Munting Lihim (06-10)

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

Author’s Note:

PARA PO SA MGA READERS NA GUSTONG MAKIBAHAGI SA BOOK ANTHOLOGY PROJECT NG MSOB, HETO NA PO ANG INYONG PAGKAKATAON NA SUMALI AT MAGBIGAY INSPIRASYON SA ATING MGA WRITERS THRU DONATION PO.

Kauna-unahang book anthology poject po ito ng MSOB at para po sa mga mga supporters, fans and followers na nagnanais makibahagi sa sa proyektong ito at makatulong sa ating minamahal na mga amateur writers upang magkaroon sila ng book at mas maengganyo pa silang magsulat, nais ko pong manawagan para sa inyong donation or sponsorship para po sa pagpublish namin sa aming nasabing Book Anthology. Kahit magkaanong halaga po ay taos-puso po naming tatanggapin.

Ang aming minimum target na bubuuin ay ang halagang Php 30,000 po para sa publication and printing. Ang aming treasurer po ay sina Rovi at Dalisay.

I-acknowledge po namin ang inyong tulong sa pamamagitan ng paglagay ng inyong pangalan (or pseudonyms) sa libro at bibigyan din po namin kayo ng libreng book/s na may signature ng lahat ng mga authors.

Mga authors na kasali:

1) Mikejuha,

2) Dalisay

3) Rovi

4) Patrice

5) Lui

6) Dhenxo

7) Kenji

8) Benedict

9) Guest Writer (akosiaris)

1o) Guest Writer (jon Dmur)

Illustrators:

1) Justyn Shawn

2) Patrice

3) Marlon

4) Erwin

5) Jake

Targets:

Aug 23: Editing/proofreading, illustrators’ drawings

Sep 20: Final editing proofreading of manuscripts by individual writers

Oct 18: Submission of final manuscript to publisher

Oct 25: Proofreading of blueprint by writers

Oct 30: Return to publisher to proceed final printing

Nov 7-14: Release of book

Para po sa mga nais magdonate, please contact Mikejuha through this email: getmybox@hotmail.com

Heto po ang update of Donors. Sa ngayon po ay may 11 na donors na po ang MSOB and still counting. Kaya hanggang sa end of September tumatanggap pa po kami ng mga donasyon.

Donors	Country	Amount	Foreign	Status
1. Mr. Mister	Phil			Pledge
2. Mr. Gazeebo	Phil			W/ appointment
3. Mr. Dadi J	Phil			W/ appointment
4. Mr. Arvin S. Antolin	Taiwan			Received
5. Mr. Blue	Canada			W/ appointment
6. Mr. Oliver Alloreat	Burma			W/ appointment
7. Mr. Ric	KSA			W/ appointment
8. Mr. Patryck	Phil			W/ appointment
9. Mr. N Cristian Oleriana	Phil			Pledge
10. Mr. Ian	KSA			Pledge
11. Mr. Joser	Phil			Pledge
12. Mr. Anonymous "B"	Phil			Pledge
13. Mr. Wow café	Phil			Pledge
14. Mr. Gilamr	Phil			Pledge
15. Mr. Churva	Phil			Pledge

Sana po ay may dumagdag pa. Huwag po kayong mag-alala, we will strictly account po sa inyo ang mga expenses. Ang matitira ay gagawin naming seed money para naman sa  susunod na grand EB.

Maraming salamat po!

-Mikejuha and MSOB Anthology Writers-

--------------------------------------------------------

BOOK FAIR AT MOA SEP 12 - 16, 2012:

Gusto ko rin pon i announce na magkaroon po ng Manila International Book Fair sa MOA sa Sep 12 - 16, 2012 at ang publisher ko po (Central Books) ay magdidisplay rin ng mga books doon. Iyon pong hindi pa nakabili ng libro kong "IDOL KO SI SIR" unang book ko po ito ay maaaring dumalaw sa book fair at maghanap po. Iyong mga naghahanap at hindi makabili-bili, ito na po ang pagkakataon ninyo.

Sana ay suportahan po ninyo ako.

Maraming salamat po!

-Mikejuha-

--------------------------------------------------------------

[06]

“Bunso.. bunso... gising na. Nandito na tayo. Welcome to San Pedro City!” ang paggising ni kuya Andrei sa akin.

Kinuskos ko ang aking mga mata. Med’yo groggy pa ako dahil sa gamot sa hilo na pinainum niya sa akin. Nahimbing ako nang husto.“ Hinawakan ko ang kamay niya at at tiningnan ang oras sa kanyang relo. Nakita kong mag-aalas onse na ng tanghali.

Tumayo siya at hinila ang aking kamay. “O tayo na para makalabas na tayo.”

Disoriented pa ng kaunti, pilit kong tumayo. At tila walang mapagsidlan ang tuwa na nadarama ko noong nakalabas na kami. Nakita ko ang maraming tao, magulong ngunit tila masaya, may maraming sasakyan din akong nakikita. Napa “Wow!” ako. Noon lang kasi ako nakarating sa isang lugar na may maraming tao, may malalaking mga buildings. Sa litrato ko lang nakikita ang mga ito. “Ang daming tao kuya...” sambit ko.

“Syempre, syudad ito. Ganito ang syudad. Iba ang mundo kaysa bukid na nakasanayan natin.” Sagot niya. “O... Hindi ka ba nagugutom?”

“N-nagugutom po…” ang sagot ko. Noon ko lang naramdaman ang sobrang pagkagutom.

Binuksan niya ang kanyang bag, “Nalimutan ko palang ibigay ito sa iyo kanina sa bus. Paano, nakatulog ka sa biyahe. Hindi na kita inistorbo baka magsuka ka lang.” sabay hugot sa isang supot.

“Ano to?” tiningnan ko siya.

“P-puto…???” may question mark pa talaga na tila nag-aalangang ibigay iyon sa akin. “D-dati mong paborito? Pero kahit hindi mo na paborito iyan, kainin mo na lang muna habang hindi pa tayo nakarating sa restaurant. Ano na ba pala ang paborito ng binata kong bunso ngayon?”

Tiningnan ko siya na ang mga labi ay tila bibigay para sa isang ngiti, iyon bang parang nahiya. “P-puto pa rin...”

Noong narinig niya ang aking sagot at ang hitsura ko, pabiro siyang nagdadabog. “Sabi ko na nga ba eh! Sabiko na nga ba eh! Anak ng tokwa!!!” Tumawa siya at tinampal-tampal ang aking mukha. Kinurot-kurot. Sinabi ko kasi sa kanyang hindi ko na paborito ang puto dahil malaki na ako at iba na ang gusto ko. “Hindi ka pa rin nagbabago! Pilyo, mataray, makulit, magulo, maingay, masungit... Ano pa?”

“Pogi…”

“O sya... Sinabi mo eh!” sambit niya at inakbayan na ako. Habang naglakad kami, hawak-hawak niya ang supot ng puto haban ako naman ay kumakain.

Dumeretso kami sa isang deprtment store. Noong nasa loob na kami, nag-order siya ng pananghalian. Habang hinihintay namin ang order, tinawagan niya ang aking inay. Maswerte naman at na-contact. Minsan kasi nawawala ang signal sa aming lugar dahil sa may kalayuan ito sa bayan.

“Nay… kasama ko po si bunso ngayon at sa Lunes pa po ang balik d’yan…”

Natuwa naman ako sa narinig. Ibig sabihin, sasamahan niya uli ako sa biyahe at maaaring magtagal pa siya sa bahay namin.

“Ha??? Ano uli???” ang sagot ni inay.

“Magkasama po kami ni bunso ngayon sa San Pedro City, nay!” pag-ulit ni kuya Andrei.

“Susmaryosep! Mahabaging Diyos! Kanina pa hanap nang hanap ang itay niyan! Paano ba napunta iyan d’yan?! Mabuti’t kasama mo lang pala! Ano ba ang nangyari at bigla na lang sumulpot ang batang iyan d’yan?” ang sunod-sunod na tanong ni inay. Narinig ko kasi ang usapan nila gawa nang naka-speaker phone ang cp ni kuya Andrei.

Binitiwan ni kuya Andrei ang nakakalokong titig sa akin atsaka nagsalita. Alam ko ang titig na iyon. May dalang kalokohan. “Nagpumilit po siyang sumama nay eh.” Ang sagot naman niya.

Na siya naman ikinalaki ng aking mga mata. Nakumpirma ang kanyang paglaglag sa akin. “Kapal!” ang mahinang sambit ko sa kanya upang hindi marinig ni inay.

“Dyos ko ang batang iyan! Hindi na nahiya! Makakatikim iyan sa tatay niya pag-uwi niyan! Galit na galit ang tatay niyan!” ang sagot ni inay.

“Hindi po totoo iyan nay! Labag po sa aking kalooban ang pagsama sa kanya! Kinidnap niya po ako nay! Sabihin niyo po sa itay na kinidnap po ako!” sabay dilat sa kanya at bulong ng “beee!”

“Ano???” ang gulat na sagot ng inay.

“Opo nay! Kinidnap po ako! Kaya po tumawag po kayo ng pulis bago maging huli ang lahat! Dalian niyo po! I-report nyo po na may isang nangpanggap na sundalo at kinidnap ako! Hindi po totoong sundalo si kuya Andrei nay! Boy scout lamang po siya!” sabay tawa ko naman ng pigil kay kuya Andrei, ang mukha ko ay nang-aasar.

“Hah? Ano? Paki-ulit nga??? Boy scout ba kamo??? Ano ba itong pinagsasabi mo? Bakit boy scout? Ano ba talaga ang nangyari? Hindi ka ba totoong sundalo Andrei?” ang sagot ni inay, bakas sa boses ang pagkalito at pagkaseryoso.

“Nag-aasaran lang po kami dito nay… Nandito kami ngayon sa isang mall sa San Pedro City. Huwag po kayong mag-alala, ipapasyal ko si bunso dito at sabay kaming uuwi d’yan sa Lunes ng madaling araw. Ako po ang nagdala sa kanya dito. Naglokohan lang po kami, nay. Dating gawi po...”

“Aysus! Akala ko pa naman totoong boy scout ka lang. Ito talagang si Alvin… Kahit kailan. Hanggang d’yan ba ay nag-aasaran pa rin kayo? Para kayong mga aso’t-pusa!”

Hindi naman ako maawat sa katatawa at pang-aasar. “Boy scout!” bulong ko sa kanya.

“Lambingan lang po nay!” sagot ni kuya kay inay.

“O sya… mag-ingat kayo d’yan! Hiluhin iyan kaya ikaw na ang bahala sa kanya Andrei ha?”

“Opo nay, ako ang bahala dito! Mukha namang nag-enjoy eh. Mawawala rin ang hilo nito kapag natikman ang sarap ng bakasyon namin.”

“O sya… at sabihin mo kay Alvin na magpakabait d’yan! Maangas pa naman yan!”

“Lihim namang tumawa nang tumawa si kuya Andrei, ipinamukha sa akin ang kanyang pagtatawa sa narinig na salitang binitiwan ng inay. Iyon bang parang nakaganti. “Maangas!” bulong niya sa tainga ko.

“Opo nay! Sasabihin ko po!”

“Sandali, di ba ang paalam mo kung bakit ka umalis agad ay dahil pinagpareport ka ng kumander mo dahil may emergency?

“Opo...”

“Anong nangyari? Bakit napunta kayo sa mall?”

“Mas takot po ako kay bunso kaysa kumander ko nay.” Biro niya sabay kindat sa akin.

Syempre, touched ako. Pero dinilaan ko lang siya.

“Paano iyong emergency?”

“Hayaan niyo na po iyon nay. Kaya po nila iyon. Mas mahalaga ang lakad namin ni bunso kaysa emergency sa aming barraks”

Dinilaan ko uli siya. Dinig na dinig ko naman ang tawa ni inay sa kabilang linya. “Asuuuusss! Mga batang ire. Sige, bye na! Mag-ingat kayo!”

“Bye po nay! I love you!” ang pahabol ko.

Di naman maawat si kuya Andrei sa pagtatawa dahil sa bago niyang nakuhang salita na ipang-asar sa akin. “Maangas!” sambit niya.

Sinungitan ko siya. “Boy scout!” ganti ko rin.

Tinumbok namin ang men’s wear section ng department store at binilhan niya ako ng tatlong pantalon, ang isa ay maong at ang dalawa ay pang-eskuwela. Binilhan din niya ako ng tatlong t-shirts at dalawang polo naman na pwedeng suotin ko sa paaralan, dalawang shorts na puwedeng isuot sa pamamasyal, anim na medyas, at anim din na brief. At siya pa talaga ang pumili ng aking mga damit. Pati sa fitting room ay halos pumasok na lang siya, halos siya na ang magsuot sa akin ng mga ito. Di naman ako magkandaugaga sa pagpili. Noon lang kaya ako nakaranas ng biilhan ng ganoon karaming damit.

“Huwag mo ngang isara ang kurtina!” utos niya noong naghubad ako ng pantalon upang isukat kung kasya sa akin ang pagpipilian ko. Isinara ko kasi ang kurtina dahil nahiya akong makita niya ang paghuhubad ko. Syempre, binata na. “Nahihiya pa to! Para kang babae. Tangina! Nakita ko na yan! Noon pa!” pahiwatig niya sa aking ari.

Na sinagot ko naman ng, “Noon iyon! Maliit pa ako noon! Malaki na kaya ako ngayon!”

“Ke maliit ka, ke malaki… pareho lang iyan. At bakit? Titi mo ba ang titingnan ko? Naka brief ka naman ah!”

Kaya wala na akong nagawa kundi ang maghubad at magbihis sa harap niya habang nakabukas ang kurtina. At kapag nasuot ko na ang pantalon o damit, ipakita ko ito sa kanya kung bagay ba.

“Ikot ka nga? Sa kabila… talikod… Hmmmm. Parang hindi bagay. I-try mo ito” at iabot sa akin ang iba pang mga pagpipilian “… o kaya ito… Hayan, lalong lumulutang ang kapogi-an. Iyan na!”

Iyan ang role niya sa akin. Taga-desisyon kung puwede na sa akin ang damit. Bumili rin siya ng swimming trunks, tig-iisa kami, parehong kulay upang maisuot daw namin sa resort. Pagkatapos, bumili na rin ng knapsack na lalagyan ko raw sa aking mga damit.

Tuwang-tuwa naman ang sales lady sa nakita niyang pagka-epal ni kuya Andrei sa akin. Biniro pa siya, “Kapatid mo ba yan kuya?” tanong niya.

“Hindi ah! Nakita ko lang iyan sa bus kanina, itinapon yata ng mga kamag-anak.” ngunit sabay namang bawi ng, “Di… bunsong kapatid ko iyan Miss, ngayon lang kami nagkita uli nito after 8 long years. Kaya sabik na sabik ko nang maka-bonding ito. Anlaki na kasi! Maangas pa!” sabay tawa sa salitang maangas.

“Swerte naman ng kapatid mo… may kuya siyang guwapo na, sobrang sweet pa. Pareho nga kayong mga guwapo kuya. Parehong artistahin” ang sabi niya.

“Mas maswerte siya Miss.” Pagsingit ko. “May bunso siyang super mabait. At mas guwapo pa kaysa kanya! Ako lang kaya ang artistahin!” sabay ngiti at posing pa-pogi.

“Ay ang cute talaga ng bunso mo!!!” sigaw ng sales lady na parang kinilig.

“Manlilinlang iyan Miss. Nagiging tiyanak iyan sa gabi. Maangas na killer ang tarantadong ito. Kapag nakilala mo ito nang lubusan, di ka na maku-kyutan d’yan. Isosoli mo iyan kung saan mo napulot. Mas masahol pa kaysa aso ang pagkamaangas nito. Ngumangatngat nga iyan ng sapatos eh. Bantayan mong paa mo, baka bigla niyang ngangatngatin iyan sapatos mo.”

Tawanan.

Pagkatapos naming makabili ng aking damit, pumili ako ng isang pares ng jeans at t-shirt, at sandal upang iyon na ang isusuot ko sa amig pag-iikot sa buong mall. At ang aking mga lumang damit at tsinelas, nakasilid na sa aking knapsack. Pareho na kaming poging tingnan.

Sobrang saya ko, hindi lang dahil may bago akong mga damit na pinoproblema pa naman namin para suotin ko sa aking pag-aaral kundi dahil noon lang din ako nakapasyal sa syudad na iyon at sa isang department store pa na sobrang laki at ganda.

At ang ipinagtatalon-talon ko sa tuwa talag ay ang pagbili niya sa akin ng dalawang sapatos, isang balat at isang panlaro, isang relo at isang cell phone! “Yheeeyyyy!!!” Sigaw ko sabay yakap sa kanya at halik. “Magkakaroon na talaga ako ng cell phone!”

“Ingatan mo iyan. Matagalan uli bago ako makakabili muli niyan para sa iyo.”

“Opo kuya! Mwah!!!”

Alam ko, hindi kamahalan ang cp na iyon. Pero tuwang-tuwa pa rin ako dahil noon lang ako nagkaroon ng cp. At syempre, puwede na kaming magtext. Atsaka may music naman at headset kaya solve na ako. Kaya sobrang saya ko talaga.

Mag-aalas tres na ng hapon noong sumakay naman kami ng taxi patungo sa isang sikat na resort. May halos 30 minutos lang ang biyahe. Pagdating na pagdating namin sa resort namangha ako sa sobrang ganda nito at halatang maganda ang pagka-ayos.

Ang hotel ay malaki at malapad na may limang palapag at sa harap nito ay ang dagat na may mapuputi at pinong buhangin ang dalampasigan.

Sa isang gilid sa harap lang ng hotel ay may malalaking swimming pools at sa kabilang gilid naman ay may mga lawns at botanical gardens.

“Ang ganda-ganda kuya!” sambit ko.

“Syempre, espesyal ang bunso ko.” Sabay kindat naman sa akin.

Dumeretso kami sa counter ng hotel. Nagcheck-in at pagkatapos, dinala na kami ng bellhop sa aming kuwarto.

Nasa tuktok pala ang kuwarto namin at noong nakapasok na kami, namangha ako sa ganda ng aming kuwarto. Kulay puti ang pintura nito at itim naman ang mga decorative na cabinets, lockers, mesa at ang sahig ay parang mga kahoy na kulay brown at makikintab na tiles. May dalawang kama na kulay itim ang frame ngunit ang mga bed sheets at blankets ay sobrang puti. Ang kisame naman ay may salamin, may mga maliliit na ilaw na nakapaligid dito, at sa dingding ay may mga ilaw na mistulang malilit na lamp shades. May sarili itong banyo at kubeta na sa sobrang linis at bango ay puwedeng doon kumain, may malaking salamin din. Sa loob ng kuwarto ay may isa pang maliit na paikot na mesa na may dalawang silya… at may TV pa! Syemrpe… malamig ang aircon. Sarap!

Noong naillatag ko na ang aking bag sa isang kama, dali-dali kong binuksan pa ang isang pinto, kung saan nakaharap sa may beach. At nakita kong terrace pala ito. May isang bilog na mesa din at may dalawang upuan. Dumungaw ako at kitang-kita ko ang kabuuan ng resort. “Ang ganda kuya! Ang ganda ng tanawin! Ang sarap ng hangin!!!” sigaw ko.

“Mamaya, d’yan tayo tol. Umiinum ka ba? Mag-inum tayo ng kaunti d’yan mamaya.” sigaw ni kuya na nasa loob ng kuwarto, nagligpit sa mga gamit namin.

“Yeeeyyyy!” sigaw ko. Pakiwari ko ay iyon na ang pinakamasayang sandali ng aking buhay.

Noong bumalik na ako sa loob ng kuwarto, nasa shower na pala si kuya, naligo. Napaupo ako sa kama. Dahil ang isang bahagi ng shower any nanganganinag, kitang-kita ko ang mistulang silhouette na hubog ng kanyang katawan. Naglalaro na naman sa isip ko ang hubo’t hubad niyang katawan. Nanumbalik sa aking ala-ala noong bata pa kami na sabay kaming naliligo, kitang-kita ko ang kanyang buong katawan, pati na ang kanyang pagkalalaki. Ganoon din siy sa akin; walang malisya. Ngunit sa pagkakataong iyon iba na… may bahid na kalaswaan ang naglalaro sa aking isip kapag nakikita ko siyang nakahubad lalo na sa postura niyang iyon, mas gumanda ang kanyang katawan: matipuno, puno ng balahibo ang dibdib, bakat na bakat ang mga muscles sa kanyang bisig, malalaki ang mga hita, at may tila mga pan-de-sal sa tiyan...

“Tol… ligo tayo!” sigaw niya noong naaninag din niya siguro akong naka-upo na sa kama.

“Eh… mamaya na kuya!” sigaw ko. Natakot kasi akong matukso at muli, hindi ko makayanang labanan ito.

“Halika na! Sabay tayo!”

“Mamaya na lang ako kuya!”

Ngunit lumabas siya sa banyo.

Nagulat naman ako! Hubo’t-hubad, walang pakialam kung makita ko ang kanyang pagkalalaki.

“Arrgggggghhh!” Sigaw ko noong sinabuyan niya ako ng tubig.

At nilapitan pa niya ako, hinawakan sa braso at puwersahang hinila papasok sa shower.

Nagpambuno kami. Syempre, ayaw ko. Ngunit kinarga niya ako sa kanyang mga bisig kahit na pilit akong kumwala. “Kuya huwag1 Kuyaaaaaa! Kuyaaaaaa! Ayoko kuyaaaaaaaaa!” ang pagsisigaw ko.

Ngunit malakas lang na tawa ang kanyang isinukli habang tuloy-tulyo lang siya sa pagkarga sa akin patungo sa shower. Sa lakas niya ay parang isang magaang bagay laman ang kanyang binitbit.

Noong nasa loob na kami ng shower, ibinaba niya ako, sabay bukas ng valve.

“Arrggggggghhhhhhh!” sigaw ko. “Kuya naman eh! Ang lamiggggggg!”

Tawa lang siya nang tawa.

Wala na akong nagawa kundi ang maghubad na rni ng damit. Tinangal ko ang aking t-shirt, ang pantalon. Hindi ko tinanggal ang akin gbrief. Syempre, nahihiya pa rin ako. May bulbol na kaya ako, di kagaya noong bata pa lang ako na sabay kaming maligo, hubo’t-hubad, supot pa at wala pang balahibong nakapaligid sa akig ari.

Inihagis ko ang mga damit ko sa labas ng shower at pagkatapos, biglang tumalikod sa kanya at isinangga ang aking ulo sa bagsak ng tubig na nanggaling sa shower. Iyon bang nahiya.

Ngunit biglang, “Huli kaaaaaa!” sabay hila naman niya ng aking brief pababa. Laglag ang aking brief sa sahig.

“Arrrggggggg!” ang sigaw ko. “Kuya naman eh! Hindi na ako bata eh!” ang pagmamaktol ko. Noong bata pa kasi ako, isa iyan sa klase ng pang aasar niya sa akin. Ang biglang hilahin pababa ang aking short, kahit sa harap pa ng aking mga kalaro atsaka kakaripas siya ng takbo.

Ngunit niyakap lang niya ako. “Kahit hindi ka na bata, baby ka pa rin para sa akin. Kaya...” at idiniin niya ang kanyang bibig sa aking likod at kinagat-kagat niya ito, kagaya pa rin noong bata pa ako kapag naiinis ako, kikilitiin niya.

At doon na ako gumanti. Hinablot ko ang kanyang buhok atsaka kinagat ko rin ang kanyang tyan. Syempre, ayaw niyang makagat kaya nagpambuno kami.

Tawanan. Noong napagod na, naging seryoso uli kami sa paliligo. Kinuha ko ang tooth brush at nag toothbrush ako. Noong nakita ko siyang nakangiting-aso habang tinitigan akong nagtoothbrush, idinura ko sa kanya ang mga bula na galing sa aking bibig.

“Ganyan ha… sige. Magtoothbrush na rin ako...” sambit niya.

At iyon, nagduduraan kami ng mga bula galing sa aming bibig. Tawanan.

Noong natapos na akong mag tooth brush, inabot ko na ang sabon sa kinalalagyan nito. Ikikiskis ko na sana ito sa aking katawan noong bigla niyan kinuha ito sa aking kamay, sabay sabing, “Ako na…”

At ewan ko rin ba kung bakit nagpaubaya ako. Syempre, kumalampag ang aking dibdib. Kung noong bata pa lamang ako ay walang kaakibat na kahulugan ito sa aking isip, ngunit sa pagkakataong iyon, iba na. Marumi na ang aking isip.

“Haissstttt! Ang laki na talaga ng bunso kooooooo! Nakapangigigil!” sambiot niya noong nasa kamay na niya ang sabon.

Humarap siya sa akin. Ang una niyang sinabon ay ang aking mukha. Marahang kiniskis niya ang sabon dito. Ako naman ay parang isang paslit na ipinikit na lamang ang mga mata. Pagkatapos ay ibinaba niya ang sabon sa aking leeg, pababa pa sa aking dibdib, sa tiyan, sa pusod at puson… hanggang sa aabot na sana ito sa aking pagkalalaki noong, “A-ako na kuya ako na. Ok na ako, hehehe” ang sambit ko.

