By: Joemar Ancheta
Blog: joemarancheta.blogspot.com
Sa pagkakaluhod kong
iyon ay hindi ko alam kung paano ako tatayong muli. Sadyang nakaparami ko nang
pagkakamali na nadagdagan nang nadagdagan at heto nga’t isinama ko pa ang buo
kong pamilya sa isang kahihiyan. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Biglang
pumasok sa isip ko ang mukha ni Papa at Mama, ano na lang ang sasabihin nila sa
akin? Muli ko silang binigyan ng malaking eskandalo at kahihiyan. Biglang
pumasok din sa isip ko ang mukha ni tito. Ano na namang kahihiyan itong ginawa
ko sa aking pamilya at sa buong simbahan. Hindi ko alam kung paano ko lilinisin
ang pangalan ko. Isang pari, nahuli sa isang operasyon ng pulisya sa sinehan na
may malalaswang palabas at may makamundong ginagawa sa loob . Tinakpan ko ang
aking mukha. Kung sana ang pagtakip kong iyon ay tuluyang nitong maitago ang
kabuktutang ginawa ko sa aking buhay. Ito na ang pinakamalaking eskandalo na
mangyayari sa aking buhay, sa aming pamilya at higit sa lahat ay sa simbahan.
Siguradong pagpipistahan ng midya ang buhay ko.
Dumating sina Papa at Mama sa
presinto. Matanda na si papa ngunit nakita ko parin ang nagpupuyos niyang galit
na para akong susunggaban at gustong pagsusuntukin ngunit matiyaga siyang
pinapaliwanagan ni Mama kaya hindi niya ako nagawang pagbuhatan ng kamay. Si
Mama naman ay walang ibang magawa kundi ang umiyak. Nagawa ni papa na hindi
palalain pa ang balita. Pinakiusapan niya ang lahat ng mga pulis na nanghuli sa
amin. May mataas siyang katungkulan bago nagretiro at mga tauhan niya dati ang
mga namamahala na ngayon sa presintong iyon. Hindi na din lumabas pa sa mga
balita ang pangalan ko at katauhan. Doon ko napatunayan na kahit anong
kahihiyan ang ibigay ko sa pamilya ay handa parin silang pagtakpan ako. At nang
nahimasmasan si Papa ay hinarap niya ako.
“Anong ginagawa mo sa buhay mo?
Akala ko ba nagkaliwanagan na tayo noon? Gusto mo ba talaga ang bokasyon mo,
anak?”
Hindi ako kaagad sumagot. Napaluha
ako. Sa ginagawa ni Papa ngayon ay lalo akong nahihiya sa aking sarili. Sana
saktan na lamang niya ako. Sana hindi sa paraang parang ginigisa niya ako sa
sarili kong mantika. Nakokonsensiya ako.
“Kung hindi ka na masaya at kung
nagdesisyon kang magpari para sundin ang kagustuhan lang namin noon ay mas
mabuti pang tumiwalag ka na. Hindi na mahalaga ngayon anak kung sino ka. Ang
pinahahalagahan ko ay ang makitang masaya ka sa buhay na pipiliin mo. Matanda
ka na Rhon. Huwag ka ng umasta na parang hindi mo alam ang tama sa mali.
Hanapin mo ang buhay mo. Ilang taon na lang ang itatagal naming ng Mama mo at
hindi kami mapakali hangga’t hindi naming tuluyang nakitang maayos ka at tahimik
na namumuhay sa paraang nais mo. Gusto kong makitang masaya ka. Gusto naming
makita ng Mama mo na buo ang iyong pagkatao. Sa kabila ng ginawa mong ito,
mahal ka namin at kung ano ang desisyon mo ngayon, pababayaan ka na namin dahil
gusto kong malaman mo na kung saan ka sa tingin mo liligaya, susuportahan ka
namin ng mama mo.”
“Papa, patawarin ninyo ako.” Iyon
ang kaya kong sabihin. Hindi ko na kayang mangako. Hindi ko na kayang harapin
pa siya hanggang hindi ako tuluyang nakakabangon sa pagkakasadlak ko.
“Anak, kahit sana ganyan ang
pagkatao mo, give us reasons to be proud of you. Akala namin nang magpari ka ay
kaya nitong pabaguhin ang iyong pagkatao ngunit hindi pala. Mas lalo lang
naging malala ang kinalabasan ng buhay mo. Sana hindi ka na lang namin
napressure noong bata ka palang na maging pari. Sana hinayaan ka naming
pag-isipan ang gusto mong maging. Masyado naming ikinintal sa utak mo na
magiging pari ka kaya siguro hindi ka nagkaroon ng panahon para alamin at
hanapin ang tunay mong gusto sa buhay. Kami ang naglagay sa bubot mong utak na
magpapari ka at hindi namin naisip na hanggang sa iyong paglaki, ang ginawa
naming motivation na iyon sa utak mo ang siya mong lang alam na gawin hanggang
sa pagtanda. Maaring kami din ang dapat sisihin, anak ngunit ngayon na nasa
sapat ka ng gulang, alamin mo anak ang talagang gusto mo. Huwag mo na lang muna
kaming isipin ng mama mo. Matatanggap ka namin kahit ano pa ang pipiliin mo sa
buhay. Anak ka namin at hindi na iyon kailanman magbabago pa kasama ng
pagmamahal namin sa’yo.”
