Bulag na Pag-ibig (01-05)

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

(This part contains explicit scenes and is not suitable for readers below 18)

[01]

Labing-dalawang taon si Dante, nag-iisang anak, noong maulila siya. Namatay ang inay niya, ang nalalabing magulang. Nauna nang namatay ang itay niya noong limang taong gulang pa lamang siya, sakit sa atay. Sabi nila, ang pagkamatay daw ng inay niya ay dahil sa kulam bagamat walang nakakaalam sa talagang tunay na dahilan dahil sa hindi naman ito naipagamot sa duktor, sanhi ng kawalan ng pera.

At dahil matalik na magkaibigan ang inay ko at ang yumaong ina niya, napagdesisyonan ng mga magulang ko na sa amin na lamang muna siya tumira. Kumbaga, inadopt siya ng aking mga magulang. Bagamat nakatira lang kami sa isang squatter area, inako pa rin ng magulang ko ang pag-ampon kay Dante. Kaya masikip man ang kwarto ko, siksikan na lang kaming dalawa dito.

Wala namang problema sa pagtira ni Dante sa amin. Ang totoo nga, tuwang-tuwa ang mga magulang ko sa kanya dahil sa ipinamalas niyang kabaitan at kasipagan. At hindi lang iyan, madiskarte din siya. Sidewalk vendor lang ang mga magulang ko ngunit malaki ang naitutulong ni Dante sa kabuhayan namin. Sa gabi, kapag tapos na kami sa pagtitinda, nagbabarbecue naman si Dante sa harap ng bahay namin, pandagdag kita. Syempre, tumutulong din ako bagamat diskarte talaga ni Dante ang lahat. Ako kasi, kahit pahataw-hataw, ok lang. Ngunit para kay Dante, hindi uubra ang ganoon. Talagang focused siya sa trabaho, may determinasyon, may target, at hindi papayag na hindi magtagumpay kung ano man ang kanyang nasimulan. Ganyan ang ugali niya. Ganyan kalakas ang determinasyon niya.

Kaya simula noong dumating si Dante sa pamilya namin, ibayong kasiyahan din ang aking nadarama. Bilang nag-iisang anak, sa kanya ko naranasan ang pakiramdam na may kapatid, may kalaro, may kahati sa trabaho, may kasama kung saan-saan, may kaharutan, may kakantiyawan, may karamay sa problema, at may nakikinig sa mga hinanaing...

Sa madaling sabi, sobrang naging close kami. Kapag hindi ko siya nakikita, hinahanap ko, at sa palagay ko ay gayon din siya sa akin. Subalit para kay Dante, purong kaibigan at “kapatid” lang ang turing niyang iyon sa akin.

Ngunit iba ang dating sa akin ng aming pagka-close. Nagtatanong na ako sa aking sarili kung tama pa ba ang aking naramdaman para sa kanya. Para kasing may naiiba na dito. Parang may halong pagnanasa. Kagaya ng kapag naliligo kaming sabay sa banyo at nakahubad kaming pareho, parang gusto ko siyang yakapin at halikan sa bibig. Hindi ko rin kasi maintindihan ang sarili. Naa-attract naman ako sa babae at nagpapantasya din ngunit kapag ganoong pareho kaming ganoong hubo’t-hubad sa banyo ay lumalakas ang kabog ng aking dibdib at hindi mapakali.

“Hoy! Ba’t mo ako tinitigan ng ganyan!” bulyaw niya isang beses na nahuli niya akong nakatitig sa kanya habang nagsasabon siya sa kanyang katawan.

“E… ah.. b-bakit??? Paano ba ako nakatingin sa iyo?” ang naisagot ko na lang.

“Parang ewan, malagkit eh. Parang lamunin na ako ng buo!” Sagot naman niya na parang wal lang naman sa kanya, patuloy pa rin sa pagsasabon.

“Ito naman o... OA ka! Bakit naman kita tititign ng ganyan!” pag de-deny ko pa.

“Abay, malay ko sa iyo...”

“Eh... hayaan mo na… may dumi kasi d’yan sa dulo ng ari mo kaya ko tinitingnan!” ang biro ko na lang.

“May dumi pala ha? Sige ka, kapag nagalit iyan lagot ka…”

Iyon ang huling sinabi niya na hindi ko na rin pinatulan. Mabuti na lang wala siyang masamang iniisip san a-obserbahan niya sa akin. Paano, lalaki naman talaga ang tingin niya sa akin.

May halong pagseselos din akong nadarama kapag ganyang may ibang kaibigan siya na nahahalata kong gustong makipagclose sa kanya, o kaya ay kapag may mga babaeng lumalapit sa kanya at gustong makikipagkaibigan. Parang may sibat na tumatama sa puso ko at mapapa “ouch” na lang ako niyan.

Syempre, nilalabanan ko ang sarili kasi, lalaki naman talaga ako. At sa nakikita ko sa mga bakla na babaeng-babae ang galaw at kilos, naglaladi sa mga lalaki, tumitili, at ang iba pa ay nabibihis babae talaga. Parang “Ewwwww! Hindi ako ganyan at ayaw kong maging ganyan!” sa sarili ko. Kaya litong-lito talaga ako sa aking kalagayan.

Ngunit sadyang mahirap ding kontrahin ang nakalilitong kagustuhan ng kalooban. Maraming beses na ding namalayan ko na lang ang sariling habang natutulog siya katabi ko sa kama, na nakatitig ako sa kanya. At kapag ganyang tulog na tulog siya at madadantay ang aking paa sa umbok ng kanyang harapan na kadalasan ay tigas na tigas, natuturete na ang utak ko niyan, kinakabahan... Hindi ko pa kasi naranasan ang magjakol. I mean, nagtry ako ng ilang beses pero hindi pa ako nilabasan. Kaya wala pa akong karanasan sa sex. At kaya kapag ganoong nasasalat ng aking kalamnan ang tigas na tigas niyang ari, kindi ko alam ang gagawin. Natuturete ang utak at kinakabahan...

Minsan nga ang sinasadya ko talagang suotin ang brief niya, at magulat na lang siya kapag hinahanap na iyon.

“Tol... nakita mo ba ang brief kong nakasampay?”

“Eh... sinuot ko eh.”

“Tado! Brief ko iyon bat mo sinuot?” ang bulyaw niya.

“Eh... basa pa iyon brief ko kaya ito muna ang sinuot ko. Kung gusto mo, iyang brief ko na lang ang isuot mo.”

“Hirap sa atin eh...”

“B-bakit ayaw mo bas a brief ko?”

“Hindi naman sa ayaw...” ang isasagot na lang niyan tapos magdadabog nang isuot ang brief ko “Eh...!”

Sa totoo naman kasi, di hamak na guwapo si Dante. Bagamat sunog ang balat dahil palaging nasa lansangan sa pagtitinda kapag walang pasok ngunit matangkad siya, matangos ang kanyang ilong, may mga matang mistulang nangungusap, makakapal ang mga kilay na parang sinadyang iguhit ng isang magaling na pintor. May makinis na mukha na lalong nagpapatingkad sa ganda ng hugis ng kanyang mukha. Higit sa lahat, laking-lalaki kapag naglalakad, nagsasalita, at pumorma. Kumbaga, hayop ang dating.

At... napakabait sa akin. Kahit anong nasa kanya kapag hinihingi ko ito, ibibigay. Minsan pa nga, kahit wala siya, ibibigay pa niya sa akin.

“Tol... may binili akong t-shirt! May pera ako eh. Heto o... ganda no? Bagay na bagay sa iyo. Isuot mo agad. Dali.”

“Talaga tol? Ang galing naman. Ang ganda!” sagot ko. At noong mapansing isa lang ito, “E, sa iyo?”

“Yaan mo na. Binili ko talaga iyan para sa iyo...”

Nakaka-touched.

Parehong 13 years old na kami noong magsimula na siyang magkaroon ng crush sa mga babaeng mgaganda. Kapag nakapanood kami ng tv, hindi maiwasang mapakumento siya ng, “Ang ganda talaga ng artista na ito! Ang galing pang sumayaw. Ansarap! di ba tol?”

Nasasaktan ako ngunit hindi ko ipinahalata ito. Sino ba akong magalit o magbawal sa kanya. E, kung pagbawalan ko siya at bigla akong pagsabihan ng, “Tol… lalaki ako. Natural na babae ang gusto ko. Bakit ikaw, hindi ka ba lalaki? Bakla ka ba?” Ang sakit kaya nyan. Sagad sa buto. Baka magpakamatay na lang ako kapag nasabihan ako ng ganyan.

Kaya kunyari nagustuhan ko rin ang babaeng tinutukoy niya. “Oo nga!” Hindi niya alam na nadudurog ang aking puso…

Ewan ko. Bakla ba talaga ako? O natatakot lang na malayo siya sa piling ko? O baka din nainsecure lang ako na maibaling ang kanyang atensyon sa iba at hindi na sa aming samahan? Syempre, hindi naman kami tunay na magkapatid kaya natakot din siguro ako na baka isang araw ay iiwanan na lang niya ang pamilya namin, at... ako. Posible naman kasing mangyari ang ganoon e. Siya pa, madiskarte sa buhay, hindi malayong isang araw magiging independent siya, magkaroon ng sariling negosyo o raket at... iiwanan na kami ng mga magulang ko. Ansakit siguro kapag dumating ang araw na iyan...

Iyon ang mga katanungang sumiksik sa aking isip. Iyan ang mga bagay na nakakapagpalito sa akin. At hindi ko alam kung ano ang kasagutan ng mga ito.

Isang araw, nakipanood kami ng tv sa bahay ng isa naming kaibigan, si Dencio. Malaking tao si Dencio maganda pa ang katawan at mas matanda sa amin. Nasa 16 na siya, first year college. At kagaya ni Dante, astigin din, may porma, athletic, mahilig sa basketball, at halos lahat yata ng laro ay alam. Well-rounded kumbaga. Kaya kahit 3 taon ang tanda niya sa amin, gusting-gusto niyang makikipagkaibigan kay Dante kasi, pareho sila ng hilig sa halos lahat ng bagay. At dahil turing-kapatid at lagi kaming magkasama ni Dante, damay na rin ako sa pagkakaibigan nila.

Dahil med’yo nakakaangat sa buhay bagamat sa squatter’s area din na iyon ang pamilya ni Dencio nakatira, may kumpleto silang mga gamit. May DVD player, may tv, may component, may computer, samanatalang kami ay hanggang tv lang na maliit, sira pa.

Nasa loob kami ng kwarto ni Dencio, pinapagitnaan nila ako. Nakaupo kaming tatlo sa sahig, magkatabi nakaharap sa TV, nagkakadikit na halos ang aming mga katawan habang ipinasa-pasa ang pinagsaluhang isang supot na setserya.

Dimlight ang kuwarto at may pagka-rated R ang pelikula. May eksena ang isang maganda at sexy na teenager na bida kung saan siya naliligo sa banyo. At bagamat may damit siya, sobrang manipis naman ito kung saan bumakat ang kanyang dalawang naglalakihang boobs.

“Tanginaaaaaaa!!!” sigaw ni Dante noong tuluyang mabasa ang damit noong babae at bumakat na ang kabuuang sexy na katawan ng babae.

Sobrang nakakapag-init talaga na pati ako ay tinigasan din. Ngunit syempre, hindi ko ipinahalata. Pakiramdam ko ay natutuyuan ng laway ang aking lalamunan.

Dahil med’yo maloko din iyong kaibigan naming si Dencio, bigla ba namang inilabas niya ang kanyang tigas na tigas at malaking na ari sabay sabing, “Ang sarap magjakollllll!” tapos hinimas na ito, walang pakialam sa amin.

Bigla naman akong napatingin sa ari niya at napalunok ng laway. Lumakas ang kalampag ng aking dibdib na di ko mawari, lalo na magkadikit lang ang aming mga katawan at sumasagi sa aking gilid ang kanyang kamay na nagtataas-baba sa hinahawakan nitong ari habang pinapaligaya ang sarili.

Hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman. Para akong lalagnatin habang kunyari ay ipinagpatuloy ko ang panonood ng TV at ang pagnguya ng setserya. Para tuloy mababaliw ako. Nakatingin ang mga mata sa palabas sat tv samantalang ang aking utak ay nakatutok sa katabing si Dencio na parang nananadya pang isagi sa gilid ko ang kanyang siko habang nagbabati.

Habang ipinagpatuloy niya ang paghihimas sa sarili, nilingon ko si Dante na nagkataong lumingon din sa akin. Nagkasalubong ang aming mga tingin. Naaninag kong nginitian niya ako. Hindi ko lang alam kung ano ang ibig sabihin ng ngiti niyang iyon. Parang nang-aakit, o ba nagtatanong kung gagawin din namin ang ginagawa ni Dencio o… Ewan. Hindi ko talaga maintindihan. Basta parang nakakaloko siya.

Ibinaling ko muli ang aking mga mata sat tv bagamat ang utak ko ay tila naturete na, nanginig ang aking kalamanan.

Maya-maya, naramdaman na lang na aking kamay ang kamay ni Dencio at hinila ito patungo sa kanyang ari. Gusto niyang salsalin ko ang ari niya! Parang nabibingi tuloy ako sa sobrang lakas na ng kalampag ng aking dibdib.

Paano, hindi pa nga ako nakaranas na magjakol na iyong labasan talaga at hayun, ako pa ang magjajakol sa ari ng ibang tao? Kaya iwinaksi ko ang kanyang kamay.

Ngunit nagpumilit pa rin si Dencio. Hinawakan niya uli ang aking kamay. Tiningnan ko na si Dante, pilit na inaninag ng aking mga mata ang kanyang mukha. Ngunit dedma lang siya at ang mga mata ay itinutok lang sat tv. Sinulyapan ko ang harapan ni Dante, naaninag kong malaking umbok niya. “Tinitigasan din si Dante!” sa isip ko lang. Pakiramdam ko tuloy ay nagsusumisigaw ang utak ko na ito ang sakmalin ng aking kamay.

Subalit dahil pinuwersa na ni Dencio ang aking kabilang kamay at hindi din naman ako pinansin ni Dante kaya nagpaubaya ako hanggang sa dumampi ang kamay ko sa kanyang pagkalalaki.

“Syeet!” Sa isip ko lang. “Ang laki! At mainit-init na pumipintig-pintig pa ito!”

Hindi ko pa rin siya hinawakan. Parang ninamnam ko na lang muna ang init ng kanyang balat at ang kiliti sa aking palad na nadampi dito ang isang malaki at galit na galit na pagkalalaki. Nahaplos ko rin ang mga makakapal na balahibo sa paligid ng kanyang ari; ang kanyang malagong bulbol, at ang mga balahibo sa kanyang malalaking hita. Balbon kasi si Dencio kaya pati ang paligid ng kanyang ari ay puno ng balahibo.

