By: emray
E-mail: iam.emildelosreyes@yahoo.com
Blog: theimmaculatedalisay.blogspot.com
[06]
“Bye Liz” paalam ni Micco kay Liz.
“Mag-iingat ka duon bestfriend” maluha-luhang paalam ni Liz kay Micco.
“Oo naman Liz” sagot ni Micco. “Mga bata, papakabait kayo dito, wag masyadong papasakitin ang ulo ni Ate Liz.” pamamaalam ni Micco sa mga bata ng Fortitude.
“Bumalik ka kaagad kuya Micco” sabi ni Cherry “mamimiss ka ni Ate Liz, este namin pala.” pahabol nito.
Si Cherry, ang batang ulila na naging pinakamalapit kay Micco. Anak si Cherry ng mga dating volunteer sa Fortitude, galing sa Mindanao ang mga ito, subalit ng mamatay ang mga magulang niya sa isang aksidente ay wala ni isa sa mga kamag-anak niya ang kumupkop sa kanya. Alam na alam ni Cherry na may gusto si Liz kay Micco at gusto din naman ni Cherry si Micco para kay Liz.
“Ikaw talaga Cherry!” sabi ni Liz na namula bigla ang pisngi.
“Naku Liz, I will miss you din naman.” sabay ngiti ni Micco kay Liz.
Sa sinabing iyon ni Micco ay lalong namula si Liz at nagpabilis sa tibok ng kanyang puso.
“Ikaw talaga bestfriend.” sabay pisil sa ilong ni Micco.
“Sige na Micco” sabi ni Sis. Meding “nakakahiya kay Adrian, naghihintay.”
“Sige po sister” sabi ni Micco sabay ang pagmamano tanda ng pagpapaalam niya dito.
“Sige po Sis. Meding, akin na po muna si Micco.” nakangiting sabi ni Adrian sabay ang tingin nito kay Micco na may isang mapang-asar na ngiti. – “Humanda ka Micco” sabi ng isipan ni Adrian.
“Hulong, lumakad na kayo.” sabi ng madre.
Sa sasakyan ay tahimik ang pagitan ng dalawa. Ilang oras din ang biyahe para makarating sa bahay ni Adrian sa Maynila. Pagpasok nila ng SLEX ay agad na bumanat si Adrian –
“Baka nag-iwan ka pa ng katangahan virus sa ampunan” birong saad ni Adrian na may himig ng pang-aasar.
“Bahala ka nga diyan at magsalita ka ng magsalita!” sa loob-loob ni Micco. Tila wala itong narinig na pang-aasar kay Adrian.
Tila napahiya naman si Adrian sa hindi pagkibo ni Micco. “Aba, at hindi ka namamansin” sa loob-loob ni Adrian. Agad namang nakaisip nang bagong pang-asar si Adrian kay Micco nang mapansing hindi na ito tinatablan sa biro niyang tatanga-tanga ito.
“Lampa ka pala.” sabi ni Adrian.
“Wala kang pakialam!” wika ng isipan ni Micco.
“Puro ka lang pala yabang, lakas ng loob makipag-away hindi naman pala marunong makipagsuntukan.” sabi ulit ni Adrian.
Tulad kanina ay patay malisya si Micco na tila walang naririnig.
“Paano kaya kung pinatulan kita?” tanong ni Adrian “siguro makikipagsabunutan ka sa akin saka mo ako sasampalin at kukurutin.” wika ni Adrian kasunod ang isang mahinang tawa.
Agad namang napatingin si Micco kay Adrian sa mga sinabi nito, may matitiim na titig na tila kakain ng buong-buo.
“Sa wakas!” sabi ng utak ni Adrian. “Tama ako! Bakla ka nga.” kasunod ang isang mapang-asar na tawa.
“Wala kang pakialam kung bakla ako at lalong wala kang karapatang tawanan ang pagiging bakla ko!” sigaw ng isipan ni Micco.
“Kung bakla ako, siguro bakla ka din kasi pinapatulan mo pa ako at binubwisit.” sabi ni Micco kasunod ang isang ngiti, isang ngiti nang paghihiganti.
“Sinong bakla?” tila tinamaan ang pride ni Adrian.
“Ikaw!” walang kagatol-gatol na sabi ni Micco. “Hahahaha, kawawang Adrian, nabaliktad na ang nangyayari” tila may pagbubunyi sa kalooban ni Micco.
“Letseng Micco ka!” sabi ni Adrian sa sarili. “Hindi ako bakla, ikaw nga ang bakla di’yan kasi hindi ka marunong sumuntok.” sabi ni Adrian kay Micco.
Nagsimula na paunti-unting uminit ang tenga ni Micco – “Bakit, basehan ba ng pagiging lalaki ang pagsuntok? Bakit may gay boxing? Saka hindi naman lahat ng tunay na lalaki marunong sumuntok ah.” sabi ni Micco na nagsisimula ng mahalata ang pagkainis.
“Basta bakla ka!” sabi ni Adrian.
“Bakla ka din!” ganti naman ni Micco.
“Bakla bakla bakla, bakla si Adrian” tila pakantang pinaulit-ulit ni Micco kasunod ang mga pigil na tawa.
Biglang hininto ni Adrian ang kotse sa gitna ng SLEX sabay suntok sa may headboard ng upuan ni Micco. Sapat na ang suntok na iyon para matahimik si Micco sa kinauupuan niya. Nanginig, nataranta at natakot si Micco sa ginawang iyon ni Adrian. Muli ay pinaandar ni Adrian ang kotse niya at matulin na pinatakbo. Nagsimula ng matahimik ang pagitan ng dalawa, walang kibuan at imikan.
“Pikon pala si Adrian, hahaha” wika ni Micco sa sarili.
Ilang oras ding tahimik ang pagitan ng dalawa, at nakalabas na sila ng SLEX at tumawid sa kahabaan ng EDSA hanggang sa sapitin nila ang isang subdivision sa may Quezon City. Pagkapasok nila sa loob ng gate –
“Baba” mariing utos ni Adrian ka Micco.
“Bakit na naman?” tanong ni Micco.
“Basta bumaba ka!” pamimilit ni Adrian na mas madiin ang boses at mas matitiim ang titig.
Sa takot ay agad na bumaba si Micco. “Anong gagawin ko dito?” tanong ni Micco pagkababa ng kotse. Lalong bumilis ang tibok ng puso niya na hindi niya maintindihan at maipaliwanag ang kabang nararamdaman.
“Diyan ako nakatira, hanapin mo iyan.” sabi ni Adrian sabay bigay ng calling card niya na may kasamang address.
Agad na nilapitan ni Micco ang kotse at binuksan ang pinto subalit nakalock na ito. Mabilis namang pinatakbo ni Adrian ang kotse at iniwanan si Micco na nag-iisa.
Hindi pa man nakakalayo ay huminto ang kotse ni Adrian at bumukas ang pinto. Napangiti naman si Micco at agad niyang tinakbo ang kotse – “matino ka naman pala wika ni Micco sa sarili.
Nang malapit na siya sa kotse ay nakita niyang inihagis palabas ang dalawang travel bag niya, kasunod ang pagsasara ng pinto ng kotse.
“Binabawi ko na pala, masama talaga ang ugali mo” saad ng isipan ni Micco kasunod ang pagkalukot ng mukha niya.
Hindi na nga nagtagal ay nakarating na si Adrian sa bahay nila. – “Magdusa ka Micco” mahina niyang usal.
“Sir Adrian, nasaan na po ang music teacher nang mga bata?” tanong ng mayordoma nila Adrian.
“Darating din iyon pamaya-maya” sagot ni Adrian kasunod ang isang makahulugang ngiti.
Samantala ay hirap na hirap si Micco sa paghahanap ng bahay nila Adrian. Naglalakad siya sa gitna ng mataas na sikat ng araw, na may bitbit at hatak na mabibigat na bagahe.
“Tilapiang bilasa naman oh! Ang daming kanto at pasikut-sikot.” mahinang usal ni Micco “ni wala namang mapagtanungan.”
Diretso sa paglalakad ni Micco, para na siyang mukhang tanga na pabalik-balik at paikot-ikot sa loob ng subdivion at hanggang ngayon ay hindi niya alam kung nasaan na siya. Malapit na ding magtatlong-oras siyang tila basang sisiw na walang kasiguraduhan sa bawat kilos.
Isang pasasalamat at paglalakas loob niyang pinara ang isang kotseng papadaan. Naging mabait naman ang nagmamaneho at hinituan siya nito at nagbaba ng bintana.
“Good Morning Sir, do you know this address?” wika ni Micco. “Gwapo at mukhang over rich, dapat magpacute ako at makipagsosyalan” buyo ng isipan ni Micco na naging dahilan para mapintahan niya ang mukha ng isang napakatamis na ngiti.
“Yes, I know this address” sagot ng cute na pinagtanungan ni Micco “C’mon, I’ll take you there.” anyaya sa kanya.
Nakaramdam ng kakaibang saya si Micco nang marinig na sa wakas ay mararating na niya ang bahay ni Adrian at napapahinga na din ang mga binti at paa niyang ngawit na ngawit na.
“Lagot na, baka miyembro ito ng sindikato o kaya ay hold-upper, baka naman kidnapper” sabi ni Micco sa sarili ng maalalang madaming ganuon sa Maynila. “Hindi naman siguro kidnapper ito o kaya ay miyembro ng sindikato. Gwapo naman at saka wala sa itsura” sagot niya sa sariling katanungan “saka wala naman sigurong makakapasok sa isang exclusive subdivision ng mga ganuon” tila pagpapakalma niya sa sarili.
Sa kabilang banda ay nakaramdam ng pag-aalala si Adrian dahil mahigit isang oras na ay hindi pa din nakakadating si Micco sa kanila. Ngayon ngang magtatalong oras na ay lalong nadodoble ang kaba niya na baka may masamang nangyari kay Micco.
“Dapat lang sa kanya iyon” wika ng isipan ni Adrian.
“Hindi, baka mapano iyon” kontra ng kabila.
Sa ganitong mga isipin ay lalong gumugulo ang nararamdaman ni Adrian.
“Tatanga-tanga kasi” mahinang usal ni Adrian at pasakay na siya ng kotse para hanapin ito nang biglang may bumusina sa bahay nila.
“Sir, si Sir Alex po” sabi ng security guard.
“Sige pagbuksan mo na” sabi ni Adrian “ngayon pa dumating si Alex!” wika ni Adrian sa sarili na lalo namang kinabahan para kay Micco.
“Kilala mo pala si Adrian” sabi ni Micco sa taong nagpasakay sa kanya.
“Oo naman, sa kanila nga ako pupunta ngayon.” sagot naman nito “Alex nga pala.” pakilala ng lalaki sa kanya.
