarap na sarap siya sa pagpapaligaya sa kanya ni Dante.

Tumayo ako at humiga sa aking kama. Doon ko ipanagpatuloy ang aking pag-iyak. Doon ko na rin isiniksik sa isip na marahil ay tanggapin ko na lang ang katotohanang lalaki si Dante at walang patutunguhan ang pag-ibig ko sa kanya.

Iyon na ang huli kong natandaan sa gabing iyon.

Kinabukasan, nagising ako ng mga alas 6 ng umaga. Mas maagang nagising si Shiela. Nadatnan ko siya sa kusina na nagluto, naghanda ng agahan, at napansin kong nalinis na rin ang kabuuan ng bahay. In fairness, masipag naman siya. Sa tingin ko ay inihanda na talaga niya ang sarili na maging kabiyak ni Dante at gampanan ang papel bilang isang maybahay at ina.

Dumeretso ako sa banyo at naligo. Kunyari ay hindi ko siya napansin. At hindi ko rin siya kinibo.

Pagkatapos kong maligo, naisip kong umalis na ng bahay at gumala na mag-isa. Simula kasi noong nakalabas ako ng center ay hindi pa ako nakapag enrol. Kaya hindi ko talaga alam kung saan tutungo. Parang nag-isa lang ako sa mundo, pasan-pasan ang mabigat na saloobin.

Noong nakapagbihis na at handa nang umalis, sinilip ko sa maliit na butas na aking ginawa si Dante na natutulog sa kabilang kuwarto. Himbing na himbing pa siya. “Marahil ay sobrang pagod niya sa pagpapaligaya kay Shiela sa gabing nagdaan…” sa isip ko lang.

Lumabas ako ng bahay na hindi nagpaalam. Naglalakad akong hindi alam kung saan tutungo. Habang nasa ganoon akong paglalakad, bumalik-balik sa isip ko ang mga sinabi ni Dante. “Promise, hindi kita pababayaan. Kahit ano tol… ibibigay ko para sa iyo. Kahit buhay ko pa.”

Napabuntong-hininga na lang ako. “Marahil ay ganyan talaga ang tao… minsan, hindi mo masasabi kung tunay nga ang sasabihin niya sa iyo. Parang taken for granted na lang sa kanila ang mga katagang lalabas sa kaninlang bibig; walang kahulugan. At lalo na kapag wala naman talaga silang naramdaman para sa iyo…”

At nabuo sa isip ko na bigyang-laya ko na ang puso ko. Na kahit masakit ito sa aking kalooban, hayaan ko silang magsama, para matuldukan ko na rin ang paghihirap ko, isara ang kabanatang iyon sa aking buhay. At hindi pa madadamay ang isang batang inosente na nasa sinapupunan.

At sumagi sa isip ko ang simbahan. At iyon ang tinumbok ko.

Walang katao-tao ang loob ng simbahan. Pagkapasok ko pa lang dito, mistula itong nang-aanyaya sa akin. Napakatahimik at pakiramdam ko, ito ang tamang lugar upang mag-isip-isip, magdasal, buksan ang kalooban, manghingi ng lakas upang harapin ang kahihinatnan sa maaaring desisyon na aking gagawin.

Noong nasa harap na ako, lumuhod ako na tumingala sa poon na nasa altar. Doon ko pinakawalan ang aking mga luha. “Panginoon, pasensya nap o kayo, minsan lang akong dumadalaw sa iyo. Hindi ko kasi alam kung bakit ako nagdurusa ng ganito. Kaya, may kaunti din akong tampo sa iyo. Para kasing ang lahat ng problema ay sa akin mo na lang ibinigay. Unfair kasi masyado. Palagi na lang ako ang nagdurusa. Mahirap na nga lang kami, ganito ako, isang bakla… tumibok ang puso sa isang pag-ibig na alam kong walang katuparan. At hindi lang iyan, harap-harapan ko pang nasaksihan ang kasayahan nila. Ang sakit po… Hindi ko na po kaya. Sana po ay tulungan mo na lang akong tanggapin ang lahat, na sana ay makakaya ko ang sakit kapag dumating na sa puntong magpakasal na sila, magkaanak at magsama bilang mag-asawa. Sana ay kakayanin ko ang sakit ng paglayo. Sana ay kakayanin kong limutin siya… at sana din po ay darating ang taong siyang nararapat sa akin. Ang taong tunay na magmahal sa akin at magpahilom sa sugat ng aking puso. Sana po, ibigay mo na siya sa akin. At sana po, ay nandito lang siya…”

Nasa ganoon akong pagdarasal noong may biglang tumapik sa aking balikat.

“Tol…”

Nilingon ko ang taong tumapik sa aking balikat. Si Dante. Hindi pala siya pumasok ng eskuwelahan.

“Bakit ka umalis ng bahay? Nakita ka ni Shiela na dali-daling umalis ng bahay at hindi daw nagpaalam.”

“W-wala. Wala kuya. Gusto ko lang magsimba.” Ang sagot ko habang lihim na pinahid ko ang aking luha.

“O sya, hintayin kita sa labas ng simbahan ha? Doon tayo mag-usap.”

“O-opo kuya. Matatapos na rin ako.”

Noong nasa labas na ako ng simbahan, nakita ko kaagad siya, nakaupo sa isang bakanteng sementong upuan malapit sa bukana ng simbahan. Umupo ako sa tabi niya.

“Tol… sorry talaga. Nasaktan na naman kita.”