Tinapik niya ako sa balikat.
Tanging luha at pilit na ngiti ang nasukli ko kay Papa.
“Anak kahit anong mangyari sa’yo,
lagi mong iisiping may pamilya kang babalikan. Huwag mong ipagkait sa amin ang
karapatang mahalin ka. Masyado ka nang napapalayo sa amin. Hindi mo naman
kailangang magtago at lumayo dahil sa iniisip mong ikinakahiya namin ang iyong
nagawa pero mawala na ang kahit sino sa paligid mo ngunit sana maisip mong
narito ang pamilya mo, iyon ang mananatiling katotohanan hindi magbabago. Kaya
sana kung may mga pinagdadaanan ka, lumapit ka sa amin. Kausapin mo kami,
anak.” Hinahaplos ni Mama ang likod ko.
Humahagulgol kaming
dalawa. Kinahihiya ko ang sarili ko. Hindi ko alam kung paano ko nagawang
sirain ang buhay ko dahil lamang sa mga kabiguang nangyayari sa akin. Dapat
sana kabila ng mga kabiguang iyon sa buhay ko ay mas pinili kong magpakatatag.
Kailangan pa bang mangyari ang lahat ng ito para mauntog ako sa mali kong
nakahiligan?
Nang dumating si tito ay
kinausap din niya ako. Galit siya nang una ngunit nanaig pa din ang pagiging
amain niya sa akin.
“Ano itong ginagawa mong
kahihiyan, Rhon. Hindi lang pangalan ng pamilya natin ang sangkot dito kundi
pangalan ng buong simbahan. Ano bang gusto mo talagang mangyari sa buhay mo?”
magkahalong galit at lungkot ang mababanaag sa mukha ng obispo kong tito.
“Patawarin ho ninyo ako.”
“Nilagay mo ang pangalan ng
simbahan sa isang eskandalo. Sa kaso mo sana maaring kong ipasok na lang
Ineptitude or Infirmity kaya lang ikinatatakot ko lang din ay baka sa Loss of a
Good Reputation or Aversion to the Clergy ka ididiin ng simbahan dahil kung
pag-aaralang mabuti ang nagawa mo, mas akma ito sa pangalawang reason ng
pagtitiwalag sa iyo. Pag-uusapan na lamang ng simbahan kung ano ang dapat
gawin. Ngayon may binibigay sa iyong The Right of Defense and Right to a Good
Name gusto mo pa bang mag-undergo sa trial o ikaw na mismo ang magresign sa
bokasyon kasi kung gusto mong idaan muna sa trial ang lahat sigurado ang mahaba
at mabusising katanungan at magkakaroon ang simbahan ng gathering of proof na
siyang lalong magdidiin sa’yo. Kaya kita tinatanong kung alin ang gusto mong
mangyari ngayon. Kung tatanungin mo ako,
para hindi na kahiya-hiya ang gagawing pagtiwalag sa iyo ay mabuti ikaw na lang
mismo ang magresign sa pagpapari.” Naroon parin ang maunawain niyang boses.
Iyon ang ugaling gusto ko kay Tito.
“Titiwalag na po ako tito.
Kahit na hindi ho ninyo sa akin hilingin ay nakapgdesisyon na rin ho talaga
ako. Nagkamali ako. Hindi ito ang buhay na hinangad ko. Hindi ito ang buhay na
pinangarap ko. Bakit parang kahit anong pagtakas ang gagawin ko ay parang
umiikot lang ako pabalik sa kung saan ako nagsimula noon? Hindi ko makalimutan
si Aris. Hindi ko nagawang matakasan
siya.”
“Tinanong kita no’n pa kung
gusto mo talaga ito pero nagpumilit ka. May edad ka na. Siguro naman, alam mo
na kung saan ka tatahimik at sasaya. Siguro oras na din para buksan mo ang puso
mo sa tunay na gusto niyan.”
“Tito, ginawa ko ang lahat.
Inisip ko sina Papa at hindi ang sarili kong buhay. Mas inuna kong inisip ang
gusto nila pero sa bandang huli pala ay lalabas at lalabas din ang talagang
gusto ko. At heto, mas malaking kahihiyan at eskandalo ang ginawa ko sa pamilya
natin.”
