Dos Tiempos (06-10)

By: bx_35

E-mail: bx_35 (Yahoo)

Source: theimmaculatedalisay.blogspot.com

[06]

Capítulo Seis – El Acontecimiento

“Congrats sa success ng University Week”

“Sobrang enjoy ako sa mga booths”

“Ang ganda ng choices sa movie booth kaya kahit pinanood ko na dati ay pinanood ko pa rin ngayon”

“Parang professional ang mga shots ng mga kasama sa contest”

“Nakakapagod yung marathon kaninang umaga pero enjoy”

“Na-inspired naman ako sa Tree Planting at Feeding Program”

“Ang hirap ng mga tanong sa quiz bee, kaya kahit matatalino ang mga contestants ay pinagpawisan din sa pagsagot”

“Excited na akong manood sa Mr. and Ms. University mamayang gabi”

“This is the best University Week ever”

Yan ang mga pagbati at papuri na naririnig ni Chigo mula sa mga estudyante at faculty na nakakasalubong niya.

“Salamat, pero hindi ko kayang solohin ang mga papuri ninyo. In behalf of the Student Council body, maraming salamat ulit” ang pa-humble na sagot ni Chigo sa mga estudyante at faculty members.

Kitang-kita talaga ni Chigo na masaya ang mga estudyante at faculty na patunay lang noon na naging successful ang mga programs at events na pinagpaguran ng mga kasama niya, at siempre sa pamumuno niya.

At sa huling araw ay gaganapin ang final event, ang Socilization Night.

“Self Expression” yan ang theme na naisip ng grupo ni Chigo sa huling gabi ng University Week nila. Naglagay sila ng isang banner na pwedeng sulatan ng mga estudyante kung ano ang kanilang saloobin at kung ano man ang gusto nilang isulat. At kagaya ng theme, hinikayat nila na magbihis ang mga estudyante kung saan sila magiging komportable, pwedeng formal, semi-formal, casual, Hawaiian, anime inspired, naka-maskara, kahit ano basta ma-express nila ang sarili nila sa pamamagitan ng kanilang kasuotan.

Naka-assign na magbigay ng Welcome Address si Chigo bago ang simula ng event, hindi katulad ng iba na natatakot magsalita sa harap ng maraming tao, sanay na siya sa ganitong eksena.

“Ladies and gentlemen, let’s welcome Mr. Chigo Jimenez for his speech” pagtawag ng host kay Chigo.

“Sa mga panungkulan ng Unibersidad na ito, sa pamumuno ang ating pinakamamahal na Presidente, kasama ang mga guro, estudyante, at mga panauhin, isang mapayapang gabi sa lahat.

Maraming salamat sa mga faculty, sa mga kasamahan kong officers, volunteers at sponsors, dahil kung hindi sa kanila ay hindi magiging successful ang buong Foundation Week natin. Marami akong nakakasalubong na bumabati sa akin, pero ayaw kong solohin ang papuri dahil alam kong marami rin ang naghirap, nagpawis, at nagpakapagod para maging maganda ang lahat ng events.

Siguro maraming nagtatanong kung bakit “Self Expression” ang naging theme ng gabing ito, simple lang, gusto namin na maging malaya kayong mamili kung ano ang isusuot at magiging ayos ninyo. Hindi katulad kung nag-set kami ng dress code, halimbawa formal o masquerade, siguradong merong hindi komportable o mahihirapang maghanap pa ng isusuot. Gusto naming maging komportable kayo, katulad ko, aaminin ko nahirapan akong naghapan sa Egyptian Emperor inspired costume na suot ko ngayon, pero dito ako komportable at ito ang gusto kong isuot, kaya ito ang napili ko.

Masaya akong makakita ngayon ng iba-ibang klase ng kasuotan, merong naka-formal, sports uniforms, anime, fairy, national dress, at kung anu-ano pa. Pero bukod sa costume, gusto rin naming mangyari sa gabing ito ay i-express ang sarili natin, naglagay kami ng banner para maisulat o mas maiigi kung masabi natin sa mga kaibigan o kakilala natin kung ano man ang gusto nating sabihin. Sa atin ang gabing ito, ang gabi kung saan pwede tayong maging malaya sa pamamagitan ng pag-express ng ating sarili.

Hindi ko na hahabaan ang sasabihin ko para masimulan na natin ang gabing ito”, pagtatapos ni Chigo sa kanyang talumpati, na puno ng kasiyahan sa mukha.

“Let’ give Mr. Chigo a round of applause” pasigaw na sabi ng host.

Dahil doon, dumagundong ang ingay sa buong gymnasium na dulot ng masiglang palakpakan.

“Bading, bading. Kaya ka nanalo bilang Presidente ng Student Council dahil nagkalat na ang lahi ninyo” sigaw ng ilang estudyante na matapos ang palakpakan.

Paalis na sana ni Chigo sa stage pero dahil sa narinig ay nagpasya siyang manatili doon, nagdadalawang isip pa sana siya kung sasagutin niya iyon o papabayaan na lang. At nanaig ang una pagkatapos niyang mag-isip. Kinuha niya ang mic sa host at muling nagsalita.

“Salamat sa pag-express ng iyong sarili.

Naghangad akong tumakbo dati sa Student Council last year, pero ni-reject ang application ko dahil bisexual ako. Hindi raw ako magiging magandang halimbawa sa mga estudyante. Ngayong nanalo ako, sasabihin din ninyo na dahil iyon sa pagiging bisexual ko. Kung minsan ay hindi ko alam kung saan ko ilulugar ang sarili ko, pero naiisip ko, hindi dapat husgahan ang kakayanan ng isang tao dahil sa kanyang sekswalidad. Kung ano man ang pwedeng maabot at mga naging achievements ng isang tao, iyon ay dahil sa kakayahan, talino at abilidad niya, hindi iyon dahil sa bisexual, bading, tomboy o straight, o kung meron mang kinalaman ang sekswalidad, maliit na porsiyento lang siguro iyon.

Hindi ibig sabihin na straight ka ay mas malaya kang kumilos sa lipunan, mas marami kang magagawa, at mas magandang halimbawa ka. At ang pagiging bisexual ay parang nakakahawang sakit sa lipunan, walang kwenta, at masamang halimbawa. Sana baguhin natin ang ganoong paniniwala. Sana huwag husgahan ang tao base sa kanyang sekwalidad, maliit lang na bahagi ng pagkatao natin iyon.

Self Expression – siguro isa pang kailangan nating i-express ay ang ating naging desisyon sa buhay, partikular na ang pagpili ng sekswalidad. Sa kaso ko, masaya ako sa pagiging bisexual ko, kahit na alam kong maraming mapaghusgang mata na laging nakatingin sa akin. Dito ako masaya, kagaya ng pagiging masaya ninyo sa pagiging straight na lalake at babae.

Sa gabing ito, masaya akong i-express sa inyong lahat na isa akong bisexual, ito ang pinili ko, paninindigan ko ito, dito ako masaya.

Muli, magandang gabi at maraming salamat sa lahat” pagtatapos ni Chigo, sabay alis sa stage. At kahit hindi sinabi ng host, dumagundong muli ang ingay sa buong gymnasium, sa pagkakataong ito, mas malakas.

“Chigo, isang kampay para sa napakaganda at sobrang inspiring sa speech mo kanina” pagbati ni Timber.

“Isang kampay din para sa pagkapanalo ni Timber sa Quiz Bee” sabay taas ng shot glass ni Patsy.

“Siempre kailangan din nating i-celebrate ang pagkapanalo ni Patsy sa contest” masayang bati ni Chigo.

Pagkatapos ng event sa gymnasium, nagpasyang magpunta sa isang bar ang magka-kaibigan para ipagdiwang ang kani-kanilang naging success sa nagdaang Foundation Week.

“Hindi nga ako nanalo, 1st runner-up lang ako” malungkot na sabi ni Patsy pagkatapos niyang inumin ang isang shot ng vodka.

“Ok lang iyon, para sa amin ikaw ang panalo. Mukhang niluto nga yung resulta, ikaw ang crowd favorite pero yung isa yung nanalo” sabi ni Timber.

“Salamat, friend talaga kita” sabay ngiti ni Patsy kay Timber.

“Bakit kasi tinagalog mo ang sagot mo, ang lahat ng finalist English ang pag-sagot nila?” tanong ni Chigo.

“Ay, excuse me. Ano ba ang theme na naisip mo, di ba “Self Expression”? Kaya nag-express lang ako ng sarili ko, mas komportable akong sumagot sa Tagalog, at gusto ko ring ipahiwatig sa lahat ng dapat talaga Tagalog ang gamitin nating lengwahe. Hindi naman ibig sabihin na kapag nag-English ka ay mas matalino ka o mas magandang pakinggan ang sinasabi mo. Huwag pakinggan ang lengwahe, pakinggan yung laman ng sagot” mahabang paliwanag ni Patsy.

“Sabagay tama ka. At bigla tuloy akong nahiya, hindi ko napansin ang point mo” malungkot na sabi ni Chigo.

“Ok lang iyon, bati tayo ngayon, hindi kita aawayin, it’s your night, Chigo” masayang sabi ni Patsy.

“Yes indeed, isa pang kampay para kay Chigo, para sa success ng Foundation Week” sabay taas ng shot glass ni Timber na sinundan ng dalawa niyang kaibigan.

“Salamat, kahit kayong dalawa lang ang nakapansin sa effort ko, masayang masaya na ako, walang halong kaplastikan” seryosong sabi ni Chigo.

“Walang ganyanan, ayokong magdrama dito” sabi ni Patsy.

