Anong Pakiramadam ng Walang Maramdaman (01)

by: Lui

rantstoriesetc.wordpress.com

Nagulat ako sa pagkalansing ng aking mga susi nang lumapat ito sa sahig. Dumulas ito sa aking kanang kamay habang hinahanap ang tamang susi para sa pinto ng aking apartment. Ipinikit ko ang aking mga mata bago yumuko para abutin ito. Nanginginig ang aking mga kamay. Nahirapan ako sa paghanap sa dami nila sa aking key chain.

“Come on.” ang bulong ko sa hangin.

Nagbukas na ang pinto at walang ingay kong ibinaba ang aking mga gamit sa sofa. Dumaan ako sa kusina para uminom ng isang basong tubig. Pero tila uhaw na uhaw ako kaya naman halos naubos ko na ang isang pitsel.

Isang buntong hininga ang aking pinakawalan pagpasok sa aking kwarto nang makita ang kalat na hindi ko pa naayos bago umalis papunta sa trabaho. Ang mga kahon ng pinagkainan kagabi, ang mga maruruming damit, ang mga research studies na aking binabasa ay magkakasamang nakalagay sa bawat sulok ng kwarto. Isa akong market data analyst. Hindi lang walong oras ang aking trabaho at napakadalang ko lang magkaroon ng free time. Kailangang laging tama at napapanahon ang aking mga gawa. Nakatutok ako sa lahat ng klaseng balita at humahanap ako ng kahit anong kakaiba sa mga ito.

Umupo ako sa gilid ng aking kama at binuksan ang lampshade. Muli akong yumuko at tahimik na ininda ang kirot na aking naramdaman sa bandang tiyan. Tinanggal ko ang sintas ng aking sapatos. Kasunod nito ay ang paghuhubad ko ng aking mga medyas. Isa-isa kong tinanggal ang suot na saplot hanggang sa wala na akong suot. Kinuha ko ang tuwalyang nakasabit sa upuan bago nagtungo sa banyo para maligo.

Nagtagal ako sa pagligo. Mahigit labinlimang minuto yata akong nagbabad sa ilalim ng shower. Habang payapang umaagos ang tubig sa aking buhok pababa sa aking katawan, pinagdarasal kong magkasakit sana ako. Hindi ko alam. Gusto ko lang na magkaroon ng excuse para hindi na muling pumasok. Dalawang beses kong sinabon ang aking katawan. Pero naging maingat ako sa tuwing lumalapat ang aking mga kamay sa mga sumasakit na parte ng aking katawan.

Matapos kong matuyo ang aking katawan gamit ang tuwalyang aking dala, humarap ako sa salamin at tinitigan ang aking repleksyon. Blangko ang aking mukha. Namumula ang aking mga malamlam na mata. May kakaiba sa aking mga labi. Namamaga yata. Kinuha ko ang aking sipilyo at dalawang beses ko itong pinuno ng toothpaste. Halos magdugo na ang aking gilagid sa sobrang pagkaskas ko ng sipilyo sa loob ng aking bibig. Hindi ko maibuka ito ng maayos dahil masakit ang aking panga. Muli na namang namuo ang luha sa aking mga mata pero pinigilan ko ang mga ito. Ayoko nang umiyak. Ayoko na.

Nagbihis na ako ng aking pantulog – sando at boxer shorts. Tiningnan ko muli ang kalat sa aking kwarto. Gusto ko nang linisin ang mga ito pero hinihila na ako ng aking kama. Kailangan ko ng magpahinga. Kailangan ko ng matapos ang araw na ito.

Pinatay ko ang ilaw na nagmumula sa lampshade para mas mabilis na makatulog. Ipinikit ko na ang aking mga mata at marahang nagdasal. Niyakap ko ang aking unan. Nararamdaman ko ang unti-unting panunuot ng lamig mula sa hangin na binubuga ng aircon. Pilit kong kinakalma ang aking isip pero habang lumalalim ang gabi, mas nanaig ang takot ko sa dilim. Hindi ko magawang pumikit ng matagal dahil natatakot ako sa aking nakikita. Binuksan kong muli ang ilaw at inabot ang isang libro sa tabi nito.

Pero hindi ko rin magawang ituon ang atensyon sa pagbabasa. Puro salita lang ang aking nakikita pero hindi ko mapagdugtong-dugtong ang mga ito. Hindi ko maintindihan ang aking binabasa kaya naman muli ko na itong ibinalik sa kanyang kinalalagyan. Niyakap kong muli ang aking unan. Hinayaan kong nakabukas ang lampara habang nakatitig sa kawalan. Hindi ko namalayang tumutulo na ang aking mga luha. Tahimik akong umiyak.

