Afterall (02)

By: Zildjian

zildjianstories.blogspot.com

Mga 6.30 palang nasa bar na kami para sa blessing. Sobrang busy na kami dahil marami nang tao sa loob. Mga kaibigan namin noon nung high school at mga ka pamilaya ng barkada ko na sinusuportahan sila. Ako, walang kapamilya na darating dahil ang mga magulang ko ay hindi mahilig sa mga ganito. Ang mama ko ay house wife lang na takot sa asawa nya kaya hindi makalabas ng bahay. Pagsinabi ng asawa nya na hindi pwedi hindi talaga pwedi. Bata palang ako nung namatay ang tunay kong ama dahil sa isang shootout. Makaraan ang dalawang taon nakapangasawa ulit ang mama ko nang isang business man na hindi ko makasundo. May dalawa silang anak.

“Red nasan naba si Ace?” Kita ko ang pagkainis ni Tonet.

“Malamang nag lalaro pa sa computer yon.”

Nasa ganun kaming usapan ni Tonet ng dumating ang parents ni Ace. Akala namin kasama na sya ngunit pagkababa nang mga magulang nya ng sasakyan na dismaya kami.

“Good evening po tita, tito.” bati namin ni Tonet sa mga ito.

“Good evening din. On the way na daw si Ace.” Ang sagot naman ng mama nya.

“Mabuti naman po nan dyan na kasi ang pari.” Sagot naman ni Tonet na halata sa mukha ang pagkainis kay Ace.

“Pag pasensyahan nyo na yon. Alam nyo namang mabagal kumilos ang batang yon.” Pag papaumanhin naman ng ama nito.

“Ok lang po yon.” wika naming dalawa ni Tonet.

“Si Rome nandito naba? Sigurado na ba kayo sa gagawin nyo mamaya?” Tanong naman ng mommy ni Ace sa amin.

Kinausap na ni Tonet at Rome ang parents ni Ace tungkol sa gagawin naming plano para magkaayus ang dalawa. Wala naman silang tutol ang gusto lang nila ay sumaya ulit ang anak nila. Ganun nila kamahal si Ace minsan di ko maiwasang maingit kay Ace for having such a good parents.

“Opo tita na sa loob na po sila kasama ang parents nya. Lets go po para makilala ninyo ang byenan ng anak nyo.” Sabay nito nang nakakagago na sinabayan naman ng daddy ni Ace.

Mag aalas otcho na nung dumating ang hinihintay namin na si Ace. Agad itong sinalubong ni Tonet at kita kong kinaladkad ito papasok. Natawa ang mga nakakita dahil parang bata na kinakaladkad nya si Ace.

“Father pwedi na po nating simulan.”

Agad na ngang nagsimula ang pari na alam kong inip na inip na rin sa kakahintay kanina pa. Nagsimulang magsitayuan ang mga tao sa loob. Habang sinisimulan ang pagbabasbas ay linapitan ako ni Tonet at binulungan. “Muntikan nang makita si Rome.”

Napatingin naman ako sa gawi kung saan pinaupo ni Tonet ang mga magulang at pinsan ni Ace. “Hindi yan.” Yon nalang ang naisagot ko sa kanya.

Nang matapos ang blessing ay isa-isang lumapit sa amin ang iba pa naming mga kabarkada na piniling sa mga kapamilya nila tumabi habang binibigyan ng basbas ang bagong negosyo namin.

Pagkatapos kumuha nang pagkain ang mga bisita ay kami naman ang sumunod. Di ko alam pero habang kumakain kami ay parang bumabalik nanaman ang bigat na pakiramdam sa akin. Siguro dahil malapit na ang pagkikita ulit ni Ace at Rome. Tumingin ako kay Ace at kita ko sa kanya na wala syang idea sa mga mangyayari.

Mga ilang minuto lang at tinapos na ni Tonet ang pagkain para simulan na ang program na gagawin. Tumayo ito sa mini stage na syempre sya ang nag decorate at sinimulang magsalita.

Habang kenukwento ni Tonet kung saan kami nagsimula ay napapangiti kami. Kita ko rin na matamang nakikinig si Ace alam kong binabalikan nito ang mga ala-ala namin noon. Nung panahon na masaya kami. Nung mga panahon na hindi ko masabi sabi sa kanya ang aking lihim na pagtingin. Alam kung tumingin sya sa amin ni Carlo na may mga ngiti sa kanyang labi. Wag kang mag-alala Ace malapit kanang sumaya nang tuluyan. Ang sabi ko nang pabulong.

“Now, I would like to call my business partners to be with me.” Ang narinig kong sabi ni Tonet nang matapos nito ang kwento nya. Agad kaming tumayo at hinawakan ko si Ace sabay binulungan.

“Ready kana?”