Magkahalong takot at di maintindihang excitement ang aking naramdaman. Parang ayaw ko. Parang gusto rin. Kasi naman, baka iisipin nilang bakla ako at iyon ang ikinakatakot ko.

Ngunit hindi ko rin maintindihan ang kiliting gumapang sa aking katawan. Nalilibugan ako at tirik na tirik a ang aking pagkalalaki. Napakalakas ng udyok ng aking pagnanasa...

Hanggang sa pagpupumilit ni Dencio, tuluyan ko nang hinawakan ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki at ako na ang nagpatuloy sa pagtaas-baba nito. “Ang taba at haba ng ari niya!” sa isip ko lang.

“Ahhhhhhh!” ang mahina niyang ungol sabay akbay na sa akin.

Pakiramdam ko ay lalong nag-init ang aking katawan at lalo pa akong naturete sa sobrang libog sa pagkarinig sa ungol niyang iyon. Kaya lalo ko pang binilisan ang pagtaas-baba ng aking kamay na nakahawak sa kanyang ari.

Habang ginagawa ko iyon, panay ang ungol ni Dencio na mistulang nagdeliryo, “Ahhhh! Ang sarapp!”

Nasa ganoon kaming posisyon noong nagulat na lang ako dahil itinulak ng kamay ni Dencio na nakaakbay sa akin ang aking ulo palapit sa harapan niya. Gusto niyang isubo ko ang kanyang pagkalalaki!

Ngunit nagpumiglas ako. Matindi ang kaba na aking naramdaman, di alam ang gagawin. Hindi ko pa naranasan ang mga ganoon at hindi ko alam kung tama nga ito. Nilingon ko si uli si Dante, hinahanap ang kanyang pagkampi, o pagsang-ayon. At noong nilingon niya ako, aninag na aninag ko sa kanyang mukha ang pagtutol.

Kaya ang ginawa ko ay marahan kong tinanggal ang kamay ni Dencio na nakaakbay sa aking balikat bagamat hindi ko tinanggal ang kamay ko sa ari niya. Patuloy pa rin ang pagbati ko sa ari niya.

At hindi na nagpumilit pa si Dencio. Ngunit nagulat na lang ako noong bigla niya akong hinalikan sa labi!

Sumisigaw ang aking utak na kumalas. Ngunit malakas ang kanyang pagkayakap sa akin. At dahil hindi ko mai-deny na nasarapan din ako sa kanyang paghalik, hindi ko na napigilan pa ang sariling tugunan na rin ang kanyang mga halik. At napayakap na rin ako sa kanya… napaungol, ramdam na ramdam ang sarap. “Ang sarap niyang humalik!” sigaw ng isip ko.

Habang naglapat ang aming mga labi, bigla kong naalala si Dante. Iginapang ko kaagad ang isa kong kamay sa kanyang harapan upang sana ay makisali siya sa aming ginawa ni Dencio.

Ngunit hindi pa man nakarating ang aking kamay sa umbok ng kanyang pagkalalaki, hinarang ito ng kanyang kamay. Hinawakan niya ato at iwinaksi ng malakas.

“Hindi natuwa si Dante sa ginagawa namin!” sigaw ng utak ko.

(Itutuloy)

[02]

Dahil sa hindi inaasahang reaksyon ni Dante, para akong hinampas ng isang mastilyo sa ulo at biglang kumalas sa pagkakayakap at paghahalik ni Dencio.

Tiningnan ko siya. Naaninag ko ang punong-puno ng galit niyang mukha. Gusto ko sanang itanong sa kanya kung bakit, ano ang ikinagalit niya ngunit bago pa man ako nakapagsalita, bigla siyang tumayo at mabilis na tinumbok ang pintuan.

Sinundan ko siya. Ngunit mabilis siyang nagtatakbo palabas ng bahay hanggang sa eskinitang patungo sa labasan. “Danteeeeee!!!!” sigaw ko.

Ngunit animoy wala siyang narinig.

Bumalik ako sa loob ng kuwarto. Tumayo ako sa bungad ng pintuan ng kuwarto ni Dencio at pinagmasdan siya. Gusto ko siyang sisihin sa nangyari. Ngunit parang wala lang ang lahat sa kanya. Patuloy pa rin ang panonood niya sa pelikula at ang paghimas niya sa kanyang tirik na tirik pa ring sandata.

May kirot sa puso akong naramdaman. Iyon bang feeling na ginamit ka lang sa kanyang kalibugan; ang lahat ay laru-laro lamang, at iyon din ang tingin niya sa akin, naglalaro, parang wala lang. Aaminin ko, nasarapan din ako kasi, iyon ang una kong karanasan – sa halik, sa paghawak ng ari ng iba... At may kiliti akong nadarama. Ngunit ang masakit, ito ang siyang dahilan upang nagalit sa akin si Dante.

Noong mapansin niyang hindi ako pumasok at nanatili lang akong nakatayo at tinitingnan siya sa kanyang ginagawa, napatingin siya sa akin. “Bakit???” sambit niya, bahagyang napahinto sa paghihimas sa kanyang ari.

Ngunit hindi ko siya sinagot.

“Halika! Balik ka na dito, tol… Sensya ka na, libog na libog na ako e.”

Ngunit imbes na bumalik sa dating puwesto ko sa tabi niya, tuluyan na akong tumalikod at lumabas ng bahay. Nagtatakbo ako, sinundan si Dante. Pinuntahan ko ang puwesto naming tindahan, nagbakasakali na nandoon siya at tumulong sa mga magulang ko sa pagtitinda.

Nakita ko nga siya doon, naka-upo sa isang tabi, nagrepak ng asukal. Nakaupo sa maliit na plastic na silya, kung saan sa harapan niya ay ang isang sako ng asukal, at sa gilid naman ay ang timbangan na ginagamit niya sa pagrerepak.

“O saan ka ba naggaling?” ang tanong ng inay.

Ngunit parang wala lang akong narinig. Dumeretso ako sa isang sulok, dali-daling dumampot ng plastic na upuan at panandok ng asukal, at dere-deretsong umupong paharap kay Dante. Naki-repak na rin ako.

Walang imikan. Pakiramdaman.

Gusto ko sanang biyaking ang katahimikan ngunit natakot ako na baka bulyawan niya ako. Kaya ang ginawa ko ay isagi ang kamay ko sa kamay niya sa bawat pagsasandok ko ng asukal sa pagrepak.

Hindi pa rin siya umimik. Kaya itinodo ko na ang pagsagi ng kamay ko sa kamay niya. Iyong bang ang galit mo sa loob-loob mo ay hindi makalabas at sa isang bagay mo na lang ibinaling ito.

Dedma pa rin siya. Hanggang sa tuluyang nagka-tapon tapon ang asukal.

“Ano baaaaaaa?!!!!!” bulyaw niya sa akin.

“O ano ang nangyari?” tanong naman ng inay.

“Wala po, natapon ko po kasi ang asukal inay kaya napasigaw di Dante.”

“Kasi naman! Kahit nagrerepack, naghaharutan! Hindi siniseryoso ang trabaho eh! Doon ka na lang sa asin o sa bawang! Iyon ang i-repak mo! Wala na tayong panindang bawang at asin.” sambit ng inay.

“T-tapusin na lang namin to ‘nay, at pagkatapos sa bawang at asin naman kami.”

Ngunit biglang tumayo si Dante, tinumbok ang isang palangganang puno ng bawang, kinarga iyon atsaka ipinuwesto sa isang sulok kung saan doon na siya nagrepak.

Syempre, lungkot na lungkot ako. Iniwan ba naman akong mag-isa. Parang nawala tuloy ang gana kong magrepak. Ngunit hindi ko magawang mag-walk out kasi sigurado, pagagalitan ako ng inay. Kaya ipinagpatuloy ko na lang ang ginawa, ngunit paminsan-minsang sinusulypan si Dante sa kanyang puwesto. Nakasimangot pa rin siya at hindi ako pinansin.

Natapos na lang kami sa aming mga ginawa ngunit si Dante ay nanatiling nakasimangot at hindi pa rin ako kinikibo. Hanggang sa nagsara ang tindahan at nakauwi kami ng bahay, hindi pa rin niya ako kinikibo.

Ewan… hindi naman siya ganoon dati. Nanibago talaga ako sa inasta niya. Dati kapag naiinis iyan sa akin, iiwanan nga ako niyan ngunit kapag nakita niyang sinusundan ko siya, parang wala nang nangyari, ngiting-aso kaagad ang isalubong sa akin. Pero sa pagkakataong iyon… Hanggang sa hapunan namin, hindi pa rin siya kumibo, ibang-iba sa dati na ang saya-saya niya palagi, nagbibiro, nagkukwento habang kumakain kami.

“May problema ka ba Dante?” ang tanong ni inay noong mapansing walang imik ang kanyang ampon.

“Wala po nay…” ang maiksing tugon niya.

“Baka naman gusto nang mag-asawa ni Dante kaya malalim ang iniisip…” ang biro ni itay.

Natawa bigla si inay at ako man ay napatawa na rin.

Ngunit matalim ang tingin na ibinato ni Dante sa akin kung kaya bigla rin akong tumahimik.

Pagkatapos ng kainan, dumeretso na ako ng kuwarto. Siya kasi ang naka-schedule na maglinis ng kainan at maghugas ng pinggan. Dahil iisa lang ang aming higaan, iniisip kong kausapin ko na siya habang nakahiga kaming magkatabi sa aking kama.

Ngunit nagulat na lang ako noong nilagyan niya ng mga karton ang sahig ng kuwarto at doon humiga. Syempre, parang biglang gumuho ang aking mundo. Nasira ang plano ko at hindi ko na tuloy maintindihan kung galit lang ba talaga siya sa akin o natakot na rin siya sa akin noong makitang nakikipaghalikan ako kay Dencio. Baka natakot siyang bigla ko siyang gahasain. Feeling ko tuloy bumaba ang pagtingin ko sa sarili…

Bumalikwas pa rin ako ng higaan. HInawakan ko ang kamay niya at hinila ito patayo, “Bat ba d’yan ka natulog? Dito ka nga sa kama?! Bulyaw ko.

“Ano baaaaa! Hayaan mo nga lang ako! Bakit ka ba nakikialam sa akin?!” bulyaw din niya.

“Bakit ka ba d’yan natutulog? Hindi naman iyan ang higaan natin!” sigaw ko pa rin.

Ngunit narinig pala ito ni Inay. “Tristan! Dante! Anong kaguluhan ba yan? Gabing-gabi na nagsisigawan pa kayo!” ang bulyaw din niya sa kabilang kuwarto.

Bigla kaming natahimik. Ang hindi naming alam, lumabas pala ang inay sa kanilang kuwarto at walang pasabing binuksan ang pinto ng kwarto namin, “Ano bang nangyari dito? Bakit para kayong magpapatayan na?!” Sigaw niya.

“S-si Dante po nay, ayaw matulog sa kama. D’yan natutulog sa sahig e.” Ang pag-aalangan kong sabi.

“At bakit ka naman d’yan natulog Dante?” tanong ni inay.

“Eh… Naiinitan lang po kasi ako sa kama ‘nay e. E… si Tristan, pilit niyang d’yan din ako matulog” sabay turo sa kama “. Ang init-init kasi, samantalang puwede naman ako dito.”

“O, e… iyan lang pala!” Sagot ng inay. At baling sa akin, “At bakit ka ba namimilit?”

“Eh… d’yan naman kasi ang palagi naming tinutu-- ”

Hindi ko na magawang tapusin pa ang sasabihin gawa ng pagsingit ni inay ng, “Hoy, ikaw Tristan, ha… napapansin kong basta-basta mo na lang kinukulit o binubuwesit itong si Dante. Tandaan mo, mas matanda iyan sa iyo ng siyam, na buwan kaya dapat marunong kang rumespeto d’yan. Dapat kuya ang itawag mo sa kanya. Magkuya ka sa kanya! At huwag mo siyang kinukulit. Simula ngayon, ayokong marinig na ang itatawag mo d’yan ay Dante or tol ha? Kuya! Kuya ang itawag mo sa kanya. Naintindihan mo?!”

Ewan. Para akong natulala sa sinabi ng inay. Kasi, lumabas pa tuloy na si Dante ang kinakampihan niya.

Wala na akong nagawa kundi ang sumagot na lang ng, “O-opo…” at bumalik na ako sa paghiga sa ibabaw ng kama, masamang-masama ang loob kay Dante.

Sa buong magdamag, hindi ako dinalaw ng antok. Pabaling-baling sa higaan. Napaiyak din ako. Kasi naman, hindi ko maintindihan kung bakit ganoon katindi ang galit niya sa akin. At bakit ayaw na niya akong kausapin.

Maraming pumasok sa aking isip. Kung iniisip ba niyang bakla ako at natakot siyang galawin ko, kung nagbago na ba ang pagtingin niya sa akin at hindi niya ako matanggap...

Sumagi din sa isip ko ang ginawa sa akin ni Dencio. Hindi ko maintindihan ang naramdaman kasi, first kiss ko iyon at iyon din ang first time na makahipo ng ari ng iba. Aaminin ko, nasarapan ako. At nalibugan din ako kay Dencio dahil... ewan. Anlakas din kasi ng dating niya.

Ngunit ang nangingibabaw sa aking isip ay ang sama ng loob ng hindi pagkibo sa akin ni Dante. Kasi… may naramdaman ako sa kanya. Di ko lang alam kung iyon ay pagmamahal ngunit nasasaktan ako sa hindi niya pagpansin at hindi niya pagsasabi kung ano ang ikinagalit niya sa akin. Natakot din ako na baka iyon na ang simula upang lumayo siya sa akin, lalayas sa aming pamilya.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Dahil klase, naisip kong maligo na agad at dumeretso na ng eskuwelahan, kahit hindi na lang ako kakain ng agahan. Habang himbing na himbing pa si Dante, dahan-dsahan akong kumuha ng papel at ballpen at sinulatan iyon. Maiksi lang ito ngunit malalaki ang mga letra,

“Sorry na po… hindi ko na po uulitin. Sana ay patawarin mo ako... KUYA? –Tristan–” sinadya ko talagang lakihan mga letrang “kuya”.

At dali-dali akong naligo at pumasok na ng eskuwelahan habang tulog pa ang lahat. Sabi ko sa sarili, “At least nakapag-sorry na ako. Kung hindi pa rin niya ako papansinin, bahala na siya. Siguro naman, sapat na nag-try ako upang maibalik ang dati naming pagka-close. Siguro bigyan ko din naman ng kaunting pride at pagpapahalaga ang sarili ko. Bahala na siya kung taanggapin ang sorry ko o hindi...”