“Micco” kasunod ang isang ngiti.
Ngayon nga ay papasok na sila ng gate nila Adrian. “Akala mo Adrian” sabi ni Micco sa sarili “nakaisa ka man ngayon, hindi na mauulit pa!” dugtong pa ng isip niya ng tila may paghahamon.
Pagkababa ni Micco sa kotse ni Alex at sa pagkakita sa kanya ni Adrian ay agad namang nawala ang pag-aalala niya para dito. Agad niyang nilapitan ito at pinasalubungan ng isang malutong na batok.
“Tatanga-tanga ka kasi!” sabi ni Adrian.
Hindi nalang kumibo si Micco at mas minabuti niyang harapin si Alex at magpasalamat.
“Salamat Sir Alex!” sabi ni Micco.
“Wala iyon.” sagot naman ni Alex.
“Aba, huwag daw ba akong pansinin.” wika ni Adrian sa sarili.
“Buti ka pa may magandang kalooban, kakaunti na lang ang mga kagaya mo sa mundo at hindi ka katulad ng iba diyan” sabi ni Micco, bagamat naikwento niya kay Alex ang mga pinaggagawa sa kanya ni Adrian at kung bakit siya naglalakad sa gitna ng sikat ng araw.
Isang ngiti lang ang sinagot ni Alex sa kanya.
Nakaramdam si Adrian na siya ang pinapatamaan ni Micco. “Pumasok ka na sa loob at kumain ka na muna” sabi niya kay Micco. “Manang, andito na po si Micco” sigaw niya sa mayordoma nila.
Pagkalabas ng mayordoma nila ay agad niya itong inutusan para ipaghanda ng pagkain si Micco. Masaya naman nitong sinalubong si Micco at gayundin naman si Micco.
“Maya-maya darating na ang mga bata” sabi naman ni Adrian.
Bago kumain ng hapunan ay ipinakilala muna ni Adrian si Micco sa mga bata.
“I want you to meet your music teacher” sabay tingin kay Micco “here is your Tito Micco.”
“Good Evening Tito Micco” sabay-sabay na bati sa kanya ng mga bata.
“Please to meet you” sagot ni Micco at isang ngiti ang pinahabol nito.
“Introduce yourself one by one” tila utos ni Adrian sa mga pamangkin.
“I’m Melissa” tila suplada nitong pakilala kay Micco.
“Nice to meet you Melissa, you’re very beautiful, especially when you smile” sagot ni Micco na tila nang-uuto.
Irap lang ang sinagot ni Melissa kay Micco.
“I am the cutest here, as cute as my tito Adrian. I’m James” pakilala ng pangalawa.
“Nice to meet you James” sagot ni Micco – “Pero hindi sana kasing sama ng ugali mo ang ugali ni Adrian” tila bulong niya sa sarili.
“I’m pretty Nicole, the ultimate lovable and huggable young girl” pakilala ng pangatlo sabay yakap kay Adrian.
“Nice meeting you Nicole” sagot ulit ni Micco na may ngiti. “Alis diyan bata baka mahawa ka sa ugali niyan” komento ulit ni Micco sa sarili.
“Margareth” sabi ng pang-apat sabay takbo para yakapin si Micco.
“You’re so sweet Margareth” sabi ni Micco.
“Charles” sabi ng ikalima sabay din ang takbo para yakapin si Micco.
“Another sweet kid” sabi ulit ni Micco.
Tumakbo muna ang ito at yumakap kay Micco na naging sanhi para mapaupo ito at kamuntikan nang tumumba.
“Eugene, be careful next time” sabi ni Adrian at tinulungang tumayo si Micco sabay bulong – “ayan, hindi pa man nahahawa na sa katangahan mo.” sabi ni Adrian.
“I’m Eugene” sabi ng ika-anim.
“Another sweet kid” sagot ni Micco na pilit itinago ang asar kay Adrian.
“Where’s Matthew?” tanong ni Adrian sa mga bata.
“He’s upstairs” sagot ni Melissa.
“Tito Adrian” sigaw ng isang bata mula sa taas.
Agad namang napalingon si Micco sa gawing iyon ng bata.
“Matthew” sabay na sabi ni Adrian at Micco.
Agad namang napalingon si Matthew sa gawi ni Micco – “Kuya Micco” sabi nito at mabilis na tinakbo ang lugar ni Micco.
Agad namang niyakap ni Matthew si Micco – “I missed you so much Kuya Micco” sabi nito kay Micco.
“I missed you too Matthew” sabi ni Micco.
Nagtataka man ay inaya na ni Adrian ang lahat para sabay-sabay silang kumain. Wala sa mga plano ni Micco na sabayan ang mga ito. Subalit pinilit siya ni Adrian para maksabay na sa kanila.
Nagulat man si Micco dahil nakita niyang maging ang mga maids at iba pang katiwala sa bahay ay kasabay nilang kakain. Hindi ito ang karaniwan niyang nakikita sa mga kaibigang mayayaman at sa mga kaibigan ng mga magulang na mayayaman.
“Mabait naman pala itong mokong na ito” wika ng isipan ni Micco.
“”Tomorrow is Saturday, so bukas na magsisimula ang music lesson ninyo kay Tito Micco” sabi ni Adrian sa mga bata.
“I hope to learn more in singing” sabi ni Margareth.
“Hindi ka naman marunong kumanta ah” kontra ni James.
“Who told you that?” sagot ni Margareth.
“Tigil na iyan, baka mag-away pa kayo” saway ni Adrian.
“Sorry po Tito Adrian” sabay na sabi ni Margareth at James.
Natapos na ang araw, at dumating na ang kinabukasan. Masayang sinalubong ni Micco ang mga bata, hinintay sa may terrace para duong simulang ang kanilang gagawin sa araw na iyon. Kaharap ang isang organ ay sinimulan na muna nila ang basic exercise para maayos ang vocal strands ng mga bata. Dinaanan muna sa breathing exercise, pagkatapos ay ang basic na Do – Re – Mi at itinuro ang kantang Do – Re – Mi.
“Sandali lang, may kukuhanin lang ako” paalam ni Micco sa mga bata.
“Sige po Tito Micco” sagot ng mga bata.
“He should be out” sabi ni Melissa pagkaalis ni Micco “I hate him.” sabi pa nito.
“I want Tito Micco, I want him to stay.” sabi naman ni Margareth.
“Tama, I also like Tito Micco” sang-ayon ni James.
“I want him out, out of the house and out of our life” sabi ni Melissa “he is annoying.” dugtong pa nito.
“Hindi naman kaya annoying si Tito Micco” sabi naman ni Charles.
“Tama, kakatuwa nga si Tito Micco” kontra ni Eugene kay Melissa at sang-ayon kay Charles.
“Tito Micco is the second bestest to Tito Alex” sabi naman ni Nicole.
“I agree” sabi nilang lahat.
“He is not, I don’t want to call him Tito neither any names. I hate him so much” sabi ni Melisa “If you don’t want to, then, I will do it my way just to keep him away.” sabi ni Melissa.
“Don’t be like that” sabi naman ni Matthew “Kuya Micco is a good person, he is caring and loving. Give more time to know him and I’m sure you will love Kuya Micco” dugtong naman ni Matthew na inayunan ng lahat.
“Shut up stupid orphan” sigaw ni Melissa kay Matthew.
Si Melissa ay masyadong na-trauma sa pagkamatay ng mga magulang niya. Ang tingin niya sa lahat ng mga tao ay masasama at hindi pwedeng pagkatiwalaan. Para sa kanya ay ang Tito Adrian lang niya at ang Tita Joan niya pati ang mga lolo at lola lang ang pwedeng pagkatiwalaan. Galit na galit siya kay Matthew at sa pag-aampon dito.
“What’s that noise all about?” tanong ni Micco nang makabalik sa mga bata dala ang ilang lyrics ng mga kantang pwede nilang kantahin.
“Nothing” sagot agad ni Melissa habang nakatahimik ang lahat.
“Ayos pala, kahit hindi ako natuloy sa Italy magagamit ko din pala ito” sabi ni Micco habang ibinibigay sa mga bata ang mga kopya.
Natapos na ang maghapon, ngayon ng ay nasa terrace si Micco at nag-iisip. Malalim na malalim ang iniisip, ang pamilya niya ang pagsisinungaling niya sa kanila at ang mga bata. Nilapitan naman siya ni Adrian.
“Kamusta ang mga bata?” tanong sa kanya ni Adrian “nahawa mo ba ng katangahan?” tanong na pahabol nito.
“Ayon, madadaling turuan.” sabi naman ni Micco.
“Good, mainam kung ganun” sabi ni Adrian sabay gulo sa buhok ni Micco.
“Buti pa ang mga bata, mababait” sabi ni Micco “hindi katulad ng iba diyan.” sabay ang isang buntong-hininga.
“Ako na naman ba ang pinaparinggan mo?” tanong ni Adrian kay Micco.
“Bakit tinatamaan ka?” sabi ni Micco “iilag ka kasi.” kasunod ang isang tawa at sabay na pumasok sa loob ng bahay.
“Bakla” sigaw ni Adrian.
Imbes na sagutin ay lumingon lang ito kay Adrian at dinilaan kasunod ang isang ngiting mapang-asar.
“May araw ka din!” mahinang usal ni Adrian.
[07]
Status: In a Relationship
“Sobra naman” reaksyon ni Micco sa pagbukas niya ng Facebook. Isang buwan at dalawang linggo nadin niyang hindi nagagalaw ang kanyang facebook account o kahit anong online social networks. Isang buwan at dalawang linggo na din siyang pinapaniwalaang nasa Italy, kung kayat hindi na nakakapagtaka kung umabot man ng 200messages at flooded na ang wall niya. Ngayon lang siya nakalabas mag-isa sa bahay nila Adrian at sinamantala na niya ang pagkakataon para makapag-internet sa labas.
“Micco, bakit hindi ka nagrereply sa mga messages namin. Ano na ba ang balita sa’yo? Pahingi daw ng picture mo si Tita. Sobrang miss ka na. J” sabi ni Ate Jhell niya sa isang message nito.
“Pasabi po sa kanila na sorry. Ayos lang po ako dito, medyo pikon lang ang amo ko, mayabang, masama ang ugali pero mabait. Huwag na po kayo mag-alala sa akin, masaya po ako dito, sana maging masaya din kayo diyan. Iyong picture po next time na lang.” reply ni Micco sa message ng ate Jhell niya habang ang iniisip ay ang kanyang Sir Adrian.
“Micco, kailangan mo nang mag-isip ng paraan.” sabi ni Micco sa sarili. Bigla namang nag-vibrate ang cellphone ni Micco.
“Hello” bati ni Micco.
“Micco, nasaan ka ba?” tanong sa kanya ni Adrian.
