Ang Lalaki sa Burol 04

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

Pinilit kong pigilan ang aking sariling huwag umiyak. “Sino ba ako sa buhay niya upang umiyak?” tanong ng isip ko. At wala naman talaga kaming relasyon. Iyong nangyari sa amin ay dala lang ng libog. Kasi, sabi nga niya, ok lang daw ang magpaligaya sa sarili kapag walang babae.

Kung kaya tumalikod na lang ako sa kanya at lihim na pinahid ang aking mga luha.

“S-sana maayos ang kalagayan ng inay mo yak...” ang sambit ko na lang, pinilit na hindi mahalata sa aking boses na umiiyak ako. Alam ko kasi na kapag nasa Mindanao na siya, maaaring mahirapan na siyang makabalik. May sinabi kasi siya na kapag nakauwi na siya ng Mindanao, ayaw na niyang magtrabaho pa sa lugar na malayo sa kanila. Sa Mindanao na lang daw siya maghanap ng trabaho, at doon na rin siya mag-aasawa. Pagod na raw siya sa pagtatrabaho ng malayo sa kanyang mga magulang. Pagod na rin siya sa isang long distance na relasyon kagaya ng nangyari sa kanya at girlfriend niyang nasa Mindanao na nagkahiwalay din dahil sa layo niya sa isa’t-isa. At dagdagan pa sa pagkaka-stroke ng inay niya, lalong hindi na niya nanaisin pang makabalik.

“Sana...” ang sagot ni James.

Tahimik. Halos hindi na kasi ako makapagsalita gawa nang parang may bagay na bumara sa aking lalamunan. Nakakabingi ang katahimikan.

Maya-maya, “Ihatid mo ako sa terminal bukas? Alas syete ng umaga ang alis ko.”

“S-sige...” ang mahina kong sagot. Nagdadalwang-isip kasi ako. Parang gustong pumigil ng isip ko ngunit ang udyok ng puso ko ay sumipot kahit mag-aabsent pa ako sa klase.

“G-gusto kong mag-inum ngayon, yak. Gusto mo, samahan mo ako?”

“H-hindi ako umiinum eh... Pagagalitan ako ng inay kapag umiinum ako.”

“Kahit ako na lang. Hayaan mo lang na mag-inum ako.”

“S-sige.”

Lumabas siya, bumili ng isang boteng gin sa isang malapit na tindahan.

At uminum nga siya. Sa harap namin ay ang mesa at nakaupo kaming magkaharap sa isa’t-isa. Pansin ko ang matinding lungkot sa kanyang mukha.

Wala kaming imikan habang paminsan-minsang tinutungga niya ang kanyang baso. Alam ko, tuliro ang kanyang isisp, lumilipad patungo sa kanilang lugar; sa pamilya niya, sa kalagayan ng kanyang inay.

Habang nasa ganoong ayos siya, nanatili akong nakatitig sa kanya, sinamsam ng aking mga mata ang bawat detalye sa kanyang mukha kung saan ay maaaring hindi ko na masilayan pang muli.

Binitiwan ko ang malalim na buntong hininga. Matindi ang lungkot na nadarama ko sa takot na maaaring iyon na ang huli naming pagba-bonding.

Sa pagtitig ko sa kanya ay parang noon ko lang siya nasilayan nang maigi. Parang noon ko lang siya nakilala. Noon ko lang nadiskubre ang mga ganda ng kanyang mukha. Hindi ko maiwasang hindi mapahanga sa kanyang angking kapogian. Kahit lungkot na lungkot siya, pakiwari ko ay lalo lamang siyang pumupogi. Ang kanyang bibig na nawalan ng ngiti ay naroon pa rin ang kaakit-akit na porma, ang kanyang malungkot na mga mata ay tila nangungusap pa rin at nagmamakaawa ang mga ito. Parang gusto ko siyang yakapin, halikan ang kanyang mapanuksong mga labi...

Halos maubos na niya ang isang boteng gin noong nagsalita siya. “Sensya ka na sa akin yak... malungkot lang talaga ako eh.” Sambit niya. Siguro napansin niyang wala akong imik at nakatitig lang sa kanya.

“O-ok lang... naintindihan ko.”

“Halika nga rito...”

Tumayo ako sa tabi niya. “B-bakit?”

“Kandong ka sa akin...”