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. “Naintindihan ko na ang lahat kuya. Marahil ay ganyan talaga; darating ang araw na mag-aasawa ka at magkalayo tayo. At dahil mahal naman kita, hahayaan na lang kitang malayo ka sa akin dahil hahanapin mo ang iyong kaligayahan. At dahil kapatid kita, dapat lang na masaya ako para sa iyo.” Ang sabi kong boses ay malungkot. “Kaya nagpunta ako dito sa simbahan upang mag-isip, turuan ang sariling tanggapin na hindi na kagaya ng dati ang ating pagsasama at turingan.” Napahinto ako ng sandali. “Napag-isip-isip ko na baka ang lahat ng mga ito ay nangyari dahil… para lumayo ako, hayaan kayong dalawa na magsimula ng buhay. Doon na lang ako titira kina inay sa relocation site kuya. Tamang-tama, magiging bahay niyo na ni Shiela ang lumang bahay natin.” At muling pumatak ang aking mga luha.

“Tol… ayoko. Ayokong umalis ka. Atsaka hindi pa naman buo ang bahay natin sa relocation eh. Wala pang kuwarto iyon. Pati ang pag-aaral mo, malalayo ang mga eskuwelahan doon. Basta ayokong iwanan mo ako…”

“Magpapatayo naman daw ng paaralan doon”

“Kailan pa. Matagal na matagal pa iyon.”

“Bakit ba ayaw mo akong umalis?”

“Bakit ka ba aalis?”

Napahinto ako ng sandali sa tanong niya. “N-nand’yan naman si Shiela eh.”

Hindi rin sya nakaimik.

“Hayaan mo nang mahalin ka ni Shiela kuya. Tanggap ko na. Kasi, nakita ko kanina, nagluluto siya, naglilinis ng kusina. Sa tingin ko, aalagaan ka niyang mabuti. Magiging mabuting asawa siya para sa iyo.”

“Kung ganoon, bakit ka pa aalis?”

“Eh…” ang nasambit ko. “G-gusto ko lang na malaya kayong gumalaw. At sa parte ko, upang hindi na ako masanay na palagi tayong magkasama, magkatabi sa pagtulog. Syempre, may asawa ka na.”

“Basta ayaw ko tol… Ayoko.”

“Buo na ang pasya ko kuya…”

Napahinto siya. “O, sige… kung buo na ang pasya mo, ngunit huwag muna ngayon, ok? Kahit sa isang buwan na lang. Pleaseeee??? Nahihirapan din ako kapag hindi kita nakikita eh. At kung gusto mo, tayong dalawa ang magtabi sa higaan, si Shiela ay sa kabilang kuwarto.”

Nag-isip ako ng sandali. Naisip ko rin kasi na hindi pa nga buo ang bahay namin sa relocation. “S-sige. Pero kapag puwede na akong lumipat, lilipat na ako kuya…”

“S-salamat tol…”

At nagsama nga kaming tatlo sa iisang bubong. Sa gabing iyon, sinabi ni Dante kay Shiela na kami ni Dante ang magtabi sa kuwarto at sa kabila siya. Ngunit ako mismo ang umayaw. “Hindi na kuya. Sa kabila na ako.”

Masakit. Pero tiniis ko. Hindi kasi maiwaglit sa aking isip na habang nag-iisa ako sa aking kuwarto, sa kabilang kuwarto naman ay nagpapaligaya silang dalawa.

Hanggang sa dumating ang araw na akoy lilipat na sa bago naming puwesto at sila ni Dante na lamang at Shiela ang naiwan at nagsamang parang mag-asawa. Pumayag na rin kasi ang mga magulang ni Shiela na magsama muna sina Dante sa isang bubong habang tapusin ni Dante ang kanyang pag-aaral. Saka na sila magpakasal kapag may trabaho na si Dante at kaya na nitong paninindigan ang papel niya bilang ama ng tahanan.

Mga magulang ko pa rin ang tumutulong-tulong sa pagtustos ng pag-aaral ni Dante habang si Shiela ay nagtitinda ng barbecue, sa puwesto kung saan nagtitinda si Dante sa gabi.

Unti-unti na rin akong nasanay sa aming set-up. Tumutulong ako sa pagtitinda sa relocation site at kapag weekends, dumadlaw sina Dante at Shiela sa amin, tumutulong din. Sa pag-aaral ko naman, isinakripisyo ko na lang muna ito. Nawalan na rni kasi ako ng gana. 19 years old na ako ngunit high school pa lang ang natapos, samantalang si Dante ay graduating na sa college.

Masasabing maayos na ang takbo ng buhay namin. Medyo nakakaadjust na ako bagamat nagdurugo pa rin ang puso ko kapag ganyang nakikita sina Shiela at Dante na nagsasama, nagtatabi, sweet sa isa’t-isa. Kapag sabay kaming kumain niyan, pipilitin kong maunang matapos upang hindi ko masaksihan silang dalawa na nagkukwwentuhan, nagtatawanan. Alam ko, napapansin ito ni Dante.

Hanggang sa nangank si Shiela. Isang batang lalaking malusog at kamukhang-kamukha ni Dante. Masaya kaming lahat. At syempre, lalo na si Dante.

Ngunit pansamantala lamang pala ang kasiyahan niyang iyon. Isang buwan pagkatapos nanganak ni Shiela, may natanggap na urgent na tawag ang inay galing kay Shiela.

“Nay! Tay! Si Dante!!!” ang sambit ni Shiela sa kabilang linya. At dahil nasa tabi lang ako ng inay, naririnig ko ang usapan nila. Naka speaker phone din kasi ito gawa nang gusto ng inay na marinig ng itay ang sasabihin ni Shiela.

“Bakit anong nangyari kay Dante?!!”

“Naaksidente po ang sinakyan niyang jeep! Binangga ng isang bus!”