“Anong plano mo ngayon. Gusto
kong gawin mo ang alam mong tama sa iyo. Magdesisyon ka sa alam mong magiging
masaya ka.”
“Gusto kong balikan ang nakaraan
ko. Ngunit wala na naiwan sa akin kahit isa tito. Lahat may mga sarili ng
buhay. Ano pang silbi ngayon kung tuluyan nang nawala ang mga taong alam kong
makakapagbigay sa akin ng katahimikan at ligaya.”
“Hindi lahat anak. Narito pa kami
na pamilya mo. Mahal ka namin. Mahal ka ng mga kaibigan mo. At may isang taong
hanggang ngayon ay naghihintay sa’yo. Kung handa ka na ay siguro ngayong hindi
pa huli ang lahat ay kailangan mo nang malaman ang lahat-lahat.”
Sa araw na iyon ay umuwi muna ako sa bahay.
Bukas din ay aayusin na namin ni Tito ang aking pagreresign. Kailangan ko na
din kunin ang mga gamit ko sa kumbento. Kailangan kong mangumpisal kay tito
para tuluyang maibsan ang aking mga kasalanan sa Diyos. Nakapatagal kong naging
ipokrito. Ginawa kong mas kumplikado ang sana ay simpleng buhay lang. Ngunit
wala na akong magawa pa kung patuloy lang akong makukulong sa pagsisisi. Hindi
kayang baguhin ng pagsisising iyon ang buhay ko. Mas magandang ituon ko na lamang
ang buhay ko sa pagharap sa pagbabago. Bukas paggising ko, kailangan ko nang
balikan ang dating Rhon noon sa isang kumbento sa Cagayan. Ang Rhon na minahal
ni Aris. Ang Rhon na may simpleng pangarap. Kumusta na kaya ang tagpuan namin
ni Aris noon. Hindi ko na pala iyon nabisita pa. Ayaw ko na kasi noon maalala
pa ang mga nakaraan dahil lalo lang akong nasasaktan. Ngunit gusto kong
pasyalan uli ang lugar na iyon. Doon ako magsisimulang muli. Kung hindi ko man
makasama si Aris, gawin kong mas kapaki-pakinabang ang buhay ko sa paraang
masaya ako at ng mga taong nagmamahal sa akin.
Umalis sandali si
tito dahil may kukunin daw. Inaantok na ako noon nang may kumatok sa aking
pintuan. Papungas-pungas akong tumayo at pinagbuksan.
“Basahin mo ito.
Sulat iyan ni Aris sa iyo nang graduation mo.” Si Tito. Nakangiti. “May
kasamang singsing pa. Baka iyan ang susi sa paghahanap mo ng buhay na gusto mo.
Minsan ka lang mabuhay. Gawin mo ayon sa kagustuhan mo, gawin mo kung anong
makapagpapasaya sa iyo basta kung darating nga araw ng paghuhukom ay handa mong
panagutan ang lahat ng nagawa mo. Ngunit kung sa tingin mo ay nagiging masaya
ka sa mundo at sa huli ay alam mong kabutihan parin ang nagawa mo sa kapwa mo
at sa Diyos ay alam kong Diyos na ang bahala sa kung ano ang ipapataw sa iyo.”
“Anong ibig ninyong sabihin,
tito?”
“Lalo ka lang nagkakasala sa
simbahan anak kaya mabuti na din lang at ikaw na mismo ang nakaisip na isuko
ito. May natitirang sandali pa para sa iyo. Huwag mo ng tuluyang pakawalan.
Bago ka man lang tutuntong sa edad mong 40 ay mahanap mo na ang sarili mo.
Basahin mo ang sulat na iyan. Tinago ko iyan hindi dahil alam kong mangyayari
ito kundi gusto kong ibigay iyan dahil para sa iyo naman iyan at hindi para sa
akin. Mahina na ako anak. Ilang taon na lang, ibabalik ko na ang buhay ko sa
Diyos. Kaya gusto kong lahat ng naipahawak lang sa akin ay gusto ko ng ibigay
sa mga may-ari ng paisa-isa. Lalo pa’t nakikita kong handa ka nang umunawa
ngayon at makinig. Napakarami mong sinayang na panahon. Hindi ko alam kung may
mali ba ako sa pagpapalaki sa iyo. Naging spoiled ka yata kasi sa akin.
Pagkatapos mong basahin ang lahat ng iyan. Mag-usap tayo. May kailangan kang
malaman.”
“Wala na siya dito sa Pilipinas
tito. Sinubukan ko siyang hanapin noon.”
“Bakit hindi ka sa akin
nagtanong?”