“Bakit? Dati naman ay sinabon ko rin naman iyan ah!”

“H-hindi na po ngayon. B-baka magalit iyan hehehe” biro ko pa.

“E, di galitin natin. Galitin ko rin ang sa akin.” Biro din niya. “O sya talikod na lang!”

At tumalikod naman ako. Sinabon na naman niya ang aking leeg, pababa sa aking balikat, sa likod, pababa… hanggang umabot naman ito sa dalawang umbok ng aking puwet. At noong mistulang hinimas-himas ito dahil sa pagdidin niya sa sabon, dagdagan pa sa dulas ng kanyang kamay at nang pagsingit-singit niya sa pagkuskus ng sabon sa singit ko, naalimpungatan ko na lamang na tumigas na pala ang aking pagkalaki.

Syempre, nahiya ako. Baka malaman niyang tumigas ang ari ko, iisiping nasarapan ako sa paghagod ng kamay niya sa aking puwet.

Dali-dali kong kinuskos ang aking katawan sa tubig atsaka biglang lumabas ng banyo nang walang pasabi. “Tapos na ako kuya!” sigaw ko noong nasa labas na ako.

“Tangina! Anong nangyari?”

“Wala! Malamig! Ayoko na!” ang sambit ko na lang at dumeretso na ako sa cabinet at humugot ng damit.

“Andaya naman nito! Hindi mo pa ako sinabon eh!”

“Next time na lang kuya! Bukas na lang!” sagot ko rin.

“Sige may utang ka na sa akin ha?”

Hindi naman siya namimilit kung kaya ay naka-eskapo ako. Tuluyan na akong nagdamit.

Noong lumabas na siya sa banyo, nakatapis na lang siya ng tuwalya. Dali-dali naman niya akong kinuyog. “Ikaw ha… iniwanan mo ako sa banyo! Humanda ka sa akin, maangas!”

Nagpambuno kami. Tawa nang tawa ako kasi nahubaran ko siya at hindi niya talaga tinakpan ang ari niya kahit lantad na lantad ito. Bagkus, kinukulit pa ako hanggang sa dinaganan na niya ako sa kama, nakatihaya ako at siya naman ay nakadapa sa akin.

Nagkasalubong ang aming mga mata. Nagtitigan kami. Ewan kung ano ang laman ng kanyang isip ngunit mistula akong malulusaw sa kanyang mga titig. Parang isa-isang inukit ang mga kaliit-liitang detalye ng aking mukha sa kanyang utak. Mistulang nagmamakaawa ang kanyang mga mata, nangungusap.

Lalo naman akong natahimik. Hindi nakaimik na parang naalipin sa kanyang kapangyarihan.

“Ang laki-laki mo na talaga…” ang bulong niya.

Napalunok ako ng laway. Naramdaman kong may kakaibang init ang dumaloy sa aking katawan. Parang may laman ang kanyang sinabi. Parang gusto kong ipikit ang aking mga mata. Matagal ko nang pinagarap na mangyari muli ang ginawa niyang paghalik sa akin noong bata pa lamang ako. Naghintay ako. Isa, dalawa, tatlo, apat, lima, anim, pito, walo, syam, sampu… hindi ko alam kung ilang segundo. Naghintay pa rin ako.

Ngunit bigla din siyang bumalikwas, tinumbok ang nalaglag na tuwalya, itinapis muli ito sa kanyang katawan atsaka humigang nakatihaya sa kabilang kama, walang imik at pansamantalang napako ang tingin sa salamin ng kisame.

Para akong sinabuyan ng malamig na tubig, nagulat sa biglang pagbalikwas niya. Tumihaya na rin ako at tinitigan din ang salamin ng kisame.

At sa pagtitig kong iyon sa salamin, nagkasalubong ang aming tingin. Nagkatitigan muli kami sa pamamagitan ng salamin. Parang nag-uusap ang aming mga mata. Kitang-kita ko ang postura niyang nakatihaya habang nakabalot sa kanyang baywang ang tuwalya.

Hindi siya umimik. Hindi rin ako nagsalita. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya. Nanatili kaming nagtitigan sa pamamagitan ng salamin.

May halos 5 minuto kami sa ayos na iyon.

Maya-maya, bigla siyang tumagilid at umiwas sa aming pagtitigan. Inabot niya ang isang flyer ng hotel na nasa ibabaw lang ng mesang nasa gilid ng kanyang kama. Binasa niya ito atsaka, “Tol… magpamasahe tayo! Pili tayo ng magandang chick na magmasahe sa atin dito sa kuwarto?”

Nadismaya naman ako sa narinig. Sumagi kasi sa aking isip ang dati kong ginagawa sa kanyang pagmamasahe. Para akong nalungkot. Akala ko, ako ang magmasahe sa kanya. Akala ko, nagustuhan niya ang masahe ko. Parang gusto kong magvolunteer sa kanya at sabihin na “Ako na lang ang magmasahe sa iyo kuya! Gaya ng dati...”

Ngunit dinaig ako ng hiya. Paano, magandang chick naman ang binanggit niya. Syempre, babae ang gusto niya. Kaya ang isinagot ko na lang ay, “A-ayoko kuya. I-ikaw na lang po ang magpamasahe…”

“Sure ka na ayaw mo?” tanong uli niya.

“Opo. Ikaw na lang. Manood na lang ako kung paano ka niya masahehin.”

“O sige… kung ayaw mo, ako na lang.” sambit niya.

Dinampot niya ang intercom sa gilid pa rin ng kanyang kama at may kinausap. Tumayo naman ako sa kama at dinampot ang remote ng TV na nasa baba ng TV rack atsaka nahiga sa aking kama.

Pagkatapos niyang makipag-usap sa intercom, lumingon siya sa akin. “Ok na tol… Pinili ko ang isang batang-batang masahista, may 18 years old daw silang available, estudyante pa!” ang masaya niyang sambit.

“G-ganoon po ba?” sagot ko habang kunyari ay abala ako sa pag-aaral at pagpipindot sa remote, at pagpipili ng palabas bagamat sa loob-loob ko ay may lungkot akong nadarama. Selos ba o takot na iba ang gusto niya, hindi ako.

Maya-maya lang ay may nag door bell. Binuksan ko ito at ang masahista nga. Naka-uniporme, may dala-dalang tuwalya at parang mga bote. At totoo nga ang sinabi niya. Mukhang bata, mahaba ang buhok, may hitsura, at maputi at sexy.

“Dito Miss!” ang paramdam ni kuya Andrei na nakadapa, ang tuwalya ay itinakip lamang sa umbok ng kanyang puwet.

“Siguro, sanay na siya sa pagpapamasahe” sa isip ko lang.

Tinumbok ng masahista ang kama ni kuya at pagkatapos ihanda ang kanyang gamit, sinimulan na ang pagmasahe.

Bagamat nakatutok sa TV ang aking mga mata, lihim ko silang pinagmasdan. Nasaktan ako ngunit tiniis ko na lang.

“Anong pangalan mo miss?” tanong ni kuya Andrei habang patuloy siyang minamasahe sa likod.

“Julie po…”

“Ilang taon ka na, Julie?”

“18 lang po…”

“Huwag namang mag po-po… hindi naman ako ganyan ka tanda. Andrei na lang.”

“S-sige po... Andrei”

“Matagal ka na ba dito, Julie?”

“Bago lang… three months pa lang.”

“May training ka ba nitong pagmamasahe?”

“Meron po. May certificate po ako.”

“Ah… kaya pala ang galing mo.”

“Hmppt!” ang sigaw naman ng utak ko noong narinig na magaling ang babae. Pakiramdam ko ay gusto kong kaladkarin sa buhok ang babaeng iyon palabas ng kuwarto.

“May boyfriend ka na ba?” tanong uli ni kuya Andrei.

“Mayroon na.” Sagot pa rin ng masahista na parang walang ka-feeling-feeing ang sagot.

“Mabuti at pumayag naman siya na ganito ang trabaho mo.”

“Masahista rin siya. At pareho kaming nag-aaral pa kaya wala namang problema. Practical lang. Pambayad tuition din ito.”

“Taga rito ka ba?”

“Hindi… sa Negros. Kaso nandito ang tinitirhan ko, ang tita ko. Nagkataon namang kailangan nila ng masahista rito, kung kaya nag-apply ako. At natanggap naman.”

Iyon ang takbo ng kanilang usapan. Pinahinaan ko talaga ang volume ng TV upang marinig ko ang pinag-usapan nila. Kaya ko pa naman, makapagpasensya pa naman ako sa ganoong pag-uusap lang.

Hanggang sa tumihaya na si kuya Andre at noong tiningnan ko ang kanyang harapan, alam ko, tumigas na ang kanyang pagkalalaki. Ang laki kaya ng bukol. Atsaka nakita kong isiningit niya talaga ang kanyang kamay sa ilalim ng tuwalya na para bang inayos ito upang hindi obvious tingnan.

Ok pa rin sa akin. Kaya ko pa. Nagmasahehan lang naman sila. May kuwentuhan, bolahan. Walang personalan,

Ngunit doon na ako nasaktan nang labis noong nagtanong na si kuya Andrei ng, “P-puwede ka ba Miss…?” na ang ibig sabihin ay sex.

Syempre, nasaktan ako. Hindi man lang niya inisip na nandoon ako. “Sabagay, hindi naman niya alam na mahal ko siya” sa isip ko lang. Pero ansakit. Grabe. Parang gusto ko na talagang sunggaban ang babae at kabayuin.

“Naku hindi po… wholesome po kami. Bawal po sa amin.” Ang deretsahang sagot naman ng babae. Ngunit nagreact ang aking isip ng, “Mabuti naman kung ayaw mong kabayuin na kita.”

“Bawal siguro kung dito. Pero kung sa labas, puwede…” ang sagot naman ni kuya Andrei.

“Bawal po talaga…”

At doon na ako tuluyang nagdamdam ang aking puso noong sinabi pa niyang, “O... bawal dahil dalawa kami dito sa kuwarto ngayon.”

Sa pagkarinig ko noon, tila dinurog ang aking puso. Hindi ko pala kayang kabayuin ang babae na iyon. Feeling ko kasi istorbo lang ako sa kuwarto na iyon. At kung wala lang ako, sigurado, si kuya Andrei na ang kakabayo sa kanya.

Bigla kong pinatay ang TV at padabog na tinumbok ang pintuan at walang pasabing umalis.

“Tol… saan ka?!” ang narinig kong sigaw ni kuya Andrei.

Ngunit tuloy-tuloy lang ako sa paglabas na parang wala akong narinig. Feeling ko kasi ay atat na atat na siyang tumira ng babae at dahil nandoon ako, kung kaya ay hindi pumayag ang babae. May pakiramdam kasi ako na kapag silang dalawa lang, bibigay na rin iyong babae. Syempre, magkaka- extra pera na siya, suwerte pa siya kay kuya Andrei. Guwapo, maganda ang katawan, malinis, mabango may malaking hinaharap... “Lukaret!” sigaw ng isip ko.

Kaya layas ang lola niyo. Pinilit isiksik sa isip na wala akong karapatan sa kanya kung kaya bahala sila kung ano man ang gagawin nila sa loob ng kuwarto. Dahil hindi ko alam kung paano gumamit ng elevator, hinanap ko na lang ang hagdanan at tumakbo ako pababa hanggang sa ground floor.

Noong nasa baba na ako, naupo ako sa isa sa mga upuan sa lobby. “Dito na lang ako maghintay hanggang matapos sila sa kung ano pa man ang gagawin nila sa loob.” Sambit ko sa sarili.

Ngunit wala pang tatlong minuto, nakita ko na si kuya Andrei sa pagbukas pa lang pinto ng elevator. Naka-short siya at nakasando, pansin ang magandang hubog ng kanyang katawan. Noong nakita niya ako, tinumbok niya ang aking kinauupuan.

“Bakit ka ba umalis sa kuwarto?” sambit niya noong nasa harap ko na siya.

“E… kailangan ninyo ng privacy eh.”

“Anong privacy ba ang pinagsasabi mo?”

“Privacy… para magawa mo ang gusto mo sa kanya. Di ba? Atat na atat ka nang makatikim ng babae?”

“Tado ka talaga! Wala akong intensyon na gumamit ng babae!” sabay hawak sa aking kamay at hinila na ako pabalik sa elevator. “Tara na! Balik na tayo sa kuwarto!”

“E bakit ganoon ang mga tanong mo sa kanya?” ang pag-argumento ko pa rin habang nakabuntot ako sa kanya, hila-hila ang kamay ko.

“Syempre, kausapin mo ang masahista mo para di ka naman mapagkamalang suplado. Minsan niloloko, binibiro... ganyan iyan.”

Hanggang sa nakapasok na kami sa elevator, tinarayan ko pa rin siya. “Biro ba iyong tatanungin ang babae kung papayag siyang makipag sex? Kung nagkataong wala ako doon? Anong gagawin ninyo?”

“E di wala. Masahe. Ano pa bang ibang gagawin?”

“Sex!”

“Hayyyy! Ang kulit-kulit mo pa rin talaga!” ang sagot niyang halatang nakulitan na. “O sige, tinanong ko nga siya kung papayag siya. Ngunit kung kumagat iyon, hindi para sa akin. Hindi ako ang gagamit...”

Nagulat naman ako. “S-sino?”

“I-ikaw?”

Mistulang hinataw naman ng isang baseball bat ang aking ulo sa narinig. “Ako??? Bakit ako? Nagtanong ka ba sa akin kung gusto ko?” ang mataray ko paring sagot.

“Ako, gusto ko para sa iyo.”

“Ikaw, gusto mo! Paano naman ako... ayaw ko! Anong gagawin ko sa babae?”

Napatingin siya sa akin, ang mga kilay ay nagkasalubong, halatang ang isip ay nagtatanong. Ako man ay nagulat rin sa sinabi kong iyon.

At ang nasambit ko na lang ay ang isang mataray na, “Bakit??? Bakit mo ako tinitingnan ng ganyan?”

“Pakiulit nga sa sinabi mo? Anong gagawin mo sa babae?” sambit niya.

“Hindi ko alam! Wala pa akong karanasan! Hinid pa ako nakatikim ng babae! Iyan ang ibig kong sabihin!”

“Ah...” mistula naman siyang nkahinga ng maluwag. “Kaya nga mag-experience ka eh!” dugtong niya.

Na sinagot ko naman ng pabulong, “Ayoko nga!”

Hanggang sa nakarating na kami sa loob ng kuwarto. Binuksan niya ang TV at ang ilaw at nahiga sa kanyang kama.

Nahiga rin ako sa katabing kama, sa kama ko.

“Mag order tayo ng beer tol... Inum tayo ha? Wala namang pasok bukas eh.”

“S-sige. Konti lang ang inumin ko.” Sagot ko.

Dumating ang aming order. Lumipat kami sa terrace at doon nag-inuman. Masaya kaming nagkuwentuhan, nagharutan habang inaakbayan niya ako at ang isang kamay ko naman ay nakalingkis sa kanyang beywang. Inenjoy namin ang isa’t-isa; ninamnam ang ganda ng ambiance, sa terrace na nakatanaw sa kabuuan ng beach; nilanghap ang presko at malamig na simoy ng hangin sa gabing iyon; sinariwa ang bonding naming matagal din naming na-miss sa isa’t-isa.

Naka-limang bote na ng beer si kuya Andrei at namumula na ang pisngi bagamat hindi pa naman lasing sa aking tingin. Ngunit ako, kahit naka-isang bote lang med’yo umikot na ng kaunti ang aking paningin.

Hindi na ako uminom pa. Hindi na rin ako nagsalita. Parang gusto ko na lang namnamin ang pag-aakbay niya sa aking balikat at paminsan-minsang paghahalik niya sa aking buhok.

Mistula kaming tunay na magsing-irog. “Wish ko lang...” Sa isip ko.

Maya-maya, nagsalita siya. “Hindi tuloy natapos ang pagpamasahe ko kanina...”

“Bakit hindi mo pa tinapos? Huwag mong sabihing ako pa ngayon ang may kasalanan?” paninisi ko.

Tiningnan niya ako, binitiwan ang isang nakakalokong ngiti. “Oo, ikaw ang may kasalanan at ikaw ang magpatuloy sa naudlot kong pagpamasahe. Di ba ikaw naman talaga ang nagmamasahe sa akin noon?”

Tila may nakakakiliting koryentreng dumaloy sa aking kaugatan. Pero demure ang drama ng lol ninyo. “Hindi ako magaling. Wala akong certificate!” pagparinig ko. Sabi kasi noong babaeng nagmasahe sa kanay ay may certificate talaga siya at nag-aral pa.

“Hayaan mo na! Ikaw naman ang original na suki ko... Na-miss ko nga eh. Taraaaaa!” Sabay takbo niya patungo sa kanyang kama, nahiga. Parang nasasabik na dinaan sa laro.

Noong nakita niyang nagtatakbong sumunod ako sa kanya, dali-dali niyang hinubad ang kanyang sando at short, naiwan lang ang brief at tumihaya.

Umakyat ako sa kama niya at umupo sa ibabaw ng tiyan niya. Tiningnan ko siya. Nakangiting-aso ring nakatingin siya sa akin.

“Tapakan mo ang katawan ko tol...”

“M-malaki na kaya ako. Kaya mo?”

“Sanay ang katawan ko sa pagbubuhat ng mabibigat. Kaya kita...”

At tumayo ako at sinimulan ang pagtapak sa kanyang katawan. Sa una, med’yo nag-aalangan pa ako, lalo na noong nakita ko ang mukha niyang parang nabigatan. Ngunit noong kalaunan, parang normal na lang ang pagtapak ko. Sinubukan kong tapakan ang ari niya. Matigas na ito. Pinawisan ako sa di maipaliwanag na kakaibang kiliti na bumalot sa aking katawan. Ngunit hindi ko ito ipinahalata. Patuloy pa rin ako sa pagtapak sa kanya na parang wala lang nangyari – sa kanyang dibdib, sa tiyan, sa puson, at sa bukol ng kanyang pagkalalaki. Parang kagaya noong dating maliit pa lang ako.

Hindi siya pumalag na natapakan ko ang kanyang harapan; hindi kagaya noong mga bata pa kami na sinisigawan niya ako ng “Tangina, mababasag ang bayag ko niyan!” at tatampalin na niya ang puwet ko. Ngunit sa pagkakataong iyon, mistulang lumalaban at kumikislot-kislot ang kanyang pagkalalaki sa bawat pagtapak nito ng aking paa.

Maya-maya, hinawakan niya ang aking dalawang kamay. “Upo ka...” ang mahinang sambit niya.

Umupo ako sa mismong umbok ng kanyang pagkalalaki. Alam ko... hindi lingid sa kaalaman niya na naramdaman ko ang kumikislot-kislot niyang pagkalalaki na inuupuan ko. Hinayaan lang niya ako, inilatag niya ang kanyang mga kamay sa kanyang gilid na tila ipinakitang nagpappaubaya siya sa kahit ano man ang aking gagawin sa kanya.

Sinimulan kong masahehin ang kanyang dibdib. Wala siyang imik. Ramdam ng aking kalamnan ang sarap ng pagdampi ng aking balat sa bawat pagpisil ng aking mga daliri at kamay sa kanyang katawan.

Kakaibang init ang gumapang sa aking katawan sa pagkakataong iyon. Lumakas ang kalampag ng aking dibdib, lalo na sa nakita kong mukha niya na nasarapan sa pagpisil-pisil ko sa kanyang kalamnan. Minsan, kinakagat-kagat pa niya ang kanyang mga labi.

Nagpatuloy lang ako sa aking ginagawa.

Tahimik pa rin siya, kabaligtaran sa ingay niya noong si Julie ang nagmasahe sa kanya. Wala kaming imikan. Wala siyang tanong. Nakakabingi ang katahimikang namagitan sa aming dalawa. Kumikislot-kislot pa rin ang kanyang pagkalalaki na aking inuupuan.

Pakiramdam ko ay natuliro na ang aking isip habang nasa ganoon akong posisyon at patuloy lang sa pagmamasahe ko sa kanyang dibdib at tiyan. Ang tagal ko na kayang nasasabik na matikman muli ang halik niya, ang yakap niya, ang paggawa ko sa bagay na iyon sa kanya; na bukas sa kanyang kalooban; na siya mismo ang magsabing gawin ko iyon sa kanya; na habang ginagawa ko iyon sa kanya, naririnig ko ang kanyang pigil na pag-ungol, ang pagkagat-kagat niya sa kanyang labi na nagpapakitang nasarapan siya sa aking ginagawa; ang pagpipikit niya sa kanyang mga mata...

Ngunit hindi ko pa rin kayang sabihin iyon sa kanya. Sa kabila ng bote ng beer na nainum ko; sa kabila ng matindi kong pagnanasa, naalipin pa rin ako ng takot. Tiniis ko ang aking aking naramdaman. Pinigil ko ang aking sarili...

Tiningnan ko ang kanyang mga mata. Tila nagmamakaawa ito, nangungusap.

Nagtitigan kami.

Maya-maya, hinawakan na naman niya ang dalawa kong kamay. Pinagmasdan niya ang singsing na ibinigay niya sa akin noong pitong taong gulang pa lang ako. Isinuot ko na kasi iyon noong hinabol ko siya sa terminal. Habang pinagmasdan niya ito, pansin ko ang saya sa kanyang mukha. Hinalikan niya ang daliri kung saan naroon ang singsing. Pagkatapos, marahang iginapang na niya ang kanyang mga kamay patungo sa aking balikat. Patungo sa aking leeg, patungo sa aking tainga.

Nanatili ang mga kamay niya sa aking tainga noong nagsalita siya; pabulong, malambing ang kanyang boses, “N-naalala mo pa ba ang ating munting lihim?”

Mistulang malagutan ako ng hininga sa pagkarinig ko sa tanong niyang iyon. Natahimk ako nang sandali, napalunok ng laway. Tinitigan ko siya. “O-opo kuya...” ang maigsi at pabulong ko ring sagot. “I-iniingat-ingatan ko. D-dahil sinabi mo...”

(Itutuloy)

[07]

“T-talaga?” sagot niya, sabay bitiw ng isang nakakabighaning ngiti, bakas ang saya sa kanyang mukha.

“O-opo...”

“P-puwede bang g-gawin mo uli iyon sa kuya mo?”

At doon na tila himatayin ako sa kanyang sinabing iyon. Tila nabingi ako sa lakas ng kalabog ng aking dibdib. At naalimpungatan ko na lang ang mga kamay niya sa aking likod at hinila ang aking katawan patungo sa kanyang katawan. Hanggang sa naglapat ang aming mga labi. Ipinikit ko ang aking mga mata. Naghalikan kami na mistulang sabik na sabik sa isa’t-isa at pag-aari namin ang mundo.

Mapusok. Nag-aalab na tila iyon na ang huli naming paghahalikan.

Sa pagkakataong iyon, taliwas sa unang halik na naranasan ko sa kanya, ramdam na ramdam ko na, hanggang sa pinakadulo ng aking kaugatan ang sarap at kiliti ng kanyang mga halik. Nanginginig ang aking kalamnan sa matinding sarap na dulot ng paglapat ng aming mga labi, tagos ito hanggang sa kaibuturan ng aking kaluluwa.

At muli, nangyari sa amin ng kuya ko ang isang bagay na matagal ko nang inaasam-asam na maulit muli...

(Note: Ang detalyadong love-making ni Alvin at Andrei ay mababasa lamang sa book version.)

Noong natapos na kami, tumawag ng room service si kuya Andrei at nag-order ng pagkain para sa dinner namin. Noong dumating na ang pagkain, sa terrace ipinalagay ang mga ito ni kuya Andrei.

At napakaganda ng ambiance. Parang outdoor pic-nic lang ngunit nakatanaw kami sa boung beach na nasa baba. Malamig at mahangin, dagdagan pa sa maaliwalas na kalangitan kung saan kitang-kita ang malaki bilog na full moon.

Marami rin siyang inorder na pagkain. At ang pinakagusto ko ay ang seafoods. May inihaw na pusit, may alimango, may lobster, may isda, at may karne ring ewan, hindi ko alam ang pagkaluto. Sarap na sarap ako sa mga inorder niyang pagkain. At lalo pa itong sumarap dahil paminsan-minsang sinusubuan niya ako na parang isang bata lang, kundi man isang kasintahan. Kaya paminsan-minsang sinusubuan ko rin siya. Hindi matawaran ang naramdaman kong saya…

“Pagkatapos nating kumain, lalabas tayo. Mag bar tayo mamaya tol.”

“Ano iyang bar kuya?”

“Iyong parang kainan din, ngunit may sounds, med’yo madilim, may live band show o pwede ring sumayaw…”

“S-sige kuya. Hindi pa ako nakapasok ng bar…”

Pagkatapos naming kumain, nagpahinga muna kami sa terrace ini-enjoy ang tanawin. Hindi na talaga ako nahiya pa sa kanya. Tumabi ako sa pagkakaupo at habang pinapanood namin ang ganda ng beach at ang mga bituin sa langit, inilingkis ko naman ang aking kamay sa kanyang beywang, ang aking ulo ay isinandal sa kanyang balikat. Inilingkis din niya ang kanyang braso sa aking katawan.