Tumalima naman ako. At sa pagkaupo na pagkaupo ko pa lang sa kanyang kandugan ay halos na kasabay ring naglapat ang aming mga labi. At muli, nangyari sa amin ang patagong pagpapasasa. At sa pagkakataong iyon, mas mainit ito, mas wild. Para kaming mga hayop na gutom na gutom. Iyon ay dahil alam naming pareho na iyon na ang huli naming pagniniig.

Ilang ulit din naming sinamsam ang sarap ng pagtatlik sa gabing iyon.

Alas 10 na ng gabi noong umuwi ako. Alam kong hinahanap na ako ng aking mga magulang. Noong nakarating na nga ako sa bahay, katakot-takot na sermon ang aking natanggap galing sa aking inay. At hindi lang iyan, pinadapa ako ng itay sa sahig at hinataw nang hinataw ang umbok ng aking puwet gamit ang kanyang sinturon.

Masakit. Masakit na nga ito dahil sa walang sawang pagpapasasa ni James dito, hinataw pa ito ng sinturon ng aking ama. Ngunit mas masakit pa kaysa dito ang naramdamn ng aking puso. Tinimpi ko ang aking sarili. Iginiit sa isip na kung iyon ang kapalit sa ilang huling oras na kapiling ko si James, tatanggapin ko ito nang maluwag sa aking kalooban. Lahat naman kasi ng kaligayahan ay may katumbas na sakit o hirap. Minsan lang hindi mo alam kung alin ang nauuna. Sa pagkakataong iyon, nagkataong nauna ang sarap kaysa sa hirap.

Nakatulog akong naginginig sa tindi ng sakit ang aking kalamnan habang parehong nagdurugo naman ang aking pang-upo at ang aking puso.

Kinabukasan, masakit ang aking katawan. Hindi lang dahil sa situron ng aking itay kundi dahil na rin sa ginawa namin ni James sa gabing nakaraan.

Inihanda ko ang aking sarili. Nagbihis at dala-dala ang aking knapsack na naglalaman ng mga gamit sa paaralan, nagpaalam akong pumasok.

Ngunit sa terminal ako nagtungo imbes na sa eskuwelahan. Naisip ko na wala ring saysay ang pagpasok ko kung ang aking isip ay lumilipad patungo sa terminal kung saan si James naroon.

Nakita ko si James na nakaupo sa isang shade at tila naghintay na sa bus. Malungkot ang kanyang mukha at malalim ang iniisip. Naka-civilian na damit siya, straigh-cut na faded black maong ang suot na pantalon at ang pang-itaas ay puting polo na may itim na stripes at nakatupi ang manggas hanggang sa siko. Sobrang nakakabighani ang kanyang porma. Parang isa siyang artista o modelo ng isang pantaloon o damit.

Agad akong tumakbo patungo sa kinaroroonan niya. Kintang-kita ko naman ang ngiti sa kanyang mukha noong nakita niya ako. “Hi...” sambit ko.

“Hi, yak.” Sagot niya. “Akala ko hindi ka na darating eh.”

“H-hindi ako pumasok.”

Napangiti siya ng hilaw. “Napansin ko rin.” Sambit niya. “Upo ka dito sa tabi ko.”

“G-gusto kong makita kita bago ka umalis...” sambit ko.

Tiningnan niya ako. “Bakit?”

“M-mamiss kita.”

Hinawakn niya ang kamay ko at pinisil iyon. “Ma-miss din kita.”

Binitiwan ko ang isang ngiting-pilit. Naglalaro kasi sa aking isip kung ano ang gagwin ko at saan pupunta kapag nakaalis na ang bus niya. Naramdaman ko ang namuong luha sa aking mga mata. Pinigilan ko ito upang hindi niya makitang pumatak.

“Tara...” sambit niya sabay dampot sa kanyang bag, isinukbit ito sa kanyang balikat atsaka hinila ang aking kamay.

“S-saan? Alas 7 na ah! Di ba alas 7 ang biyahe mo?”

“May sunod na mga biyahe pa naman eh. Kahit alas 9 pa ako aalis dito, makahabol pa ako sa biyahe ng barko.”

Tumungo kami sa isang photo-shop at doon nagpalitrato. Kaming dalawa lang. Tatlong shots. May nag-akbayan kami, may nakaupo siya at nasa harap niya ako na halos nakakandong sa kanya, at ang isa, iyong nakakandong talaga ako sa kanya habang niyakap niya ako. Ang pangatlong litratong iyon ang pinakapaborito ko. Sa litratong iyon ay pareho kaming nakangiti. Parang ang saya-saya naming dalawa. At ang pogi-pogi pa niyang tingnan.