“Oo nga naman, after all you deserve all the praises, isa ka talagang magaling na leader” papuri ni Timber.

“Guys, padating na si Migui ko, after 48 years ay nakapag-park din siya ng kotse niya. Kayo ang dadaya ninyo, hindi nyo sinasama ang mga partners ninyo, hindi ko naman sila aagawin sa inyo” biro ni Patsy.

“Hindi kasi pwede si Mitos, masyadong mahiyain” sabi ni Timber.

“Parang si Milton, mahiyain din” malungkot na sabi ni Chigo.

Taong mil ochocientos noventa uno (1891).

“Bakit kailangan nating ilihim ang nararamdaman natin?” tanong ni Yago kay Miguel.

“Yon ang nararapat nating gawin sa ngayon” sagot ni Miguel.

“Di ba mas maganda kung ilahad natin ang ating pagmamahalan para maging masaya at mas malaya tayong maka-kilos” pangungulit ni Yago.

“Kasi, merong mga bagay na nararapat munang itago, hindi lahat ng bagay ay kailangang isiwalat sa buong katauhan” medyo naiinis na paliwanag ni Miguel.

“Paano kung hilingin ko sa’yo na gusto kong umakyat ng ligaw sa inyo?” tanong ni Yago.

“Bakit mo naman gagawin iyon?” balik tanong ni Miguel.

“Nais kong makilala ang pamilya mo at para mahingi na sa kanila ang kamay ng pinakakamamahal ko” seryosong sagot ni Yago.

“Pinapakaba mo naman ako ng husto sa nais mong gawin” balisang tugon ni Miguel.

“Irog ko, gusto na talaga kitang masolo, matagal ko ng ninanais na makasama ka sa isang bubong, kahit na maliit lang na tirahan sapat na sa akin iyon, basta kasama kita” pangungulit ni Yago.

“Nais rin ng puso ko na makasama ka, pero paano tayo mabubuhay kung pareho tayong itatakwil ng mga magulang natin?” tanong ni Miguel.

“Pwede tayong magtanim ng gulay, mag-alala ng manok, mamitas ng prutas sa gubat, at mamingwit ng isda para may makain tayo. At kung merong mga natira, maaari nating ilako sa bayan” paliwanag ni Yago.

“Irog ko, payag ako sa nais mong mangyari, pero…..” naputol ang dapat na sabihin ni Miguel ng marinig niyang tumatawa si Yago. “Anong tinatawa mo?” tanong ni Miguel.

“Irog ko, patawarin mo ako, nagbibiro lang ako. Alam ko naman na mahal na mahal mo ako” panimula ni Yago na medyo natatawa pa. “Sang-ayon ako sa mga tinuran mo, hindi lahat ng bagay ay kailangan nating ipagsabi, at mas maigi kung ilihim ito. Kagaya ng pagmamahalan natin, siguradong itatakwil tayo ng mga pamilya natin at ng mapanghusgang lipunan kapag nalaman nila ang namamagitan sa atin. Sa ngayon, kuntento na akong madalang lang tayong magkita at sa burol na ito tayo nagkikita. Sa ganitong paraan, alam ko, mas tatagal ang relasyon natin” seryosong paliwanag ni Yago.

“Salamat, irog ko” malambing na tugon ni Miguel, sabay halik sa labi ni Yago.

“Irog ko, kailan ko nang umalis sa ngayon, gusto man kitang makasama ng mas matagal pero malayo pa ang lalakarin ko at baka abutan ako ng gabi sa daan” paalam ni Yago.

“Ako rin naman, kailangan ko ng umuwi, panigurado ko kanina pa ako hinahanap ng magulang ko” sabi ni Miguel.

Tumayo ang magkatipan mula sa pagkaka-upo sa tuktok ng burol, ang burol na madalas na tagpuan nila. Bago sila bumaba, nagyakapan sila ng sobrang higpit, tila ba iyon ang nagsilbing pabaon nila sa isa’t isa hanggang sa muli nilang pagkikita. Kasabay noon ang unti-unting paglubog ng araw.

Nang maghiwalay sila ng landas, nakita ni Miguel na pumasok si Yago sa loob ng kamalig kung saan sila unang nagniig. Nagtaka siya kaya minarapat niyang sundan si Yago, hindi naman sa pagdududa pero gusto niyang malaman kung anong gagawin ng katipan niya sa loob ng kamalig.

Akmang papasok na si Yago ng marinig niya ang paghagulgol ng isang tao sa likod niya, at nang humarap siya dito nakita niya ang luhaang si Miguel. Nabigla man siya sa pangyayari pero pinilit niyang maging kalmado para makapagpaliwanag kay Miguel. Lalapit na sana si Yago kay Miguel pero lumayo ang huli.

“Irog ko, magpapaliwanag ako” matigas na sabi ni Yago.

“Sino ka ba talaga? Saan ka nanggaling?” mga tanong ni Miguel.

“Irog ko, pakinggan mo ako, please” pagpupumilit ni Yago.

Dahil sa sobrang pagkabigla sa nakita, tila hindi naririnig ni Miguel si Yago kahit handa na siyang magpaliwanag sa totoo niyang katauhan.

“Irog ko, kumalma ka muna para makapag-usap tayo ng maayos. Hindi ko ninais na lokohin ka, sasabihin ko naman talaga sa’yo pero hindi ko alam kung paano ako magsisimula” pagpapatuloy ni Yago.

“Ayaw kong makinig sa’yo, hindi kita lubusang kilala kaya hindi ko alam kung mapapaniwalan ko ang lahat ng sasabihin mo” pagtuloy pa rin sa pag-iyak sa Miguel. Yayakap ulit si Yago pero tuluyan na itong tumakbo

Chapter Six – The Event

[07]

Capítulo Seite – La Verdad

Dahil sa galit ay sobrang bilis ang ginawang pagtakbo ni Miguel, pero kahit anong bilis niyang tumakbo alam ni Yago na maabutan pa rin niya ang katipan. Hindi mapapalagpas ni Yago ang araw na iyon na hindi nakaka-usap ang katipang si Miguel.

Habang abala sa pagtakbo ang dalawa tsaka naman bumuhos ang malakas na ulan, kasabay ng tuluyang paglubog ng araw. Dahil sa dilim ay nahirapang hanapin ni Yago si Miguel, pero nagpatuloy pa rin siya.

“Miguel?” pagkakita ni Yago sa isang tao na naka-upo sa mga ugat ng isang malaking puno.

“Tulong” mahinang sabi ni Miguel.

“Anong nangyari sa’yo?” tanong ni Yago.

“Hindi mo ba nakikita, dahil sa basa ang daanan ay nadulas ako dahilan upang mapilay ang paa ko” masungit na sagot ni Miguel.

“Tulungan na kita” sabi ni Yago.

“Huwag kang lalapit sa akin” sigaw ni Miguel.

“Irog ko, kailangan matignan ko ang pilay mo, dadalhin kita sa kamalig” pagpupumilit ni Yago.

“Ayaw ko, hindi kita kilala kaya hindi ako hihingi ng tulong sa’yo” patuloy na pagtanggi ni Miguel, kahit na sobrang sakit ang nararamdaman dulot ng pilay niya.

“Irog ko, isipin mo na lang na isa akong estranghero na napadaan dito at tutulungan ka” pangungulit ni Yago.

“Pareho lang iyon, paki-usap huwag ka ng magpumilit dahil mas nararagdagan lang ang sakit na nararamdaman ko” pilit pa ring pagtanggi ni Miguel.

“Irog ko, kung ganyan ang nais mo, mamarapatin ko pa ring samahan kita dito. Hindi ko maatim na iwanan kita dito na ganyan ang sitwasyon mo” panunuyo ni Yago, umupo na siya sa tabi ni Miguel.

“Sadyang makulit ka talaga. Kung nais mo talagang tulungan ako, sige, papayag na akong dalhin mo ako sa kamalig pero iwanan mo na ako doon” pagsuko ni Miguel, alam kasi niya na hindi niya matatalo ang kakulitan ni Yago.

Binuhat ni Yago si Miguel, kahit nahihirapan siya ay pinilit niyang makarating sila sa kamalig para hindi na sila mabasa ng ulan at pakapag-patuyo na rin sila ng damit at katawan.

“Ano pang ginagawa mo dito?’’ masungit na tanong ni Miguel.

“Irog ko, naghahanap ako ng lampara para mainitan at magkaroon tayo ng liwanag dito” sagot ni Yago.

“Sa pagkakatanda ko kasi, ang usapan natin kanina ay iiwanan mo na ako dito. Wala sa usapan natin na sasamahan mo pa ako. Makaka-alis ka na, kaya ko na dito” pagsusungit ni Miguel.

“Irog ko, hindi ko kayang gawin iyon” patuloy pa rin si Yago sa paghahanap ng lampara at posporo.

“Ihinto mo na nga ang pagtawag sa akin ng irog, simula ngayon ay tinatapos ko na kung ano man ang namamagitan sa atin” seryosong sabi ni Miguel.

“Tatanggapin ko lahat ng gusto mong mangyari, pero hindi ko kayang iwanan ka dito na ganyan ang sitwasyon mo. Sasamahan kita dito hanggang hindi tumitila ang ulan at ihahatid pa kita sa inyo para alam kong ligtas ang pag-uwi mo” malungkot na sabi ni Yago.

“Yan ang huwag na huwag mong gagawin, kahit kailan ay hindi ko ipapa-alam sa’yo kung saan ako nakatira” pagtanggi ni Miguel.