“Diyos ko na mahabagin!!! Anong nangyari sa kanya!!! Nasaan siya???” sigaw ng inay.

“Nasa ospital po!”

“Ano ang kalagayan niya???”

“D-delikado daw po!”

“Delikado??? Anong klaseng delikado?”

“B-baka daw bawian ng buhay si Dante!!! Maraming dugo na po ang nawala sa kanya!!!”

(Itutuloy)

[10]

Hindi magkamayaw ang aking mga magulang kung ano ang kanilang gagawin upang matulungan si Dante.

“N-nay… pahiram po ng cp. May tatawagan lang po ako.” Ang sabi ko noong may biglang sumagi sa isip ko.

“S-sino ang tatawagan mo?”

“S-si Tom po, iyong kaibigan ko sa bahay-kalinga. Iyong palagi pong nagbibigay sa akin ng advice. Anak-mayaman po iyon at ang sabi niya sa akin ay tutulungan daw niya ako kapag may problema.”

“H-hind ba nakakahiya sa kanya?”

“Kailangan nating matulungan po si kuya Dante kaya tatawagan ko po siya. Atsaka, alam ko, tutulungan ako noon kasi buhay ni kuya Dante ang nakataya dito.”

Ibinigay sa akin ng aking ina ang cp. Pinilit kong matandaan sa aking isip ang numerong ibinigay sa akin ni Tom. Naka-ilang “wrong numbers” din ako bago ko siya nakontak. “K-uya Tom???” ang may halong kasabikang sambit ko. “Si Triatan ito! Naalala mo pa ba ako kuya?”

“Tristannnn!!!” ang sigaw din niya sa kabilang linya, halatang excited na narinig ang boses ko. “Kumusta ka na tol? Na-miss na kita. Gusto ko sanang dalawin ka ngunit hindi ko alam ang bahay mo! Mabuti’t napatawag ka…”

“Talaga? May problema ako kuya, eh.”

“Ano iyon? May maitutulong ba ako?”

“Natandaan mo ang kuya ko, si Dante? Iyong kinuwento ko sa iyo? Naaksidente at nasa ospital po siya! Delikado ang lagay niya kuyaaaaaa!!!” ang pagtaas na ng boses ko.

“Saang ospital ba? Puntahan ko na ngayon!” ang sigaw din niya.

At ibinigay ko ang pangalan ng ospital.

Pinutol din niya kaagad ang aming pag-uusap. At baling ko sa aking mga magulang, “Nay… tay, ako na lang po ang pupunta ng ospital, papunta na daw si kuya Tom, tutulungan po niya si kuya”

Hapon na noong nakarating ako sa mismong ospital. Nagtanong ako sa information kung saan ang kuwarto ni kuya.

“Isang private na kuwarto?” tanong ko sa sarili habang binaybay ko ang hallway patungo ako sa ibinigay na kuwarto. “Ang bait talaga ni Tom. Mamahalin pa ang kuwarto ni kuya!”

At noong binuksan ko ang kuwarto, nagulat din ako gawa ng sa tabi ni Dante na nakapikit pa ang mga mata ay nakahiga din si Tom sa katabing kama, may tube na dinadaluyan ng dugo na nakakabit sa kanyang braso. “Anong nangyari? Ang tanong ko”

“P-pareho pala kami ng type ng dugo tol, kaya nagdonate na ako ng dugo para sa kanya.” Ang sagot ni Tom. “Ligtas na siya” dugtong niya.

Syempre, touched na naman ako. Sariwa pa kasi sa aking ala-ala ang pagsagip ni Tom sa buhay ko sa loob ng bahay-kalinga noong tinangka kong magbigti. At sa pagkakataong iyon, si Dante naman ang iniligtas niya. “Napakabait niyang tao!” sa isip ko lang. “S-alamat kuya Tom ah! Ang laki na ng utang na loob namin sa iyo…”

Binitiwan niya ang isang ngiti, “Wala ito… ikaw naman. Di ba ako naman ang guardian angel mo?”

Napangiti lang ako.

“M-may bad news lang tol…”

“Ha? A-ano?”

“Putol ang dalawang binti ng kuya mo. Naipit ang mga ito noong binangga ng bus ang jeep na sinakyan niya.”

Mistula akong nabingi sa aking narinig. “Anooooo? Putol na ang mga paa ni kuya?”

Tumango si Tom. “Wala na tayong magawa tol… Pinutol ang mga ito ng duktor upang mailigtas ang buhay niya.”

“Hindiiiiiii!!!!” ang sigaw ko. At humagulgol na ako. Naawa kasi ako sa kalagayan ni Dante. At hindi ko rin alam kung paano niya matangga ang masakit na katotohanan kapag nagising na siya.

“Isipin mo na lang tol na maswerte pa rin siya dahil buhay siya.”

Kinagabihan, nagising na si Dante. Maputla ang kanyang mukha at pakiramdam ko ay disoriented pa siya noong ibinuka niya ang kanyang mga mata. Inaninag niya ang paligid at noong nakita niya ako, binitiwan ang isang pilit na ngiti.

“L-ligtas ka na kuya…” sambit ko.

“A-anong nangyari tol…?” tanong niya, halata sa boses ang nanghihina pa niyang katawan.

“Di mo ba natandaan? Naaksidente ang jeep na sinakyan mo kuya.

Natigilan siya. Nag-isip. “A-ahhh. Oo nga pala. At b-buhay ako...”

Hindi ako sumagot. Ang nasa isip ko kasi ay ang pagkaputol ng mga binti niya; kung paano ito sasabihin sa kanya.

