No Boundaries (11-15)

By: emray

E-mail: iam.emildelosreyes@yahoo.com

Source: theimmaculatedalisay.blogspot.com

[11]

Pagpasok sa Banal na Buhay ni Nicco

Mahigit isang buwan na din buhat ng magkita sila Andrew at Nicco ay labis pa din ang pagsisisi ni Andrew sa kanyang nagawa. Pinanghihinayangan din niya ang pagkakataon para makilala ang lalaking biglang nagpagulo at nagpakabagabag sa kalooban niya. Kahit ano mang paghahanap ang gawin niya kay Nicco ay hindi niya ito matagpuan kahit na sa simbahan ay lagi niya itong hindi naabutan.

Sa kabilang banda, higit na din sa isang buwan ng huling magkita sila Andrei at Nicco. Ang huling pagkikitang nagkaroon ng alitan sa pagitan ng dalawa. Nais mang hanapin ni Nicco si Andrei ay hindi niya alam kuing saan ito hahanapin maging si Chad ay hindi nadin nakikita pa si Andrei sa San Isidro.

Ganun pa man, si Andrei ay patuloy na umaasa na sila ay magkikita na muli ni Nicco at magkakaayos. Labis ang pangambang naiwan kay Andrei dahil sa naganap sa pagitan nila ni Nicco. Hindi ito mapanatag sa isiping galit sa kanya si Nicco. Hindi naman niya magawang umuwi sa San Isidro para makipagkita kay Nicco dahil inaasikaso niya ang kanyang mga papel para sa pag-aaral sa Maynila. Higit isang buwan din siyang nanatili duon dahil pinapuntahan ng papa niya ang kanilang mga kamag-anak para bumisita at mangamusta.

Sabado ng makauwi si Andrei sa San Isidro ay nais niyang makita agad si Nicco, ngunit pinagpasyahan niyang magsimba muna sa bayan bago puntahan ang binata sa kanilang bahay. Hindi malaman ni Andrei ang nararamdaman dahil sa palagay niya ay muli na namang kumakabog ang kanyang dibidib sa hindi maipaliwanag na dahilan. Habang nasa upuan ay naririnig ni Andrei ang mga taong may iisang bulung-bulungan.

“Mapalad ang San Isidro dahil bibiyayaan na tayo ng Panginoon ng kababayang pari.” usal ng isang ale.

“Tama ka mare!” sang-ayon ng isa pa.

Samantala, si Nicco naman ang naatasang magserve sa misang iyon, sapagkat kinabukasan ay papasok na siya sa seminaryo at ang misang ito ay inaalay ng San Isidro para sa kanyang maluwalhating pagtahak sa banal na buhay. Sa likod ng simbahan kung saan manggagaling ang pari ay madami na ang bumabati kay Nicco dahil sa gagawin nito.

Sa pagsisimula ng misa ay biglang lumundag ang puso ni Andrei ng makitang si Nicco ang sacristan ng gabing iyo. Sa isip – isip ng binata “Sa wakas, pinagtatagpo tayo ng tadhana, hindi ko na kailangang lumayo pa.” Nauupo si Andrei sa pinakaharap kung kayat madali siyang makikita.

Habang nasa taas ng altar ay agad na napansin ni Nicco ang binatang si Andrei na nauupo sa harap. Nagsimula ng kumabog ang kanyang puso ng mapansing lagi itong nakatingin sa kanya. Hindi malaman ni Nicco ang gagawin kung kayat binigyan niya ito ng ngiti. Lingid sa kaalaman ni Nicco na ang ngiting iyon ay nagpapula kay Andrei at sapat na para lalo siyang kasabikan ng binata.

Ang kasiyahan ng dalawang binata ay tila nabalot ng lungkot ng maalala ang katotohanang dapat nilang harapin.

“Mga kababayan ko, ipagdasal natin si Niccollo Emmanuelle Ray de Dios sa kanyang gagawing pagtahak sa banal na buhay.” sabi ni Fr. Rex “bigyan natin siya ng masigabong palakpakan”

Tila nawasak ang mundo ni Andrei sa nakitang iyon. Tila nais niyang umiyak sa pakiramdam niya ay iiwan siya ng taong mahal niya. Nang hindi na niya makaya pa, nagpasya si Andrei na lumabas ng simbahan. Gustuhin man niyang umalis na ng tuluyan ay hindi niya ginawa sapagkat mas nais niyang makausap ang binata at kahit sa huling pagkakataon ay makita ang mga ngiti nito para maalala sa araw-araw.

Napalitan ng lungkot ang nasa damadamin ni Nicco nang mapagtantong dahil sa desisyong iyon ay hindi niya makikita ulit pa si Andrei. Sa isiping iyon ay tila nadurog ang puso niya lalo na ng makitang lumabas ang binata sa simbahan. Pakiramdam niya ay iniwan siya ng isang taong tangay ang puso niya. Gayun pa man, masaya siya dahil kahit sa huling sandali na iyon ay nakita niya ang lalaking nagbigay sa kanya ng kakaibang pakiramdam, subalit umaasa siyang sila ay magkakausap.

Hinintay ni Andrei si Nicco na lumabas sa sakristiya, nais niya talaga itong makausap, hinintay niyang lumabas ito mula sa lugar na iyon at kahit gaano pa katagal ay hihintayin niya ito. Samantala sa loob ay naghanda ng isang salu-salo para kay Nicco at bilang pasasalamat na din sa Panginoon. Kulang isang oras na din ang lumilipas ng lumabas si Nicco.

“Nicco” sambit ng isang pamilyar na tinig “kamusta ka na?” at unti-unting nagpakita ang may-ari ng tinig na iyon.

“Andrei” tila naliligayahang nasabi ni Nicco “ayos naman ako, ikaw? Akala ko umalis ka na?”

“Usap muna tayo gusto mo?” may halong pakiusap sa tinig ni Andrei.

“Sige ba, hintayin mo ako dito at magpapaalam na ako kila Fr. Rex” masayang sagot ni Nicco.

