Pantasya (05)

by: Daredevil

Paakyat na ako ng hagdan papunta sa aming room sa 3rd floor nang bigla kong makita si Jason na bumababa ng hagdan kasama ang mga tropa niya. Para di niya komapansin, yumuko lang ako at binilisan ang paglalakad. Nakalampas na sana ako sa kanya nang bigla siyang bumalik at hinawakan ang braso ko. Pinagmamasdan niya ako mula ulo hanggang paa.

"Rico, ikaw ba yan?" ang bigla niyang tanong. Hindi ako sumagot sa halip bumitaw ako sa pagkakahawak niya ngunit mas lalo pa niya hinigpitan.Bigla niyang tinanggal ang shades ko.

"Aba tol, si piggy boy pala oh, first time lang namin makakita ng baboy na nagsusuot ng shades." ang sabi ng isa niyang kasama at nagtawanan sila maliban kay Jason na nakatingin pa rin sa akin marahil napuna na niya ang maga kong mata.

"Bakit ganyan ang mata mo, may problema ka ba?" si Jason at hinaplos ako sa likuran. Nanibago naman ako sa inasta niya sa akin ngayon, nasanay na kasi akong inaasar ng ungas na ito kapag nagkikita kami.

"Concern ka ba? parang hindi bagay sa iyo iyan, unbelievable!" sabi ko.

"Ganyan ka ba talaga, ang hirap kasi sa iyo sa iisang tao ka lang nakatingin kaya di mo na napapansin ang ibang tao sa paligid mo na nag-aalala rin sa iyo."si Jayson. Nabigla naman ako  sa mga sinabi niya, for the first time in the history kasi, ngayon ko lang siya narinig na magsalita ng mga seryosong bagay tulad nito. Parang patama pa sa akin ang mga binitiwan niyang salita.

"Kung ganoon inaalala mo pala talaga ako, pasensya na ha, kasi naninibago lang ako sa iyo, sanay na kasi akong inaasar mo palagi e" sabi ko sa kanya.

"Buti alam mo na kaya ipaliwanag mo sa akin ang dahilan ng pamamaga ng mata mo." si Jason.

"Ah wala to sore eyes lang." palusot ko sa kanya. Kita ko sa reaksyon ng mukha niya na hindi siya naniniwala.

"Sige pumunta ka na sa klase mo baka ma late ka na, mamaya na lang ulit tayo mag-usap.Tara na guys" Umalis na si Jason kasama ang mga katropa niya. Nabatid ko na kahit gaano kasama ang isang tao ay meron rin pala siyang kabaitang tinatago. Isinuot ko na ulit ang shades at tumuloy na sa room.

Hindi ako maabsorb ang mga lectures ng aming teachers dahil sa kakaisip ng mga nangyari noong isang gabi. Hanggang ngayon kasi ramdam ko pa rin ang sakit. Natapos ang  klase sa araw na iyon na wala ako gaano natutunan.

Lumabas ako ng school na nakayuko, matamlay at wala sa sarili. Medyo natauhan lang ako nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Jason. Tumingin ako sa kanya, nakasandal sa gate ng school. Lumapit siya sa akin.

"Ayos ka lang ba, ang tamlay mo kasi e, akin na ang bag mo ako na ang bubuhat, ihahatid kita sa inyo." si Jason.

"Salamat" at ibinigay ko sa kanya ang bag. Habang naglalakad kami papuntang sakayan ng jeep, tinanong ulit niya ako. Hindi talaga ako titigilan ng ungas na ito kaya sinabi ko na sa kanya ang totoo, tutal alam naman niya ang pagkagusto ko kay Kuya Carlo.

"Ikaw kasi, iniisip mo na parang sa kanya lang iikot ang mundo mo kaya nasasaktan ka ng ganyan. Pwede ba huwag mo na siyang isipin, sisirain mo ba ang buhay mo dahil sa isang taong tulad niya" si Jason. Sa pagkakataong ito, nagustuhan ko na ang mgta sinasabi niya. Tama nga naman kasi, bakit ba ako magpapakatanga sa isang taong hindi na ako pinahahalagahan.

"Salamat sa payo" sabi ko sa kanya.

"Iyan lang ba ang sasabihin mo puro salamat lang" si Jason. Napatingin ulit ako sa kanya.

"Ano ba ang gusto mong sabihin ko?"

"Na naapreciate mo ang mga ginagawa ko, na natutuwa ka sa akin" si Jason ulit.

"Ah, sige sasabihin ko, Jason salamat sa pag-aalala, sobra kong naapreciate at natutuwa sa mga ginagawa mo... pero kaunti lang" sagot ko sa kanya. Abot-tenga naman ang ngiti niya pero nang dugtungan ko ang mga sinabi ko biglang sumeryoso ulit siya.

"Bakit kaunti lang?" nagtatakang tanong niya.