“N-nasa harapan ako ng jeep, katabi ng driver noon. Mabilis ang mga pangyayari. Habang umandar ang jeep, nakatingin ako sa mga taong nag-uumpukan sa gilid lang ng kalsada. Naalimpungatan ko na lang ang isang bus na sobrang bilis ang takbo pasalubong sa amin. At iyon na… binangga ang jeep namin. Iyon lang ang naalala ko.”

“Patay daw ang driver kuya…”

“G-ganoon ba? Muntik na rin pala ako no?”

“Muntik na talaga kuya. At maraming dugo ang lumabas sa iyong katawan.” At baling kay Tom, “S-si Tom pala kuya… Siya ang nagbayad sa ospital mo, at siya rin ang nag-donate ng dugo upang hindi ka tuluyang maubusan nito. Magkapareha kasi kayo ng dugo eh.”

Nilingon niya si Tom at nginitian. “S-salamat pare. Isa kang anghel.”

Napangiti din si Tom at tiningnan ako, naalala marahil ang sinabi niya sa akin na siya ang guardian angel ko.

“Siya rin iyong sinabi ko sa iyo dati na nagligtas sa akin noong tinangka kong magpakamatay sa bahay-kalinga. Siya rin ang nagpapayo sa akin sa loob.”

Tiningnan uli ni Dante si Tom, “M-maraming salamat pare. Malaki pala ang utang na loob namin sa iyo.”

“Wala iyan pare. Ang importante, nakatulong ako sa mga taong nangangailangan. Masaya na ako kapag ganyan.”

Tahimik.

“S-sandali, nasaan pala si Shiela?”

“Nandito siya kanina kuya. Umuwi lang gawa nang basa ang mga lampin ng bata at kailangan niyang kumuha ng bago. Maglalaba din daw muna siya at kakain na rin.” Sagot ko.

“Ganoon ba? Na-miss ko na kasi ang baby ko…” sabay usog ng katawan niya.

At doon na siya may napansin sa kanyangkatawan. Natigilan siya. Bakas sa mukha ang pagtataka.“B-bakit parang wala akong naramdaman sa aking paa?”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa pagkarinig sa kanyang tanong, tiningnan ko lang siya, hindi ako makaimik.

At walang nagsalita sa amin ni Tom. Pareho kaming nanatiling nakatingin lang sa kanya, hindi malaman kung paano siya sagutin.

At dahil marahil sa nakita niyang expression sa aming mga mukha at sa bigla naming pagtahimik, inabot at kinapa niya ang kanyang binti na natakpan pa ng kumot na puti. Tiningnan niya ako, ang ang kanyang tingin ay bakas ng pagkalito, nagtatanong, may matinding takot. “P-putol ang mga paa ko tol???”

At doon pumatak ang aking luha. Umupo ako sa gilid ng kama niya. Niyakap ko siya. “D-dapat daw kasing putulin kuya upang mailigtas ang buhay mo…”

“Bakit nila pinutol ang mga paa kooooooo!!!” sigaw ni Dante na naglupasay sa sobrang sama ng loob, nag-iiyak. “Wala silang karapatang putulin iyon!!!”

“Kuya! Huwag kang malikot! Dudugo na naman ang mga sugat mo!”

“Bakit nila pinutol ang mga paa ko toollll!!!!” ang sigaw pa rin

“Kuya…” ang nasambit ko na lang sa sobrang awa habang niyakap siya.

“Isa na akong baldado tol. Hindi na ako makakalakad pa tol…”

“Hayaan mo na kuya. Buhay ka naman.”

“Iyon na nga eh. Habambuhay akong lumpo tol. Sana ay hinayaan na lang nila akong mamatay!”

Niyakap ko na lang si Dante. Hinayaan siyang umiyak ng umiyak sa aking mga bisig.

May ilang linggo ding nanatili si Dante sa ospital. Nag-hire din si Tom ng isang psychiatrist upang tulungan si Dante na matanggap sa kanyang isip ang kanyang kalagayan.

Hanggang sa nakalabas si Dante ng ospital. Binilhan pa ito ni Tom ng wheelchair na magagamit.

Dahil sa nangyari kay Dante. nagpaalam ako sa aking mga magulang na doon muna mamalagi sa lumang bahay namin kung saan sila nakatira ni Shiela. Tumutulong ako sa pag-aalaga ng bata, at sa pag-aalaga na rin ay Dante habang si Shiela naman ay full-time na nagtitinda na ng barbecue at kung minsan ay naglalako ng mga kung anu-anong paninda na mapagkakitaan.

At dahil hindi makalakad, hindi na rin naipagpatuloy ni Dante ang pag-aaral.

Simula noon, naging malungkutin na si Dante. Kahit anong pilit kong pasayahin siya, nag-iba na siya. Ngunit pursigido pa rin akong tulungan siya. At dahil buong araw si Shiela na nasa labas ng bahay dahil sa paghahanap-buhay, ako ang taga-alaga sa kanya, sa anak nila at taombahay na rin. Para talaga akong isang tunay na maybahay. Nagluluto, nagsasaing, nagpapaligo sa bata at sa kanya, nagpapadede... Ang kaibahan nga lang ay hindi ako ang kasiping niya sa pagtulog.

Isang gabi, naisipan kong silipan sila sa butas na dati kopang ginawa. Ewan kung bakit ko rin naisipan iyon. Sa gabing iyon Marahil ay curious lamang akong tingnan kung nagtatalik pa rin ba sila kahit sa kalagayan ni Dante at kung nagtatalik man ay paano.