“May alam ka ba kung nasaan
siya? Bakit hindi ninyo sinabi sa akin?”
“Sandali, sino bang ulyanin sa
atin? Di ba dapat ako? Sabi mo sa akin noon, ni minsan ay hindi ako
magkukuwento ng tungkol sa kaniya. Maalala mo ba ‘yun?
“Tito naman, antagal na nun.”
“Aba, malay ko bang may
expiration period din pala ang bilin mo na iyon?”
“E, nasaan siya ngayon?”
“Basahin mo ang sulat na iyan
nang malaman mo. Hayan na nga’t parang inaamag na yata sa tagal ng panahong
hindi nabubuksan. Mabuti pa nga at nahalungkat ko pa yang box na iyan. Alam ko
kasi mahalaga iyan dahil nang ibalik ko iyan kay Aris ay sinabi nariyan ang
susi ng lahat at nakapangako ako na bago ako mamatay ay maibigay ko ‘yan sa
iyo. Love story niyo talaga, sobrang kinabog ang Titanic. O sige, basta kapag
nabasa mo na iyan at kung ano ang plano mo, sabihan mo ako. Nasa sala lang ako
ha?”
Sinara ko ang pintuan at
dali-dali kong binuksan ang unang sulat na naninilaw na sa kalumaan. Pati ang
papel ay magaspang-gaspang na din at malapit na itong bibigay. Ganito ang buong
laman ng sulat.
Bhie,
Alam kong hanggang ngayon,
galit ang namamayani sa puso mo. Ang alam mo, niloko kita, pinaasa sa wala at
ipinagpalit sa iba. Ganoon naman talaga ang iisipin ng kahit sino ngunit kung
sana mabigyan mo lamang ako ng pagkakataon na ihayag ang aking niloloob kung
bakit ko nagawa ang desisyong ito ay sana mabibigyan pa natin ng pagkakataong
ituwid ang lahat ng pagkakamali habang maaga pa. Ngunit sa tingin ko, hindi ito
sa kamalian na kung sana binigyan mo ako ng sapat na panahon para ipaliwanag sa
iyo ang lahat, hindi sana nagiging masalimuot ang ating relasyon.
Kinupkop ako ng pamilya ni
Angeli nang nakipaghiwalay ako kay Father dahil iyon naman talaga ang
kagustuhan mo at alam ko ding namang nararapat. Nagiging houseboy at driver ako
ni Angeli ngunit nabibigyan din ng panahon para makapag-aral. Naikuwento ko na
noon sa iyo ito nang huli tayong magkasama. Napakasaya natin nang araw na iyon
at ang araw na iyon ang lagi kong iniisip sa tuwing ginagapi ako ng
kalungkutan.
Nahulog ang loob ni
Angeli sa akin at napilitan akong ilahad sa kaniya ang buong katotohanan sa
ating dalawa. Nang una ay ayaw kong i-entertain ang pagmamahal niya sa akin.
Tumanggi ako dahil alam kong hindi ako sasaya sa piling niya. Ngunit nakiusap
pati ang mga magulang niya. Nagkaroon ako ng utang na loob sa pamilyang ito.
Sila ang kumupkop at nagpaaral sa akin. Sila ang naging pamilya ko dahil ni
minsan ay pinagkaitan ako ng langit na magkaroon ng isang pamilya.
Hiling ni Angeli bago mamatay
ay ikasal, magkaroon ng normal na buhay kasama na dito ang pagkakaroon ng asawa
at maranasang mahalin ng lalaki at higit sa lahat, ang pagkakaroon ng anak na
iiwan niya bilang buhay na alaala sa kaniyang mga magulang. Siya na lamang kasi
ang tanging pag-asa ng pamilya nila na magkaroon ng apo dahil baog ang anak
nilang isa pa na nasa America. Mahirap ang may Chronic Myelogenous Leukemia na
magbuntis ngunit kakayanin daw niya, para sa kaniyang huling pangarap at para
sa kaniyang mga magulang. Tumanggi ang kaniyang mga magulang noon dahil alam
nila kung paano siya mahihirapan na may sakit at magbubuntis ngunit siya yung
mapilit. Nang umiyak siya at lumuhod sa harapan ko para makamit niya ang hiling at pangarap na iyon
ay namayani sa akin ang awa at pikit-mata akong pumayag. Ngunit alam ni Angeli
na hindi ko maibibigay kahit kailan ang hiling niyang mahalin ko siya dahil
ikaw lang ang may-ari ng puso’t isipan ko. Pumayag siya basta pakitunguhan ko
na lamang daw siya kundi man kayanin ang bilang asawa, isang kaibigan ay masaya
na siya doon.
