.jpg)
By: Lui
rantstoriesetc.wordpress.com
Nilalamig na ako pero
hindi ako tumatayo sa aking kinauupuan. Nakapangalumbaba lang ako habang
nakatitig sa kanya. Mahimbing siyang natutulog at nangingitim na ang mga pasa
sa kanyang mukha. Iniwan kong nakabukas ang pinto.
Hindi ko inasahang
magugulat pa rin ako kapag nakita ko siyang gumalaw. Mabilis akong napatayo
pero marahan akong lumapit sa kanya. Tiningnan ko ang mga nakabantay sa pinto
at nakita ko namang alerto sila. Pero wala nang magagawa si Boss John sa akin.
Tumayo ako sa gilid
ng kanyang kama at malamig siyang tiningnan. Bakas sa kanyang mukha ang labis
na paghihirap. Sinubukan niyang iangat ang kamay pero nakaposas na siya sa
kanyang hinihigaan. Hindi ako nagsalita at ninamnam ko lang ang aking nakikita.
Napaka-helpless niya.
“Lucas… You didn’t,
did you?” ang kinakabahan niyang tanong.
“Ako, si Ed, sino pa?
Sino pa ang binaboy mo?” ang mga matapang kong tanong sa kanya.
“Please, I’m sorry.
Lucas…”
“I think it’s not
very wise of you to say anything now. Di mo alam, your words might be used
against you.”
Pumasok na ang
dalawang pulis na nakabantay sa pinto nang magsimulang sumigaw si Boss John.
Nakaramdam pa rin ako ng takot pero hindi na tulad noon na gusto kong umiyak.
Ngayon alam kong ligtas na ako at pagbabayaran niya ang ginawa niya sa akin at
kay Ed.
…
Kinalma ko muna ulit
ang aking sarili bago pumasok sa kwarto ni Xavier. Naabutan ko siyang nanonood
ng TV. Mabilis naman niyang ibinaling sa akin ang kanyang atensyon nang lumapit
ako sa kanya.
“Where have you
been?” ang malambing niyang tanong sa akin.
“Hinintay kong
magising si Boss John. Gusto kong makita siyang walang laban. Gusto kong
magmakaawa siya sa akin. Gusto kong…”
“Babe… You’re safe
now. Mabubulok na siya sa kulungan.”
“Xav, will you
testify against your own brother?”
“I can’t believe you
even asked. Oo, kapatid ko siya. Magkadugo kami. But he’s not my family. No one
else is but you. Lahat gagawin ko para sa’yo.”
Hindi ko mahagilap
ang mga salita para tugunan ang kanyang sinabi. Simula nang maging kami, alam
ko nang kami na ang magkasama hanggang sa huli. Hinagkan ko ang kanyang mukha
bago siya gawaran ng isang halik.
Pumasok si Seb nang
hindi kumakatok at pumailanlang ang nakakailang na katahimikan. Nginitian ko
siya. Nararamdaman kong malapit nang maayos ang lahat. Malapit nang gumaling
ang sugat na idinulot ni Boss John sa akin, ang lamat na iniwan nito sa aming
relasyon ni Xavier at ang tulay na ginawa nito para muling buhayin ang
pagkakaibigan namin ni Seb.
“What’s wrong?” ang
tanong ko nang hindi suklian ni Seb ang aking ngiti.
“Si Ed… He… Uhm…” ang
alangang pagsisimula niya.
“Seb…” Umiiling ako
dahil alam kong hindi magandang balita ang kanyang sasabihin. Iniwan ko si
Xavier sa kwarto at tumakbo palabas sa hallway. Agad naman akong natigil nang
may isang gourney ang humarang sa akin at marahan itong tinutulak ng ilang mga
nurses.
Nakataklob ng kumot
ang katawang nakahiga. Inilabas ito mula sa kwarto ni Ed. Sa may pinto noon,
nakita ko ang kanyang asawa na naglulupasay na sa sobrang pagdadalamhati.
Isinapo ko ang dalawa kong kamay sa aking bibig. Ilang oras pa lang ang
nakakalipas ng huli kaming nag-usap. Ilang oras pa lang ang nakakalipas nang
humingi siya ng tulong sa akin. Ngayon ay wala na siya.
Inalalayan ako ni Seb
pabalik sa kwarto. Nakita kong nakaupo na sa kanyang kama si Xavier.
Ipinaliwanag sa akin ni Seb ang ikinamatay ni Ed. Hindi ko na masyado
maintindihan iyon. Basta sumuko na lang ang kanyang katawan sa labis na
paghihirap na naranasan nito kay Boss John.
Sumisigaw na ako sa
kwarto sa sobrang iyak. Mahigpit ang yakap ni Seb sa akin habang pinipigilan
niya si Xavier na bumangon. Panay ang hagod niya sa aking likod na parang hindi
naman nakakatulong para mapakalma ako.