Inilagay ko ang mga kopya ko sa aking bag.

“Punta tayo sa isang kainan yak. Iyong may videoke. Kakantahan kita.” Sambit niya.

“M-marunong kang kumanta?”

“Konti...”

Noong nakarating na kami sa videokehan, pumuwesto kami sa isang corner na hindi masyadong nahahalata. Nag-order siya ng pagkain, dalawang beer atsaka kinuha ang song book, pumili ng kanta.

Habang pumipili pa kami ng kanta, may nauna namang kumanta ng –

Everybody has a first love, they have left in yesterday.

Feelings they have left behind, it's just a place in time but not so far away.

Everybody has a first love, when the dream they shared was new.

I remember that special someone, so I wrote this song just for you.

First love in my life. Where are you tonight? I wonder about you.

First love in my life. Did things turned out alright? I worry about you.

'Cause I've got everything, everything in life that I wanted.

It would kill me now and make me sad to know you are lonely.

First love never dies.

I wish you love, I wish you happiness. And may the years be kind to you.

You'll always be a part of me, share this thought with me. I'll carry you always.

First love, first love never dies. Remember

First love, first love never dies. I tell you

First love, first love never dies. Remember

First love, first love never dies. Whoa...

Napatunganga na lang ako. Para kasing inihandog talaga para sa akin ang kanta na iyon. Parang ang saklap kasi. Alam ko, naramdaman ko na ang pag-ibig. At siya iyon. Kaso, hindi ko ito masabi-sabi sa kanya. At kahit sasabihin ko man, baka pagtawanan lang niya ako o di kaya ay mabadtrip lang siya. Atsaka, aalis na rin siya. Wala akong masyadong choice kundi itago sa sarili ang aking naramdaman. Kaya parang inialay talaga sa akin ang kanta na iyon. “Kapag wala na siya, iyan na siguro ang kakantahin ko, lalo na sa parteng ‘I wish you love, I wish you happiness; may the years be kind to you; you will always be a part of me, share these thoughts with me, i’ll carry you always...’” sa isip ko lang.

Hindi ko namalayang pumatak na pala ang aking mga luha. Pa-simple akong tumalikod at lihim kong pinahid ang mga ito. Hindi ako nagpahalatang umiyak at pinigil ko ang sariling huwag umiyak.

“Hey!” sambit niya noong napansing seryoso akong nakinig sa kanta

Napatingin ako sa kanya. “B-bakit?”

“Seryoso yatang nakinig sa kanta ang manyak ng buhay ko!” patawa pa niya.

“Weehh! Ikaw ang manyak ng buhay ko!”

“Seryoso... Na in love ka na ba yak?”

Mistula naman akong binatukan sa kanyang tanong. Kasi, sa puso ko, “OO” dapat ang isasagot ko, at sa kanya ako na-in love. Pero matinding takot ang nadarama ko. Ayaw kong malaman niya ito. Kasi, sigurado, ang sunod na tanong noon ay “Sino?” At ayokong hahantong pa roon ang tanungan. Narinig ko na kasi dati sa kanya na may bakla raw na nanligaw sa kanya at nasuntok niya ito. At may mga bakla rin daw na nagpaparamdam at nagnasa sa kanya ngunit hindi niya pinatulan. At kapag may nagungulit, tinatakot raw niyang barilin sila. Kaya hindi na ako nagbubukas pa ng issue tungkol sa bakla, o sa relasyong lalaki-sa-lalaki. At ang isa pa, ang nasabi ko na rin sa kanya na hindi ako bakla. Kaya ang isinagot ko sa kanya ay, “H-hindi pa ah! 14 lang kaya ako!”

“sigurado ka ha?”

“Oo naman! 100% sure ako. Hindi pa ako na in love.”

“Bakit mo pinakinggang maigi ang ‘First Love’? At tila napakalalim pa ng iniisip mo?”

“Napakalalim daw... Wala ah!” ang pagdeny ko pa.

“E ano ang iniisip mo? Bakit ganyan ang mukha mo?”

“Wala. Naisip ko lang kung...”

“Kung ano?”

“Wala! Sige, kanta ka na...” ang sambit ko na lang. Gusto ko sanang ituloy ang tanong kung babalik pa ba siya. Naunahan ako ng hiya”

Ngunit nanatili pa rin siya sa harap ko. “Alam mo yak... ang sarap kaya kapag naranasan mong ma in love.”