Sinikap kong huwag ilihim ang
lahat sa iyo. Sinikap kong maipaliwanag sa tito mo ang lahat para maintindihan
mo. Sinadya kong naroon ka sa kasal ko para maintindihan mong hindi kita niloko
ngunit hindi ko alam na wala ka palang kaalam-alam sa lahat at nasaktan kita.
Nang makita kong umiyak ka sa harapan ko, parang ako ang pinahihirapan dahil
ang pag-luha mo ang huli kong kagustuhan na makita sa iyo. Gustuhin ko mang
hindi na lang ituloy ang kasal ngunit nakapangako na ako oo nga’t nakapangako ako
din sa iyo pero ang pagkakaiba nga
lamang ay mamamatay na ang taong pinangakuan ko habang ikaw ay alam kong
makapaghihintay pa kung talagang wagas ang pagmamahal mo sa akin. Ngunit
nagkamali ako, iniwan mo din ako. Hindi mo ako naintindihan dahil hindi mo ako
binigyan ng pagkakataong ipaliwanag ang lahat sa iyo.
Hindi na tatagal ang buhay ni
Angeli. Isa o dalawang taon o maaring tatagal pa pero ang katotohanang mamatay
siya ang siyang kinatatakutang ng lahat. Napakabait ni Angeli. Kung sana
binigyan mo lang ng pagkakataong makilala siya. Gusto ka niyang maging
kaibigan. Gusto ka niyang makasama sa pamamasyal. Gusto niyang madama mo ang
anak namin sa sinapupunan niya dahil alam niyang makakasama mo ang batang
isisilang niya sa pagdaan ng panahon. Gusto niyang kahit ipinagbubuntis palang
niya ang bata ay maramdaman mong magiging bahagi na ang batang ito sa ating
buhay. Ninais din sana niyang makita mong iluwal niya ang sanggol para kahit
papaano ay maramadaman mong kasama ka sa mga taong nagsakripisyo sa pagkakaroon
niya ng anak. Tinuturing niyang sakripisyo ang ginawa mong pagpaparaya sa akin
ng isang taon o higit pa. Ngunit mukhang isa sa mga hiling niyang iyon ang
hindi mo na napagbigyan. Siya ang inutusan kong makipagkita sa iyo para makausap
ka baka sakaling makikinig ka. Ipinagdadasala kong pagbibigyan mo siyang
magpaliwanag sa iyo. Gusto kong siya mismo ang maglalahad ng lahat ng
mapaniwalaan mong wala akong ibang minahal kundi ikaw. Hindi nagawa ng tito
mong ipiliwanag ang lahat ng ito. Hindi mo rin ako binigyan ng pagkakataon at
sana kay Angeli, makikinig ka dahil siya ang may kagustuhan ng lahat ng ito.
Naging isa sa hiling niya ang makasama ka bilang kaibigan niya. Ngunit umuwi
noon si Angeli na bigo. Pati ang regalo ko sa iyo ay hawak padin niya. Ganoon
pa katigas ang iyong puso? Bakit bigla naman yata ang pagbabago mo?
Nasabi mo sa aking magpapari
ka. Hindi ko alam kung bakit nagdesisyon ka na agad na gawin iyan na hindi mo
pa alam ang buong katotohanan. Kung mahal mo ako, sana nagtiwala ka, sana
nakinig ka at sana din marunong kang maghintay. Hindi ko alam kung kailangan
kong magalit o magtampo sa iyo, kung may karapatan akong gawin iyon sa iyo
samantalang ako itong nagpakasal sa iba. Ngunit sa tingin ko meron, napakalaki
ng karapatan kong tanungin ka kung bakit mo naisipang magpari. Dahil ba iyon
talaga ang gusto mo o nararamdaman mo bang iyon ang tawag sa iyo o ginagawa mo
lang iyan para saktan ako o para gawin ang gusto ng pamilya mo para sa iyo.
Kung sakali mang ituloy mo ang pagpapari, desisyon mo iyan at nawa’y matagpuan
mo ang katahimikan. Sana din ay hindi mo pagsisisihan. Mananatili akong
magmamahal sa iyo. Iyon naman talaga ang tunay na kahulugan ng pag-ibig, ang
handang magtiis, handang magsakripisyo, hindi nagtatanim ng galit, hindi
nakakalimot, hindi nagsisinungaling, laging tapat, handang maghintay at hindi
nagbabago. Mahal kita at nakahanda akong tanggapin kung anuman ang alam mong
ikasisiya mo. Nawa’y magiging maligaya ka sa kung anuman ang mapagdedesisyunan
mo. Alam kong tanging ang panahon ang magbibigay ng kaliwanagan sa lahat, ang
siyang hihilom sa lahat ng sugat at panahon din ang makapagsasabi kung tama ba
o mali ang lahat ng ito.