“Saan? Sa opening? Matagal na akong ready para dito.” Ang sagot nito sa akin. Binigyan ko lang sya nang isang ngiti. Ngiti na nagpapahiwatig na matatapos na din ang kalungkotan nya.

Nang makarating kami sa stage ay agad na tinawag ni Tonet ang waiter at binigyan kami ng tig-iisang shot glass. Kita ko na parang may hinahanap si Ace siguradong nagtataka ito kung bakit walang Rome na dumating. Kung ako kaya ang hindi magpakita hahanapin kaya nya ako? Ang naitanong ko sa aking sarili.

“Cheers!” At itinaas ni Tonet ang shot glass nya na sinabayan naman ng mga tao sa loob.

SInabihan kami ni Tonet na magpaiwan na sa stage para umpisanghang aliwin ang mga bisita sa gagawin naming performance. Nang marinig ito ni Ace nakita ko agad ang panginginig ng tuhod nya. Gusto kong matawa pero hindi ko ginawa baka mapatay nya ako. Sa halip ay binulungan ko nalang sya.

“Ace, relax.” Sabi ko sa kanya. “Just think na rehearsal lang ito at ang lahat ng mga ilaw na iyan at mga taong nanunuod sa atin ay dating ikaw. Kailangan mo silang ma-overcome.”

Napatingin ito sa akin na parang humihingi nang tulong na nagbigay sa akin ng ibayong saya. Masaya ako dahil nakikita ko na kailangan ako ni Ace.

“Tutulungan kita.” Ang wika ko sa kanya at sinimulan kong i-strum ang guitara.

Ginandahan ko talaga ang pag-plucking para mawala ang kaba na nararamdaman ni Ace. Ang tunog kasi ng gitara ay nakakatulong para mawala ang lahat ng mga alalahanin natin. Yon ang sabi ng namatay kong ama sa akin.

Unti unting gumaan ang pagkanta ni Ace. Nakikita ko na naeenjoy na nya ang pagkanta dahil sa nakapikit na ito na para bang ninanamnam ang bawat mensaheng namumutawi sa mga labi nya. Ngayon alam ko na kung bakit ikaw ang pinili ng puso ko para mahalin ko nang totoo. Sabi ko sa isip ko habang patuloy parin sa pag i-strum.

Nang matapos ang 1st set namin. Masigabong palak-pakan ang umalingawngaw sa buong bar. Napalingon ako kay Ace at nakita ko ang sobrang saya sa mga mata nya sa naging reaction ng mga tao.

“More!!” Sigaw pa nila sa amin.

“Mamaya ulit guys. Set break muna, don’t worry may dalawa pa kaming set.” Wika ko naman sa kanila.

Bumalik kami para makihalubilo sa mga bisita. Puro papuri sa amin ni Ace ang mga sinabi nila. Yung iba hindi makapaniwala na kaya palang kumanta ni Ace. Sobrang proud sa kanya ang mga magulang at mga pinsan nya.

“Cheers kay Ace at Red!” Ang magiliw na wika ni Tonet.

Nagsipagsunuran naman kami sa pag taas ng baso. Napatingin ako sa gawi ni Ace kita ko ang pagtataka sa mukha nya. Napansin naman ito ni Tonet kaya bigla syang tinanong.

“Any Problem?”

“No, actually I just saw someone and he looks familiar.”

Pareho kaming nagulat ni Tonet. Batid kong nagtaka si Ace sa reaksyon namin pero pinili nitong manahimik. Para mawala ang pagdududa kay Ace ay inaya ko na syang pumunta ulit sa stage para sa second set.

“Ace.” Bulong ko sa kanya habang paakyat kami nang stage. “Ako naman ang kakanta this time.” Humarap ito sa akin at ngumiti sabay tango.

Si Ace ang humalili sa akin. Nag palit kami ng posisyon kung kanina sya ang kumanta at ako ang nag gitara ngayon naman ako naman ang kakanta dahil isa sa mga kanta ko ay talagang pinili ko para sa kanya. Dito ko sasabihin lahat nang nararamdaman ko na hindi ko masabi o maipakita dahil natatakot ako na imbes na makatulong ay madagdagan ko pa ang paghihirap ni Ace.

listen just hear me out

yes i know we agreed

when we break up we'd never give in to this need

to admit to each other

i miss you

listen just hear my cry

no i won't break my word

if i do say i miss you it would never be heard

let my heart whisper

all that it needs to

*how could you make me take a start?

then just leave me here hanging

can't even say how i'm feeling

how could you make them break my heart?

if i can't say that i miss you

let me say one last thing

#i miss him

and all the things he could do

yes/oh, i miss him

just as much as i miss you

oh, i miss him

i know you're wondering who

yes, i miss him

i miss the man i was with you

oh i would never be the same

listen just hear my voice

can you hear all the tears?