At sa aking pagsilip, ito ang nakita ko: hinubaran ni Shiela si Dante ng damit pang-itaas, ng pantalon, ng brief. Pagkatapos nito, pinaliguan niya ng halik ang katawan nito. Ngunit sa kabila ng ginawa ni Shiela sa kanya, pansin ko ang kawalang-gana ni Dante na tugunan ang ginawang iyon ni Shiela.

Nagpatuloy pa rin si Shiela sa kanyang ginawang pagpapaligaya kay Dante. Noong dumako na sa ari ni Dante ang bibig ni Shiela, kitang-kita kong malambot ito. Nilaro-laro ng bibig ni Shiela iyon. Isinubo, sinipsip-sipsip, nilalawayan. Ngunit lumipas na lang ang ilang minuto, nanatiling malambot pa rin ito.

Hindi nakatiis, inihinto ni Shiela ang kanyang ginawa at nagdadabog na tumayo. Maya-maya, bumalik ito sa pagkahiga, nakatagilid patalikod kay Dante na hindi pa rin tuminag at nanatiling hubad ang katawan.

Hindi ko na lang pinansin iyon kasi, baka pagod lang si Dante o kaya ay wala lang siya sa mood bagamat alam kong hindi ganoon si Dante. Malibog ito, madaling tigasan na kahit kukuwentuhan ko nga lang iyan ng halikan, tinitigasan na agad. Kahit kaming dalawa nga lang ang nagyayakapan niyan, ramdam kong lumalaki kaagad ang bukol niya sa kanyang harapan.

Sa sunod na gabi, ganoon na naman ang ginawa ko; sinilipan ko silang dalawa. Ngunit ganoon pa rin ang senaryong nakita ko. Disappointed na naman si Shiela at nangmamaktol sa hindi maipalabas-labas na init ng kanyang katawan. At noong nagmamaktol na humiga uli si Shiela, may sinabi siya kay Dante na kung pagbabasehan ko ang bibig niya noong sinabi ito, ang katagang lumabas ay ang salitang “BAOG!”

Nakailang gabi ko rin silang sinilipan at palaging ganoon ang eksena. Hindi na tinitigasan si Dante. Parang gusto ko tuloy isipin na na-karma silang dalawa; dahil sa sakit na idinulot nila sa puso ko. Ngunit mahal ko si Dante kaya awa ang nangingibabaw na naramdaman ko para sa kanya.

Sabay sa nadiskubre ko, napansin kong mainitin na rin ang ulo ni Shiela at palagi silang nag-aaway ni Dante.

“Pilitin mo nga ang sarili mong gumalaw at tumulong sa akin sa paghahanap-buhay! Kahit sa pag-upo mo d’yan sa wheelchair mo, kailangan ka pang akayin! Paa lang ang naputol sa iyo, hindi ang mga kamay! Mahirap bang gawin iyan! Lintek na…!” sigaw ni Shiela isang araw na nag-away sila.

“Bakit? Sinabi ko bang tulungan mo ako? Kung makapagsalita kay ay parang hindi ako mabubuhay kung wala ka, tangina mo! Kung pagod ka na sa pagtitinda, lumayas ka dito! Hindi ka namin kailangan!” ang sagot din ni Dante.

“Talaga! Lalayasan talaga kita kapag hindi na ako makatiis sa ugali mo! Baog! Walang silbe!!!” ang sigaw din ni Shiela sabay labas ng bahay.

Noong nakaalis na si Shiela, tiningnan ko si Dante. Mistulang piniga ang aking puso sa nakakaawang mukha niya. Alam ko ang nararamdaman niya; sobrang pagkahabag sa sarili.

Nilapitan ko siya atsaka niyakap. Doon na siya umiyak at humagulgol.

“Wala na akong silbi tol…” ang sabi niya.

“Kuya, huwag mong sabihin iyan. Mahal ka namin ng itay at inay… Nandito pa kaming nagmamahal sa iyo at naniwalang kaya mong bumangon at maging masaya sa buhay.”

“H-hindi na siguro tol. Gusto ko nang mamatay…”

“Kuya naman eh. Mahal kita kuya. Di ba, sabi mo, walang halaga sa iyo ang babeng iyon?”

Tumango siya.

“Pwes huwag kang paapekto sa sasabihin niya. Kahit lumayas man sya o makahanap ng ibang lalaki, hayaan mo siya.”

Hindi pa rin siya umimik.

“Mahal mo ba ako kuya?”

Tumango siya. “Mahal na mahal kita tol. N-nahihiya na nga ako sa iyo kasi… ikaw na ang tumutulong dito sa bahay, nag-aalaga sa akin, pati kay baby. Kung wala ka, paano na lang ako?”

“Kaya kuya… lumaban ka. Kasi, malulungkot kami ng inay at itay kapag nalulungkot ka rin. Tandaan mo palagi kuya, nandito kami na tunay na nagmamahal sa iyo. At hindi kita iiwan. Pangako iyan kuya.”

“S-salamat tol.”

Sa paglipas pa ng ilang linggo, lalo pang lumala ang pag-aaway nina Shiela at Dante. Walang araw na hindi sila nagsisigawan, halos magbatuhan na lang ng mga gamit sa bahay at magsakitan sa kahit na mga maliliit na dahilan. At palaging talo si Dante kasi, sasabayan ito ni Shiela ng pag-alis ng bahay. Habang nasa labas si Shiela at naggagala, si Dante naman ay naiiwan sa bahay.

Minsan, nakikisawsaw na rin ako sa away nila. Nasisigawan ko si Shiela at pinagsasabihan na tumahimik.

“Hoy! Huwag kang makisawsaw sa problema namin no? Dahil hindi mo alam ang mga pangyayari! Atsaka, problema namin itong mag-asawa.”