Sa may gilid ng simbahan nag-usap ang dalawa, malayo sa daanan ng tao at sigurado ang katahimikan. Matagal ding tahimik sa pagitan ng dalawa. Sapat na ang magkasama sila para bigyan sila ng kaligayahan. “Andrei..” pagbasag ni Nicco sa katahimikan “sorry nung nakaraang araw ah” dugtong nito “alam ko mali ako, dapat pinagpaliwanag kita.”

“Ah, wala iyon. Mahalaga ngayon hindi ka na galit at maari mo ng malaman na malinis ang puso ko sa kasalanang iyon.” sagot ni Andrei pagkawika ay natahimik ulit ang pagitan ng dalawa.

“Magpapari ka pala” untag ni Andrei “bakit hindi mo sinabi sa akin?”

“Hindi ka naman kasi nagtatanong eh”

“Hindi mo ba alam na nasakt..” hindi na naituloy pa ni Andrei “wala kalimutan mo na.” dahil sa kadiliman ay hindi nakita ni Nicco ang pagtulo ng luha sa mga mata ng binatang si Andrei “mag-iingat ka dun ah at sana magkita pa tayo sa susunod.”

Alam ni Nicco ang kalungkutan ni Andrei “Salamat sa pag-aalala, at sisiguraduhin kong magkikita pa tayo. Gagawa ako ng paraan” nakangiti ngunit malungkot ang tinig ni Nicco “hindi ako papayag na hindi kita makita muli” dugtong ng isip ni Nicco.

Sabi naman ng isip ni Andrei “kay bilis mong dumating sa buhay ko, ngayon iiwan mo ako. Pero sige, sapat ng sabihin mong magkikita pa tayo para bigyan mo ako ng pag-asa. Tulad nga ng sinabi mo, hanapin sa puso ang mumunting bahagi ng pag-asa at sa sinabi mong iyan binigyan mo na ako ng pag-asa.”

“Sige tol, uwi na tayo” aya ni Nicco – kahit kabaliktaran ang nasa isip niya, dahil ang totoo ay nais niya itong makasama pa kahit habang-buhay.

“Sige una ka na” may hinhintay pa ako – “Nicco wag mo akong iwan, ikaw lang ang gusto kong makasama kahit habang-buhay” sigaw ng isip ni Andrei.

Nilisan na ni Nicco ang lugar. Lingid sa kaalaman nila ay mayroon palang isang taong kanina pa sila pinakikinggan. Pagkaalis ni Nicco ay agad itong bumati kay Andrei “Kamusta ka na pare, sabi ko na nga ba, malaki ang tama mo kay Fr. Nicco eh” may pagbibiro sa tinig nito.

“Chad, ikaw pala iyan” agad na inayos ni Andrei ang sarili.

“Pare, ito lang masasabi ko sa’yo. Kung gusto mo talaga si Niks pag-isipan mong mabuti at pag sigurado ka na hilahin mo na siya pabalik sa iyo. Sabi nga niya, mahirap gumawa ng bagay na hindi mo pinag-iisipan dahil sa simpleng aksyon mo, pwede mong gawing kumplikado ang lahat kung mali pala ang hinala at akala mo.” Pagpapayo ni Chad.

“Salamat pare, pakiramdam ko mahal ko na siya” sagot ni Andrei “sige tawagin na nila akong bakla, kutyain, pero hindi ko pwedeng pigilan ang damdaming gustong kumawala.”

“Alam ko may nararamdaman din siya para sa’yo, pero dahil sa mga bagy bagay, hindi niya magawang pakawalan ang damdaming iyon.” pag-alo ni Chad “ikaw, ikaw lang ang makaktulong para kumawala din ang ganuong damdamin”

“Ako?” Pagtatanong ni Andrei.

“Oo pare, dahil ikaw ang damdaming gusto niyang pakawalan.” Sagot ni Chad.

“Sige pare, uwi na tayo. Pag-isipan mong mabuti. Wag kang mawawalan ng pag-asa. Sa puso mo, laging may nakalaan para sa tagumpay at kaligayahan.” Pag-aya ni Chad.

“Nicco fever ba ang San Isidro? Niccong Nicco ka kung mag-isip ah” may ngiting nasabi ni Andrei dahil na din gumaan ang loob niya sa sinabi ng kaibigan.

“Ikaw ba naman ang laging kasama nun eh, tingnan ko lang kung di ka mahawa.” Tumatawang sagot ni Chad.

Pagkauwi sa bahay ay naging mahimbing ang tulog ni Andrei samantalang hindi mapanatag si Nicco. Dahil dito ay muli niyang kinausap ang Diyos para sa kapanatagan at hindi nga naglaon ay nakatulog siya ng mahimbing at magaan ang pakiramdam.

[12]

Si Nicco, Andrei at Andrew: Muling Pagkikita

Mag-iisang buwan na din mula nang magpaalam si Nicco sa bayan ng San Isidro para tuparin ang pangarap niya at ng kanyang pamilya para sa kanya. Mag-iisang buwan na din buhat ng magpaalam siya kay Andrei na labis na nagpabago sa kanya bilang siya, na gumising sa isang kakaibang damadamin na nuon lang niya naramdaman. Ilang araw na lang din at malapit ng magsimula ang pasukan sa mga kolehiyo sa Maynila kung saan mag-aaral sina Andrei at Andrew. Si Andrew ay patuloy na hinahanap ang isang mukhang labis na nagbigay sa kanya ng kaba at tuwa sa minsang pagkikita. Si Andrei naman ay labis ang kalungkutan sa nagyaring paghihiwalay nila ni Nicco na gumising sa isang kakaibang siya.

Nautusan ng pamunuan ng San Agustin Seminary na pumunta si Nicco kay Fr. Rex para ihingi ng payo ang problemang hinaharap ng seminaryo. Labis ang tuwang naramdaman ni Nicco at sa isip niya “Makikita ko ulit si Andrei, bago ako bumalik sa seminaryo kailangan kitang makita Andrei.” at napangiti si Nicco sa ganitong isipin at ngayon nga ay nasa harap na siya ng opisina ng simbahan ng San Isidro at duon hinihintay si Fr. Rex.

