Ang Lalaki sa Burol 12

By: Mikejuha

Blog: michaelsshadesofblue.blogspot.com

E-mail: getmybox@hotmail.com

Facebook: getmybox@yahoo.com

“N-nasaan ako???” ang sambit ni Marlon noong nanumbalik na ang kanyang malay sa loob ng ospital. Kitang-kita sa kanyang mukha ang matinding pagkalito. Siguro ay may limang oras din siyang nawalan ng malay. Naka-bendahe pa ang kanyang ulo ngunit sabi ng mga duktor ay wala naman daw silang nakitang crack sa kanyang bungo. Nasugatan lang daw ang kanyang anit at may natamaang ugat kung kaya ay maraming dugong umagos sa kanyang sugat.

“Nasa ospital ka yak...” sagot ko.

“N-nasa ospital?” ang nalilito pa rin niyang sagot. Hinaplos niya ang kanyang ulo, marahil ay sa naramdamang sakit. “B-bakit may bendahe?”

“N-nabagok ang ulo mo sa malaking bato noong inupakan mo si Badong. Napuruhan ka niya sa ulo at natumba ka.”

Nag-isip siya. “B-badong? Iyong kasama kong guwardiya sa bodega ng abaca sa burol?”

Nagulat naman ako sa kanyang sagot. Kumpleto kasi. Si Badong, bodega, guwardiya. “Tama yak! Naalala mo na! Naalala mo na! Nanumbalik na ang iyong ala-ala! Yeheeyyyyy!” ang pagsisigaw ko pa, di magkamayaw sa pagtatalon.

“Naalala ko na nga.”

“Yeheeeyyyy! Nanumbalik na ang kanyang alaalaaaaa!” sigaw ko uli.

Natahimik siya.

Natahimik rin ako.

Bakit ka nagtatalon?” ang bigla niyang pagtanong.

“Wala. Happy lang ako na...” hindi ko itinuloy ang sasabihin. Syempre, tuwang tuwa ako kasi, kapag ganoong nanumbalik na ang kanyang alaala, maaalala na rin niya na magsyota kami. Na may ginagawa kami. At gusto ko iyon. “Nasasabik na akong gawin uli namin iyon!” sigaw ng malandi kong utak.

“Happy ka na ano...?” ang paggiit niya sa hindi ko itinuloy na sasabihin.

“Na... na... walang nangyaring masama sa iyo! Tama! Happy ako kasi ligtas ka na!” ang nasambit ko. Totoo naman. Masaya rin naman ako na hindi siya napahamak.

Napangiti siya na parang napawi na ang pag-alala sa kanyang mukha. Parang normal na lang ang pakiramdam niya. At tinanggka pa niyang bumangon.

“Oppppsss! Huwag muna raw sabi ng duktor.” ang sambit ko. Ang totoo, wala naman talagang sinabi ang duktor na bawal siyang bumangon. Gusto ko lang siyang manatiling nakahiga kasi malaswa ang nasa isip ko. Balak kong halayin na siya. Kaming dalawa lang kaya ang nasa loob ng kuwarto. At dagdagan pang nanumbalik na ang kanyang alaala.

Bumalik naman siya sa pagkahiga. hindi gumalaw. Behave, hindi nagsalita. Sarap talagang lamutakin ang kanyang katawan at ang nasa gitna nito na mtagal ko nang kinasasabikan... alam niyo na kung ano iyon.

Lumapit ako sa kanyang higaan. Dala-dala ang upuan at sa tabi mismo ng kanyang ulo. Balak ko kasing unti-unting ilapit ang aking mukha sa kanyang muka at pagkatapos ay pipikit ako at syempre, kapag naglapit na ang aming mga bibig, sasakmalin naman niya siguro iyon, di ba? Kaya go...

Ngunit ang siste, noong nakalapit na ako sa gilid ng kanyang higaan, ibinaling naman niya ang kanyang paningin sa wall clock. “M-mag aalas 4 na pala ng hapon...” sambit niya.

Nahinto ako sa aking pagpapantasya, mistulang sinabuyan ako ng malamig na tubig. “Oo... at huwag kang mag-alala kung late ka na sa pagdu-duty mo dahil hindi ka na guwardiya sa bodegang iyon. Hayaan mo na si Badong doon. May iba ka nang trabaho ngayon. Isa ka nang big-time na manager!”