Bagamat pareho kaming level, magkaiba ang aming section kaya hindi kami nagkikita sa eskuwelahan. Sa lunch break naman, dahil masama pa rin ang loob ko sa kanya at natakot nab aka masaktan lang ako kapag hindi pa rin niya ako kikibuin, lumipat ako ng puwesto ng kainan. Kaya hindi ko rin siya nakita. Masakit man sa kalooban ko, na-miss ko man siya ng matindi, tiniis ko. Gusto kong umiyak. Gusto kong humagulgol. Gusto kong sumigaw. Ngunit tinimpi ko ang sarili. Nasanay man akong may kasamang Dante sa pagkain ng tanghalian sa school, pinilit ko na lang na isiksik sa utak na ganyan talaga kapag hindi mo pag-aari ang puso ng tao. Wala kang karapatan, hindi ka pwedeng magtanong. “Haisstttt!” ang sigaw ng isip ko.

Als sais na ng hapon, dumeretso na ako ng tindahan pagkatapos ng school. Pagkarating ko sinalubong agad ako ng utos ni inay, “O… punta ka ng SM, sa harap ng National Bookstore!”

“B-bakit po? Ano po ang gagawin ko doon?” ang tanong kong nalilito.

“Nandoon ang kuya Dante mo, hinihintay ka.”

Bigla naman akong na-excite sa aking narinig “Hah? B-bakit daw po?” ang tanong ko uli.

“Ay… ewan! Basta iyan lang ang sabi niya! Puntahn mo na. Naghintay iyon sa iyo!”

At dali-dali kong iniwan ang aking bag. At dahil nalalakad lang ang SM sa aming tinitindahan, tinakbo ko na lang ito.

Noong makarating na ako sa harap ng National Bookstore, hindi ko siya nakita. Inikot ko ang aking mga mata ngunit wala siya. Kinabahan tuloy ako.

Maya-maya, may biglang lumapit sa aking likuran at agad tinakpan ang aking mga mata.

Syempre, kinilig ako. Alam ko yatang siya na iyon. Ngunit kunyari pa ako, “Sino to?”

Halatang iniba niya ang boses niya, “Hulaan mo…”

“Carl?”

“Hindi”

“James?”

“Hindi rin”

“Enzo?”

“Hindi!”

“Erwin?”

Hindiiiii!”

“Ormhel? Zach? Jason? Romwel? Paul Jake? Rovi? Patrick? Xander? Jun? Aljun?”

“Hinddddddiiiiiiiiiiii!!!” ang sigaw na niya.

“O sige, Dante.”

Bumaba ang boses niya. “Hindi rin.”

“Ikaw si Dante eh!” sigaw ko na dahil hindi pa rin niya binitiwan ang pagtakip sa mga mata ko.

“Bahala kang mag-isip… hindi ko bibitiwan to kapag di mo nasabi ang tamang tawag sa akin.”

At doon na ako na napaisip… “K-kuya?????”

“Yesssssss!” sigaw niya at tinanggal na niya ang kamay na nakatakip sa aking mga mata. Noong makita ko ang mukha niya, bakas dito ang ibayong kasiyahan. Noon ko lang nakita ang ganoong saya sa mukha niya. “Tara, kain tayo sa Jollibee!” sambit niya.

“Waaahhhhh! May pera siya. Saan ka kumuha ng pera?”

“Sa paninda ko ng barbecue eh!” Kinuha ko sa ipon ko.

“Anong okasyon? Alam ko, di mo namn birthday ngayon eh.”

“Celebrate natin ang pagiging kuya ko sa iyo...”

“Waaahhh! Ganoon?”

“Ganoon na nga. Official na magkuya na kaya tayo. Kaya simula ngayon, kuya na ang tawag mo sa akin, ok?”

Ewan... hindi ko lubos maisalarawan ang naramdaman kong saya sa pagkarinig sa sinabi niya. Parang nasa ikapitong alapaap ako at nakapaligid sa akin ang mga anghel na nagsiawitan. Parang noon ko lang din napagmasdana ng maigi ang kanyang mukha... ang napakakinis na balat nito, ang mga makakapal na kilay na mistulang iginuhit ng isang magaling na pintor, ang mga nangungusap na mga mata, ang naggagandahang mga labi, ang pantay at mapuputing mga ngipin. At... higit sa lahat ay ang pamatay niyang ngiti.

Para akong nahipnotismo at naalipin sa kanyang kapangyarihan. Parang gusto ko siyang yakapin at halikan.

Hanggang sa “Hoyyyy! Nanad’yan ka na naman, nakatitig. Malulusaw ako niyan!”

“Ah, eh... ano nga pala iyon sinabi mo?”

“Simula ngayon kuya na ang itawag mo sa akin.”

Hindi ko na sinagot ang sinabi niya. Bagkus, “Puwede ba akong yumakap sa kuya ko?”

Binitiwan niya ang isang nakakabaliw na ngiti, “Yakap lang pala, sure...”

At niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit.

Noong nasa loob na kami ng Jollibee at kumakain, “Ang sarap pala kapag mayroon kang kuya...” ang sambit ko.

“Mas masarap kapag mayroon kang bunsong makulit...”

Tawanan.

(Itutuloy)

[03]

Palabas na kami ng Jollibee, handa na ako sa aming pag-uwi noong imbes na sa exit ng SM kami tutungo, hinila niya ako patungong second floor. “S-saan pa ba tayo kuya?” ang tanong ko.

“Sunod ka lang, maaga pa naman eh.” sagot niya.

Kaya sumunod ako. At laking gulat ko noong sa harap ng sinehan ako niya dinala. “M-manood ba tayo ng sine kuya?” ang tanong ko. Nagulat ako dahil sa jollibbee pa lang, malaki na ang gastos niya tapos kung manood pa kami ng sine, e di lalo nang lalaki pa iyon. Bagamat alam kong may kita siya kahit papaano sa kanyang pagsasideline, ngunit alam kong iniipon niya ito at hindi iyan nagpapalabas ng pera kahit pambaon. Ganyan siya ka-ingat sa kanyang pera.

“Oo… anong gusto mong palabas?”

“Waahh! Andami mong pera?”

“Huwag ka nang maingay. Sa ipon ko nga ito sa pagbabarbecue ko. Kumuha lang ako ng para i-treat ka. Bakit ayaw mo?”

Syempre, touched na naman ang lola ninyo. Sabagay, malaki-laki din ata ang kita niya sa pagbabarbecue ng mga kung anu-ano, kagaya ng paa ng manok, isaw, balat ng baboy, dugo… Masipag kasi siya, at magaling dumeskarte. “Syempre g-gusto ah!” ang sagot ko uli.

“Ano na nga ang panoorin natin?

“Hindi ko alam.” sagot ko. Hindi ko naman kasi alam kung alin doon ang talagang maganda at hindi ko rin alam kung paano ang pumasok ng sinehan. “I-ikaw na ang bahala kuya…” ang sabi ko na lang.

At pumili siya ng pelikula. Pinili niya ang “The Transformers”. “Hayan tol… maganda ito.”

“Talaga kuya? Sige, iyan na lang.”

Bumili siya ng ticket at noong papasok na kami, “A-alam mo kuya… di pa ako nakapanood ng sine.”

“Pareho tayo, tol. Ako rin, first time kong makapanood ng sine.”

Nginitian ko na lang siya. Syempre, natuwa ako. Pareho naming first time ang panonood ng sine at ako ang pinili niyang makasama. Paano, hindi lang kami mahirap, sobrang pagtitipid pa ng mga magulang ko kasi nga nag-aaral pa raw kaming dalawa. Bagamat may tindahan kaming maliit sa sidewalk, mga angkat lang ang mga paninda namin. At si Dante naman, nag-ipon para daw hindi siya pabigat kapag nag college na kami. Kaya nakakapanood lang kami ng mga pelikula sa tv o kung hindi man sa mga kapitbahay na kaibigan… kagaya sa nangyari kina Dencio.

Noong nasa loob na kami, “Ang dilim kuya! At ang ginaw!”

Tumawa siya. “Huwag kang maingay, baka matapilok tayo.”

Noong makaupo na kami, doon ko na naranasan ang sobrang pagka-touched sa ginawang pagtreat ni Dante sa akin. Ewan. Feeling heaven talaga ako. Habang abala siya sa panonood ng pelikula, isinandal ko ang aking ulo sa kanyang balikat. Ang totoo, gusto ko siyang yakapain sa tuwa. Kaso nahiya akong baka magalit siya at mapahiya lang ako. Ang ginawa ko na lang ay ang isandal ang ulo ko sa kanyang balikat. Ngunit nagulat ako sa tugon niya sa ginawa kong pagsandal ng ulo ko: bagamat nakatutok ang mga mata niya sa palabas, dahan-dahan din niyang inilingkis ang kanyang braso sa aking katawan.

Lalong lumakas ang kabog ng aking dibdib. Di ko akalaing yayakapin pa niya ako. Mistula kaming magsing-irog sa aming postura. Doon na tumulo an gaking luha. Iyon bang pakiramdam na matinding saya na na pinapahalagahan ka ng taong mahal mo.

Ang totoo, halos hindi na nakafocus ang concentration ko sa palabas. Nakatutok na lang ang aking isip sa sarap ng pagyakap niya sa akin.

Inilingkis ko na rin ang isa kong braso sa katawan niya. At hindi naman siya pumalag. Sa katunayan, bahagya pa niyang inangat ang kanyang likod sa sandalan upang maipasok ko ang aking bisig sa likuran niya. Napakasarap ng aking pakiramdam. Parang nasa langit ako sa sandaling iyon. Naalala ko tuloy ang ginawa sa akin ni Dencio. Parang kinuryente ang buo kong katawan sa ginawa niyang paghalik sa akin. Nakiliti ako sa bawat pagsisipsip niya sa aknig mga labi, sa bawat pagkiskis ng dila niya sa dila ko hanggang sa kailaliman ng aking bibig.

“Sana… si Dante na lang ang gumawa sa akin niyon” sa isip ko lang. At binitiwan ko ang isang malalim na buntong hininga.

“Alam mo, k-kuya… mahal kita” ng bulong ko kay Dante, di ko na rin napigilan ang sarili.

Napatingin siya bigla sa akin. Halos magdikit na ang aming mga labi sa lapit ng aming mukha. “Mahal ko rin naman ang bunso ko eh…” ang sagot niya sabay baling uli ng mukha niya sa screen ng sinehan.

“T-talaga kuya?”

“Oo naman.” Sagot niya na parang wala lang, nanatili siyang naka-focus sa palabas.

Ewan, hindi ko lubos maisalarawan ang aking naramdaman. Masayang-masaya ngunit may naramdaman din akong kulang sa kanyang sinabi. Kasi, alam ko, ang ibig niyang sabihin sa pagmamahal niya sa akin ay bilang isang bunso niya lamang.

Inaninag ng aking mga mata ang kanyang harapan. Noong maitutok ko na ang aking mga mata dito, gumapang naman sa aking katawan ang matindign pagnanasa. Alam ko na sa ilalim ng khaking pantalon na uniporme namin sa school, nandoon nakatago ang kanyang pagkalalaki. Maaring ang brief din na isinuot niya sa sansdaling iyon ay ang siya ring brief na naisuot ko na minsan. Iniimagine ko na lang na ako iyong brief na isinuot niya. Nalalanghap ang amoy ng kanyang pagkalalaki, nasasalat ang kabuuan nito, nakikita kung tinitigasan siya… o kung nilalaro ng kanyang amo sa panahon na nag-iisa lang siya sa aming kuwarto. “Sarap sigurong maging brief niya…” Sa utak ko lang.

Itinodo ko na ang pagtagilid paharap sa puwesto niya. At habang ang isang kamay ko ay nakalingkis sa kanyang likuran, ang isa naman ay sa kanyang tyan. Halos maghahalikan na lang kami sa aming ayos. Hindi pa rin siya pumalag, kahit alam kong nakakaistorbo na ako sa kanyang panonood.

Sarap na sarap naman ako sa ginawang pagsasalat ng aking kamay sa kanyang katawan. Iginagalaw-galaw ko pa ang aking mga daliri – sa kanyang tyan, dibdib… ninamnam ang bawat dampi nito sa kanyang katawan.

Dedma pa rin siya.

Maya-maya, nagkunwari akong nakatulog at ibinagsak ko ang aking kamay sa kanyang mismong harapan. Napansin kong napatingin siya sa aking kamay na bumagsak. Ngunit saglit lang ibinaling muli niya ang kanyang paningin sa pelikula. Concentrated tlaga siya sa palabas. Ngunit may naramdaman akong marahang paghahaplos-haplos ng kanyang kamay na nakayakap ang aking tagiliran. Hindi ko alam kung mannerism lang niya, o unconscious na galaw ng kanyang kamay.

Parang gusto ko nang bumigay at kapain na lang ang kanyang harapan. Ngunit takot ang namayani sa aking isip. Kaya hinayaan ko na lang ang aking sariling tiisin ang ang itinatagong pagnanasa…

At maya-maya nga lang, napansin kong hininto na niya ang paghahaplos sa aking tagilirian noong naging tensyonado na ang takbo ng palabas. “Marahil nga, ang paghahaplos niya sa aking tagiliran ay wala lang iyon sa kanya. Maaring unconscious lang na galaw niya habang nasa kasagsagan siya ng panonood.

Alas 10 na ng gabi noong lumabas kami ng sinehan. At dahil full-moon at mahangin ang panahon, nasumpungan naming dumaan sa plaza, bumili ng pop corn at softdrinks na ang laman ay ipinasok sa isang plastic na may straw. Kanya-kanya kaming dala, naupo kaming magkatabi sa may gilid mismo ng seawall.

Napakaganda ng gabi; may malaking buwan sa langit, presko ang hangin, at sa ilalim ng mga nakalambitin naming paa ay humahampas ng marahan ang alon alon sa inuupuan naming seawall. Iyon lang ang natatanging ingay na narinig naming sa aming kinauupuan.

“H-hindi ka na galit sa akin kuya?” tanong ko habang nilingon siya.

Mistulang malalim ang kanyang iniisip. Ang kanyang buhok na hati sa gitna ay ginugulo ng ihip ng hangin na paminsan-minsan niyang hinahawi kapag tumatakip ito sa kanyang mga mata. “Kalimutan mo na iyon…” ang maiksi niyang tugon, sabay lagay ng popcorn niya sa sementong inuupuan namin at umakbay na sa aking balikat.