Sa kabilang banda ay nakatakda ng lumuwas patungong Maynila sina Andrei at Andrew para duon mag-aral. Napagkasunduan ng dalawa na humingi muna ng basbas kay Fr. Rex bago sila umalis ng San Isidro. Kaya naman ng umaga ding iyon, ay nagtungo sila sa simbahan para makipagkita kay Fr. Rex. Ang kalungkutang nararamdaman ni Andrei ay biglang sumaya ng makita ang isang pamilyar na itsura sa harap ng opisina. Si Andrew naman ay biglang nakaramdam ng matinding kaba ng maaninagan din ang parehong taong nakita ni Andrei.

“Sarado pa ang opisina, napaaga ata ako ng alis sa seminaryo.” pabulong na wika ni Nicco.

“Oo nga, napaaga ka, pero ayos lang kasi nakita kita” sabi ng isang tinig “buti na lang maaga din akong pumunta”

Walang kabang nilapitan ni Andrei si Nicco at gayon pa man ang pagkakagulat ay nakita ang mga ngiting gumuhit sa mga labi nito. Si Andrew ay nawala ang kaba at tila hindi makapaniwala sa nakikitang kakilala ng kuya niya ang taong matagal na niyang hinahanap. Gayon din si Nicco na parang nagtataka sa dalawang Andrei na ngayon ay nasa harap niya.

“Andrei? Sino sa inyo si Andrei” nakangiting wika ni Nicco.

Hindi tulad dati na may kaba sila sa dibdib tuwing nagkikita, tila ang kaba ay napalitan na lamang ng hindi mapantayang kaligayahan.

“Oh, he’s Andrew, my brother, I mean, my twin” sagot ni Andrei sabay tingin sa kakambal na tila nahihiya.

Hinarap ni Nicco si Andrew “Please to meet you! I’m Nicco” sabay ngiti sa kakambal ni Andrei.

“Mga iho, ano ang ginagawa ninyo dito?” nagtatakang bati ni Fr. Rex sa mga binata na nuon ay kabababa lamang mula sa kwarto nito sa itaas. Kasunod nito ay tiningnan niya si Nicco “Aba Nicco, kita mo nga naman bagay na bagay sa iyo ang suot mo ngayon, para kang isang anghel na binaba sa lupa” pagkasabi nito ni Fr. Rex ay namula si Nicco.

Nuon lang napansin ni Andrei at Andrew ang tila kakaibang bihis nito kung ikukumpara sa nakikita nila dati. “Oo nga Nicco, parang hindi ikaw si Nicco” sambit ni Andrei.

“Ako pa din ito. Ibahin mo man ang kasuotan ko, ibahin mo man ang anyo ko, hanggat nandito ang puso at isip ko, ako pa din si Nicco na kilala mo.” sagot ni Nicco sabay ang isang napakatamis na ngiti.

“Oh siya umakyat na tayo sa taas at duon na mag-usap at nagkamustahan” sambit ni Fr. Rex “sumama na din kayong dalawa” dugtong pa nito.

“Tamang tama Father, kayo po ang sadya namin dito ni Kuya” kahit may hiya ay pinilit ni Andrew na makapagsalita.

Makalipas ang ilang sandali at nakaakyat na sila sa taas.

“Nicco, ano ba ang sadya mo?” tanong ni Fr. Rex.

“Pinapasundo po kayo ni Rector sa akin” sagot ni Nicco.

“Pwedeng tawagan nyo na lang naman ako para hindi nyo na ako sunduin pa.”ni Fr. Rex.

“Medyo personal po kasi, tungkol sa seminaryo” sagot ni Nicco “unahin nyo na po sila bago ko ikwento.”

“Ano ba ang kailanagan nyo sa akin?” sabay lingon kila Andrei at Andrew.

“Hihingi po sana kami ng basbas sa inyo dahil po sa Maynila na kami mag-aaral” sabi ni Andrew.

“Pero uuwi naman po kami ng lingguhan” dagdag ni Andrei, batid ng binata na nalungkot si Nicco dahil sa pagkawala ng mga ngiti sa labi nito kung kaya bumawi siya sa pagsasabing uuwi sila ng lingguhan.

“Ah iyon ba, sige bibigyan ko kayo ng basbas.”

Sinimulan na ni Fr. Rex ang dasal sa dalawa at pagbibigay basbas ng sa ganuon ay maging ligtas ang mga ito sa kapahamakan, matatag laban sa mga tukso, malayo sa kapahamakan at masigasig sa pag-aaral at may lakas ng puso at isipan.

“Kung nais nyo, hintayin nyo na si Nicco, hahayaan ko muna kayo makapag-usap bago siya bumalik ng seminaryo” wika ng matandang pari.

“Sige po” agad at sabay na sagot ng kambal.

Isa si Fr. Rex sa tinitingala sa San Agustin Seminary kung kaya’t napagpasyahan ng pamunuan nito na humingi ng tulong sa kanya. Sa loob ng opisina ng pari ay sinimulan na ni Nicco ang pagkukwento.

“Father, nagkasunod-sunod po kasi ang problema sa seminaryo. Bago pa man po ako dumating ay may nahuli silang dalawang seminarista na gumagawa ng di magandang bagay. Nahuli po sila sa akto ng pagtatalik. Kasalukuyan naman pong kumakalat ang balita na iyon sa buong San Felipe at pinangangambahang pati sa buong lalawigan at maging karatig na pook. Kung magkakataon po ay maaring maipasara ang seminaryo” panimula ni Nicco.

“Ano pa Nicco? Ikwento mo lahat ng sa gayon ay handa ako para harapin ang pamunuan.” sambit ni Fr. Rex na may himig ng pag-aalala para sa seminaryong pinagmulan din niya.

“Isa-isa na pong nawawala ang mga sponsors ng seminaryo at mga seminarista dahil sa pangyayaring iyon” may lungkot na pagbabalita ni Nicco “kumakalat din po ang balita na ang mga nagnanakaw sa mga bahay sa tabi ng seminaryo ay mga seminarista o tauhan ng seminaryo” dugtong pa ng binatang seminarista “pasensya na po Fr. Rex un lang po ang maari kong ikwento dahil iyon iba po ay sila na ang magkukwento dahil maging kami ay hindi namin alam” pagwawakas ni Nicco.