"Alam ko kasi na ngayon lang iyan at bukas babalik ka na naman sa dati"

"Ganun pala ha, sige simula ngayon hindi na kita aasarin pa" si Jason.

"Sus, ikaw pa, kilala na kita, hindi mo ako kayang tiisin na di pagtripan ng isang araw"

"Hindi ko naman hinihingi ang pagpayag at paniniwala mo, papatunayan ko na lang ito sa gawa" si Jason na nakangiti na sa akin.

"Talaga lang ha"

"Oo promise." sabay taas ng isang kamay niya.

Sumakay kami ng jeep at siya na ang nagbayad ng aking pamasahe. Siyempre hindi na ko tumanggi, nakatipid kaya ako kahit papaano. Pagkababa, naglakad na kami papunta sa bahay namin.

Habang naglalakad, naaaliw ako sa mga ginagawa ni Jason sa akin. Doon ko nalaman ang ibang side ng kanyang pagkatao. May sense of humor siya, napapatawa ako kahit medyo korny ang jokes niya. Sa loob-loob ko nagpapasalamat ako dahil napapagaan niya ang kalungkutang nararamdaman ko.

 Papalapit na kami sa bahay nang makita ko ang isang lalaki na nakatayo sa tapat ng gate namin. Nang makarating na mismo sa tapat ng gate, bumalik bigla sa akin ang lungkot at sakit  nang makita ko ang taong naging sanhi nito.

"Baby boy, buti dumating ka na, pwede ba tayong mag-usap?" si Kuya Carlo.

"Sa tingin ko wala na dapat kayong pag-usapan" ang biglang sabat ni Jason.

"Hindi kita kausap tol kaya huwag kang sumingit" si Kuya Carlo.

"Bakit tama naman ang mga sinasabi ko ah, tignan mo nga maigi ang mga mata niya, mahigit isang araw siya nag0iiiyak dahil sa mga ginagawa mo! si Jason.

"Tama na Jason, pasok na tayo" yaya ko kay Jason bago kami tumuloy sa loob hinarap ko muna si Kuya Carlo."Kuya, pwede bang huwag muna tayong mag-usap, hindi pa ako handa e, masyadong masakit sa akin ang mga nangyari, at saka itigil mo muna ang pagtawag sa akin ng baby boy" ang matigas kong sabi sa kanya pero sa loob-loob ko ay naiiyak na ulit ako.

"Please, pakinggan mo muna ang mga paliwanag ko, yan ang hirap sa iyo e, sinasarado mo na ang isip mo" si Kuya Carlo. Hindi ko na ito sinagot pa at dumeretso na kami papasok.

Nasa loob na kami ng bahay nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Kuya Carlo. Hindi ko naman mapigilang silipin siya sa bintana. Nakaramdam naman ako ng awa sa kanya pero nanaig pa rin sa akin ang paglayo sa kanya.

"Hayaan mo siya, kulang pa iyan sa ginawa niyang pagpapahiya sa iyo" si Jason.

"Oo, tama ka. siya ngapala dito ka na rin maghapunan, pauwi na kasi si Inay." ang pag-iiba ko ng usapan. Magsasalita sana ulit si Jason nang biglang lumabas ang kuya ko sa kwarto niya. Biglang nag-iba ang mood ng mukha niya nang makitang kasama ko si Jason.

"Bakit nandito siya?" si Kuya.

"Hinatid lang niya ako pauwi." casual kong sagot sa kanya.

"Ah, may bago ka na namang nilalandi ha" si kuya. Bigla namang nagpanting ang tenga ko sa mga sinbabi niya kaya sinagot ko siya.

"Wala akong ginagawa sa kanya." sagot ko.

"Tol, masyado ka namang masakit magsalita parang di mo kapatid ang sinasabihan mo" sabi ni Jason kay kuya. Pero hindi niya ito pinansin at nagpatuloy lang siya na pagsasalita sa akin.

"Rico, bago ka gumawa ng isang bagay, isipin mo muna kung may masasaktan kang tao sa paligid mo. At isa pa, sana man lang maging open ka sa lahat ng bagay." si kuya at lumabas ng bahay. Hindi ko naman pinansin ang sinabi niya.

Nang dumating na ang inay, nagsimula na kaming kumain ng hapunan. Pagkatapos, hinatid ko na si Jason sa kanto.

"Salamat Rico sa hapunan pati sa pagpayag mong ihatid kita" si Jason.

"Dapat ako nga ang magpasalamat sa iyo dahil naging mabait ka na sa akin, sana lang magtuloy-tuloy ka na" sagot ko.

"Oo ba simula bukas, basta ipangako mo rin sa akin na hindi mo ko tatarayan at tuluyan mo nang iiwasan ang kuya Carlo mo" si Jason.

"Ok, sige umalis ka na masyado nang gabi."

"See you tomorrow" paalam niya sabay kaway.