Malungkot na tinanggap ni Yago ang lahat ng masasakit na salita at desisyon ni Miguel, alam niya na malaki ang nagawa niyang kasalanan sa katipan at wala siya sa posisyon para tumanggi kay Miguel. Ang alam niyang gawin ngayon ay ang magpaliwanag kay Miguel, kahit na mag-sungit pa ito. Matapos ang ilang minuto, ay nakahanap din ng lampara at posporo si Yago.

“Miguel, hubarin mo muna ang kamiseta mo para hindi lamigin ang likod mo. Eto, may nakita rin akong kapirasong tela doon, ibalabal mo sa katawan mo para hindi ka rin tuluyang lamigin” panunuyo ni Yago.

Walang magawa si Miguel kung hindi sumunod, alam niya na para rin sa ikakabuti niya iyon. Pagkasindi na lampara, siya namang tanggal ng kamiseta ni Miguel, dahilan upang maaninag ni Yago ang hubad na katawan ng kasama. Nais niyang yakapin si Miguel para maiinitan pero alam niyang tatanggi siya, kaya minabuti niyang huwag na lang kulitin at bilang respeto na rin.

“Miguel, akin na ang paa mo. Hihilutin ko ng bahagya para mabawasan ang pamamaga at ang sakit” pag-alok ng tulong ni Yago.

Akmang tatanggi sana si Miguel pero dahil na rin sa sakit na dulot ng pilay niya ay pumayag na rin siya.

“Alam mo….” hindi pa man tuluyang nagsisimula si Yago sa sasabihin niya ay pinutol na ni Miguel yon.

“Paki-usap, pumayag na akong samahan ako dito sa kamalig, kaya sana huwag ka ng mag-aksaya ng panahon para magpaliwanag, hindi ako makikinig sa’yo” muling pagsusungit ni Miguel.

Tila walang narinig si Yago, gusto niya talagang magpaliwanag kay Miguel.

“Noong una akong nakarating sa bayan ninyo, sobrang natuwa ako dahil ibang-iba ito sa lugar namin, mayapa at tahimik. Nagmasid-masid muna ako sa lugar ninyo, naglibot at pinag-aralan kung paano kumilos at magsalita ang mga tao. Ginawa ko iyon para hindi ako mapag-kamalang galing sa ibang lugar” panimula ni Yago.

Wala ng magawa si Miguel kung hindi makinig, nakita niya sa mga mata ni Yago na seryoso siya kaya naman hinayaan na niya itong magsalita.

“Isang araw habang naglalakad ako sa plaza ay nakita kita, unang kita ko pa lang sa’yo ay magaan na ang loob ko. Lalapitan na sana kita ng bigla naman lumapit ang mga kapatid mo sa’yo. Kung dati ay dalawang beses sa isang buwan lang ako magpunta dito, dumalas iyon ng makita kita. Hindi ako mapakali noon hangga’t hindi kita nakikilala” kwento ni Yago.

Sa mga sandaling iyon ay panandaliang nakalimutan ni Miguel ang galit na nararamdaman kay Yago, tila ba mas ninais niyang balikan na rin ang mga ala-ala nila noong bago pa lang silang magkakilala.

“Tanda mo pa ba noong una tayong magkakilala?” tanong ni Yago.

“Oo, sa harap ng simbahan, nabunggo mo ako” sagot ni Miguel.

“Sinadya ko iyon, wala na kasi akong maiisip na dahilan para makilala ka. Bawat linggo na pagpunta ko dito, nasasabik akong makita ka. Masaya ako kapag kasama ka, tila ba nawawala ang lahat ng mga suliranin ko sa buhay. Noong una pa lang ay gusto ko ng ipagtapat sa’yo ang lihim ko, kaya lang inunahan ako ng takot, takot na hindi mo ako paniwalaan at layuan mo ako, kaya pansamantala ko munang itago sa’yo yon” pagpapatuloy ni Yago.

Inayos niya ang lampara para mas lalong mainitan ang pakiramdam ni Miguel.

“Hindi ko sinadyang umibig sa’yo, gusto na kitang layuan noon dahil alam kong masasaktan kita. Pero malakas ang pagtawag ng puso ko sa pangalan mo. Kahit na alam kong komplikado ang lahat, nagtapat pa rin ako ng pag-ibig sa’yo. Mas lalong sumaya ang buhay ko ng dahil sa’yo, binigyan ng panibagong sigla ng pagmamahalan natin ang buhay ko. Sa bawat lundag ng puso ko dahil sa sayang nararamdaman ko kapag kasama kita, ganoon naman ang sakit na dulot ng pagbagsak nito dahil sa paglilihim ko sa’yo. Miguel, maniwala ka, wala akong intensyong maglihim at saktan ka, aaminin ko rin sa’yo, kumukuha lang ako ng tamang pagkakataon” pagtatapos ni Yago.

“Sino ka ba talaga at saan ka nanggaling?” seryosong tanong ni Miguel.

“Ako si Timothy Bermudez, mula sa panahong 2010” sagot ni Yago.

Taong 2010. Internet Café.

“Ano?” sigaw ni Patsy.

“Anong ibig mong sabihing galing sa ibang panahon si Mitos?” tulalang tanong ni Chigo.

“Oo, nagkikita kami sa taong 1891” masayang sagot ni Timber.

“Timber, hindi mo naman kailangang mag-imbento ng kwento, mga kaibigan mo kami kaya naiintidihan ka namin kung bakit hindi mo pinapakilala si Mitos sa amin, kung bakit hindi siya nakakasama sa mga gimik natin at kung bakit wala kang pinapakitang pictures niya” paliwanag ni Patsy.

“Hindi ako nag-sisinungaling” pagpapatuloy ni Timber.

“Ok, sige, aaminin ko na rin, taga-ibang planeta ni Milton ko kaya hindi ko rin siya maiharap sa inyo. Pumapara ako ng space ship sa may kanto namin para may masakyan ako papuntang Jupiter, doon kami madalas mag-date. At iyong mga picture niya na pinakita ko sa inyo, edited lang ang mga iyon. Oo, isang alien si Milton” panimula ni Chigo.

“Seryoso?” nalilitong tanong ni Patsy.

“Eto naman, kaagad naniwala, nakikisakay lang ako sa biro ni Timber” natatawang sabi ni Chigo.

“Guys, hindi ako nagbibiro, seryoso ako” pangungumbinsi ni Timber.

“Noong una, gusto kong magtampo sa’yo, kasi hindi mo kaagad sinabi sa amin na bisexual ka at nagkaroon ng relasyon kay Javvy. Pero dahil kaibigan ka namin, tinanggap namin iyon, pero sa pagkakataong ito ang hirap tanggapin at paniwalaan” naguguluhang sabi ni Patsy.

“Ano ito, sort of time travel?” tanong ni Chigo.

“Oo, ako ang nakaka-balik sa panahon nila, sa nakaraan” pag-amin ni Timber.

“Ano ang susunod mong aaminin sa amin, pinsan mo Spider-man?” tanong ni Chigo.

“At kinakapatid mo sina Aquaman at The Flash?” panggagatong ni Patsy.

“Ang totoo mong mga magulang ay sina Superman at Wonderwoman na sakay ng Invisible Plane kaya hanggang ngayon ay hindi pa namin sila nakikita” pagpapatuloy ni Chigo.

“Hala, issue yan” patawang sabi ni Patsy.

“Baka naman magkasalubong tayo sa susunod kong pagpunta sa Jupiter?” tanong ni Chigo.

“Baka sa susunod ay aminin mo sa amin na kaya mo ring magpalit ng anyo o nakakabasa ng isip” si Patsy.

“Ano pa kaya ang susunod mong aaminin sa amin, alam ko na, baka sabihin mo sa amin na nasa Atlantis ang resthouse ninyo?” pangungutya ni Chigo.

“Hindi, OA naman iyon, pwede pa na nagkikita rin sila ni Peter Pan sa Neverland” sabi si Patsy sabay tawa.

“Siguro isa kang Mutant?” tanong ni Chigo kay Timber.

“Hindi, malamang Gremlins, baka ibang Timothy ang kasama natin noong nagpalit siya ng pangalan tapos ngayon ibang Timothy na naman ang kasama natin. Maawa ka, ibalik mo na sa amin ang kaibigan namin” paki-usap ni Patsy kay Timber, sabay tawa.

“Alam ko na, isa siyang bampira at kinukwento lang niya sa atin ang karanasan niya noong 1891” sabi ni Chigo sabay tawa ng malakas.

Dahil sa tawanan nina Patsy at Chigo, lumapit sa kanila ang isang waiter para bawalan sila.

“Sir, Mam, pasensya na po, kung pwede po pakihinaan ang tawanan ninyo nakaka-istorbo po kasi sa ibang customers” magalang na sabi ng waiter.

“Sorry, hindi na mauulit. Don’t worry, behave na kami” sabi ni Patsy.

“Yan, kayo kasi kung ano-ano ang pinagsasabi ninyo” sermon ni Timber sa dalawang kaibigan.

“Ikaw nga diyan, kung hindi dahil sa biro mo hindi kami nakakapag-isip ng ganoon” sabi ni Chigo.

“Seryoso, totoo ang mga sinabi ko” muling pangungumbinsi ni Timber sa mga kaibigan.

“Assuming na totoo ang mga sinasabi mo, buti naiisipan mong ipagtapat sa amin ngayon ito?” tanong ni Patsy.