“Nakakalungkot, madami talagang tao ang marurupok. Pinangungunahan sila ng makamundong pagnanasa at napagwawalang bahala ang dapat sana ay sa nasa tuwid nilang landas.” nabakas ang kalungkutan ni Fr. Rex “sige iho, lumabas ka na at maghahanda na ako ng damit at kakausapin si Fr. Matt para halilihan ako bukas. Mag-usap na kayo nila Andrei sa labas.”

Nagpaalam na nga si Nicco at nilabas ang kambal na kanina pa naghihintay. Matapos na magpalit ng damit para hindi masyadong maging kapansin pansin ang bikas niya ay inaya na niya ang dalawa.

“Tara na” masayang sambit ni Nicco.

“Sige ba” agad na sumunod si Andrei.

Napansin ni Nicco na hindi pa din tumitinag si Andrew “Andrew, halika na sumama ka na sa amin” sabay ngiti.

Biglang namula si Andrew at nakaramdam ng hiya at kaba dahil sa ginawa ni Nicco “Ah, sige” tanging nasambit ni Andrew.

Habang naglalakad sila ay nagsalita si Andrew “Sorry Nicco” sabi nya “hindi ko sinasadya ung ginawa ko sa iyo nung nakaraang magkita tayo” dagdag pa niya.

“Ah, hindi ka dapat sa akin magsorry. Kasalan ko din naman yun. Kung magsosorry ka dapat kay Andrei kasi siya yung inaway ko dahil dun” sagot ni Nicco na halata ang kasiyahan.

“Kung magsosorry ka sa akin hindi ko tatanggapin, ilibre mo na lang kami para mapatawad kita” masayang bigkas ni Andrei sabay hila sa braso ng kapatid.

Tila nawala ang hiya at kaba ni Andrew at napalitan na din ng puro kaligayahan “Sige ba, tara kumain muna tayo” sambit ni Andrew sa masayang tinig.

Masayang masaya ang tatlo, aakalain mo ngang mula pa pagkabata sila magkakakilala. Kung magkulitan at alaskahan ay para bang hindi mga nag-aaway. Lumabas ang kakulitan ng kambal gayundin si Nicco. Sa asaran, laging talo si Nicco pag nagsabay ng mamuwisit ang kambal. Naging magaan at palagay na ang loob nila sa isa’t—isa. Wala na din ang kaba at hiya. Higit sa lahat, mas lalo nilang nakilala ang bawat isa.

Hindi nila napansin na maghahapon na at kanina pa naghihintay si Fr. Rex sa simbahan. Napagkasunduan nilang bumalik na ng simbahan at ng sa ganuon ay hindi abutin ng gabi sa daan sina Fr. Rex at Nicco. Malungkot man sila dahil maghihiwalay-hiwalay na ay hindi na nila pinansin. Mas mahalaga ang magandang nagyari sa kanilang tatlo ngayon.

“Magandang gabi po Fr. Rex” bati ng tatlo

“Sinulit nyo talaga ang araw ano” masayang bati ni Fr. Rex sa tatlo.

“Opo nga po eh, sarap nga pong asarin ni Nicco” sagot ni Andrew.

“Lagi pong talo sa asaran” dugtong ni Andrei.

“Kasi naman pinagtutulungan nyo ako eh” pagtatanggol ni Nicco sa sarili.

“Kayong mga bata kayo. Mainam na din at nagkasama-sama kayo bago pa man maging busy sa pag-aaral” sagot ni Fr. Rex “nagbihis ka na at lalakad na tayo.

“Sige po Father” sagot ni Nicco.

Makalipas ang ilang sandali ay lumabas na ng silid si Nicco at tulad kanina at suot nito ang puting-puti niyang polo at itim na pantalon na typical na sinusuot ng mga seminarista at pari.

“Sige Andrei at Andrew, alis na kami” tila may lungkot niyang sinabi.

“Sige mag-iingat kayo” sabi naman ni Andrew.

“Sana magkita pa ulit tayo” dagdag naman ni Andrei.

“Wag kayong mag-alala tiyak magkikita pa ulit tayo” tila pagbibigay pag-asa niya sa bagong mga kaibigan na batid niya, tulad niya ang malungkot din sa paghihiwalay nila.

Gabi na ng makarating ang dalawa sa seminaryo at duon ay sinabi sa kanya ni Fr. Rex “Iho, may tiwala ako sa kakayahan mong mag-isip at sa paniniwala mo, ipapatawag kita sa meeting para makatulong na masolusyunan ang problema ng seminaryo.

Matapos magdasal ay natulog na ang mga seminarista maging ang mga pari para paghandaan ang maagang misa.

[13]

Pag-amin ni Andrei

“Nicco ano ang masasabi mo sa nangyari sa mga kasamahan mong nahuli?” tanong ni Fr. Rex kay Nicco.

Bagamat nagulat sa pangyayaring iyon ay nagsalita ang batang seminarista. “Bakit hindi natin sila bigyan ng pagkakataong magsalita? Tanungin natin kung bakit nila nagawa yun. Paano natin malalaman ang katotohanan o makapagdedesisyon ng tama kung sa simula pa lang ay masama na ang husga natin sa kanila?” nanginginig na sagot ni Nicco.

“Halimbawang nalaman na natin ang dahilan? Ano ang susunod nating gagawin sa kanila?” tanong ng Rector.

Kahit alam ni Nicco na maari niyang ikatanggal sa seminaryo dahil taliwas ito sa gusto ng nakararaming pari duon ay sinabi niya ang nasa loob ng kanyang puso “Siguro marapat na bigyan natin sila ng panahon para makapag-isip. Ipabatid natin sa kanila kung bakit mali iyon? Hindi dapat na iduduldol sa harap nila ang naging pagkakamali nila, hayaan silang maintindihan kung bakit sila mali.”

“Paano kung nalaman na nila kung saan sila nagkamali at bakit sila nagkamali? Ano na sa palagay mo ang dapat gawin?” tanong ni Fr. Cris, isang pari duon na halata ang pagkadisgusto sa kanyang sinabi.