“Secret, walang clue” sagot nito.
“Pasecret-secret ka pa” sabi ni Adrian “lumabas ka na diyan sa internet café at umuwi ka na” tila utos nito kay Micco.
“Kung makapag-utos” sa loob-loob ni Micco “sige po” sagot ni Micco.
Pagkabayad sa counter ay agad na lumabas si Micco at nakita nga niya duon ang kotse ni Adrian.
“Paano mo nalamang nasa internet café ako?” may tila asar na tanong ni Micco.
“Nakita kasi kitang pumasok diyan” sagot ni Adrian “siyempre, lahat ng gusto mong gawin dapat pigilan ko” dugtong pa nito.
“Naku, sobra ka na. Patatawarin kita ngayon kasi may hihingin akong pabor sa’yo.” sigaw ng isipan ni Micco. Nagdadalawang isip man ay desidido at desperado na siyang humingi ng tulong kay Adrian.
“Sir Adrian” simula ni Micco “pwede po bang humingi ng pabor?” tanong ni Micco na may paawa effect.
“Aba, para kang isang anghel” tila pang-aasar ni Adrian.
“Seryoso ako Sir” pilit ni Micco “kung ayaw mo eh di huwag na lang.” sabi ni Micco.
“Sige, ano ba iyon?” tanong ni Adrian na may ngiti – “Tigil ka muna Adrian, mukhang kailangan talaga ng tulong nito” buyo at pagsaway ng isip niya.
“Pwede po bang magset-up tayo na kunwari Italy ang setting ‘tas nagpeperform ako?” pakiusap ni Micco.
“Bakit?” tila naguluhan si Adrian.
Nahihiya man ay nagsimula na itong magkwento. Bawat detalye nang nangyari sa kanya at bawat pasikut-sikot. “Naku Micco, kailangan mo ang tulong niya kaya tiisin mo na lang muna ang lait niya sa’yo. Pagkatapos ng pabor saka ka na lang gumanti” sigaw ng isipan ni Micco.
“Tatanga-tanga ka nga kasi” sabi ni Adrian. Taliwas sa inaasahang reaksyon ni Micco na pagtatawanan siya nito ay tila ba nabubwisit ito sa kanya dahil sa nangyari at sa ginawa niya.
“Sabi ko na nga ba tatanga-tanga ka talaga” galit na sinabi ni Adrian “bakit ba ganyan ka? Careless mo, parang wala kang pakialam sa pwedeng mangyari.” sabi ulit ni Adrian na tila nangangaral kay Micco.
“Hindi ko naman gusto iyong nangyari” sagot ni Micco.
“Iyon na nga, kung nag-iisip ka ba naman, kunggumagamit ka ng utak.” sagot ni Adrian.
“Oo, alam ko namang tatanga-tanga ako” nasaktan si Micco sa narinig kay Adrian at pinilit niyang pigilin ang luhang gustong umagos sa mga mata niya. “hindi mo na kailangang ulit-ulitin na tanga ako, hindi mo na kailangang ipamukha sa akin iyon.” Hindi na napigilan ni Micco ang sariling mga luha kung kayat ito na ang kusang kumawala sa mga mata niya – “Salamat na lang, kaya ko nang gumawa ng paraan sa problema ko.” wika ni Micco sabay bukas sa pinto ng kotse para lumabas.
Naging maagap naman si Adrian at walang anu-ano ay hawak na niya ang braso ni Micco. “Don’t go” sabi ni Adrian sa malumanay na tinig “I’m sorry” dugtong pa nito at hinatak na niya ulit papasok si Micco. Agad naman niyang pinaandar ang kotse at dali-daling umuwi na.
May pasok ang lahat ng mga pamangkin ni Adrian kung kayat pahinga din ito ni Micco. Pagkarating sa bahay ay dali-daling pumasok si Micco sa kwarto niya at maagap pa din si Adrian na sinundan ito hanggang sa loob.
“Micco” malungkot na wika ni Adrian.
“Bakit nandito ka?” tanong ni Micco.
“I’m sorry” tila nagsusumamo si Adrian kay Micco “I know that I hurt you.” dugtong pa nito sabay lapit kay Micco.
“Sige” si Adrian ulit “I’ll do everything just to help you solve your problem” tila pangungumbinsi naman ni Adrian kay Micco.
“Wag na, I can do this on my own” sagot ni Micco.
“Hindi” sagot ni Adrian “I will help you” giit pa nito.
“Bukas na bukas din, I promise to give you nice shots” sabi ni Adrian.
Nanatiling nakatahimik alng si Micco.
“I’ll propose to Sarah and please sing for us” sabi ni Adrian “that way you can have pictures as if you were in Italy.”
Tila nakaramdam ng saya si Micco sa sinabi ni Adrian at nakita niyang sincere ito sa pagtulong at paghingi ng tawad. Isang bagay lang ang hindi niya maintindihan, bakit tila kumirot ang puso niya ng marinig na magpopropose ito. Ang ganitong pakiramdam ay pinilit niyang kalimutan, mas mahalaga sa kanya ang magkaroon ng pruweba na siya ay natuloy sa Italy.
“Sir Adrian” sabi ni Micco “salamat po.”
Ngiti lang ang sinagot dito ni Adrian. Ilang minuto ding tahimik ang pagitan ng dalawa nang magpaalam si Adrian –
“Sige Micco, aalis na ako” paalam ni Adrian kay Micco.
“Sir” tawag ni Micco kay Adrian.
“Ano iyon?” tanong nito kay Micco.
“Kung pwede po wala sanang makaalam nito at huwag po sana ninyong sabihin kahit kanino, kahit kay Ate LJ.” pakiusap ni Micco.
“I’m giving you my word” sagot ni Adrian kasunod ang isang ngiti.
“Salamat po” tanging nasabi ni Adrian.
Hindi maintindihan ni Adrian kung bakit ganuon agad ang naging reaksyon niya sa nangyari kay Micco, hindi niya alam kung bakit siya apektado sa naging damdamin nito. Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit sa tingin niya ay apektado siya sa mga luha nito. Hindi niya maintindihan kung bakit bigla siyang magpopropose kay Sarah kahit wala naman talaga siyang gusto dito kung hindi pormahan lang. Para sa kanya ay mahalagang matulungan niya si Micco at mahalaga sa kanya ang nadarama nito.
Dumating na nga ang kinabukasan, namangha si Micco sa nakita. Oo, mukhang Italya talaga ang settings nang lugar. Tinupad ni Adrian ang pangako niyang dadalin ang Italya sa Pilipinas para lang makakuha siya ng magandang pangkumbinse sa mga magulang niya sa San Tadeo. Biglang nagring ang cellphone niya –
“Are you there?” tanong ni Adrian sa kabilang linya.
“Yes Sir” sagot ni Micco.
“Good, malapit na kami” sabi naman ni Adrian.
“Sir” tila nahihiya si Micco kay Adrian.
“Ano iyon?” tanong naman ni Adrian.
“Salamat po” sabi ni Micco.
“You’re welcome” sagot ni Adrian.
Halos sabay nilang pinindot ang end call.
Ito na ang oras, dumating na sila Adrian – “In fairness, maganda ang taste ni Sir Adrian, kaso mas maganda pa din si Ate LJ” saad ng isipan ni Micco.
Nagsimula nang kumanta si Micco, mga lovesongs na paborito ni Sarah ang kakantahin niya. Muling naramdaman ni Micco ang musika at saya na naibibigay sa kanya pag nasa itaas na siya ng stage, ang saya ng pakiramdam kapag kumakanta na siya at nagpeperform. Nabubuhay sa kaibuturan niya ang hindi maipaliwanag na ligaya.
Sa kabilang banda naman ay hindi inaasahan ni Adrian na ganuon pala kagaling si Micco – narinig niya itong tinuturuan ang mga pamangkin niya pero iba pala talaga pag siya na mismo ang kumakanta. Masarap pakinggan, masarap sa tenga at masarap sa pakiramdam at nakakagaan.
“Galing ng singer” komento ni Sarah.
“He is the music teacher of my pamangkins” wika naman ni Adrian na may pagmamalaki.
“He is great” kita ang paghanga kay Sarah.
“Sarah” simula ni Adrian sa pagbabago ng usapan.
“Ano iyon?” tanong ni Sarah.
“Can you be my girlfriend?” tanong ni Adrian.
Sa nakaka-in-love na boses ni Micco at sa version nito ng mga kanta ay napasagot ni Adrian ng oo si Sarah. Matapos ang dinner na iyon ay namasyal pa ang dalawa samantalang si Micco ay nauna nang umuwi.
Pagkarating ni Adrian sa bahay ay agad niyang hinanap si Micco. Dagli niya itong niyakap at nagpasalamat.
“Salamat Micco” sabi ni Adrian.
“Ako nga ang dapat magpasalamat” sagot naman ni Micco.
“Salamat talaga” giit ni Adrian.
“Bahala ka nga, basta ako ang dapat na magpasalamat dahil sa pabor mo” giit naman ni Micco.
“Kala ko ba si Ate LJ ang liligawan mo?” tanong ni Micco kay Adrian.
“Si LJ, may boyfriend na pala ang pinsan mo” sabi ni Adrian “kaya ayun, si Sarah na lang ang niligawan ko.”
“Sinong boyfriend” tila may pagtataka kay Micco “ayos ka din ano, lahat na lang ata liligawan mo.”
“Migs daw ang pangalan” sabi ni Adrian “namimili naman ako ng liligawan ko, target ko talaga si Sarah pag binasted ako ni LJ.”
“Si Kuya Migs? Pinsan kaya namin iyon” sabi ni Micco “ayaw lang talaga sa’yo ni Ate LJ.” komento ni Micco.
“Sige mang-asar ka, tandaan mo dahil sa akin may picture ka na ipapakita sa inyo.” tila may pananakot kay Adrian.
“Sorry naman” paghingi ulit ng dispensa ni Micco.
“Sige na, maghahating-gabi na pala, matulog ka na at tuturuan mo pa ang mga pamangkin ko bukas.” sabi ni Adrian.
“Salamat po talaga Sir” sabi ni Micco sabay lakad papunta sa kwarto nito.
Kinabukasan –
“Mga bata, dito tayo ngayon sa pool mag-aaral.” sabi ni Micco.
Pinalusong ni Micco ang mga bata sa swimming pool na nasa likuran ng bahay nila Adrian. Ngayon nga ay tanging ulo na lang ang nakikita sa mga ito. Sinimulan niya sa breathing exercise at sinundan ng Do – Re – Mi at pinakanta ang Do – Re – Mi. maya-maya pa ay pinaahon na niya ang mga ito para makapagmeryanda muna.