Natuwa ako sa kanyang sagot. Nginitian ko siya at ibinaling ko muli ang paningin sa dagat. Ngunit syempre, feeling ko ay may malaking kulang sa sagot niyang iyon. Sa kailaliman ng aking isip ay may mga tanong kung bakit siya nagalit. Iyon ba ay dahil sa ginawa ni Dencio na paghalik sa akin, o dahil nakita niyang nasarapan ako at maaaring bakla pala ako. O ba kaya ay nagselos siya, o kaya… nagalit na hindi siya ang aking kahalikan.

Ngunit may pumipigil sa aking sariling ilabas ang mga katanungang iyon. Ayoko kasing magalit muli siya kapag igigiit ko ang issue. Syempre, babalik-balik sa isip niya ang bagay, kung ano man iyon, na siyang ikinagalit niya sa akin.

Tahimik.

Maya-maya, binasag niya ang katahimikan. “Tol… e… huwag kang magalit sa itatanong ko ha?” tanong niya.

“A-ano iyon kuya?” sagot ko.

“B-bakla ka ba?”

Mistula akong binagsakan ng isang mabigat at matigas na bagay sa tanong niyang iyon. Pakiramdam ko ay sumikip ang aking dibdib at hindi ako kaagad nakapag-isip ng sagot. Kaya ang naisagot ko na lang ay, “Hindi ah!” nilingon ko pa siya na para bang defensive ako. “Paano mo naman nasabi iyan?”

“E.. di ba, nakikipaghalikan ka kay Dencio…”

“E… siya naman itong humalik sa akin eh. At anlakas kaya ng pagyakap niya sa akin, hindi kaya ako nakapalag.” Ang pag-aalibi ko.

“Pwede ka namang kumalas kung ayaw mo talaga eh. Nandoon naman ako, pwede naman nating pagkaisahang suntukin pareho iyon!”

“Anlakas nga kuya… tingnan mo naman, anlaki kanyang mga braso, malaking tao pa. Di ako nakapalag kuya. Pinilit talaga ako…”

“Ganoon ba. Eh, buti naman… At least pimilit mo pa ring pumalag. Akala ko kasi, nasarapan ka at pumapatol ka na sa kapwa lalaki.”

“H-hindi ah!”

Tahimik.

“B-bakit pala kuya… Kapag bakla ba ako o kaya ay papatol sa lalaki… magagalit ka ba?”

“Oo naman! Ayokong maging bakla ka!” Ang bigla niyang sagot, matigas ang boses.

Napa-“Ouch!” talaga ang utak ko. Ansakit kaya ng kanyang binitiwang salita. Hindi dahil sa gusto ko talagang maging bakla kundi dahil sa pagnanasa at naramdamang kakaibang “pagmamahal” ko sa kanya. Parang sinaksak ng paulit-ulit ang aking puso. At naalala ko ang eksena sa sinehan na muntik na akong hindi makapigil. “Mabuti na lang at hindi ako natukso na hipuan siya. Kung nagkataon, baka iyon na naman pala ang ikagagalit niya sa akin.” sa isip ko lang.

Hindi na ako nakakibo. Pakiramdam ko ay may mga namumuong luha sa aking mga mata. Para kasing wala na palang pag-asang magiging kami ni Dante; na may mangyari sa amin; na mahalin niya ako.

“Sino ba ang crush mo tol?” tanong niya uli.

Pakiramdam ko ay may umumpog uli sa aking ulo sa tanong na iyon. “A-ano uli iyon kuya?” ang pagkunwari kong hindi narinig ang tanong.

“May nililigawan ka ba, o may crush kang babae ngayon…” ang pag-ulit naman niya.

At nakahanap naman ako ng magandang rason. “Ay… 13 pa lang kaya ako, ayaw ng mga magulang natin na may nililigawan tayo ah! Estorbo daw iyan sa pag-aaral.”

Natahimik siya.

“B-bakit ikaw mayroon?” ang mahina kong tanong, kinabahan na maaaring hindi ko magustuhan ang kanyang sagot.

“M-mayroon akong crush tol…”

“Ha??? Sino???”

“Si Shiela. Matagal ko na siyang crush tol. Simula noong lumipat sila sa lugar natin.”

Mistulang sinabugan ako ng isang napakalakas na bomba sa aking narinig. Pakiramdam ko ay hindi ko na talaga kaya ang bigat at sakit na naramdaman. Sobrang sakit. Grabe… Kilala ko rin kasi ang babaeng binanggit niya. Kapitbahay namin si Shiela, kasing edad din namin. Galing ang pamilya nila sa probinsya ng Camarines Sur. Maputi, makinis, at sa edad na trese ay pormang-porma na ang pangangatawan. Sexy kumbaga. Parang isang mature na talaga na ang pangangatawan. Ganoon naman daw talaga ang babae, mas nauunang magmamature ang katawan. At ang pagkakaalam ko pa, ay maraming nanliligaw sa kanya. Ngunit ang isa pang nagpapatindi ng sakit para sa akin ay napag-alaman ko rin kung sino ang crush niya: si Dante. Hindi ko lang alam kung alam niya na siya rin ang crush ni Shiela. Ngunit wala akong balak na sabihin…

Kaya sa sinabi ni niya tungkol kay Shiela, hindi talaga malayo na magiging sila. Para tuloy huminto ang tibok ng puso ko at hindi makahinga. “Araykopooo!!!” sigaw ng utak ko.

“K-kuya… mag-cr muna ako ha?” Ang nasambit ko na lang. Ramdam ko na kasi ang pagbagsak pagbagsak ng aking mga luha at ayaw kong mapansin niya ito. At hindi ko na napigilang pumatak ang mga luha ko habang nagtatakbo ako patungo ng CR. Hindi ko alam kung bakit ako nasaktan ng ganoon katindi. Para akong magko-collapse, parang biglang gumuho ang aking mundo.

Agad akong pumasok sa isang cubicle at doon naupo sa toilet bowl at ipinagpatuloy ang pag-iyak, ibinuhos ang lahat ng sama ng loob, ang mga hinanakit sa mundo. Maraming katanungan ang gumulo sa aking isip; kung bakit ako nasaktan; kung bakit ako nakaramdam ng ganoon; kung bakit sa kanya…

May halos 30 minutos ako sa loob ng CR. Hindi pa rin ako lumabas. Maya-maya, “Tol… nand’yan ka ba?”

Si Dante. Sinundan pala ako.

Dali-dali kong inayos ang sarili, pinahid ang mga luha, at pati na ang sipon. “D-dito pa kuya!” sagot ko pinilit na huwag niyang mahalata ang aking pag-iyak.

“Antagal mo ah! ang sigaw niya uli.

“M-matatapos na ako kuya… S-sandali na lang po.” sagot ko uli.

At maya-maya nga ay lumabas na ako ng cubicle at dumeretso sa washbasin at naghilamos upang hindi mapansin ang aking mga basing mata.

“B-bakit ang tagal mo?” tanong niya habang tinabihan ako sa wash basin.

“Eh… n-nasira yata ang tyan ko sa pop-corn kuya???”

“Nsira??? Bakit ako wala naman?”

“Ewan ko po… baka nahaluan lang iyong akin ng kung ano…”

“B-baka nga siguro…. O-ok ka na?”

“Opo… O-ok na kuya.”

“Bakit namumula yata ang mga mata mo?”

“Nagsusuka din ako kuya eh.”

“Ah…”

At dumeretso na kaming umuwi ng bahay at natulog, nagtabi na uli sa kama.

Parang sobrang ironic ang mga pangyayari sa akin sa araw na iyon. Roller coaster ba. Pinasaya niya muna ako at pagkatapos ay sinaksak na ang puso. Para akong nanlulumo at nawalan ng gana sa buhay.

Lampas alas dose na iyon ng hatinggabi ngunit hindi pa rin ako dalawin ng antok. Kahit madilim ang kuwarto, naaaninag kong nakatihaya siyang nakahiga sa aking tabi, ang isang bisig ay ipinatong sa kanyang noo. Gusto ko siyang yakapin, idantay ang aking paa sa kanyang katawan. Ngunit pinigilan ako ng aking isip. “Dapat… ngayon pa lang ay… ilayo ko na ang aking sarili. Ngayong alam kong hindi kami maaaring magiging kami. Kasi, kapag umasa ako, o kaya ay hayaan ko ang sariling maalipin ng pag-ibig o tuluyang mahulog ang loob sa kanya, ako pa rin ang magdusa. Ako pa rin ang talo sa banding huli.” ang sigaw ng isip ko.

Sa gabing iyon, matagal akong nakatulog. At habang himbing na himbing na natutulog si Dante sa aking tabi, ako naman ay lihim akong umiiyak na lingid sa kanyang kaalaman.

Sa gitna ng dilim, inaninag ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Larawan ito ng kawalang malay sa mga pangyayari at sa aking naramdaman para sa kanya. “Mahal kita k-kuya..” ang bulong ko. Alam ko hindi niya narinig iyon dahil sa pagkahimbing niya. “S-salamat sa pag-treat mo sa akin kuya… masayang-masaya ako, bagamat, nasaktan din dahil, mahal kita eh. Pero hindi naman puwede. Paano kaya kita malilimutan kuya? Lalo nang ganyan ka, mabait, maalaga, at sobrang bini-baby ako.”

Para akong isang baliw na ang kinakausap ay ang sarili. At pinagmasdan ko na lang ang kanyang mukha. Nag-uumapaw ang pagnanais kong halikan ang kanyang mga labi. Ngunit hindi nangingibabaw pa rin ang pagpigil ko sa sarili.

Simula ng gabing iyon, pinilit ko na ang sariling lumayo-layo. Bagamat hindi ako nagpahalata, tinuruan ko ang aking sariling kung maaari ay papasok ako sa eskuwelahan na nag-iisa, kakain ng lunch sa school na hindi siya katabi, tutulong sa pagrerepak sa tindahan na naka-upo sa isang sulok, malayo-layo sa kanya…

Kahit nga mga biro niya ay hindi na ako tumatawa. Paano ako makatatawa… kung palaging nagtatalo ang dalawang parte ng aking katauhan; ang aking isip at damdamin.

Nagtaka siya. Marahil ay napansin na niyang lumalayo-layo na ako sa kanya. Isang beses, pauwi ako ng bahay galing eskuwelahan, inabangan niya pala talaga ako sa gate at biglang sinabayan. “Bakit ba parang iniiwasan mo na ako ngayon? Hindi ka naman ganyan noong dati ah!”

Binilisan ko ang aking paghakbang na parang sinusundan ng hindi kakilalang taong may masamang-loob.

“Hoy! Tinatanong kita!” ang bulyaw niya na binilisan din ang paglakad.

“Hindi naman sa ganoon kuya. Gusto ko lang na magiging independent. Kasi di ba, para naman matuto din akong tumayong mag-isa.” Ang pag-aalibi ko na lang noong isang beses na tinanong niya ako.” Sagot ko, mabilis pa rin ang paglalakad.

“Hindi ako naniniwala. Alam ko may dahilan. Ano iyon?”

“Wala nga…” sagot ko sabay liko n asana sa isang kalye.

“Hoy! Huwag mo akong iwasan ah! Kinakausap kita ng matino!” bulyaw pa rin niya. “Hindi ako papayag na wala kang sasabihin sa akin. Tara punta tayo sa may seawall at doon tayo mag-usap. Lintek na…” sabay hawak niya sa aking braso.

“S-saan ba tayo kasi pupunta k-kuya?”

Hindi siya sumagot. Bagkus, hinatak niya ako hanggang sa makasakay kami ng tricycle. “Sa may seawall mama.” Ang sabi niya sa driver.

Noong nasa seawall na kami, “Ano ba ang problema mo tol… sabihin mo naman o. Naninibago ako sa iyo eh. Hindi ako mapakali sa kakaisip kung bakit, kung may nagawa ba akong mali o kasalanan sa iyo eh. Ano ba ang problema mo? Nakokonsyensya na ako…” panunuyo niya.

“W-wala nga kuya. Hindi ikaw ang may mali… ako.” Ang nabitiwan kong salita.

Na siya palang lalong makapagbibigay sa kanya ng pagdududa. “O… di inamin mong may problema ka nga! Ano nga iyan tol. Sabihin mo naman o, para maitama ko.”

“Huwag kuya, please… huwag mo akong pilitin.”

“Unfair naman iyan tol. Hindi puwede iyan. Kung ganyang nag-iba ka na sa akin, ayokong matapos ang gabing ito na hindi mo sinasabi sa akin ang problema. At kung kuya nga ang turing mo sa akin, sasabihin mo sa akin iyan!”

“Ayoko nga eh!” ang mataray ko pang sagot.

“Ano bang nangyari sa iyo? Sa simula pa, wala naman tayong sikreto ah! Lahat ng sa akin ay alam mo. Bakit may itinatago ka na ngayon?” ang boses niya ay tumaas na.

“Ayoko! Ayoko! Ayoko!” sigaw ko rin.”

“Bakit ayaw mong sabihin? Ako ba ang dahilan ng pagkaganyan mo?!”

At napaiyak na ako sa sinabi niyang iyon. Totoo naman kasi na siya, ngunit hindi ko kayang sabihin, at ayaw ko. Labis na pagkaawa sa sarili ang aking naramdaman.”

“O, e di ako nga ang dahilan ng iyong problema.” Ang sabi niya, ang boses ay bumaba na at napayuko na parang may naramdamang pagkahabag din sa kanyang sarili.

Hindi pa rin ako nakakibo. Hindi ko kasi alam kung aaminin ko na lang ba sa kanya ang lahat o manatili akong tahimik. Kasi naman, tumbok na tumbok na niya ang dahilan ng lahat at kapag hindi ko nga sinabi, baka magalit siya o magtampo sa akin. Pakiwari ko ay nasa deadend na eskinita na ako.

“K-kung ganoong ayaw mong sabihin sa akin iyan at ako pala ang dahilan… aalis na lang ako sa bahay. Ayokong ako ang sanhi ng iyong problema.” Ang sabi niyang nakayuko pa rin at biglang humahagulgol. “Akala ko… maging masaya ka kapag kasama ako. Akala ko, natutuwa ka na naging kuya mo ako. Sayang kasi, mahal na mahal ko na ang mga magulang natin. Sa kanila ko lang naramdaman na mayroon akong pamilya, na may nagmamahal na mga magulang, may kapatid. Simula noong mamatay ang nanay ko, kayo na ang pamilya ko. Pero ok lang tol… ganyan siguro talaga. Ganito na lang siguro ang swerte ko.”

Mistula namang nasabugan ako ng isang bomba sa narinig. Hindi ko akalain na hahantong sa ganoon ang pagpapakita ko ng pag-iwas sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

“Di bale, handa naman ako. May kaunting natira pa naman ako sa naipon ko sa pagtitinda ng barbecue, makahanap pa rin siguro ako ng lugar para sa akin…”

“Huwag ka namang ganyan kuya. Masaya naman akong kasama ka ah. At masaya ang inay at itay na nasa amin ka… Wala naman akong sinabing ikaw an gproblema ko e.”