“Late na nga ako yak...” sambit niya na pilit na bumangon at ako naman ay hinarangan ang kanyang dibdib upang hindi siya makabangon.

“Hindi ka nga late! Hindi ka na guwardiya, ano ka ba! Oo, dati guwardiya ka. Ngunit hindi na ngayon.” ang paggiit ko pa.

“Ano ba iyang piangsasabi mong hindi na ako gwardiya?” tanong niya.

Natahimik uli ako. “Oo nga, guwardiya ka, pero dati iyon! guwardiya ka dati! Naalala mo na nga!” ang muli kong pagsisigaw.

“Nakakalito ka naman eh. Guwardiya nga ako noon, di ba? Pero hindi na ako guwardiya ngayon. Tama ba?”

“O-oo. Kaya hindi ka late! Wala ka nang pasok dahil nga, hindi ka na guwardiya!”

Ngunit para rin akong binatukan noong sumagot siya. “Ano ba yang pinagsasabi mo? Si Sophia! Hahanapin na ako noon! Sinabi ko kasi sa kanya na makakauwi na ko nang alas otso ng gabi ngayon! Late na ako!”

Na bigla ko ring ikinainis. Parang bang sumakay lang ako ng eroplano at noong nasa himpapawid na kami, bigla rin itong bumulusok at kasama akong nabaon sa lupa sa tindi ng bagsak nito. Ang buong akala ko ay nanumbalik na talaga ang kanyang alaala. False alram lang pala. Pakiramdam ko tuloy ay gusto ko na siyang sakalin o kaya ay i-umpog ang ulo sa dingding na semento sa kwarto ng ospital. “Sus! Kung alam ko lang na hindi pa pala nanumbalik ang alaala nito, e di sana ay ipinabugbog ko pa siya nang ipinabugbog kay Badong!” sa isip ko lang. Pero char lang iyon. Love ko kaya iyong tao.

Bigla ko siyang sinungitan. “O ano ngayon kung nasabi mo kay Sophia? Takot ka sa kanya?”

“Hindi naman sa natakot ako sa kanya. Syempre, nakapagbitiw ako ng salita, dapat tutuparin ko iyon.”

“Ay hindi naman taong kausap ang babaeng iyon. Kaya ok lang kung hindi mo matupad ang sinabi mo sa kanya.” ang sagot ko.

“Huwag naman sa ganoon. Alam mo yak... kahit gaano ka pa kagalit sa tao o kahit alam mong minsan ay hindi mo maintindihan ang ugali niya, hindi ito nangangahulugang baguhin natin ang ano mang alam nating tamang gawin.”

“Eh... hindi naman tama ang ginagawa niya sa iyo eh. Hindi tama ang ginagawa niya sa ibang tao.”

“Hindi porket mali ang ginagawa ng tao ay ibig sabihin, gawin mo na rin ang ginagawa nilang mali. Kahit lahat ng tao pa sa paligid mo ay mali ang ginagawa, hindi ito nangangahulugan na mali na rin ang gagawin mo. Paninindigan mo ang tama. Kasi kapag nasa tama ka, sa bandang huli, marealize din nilang mali sila.”

Misutla akong nabusalan sa narinig. “Mokong na ito. Nauntog lang ang ulo sa bato, may may pa tama-tama pa itong nalalaman.” sa isip ko lang. Pero naman, humanga rin ako doon. Tama rin naman talaga siya. Kadalasan kasi kapag nawawalan tayo ng tiwala o respeto sa tao, gumaganti tayo. Sang-ayon ako sa kanyang sinabi. Kung kaya nga ay ayaw kong gantihan si Sophia kasi alam kong masama ang gumanti. “O sya... sya. Tama ka. Anong oras tayo babalik?”

“Ngayon na yak... Di ba, may test ka pa bukas nang maaga sabi mo? Dapat ay maghanda ka. Summa cum laude eh. Baka mapurnada pa.” dugtong pa niyang biro.

At talagang natandaan pa niya pati ang aking activities.

Pumayag naman ang duktor na lumabas siya. Nagpaalam kami sa aming mga magulang na malaki ang pasasalamat sa kanya dahil sa dalang mga pasalubong at lalo na sa tita ko na natulungan niya sa pagpapaopera na kasalukuyang nasa ospital pa rin bagamat tapos na ang operasyon.

Pagkatapos naming magpaalam sa aking mga magulang, bumalik na kami sa syudad.