Habang kumakain ang mga bata ay pumunta muna siya sa may gilid ng pool. Nakatanaw sa malayo at malalim ang iniisip. Hindi pa man nagtatagal at –
“Ahhh” sigaw ni Micco “Tulong, tulungan ninyo ako” dugtong pa nito.
“Micco” sabi ni Adrian na nasa may hindi kalayuan. Agad nitong tinakbo ang kinaroroonan nila Micco at nang makitang nalulunod ito ay agad niyang tinalon ang pool para iligtas si Micco. Nakaramdam siya nang pag-aalala para kay Micco, pakiramdam na ayaw niyang mawala ito sa paningin niya.
Agad na niyakap ni Adrian ang pipisag-pisag na si Micco na patuloy sa pagkampay ng mga kamay at mga paa. Biglang huminto ang mundo nila Micco at Adrian. Kakaiba ang naging pkairamdam ni Adrian sa nangyaring iyon, tila may kakaibang tuwa ang naidulot sa kanya ng pagkakayakap kay Micco. Hindi niya maipaliwanag ngunit sa tingin niya ay ayaw na niyang bitiwan pa si Micco, ayaw na niyang pakawalan ito. Matindi ang naging pagnanais niyang yakapin ito hanggang sa mawala ang takot nannadarama ni Micco.
Sa kabilang banda ay tila lumundag ang puso ni Micco nang yakapin siya ni Adrian. Pakiramdam niya ay naging napakasaya niya ng mga sandaling iyon. Naramdaman niya ang kaligtasan sa mga bisig nitong ngayon nga ay nakaikot sa kanyang katawan. Tila nanginig ang buo niyang katawan sa kakaibang pakiramdam na naidulot nito sa kanya, ang pakiramdam na nakatagpo siya ng taong nakahandang magligtas sa kanya, ng taong may kayang pagaanin ang loob niya.
Ngayon nga ay nagtama ang kanilang mga paningin, may bilyong boltahe ng kuryente ang nanulay sa mga titig na iyon. Tila nawili ang dalawa at hinayaang mapako ang mga mata nila sa isa’t-isa. Lalong nakaramdam ng ligaya sila Adrian at Micco, kakaiba – oo kakaibang damdamin ang unti-unting nabubuksan sa kanilang mga puso. Ayaw nang pakawalan pa ni Adrian ang mga mata ni Micco, nawiwili na siyang titigan ito. Hindi niya namamalayang may isang damdaming unti-unti nang umusbong sa kanyang kaibuturan. Si Micco man ay tila ayaw nang matapos ang oras na iyon, gusto niyang titigan ang mga mata ni Adrian habang-buhay. Hindi din niya pansin ang isang bagong damdaming ngayon lang niya naramdaman at mararamdaman.
“Tito” sabay-sabay na sigaw ng mga bata.
Sa tawag na ito natauhan ang dalawa. Inunat ni Micco ang mga paa at nakaramdam ng hiya para sa sarili. Abot ng mga paa niya ang sahig ng pool na iyon at lalo siyang nahiya ng maramdamang kabalikat lang pala niya ang tubig sa gawing iyon ng pool. Agad siyang bumitiw sa pagkakayakap ni Adrian at mabilis na umahon sa pool. Nangiti naman si Adrian sa naging reaksyon ni Micco kayat agad niyang hinabol ito.
“Micco” tawag ni Adrian “sandali lang Micco.”
Nahihiya man ay nilingon ni Micco si Adrian “Nakakahiya naman po Sir.” sabi ni Micco.
“Sorry po Tito Micco” paghingi ng tawad ni Melissa – “buti nga sa’yo” sa loob-loob ng bata.
“Ayos lang iyon Melissa” sagot ni Micco kasunod ang isang ngiti.
“Tara muna sa loob, magpalit ka muna ng damit” aya ni Adrian kay Micco sabay abot ng tuwalya para ibalot sa katawan ni Micco.
“Salamat po Sir Adrian” wika ni Micco.
Pagkapalit ng damit ni Adrian ay kinatok niya si Micco sa kwarto nito at pinagbuksan naman siya ni Micco. Matiim ang mga titig ni Adrian kay Micco – tipong lalamunin siya ng buhay.
“Pinagana mo na naman iyang katangahan mo” simula ni Adrian.
“Sorry po Sir” sagot ni Micco.
“Wala ka bang utak?” tila nang-aasar si Adrian “kita mo na at hanggang balikat mo lang pala iyong tubig, pipisag-pisag ka pa. Hindi ka ba nahihiya?” tanong pa ni Adrian.
“Bakit hindi mo sinabi sa akin na hanggang balikat ko lang pala iyon? Bakit tumalon ka pa?” balik na tanong ni Micco.
“Ah, eh” basta wala lang” sagot ni Adrian. Hindi niya malaman kung bakit ganuon din ang naging reaksyon niya sa pagkakahulog ni Micco sa tubig.
“Hindi mo ba alam na nag-alala ako sa’yo” dire-diretsong saad ni Adrian. “Gago kang Adrian ka, bakit iyon ang sinabi mo?” sabi ni Adrian sa sarili.
“Aba, type mo ako?” sabi naman ni Micco sa sarili na tila nakaramdam ng kilig. “Ikaw? Nag-aalala?” sagot ni Micco.
“Oo, wala kasi akong aasarin kapag may nangyaring masama sa’yo” putol-putol na wika ni Adrian. “Bakit ba nagkakaganyan ka Adrian” pangaral ni Adrian sa sarili.
“Basta, ihanda mo ang mga bata, darating dito si Sarah mamaya” sabi ni Adrian kay Micco at sabay labas sa kwarto nito.
“Ewan ko sa’yo” singhal ni Micco.
Sa totoo lang ay hindi maintindihan ni Adrian ang sarili kung bakit naging ganuon siya sa pakikipag-usap kay Micco. Tila may isang damdaming kumikiliti sa kanya para buksan ang isang pintuan sa puso niya para sa isang bagay. Sa kabilang banda, kahit na may inis ay tila kinilig si Micco sa reaksyon mula kay Adrian. Paano kaya nila haharapin ang bagong yugto na ito sa buhay nila.
[08]
Last Bout: Tahan na Micco
“Sarah” sabi ni Adrian “I want you to meet my nieces and nephews.”
“Kids” sabi ulit ni Adrian “this is your Tita Sarah. Introduce yourself.”
“I’m Melissa” pakilala ng una na may kasunod na irap.
“I’m James” masayang pakilala ng pangalawa.
“I’m Nicole” sabi ng pangatlo.
“I’m Margareth” sabi ng sumunod.
“I’m Charles” ang panglima.
“I’m Eugene” pakilala ng pang-anim.
“I’m Matthew” sabi ng huli.
“Nice metting you” sabi ni Sarah kasunod ang isang maasim na ngiti.
“Tita Sarah we prepared something for you” sabi ni Nicole.
“What is that?” tanong ni Sarah.
“Kuya Micco” sabi ni Matthew sabay takbo papunta kay Micco.
“Tito Micco teaches us a folk lovesong to sing for you” sabi ni Margareth.
“I’ll be glad to hear that” sabi naman ni Sarah sabay ang tingin kay Adrian.
“Sige na Micco, pakita mo na iyong ginawa ninyo” sabi ni Adrian na tila excited na marinig ang kung anuman ang gagawin ng mga bata.
Nagsimula na ngang kumanta ang mga bata –
“Bituing marikit, sa gabi ng buhay
Ang bawat kislap mo’y ligaya ang taglay
Yaring aking palad, iyong patnubayan
At kahit na sinag, ako’y bahaginan.”
“Nice blending and beautiful harmony” komento ni Sarah.
Tila natulala si Adrian sa naririnig niya, may kung anung bumabalik sa alaala niya. masasayang alaala kung saan ay muli niyang nararamdaman dahil sa kantang iyon. Mga alaalang akala niya ay hindi na dadaan ulit sa isipan niya.
“Natanim sa puso ko ang isang pag-ibig
Na pinakasasamba sa loob ng dibdib
Sa iyong luningning, ako’y nasasabik
Ikaw ang pangarap ko, bituing marikit.”
Tila ba dinala na si Adrian ng nakaraan, ang nakaraan kung saan ay masaya niyang kasama ang mga kapatid, ang nakaraan kung saan ang kantang iyon ay unang tinuro sa kanya ng mga kapatid na nagpakita ng pagmamahal sa kanya. Ang kantang iyon na muling nagpapakilala sa kung sino ba talaga siya. Ang kantang bumubura sa lahat ng galit niya sa mundo.
“Lapitan mo ako, halina bituin
Ating pag-isahin, ang mga damdamin
Ang sabik kong diwa’y, huwag mong uhawin
Sa tamis ng iyong pag-ibig.”
Natapos ang kantang punung-puno ng mga alaala ng nakaraan si Adrian. Wari niya’y nabuksan ang isang katauhang matagal nang nakakulong at nakakandado na pilit niyang binago, na binago ng isang malagim na trahedya na dumaan sa pamilya nila.
“I really hate songs like that” sabi ni Sarah “It’s so boring.” dugtong pa nito.
Hindi na lang umimik pa si Adrian.
“I really appreciate your effort Micco as well as with you, kids” sabi ulti ni Sarah “but I really don’t appreciate songs like that.”
Hindi na lang din nagsalita pa si Micco bilang paggalang kahit na nga ba gustong-gusto na niyang sagutin si Sarah.
“That song is beautiful” sabi naman ni Melissa “it’s classic.” dugtong pa nito.
“We hate you” sabi naman ni Margareth.
“Kids, tama na iyan” pag-awat ni Micco at inaya na niya ito palabas sa kinaroroonan nila Adrian at Sarah.
“I thought that they will sing nice song” sabi ni Sarah kay Adrian pagkaalis nila Micco.
“That is a beautiful song” pagkontra ni Adrian. Hindi din matanggap ni Adrian na laitin ang kantang nagpapaalala sa kanya sa mga kapatid na pinatay. Minabuti na lang niyang ihatid pauwi si Sarah kaysa sa magsimula sila ng away dahil lang sa kantang iyon.
Nagtataka man ay pumayag si Sarah na umuwi din kaagad.
Ngayon nga ay isang linggo na ang nakakalipas nang mangyari ito. Sa tingin naman ni Micco ay masaya si Adrian kay Sarah dahil nakita niya ang pagbabago sa ugali nito. Hindi na sila madalas kung magbanggaan at magsagutan o inisan.
Nang umagang iyon ay tuturuan ni Micco ang mga bata kung paano nagkakaiba-iba ang genre ng mga kanta at kung paano ang technique para maayos, maging maganda at tama ang breathing pag mabibilis na kanta. Tulad ng nakagawian ay basic exercises ang pinagawa niya sa mga ito. Hindi marunong bumasa ng chords si Micco kung kaya’t tiyaga lang siya sa pakikinig sa original para maisalin sa piano at maisabay sa mga bata. Nasa bahay din si Adrian ng mga araw na iyon, hindi ito lumakad o pupunta sa kung saan mang lupalop.