“Hayaan silang mabatid kung ano ba talaga ang gusto o mas gusto nila? Kung sa palagay nila ay gusto pa din nilang ituloy ang pagpapari, wag nating ipagkait ang bagay na ikaliligaya ng puso nila. Pero dapat lagi nating ipaalala na may katapat itong sakripisyo. Dahil mahalaga din tayo para mailagay siya sa tamang daan” sagot ni Nicco, sa loob loob niya “eto na din naman ako, matanggal na kung matanggal, ang mahalaga nasabi ko ang laman ng puso ko.”

“Ibig mo bang sabihin na kahit dinungisan niya ang seminaryo ay tatanggapin pa natin siya? Hindi ka ba nahihiya sa ganoon? Paano kung ulitin nya iyon?” tanong ulit ni Fr. Cris.

Magsasalita na sana ulit si Nicco nang sumingit si Fr. Rex “Hindi mo ba narinig ang sinabi ng bata? Kasama tayo sa pagdadala sa kanya sa tamang landas. Ibig sabihin nagkaroon din tayo ng pagkukulang kung bakit nila nagawa ang ganuong pagkakamali.” Pagtatanggol nito kay Nicco.

Natahimik si Fr. Cris na halata na ang pagkapikon sa ginagawang pagkampi ni Fr. Rex sa batang si Nicco.

“Sige iho, ituloy mo.” sabi ng Rector.

“Hindi po mahirap na tanggapin siya muli. Ang kailangan lang ay ang pang-unawa. Unawain na sila ay tao lang, marurupok, natutukso at nagkakamali. Sa bawat pagkakamali, tulungan dapat sila ng mga nakapaligid sa kanya na lumagay sa tama sa pamamagitan ng pagtanggap sa kanila muli.” sa pagpapatuloy ni Nicco.

Tahimik ang lahat ng magsalita ulit ang batang seminarista “Ang pagtanggap ay ang simula ng pagbabagong buhay.” – may sasabihin pa sana ang si Nicco ng may magsalita.

“Iminumungkahi kong dapat ay ilaan ang usaping ito sa mga namumuno ng seminaryo” sabi ni Fr. Froilan na halatang hindi kumbinsido sa sinabi ng bata.

“Hindi nyo dapat solohin ang usapan, maging ang mga baat ay may sariling palagay ukol sa usaping ganito. Bakit hindi sila pakinggan? Baka sakaling may mapulot tayo.” pagdepensa ni Fr. Rex.

May sasagot pa sana ngunit pinigil na ito ng Rector “Hindi maganda na nakikita tayong nag-aaway ng ating seminarista.” pag-awat nito sa naging mga sagutan “sige na iho, lumabas ka na at kami na ang bahalang umayos nito.”

Bago lumabas ay may narinig pa si Nicco na nagsalita “Pareho kayong pangahas ni Fr. Rex.”

Ang mga pangyayaring iyon ang patuloy na naglalaro sa isipan ni Nicco. Ang pangyayaring muntikan na niyang kinatanggal sa seminaryo. Kahit sabihing pitong buwan na ang nakakalipas ay apektado pa rin siya ng pangyayaring iyon. Mula kasi ng araw na iyon, marami na sa mga pari na nagtuturo sa kanila ay pinag-iinitan siya, subalit ang iba ay humahanga din sa bandang huli.

“7 months, 7 months na akong nandito. Matagal – tagal na din pala.” mahinang usal ni Nicco habang nasa loob ng kwarto niya. “Salamat kila Kuya Andrei at Kuya Andrew, binibisita nila ako kada linggo hindi ko tuloy nararamdaman ang lungkot” nasa ganitong pag-iisip si Nicco ng may tumawag sa kanya.

“Nicco, Nicco, dali, tawag ka ni Rector.” sabi ni Joshua, kasamahan ni Nicco sa kwarto. Tulad niya ay gwapo din ito at halatang habulin.

Sanay si Nicco na laging pinapatawag ng kung sino man sa mga pari at maging ng rector, subalit ngayon ay tila ba iba ang pakiramdam niya. Pagdating sa loob ng opisina ay nakita niya ang iba pang seminarista.

“Ngayong kumpleto na kayo may sasabihin akong maganda sa inyo” panimula ng rector “Kayo ang mga napili para makauwi sa inyong mga tahanan ngayong pasko. Dalawang linggo din iyan. Subalit, may kapalit ang pag-uwi nyo. Dapat ay tumulong kayo sa parokya niyo sa pagsasagawa nila ng selebrasyon para sa kapaskuhan.”

Masayang masaya ang lahat ng seminaristang napili. Higit sa kanila ang pinakamasaya ay si Nicco. Maisip pa lang niyang makakasama niya ang mga Kuya del Rosario niya, lalo na si Andrei ay talagang sobrang ligaya na niya.

Sabado ng araw na iyon at Linggo kinabukasan, alam niyang dadalaw ang dalawa lalo na at bakasyon din ang mga ito kaya naman naisip niyang sopresahing sasama siya pabalik sa San Isidro. Ika-sampu ng umaga kung dumating ang mga kuya-kuyahan niya, minsan ay kasama si Governor. Ganuong oras din ang tapos ng huling misa sa seminaryo at ganuong oras din maaaring makaalis ang mga seminaristang mapapalad. Hindi nga nagtagal at dumating na din ang mga ito kasama si Aling Martha at si Governor.

“Magandang umaga po Father” sabay mano, panimulang bati ng mga ito sa rector na nakasalubong nila sa may gate ng seminaryo.

“Magandang umaga din po naman” sagot nito “tuloy po kayo Governor” sabay tingin kay Don Joaquin “susunduin nyo po ba si Nicco?” dugtong ng pari.

“Ano pong susunduin yun?” halos sabay na tanong ng kambal.

“Hayaan nyo na lang na siya ang magsabi” sabay tingin sa may daanan papuntang dormitoryo ng mga seminarista “oh, ayan na pala si Nicco.” Sabay turo sa paparating na si Niccong maraming dalang gamit.

Nilapitan ng dalawa si Nicco at tinulungang magdala. “Ano yung sinasabing susunduin ka daw?” tanong ni Andrei.

“Ah, alam ko na, pinapalayas ka na dito ano?” pagbibirong wika ni Andrew “sabi ko naman sa iyo, di bagay dito ang mga may sungay” sabay ang mahinang tawa.