“Ok sige, hindi ko aalisin sa inyo ang pagdududa kasi alam kong mahirap talagang paniwalaan. Nagka-problema kasi kami ni Mitos, nalaman kasi niya ang sikreto ko kaya hindi niya ako kinakausap ngayon. Kailangan ko kayong mga kaibigan ko para may mapag-sabihin ako ng problema ko ngayon” panimula ni Timber.

“So, kung hindi pala kayo magkaka-problema ay hindi mo pa sasabihin sa amin?” pagtatampo ni Chigo.

“Hindi sa ganoon, alam kong mahirap paniwalaan at kagaya kay Mitos ay kumukuha ako ng tiempo para sabihin din sa inyo. Alam ko mali ako na hindi agad sabihin sa inyo ito, aaminin ko ang mali ko at pangako sa susunod ay hindi na ako maglilihim sa inyo. Kung kailangan i-text ko sa inyo ang bawat ginagawa ko kapag hindi tayo magkakasama ay gagawin ko para patunayan sa inyo na seryoso ako” panigurado ni Timber.

“Ok, I’ll expect that. Simula bukas kailangan i-text mo sa amin kung anong oras kang nagising at kung ano-ano pa ang ginagawa mo hanggang sa pagtulog mo” panggagatong ni Patsy.

“Bakit Mitos ang pangalan niya? Di ba masyado namang moderno iyon para sa panahon nila?” tanong ni Chigo.

“Ang totoo niyang pangalang ay Miguel Tomas Chavez, pina-ikli ko lang na Mitos para mag-mukha namang modern ang dating. At sa katunayan ang pakilala ko sa kanya ay Yago Martinez, para naman bagay ang pangalan sa panahon nila” paliwanag ni Timber.

“Sa mga pangalan pa lang pala nag-sinungaling ka na …..” sabi ni Patsy.

“Sorry, kailangan ko lang kasing gawin iyon para babagay naman sa mga panahon ang mga pangalan namin” pagputol ni Timber sa sasabihin ni Patsy.

“Eto ang importanteng tanong, paano ka naman nakakapunta sa taong 1891, sa sinasabi mong nakaraan?” tanong ni Chigo.

Chapter Seven – The Truth

[08]

Capítulo Ocho – Espejo

Summer Vacation 2010

Simula na ng bakasyon nina Timothy at katulad noong nakaraang taon, naiwan siya kasama ang lolo at lola niya. Ang mga kaibigang sina Patsy at Chigo ay merong kanya-kanyang lakad sa ibang lugar kasama ang mga pamilya nila.

Maagang gumising si Timber noong araw na iyon, pagkatapos niyang magligpit ng higaan ay dumiretso siya sa kusina para mag-almusal. Kagaya ng dati, meron ng nakahandang pagkain sa mesa pero sa madalas na pagkakataon ay mag-isa lang siyang kumakain dahil abala sa pag-eehersisyo ang lolo’t lola niya. Pagkatapos niyang kumain ay naligo at nagbihis na siya.

“Dude, paalis na kami going to Palawan” text ni Chigo kay Timothy.

Pagkabasa ng text ay tiempo naman ang pagtawag ni Patsy sa kanya.

“Hello” bungad ni Timothy.

“Tim, iwan muna kita, paalis na kami papuntahang Hong Kong at pagkatapos ng ilang lingo didiretso naman kami sa Singapore” malungkot na sabi ni Patsy sa kabilang linya.

“Huwag ka ng malungkot, dapat nga masaya ka dahil kamasa mong magbabakasyon ang pamilya mo” sabi ni Timothy.

“Sayang kasi, ito sana ang unang bakasyon natin nina Chigo tapos di man tayo magkakasama” si Patsy, sa kabilang linya.

“Hayaan mo na, mas maraming oras naman ang pagsasamahan natin sa school pagpasok natin, for now, enjoy your time with your family” panunuyo ni Timothy.

“Paano ka? Wala kang kasama, pati si Chigo aalis din” nalulungkot pa ring sabi ni Patsy.

“Huwag mo akong alalahanin, sanay akong mag-isa tuwing bakasyon. Meron namang ibang paraan para mag-enjoy ako, kaya ko naman mag-mall mag-isa, mag-laro ng online games, at mag-aral na rin” paliwanag ni Timothy.

“Ikaw talaga, bigyan mo naman ng panahon na magpahinga ang utak mo. Huwag yung puro aral na lang, mag-relax ka muna” pangungumbinsi ni Patsy.

“Opo, ako ng bahala sa sarili ko dito, kung may time ka, magpadala ka ang message sa akin” paki-usap ni Timothy.

“Oo naman, ako pa. Kahit na magkakalayo tayo at gagawa pa rin ako ng paraan para magkaka-usap pa rin tayo nina Chigo. Sige, I’ll call you when we reach Hong Kong” paalam ni Patsy.

“Ok, ingat. And regards sa family mo” paalam ni Timothy.

Pagkaputol ng tawag ay nag-reply naman si Timothy kay Chigo.

“Kakatawag lang ni Patsy, paalis na rin daw sila” text ni Timothy.

“Oo, nasabihan niya ako kanina. Ingat ka diyan, ha. Pag-uwi namin ikaw ang una kong pupuntahan” reply ni Chigo.

“Ang kulit nyong dalawa, kaya ko ang sarili ko dito. Enjoy your vacation with your family, huwag mo akong intindihin” text ulit ni Timothy.

“Ok, ingat ka diyan, paalis na kami” reply ni Chigo.

“Kayo rin, ingat, enjoy and have fun. Regards pala sa family mo” paalam ni Timothy.

Nakaramdam din ng lungkot si Timothy dahil sabay pa ang pag-alis ng kanyang mga kaibigan, pero ayaw niyang magpakita ng kalungkutan sa kanila para hindi maapektuhan ang pag-alis nila.

Alam ni Timothy ang gagawin kapag nalulungkot siya, makagpagbasa lang siya ng libro siguradong sasaya na siya. Naalala ni Timothy na sa susunod na semester ay magkakaroon sila ng Philippine History na subject at dahil alam niyang hindi niya gamay iyon kaya minabuti niyang magsimula ng magbasa ng mga aklat tungkol sa nakaraan ng bansa.

Mas gugustuhing magbasa ng libro ni Timothy kaysa magbasa ng mga articles sa internet kaya nagpunta siya sa library sa bahay nila upang maghanap ng libro. Makalipas ang ilang oras ay wala pa rin siyang nakikita kahit isang libro kaya nagpasya siyang pumunta sa bodega nila kung saan nakatago ang mga antique collection ng Papa niya, naisip ni Timothy na baka pati ang mga libro tungkol sa kasaysayan ay doon din niya nilagay.

Nagtungo si Timothy sa ibaba ng kanilang bahay, papunta sa bodega. Nakakatakot ang hitsura ng bodega dahil na rin sa mga lumang kagamitan na nakatago doon dagdagan pa ng isang pupundit-pundit na ilaw na nagbibigay ng bahagyang liwanag sa buong kwarto. Nakakatakot man pero malinis naman iyon, kapag umuuwi ang Papa niya ay naglalaan siya ng oras para magtanggal ng mga alikabok sa mga koleksyon niya. Ayaw na ayaw niyang ipalinis ito sa iba, kahit pa kay Timothy, dahil baka makasira sila.

Pagpasok ni Timothy sa bodega ay isa-isa niyang binuksan ang mga lumang aparador at tama siya sa kanyang hinala, doon tinatago ng Papa niya ang mga libro. Noong una ay nawirduhan din si Timothy kasi bakit kailangan ding isama ng Papa niya ang mga History books sa antique collections niya, pero hinayaan na lang niya iyon, ang importante ay may nakita siya at makakapag-simula na siyang mag-aral.

Palabas na ng bodega si Timothy ng bigla siyang napahinto, tila merong isang kakaibang pwersa na tumatawag sa kanya. Minabuti ni Timothy na ilagay muna ang mga hawak niya libro sa pinakamalapit na lumang mesa na nakita niya.

Hindi niya rin maipaliwanag ang mga nangyayari sa loob ng bodega sa mga oras na iyon. Alam niyang wala siyang ibang kasama sa bodega kaya mas naging masigasig siya sa paghahanap ng kung ano man ang tumatawag sa kanya. Inisa-isa niya ulit tignan ang mga lumang kagamitan hanggang sa isang bagay na lang ang natitira.

Isang malaking bagay na naka-pwesto sa dulo ng bodega na nakabalot ng itim na tela. Pagkalapit niya sa bagay na iyon ay naramdaman niyang doon nanggagaling ang pwersang tumatawag sa kanya, ang pwersa na halos humila na sa kanya papunta sa bagay na iyon, ang pwersa na hanggang ngayon ay hindi pa rin niya maintindihan, ang pwersang nangungulit sa kanya na tanggalin ang telang nakabalot sa bagay na iyon.

Pagtanggal ng tela, ang susunod niyang nakita ay nasa loob siya ng isang kamalig na imbakan ng sako-sakong bigas.

Second Semester 2010, Waiting Shed sa labas ng campus

“Malapit na ang Christmas break” panimula ni Patsy.

“Anong plano nyo?” tanong ni Chigo.

“Baka pupunta kami ng Thailand, doon kami magse-celebrate ng Pasko at Bagong Taon” sagot ni Patsy.

“As usual, sa bahay lang ako. Swerte na ako kapag naka-uwi ang magulang ko bago mag-Pasko” malungkot na sabi ni Timber.

“Sama ka na lang sa amin sa Bohol, doon kami magse-celebrate ng pamilya ko” pag-anyaya ni Chigo kay Timber.

“Naku, tama na iyong nakikita ang pagmumukha ko sa inyo kapag merong birthday at kung ano pang okasyon, iba ito, Pasko ito kaya dapat kayong magpa-pamilya lang ang magkakasama” paliwanag ni Timber.