“Ano ba pala ang ipapagawa sana sa iyo ni Badong?” ang tanong niya habang patuloy na nagda-drive.

“Eh...”

“Nakaluhod ka sa harapan niya, nakabukas ang zipper niya at nakahawak ka pa sa kanyang pagkalalaki?”

“G-gusto niyang...”

“Anong gusto niyang ipagawa sa iyo?”

“Gusto niyang pagsamantalahan ako, susuhin ko ang ari niya.”

“Hayop pala ang Badong na iyon! Kung hindi lang ako natumba, siguradong wasak ang mukha noon. Palagi ba niyang ginagawa iyon sa iyo?”

“H-hindi ah! N-noon lang!” ang pag-aalibi ko pa.

“Wala bang girlfriend iyon? Bakit lalaki ang pinatulan? Patay na patay ata sa iyo.”

“Aywan ko sa kanya.”

“Sabagay, nakakabakla ang kapogian ng utol ko.” sabay kindat sa akin at bitiw ng mapang-akit na ngiti.

“Weeeee!” sambit ko. Para rin akong kinilig.

Tahimik. At noong may pumasok sa kukote ko, tinanong ko siya. “Kung sakaling nagtagumpay ba si Badong sa gusto niyang gawin sa akin at nakita mo pa, anong gagawin mo?”

“Papatayin ko siya.”

“E, paano kung nagustuhan ko rin?”

“Tarantado! Hindi puwede iyon! Over my dead body!”

“E, paano kung sa iyo ko gagawin ang ganoon?” sabay dantay ng aking kamay sa ibabaw ng kanyang hita, hinaplos iyon palapit sa umbok ng kanyang pagkalalaki. Hanggang sa gilid lang naman; iyon bang isang biru-biruang panunukso na parang magkabarkada lang, bagamt di maipagkailang sa likod ng aking psyche ay may laman ito.

Bigla niyang inihinto ang kotse sa gilid ng kalsasada, ipinatong ang isang kamay sa gilid ng backrest ng aking upuan atsaka tinitigan ako. “M-magkapatid ba talaga tayo yak?”

Na siyang dahilan upang tanggalin kong bigla ang aking kamay na nakapatong sa ibabaw ng kanyang hita.

Mistulang hinataw ng isang malakas na bagay ang aking batok. Biglang Natauhan ba. At yumuko na lang ako, hindi nakayanan ang kanyang titig sa sobrang pagkahiya ko sa aking ginawa. Guilty ba. “E... oo naman. M-magkapatid kaya tayo. Biro lang naman iyong sa akin eh. Bakit mo naitanong?” ang sagot ko

At dahil nanatili akong nakayuko, hinawakan ng kanyang isang kamay ang aking panga at iniharap sa kanyang mukha ang aking mukha. Napilitan akong tingnan siya. Hinaplos-haplos naman niya ang isa niyang kamay sa aking mukha, nanatiling nakatitig siya sa akin.

Nakakabingi ang katahimikang namagitan sa aming dalawa. Hinayaan ko lang siya sa kanyang ginagawa. Pakiwari ko ay ayaw ko nang matapos ang sandaling iyon. Parang may ibang klaseng kalampag akong naramdaman sa aking dibdib.

Maya-maya, nakita ko na lang ang unti-unting paglapit ng kanyang mukha sa aking mukha.

Ipinikit ko ang aking mga mata. At namalayan ko ang pagdampi ng kanyang mga labi sa aking noo. “I love you yak... Proud na proud akong naging kuya mo.” ang bulong niya.

“Shocks!” sa isip ko lang. Akala ko na kasi kung saan na ako halikan. Sa noo pala. “Hmpt!”

Hindi na ako umimik. Ibinaling ko na lang ang aking paningin sa aming harap, sa kalsada. Ngunit hindi ko rin alam kung ano iyon; kung bakit niya ako tinitigan, hinaplos ang mukha at hinalikan sa noo. May kilig akong naramdaman, ngunit hindi iyon ang aking hinihintay. “A-alis na tayo...” ang sambit ko lang.

Pinaandar niya muli ang kotse..

“Buti ka pa, may nagnanasa sa iyo. Sa akin, wala.” Sambit niya.

“At sino naman ang nagnanasa sa akin?”

“S-si Badong. Gusto mo ba siya?”

“Tange! Bakit ko gugustuhin si Badong?”