“Baka naman narealize hindi ka para dito kaya aalis ka na no.” nagbibirong wika ni Andrei “bakit mahal mo na ba ako?” dugtong pa nito sabay tawa ng mahina.

“Ako ang mahal niyan hindi ikaw” sagot ni Andrew sa kakambal.

Sanay na ang tatlo sa ganuong biruan at alaskahan. Lalo pa at laging alaska ng dalawa kay Nicco ay bakla ito kaya magpapari. Lingid sa kaalaman ng dalawa na naapektuhan siya kapag binibiro siya ng ganuon at tuwing magtatanong ang dalawa kung mahal ba niya si Andrei ay nais niyang sumagot ng “oo”. Ganon din ang kambal, nilalabas na lang sa biro ang pagpapahiwatig nila na mahal na nila ang seminarista lalo na si Andrei na sa simula pa ay malakas na ang tama kay Nicco.

“Magandang umaga po rector” sabay mano “Magandang umaga din po Governor at Aling Martha” at pagkawika ay nagmano ang batang si Nicco.

“Pasensya na po kayo Governor..” hindi naituloy ni Nicco ang sasabihin dahil agad na sumingit si Don Joaquin.

“Sabi ko sa iyo, Papa na lang ang itawag mo, tutal Kuya ang tawag mo sa kambal ko.” Paggigiit ni Don Joaquin.

“Sorry po papa, pwede po ba akong makisabay sa inyo pauwi ng San Isidro?” magalang na tanong ni Nicco.

“Kung ayoko may magagawa ba ako? Dala mo na nga yang mga damit mo eh” sabi ni Don Joaquin sabay tawa “kita mo, pati si rector nakukulitan na sa iyo kaya pinapaalis ka na dito” tumawa ang lahat pati na ang rector.

Pamaya-maya pa ay nagpaalam na ang mga ito sa rector at sa ibang mga pari. “Sige po Father, uwi na po muna ako sa San Isidro” sabay mano ni Nicco maging ang mga kambal.

“Sige mag-iingat ka iho. Mag-iingat kayo.” sabi ni Fr. Cris na naging malapit na kay Nicco “ingatan nyo si Fr. Nicco ah, bihira na ang makulit na gaya niya” sabi ni Fr. Cris kila Governor Don Joaquin.

“Opo, alagang alaga iyan lalo na sa kambal ko. Bunso nga namin yan eh” sabi ni Don Joaquin.

Ilang oras pa ay nasa San Isidro na sila. Sa bahay hinatid si Nicco. Tulad pa din ng dati, wala ang tatay niya duon. Hindi malaman ni Nicco kung saan nagpupunta ang kanyang ama, maaga itong aalis, subalit sobrang gabi kung umuwi. Minsan nga ay inuumaga na ito. Alam niya na may regular itong trabaho, pero hindi niya alam ang oras ng pasok at labas nito. Nang tinanong niya ito dati ay napagalitan lamang siya kaya minabuti niyang wag na lang magtanong ulit, dahil alam niyang malalaman din niya ito pagnagtagal.

“Governor, este Papa, salamat po sa paghatid sa akin.” Pasasalamat ni Nicco. “Aling Martha salamat din po” inabot ng batang senimarista ang kamay ng matandang si Martha.

“Ano ba yan, hindi man lang nagpasalamat sa akin” may himig pagtatampo na wika ni Andrei.

“Hindi na kailangan un. Sino ba kayo?” sagot ni Nicco sabay tawa ng lahat.

“Kayo talagang mga bata kayo, asaran kayo ng asaran” sabi ni Don Joaquin na sanay na sa ganuong biruan “wala ka bang balak magpunta muna kay Fr. Rex?” tanong ng Don.

“Mamaya po, dadalawin ko lang ang mga kapatid ko” sagot nito.

“Di ba kami ang mga kapatid mo?” pabirong wika ni Andrew.

“Naku iho, kay bait mo talaga” pakling sambit ni Don Joaquin, bagamat alam niya ang kwento ni Nicco base na rin sa kwento nila Andrei at Andrew.

“Sige una na kami” paalam ng Don, ni Aling Martha at ng kambal.

Ayaw pang umuwi ng kambal subalit pinilit niya ang mga ito at tinakot na magagalit siya kapag hindi sila umuwi. Bago matapos ang araw ay binisita niya ang mga kapatid niya subalit gaya ng mga nauunang pagbisita niya sa kani-kanilang bahay ay laging aligaga ang mga ito at hindi magkanda ugaga sa ginagawa. Pinuntahan din niya sila Chad at Rome para mangamusta at sa bandang huli ay kay Fr. Rex.

Inanyayahan siya na sa Mansion na lang ng del Rosario nagpalipas ng Noche Buena subalit tinanggihan niya ito. Pati si Fr. Rex ay inaya siyang sa simbahan na lang manatili pero mas pinili niyang makasama ang ama. Kaya naman nang sumapit ang gabi bago ang araw ng pasko ay naghanda siya ng kahit kaunti dahil umaasa siyang darating ang ama. Subalit inabot na ng umaga ay wala siyang nakita maging ang anino nito. Nakatulog na ang batang seminarista sa sala ng marinig niyang may paakyat. Nagulat siya ng mapansing si Andrei pala iyon.

“Merry Christmas Niks” nakangitng bati nito.

Nais sanang mapaluha ni Nicco subalit pinigilan niya ang emosyon “Merry Christmas din Kuya Andrei. Nasaan si Kuya Andrew?” tanong nito.

“Wala, iniwan ko, tumakas nga lang ako. Ayun at tulog na tulog ang loko.” Nakangiting wika nito “ikaw lang ata mag-isa dito ah”

“Oo, hindi pa din kasi umuuwi si tatay” nakangiting sagot nito.

“Buti na lang pala at pinuntahan kita. Kanina ka pa namin gustong puntahan kaso nahihiya kaming magpaalam kay Papa. Alam mo na.” sabi nito na may pag-aalala sa tinig.

“Ayos lang, salamat nga pala sa pagbisita” sagot ni Nicco, subalit sa loob loob niya “ayos lang sa akin, basta ba ikaw ang kasama ko ngayong pasko.” At bigla siyang napangiti.