“Hindi naman kayo mag-asawa ah! Bakit kasal ba kayo? Hindi ah! Tinanggap ka lang namin dito dahil sa bata!”

“Abaaaaa! At sino ang asawa ng lumpo na iyan? Ikaw ba? If I know… hindi mo iyan kapatid at alam ko, hindi kapatid ang turing mo d’yan!”

At doon na tuluyang dumaloy ang lahat ng aking dugo sa katawan patungo sa aking ulo. “Naranasan mo na bang masaksak? Kasi ako naranasan ko na ang manaksak eh. At feeling ko ay may masasaksak akong tao ngayon” sabay tungo sa kusina at kuha sa kutsilyo.

At sa takot, umalis din si Shiela. Iyan lang naman ang panakot ko. Ang alam niya kasi ay ako ang nakapatay kay Dencio.

Alam ko, nasasaktan si Dante sa pagkikipag-away ko din kay Shiela. May isang beses kasi na nakikipagsagutan ako kay Shiela, nakita kong tahimik siyang umiiyak sa isang sulok. Pero sobra na kasi ang babaeng iyon at ang kapal pa ng mukha. Isinisingit talaga ang sarili niya kay Dante.

Kahit ganoon ang nangyari sa kanila ni Shiela, lalong pinag-igihan ko pa ang pag-aalaga kay Dante. Inaaliw ko siya, pinapasaya, ipinapasyal sa mall dala-dala ang kanyang wheel chair at baby kapag nakatatanggap ako ng pera galing sa mga magulang namin. Kahit papaano, sumasaya na siya at napapangiti. At ako, masayang-masaya din. Parang kagaya na naman kami ng dati. Ang kaibahan nga lang ay naka-wheel chair na siya at may baby kaming salit-salitan sa pagkarga. Kahit nahihirapan kami sa pagsakay at sa paggagala, pero hindi matawaran ang saya ko. Keri lang. Kasi, wala nang hihigit pa sa sarap na dulot ng sandaling kapiling ang mahal sa buhay. Gaano man kahirap ay kakayanin dahil sa kabila ng lahat, ang mananaig pa rin sa isip ay ang sarap na makapiling ang mahal…

Tinulungan ko na rin si Dante na maging independent sa kanyang mga kilos at galaw, kagaya ng pag-upo sa wheel chair galing sa kanyang kama at galing sa wheel chair patungo sa kama, ang pagpaligo at pagpasok sa banyo. Inilalagay ko rin ang mga madalas na kakailanganin niyang gamit sa isang lugar kung saan madaling maaabot niya, kasama na dito ang mga gamit sa kusina, mga gamit ng bata. Pati sa pagtitinda ng barbecue, ginagawa na rin namin. Ako, ang taga luto, siya ang taga-bantay habang inilalagay namin sa duyan ang bata. Kahit papaano ay kumikita pa rin kami pandagdag sa perang ibinibigay sa amin ng aming mga magulang.

Dahil dito ay unti-unti na namang bumalik ang tiwala ni Dante sa sarili. Pansin kong bumalik na naman ang dati niyang sigla at pagkamasayahin bagamat may mga pagkakataon ding malungkutin siya. Pero at least, unti-unti na niyang natutunang tanggapin ang lahat.

Ngunit kung nag-improve si Dante, kabaligtaran naman ang nangyari kay Shiela. Lalong lumala ang ugali niya. Palaging umaalis ng bahay at kadaasan ay madaling araw na kung umuwi. Pinagsasabihan siya ni Dante ngunit ang isasagot lang nito ay, “Bakit baog… may problema ba?” o “Hoy baog, huwag mo akong pakialaman! Wala kang silbi!”

Hanggang sa dumating na sa puntong hindi na ako nakatiis. Kaya ako na mismo ang nagpalayas sa kanya. Inireport ko rin siya sa baranggay dahil sa pagmamaltrato at pang-aaway niya sa aking kapatid na nasa ganyang kalagayan, pagwawalang-bahala sa katungkulan niya bilang ina at asawa, pananakot na sunugin ang bahay at saktan ang kapatid ko, ang hindi pag-uwi sa bahay sa tamang oras, na wala siyang kapasidad na maging ina ng bata dahil iniiwanan niya ito sa kabila ng kapansanan ng aking kapatid, at marami pang iba.

Kaya pinatawag siya ng baranggay at binigyan ng warning na kung hindi siya magbabago sa kanyang ugali, umalis na lamang sa bahay namin dahil kung hindi ay kakasuhan siya.

At pinili ni Shiela na umalis, iniwan sa amin ang bata.

Nakahinga naman ako ng maluwag. Kahit nakasalalay na sa akin ang lahat ng gawaing bahay pati ang pamamalengke, paglilinis ng bahay, pagluluto, pag-aalaga kay Dante at sa bata, at least, wala nang maingay, wala nang nag-aaway, at solong-solo ko na ang atensyon ng aking pinakamamahal na kuya. At higit sa lahat, balik na naman kami sa pagtatabi sa pagtulog.

Ilang araw lang ang nakalipas, nabalitaan namin na nagtatrabaho pala si Shiela sa isang club bilang GRO. May nakapagsabi din sa amin na isa na raw itong bayarang babae at may kalaguyo na isa ring bayarang lalaki. At matagal na daw pala itong gawain ni Shiela; matagal na rin sila ng lalaki niya.

“Wala na akong pakialam sa kanya tol… Hindi ko naman mahal ang babaeng iyon” ang sabi ni Dante noong narinig ang ikinikuwento ko.

Alam ko nasaktan siya sa balitang iyon. Kahit pa sinasabi niyang hindi niya mahal si Shiela, naging bahagi na rin ang babaeng iyon sa buhay niya. Halos dalawang taon din silang nagsama, nagtabi sa pagtulog, at may anak pa.