“Sandali lang, may nakalimutan ako sa taas” paalam ni Micco sa mga bata.
Walang anu-ano ay napasigaw ito – “ahhh” at unti-unting bumagsak ito na patihaya sa sahig ngayon naman ay pabagsak na sa gawi niya ang dala-dalang bag na umitsalo sa taas.
Sakto namang palabas na si Adrian ng mga oras na iyon para kamustahin ang mga bata at si Micco. Kitang-kita niya kung paano nadulas si Micco at kung paano ito babagsakan ng bag na ngayon ay pabagsak sa sahig. Dali-dali niya itong tinakbo subalit sa kamalasan ay – “ahhhhh” sigaw nito at padapa siyang bumagsak sa papatayong si Micco.
Hindi sinasadyang naglapat ang kanilang mga labi. Muli, tila huminto ang mundo ng dalawa sa nangyaring iyon. Ang kanilang mga labi ay magkahinang at ang mga mata ay nagtatama at napako sa isa’t-isa. Pakiramdam ni Micco ay nanginginig ang bawat himaymay ng kanyang laman, nanunuot sa kanyang katauhan ang malalambot na labi ni Adrian. Pakiramdam niya ay tumatagos sa kaloob-looban niya ang halik nito sa sapat na para magwala ang kanyang nakataling puso.
Sa kabilang banda ay muling may kumiliti sa katauhan ni Adrian sa kung anuman ang nangyari sa pagitan nilang dalawa ni Micco. Pakiramdam niya ay may milyong maliliit na boltahe ng kuryente ang nagiging sanhi para mas lasapin ang batang-batang labi ni Micco. Ang mainit, mapula at malambot na labi ni Micco. Milyong boltahe ng kuryente upang maramdamang ang halik na iyon ay nanunuot sa kanyang buong pagkatao. Tila nawalan siya ng lakas para tumayo o alisin ang mga labi sa labi ni Micco. Ayaw na niyang maalis ito mula sa pagkakahinang sa pakiramdam niya.
Walang anu-ano ay bumagsak ang bag sa ulo ni Adrian na naging sanhi para lalong madiin ang mga labi niya sa labi ni Micco. Sa pagkakataong ito ay imbes na masaktan ay lalong natuwa si Adrian dahil higit pa niyang nanamnam ang labi ni Micco. Nagising na lamang ang diwa ni Adrian nang tawagin sila ng mga pamangkin niya.
“Are you okay Tito Adrian?” tanong ni Melissa na labis na nag-aalala.
Biglang tumayo si Adrian at napansing ang lahat ng ito ay nakatitig sa kanila ni Micco. Si Micco naman ay natulala sa nangyari at ngayon naman ay nakakaramdam ng hiya nang mapansin din ang mga mata ng mga bata ay nasa kanila ni Adrian at nakita ang kung anumang aksidente na naganap sa kanila.
“Sana wala na lang ang mga bata” tudyo ng isipan ni Micco “sana, sana, sana, ayiee nakakakilig” bulong pa ng isipan niya na naging sanhi para mangiti siya.
“Kasi naman hindi ka nag-iingat. Stupid! Stupid! Stupid!” biglang bulyaw sa kanya ni Adrian. Hindi alam ni Adrian kung bakit bigla niya iyong ginawa kay Micco kahit hindi naman siya galit dito.
“Kayong mga bata kayo, bakit kasi nag-iiwan kayo ng mga balat ng saging sa sahig” pangaral ni Adrian sa mga bata.
“Adrian” tawag ni Micco “walang kasalanan ang mga bata, ako ang nakalaglag niyan diyan” pagtatanggol ni Micco sa mga bata.
“Kaya naman pala” sabi ni Adrian “hindi ka na naman gumamit ng utak.”
“Paano kung ang mga bata ang nadulas d’yan?” sabi ulit ni Adrian. Iba ang nais gawin ni Adrian, ang gusto niyang gawin ay lapitan si Micco para tanungin kung ayos ba ito o may masamang nangyari ba sa kanya.
“Puro na lang kapahamakan ang dinadala mo dito” sabi pa nito “pinapairal kasi ang katangahan.”
“Okay sige” sagot ni Micco “aalis na lang ako para wala ka ng nakikita pa.” sabay takbo paakyat ni Micco.
Gusto sana siyang habulin ni Adrian subalit yumakap na sa kanya ang mga bata. Nabakas sa mukha ng bata ang takot. Natakot sila sa ginawa ni Adrian kay Micco. Samantalang si Melissa naman ay nakangiti at tila ba nagbubunyi dahil sa wakas ay aalis na si Micco.
Labis man na nasaktan ni Micco sa kung ano ang sinabi ni Adrian ay higit pa ang naramdaman niya ng ipahiya siya nito misma sa harap ng mga bata. Ayos lang sa kanya ang pagsabihan, pero ang ulit-uliting ipamukha sa kanya na tanga siya at ulit-ulitin ito sa harap ng mga bata. Matagal din niyang inayos ang mga gamit, sa tatlong linggo niyang pamamalagi sa bahay na iyon ay napamahal na sa kanya ang buong lugar. mabigat man sa loob dahil sa ganuong paraan niya lilisanin ang lugar na iyon ay wala siyang magagawa.
Pagdaan niya sa silid ni Melissa ay narinig niya ang mahihinang hikbi mula dito. Walang pag-aalinlangan niyang pinasok ito kahit na nga ba alam niyang ito talaga ang naglagay ng balat ng saging sa sahig na naging sanhi nang pagkakadulas nila.
“Anong problema?” tanong niya kay Melissa.
Irap lang ang sinagot sa kanya ng bata.
“Hay! Aalis na nga ako ganyan ka pa sa akin” sabi naman ni Micco “sabihin mo na ang problema mo para naman bago ako umalis matulungan kita” wika ni Micco.
“Wala!” madiing wika ni Melissa.
“Sabi mo wala” sabi ni Micco “ikaw din, ‘pag umiyak ka lang ng umiyak diyan kawawa ka, papangit ka” sabi naman ni Micco.
“Gusto mo sigurong pumangit” tila pamimilit niya sa bata para sabihin na ang problema nito.
“Kita mo kumukulubot na ang mukha mo kakaiyak” sabi ni Micco sabay hawak sa pisngi ni Melissa.
Agad namang napahawak si Melissa sa pisngi niya – “Talaga Tito Micco? Kumulubot na mukha ko?” tanong ni Melissa na napahinto sa pag-iyak.
“Oo” sagot ni Micco “iyak ka kasi ng iyak. Ano ba kasi ang dahilan ng pag-iyak mo?” tanong pa ni Micco.
“Kasi” tila alangan si Melissa kung sasabihin ba ang problema kay Micco.
“Kung sikreto man iyan, hindi ko na naman masasabi kay Tito Adrian mo iyan, kasi aalis na ako.” wika ni Micco.
“Kasi Tito Micco nakipaghiwalay na ang boyfriend ko sa akin.” sabi ni Melissa sabay yakap kay Micco.
“Aysus, iyon lang ba?” sagot ni Micco “hindi dapat iniiyakan ang mga ganyang bagay. The greates revenge you can do is to be beautiful and happy” sabi ni Micco.
“I love him so much” sabi ni Melissa.
“Bata ka pa, madaming dadaan sa buhay mo, mas matindi pa diyan. Kung iyan iniiyakan mo na paano pa kaya pag mas malala diyan” wika ni Micco “saka bata ka pa, hindi mo dapat masyadong dibdibin ang boyfriend-boyfriend na yan” dugtong pa ni Micco.
“Tito Micco!” iyak ni Melissa.
“Kung ayaw niya sa’yo bahala si’ya” sabi ni Micco at tuluyan na ngang tumahimik ang pagitan ng dalawa.
Samantala, si Adrian naman ay dumiretso sa kwarto niya at hindi alam kung paano pakikiharapan si Micco. Alam niyang masyadong nasaktan si Micco sa ginawa niya at alam din niyang malamang ay hindi pa din ito handang makipag-usap sa kanya. Labis na pag-aalala ang nadarama niya, hindi niya alam kung ano ang gagawin kung sakaling totohanin man nito ang gagawing pag-alis sa kanila. Sa ganitong pag-iisip siya ng may kumatok sa pintuan ng kwarto niya.
“Tito Adrian” tawag ng mga bata sa labas.
“Pasok kayo” sagot ni Adrian.
“Tito Adrian” nanginginig ang mga bata na bakas pa din ang takot.
“Sorry sa nangyari kanina” paghingi ng tawad ni Adrian sa mga bata.
“Tito, may sasabihin po kami” sabi ni Nicole.
“Ano iyon?” tanong ni Adrian.
Nagturu-turuan ang mga bata kung sino ang dapat na magsabi. Lalo namang naguluhan si Adrian sa naging reaksyon ng mga ito.
“Matthew, ano iyong sasabihin ninyo?” tanong niya kay Matthew para matapos lang ang turuan ng mga bata.
“Kasi po” nanginginig ang boses ni Matthew “si Ate Melissa po ang naglagay ng mga balat ng saging sa sahig kanina” pagatol-gatol na wika ni Matthew.
“Akala ko si Tito Micco ninyo?” tanong ni Adrian sa mga bata “bakit naman gagawin ni Melissa iyon?”
“Kasi po tito ayaw niya kay Tito Micco kaya niya ginawa iyon” sabi naman ni James.
“Pati nga po ung sa pool si Ate Melissa din ang nagtulak kay Tito Micco” pagsusumbong ni Charles.
Bigla namang nagbago ang aura ni Adrian kung kayat dagli siyang tumayo at mabilis na tinungo ang kwarto ni Melissa.
Mararahas na katok ang ginawa niya sa kwarto ni Melissa – “Melissa” madiin niyang wika “Melissa!” sunod pa nito.
Nagulat naman sila Micco at Melissa, tila nakaramdam ng kaba si Melissa dahil unang beses siyang tinawag ng tito Adrian niya ng ganito. Natatakot man ay sumagot ito – Bakit po Tito?” tanong niya sabay pihit sa pinto.
Pagkapasok ay agad na hinila ni Adrian si Melissa sa loob ng silid nito at inihagis sa higaan niya. Umiiyak ngayon si Melissa. Tila nagulat si Micco sa nakita nito na tila nagwawalang hayop si Adrian. Nakita din niyang nakasunod ang mga bata na ikinatakot niyang lalo na baka ma-trauma ito sa Tito Adrian nila. Agad niyang nilabas ang mga bata at kinausap.
“Sa baba na muna kayo” pakiusap ni Micco sa mga bata.