You’re always be my
baby!
Hanggang sa muling
pagkikita.
Aris
Napabuntong hininga
ako. Para akong tinamaan ng kidlat. Napakasakit ng ginawa ko. Ilang taon na ang
nakakaraan ngunit dama ko ang sakit ng lahat na parang kahapon lang nangyari
iyon. Kung sana nakinig ako sa pakiusap ni Angeli noon, sana hindi na ako
tumuloy na magpari. Sana din nakagawa ako ng maganda para sa taong malapit ng
mamatay. Nakonsensiya ako sa kagaspangan ko sa kaniya. Nakaramdam ako ng
panghihinayang. Sana nagkaroon ako ng magandang alaala sa piling nilang dalawa.
Ngunit hindi na maibalik ang kahapon. Parang katulad ng basag ng itlog na hindi
na maaring ibalik pa sa loob ang natapon nitong laman at buuin muli. Kung sana
kayang pakawalan ng malalalim na buntong hininga ang lahat ng naipong sakit na
dala ng aking pagsisisi. Kung sana hindi ko inuna ang pride…kung sana marunong
akong makinig… kung sana marunong lang akong magmahal… lumuha…iyon lang naman
ang lagi kong magawa..ang pagluha!
Biglang may kumatok
sa pinto. Si tito na naman. May dalang sulat.
“Heto pa pala yung
mga ibang sulat nang nasa seminaryo ka na. Gusto kong ibigay ito sa iyo noon pa
pero sabi mo kasi, hindi ako magbabalita ng kahit ano tungkol kay Aris kaya
sinunod lang kita.”
Hindi na ako
nagsalita. Tinanggap ko ang sulat. Niyakap ko si tito.
“Ganoon talaga anak.
May mga desisyon talaga tayo sa buhay na tanging ang panahon ang makapagsasabi
kung tama ba tayo o mali sa ating mga naunang desisyon. Ngunit hindi ibig
sabihin na kung nagkamali tayo noon ay tuluy-tuloy na ang kamaliang iyon. May
mga naiiwan pang mga paraan para maitama ang mga iyon. May mga sadyang nilusaw
na ng panahon at di na puwedeng gawing tama ngunit kalimitan, kung ano ang
pinakamahalaga sa buhay, iyon ang sadyang naiiwan at naghihintay ng tamang
desisyon para muling itama. Nasa sa iyo parin kung paano mo gawing tama ang
minsan ay maling nagawa mo. Sige, marami ka pang babasahin. Nasa baba lang ako
ng bahay may mas mahalaga pa akong sasabihin sa’yo.”
Ngumiti ako ng pilit.
Sinara ang pintuan at muling iginupo ng nakaraan. Minsanan ang pagdating ng mga
multo ng nakaraan.
Rhon,
Itinuloy mo na pala ang pagpapari.
Tuluyan mo na ngang isinara ang lahat sa atin. Hindi ko alam kung tamang
hintayin parin kita ngunit sabihin na nating hindi ko hawak ang mangyayari sa
kinabukasan ngunit pilitin kong maghintay. Kakayanin kong hintayin kita at kung
sakali mang hindi ko na kayanin at may darating ding para sa akin ay
tatanggapin ko kahit masakit na hindi nga talaga tayo para sa isa’t isa.
Pagkatapos malaman ng mga
magulang ni Angeli ang tungkol sa atin at ang pambabastos mo sa kaniya ay
biglang parang nagbago na ang turing sa akin ngunit nagiging maayos din ang
lahat dahil kay Angeli. Determinado si
Angeli na gawin lahat para sa atin. Tuluyan na nga lang siyang sumuko nang malamang
nasa seminaryo ka na. Pinilit ni Angeli na makuha ang mana niya sa mga magulang
ngayong buhay pa siya at sinabi niya sa aking mapupunta iyon sa pangarap ko.
Mahal niya ako. Sobrang mahal niya ako. Sa kaniya ko nakita iyong pagmamahal na
walang kundisyon. Pagmamahal na tanging kabutihan ang hinahangad.
Sinabi sa akin ng mga magulang
ni Angeli na kapag sumakabilang-buhay ang anak nila ay puwede ko na din ayusin
ang gusot sa buhay ko. Natatakot akong tuluyan siyang mawala dahil alam kong
wala ng iba pang nagmamahal sa akin. Hindi ko alam kung mababasa mo pa ito
ngunit nagbabakasakali lang akong ibigay sa tito mo. Kung hindi mo man mabasa
ay malaking naitutulong nito para maibsan ang sakit na nararamdaman ko ngayon.