Bigla siyang tumayo. “Kaya nga sabihin mo sa akin ang problema mo, tanginaaaaaa!!!!” ang sigaw na niya bakas sa mga mata ang galit at tumalikod, akmang aalis na.

Ngunit hinawakan ko ang kamay niya. Pinigilan ko siya, natakot na baka totohanin niya ang pag-alis sa bahay namin. “S-sige kuya, sasabihin ko na po.” Ang naisagot ko na lang.

Bumalik siya sa kinauupun, nanatiling nakayuko, nag-hintay sa aking sasabihin. “Naghintay ako.” Ang sabi niya.

“K-uya… huwag kang magalit ha…?”

“Bakit naman ako magagalit?”

“Basta huwag kang magalit, promise?”

“Promiose…”

“K-kasi…”

“Ano…”

“N-nalilito ako sa sarili ko kuya…”

“Paanong nalilito?”

“N-noong hinalikan ako ni Dencio noong nanood tayo ng palabas sa bahay nila?”

“B-bakit?”

“P-parang… p-arang nagustuhan ko iyon” ang pag-amin kong nahihiya.

“Ngayon?”

“K-kuya… bakla kaya ako kuya?”

“Iyan lang ba ang problema mo?” ang may halong pagkainis niyang sambit, hindi pinansin ang pagkaseryoso ko sa aking tanong.

“O-opo…”

“Bakit mo ako iniiwasan?”

“E….”

“Anong e…”

“K-kasi…”

“Kasi… ano?”

“P-parang hinahanap-hanap ko iyon.”

Hindi pa rin niya pinansin ang aking sinabi at iginiit pa rin ang gusto niyang malaman. “Ngayon, bakit mo nga ako iniiwasan…” ang makulit niyang tanong.

“Eh… parang may naramdaman kasi ako eh.”

“Anong naramdaman mo? Para saan?”

“Parang pagmamahal…”

“Shit! Anong mahal? Sino? Kanino?”

“K-kuya... m-mahal…”

“Anoooooooooooo???? Tanginaaaaa!!!”

“M-mahal….”

(Itutuloy)

[04]

“M-mahal ko na yata si Dencio k-kuya.” Ang nasambit ko na lang sa sobrang pagkalito. Hindi ko kasi alam ang isasagot. Isa pa, hindi ako handa na sabihin sa kanya ang aking naramdaman.

“Um! Gago!” ang biglang pagbatok niya sa akin. “Akala ko kung ano na! Hindi mo siya mahal at hindi ka bakla! Nalibugan ka lang dahil sa palabas! At kung ayaw mong magalit ako sa iyo, iwasan mo si Dencio, ok? Baka tuluyan ka na ngang magiging bakla! O kaya ay mapatay ko iyon. Papatayin ko talaga siya kapag may ginawa pa iyon sa iyo!” ang sambit niya.

Natulala naman ako sa isinagot niya. Hindi ko alam kung nagbibiro siya o talagang galit siya kay Dencio o sa posibilidad na tuluyn na akong magiging bakla.

Hindi na ako nakaimik. Hanggang sa umuwi kami, hindi na-klaro ang issue. Nabitin ako. Kasi, hindi naman talaga totoo ang sinabi kong mahal ko si Dencio eh. At pangalawa, hindi niya sineryoso ang aking sinabing bakla ako. Parang nasa state of denial ba sya na hindi ako ganoon?

Anyway, sa pagtulog namin sa gabi, ipinakita ko na muli ang pagka-close sa kanya. Habang nakahiga siyang nakatihaya, idinantay ko ang aking paa sa kanyang harapan, ang isang kamay ko ay nakalingkis sa kanyang katawan. Bagamat paminsan-minsang nasasagi ang paa ko sa mismong ari niya kapag gumalaw ako, dedma lang siya. Nag-iinit ang katawan ko, nalilibugan. Masakit dahil wala namang pag-asa na magiging kami o na mangyari ang nangyaring katulad sa amin ni Dencio. Hanggang doon na lang ang aking kayang nagagawa. Hanggang sa tsansing lang ako; hanggang sa pagnanasa at pagpapantasya. Kasi, ako lang ang masasaktan. Kaya bagamat nakikiliti ako sa bawat pagdampi ng aking paa sa kanyang pagkalalaki at naramdaman kong tila umaama ito sa illim ng kanyang brief, todo-pigil pa rin ako. Natuturete man ang utak na sunggaban ang pagkakataon, tiniis ko ang lahat. Ansakit. Parang isa siyang napakasarap na pagkain na nasa harap ko, abot-kamay lang ngunit kahit mamamatay na ako sa gutom ay hindi ko puwedeng kahit tikman man lang dahil may lason ito na maaaring ikamamatay ko.

Akala ko, iyon na lang talaga ang set-up namin. Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana.

Isang araw, nagpunta ako sa may grandstand ng school. Walang masyadong tao na dumadayo sa lugar kapag ganoong tanghali. Hindi kasi covered ang mga courts, ang mismong grandstand lang may shade kung kaya walang gustong maglaro doon, lalo na kapag ganoong oras ng tanghali.

Sa ibaba ng grandstand ay ang mga poste nito mismo, at open-air. Makalumang estruktura kasi ito at kahoy pa. At dahil hindi sinemento ang mismong flooring nito na tinirikan ng mga poste, maraming mga mahahabang damo ang lumago. Wala din kasing regular na taga-alaga. Isang public grandstand lang ito. At dahil hindi masyadong nagagamit kaya madalang din ang nagtatambay. Kadalasan, ginagawa na lang ang lugar na “dating place” o “quickie corner” ng mga estudyante o mga taong walang pera na pang motel..

Napadayo ako doon kasi, nagpatulong sa akin ang classmate ko na hanapin ang nawalang susi niya. Sabi niya kasi, sa grandstand daw sila nag practice ng cheering sa araw na iyon. Isiningit daw niya ito sa kanyang damit na extra na ipinatong naman niya sa isa sa mga nakahilerang upuang kahoy sa ilalim ng grandstand. Kung kaya isa ang lugar na iyon kung saan posibleng nalaglag o naiwanan ang susi niya. Dahil may pasok pa siya, ako na ang nagvolunteer na dumayo sa lugar at maghanap.

Nasa ganoong paghahanap ako sa ilalim ng grandstand. abala sa paghahawi ng mga papel at damo sa tinutukoy ns aupuan noong may narinig akong ingay. Boses ng isang lalaki at isang babae na nagtatawanan, tila naglalampungan.

Bigla akong napalingon sa kanilang kinaroroonan. At tamang tama noong makita ko sila, atsaka naglapat pa ang kanilang mga labi. Biglang lumakas ang kalampag ng aking dibdib. Si Dante at Shiela! Nagyakapan at naghalikan. At sa tingin ko sa mga ayos nila, sila ay nagkaintindihan na!

Pakiramdam ko ay gumuho ang buong grandstand at bumagsak ito sa akin. Mistulang tinadtad ang aking puso at pakiwari ko ay nawalan ako ng lakas. At imbes na ipagpatuloy pa ang pghanap sa nawalang susi, napaupo na lang ako sa damuhan, sa likod ng isang poste, nagtago sa kanila, at umiiyak.

Sobrang napakasakit ng aking naramdaman. Habang nasa ganoon akong pagtatago at pagi-emote sa likod ng poste, natahimik naman sila. Ewan kung ano ang ginagawa nila. Ngunit malakas ang kutob kong may ginagawa silang hindi ko kakayanin kapag nakita ko.

Palihim akong umalis sa lugar, dumaan sa may likuran ng grandstand. Bagamat ang daan na iyon ay puno ng talahib, hindi ko na ininda iyon. Ang tanging laman ng isip ko ay ang kanilang pagyayakapan, ang paghahalikan, ang paglalampungan. Ewak kung nakit nila akongumalis. Ngunit wala na akong pakialam.

Sa sobrang kalituhan ng isip ko, bigla kong naalala si Dencio… at marahil ay bunga na rin ng matinding pagkalito, naisipin kong puntahan ang college building ng aming eskuwelahan kung saan si Dencio nag-aaral. Iisang eskuwelahan lang kasi ang pinapasukan naming tatlo. At bagamat nasa 2nd year high school pa lang kami, nasa first year college na si Dencio.

Siguro, naghahanap lang ako ng outlet. O iyon lang talaga ang pumasok sa isip na defense mechanism sa sakit na naramdaman. Naghahanap ako ng taong makausap at manakintindi sa aking dinadala, o kaya ay isang taong magbigay din sa akin ng kasiyahan na kagaya ng kasiyahan na natamasa ni Dante sa pagkakataong iyon..

Bagamat hindi ko ini-expect na makita si Dencio sa oras na iyon kasi, hindi ko naman alam ang schedule niya. At ahindi ko rin alam ang room din. Ngunit sa canteen kung saan ako nagtambay at nagmumuni-muni, may biglang tumapik sa aking likod. “Tris,” ang tawag, short-cut kasi iyon ng pangalan ko. “ba’t ka napadayo dito?” tanong niya.

“Si Dencio!” sigaw ng isip ko. Noong nilingon ko ang taong tumapik sa likod ko, nakita kong si Dencio nga ito. Bigla tuloy akong kinabahan noong makita siya. HInid ko kasi alam kung ano ang ibigay kong dahilan kung bakit ako nandoon. Naka-polo shirt na blue at may stripes na white, naka-puting pantalon. “ang cute pala niya kapag naka-ayos ng damit!” sa isip ko lang.

“Hoy! Anong ginagawa mo dito!” ang nakangiting-asong pag-giit niya noong hindi kaagad ako nakasagot sa tanong. At umupo siya sa tabi ko sabay bitiw ng napakapilyong ngiti.

Napangiti na rin ako.

“Sandali… hindi ka ba nasaktan? Hindi ka ba napilayan? Hindi ka ba nagasgasan o nasugatan?”

“B-bakit?” ang sagot ko.

“Kasi para kang isang anghel na nalaglag galing sa langit eh!” ang biro niya.

Napatingin na lang ako sa kanya, kinilig sa kanyang biro at napatawa. Ganyan naman din talaga si Dencio. Bagamat may kaunting kayaabangan, palabiro naman sa mga kaibigan. “Narinig ko na iyan ‘no. At sa babae lang iyan sinasabi.”

“Bakit? Babae lang ba ang anghel?” sabay akbay naman sa akin. “At teka, bakit ka nga ba nandito?”

Ewan pero noong dumampi ang bisig niya sa aking balikat, parang nakoryente kaagad ako. Hindi kasi maiwaglit sa isip ko ang sarap ng kanyang paghalik sa akin. “A… E… may hinitay lang akong kaibigan, pinuntahan ang kuya niya d’yan sa second floor.” Ang pag-alibi ko, hinayaang ang kanyang kamay ay nakapatong sa aking balikat.

“Ah… ganoon ba?”

Tahimik. Hindi ko kasi alam kung paano sabihin na gusto kong sumama sa kanya o na gusto kong gawin niya uli sa akin ang ginawa niya. May nadarama akong hiya. Baka kasi nagawa lang din niya iyon dahil sa nag-init na ng katawan niya, at nagkataon lang na ko ang katabi niya. Libog lang ba, walang laman, walang strings attached, walang personalan. Libog lang talaga, iyon lang.

“Bakit ba ang tahi-tahimik mo? Galit ka bas a akin? Gusto mo bang iwanan na kita dito?”

“Hindi ah! Bakit? Saan ka pupunta?” tanong ko.

“Uuwi na.”

“Ay… sama ako!” ang bigla kong nasambit.

“Sige ba! Tara!” sagot naman niya. “Sandali, paano ang kasama mo?”

“Hayaan mo na iyon. Uuwi din iyon kapag nakitang wala na ako.”

Habang naglalakad kami, “Hindi ka na bumalik pagkatapos nating manood sa bahay… nagtatampo na ako sa iyo.”

“Eh… sinundan ko si k-kuya Dante noon eh.”

“Abah! At kuya na pala ang tawag mo doon ha?”

“Oo… utos ng inay. Kasi di ba, inampon naman namin siya.”

“Ah, Ok…” sagot niya, na muli na namang umakbay sa aking balikat. Para tuloy akong nasasabik sa kanya. Lalo na dahil inilalapit pa talaga niya ang kanyang bibig sa mukha ko sa kanyang pagsasalita.

Tahimik. Parang nag mental block ako sa bilis ng pangyayari.

“Wala kaming pasok ngayon. May meeting daw ang mga faculty members. Ikaw may pasok ka pa ba?” tanong niya.

“W-wala na.” Ang nasambit ko. Ewan kung bakit ko nasabi iyon. Ang totoo, may pasok pa ako. “Kaya nga sumama ako sa iyo eh.”

“E di sama ka na rin sa akin sa bahay?”

“B-bakit?” ang tanong ko pa kunyari. Ramdam ko naman ang paglakas ng kalampag ng aking dibdib sa kanyang proposal.

“Kakain tayo. Wala akong pambili ng miryenda. Iti-treat sana kita eh. Pero, tamang-tama, sa bahay na lang kasi pareho naman pala tayong walang pasok!”

Bigla na naman akong na-excite sa sinabi niya. Parang gusto ko na talagang bumigay. At nakikinita ko, hindi malayong may mangyari sa amin sa bahay nila kapag kaming dalawa lang ang nandoon. At baka iyon na rin ang nakatadhana para makatikim na ako ng sex… at makaranas ng pagpaparaos. “M-may tao bas a bahay ninyo? Baka kasi nakakahiya e!”

“Wala. Ako lang mag-isa ngayon doon. Wala d’yan ang mga magulang ko.”

At buo na talaga ang isip kong ibigay ang sarili kay Dencio. Naka-unipormeng khaki at polo shirt na puti, dala-dala pa ang aking knapsack, nag-aakbayan kaming naglakad palabas ng gate. Para kaming mag-syota sa aming porma.

Pagkapasok na pagkapasok namin sa sala nila, hinubad niya kaagad ang kanyang pang-itaas na suot at dumeretso ng kusina. “Halika….” Sambit niya, hinikayat akong sumunod doon.

“Upo ka lang d’yan… Feel at home.” ang sambit niya habang kumuha siya ng hotdogs sa ref at niluto iyon. “Hotdog ang i-meryenda natin.” Dugtong niya sabay kindat.