“Sabagay mainit naman ang Pasko ni Timber kasi mapupuntahan niya sa Mitos, or should I call him Miguel?” tanong ni Patsy.

“Mitos na lang para hindi halata” natatawang sabi ni Chigo.

“Sige na, I’ll call him Mitos na lang kahit walang koneksyon ang mga sinabi ni Chigo” biro ni Patsy.

“Iyon pa ang ang problema ko, hanggang ngayon di pa rin kasi nagpapakita si Mitos kapag pinupuntahan ko” malungkot na sabi ni Timber.

“Ganito lang iyan, kahit naman ako sa posisyon ni Mitos, di rin kita kaagad kakausapin. Sa katunayan nga hanggang ngayon hindi pa rin ma-absorve ng utak ko kung paano kayo nagkikita” panimula ni Chigo.

“Tama siya, tayo nga nasa modern era na tayo pero nahihirapan pa ring maniwala sa time travelling mo, si Mitos pa kaya na nasa nakaraan. Kahit magpakita ka lang ng Gameboy sa kanya ay matatakot na sa’yo” paliwanag ni Patsy.

“Bakit naman siya matatakot sa Gameboy?” natutuwang tanong ni Chigo.

“Ang ibig kong sabihin, ikaw na nasa nakaraan, tapos magpapakita ka sa kanya ng isang modernong bagay na wala sa panahong iyon, siempre matatakot ako sa’yo kasi di ko alam kung saan nanggaling yung bagay na iyon” muling paliwanag ni Patsy.

“Ano ang magandang gawin ko?” nalilitong tanong ni Timber.

“Hayaan mo muna siya, bigyan mo siya ng panahon para makapag-isip. Alalahanin mo na nasaktan siya at hindi simpleng insidente ang nangyari sa inyo” sagot ni Patsy.

“Kung ako sa kanya parang mas madali ko pang tatanggapin na nabugbog ako ng mga Kastila” natutuwang sabi ni Chigo. “But on a serious note, you’ve done your part, nakapag-explain ka na sa kanya. Hintayin mong maintindihan niya ang mga pangyayari, huwag mong pilitin ang sarili mo na maayos na ang sitwasyon ninyo ni Mitos” si Chigo.

“Salamat. Pero gaano ako katagal maghihintay?” tanong ulit ni Timber.

“Ang kulit mo rin, si Mitos lang ang nakaka-alam kung kailan ka niya kakausapin. Sa ngayon ay ihanda mo ang sarili mo sa susunod ninyong pagkikita” pabirong sabi ni Chigo.

Pero kita pa rin sa mukha ni Timber ang pagkalito sa kabila ng maraming paliwanag ng mga kaibigan niya.

“Timber, ganito lang iyon. Ilagay mo ang sarili mo sa sitwasyon ni Mitos” panimula ni Patsy.

“Paano?” tanong ni Timber.

“Halimbawa si Mitos naman ang nakakapunta dito, sa hinaharap niya. After weeks of friendship merong namagitan sa inyo at naging kayo …” nang biglang putulin ni Timber ang sasahibin ni Patsy.

“Ayos lang sa akin iyon, hindi naman importante sa akin kung saang panahon at lugar siya nanggaling” sabi ni Timber.

“Mukhang di pa tapos si Patsy sa sasabihin niya” pagsaway naman ni Chigo kay Timber.

“Andoon na ako, it’s easy for you kasi naranasan mo na iyan. Ang point ko, pagkatapos mong mahalin siya ng sobra-sobra, as in malalim na talaga ang emotional attachement mo sa kanya, tsaka mo malalamang meron pala siyang tinatagong sikreto. Sabihin na nating hindi mo nga concerned kung saang lumapot ng mundo siya nanggaling, ang concern ko, the fact na nagsinungaling siya sa iyo, na hindi niya sinabi kung sino talaga siya. Anong mararamdaman mo?” tanong ni Patsy.

Muling nanahimik si Timber.

“Alam namin matalino ka, kung nakaya mong ipasa ang Philippine History na kinakatakutan mo dati, kaya mo ring lampasan ito” pampalakas ng loob ni Chigo kay Timber.

“Hindi pala ganoon kadali, hindi pala lahat nadadaan sa pagbabasa ng aklat” panimula ni Timber.

“Alam mo, madali lang naman solusyunan yan, nagiging mahirap lang dahil may time-travel element na kasama, yung lang naman ang pampagulo” si Patsy.

“Maraming salamat talaga sa inyo, kung wala kayo malamang hindi ko makakayanan ito” masayang sabi ni Timber.

“Basta, hayaan mo lang. Kung sa susunod na pagbalik mo doon ay hindi mo pa rin siya makita, subukan mo ulit sa susunod na araw. Panigurado ko, kaka-usapin ka rin niya dahil meron naman kayong pinagsamahan” paliwanag ni Chigo.

“Change topic naman tayo, how is it there, I mean anong hitsura ng lugar natin noong panahong iyon?” tanong ni Patsy.

“Maganda ang lugar natin noon, walang polusyon, wala kang maririnig na ingay na dala ng tsismisan at mga sasakyan, walang nagtataasang gusali. Sa panahong iyon, malalanghap mo ang sariwang hangin kahit saan ka magpunta, ang tubig sa ilog ay sobrang linaw, ang mga lumang simbahan at bahay na bato ngayon ay kakagawa pa lang noon. Ibang-iba talaga ang panahon noon, mas maganda pa sa mga pinapakita sa mga pelikulang ganoon ang tema” kwento ni Timber.

“Ibig sabihin hindi talaga naipapakita ng mga ganoong pelikula kung ano ang hitsura noon?” tanong ni Chigo.

“Actually, hindi. Masyado pang moderno ang mga pinapakita kumpara noong panahong iyon. Pero masasabi ko na rin na talagang nag-eeffort sila para makuha ang hitsura ng lugar natin noon” paliwanag ni Timber.

“Bakit hindi mo kunan ng picture o kaya video ang nakaraan?” tanong ni Patsy.

“Hindi pwede, sinubukan ko na dati pero hindi ako makatawid” sagot ni Timber.

“Sayang naman. Ang ganda siguro noon, meron kang sariling kuha ng lugar noong panahon na iyon. Pero siguro hindi talaga pwedeng magdala ng modernong kagamitan sa nakaraan, kasi kung makikita ito ng mga tao ay siguradong pagkakaguluhan nila at baka maka-apekto pa sa kasaysayan natin” paliwanag ni Chigo.

“Well said, di ko alam na kaya mo palang sabihin iyon” natutuwang sabi ni Patsy.

Nagsimula na ang maikling bakasyon nina Timber para makapagdiwang ng Pasko at Bagong Taon at kagaya ng dati makakasama na naman niya ang lolo’t lola sa pagdiriwang.

Halos araw-araw kung tumawid si Timber sa nakaraan at umaasang makikita at makaka-usap ulit si Miguel, at kagaya ng mga nakaraang araw ay muling pumasok si Timber sa bodega nila. Pumunta sa pinakadulong bahagi para alisin ang itim na telang bumabalot sa malaking salamin na nagiging pinto niya para makabalik sa nakaraan.

Chapter Eight – Mirror

[09]

Capítulo Nueve – Lucha

Pagkatawid ni Timber sa salamin ay narating niya ang nakaraan, sa kamalig na isa sa mga naging saksi na mga maiinit na tagpo sa buhay nilang dalawa ni Miguel. Tinakpan ni Timber ang salamin ng isang malaking sako para hindi makita ng kung sino man ang posibleng makapasok sa kamalig. Maya-maya pa ay nagpalit na siya ng damit, mula sa suot niyang polo shirt at shorts ay pinalitan niya ito ng kamiseta at salawal.

Muling nag-ikot-ikot si Timber sa mga lugar na madalas nilang puntahan ni Miguel.

Sa plaza kung saan una niyang nakita si Miguel at muntikan ng makipag-away sa mga kabataang Kastila ang nanglalait sa mga lokal na nakatira sa lugar na iyon.

Sa harapan ng simbahan kung saan niya sinadyang binangga si Miguel para makilala ito at kung saan madalis niyang marinig ang pang-aalipusta ng mga prayle sa mga nasasakupan nila.

Sa kampanaryo kung saan niya sana ipagtatapat ang kaniyang pag-ibig.

Sa malinis na ilog kung saan lagi silang namimingwit ng isda para meron silang makain at sa kabilang bahagi ay ang gubat na kinukuhanan nila ng prutas.

Sa burol kung saan siya nagtapat ng pag-ibig kay Miguel, iyon din ang lugar na nabibigay ng magandang tanawin ng buong nayon.

At sa katapusan ng araw ay muling magbabalik sa Timber sa kamalig kung saan naganap ang unang pagni-niig nila ni Miguel.

Habang papasok siya sa kamalig ay sumasabay ang agos ng luha sa magkabilang mata sa bawat hakbang niya. Tanda na lubos siyang nagsisisi sa nagawang paglilihim na naging dahilan upang mawala si Miguel sa piling niya. Ngunit kahit anong pilit niya, alam ni Timber na hindi niya pa rin mapipilit ang kapalaran para magpakita sa kanya si Miguel.

Sa pagtawid ni Timber sa salamin papunta sa kasalukuyan ay naalala niya ang nangyari sa kanila ni Javvy, pakiramdam niya ay magkatulad na sila ni Javvy, parehong nakasakit ng tao. Dahil doon ay mas tumindi pa ang naramdamang galit ni Timber kay Javvy, ang galit na akala niya ay matagal ng nawala pero muli itong pumasok sa pagkatao niya ng muling nagbalik ang taong nanakit sa kanya.