Nang makasakay na siya, bumalik na ako ng bahay. Habang naglalakad ako pauwi, nahagip ng aking mata ang isang lalaki at babae na bumibili ng siopao. Nakilala ko lang sila nang magsideview ang mga mukha nito. Si Kuya Carlo pala kasama ang kanyang girlfriend. Masaya silang nag-uusap. Muli nakaramdam ako ng lungkot. Tuluyan na niya akong ipinagpalit sa babaeng iyon. Sa bagay, natural naman talagang magmahal ang lalaki sa isang babae. Naalala ko tuloy yung mga panahon na lagi niya akong inuuwian ng pasalubong na siopao. Nagsimula ulit tumulo ang aking mga luha.

Nagpasiya muna akong hindi umuwi sa amin. Naglakad-lakad ako kung saan-saan para makapagmuni-muni na rin. Hindi pa rin kasi ako maka recover sa mga nangyayari, nasasaktan pa rin ako. Naupo ako sa isang batong upuan. Iniisip kung ano ang dapat kong gawin. Naalala ko ang mga sinabi ni Jason kanina. Tama, dapat baguhin ko na ang sarili ko. Hindi na dapat ako magpakatanga sa isang tulad niya. Tuluyan na akong lalayo sa kanya dahil wala na talagang pag-asa na mabalik kami sa dati. Ifofocus ko na lang din ang sarili ko sa pag-aaral.

Pagkatapos ng mahigit kalahating oras ng pag-iisip, nagpasiya na akong umuwi. Pagkapasok ko sa loob, nakita ko si kuya na nakaupo sa sofa.

"Tol saan ka ba nanggaling, o ito siopao, dala ng Kuya Carlo mo, nandito siya kanina ka pa niya hinhintay." si Kuya sabay abot sa akin ng siopao. Napaisip ako kung bakit pa niya ako binilhan, ibig sabihin naaalala pa rin pala niya ako, pero hindi ko ito tinanggap.

"Ikaw na lang kumain niyan ,sige magpapahinga na ako." sabi ko sabay deretso sa kwarto. Habang naglalakad, narinig kong nagsalita pa si kuya.

"Ganyan ka na ba talaga kamanhid, wala na bang pag-asang mabuksan ang isip mo para maliwanagan ka. Sana hindi mo ito pagsisihan sa hinaharap" si Kuya. Hindi ko na ito gaano inintindi pa at tuluyan na akong natulog.

Kinabukasan, sinimulanko na ang pangako ko sa sariling pagbabago. Hindi ko na iniisip pa ang nakaraan.  Kahit naririnig ko pa kay Inay na magkasama na matulog si Kuya Carlo at ang babae niya sa iisang kwarto, hindi ko na lang ito dinamdam.

Lumipas ang ilang araw hanggang maging 4th year high school ako na tuluyan ko nang hindi kinakausap si Kuya Carlo. Hindi ko na siya inaabangan kapag umaga at hindi na sumasama kay Inay sa bahay nila kapag nagsisideline ito. Minsan nag-aatempt pa rin siya na kausapin ako kapag nagkukrus ang landas namin pero iniiwasan ko lang siya. Iniiba ko ang usapan kapag binabanggit siya ni kuya at inay sa akin. Sinara ko na nang tuluyan ang isip ko sa anumang paliwanag, para ano pa, masasaktan din naman ako.

Tungkol naman kay Jason, hindi na niya ako inaasar, naging mag bestfriends na kami. Natutuwa ako dahil lumabas na rin talaga ang totoong siya. Napakabait niya sa akin. Nakakasama na rin ako sa mga lakad ng kanilang tropa.

Dumating na ang araw ng aking graduation. Dahil na rin sa pangako ko sa sarili na magfofocus sa pag-aaral, naging valedictorian ako. Si kuya naman, nagtuturo na siya ngayon sa isang private school sa aming lugar matapos makagraduate dalawang taon na ang nakalilipas. Nalaman ko naman kay Jason na umalis na pala si Kuya Carlo sa bahay nila at nangibang bansa na. Ayon pa sa kanya, kasama niya ang kaniyang girlfriend. Naisip ko na siguro doon na sila magpapakasal at bubuo ng pamilya. Hindi na rin ako gaano naapektuhan doon, kahit papaano nakakapagmove-on na ako.

Pumasok na ako ng kolehiyo, tulad ng sabi ng inay, kinuha ko rin ang kursong Education tulad ni kuya samantalang si Jason ay third year college na sa kursong ECE. Ganoon pa rin kami ni Jason, parati kaming magkasamang dalawa palibhasa parehas kami ng university na pinapasukan. Kapag walang pasok, sumasama  na ako sa kanya pag-eehersisyo sa gym. Napagdesisyuan ko na rin kasing baguhin ang aking image. Ayoko na ng katawang mataba dahil magbabalik lang sa akin ang pait ng nakaraan.

Itutuloy. . . . . . . . .

allaboutboyslove.blogspot.com