“Bakit, ano ba ang nararamdaman kapag in love?”

“Iyong palaging siya lang ang laman ng isip mo. Kapag kasama mo siya ay parang wala kang pakialam sa ibang mga tao o sa mga pangyayari sa paligid, ang naka-focus lang sa isip mo ay siya, kung ano ang tinitingnan niya, kung ano ang hinahawakan niya, kung ano ang expression sa mukha niya, kung ano ang porma ng buhok niya, ng damit... kung ano ang ginagawa niya. Kahit ngiti niya o simangot, nakatatak iyon sa isip mo. Kahit ang pagpunta niya sa cr, ang paglalakad niya, ang suot na sapatos, ang pabango... lahat ay nakaukit sa isip mo. Para sa iyo, ang lahat ng ginagawa niya ay may kahulugan. Para kang naiihi o natatae kapag nand’yan siya kasama mo. Para kang lumulutang sa ere. Parang may mga paru-paro ang iyong tyan kapag nagdikit ang inyong mga balat. Lalo na kapag tinitigan ka niya o nginitian, o binibigyan ng kahit walang kalatoy-latoy na baga, kahit isang bato lang na pinulot niya sa tabi-tabi, parang ang lahat ng espirito mo ay umaakyat sa langit. Para kang mababaliw. Kapag nand’yn siya sa tabi mo, kahit wala kang tulog, hindi ka inaantok. Kahit walang laman ang iyong sikmura, hindi ka nagugutom...”

“Ikaw ba ay na inlove na?” tanong ko.

Tumango siya. “Maraming beses.”

“Anong nangyari sa kanila?”

“Wala... hindi nagkasundo. Iyong dati sa Mindano, nagkahiwalay kami. Marahil ay dahil malayo kami sa isa’t-isa. Mahirap kasi kapag long-distance ang relasyon.”

“Ah... kapag ganoon pala. Ayaw ko nang ma in love.”

“Bakit naman?”

“Ayokong mabigo. Ayokong masaktan.”

“Bahagi ng pagmamahal ang masaktan, yak. Kapag hindi ka nasasaktan, hindi ka in love. Kagaya nang kapag nagkalayo kayo, masakit iyon. Pero kung hindi mo siya mahal, hindi ka masasaktan. Kapag nagseselos ka, masakit din iyon. Ngunit kung hindi mo siya mahal, nagseselos ka ba?”

“Ah... basta. Ayokong ma in love.”

Tumawa siya. “Ok... pero hindi mo matakasan ang pag-ibig yak. Maaaring umiwas ka, ngunit darating at darating din ang panahon na mabibihag ka ng pag-ibig. Sabi nga nila, ‘You can run but you can never hide’”

“Basta... ayoko.”

“Ok... Pero kapag na in love ka na, sa akin mo unang sabihin ito ha?”

Para namang bumaligtad ang aking mundo sa kanyang sinabi. Parang gusto kong tumawa na mainis. Sasabihin ko sa kanya na na in love na ako? At sa kanya ako naiinlove? E di para ko na rin siyang niligawan. Tumango lang ako. Pero sa totoo lang, gusto ko na ring sabihin talaga sa kanya na na in-love ako sa kanya. Ang siste, walang choice. Ayaw ko.

Napatitig naman siya sa akin na para bang hinuhukay ng isip niya ang kalaliman ng laman ng aking utak.

Tahimik. Pakiwari ko ay unti-unti akong nalulusaw sa titig niyang iyon

“Sabihin mo nga sa akin yak... naranasan mo na ba sa iba ang naranasan mo sa akin?”

“H-hindi. Sa iyo lang. First time...”

“Pati ang halik?”

Tumango ako.

“Pati iyong mas matindi pa sa halik?”

Tumango uli ako.

“A-ako pala ang nakauna sa iyo...”

Tumango uli ako. Yumuko. “L-lahat ng ginawa natin... first time sa akin.”

At sa sinabi kong iyon, inilingkis niya ang kanyang kamay sa aking beywang at idinampi ang kanyang nguso sa aking buhok na tila hinalikan ito. Parang nilalambing ako. “Ako pala ang naka-virgin sa iyo. P-paano iyan, e di, hindi mo na ako malilimutan niyan?”