Gasgas na ang
lalamunan ko sa sobrang pag-iyak. Umayos ako ng upo mula sa pagkakasandal kay
Seb at pinunasan ang aking mukha. Tumayo ako at muling bumalik sa pagkakaupo si
Xavier. Kita ko sa kanyang mukha ang labis na pagkainis dahil wala siyang
magawa para sundan ako.
“Saan ka pupunta?”
ang tanong nila ni Seb pero hindi ko pinansin.
Mabilis ang aking
lakad. Unti-unting umiinit ang aking pisngi at muling nagbabadya ang pagtulo ng
aking mga luha. Hindi ko pinansin ang dalawang pulis na nakabantay sa kanyang
silid at padabog kong binuksan iyon. Bago pa man ako mapigilan ay nasa harapan
na ako ng kama ni Boss John.
Nagulat siya at
sinubukan niyang lumayo pero hindi niya ito magawa dahil nakaposas pa rin siya.
Kinwelyuhan ko siya at binigyan ng ilang ulit na suntok sa mukha. Naramdaman
kong may isang malakas na braso ang pumulupot sa aking katawan palayo sa kanya.
Isa ito sa mga pulis na nakabantay.
“Masaya ka na?! Ha?
Sinayang mo ang buhay ni Ed!!! Dapat ikaw ang mamatay! Masunog sana ang
kaluluwa mo sa impyerno, demonyo ka!!!” ang sigaw ko sa kanya.
Nanginginig ang buong
katawan ko sa galit. Nagagalit ako sa kanya. Nagagalit ako sa sarili ko. Kung
sinunod ko lang agad ang mga sinabi nila sa akin, hindi sana nangyari sa iba
ang pinagdaanan ko. Siguro ngayon ay humihinga pa rin si Ed at walang galos si Xavier.
Sinamahan ako ng
isang pulis pabalik sa kwarto ni Xavier. Ikinwento nito kay Xavier at Seb ang
nangyari at nakayuko lang akong umupo sa sofa. Walang nagsalita kahit na
nakaalis na ang pulis. Nanatili kaming ganoon hanggang sa pumasok sa kwarto ang
ina ni Xavier.
…
Dalawang araw pang
namalagi si Xavier sa hospital bago pirmahan ng doctor ang discharge papers
niya. Nakuha ng eskandalo ang atensyon ng media pero hindi kami nagpaunlak sa
kahit na anong panayam. Nailipat na rin si Boss John sa kulungan at magsisimula
nang umusad ang kaso.
Nagpatuloy pa rin ang
mga bangungot ko. Kasama na roon si Ed at paulit-ulit ang paghingi niya ng
tulong sa akin. Nagigising ako sa kalagitnaan ng hatinggabi na umiiyak at pawis
na pawis. Nang gabing iyon, ikalawang gabi mula ng makalabas si Xavier sa
ospital, bumangon ako para uminom ng tubig. Madugo ang panaginip ko at
naghalo-halo na silang lahat.
“Babe, what’s wrong?”
ang pagyakap sa akin ni Xavier habang umiinom ako ng tubig.
Muntik na akong
mabilaukan sa gulat. Buti na lang at mahigpit ang pagkakahawak ko sa baso dahil
kung hindi ay malamang na nahulog ko na iyon. Humarap ako sa kanya pero hindi
niya tinanggal ang mga braso sa aking katawan.
“Bad dream?” ang
tanong niya.
Tumango lang ako.
Niyakap niya ako at ihinilig niya ang kanyang ulo sa aking balikat. Ilang
segundo pa ang lumipas at nararamdaman ko ang kanyang labi sa aking leeg.
Hinayaan ko siya sa kanyang ginagawa. Lalong humigpit ang kanyang yakap sa akin
at umangat ang kanyang mga labi sa aking mukha.
Ilang minuto kaming
naghalikan habang palikot ng palikot ang aming mga kamay. Nagulat si Xavier
nang isandal ko siya sa sink at pinaupo siya doon. Para kaming mauubusan ng
oras sa pagmamadali sa pagtanggal ng aming mga damit. Nakakapaso na sa init ang
aming mga katawan.
“Aaaaah!” ang sigaw
ni Xavier nang marahan akong bumaba sa kanyang katawan.
Maingat ako dahil
kakagaling pa lang ng kanyang mga sugat. Pero habang tumatagal ay nilamon na
rin ako ng apoy. Pawisan na kami nang muli kong itinapat ang aking mukha sa
kanya. Hinila ko siya papunta sa kwarto at itinulak ko siya sa kama.
“Ow!” ang daing niya
sabay sapo sa kanyang sugat.
Wala na akong
pakialam at pumatong ako agad sa kanya. Iniangat ko ang dalawa niyang hita.
Ipinatong ko ang mga ito sa aking mga balikat habang hinahanap ng aking mga
kamay ang dalawa niyang kamay. Iniangat ko ang mga ito at hinawakan ng
mahigpit.