…

Mabibigat na paghinga ang aking narinig mula sa aking likod. Ramdam kong basa na ang aking batok pati tainga. Isang malaking braso ang nasa loob ng aking damit at marahang hinahagod ng malambot na kamay ang aking dibdib. May kung anong matigas din akong naramdamang kumikiskis sa aking puwet. Mula sa batok ay lumapat na sa aking pisngi ang kanyang mga labi. Tumutusok sa aking balat ang mga tumutubong buhok sa kanyang baba. Lalong bumibigat ang kanyang paghinga habang mas humihigpit ang kanyang pagyakap sa aking katawan.

“Lucas…” ang pagbulong niya sa aking pangalan.

Akala ko’y nananaginip lang ako. Nagmulat ako ng mga mata at nakita ko siyang nasa aking tabi. Ilang pulgada na lang ang layo ng kanyang mukha sa akin at naaamoy ko na ang kanyang hininga. Amoy beer, kaya pala ang init ng kanyang katawan. Sinubukan niya akong halikan sa aking labi habang ang kanyang kamay na nasa aking dibdib ay ibinaba niya na sa aking pusod.

Buong lakas ko siyang itinulak. Tumakbo ako papunta sa may pintuan at binuksan ito. Nakita kong nahulog siya mula sa kama dahil sa sobrang lakas ng aking ginawa. Dumaing siya sa sakit, marahil ay hindi maganda ang kanyang pagkakahulog. Pero mabilis naman siyang nakatayo. Sapo ng kanyang kanang kamay ang kanyang ulo. Nakasuot pa siya ng asul na polo  na nakabukas hanggang tiyan at abuhing pantalon.

“Lucas! Bakit mo ako tinulak?!” ang nagtataka niyang tanong.

Naghalo ang pagkabalisa at inis dahil sa pagkakahulog niya sa kama dahil sa aking ginawa. Umiiling-iling siyang naglakad palapit sa akin. Pero lumabas ako ng kwarto at mabilis na isinara ang pinto. Malalakas ang kanyang pagkatok at paulit-ulit niyang tinatawag ang aking pangalan habang hawak ko ang door knob para hindi siya makalabas.

“Lucas! Buksan mo ‘tong pinto! Ano ba?! Lucas!!” Hindi ko alam ang gagawin ko. Mahigpit ang hawak ko sa pinto. Mabilis din ang tibok ng aking puso. Lumalakas ang aking bawat hinga. Pinipigilan kong kumurap sa takot.

Halos parehas lang kami ng built ni Xavier. Pero di hamak na mas malakas siya sa akin. Nahahatak niya na ang pinto dahil sa lakas ng pwersa niya pero agad ko rin ito naibabalik sa pagkakasara. Nang mabuksan niya ito ng bahagya ay inilabas niya ang isang kamay at iniharang sa kahoy na pinto. Humiyaw siya at napamura dahil naipit ito nang malakas kong isinarang muli ito.

“Ow!!!” Binitawan ko ang door knob at lumayo mula sa pinto. Galit na lumabas si Xavier sa kwarto. Umupo ako sa sahig at isinandal ang aking likod sa sofa. Nakita kong hawak niya ang namumulang kamay at pasimpleng hinihipan ito. Niyakap ko ang aking sarili habang nakatayo siya sa aking harapan.

“Anong nangyayari sa’yo?” Mabilis na napalitan ng pag-aalala ang galit sa kanyang mga mata. Lumabo na ang aking paningin dahil sa dami ng luhang hindi tumutulo. Nang ako’y kumurap, nag-unahan ang mga ito at hindi ko na napigilang ngumawa. Umupo siya sa aking tabi at inakbayan ako. Pero sa muling paglapat ng kanyang balat sa akin ay lumayo ulit ako at umiiyak na humingi ng tawad sa kanya. Hindi ko kaya. Hindi ko kayang maging malapit sa kanya. Natatakot ako.

“You’re creeping me out. Pwedeng magsalita ka naman? Sorry, nakainom ako ng kaunti ngayon. Napasubo lang kasi nagkayayaan sa office. Alam kong ayaw mong umiinom ako. Sorry na, okay? Anong problema?” ang sabi niya.

Sa tuwing susubukan niyang lumapit, dalawang hakbang palayo ang aking ginagawa. Hindi na tumigil ang mga luha ko sa pagtulo. Gusto kong sabihin sa kanya ang nangyari pero hindi ko mahanap ang mga tamang salita. Hindi ko alam kung paano magsisimula.

“Okay, I’ll go take a shower muna. After that, we’ll talk. Okay?” ang mahinahon niyang sabi sa akin.

Naintindihan ko ang gusto niyang mangyari. Muli siyang bumalik sa kwarto para maligo. Nang marinig ko ang pagsara ng pinto sa banyo ay dali-dali kong kinuha ang aking wallet at susi at tumakbo palabas ng apartment. Saan ako pupunta? Hindi ko rin alam. Basta, ang alam ko lang, kailangan ko munang mapag-isa, kailangan kong lumayo. Hindi ko pa kayang magsalita. Natatakot ako.