Doon na hindi ako kumibo. Hinayaan ko na lang siya sa kanyang ginawang paghahalik sa aking buhok. Ano ba naman kasi ang isasagot ko? Syempre... sa nangyaring iyon sa akin, malilimutan ko pa ba siya?

Maya-maya, tumayo na siya at tinungo ang videoke machine.

Pinagmasdan ko na lang siya habang naglakad patungo sa kinaroroonan ng videoke. At tama nga siya. Lahat ng sinasabi niya tungkol sa naramdaman ng isang taong in love ay naranasan ko puntong iyon. Ang postura niya, ang pananamit niya, ang buhok niya, ang sapatos na suot... tumatak sa aking isip ang lahat. Pati ang paglalakad niyang iyon patungo sa videoke machine ay tila nakakaloko; nakababaliw.

Noong narating na niya ang videoke, naghulog siya ng coin at pagkatapos ay pinindot na ang key sa kanyang kakantahin. Pagkatapos, kinuha niya ang mike sa ibabaw nito at naupo sa upuan na nakatalaga para sa singer na nasa gitna ng platform, nakaharap siya sa akin. Nagsalita siya. “Para kay Yak...” sabay kindat.

You're my peace of mind in this crazy world.

You're everything I've tried to find, your love is a pearl.

You're my Mona Lisa, you're my rainbow skies,

And my only prayer is that you realize

You'll always be beautiful in my eyes.

The world will turn, and the seasons will change,

And all the lesson we will learn will be beautiful and strange.

We'll have our fill of tears, our share of sighs.

My only prayer is that you realize

you'll always be beautiful in my eyes.

You will always be beautiful in my eyes.

And the passing years will show

That you will always grow ever more beautiful in my eyes.

When there are lines upon my face from a lifetime of smiles,

When the time comes to embrace for one long last while,

We can laugh about how time really flies.

We won't say goodbye 'cause true love never dies.

You'll Walways be beautiful in my eyes.

You will always be beautiful in my eyes.

And the passing years will show

That you will always grow ever more beautiful in my eyes.

The passing years will show that

You will always grow ever more beautiful in my eyes

Noong narinig ko ang unang linya pa lamang ng kanta, “You’re my peace of mind in this crazy world” naramdaman ko kaagad ang bugso ng mga luhang tila nag-uunahang bumagsak sa aking mga mata. Hindi siya sanay na kumanta, ngunit ang effort niya ang sobrang naappreciate ko at iyong feeling na sobrang touched sa kanyang kinanta na ipinarinig sa akin. At lalo pa noong tuloy-tuloy na siyang kumanta na nakatingin pa sa akin at mistulang galing sa kanyang puso ang mga katagang nilalaman ng kanta, hindi ko na napigilan ang pagdaloy nang pagdaloy ng aking mga luha.

Yumuko na lang ako, kinapa ko ang aking bag at hinugot sa loob noon ang aking hand towel at pinahid ko ang aking pisngi na basang-basa sa aking mga luha. Hindi ko alam kung ano talaga ang mensahe niya sa akin sa kantang iyon; kung kinanta lang ba niya iyon dahil iyon ang paborito niyang kanta o kinanta niya iyon dahil iyon ang naramdaman ng puso niya para sa akin. Ano man iyon, may tuwa pa rin sa puso ko na kahit maghiwalay na kami, may kanta siyang iniwan sa akin na magpaalala sa akin sa kanya. Patuloy lang ako sa pagpahid ng aking mga luha habang patuloy din siya sa pagkanta. “Napaka-ironic. Kinikilig ako ngunit iiwan niya ako...” sa isip ko lang.

At habang patuloy ang pagkanta niya, hinugot ko ang ballpen sa aking bag, kinuha ang isang tissue na nasa mesa namin at sinulatan ito ng, “Yak James... naranasan ko na ang first love. At sa iyo iyon... –Yak Jassim–” Sinulatan ko rin ito ng petsa, oras, pangalan ng restobar na iyon at ang table number namin. Isinulat ko rin ang pamagat ng kanta niya. Pagkatapos, isiniksik ko ang sinulatang tissue sa aking bulsa. Wala lang... Gusto ko lang na may souvenir akong maitatago na maging alaala ko sa kanya sa okasyong iyon. Isa pa, kahit papaano, naipalabas ko ang aking itinatagong naramdaman para sa kanya.

Noong bumalik na siya sa kanyang upuan sa harap ko, tinanong niya agad ako, “Bakit ka umiyak?”