“Hmmm… hindi daw mahal. Hayan o… nangingilid ang luha mo sa iyong mga mata.” Ang biro ko.

“Hindi ah! Cross my heart pa. Hindi ko mahal ang babaeng iyon!” ang seryoso naman niyang tugon.

“Sorry po. Nagbibiro lang.”

Tahimik.

“Mas masaya nga ako na tayo na lang dalawa dito e… at si baby. Ikaw ba hindi magsasawa sa pag-aalaga sa amin ni baby?” pagbasag niya sa katahimikan.

“Kuya naman o. Bakit ako magsasawa? Kuya kaya kita; mahal na mahal, at mahal na mahal ko rin ang pamangkin ko. Habang buhay ako kuya, promise hindi kita iiwan. Kahit pa mag-asawa ka, makahanap ng iba, hindi ako aalis sa tabi mo. Ayaw kong aawayin ka ng magiging asawa mo at sa kalagayan mo pang iyan. Makatikim sila sa akin…”

Natawa siya. “Ayoko nang mag-asawa tol… Ang importante, may anak na ako.”

“Lalaki na lang kaya ang ibigin mo kuya?” ang biro ko. Naalala ko kasi ang pagbawal niya sa akin na magkaroon ng kasintahang lalaki, kay Dencio.

“Tarantado!” sagot niya.

“Bakit naman? Di ba… dati, ayaw mo akong magkaboyfriend gawa ng takot mo na lolokohin ako at iiwanan ng lalaki. At ang gusto mo para sa akin ay babae. Iyon pala, ikaw itong iniwanan ng babae… Ano na ngayon?” ang paninisi kong may halong biro pa rin.

“N-nagkamali ako tol… Hindi pala lahat ng straight na relasyon ay panghabambuhay.”

“Kaya nga, dapat talaga, lalaki na ang ang mahalin mo.” Giit ko.

“Gago…” ang sagot lang niya.

“E, ako kuya… lalaki na lang talaga ang mamahalin ko. Kapag lalaki kasi ang mamahalin ko, siguro, hindi niya ako iiwan.” Ang pagpaparamdam ko. Parang gusto ko ring maranasan ang kilig sa kung ano ang isasagot niya sa sinabi ko.

Ngunit hindi siya natawa. Bagkus, tinitigan niya ako, seryoso ang kanyang mukha. “S-sure ka na ba na lalaki na lang talaga ang mahalin mo?”

Napatitig na lang ako sa kanya. At syempre, naging seryoso na rin bigla ako. Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Wala akong choice kuya eh. Kumbaga para akong isang dagat; dapat ay may alat. Bakla ako; lalaki ang hanap. Kung hindi lalaki ang hanap ko, hindi ako bakla. Kaso, ito ang buhay ko. Kaya, wala akong choice. P-pero... baka hindi na lang ako iibig. Kasi, gusto ko, pagsilbihan na lang kita habambuhay at pati na rin ang aking pamangkin. Hindi ko kayo iiwan kuya.”

At ewan kung tumagos sa puso niya ang sinabi ko. Bigla niya akong niyakap atsaka namalayan kong pumatak pala ang luha niya sa aking balikat.

Noong napansin ko ito, kumalas ako sa yakapan namin, tinitigan ang mukha niya. At ewan, parang nanumbalik muli ang mga sandali kung saan mga bata pa kami at sariwa pa ang naramdaman kong pag-ibig sa kanya. “Napaka-guwapo talaga niya!” sa utak ko lang. Inikot ng aking mga mata ang kabuuan ng kanyang mukha. Ang magandang hugis at kapal ng kanyang kilay, ang mga matang mistulang nangungusap, ang matangos na ilong, at ang mapupulang mga labi.

Habang tinitigan ko siya, sinuklian din niya ang titig ko. Nakipagtitigan siya sa akin. Nagtitigan kami. Mistulang nag-uusap ang aming mga mata, bagamat hindi ko alam kung ano iyon. Ngunit sa isip ko, may malakas na puwersang nagtulak sa akin na halikan ang kanyang mga labi.

Nakakaloka.

Ngunit nilabanan ko ang udyok ng aking puso at isip. Ayokong mahaluan ng malisya ang pagtulong ko sa kanya. Baka magalit siya, o baka kung gagawin ko iyon, ay babalik na naman ang depression niya, iisiping nilayasan na nga siya ni Shiela, heto pa ako, tumutulong na may kapalit pala. Ayokong mawala ang tiwala niya sa akin.

Isang umaga, nabigla na lang ako noong, “T-tol… maliligo ako.” Sambit niya.

“Ok lang kuya. Puno ng tubig ang mga imbakan natin. Gusto mong ipag-init kita ng tubig? Mag-iiinit ako, baka malamig pa masyado ang tubig sa umaga.”

“H-hindi. Samahan mo ako.” Nagulat naman ako. Madalas na nag-iisa na lang kasi siya kapag naliligo. Kaya na niya.

Tumalima ako. Itinulak ko ang wheel chair niya papasok sa banyo at noong nasa loob na kami, kinarga ko siya upang makaupo sa plastic na upuang paliguan niya. Inilabas ko naman ang wheel chair niya upang hindi mabasa at noong bumalik na ako, hinubad na niya ang kanyang t-shirt at isusunod na naman sana niya ang kanyang pantalon. Bumulaga sa aking paningin ang kanyang matipunong katawan na sa tingin ko ay lalo pang gumanda gawa nang dagdag na trabaho ng kanyang mga braso dahil sa kanyang pagkalumpo. Lalo naman akong napahanga. Malalaki ang kanyang dibdib, may abs, malalaki ang biceps at triceps…

Ngunit kunyari ay hindi ko ito napansin. Binuksan ko ang kanyang zipper atsaka hinila ang kanyang pantalon pababa. Bumulaga na naman sa aking paningin ang kanyang puting brief at ang bukol sa harap nito.