“Niks, may sasabihin sana ako sa’yo.” Napalunok ng laway si Andrei “wag ka sanang magagalit”

“Sige ano ba yon?” sagot nito.

Hindi malaman ni Andrei kung paano sisimulan, pero alam niya sa puso niya na ito na ang pagkakataon para sabihin ang damdaming iyon. Ngayon ay sigurado na niya ang nararamdaman.

“I Love You Niks” sabi nito.

“Joker ka talaga, ayos lang ako, wag ka nang magpatawa” sagot ni Nicco.

“I mean it Niks, since then, I fell in love with you.” Paggigiit ni Andrei.

Nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Nagsalita muli si Andrei “I can’t keep it inside myself anymore. Pakiramdam ko habang tinatago ko ito gusto kong sumabog.”

“Pero Andr—“ at hindi na naituloy ni Nicco ang sasabihin.

“Wag kang mag-alala, alam ko namang may pangarap kang tinutupad. Ang sa akin lang naman, karapatan mong malaman ang totoo. Ayos lang kung magbago ang tingin mo sa akin pero sana huwg mo akong iiwasan.” sabi ni Andrei “Hindi ko kayang iwasan mo ako.”

“Huwag kang mag-alala Andrei, hindi nagbago ang tingin ko sa iyo.” nakangiting wika ni Nicco “masaya ko dahil alam ko, mahal ako ng taong mahal ko din.”

Napangiti si Andrei sa sinabing iyon ni Nicco nang biglang tumunog ang cellphone nito.

“Sandali lang tumatawag ni Andrew” saad ni Andrei.

“Kuya nasan ka ba? Hinahanap ka ni Papa, andito sila tita Melba” sabi ni Andrew sa kabilang linya.

“Sabihin mo lumabas lang ako para magpahangin. Sige pabalik na ako diyan.” Sagot ni Andrei.

“Niks ko, uuwi muna ako, pero babalik din ako mamaya” pagpapaalam ni Andrei.

“Ingat ka Andrei” sabi naman ni Nicco.

Sa pag-usad ng mga araw ay wala ngang nagbago sa pagsasama ng dalawa. Kung mayroon man ay ito ang mas lalong pagiging malapit nila sa isa’t-isa. Kinabukasan ay bagong taon na at kailangan ng bumalik ni Nicco sa seminaryo ng araw din iyon. Malungkot man si Andrei sa pag-alis na ito pinangako niya kay Nicco na dadalawin pa din niya ito ng lingguhan para mabawasan ang kalungkutan nila. Ngunit bago tuluyang maghiwalay ay nag-iwan ng makabuluhang pahayag si Nicco, “baka sa susunod na pagbisita mo kasama mo na ako.”

Sa pahayag na ito ni Nicco ay tila sumaya ang binatang si Andrei at sumagot ng “Aasahan ko iyan”

“Wag mo munang asahan baka hindi matuloy, baka sa susunod na buwan” at nakangiting bumaba ng sasakyan si Nicco. “Ingat kayo” huling pahayg nito bago tuluyang pumasok sa seminaryo.

Naguguluhan man si Andrew sa usapan ng dalawa ay binaliwala na lang niya. Nakalubog na ang araw ng maka-uwi ang kambal. Naging malungkot ang dalawa lalo na si Andrei dahil wala na si Nicco. Subalit napapasaya naman siya ng makahulugang pahayag nito sa tuwing maaalala niya.

[14]

Panahon ng Pagpili ni Nicco

“Niks, ano na , sasama ka na ba sa amin pag-uwi?” Mahinang tanong ni Andrei kay Nicco.

Mahigit isang buwan na din ng sabihin ni Nicco ang makabuluhang pahayag na iyon kay Andrei. Sa totoo lang ay nagdadalawang isip si Nicco ukol sa bagay na iyon. Iniisip niya kung tama bang iwan ang seminaryo para kay Andrei o ipagpatuloy ang pagpapari para sa mga taga-San Isidro. Hati ang puso ni Nicco ukol sa bagay na iyon. Alam niya na nagtatampo sa kanya ang Kuya Andrei niya dahil binigo niya ito sa pag-asang magkakasama sila at lalabas siya ng seminaryo.

“Kuya, pasensiya na. hindi po ako makakasama sa inyo.” malungkot na tinig ni Nicco.

“Ganuon ba? Ayos lang, sa susunod na lang.” nakangiti ngunit kita ang kalungkutan.

Nang sumunod na Linggo, tanging si Andrei lang ang pumunta ng seminaryo. Bago ito para kay Nicco kayat tinanong niya ang Kuya Andrei niya “Oh, bakit ikaw lang? Nasaan si Kuya Andrew?” nakangiti niyang tanong.

“Naiwan sa Manila, medyo busy” sagot ni Andrei “gusto nga n’ya na makapunta dito” dagdag pa niya.

“Ganuon ba sayang naman” wika ni Nicco “Kamusta na ang Andrei ko?” tanong niya kay Andrei.

“Kailan mo ba talaga balak sumama sa akin pabalik ng San Isidro?” Imbes na sagutin ay nagtanong si Andrei “May balak ka bang sumama o pinapaasa mo lang ako sa wala?” dugtong pa nito.

“Kuya, hindi ko po talaga sinasadya kung napapaasa kita” malungkot na tinig ni Nicco “Nahihirapan po kasi akong mag-isip kung ano ang gagawin ko.”

“Ganuon na nga din yon, para bang pinapaasa mo ako sa wala. Sana sinabi mo na ng mas maaga ng hindi ako masyadong umaasa sa iyo.” mahinahon ngunit malungkot na tinig nito.

“Hindi naman sa ganuon kuya, kaya lang –“ hindi na naituloy pa ni Nicco ang sasabihin dahil nagpaalam na aalis na si Andrei.

“Sige sa susunod na lang ulit.” paalam nito “sana may desisyon ka na pagbalik ko. At tuluyan nang nilisan ni Andrei ang lugar.

Hindi naman mapanatag ang kalooban ni Nicco dahil sa pangyayari, gusto sana nyang habulin ang Kuya Andrei nya para yakapin at sabihing sasama na siya dito, subalit hindi niya magawa dahil lubha pang magulo ang isip niya.