Pagkatapos ng maikling bakasyon ay muli na naman nagkita-kita ang mga magka-kaibigan.

“Timber, musta na?” masayang tanong ni Patsy pagkakita sa kanya pagpasok nila.

“Ayos lang” maikli at malungkot na sagot ni Timber.

“Shocks, bagong taon tapos nakasimangot ka. I have something here to cheer you up” sabi ni Patsy sabay bigay sa paper bag na kanina pa niya hawak-hawak.

“Eto pala ang sinasabi mong surprise. Maraming salamat talaga” masayang sabi ni Timber pagkabukas niya ng paper bag na naglalaman ng isang Mickey Mouse stuffed toy na galing sa Hong Kong Disneyland.

“Alam kong matagal mo ng gustong magkaroon ng ganyan, kaya hindi na ako nagdalawang isip na bilhin yan pagkakita ko doon” paliwanag ni Patsy.

“Mararagdagan na naman ang collections ko ng Mickey Mouse. Nasaan na pala si Chigo?” tanong ni Timber kay Patsy.

“Andito na ako” sigaw ni Chigo mula sa likod nila.

“Kumusta ang bakasyon ninyo?” tanong ni Patsy sa kanya.

“Ayos lang, ang saya talaga ng pakiramdam kapag kasama sa bakasyon ang buong pamilya” magiliw na sagot ni Chigo na bigla namang kinalungkot ni Timber.

“Anong regalo mo sa amin?” pag-iiba ng usapan ni Patsy, sabay turo niya sa nakayukong si Timber kay Chigo.

“Nakalimutan kong bumili” sagot ni Chigo. “Bawi na lang ako, labas tayo ngayon at sagot ko ang lahat ng gastos” pagyaya niya sa mga kaibigan.

“Di tayo papasok?” tanong ni Timber.

“Hindi, sigurado naman akong hindi pa papasok ang mga prof natin” sagot ni Chigo.

“Paano kung dumating sila?” tanong ulit ni Timber.

“Ok lang iyan, maiintindihan nila iyan, at kahit dumating pa sila, sigurado namang wala tayong gagawin. At isa pa, manlilibre si Chigo, kailangan nating sulitin yan. Sige na, alis na tayo” pangungulit ni Patsy kay Timber.

“Oo na, sige na, payag na ako” masayang sabi ni Timber.

Kagaya ng usapan nila, namasyal ang tatlong magka-kaibigan. Nagpunta sa mall, kumain ng tanghalian, nanood ng sine at namili ng bagong damit at ibang mga gamit.

“Salamat” naka-ngiting sabi ni Chigo bago maghiwa-hiwalay ang magka-kaibigan.

“Para saan? Ikaw nga ang naglibre sa amin” tanong ni Timber.

“Akala ko kasi ako rin ang magbabayad ng mga pinamili ninyong damit” natatawang sabi ni Chigo.

“Hindi naman kami ganoon ka-abusado ni Timber para ipabayad pati ang personal naming mga gamit, pero kung gusto mong bayaran, ok lang, eto ang resibo” sabi ni Patsy sabay abot ng mga resibo ng mga pinamili nilang damit ni Timber.

“Kayo talaga, sige, Timber ingat ka sa pag-uwi. Ako na ang maghahatid kay Patsy, mukhang hindi na naman siya sisiputin ng boyfriend niya” biro ni Chigo.

Nang malapit na Timber sa kanila ay naramdaman niyang merong sumusunod sa kanya kaya binilisan ang paglakad. Sobrang kaba ang nararamdaman niya dahil unang pagkakataon pa lang na nangyari sa kanya ito. Mas matindi pa ang nararamdaman niyang kaba ngayon kumpara sa kaba na nararamdaman niya tuwing naghihintay sa pag-uwi ng mga magulang niya sa mga espesyal na okasyon sa buhay niya.

“Timber” sigaw sa kanya ng isang pamilyar na boses mula sa likod.

“Javvy” mahinang usal ni Timber, kahit matagal niyang hindi naririnig ang boses na iyon alam niyang kay Javvy boses iyon.

“Kumusta na?” tanong niya kay Timber.

Hindi maintindihan ni Timber kung bakit niya nilapitan si Javvy kahit na nakakaramdam ito ng matinding galit sa kanya.

“Kanina masaya, pero nang makita kita ay bigla na lang nag-iba ang paligid ko, pakiramdam ko nasa palengke ako na napapalibutan ng mga isda, ang sangsang ng amoy” nanggagalaiting sabi ni Timber.

“Para naman wala tayong pinagsamahan niyan. Ganyan na ba talaga kasama ang tingin mo sa akin?” tanong ni Javvy.

“Pasalamat ka pa nga at hinarap kita” asar na sabi ni Timber.

“Timber, nagmamaka-awa ako, kausapin mo ako kahit sandali lang” paki-usap ni Javvy.

“Hindi bagay sa’yo ang magmaka-awa” sabi ni Timber, pero alam niya na konti na lang ay bibigay na siya at kakausapin si Javvy, kahit na puno ng galit at poot ang isip niya, hindi naman kayang magalit ng puso niya kahit sa taong nanggamit sa kanya.

“Please, kailangan kitang kausapin. Mahal kita” seryosong sabi ni Javvy.

“Mahal mo ako, bakit, kailan?” tanong ni Javvy.

“Sa maniwala ka at hindi minahal talaga kita. Ayaw na ayaw ko ang makipag-relasyon sa kapwa lalaki noon pero ng dahil sa’yo, nagbago ang pananaw ko. Hindi ko na inisip iyon, ang importante ay maramdaman ko ang pagmamahal” pag-amin ni Javvy.

“Kailan nangyari iyon, bago o pagtapos mo akong gamitin?” muling tanong ni Timber, habang namumuo ang mga luha sa mata niya.

“Tim, kaya umalis ako ng walang paalam kasi ayaw kong masaktan ka” paliwanag ni Javvy.

“Sa palagay mo hindi ako nasaktan sa ginawa mo” galit na sabi ni Timber habang tumutulo na ang luha niya, biglang nanumbalik ang sakit na naramdaman niya dati.

“Pinagsisihan ko ang pag-iwan ko sa’yo, di ko sinasadya” si Javvy.

“Sira-ulo ka pala, pagkatapos ng ginawa mo sa akin sasabihin mo ngayon na hindi mo sinasadya” naiiyak pa ring sabi ni Timber.

“I want you back, na-realize ko na hindi ko kaya na mawala ka sa piling ko” patuloy pa ring pagmamaka-awa ni Javvy.

“Tigilan mo na ako, I’ve learned my lesson, ayaw ko ng magtiwala sa’yo at ikaw ang klase ng tao na hindi na dapat pa binibigyan ng pangalawang pagkakataon” galit na sabi ni Timber, akmang tatalikod na siya para iwanan si Javvy ng biglang hinablot ng huli ang mga kamay ni Timber. Nipalit ang mukha ni Javvy ang mukha niya kay Timber, sa ganoong posisyon ay dama nila pareho ang mainit nilang hininga.

“Ako na nga itong nakiki-usap sa’yo, tatanggi ka pa. Alam ko naman na hindi mo ako matitiis, kung hindi kita makuha sa matinong paki-usap, idadaan ko sa santong paspasan” pagkatapos ng huling kataga ay sinunggaban ng halik ni Javvy si Timber, noong una ay lumalaban pa ang huli pero matapos ang ilang segundo ay bumigay din siya. Siya namang pagtawa ng maitim na parte ng utak ni Javvy, alam niya ang halik na iyon ang susi para muli niyang magamit si Timber. Muli niya itong peperahan para masustentuhan niya ang mga luho nya, na isang dahilan ng mga awayan nila noon, imbes na ipadala sa pamilya niya na nasa probinsiya ay mas gusto pa niyang gamitin sa personal na interest.

Natulala si Timber sa nangyari, ganoon pa man ay nakita niya ang ngiti sa labi ni Javvy na simbolo ng kanyang tagumpay sa masamang balak niya kay Timber, ang ngiting mas nagpa-dagdag ng galit kay Timber.

“Bakit mo ginawa iyon?” galit at sigaw na tanong ni Javvy pagkatapos niyang matumba dahil sa malakas na suntok na ginawad ni Timber sa kanya.

“Kung sa palagay mo nakuha mo ako sa isang halik lang, nagkakamali ka” sigaw ni Timber sabay talikod para iwanan na si Javvy.

Ngunit mabilis na nakatayo si Javvy at muli niyang hinablot ang kamay ni Timber. Pagkadampi pa lang ng palad ni Javvy ay kaagad namang bumitaw si Timber at ginawaran ulit ng isang malakas na suntok si Javvy na naging dahilan ng muli niyang pagkatumba.

“Ganyan pala ang gusto mo, kung hindi rin kita muling makukuha mas maganda siguro kung ipagkalat ko na lang ang sikreto mo” nang-aasar na babala ni Javvy kay Timber habang tumatayo siya.

“Pa-a-ano mong na-la-man?” nauutal na tanong ni Timber.

Pagkatayo ni Javvy ay pinagmasdan niyang maigi ang mukha ni Timber, nakita niya dito na sobrang pag-aalala.