“Tito Micco anong gagawin ni Tito Adrian kay Ate Melissa?” tanong ni Margareth.
“Pagsasabihan lang siguro” palusot ni Micco.
“Bakit po umiiyak si Ate Melissa?” tanong pa ng isa.
“Baka nagulat lang kay Tito Adrian n’yo” palusot ulit nito.
“Sige na, sa baba na muna kayo, pipigilin ko lang ang Tito Alex ninyo. Tawagin na din ninyo si Manang” sabi pa ni Micco.
Agad na pumasok si Micco sa loob ng kwarto at nakita niyang may hawak na sinturon si Adrian at ihahampas kay Melissa ang gawi na may buckle.
“Ikaw na bata ka, bakit mo ginawa iyon?” tanong ni Adrian na tila hindi na naghihintay pa ng kasagutan. Sabay bigay ng isang palo dito.
Muling itinaas ni Adrian ang sinturon subalit naging maagap naman si Micco at nahawakan niya ang kamay ni Adrian. Sa lakas si Adrian ay nagawa siya nitong maihagis papunta sa sahig kasama ang sinturon na inaagaw niya.
“Lumayas ka dito!” sigaw ni Adrian kay Micco.
Muling hinarap ni Adrian si Melissa at gamit ang kamay muli nitong papaluin ang bata. Tulad nang kanina at naging maagap si Micco, sinuggaban niya si Adrian para awatin sa gagawin kay Melissa. Tulad nang una ay naitulak siya ni Adrian palayo at ngayon nga ay humagis siya sa may upuan na naging sanhi para makaramdam siya ng dobleng sakit at magtamo ng sugat.
Natigilan naman si Adrian sa ginagawa kay Melissa at nakaramdam ng pangamba at pag-aalala para kay Micco. Dagli niyang nilapitan si Micco para tulungan, imbes na pahawak kay Adrian ay agad nitong pinuntahan si Melissa.
“I’m sorry” sabi ni Adrian.
“Anong nangyayari dito?” tanong ng mayordoma pagpasok sa loob ng kwarto.
“Melissa, pakabait ka” pagkasabi nito ay agad na kinuha ni Micco ang mga gamit niya at mabilis na umalis.
Hinabol ito ni Adrian ngunit sadyang mabilis si Micco. Tila ito lumilipad na sobrang bilis. Tanging nasa isip lang ni Micco nang mga oras na iyon ay mailigtas si Melissa at makaalis na agad sa bahay na iyon. Ayaw na niyang makipag-usap pa kay Adrian at ayaw na niyang makipagtalo pa dito ulit.
“Tito Micco” umiiyak na sabi ng mga bata pagkasalubong sa kanya sa baba ng bahay.
“Papakabait kayo” sabi ni Micco sa mga ito.
“Huwag ka nang umalis Tito Micco” pakiusap ng mga bata kay Micco.
“Micco, sandali” tawag ni Adrian buhat sa taas.
Nagmamadali namang inalis ni Micco ang pagkakayakap sa kanya ng mga bata at mabilis na lumakad palabas.
“Manong isara ninyo ang gate, huwag papalabasin si Micco” utos ni Adrian sa gwardiya.
“Ano ba kasing kailangan mo?” sabi ni Micco at hinarap na si Adrian.
“Micco please” sabi ni Adrian.
“Tatawagin mo na naman ba akong tanga?” sabi ni Micco.
“I’m sorry Micco” sabi ni Adrian.
“Sorry Sir, pero hindi ko na kaya, suko na ako” sabi ni Micco “kung ang balak mo na maging miserable ang buhay ko, oo, miserable na nga” sabi ulit ni Micco.
“Micco, hindi ganuon” kontra ni Adrian “I’m sorry, I’m really sorry.”
“Sorry” sabi ni Micco “tapos ano? Uulitin mo naman.” habol pa ni Micco. “Masakit, sobrang sakit, pakiramdam ko nadudurog na ang pagkatao ko sa tuwing ipapahiya ninyo ako” wika ni Micco. Kasunod nito na lumakad na siya palayo kay Adrian.
“Manong pagbuksan na po ninyo ako” pakiusap ni Micco sa gwardiya.
“Pero, Sir Micco” tututol pa sana ang gwardiya.
“Huwag, huwag mong bubuksan” sabi ni Adrian “I-lock mo ang gate para hindi makalabas si Micco.
Pero lubhang desidido si Micco at hindi siya mapipigilan, kaya naman ng kuhanin ng gwardiya ang susi sa may pwesto niya ay naging maagap si Micco para mabuksan ang maliit na gate. Subalit naging mas maagap si Adrian at nahawakan nito ang mga kamay ni Micco.
“Aalis ka lang dito pag sinabi ko” tila pag-uutos ni Adrian. Hindi ma intindihan ni Adrian ang sarili kung bakit ayaw na niyang mawala sa kanya si Micco. Pakiramdam niya ay unti-unti siyang malalagutan ng hininga sa oras na mawala ito sa paningin niya. Matinding pangamba ang nadarama niya ngayon dahil aalis si Micco at mas lalong naging masakit sa kanya ang pagtatangka at pagkadesidido nitong iwanan na sila.
Tinalikuran naman ni Adrian si Micco kaagad, hindi na niya kaya pang makita ito nahihirapan higit pa na siya ang dahilan. Gusto niyang yakapin ito at pigilan subalit may bahagi sa kanya na tumututol at kumokontra. Walang anu-ano at –
Sabay na inihagis ni Micco ang dalawang bag niya sa labas ng gate at mabilis na inakyat ito. Nakalayo na si Adrian samantalang ang gwardiya ay umalis muna para gumamit ng banyo.
“Micco” biglang kilos si Adrian para mapigilan si Micco.
Naging mas maliksi si Micco, pagkabagsak niya sa kabila ay agad nitong kinuha ang mga gamit at saka kumaripas ng takbo palayo sa lugar na iyon.
Si Adrian naman ay agad na kinuha ang kotse at pinabuksan ang gate para habulin si Micco. Lubhang mabilis ata si Micco at hindi na niya nakita pa sa loob ng subdivion. Ilang oras din siyang iikot-ikot nang mapagdesiyunan niyang magtanong sa guard ng subdivision kung nakalabas na ba si Micco at sa pagkadismaya niya ay – oo nakalabas na ito.
Si Micco naman ay agad na nagtago sa isang sulok nang makitang padaan ang kotse ni Adrian. Nang masiguradong nakalayo na ito ay mabilis niyang tinakbo ang gate palabas ng subdivision at agad na sumakay ng taxi para makasakay ng bus papuntang ampunan.
Ilang oras din ang byahe niya, pagkababa niya ay agad niyang dineretso ang papunta sa Fortitude. Hindi pa man siya nakakakatok sa gate ng ampunan ay biglang may nagtakip sa ilong at bibig niya ay hinatak siya sa kung saan at isinakay sa kotse. Nakaramdam siya nang antok at kahit na anong pigil niya ay hindi niya magawang labanan at tuluyan na siyang pinanawan ng malay.
Pagkagising niya –
“Good Morning Micco” nakangiti at masayang bati kay Micco.
“Anong ginagawa ko dito?” tanong ni Micco.
“Ibinabalik ka kung saan ka dapat.” sagot naman ni Adrian.
“Pwede ba, tumigil na tayo” anas ni Micco “tanggap ko na, natalo ako sa’yo” dugtong ni Micco.
“Hindi naman ako nakikipagkumpitensya sa’yo” sagot ni Adrian “I’m sorry” sabi ni Adrian sabay hawak sa kamay ni Micco.
Nakaramdam ng kakaibang ligaya si Micco sa ginawang ito ni Adrian sa kanya. Ang mainit na palad ni Adrian ay sapat na para pawiin ang galti niya para sa binata at ang inis niya dito ay napalitang ng bago at kakaibang pagtingin. Naramdaman niyang sincere ito sa pagsosorry.
“May magagawa pa ba ako?” sabi ni Micco “nandirito lang din naman ako” tila biting wika ni Micco.
“Ayos na tayo?” tila may pagtatanong kay Adrian.
Isang ngiti lang ang sinagot ni Micco dito.
Agad na tumayo si Adrian sa tabi ni Micco at agad na tinawag ang mga bata. Pinapasok niya ang mga bata sa loob ng kwarto at ang mga ito ay isa-isang yumakap sa kanya, kahit si Melissa na ayaw sa kanya ay mukhang nakuha na din niya ang loob.
“Tahan na Micco” sabi ni Adrian “sinisigurado kong hindi na kita aawayin” tila paninigurado ni Adrian.
[09]
Tumitibok na ang Puso
“Tara na Micco” sabi ni Adrian sabay akbay kay Micco.
“Saan tayo pupunta?” tila may pagtataka kay Micco.
“Papasyal kita dito sa Maynila” sagot ni Adrian “Hindi ka pa nakakalibot dito mula ng mag-stay ka sa amin.” nakangiting wika pa nito.
“Oo nga pala, masyado akong nakulong dito.” sagot naman ni Micco. “Kinikilig ako! Magdadate kami!” tudyo kay Micco nang utak niya.
“Tara na!” wika ni Adrian sabay hila kay Micco papuntang kotse nito.
Nagpatugtog si Adrian nang mga paborito niyang kanta habang nasa biyahe sila ni Micco.
“Wow!” sabi naman ni Micco “My favorite” sabi pa nito ng marinig ang kanta ni Michael Jackson.
“Talaga?” tila umaliwalas ang mukha ni Adrian “I also like that song.” sabi niya ulit.
“Ows?” tila may pagtataka kay Micco.
“Talaga, hindi ako nagbibiro” pagkasabi ni Adrian ay sinabayan niya ang kanta.
“Maganda pala ang boses mo.” komento ni Micco. Ngunit tila hindi siya narinig ni Adriann at tuloy lang ito sa pagkanta.
Sinabayan na din ni Micco si Adrian –
“You are not alone
I am here with you
Thou you’re far away
I am here to stay”
Biglang huminto si Adrian sa pagkanta at mas nais niyang marinig lang si Micco na inaawit ang kantang gusto niya. maya-maya pa at –
“Micco, I think I like you!” walang preno at walang itulak kabigin niyang sinabi. “Pero hindi iyon tulad ng iniisip mo” biglang bawi ni Adrian. – “Stupid Adrian, ano ba yang sinasabi mo? Bakla ka ba? Hindi naman di ba?” – pangaral niya sa sarili.
“I like you kasi ikaw mahal na mahal ka na ng mga pamangkin ko, Tito ka na nga nila at parang kadugo na.” tila depensa ni Adrian sa sarili.
Nabigla si Micco sa sinabing iyon ni Adrian at napahinto siya sa pagkanta. “I also like you” – iyan na ang isasagot niya pero laking panghihinayang nang bawiin din ito kaagad ni Adrian. – “palusot ka pa, bekimon ka din pala.” sabi ng utak ni Micco.