“Dahil ba hindi siya ka-guwapuhan o dahil isa siyang lalaki?”

Napaisip naman ako sa tanong niya. Parang sinisilip niya ang aking pagkatao. Kaya, “Bakit si Badong ang napunta sa usapan?”

“Wala... kuya mo ako kung kaya gusto kong malaman ang naramdaman mo.”

“Sa tingin mo talaga ay gugustuhin ko si Badong?” ang padabog ko nang sagot sabay irap sa kanya.

Natahimik siya.

“At bakit sinabi mong walang nagnanasa sa iyo. Patay na patay nga si Sophia sa iyo eh. At andami pa kayang mga nagka-crush sa iyo riyan, hindi mo lang alam.”

“Talaga? Sinu-sino naman sila?” Alam ko, biro lang niya ang tanong na iyon. Alam ko kasing alam din niyang maraming nagkakagusto sa kanya. Gusto ko sanang sabihin na isa na ako sa mga nagkagusto sa kanya pero hindi ko na itinuloy pa ito. “Si Sophia nga!”

“Sophia? S-sino ba si Sophia?” tanong niya.

“Hindi mo siya kilala? Patay na patay sa iyo? Kulang na lang ay itali ka sa kanyang beywang? Hindi mo kilala?”

“Di nga.... Sino iyon?” giit niya.

Nasa ganoon kaming pag-aasaran noong may napansin naman ako. “Yak... parang hindi ito ang daan pabalik ah! Hindi naman tayo dumaan dito!”

Ipinarada niya uli ang kotse sa gilid ng highway. “Hindi ba ito yak?”

“Hindi ito!”

“Sigurado ka?”

“Sigurado ako! Ilang beses na kaya akong pabalik-balik kapag umuuwi ako sa probinsya kung walang pasok sa school. Hindi ito yak! Naligaw tayo!”

“Di ko kasi kabisado eh. S-saan pala ang daan?”

“Nalintekan na!” sa isip ko lang. “Ikaw ang nagdrive eh. Bakit ako ang tatanungin mo? Dapat tinandaan mo kahapon.”

“E, wala nga; hindi ko na matandaan.”

“Sandali magtanong tayo.”

Magtanong na sana ako sa dumaang mama na tingin nang tingin sa aming kotse, siguro nag-usyuso kung ano ang nangyari o ano ang aming ginagawa kung bakit nakaparada lang ang kotse, “Huwag muna yak... n-nahihilo ako.

“Hah? B-baka sa pagkauntog mo iyan kahapon? Ikaw kasi eh, nagpupumilit ka pang umuwi na kaagad!” at siya pa ang aking sinisi.

“Hindi naman siguro. Parang nahilo lang ako. Iba lang ang pakiramdama ko. Pahinga muna tayo nang sandali yak ha? Kahit 30 minutos lang.”

“O-okay.” sagot ko.

At inadjust niya ang kanyang upuan upang marecline ito. Habang nakarecline siya, nanatiling nakaandar ang aircon ng kotse, pati na ang music.

Ini-recline ko na lang din ang aking upuan. Bagamat hindi ako nakatulog, hinayaan ko siyang makapagpahinga. Hindi ako kumibo, hindi nagsalita, nakinig lang sa music.

Ngunit maya-maya ay hindi rin ako nakatiis. Tumagilid ako paharap sa kanya. Pinagmasdan ko ang kanyang anyo. Ang braso niya ay ipinatong sa ibabaw ng kanyang noo, habang ang kanyang mga mata ay nakapikit. Sa side view ko sa kanya ay aninag na aninag ko ang tulis ng kanyang ilong, ang kinis ng balat ng kanyang mukha at ang magagandang mga labi. Ang ganda niyang tingnan. Dagdagan pa sa kanyang suot na damit na pulang body-fit na t-shirt na may stripe na tatlong itim sa balikat patungo sa dulo ng sleeves at ang kanyang pantalon naman ay itim na maong, ang sapatos ay kulay itim na adidas. Sa kanyang suot na body-fit, bakat na bakat ang umbok ng kanyang dibdib na mistulang sinadyang inukit ng isang batikang eskulptor ito sa bahaging iyon ng kanyang katawan. At sa baba ng dibdib naman pababa ay bilugin ang porma na ang sirkumperensya ng kahabaan noon hanggang kanyang waistline ay mas maliit kaysa kanyang dibdib. Dahil matangkad siya, ang gandang tingnan. At ang kanyang mga hita, bakat na bakat din ang mga muscles nito sa kanyang suot na jeans. Parang sa isan gfootball player. At ang gitna naman ng kanyang hita... naaninag ko sa aking mga mata ang malaking umbok. Hindi ko maiwasang hindi manumbalik ang mga ginagawa naming noong guwardiya pa lang siya sa bodega sa burol, ang pagturo niya sa akin kung paano laruin ang nasa loob ng umbok na iyon, kung paano ko ito isubo sa aking bibig, kung paano niya itong dahan-dahaning ipasok sa aking likuran upang hindi ko masyadong maramdaman ang sakit dahil habang ginagawa niya ito, abala ang kanyang mga labi sa pagsisipsip sa mga labi ko at ang kanyang mga kamay, sa paghahaplos sa aking dibdib at pagkalalaki.