Tanggalin ko na sana ito ngunit sinabi niyang hayaan ko na lang daw ito.

Ang buong akala ko ay maliligo na siya kaya lumabas na ako. May tabo naman kasi at naabot niya ang tubig. Subalit, “Huwag mo akong iwan tol… sabay tayong maligo” ang sabi niya.

Para akong nabilaukan sa aking narinig, hindi kaagad nakasagot, nanatiling nakatitig lang sa kanya. Kasi naman ang tagal na niyang mag-isa lang na naliligo tapos hayun, bigla na lang ang ganoon.

“Bakit ka nakatunganga d’yan? Ayaw mo ba?” tanong niya.

“Eh… gusto. Gusto! Pero bakit mo naman naisipan iyan?”

“Huwag ka na ngang magtanong! Gusto ko lang gaya ng dati. Noong mga bata pa tayo, naliligo tayo nang sabay, nag-aagawan sa sabon, naghaharutan sa banyo.”

Napangiti naman ako. Natuwa na naalala pa pala niya ang mga iyon. “At pagkatapos ay aagawin ko ang brief mo at ito ang aking susuotin,” dugtong ko.

Natawa siya. “Gusto mo isuot mo uli ang brief ko?” ang biro niyang sagot.

“Why not?” sigaw ng isip ko at nagmamadali na akong naghubad. Ngunit bago pa man tuluyang natanggal sa katawan ko ang aking damit, sinabuyan na niya ako ng tubig. “Waaahhhh! Ang daya!” sigaw ko.

“Hahahahaha!” ang malakas niyang tawa. Noon ko lang narinig sa kanya ang ganoon kalakas na tawa simula noong maputulan siya ng binti.

Kaya noong ako naman ang nakaganti, katakot-takot din na pagsaboy ng tubig sa kanya ang ginawa ko.

Ngunit syempre, sa pagkakataong iyon, siya na ang talo. Dati kasi, maliksi siya, talo ako sa sabuyan ng tubig at halos hindi ako makaganti. Ngunit niyayakap ko na lang siya noong napagod na ako. At pagkatapos, ako na ang nagsabon sa kanya – at sa buong katawan niya.

Para siyang isang batang hindi gumalaw habang sinasabon ko ang kanyang katawan. At noong dumako na sa ari niya ang pagsabon ko, dedma lang ang drama ko. Kunyari, hindi ako naapektuhan bagamat sumisigaw ang utak kong laruin ito…

Sabay kaming natapos. Sabay kaming lumabas ng banyo. Una ko siyang binihisan at pagkatapos, binihisan ko naman ang sarili ko.

Kinagabihan, nagyaya siya na mag-inuman kami. Pampatulog lang daw. Bumili ako ng walong beer.

Sa kuwarto namin kami nag-inuman. Nakaupo siya sa gilid ng kama habang ako naman ay nasa harap niya, nakaupo sa isang silya. Tawanan kami, kuwentuhan. Napakasaya ko sa pagkakataong iyon.

Huling beer na namin iyon at malapit ko na ring maubos ang laman ng bote ko noong nagsalita siya ng, “M-may sasabihin ako sa iyo tol…”

“A-ano iyon kuya?” ang tanong ko. Nag-aanticipate kasi ako kung ano ang maaari niyang sabihin.

At marahil ay dahil umepekto na ang alak sa kanyang katawan kung kaya naipalabas na rin niya sa akin ang isang bagay na ikinalulungkot niya, “B-baog na ako tol… Hindi na ako tinitigasan. Kahit anong gawin ko, wala akong maramdaman tol” at umiyak na siya.

Parang sinaksak naman ang aking puso sa awa na naramdaman para sa kanya. Tumabi ako sa pag-upo sa kanya sa gilid ng kama. Niyakap ko siya, hinaplos-haplos ang likod. Noong tumiwalag ako, tinitigan ko ang kanyang mukha. Napakaamo nito, nakabibighani. Kitang-kita ko ang walang tigil na pag-agos ng mga luha sa kanyang mga matang tila nangungusap, nagmamakaawa.

Marahang hinaplos ko ang kanyang pisngi, pinahid ng aking kamay ang kanyang mga luha habang ang aming mga mukha ay halos magdikit na sa sobrang lapit. At dahil sa magkahalong awa at epekto na rin marahil ng beer sa aking katawan, nasabi ko sa kanyang, “G-gusto mo kuya… t-tulungan kitang patigasin muli iyan...?” sabay turo ko sa harapan niya.

Pakiramdam ko ay nasa suspended animation ako sa pagkasabi ko noon, hindi makapaniwalang lumabas iyon sa aking bibig. At naramdaman ko ang mabilis na pagkabog ng aking dibdib.

Hindi niya ako sinagot. Ngunit tila namalikmata ako sa sunod na pangyayari, hindi makapaniwala. Unti-unting inilapit ni Dante ang kanyang mukha sa aking mukha. At noong maglapat ang aming mga bibig, siniil niya ito ng halik. Mainit, mapusok, nag-aalab.

At wala na akong nagawa kundi ang ipaubaya ng buong puso ang lahat sa kanya…

(Itutuloy)

=================================================================

"Libre po ang mag-repost; huwag lang ang mang-angkin ng akda na pinaghirapan ng iba"

=================================================================