“Bakit defensive ka?” sagot ni Micco.
“Ah, eh, hindi naman kaya” saad ni Adrian na tila nasukol ni Micco.
“Alam mo Sir” sabi ni Micco “I also like you.” sabi ni Micco.
“Talaga Micco” bulong kay Adrian ng isang bahagi ng katauhan niya “eh di tayo na!” komento pa din nito. “Hindi, hindi, hindi pwede Adrian, hindi ka bakla” kontra naman ng kabila.
“Natahimik ka?” tanong ni Micco “I like you kasi naging mabait ka na sa akin” sabi ni Micco “at mahal na mahal mo ang mga pamangkin mo” pahabol pa nito “maswete nga si Sarah sa’yo kasi you will be a good father someday.”
Tila umasim ang mukha ni Adrian sa sinabing iyon ni Micco – “We broke up” diretsang sinabi ni Adrian.
“Huh?” nagulat naman si Micco “bakit?” tanong pa nito.
“Basta it’s a long story” sabi ni Adrian.
“Wala pa kayong isang buwan ‘tas hiwalay na?” komento ni Micco na nagiging sarkastiko ang pagsasalita.
“Gusto mo na naman sigurong mag-away tayo?” sabi ni Adrian na may kasunod na isang pilyong ngiti. Kahit na nga ba ungkatin ni Micco ang dahilan ng paghihiwalay nila ni Sarah ay tingin niyang hindi na niya magagawang magalit dito. Natatakot siyang muling magtangka itong iwanan siya at baka hindi na niya ito nahabol pa at mas natatakot siyang maiwan ni Micco kasama ang isang hindi maipaliwanag na damdamin.
“Siyempre ayaw ko” mabilis na sagot ni Micco.
Ngiti lang ang sinagot ni Adrian dahil ngayon ay lalo siyang naguluhan sa damdaming dinala sa kanya ni Micco.
Nakaakbay si Adrian kay Micco habang naglalakad sa loob ng mall. Naghaharutan na tila ba sila lang ang namamasyal. Kung minsan nga ay pinapatid kunwari ni Micco si Adrian at gaganti naman si Adrian kay Micco. Dahil mas malaki si Adrian kay Micco ay madali na sa kanyang gulu-guluhin ang buhok nito. Gaganti naman ng tapak sa paa si Micco. Para silang mga batang naglalaro at naghaharutan – mas maigi kung, para silang mag-syotang naglalabingan habang naglalakad. Namili sila nang namili, mga pampasalubong sa mga bata at sa iba pang mga kasama nila sa bahay.
Kumain sila sa isang fastfood chain at magkatabing naupo. Tila wala silang hiya at patay malisya na nagsusubuan ng pagkain. Inorder ni Adrian ang lahat ng pwedeng kainin sa fastfood na iyon at lahat ay pinatikim niya kay Micco. Tuwang-tuwa naman ang dalawa na parang sila lang ang nasa paligid. Walang pagsidlan ang kaligayahan nilang magkasama.
“Grabe” sabi ni Micco “ang dami mong kinain” biro niya kay Adrian sabay lipat sa upuang nakaharap dito.
“Anong ako?” tila kontra ni Adrian “ikaw nga diyan, tingnan mo may dumi ka pa sa bibig” at isang ngiti naman ang kasunod nito.
Kumuha ng tissue si Adrian at pinunasan ang bibig ni Micco. Nagtama ang kanilang mga paningin at sa pagtatamang iyon ay muling napako ang mga mata nila sa isa’t-isa. Muling may nanulay na mga boltahe ng kuryente sa titig nila para sa isa’t-isa na naging sanhi para para kawilihan nilang titigan at huwag nang bumitiw pa. Hanggang sa –
“You are such a nice bi-couple” bati sa kanila ng dalawang lalaki na sa tingin nila ay may relasyon.
Agad naman silang bawi ng mga mata dahil sa bati na iyon at tila nakaramdam ng hiya.
“Tara na” aya ni Micco sa napansing sentro na pala sila ng atensyon. Higit pa ay nahihiya siya kay Adrian dahil sa nangyari.
Ganuon din naman si Adrian, nahihiya kay Micco dahil sa nangyari sa kanila. Ngunit hindi niya matiis ang katahimikan sa pagitan nila.
“Huwag mo ng isipin iyon” sabi ni Adrian.
“Ang alin?” tanong ni Micco na kunwari ay hindi niya alam ang sinasabi ni Adrian.
“Iyong sinabi sa atin kanina” sagot ni Adrian.
“Ah, iyon ba” sagot ni Micco – “kinikilig kaya ako bakit ko hindi iisipin” buyo ng utak ni Micco.
“Ayaw mo nun, pinagkakamalan tayong magsyota kasi close na tayo” tila pangangalma ni Adrian.
“Asa” sabi ni Micco “saka hindi naman iyon ang iniisip ko” sagot ni Micco.
“Sabi mo, eh di hindi” sabi ni Adrian sabay busina sa gate ng bahay nila.
Sinalubong sila kaagad ng mga bata at isang grupo itong yumakap sa kanilang dalawa.
“Parang mga anak namin ni Adrian na sinasalubong kami” sabi ni Micco sa sarili na naging dahilan para mapangiti ito at magdulot sa kanya ng kakaibang kilig.
“Eto pasalubong namin” sabi ni Adrian sabay abot ng tig-iisang paperbag sa mga bata. Ganuon din sa mayordoma at sa dalawang katulong, sa isang hardinero at sa isang security guard.
“Mabait naman pala talaga itong mokong na ito” wika ni Micco sa sarili.
“Sige na Micco, iakyat mo na sa kwarto mo iyang lahat” sabi ni Adrian kay Micco.
Tila may pagtatakang tiningnan ni Micco si Adrian subalit ngiti lang ang sinagot nito.
Hindi pa man ay pinasok ni Adrian si Micco sa loob ng kwarto at –
“Padala mo sa inyo, kunwari package” sabi ni Adrian sabay ngiti at gulo sa buhok ni Micco.
Natuwa naman si Micco sa ginawang iyon ni Adrian “mahal na ata kita at tumitibok na ang puso ko para sa’yo” – sabi ng isipan ni Micco. “Salamat po Sir” sigaw niya bago umalis si Adrian.
Biglang lingon naman sa kanya si Adrian.
“Ano ka mo? Sir?” tanong ni Adrian na may matitiim na titig.
“Opo Sir” sagot ni Micco na may pagtataka.
Mabilis na nilapitan ni Adrian si Micco at kiniliti sa tagiliran. Malakas ang kiliti ni Micco sa gawing iyon at ang ginawa ni Adrian ay sapat na para magwala siya at tumawa.
“Sir pa din ?” tanong ni Adrian habang kinikiliti si Micco.
“Ano naman ang itatawag ko sa’yo?” pilit na sagot ni Micco habang tumatawa.
“Kuya” sabi ni Adrian “o kaya Adrian na lang” tila pamimilit niya kay Micco at tuloy pa din ang kiliti.
“Sige Kuya Adrian” sagot ni Micco habang tumatawa.
“Good at tinigil na niya ang pagkiliti kay Micco na ngayon ay naghahabol ng hininga.
“Malakas pala ang kiliti mo diyan” sabi ni Adrian.
Tango lang ang sinagot ni Micco.
“Sige lalabas na ako” paalam ni Adrian kay Micco “ngayon alam ko na kahinaan mo.” pahabol pa nito bago lumabas at nag-iwan kay Micco nang hindi maipaliwanag at napakahiwagang ngiti.
[10]
Status: Single, It’s Complicated Pala
“Pare, aminin mo, may relasyon ba kayo ni Micco?” tanong ni Jules.
“Oo nga pare, para kayong magsyota” gatong pa ni Miguel.
“Hindi naman” sagot ni Adrian “bakit n’yo naitanong?”
“Sobrang close kasi kayo sa isa’t-isa” sabi ni Miguel.
“Akala ko kasi pare bakla ka” sabi ni Jules kasunod ang isang ipit na tawa.
“Hindi pare, hinding-hindi” sagot ni Adrian “magkapatid lang ang turingan namin nuon.”
Ito ang nasa isipan ni Adrian habang nagmamaneho pauwi sa bahay, kagagaling lang niya sa birthday party ni Jules na kabarkada niya. Naging isang malaking palaisipan sa kanya kung ano ba talaga ang nararamdaman niya para kay Micco.
“Hinatinggabi ka na kuya Adrian” bati ni Micco sa kanya na halatang hinintay niya ito.
“Ang bait naman ni Micco, hinihintay ako” sabi ni Adrian sabay himas sa ulo nito.
“Siyempre, para kunwari mag-asawa tayo” – bulong ni Micco sa sarili. “Hindi kaya, inaaral ko kasi iyong ituturo ko sa mga bata” sagot ni Micco.
“Bakit hindi ka mag-aral magbasa ng chords para hindi ka na nahihirapan sa pakikinig at pagtatranslate niyan sa piano” tila pag-aalala ni Adrian.
“Huwag na, maguguluhan lang ako” sagot ni Micco “nung inaral ko iyon dati lagi na akong nawawala sa tono” pahabol pa ni Micco.
“Micco” tila pag-iiba ni Adrian ng usapan.
“Ano po iyon?” nakangiting wika ni Micco.
“May itatanong sana ako sa’yo.” sabi ni Adrian.
“Ano nga iyon” pilit ni Micco.
“Ano sa tingin mo iyong sa tuwing makikita mo ang isang tao bigla kang sumasaya? Ung sa bawat pagtatama ng paningin mo eh humihinto ang mundo, tipong hindi mo maipaliwanag ang nararamdaman mo?” tanong ni Adrian kay Micco.
“Ui” buyo ni Micco kay Adrian “si Kuya Adrian in-love.” sabi pa nito.
“Seryoso, ano nga iyon” tanong nito kay Micco.
“Love nga iyon” giit ni Micco.
“Ibig sabihin love na pala kita” biglang nasabi ni Adrian.
“Love na din naman kita” biglang sagot ni Micco.
Kapwa nakaramdam ng hiya ang dalawa, subalit higit pa sa hiya ay tumalon ang puso ni Micco sa nalamang mahal din siya ni Adrian.
“Love na pala iyon kasi sa tuwing nakikita kita sumasaya ako kasi may aasarin na naman ako, humihinto ang mundo ko kasi nakakaisip ako ng bagong pang-asar at hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko kasi nakakakita ako ng lumalakad na careless boy” palusot ni Adrian na may kabuntot pa na tawa.
“Stupid Adrian! Hindi ka nag-iisip” sabi ni Adrian sa sarili.