Para akong maluluha sa sobrang pagka-sweet naming dalawa. Hindi ako makapaniwlang sa araw na iyon, habang hinahabol ko siya sa terminal na naka-short na pantulog lang at nakatsinelas, makakaabot pala ako sa lugar ng paraiso. Tila walang mapagsidlan ang aking kaligayahan.

“Bakit ka nagmamadaling umalis kanina sa bahay?” ang tanong ko.

“May tawag nga ang kumander ko. May nakita raw silang kahina-hinalang bag na iniwan malapit sa headquarters namin. Ako kasi ang in-charge ng bomb disposal unit kung kaya pinapagreport ako kaagad. Ngunit false alarm lang daw pala. Nalaglag lang pala ang bag na iyon galing sa isang tricycle. At binalikan na ng may-ari. Pero kung sakaling natuloy ako, babalik din naman ako sa inyo kapag natapos iyon. Hindo ko pa kaya na-enjoy ang aking bakasyon.”

“Akala ko galit ka sa akin.” Sambit ko.

“Med’yo din. May tampo.”

“Waaahhhh! Marunong ka na palang magtampo ngayon? Akala ko ako lang. Hindi ka naman tinatablan dati kapag inaasar at inaaway kita eh.”

“Malaki ka na. Alam mo na ang ginagawa mo. Di kagaya noong bata ka pa, inosenteng-inosente. Walang kamuwang-muwang.”

“Naninibago kasi ako. Kasi dati… hindi ka titigil hanggang hindi ako ngingiti sa iyo. Susuyuin mo ako, kakargahin, bibigyan ng kung anu-ano, lalo na iyong paborito kong puto. Kapag hindi mo ako napatawa, aalis ka pa talaga upang maghanap lang nito tapos ibibigay sa akin.”

“Di ba sabi mo, malaki ka na; na hindi puto ang paborito mo?”

“Sinabi ko lang iyon! Paborito ko pa rin kaya ang puto. Kung iginiit mo iyon, bibigay din ako.”

“Ganoon ba?” ang ambit niya sabay tawa. “Pilyo ka talaga! Pakagat nga sa pisngi?”

Natawa na rin ako, inilapit ko ang aking mukha sa kanyang bibig. Kinakagat-kagat niya ito ng mahina at pagkatapos ay pinunasan ng kanyang palad. Gaya pa rin nang dati, noon pitong taong gulang pa lamang ako.

“Pero ok na rin nanangyari iyon. At least ngayon, napatunayan kong mahal mo pa rin pala si kuya Andrei mo. Gaano mo ba kamahal si kuya Andrei mo?”

“Konti lang.” sambit ko. Ewan, gusto ko lang sigurogn magpa-demure.

“Hmmmm. Hindi ako naniniwala.”

“Konti nga lang eh!” sambit ko. Syempre, nahiya ako.

Tahimik.

“Nakapunta ka na ba dati sa San Pedro City?” tanong niya.

“Hindi pa…”

“Magkano ang pera mong dala?”

“Wala, limang piso na lang ang natira…”

“Bakit ka sumakay ng bus hindi mo pala alam ang San Pedro City at limang piso lang ang laman ng wallet mo?”

“Sinundan kita eh…”

“Bakit mo ako sinundan?”

Natahimik ako, yumuko bagamat inilingkis ko na ang dalawa kong kamay sa kanyang beywang. “Eeeeee… huwag na lang eh…” Ang nasambit ko. Iyon bang expression na ayaw mong pag-usapan kasi sobrang nahiya ka sa ginawa mo at hindi mo lubos maisalarawan kung bakit mo nagawa ang bagay na iyon.

Ngunit iginiit pa rin niya. “Bakit nga?”

“Wala nga…”

“Wala? Iyon lang iyon? Para kang sumuung sa giyera ngunit wala kang dalang baril? Tapos wala lang palang dahilan???”

“N-nalimutan ko ang baril... iyon!”

“E, hindi naman giyera ang pinuntahan mo eh. Ako. HInabol mo, di ba?”

“Eeeeeee......”

“Ano?”

“Eh… N-namiss kita eh. Walong taon kayang hindi kita nakita tapos aalis ka kaagad…” ang nahiya ko ring pag-amin.

At doon hinigpitan niya ang pagyakap sa akin. Hinaplos ang aking buhok at hinalik-halikan ito. “Kawawa naman ang bunso ko… Hmmmm. Makulit pa rin hanggang ngayon! At maangas!”

Tahimik. Nanatili pa rin akong nakayakap sa kanya.

Maya-maya, “Bakit galit ka sa akin? Noong dumating ako, parang hindi ka man lang excited na makita ako?”

“Galit ako sa iyo.”

“Bakit ka galit?”

“H-hindi ka sumulat sa akin noong nasa Maynila ka pa? Nalimutan mo na ako.”

“Sumulat ako ah! Ikaw kaya ang hindi sumagot sa sulat ko.”

“Sinagot ko kaya ang sulat mo. At maraming beses pa akong sumulat. Ikaw ang hindi sumagot…”

“Sumulat ako sa iyo. Giit niya. At hindi mo ako sinagot.”

“Sinagot nga kita. At marami pa akong ginawang sulat. Hanggang teenager na ako sumusulat pa rin ako. Wala kang sagot.”

Nag-isip siya. “G-ganoon ba? Walang nakarating sa akin eh. Siguro dahil sa paglipat namin ng tirahan. Isang buwan lang kami sa tinirhan namin eh, sa ibinigay kong address sa iyo. At iba na ang nakatira roon.” Natahimik siya nang sandali. “Kung ganoon, nandoon sa dating tinuluyn namin ang mga sulat mo, sila ang nakatanggap. Pero... baka itinapon na rin nila ang mga iyon.”

“Sana sumulat ka pa rin sa akin.”

“Hindi na lang ako sumulat sa iyo kasi akala ko, nalimutan mo na ako, o kaya ay hindi ka pa marunong maghulog sa post office. Ambata mo pa kasi noon. Tapos, nag-aral pa ako at iyon nga, lumipat kami ng tirahan…”

“Hindi kita nalimutan kuya. Naghintay ako sa iyo. Halos araw-araw akong nagpupunta ng pos office para lamang magtanong kung may sulat ako galing sa iyo...”

“Talaga?” sambit niya at tinitigan ako. “Kawawa ka naman. Sorry talaga tol... hindi ko akalain. Pero miss na miss rin naman kita eh.”

At iyon, nagyakapan kami at napaiyak na rin ako, naalala ang sakripisyong pinagdaanan ko sa paghihintay ng sulat niya.

At habang niyayakap niya ako, hinahaplos ang buhok at hinanahalikan ito, hindi naman siya maaawat sa kahihingi ng “Sorry…”

“Ok lang kuya… At least alam ko na ang dahilan. At nandito ka na rin.”

Tinitigan niya ako at pagkatapos, niyakap uli ng mas mahigpit, tila nangigigil. “Ang laki mo na talaga tol… di ako makapaniwala.”

Na sinagot ko naman ng, “Ikaw rin. Ang laki mo na… Mas malaki ka pa kaysa akin.”

Tawanan.

Tahimik.

“K-kuya… may kasalanan ako sa iyo” sambit ko noong naalala ang isang bagay na ginawa ko sa kanya. Para kasing sinundot ako ng aking konsyensya.

“A-ano?”

At kagat-labi kong isiniwalat sa kanya. “N-noong nalasing ka, unang gabi mo sa bahay, may ginawa ako habang natutulog ka...”

Na casual lang din niyang sinagot ng, “Ah... oo nga. Pinagsamantalahan mo ako. Wala akong magawa. Gustuhin ko mang magreklamo, sumigaw, magsumbong sa mga otoridad, sa pulis, sa militar, hindi ko magawa.” Biro niya.

“Weeeeee! Alam mo???”

“Lasing lang ako noon. Pero alam ko ang ginagawa mo sa akin.”

“Bakit hindi ka man lang kumilos, o nagsalita?”

“E, galit ka sa akin eh. Baka mamaya, ihinto mo pa. E, di mabitin naman ako.”

Kinurot ko ang kanyang tagiliran. “Palagi mo na lang akong naisahan!”

Ngumiti lang siya, tinitigan ako. “Sundalo ang kuya mo, malakas ang pakiramdam.”

“Weeee!”

Tahimik.

“Bakit mo ginawa iyon?” tanong niya.

“Na-miss kita. Namiss kong gawin iyon sa iyo. Di ba sabi mo, sa iyo ko lang gagawin iyon? Ang tagal na kaya noon…”

Muli niyakap niya ako, hinalik-halikan ang aking ulo.

Nag-bar nga kami. Halos kapareho lang naman pala sa isang disco. Madilim, maingay, may mga disco lights. Kaso, may mga mesa lang, kainan, inuman, at ang highlight lamang ay ang live band. Pwede ring magrequest ng kanta, at kung gusto ng customer, puwede ring magvolunteer siya na kumanta. At pagbibigyan naman, depende siguro sa kanta o oras ng banda.

Dahil busog naman kami, nag-order na lang si kuya ng beer. Light lang ang sa akin. Nag-inuman kami, nakinig sa banda.

Maya-maya, nagulat na lang ako noong nagsalita ang isa sa mga myembrong banda. “Ladies and gentleman, please welcome a guest to sing a song for his birthday boy brother, Capt. Andrei Gomez!!!”

Palakpakan ang ilang mga tao.

Mistula namang tumayo ang aking mga balahibo pagkagulat. Una, hindi ko inaasahang tawagin siya. Pangalawa, noon ko lang nalaman na ang ranggo pala niya ay Captain. Akala ko kasi, private lang siya o kaya ar corporal o sargeant. Niloloko ko ngang boy scout lang siya. At pangatlo, ay ang tanong sa aking isip kung sino kaya ang birthday boy brother na sinabi niya kasi kung ako, hindi ko naman birthday.

Pumalakpak na rin ako. Hindi ko rin inexpect na magrequest siya ng kanta. Iniisip ko na lang na baka may “brother” na tawagan o kasama siya sa military doon.

Tumayo si kuya Andrei at tinumbok ang stage. Noong nasa harap na, nagsalita ito. “I would like to dedicate this favorite song to my kid bother, Alvin, whom I’ve missed in the 8 years that we had been separated. Happy birthday bro!” Sabay turo sa akin.

Mas lumakas pa ang palakpakan ng mga tao. Ang guwapo kaya ni kuya na nakatayo sa harap nila. Daig pa ang isang artista. Nakasuot ng semi-fit na kulay puting t-shirt, maong na may pilas sa tuhod, army cut ang buhok, matangkad, hunk, at… Captain!

Syempre, wala na akong nagawa kundi ang tumawa at nakipalakpak na rin.

At kumanta na siya -

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember…

At ang ganda pa ng boses. Nakaka-in love!

Touched ako sa ginawa niyang iyon… kulang ang mga salita upang mailarawan ang aking tunay na nadarama. Dagdagan pa sa kanta na tugmang-tugma sa aming mga naranasan noong nagkalayo kami; iyong literal na sinabi sa kanta na “wind blowing round my shoulders” naalala ko ang aming ambiance sa bukid, sa ilog, na marahil ay na-miss niya noong nasa Maynila na siya; ang “getting older” na sinabi, ang “still I can’t forget your face” na syempre naman siguro, ako iyong hindi niya malimutan… Tapos, iyong “separated by a million miles of ocean” na bagamat hindi naman talaga million miles ngunit dahil sa matinding pananabik niya, na naramdaman ko rin ay parang napakalayo na noon, iyong “my heart still feels emotion” na kagaya ko ay naramdaman ko rin sa mga panahong iyon, sariwa pa sa aking isip…

Namalayan ko na lang na pumatak uli ang aking mga luha. Lihim ko itong pinahid. Nanariwa na naman kasi sa aking isip ang naranasan kong sakit sa paghihintay sa kanya na akala ko ay wala na talagang hangganan. Ngunit sa pagkakataong iyon, ang mga luhang iyon ay luha na ng kaligayahan.

Nagpalakpakan ang mga tao pagkatapos niyang kumanta. Noong lumapit naman siya sa akin, tumayo ako at niyakap ko siya. Wala akong pakialam kung ano ang iisipin ng mga tao. Niyakap din niya ako, atsaka ginulo niya ang aking buhok.

“Happy birthday din kuya Andrei!” ang sambit ko. Alam ko na kasi ang ibig niyang ipahiwatig sa pag  happy-birthday niya sa akin. Birthday namin dahil nagkita kaming muli; bagong buhay naming dalawa; bagong panimula...

Naka-apat na boteng beer si kuya Andrei at ako naman, isang bote ng beer lang ang nainum noong nagyaya siyang lumipat kami ng bar. “Saan naman tayo kuya?” tanong ko.

“Comedy bar naman para masaya.”

“Sige kuya! Di ko pa naranasan ang makapasok ng ganyan!”

Madilim-dilim din ang bar na iyon. May entabldo rin kung saan naroon ang mga stand-up comedian. Hindi karamihan ang tao sa loob, seating capacity lamang. Pagpasok na pagpasok namin ay napansin kaagad kami ng mga comedian na nasa entablado, mga bakla.

“Ayyyy! Ag gu-guwapo ng magjowang pumasok day! Hayun o! Tawagin na natin!” Turo sa amin.

Tawa agad ako ng tawa. Naka-lingkis kasi ang braso ko sa beywang ni kuya Andrei habang siya naman ay naka-akbay sa akin. Kinakabahan ba.

“Pa-orderin muna natin atsaka na natin tawagin! Baka biglang magsilayasan yan, hindi pa naka-order, masesante tayo ng may-ari.”

Tawanan.

“Sir… pasok lang po kayo at mag-order! Bawal po ang kuripot dito, order lang nang order, lahat dito ay naoorder pati kami kung gusto ninyo.” Dugtong naman ng kasama noong isang kumdyante.

Tawa lang ako ng tawa. Pati na rin si kuya.

Dahil may kadiliman ang paligid, sinalubong kami ng mga lalaking ushers na may dala-dalang flashlights at inihatid sa isang bakanteng mesa na malapit sa entablado. Umurder na naman si kuya ng beer at may isinulat sa tissue uli at ibinigay sa waiter na napansin kong iniabot sa dalawang host na nasa entablado. Ako naman ay nanood sa isang customer na nasa entablado at kumanta na ngunit patuloy pa ring ino-ukray ng dalawang sa kanyang pagkanta. “Awoooooooohh! Awwwooooooo!” ang mahinang pagbabackground ng isang kumedyante, pahiwatig na nakakatakot ang boses ba o pagmumukha ng kumanta.

May tatlo pang mga mga sumunod na customer na umakyat sa entablado na ino-ukray. Tawa lang kami nang tawa ni kuya.

Noong natapos nang kumanta ang huling customer, hayun na, tinawag na ang sunod. “Nasaan si Andrei at Alvin?”

Tamihimik.

Napatignin ako kay kuya Andre, nagtatanong ang mga mata. “Bakit ako kasali???”

“Andrei! Alvin? Magpakita kayo? Huwag kayong magtago!” sambit ulio ng kumedyante.

Napangiti lang na tumayo si kuya Andrei, hindi pinansin ang tanong ko. Hinawakan niya ang aking kamay sabay sabing, “Tara na! Ok lang iyan. Para ma-experience mo ang saya. Huwag kang mapikon. Makisakay ka lang sa biruan para enjoy.”

Wala akong nagawa kundi ang tumayo at tinumbok ang hagdanan ng stage, hawak-hawak ko ang kamay ni kuya Andrei.

“Ayyyyyyy! Sila iyong mga guwapong magjowa na pumasok kaninaaaa!!!” sigaw ng isang host.

“Oo ngaaaaaa!!!” sambit din ng isang host. At noong nasa stage na kami, tinanong ako, “Jowa mo ito, no? Huwag mag-deny...” may pagkamataray ang tanong.

Tumawa lang si kuya Andrei na nakatingin sa akin, pinagmasdan ang expression ng mukha ko at naghintay sa aking isasagot.

“Ikaw ba si Alvin?” tanong uli niya.

Tumango lang ako.

“Jowa mo siya?” sabay turo kay kuya Andrei.

“Hindi po. Kuya ko po siya...”

“Ayyyyy! Ang cute talaga ni Alvin!!!” Noong tiningnan niyang maigi ang mukha ko. “Kuya mo talaga siya?”

“Opo”

Na agad ding sinagot ng isang host ng, “Kuya pala eh. Kaya akin na lang to!!!” Sabay din pananatsign kay kuya Andrei at inilingkis pa ang kamay sa beywang.

Ngunit nagtanog pa ang host. “Woi… aminin! Hindi ganyan ang hawakan ng kamay ng magkuya” turo niya sa paghawak ko pa rin ng kamay ni kuy Andrei”

Syempre, namula ang aking mukha. Hindi ko kasi pinakawalan ang kamay ni kuya Andrei. Natakot kasi ako, kinakabahan. “Kuya ko nga po siya.”

“Kuya-kuyahan?”

“Totoong kuya po.”

“O sya… kung hindi kayo magjowa, akin ka na lang!” sabay naman kurot sa pisngi. “ang cuuuuute!”

“Ateng, maakasuhan ka ng corruption of minors niyan! Underage pa iyan!” sambit naman ng kanyang kasama. “Dito tayo kay kuya! Safe tayo!”

Napahinto, pinagmasdan nilang maigi ang postura ni kuya. “Hmmm! Ang ganda ng katawan ni kuya ha!” dugtong niya.

Si kuya Andrei naman ang kanilang pinagtripan. At hinipo-hipo pa talaga ang kanyang dibdib, iyon bang hipong parang nanunukso, nagnanasa, at nang-iinggit sa mga audience.

Tawa lang nang tawa si kuya. Ang mga tao naman ay kinilig, naghiyawan, nagsisipulan.

“Gusto nyo bang makita ang dibdib ni kuya Andrei?” tanong ng host sa audience.

Tawanan uli, at lalong naghiyawan pa ang mga kababaihan at mga bakla. “Oo!”

“As in gusto niyo talaga?”

“Gustong-gusto!”

“Hindi ko kayo marinig! Lakasan niyo pa at sabayan ng pagtaas ng mga kamay! Gusto niyo bang makita ang kanyang dibdib?”

At lalo pang lumakas ang sigaw at hiyawan. “Gustooooooooo!!!”

“Wala bang magrereklamo?”

“Wala!!!” sigaw ng mga tao.

“Wala bang mga underage?”

“Wala!!!” sigaw uli nila.

“Wala bang mga madre dito?”

“Wala!”

“O hayan ha…” lingon kay kuya Andrei. “Maghugas na ako ng kamay. Mga tao na ang nagsabi na ipako ka namin sa krus at huhubaran!” at hinawakan niya ang dulo ng t-shirt ni kuya at mataray na nagsalita. “O sya, hubarin mo na, dali…”

At hinubad din ni kuya Andrei ang kanyang t-shirt. Tahimik ang lahat.

At noong lumantad na ang balbon at matipunong dibdib, ang malalaking mga bisig ni kuya Andrei, doon na naghiyawan uli ang mga tao.

At pati ang mga hosts ay nagbibirong kunyari ay himatayin at sa katawan ni kuya Andrei sila natumba na sinalo naman ng mga bisig ni kuya. At ang isang host naman ay ipinaypay pa ang kamay niya sa kanyang mukha pahiwatig na nag-init siya habang pabiro namang hinarangan ako upang malayo sa kanila. “Oh my God! Oh my Gooooddddd!!!” ang sigaw niya ang mga daliri sa isang kamay ay iginagapang-gapang niya sa abs ni kuya Andrei.

Tawanan ang mga tao.

Maya-maya, lumingon sa akin ang isang host, “Woi pahubarin na rin natin si bunso. Mukhang yummy rin! Mukha pa lang, ulam na!”

Na sinagot naman ng isa na, “Anong yummy? Maawa ka naman! Kalalabas lang niyan sa ospital!” At baling sa akin, “Sigurado ka bang alam ng duktor mo na lumabas ka na ng ospital?”

Tumawa lang ako. Med’yo slim kasi ako kung kaya siguro ng ganoon.

“Huwag kang tumawa. Maseselang bagay ang usapang pangkalusugan.”

Tumawa pa rin ako. Iyon bang pigil.

“O sya… alam ng duktor mo na nandito ka. At dahil hindi kalakihan ang iyong dibdib, hindi kami interesado d’yan. Pantalon mo na lang ang hubarin mo, baka sakaling d’yan, magkainteres pa kami.”

Tawanan. Palakpakan. Tawa lang din nang tawa si kuya. Game na game na nakatayo habang may iba pang kumukuha ng litrato sa kanya.

“O ano… gusto niyo bang hubarin natin ang pantalon ni Andrei?” tanong uli ng host.

Sigawan uli ang mga audience. “Hubad! Hubad! Hubad!”

Na siya namang biglang pgbawi ng host. “Huwag na! Gusto ninyo bang huling show na lang ito ng bar? Huwag na.”

Tawanan.

“Tama nang nakahubad siya sa kanyang t-shirt. Iyong hubaran ng underwear, kami na lang ang dapat nakakakita noon!” dugtong din ng isang host.

Tawanan uli.

Nag-duet kami ni kuya Andrei sa aming kanta. Nanatiling nakahubad siya akbay-akbay ako habang hindi ako bumitiw sa paglilingkis ko ng aking kamay sa kanyang beywang.

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home…

Bababa na sana kami sa entablado noong tinawag kami uli ng host. “Sandali lang Andrei, Alvin!”

Napahinto kami.

“Ang sweet-sweet kasi ninyong tingnan at ang cute-cute pa habang kumakanta kayo. Parang with feelings kayong kumanta. Touched ako talaga, prang gusto kong umiyak. Bakit iyan ang kantang pinili ninyo?” tanong iya.

Bumalik kami sa entablado at hinawakan ni kuya Andrei ang mikropono. “Nagkalayo kasi kami nitong nag-iisang utol ko for 8 years at ngayon lang uli kami nagkasama. At ang kanta na iyan ang iniwanan kong kanta sa kanya bago ako umalis… Seven years old pa lang ito noon at ako naman ay 15. Tingnan mo naman ngayon, ang laki-laki na…” sabay tawa.

“Ay ka sweet naman… Nakaka-touch ang kuwento!” at lingon sa audience, “Mga kaibigan, palakpakan po natin ang mag-utol na ngayon lang nagtagpong muli – Andrei at Alvin!”

Nagpalakpakan ang mga tao...

Isa iyon sa mga memorableng insedenteng namin sa San Pedro City.

Bumalik kami sa aming suite ni kuya. Hapong-hapo at nalasing ako sa aming lakad. Ganoon din si kuya, med’yo lasing na rin. At imbes na sa kama ko, sa kama ni kuya ako humiga, tumabi ako sa kanya…

Naka-brief lang siya. Ang huli kong naalala ay ang paglingkis niya ng kanyang braso sa aking katawan, ang pagdantay ng kanyang paa sa ibabaw ng aking tiyan. Iyon ang ayos namin na natandaan ko bago kami nakatulog.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Tulog pa rin si kuya. Nakatihaya siya, ang isang braso niya ay pinatungan ng aking ulo samantalang ang isa ay nakapatong naman sa kanyang noo. Pinagmasdan ko ang kanyang mukha. Larawan ng isang Adonis. Isang napakaguwapong nilalang.

Hinawi ko ang kumot na nagtakip sa aming katawan. Napabuntong hininga ako sa nakabibighaning ganda ng hubog ng kanyang katawan. Kahit kailan, hindi ako puwedng magsawaang pagmasdan ang ganda nito.

Ibinaba ko pa ang aking paningin sa kanyang harapan. Malaki ang bukol na bumakat dito. Kitang-kita ko pa ang nakarihis na hugis ng bukol sa ilalim ng kanyang puting brief. Mistulang nagpupumipiglas ito, nanunukso, nagpumilit na makawala.

Hindi ko napigilan ang aking sarili. Hinaplos ng aking kamay ang kanyang dibdib. Pababa… sa kanyang tiyan, sa kanyang pusod…

“Uhmmmmm!” ang ungol niya noong dinukot ko na ang kanyang matigas na pagkalalaki at hinawakan iyon. Iminulat niya ang kanyang mga mata. Inunat niya ang kanyang katawan na tila lalo pang nagpalaki sa kanyang pagkalalaki sa ilalim ng aking kamay. Noong idinantay ko ang aking bibig sa bibig niya, kusa rin niyang ipinikit ang kanyang mga mata. Hinayaan niya lang ako sa aking ginagawa.

Sa umagang iyon, tanging mga ungol namin ang bumalot sa katahimikan ng kuartong iyon.

Pagkatapos, nagbihis kami at dinala niya ako sa gym. Tinuruan kung anong mga exercises ang para sa biceps, triceps, sa chest, abs, at sa hita. Gusto rin daw niya akong mag-work out para may porma ang katawan ko at physically fit lagi. “Kahit dumbbells lang tol… at sabayan mo ng push ups at sit-ups araw-araw, solved ka na.” ang payo niya.