Gumala ang aking mga
labi sa kanyang labi pababa sa kanyang leeg habang marahan ko siyang pinapasok.
Isang malakas na ulos ang aking ginawa na talagang nagpasigaw sa kanya. Matapos
iyon ay hindi ko na binagalan pa ang aking ginagawa. Bumibilis ang aking paghinga
habang lalong humihigpit ang pagkakahawak ko sa kanya.
“Slow down, babe.
Slow do… Ah! Slow down.” ang sabi niya.
Nararamdaman kong
pasimple niyang nilalabanan ang aking ginagawa pero nagpaubaya na rin siya nang
naglaon. Pinakawalan ko ang kanyang mga kamay at niyakap siya nang mahigpit
nang maramdaman kong malapit ko nang maabot ang rurok. Lumakas ng lumakas ang
aking mga pag-ungol at sinabayan niya ako.
“Xav. Xav…”
Pakiramdam ko ay malalagutan ako ng hininga dahil hinalikan niya ako at
nag-uunahan ang aming mga ilong sa paglanghap sa hangin habang sabay naming
naabot ang rurok. Nanghina ako ng husto pero hindi niya ako pinahiga sa kama.
Niyakap niya ako at hinayaang nakapatong sa kanya habang sinusuklay niya ang
aking buhok.
“That was… different.”
ang sabi niya.
…
Tatlong araw pa ang
lumipas. Hindi pa rin mawaglit sa aking isipan ang imahe ni Ed. Masuyong
dumadampi ang hangin sa aking mukha habang hinihintay kong matapos si Xavier sa
pagbibihis. Ilang linggo na rin ang dumaan bago ako muli nakapagsuot ng formal
na damit. Puting polo at itim na kurbata na itinerno sa abuhing pantalon.
“Babe? Let’s go?” Ni
hindi ako sigurado sa aking gagawin. Ngayon ang araw ng libing sa mga labi ni
Ed. Hindi ko kayang dumalaw sa kanyang burol pero heto ako at handa na para
samahan siya sa kanyang huling hantungan.
“Kaya ko ba? Xav,
kung sinunod ko lang ang sinabi mo noon na magsumbong na ako… Kung hinayaan
lang kita na i-report ang nangyari… Hindi sana patay si Ed ngayon.”
“Here we go again?
Babe, diba napag-usapan na natin ‘to?” ang malambing niyang sabi bago sapuin ng
dalawang kamay ang nag-iinit kong mga pisngi.
“Hindi ko yata kaya…
Hindi ko kayang makita siyang… Kasalanan ko ‘to.” Pilit kong itinago sa kanya
ang tunay kong nararamdaman sa pagkamatay ni Ed para na rin mas mapabilis ang
recovery ni Xavier. Pero kinakain ako ng sarili kong guilt at kailangan kong
sabihin sa kanya ang lahat. Kaya naman, noong isang gabi, umiyak ako sa kanya
dahil sa bigat ng aking dinadala.
“You should pay him
some respect. Let’s go. Enough hiding.” ang authoritative niyang sabi.
Kahit malakas ang
buga ng malamig na hangin mula sa aircon ng sasakyan ay pinagpapawisan ako.
Dumiretso na kami sa sementeryo dahil huli na rin kami sa misa. Itinigil ni
Xavier ang sasakyan malapit sa isang pulong ng mga tao. Nakita ko ang mga
pamilyar na mukha mula sa opisina. Nakayuko akong lumabas ng sasakyan at
naglakad palapit.
Nagsusumigaw ang
pagdadalamhati sa lugar. Ang asawa ni Ed ay halos mahimatay na nang muling
buksan ang kanyang casket. Panay ang ngawa niya sa pangalan nito. Hindi ko
namalayan ang pag-agos ng mga luha mula sa aking mga mata.
Masakit. Para bang
tinutusok ng maliliit na karayom ang buo kong katawan. Nanghina ang aking mga
tuhod. Mabuti na lang at mabilis na umalalay sa akin si Xavier. Hindi ko
nagawang lumapit pa at silayan ang kanyang mukha sa huling pagkakataon.
“Let’s go back to the
car.” ang sabi ni Xavier nang simulang tabunan ng lupa ang hukay.
Panay pa rin ang
pagpunas ko sa aking mga mata hanggang sa makarating sa sasakyan. Akma nang
paaandarin ni Xavier ang makina nang hawakan ko ang kanyang kamay para pigilan
siya. Nagtatanong ang kanyang mga mata nang magtama ang aming paningin.
“Let’s just stay for
a while longer til everyone’s gone.” Hindi ako sigurado kung maririnig pa niya
ako. Pero gusto kong sabihin sa kanya ang lahat ng nasa loob ko. Dahil siya
lang ang tunay na makakaintindi sa akin. Walang iba. Dahil parehas kami ng
pinagdaanan.
No comments:
Post a Comment