Ilang buwan na lang manganganak na si Angeli. Pangarap naming makasama ka sa
araw na iyon. Yung tayong tatlo ang unang makakarinig sa unang iyak, tayo ang
unang makakahawak sa kaniya at tayong tatlo ang mag-iisip ng ipapangalan…kaya
lang sadyang imposible na yatang mangyari pa iyon.
Hanggang sa muling pagkikita.
Sana masaya ka sa desisyon mong maglingkod sa Kaniya.
Mahal na mahal parin kita.
Hindi iyon nagbabago.
Aris
Sa panahon palang nagmahal ako
ng iba ay may isang taong naghahangad parin sa aking pagmamahal. Sa panahong
ako’y naguguluhan, may isang taong umaasa sa aking pagbabalik. Hinayaan kong
igupo lang ako ng pagluha. Sa pag-iyak, mailalabas ko ang sobrang pagsisisi.
Binuksan ko ang pangatlong sulat.
Aris,
Nagbakasyon ka pala. Gusto
kitang lapitan noong party mo pero kinausap ako ng tito mo na hayaan na lang
kita. Masaya akong muli kang tinanggap ng papa mo at muling nabuo ang pamilyang
minsan ay nasira ko. Umaasa ako noon na mabisita mo kami ni Angeli. Pero
tuluyan mo na yata akong kinalimutan. Kahit sana isang kaibigan lang. Kahit man
lang sana naisip mo akong itanong sa tito mo. Kahit man lang sana naalala mo na
may isang taong sobrang nag-aalala para sa iyo. Pero ganoon talaga ang buhay.
May sadyang nakakalimot. Walang kasinsakit ngunit buong puso kitang isusuko sa
paglilingkod mo sa Diyos. Tao lang ako. Hindi ko kayang makipaglaban sa Diyos.
Nawa’y magiging mabuti kang tagapaglingkod sa Kaniya.
Nanganak na si Angeli. Isang
malusog na lalaki. Ang masakit ay hinang-hina na siya at alam kong ilang buwan
na lang ay tuluyan na siyang mawawala sa akin. Masakit… sobrang sakit. Kung sana may naghihintay pa sa akin, hindi
sana ako malulungkot ng ganito. Hindi ko kasi alam na ang kabutihang ginawa
kong ito ay kapalit ng pagkakawala din ng aking buhay at tunay kong mahal.
Hindi ko alam kung paano ako magsisimula ngayong mawawala na si Angeli. Sana
narito ka ngayon. Sana hindi naghihirap ang kalooban ko. Sana may maiyakan ako.
Sana may magsasabing tama lang ang mag nagiging desisyon ko. Alam kong hindi
ang pagkawala ni Angeli ang pinakaugat ng kalungkutan ko, hindi ang pagkakalayo
namin ng anak ko dahil sa ayaw at gusto ng mga biyenan ko, dugo ko ang
tumatakbo sa bata at hindi nila matatalikuran ang katotohanang may karapatan
ako sa bata dahil anak ko siya…ang alam kong dahilan kung bakit ako sobrang
nalulungkot ngayon ay ang katotohanang tuluyan mo na akong iwan at malabo nang
may babalikan pa ako.
Haharapin ko ang buhay ngayon na
mag-isang muli. Sanay naman na akong iniiwan. Sanay na akong mabuhay na sarili
ko lang ang dapat kong asahan. Mula pagkabata ito na ang buhay ko. Umasa lang
kasi ako na sa pagtanda ko ay may magmamahal sa akin na katulad mo. Ngunit
hindi na bale, matatanggap ko din ang lahat. Masasanay sa mga ganitong pasakit
na ibinibigay sa akin ng tadhana. Umiiyak ako habang sinusulat ko ito.
Napakasakit lang sa dibdib na lahat ng taong nagmahal at minahal ko ay nagiging
panandalian lang. Iniiwan din lang ako mag-isa. Pero mananatili ang mga
nakaraan natin sa aking alaala na minsan ay may dumating na katulad mo sa buhay
ko para kahit minsan ay naramdaman kong minahal at naging masayang-masaya.
Iingatan ko sa puso at isip ko ang mga alaalang iyon at babaunin ko hanggang sa
pagtanda.
Hangad ko ang katahimikan at
kasiyahan mo ngayon.
Hanggang sa muling pagkikita
baby ko.
P.S.
Pinangalanan pala
namin ni Angeli ng Cgaris Rhon ang anak namin. Weird na pangalan di ba? Gusto
kasi ni Angeli ang unique na pangalan. Siya ang nagkabit ng pangalan mo.
Aris
Para akong binuhusan ng malamig
na tubig. Si Cgaris ay anak ni Aris. Tama ang hinala ko ngunit paanong naging
Gonzales ang apilyido niya? Anong dahilan at nagkita kami ng kaniyang anak?