“Wala... ma-miss lang kita.”

“Bakit?”

“K-kasi...” napahinto ako noong naramdaman ang mga luhang dumaloy na naman sa aking pisngi.

Hinugot niya ang tissue na nasa mesa namin at pinahid niya iyon sa aking mukha. “Bakit yak? Nalulungkot naman ako niyan.”

“K-kasi... ikaw lang talaga ang best friend ko yak eh. Lahat ay nagagawa ko kapag kasama ka. Hindi ako nahihiya, masaya ako kapag kasama ka.”

Tumayo siya at tumabi sa akin sa pagkaupo. Hinaplos niya ang aking buhok atsaka inilingkis ang kanyang kamay sa aking beywang.

Hindi ako tuminag. Naghintay akong may sasabihin siya; na babalik siya dahil sa akin. Ngunit wala.

Ang sakit. Ramdam kong walang kasiguraduhan ang aking pagmamahal sa kanya. Parang isang panaginip na lang ang lahat.

Ngunit hindi rin ako nakatiis, “B-babalik ka pa ba rito yak?” Tanong ko.

Natahimik siya ng sandali. “H-hindi na siguro... Gusto kong sa Mindanao na manirahan yak. Pangarap kong doon na sa lupa kong sinilangan ko gugugulin ang buhay ko. Maghanap ng magmahal sa akin, katuwang sa pagbuo ng pamilya. Lalo na ngayon, mahirap ang kalagayan ng aking inay. Mas kailangan niya ako.”

Mistulang tinadtad naman ang aking puso sa narinig. Feeling ko wala siyang pakialam sa aking naramdaman.

“W-wala ka bang ma-miss dito?”

Natahimik siya sandali. Tiningnan niya ako. “Ikaw... ma-miss kita. At lalo na ito... Ito ang ma-miss kong mukha. ‘Beautiful in my eyes...’” sabay kurot sa aking pisngi.

Tahimik.

“May number ka ba yak? Para patuloy tayong nagti-text kahit nasa Mindanao na ako.”

“Eh... wala akong cp eh. Alam mo naman, halos hindi nga kami makabili ng pagkain. Mga magulang ko nga wala ring cp eh. Pero iyong number na lang kaya ng kaibigan ko ang ibigay ko sa iyo yak...”

“S-sige, akin na.”

At isinulat ko iyon sa tissue paper at ibinigay sa kanya. Na memorize ko kasi iyon.

“O sya... ikaw naman ang kumanta.” Panghikayat niya sa akin.

“Di ako marunong yak eh.”

“Tulungan kita. Sige pili ka ng kakantahin natin.”

Binuklat ko ang song book at noong nakapili na ako, iyon ang itinuro ko.

Tumayo siya. Hinila niya ako upang kaming dalawa ang tutungo sa platform. Dahil may dalawang mikropono ng videoke na iyon, tig-iisa kami.

Oceans apart, day after day

And I slowly go insane

I hear your voice on the line

But it doesn't stop the pain

If I see you next to never

But how can we say forever

Wherever you go, whatever you do

I will be right here waiting for you

Whatever it takes or how my heart breaks

I will be right here waiting for you

I took for granted, all the times

That I thought would last somehow

I hear the laughter, I taste the tears

But I can't get near you now

Oh, can't you see it, baby

You've got me goin' crazy

Wherever you go, whatever you do

I will be right here waiting for you

Whatever it takes or how my heart breaks

I will be right here waiting for you

I wonder how we can survive

This romance

But in the end if I'm with you

I'll take the chance

Oh, can't you see it, baby

You've got me goin' crazy

Wherever you go, whatever you do

I will be right here waiting for you

Whatever it takes or how my heart breaks

I will be right here waiting for you

Waiting for you...

Alas 9 noong nakarating kami sa terminal. Tamang-tama, naka-pwesto na ang bus na sasakyan niya. Naroon na ang driver, nakaupo sa kanyang upuan sa loob ng bus sampo ng mga pasahero. Umaandar na rin ito, pahiwatig na handa nang umalis.

Dumeretso na siya sa hagdanan ng bus. Bago siya tuluyang pumasok, hinarap niya ako. Niyakap at pagkatapos, hinugot niya ang kanyang wallet at binigyan ako ng 500 piso.

“P-para saan to?” tanong ko.

“Manood ka ng sine yak para hindi ka malungkot sa pag-alis ko ha?” sagot niya.