Sa pagmumuni-muni kong iyon ay naramdaman ko ang unti-unting pag-init ng aking katawan at ang pagnanasang matikman muli ang umbok na iyon. “Ang tagal na noon yak...” sa isip ko lang. Pakiwari ko ay may malakas na nag-udyok sa akin upang hipuin na ang umbok na iyon, pakawalan ang nag-uumapaw sa aking katawan na pagnanasang matikmang muli ang sarap na ipinalasap niya sa akin.

Ngunit noong tila naalipin na sana ako sa aking pagnanasa ay bigla ba namang, “BULAGAAAAAA!!!” sigaw niya.

Taranta namang nanlaki ang aking mga mata, napaigtad, at napasigaw rin ng, “TITI NG KABAYO!!!”

At bumigay ang napakalakas-lakas na tawa niya.

“Ginulat mo ako ah!” pagmamaktol ko pa.

Nahinto siya sa pagtatawa, pinalaki ang kanyang mga mata, pinanlilisik ang mga ito. “Nasaan ang kaaway! Nasaan sila! Gusto kong patayin silaaaa!”

“Tange! Nainis ako sa iyo! Huwag kang magpatawa!”

“Ikaw ba ang kaaway! Babarilin na kita! Papaluin kita ng aking batuta!”

“Ewan! Galit ako sa iyo!”

“Isa akong guwardiya. Ngunit wala pa akong nabaril! Babarilin ko ang mga taong galit sa akinnn!!!”

“Guwardiya? Baril? Baka nanumbalik na talaga ang alaala niya!” sa isip ko lang. “Naalala mo na yak?” tanong ko.

“Ang alin? At sino ka???” ang pagsisigaw pa rin niya.

“Ako si Yak! Si Jassim! Naalala mo na?”

“Oo!!! Ikaw si Jassim at wala akong pakialam sa iyo. Papatayin na kita! Arrrggghhh!!!” sabay sakal ng aking leeg.

“Yak ha... nasasakal ako. Hindi ako natutuwa!”

Ngunit sinakal pa rin niya ako. “Papatayin kitaaaaaaa!”

At doon ko na sinapok ang parte ng ulo niyang nakabendahe pa. “Ummm!”

At napa-“Arayko po!!!” siya. Nahinto, nakatingin sa akin, nakangiting aso.

“Naalala mo na?”

“Oo, naalala ko na.”

“Sino ako??”

“Si Jassim.”

“Saan tayo pupunta?”

“Uuwi na.”

“Saan?”

“A, iyan ang hindi ko alam.”

“Arrgggggghhh!” sigaw ko. Nainis pa rin kaya ako sa kanya.

“Pinagmasdan kaya kita noong nagising ako sa pagkaidlip. Tinititigan mo ako, pinagmasdang maigi.”

“O ngayon...???” ang may pagkamataray kong tanong, naalala na binulaga niya ako habang pinagnasaan siya.

“Alam mo... kung hindi lang kita kapatid, iisipin ko talagang nagpapantasya ka sa akin eh.”

At dahil nga sa pagkainis ko, doon na ako bumanat. “E, ano ngayon kung nagpapantasya ako sa iyo? May problema ba?”

“Magkapatid tayo, di ba?

“Narinig mo na ba ang salitang incest? Iyong magkapatid, magkadugo, magkapamilya na sila-sila na rin ang nagyayarian? Pumapatol ako sa kapatid, lalo na sa isang kuya na di hamak na guwapo.”