Alas 8:00 ng umaga, galing sa gym, sa terrace kami kumain ng agahan. Naligo kami pagkatapos at nagpahinga ng kaunti. Noong nakapagpahinga na, bumaba kami at nagpunta sa beach. Doon na nagamit ang binili niyang swimming trunks para sa aming dalawa. At sa nakit kong suot niya, hindi maiwasang hindi ako mapahanga nang labis sa kanyang porma. Hunk na hunk. Parang isa siya sa mga life-savers ng isang sikat na TV show na ang kuwento ay umiikot sa mga kaganapan sa beach.

Sumakay kami sa banana ride, sa de padyak na inflatable na hindi ko alam ang pangalan, sumakay din kami sa water jet. Ang saya!

Nagpahinga kami noon sa ilalim ng de-kulay na shade, sa mahabang upuang puwedeng higaan noong may dalawang babaeng lumapit. Nakabikini lang din sila, at ang se-sexy, mga nasa edad 18 ang isa at ang isa naman ay nasa 23 lang din at may lahing puti.

“Hi!” ang pag-greet nila sa amin.

“Hi!” ang sagot din ni kuya.

“Kayo iyong mag-utol sa comedy bar kagabi, right?” tanong ng isa.

“Yeah, we are.”

“Nice to see you here. My name is Jenny” at baling sa kanyang kasama, “…and this one is Anne my cousin” inabot ang kanilang kamay.

Tinanggap ni kuya ang pakipagkamay nila. “I’m Andrei and this one…” turo sa akin “is Alvin.”

Tinanggap ko na rin noong iniabot nila ang mga kamay nila sa akin.

“Nice to meet you, Alvin!” ang sambit noong mas bata.

“Nice to meet you too!” ang sabi ko rin. Bagamat sa isip ko rin ay, “Wow… Englisera!”

“Hey… can we invite you over to a party tonight?”

“Party? Where?” sagot ni kuya.

“In this resort. Beach party? They do it every Saturday and Sunday!”

Nilingon ako ni kuya Andre. Ngunit umiling-iling ako.

“Sorry. We’re leaving tonight…” ang alibi ni kuya.

“Ouch… sad.”

“Don’t worry. Next time...”

“You guys are coming back?”

“Maybe… first weekend of next month.” Sagot ni kuya Andrei.

“Ok then… we’ll see you!” at sabay tayo at umalis, kumaway.

“Bye…” sambit namin ni kuya.

Noon gnasa malayo na sila, tiningnan ako ni kuya Andrei. “A-ayaw mo ba talaga sa babae tol…?

Para naman akong binatukan sa tanong niyang iyon. “Hindi naman sa ayaw kuya… syempre, kasama kita, gusto kong bonding lang natin…”

“Ah, ganoon ba? Ok, I got your attention, you got mine.” Ang pabirong sabi.

“Dumating lang iyong dalawang Canadian, English spokening ka na!”

Tawanan.

“B-bakit ikaw kuya? Gusto mo ng babae?”

“Sino bang lalaki ang hindi magkagusto sa isang magandang babae, di ba? Pero sa sinabi mo nga, bonding lang tayo. Sino ba sila kumpara sa utol ko?” sagot niya sabay kurot sa pisngi ko.

Napangiti naman ako. Natuwa sa sagot niya bagamat may lungkot din dahil sa nakumpirma kong babae talaga ang gusto niya.

Pagkatapos namin sa beach, naglunch kami sa dining area ng hotel na bahagi ng lobby at pagkatapos, nagpahinga muli sandali sa aming kuwarto.

Mag-aalas-tres ng hapon noong nagyaya na naman siya na lumabas. Punta tayo sa mall tol. Ma-shopping tayo para pasalubong natin sa inay at itay at pagkatapos, manuod ng sine.

Nagshopping muna kami. Pumili kami ng mga damit ni inay, pambahay, pansimba at lakad. Bumili rin siya ng sandal. May binili rin siya para kay itay, ilang pantalon, t-shirt at iilang pansimbang damit din. Bumili rin siya ng mga pasalubong na pagkain, de lata, at mga sweets. Kumain na rin kami ng hapunan sa isang restaurant sa loob ng mall.

“Ano ang panoorin natin? Ang tanong niya noong natapos na kami sa pagkain.

“Hindi ko alam.” sagot ko. Hindi ko naman kasi alam kung alin doon ang talagang maganda at hindi ko rin alam kung paano ang pumasok ng sinehan. Sa lungsod kasi namin wala namang sinehan. Mayroon dati noong hindi pa nauso ang mga dvd at vcd. “I-ikaw na ang bahala kuya…” ang sabi ko na lang.

At pumili siya ng pelikula. Pinili niya ang “The Transformers”. “Hayan tol… maganda ito. Hindi mo pa ba nakita ito?”

“Hindi eh...”

“O sya, maganda ito.”

Bumili siya ng ticket at noong papasok na kami, “A-alam mo kuya… di pa ako nakapanood ng sine.”

Nginitian niya ako. “Di maganda, sa akin ka naunang nakapanood nito...”

Natawa ako. Syempre, natuwa. Gusto ko sanang sabihing, “Ikaw rin nga ang first time ko sa sex kuya...” Ngunit nahiya na ako.

Noong nasa loob na kami, “Ang dilim kuya! At ang ginaw!”

Tumawa siya. “Huwag kang maingay, baka madapa tayo.”

Noong makaupo na kami, Ewan. Feeling heaven talaga ako. Habang abala siya sa panonood ng pelikula, isinandal ko ang aking ulo sa kanyang balikat habang ang isa kong kamay ay nakalingkis sa kanyang beywang. At habang nakatutok ang mga mata niya sa palabas, dahan-dahan din niyang inilingkis ang kanyang braso sa aking katawan.

Mistula kaming magsing-irog sa aming postura. Ang saya-saya ko na parang gusto kong umiyak. Iyon bang pakiramdam na matinding saya na na pinapahalagahan ka ng taong mahal mo.

Ang totoo, halos hindi na nakafocus ang concentration ko sa palabas. Nakatutok na lang ang aking isip sa sarap ng pagyakap niya sa akin.

Inaninag ng aking mga mata ang kanyang harapan. Noong maitutok ko na ang aking mga mata dito, gumapang naman sa aking katawan ang matinding pagnanasa. Alam ko na sa ilalim ng kanyang maong na pantalon, nandoon nakatago ang kanyang pagkalalaki.

At maya-maya nga lang, hinawakan niya ang aking isang kamay at idiniin sa kanyang harapan. Napatingin ako sa kanya.

Tiningnan niya ako at tumango siya.

“G-gagawin ko kuya? D-dito?” sambit ko.

“Haplos-haplusin mo lang. Sa hotel, may isang bagay akong ituturo sa iyo.” Sambit niya.

Para akong kinabahan sa aking narinig. Hindi ko alam kung ano na naman ang ituturo niya bagamat may excitement din itong dala sa akin.

Pasimpleng, binuksan ko ang zipper ng kanyang pantalon at pilit na isiningit ko sa ilalim ng kanyang pantalon ang aking kamay.

Habang ginagawa ko ang pasimpleng paghahaplos sa kanyang harapan, ang mga mata namin ay nakatutok sa palabas, pasimple ring pinisil-pisil ng kanyang kamay na nakaakbay sa aking balikat ang aking balat...

(Itutuloy)

[08]

Mag-aalas 10 na ng gabi noong nakabalik kami sa hotel. Nagpahinga kami sandali, naligo, at si kuya Andrei ay hindi na nagdamit pa noong humiga muli sa kanyang kama. Kahit brief ay hindi siya nagsuot.

Hindi ko alam kung ano ang plano niya. Ngunit tumabi pa rin ako sa kanya sa paghiga sa kanyang kama. Hindi ko pa nalimutan ang sinabi niya sa akin sa loob ng sinehan na may ituturo siya sa akin.

Tumayo siya at binuksan ang TV. Mayroon siyang pinindot na channel at laking gulat ko noong ang lumabas ay isang babae at lalaking nagtatalik. Sa buong buhay ko noon lang ako nakakita ng palabas na ganoon.

Lumakas ang kabog ng aking dibdib, napalunok ako ng laway. Biglang nag-init ang aking katawan sa nakitang lalaking pinaglalaruan ang kanyang ari sa loob ng bibig ng babae. Ramdam ko ang nanginginig ang aking kalamnan sa sobrang pagnanasa. Ang totoo, hindi ko pa naranasan iyon. Hanggang sa kamay ko lang ang paglalaro ko sa pagkalalaki ni kuya Andrei.

Naalala ko tuloy ang kuwneto ng isa naming ka-klase, si Brix, 18 years old. Bagamat nasa ganoong edad na siya, nasa high school pa lang dahil lakwatsero. Siya iyong nagku-kwento sa mga kaklase namin tungkol sa kung anu-anong mga kabulastugan, lalo na sa sex. “Nasubukan niyo na bang magpasusu sa bakla?” ang tanong niya isang beses na sumali ako sa umpukan.

Tawanan naman ang mga kasama kong lalaki. Nagkatinginan. Siguro, may experience na rin ang mga loko. Ngunit ako, syempre, wala. Hindi ko pa naranasan iyon. Bagamat maraming mga baklang nagpaparamdam sa akin, may ilan nga na lantaran talagang hihipu-hipuin ang aking harapan kapag nagpapagupit ako sa parlor at walang tao, hindi ko sila pinatulan. Natakot kasi ako. At ayaw ko ring subukan dahil baka kagaya nang nangyari sa amin ni kuya Andrei, baka hahanap-hanapin ko ito.

Nakitawa na rin ako sa umpukan naming iyon; pilit nga lang ang tawa ko. Para kasing hindi ako kumportable na pinag-uusapan ang bakla. Kasi, parang ako ang natatamaan; parang ako ang nasasaktan; parang ako ang pinag-uusapan. Ngunit nakinig pa rin ako, ayaw kong magpahalata.

“Eto ha... imaginin niyo lang ang dila na ikiskis-kiskis talaga sa ulo ng iyong tigas na tigas na pagkalalaki. Ansarap noon mga tollll! Tapos hahaluan pa ng pagsisipsip-sipsip, ah grabe! Para kang magdedeliryo sa sarap. At kapag hindi mo na kaya at idiin mo ang bunganga ng bakla hanggang pumasok ang dulo ng iyong pagkalalaki sa kanyang lalamunan, kahit hahatawin pa ang ulo mo ng pala, kahit babarilin ka pa, wala kang pakialam dahil malimutan mo ang lahat ng sakit, sa sobrang sarap...”

“O ano? Di natulala ka?” ang biglang pagsingit ni kuya Andrei noong nakitang nakatitig na lang ako sa monitor. Naputol ang aking pagmumuni-muni.

“N-ngayon lang ako nakakita ng ganyang palabas eh...” ang nahihiya ko pang sagot.

“May mas matindi pa d’yan...” sambit niya sabay hawak sa aking kamay at idinampi iyon sa kanyang naghuhumindig na pagkalalaki.

Napatingin ako sa kanya. Ang aking mga mata ay nagtatanong, ang aking dibdib ay tila sasabog sa matingding kalampag.

Hinalikan niya ako. Matagal. Mapusok.

Maya-maya, tumiwalag siya sa aming halikan. “Gusto mo... gawin mo rin sa akin ang ginawa ng babae sa tv?” ang mahina niyang tanong, nanunuyo ang kanyang boses.

Dahil sa matinding libog sinunod ko ang utos ni kuya. Nilaro-laro ko sa aking bibig ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki. Kagaya nang nasa tv, parehong-pareho ang aking ginawa. Dinila-dilaan ko ito, inilabas-masok sa aking bibig. Basta kung ano ang gagawin ng babae, ginagawa ko rin.

Sarap na sarap naman si kuya. Ramdam ko iyon sa kanyang walang patid na pag-ungol at paghahablot sa aking buhok.

Maya-maya, tiningnan ko ang monitor. Ipinasok ng lalaki ang ari niya sa pagkababae ng babae. Sarap na sarap naman ako sa paminsan-minsan kong pagsulyap sa monitor habang naririinig ko ang nakakalibog nilang mga ungol.

Habang nasa ganoong paglalaro ang bibig ko sa ari ni kuya Andrei, nagulat na naman ako noong nakita sa monitor na pinatuwad ng lalaki ang babae at ipinasok sa butas ng kanyang puwet ang kanyang dalawang daliri. Napahinto ako ng bahagya sa aking ginagawa at napangiti. Nandidiri kasi ako sa nakita, Syempre, marumi iyon. Pero sa napansin kong sarap na sarap na pakiramdam ng babae na patuloy pa rin sa kanyang pag-ungol, nalibugan pa rin ako. Parang na-excite na hindi ko mawari.

Akala ko hanggang doon lang ang gagawin ng lalaki. Ngunit noong dinuraan pa ng lalaki ang kanyang ari, itinutok ito sa butas ng puwet ng babae at ipinasok, doon na ako tuluyang nagulat. “Waaahhh!” sambit ko, ihihinto ko panandalian ang paglalaro ng bibig ko sa ari ni kuya Andrei. “Grabeh!” Hindi ko kasi akalaing maaari palang ipasok ang ari ng isang lalaki sa puwet ng tao. Noon lang ako nakakakita ng ganoon. Narinig ko ang ganoon sa mga kuwento ni Brix ngunit parang hindi na ako naniwala. Akala ko kasi gawa-gawa lang niya iyon, nagyayabang sa grupo. “Ansakit kaya niyan...” sa isip ko lang.

“Gusto mong maranasan?” sambit uli ni kuya Andrei sa akin.

Natigil uli ako sa aking ginagawa. “Masakit yata iyan kuya e...”

“Sa una lang... kagaya nang sa babae. Masakit sa una pero nawawala rin ang sakit kapag nasasarapan ka na. Tingnan mo ang babae sa tv, sarap na sarap na siya...”

“P-parang ayaw ko kuya.” Ang nasambit ko. Sa totoo lang, nalaswaan kasi ako, narumihan, nandidiri. Iniimagine ko kasi na syempre, baka may dumi sa loob ng aking puwet at kapag ipinasok niya sa akin ang ari niya, lalabas iyong dumi. Parang nakakatawa. Nakakahiya. “Ewwwww!” sa isip ko lang.

“Sige kung ayaw mo ok lang yan...”

Tahimik. Pakiramdam ko ay parang may awa rin akong naramdaman sa kanya. At sumagi sa aking isip na kung kaya ng babaeng iyon at wala namang nangyari, walang lumabas na dumi, kaya ko rin siguro. Baka walang dumi kung maglinis ako. Kaya ang nasambit ko ay, “S-sige kuya, i-try ko.”

“Sure ka?” ang tanong niyang parang na excite.

“O-opo... w-wala namang mangyayari sa akin, di ba?”

Natawa siya, niyakap ako at hinalikan ang aking ulo. “Hinid ko ipagagawa sa iyo kung may mangyaring masama sa iyo. Kaya mo yan. Tutulungan kita promise...”

“Basta hindi masakit ha?”

“Dahan-dahanin natin... hanggang makaya mo.”

“E... s-sige po...” ang may pag-aalangan ko pa ring sabi. “M-mag CR muna ako kuya...”

“Sige...”.

At tinumbok ko ang CR. Noong natapos na, naligo muli, sinabon ang bahagi ng aking katawan na gusto niyang galawin.

Dali-dali akong bumalik sa kama noong natapos na ako. Naroon pa rin si kuya, nanood ng bold, nakatakip ng kumot ang kanyang harapan, bagamat pansin ko ang bakat ng malaking umbok ng kanyang pagkalalaki.

(Detailed torrid scenes can be read in book version)

At iyon ang una kong karanasan sa ganoong klaseng pagtatalik, sa bagong itinuturo sa akin ng kuya Andrei ko.

Naidlip ako ng bahagya sa sobrang pagod at sakit ng aking likuran. Noong nagising ako, nakatagilid akong patalikod kay kuya Andrei kung saan ang kanyang braso ay inilingkis pa sa aking katawan at ramdam ko pa ang pagdikit ng ari niya sa balat ng aking likuran.

Dahan-dahang hinawi ko ito at tumagilid paharap sa kanya. Hindi pa rin siya nagising. Wala siyang saplot sa katawan. Ang puting kumot namin ay hinayaan lang niyang nakapuwesto sa gilid at ang init ng pagdampi ng aming mga katawan sa aming yakapan ang siyang nagsilbing panlaban namin sa lamig na nanggaling sa aircon.

Pinagmasdan kong maigi ang kanyang mukha na parang inukit ng aking mga mata ang bawat anggulo at maliliit na detalye nito sa aking isip. Napaka-guwapo talaga ng aking kuya Andrei. Makinis ang mukha, makakapal ang kilay, mapupula ang kanyang mga labi, matangos ang ilong... at ang kanyang matipunong dibdib ay puno ng balahibo na ang iba ay nakahilera patungo sa kanyang midribs pababa sa kanyang abs, sa pusod, sa puson, hanggang sa dumugtong ito sa balahibo sa paligid ng kanyang pagkalalaki...

Binitiwan ko ang isang malalim na buntong-hininga. Parang isang panaginip lang ang lahat. Noong huli ko siyang nakita ay 15 lang ang edad niya, hindi pa siya ganoon kakisig at kaganda ang katawan. Palagi niya akong inaasar, palagi kaming nag-aaway. Ngunit pagkatapos naman ay susuyin niya ako nang susuyin hanggang bibigay na ako dahil sa sobra naman niyang pagka-sweet, at gagawin ang lahat mapangiti lang ako. Hindi ko inaasahang babalik pa siya talaga at tuparin ang kanyang pangko. Akala ko, nalimutan na niya ako. Akala ko, hindi na niya naalala pa ang kanyang itinuturing na bunso na iniwanan niya ng isang lihim...

Nasa ganoon akong pagtitig sa kanya noong nagising siya. Noong iminulat niya ang kanyang mga mata, mukha ko kaagad ang kanyang nakita. Hindi siya gumalaw, nanatiling nakatingin sa akin, binitiwan ang isang nakakabighaning ngiti, bumakat ang dimples sa kanyang pisngi. Tila ba natuwa siyang tinitigan ko siya. “Bakit mo ako tinitigan?” ang tanong niya.

“Bakit? Bawal ba?” ang pilosopo ko ring sagot.

“Ikaw pa. Gusto ko nga titigan mo ako palagi eh. Kahit minu-minuto mo akong titigan, ok lang. Gusto ko, sa mukha ko lang ikaw nakatingin, huwag sa ibang mukha.”

Kinilig naman ako sa kanyang sinabi. At ito rin ang tinanong ko sa kanya, may halong pagkasarkastiko. “At kinilig ka naman...?”

Napangiti siya, iyong tipong nakakaloko, inilayo niya ang tingin sa mukha ko, sabay bawi din, pigil ang pagngiti at nagtanong ng, “Ano sa palagay mo?”

At dahil kinilig nga ako sa kanyang inasta, kinulit ko pa siya. “Kinilig ka eeeeeh! Sige na kuya sabihin mo, kinikilig ka kapag tinititigan kita no?” at ipinapadyak-padyak ko pa ang aking mga paa na parang bata.

Tinitigan lang niya ako. Iyong nananadya ba.

“Kuya, sige na... kinikilig ka eeeeh!”

“Oo na... kinikilig ako. Nagyon, ano?”

“Weeeeeee! Bakit?”

“Ang cute-cute kasi ng bunso ko eh. Kapag ganyang tinititigan ako, may gustong kumawala sa katawan ko.”

“Bastos!” sambit ko. Syempre, malaswa ang nasa isip ko.

“Anong bastos? Puso ko. Naglulundag, kumakawala!”

“Weeeeehhh!”

“Pati ito...” sabay dakma sa kamay ko at idiniin iyon sa kanyang pagkalalaki, “...sumasali rin sa paglulundag.” Sabay tawa.

“Sabi ko na nga eh! Bastos! Bastos! Bastos!” sambit ko.

Tawanan.

Tahimik.

Tinitigan ko uli siya.

“Kapag natunaw ako sa katitig mo, ikaw ang may kasalanan ha?”

“Di bale kuya, Ilalagay kita sa freezer ng puso ko upang doon, muli kang mabuo...” sagot ko naman.

“Ayoko d’yan.”

“Bakit? Saan mo gusto?”

“Dito... sa loob nito.” sabay tapik sa aking puwet.

“E, di lalo kang matunaw d’yan!”

Tawanan uli.

“Halika yakap na lang sa kuya.” Sabay unat sa kanyang mga kamay atsaka inilingkis iyon sa katawan ko.

At umusog ako sa kanya at niyakap ko rin siya. Nagyakapan kami. Idinantay ko ang aking isang paa sa kanyang paa na nakadantay naman sa isa kong paa.

“M-may kasalanan ako kuya...”

“Ano na naman iyan...?”

“Totoong pinutol ko nga ang puno ng mangga na itinanim mo sa harap ng bahay noong araw na umalis ka at ipinagbilin mong alagaan ko.”

Tinitigan niya ako. Maya-maya, “Sabi ko na nga ba eh... mataray talaga!” kinurot niya ang ilong ko na parang nanggigigil. “Bakit mo pinutol? Hindi mo ba siya inalagaan?”

“Inalagaan po. Lumaki na nga iyon eh... at namumulaklak na.”

“Sayang. Iyan ang isang bagay na alaala mo sa aking pag-alis, di ba? Na habang wala ako, ang kahoy na iyon ang siyang pupuno sa iyong pangungulila. Ang punong iyon ay puwede mong kausapin, puwedeng doon ka magtatambay o magpahangin, magpalabas ng saloobin, iisipin na ako ang puno ng manggang iyon kapag kinausap mo siya, makakarating sa akin ang iyong mga mensahe...”

“S-sorry talaga kuya.”

“Ok lang iyon. Pero bakit mo nga siya pinutol?”

“Wala... nainis ako sa iyo eh. Noong nakaraang dalawang linggo ko pa lang ata pinutol iyon. Akala ko ay hindi ka na babalik.”

Hinigpitan niya ang pagyakap niya sa akin sabay halik sa aking pisngi. ”Ang taray mo pa rin talaga.”

“Nagsisi ako kuya... Kawawa naman ang mangga”

“Ok lang iyon. Magtatanim uli ako pag-uwi natin.”

“Sige po...”

Bago kami umuwi, naligo muna kami sa banyo. Sabay. Nagpumilit siyang galawin uli ako ngunit umayaw ako dahil sa matinding hapdi at sakit pa na aking naranasan sa aking likuran. “S-sa bahay na lang kuya...” ang sagot ko na lang. Gusto ko man siyang pagbigyan, hindi talaga kaya. Sobrang sakit, at nagdurugo pa.

“O sige, pero laruin mo na lang sa bibig mo.”

Iyon ang ginawa ko. At noong natapos na kami, kinuha niya ang kanyang shaver at ako pa ang pinashave niya sa kanyang balahibo sa dibdib, sa tyan, at pati ang mga balahibo sa paanan ng kanyang sa ari...

Madaling araw kaming umuwi pabalik sa aming bayan. Sobrang saya ko sa piling ng aking kuya Andrei. Bagamat ngatatanong din ang isip ko kung ano ba talaga kami. “Ngunit kahit magkuya lang, OK na sa akin.” Bulong ko na lang sa aking sarili. Masaya naman kasi ako. Walang pagsidlan ang aking saya.

Noong nakarating kami ng bahay, tuwang-tuwa ang aking mga magulang lalo na sa mga pasalubng na dala ni kuya Andrei.

Simula noon, sa dalawang linggong pananatili sa amin ni kuya Andrei, halos gabi-gabi na niya akong ginalaw. At tama nga ang kanyang sinabi, sa kalaunan, hindi na ako nasasaktang masyado. Hanggang sa dumating sa puntong sarap na lang ang nangingibabaw habang ginagawa niya ang bagay na iyon sa akin.

Masaya ako. Masayang-masaya. Ang munting lihim na inosenteng ginagawa ko sa kanya noong ako’y isang musmos pa lamang ay lumalim, naging isang full-pledged na pagtatalik kung saan ay alam ko na, kabisado ko na, at may full consent ako, bagamat kulang ito sa sinasabi nilang tunay na magkarelasyon, kung ano man iyon. At iyan ang parte na hindi klaro sa aking isip. Kasi, ang alam ko, kapag ginagagawa ang mga bagay na iyon, dapat ay nasa isang relasyon ang dalawang tao. Dahil kung ang dalawang taong gumagawa noon ay labas sa isang relasyon, tikiman, experimentuhan, o laru-laro lamang ang tawag doon.

May kalituhan ang aking isip sa bahaging iyon. Ngunit dahil masaya naman ako sa ipinakitang kabaitan at pagka-sweet sa akin ni kuya Andre, mas nanaig sa aking isip ang saya sa piling niya at pagtanggap kung ano man ang kalagayan namin.

At kagaya ng sinabi niya sa akin noong akoy pitong taong gulang pa lamang, sa kanya ko lang gagawin iyon; siya lang ang lalaking puwede kong gawan ng ganoon. At kaming dalawa lang ang nakakaalam. Munting lihim. Iyon...

Ang isa pang nakadagdag tuwa sa muling pagbalik ni kuya Andrei sa amin ay ang pagtulong niya sa pagtustos sa aking pag-aaral. Bagaamt hindi kalakihan ngunit siya na raw ang bahala sa aking allowance, hanggang sa kapag nagka-college na ako. Ok lang naman kasi, libre pa ang pag-aaral ko sa high school sa isang state school. At kapag nag-college naman ako, malamang na may scholarship ako kung manatili ako sa top 1 hanggang sa paggraduate ko sa high school. Ang mga veledictorian kasi sa aming high school ay may mga offer na scholarships sa ibang colleges. At dahil ako ang palaging nangunguna sa aming klase, hindi malayong maabot ko iyon.

Hanggang sa dumating muli ang araw kung saan siya marereport na naman sa kanyang serbisyo sa pagkasundalo.

“Tol... itanim ko muna ang maggang ito!” sambit ni kuya Andrei, bitbit ang isang sapling ng mangga at itak at tinumbok ang harap ng bahay, katabi noong unang manggang itinanim niya na pinutol ko.

Dali-dali kong sinundan siya. Noong gumawa na siya ng hukay, tiningnan ko ang manggang pinutol ko, ang unang itinanim niya. At laking tuwa ko noong may nakita ako rito.

“Kuya! May sumibol na sanga sa unang manggang itinanim mo! Hindi siya namatay!”

Tumayo siya at tiningnan ito. “Oo nga! Ibig sabihin niyan, tuloy pa rin ang pamumunga niya!” At ginulo niya ang buhok ko sa tuwa. “Alagaan mo iyan ha?” at baling sa isa pang manggang itatanim niya, “Itatanim ko pa rin ito, tanda ng araw ng pangalawang pag-alis ko...”

“Sige kuya.”

Tuwang-tuwa ako sa nakitang ang puno ng manggang pinutol ko ay tila lumaban at nanindigan na mabuhay. Parang naging simbolismo ito sa inaakala kong namatay na pag-asa ngunit sumibol uli, at nagsimula na namang mangarap, humarap sa sunod na pagtatagpo muli ng landas namin ng kuya Andrei ko. Pakiwari ko ay may mensahe itong dala sa akin; na kagaya ng naputol na puno ng mangga, dapat din akong lumaban, sa kabila nang munting pagkaputol din ng aking pangarap, dapat akong manindigan at huwag magpadalos-dalos sa buhay...

“Sorry mangga... Simula ngayon, hindi na talaga kita puputulin ano man ang mangyari. Aalagaan kita at hayaang lumaki at mamunga. At salamat rin sa pagbukas mo sa aking isipan. Kagaya mo... lalaban din ako, huwag mawalan ng pag-asa, at hindi magpadalos-dalos.”

Napangiti si kuya Andrei. At pinaliit ang boses na parang sa isang duwende, “Beeee! Kaw kasi, sinabi nang huwag makulit at huwag maging maangas eh!” ang biro niya sabay bitiw ng nakakalokong tawa.

Muli ko siyang hinatid sa terminal. Naramdaman ko na naman ang sakit, bagamat hindi na kasing tindi noong una naming paglayo. Siguro dahil sa panahong iyon ay malaki na ako; may magagawa na kapag gusto kong puntahan siya sa assignment niya. Alam ko na yata kung paano pumunta ng San Pedro City. Alam ko rin kung paano sumakay patungo sa kanilang headquarters. At may address pa siya sa akin; may cp na ako, may number siya sa akin... kung kaya feeling ko, napakalapit na lang niya.

At kagaya ng unang pag-alis niya, dumaan muna kami sa isang videoke house at kinanta namin ang aming theme song na ano pa ba, “Old Photographs”

Yesterday I felt the wind blowing 'round my shoulder

Feel like I'm getting older

Still I can't forget your face

Separated by a million miles of ocean

My heart still feels emotion

Even in this lonely place

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Lately I just find my mind has turned to dreamin'

Making plans and scheming

How I'm gonna get back home

But deep down inside I know it's really hopeless

This road I'm on is endless

We climb our mountains all alone

Old photographs and places I remember

Just like a dying ember

That's burned into my soul

Even though we walk the diamond-studded highways

It's the country lanes and byways

That makes us long for home

Nasa bungad na ng bus siya at handa nang pumasok sa loob. “Palagi kang magtitext kuya ah... Baka mamaya, hindi mo na naman ako kukuntakin.” Ang sabi ko.

“Hindi na mangyayari iyan. May cp na nga akong binili para sa iyo di ba? At kapag di na talaga ako makakapagtext sa iyo, puntahan mo lang ang barraks namin. Baka kasi patay na ako” sambit niya, sabay tawa.

“Huwag kang magbiro ng ganyan ah!”

“Pinapatawa lang kita... Pero di ba, marunong ka nang pumunta sa San Pedro City?”

Tumango lang ako, panatag ang kalooban na sa pagkakataong iyon, hindi na talaga mangyayari pa ang dating sakit ng kalooban ko, ang dating hindi pagsulat sa akin. Ang dating naranasang hirap na umasa at mabigo...

Nanatili lang akong nakatayo sa gilid ng bus. Hanggang sa umalis ito. Kumaway ako, hindi alintana ang alikabok na kumalat sa paggalaw ng bus. Bagamat hindi ko nakikita ang mga pasahero sa loob noon, sa isip ko, kinawayan din niya ako.

Hindi ako natinag sa pagtayo hanggang sa unti-unting naglaho sa aking paningin ang sinakyan niya. Atsaka ko naman namalayan na dumaloy na pala ang aking mga luha.

At totoo naman ang pangako niyang magti-text. Hindi pa nakarating ang bus niya sa kanyang patutunguhan, may mga texts agad akong natanggap. “Lagi kang mag-iingat”, “Huwag kang malungkot”, “Alagaan mo ang sarili mo”, “Tandaan mo palagi, mahal ka ni kuya...” nga ganoong text. At sinagot ko rin naman.

At ang pangako kong sa kanya ko lang gagawin ang bagay na iyon ay talagang pinilit kong panindigan. Pinilit kong magpaka-loyal sa kanya. Kahit may mga oportunidad na maaaring magkaroon sana ako ng fling o maaaring ka-relasyon sa kapwa lalaki, pilit ko itong iniwasan.

At isa sa mga pagsubok ko ay ang ka-klaseng si Brix, iyong ka-klase namin na mahilig magkwento ng mga kabulastugan, lalo na kapag sex ang pinag-uusapan. Paano kasi, mas matanda sa amin, at siya iyong tipong parang astig, pilyo, salbahe, nambubully sa mga ka-klase at ang tawag ng iba sa kanya ay manyak, lalo na sa mga bakla. Paano, iyong mga baklang classmates namin ay kapag tinitingnan daw siya titingnan daw sila nitong ilalabas ang dila at didilaan ang kanyang mga labi o kaya ay kakagat-kagatin ang sarili niyang bibig habang titingnan sila na may pagka-pilyo ang dating, tila nanunukso ba. In fairness din naman, guwapo si Brix. Anak mayaman, matangkad, makinis ang kutis, at astig din ang porma, hindi payat at hindi rin mataba. Bilugin ang katawan. Kaso nga lang, may pagka pilyo at parang walang kaseryosohan, easy-go-lucky lang sa buhay. Kung kaya ay walang babeng pumapatol. Palibhasa ay mayaman, spoiled kaya irresponsable. At kung manyak pa ang itatawag, nakakahiya talaga iyon sa kung sino mang babae ang pumatol. At may mga kuwento rin na talagang nahuli siya ng ibang mga estudyanteng nakipagtalik sa bakla sa talahiban ng track and field ng school. Isang gabi na raw iyon, may mga estudyanteng dumaan at eksaktong lumabas raw ang dalawa galing sa talahiban at si Brix ay naka-hubad pang-itaas pa, nag-aayos sa kanyang pantalon at sinturon habang ang bakla na nasa likod pa niya, ay nag-aayos din ng kanyang polo at brief. Iyon ang kuwento. At palagay ko ay totoo talaga. Kasi, inamin ng bakla eh.

Anyway, hindi pa naman niya ako na-bully o na harass ni Brix. Siguro dahil nangunguna ako palagi sa klase at respeto na lang siguro na kesyo matalino, at sabi nila, guwapo at maraming nagka-crush. At lalaki rin naman ako kung kumilos. Aaminin ko, humanga ako sa kamachohan ni Brix, ganda ng kanyang pananamit at kapogi-an. Minsan nga, may isang beses nakatitig ako sa kanya nang wala sa koob ko. Noong napansin niya ito, kinindatan ba naman ako sabay ngiti. Iyon lang at para na akong hinataw ng matigas na bagay sa ulo at natauhan. Ngunit hindi ko maipagkaila na kinilig din ako, naalala ang kuya Andrei ko. Mas matanda kasi siya kaysa akin at may mga bagay din na pareho sila ng kuya Andrei ko.

May isang beses, nakaupo akong mag-isa sa likod ng main building. Walang katao-tao sa lugar na iyon mag-aalas 7 na kasi ng gabi at may tinapos lang akong chapter na basahin para iyon sa aming pasulit kinabukasan. Nagulat na lang ako noong bigla ba namang siyang sumulpot. “Tol... nandito ka pa? Gabi na ah!” sambit niya habang tumabi sa siya pag-upo sa inupuan kong puno ng kahoy na natumba.

Napalingon ako sa kanya. “Oo, nag-aaral ako eh. Tinapos ko lang itong isang chapter...”

“Kaya pala ang tali-talino mo. Ganyan ka pala kapag nag-aaral.”

“Hindi naman. Tamang pag-aaral lang.” ang sagot ko sabay sara ko sa aklat. Med’yo nainis din ako kasi naistrobo ang aking pagko-concentrate sa aking pag-babasa. Yumuko lang ako.

Alam ko, tinitigan niya ako, iyon bang parang may ibang plano sa kanyang utak. At doon ako ako nagulat noong bigla niyang sinabing, “Alam mo, tol... napo-pogian ako sa iyo. Para ka kasing babae kung tingnan pero astig. Astig kung kumilos, astig ang porma, astig pa sa klase!”

Bigla akong napatitig sa kanya. Gusto ko mang kiligin tinimpi ko at ang nasambit ko ay, “Tado!” at tumawa na lang ako. “Nababakla ka na yata eh!”

“Sinabi mo pa. Nakakabakla kasi ang porma tol! Hayop! Kaya ako, nababakla sa iyo!”

Tawa pa rin ako nang tawa. “O e... kun gnababakla ka sa akin, ano ngayon ang gusto mong mangyari?”

“P-pwede ba???” tanong niya ang mga mata ay tila may itinagong kapilyuhang plano habang pinisil ng isa niyang kamay ang aking paa.

Na siya ko namang ipinagreact. “Anong puwede? Ikaw talaga, palabiro ka.” Sabay hawi ng kanyang kamay na pumisil-pisil sa aking paa.

“S-sabay lang tayong magparaos tol... d’yan sa CR o...”

Natawa ako nang hilaw bagamat sa kaloob-looban ko, na-excite talaga ako sa kanyang sinabi. At ramdam ko pa ang mabilis na pagkalampag ng aking dibdib. “Tado ka talaga. E... hindi ako ganyan. H-hinid ko type ang ganyan!” ang pag-aalibi ko na lang. Natakot din ako. Public na lugar kaya iyon. At isa pa, ipinangako kong si kuya Andrei lang ang dapat na lalaki sa buhay ko.”

“Hindi ako nagbibiro tol... seryoso ako. Sige na pliss. Kung kailangang ligawan kita, gagawin ko.”

“Brix ha? Natatakot na ako sa iyo. Ayoko niyan...”

“Hirap sa atin eh.”

“Pwede ba iyon? Lalaki ka, lalaki rin ako, tapos liligawan mo ako?”

“Bakit? Wala ka pa bang narinig na lalaki sa lalaking relasyon? Wala bang purong lalaking nagsi-sex?”

Nahinto naman ako sa kanyang tanong. Syempre, may narinig na ako. At naalala ko pa si kuya Andrei. “Seryoso ka ba talaga Brix?” ang tanong ko na lang. Ayaw ko kasi siyang patulan.

“Seryoso...” ang boses ay mahina pa rin, mukha talaga siyang seryoso.

“Ikaw? Ang naughty boy ng campus? Manliligaw ng isang lalaki?” idinaan ko na lang sa pilit na tawa ang lahat.

“Bakit? Masama ba?”

“Gutom lang iyan tol...” sambit ko. Naisip ko rin kasi na baka hinuhuli lang niya ako. At kapag bumigay ako, hayun, iba-black mail na. Lalo na kapag panahon ng pasulit, baka takutin ako na kapag hindi ko pinakopya, ibubunyag niyang nadale niya ako. May ganyan kayang nangyari sa school namin. May mga video pang lumalabas. Scandal.

“Tol.. hindi ako gutom. Kakakain ko lang kanina.”

“O baka nakasinghot ka naman ng katol?”

“Hindi kami nagkakatol tol... Walang lamok sa bahay.”

“Kun ganoon, kulang lang iyan sa paligo.”

“Mabango ito tol... dalawa o kaya tatlong beses itong naliligo araw-araw.”

“Kung ganoon... may tama ka.”

“Tumpak! May tama ako tol. May tama ang puso ko sa iyo!”

Tumawa ako nang malakas. “Oo na. May tama ka... tara na uwi na tayo. Puro naman katarantaduhan ang mga kuwento mo eh.”

Doon na siya parang napikon. “Ano ba ang gusto mong gawin ko upang maniwala ka tol? Seryoso nga ako, ano ka ba?”

At dahil ayoko ngang patulan siya, biniro ko na lang siya ng isang hamon. Hindi ko naman kasi iisipin na kakagatin niya. “Sige nga, gawin mo nga ang pagpaparaos na sinabi mo? At kapag nalibugan akong tingnan ka, sasabayan na kita.”

Ngunit ako ang nagulat noong bigla siyang tumayo, “Deal!” sambit niya at walang lingon-lingon na tinumbok ang harapan ng CR na nasa malapit lang. May harang kasi iyon sa magkabilang sides kung kaya hindi siya makikita kung titingnan siya sa gilid. Noong naroon na siya, tinanggal niya ang butones ng kanyang polo. Hinayaan lang niya itong nakabukas bagamat hinawi niya upang lubos kong makita ang kanyang dibdib. Pagkatapos, tinanggal niya ang kanyang sinturon, binuksan ang butones at ibinaba ang zipper. Hinila pababa ang kanyang pantalon at bumagsak ito sa sementong sahig. Lumantad sa aking mga mata ang kanyang puting brief na bakat na bakat ang malaking bukol sa kanyang harapan. May ilaw din ang taan nito kung kaya kitang-kita ko siya sa aking kinauupuan.

Hindi ako nakakibo sa bilis ng pangyayari. Napalunok na lang ako ng laway habang napako ang aking paningin sa kanyang ginawa.

Pagkatapos, hinawi niya ang kanyang brief at doon na lumantad ang kanyang ari na sa pagkakataong iyon, ay tigas na tigas na. Malaki ito, mataba. Mahaba. Above average kumbaga.

Para akong isang tuod na nakaupo lang doon sa di kalayuan sa harap niya at nakatunganga sa kanyang ginawa.

Hinagod ng kanyang kaliwang kamay ang kanyang dibdib, dinilaan pa ang kanyang daliri at pinisil-pisil noon ang kanyang utong habang ang kanang kamay naman niya ay nagsimula nang laruin ang kanyang pagkalalaki. Sarap na sarap siya sa kanyang ginawa, ipinikit-pikit pa ang kanyang mga mata.

Pakiwari ko ay gusto ko na siyang lapitan at tulungan sa kanyang ginawa. Muling nanumbalik ang mga ginagawa namin ni kuya Andrei at lalo na ang huling itinuro niya sa akin sa isang hotel sa San Pedro City. Ramdam kong basa na rin ang ulo ng aking pagkalalaki sa ilalim ng aking brief.

“Halika tol... sabay na tayo! Please...?” ang sambit niya, ang boses ay nagmamakaawa.

At sa pag-hilahan ng aking isip kung tatanggapin ang kanyang paghikayat o hindi, biglang lumakas pa ang kabog ng aking dibdib.

Tatayo na sana ako upang lapitan siya at sabayan sa kanyang pagpaparaos noong biglang tumunog ang aking cp. Mistula akong binuhusan ng malamig na tubig sa biglang pagsingit ng ingay ng aking cp. Para bang sinadya iyon ng pagkakataon. At imbes na itutuloy ko pa ang paglapit kay Brix, binuksan ko na lang ang inbox ng cp ko at binasa ang text.

Si kuya Andrei. “Tol... musta ka na? Gabi na, kumain ka na ba? Anong ulam? Ang ML natin ha? I love you!” at ipinaalala pa tlaga niya ang aming munting lihim. ML kasi ang aming tawag doon sa text.

Naalimpungatan ko na lang na dinampot ko ang aking libro, dali-daling ipinasok ito sa aking bag, tumayo, at walang pasabing nagtatakbo. “Kay kuya Andrei ko lang puwedeng gawin iyan!” sigaw ng utak ko habang nagtatakbo palayo sa lugar, iniwan si Brix na nabitin sa kanyang ginagawa.

Kinabukasan, pansin ko ang pagdaramdam sa akin ni Brix. Ramdam ko ito sa kanyang mga tingin. At bagamat may isang bahagi ng aking isip na nag-udyok na kausapin siya upang bigyang linaw ang nangyari ngunit pinilit ko na lang na manahimik at huwag padaig sa tukso.

At ang ginawa ko, palagi ko nang sinasamahan ang girlfriend kong si Elsie. Pinilit kong magpaka-sweet, at i-focus ang aking atensyon sa kanya upang hindi na muli akong guluhin pa ni Brix.

At sa tingin ko ay nagtagumpay naman ako.

Akala ko ay tuloy-tuloy na talaga ang set-up naming ni kuya Andrei at kung may hadlang man ay kaya ko itong labanan at lampas an. Lagi kasi siyang nagtitext, at ako naman, iniiwasang matukso. Ngunit isang gabi sa aming hapag kainan kung saan ay sabay kaming kumain ng hapunan ng mga magulang ko...

“Napakatulis talaga niyang si Andrei! Mantakin mong noong pagdating na pagdating pa lang pala niyan sa Maynila ay maraming babae na ang nagkandarapa at nahuhumaling! At may isang babae na patay na patay raw sa kanya at naanakan niya! May anak na pala ang batang iyan! Pilyong bata talaga!”

Muntik na akong nabilaukan sa aking narinig. Pakiramdam ko ay biglang may tumusok sa aking puso sa sobrang sakit. Nahinto ako sa pagsubo hindi malaman kung sisingit ng tanong tungkol sa anak ni kuya Andrei o mag walk out na lang...

(Itutuloy)

[09]

“Paano mo naman nalaman na may anak na si Andrei?” ang tanong ng aking inay kay itay.

“Nakausap ko sa telepono si kumpareng Eloy, ang tatay niya. Nakiusap kasi ako kay Andrei noong huling nagbakasyon ito dito na tawagan namin ang tatay niya dahil gusto kong makausap ang kumpare kong iyon. Antagal nang hindi kami nagkausap eh.”

“Paano kayo naka-connect, wala namang signal dito sa lugar natin?”

“Dumayo kami sa kabilang baranggay. Naaabot kasi ng signal ang kabilang baranggay lalo na kapag gabi. Kaya dinala ko si Andrei doon upang makontak namin ang tatay niya..”

“E, nasaan daw ang anak niya? At ilang taon na ba?”

“Magpipitong taon na raw. At lalaki! Di ba labing-limang taong gulang lamang si Andrei noong umalis dito, agad-agad daw na nabuntis ang babae. Matinik talaga ang dyaskeng batang iyon!”

“E di, may apo ka na...” ang sambit ng inay.

Bigla naman akong napatingin sa kanilang dalawa sa narinig kong iyon na sabi ng inay.

Tiningnan ako ng itay. “Syempre, may apo na tayo. Hindi naman iba sa atin ang batang iyon.”

At sa narinig, bigla akong tumayo. “Tapos na akong kumain tay... nay. Sa kuwarto na lang ako.” Ang nasambit ko sa sama ng loob. Sobrang sakit na nalaman kong may iniwan palang lihim si kuya Andrei at hindi man lang sinabi sa akin ito. At dagdagan pang parang may laman din ang pahiwating ng aking mga magulang na may apo na raw sila. “Alam kaya nilang nalilito pa ako sa aking pagkatao? Nagpaparinig ba silang kailangan ko silang bigyan din ng apo?” ang tanong ng isip ko.

Hindi ko alam kung bakit sobra akong naapektuhan sa aking narinig. Iyon bang feeling na sobrang saya dahil nakamit mo ang isang bagay, ngunit upang malaman mo lang pala sa huli na ang bagay na iyon ay hindi pala para sa iyo. Parang patikim lang. Pakiramdam ko ay nasa langit na sana ako ngunit bigla ring bumulusok sa lupa, nauntog ang ulo, nagising sa katotohanan at napatanong ng, “Oo nga naman... hindi ko naman kasintahan iyong tao, hindi naman kami puwedeng maging kami, at kung puwede man, hindi naman niya ako niligawan o sinabihan na mahal nga niya ako bilang isang kasintahan.”

At sa pagkakataong iyon, ibang klaseng sakit na ang aking naramdaman. Hindi na iyong sakit nang paglayo kundi sakit bunga nang pagtatraydor. At iyon ang pinakaunang klaseng sakit na iyon ang naranasan ko.

Maraming katanungan din ang bumagabag sa aking isip. “Bakit niya ito itinago sa akin? Bakit ko naramdaman ang ganoon katinding sakit? Bakit parang hindi ko matanggap na may iba at may anak pa siya? May kinalaman kaya ang singsing na nakita ko sa kanyang daliri?”

Ngunit kahit wala man kaming relasyon, alam kong may karapatan pa rin akong masaktan. Kasi nga, kung tunay na kapatid ang trato niya sa akin, bakit hindi niya sinabi? Kung talagang “kapatid” ang turing niya sa akin, dapat sana ay ako ang unang nakaalam.

Nabuo tuloy sa isip ko na maaaring ang tunay na dahilan kung bakit hindi siya nakasulat sa akin sa walong taong paglayo naming ay dahil sa nasabing babae...

“Sabagay, sino ba ako upang magalit? Hindi naman naging kami; hindi naman siya nagsabi na ako ang kasintahan niya. Iba ang priority niya; iba ang mundo niya. At kahit masakit mang isipin, ngunit hindi ako kasali sa mundo niyang iyon... Iyan ang katotohanan.” sa isip ko lang. Ang mali ko lang pala ay ang hindi ko pag-alam sa tunay na niyang status. Kung may asawa na ba siya, o kasintahan. Paano rin naman kasi, nag-assume ako na ako talaga ang mahal niya. Parang gusto ko tuloy sisihin ang aking sarili. “Gago ka kasi!” sigaw ng isip ko sabay batok ng kamay ko sa sariling ulo.

Bigla ko tuloy naalala ang sinabi siya sa akin habang nasa San Pedro City pa kami, “Tol... iyang girlfriend mo, alagaan mo ha? Dapat maayos ang relasyon ninyo upang palagi kang inspired. Isang araw, magkakaroon ka rin ng pamilya, anak...”

Tinawanan ko lang ang sinabi niyang iyon. Ngunit marahil ay may kinalaman na pala iyon sa kanyang sarili, projection ba ang tawag doon, na ang sinabi niya sa akin ay ang patugnkol din pala sa kanya; na may girlfriend o asawa siya, at may anak. Maaaring kinundisyon lamang niya ang aking utak. Noong bata pa kasi ako at hindi pa kami nagkalayo, nabanggit niya sa akin, ilang beses, na marami siyang babae.

“Niligawan mo?” ang inosente kong tanong.

“Mga nagkagusto lang sa akin. Pati teacher ko nga type ako eh!”

“Weee! Yabang!”

“Totoo.”

“Bakit hindi mo niligawan?”

“Bakit ko pa liligawan? Gusto nga ako eh.”

“Girlfriend mo na ang teacher mo?”

“Hindi iyong teacher. Iyong kaklase ko ang girlfriend ko. Labo naman nito oh.”

At ewan... kahit bata pa ako noon, bigla akong nalungkot sa sinabi niya. Para bang nagseselos na may iba na siyang mahal. Dahil nakaupo kaming dalawa sa aplaya noon, iginuro-guro ko na lang ang mga daliri ko sa buhangin. Iyon bang isang batang walang kamuwang-muwang na nasaktan, pilit na itinayo ang maliit na pride at pinabulaanan ang kanyang sinabi, “Hindi ka naman mahal noon eh.”

“Bakit mo nasabi?”

“Kasi, ako lang ang nagmamahal sa iyo!” at nagtatakbo na ako pauwi ng bahay, halos iiyak na dahil sa pagtatampo.

Hinabol niya ako at noong naabutan, kinarga at sinuyo. “Nagseselos ka ano?”

At nagdeny pa ako. “Hindi ah! Kasi... kapag hindi mo na ako mahal, maghahanap naman ako ng ibang kuya.” Sambit ko, pilit nilabanan ang mga luhang huwag pumatak.

“Sino naman ang ipapalit mo sa akin bilang kuya?”

At doon na tuluyang pumatak ang aking mga luha. Kasi naman, sa loob-loob ko, alam kong walang ibang taong puwedeng pumalit sa kanya sa puso ko bilang kuya. Sa murang edad ko, alam kong siya lang ang kuyang nagmamahal sa akin; ang marunong umunawa sa akin; siya lang ang kuyang mahal na mahal ko.

Ibinaling ko ang mukha ko palayo sa kanya. Ayaw kong makita niyang umiiyak ako.

“Sino nga ang ipapalit mo sa akin?” ang paggigiit pa niya.

“S-si kuya... Tonyo!” ang pag-iimbento ko na lang ng pangalan kahit alam ko, malayong-malayo iyong tao kumpara sa kanya.

Tumawa siya. “Si Tonyo? Iyong barumbado at lasenggero? Iyong palagi kang tinutuksong supot?”

“M-mabait naman siya, eh. Pinasakay nga niya ako ng bisekleta niya, eh.” Ang sambit ko kahit hindi ko nakitang nagbibisekleta iyong tao.

“Owww? Pinasakay ka? Wala namang bisekleta iyon. Di nga marunong magbisekleta iyon eh!”

“Marunong iyon!” ang paggiit ko pa.

“Gusto mo pala ang lasenggero...”

Bahagya akong natahimik. “Eh, s-si kuya Lando na lang...” ang sambit ko, lihim na pinahid na ang aking mga luha.

Na lalo namang nagpalakas sa kanyang tawa. “Si Lando? Iyong nagnakaw ng manok ni Aling Edna? Iyong adik? Gusto mo iyon?” 

At noong hindi na ako sumagot, hinawakan niya ang aking panga at pinaharap sa kanya ang aking mukha. At doon niya nakitang dumadaloy na pala ang luha sa aking mga mata.

Dali-dali niya akong ibinaba. Habang nakatayo akong paharap sa kanya, nakaluhod naman siya at niyayakap ako, hinahalik-halikan ang aking buhok, ang aking pisngi. “Di ba sabi ko sa iyo, bakla lang ang umiiyak? Bakit ka umiiyak? Ayaw mo bang magka girlfriend ang kuya mo?”

“Ayaw ko po...”

“Bakit?”

“Kasi... gusto ko, ako lang ang mahal ng kuya ko.”

At doon niya hinigpitan ang pagyakap sa akin. “Ikaw lang naman talaga ang mahal ng kuya mo eh...”

“Bakit may girlfriend ka pa?”

Natahimik siya. Maya-maya, “O siya... para sa iyo, hindi na ako maggi-girlfriend. Iyong ka-klase kong girlfriend ko ay hiwalayan ko na. Sasabihin ko sa kanya na may iba na akong mahal na sobrang napaka-seloso... at makulit.” Sambit niya.

“T-talaga kuya?” ang masaya kong sabi.

“Opo... at bukas na bukas din po... hihiwalayan ko na siya.” At may po-po pa ang pagkasabi niya.

At sa sobrang saya ko ay nagtatalon pa ako habang hinahalik-halikan ko ang pisngi niya. At ewan ko rin ba kung bakit ganoon ako ka-demanding sa kanya. Siguro dahil sinanay niya akong palaging sinusuyo, nilalambing, isinasama kahit saan-saang lakad niya, sinasabihang nag-iisa lang akong mahal niya. Siguro, siya rin ang may kasalanan ng lahat. Ginawa niya akong isang spoiled na bata sa pagmamahal niya.

Hiniwalayang nga ni kuya Andrei ang kanyang girlfriend. At simula noon wala na akong narinig na may girlfriend siya. At syempre, palaging ako ang kasama niya. Kahit ang mga kapitbahay naming babae na may crush sa kanya ay hindi niya niligawan ang kahit sino man sa kanila.

Hindi ko alam kung ang insidenteng iyon ay ang siyang dahilan kung bakit hindi na niya sinabi sa akin na may babae pala siya at may anak pa sa Manila.

Naalala ko rin ang isa pang insidente, sa panahon pa ring iyon na hindi pa kami nagkalayo, nabanggit niya na isang araw daw ay magkaroon siya ng pamilya at mga anak. At kapag ako naman daw ang magkaroon ng sarili kong pamilya at mga anak, manatili kaming close sa isa’t-isa at hindi namin paghiwalayin ang aming mga pamilya. Nakita kasi niya kung gaano ka sobrang pagka-close ng mga magulang namin na parang iisang pamilya lang talaga kami.

Hindi ko na matandaan kung paano ko siya sinagot sa sinabi niyang iyon. Ngunit parang may nabanggit akong, “Matagal pa iyon eh.” Sa panahong iyon kasi, wala pa sa isip ko ang pamilya.

Ngunit dinugtungan niya ito ng, “Kapag nagkaanak ka ng lalaki at babae ang sa akin, o kaya ay lalaki ang sa akin at babae ang sa iyo, ipagkasundo natin na kapag lumaki na sila, ipapakasal natin. Kasi... sabi ng itay at inay sa akin, na kung nagkataon daw sanang naging babae ka, ipakakasal daw nila tayo. Kaso, pareho tayong lalaki kung kaya ay hindi puwede. Kaya, sa mga anak na lang natin tutuparin ang pangarap nilang magdugtong ang ating mga pamilya.”

Na inosente ko namang sinagot ng, “Bakit hindi tayo puwedeng ikasal?”

Hindi ko rin alam kung bakit naitanong ko iyon. Sa ganoong edad ko, alam ko na ang mag-asawa ay dapat lalaki ang tatay at babae ang nanay, at hindi sila naghihiwalay. Nagtutulungan sila, nagdadamanayan, may kaunting awayan ngunit sa bandang huli ay nagkakabati rin. At kapag gabi, sabay silang na natutulog, nagtatabi, nagyayakapan, nagmamahalan... Ganoon lang naman ang nasa isip ko na ginagawa ng mag-asawa. Kagaya lang din ng ginagawa namin ni kuya Andrei, parang ganoon na rin. Sa panahong iyon kasi, hindi ko pa alam na nagsisiping ang mga magulang.

Para siyang nabigla sa aking sagot. “Bakit gusto mo bang maging asawa kita?”

“Basta ako lang ang mahal mo, payag naman ako...”

Nahinto siya, biglang napatitig sa akin. Parang nag-isip ng malalim, hindi nakasagot. Ewan ko rin kung bakit. Kapag naiisip ko ang sagot ko na iyon, parang natatawa ako. Ngunit hindi siya natawa. Seryoso siya at hindi nakasagot.

Kaya sinundan ko pa ng tanong, “Bakit ikaw? Ayaw mo akong maging asawa?”

At agad niya akong niyakap, tinampal-tampal ang pisngi na tila nanggigigil. Doon na siya natawa. “Oo naman. Payag akong magiging asawa mo! Kung puwede nga lang e...” ang sagot naman niya.

At tuwang-tuwa ako sa sinabi niyang iyon. Kasi kahit alam kung hindi kami babae at lalaki, pumayag pa rin siya. Pero alam ko, nasabi lang niya rin iyon dahil siguro, sa isip niya, isa lamang akong paslit na hindi maaaring seryosohin ang mga sinasabi. Ang hindi niya alam, naka-ukit sa aking isip ang mga sinabi niyang iyon...

Naputol ang aking pagmumuni-muni noong biglang nasalat ko sa aking bulsa ang aking cp na bigay niya. At bigla ring nabuo sa isip ko na tawagan siya upang malaman ko galing sa kanya mismo ang buong katotohanan.

Dahil walang signal sa aming baranggay, pumunta ako ng downtown at doon ay nag-misscall sa kanya.

Maya-maya nga lang ay tumawag na siya. “Musta ang bunso ko??? Mwah! Miss ko na ang utol kooooo.” sambit niya sa kabilang linya.

Ngunit hindi ko sinagot ang kanyang pag-mwah! Bagkus, “Totoo bang nagkaroon ka ng anak sa Maynila?” ang diretsahan kong tanong.

“Eh... sino ba ang nagsabi?”

“Sagutin mo na lang ang tanong ko kung totoo ba o hindi!” giit ko.

“H-hindi ko alam... May babaeng nakasama ako noong bago pa lamang ako sa Maynila tol. Siya naman kasi ang palaging humahabol sa akin. Mas matanda iyon kaysa sa akin, nagbibigay ng pera at kung anu-ano pa. Alam mo naman, sobrang hirap ng kalagayan namin sa Maynila kung kaya napilitan akong tanggapin ang mga inaalok niya. Nalaman kong Japayuki pala iyong babae at may ka-relasyon na Hapon. Noong nalaman ko ito, hindi na ako pumayag sa gusto niya. May nakapagsabi kasi sa akin na myembro raw ang Hapon na iyon sa notrious na Yaskuza gang. At tungkol naman sa bata, hindi ko alam iyan. At kung nabuntis man siya, hindi ako sigurado kung ako nga ang ama noon. May karelasyon siyang Hapon eh. Sa Hapon iyon, hindi sa akin.”

“Bakit nasabi mong maaaring hindi sa iyo iyon? Hindi ba kayo nag-sex?”

“N-nag sex din pero... may Hapon siyang kabit, di ba? Hindi ko nga alam kung ilan kaming lalaki sa buhay niya eh. Japayuki iyon tol... nagbebenta ng aliw.”

Mistulang tinadtad naman ang aking puso sa pag-amin niyang nagsi-sex nga sila. Ansakit-sakit. Parang biglang nagdilim ang aking mundo. Hindi agad ako nakasagot. Parang sinakal ako at hindi makahinga. Dahil sa bigat ng aking kalooban hindi ko na nagawang magsalita pa. Nanatili na lang ang selpon ko sa aking tainga.

“Tol... nand’yan ka pa ba? S-sino ba ang nagsabi sa iyo niyan?”

“Ang itay mo ang nagsabi sa itay ko!” sagot ko rin.

“Tama... naalala ko na. Nag-usap sila sa cp ko. Nitong bago lang nila dinala ang bata sa bahay gawa nang iniwan na ito ng babae dahil nalaman ng hapon ang lahat at tangka pang ipapatay ang bata. Hindi kasi siya naniwalang sa kanya ang bata dahil hindi niya raw kahawig ang mukha. Syempre, napilitan ang aking mga magulang na tanggapin ang bata. Pero hindi ko pa nakita ang bata tol... at hindi ko rin masabing anak ko nga iyon.”

“Bakit? Kanino ba raw kahawig ang bata?”

“Eh... s-sabi ng itay ay s-sa akin daw eh.”

At doon mas lalo pang sumikip ang aking dibdib. Para bang hayun, nasaksak na ang aking puso, sinaksak pa uli ito. “Bakit hindi mo sinabi sa akin ito???”

“E...” napahinto siya nang sandali. “Hindi ko nga alam kung anak ko iyon at hindi ko alam na nanganak pala ang babaeng iyon. Malay ko bang dadalhin nila iyon sa amin? Hindi ko inangkin na anak ko iyon, tol. No big deal para sa akin.”

“Bakit sinabi ng itay mo na anak mo nga iyon?”

“Dahil iyon nga ang sinabi ng babae sa mga magulang ko upang tanggapin nila ang bata.”

Hindi na naman ako nakasagot agad. Nagtalo ang aking isip kung tatanggapin na lang ba ang lahat o igiit ko ang galit sa kanya. Guwapo naman talaga siya kung kaya maraming mga babaeng naloloko sa kanya. “Ito ba ang dahilan kung bakit hindi ka nakasulat sa akin noon?”

“Di ba sinabi ko na sa iyo sa San Pedro City ang dahilan? Lumipat kami ng tirahan at akala ko ay hindi mo na ako sinulatan?”

Natahimik ako. Parang hindi na kasi ako naniniwala pa sa kanyang sinabi.

“Tol... nandyan ka pa ba? Galit ka ba?”

Hindi ko siya sinagot sa kanyang tanong. Bigla kasing sumingit sa isip ko ang singsing. “Ang singsing na nakita ko sa daliri mo, kanino iyon? Sabi mo sa akin noon, dapat malinis ang kamay mo kasi ang nag-iisa mong singsing ay ibinigay mo sa akin. Kanino iyon???”

“Ah, iyon ba??? Eh... hehehe. Ahmm” sambit niya. Hindi nakasagot agad na para bang nahirapang mag explain. “M-may sasabihin ako sa iyo tol pero saka na, sa pagbalik ko na d’yan. Basta... sasabihin ko na lang kapag nagpunta uli ako d’yan. At matutuwa ka kapag nalaman mo kung sino siya...”

Natahimik na lang ako. Pumasok sa aking isip na kapag dumating ang araw na iyon, sasabihin niya sa akin ang girlfriend niya, na engaged na sila at matutuwa ako kasi nga... mag-aasawa na siya, magkaroon ng pamilya; matupad na ang sinabi niya noon na magkaroon siya ng pamilya, ng anak, at kapag may anak na rin ako, ipapakasal namin sila...

Hindi ko na napigilan pa ang mga luhang dumaloy sa aking mga mata. Humagulgol ako, inilayo ang cp sa aking mukha upang huwag niyang marinig ang aking pag-iyak.

“Tol...? Tol...? Nariyan ka pa?” ang tanong niya uli. “Sagutin mo naman si kuya o. Please???” ang narinig ko sa aking cp.

Bagamat nasaktan ako, may isang bahagi rin ng aking utak ang nag-udyok na huwag iparamdam sa kanyang nasaktan ako; na piliing itago na lang ang lahat nang sakit sa aking puso; na ipakitang game lang akong tanggapin ang lahat dahil wala rin naman akong karapatan sa kanya.

“N-nandito pa kuya...” ang mahina kong sagot, pinilit ang boses na huwag mahalatang umiyak.

“Sorry bunso. Huwag kang magalit kay kuya ha?”

Hindi ko sinagot ang sinabi niyang iyon. Bagkus, “P-papasok pa ako sa klase kuya...” ang sinabi ko na lang upang maisip niyang putulin na ang aming pag-uusap.

“Ok. Bye. I love you! Mwah!”

Pinatay ko ang cp na wala man lang “I love you too at mwah” na nakagawian kong isasagot sa kanya kapag patapos na kami sa aming pag-uusap sa telepono at ganoong mag i love you siya sa akin. Nasaktan kasi ako, matindi ang sama ng loob ko sa kanya.

Noong nakasakay ako sa tricycle patungo na sa bahay namin, tumugtog naman ang kantang –

Hindi ko tuloy malaman kung tatawa o magsisigaw sa inis. Para bang nananadya pa talaga ang pagkakataon. Kahit maingay ang tunog ng motor habang umaandar ito, nakakarating pa rin ang kahulugan ng mga liriko ng kanta sa sentro ng aking utak. Para bang ibinabarena ang mga ito sa kaloob-looban ng aking bungo. Sapol ang aking dibdib sa mensahe niyon. Oo. Adik nga ako. Adik na adik sa kanya.

Ang sakit. Sobra... Hindi ko alam kung tatalon habang umaandar ang tricycle o bubulyawan ang driver ng “Ibangga mo na lang ang tricycle mo upang matapos na ang lahatttt!!!”

Simula noon, palagi na lang akong nakatunganga, nagmumukmok. Unang pagkakataon kasi iyon na nasaktan ako dahil sa selos, dahil sa insecurity, dahil sa pakiramdam na pinagtaksilan. Parang nawalan na ako ng pag-asa. Imagine, umiibig ako sa kuya-kuyahan ko at nangarap na baka... baka mahal din niya ako kagaya nang naramdaman ko sa kanya. Ngunit pantasya lang pala ang lahat. Para bang doble-dagok iyon sa aking buhay. Nahirapan na nga akong tanggapin ang sariling pagkatao at heto, ang taong mahal ko, na siya pang nagturo sa akin ng ng kung anu-ano; ang dahilan upang maging tuluyang ganoong klase ang aking pagkatao bagamat siya rin ang nagbigay sa akin ng inspirasyon upang mangarap, matanggap ng buong puso ang ganitong klaseng buhay... siya rin pala ang dahilan upang gumuho ang lahat ng aking pangarap dahil hindi pala maaaring maging akin siya. Kasi... lalaki siya, at babae ang kanyang hinahanap. At may anak na rin siya kung saan ibubuhos niya ang kanyang pagmamahal.

Sobra akong natuliro sa aking kalagayan at hindi alam ang gagawin. Dagdagan pa na wala akong outlet o kaibigan na mapagkuwentuhan, mahingan ng payo. Kung kaya lalo pa itong nagpapatuliro sa aking isip. Minsan nga, pumapasok sa aking isip ang kumitil ng sariling buhay.

Sa sumunod na mga araw ay pinilit ko nang kalimutan si kuya Andrei. Pilit kong isiniksik sa isip na hindi na aasa; na klimutan na siya at kung maaari, i-focus na ang atensyon ko sa ibang bagay o tao.

Kaya ang ginawa ko, hindi na ako nagtitext pa kay kuya Andrei. At kapag nagtitext siya, either hindi ko siya sinasagot o kung sagutin man ay maigsi lang ito at dry. Wala nang biritan, wala nang harutan, wala nang take-care take-care. Wala nang mga mwah-mwah pa.

Naisip kong ibaling ang aking oras sa aking girlfriend. Sinubukan kong lagi siyang sasamahan, laging ihahatid. Laging makiipag-usap sa kanya. Ngunit iba pa rin... Parang may kulang.

Sinubukan kong palaging sumama sa grupo nina Darwin, ang grupo ng mga magkaibigang lalaki na kapag nagka-umpukan ay walang ibang pinag-uusapan kundi mga babae, mga girlfriends nila, mga ginagawang kahalayan sa girlfriends nila, mga sexcapades, at kapag nagkasundo, ay sabay-sabay na magpaparaos sa harap ng magasin na may mga litrato ng babaeng nakahubad o sa mga palabas na pelikulang bold.

Hindi rin ako tumagal. Hindi naman kasi ako kumportable sa mga hilig nila, lalo na kapag nag-uusap sila tungkol sa mga karanasan nila sa babae. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang hinahanap ko. Hindi ko maramdaman sa kanila ang saya na naibibigay sa akin ni kuya Andrei.

Kaya, balik na naman ako sa pag-iisa.

“Tol... nandito ka pa? Gabi na ah!”

Nilingon ko ang pinagmulan ng boses.

Si Brix, nakatayo sa may bandang likuran ko.

Hindi ko siya sinagot. Nainis din kasi ako sa kanya sa kanyang ginawa at hayun, na-istorbo na naman ang aking pagmumuni-muni.

Umupo siya sa tabi ko. Parang naulit lang ang nauna naming tagpo. Sa ganoong lugar, sa ganoong oras. “S-soryy sa nangyari tol... P-pasensya ka na sa akin ha?” Sambit niya.

Binitiwna ko ang malalim na buntong-hininga. “O-ok lang iyon.”

“Friend uli tayo?” sabay abot sa akin ng kanyang kamay.

“O-ok.” Sagot ko at tinanggap ko ang kanyang pakikipagkamay.

“M-malungkot ka yata tol...”

“Wala... ok lang ako.” Ang mataray na boses kong sagot.

“Ilang araw na kitang napansin na malungkot ah. Kahit sa klase hindi ka na sumasagot sa mga tanong ng guro.”

“Yaan mo na sila.”

Tahimik. Siguro napansin niyang ayaw kong makipag-usap sa kanya.

“Alam mo, matagal ko nang hinahangad na sana ay maging kaibigan kita.”

“At bakit naman?” ang may pagkairita kong sagot. Para kasing nananadya. Siya nga itong feeling walang problema, palaging nakangisi sa klase na akala mo ay iyon na talaga ang hugis ng bibig niya, tapos, ang yaman-yaman pa nila, nakasakay palagi sa kotse, nakakakain ng masasarap na pagkain, kahit anong gadgets mayroon siya. Ako nga ang dapat na mainggit sa kanya tapos sasabihin niyang nainggit siya sa akin.

“Wala lang. Naisip ko kasi, parang ang ganda ng buhay mo, perpekto ang lahat. Matalino, guwapo, may pamilya, mabait, hinahangan at tinitingala ng lahat. Naiinggit ako sa iyo.”

“Inggitero!” Ang sambit ko, tiningnan siya. Hindi ko kasi alam kung ano ang balak niya bagamat napangiti niya ako sa sinabi niyang iyon.

Tiningnan din niya ako at nginitian. Tinitigan. “Ang cute mo pala talaga. Ngayon lang kita napagmasdan ng maigi.”

“Manyak!”

At doon na siya napahalakhak. “Ang cute mo talaga no?”

“Mas cute iyong baklang nadale mo sa talahiban.”

Hindi naman siya nagalit. Natawa pa. “A ganoon. Laglagan talaga ha... Gusto mo tirahin na rin kita sa talahiban?”

“Gusto mo mag walk-out ako ngayon at hindi na kita papansinin kailan man?”

“Ay huwag naman ganyan... dinadaan mo sa pananakot eh.”

“Ganyan talaga ang kalakaran sa mundo di ba? Kung hindi makukuha sa maayos na pakikiusap, kukunin sa takutan.”

“E bakit ka nalungkot? May tumakot ba sa iyo? May kinatatakutan ka bang mawala? O nawala na?”

“Tado...”

Tahimik.

“In love ka ano?” ang pagbasag niya sa katahimikan.

“Baliw!”

“Weeehh. Kitang-kita sa mga mata mong in love ka eh.”

“At kanino naman, aber?”

“Malay ko ba kung kanino...”

“Ikaw siguro...”

“Oo...” sagot niya. “In love nga ako.”

Tahimik uli. Ayaw ko kasing pag-usapan ang pag-ibig.

Maya-maya, napansin ko na lang na dahan-dahan niyang iginapang ang isa niyang kamay sa ibabaw ng isa ko ring kamay na itinukod ko sa gilid ko. Marahan niyang hinawakan iyon, pinisil-pisil.

Hinyaan ko lang siya sa kanyang ginawa. Tiningnan ko siya. Tiningnan din niya ako. “Sa iyo ako in love...” ang mahinang sambit niya.

Hindi ko alam kung kikiligin sa inastang iyon ni Brix o mainis. Nagdurugo pa nga ang aking puso, atsaka naman parang nananadya rin siya.

Bigla kong tinanggal ang aking kamay. “Di ba sabi mo in love na ako? Oo, in love nga ako. Pero hindi sa iyo...”

“Ang sakit naman...” sagot niya.

“Masakit talaga. Lalo na kung babatukan pa kita. Atsaka pwede ba... huwag mo akong idagdag sa listahan ng mga estudyanteng nadale mo na, natira, ipinagkalat mo pa!” sabay tayo at iniwanan siya.

“Hoy Alvin! Tol! Hintay!” sigaw niya.

Hindi ko na siya nilingon pa. Tuloy-tuloy lang ako sa paglalakad.

Ngunit sumunod pa rin siya hanggang naabutan niya ako. “Tol.. hindi ako ang nagkalat ng mga iyon... Sila-silang mga bakla lang. Nakakahiya nga eh!”

“Nahiya ka, ginawa mo naman.”

“Sila naman itong lumalapit sa akin eh.”

“Lumalapit sila dahil tinutukso mo. Sinongbakla ba ang hindi natutukso kapag ganyang tinitingnan mo sila na parang lulunukin mo na sila nang buo, kakagat-kagatin pa ang labi na parang nalilibugan?”

“Oo na. sorry...”

“Magpakabait ka kasi.”

“Ibig bang sabihin nito kung magpakabait ako, payag kang ligawan na kita?”

“Ewan ko sa iyo!” Sambit ko sabay para sa dumaang tricycle at sumakay na ako.

Iyon ang drama ni Brix. Ewan, mistulang tinablan din ako ng kaunti sa pangungulit niya, nalimutan ko sandali ang sakit na naramdaman ko sa ginawa ni kuya Andrei.

Ngunit kahit na parang may kakaiba sa ginawa ni Brix, alam ko rin naman na maloko iyong tao. May reservatiosn ako kumbaga. Ganoong klaseng parang wala na ngang kaseryosohan, naririnig mo na lang na sinu-sino ang pinapatulan. Kaya may takot din ako sa kanya. Kaya hindi ko siya sineryoso...

“Tol... alam kong galit ka sa akin. Kapag nakatyempo ako, dadaan ako sa bayan mo, mag-usap tayo ha? Baka bukas na!” ang text ni kuya Andrei noong nasa tricycle na ako.

Ngunit hindi ko sinagot ang text niyang iyon. Bagamat may nadarama akong excitement, pinigilan ko ang sariling huwag magpadala. “Ayoko nang masaktan pa kapag umaasa pa ako...” sa isip ko lang.

“Tol, sagot ka naman please...”

Ngunit hindi pa rin ako sumagot.

Nagring ang phone ko. Ni-reject ko ang tawag.

Alam kong alam niyang galit ako sa kanya. At walang patid din ang kanyang pangungulit.

Hanggang sa nagtext siya na, “Tol... confirmed. Bukas na ang lakad ko at madadaanan ko ang bayan natin. Pumunta ka sa central plaza ha? Sa may slide, paharap ng kalsada. Kapag nakita kita doon, bababa ako ng bus. Ibig sabihin, pinatawad mo na ako. Siputin mo si kuya please... Alas 4:00 ng hapon ang expected na pagdaan ng bus. Huwag ka nang magalit please...”

“Ayan na naman...” sagot ko. Syempre, kahit ganoon ang galit ko sa kanya, may kung anong saya pa rin ako nadarama. Ngunit pinilit ko ang sariling huwag sagutin ang text niya. Pilit kong iwaksi sa isip na nasiyahan ako.

Binitiwan ko na lang ang isang malalim na buntong-hininga. Nagdadalwang-isip kung sisiputin ba siya o hindi; kung patatawarin ko ba siya o piliing magkimkim ng galit.

Alas tres ng hapon, hindi pa rin ako nakapg desisyon. Wala namang pasok sa araw na iyon ngunit ewan, parang ayaw ko talagang siputin siya.

Ngunit noong nag aalas 3:20 na, hindi ko rin napigilan ang sarili. Naisip ko kasi na nagpakumbaba na nga iyong tao, nag-effort pa at nag-explain naman sa akin, at higit sa lahat, wala naman akong karapatan para magalit sa nangyari kasi nga, hindi ko naman siya asawa o boyfriend. Kung kaya napagdesisyonan ko rin na sumipot sa lugar. “Tutal, pupunta lang naman ako roon at kung kausapin niya ako, di makinig. Iyon lang. At pagkatapos noon, uuwi na ako. Wala nang kung anu-ano pang pag-uusapan. Ayoko na.” sa isip ko lang.

Dumating ako mga 4:10 na. Medyo may kalayuan kasi ang central plaza sa amin dagdagan pa na hindi agad ako nakasakay ng tricycle.

Tinumbok ko ang nasabing lugar at naupo sa sementong upuan paharap sa kalsada. Naghintay ako.

Ngunit alas 4:20 na lang ay wala pang dumating. Wala ring text kung darating ba siya. At ayaw ko namang magtext. Baka isipin niya atat na atat ako sa kanya. Naisip ko tuloy na baka dumaan na ang bus at na late ako. Ngunt naghintay pa rin ako. “Hanggang alas 4:30 na lang ako maghintay.” Sa isip ko lang.

Alas 4:30. Tumayo na ako at lisanin na sana ang lugar noong biglang may dumating na pampasaherong bus at huminto sa kalsada mismo sa harap ko. Aircon ito at tinted kung kaya hinid ko nasisilip ang mga nasa loob.

At laking gulat ko noong ibinaling ko ang paningin ko sa katawan ng bus. May billboard ito at ang malaking nakasulat ay, “Alvin... mahal na mahal ka ng kuya Andrei mo. Sorry na pleaseeeeee!”

Sa pagkabigla ko sa aking nabasa, napaupo uli ako sa sementong upuan. Nagtaka at hindi alam ang gagawin at halos hindi ko maisalarawan ang aking nadarama. Iyon bang namangha, hindi makapaniwalang may gagawa ng ganoon sa akin bagamat napa-wow din na naroon talaga ang pangalan ko at ang laki-laki pa. Napangiti ako nang hindi sigurado kung para saan ang ngiti na iyon. Wala naman kasi akong nakikitang tao na ngingitian. Itinakip ko na lang ang aking kamay sa aking bibig, pilit na inaninag kung tama nga ba ang nabasa ko. Ngunit sa laki ba naman ng mga letra noon, sigurado talaga akong pangalan ko iyon at pangalan ni kuya Andrei.

Nanatiling nakaparada lang ang bus. Walang taong lumabas, walang ingay, wala. Parang nasa suspended animation ang lahat.

 Nasa ganoon akong pagkalito noong biglang bumukas ang pinto ng bus at lumabas galing sa loob ang may sampung katao, puro naka-fatigue na uniporme ng militar ang pantalon at plain t-shirt ang pang-itaas. At nagsitakbuhan sila patungo sa harap ko mismo at noong naroon na ay bumuo ng linya, nagformation baga.

Bigla tuloy akong kinabahan, napatayo at pakiwari ko ay tatakbo na sana. Akala ko kasi ay dadaganan na nila ako. Ang laki-laki ba naman ng mga katawan at animoy may tinutugis silang rebelde.

Ngunit noong nabuo na nila ang squad nakaharap sa akin, nagulat naman ako noong biglang sumigaw ang nasa unahan ng, “First squad, Alpha company, third infantry batallion of San Pedro City, requests permisison to hand over to you a token from Captain Andrei Gomez Sir!” at sabay-sabay silang sumaludo, puro pa mga sanppy, tikas na tikas, chest out, ang mga buhok ay parehong mga naka army-cut.

Parang gusto kong humalakhak sa ginawa nila. Kasi, nanatili silang naka-freeze sa kanilang mga posturang nakasaludo, nakatignin sa akin, at hinintay ang aking sagot.

At dahil hindi nga sila gumalaw hanggang hinid ako nagacknowledge sa kanilang pagsaludo, wala na akong nagawa kundi ang sumaludo na rin.

Noong nakita nila ang pagsaludo ko, ibinaba nila ang kanilang mga kamay at lumapit sa akin ang kanilang squad leader, matikas pa ring iniabot sa akin ang isang maliit na box at isang supot ng parang pagkain an glaman.

Noong tinanggap ko na ito, bumalik sa kanyang puwesto ang leader atsaka sabay na sumaludo uli sila, “Requesting permisison to leave sir!”

Sumaludo uli ako. “Carry on!” sagot ko.

“Klap! Klap! Klap! Galing! Puwede!” ang narinig kong palakpak sa aking likuran habang nagtatakbuhan na ang mga sunadalo pabalik sa loob ng bus.

Nilingon ko kung sino iyon. Si kuya Andre na nakaparehong uniorme rin nila. “Andaya!!!” sigaw ko, hindi na napigilan ang hindi siya yakapin. At noong nagyakapan na kami, malakas na palakpakan, sigawan, at hiyawan naman ang aking narinig. Binuksan na pala ang mga bintana ng bus at nag-iingay ang mga kasama niyang sundalo.

“Mauna na kayo!!!” sambit ni kuya Andrei sa kanila.

May nakita akong dalawang sundalong lumabas, tinanggal ang banner na nakadikit sa gilid ng bus ng may sulat na sorry ni kuya Andrei, tinupi ito na parang bandila at tumakbo silang dalawa patungo kay kuya Andrei, sumaludo atsaka ibinigay iyon sa kanya.

Noong nakaalis na ang bus, kaming dalawa na lang ang naupo sa central plaza. “Buksan mo kung ano ang laman ng box”

“Ito muna, nagugutom ako eh.” Sabay bukas sa supot at dinukot ang paborito kong puto, kumain. “Ano naman ang laman nito?” tnaong ko habang kumakain at inangat ang maliit na box ipinakita sa kanya.

“Ah, iyan... iyan ang nalimutan kong ibigay sa iyo noong nagbakasyon ako sa bahay ninyo. Buksan mo.”

Dali-dali kong binuksan ang box. At nanlaki ang aking mga mata noong... “Singsing!!!” Iyon iyong white gold na singsing na suot-suot niya noong nagbakasyon siya sa amin.

“Di ba tinanong mo kung sino ang may ari ng singsing na suot ko?” sabay bitiw ng nakakalokong ngiti. “Ikaw...” Dinukot niya ang singsing sa box at isinuot ito sa aking daliri.

“Iyan ang nalimutan kong ibigay sa iyo.” At may dinukot uli ang kamay niya sa bulsa ng kanyang pantalon. Isang singsing din na kaparehong-kapareho nang nasa aking daliri na. “At ito... ikaw ang magsusuot nito sa aking daliri.”

Na agad ko namang kinuha sa kamay niya at isinukbit ko sa kanyang daliri. Agad ko rin siyang niyakap. Mahigpit. “Salamat kuya...” ang sambit ko.

“Ayoko ng salamat. May bayad iyan.” Sagot niya.

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya. “Weeeh! Ano?”

“Sa bahay ninyo ako matulog mamaya. Doon na sa kuwarto mo ang bayad.” Sabay bitiw ng nakakalokong ngiti.

Kinurot ko ang kanyang gilid.

Sabay kaming nagtawanan.

(Itutuloy)

[10]

At sa bahay nga namin natulog si kuya Andrei. Syempre, nangyari na naman sa kuwarto ko ang isang ritwal na tanging kaming dalawa lamang ni kuya Andrei ang nakakaalam.

Matinding saya ang aking nadarama sa pagkakataong iyon. Lalo na noong nalamang ang singsing daw na ibinigay niya sa akin ay handcrafted at nag-iisa lang daw ang design nito at siya mismo ang nagpagawa. Ang singsing namin ay wala raw kapareho. At nakikita ko naman. Ang design niya ay kakaiba. White gold siya na ang magkabilang gilid na parang marble ay may border na kulay itim na may naka-imbed na gold sa gitna. At ang mismong gitna naman ng singsing ay may mga pinong-pinong gold design at drawing ng puso. Unique talaga siya.

“Kuya... m-may babae ka ba, girlfriend, o nililigawan?”

“W-wala naman. Bakit?”

“Wala lang. Gusto ko lang malaman.”

“M-may mga umaaligid ngunit hindi ko pinapatulan.” Sambit niya.

“Bakit?”

“Eh... wala. Ayaw ko.”

Kaya lalo akong natuwa. Iyon ang sinabi niya eh. Syempre, naniwala ako. Walang ni kahit kaunting pag-aalangan sa aking isip na baka hindi totoo ang sinabi niya. Ke ganoon siya kaguwapo, ke ganoon kalakas ang appeal niya sa mga babae at bakla, ke ganoon ka hayop ang dating niya, wala ni kaunting pag-aatubili ang aking isip na hindi siya nagsabi ng totoo.

At nakita ko naman. Dahil kung may iba nga siyang babae, makakakita sana ako ng singsing sa kanyang kamay. O di kaya ay may mga tumatawag-tawag o magti-text text sa kanya sa kanyang cp. At higit sa lahat, hindi siya mag effort na puntahan talaga ako, suyuin, at bibigyan pa ng singsing na “walang kapareho”.

At tungkol naman sa bata, ipinaliwanag din niya na talagang hindi niya inangkin iyon; na hindi niya nga raw niya alam na nabuntis ang babae at lalo na hindi siya naniniwala na siya ang ama dahil sandali lang daw ang kanilang pagsasama dahil lumipat nga raw sila ng tirahan at pagkatapos pa ay nag-aral na siya sa PMA sa Baguio.

“Ok lang na ampunin ng mga magulang ko ang bata, anak ko man siya o hindi. Ngunit gusto kong ipa DNA test siya upang malaman ko kung tunay ko nga siyang anak. At kung mapatunayang anak ko nga siya, aampunin ko. Wala namang problema sa akin eh.” Ang sambit niya.

Syempre, ang sinabi niyang iyon ay may kurot sa aking puso. May namuong selos ba? Kasi, baka kapag napatunayang kanya nga ang bata, baka tuluyan na niya akong malimutan.

Hindi na ako sumagot. Sinarili ko na lang ang aking naramdaman.

Tiningnan niya ako. Maaring naisip niya na nasaktan ako. “I-ikaw... ayaw mo bang magkaroon ako ng anak at pamangkin mo?”

“G-gusto naman po.” Ang sagot ko na lang. Gusto ko rin naman talaga. Kaso nga lang, hindi ko siya tunay na pamangkin eh. Ngunit sa kabilang banda, naisip ko rin na kung anak niya talaga ang bata, siguro kasing guwapo rin niya ito. At dahil anak niya, dapat ay mahalin ko rin siya. At kung tito pa ang ipakilala sa akin, magiging proud ako na maging pamangkin nga ng bata.

Ngumiti siya sa sagot ko. “Good...” sambit niya. “At gusto kong balang araw rin, magkaroon ka rin ng sarili mong anak upang ako naman ang may pamangkin. At lalo na kapag lalaki at babae sila, ipakakasal natin.” Sambit niya.

Ngumiti na lang din ako. Hindi ko na pinatulan pa ang kanyang sinabi. Palagi naman kasi niyang sinasabing kailangnang mag-girlfriend ako, magkaroon ng relasyon sa babae upang balang araw ay magkaroon din ng pamilya; ng anak, At kapag may anak na kaming babae at lalaki, ipakasal namin sila upang sa amin matupad ang pangarap ng aming mga magulang na magdugtong ang aming mga pamilya.

Isang masakit din itong katotohan na pilit kong iwaglit sa aking isip. At dahil bata pa ako at nag-aaral, hindi ko pa naramdaman ang pressure sa ganoong mga bagay. At madali ko itong nasupil sa aking isip.

So settled na naman ang lahat ng issues sa amin ni kuya Andrei. Malinis, at masayang-masaya ako.

Kaya noong bumalik muli siya sa San Pedro City upang magreport na sa kanyang trabaho, hindi na ako nalungkot. Iyon bang feeling na kahit malayo siya, hindi na ako natakot na baka limutin niya ako, o na hindi na siya muling sumipot. Kampante na kasi ako na babalik siya para sa akin; na kahit walang namagitang relasyon sa amin at hindi kami kaanu-ano, hindi siya papayag na hindi niya ako madalaw. Iyon ang nakatanim sa aking isip.

At balik normal ang lahat. Wala akong ni kahit kaunting pag-alala na isang araw ay malilimutan niya ako. Ewan... false hope ba ang tawag doon? Iyon bang umaasa ka na sa bandang huli ay kayong dalawa ang magkatuluyan, magdamayan, magtulungan bagamat sa likod ng iyong isip ay alam mong hindi maaari dahil may hadlang; hadlang sa pagmamahalan na sa kaso namin ay ang aming pagiging kapwa lalaki. Dagdagan pang wala naman siyang ipinangako sa akin, at may hitsura pa siya na dahil dito, ay alam kong maraming babaeng gustong umangkin o makatikim.

Anyway, naging mas inspired pa ako sa panahong iyon at masayang-masaya lalo na kapag nakatanggap ako ng text o tawag galing kay kuya Andrei.

At tungkol naman sa aking girlfriend na si Elsie, hindi kami naghiwalay. Nagkikita pa rin kami, nagba-bonding bagamat parang isang kaibigan lang ang turing ko sa kanya. At OK lang naman din ito para kay Elsie. Conservative din kasi siya. Kahit nga ang singsing ko na bigay sa akin ni kuya Andrei, nagtanong lang siya kung sino ang nagbigay at noong sinabi kong galing sa kuya Andrei ko, “Ok” lang ang comment niya. Tiningnan niya, sinabing maganda. Iyon lang. Kung kaya, walang problema sa amin ni Elsie ang ganoong set-up.

Ngunit si Brix ay talagang hindi maawat. Makulit pa rin. Ewan kung talagang trip lang niyang kunyari ay ligawan ako, o pinanindigan na lang talaga niya ang sinabi sa akin. Pero kapag may pagkakataon, iniiwasan ko na lang siya. Simula kasi noong nasabi niyang liligawan niya ako, tila bumait na rin siya sa akin. Basta pinadama ko lang sa kanya na ayaw ko; na ang gusto ko lang ay kaibigan. Syempre, kay kuya Andrei lang tumibok ang puso ko.

Noong huling hinatid ko nga si kuya Andrei sa kanyang pag-alis. Hindi inaasahang magkita sila sa terminal ng bus. Nagkataon iyong nag-CR si kuya Andrei at ako ang naiwan sa pasengers’ waiting shed, nagbantay sa kanyang bag noong nakita ako ni Brix. May hinatid din daw siyang kamag-anak sa terminal.

Umupo siya sa tabi ko nang walang pasabi at inakbayan pa ako. Dahil hindi ko siya nakita, nagulat ako at biglang tinaggal ko ang kanyang kamay sa aking balikat.

“Grabe ka naman. Pati ba pag-akbay ay ipagkait mo pa sa akin?” sambit niya. “Pa-akbay naman dy’an ohh. Please???”

“Tado! Ginulat mo naman ako eh!”

“Joke lang iyon. Paakbay na please...”

Kaya pinagbigyan ko na lang. Baka naman isipin niyang napaka-suplado ko. Nasa ganon kaming ayos noong nakabalik na si kuya Andrei, “Sino yan?” sambit niya sa akin.

Tumayo ako.

Tumayo rin si Brix. Hindi pa niya kasi kilala ang kuya Andrei ko kung kaya ang akala niya siguro ay siya ang niloloko sa tanong na iyon dahil sa sobrang higpit ng kanyang pag-akbay sa akin na halos halikan na lang ako sa pisngi. Parang feeling guilty ba.

At hindi pa man ako nakasagot ay si Brix na ang sumingit ng pabalang, may kayabangang sinagot ang tanong ni kuya Andrei ng, “Manliligaw niya” turo sa akin. “Bakit? May reklamo ka bro?” dugtong niya na para bang kayang-kaya niya talaga si kuya Andrei.

Hindi ko napigilan ang sariling hindi matawa. Ngunit sa loob-loob ko, hindi ko rin alam kung kiligin sa ginawng pag-amin talaga ni Brix sa harap ng ibang tao, o babatukan na lang ba siya dahil syempre, ayaw kong mag-isip naman ang kuya ko na may nagtangkang manligaw na lalaki sa akin.

Kaya ang nasambit ko ay, “Woi! Tado!” sabay tanggal ng kamay niya na nakaakbay sa balikat ko. At baling kay kuya Andrei, “Hindi po totoo iyan kuya!” ang pangangatwiran ko pa.

“Woi kuya daw o!” ang sagot ni Brix. “Wala ka namang sinabing may kuya ka ah! Baka boyfriend mo iyan!” dugtong niya.

Na kalmanteng sinagot din ni kuya Andrei ng, “Boyfriend nga ako niyan.”

“Woowww!” sa isip ko lang. Parang sobrang haba ng hair ko sa pagkakataong iyon. Hindi ako nakapagsalita sa narinig. Nabilaukan ba, iyong tipong nakalulon ng sampong buto ng santol. Tiningnan ko na lang si kuya Andrei. Parang gusto ko tuloy magbeautiful eyes.

“Waaahhh! Boyfriend talaga?”

“Oo. Bakit may reklamo ka?” sagot ni kuya.

Nakangiti na lang akong pinagmasdan si Brix. Ayoko namang kontrahin ang sinabi ni kuya Andrei na boyfriend ko siya. Kasi... kuya ko iyon. At ang ansarap-sarap kayang pakinggan. Kinikilig ako nang bongga.

“Mas guwapo ka nga lang ng kaunti, mas matangkad at malaki ang katawan. Pero mas bagay kami nito” turo ni Brix sa akin. Hindi kaya magkalayo ang agwat ng edad namin. Ilang taon ka na ba bro? 30? 40?” ang pang-uukray pa niya kay kuya Andrei.

“Mag-24 pa lang naman ako. Ikaw, mukhang 30 ka na ah. Siguro ang tunay mong edad ay 28? Sigurado ka bang tuli ka na?” ang sagot din ni kuya Andrei. At pinatulan talaga niya si Brix.

At siguro ay nainis na si Brix, tiningnan ako, “Boyfriend mo ba talaga ito? Anlakas ng tama eh...”

Tinimpi ko ang aking ngiti na halos bibigay na sa harap ni Brix. Lumingon ako kay kuya Andrei. Nagsalubong ang aming mga tingin. At baling ko kay Brix, binitiwan ko ang isang tango.

“Waaahhhhh! Grabeh! Grabeh talaga! Sabi ko na nga ba eh! Kaya pala iniiwasan ako. May boyfriend pala. Daya!” Sambit uli ni Brix na parang nagmamaktol.

“Oo... iiwas talaga iyan sa iyo dahil mahal na mahal ako nito. Kasi alam niyang kapag nalaman kong may nanligaw sa kanya, lalo na isang lalaki na ang pangalan pa ay...” napahinto siya, “Anong pangalan mo?” tanong niya kay Brix.

“B-brix”

“...Brix. Hmmmm, galit na galit pa naman ako sa mga Brix... Kapag nalaman kong may nanligaw na Brix ang pangalan sa boyfriend kong ito, pupulutin ang Brix na iyan sa kangkungan.”

“Wooh? May ganoon? At bakit? Ano ka ba?” tanong uli ni Brix kay kuya.

“Hired killer.” Ang pasimpleng sagot ni kuya Andrei at lumingon-lingon pa sa paligid na tila nagmanman, atsaka pasimple ring hinawi ang harapang dulo ng kanyang puting t-shirt, sinadya upang lumantad ang kanyang baril na nakasingit sa ilalim ng kanyang pantalon.

Kitang-kita ko naman sa mukha ni Brix ang biglang pamumutla, hindi na nakapagsalita.

“Brix ba kamo ang pangalan mo?” tanong uli ni kuya Andrei.

“H-hindi po.”

“Nanligaw ka pa ba dito sa boyfriend ko?”

“H-hindi po. Uuwi na po ako. Bye tol Alvin... M-mauna na ako tol ha?” ang biglang sambit ni Brix na parang asong nakatago ang buntot sa ilalim ng kanyang bayag. At baling niya kay kuya, “A-alis na po ako Sir!”

Tawa ako nang tawa noong kaming dalawa ni kuya andrei na lang ang naiwan. “Tinakot mo si Brix ah!” sambit ko.

“Ano mo ba iyon? Totoong manliligaw mo?”

“Hindi ah! Niloloko ka lang noon!” ang pag-alibi ko. “Makulit lang talaga iyon si Brix”

“Hmmm baka naman totoong manliligaw mo.”

“Bakit? Kung sakaling may manligaw ba sa akin na isang lalaki, ayaw mo?”

“Ayaw...”

Tahimik.

“Gusto ko, babae ang liligawan mo; babae ang karelasyon mo. Hindi isang lalaki.” Ang pagbasag niya sa katahimikan.

“Hayan na naman...” sa isip ko lang. Kaya silent na lang ako. Baka masaktan pa ako kapag nagsalita ako at may narinig akong sagot sa kanya na hindi ko magugustuhan.

Anyway, iyon ang eksenang tagpo nina Brix at kuya Andrei sa terminal. Kaya noong nagkita uli kami ni Brix school, tinanong niya ako kung totoong boyfriend ko nga iyon. “Oo.. boyfriend ko iyon. Kaya huwag kang loloko-loko sa akin. Kapag nagalit sa iyo iyon, babarilin ka noon...”

“Ok lang na barilin ako. Karangalan kong magiging martir at bayani sa ngalan ng pag-ibig mo.”

“May ganoon? Bakit bigla kang umalis? At namutla ka pa?” sambit ko.

“Natatae lang ako noon...” ang sagot na biro naman ni Brix.

Pero binawi ko rin naman ang sinabi kong boyfriend ko si kuya Andrei. Sinabi kong totoong kuya ko siya; na siya iyong tumutulong sa akin sa pag-aaral ko. At sinabi ko rin na isa siyang militar kung kaya hindi niya nakitang palagi ko itong kasama. Naniwala naman si Brix.

“Akala ko boyfriend mo talaga...”

Kaya sobrang inspired talaga ako. Iyon bang feeling na sa paggising mo sa umaga ay napakasarap ng pakiramdam at nagmamadali kang maligo upang pumasok sa eskuwelahan kasi, sa isip ko, ay dapat kong pag-igihan ang pag-aaral dahil sa kuya ko at syempre, may signal din sa school, mababasa ko ang mga texts niya sa akin na siya pang lalong nagpapasigla sa aking araw.

Ngunit sadyang mapaglaro lang siguro ang tadhana. O sadyang ganyan lang talaga ang buhay. Kung may saya, panandalian lamang ito. Kung natatamasa mo na ang akala mong perpektong buhay, darating din ang araw na magugulo ito. Walang kasiguraduhan ang panahon; lahat ay nagbabago. “Some good things never last”, ika nga sa kanta. At kadalasan pa, ang mga bagay na dumarating sa buhay natin ay hindi naaayon sa ating kagustuhan.

“Tol... bad news. Maa-assign ako sa Mindanao. Baka matagal-tagal pa bago tayo magkita. At baka hindi na rin ako makapag text palagi gawa nang walang signal sa area kung saan ako ma-assign. Sa front line ang assignment ng tropa ko at sa liblib na lugar ang aming kampo.” Ang text na natanggap ko.

Syempre, nagulat ako. Nalungkot. Hindi lang dahil magiging malayo na kami sa isa’t-isa at mawawalan na kami ng regular na contact sa isa’t-isa kundi dahil masyadong delikado rin sa Mindanao dahil sa mga rebeldeng NPA, Abu Sayyaf, at iba pang mga kaaway ng gobyerno. At kapag ganoong nasa front line pa, ang tropa niya ang talagang maituturing na pain.