Ayaw kong mag-isip ng iba si Cgaris tungkol sa ama niya kaya mas pinili kong
huwag sabihin sa kaniya ang hinala ko. Natatakot akong ibahagi ang tungkol sa
amin ng ama niya dahil ayaw kong madungisan ang pagkatao ni Aris sa utak ng
kaniyang anak. Isa pa, hindi naman ako ganoon kasigurado kaya hindi ko na lang
pinalala pa ang sitwasyon.
Binuksan ko ang huling sulat.
Rhon,
Huling sulat ko na ito sa iyo.
Ilang buwan na lang magiging ganap ka ng pari. Wala na akong karapatang guluhin
pa ang buhay mo. Alam kong masaya ka sa bokasyong pinili mo. Nang namatay si
Angeli ay umuwi na ako sa kung saan ako nababagay. Malaki ang naitulong ni
Angeli para makamit ko ang aking minimithi at doon ko na hihintayin ang ipapataw
ng panahon sa atin.
Gusto ko lang magpasalamat sa
nadama kong pagmamahal sa iyo. Kung hindi sa iyo, hindi ako nagpursigi sa
buhay. Ikaw ang gusto kong makamit. Nasabi ko iyan ng bata pa tayo. Ikaw ang
pangarap kong gustong makuha at marating. Kayanin kong pagdaananan ang lahat
magtagumpay lang ako sa aking pangarap na makasama ka. Ngunit hindi ko alam na
sa Diyos ka pala mapupunta. Pipilitin kong maging masaya sa paraang
pagbabalik-alaala sa ating nakaraan.
Hindi ko alam kung magkikita pa
tayo. Pero batid kong alam mo kung saan mo ako hahanapin kung sa tingin mo ay
hindi mo kayanin ang mga dagok ng buhay. Nandito lang akong naghihintay na
magiging kasangga mo. Kahit hindi tayo, kahit isang kaibigan lang na handang
dumamay at magmahal sa iyo. Naroon lang ako sa ating tagpuan. Hihintayin kita
sa talon. Alam kong hindi mauubos ang tubig na dadaloy doon, katulad ko, hindi
ako mauubusan ng pag-asang muli pa kitang makita. Ngunit kung sakali mang hindi
na mangyayari iyon, alam ko sa sarili kong naging tapat ako sa aking pangako.
Pinanindigan ko ang lahat ng iyon kaya lang ay ikaw na lang ang kulang. Ikaw na
pinakamahalagang naroon ang sa tingin ko’y tuluyan nang nawala.
PS:
May nakilala pala ako, si Jinx. Isa
siya sa mga taong nagpapahalaga sa akin. Isa siya sa mga taong alam ang
pinagdadadanan ko dahil katulad ko, marami din siyang pinagdaanang mga pagsubok
sa buhay at nagtagumpay sa pagtahak niya ng buhay na alam niyang siyang makapagbibigay
sa kaniya ng kaligayahan. Sa kaniya ako humuhugot ng lakas kapag pinanghihinaan
ako ng loob.
Paalam.
Aris
Naupo ako. Huli na ba ang
lahat? Bakit hindi pumasok sa isip ko ang aming tagpuan? Kinalimutan ko ang
lugar na iyon. Kinamuhian ko dahil sa galit ko sa kaniya at hindi ko alam na
doon ko din pala muling mahahanap ang aking katahimikan. Ngunit sino si Jinx?
Paano kung nagmamahalan na sila ni Jinx? Naguluhan ako kung ano ang una kong
gagawin. Kailangan kong puntahan na ba siya agad o kailangan kong daanan si
Cgaris para mahanap na niya ang kaniyang tunay na ama. Nanginginig ako. Hindi
ko alam ang gagawin ko.
Bumaba ako. Nilahad ni tito ang
kaniyang mga kamay. Niyakap niya ako. Mahigpit na mahigpit habang humahagulgol
ako. Kumuha siya ng tubig. Pinakalma niya ako. Nang mahimasmasan ako
napagpasyahan kong sunduin na muna si Aris. Kahit man lang doon ay makabawi ako
sa mga pagkukulang ko sa kaniya. Gusto kong ako ang susi sa pagkikita nilang
mag-ama.
“Anong plano mo ngayon?” tanong ni
tito.
“Susunduin ko ho muna si Cgaris
bago ho puntahan siya.”
Hindi ko nakita kay tito ang
pagkagulat na kilala ko na ang anak ni Aris.
“Bilisan mo anak. Kailangan ka ni
Aris ngayon. Hinihintay na niya ang pagdating mo. Pasensiya ka na pero gusto
kong malaman mo na may kanser ang kababata mo at ang taong walang ibang ginawa
kundi ang mahalin at hintayin ka.
Parang sumabog ang mundo ko sa
aking narinig.
No comments:
Post a Comment