that i'm planning to hide

for the next thousand years

just as long as you know that

i love you

repeat *,#

except last line

how can a blind man find the light?

how can i find the kind of right?

how could you take away my sight?

how could you lose me in the night?

then you took away the heart in me

now i'm losing this fight

no i would never ever be the same

ooh.. ohh

oh, i miss him

and all the things he could do

yes, i miss him

just as much as i miss you

oh i miss him

i know by now you know who

yes, i miss him

i know by now you know who

i miss him

i miss the man i was with you

oh, i would never be the same

Gulat na gulat ang lahat pagkatapos nang huling kanta ko. Pati mga kabarkada namin ay napanganga sa ginawa ko. Hindi kasi nila alam na hilig ko rin ang pagkanta. Sawa na kasi ako na magpakita nang kalungkotan. Nung namatay ang papa ko sobra akong nasaktan at nangulila. Kaya simula nung mag high school ako pinilit kong ibahin ang image ko. Idinaan ko ang lahat ng problema sa biro. Ang iba ay nayayabangan sa akin habang ang iba naman ay napapahanga.

“Excuse me guys!” Nagsipag-tahimik naman ang mga tao sa loob. “Since we are all enjoying the night why not ituloy-tuloy na natin ang kasiyahan. I have a very special guest here and he’s willing to give us a song. He’s a very close person to me. Without further ado, I would like to present our guest, Mr. Supahman!” Ang rinig kong sabi ni Tonet na nagpabalik sa akin sa realidad. Ito na Ace. Pabulong kong sambit.

Bigla naman akong inakbayan ni Carlo at binulungan. “Kaya mo yan.” Napatingin nalang ako sa kanya.

Habang kumakanta si Rome sa stage. Di ko maalis ang tingin ko kay Ace gusto kong makita kung ano ang magiging reaksyon nya. Kita ko na nung nasakalagitnaan na nang kanta nya si Rome unti unting pumatak ang mga luha sa mga mata ni Ace. Luha nang pananabik.

Matapos kumanta ni Rome dali-daling pinunasan ni Ace ang mga luhang parang tubig na dumadaloy sa mga mata nito.

“Hi guys!” Bati nito sa amin sabay upo sa tabi ni Ace.

“Welcome back Ervin!” Bati naman ng iba sa kanya. Hindi ko sya binati ewan ko ba kung bakit ganito nalang ang nararamdaman ko ako naman ang may gusto nito.

Napalingon kami sa gawi ni Ace. Katulad ko hindi rin nya binati si Rome.

“Welcome back Ervin.” Ang walang kuwenta nyang bati kay Rome. Unang besis kong marinig si Ace na tinawag si Rome sa unang pangalan nito.

“Ah eh guys, let’s toast to this! Kumpleto na tayo!” Ang sigaw ni Tonet. Naki-ayon na rin ako.

“Can we talk?” Ang pabulong na sabi ni Rome. Walang emosyon na tumingin si Ace dito.

“Please?” Pagsusumamo nito. Dinig namin ni Tonet ang mga sinasabi nito dahil napapagitnaan namin sila.

“Ace ayusin na natin ito.” Di mapigilang wika ni Tonet.

“Oo nga naman Ace.” Pag-sangayon ni Carlo.

“Bakit ano ang aayusin? Okay naman tayo diba?” habang nakatingin kay Rome na may pilit na ngiti. Kita ko ang pag buntong hininga ni Rome.

Alam kong nag pre-pretend lang si Ace. Alam kong pinipigilan lang nya ang sarili nya. Kami naman ay nakatingin lang sa kanila at mataman na nakikinig.

“Let me explain.” Nag susumamong sabi pa ni Rome.

Umiling lang sya. Nagtinginan kaming magkakabarkada kita ko sa mga mata nila na naguguluhan sila. Dahil pati ako ay naguguluhan din kong bakit pa pinapahirapan ni Ace ang sarili nya. Alam naman namin na sabik na sabik na syang makausap si Rome ulit.

“Ready kana?” Nabigla ako sa sinabi nya malayo kasi ang iniisip ko.

“Hi guys! Congratulation sa bagong business nyo.” Magiliw na nang pinsan ni Ace. Kasunod nito ang isang lalaki na maputi at matangkad.

“Hindi mo ba kami ipapakilala sa mga kasama mo insan?” Tanong ng lalaki habang sa akin nakatingin. Nailang ako kaya ako agad ang bumawi ng tingin.

“Ah, eh guys this is Ate Claire and Dorwin, mga pinsan ko.” Pagpapakilala ni Ace sa kanila. Pinsan din pala to ni Ace. Sabi ko sa isip ko.

“Dearest cousins, these are my friends Tonet, Carlo partner ni Tonet, Angela, Mina, her boyfriend Chad, and Red.”

“Nice to meet you guys.” Pagbati nila dito pero nanatili lang akong tahimik.