Pakiwari ko ay parang nasabugan siya ng isang malakas na bomba. Bigla siyang natameme, nakalulon ba ng polbura ng dinamita o ano, kitang-kita sa kanyang mukha ang labis na pagkabigla. Tinitigan na lang niya ako, hindi nakagalaw, ang bibig ay nakabuka pa at pulang-pula ang kanyang mukha.

“O ano? Di natameme ka!???”

“Weeeehhh!” ang sambit lang niya. Parang iyong sa isang taong nakorner, nabuking sa akto na hindi makapagsalita, walang pumapasok na sagot sa isip kundi “weeeehhh!”

Maya-maya, bumawi rin siya ng, “Kulit! kulit! kulit! kulit!” sabay kurot sa aking pisngi at ginulo pa ang aking buhok. Siguro ay hindi niya sineryoso ang aking sinabi. “Tara na...” dugtong niya.

“Alam mo na ang daan?”

“Ay oo nga, saan ba pala?”

Inirapan ko lang siya. At noong may dumaan na isang mama, tinanong ko.

“Ay hindi ito ang daan patungong oriental... Lampas na kayo. Bumalik kayo sa may crossing at lumiko kayo sa kanan.” ang sagot ng mama.

“Sabi ko na nga ba eh...” pagmamaktol ko pa.

Natunton din namin ang tamang daan. At habang binaybay namin ang highway, bigla siyang nagtanong, “S-sino pala ang pupuntahan natin yak?”

“Pupuntahan? Saan” ang sagot kong biglang nalito.

“Sa patutunguhan natin?”

“Wala tayong pupuntahan tange! Uuwi ka sa pinakamamahal mong si Sophia at ako naman ay babalik sa boarding house ko.”

“Ah...” ang sagot niya lang. Tapos bumubulong ng, “Sophia... Sophia...” na para bang pilit na kinilatis sa isip ang pangalan ni Sophia.

Hindi ko na pinansin iyon. May pagdaramdam man ako na talagang binabanggit-banggit pa niya ang pangalan ni Sophia.

Nakatulog ako ng ilang oras at noong nagising ako, nakarating na pala kami sa syudad. “Yak... saan ba ang boarding house mo?”

Bigla akong napalingon sa kanya. “Hindi mo alam? Nakailang punta ka na kaya roon?”

“Ganoon ba? E, saan nga iyon?”

“Iyan o, yan... liko ka riyan, tapos, deretso hanggang sa marating mo ang isang kapilya, iyan na, malapit na  d’yan ang boarding house ko.”

Nakarating naman kami sa aking boarding house. Ngunit noong lumabas na ako sa kotse at pagkatapos kong mag ba-bye sa kanya, “Yak... saan pala ang daan patungo sa restaurant na tinatrabahuhan ko?” ang tanong niya.

“Bakit sa restaurant ka ba uuwi? Hindi sa bahay mo?”

“S-saan ba ang bahay ko?”

Bumalik ako at inis na, “Ano ba ang nangyari sa iyo yak? hayan oh...” turo ko sa isang mataas na building na may billboard, “Kung gusto mong sa restaurant ka uuwi sige... Nakita mo ang building na iyan na may billboard? Crossing iyan at kumaliwa ka. Deretsuhin mo lang iyan. Pagkatapos niyan ay may makikita kang 3-palapag na building halos puro salamin na may malapad na parking area sa harap at magandang pagka landscape na lawn. Restaurant ninyo iyan ng mahal mong Sophia.”

Bumulong uli siya. “Sophia... Sophia...” at pagkatpos ay, “Okay... thank you yak!” at umarangkada na siya.