“Parang gusto ko na siyang sagutin ng, “Gusto ko ang hotdog mo!” Ngunit syemper, playing demure pa rin ako. Totoo naman eh. Di ko alam ang mga ganyang Gawain. Habang tila nagmamadali siya sa pagluluto, ako naman ay nagmasid lang sa kanya. “Parang ang bait naman niya…” sa sarili ko lang. At lalo pang naging cute at sexy sa tingin ko na wala siyang saplot ang pang-itaas na parte ng katawan. Bagamat 16 lang siya, may mga balahibo na sa kanyang dibdib. Balbon. At lalo pa itong nagpatindi sa kiliting naramdaman ko.

“O… nakarating ka na ba?” ang tanong niya noong natapos na siya at nakatunganga na lang ako. Nabighani kasi ako sa angking ganda ng kanyang pangangatawan, tangkad at pagka-cute.

“Saan?”

“Sa heaven?”

“Bakit heaven?”

“Kasi, nakasinhot ato ka yata ng droga eh. Hayan o, tumatagos sa dingding ang paningin mo.” Ang sabi niya habang inilatag na sa mesa ang luto nang hotdog at pagkatapos ay hiniwa-hiwa ito, ipinalaman sa sliced bread, nilagyan ng cheese at mayonnaise.

“M-may iniisip lang ako…” sambit ko.

“Hmmm… ano naman iyang iniisip mo?” tanong niya, at “Heto kain ka muna… mamaya na iyang inisip mo. Kung ano man iyan, sigurado, masarap din iyan.” ang pagabot din niya sa akin ng isang sandwich na kinain ko kaagad.

Natawa naman ako. Hindi ko kasi alam kung ano ang mga ipinaparinig niyang iyon. “Ang saraaapppp!” sambit ko na lang noong makagat ko na ang sandwich na gawa niya. “masarap ka palang gumawa ng sandwich!”

“Ako pa! Espesyal yata ang bisita ko!” sagot niya.

Kumain na rin siya. Walang imikan.

“Ako ba ang iniisip mo?”

“Hindi ah!” ang bigla kong sagot. “Bakit naman kita iisipin, waahh!”

“Baka lang…” ang maiksi niyang tugon. “Sensya ka na sa akin tol… Minsan maloko ako.” Ang seryosong sabi niya. Marahil ay pahiwatig iyon sa ginawa niya sa akin.

“O-ok lang…” sagot ko.

“Gusto kong bumawi. Kaya magpaka-good boy na ako sa iyo.”

Mistula naman akong kinilig. Ewan kung ano ang drama niya. Nginitian ko lang siya at, “Salamat.” Bagamat gusto ko din sanang sabihing “Gusto ko naman din ang ginawa mo sa akin eh…”

At pinanindigan naman ni Dencio ng sinabi niyang magpaka-good boy siya. Ngunit kahit na-frustrate ako gawa nang hindi nangyari ang aking inaasahan, sumaya naman ako sa ipinakita niyang kabaitan.

Hindi nangyari ang gusto ko sanang mangyari muli sa amin ni Dencio sa pagsama ko sa kanya sa oras na iyon. Ngunit doon ko rin narealize na mabait pala niya at sobrang sweet. Hindi ko nga rin maintindihan kung bakit ganoon ang ipinakita niyang pagka-sweet sa akin. Ang alam ko, kapag lalaki ka at lalaki rin ang turing mo sa kaibigan mo, hindi mo naman siya gawing parang babae sa ka-sweetan. Parang naninibago ako sa ipinakita niya.

Palabas na kami sa pintuan nina Dencio, nakaakbay pa siya sa akin noong timing naman ang pagdaan din ni Dante. At nakita niya kaming galing pa mismo sa loob ng bahay ni Dencio!

Kitang-kita ko ang biglang pagsimangot ng mukha ni Dante. At ang banat niya kaagad sa akin ay, “Hindi ka pumasok, ano?”

“Eh…” ang naisagot ko lang.

“Tol… ako ang nagdala sa kanya sa bahay” ang pagsingit ni Dencio.

“Huwag ka ngang makialam d’yan! Hindi ikaw ang kinakausap ko!” sagot naman ni Dante.

Hindi na umimik si Dencio at senenyasan akong babalik na siya sa loob ng bahay. Tumango lang ako, nagbabay ako sa kanya. Tumalikod na si Dencio.

Ngunit napansin ni Dante ang pagbabay ko. “Aba… at ang sweet-sweet na!” ang sambit niya, sabay sambunot sa buhok ko.

“Arekop!” sigaw ko.

Hinila niya ako sa gilid ng eskinita. “Ano? May nangyari ba sa inyo? Papatayin ko na ang lalaking iyon eh! Ginagawa ka yatang bakla ng taong iyon! Sagot! May nangyari baaaaaa????!!!”

Kumawala ako sa pagkahawak niya ng buhok ko. “Ang dumi dumi ng isip mo!!! At bakit kung may mangyari? Wala kang paki!”

Tila nabigla si Dante sa isinagot ko. Hindi agad nakasagot.

“Makauwi na nga!” sabay walk-out.

Ngunit hinila niya ang aking braso. “Hindi pa ako tapos. May nangyari ba sa inyo????!!!”

“Wala! Walaaaaa!!! Ok? At wala ka na roon kung mayroon man!!” sigaw ko na. Gusto ko pa sanang ituloy kung bakit siya, nakita kong naglalampungan, wala ba akong karapatan…” ngunit hindi ko na itinuloy pa. Pinigil ko ang sarili.

At tuluyan na akong nag-walk out. Wala na siyang nagawa kundi ang sumunod sa akin patungo ng bahay.

Wala kaming imikan hanggang sa pagpasok naming ng bahay; hanggang sa pagtulog. At sa gabing iyon, ako naman ang natulog sa sahig. Ngunit bumaba din siya at tumabi sa akin. Umakyat ako sa kama. Umakyat din siya upang tumabi. “Ano baaaa!!!!” sigaw ko na.

“S-sorry na tol…” ang bulong niya.

“Bakit ka ba nakikialam sa buhay ko? Hindi naman ako nakikialam sa iyo ah! Kahit magyarian pa kayo ni Shiela sa lumang grandstand wala akong pakialam!”

“A-alam mo na?”

“O-o!!! Nakita ko kayo sa grandstand. Naglalampungan!”

Hindi siya nakaimik. Tumagilid siyang paharap sa akin, niyakap niya ako. “T-tol… K-kami na nga ni Shiela...”

At doon na ako humagulgol. “Wala nga akong pakialam at huwag mo akong pakialaman!”

Natahimik sandali si Dante. “G-galit ka tol?”

Hindi ako umimik.

“I-iba naman kasi ang sa amin ni Shiela eh. Sa iyo… kung g-gusto mo si Dencio, hindi naman normal iyan...”

“At sino ka upang humusga na hindi normal ang sa akin?”

“Lolokohin ka lang niya tol. Alam ko. Marami akong alam na mga baklang niloko niya. At ikaw, hindi ka naman bakla ah. Ayokong maging bakla ka…”

“Masaya ka!” ang sagot kong pabulong.

“Tol makinig ka sa akin…”

Hindi ko na siya sinagot pa. Pinahid ko ng palihim ang mga luhang umagos sa aking mga mata. Halos hindi ko na rin pinansin ang iba pa niyang mga paliwanag. Hindi ko na pinahalagahan pa ang mga ito. Nabuo na talaga sa isip kong sasama-sama ako kay Dencio at kapag dumating ang pagkakataon na gagawin niya uli ang unang ginawa niya sa akin, ibibigay ko na talaga ang sarili ko sa kanya. O ba kaya, ako ang maghahanap ng paraan upang matikman niya ako.

“Gusto mo ba si Dencio? Mahal mo ba siya?”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig sa tanong niya. At ang naisagot ko, sa dahilang gusot kong sana ay magselos siya ay, “Oo. Mahal ko na si Dencio”

“Hindi ako papayag!”

“Hah! Sino ka upang hindi pumayag? Wala ka nang magagawa kasi, nililigawan ako ni Dencio! At saagutin ko na siya!” ang naisagot ko. Ewan ko rin kung bakit ko naimbento ang kuwento na iyon. Siguro matindi lang talaga ang pagseselos ko sa kanila ni Shiela.

Natahimik siya.

Maya-maya, “Basta, ayokong magiging kayo ni Dencio. Gusto ko… mag girlfriend ka rin. Kapag nalaman kong kayo na ni Dencio at nalaman kong may nangyari sa iyo sa kamay niya, papatayin ko talaga siya.”

Iyon ang huling narinig kong sinabi niya.

Araw ng Sabado, nasa tindahan si Dante at sinadya ko talagang huwag tumulong sa tindahan, nag-alibi na hindi maganda ang aking pakiramdam. Alam ko kasing wlang pasok si Dencio kapag Sabado at nag-iisa lang siya sa bahay kasi, umaalis ang mg amagulang niya sa ganoong araw.

Noong ako na lang ang natira sa bahay, dali-dali akong pumunta sa bahay ni Dencio.

“O, tol Tris, ba’t ka napadayo?” ang sambit ni Dencio habang binuksan ang kanilang pintuan.

Naka-short lang siya, iyong mahaba at ang suot niya ay sando. Bakat na bakat ang kanyang bibiluging katawan at sa gitna ng kanyang dibdib kung saan hindi natakpan ng kanyang sando ay masisilip ang parteng may balbon.

“Eh… n-nandito ba si kuya Dante?” ang tanong ko kunyari naghahanpa ako kay Dante.

“W-wala? Bakit?” tanong niya din. Ngunit bago pa man ako nakasagot, isiningit na nman niya ang kanyang biro, “Sandali.. hindi ka ba napilayan, hindi ka ba nasaktan, nagasgasan?”

Natawa tuloy ako bigla. “Narinig ko na yan, baguhin mo naman o…” biro ko din.

“Ay, nagsawa ka na ba? Ambilis mo namang magsawa?” sabay tawa. “O sige, heto na lang… nababasa mo ba ang nasa isip ko?”

“Hindi. Bakit?”

“Mabuti naman. Kasi sa isip ko, nakahubad ako eh, at kasalukuyang hinuhubaran kita…”

“Waaahhhhh! Malaswa!” sigaw ko. “Makopya nga iyan!”

Tawanan.

“Bakit mo pala hinahanap si Dante dito?”

“E… nagbakasakali lang. M-may itatanong lang ako” ang alibi ko.

“Ah… wala dito eh. Halika muna sa loob!” ang sambit niya.

Na ikinagalak ko naman. “Magluluto ka uli ng hotdog?” ang biro ko.

“Hindi lang iyan... Kakain pa tayo ng hotdog!!” ang sagot din niya sabay tawa.

At dali-dali nga siyan nagluto ng hotdog. Nugnit hindi na ito ipinaaman sa tinapay kundi naghain na rin siya ng makakain sa mesa. May sunny side up, may tusino… “Wow!!! Timing ang pagdating ko. Ansarap ng ulam!”

“Alam ko kasing darating ka eh.”

“Waaah! Di nga?”

“Hindi joke lang.” biglang bawi din niya

Tahimik. Concentrate ako sa pagkain. Panandalian kong nalimutan ang tawag ng l;aman. Masarap yata ang mga ulam nila. Di kagaya sa amin na tuyo, bagoong. Nakakasawa din.

Pagkatapos naming kumain, “Doon ka muna sa sala tol… huhugasan ko muna ang mga plato ha?”

Naghintay ako sa sala. Sa totoo lang hindi ko na lama ang gawing alibi kung bakit pa ako magtagal sa bahay nila.

Pgkatapos niyang maghugas, dumeretso na siya sa sala. Naupo siya. “Gusto mo manuod ng TV?” tanong niya.

“S-sige, ikaw ba…”

Nanood naman siya ng TV at nakipanood na rin ako; kunyari nga lang kasi ang isip ko ay talagang sa isang bagay na gusto kong mangyari. Hindi ko kasi alam kung paano mag initiate o paano isingit na ok na sa akin; handa na akong ibigay ang ano mang puwede kong ibigay, at na gusto ko nang matikman muli ag kanyang halik…

Paminsan-minsan ay may itinatanong siya; marahil ay upang hindi ako dalawin ng pagkainip. “Sino ba ang paborito mong NBA player?”

“Eh… ewan. Wala ata e…”

“E… ano ba ang pabrito mong sport?”

“Hmmmm… wala din ata.”

Tahimik.

“U-uwi na lang kaya ako?” ang nasambit ko at tatayo na sana. Para kasing naaasiwa na ako na hindi ko maintindihan.

“Ay bakit? Huwag mong sabihing natakot ka sa akin?”

“Hindi ah!”

“Pwes, huwag kang umalis. Good boy na ako at walang mangyayari sa iyo dito. Promise ko iyan sa iyo.”

Kaya hindi na ako kumibo.

“U-umiinom ka ba?” tanong niya.

“Nakaranas na rin… beer lang.”

“Good. Kasi may The Bar ako dyan. Nakatkim ka na ba niyan?”

“Hindi pa e.”

“Nice. Sige… tirahin natin iyon.”

Noong makuha na niya ang isang bote, “Tara, sa kuwarto tayo, para safe tayo, walang makakita na nag-inum tayo kung sakaling may darating man.”

At doon na biglang kumalampag ang aking dibdib. Sumunod ako sa kanya sa kuwarto.

“At huwag kang matakot, sa akin ok? Wala akong gagawin sa iyo. Gentleman ako.”

Gusto ko sanang sabihin na gusto ko nga na may gagawin siya sa akin ngunit sa isip ko na lang iyon.

Dim-light pa rin ang kuwarto niya, tanging isang maliit na lampshade lang ang nakailaw. Umupo ako sa sahig, nakasandal sa likod ng kama.

Nag-inuman kami. Unang tagay ay sa kanya at pagkatapos sa akin. Mainit-init sa lalamunan at manamis-namais. Pakiramdam ko ay nag-init kaagad ang aking katawan.

Maya-maya, binuksan niya ang DVD. At ang balang pinili niya ay x-rated. Pinaandar niya ito, mahina ang ang volume. Pagkatapos ay umupo siya sa di kalayuan ng inuupuan ko. Magkatabi ngunit may isang talampakan ang layo namin sa sa isa’t-isa. Kagaya ng sinabi niya, nagpaka-gentleman nga siya. Na-disappoint ako ng kaunti kasi hindi siya umupo ng malapitan sa akin, di kagaya noong una na magkadikit na magkadikit ang aming mga katawan.

Hinayaan ko na lang. Ibinaling ko ang aking mga mata sa monitor. Sa buong buhay ko, noon lang ako nakapanood ng bold. Parang nanginig ang aking kalamnan sa nakitang nagyayarian na babae at lalaki. Para akong lalagnatin na natatae.