“That was a very nice story by the way. Kayo pala ang sinasabi nitong pinsan ko na mga high school friends nya.” Sabi ni ate Claire. “Handsome! Bakit ang tahimik mo ata.” Pagpansin nito kay Rome.

“Wala ate. Nahihiya lang ako.” Sagot naman nito.

“Nahihiya saan?” Tanong ni ate Claire.

Hindi na hinayaan pa ni Ace na matapos ang sasabihin ni Rome agad ako nitong hinablot sabay sabing.

“Red, tara na may last set pa tayo.”

Sumunod nalang ako sa kanya. Ewan ko ba kung bakit napatingin ako kay Dorwin. Nakangiti ito sa akin at kumindat pa. Para san naman kaya ang kindat na yon? Bakla ba yon? Mga tanong na nabuo sa isipan ko.

“Guys, thank you for coming! This will not be a successful event kung hindi dahil sa suportang ibinigay niyo sa amin. We owe this all to you! At dahil dyan, we’ll be giving you the most special songs, Red and I will sing them to your hearts.”

Muli na naman sinimulan kong i-strum ang gitara. Tig isang kanta ang binigay namin sa kanila at ang huling kanta ay sumisimbolo sa pagkakaibigan naming pito.

You just call out my name

And you know wherever I am

I’ll come running, to see you again.

Winter, spring, summer or fall

All you have to do is call

And I’ll be there, yes I will

You’ve got a friend.

“Enjoy the rest of the night guys!” Ang magiliw na sabi ni Ace bago kami bumaba nang stage.

“That song made me cry!” Sabi ni Angela.

“Kahit kailan, hindi talaga kayo nawawalan ng surpresa.” Sabat naman ni Mina.

“Congratulations!” Wika nang daddy ni Rome na kung saan ay biglang sumulpot.

“Salamat po.” Sabay-sabay naming sagot.

Binigyan ng mga papuri si Ace ng Daddy ni Rome. Habang kami ay tahimik lang na nakikinig sa usapan nilang dalawa.

“If you’ll excuse us guys, hiramin ko muna si Ace sa inyo.” Pamamaalam ng Daddy ni Rome.

Nagulat man ay alam ko na kung ano ang sasabihin nang Daddy ni Rome. Talo na talaga ako si Rome may tatay na handang sumuporta sa kanya. Habang ako ay magisa lang sa mundo. May nanay man ako hindi naman nito magawang suportahan lahat ng ginagawa ko dahil sa takot ito sa asawa nya.

“Mukhang kikilatisin na nang daddy mo si Ace, Rome.” Walang kagatol-gatol na eksena ni Angela.

“Kakausapin lang yon ni Daddy.” Sagot naman ni Rome.

Tahimik lang ako habang sila ay busy sa paglalagay ng pampatulog sa baso ni Ace. Nagaaway ang kalooban ko sa gagawin nila.

“Pare salamat ha.” Biglang sabi ni Rome sa akin.

“Wala iyon pare.”

“Salamat sa pag babantay mo sa kanya. Laki na nang utang ko sayo.” Sabi pa nito. Imbes na sumagot sa kanya ay tango nalang ang ginawa ko sabay tunga ng iniinum ko. Kung alam lang nya na lahat ng ginagawa ko ay hindi para sa kanya kung hindi para kay Ace. Dahil gusto ko na masaya si Ace kahit katumbas pa nun ang kalungkutan ko.

Ilang minuto pa ang lumapas nang bumalik si Ace sa lamesa namin. Kita namin ang kasiyahan sa mga mata nya.

“Dali na, toast na!” Sabi ni Tonet sabay bigay kay Ace nang baso na may halong pampatulog.

Hinintay talaga naming ubusin nya ang tagay nya. Kwentohan at asaran ang sumunod na mga nang yari. Hinihintay naming umepekto ang gamot na linagay ni Tonet.

“Guys, lumilindol ba?” Tanong nito sa amin makalipas ang ilang minuto.

Napangisi ang iba naming kasama pati si Rome. Agad kong sinalo si Ace nang babagsak na ito sa kinauupuan nya.

“Ako na ang magdadala sa kanya sa kotse.” Sabi ko kay Rome na di naman nya tinutulan.

Takang taka ang mga tao nang makita akong buhat-buhat ko si Ace ang iba sa kanila ay di mapigilang mag tanong kung ano ang nangyari.

Ipinasok ko si Ace at pinaupo sa passenger seat.

“Salamat ulit Red. Pano byahe na kami medyo malayo layo pa pupuntahan namin baka magising to.” Sabi ni Rome nang makapasok ito sa kanyang sasakyan.

“Wala iyon.” At agad na nitong inistart ang makina at umalis na. There goes my happiness. Pabolong kong sabi at nag pakawala nang malalim na buntong hininga.

Itutuloy: