Ang Lalaki sa Burol 11

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

Marami kaming napag-usapan habang nasa biyahe. Kahit si Sophia at ang nangyaring pag-akusa niya na ako ang dahilan ng food poisoning ay napag-usapan din namin. At alam din raw niya na inapi-api ako ni Sophia.

“Tiisin mo lang muna. Kasi, malapit na akong umalis sa poder niya.” ang sambit ni Marlon. Parang nakikinita kong may nabuo na siyang plano bagamat hindi naman niya sinabi kung ano ba talaga ito.

“Saan ka naman pupunta kapag nakaalis ka na sa poder niya?”

“Uuwi sa atin eh. At doon maghanap ng trabaho. Bakit, sa tinign mo ba ay hindi ako makahanap ng trabaho?”

Hindi na ako umimik. Syempre, kapag pamilya na niya ang pinag-uusapan, wala akong kaalam-alam. Ayokong madagdagan pa ang mga kasinungalingan ko o kaya ay may masabi akong nakakaduda na.

Habang palapit nang palapit kami sa aming lugar, palakas nang palakas naman ang kabog sa aking dibdib. Hindi ko kasi alam kung saan siya dadalhin.

“Excited na ako yak... sabik na akong makita ang mga pinsan natin” sambit ni Marlon, bakas sa kanyang mukha ang labis na kagalakan.

Ang sabi ko kasi sa kanya ay mga pinsan ang pupuntahan namin. Wala akong planong magpakita sa bahay na kasama siya. Baka mamaya madagdagan lamang ang aking problema kapag nalaman ng aking mga magulang na nagpanggap akong kapatid ni Marlon. Isa pa, nasa Mindanao ang pamilya niya, na nasabi ko na rin sa kanya.

“P-pero di ba ang sabi mo ay nasa Mindanao ang pamilya natin?” dugtong din niya.

“Oo, sa Mindanao nga sila. Sinabi ko na iyan, di ba?” ang naisagot ko.

“Oo. Pero kailan tayo pupunta roon? Sabik na akong makita ang mga magulang natin yak.”

“Saka na iyon... Basta darating na lang iyon.” Ang sagot ko na lang. Palapit na palapit na kasi sa lugar at naturete na ang utak ko kung ano ba talaga ang aking gagawin at saan ko siya daldalhin.

Noong nakarating na kami sa bayan, giniyahan ko siya upang baybayin ng kotse niya ang daan patungo sa bodega ng kopra na nasa burol kung saan si James nagtatrabaho dati bilang isang security guard.

“D-dito na ba?” ang tanong niya noong sinabi kong ihinto na ang kotse.

“Oo. Ito na nga.”

“Bodega ito ah!”

“Bodega nga ng kopra... dito ka dati nagtatrabaho bilang isang securty guard.”

“T-talaga?”

“Oo... ikaw ang siga diyan dati.” Binuksan ko ang pinto ng kotse at lumabas ako. “Tara...”

Lumabas na rin siya. “D-dito ba talaga ako dating nagtatrabaho?” tanogn uli niya.

“Oo nga. Kung gusto mo, itanong pa natin sa...” napahinto ako. Naalala ko kasi si Badong, iyong kapalit niyang guwardiya na nakaniig ko rin noong wala na siya. Para tuloy akong nagdadalawang-isip na ipakilala pa siya. “Sabagay, baka wala na siya. Antagal na kasi noon.” Sa isip ko lang.

“Kanino natin itanong?”

“S-sa may ari ng bodega, nitong koprahan...”

“Saan ko kaya ito dadalhin pagkatapos naming dito?” ang tanong ng isip kong litong-lito kung ano ang sunod kong gagawin.

“Ah... mag-hotel na lang kami!” Ang planong pumasok sa isip ko. Maganda ang planong iyon kasi, safe ako kapag nasa hotel kami, hindi ako mahuli na naroon pala ang mga magulang ko at ito ang pupuntahan ko; at habang naroon siya, lihim akong makasaglit sa bahay, kukunin ang mga kailangan ko, makita ang mga magulang ko at makapagpaalam sa kanila.

Ngunit nasira ang lahat nang plano kong iyon noong mula sa aming likuran ay may biglang tumawag sa aking pangalan. “Jassim! Anak! Nakauwi ka na pala?”

“Nalintekan na!” sigaw ng utak ko. Noong nilingon ko ang kinaroroonan ng boses, para akong nakakakita ng multo. Ang inay ko, sabik na nagtatakbo patungo sa akin at sa di kalayuan ay ang itay na naglalakad, nakatupi ang pantalon, nakapaa, na mistulang galing pa sa pag-aararo at sa gilid ng kanyang beywang ay nakalaylay ang itak!

“Diyos na mahabagin! Baka kapag nagulat ang itay ay maitak niya si Marlon!” sigaw ng natataranta kong isip.

Hindi ko talaga alam ang aking gagawin sa sandaling iyon. Parang gusto ko na lang tumakas at iwanan si Marlon na nakatayo sa harap ng bodega o takpan na lang ang aking mukha upang hindi mahalata na ako pala iyon. Ngunit huli na ang lahat. Nakita na ako ng aking inay.

Dahil sa sobrang kaba, hindi ako nakasagot sa pagtawag sa akin ni inay. Pati si Marlon ay pansin ko ang kanyang pagkagulat.

“Anak... ang tagal mo nang hindi nakauwi. Kumusta ang pag-aaral mo? Sabik na sabik na kami ng itay mo sa iyo!” ang sambit ng aking ina noong niyakap na niya ako.

“Eh...” ang nasambit ko na lang, ang aking mga kamay ay hindi maiyakap nang diretso sa kanya, nag-aalangan dahil nga nandoon si Marlon.

Kitang-kita ko naman sa mukha ni Marlon ang bakas ng tuwa sa pagkakita niyang niyakap ako ng aking inay.

At noong bumitiw na s apagkayakap sa akin an ginay, halos mawindang naman ang inay noong siya naman ang niyakap ni Marlon. “Inayyyyyy! Matagal ko na po kayong hinahanap! Salamat at sa wakas ay nagkita muli tayooooo!”

Kitang-kita ko ang panlalaki ng mga mata ng aking inay. Iyong bang gusto niyang itulak ang tao at tumiwalag sa kanyang pagyakap ngunit hindi magawa-gawa dahil sa nakitang mukhang mabait naman iyong tao kung kaya hinayaan na lang niya ito bagamat bakas sa kanyang mukha ang ibayong pagkalito.

“Sandali! Sandali! Ano ba ang nangyari?! Jassim, magpaliwanag ka nga?! Ang sambit ni inay noong pinakawalan na siya ni Marlon.

“Ako na ang magpaliwanag inay... nagka amnesia po ako! Nawala po ang aking alaala!” ang biglang pagsingit naman ni Marlon.

Ako naman ay natulala, hindi makapagsalita dahil sa bilis ng mga pangyayari. Parang gusto kong sampalin si Marlon at bulyawan ng, “Hindi iyan ang ibig sabihin ng inay! Tinatanong niya kung bakit mo siya niyakap at tinawag na inay! Tanga!”

Napatingin ang inay sa akin na ang mukha ay lalo pang naguluhan sa narinig na paliwanag ni Marlon.

Ngunit bago pa man ako nakapagsalita, sumingit naman ang itay na noon ay nakalapit na rin sa amin, “Ano ba ang nangyari dito Jassim?! Kailan ka pa dumating anak?!!”

At hindi pa man ako nakaimik muli, ang itay naman ang biglang niyakap nang mahigpit ni Marlon. “Itayyyyyyy! Sabik na sabik na po akong makita kayoooo!”

Hindi ko malaman kung matawa ako o sasampalin pa rin siya at sigawan ng, “Ano ka ba! Yakap ka nang yakap sa mga taong hindi nakakakilala sa iyo!”

Gusto ko ring matawa sa postura ng itay. Kasi ba naman, mabilis siyang pagsugod sa aming kinaroroononan, nagmamadali sa pagkakita sa akin at siguro naguluhan din noong niyakap ang inay ng isang taong kasama ko na naka-long-sleeves pa. At mabilis ang kanyang pagsulpot ngunit noong bigla siyang niyakap ni Marlon ay tila ring biglang nakasagi ng live wire ng Meralco at hindi nakagalaw, ang mukha ay tila sa isang taong nakoryente. Ang kulang na nga lang sa kanya ay ang pag-usok ng kanyang mukha. At hindi na rin niya nagawang hawakan ang kanyang itak. Ang kanyang dalawang kamay ay nakalaylay lang sa gilid, naipit sa mahigpit na yakap ni Marlon.

Noong pinakawalan na siya ni Marlon, kitang-kita ko sa mukha ng itay ang pagkabigla. Para siyang natulala. Kung hindi ko nga lang siya itay ay parang gusto ko na siyang biruin ng, “O ngayong natikman mo na ang yakap ng isang guwapong lalaki, ano ang masasabi mo? Masarap tay, di ba?” Ngunit syempre, ayokong maitak kung kaya silent na lang ako.

“N-nagkaroon ako ng amnesia tay, nay... kung kaya ngayon lang ako nakasipot. M-mabuti na lang at nahanap ako ni Jassim...” Ang sambit ni Marlon. Para siyang nagsusumbong.

Nagkatinginan ang aking mga magulang. Syempre, wala silang pakialam kung na-amnesia ba iyong tao, na-dengue, nagka-typhoid o nababaliw. Hindi naman nila ito kilala. Lalo nang hindi close.

Tiningnan nila ako. Naghanap ng kasagutan ang kanilang mga tingin.

Dali-dali kong hinila sina inay at itay sabay sabi kay Marlon ng, “S-sandali lang k-kuya ha... mag-usap muna kami ng inay at itay.” At noong medyo malayo-layo na kami kay Marlon, doon ko na ipinaliwanag ang lahat. “Nay... tay, natandaan niyo pa ba siya? Siya iyong dating guwardiya sa bodega na iyan sa burol” turo ko sa bodega.”

Tumingala sandali ang inay sa taas at pagkatapos, “Oo nga... namukhaan ko siya!” sambit niya.

“Tama nay.” Sagot ko. “Noong umuwi iyan sa kanila, ang bus na kanyang sinakyan ay nahulog sa bangin at siya lang ang nailigtas. Ngunit nagka-amnesia siya.”

“Ngayon, paanong naging nanay at tatay kami niyan?”

“Ganito nga... nasagip iyan ng isang anak-mayamang babae na may ari ng malaki at sikat na restaurant, iynang MCJ Restaurant?” sambit ko sa pangalan ng restaurant. Sikat kasi ito kahit ang branch nila sa aming bayan. “...At ayaw na siyang pakawalan noong babae. Parang ginayuma ba, o kinulam upang hindi na manumbalik pa ang kanyang ala-ala. Gusto ng babaeng iyon na angkinin na lubusan si Marlon pati na ang kanyang buong pagkatao. Noong nakita ko siya sa restaurant na iyon, na pag-aari ng mayamang babaeng gustong umangkin sa kanya, doon ko na naisipang iligtas siya, na matulungan siyang maibalik ang kanyang alaala.”

“Hindi mo pa nasagot kung bakit naging anak namin iyan.” ang pagsingit pa rin ni itay.

“Ganito nga iyon... Noong sinabi ko na sa kanya na kilala ko siya, tinanong niya ako kung sino ako sa buhay niya, doon ko na sinabing kapatid ko siya; kuya. Alangan naman kasing ang palusot ko ay kapitbahay lang o kaibigan. Parang ambabaw kasi. Baka hindi ako paniwalaan o baka itaboy pa ako lalo na ng babaeng iyon. Kaya inangkin ko na lang siyang k-kuya...”

Natahimik silang dalawa.

Nagkatinginan ang aking mga magulang. Parang nag-uusap ang kanilang mga mata.

Tumingala uli ang inay sa langit. Marahil ay nababasa niya roon ang kasagutan. Maya-maya, “Ewan ko ba sa iyo, Jassim. Hindi ba malaking gulo iyan? Baka biglang sumulpot dito ang babaeng iyan at tayo naman ang mapapahamak?”

Na sinagot ko naman ng, “Hindi makarating dito iyon inay...” Syempre, dinepensahan ko ang aking ginawa bagamat doon ko lang naisip na maaari ngang makarating doon si Sophia. Sa yaman ba naman niya, walang lugar sa mundo na hindi niya kayang abutin.

“E, iyan...” palihim na turo niya kay Marlon. “Paano kung matauhan iyan?”

“E di, huwag na rin nating gamutin – Joke!” ang sagot ko.

“Puro ka kalokohan.” Ang pagsingit ni itay.

“E, di mas mabuti kung matauhan na... ang mahalaga lang naman ay makauwi siya sa kanyang tunay na pamilya eh.” Ang dugtogn kong sagot.

“Bahala ka nga! Ngunit huwag mo kaming sisihin ng itay mo kung pumalpak kami sa aming drama ha? Hindi kami sanay magkunwari.” ang tila nayayamot na sagot ng inay sabay talikod at tinumbok na ang kinaroroonan ni Marlon.

Sumunod naman si itay pagkatapos niya akong tingnan na parang nanumbat ng, “Ikaw ha?”

Parang gusto ko tuloy suklian ang tingin ng aking itay ng isang tingin din na nagtatnong ng, “Tay naman... nayakap ka lang ng isang guwapong nilalang ganyan ka na...” Ngunit di ko na ginawa iyon. Tumingala na lang ako sa langit. Baka mahanap ko rin doon kung ano ang tamang gagawin.

Anyway, natuwa na rin ako. Alam ko naman ang ugali ng mga magulang ko. Minsan pakipot. Minsan sobrang OA. Ang cute kaya ni Marlon. Kahit naman sino sigurong mga magulang ay hindi aayawan si Marlon na maging anak nila. “Hmpt. Pakipot pa kayo.” Sa isip ko lang.

Nagtatakbo akong sumunod sa kanila. Sa loob-loob ko lang, sobrang happy ako na sumakay ang aking mga magulang sa aking mga pakana.

“M-may problema ba nay? Tay?” ang tanong kaagad ni Marlon noong nilapitan na siya ng aking mga magulang.

“W-wala naman...” ang sagot ni inay. “O siya... mabuti at nakabalik ka na rito. Umuwi na tayo...” sabay tumbok sa direksyon ng kalsada pauwi sa bahay namin, pansin ang pagmamadali, natakot baga na puputaktehin ng tanong ni Marlon.

Sumunod ang itay.

“Nay, dito na tayong lahat sumakay” sabay turo ni Marlon sa bagong biling pulang lexus niyang kotse.

Nanlaki ang mga mata ng aking inay sa pagkakita sa magarang kotse ni Marlon. Si itay rin ay hindi maitago ang paghanga sa ganda.

“S-sa iyo ba iyan?” sambit ng inay.

“Opo. Dito na po tayo sumakay.” Sabay bukas sa kotse at umupo sa driver’s seat.

Binuksan ko naman ang pinto sa likurang upuan upang makapasok sila. “Ay dyaske. Ngayon lang ako makakasakay ng kotse!” biro ng itay noong nakapasok na. “Baka hindi ako makatulog nito. At ang bango-bango pa! At ang lamig ng aircon!” dugtong pa niya.

Susunod na sana si inay ngunit sinabihan kong, “Sa kabila pong pinto ang pasukan, nay...” Sabay ikot ko.

Sumunod ang inay at noong binuksan ko na ang pinto, gusto kong matawa sa nakita. Tinanggal ba naman niya ang kanyang tsinelas at binitbit ito bago pumasok.

“Nay isuot niyo po ang inyong tsinelas.” Sambit ko, nilakasan ko upang marinig ni Marlon. “Kahit madumihan po natin ang kotseng ito, ayos lang kasi hindi naman ito atin.” Sabay tawa.

“Loko ka ah!” sagot naman ni Maron. “Tinira ba ako!” sabay tawa. At baling kay inay, “Isuot niyo po ang tsinelas ninyo nay... madali naman itong linisin eh. At hindi naman ito basta-basta nadudumihan. Kaya ok lang iyan nay.” dugtong pa ni Marlon.

“Ay pasensya na... ngayon lang ako nakakasakay ng kotse! At ganito pa kaganda! Diyos ko nakasakay rin ako ng ganito.”

Noong nakasakay na sila, tumabi na ako kay Marlon sa harap.

Ang saya-saya ko habang naglakbay na ang kotse patungo sa bahay namin. Tuloy nangarap ako na sana ay palagi na lang ganoon si Marlon; na hindi na manumbalik pa ang kanyang alaala. Kasi, tanggap naman siya ng aking mga magulang bagamat bilang kapatid ko nga lang. Pero ang sarap ng feeling na hayun, nagkasundo kami, buo kami bilang pamilya, at nabigyan pa niya ng saya ang aking mga magulang sa simpleng pagsakay lamang nila sa kanyang kotse. Para bang, “Wow... Lord, sana ito na. Sana ganito na lang palagi.” Parang gusto ko na ring tumingala sa langit at maghanap ng kasagutan doon. Kaso nakaharang pala ang bubong ng kotse.

Naputol ang aking pag-iilusyon noong nagsalita si Marlon, “Sabi ni utol Jassim nay ay na stroke daw po kayo?”

Kahit nasa likuran ko ang aking inay, nakikinita kong parang feeling nauntog ang kanyang ulo sa narinig na tanong. Siguro napaisip iyon ng, “Punyeta itong Jassim na ito ah! Ang lakas-lakas ko pa tapos na-stroke pala?” Natameme ang inay. Siguro gusto niyang tumingala uli sa langit upang maghanap ng isasagot. Ngunit nakaharang ang bubong ng kotse. Kaya, “Eh...” na lang ang naisagot niya.

Kaya to the rescue na ako. “Na-stroke nga ang inay ngunit naka-recover na.” sabay lingon ko sa mga magulang ko na nakaupo sa likod. “Di ba inay, tay?” Grabe. To the max na talaga ang mga kasinungalingan ko. Parang normal na lang sa akin ang pagsisinungaling.

“A, oo nga. Tama si Jassim. Gumaling na ako.” Ang maiksi na sagot ng inay.

“Ah, mabuti naman po. Pero di ba sa Mindanao po tayo nakatira?” ang bigla ring pagsingit ni Marlon sa issue na iyon. Tama nga naman siya. Ang alibi ko nga lang sa biyahe naming ioyn ay ang bisitahin ang mga pinsan.

“Oo... pero lumipat na kami, er... tayo rito. Matagal na. May sampong taon na siguro ang nakalipas.” Ang sagot ni itay.

“S-sampong taon? Ganyan na ba katagal simula noong ako ay naamnesia?”

“H-hindi sampong taon tay ah!” ang pagtutol ko rin sa sagot ni itay. At baling kay Marlon, “Nalimutan lang ni itay. May anim na taon pa lang iyon...” ang pagsingit ko uli. “S-saan pala kayo nanggaling nay?” ang paglihis ko sa usapan.

“Ah... dumayo kami ng itay mo kina Tita Berta mo! Malala ang sakit niya at nakakaawa”

“S-sino ba si Tita Berta nay?” singit uli ni Marlon.

“Ah siya ang nakatatandang kapatid ng itay mo. Nakakaawa kasi... nag-iisa lang sa bahay niya, at hindi malaman kung ano ang sakit. Namimilipit sa sobrang sakit ng kanyang tiyan. Hindi naman maipa-ospital gawa nang walang pera. Wala naman kaming maitutulong. Naroon pa siya, iniwanan namin na namimilipit sa sakit. Pinainum ko na lang muna ng mga pinakuluang dahon ng herbal.”

Sa pagkarinig ni Marlon, biglang inihinto niya ang kanyang kotse. “Saan ba ang lugar niya inay at puntahan natin?”

“Doon sa dulo ng kalsadang ito, sa pinanggalingan namin.”

At agad-agad pinaharurot ni Marlon ang kanyang kotse patungo sa nasabing lugar.

Naabutan namin ang aking tita na halos mawalan na ng ulirat sa iniindang matinding sakit sa kanyang tiyan. Agad namin siyang isinakay sa kotse ni Marlon at dumeretso na kami sa ospital.

“Baka kasi kailangang operahan si tita, inay. Baka acute appendicitis iyan or bato sa gallbladder o di kaya ay sa kidney.” Sambit ni Marlon.

At hindi nga nagkamali si Marlon. Lumabas sa ultrasound na halos pumutok na ang kanyang apdo dahil sa malalaking bato na naroon. Ipina-opera ni Marlon ang tita ko; gastos niya.

At doon humanga ang aking mga magulang kay Marlon. Wala namang mapagsidlan ng tuwa ang aking tita dahil sa ipinamalas niyang kabaitan.

“Hulog ka nang Diyos, anak...” ang sambit ng itay kay Marlon na napaiyak.

Sa totoo lang, noon ko lang nakita ang itay na umiiyak. Mahal na mahal kasi ng itay ko ang kapatid niyang iyon. Atsaka, ang bait-bait noon, lalo na sa akin. Minsan kapag wala akong baon sa school, nanghihingi ako sa kanya, binibigyan ako kapag mayroon siya. May isang beses pa nga nanghingi ako sa kanya, binigyan niya ako ng limang piso. Noong binisita ko siya sa gabi, naabutan ko siyang naghapunan at asin lang ang ulam. “Tita, bakit po asin lang ang ulam ninyo?”

“Hayaan mo na, masarap naman ang asin eh.” Ang pabiro niyang sagot.

“Hindi nga po... hindi naman lang kayo bumili ng kahit itlog o tuyo, o sardinaas?”

Biglang natahimik siya, ang mukha ay naging seryoso. “Hindi na ako pinautang ng tindahan. Marami pa raw akong utang. Pero, hayaan mo na iyon. At least ako may nakakain. Ang iba nga diyan wala eh, di ba?”

At doon na ako tinablan ng awa sa tita ko. Nagsisi tuloy ako kung bakit nanghingi pa ako ng baon sa kanya. Huling pera na pala niya iyong limang pisong ibinigay sa akin.

Napaluha na lang ako, niyakap ko siya. “S-sorry tita ah! Iyong huling pera ninyo ay hiningi ko pa talaga! Hindi ko kasi alam. Hayaan po ninyo, kapag may pera ako, ako naman ang magbibigay sa inyo.” Sabi ko sa kanya.

“Hay naku itong batang ito. Nagda-drama pa. Sanay ako sa ganito, ano ka ba.” Ang sagot naman niya bagamat napansin kong nagpapahid siya sa kanyang mga mata.

Simula noon, kapag kumakain kami sa bahay, lagi ko na siyang dinadalhan ng ulam sa kanila. Iyan ang karanasang hindi ko malilimutan tungkol sa kabaitan ng tita ko. At ipinangako ko na rin na kapag may trabaho na ako, hindi ko rin siya pababayaan. Nag-iisa lang kaya siya sa buhay, walang asawa, walang anak.

“Hinding-hindi ko malilimutan ang ginawa mong ito sa amin, Marlon.” Ang sambit ni itay kay Marlon, halos hindi maaawat sa pagpapasalamat.

“Itay naman... tita ko po iyong nagkasakit, kapatid mo ninyo. Natural lamang na tulungan ko kayo at siya dahil pinalaki ninyo kami nang maayos.”

Mistulang natameme ang aking itay. Syempre, hindi naman totoong anak siya talaga. Niyakap na lang niya si Marlon. “S-sana ikaw... gumaling ka na rin anak.” ang nasambit lang niya.

Syempre, ako man ay parang nakonsyensya rin. Pero inisip ko na lang na siguro, isa sa mga dahilan kung bakit na-amnesia siya ay upang isalba ang buhay ng aking tita. Kasi, kung hindi dumating si Marlon sa amin, malamang na pumutok na ang apdo ng tita ko na siyang ikamamatay nito. Isang buhay rin ang nasagip niya.

Nagpaiwan ang inay sa ospital. Isagawa raw kasi ang opersyon kinabukasan pa. Kaming tatlo lang ng itay ang umuwi. Noong nasa bahay na kami, inilabas naman ni Marlon ang kanyang biniling mga delatang pagkain, mga setserya, mga damit at kung anu-ano pang mga pasalubong. Nagtira rin siya ng para sa tita ko. Sobrang saya ang naramdaman ng aking itay na talagang inalok niya si Marlon na mag-inuman sila. May mga tuba kasi siyang stock, galing sa mga niyugan niya at idinideliver niya ang mga ito sa kanyang mga suki. Kumuha siya ng isang galon para sa amin. Nagkatay ang itay ng isang manok na alaga niya at nilitson ito.

Pinaunlakan naman siya ni Marlon. At nagbukas rin si Marlon ng mga de latang dala namin.

Syempre, nakisali ako sa inuman. Baka mamaya may lalabas na tanong si Marlon at hindi masagot ni itay, at least nandoon akong sasalo nito.

Dahil may gitara, naggitara ako, at nagkantahan pa kami. Kinanta rin anmin ang kinanta niya sa akin noong umalis siya, ang “Beautiful In My Eyes”.

Tuwang-tuwa ang itay sa aming pagba-bonding. Habang nakaupo kaming dalawa ni Marlon na magkatabi sa kawayang bangko sa harap ni itay, nakatingin naman siya sa aming dalawa na siguro kung naging dalaga lang ako, iisipin kong ang tingin niyang iyon sa amin ay isang pahiwatig na boto siya kay Marlon para sa dalaga niya. Panay lang ang ngiti niya sa amin, kahit paminsan-minsang inaakbayan ako ni Marlon at ako naman ay yumayakap sa kanyang beywang at halos maglalampungan at maghahalikan na lang kaming dalawa sa sobrang pagka-sweet sa harap niya. Dedma lang ang itay, panay pa rin ang ngiti.

Noong naramdaman kong lasing na ako at medyo lasing na rin si Marlon, nagpaalam na ako kay itay na magpahinga na kami sa kuwarto. Parang isang bagong kasal lang kami na pagkatapos ng kasayahang kasama ang magulang, sinamahan ko na ang aking groom patungo sa aming kuwarto. Wish ko lang talaga ang ganoon.

Dahil nabusog na kami sa pulutang barbecue na manok at mga setserya at de lata, hindi na kami naghapunan pa. Deretsong pumasok na kami sa loob ng bahay. Hindi ko naman maiwasang hindi kabahan. Wala kaya kaming solong kuwarto para sa kanya.

Ipinakita ko muna sa kanya ang litrato namin na ibinigay niya. Nahanap ko kasi ito sa ilalim ng aking kabinet. Iyon iyong kuha sa terminal ng bus bago siya umalis. Noong nakita niya ang mga ito, lalo na iyong nakakandong ako sa kanya, lalo pa siyang nakumbinse na mag-utol nga kami.

“M-may ganito ka rin sa wallet mo yak noong araw na sumakay ka ng bus.” Sambit ko.

“T-talaga?”

“Oo... hindi ba ibinigay sa iyo?”

“H-hindi eh. Si Sophia ang nagsabi sa akin na na-comatose daw ako ng halos isang taon dahil sa aksidente. Ang sabi niya ay matagal nang patay ang aking mga magulang, sa pagkalunod daw ng barko kung kaya ay wala silang libingan. At magkasintahan nga raw kami at malapit nang ipakasal. Alam daw iyon ng aking mga magulang. Iyon ang sabi niya at wala namang binigay na ganyang litrato.”

“Hayop talaga ang Sophiang iyon!” sa isip ko lang. “Gusto mo magpa-recopy ka na lang uli ha? Ipakita mo kay Sophia.” sambit ko.

“S-sige bukas, magparecopy tayo...”

Marami pa kaming pinag-usapan sa gabing iyon, ang mga lugar, ang tita ko, ang mga nakagawiang gawin ng pamilya. Ngunit syempre, imbento ko lang na kasama siya sa mga iyon at hindi ko na sinabi pa ang mga maseselang ginagawa namin.

“Sa iisang kuwarto lang pala tayo natutulog yak?” ang tanong niya noong napansing iisa lang ang kama sa kuwarto ko, iisa lang ang kumot, bagamat dalawa ang unan kasi, nasanay akong idinadantay ko ang aking mga paa dito.

“Oo...”

“Talaga?”

“B-bakit, ayaw mo ba? P-puwede namang mag-hotel ka, o tayong dalawa kung ayaw mo rito.”

“Tange. Bakit ako magho-hotel kung ganito naman talaga ang tulugan natin dati? Atsaka, gusto ko nga eh. Pinangarap ko ngang makayakap sa pagtulog ang aking bunso eh...” sabay tawa.

Napangiti naman ako. Parang gusto kong sabihin sa kanya na “Ako rin... miss ko na iyong ginawa mo sa akin, iyong itinuro mo sa akin...” Ngunit hindi ko na itinuloy iyon. Alam ko, masagwa iyon para sa dalawang “magkapatid”.

Nauna akong nahiga sa kama. Maya-maya, naghubad siya ng kanyang t-shirt, tapos ang pantalon. Brief na lang ang natira sa kanyang katawan. “Naka-brief lang ako kapag natulog....” sambit niya.

Mistula naman akong nabilaukan sa narinig. Hindi kaya kalakihan ang kama ko, tapos katabi ko pa siya, at sanay ang aking paa na idantay sa unan na gagamitin naman niya. Baka kung saan-saan madantay ang aking paa! Syempre, may pagnanasa ako sa kanya.

Noong natapos na siyang maghubad, humiga na siya sa tabi ko. Binigyan ko siya ng espasyo. Pareho kaming nakatihaya. Walang imikan. Ewan kung ano ang laman ng isip niya ngunit ako, kinakabahan. Parang may mga paru-paro ang loob ng aking tiyan.

Maya-maya, tumagilid siya, idinantay pa niya ang kanyang paa sa aking tiyan ang isa niyang braso sa ibabaw ng aking dibdib. “Pwede bang yumakap d’yan...” sambit niya.

“Ambigat-bigat arrrggghhhh!” ang kunyaring pagprotesta ko pa.

“Sarap pala kapag kasama sa kama ang bunso, ummmmm!” sabay pagkagat-kagat niya sa aking leeg, sa aking tainga.

“Arrgggghh!” ang pigil kong pagsigaw dahil sa kiliti bagamat sa loob-loob ko lang ay sobrang kilig ang aking nadarama. Naalala ko tuloy ang mga ginagawa sa akin ni James. Halos ganoon din.

At lalo pa niyang diniin-diin ang kanyang bibig at pati dibdib ko ay kinagat-kagat na niya.

Hindi naman ako mapigil sa katatawa. Ang cute kaya ng kanyang pagkagat-kagat sa aking dibdib, at pati pa ang aking pisngi. Naamoy ko tuloy ang kanyang hiningang may bahid na amoy tuba. At kunyari ay itinulak ko pa siya. “Yak naman, ang kulitttt.”

“Ako ba talaga ang makulit yak? Hindi ba ikaw?”

“Ikaw kaya...” sagot ko.

“O sya... Yakap na lang sa kuya...”

At tumagilid ako, yumakap sa kanya. Grabe, ramdam ko sa aking balat ang init ng kanyang hubad na katawan. Ramdam ko ang pag-init ng aking katawan, parang gusto ko nang bumigay at halikan siya.

Tahimik.

“Alam mo yak... ang saya-saya ko na nakilala at nakita ko ang aking pamilya.”

Hindi ako nakasagot agad. Bagamat may tuwa akong nadarama, alam kong ang buong katotohanan ay iba. Hinaplos-haplos ko na lang ang kanyang buhok. Naalala ko tuloy ang aming pagtatagpo ni James. Bagamat nagagawa namin ang lahat noon, patago naman. Sa pagkakataong iyon na bukas na sana sa kalooban ng aking pamilya, hindi naman puedeng maging mahalay dahil “magkapatid” nga kami. “A-ako rin yak... namiss ko na ang ganito. Ang kasama ka, ang makatabi ka sa pagtulog, ang kulitan natin...” Ang sagot ko na lang.

Tinitigan niya ako. Habang iginuri-guri niya ang kanynag mga daliri sa aking buhok, Mistulang binihasang mabuti ng kanyang titig ang bawat detalye ng aking mukha at tinandaan ito sa kanyang isip. “Mahal kita yak...” ang sambit niya.

Hindi ko lubos maisalarawan ang aking nadarama sa narinig. Parang nasa gitna ako ng ikapitong alapaap. Mistula itong isang napakagandang musika sa aking tainga. Parang gusto kong umiyak. Tinitigan ko rin siya. “Mahal din kita yak...” ang sagot ko.

Niyakap niya ako nang mahigpit. Hinalikan sa pisngi, sa leeg, sa buhok... nangigigil.

Niyakap ko rin siya ng mahigpit at hinalikan ko rin siya sa pisngi. Pagkatapos, inihaplos-haplos ko ko ang aking mga daliri sa kanyang ilong, sa kanyang mukha, sa kanyang kilay, sa mata. At noong idinantay ko na ang aking daliri sa kanyang mga labi... iniimagine ko na mga labi ko ang dumampi sa kanyang mga labi.

“O sige na... matulog na tayo” ang mahina niyang sambit. At maya-maya nga lang ay nakita kong nakapikit na ang kanyang mga mata.

Nanatili pa rin akong nakatitig sa kanya. At noong naalala ko ang huli naming pagtatalik, binulungan ko siya, “Ang tagal na noon yak. Sabik na sabik na ako...”

Ngunit iyon na ang huli kong natandaan. Nakatulog na rin pala ako resulta ng aming nainum.

Kinabukasan pagkatapos ng aming agahan, dinala ko si Marlon sa burol. “Alam mo yak... d’yan tayo naliligo sa ilog na iyan. D’yan din naglalaba ang inay.” Sambit ko noong dumaan kami sa ilog kung saan una kaming naging magkaibigan.

“Wow! Ang ganda ng ilog yak. Ang sarap pala ng lugar natin! Gusto mo maligo tayo?” sagot din niya.

“Mamaya na. Punta muna tayo sa burol, sa likod ng bodega kung saan lagi kitang dinadalaw dati...”

“Malapit lang pala ang bahay...” hindi niya naituloy pa ang sasabihin. May napansin. “Sandali... di ba ang sabi mo, ay noong nagtatrabaho pa ako dito, sumakay ako ng bus patungo ng Mindanao kasi na-stroke nga ang inay. Paanong pumunta pa ako ng Mindanao samantalang dito pala tayo nakatira?”

“Huh!” ang nasa isip ko sa pagkabigla. Tama nga naman siya. Bakit pa siya sumakay ng bus kung naroon lang kami? Hindi ako nakasagot agad. “Eh... ah... d-dito muna tayo nakatira. At... pagkatapos, l-lumipat tayo sa Mindanao. Tama. L-lumipat tayo. At doon na inatake ang inay.” Ang naisip kong sagot.

Ngunit sinagot na naman niya ako, “Pagkatapos... lumipat na naman sila pabalik dito at ngayon ay dito na sila uli?”

“Ah, eh... o-oo. T-tama ka yak. Tama ka nga.” Ang sagot ko na lang. Pati kasi ako ay nalilito na.

Ngunit dinugtungan pa niya ang kanyang tanong. “Bakit mo sinabing pinsan natin ang bisitahin natin dito? Bakit sinabi mong nasa Mindanao ang ating mga magulang noong nagbiyahe na tayo patungo rito?”

“Eh... nalimutan ko rin eh.” Ang alibi ko. “Tara dalian natin ang pag-akyat upang makita mo ang likod ang bodega.” Ang paglihis ko sa usapan. Hindi na ako nagsalita pa. Baka kasi may iba pa siyang itatanong.

Noong nakarating na kami sa taas, itinuro ko sa kanya ang puno ng talisay na itinanim niya ngunit pinutol ng may-ari ng bodega. Itinuro ko rin kung saan siya nagtayo dati ng bahay kubo na siya kong binibisita.

Nasa ganoon kaming pag-uusap noong biglang may nagsalita. “Brod! Nandito ka na? Ampogi-pogi natin ah! Hanep ang kutis natin, pangmayaman, hindi na kutis sekyu!”

Si Badong. Iyong guwardiyang pumalit kay James. Nandoon pa rin pala siya. Akala ko ay umalis na siya doon. “Ah... S-si Badong J-James, ng dati mong kasamahan sa trabaho dito.” Ang pagpakilala ko sa kanilang dalawa.

“Ah... ikaw pala si Badong. Nabanggit ka nga nitong utol ko na kasama kita sa trabaho.”

“Utol mo ito?” sambit ni Badong sabay turo sa akin.

“Utol. Bakit ba kung tawagin niya ako ng utol, bawal ba?” ang mataray kong pagsingit. Alam ko kasing malisyoso ang tanong niyang iyon.

“Ah... sabagay. Noon pa man ay sobrang dikit niyo na sa isa’t-isa. Parang sobra pa nga kayo sa mag-utol eh.” Ang dugtong pa ni Badong sabay bitiw ng ngiting parang sa isang manyak. Alam ko ang ibig niyang tumbukin. Alam niyang kagaya ng ginawa namin, nauna nang may ginawang milagro si James sa akin.

“S-saan ka na pala nagtrabaho ngayon brod? Ang gara ng porma natin ah. At ang gara ng suot!” baling niya kay Marlon.

“Sa MCJ Restaurant.”

“Sa restaurant na iyan ikaw ngayon naggu-guwardiya? Mga mayayaman lang ang kumakain d’yan ah! Sikat na sikat ang restaurant na iyan, halos lahat ng syudad ay may branch sila!”

“Manager siya sa main nila Badong.” Ang pagsingit ko.

“Manager? Waahh! Paano nangyari iyon?”

“Manager. Posisyon ng mga matatalino.” Ang sarcastic ko pang pagsingit.

“Ipasok mo naman ako roon brod.” Sagot rin ni Badong.

“Oo ba...”

Nasa ganoon kaming pag-uusap noong biglang naghanap ng CR si Marlon. Tinuro ni Badong ang looban ng bodega. Noong kaming dalawa ni Badong na lang ang naiwan, nakangiting demonyo ito sa akin.

“Lalo kang gumuwapo Jassim! Naiinggit tuloy ako kay James. Palagi na lang akong nauunahan niyan.”

“Bastos!” sambit ko.

“Bastos? Di ba dati, sarap na sarap ka sa pagsususu sa titi ko ngunit ngayong nand’yan na iyan” turo sa direksyon na pinasulan ni Marlon “...batos na agad? Hindi ba puwedeng nakakalibog muna? At bakit? Totoo rin namang titinitira ka niya ah! At ako, sabik na sabik na sa iyo. Halika...” at kinaladkad niya ako sa isang tagong sulok at noong nandoon na kami, parang hinahabol itong dali-daling tinanggal ang kanyang sinturon atsaka ang butones ng pantalon. At noong nakalabas na ang kanyang tigas na tigas nang ari ay pilit niya akong pinaluhod sa kanyang harapan. “Atat na atat na ako sa iyo, tangina lalo kang sumarap, nakakalibog! Dalian mo lang tangina para matapos tayo habang wala pa ang boyfriend mo!”

Nasa ganoon akong pakikipagsambuno sa kanya noong napaluhod niya talaga ako. “Badong ayoko...”

“Ayaw mo? Sige ibubulgar ko ang ginawa ninyo. Gusto mo ba iyon? Dali naaaa! Isubo mo naa! Tangina. Libog na libog na ako! Masasayang ang oras!” ang pigil niyang pagsigaw.

“Hahawakan ko na sana ang kanyang naghuhumindig na pagkalalaki noong narinig ko ang tawag ni Marlon. “Yak!!!”

“Arrggghh!” sigaw ko.

At noong nakita kami ni Marlon sa ganoong ayos at hawak-hawak pa ni Badong ang aking buhok, dali-dali niyang sinugod si Badong at pinaulanan ng suntok sa mukha.

Ngunit lumaban si Badong. Pinakawalan din niya ang isang malakas na suntok at sapol si Marlon sa mukha, dahilan ng kanyang mabilis na pagkatumba. At ang masaklap pa, tumama ang kanyang ulo sa isang malaking bato.

Hindi ako halos nakakilos sa bilis ng mga pangyayari. At ang sunod ko na lang na nakita ay ang nakabulagtang katawan ni Marlon sa lupa, at maraming dugo ang dumaloy galing sa kanyang ulo.

“YAAAAKKKKKKKKKKKKKKKK!!!” Tila sumabog ang baga ko sa lakas ng aking sigaw.

(Itutuloy)