At habang naglakad naman ako patungo sa aming boarding house, tila walang mapagsidlan ang saya na aking nadarama. Parang nag-tour lang kaming dalawa ni Marlon; nagbakasyon na kaming dalawa lang. Sobrang saya kong nakatulog siya sa bahay namin, nakausap niya ang aking mga magulang na tuwang-tuwa at impressed na impressed sa kabaitan niya, lalo na sa pagtulong niya sa tita ko at ang pagdadala niya ng kung anu-anong pasalubong sa kanila. At ang lalo ko pang ikinatutuwa ay ang walang tutol ng aking mga magulang sa kanya na angkining anak. Pakiramdam ko tuloy ay talagang isa akong dalaga na finally ay ipinakilala sa mga magulang ang nobyo. “Haissst ang sarap pala maging dalaga!” sa isip ko lang. Lalo na iyong pagbabonding naming tatlo ng aking ama kung saan ay dedma lang ang itay sa nakita niya sa amin ni Marlon na naglalampungan at halos maghahalikan na sa harap niya. Ngingiti-ngiti lang ang itay na parang nasiyahan. Parang perfect na talaga ang lahat; walang hadlang upang kami ay tuluyan nang magsama sa iisang bubong. Kulang na nga lang na officially ay sabihin ko kay itay na “Itay... ito na po si Marlon ang aking nobyo at napipintong manugang ninyo. Napagdesisyonan na po naming magsama, bumuo ng pamilya at magkaroon ng mga supling.” Parang nakikinita ko na ang kanyang isasagot, “Talaga anak? Ang galing mo talagang pumili ng lalaki. Guwapo, mabait, mayaman, may magandang kotse. Tamang-tama anak dahil sabik na sabik na akong magkaapo! At dalian niyo na!” Charot!

Nasa ganoon akong pagmumuni-muni at pagsamsam sa mga “juicy” na pangyayari habang ako ay naglalakad noong may sumigaw sa akin habang hinawakan ang akinng mga kamay, “Sumama ka sa amin! Ngayon din!”

Dalawang taong naka-unipormeng pulis at kinaladkad ako patungo sa loob kanilang van! Pinilit kong makawala sa kanilang pagkaladkad. Ngunit sadyang napakalakas nila. Kung kaya naisakay nila ako.

Biglang naramdamn ko ang malakas na kalampag sa aking dibdib. Tandang-tanda ko pa ang nangyari sa amin ni Ricky na kinidnap kami at pinagsamantalahan.

Agad kong dinukot ang aking cell phone upang tawagan si Marlon at Ricky. Ngunit, “Oppsss! Bawal iyan bata!” at kinuha na nila ang aking cp.

Pinosasan nila ako atsaka pinaandar na ang van. Nagtaka lang ako dahil naka-unipormeng pulis sila ngunit hindi naman police patrol o sasakyan ng pulis ang dala nila.

Ngunit kahit anong tanong pa ang gagawin ko, nasa kamay na nila ako. Kaya wala na akong nagawa kundi ang umiyak. Hindi ko kasi alam kung ano ba talaga ang plano nila sa akin. Naisip ko na baka patayin nila ako at wala man lang nakakaalam, lalo na ang mga magulang ko, si Marlon o kahit si Ricky.

Nagtatawanan sila. “Pasensya ka na bata... napag-utusan lang kami na ikulong ka. Sayang din ang bayad. Anlaki pa naman.”

“Sino ang ang nag-utos sa inyo? Si Sophia no? Siya, di ba???” tanong ko.

Nagtawanan pa rin sila.

“Ano bang kasalanan ko? Wala akong kasalanan sa food poisoning! Wala akong kinalaman doon!”

Na lalo pang ikinalakas ng tawa nila. “Food poisoning daw o!” sabi ng isa.

Dumating kami sa presinto. Doon ko napagtanto na baka mga pulis nga sila; iyon bang klaseng may humahawak na malalaking tao. At walang ibang malalaking taong pumasok sa isip ko kundi si Sophia.

Kinausap ng mga pulis na nakauniporme ang opisyal ng kulungan. Sinilip ako ng opisyal sandali at may narinig na akong sinabi niya, “Ano bang kasalanan niyan? Mukha namang walang kamuwang-muwang.”

“Food poisoning daw.” Sambit ng isang pulis.

“Ah...” ang sagot lang ng opisyal na parang walang pakialam at hindi man lang ako nilapitan at tinanong.

At doon na nabuo sa aking isip na si Sophia talaga ang may pakana ng lahat.

Binuksan ng pulis ang kulungan at tinanggal ang aking posas. Bago ako ipinasok doon, sinabihan ng pulis ang mga preso sa loob na, “Huwag ninyong galawin iyan ha? Hawak ni chief iyan!” sabay tulak sa akin papasok.

Wala na akong nagawa. Litong-lito ang isip ko. May matinding takot, galit sa taong gumawa nito sa akin. Maraming tanong ang nasa aking isip. Naawa ako sa sarili at naawa na rin sa aking mga magulang. Gustuhin ko mang tawagan sina Marlon at Ricky, hindi ko magawa dahil hindi ibinalik sa akin ang aking cp.