Nang sumunod na Linggo ay walang Andrei o Andrew na nagpakita sa kanya. Labis itong pinag-alala ni Nicco. Iniisip kung galit ba sa kanya ang Kuya Andrei niya o baka naman inisip na wala na itong pag-asang umalis siya ng seminaryo. Tila ba binagsakan ng langit at lupa ang kalooban ni Nicco sa ganuong isipin. Pilit man niyang sawayin ang sarili ay hindi niya magawa sapagkat iyon ang nararamdaman niya.

Nasa ganuon siyang pag-iisip ng may nagsalita – “Tila malungkot ka?” sabi ni Matthew.

“Kayo po pala Dok.” sabi ni Nicco.

“Sarap umiyak dito sa hardin diba? Kahit naman sino, kailangang umiyak. Bahagi na iyon ng pagiging tao” sabi ng doktor.

Nanatiling tahimik ang lahat ng magpaalam ang doctor kay Nicco. Pagkaalis ng Doktor ay duon nagsimulang dumaloy ang luha sa mga mata ni Nicco.

“Tama si Dok, kahit sino kailangan umiyak. Hindi ka dapat magpanggap na masaya ka kung malungkot ka naman talaga. Mahirap magpigil nang nararamdaman dahil kahit kailan, mahirap dayain at lokohin ang sarili mong puso.” Sabi ni Nicco sa sarili.

[15]

Ang Pagdating ni Dok Matthew

“Sarap umiyak dito sa hardin diba? Kahit naman sino, kailangang umiyak. Bahagi na iyon ng pagiging tao” sabi ng doktor.

Si Dr. Matthew Cervantes Jr. ay ang bagong doktor ng seminaryo. Bukod sa pagsisilbi niya ng libre sa seminaryo ay regular na doktor din siya sa isang ospital sa Maynila. Isang dating seminarista na lumabas ng seminaryo para hanapin ang isang bagay na tunay na ikaliligaya ng puso niya. Sa pagbabalik niya sa kanyang bayan ang Santiago ay duon niya nakita ang madaming kakulanga ng lipunan. Napagtanto niya na madami sa mga kababayan niya ang namamatay ng hinid man lang nakakakita ng doktor sa tanang buhay nila. Sa pag-iral ng likas na kabaitan ay naantig ang kanyang puso upang tumulong sa mga ganitong uri ng tao. Hindi naglaon ay nakita niya ang sarili na pinag-aaralan ang medisina.

Kahit tutol ang kanyang pamilya sa bagong landas na tinatahak ay pinanindigan niya ito. Hindi siya natakot na mawala ang kung ano pa man sa kanya. Sa ngayon, mas iniisip niya ang pagtulong sa mga kapwa. “Hindi ko ipagkakait ang tulong sa nangangailangan sa paraang alam kong kaya kong gawin.” Ito ang naging pamantayan niya sa pagtulong sa kapwa.

Ngayon ngang nakapagtapos na siya ng medisina at isa ng ganap na doktor ay pinili niyang maging doktor sa isang pampublikong ospital at isang volunteer doctor na pumupunta sa mga mahihirap na lugar para mag-abot ng tulong. Hindi din niya ipinagkait ang libreng serbisyo sa kanyang dating tahanan, ang San Agustin Seminary. Pinupuntahan niya ang seminaryo ng dalawang beses sa isang linggo. Buhat ng una silang makapg-usap ni Nicco ay naging malapit na ang bata sa kanya.

Dalawang buwan na ang lumilipas at walang kambal na nagpakita sa seminaryo. Labis na kalungkutan ang nararamdaman ni Nicco. Lalo’t higit sa isiping galit sa kanya ang Kuya Andrei niya. Linggo nuon, nasa hardin si Nicco, parehong lugar kung saan niya unang nakausap ang doktor. Umiiyak ng palihim ang batang si Nicco ng muli ay makita siya ng doktor.

“Ano ang problema iho?” tanong ng doktor sa kanya.

“Wala naman po.” Sagot nito.

“Kung wala, bakit ka umiiyak?” tanong nito “hindi pwdeng umiiyak ka ng walang dahilan” dugtong pa nito. “Lagi kitang nakikitang umiiyak sa lugar na ito” ibig sabihin may problema ka.

At duon nga ay ikinuwento ni Nicco sa Doktor ang lahat. Kahit may pag-aalinlangan sa kanya ay ginawa pa din niyang magtiwala sa doktor dahil alam niyang makakatulong ito sa kanya.

“Isipin mo, ano ba talaga ang mas matimbang sa iyo? Saan ka ba mas liligaya? Bakit hindi mo subukang pagdaanan ang parehong landas. Ngayon ay tinatahak mo ang unang option mo, nakikita ko masaya ka pero may kirot at hapdi sa puso mo. Bakit hindi mo subukang lumabas? Tahakin mo ang isa pang option. Malay mo, sumaya ka na walang kirot sa puso mo.” sambit ng doktor.

“Dok, nagsimula lang naman po ito nung umamin sa akin si Kuya Andrei at mas naramdaman ko ang kalungkutan nung hindi niya ako dinadalaw.” Sagot ni Nicco.

“Tamang pagkakataon na para subukan mo ang isang landas.” Dagling pagsagot ng pari. “Kung sakali mang hindi ka lumigaya sa labas, bukas ang seminaryo para tanggapin ka.”

Napangiti si Nicco na para bang gumaan ang kanyang pakiramdam. Sa palagay niya ay binigyan siya ng senyales mula sa taas kung ano ang gagawin niya. Naisip na lang niyang, mas madali pala ang magpayo kaysa sa isabuhay mo ang pinapayo mo.

“Salamat po Doc Matthew” sabi ni Nicco “buti na lang po at andyan kayo”

“Salamat din sa tiwala mo sa akin” sagot ng doktor “walang makakalam ng pinag-usapan natin”

Mula nuon ay tila gumaan na ang pakiramdam ni Nicco, at unti-unti sa bawat linggo, alam na niya ang isasagot sa kanyang minamahal na kuya Andrei kung sakaling bumisita ito at magtanong sa kanya.