“Ayan, nahuli kita. Ang totoo niyan ay wala naman akong nalalaman tungkol sa’yo, pero base sa ekspresyon ng mukha mo, meron kang tinatagong malaking sikreto. Isang sikreto na kapag nalaman ko ay gagamitin ko laban sa’yo” paliwanag ni Javvy sabay bitiw ng isang nakakalokong ngiti. “Alam mo, ikaw kasi ang tao na hindi nawawalan ng sikreto, salamat sa mga suntok mo na nag-alog sa utak ko kaya bigla kong naalala. Huwag kang mag-alala, malalaman ko rin ang tinatago mong sikreto at kapag nalaman ko na, mag-ingat ka” pagbabanta ni Javvy kay Timber. Pagkatapos magsalita ay siya na ang mismong umalis habang pinupunasan ang dugo sa labi niya.

Samantala si Timber ay pinagpatuloy ang naudlot na paglalakad pauwi sa kanila. Sa ilang suntok na dinampi niya sa mukha ni Javvy, mas lalong lumaki ang galit na naramramdaman. Galit na hindi alam kung kanino, galit ba kay Javvy o galit sa sarili niya. Nalilito, hindi niya alam kung nawala na ba talaga ang galit niya kay Javvy o ginagamit lang niyang dahilan iyon para piliting mawala ang galit sa sarili.

Pagkauwi ni Timber ay kaagad siyang pumasok sa kwarto niya, hindi pinansin ang mga kasambahay na nagtatanong kung kumain na siya. Pagkatapos niyang maligo ay nagbihis na ng pantulog pero makalipas ang ilang oras ng pagkahiga sa kama ay muli siyang nagbihis.

Lumabas siya ng kwarto at isang lugar lang ang alam niyang puntahan noong oras na iyon, ang bodega. Ang bodega na naglululan ng mahiwagang salamin na daanan niya patungo sa nakaraan. Ang salamin na naging dahilan ng kanyang pinakatatagong lihim, ang lihim na naging dahilan para makilala niya sa Miguel, ang lihim na siya ring dahilan kung bakit hindi niya nakaka-usap si Miguel ngayon, ang lihim na naging dahilan ng labis na kalungkutan niya, ang lihim na nagbago sa pananaw niya sa buhay, at ang lihim na nangangambang malaman ni Javvy, na pagnagkataon ay maaaring sumira sa buhay niya.

Sa maraming minutong pagkatitig ni Timber sa salamin ay naramdaman na naman niya ang pwersa na naramdaman niya noong una niya itong makita kaya hindi na siya nagdalawang isip na pumasok pa dito.

“Miguel” mahinang usal niya pagpakita niya sa isang lalaki paglabas niya ng kamalig.

“Miguel” muling niyang turan at sinundan niya ang lalaki sa gitna ng madilim na paligid.

Patuloy pa rin ang pagtakbo niya, habol, takbo, habol, takbo, habol pa rin siya pero patuloy pa rin sa pagtakbo ang lalaki. Sa bawat tapak ng mga paa niya sa lupa ay mas lalong tumitindi ang pagnanasa na muling makita, mahagkan, at mahalikan ang iniirog niya.

Ang poot at galit ay unti-unting napalitan ng saya na nagdulot ng liwanag sa kanyang puso.

Huminto sa pagtakbo ang lalaki nang marating niya ang ilog.

“Miguel” tawag ni Timber sa lalaki.

Sa unti-unting pagharap ng lalaki sa kanya ay unti-unti ring gumuguhit ang isang napakatamis na ngiti sa labi ni Timber.

Chapter Nine – The Fight

[10]

Capítulo Diez – Cárcel

Bago pa tuluyang makita ni Timber ang mukha ng lalaking nasa kanyang harapan ay bigla na lang bumagsak ang katawan niya sa lupa.

Pinalo ng kahoy si Timber kaya siya nawalan ng malay. Pagkabagsak niya ay dinampot siya ng dalawang lalaki at dinala sa isang lugar na malayo sa kamalig. Kinulong siya sa isang selda dahil napagkamalan siyang kasama ng lalaki na hinahabol nila kanina. Ang lalaking iyon na kangawis ni Miguel ay napag-alamang espiya ng mga Kastila sa mga lokal na grupo na nagbabalak ng himagsikan laban sa bansang Espanya.

Nagising si Timber dahil sa lamig ng tubig na binuhos sa kanya. Kung makikita niya ang sarili niya ay siguradong maaawa din siya sa kanyang hitsura. Kahit na wala siyang malay ay binugbog pa rin siya ng mga kalalakihang miyembro ng grupo para siguradong manghina siya at hindi makatakas paggising niya.

Bago siya nilabas sa selda ay piniringan muna siya, pagkatapos ay dinala sa isang mas malaking kwarto. Pina-upo siya sa isang silya sa gitna ng kwarto, tinali ang mga kamay at paa para hindi siya makawala.

“Tanggalin ang piring” pasigaw na utos ng pinuno ng grupo sa mga lalaking naka-tayo sa magkabilang gilid ng upuan ni Timber.

Pangkatanggal ng piring ay pupungas-pungas pa ang mga mata ni Timber, nahihirapan siyang idilat ang mga ito dala ng matagal na pagtulog at pagkapiring sa kanyang mata. Gusto niyang punasan ang magkahalong tubig at pawis na tumutulo sa kanyang noo para hindi tuluyang tumagos sa kanyang mata pero huli na ng naramdaman niyang naka-tali ang mga kamay niya.

Umabot ng ilang minuto bago naging komportable ang patingin ni Timber sa kanyang paligid. Sa harap niya ay tatlong lalaki na naka-upo sa harap ng mesa kung saan nakapatong ang lampara na nagbibigay ng liwanag sa buong kwarto. Nilingon ni Timber ang buong kwarto at kahit konting liwanag lang ang dulot ng lampara ay alam niyang maraming tao ang nakapalibot sa kanya.

Hindi sukat akalain ni Timber na hahantong siya sa ganitong pangyayari. Mula sa hindi pakiki-usap ni Miguel sa kanya, hanggang sa galit niya kay Javvy, ngayon nasa ibang oras siya at bihag nga mga taong gustong maghimagsik.

“Pangalan?” tanong ng pinuno.

Hindi makasagot si Timber dahil na rin sa iniindang sakit sa katawan at sobrang gutom.

“Sagot” sigaw na utos ng lalaki sa tabi niya sabay suntok sa sikmura ni Timber.

Kitang-kita ng lahat ng tao sa kwarto kung paano mamilipit sa sakit si Timber pero hindi awa ang nararamdaman nila sa para kanya kungdi pagkamuhi, galit sila sa mga kalahi na gusto silang ipagkanulo sa mga Kastila na umaapi sa kanila. Pero ang hindi nila alam ay walang kinalaman si Timber dito, isa lang siyang hamak na tao na galing sa ibang panahon na napagkamalan lang nila.

“Yago” mahinang sagot ni Timber.

“Pinuno, Yago daw po ang pangalan” pag-uulit ng isang lalaki sa tabi niya, halos hindi na kasi marinig ang pagsasalita ni Timber.

“Tila ngayon pa lang kita nakita dito. Saan bayan ka nanggaling?” matigas na tanong ng pinuno kay Timber. Nagbulung-bulungan din ang mga tao sa loob ng kwarto senyales na sang-ayos sila sa pinuno nila dahil wala kahit isa sa kanila ang nakakita kay Timber sa lugar na iyon. Tuwing magkikita sila ni Miguel ay madalang lang kung makisalamuha sila sa mga lokal doon, madalas sa mga tagong lugar o mga lugar na hindi madalas puntahan ng mga tao sila nagkikita.

Hindi pa rin makasagot si Timber sa mga tanong dahil sa sakit ng kanyang katawan, at dahil doon ay isang suntok na naman ang tumama sa kanyang sikmura.

“Sagot” sigaw ng isang lalaki sa tabi niya pagkatapos siyang sikmurain.

Dahil sa suntok ay pinilit pa rin ni Timber na sumagot dahil ayaw na niyang magkatanggap pa ng isang suntok.

“Sa ka-bi-lang ba-yan po” paputol-putol sa sagot ni Timber.

“Sino ang nag-utos sa’yo upang mag-espiya sa aming samahan?” muling tanong ng pinuno nila.

Pinilit pa ring sumagot ni Timber kahit na namimilipit sa sakit ang katawan niya.

Tahimik. Umaasta na ang isang lalaki upang suntukin ulit si Timber ng kusa na siyang magsalita.

“Wala po akong kinalaman, hindi po ako espiya. Bumibisita lang ako sa bayan ninyo” sagot ni Timber.

“Huwag ka ng magkaila pa. Merong mga nakakita na sa iyo kasama ng iba pang espiya. Saan kayo nagtatago? Sino ang nag-uutos sa inyo?” sunod-sunod na tanong ng pinuno.

“Hindi ko po sila kilala. Yung lalaking hinahabol ko po kagabi malamang napagkamalan kong siya ang kaibigan ko. Matagal ko na po siyang hindi nakikita at dahil sa kagustuhan kong maka-usap siya sa inakala ko na yung lalaki kagabi ay ang kaibigan ko” paliwanag ni Timber. Sa sakit ng pakiramdam niya ay pinilit pa rin niyang makapagsalita para mawala ang pagsususpetsa sa kanya bilang espiya.

“Sino naman ang kaibigan mo dito?” takang tanong ni pinuno. “Halos lahat ng mga kabataan dito ay magkakakilala at sila lang ang nagsasama-sama dito” dugtong ng pinuno.

Hindi sumagot si Timber dahil ayaw niyang mapahamak si Miguel, naisip niya na baka madamay pa ang katipan kung ipagtatapat niya sa pinuno na siya ang tinutukoy na kaibigan.