Wala namang nagtangkang gumalaw sa akin. Ngunit hindi ko maiwasang hindi matakot. Sa tingin ko kasi ay pinakiramdamn lang nila ako. Kumbaga, naghanap lang siguro ng tamang pagkakataon bago ako gawan ng masama, o kaya ay... sa mga naririnig ko, iri-rape ng mga kapwa bilanggo.

Tumungo ako sa isang sulok kung saan walang tao at nag-iiyak na parang isang basang sisiw na naghahanap sa kanyang ina.

At doon na ako lalo pang natakot noong maya-maya lang ay may kumaladkad na sa akin, dalawang preso. “S-saan po ninyo ako dadalhin? Maawa naman po kayo? Wala po akong kasalanan po...” pagmamakaawa ko pa.

“Kay bosing ka naming dadalhin. Type ka ata...” sagot ng isa.

Sa may looban pala nakapuwesto ang sinasabing bosing nila. May tinatagpi-tagping plywood upang magsilbing kuwarto niya. May privacy ito, may sariling higaan, may TV, at aircon pa.

“Boss nandito na ang bago. Ito iyong sinabi ng pulis na hawak ni chief...” sambit ng isa sa dalawang presong kumaladkad sa akin.

“Upo ka lang d’yan bata.” ang sagot naman noong sinabi nilang boss na hindi man lang ako tiningnan, ang kanyang mga mata ay nakatutok lang sa palabas ng TV. Nakahiga siya, malaking tao. Kitang-kita ko ang kanyang malalaki at mabalahibong dibdib, ang tila mga pandesal na abs na sa gitna ng midribs pababa ay may mga nakahilera ring mga itim na balahibo. Suot lang niya ay puting boxers, at bakat na bakat sa kanyang harapan ang malaking bukol ng kanyang pagkalalaki.

Nanginginig akong umupo sa semento, sa isang sulok ng kanyang kuwarto.

“Aalis na kami boss.” sambit ng dalawang preso.

Patuloy pa rin akong kinabahan. Hindi ko kasi alam kung ano ba talaga ang plano ng boss nilang iyon sa akin.

Maya-maya, nakita ko na lang siyang bumangon at naupo sa gilid ng kama. Doon ko napagmasdang maigi ang kanyang mukha at pangangatawan. Bata pa siya, sa tantiya ko ay nasa 30 lamang o baka mas bata pa. Moreno, may hitsura, bagamat matapang lang kung tingnan. Tahimik ngunit sa kanyang tingin pa lamang ay para ka nang malulusaw na o lamunin ng buo sa tapang ng kanyang tingin. Malaki ang kanyang pangangatawan, parang sa isang wrestler, ang mga braso ay parang may mga bato-bato, ang dibdib na may itim na mga balahibo ay malalaki ang umbok na kitang-kitang puro muscles, halatang nagbubuhat at pinapatay ang katawan sa kae-exercise. At obvious naman kung bakit siya ay tinawag na mayor ng bilangguang iyon dahil sa kanyang angking pangangatawan at gahiganteng tangkad, dagdagan pa sa laki ng mga muscles. “Huwag kang mag-alala, sagot kita dito sa loob. At walang kahit na sino mang magtangkang saktan ka sa teritoryong ito.

“S-salamat...” ang sambit ko na lang. May tuwa akong naramdaman sa kanyang sinabi bagamat hindi ko maiwasan ang hindi magtanong kung bakit niya ako pu-protektahan o kung may kapalit ba ang sinabi niyang pagprotekta sa akin. Ngunit iginiit ko na lang sa aking isip na marahil ay may kinalaman din iyon sa sinabi ng pulis na hawak ako ng chief. Mukhang mabait din naman siya. Pero hindi ko lang talaga alam.

“Halika rito, upo ka sa tabi ko.” ang sunod na sambit niya.

“Nag-alangan man, tumayo ako at nangingiming umupo sa kanyang tabi.”

“Marunong ka bang magmasahe?” tanong uli niya.

“Eh..”

Ngunit hindi pa ako lubusang nakasagot, sumingit na siya ng, “Masahehin mo ako” sabay tanggal ng kanyang brief n aparang wala lang at humiga na nakatihaya, hinayaang bumulaga sa aking mga mata ang kanyang pagkalalaki...

(Itutuloy)