Nakailang tagay na kami. Med’yo lasing na ako at nag-iinit na ang aking katawan. Parang hindi ko na mapigilan pa talaga ang sarili sa sobrang kalibugan.

Nilingon ko si Dencio na nakatutok ang mga mata sa monitor. Inaninag ng aking mga mata ang malaking nakaumbok sa kanyang harapan. Marahan pala itong hinahaplos ng kanyang isang kamay.

Sumagi na naman sa isip ko ang kanyang ginagawa sa akin sa kuwarto ding iyon. Naglalaro ito na parang mababaliw na ako sa sobrang pagnanasa.

Noong napansin niyang nakatingin ako sa kanya, nagtanong siya. “B-bakit?”

“A-alam mo, b-bago ko pa lang naranasan ang first kiss ko…”

“T-talaga?” sagot niya. “K-kanino?”

Hindi ko na sinagot pa ang tanong niya. Bagkus, “N-nababasa mo ba ang isisp ko?” ibinalik sa kanya ang una niyang biro.

“H-indi. Bakit?”

“Ay sayang… kasi, sa isip ko, nakahubad ka habang ipinalasap mo sa akin ang first kiss ko”

“T-talaga?”

“Talaga!”

“I mean, sa isip mo lang ba iyan o sa totoong nangyari?”

“Bakit di mo tanggalin ang saplot mo sa katawan at baka sakaling magkatotoo nga…”

At sa pagkarinig ni Dencio sa sinabi ko, agad-agad din siyang tumayo habang ang mga mata ay nanatiling nakatitig sa akin. Hinubad niya ang kanyang sando at inihagis sa sahig. Pagkatapos, hinila naman niya ang kanyang shorts pababa kasama na ang brief at inihagis din iyon sa sahig.

Umupo siya muli sa tabi ko. Dahan-dahang hinwakan ng dalawa niyang kamay ang aking ulo atsaka idinampi sa aking mga labi ang mga labi niya. Hinalikan niya ako. Tinugon ng mga labi ko ang mapupusok niyang halik. Para kaming dalawang taong uhaw na uhaw sa isa’t-isa. Naghahalikan kami na parang wala nang bukas…

((Note: May torrid scenes ang parte na ito and it will be upon request kapag natapos na)

At nangyari nga ang inaasam-asam kong mangyari…

(Itutuloy)

[05]

Sa tanang buhay ko, noon ko lang naranasan ang makikipagsex, at sa kapwa lalaki pa. At inaamin ko, nasarapan ako. A bagamat masakit ang ginawa niyang pagpasok sa aking likuran, mas nangingibabaw ang sarap; ang pagnanasa ng aking katawan na matikman ang kanyang pagkalalaki…

Sa tanang buhay ko, noon ko lang naranasan ang makikipagsex, at sa kapwa lalaki pa. At inaamin ko, nasarapan ako. Bagamat masakit ang ginawa niyang pagpasok sa aking likuran, di ko maitatwa na mas nangingibabaw ang sarap ng kanyang ginawa; ang pagnanasa ng aking katawan na matikman ang kanyang pagkalalaki, ang kanyang katawan…

Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama. Umuwi ako ng bahay na tila nagdedelirio, hindi makapaniwala sa bilis ng mga nangyari.

“Hoy! Bakit ka ba tulala! Anong nangyari sa iyo?” sambit ni Dante noong nakauwi na ako.

“Wala ah! Echosero nito!” sagot ko rin. Nainis pa kasi ako sa nalamang magsyota na sila ni Shiela.

“Ay ang init-init ng ulo ng utol ko… parang babaeng may kabuwanan.” Biro niya sabay tawa at pisil sa aking baba.

“Hmpt! Kabuwanan ka d’yan!” sabay waksi ko naman sa kamay niya.

“Bakit kaya ang init-init ng ulo ng utol ko ngayon? Ano kaya ang dahilan?”

“Wala! Wala! Wala! Kulit…”

“Hay… naku. Naiin-love na yata. Sana lang hindi kay Dencio… at yayariin ko talaga ang taong iyon.” at tumalikod papuntang kuwarto namin.

“Kay Shiela mo ako nainis!” ang naibulong ko.

Ngunit narinig pala niya iyon. At biglang bumalik. “Ano kamo? Kanino ka nainis?”

“Wala!” ang bigla ko ring pag-atras.

“Narinig ko… Bakit ka galit kay Shiela?”

“Wala nga! Hindi nga! Kulit eh!” ang inis ko nang pagmamaktol, at dumeretso na ng kuwarto, inunahan siya. At noong nasa loob na ako ng kuwarto, nagdadabog na ibinagsak kong patihaya ang katawan ko sa kama.

Sumunod siya at humiga na rin sa kama, nakataob, ang kalahati ng katawan ay isinampa sa katawan ko, ang isang kamay ay palambing na inilingkis sa aking katawan. “Huwag ka namang magalit sa akin tol o…”

“Hindi naman ako galit eh. Kahit lahat ng babae pa sa lugar natin, pati na sa eskuwelahan ay puwede mong ligawan. Marami naman nagka-crush sa iyo. Ligawan mo silang lahat, wala akong paki.”

“O, e di galit ka nga niyan.”

“Ewan ko sa iyon!”

“Huwag na tampo si bunso ko… ikaw naman ang mas mahal ko eh.”

Para din akong kinilig sa sinabi niya ngunit hindi ko ito ipinahalata. Alam ko rin namang pagmamahal ng kapatid ang ibig niyang sabihin. “Alis nga d’yan!” ang bulyaw ko sabay tulak sa katawan niya upang makakalas ako sa pag-ipit niya sa akin. Pagkatapos ko siyang maitulak, tumagilid ako paharap sa dingding. Walang imik, halata ang inis sa aking kilos.

Umusog pa rin siya palapit sa akin, idinikit ang katawan sa katawan ko. At naramdaman ko na lang ang kanyang kamay na idinantay sa aking dibdib. Niyakap niya ako. “S-sorry na… Hindi kita ipagpalit kay Shiela, promise.”

Tahimik. Bagamat may kaunting saya akong nadarama sa narinig, hindi pa rin ako kumibo. Hindi sigurado kung paniwalaan ang sinabi niya.

“At ito tol… pangako ko sa iyo na ibigay ko lang ang pagkalalaki ko sa taong mahal ko. Kapag may una akong karanasan, sigurado sa taong mahal ko iyon. Ibigay ko lamang ang aking katawan sa kanya. Dapat ay sa kanya ko unang malasap ang sarap ng pakikipagtalik…” ang mahina at seryoso niyang sabi habang nilalaro ng daliri niya sa aking buhok.

Hindi pa rin ako kumibo. Nakikinig lang sa kanyang mga sinasabi. Wala naman kasing kahulugan para sa akin ang kanyang sinabi. Kasi, siguradong hindi naman ako ang tinutukoy niyang siyang unang magpapalasap sa kanya sa sarap na iyon. At sa pagpapaliwanag niyang iyon na hindi ko naman tinatanong, parang lumabas tuloy na isa siyang taong nagkasala. Parang guilty ba?

“At sa ngayon? Hindi siguro kay Shiela manyayari iyon…” dugtong pa niya.

Wala pa rin akong imik.

“A-ayaw mo ba talaga akong mag-girlfriend tol?”

“Ewan!” ang mabilis at padabog kong tugon.

“Galit ka eh… Sige, kung gusto mo, hihiwalayan ko na si Shiela…” ang sambit niya, halatang malungkot ang boses.

“Bahala ka sa buhay mo!” ang sagot ko, bagamat sa isip ko ay gusto kong sabihin sa kanyang, “O... e, di gawin mo!”

Iyon ang huli kong natandaang mga sinasabi niya bago ako makatulog.

Dahil siguro sa ramdam ko pa rin sa isip ang kakaibang sarap na una kong natikman sa mga kamay ni Dencio, sa gabing iyon, napanaginipan ko uli ang karanasang iyon. May nangyari uli sa amin. At sa panaginip kong iyon, ako na ang nag-initiate na may mangyari sa amin. Hindi na ako nahiya pa.

Nasa isang kama lang daw kami magkatabing natulog. Nakatagilid akong nakatalikod sa kanya. Naramdaman kong tumagilid siyang paharap sa akin at niyakap ako. Dahil magkadikit ang aming mga katawan, ramdam ko ang tigas na tigas niyang pagkalalaki na bumubundol-bundol sa umbok ng aking likuran.

Bigla ko siyang hinarap at walang kyemeng sinalat ang tigas na tigas niyang ari…

==========================

(Torrid Scene 2: Upon request. Please email me at getmybox@hotmail.com This portion will be posted at torridparts blogspot by 2nd week of December)

==========================

Noong nagising ako kinabukasan, laking gulat ko sa makitang wala akong saplot sa katawan at lalo pang sumakit ang aking likuran. Noong kinapa ko ito, may dugo ang aking kamay. Bigla akong napabalikwas at sa kabang naramdaman, nalaglag ako sa sahig. Noong tiningnan ko ang kama, magulo ito, si Dante ay hubot-hubad na nakatihaya din bagamat himbing na himbing pa ito sa kanyang pagtulog.

Dali-dali kong pinahid ang dugo sa aking puwet. Pagkatapos ay pinulot ko ang aking brief at pantalon na nasa sahig lamang at isinuot ang mga ito. Hindi ko alam ang gagawin. Nalilito kasi ako, naguluhan kung si habang nanaginip ako na si Dencio ang katalik ko, si Dante pala iyon. O kung nagkataon lang din bang naghubad siya at walang kuneksyon ang panaginip ko sa paghuhubad niya sa pagtulog. At kung kami nga ang nagtalik, tulog din ba siyang katulad habang ginagawa naming ang lahat at wala din siyang kamalay-malay sa aming pinaggagawa?

Bigla kong naisipang takpan ng kumot ang kanyang katawan upang kung sakaling magising man siya ay hindi niya mapansin kaagad na hubo’t-hubad pala siya.

Habang dahan-dahan ko siyang tinakpan ng kumot, hindi pa rin siya nagising.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Naisip ko na kung iwanan ko siya sa ganoong sitwasyon, baka mag-isip siyang nag take advantage ako sa kanyang pagkahimbing.

Humiga uli ako sa tabi niya at tumagilid. Nagkunyari akong natutulog pa rin at walang kaalam-alam sa nangyari. Ibayong kaba ang aking naramdaman sa maaaring magiging reaksyon niya. Ngunit ang posibilidad na siya ang aking nakaniig ay ang siyang laman ng aking isip. Di ko maitatwa na may halo itong saya at kiliti sa aking puso.

Maya-maya naramdaman kong tumagilid siya. Inilingkis niya ang isa niyang kamay sa aking katawan, ang isang paa ay idinantay sa ibabaw ng aking hita. Ramdam ko ang pagdampi ng kanyang matigas na ari sa aking likuran. Normal lang naman kasi iyon, lalo na kapag ganoong umaga. At kahit pa anong oras at tumitigas ang ari niya at madadantay ang aking paa sa ibabaw noon, dedma lang siya. Hindi niya tatanggalin ang paa ko, hayaan lang niya ito. At ako rin, dedma kunyari bagamat parang matuturete na ang utak ko sa pagnanasa. Takot kaya akong baka magalit siya kung bigla kong susunggaban iyon at laruin. At ganoon din siya sa akin. Kapag ganoong tinitigasan ako, at magdantay ang paa niya sa aking bukol, dedma lang din kaming pareho. Ganyan ang kalakaran namin. Dedma dito, dedma doon.

Hindi ko alam kung gising na siya. At dahil hindi siya gumalaw, kumalas na ako sa pagkakayakap niya. Tumayo ako.

“S-saan ka tol?” ang mahina at niyang tanong, ang boses ay sa isang kagigising lang. Gising na pala siya.

“Eh… maligo na. Bakit?” sagot ko, tiningnan siyang ang katawan ay nakabalot pa sa kumot at kinukoskos ang mga mata.

Noong hinawi niya ang kumot upang marahil ay tumayo, nabigla siya noong makita ang hubad niyang katawan. Itinakip niya muli ang kumot sa kanyang katawan, mistulang nahiya na nandoon ako at nakita ang tirik na tirik niyang ari. Kitang-kita ko ang kalituhan ng kanyang isip, parang nagtatanong ito kung paanong nangyaring nakahubad siya.

Ngunit dedma kunyari ako. Tutumbukin ko na sana ang pintuan upang lumabas na noong. “Tol… halika nga.”

“B-bakit?” napahinto ako at nilingon siya.

“Higa muna tayo…”

“Bakit ba, maliligo na ako!”

“Basta, higa muna tayo...” ang panunuyo niya, ang boses ay naglalambing.

Humiga uli ako sa tabi niya.

“B-bakit ako nakahubad?” ang biglang tanong niya sa akin.

“Aba eh… malay ko sa iyo!” ang sagot ko. “Baka nanaginip ka at may ginawa ka sa sarili mo…” Medyo natuwa na rin ako na hindi pala niya talaga alam na baka may nangyari sa amin. O, nagkukunyari lang din siya.

“Uyyy… di na siya galit sa akin” ang pagngiti naman niya bigla.

Napangiti na rin ako. Natakot kasi ako na baka siya nga ang nakatalik ko sa panaginip at magalit siya. Ngunit noong ngumiti siya, napawi na rin ang takot ko. At ang sarap pa ng ngiti niya. Nakakabighani “A-ano ba ang panaginip mo?” tanong ko.

Ngunit ang isinagot niya ay, “May ginawa daw kami ni Shiela…”

At doon na uli ako sumimangot. “G-ganoon…” ang malabnaw kong sagot. “Sige, maligo na ako...”

“Tol naman... Sandali lang!” sabay hatak sa aking kamay.

Natumba ako sa kama, sa tabi niya. “Bakit ba?!” bulyaw ko.

“Halika muna!” sambit niya, sabay yakap ng mahigpit sa akin.

“Bakit ba? Doon ka sa Shiela mo! Arekopppp! Bitiwan mo nga ako!” Para din akong naninibago sa kanyang inasta sa umagang iyon.

“Anong bakit? Na-miss lang naman kita... Ayaw mo ba noon? Nilalambing kita?”

Hindi na ako nakasagot. Syempre, gusto ko kaya iyon. Naninibago nga lang ako.

“Yakap ka nga sa akin…”

Kahit med’yo nainis pa ako, yumakap na lang ako sa kanya. Iyong yakap na walang feeling, matamlay. “A-ano bang klaseng masamang hangin ang pumasok sa kukute mo at nagkaganyan ka? Maayos pa naman ang pag-iisip mo kahapon ah!” tanong kong may halong sarcastic na biro.

“Wala lang… happy lang ako.”

“Hmpt. Happy ka dahil nakantot mo si Shiela sa panaginip! Ganoon!”