Muling umaasta ang isang lalaki sa tabi ni Timber ng sumenyas ang pinuno na hayaan lang siya.

“Ipatawag si Miguel” utos ng pinuno sa mensahero ng grupo.

Laking pagtataka ni Timber kung bakit alam ng pinuno na si Miguel ang kaibigan nito gayong hindi naman niya sinagot ang huling katanungan sa kanya.

Samantala, hindi mapakali ang magkaibigang Patsy at Chigo dahil hindi pumasok si Timber sa klase nila ng buong araw.

“Nasaan na kaya si Timber? Ngayon pa lang ako nag-alala ng ganito sa kanya” nababalisang sabi ni Patsy.

“Oo nga, dati tumatawag o nagte-text siya kung hindi papasok” sagot ni Chigo.

“Anong oras siya huling nagtext sa’yo kagabi?” tanong ni Patsy.

“Alas nuebe ng gabi ng huli siyang mag-text. Sa’yo, anong oras huling nag-text?” balik tanong ni Chigo.

“Ganoong oras din siya huling nag-text sa akin. Tinawagan ko siya pagkatapos pero hindi na sumasagot. Nahiya naman akong tumawag sa landline nila kasi gabi na” sagot ni Patsy.

“Sa palagay mo ano ang nangyari sa kanya?” muling tanong ni Chigo.

“Ewan ko rin, clueless ako. Hindi nga ako makapag-concentrate sa klase kanina kasi iniisip ko siya” sagot ni Patsy.

Habang naglalakad sila ay nakita nila si Javvy na pasalubong sa direksyon nila at nagkatinginan ang mag-kaibigan, pareho nilang naisip na malamang merong kinalaman si Javvy sa hindi pagpaparamdam ni Timber sa araw na iyon.

“Javvy, anong ginawa mo kay Timber?” masungit sa salubong ni Patsy sa kanya.

“Pagkatapos niya akong bugbugin ako pa ngayon ang may ginawang masama sa kanya” matapang na sabi ni Javvy sabay turo sa mga marka ng bugbog niya sa mukha.

“Kilala namin si Timber, alam naming hindi niya magagawa iyan kahit kanino” pagtatanggol ni Chigo.

“Anong hindi, eto na nga ang ebidensya, oh. Kung gusto ninyo kausapin ninyo ang mga security guard sa subdivision nina Timber, kung hindi lang sila dumating malamang hindi lang ganito ang aabutin ko sa kaibigan ninyo” paliwanag ni Javvy.

“Siguro may ginawa kang masama sa kanya kaya ka niya binugbog?” masungit pa ring tanong ni Patsy.

“Kinausap ko lang naman siya, gusto ko sanang makipagbalikan sa kanya” sagot ni Javvy.

“Makipagbalikan?” takang tanong ni Chigo.

“Pagkatapos mong gamitin at iwan ng walang paalam si Timber ngayon makikipagbalikan ka sa kanya” tugon ni Patsy na sa tono ng pagsasalita ay parang sa kanya ginawa iyon.

“Ok, aaminin ko, makikipagbalikan ako sa kanya para gamitin siyang muli. Siya lang ang makakatulong sa akin sa muli kong pag-aaral dito” paliwanag ni Javvy.

“Tignan mo, ang kapal talaga ng mukha mo” galit na sabi ni Chigo, umaasta siyang susuntuhin si Javvy pero pinigilan lang siya ni Patsy.

“Chigo, huwag. Hindi siya karapat-dapat para sa suntok mo. Ang kapal ng mukha mo na ipagtapat sa amin iyan ….” pinutol ni Javvy ang dapat na sasabihin pa ni Patsy.

“Sandali, let me explain, please” paki-usap ni Javvy sa dalawa.

Tumahimik ang magkaibigan dahil na rin sa pakiusap ni Javvy. Sa kabila ng rebelasyon niya ay naramdaman ng dalawa ang sinseridad sa paki-usap ni Javvy.

“Oo, dahil sa nasabi kong iyon ay nabugbog ako ni Timber. Hindi ko sinasadya na muling masaktan si Timber sa muli naming pagkikita. Nabigla rin ako ng magpakita siya ng galit, galit na noon ko pa lang nakita sa kanya kaya nataranta ako. Hindi ko na rin nga namalayan na ganoon ang mga lalabas na salita sa bibig ko” panimula ni Javvy.

Kita ng dalawang magkaibigan ang pangingilid ng luha ni Javvy at kung paano niya ito punasan.

“Ang gulo mo rin, no? Akala ko ba gusto mo lang siyang gamitin?” sunod-sunod na tanong ni Patsy, gusto niyang ipakita kay Javvy na hindi siya naaapektuhan sa drama niya.

“Ganoon na rin ang nasabi ko kay Timber kahapon kaya gusto ko na sanang panindigan na gagamitin ko lang siya. Pero kahit anong pilit ko sa sarili ko, nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko sa kanya” pag-amin ni Javvy.

“Mahal? Ikaw, mahal mo si Timber?” sarkastikong tanong ni Chigo.

“Sabi ko na nga ba hindi kayo maniniwala” hula ni Javvy, sabay punas ng huling patak ng luha niya. “Kahit sa sarili ko nahirapan kong aminin na mahal ko pa rin si Timber. Noong una hindi ko alam ang dahilan kung bakit ako nagbalik dito, pero nang makita ko siya muli noon ko lang na-realize na siya pala ang binalikan ko dito. Alam ko mahirap para sa kanya ang patawarin ako, pero gusto ko pa ring humingi ng tawad” pagpapatuloy ni Javvy.

Tahimik.

“Alam kong maling-mali ang ginawa ko kahapon dahil mas lalo pang nagalit si Timber sa mga sinabi ko. Ngayon ay hindi ko na alam kung paano pa ako makakabawi sa kanya, mas mahirap ngayon na ipa-alam at ipadama na mahal ko siya” pagtatapos ni Javvy.

Pagkatapos magsalita ay iniwan ni Javvy ang dalawa, hindi rin siya makapaniwala na naipagtapat niya iyon kina Patsy at Chigo na galit din sa kanya. Pero bukod kay Timber ay silang dalawa lang ang pwede niyang pagsabihan.

Nagulat ang magkaibigan sa mga narinig mula sa taong nanakit kay Timber. Ayaw nilang maniwala pero kita sa mukha ni Javvy ang sinseridad niya. Naiwan silang tulala dahil sa mga rebelasyon ni Javvy.

“Sa palagay mo ba totoo ang mga sinabi ni Javvy?” pagbasag sa katahimikan ni Chigo.

“Kahit na totoo pa ang mga iyon, mukhang matatagalan bago maniwala si Timber. Siempre mas uunahin niya ang pag-ayos sa problema nila ni Miguel” sagot ni Patsy.

“Speaking of Miguel, baka naman pumunta doon si Timber, nag-usap na sila at dahil sa sobrang saya ay hindi pa siya bumabalik” suhestyon ni Chigo.

“Ano ka ba? Hindi pa uso ang pakikitulog sa mga kaibigan noong panahong iyon, sa pagkaka-alam ko mahigpit na pinagbabawal iyon kahit sa mga anak na lalaki” paliwanag ni Patsy.

“Oo nga pala, naalala ko rin yung kwento ni Timber dati na kahit gusto niyang magpalipas ng gabi doon ay hindi pwede. Dapat daw bago gumabi ay maka-uwi na si Miguel sa kanila at kahit gustuhin ni Timber na matulog doon ay wala naman siyang makakasama” kwento ni Chigo.

“Paano kaya kung puntahan natin siya?” tanong ni Patsy.

“Sa kanila?” balik tanong ni Chigo.

“Sa nakaraan. Tatawid din tayo sa salamin” sagot ni Patsy.

“Nababaliw ka na ba? Di ba sabi ni Timber walang kasiguraduhan na doon din sa panahon na iyon tayo makakapunta. Kasi dadalhin lang tayo ng salamin sa lugar na gusto ng puso natin. Ikaw, nakakasigurado ka ba na gusto ng puso mo ang magpunta sa panahon na iyon?” tanong ni Chigo kay Patsy.

“Tama ka nga. Mas mabuti siguro kung hintayin na lang natin si Timber, sigurado ako may dahilan siya kung bakit hindi nagparamdam ngayon” pagsang-ayon ni Patsy.

“Oo naman, baka dalhin lang tayo ng salamin sa ibang lugar o panahon dahil iba-iba ang gusto natin. At isa pa, hindi ko kasing tapang si Timber para tumawid sa salamin” pagtatapos ni Chigo.

“Gising” sigaw ng isang lalaki kay Timber. Umagang-umaga ay inistorbo ang mahimbing na tulog ni Timber sa kanyang kulungan. Hindi pa man siya nakakabawi ng lakas mula sa gutom at pampupugbog na ginawa sa kanya ngayon ang ginigising na siya.

Hindi pa handang bumangon si Timber ngunit napilitan siya ng makita ang isang piraso ng tinapay at isang basong tubig na nasa harapan niya. Daig pa ni Timber ang hindi nakakain ng isang linggo dahil sa kasabikan niya sa pagkain. Alam niya kulang pa ang mga binigay sa kanya pero pwede na iyon para pangtawid gutom. Pagkatapos niyang kumain ay muli na naman niyang narinig ang boses ng pinuno ng grupong dumakip sa kanya.

“Palayain ang bihag” utos nito sa mga lalaking nagpapabantay kay Timber. Laking pasasalamat ni Timber lalo na ng makita niya ang pamilyar na mukha na kasama ng pinuno.

Chapter Ten – Prison Cell