“Sabi ko na nga ba pamumuwisit na naman iyan” sabi ni Micco “buti na lang kunwari um-oo ako” palusot naman ni Micco.
“Tilapiang bilasa ni San Andres, bakit mo sinabi iyon Micco” pangaral naman ni Micco sa sarili.
“Sige, matulog na tayo careless boy” aya ni Adrian kay Micco.
“Sige na lalaking masama ang ugali, matulog na tayo” ganti ni Micco.
-------------------------------------------------
“Micco? Nasaan ka Micco?” sigaw ni Adrian.
“Kuya Adrian!” bati ni Micco. Kasunod nito ang pagtakbo ni Micco palayo sa kanya.
“Micco, hintayin mo ako” sigaw ni Adrian saka hinabol si Micco.
Hindi inaasahan ni Adrian ang nakikita niya. Si Micco, masaya, tumatawa, nakangiti habang yakap ito ng isang lalaki – isang lalaking hindi na niya nakuha pang tingnan ang mukha. Nakaramdam ng galit at poot si Adrian sa kung anuman ang nakikita niya. Nagdilim ang paningin niya, nais niyang patayin ang kung sinuman itong lalaking ito na may yakap sa Micco niya. Mabilis niyang nilakad ang kinaroroonan ni Micco – ubod ng lakas siyang sumigaw –
“Miccoo” mariin at punung-puno ng galit.
“Kuya Adrian” sabi ni Micco at nakangiting tumingin kay Adrian.
Walang anu-ano ay hinatak niya si Micco – “Walang ibang pwedeng yumakap kay Micco kung hindi ako” biglang naibulalas ni Adrian. Pagkasabi nito ay kinaladkad niya si Micco palayo at pagkahinto, walang pagdadalawang-isip ay –
Hinalikan ni Adrian si Micco, inangkin ang mga labi. Muling nag-alab ang isang kumukubling damdamin kay Adrian. Nakawala ang isang damdaming matagal nang nagtatago sa kanyang kaibuturan. Ninanamnam niya ang bawat sandaling magkahinang ang kanilang mga labi ni Micco. Masayang-masaya ang pakiramdam niya habang ang kanyang mga labi ay nakalapat sa malambot at mapupulang labi ni Micco.
Nasa ganito silang sitwasyon ng biglang may humablot kay Micco. Hinablot ng isang hindi kilalang lalaki at inilayo sa kanya. Hinabol ni Adrian ang lalaki subalit hindi niya ito naabutan.
“Micccooo” sigaw ni Adrian.
--------------------------------------------------
Biglang napabangon si Adrian. Butil-butil ang pawis sa noo, mabilis ang tibok ng puso at rumaragasa ang damdamin ng kaba na nanunulay sa kanyang kaibuturan. Matapos ang panaginip na iyon ay pinilit ulit na makatulog ni Adrian subalit ayaw siyang patahimikin ng panaginip niya. Inabot na siya ng umaga at pagsikat ng araw subalit iisa pa din ang laman ng diwa niya.
“Manang” bati niya sa mayordoma pagkababa.
“Magandang umaga po Sir Adrian” bati din naman ng mayordoma sa kanya.
“May itatanong po sana ako” simula ni Adrian.
“Ano iyon?” tanong ng mayordoma.
“Ano po sa palagay ninyo kapag sa tuwing nakikita mo ang isang tao ay bigla ka nalang nakakadama ng saya. Iyong tipong kahit gaano ang pagod mo, agad na nawawala pag nakita mo na itong tao na ito. Sa tuwing nagtatagpo ang mga mata ninyo ay humihinto ang mundo?” tanong ni Adrian.
“Ay naku Sir” sabi ng mayordoma “pag-ibig na iyan” masayang sabi nito.
“Talaga?” tila ayaw tanggapin ni Adrian ang sagot na ito.
“May napanaginipan po ako, na may hinalikan daw ako tas nung nakita kong iba ang kasama bigla akong nagalit, ano po kaya ang ibig sabihin nun?” tanong ni Adrian.
“Naku, si Sir, umiibig nga kayo Sir” masaya na wika ng mayordoma “sino po ba iyon sir?” usisa pa nito.
“Ah, wala iyon” tila hindi kuntento si Adrian sa sagot na ito kung kayat ipinagtanong niya sa iba pa ding kakilala. Sa opisina, sa mga empleyado at sa mga kaibigan. Lahat sila ay iisa ang sagot.
Sa pagbabasa niya ng libro ay may umagaw sa atensyon niya – isang artikulo tungkol sa mga panaginip. Naging interesado siya at binasa ito. Nalaman niyang ang panaginip ayon kay Freud at Jacques Lacan ay isang ekspresyon lang ng kung ano ang gusto mong mangyari.
“This theory lied” sabi ni Adrian sa sarili “never kong aasamin o papangarapin si Micco” giit niya sa utak at pilit na isiniksik dito.
Ipinasya niyang umuwi ng maaga, sa loob ng subdivision ay hindi niya inaasahan ang makikita. Nakasalubong niya si Micco na naglalakad at may nakaakbay dito. Masaya silang naghaharutan habang nasa daan na animo’y nagsyotang naglalampungan sa gitna ng kalye.
Agad na nag-alsa ang damdamin ni Adrian at nabuhay ang isang damdamin na lalong nagpagulo sa kanyang pinaniniwalaan. Nabuhay ang damdaming naramdaman niya sa panaginip. Biglang sumikip ang dibdib ni Adrian sa nakikita. Hindi niya matatagalan pa ang ganuong eksena. Agad niyang pinaharurot ang kotse nang sa ganuon ay hindi niya ito makita pa sa ganuong ayos.
“Saan ka galing?” matigas na tanong ni Adrian kay Micco pagkapasok na pagkapasok pa lang nito sa pinto.
“Sinamahan lang po si Carl para bumili sa labas” sagot ni Micco.
“Sino si Carl?” tanong ni Adrian.
“Bagong kaibigan po” sagot ni Micco sabay lapit at upo sa tabi ni Adrian.
Kahit pinilit niyang pakalmahin ang sarili ay tila hindi niya kaya, kaya naman minabuti niyang umakyat na sa kwarto.
“Adrian, bakit ganyan ang nararamdaman mo? Hindi pwede ang ganyan.” sulsol ng utak niya.
“Hindi ka bakla, hindi mo pwedeng mahalin si Micco, pareho kayong lalaki.” kontra at pilit na pagpipigil niya sa tunay na laman ng puso.
“Okay Adrian” mahina niyang usal “inhale – exhale” ilang ulit din niyang ginawa ito para ipanatag ang sarili at pakalmahin ang galit na nararamdaman niya.
“Magkapatid lang kayo ni Micco” tila pangungumbinsi niya sa sarili. “Nothing more or any extraordinary feelings aside from being brothers” pagpipilit niyang ito ang paniwalaan.
“Hindi pwedeng ibigin mo si Micco” sabi niya sa sarili “at imposible iyon kasi pareho kayong lalaki.” usal ulit ni Adrian.
“Hindi ka bakla at hinding-hindi ka magiging bakla” saad pa din ni Adrian.
“Masyado ka lang naging attached kay Micco kaya ganuon” sabi ulit ni Adrian sa sarili.
“Hindi ka bakla” pilit ulit ni Adrian “ano na lang ang sasabihin ng pamilya mo sa’yo, ng barkada mo, hindi ka bakla Adrian” pangungumbinsi parin ni Adrian sa sarili.
Nasa ganitong pag-iisip si Adrian nang marinig ang takbuhan ng mga bata at ang mga masasayang tawanan nito, higit pa ang marinig ang isang hindi pamilyar na boses ng isang lalaki. Agad na lumabas si Adrian sa kwarto at agad na bumaba para silipin kung sino ang may-ari ng tinig na ito.
Napuno nang hindi maipaliwanag na ekspresyon si Adrian sa kung ano ang nakikita ng kanyang dalawang mga mata – si Micco, masayang-masaya habang nakikipagharutan sa mga bata. Higit pa, hawak si Micco ng lalaki at tipong pinipigilan sa pagwawala habang kinikiliti at hinaharot ito ng mga bata. Hindi maipaliwanag ni Adrian kung bakit biglang nag-alsa ang damdamin niya at tila nais niyang sugurin ang dalawa dahil sa nakikita. Sa pakiramdam niya ay umiinit ang kanyang mga kamao na nakahanda para salubungan ng mabibigat na suntok ang lalaking ito.
“Ako lang ang may karapatang humawak kay Micco” giit ng kanyang isipan.
“Micco, bakit mo nagawa sa akin ang ganito” sabi ni Adrian sa sarili. Sa ganitong isipin ay tila nais na niyang lumuha dahil sa pakiramdam na nakikita niyang nagtataksil ang kanyang minamahal. Maingat na inihakbang ni Adrian at mga paa at higit pang nagdilim ang paningin niya. Desidido siyang sugurin ang lalaki at lumpuhin dahil sa ginagawa nitong pang-aagaw kay Micco.
“Adrian, hindi ka bakla” sulsol ng kabilang bahagi ng kanyang isipan.
Sapat na ito para muling luminaw ang kaisipan ni Adrian ngunit ganuon pa din ang kanyang nadarama sa nakikita. Ang pagtutol na ito ng kabilang bahagi nang utak niya ay sapat na para pigilin ang sarili sa planong sugurin ang lalaking may hawak at yakap kay Micco. Ang pasugod na mga hakbang ay naging patalikod at ang galit ay nahaluan na ng magulong damdamin. Mabilis siyang umakyat paitaas at pabalik sa kanyang kwarto.
“Micco, bakit ba naguguluhan ako?” tanong ni Adrian sa sarili.
“Kuya Adrian” tawag ni Micco kay Adrian nang mapansin ito at nagmamadaling umakyat.
Narinig man ni Adrian ang tawag na ito ay tila bingi siya at hindi na pinansin at nilingon man lang si Micco. Ayaw niyang mabakas sa mukha niya ang kaguluhang nadarama niya ng mga sandaling iyon.
Oo, hiwalay na sila ni Sarah at hindi niya masabi kung bakit. Ngayon ay sigurado na siya, nakipaghiwalay siya sa dalaga dahil sa damdaming kinutingting at hindi sinasadyang nabuksan ni Micco. Si Micco ang dahilan kung bakit nawalan siya ng interes na maghanap ng liligawan muli. Si Micco ang dahilan kung bakit agn ligayang dala ni Micco sa kanya ay naging kakaiba kung ihahambing sa iba. Si Micco ang salarin kung bakit nagiging kumplikado ang lahat ng tungkol sa kanya at si Micco din ang dahilan kung bakit siya ngayon ay nahihirapan. Higit pa, si Micco ang damdaming kailangan niyang supilin at iwasan. Si Micco ang damdaming dapat niyang layuan.
No comments:
Post a Comment