“Ganoon na nga…” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti, kinindatan pa ako.

“Sabi ko na nga ba. Hindi maganda ang maidudulot ng babaeng iyon sa kalusugan ng iyong pag-iisip.”

“Woi... nagseselos...”

“Makaalis na nga!” sabay tayo

Ngunit hinigpitan niya ang pagyakap sa akin. “Kiss muna sa kuya…”

“Ayoko nga! Doon ka sa Shiela mo!”

“Sige na please...”

At dahil nagmamadali, nag “Mwah!” na lang ako.

“Mwah!” halik din niya sa akin. Syempre, parang naiihi na ako sa sobrang kilig.

At iyon, hinayaan na niya akong tumayo at lumabas ng kuwarto.

Sa totoo lang, nanibago talaga ako sa inasta ni Dante sa umagang iyon. Ngunit dahil sabi nga niya na dahil sa panaginip niya kay Shiela kung kaya siya masaya, naniwala na lang ako. Kaya hindi maiwasang hindi sumama ang loob ko na ang babaeng iyon ang nasa isip niya bagamat may saya din akong nadarama habang binalik-balikan sa isip ang mga eksena sa panaginip ko kung saan maaaring siya pala ang aking katalik. Basta ewan. Naghalo ang galit at kilig na aking nadarama.

Nasa banyo na ako, hubo’t-hubad at nagtatabo ng tubig galing sa drum na imbakan ng tubig na pampaligo. Nasa state of euphoria pa rin ang aking isip sa hindi kapani-paniwalang insedenteng maaaring nagtalik kami sa gabing iyon. Hinahaplos-haplos ko pa ang mahapdi kong likuran at tiningnan kung may dugo pang lumalabas dito. “Nasarapan kaya siya? Ako kaya ang naka-virgin sa kanya?”

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pagsasariwa sa nangyari noong biglang bumukas ang pintuan ng banyo. “Tol… sabay na tayong maligo! Late na ako!” ang sambit niya at dali-dali nang tinanggal ang tuwalya sa kanyang beywang at isinabit iyon sa nakausling pako sa gilid ng pintuan.

Natulala na naman ako noong lumantad ang hubad niyang katawan, sumagi sa isip na natikman ko na iyon bagamat sa panaginip lang.

“O, Ba’t nakatitig ka na naman sa akin?”

“A.. e… wala ah! Heto gusto mo?” At bigla ko siyang sinabuyan ng tubig galing sa hawak-hawak kong tabo.

“Arrrggghhhhh!” sambit niya. “Kanina pa ako nanggigigil sa iyo ha… Ito naman ang sa iyo!” sabay din abot sa isang tabo at sinabuyan din ako ng tubig.

Nagpambuno kami. Hanggang sa nilock niya ako sa kanyang mga bisig, habol-habol ang aming hininga. Bigla akong natigilan. Ramdam ko ang kabog ng aking dibdib habang niyayakap niya ako ng ganoon.

“Ansarap mong kagatin, ummmmmm!” sabay kagat ng pabiro sa aking pisngi.

Ewan, parang gusto ko siyang hagkan, gustong haplusin ang kanyang mukha at idiin sa bibig niya ang aking mga labi.

Ngunit hindi ko magawa-gawa iyon. Takot pa rin ang nanaig sa akin.

Ang sunod kong naalimpungatan na lang ay ang paghawak ng dalawa niyang kamay sa aking magkabilang pisngi at tinitigan ang aking mukha.

Akala ko ay tuluyan na niya akong hagkan. Ngunit, “Ligo na nga tayo! Late na!” ang sambit lang niya.

Hayun… ipinagpatuloy naming ang aming paliligo. Bitin na bitin ako.

Pauwi na kami galing school at halos nasa gate na noong sa isang kanto ay nandoon pala si Dencio at inabangan kami. “Tol… laro tayo ng basketball. Nandoon na ang mga ka-tropa natin naghintay sa atin sa court!” sambit ni Dencio kay Dante, at noong mabaling sa akin ang kanyang tingin, binitiwan niya sa akin ang isang kindat na nakakaloko. Para tuloy akong kinilig na di mawari. Hayup kasi sa porma ang honghang.

At ewan hindi ko rin maintindihan ang sarili. Ang lakas talaga kasi ng hatak niya. Lalaking-lalaki ang porma at maganda pa ang katawan. Naa-attract ako sa kanya, samantalang si Dante naman ang mahal ko.

“Kayo na lang ang magbasketball, uuwi na ako.” Ang sambit ko. Hindi naman kasi ako marunong maglaro ng basketball.

“Ito naman o… cheerer ka na lang namin tol… sige na. Inspirasyon.” Ang biglang sabi ni Dante.

“Oo nga naman Tristan. Manood ka na lang sa mga idol mo” singit naman ni Dencio sabay kindat uli sa akin at bitiw ng nakakalokong ngiti na para bang nanunukso.

“Aba’t nakadalawa na ang tarantado!” sa isip ko lang. Anlakas talaga kasi ng appeal ng kumag! At kapag ganoong nanunukso pa ang tingin, sino bang bakla ang hindi matutunaw. Kaya napilitan man, “Sige na nga!” ang sagot ko.

Nungit sa basketbolan pala ay hindi lang ako ang inspirasyon. Nandoon din si Shiela, ang kasintahan ni Dante. Kapag naka-shoot ng bola si Dante, anlakas ng palakpak ni Shiela samantalang si Dante naman, ang laki-laki ng ngiti kay Shiela na para bang nagyayabang.

Wala akong nagawa kundi ang mapa-ismid na lang. Kaya kung si Dencio naman ang maka-iskor, malakas din ang hiyaw ko.

Akala ko hanggang doon lang ang maramdaman kong pagseselos. Noong natapos na ang laro, nilapitan ni Shiela si Dante at sila na lang ang nag-usap. Etsapuwera na lang ako. Parang piniga ang aking puso sa nakitang ang sweet-sweet nilang nakaupo sa isang gilid ng court at hindi man lang ako pinansin ni Dante.

Sa inis ko tuloy, sumama na lang ako kay Dencio. “Punta tayo ng grandstand” ang mungkahi niya.

“Anong gagawin natin doon?” sagot ko naman. Alam ko kasing ang grandstand na iyon ay lugar ng mga magnobyong lalaki at babae, magnobyong parehong lalaki o magnobyang pareho babae. Lalo na kapag ganoong malapit nang dumilim. Kung naging isang motel lang ito, masasabing fully-booked ito.

“W-wala lang… Kuwentuhan. Ayaw mo bang magkuwentuhan tayo na may privacy?”

“P-puwede naman. Pero ano naman ang pagkukuwentuhan natin na kailangan pa ng privacy?”

“S-sa atin. Sa pagiging magkaibigan natin. Di ba may nangyari na sa atin?”

Hindi ko talaga alam ang naramdaman sa aking pagkarinig na salita ni Dencio. Gusto kong kiligin ngunit nandoon ang panghihinayang na sana kay Dante ko narinig ang ganoong salita. “O… s-sige” ang pag-aalangan kong sagot. Parang gusto ko kasi ngunit parang ayaw din. Kasi nga… dahil kay Dante. Gusto kong siya ang kasama ko.

Nakarating kami ng grandstand. Naupo kami sa ibaba noon, sa isang lugar kung saan nakatago at hindi madaling makita. Naka-shorts pa rin siya, kitang-kita ang matitipuno niyang hita na puno ng balahibo patungo sa kanyang paa. “S-salamat at pumayag kang sumama sa akin dito...”

“Eh… magkaibigan naman tayo at wala ka namang gagawing masama, di ba?”

“Meron…” sagot niyang nakangisi, sabay bawi din ng, “Joke!”

Tahimik. Di ko kasi maimagine ang sariling hayun parang isang lukaret na nakikipagtagpo ng palihim sa grandstand na iyon, sa lugar kung saan may mga kahalayang nangyayari sa pagitan ng mga lalaki at pokpok, mga lalaki at bakla, o sa mga magkasintahang may balak na gumawa ng kahalayan.

“P-pwede bang t-tayo na?” tanong niya, ang boses ay may pag-aalangan.

“A-anong ibig mong sabihing tayo na?” Ang sagot ko namang may pa-inosente at demure-effect pa.

“Tayo, as in magsyota…”

Grabe ang kilig ko sa narinig. Pakiramdam ko, biglaan ang aking pagsi-sex change at ang haba-haba pa ng hair. Parang gusto kong maglupasay, magsisigaw... Ngunit, kung si Dante lang sana ang nagsabi nito sa akin...

Tiningnan ko siya. Parang nakikiusap ang kanyang mga matang nakatitig sa akin. “Alam mo… di ko alam eh. Di ko pa naranasan ang magkarelasyon at lalo na sa lalaki. Bakit kailangan tayong magsyota?” ang naisagot ko na lang.

“Eh… para masolo na kita. Akin ka lang. At ako, iyong-iyo na rin … Ayaw mo bang maging iyo lang ako?”

Ang sarap pakinggan ng mga sinabi niya. Naisip ko tuloy na isa siyang laruan na aking-akin na at kahit ano ang gagawin ko sa laruang iyon ay puwede. “T-talaga? Ganyan ba talaga ang mag-syota?” sambit ko.

“O-oo” sabay dampi ng kamay niya sa kamay kong naka-tukod sa gilid ng aking inuupuang semento.

Napahinto ako. Kinilig, kinilabutan. Ewan… Ninamnam ko ang kiliti ng pagdampi ng kanyang kamay sa aking balat.

Noong mapansin niyang napahinto ako at hindi nagreact sa ginawa niyang pagdampi at paghahaplos ng kamay ko, tuluyan na niyang hinawakan ang aking kamay at dahan-dahan niyang ginawa ito.

At noong hindi pa rin ako pumalag, hinila na niya ito at idiniin sa kanyang bibig. Hinalikan niya!

Napatingin ako sa kanya, ang bibig ay tila bibigay sa pagtawa bagamat ramdam ko ang pamumula ng aking pisngi.

Tinigan din niya ako. Iyon bang titig na seryoso na parang nagtatanong ng, “Sige na… payag ka na? Tayo na?”

“Ano… bakit hindi ka makakibo?” tanong niyang ang boses ay nanunuyo.

“A-ano bang sasabihin ko? Wala…”

“Ayaw mo ba sa akin?” sabay baba sa kamay ko at idinantay iyon sa kanyang hita, hinaplos-haplos pa rin ito ng kanyang kamay, ang kanyang mga mata ay nanatiling nakatutok sa akin.

“E… h-hindi ko alam eh.”

“Hindi mo ba nagustuhan ang nangyari sa atin?”

“E... g-gusto…”

“Gusto mo bang gawin uli natin dito?”

“Eh…”

“Ito na lang. May joke ako.”

Napangiti naman ako bigla.

“Nababasa mo ba ang nasa isip ko?”

Na sinagot ko naman ng, “Oo… malaswa”

“Yun naman pala eh, di gawin na natin…” sabay lapat ng mga labi niya sa mga labi ko.

Hindi ako nakagalaw. Marahil ay dahil ninanasa ko iyon.

Gaganti na sana ako sa halik niya noong may narinig akong malalakas na tawanan na nasa di kalayuan lang. Bigla kong naitulak si Dencio gawa ng kilala ko ang tawang iyon. Kay Dante. At kung hindi ako nagkamali, si Shiela ang babaeng kasama niya.

Nanatili sa puwesto, sinilip ko ang pinanggalingan ng boses at hindi nga ako nagkamali. Silang dalawa nga ni Dante ant Shiel ang naroon. Magkatabing nakaupo sa damuhan at naghaharutan!

Sa inis ko, biglang nasira ang aking mood at nakasimangot na parang walang kasama sa oras na iyon.

“Woi…bat ka nakasimangot? Dahil ba sa kuya mo? Huwag mong sabihin na nagseselos ka? Type mo ata ang kuya-kuyahan mo eh…” ang parinig sa akin ni Dencio.

“Hindi ah! Inis lang ako sa babae niya.”

“Ganoon din iyon. Kaya pala ayaw mo sa akin.”

At doon na sumiksik sa kukute ko ang sagutin si Dencio. “G-gusto mo ba talaga ako?”

“Oo naman… gusto kita. Katunayan, kinakaibigan ko si Dante dahil lang sa iyo.”

“Talaga? Pero bakit andami mong nililigawan at may mga bakla ka rin daw na niloko?”

“Wala iyon. Kinakaibigan ko lang ang mga iyon. Kaso, higit pa sa pakikipagkaibigan ang gusto nila sa akin kaya nagalit sila”

“Ganoon?” sagot ko. Mukhang may punto naman siya. Anlakas naman talaga kasi ang dating ni Dencio. Hayop ang porma kumbaga.

“Gusto mo lang ako… hindi naman mahal”

“M-mahal eh! Dadalhin ba kita dito kung hindi. At kung dito lang, dapat babae na ang dinala ko. Nakikita kaya ng ibang mga tao na lalaki ang kasama ko. Di ba nakakahiya?”

“So ikinahiya mo ako?”

“Hindi nga. Kung nahiya pa ako e di na lang sana...”

“E, bakit ako?”

“Ewan ko. Basta ikaw ang gusto ko...”

“So... gusto mo talaga ako?”

“Oo nga eh...” ang boses ay mistulang nakulitan na.

Tahimik.

“So… mahal mo rin ako? Tayo na ba?” ang pagbasag niya sa katahimikan.

Tiningnan ko siya. At tumango ako.

“Yeeeyyyy!” sigaw niya. At hayun, hinalikan na niya uli ako.

At muli... nalasap ko ang halik ni Dencio. Ang sarap niyang humalik.

Habang ginawa niya ang paghalik sa akin, dahan-dahan namang binuksan ng isang kamay niya ang zipper ng kanyang pantalon at noong tuluyang mabuksan ito, iginiya ng isa niyang kamay ang aking kamay patungo sa ilalim ng kanyang brief.

Sarap na sarap ako sa aking nasalat, ang naghuhumindig niyang pagkalalaki. Bumalik-balik na naman sa isip ko ang unang karansan ko sa kanya at sa mga pinaggagawa ko sa alaga niyang iyon.

Itinaas-baba ko ang aking kamay habang patuloy ang paghalik niya sa aking bibig. May ilang minuto din. Hanggang sa bumaba ang paghahalik niya sa aking leeg at doon naman naglalaro ang kanyang dila at mga labi.

Nasa ganoon ako kasarap ng pagnamnam at pag-uungol noong biglang may sumulpot sa aming harapan.

Si Dante. At nag-aalab ang kanyang mga mata sa galit.

“Mag walang hiya kayooooooooooooooooo!!!!”

[Itutuloy]