Touched ako, syempre. Ngunit, “M-mas kailangan mo iyan yak... panggastos mo, sa inay mo. Di ba?”

“Hayaan mo na. Mayroon pa naman akong naipon dito eh. Sige na, tanggapin mo na. Aalis na ang bus.”

Wala na akong nagawa kundi ang tanggapin ang pera niya. Pagkatapos kong tanggapin iyon, niyakap pa uli niya ako, tinapik ang aking likod. “Pakabait ka dito ha? Ginagawa natin, sa atin lang iyon. Huwag mong gawin sa iba. Atin-atin lang iyon...”

“Tado!” ang sagot ko na lang.

“Magtitext ako sa number na ibinigay mo.”

Hindi na ako kumibo. Namuo na naman kasi ang mga luha sa aking mga mata. At ewan ko rin ba, parang may nag-udyok sa akin. Hinugot ko sa aking bulsa ang ginawa kong sulat sa resto-bar na isinulat ko sa tissue. Marahil ay bunga iyon ng katotohanang hindi na siya babalik pa at kahit sa huling pagkakataong iyon ay maiparating ko ang aking naramdaman. Isiniksik ko ang sulat kong iyon sa kanyang bulsa.

“Ano ito?” tanong niya.

“M-maya mo na basahin kapag nasa loob ka na ng bus yak.”

“Ok...” sambit niya. At tumalikod na siya.

Hinabol pa ng aking tingin ang pagpasok niya sa bus at ang pag-upo niya sa upuang nasa tabi lang ng bintana. Kumaway siya sa akin.

Kumaway din ako, pinigilan ang sariling huwag umiyak habang nakatingin siya.

Habang unti-unting umarangkada ang bus, nakita kong hinugot niya sa kanyang bulsa ang aking sulat. Mistula akong naalipin ng hiya sa nakitang pagbuklat niya nito.

Dali-dali akong tumalikod, hindi na hinitay pa ang kanyang reaksyon. Isa pa, umarangkada na rin ang bus at ayokong makita ang unti-unti niyang paglayo.

Mistulang napakabigat ng aking mga paang humakbang palayo sa trminal na iyon. Sa tanang buhay ko, iyon pa ang painakmasaklap na pangyayari. Pakiwari ko ay hinid ko kaya ang matinding sakit. Pakiwari ko ay wala akong kakampi sa mundo. Hindi ko rin alam kung saan patungo pagkagaling doon. Nakaukit sa aking isip ang sinabi niyang manood ako ng sine bagamat alam kong hindi rin nito mapapawi ang matinding sakit na iniinda ng aking puso.

Sa puntong iyon, binigyang laya ko ang aking mga luhang dumaloy nang dumaloy sa aking pisngi. Wala na akong pakialam pa sa mga tao. Wala na akong pakialam pa kung sinu-sino ang nakatingin sa akin.

Nakailang metro na akong naglakad palayo sa terminal noong biglang may narinig akong tawag galing sa malayo, sa aking likuran.

Nilingon ko ang pinagmulan ng boses.

Si James. Nagtatakbo patungo sa akin habang ang bus na sinakyan niya ay nakahinto, tila hinitay siya at nakatingin pa ang mga kapwa pasahero sa kanya.

“B-bakit?”

“May nalimutan ako.” Ang sambit niya noong malapit na siya sa kinaroroonan ko, rinig ko pa ang habol-habol niyang paghinga.

“Ano?”

“Hindi ko pala nasabi na... babalik ako, para sa iyo.”

“T-talaga yak?” ang biglang paglakas ng aking boses dulot ng excitement. “B-bakit sinabi mong hindi ka na babalik?”

“Akala ko kasi, hindi mo ako mahal e.”

“P-paano na ang mga pangarap mo sa Mindanao?”

“Nandito naman ang pangarap ko eh; Ikaw. Mahal din kita yak... Hindi ko maisip ang aking mundo na wala ka, hindi ko alam kung ano ang gagawin lalo na kapag malamig ang gabi at wala ka sa piling ko... Lalo na kapag tinitigasan ako. Sino na lang ang magpapaligaya sa akin?”

Bigla akong napangiti. “Manyak.”

“Manyak ka rin naman eh. Kaya nga love kita...” sabay yakap sa akin. Iyong yakap na tuwang-tuwa at nakaangat ako sa lupa at pinaikot-ikot pa.

Tawanan.

(Itutuloy)