“Kuya... hindi ba puwedeng umayaw ka?” sagot kong text.

“Trabaho ko ito tol... hindi ako puwedng umayaw.”

“M-magresign ka na kasi d’yan kuya. Humanap ka ng ibang trabaho.”

“Tol... alam mo namang ito ang pangarap ko. Ito na ang buhay ko. Mahal ko ang trabahong ito.”

“P-paano na tayo? Hindi na tayo magkikita?”

“Hayaan mo, kapag may bakasyon ako, dadalawin pa rin kita d’yan.”

“Nalalapit na ang graduation ko. P-paano ka makakarating? Baka Valedictorian ako, may speech ako, babanggitign kita sa speech ko kuya...“

“Pipilitin kong makadalo. maghanap ako ng paraan.”

Iyon ang takbo ng aming pag-uusap sa text. Gusto ko man siyang pigilan, wala akong magawa. Sadyang ang pagsusundalo kasi ang buhay niya. Simula pa kasi noong bata pa siya, pagsusundalo na talaga ang ambisyon niya. Gusto niya ang laruang mga baril. gusto niyang palagi kaming naglalaro ng nagbabaril-barilan. Kahit labing-limang taon na siya noon nakikipaglaro pa rin siya sa akin. E ako, hindi ko naman type ang baril kaya magha hide-and-seek na lang kami. Tapos kapag nakita niya ako, babarilin niya ako kunyari. Ngunit ayoko namang magpatay-patayan. Hindi ko naman kasi naaapprecite ang ganoon. Magpapatay-patayan ako kapag kunyaring nabaril niya at pagkatapos noon, wala na...

“Andaya nito ah! Nabaril na kita eh!” ang palagi niyang pagrereklamo kapag ganoong nahanap niya ako at babarilin at parang wala lang epekto sa akin.

“Habulin mo muna ako.” Ang palagi ko ring isasagot.

“Ganoon! Sige. Akala mo hindi kita mahahabol hah?”

At iyon... maghabulan na lang kami. At iyon ang ini-enjoy ko. Lalo na kapag naabutan niya ako at kakagat-kagatin na ang aking batok, leeg, o kikilitihin ang aking katawan. Kung may makakaita nga sa amin, parang mga pusa kamig nagkukulitan, naghaharutan. Kasi, may yakapan, may hablutan, may takbuhan, may kagatan. Nakakatawa. Ang saya-saya.

“Pangarap ko talagang magsundalo tol...” ang sambit niya sa akin noong panahon na hindi pa niya ako iniwan.

“Bakit gusto mong magsundalo?”

“Wala lang... parang ang sarap ng pakiramdam kapag may baril ka at ipinagtanggol mo ang bayan laban sa mga masasama at kaaway ng bayan.”

“Nakakatakot naman iyong may baril eh!”

“Syempre, may baril. Sundalo eh. Saan ka nakakakita ng sundalong walang baril?”

“Paano kung ikaw ang nabaril ng kaaway?”

“Kung kaya nilang tamaan ako. Syempre, magti-training ako kung paano umilag o magtago.”

“Bakit iyong iba, namamatay naman kahit may training pa?”

“Ah, kapag ganyan, paswertehan na lang iyan. Basta ginawa mo ang lahat na makakaya mo, iyon na iyon. Ang sobra noon ay swerte o malas na lang. Kahit naman hindi ka sundalo kapag oras mo na talaga, wala ka ring magagawa, di ba? Kagaya ng aksidente, ng mga sakuna, ng mga inaatake... Iyong iba nga, natutulog lang, hindi na nagising.”

Tahimik. Tama rin naman kasi siya.

“Bakit ikaw, ano ba ang pangarap mo?” tanong niya sa akin.

“W-wala. Gusto ko lang kasama kita palagi.”

“Iyan na ang pangarap mo?”

“Opo...”

Doon, niyakap niya ako. “Sige... promise ko rin sa iyo na hindi kita pababayaan. At kung maaari ay palagi kitang isasama kahit saan.” Ang sambit niya.

Ngunit hindi naman natupad iyon. Hindi pala ganoon ka-simple ang buhay. Akala ko nga noon ay talagang hindi na kami maaari pang magkalayo; hindi maghiwalay. Kasi nga, sobrang sweet ng kuya ko sa akin at ramdam kong siya rin ay ayaw niya akong mahiwalay sa kanya. Ngunit sadyang may mga pagkakataon pala sa buhay ng tao na talagang mapilitan kang magpaalam sa mga mahal. Siguro dahil ito ay kailangan lang... upang hanapin ang swerte; upang kamtin ang katuparan ng mga pangarap. O maaari ring dahil ito lang talaga ang simpleng tawag ng panahon at pagkakataon. Kumbaga, mag-adjust sa tinatawag nilang changing faces of time. At iyon ang nangyari. Napilitan ng pamilya nilang lumayo sa baranggay namin dahil kailangan nilang umahon sa kahirapan, hanapin ang suwerte sa Maynila. At siya... upang kamtin ang katuparan ng kanyang pangarap na magsundalo.

Kaya, panibagong dagok na naman iyon sa akin.

Dahil agad-agad ang pagka-assign niya sa Mindanao, wala na kaming pagkakataon na magkita pa. Noong tinawagan niya ako upang magpaalam, hindi ako maaawat sa pag-iiyak.

“Huwag kang umiyak tol... Hirap sa iyo eh. Aalis ako nito na nag-alala sa iyo. Huwag ka nang umiyak please. Dadalawin naman kita kapag may bakasyon na ako eh.”

“S-sige kuya. Hihintayin na lang kita...” ang sambit ko na lang. Wala naman talaga akong magawa eh.

Dahil sa tindi ng sakit na aking nadarama at sa takot na rin na baka may mangyaring masama sa kanya, pumasok ako sa simbahan. Nanalangin. Alam ko kasing delikado ang lugar kung saan siya maassign. Kaaannounce lang kasi ng all-out war ng gobyerno laban sa mga rebelde sa Mindanao. Kung kaya matindi ang pag-alala ko sa kalagayan nya. Iyon ang pinaka-kinatatakutan ko. Ang posibilidad na maaaring sa sunod naming tagpo ay kung hindi man sa loob ng hospital ko siya makikita, ay nasa loob ng isang kabaong.

Sa loob ng simbahan ay umiiyak ako. Para akong isang batang nagsumbong at nakiusap na sana ay ilayo ang kuya ko sa kapahamakan. At sa panalangin kong iyon ay nakapagbitiw ako ng pangako na gagawa ako ng isang sakripisyo: ang magnobena at linggo-linggong magsimba. At sa 9 na araw na pagnonobena ko, magpa-fasting din ako; hindi kakain ng solid na pagkain; puro gatas lang, o soup.

At iyon nga ang ginawa ko. Natuto akong mag-alay ng sakripisyo para lamang sa pinakamamahal kong kuya... Iyon lang kasi ang alam kong puwede kong gawin upang makatulong. Kumbaga, parang nasa isang hopeless na kaso ang kalagayan ni kuya, parang may stage 4 na cancer na tanging panalangin na lamang ang makakapagligtas.

Halos isang beses isang linggo kapag tumawag sa akin si kuya Andrei kapag may pagkakataon na makapunta siya ng downtown. Talagang sabik na sabik ako, nag-iiyak kapag nakausap ko siya sa telepono. Kung makaiyak nga ako ay parang higit pa ako sa tunay na asawa ng isang sundalo.

“Kumusta ka kuya. Natatakot ako sa iyo eh. Lagi kitang ipinagdasal na sana ilayo ka sa kapahamakan.”

“Huwag kang mag-alala tol. Lagi akong nag-iingat dito. Bagamat may mga pagkakataon na delikado ang aming misyon ngunit so far, ok naman ang lahat. Salamat sa mga dasal mo.”

“Basta kuya, mag-ingat ka palagi... Natatakot ako para sa iyo.”

Dumating ang takdang araw ng aking graduation. Naalala ko ang pangako niyang dadalo. Alam niya ang araw, oras at lugar na pagdadausan ng aming graduation.

“Kuya... graduation ko na. Dumalo ka please.” ang pakiusap ko sa kanya noong na-contact ko siya, isang linggo bago ang graduation.

“Tol... pasensya ka na. Hinid talaga puwede. Ilang beses na akong nagpaalam sa superior ko, hindi ako pinayagan. Med’yo delikado ang sunod naming mission.”

“Kuya naman eh. Nagpromise ka sa akin eh!” ang pagmamaktol ko na.

“Pasensya na talaga tol... Pero maghanap pa rin ako ng paraan.”

“Basta kuya, hihintayin kita. May speech ako, dapat nandoon ka, masisira ang speech ko.”

“Kumbinsihin ko muli ang superior ko. Ngunit kung talagang hindi ako papayagan tol... Babawi ako sa iyo”

“Ayoko... basta darating ka ah!”

Iyon ang usapan namin.

Araw ng graduation, naroon na lang lahat. Kumpleto ang mga estudyanteng magmamartsa sampu ng kanilang mga magulang. Naroon na rin ang aking mga magulang. Para sa akin, kumpleto na sana, maliban na lang sa isang tao, si kuya Andrei.

Siya ang hinahanap ko. At balisa ako na magsimula na ang program ngunit wala pa rin siya.

“Nay... wala pa bang kahit text man lang galing kay kuya Andrei kung makararating siya o on the way na ba? Hindi siya nagtitext sa akin eh.”

“Wala naman anak...”

“Mababago ang speech ko nito.” ang pagamaktol ko. Sa speech ko kasi ay kailangang nasa audience si kuya Andrei at sa kanya ako titingin habang sasabihin ko sa kanya ang aking mensahe.

At noong nagsalita na ang emcee upang simulan na ang graduation ceremony, nakasimangot na ako. Parang gusto kong umiyak na hindi siya makarating.

Hanggang sa tinawag na isa-isa ang mga graduates. Wala pa ring kuya Andrei ang sumipot. Halos mag-crack na ang buto sa leeg ko sa kaiikot na gaking ulo upang hanapin siya.

Noong tinawag na ang mga honors, lungkot na lungkot na ako. Hanggang sa, “Alvin Palizo! Valedictorian!”

Nagpalakpakan ang lahat. Ngunit ako, parang nawala ang saya ko sa pagtawag na iyon ng aking pangalan. Parang nadismaya ba. Noong nasa itaas na ako ng stage, inikot ko ang aking paningin sa buong paligid; tiningnan ang kabuuan ng lawak kung saan naroon nagkumpol-kumopl ang mga audience, umasa na makikita ko roon si kuya Andrei.

Ngunit ni anino niya ay hindi ko nahanap. Umakyat sa stage ang aking inay at itay at sila ang nagpin ng aking ribbon, corsage, at nagsukbit ng medalya sa aking leeg.

Noong nasa baba na uli ako, tinawag na ang mga may partial scholarships; ang salutatorian, mga honorable mention. Pagkatapos nila, ang pangalan ko uli ang tinawag para sa full scholarships sa college sa state university sa aming lungsod at sa is pang unibesrsidad sa karatig na siyudad. Umakyat uli ako sa entablado. At habang nakaharap uli ako sa audience at hinintay ang pagbigay sa akin ng scholarship, inikot ko na naman ang aking paningin sa mga audience. Umasa pa rin na kahit huli na ay makaratnig pa rin siya.

Ngunit wala pa rin akong nakitang kuya Andrei sa kumpol ng mga taong naroon.

Nakababa na ako ng entablado at naghintay na lang na tawagin muli para sa aking leadership medal noong biglang nabulabog ang lahat sa ingay na nanggaling sa itaas. Dahil outdoor ang lokasyon ng graduation, kitang-kita ng lahat ang pag-aaligid ng isang military helicopter na kulay itim. At kung hindi lang sa nakalambitin nitogn streamer ay malamang nagtatakbuhan na ang mga tao sa takot na baka biglang pagbabarilin kami. Medyo mababa lang kasi ang lipad niya at ang graduation venue talaga ang iniikutan. At ang nakasulat sa nakalambitin nitong streamer ay, “Congratulations Alvin Palizo – Valedictorian!”

Bigla rin akong napatayo at napaluha. Ag buong akala ko ay talagang hindi na siya sisipot. Hindi ko na napigilan ang sarili na hindi maglulundag sa tuwa.

Nagpalakpakan ang mga tao. Ang karamihan ay tiningnan ang aking reaksyon.

Nakadalawang ikot pa ang helicopter bago ito lumapag sa di kalayuang open track and field area ng eskwelahan. Noong nawala na ang ingay, nagpatuloy ang emcee at tinawag na ang pangalan ko upang i- receive ang leadership award ko. Bago ako umakyat ng stage nilingon ko ang dulo ng audince kung naroon na ba si kuya Andrei. Napag-usapan kasi namin ng inay at itay na si kuya Andrei ang magsabit ng leadership medal ko sa aking leeg.

At dahil nakita ko na sa malayo na nagtatakbo na si kuya Andrei at tinumbok ang lugar na pinagdausan ng graduation, umakyat na ako sa stage. At noong nakatayo na ako sa stage, kitang-kita ko ang dere-deretsong pagtakbo ni kuya Andrei na naka-military uniform pa patungo sa entablado.

Pagkatapos kong natanggap ang aking medalya, naghintay lang ako ng ilang segundo sa stage at maya-maya lang ay hingal-aso na siyang nakaakyat Natawa nga ako at ang mga tao dahil sinaluduhan rin niya ako sa stage pagkatapos niyang isabit sa aking leeg ang medalya. Ang cute kasi niyang tingnan sa kanyang uniporme at ganoon pa ang ginawa niya sa akin.

At noong nagspeech na ako, syempre, pinasalamatan ko ang lahat, ang nasa taas sa pagbigay niya sa akin ng aking mga magulang, sa aking mga magulang sa pagbigay nila sa akin ng mga magagandang aral at maayos na pag-aruga at pagpalaki sa akin kung kaya naging ganoon ako, at sa kuya Andrei ko na siyang tumulong sa aking financial na pangangailangan.

“My kuya Andrei is my inspiration. He taught me many things in life; some are good, some are not so good, and some others are a little... bad.” Tawanan ang mga tao sa bahaging ito ng aking speech, pagbigay pugay ko kay kuya Andrei. “But it was he who also told me that not everyhing in life is all that good. But the good thing about having ‘bad’ or ‘worse’ in life is that they not only enable us to appreciate what is good, but they also let us find our strength and wisdom, making us better and wiser persons in the process. According to him, we will experience many differnt things in life; the ‘bad’ or ‘worse’ are to be forgotten but to be learned lessons from while the good, to be cherished forever in our hearts. And for me, I keep them as my inspiration. Like a photograph that reminds me of the good old times, I keep it as my guiding star to reach my dream. When I was seven, kuya Andrei took pictures of us before he left for the big city. I still keep them. That time, I didn’t know why he chose to give me those. But in the days before this graduation, I came to realize that those pictures actually served as my guiding star. Because in that picture was my inspiration; my my kuya Andrei who taught me how to be strong, how to fight my little battles of life, how to be a winner. So allow me in my little way to thank you from the bottom of my heart – to my God, to my parents, to friends and everyone who in one way or another, had contributed to what I have become now. And to you, Capt. Andrei Gomez... this salute is for you.” At sumaludo akong nakaharap sa kinaroroonan ni kuya Andrei, ang mga mata ay nakatutok sa kanya.

Tumayo naman si kuya Andrei, sinuklian ang aking pagsaludo.

Palakpakan ang mga tao, binigyan kami ng standing ovation.

Iyon na siguro ang pinakamasayang araw sa buhay ko. Hindi lang dahil sumipot ang si kuya Andrei sa isang napaka-dramatic entrance pa sa espesyal na okasyong iyon kundi dahil ramdam kong proud na proud silang lahat sa akin.

Pagkatapos ng graduation, hinila kaagad ako ni kuya Andrei. “Halika, may regalo ako sa iyo.”

Naka-toga, nakalambitin ang mga medalya at bulaklak sa aking leeg, ang mga corsage at ribbons ay naka-pin pa sa aking dibdib, litong-lito akong sumunod sa kanya, hatak-hatak ang aking kamay habang nagtatakbo. “S-saan ba tayo kuya?”

Noong nakarating na kami sa kanyang dinalhan sa akin. Bigla akong kinabahan. “Di ba dati, sabi mo gusto mong sumakay ng helicopter? Heto sasakay tayo... At huwag matakot”

“Ahhhhhh!” ang sigaw ko. Parang hindi kasi ako handa at parang ayaw ko na gusto.

“Sige na... minsan lang itong may helicopter akong dala. Dali, pasok!” giit niya.

Kaya napilitan man, pumasok na rin ako. Magkatabi kami ni kuya na naupo sa likod ng piloto. Grabe. Di talaga ako makapaniwala na magkatotoong makasakay ako ng helicopter. Ni ferries wheel nga ay hindi pa ako nakasakay. Sobrang kabog ng aking dibdib sa pagkalula at para akong hihigupin patungo sa baba. Sobrang pagyakap ko talaga kay kuya Andrei, lalo na noong nakitang pumaitaas na ang helicopter. Pakiwari ko ay malalaglag ako. Parang hindi ako kampante sa makina niya. Parang nakakatakot na bumagsak ito! “Kuyaaaaaaaa!!!! Natatakot ako!!!”

Tawa lang nang tawa si kuya Andrei habang niyayakap ako. “Ok lang iyan...”

Umikot lang kami sa kalakhan ng aming probinsya at itinuro pa niya ang mga lugar na alam niya, kagaya ng San Pedro City kung saan kami nagpunta dati, ang highway patungo roon na kitang-kita ko sa himpapawid, ang mga bundok, ang aming bukid. Parang literal na nasa langit talaga ako. At mabuti naman dahil hindi ako nahilo.

May isang oras siguro kaming nasa ere bago kami ibinaba ng piloto. Noong nasa baba na kami, sobrang tuwa ko noong nakalabas na.

Pagkagaling sa  venue ng graduation, dinala na lang kami ni kuya Andrei sa isang mamahaling restaurant kasama ang mga iilang kaibigan at iilang kasamang sundalo ni kuya andrei. Binigay niya sa akin ang kanyang regalo, ang isang set ng uniporme niya sa militar, na may kasama pang undershirt at underpants. Lahat ay may tatak na “Capt. Andrei”. Nagpasalamat din siya sa akin sa pag-acknowledge ko sa tulong niya; sa pagiging inspirasyon niya sa buhay ko. Biniro niya akong “touched” daw siya at kulang na lang na yakapin niya ako at halikan sa harap ng mga tao.

Syempre, sa loob-loob ko, may dala itong kakaibang kiliti. Nasasabik kaya ako sa kanya at inasam-asam kong magtagal pa sana siya upang kahit saglit ay mangyari na naman sa amin ang mga bagay na iyon. Ngunit hindi na nangyari pa ang lahat. Pagkatapos naming kumain sa restaurant, hayun, lumipad muli ang kanilang helicopter.

Bagamat iyon ang isa sa pinakamasayang alaala ko kay kuya Andrei, hindi ko maitatwa na may sakit ding dulot ang pag-alis niyang iyon. Hindi ko kasi alam kung masusundan pa ang pagkikita naming iyon o iyon na ba ang pinakahuli. Syempre, malayo siya, at kasagsagan pa ng gyera. At iyon ang pinakakatakutan ko ay ang maaaring masamang mangyari sa kanya sa gyera.

Summer break. Iyon iyong binisita ko ang isa sa dalawang unibersidad na nagbigay sa akin ng scholarship. Gusto ko kasing tingnan muna ang lugar bago ako magdesisyon. Sinamahan ako ni Brix. Kahit kasi hindi ko pinansin ang “panliligaw” kuno niya sa akin, hindi siya bumitaw sa pagiging kaibigan ko. Parang naging best friend ko na lang siya bagamat paminsan-minsan ding isinisingit niya ang pagparamdam sa akin. Ngunit hindi ko pinatulan. Hindi ko sineryoso. Si kuya Andrei lamang ang nagmamay-ari ng aking puso. At naipangako ko rin siya lang ang tanging nag-iisang lalaki sa buhay ko.

Ngunit siguro ay blessing in disguise din ang pagdating ni Brix sa buhay ko. Kasi, malaki ang naitutulong niya sa akin lalao na may kotse siya at sinasamahan niya ako sa mga ganoong lakad. Lalo na, hiluhin ako at madaling magsuka sa biyahe. Lagi niya akong inaalalayan. At ang sabi pa niya, ay kung saan ako mag-eenroll, doon din daw siya mag-aaral, at parehong kurso sa kung ano man ang mapipili ko ang pipiliin din niya. “Gusto kong kahit saan ka, naroon din ako. Body guard.” ang sabi niya.

Naappreciate ko naman iyon. Pakiramdam ko tuloy ay kapani-paniwala na ang sinabi niyang may naramdaman siya para sa akin.

Dumaan muna kami sa isang department store bago puntahan ang nasabing unibersidad. Medyo nagsusuka kasi ako noon sa biyahe at gusto kong mag CR, at bibili na rin ng tissue. Noong nasa isang grocery na kami at tapos na akong magbayad sa counter, nabundol ko isang babae dahil sa pagmamadali.

“S-sorry po!” ang nabanggit ko.

“O-ok lang” sagotr ng babae t yumuko na siya upang pulutin ang mga nagkalat niyang gamit na pinamili rin. Noon ko napansin ang kanyang anyo. Napaganda niya! Marahil ay nasa edad na 23 o 25 lang. Mistulang isang artista ang kanyang mukha, maputi, makinis, mahaba ang buhok, magaganda ang mga mata, mahahaba ang pilik-mata, at napakasexy. Bakat ang kanyang kaseksihan sa suot na jeans at body-fit na kulay itim at puting stipes na t-shirt. Sobrang ganda.

Yumuko na rin ako gawa nang tulungan siya sa pagpulot sa mga nagkalat na pinamili niya.

Nungit doon ako nagulat noong nakita ko ang kanyang daliri. May singsing ito na kahawig na kahawig nang sa akin!”

Bigla akong nahinto sa ginagawang pagtulong sa kanya. Para akong natulalang nakatingin sa kanyang singsing.

Tangkang tanuning ko na sana siya noong bigla naman siyang tumayo at nagtatakbong umalis. nagmamadali.

Sinundan ko. Tatanungin ko pa sana kung paanong nagkaroon siya ng kaparehong singsing samantalang ang sabi sa akin ni kuya Andrei ay tanging kaming dalawa lamang ang may singsing na ganoon ang design.

Ngunit pagdating ko sa labas ng shopping mall, nakasakay na ng kotse ang babae.

Binalikan ko si Brix na naghintay sa akin sa loob ng mall. Sinabi ko sa kanya ang lahat. “Baka girlfriend ng kuya mo. ang ganda kaya noon. Bagay sila.” sambit niya. Nakita kasi niya ang babae. At hindi alam ni Brix na may naiibiang pagmamahal ako sa kuya Andrei ko.

“Tange! Sabi nga ni kuya, kami lang ang may parehong singsing na iyon. Handcrafted kaya iyon!”

“E baka nagpagawa uli ang kuya mo, para naman sa girlfriend niya.”

Med’yo may kakaibang kirot na dulot sa puso ko ang sinabing iyon ni Brix. “Hindi ah! Sasabihin sa akin ng kuya ko kapag may girlfriend siya. Hindi kaya iyon naggigirlfriend kapag hindi ko nagustuhan ang babae.”

“Ah, baka pareho lang ang gumagawa ng singsing at ginawan din ang babaeng iyon.”

Iyon ang mga kuru-kuro namin ni Brix. At pinilit ko na lang ang sariling palampasin iyon bagamat hindi ko maitatwa na may malaking katanungan talaga ang aking isip kung paano nagkaroon ng kapareha ang aking singsing

Lumipas ang ilan pang mga buwan. Halos hindi ko na palagiang nakakatext at nakakusap sa telepono ang kuya Andrei. Siguro may isang beses na lang sa tatlong linggo o kung hindi man, isang buwan. Masakit. Ngunit inintinde ko na lang dahil ganoon talaga ang trabaho niya eh. Ang mahalaga sa akin ay buhay siya.

Isang araw, tumawag siya. “Hello bunso! Nasa downtown ako. May binili kasi ako ngunit nagsara na ang mga shops dahil gabi na kung kaya nagcheck in muna kao sa hotel at bukas ko na itutuloy ang pagbili ng mga gamit...”

Iyon ang narinig kong sabi niya.

Ngunit hindi pa man ako nakasagot ay may sumingit na, “Hi Alvin... palagi kang ikinikuwento sa akin ng kuya mo...” Boses ng isang babae!

Mistulang may malakas na bombang sumabog sa aking harapan sa pagkarinig ko sa boses ng babaeng iyon. “Naka check in siya sa isang hotel ngunit may kasama siyang isang babae?” sa isip ko lang. Ramdam ko ang sobrang lakas nag pagkabog ng aking dibdib. Para akong na-shock, natulala.

Natahimik naman sila sa kabilang linya. Hinid ko alam kung bakit.

“S-sino iyon kuya? May kasama ka bang babae sa hotel???”

(Itutuloy)